The Square

by Marguerite Duras, Sonia Pitt-Rivers (translator), Irina Morduch (translator)

The brief encounter, in a public park, of a 20-year-old girl and a somewhat older travelling salesman. Maybe we are witnessing the birth of a love. But that is not the point. What matters is that in these shared moments, in these exchanged silences, they will reach both a absolute form of exile and a form of deep communion. The night can come, the square can close.
A novel written entirely in dialogue.

Genres: Fiction, France, French Literature, Novels, Female Authors, Classics, Roman

118 pages, Hardcover

First published January 1, 1955

About the author

Marguerite Germaine Marie Donnadieu , known as Marguerite Duras, was a French novelist, playwright, screenwriter, essayist, and experimental filmmaker. Her script for the film Hiroshima mon amour (1959) earned her a nomination for Best Original Screenplay at the Academy Awards.

Reviews

[KamRun · Rating 3 out of 5]

بازتاب رنج انتظار

شما امکان عوض شدن را دارید مادمازل، اما من نه، در مورد خودم بعید می‌دانم. کاریش نمی‌شود کرد، چه قصدش را داشته باشم و چه نه. خودم را، این آدمی که هستم را چگونه می‌توانم نادیده بگیرم؟ این مسافر دست‌فروشی که هستم؟ وقتی بیست ساله بودم شلوار سفید کوتاه پایم می‌کردم و می‌رفتم تنیس. جوانی‌ام اینطور شروع شد؛ هرکس یک‌طوری شروع می‌کند. آدم نمی‌داند کدامش درست است. آن‌وقت زمان خیلی زود می‌گذرد، بعد آدم می‌بیند که راه حل‌های زندگی محدود می‌شوند و به همین دلیل خیلی از چیزها جا می‌افتند وثابت می‌مانند، آنقدر ثابت که حتی فکر اینکه آدم بتواند تغییرشان دهد خنده‌دار و حیرت‌آور می‌شود

من خیلی خسته‌ام رئیس

باغ‌گذر، روایت برخورد اتفاقی دو غریبه و دیالوگی است که مابینشان اتفاق می‌افتد. مرد دستفروش میان‌سال و دختر خدمتکار جوانی در پارکی بی‌نام و نشان. دختر خدمتکار که کودک خانواده را برای بازی به پارک آورده با مردی که کنار دستش بر روی صندلی نشسته مشغول صحبت می‌شود و در واقع تمام کتاب، دیالوگ میان این دو است که تا غروب آفتاب به پایان می‌رسد. هر دو پرسوناژ این داستان شخصیت‌هایی بسیار معمولی‌اند، آنقدر معمولی که به نوعی جز طردشدگان و حاشیه‌نشینان قرار می‌گیرند. در همان صفحات آغازین داستان نقطه‌ی اشتراک دختر خدمتکار و مرد دست‌فروش خود را نمایان می‌کند: هر دو زندگی پوچی را از سر می‌گذرانند و هر دو سرشار از ملال‌اند. از صحبت‌های هر دو بوی یاس، حرمان و از دست‌رفته‌های بسیار به مشام می‌رسد. دیالوگ در بسیاری از قسمت‌ها شبیه دیالوگ نمایشنامه‌های بکت می‌شود: گفت‌و‌گویی در باب هیچ چیزی که همه چیز است. اما آنچه دیالوگ را به پیش می‌برد و مضمون مورد نظر دوراس را نمایان می‌کند نه این نقطه‌ی اشتراک، بلکه نقطه‌ی تقابل آن‌هاست: در واقع این دو پرسوناژ در واکنش خود نسبت به ملال زندگی در تقابل با یکدیگر قرار می‌گیرند. مرد به جای آنکه انتظار رستگاری را بکشد و یا به زندگی خودش پایان بدهد، راه سفر را در پیش گرفته، با یک چمدان پر از اجناسی فروشی که به سختی می‌تواند کفاف سیر کردن شکمش را بدهد. دختر اما دست به دامان ساده‌ترین و کشنده‌ترین راه ممکن شده است: انتظار. دختر منتظر روزی است که برای هیمشه از خواب بیدار شود، روزی که مردی سر برسد و بختش باز شود. روزی که بالاخره بتواند در اتاق زن صاحب‌خانه را باز کند و بگوید: خدمتگزاری و گوش‌به‌فرمانی تمام شد، من دیگر نیستم

البته شاید بتوان از منظر دیگری نیز به ملالی که کاراکترهای داستان درگیرش هستند نگاه کرد. به چند دلیل بنظر می‌رسد که ملال دختر خدمتکار بیشتر از نوع ملال موقعیتی است: اول - دختر بر این باور است که علت وضعیت فعلی و حال خراب خود را می‌داند، درگیر این زندگی تکراری شدن و هیچ دلخوشی‌ای از آن خود نداشتن. دوم - دختر خیال می‌کند که راه حل در تغیرر موقعیت و شرایط زندگی است: آمدن یک نفر دوم و باز شدن دروازه‌ی رستگاری. سوم - چشم‌اندازی که از آینده و بهبود نبسی اوضاع دارد: داشتن یک اجاق گاز و اتاقی کوچک از آن خود. چهارم - ملال موقعیتی با تغییر کیفی زمان (کش آمدن) همراه است و از این رو فرد برای نجات از این موقعیت دست به دامان کشتن زمان می‌شود. این وقت کشی می‌تواند شکل‌های گوناگونی داشته باشد که برای دختر، انجام دادن خارج از وظایف کارها و خودتباهی به‌وسیله‌ی کار است. در مقابل مرد، با ناامیدی ناشی از ملال اگزیستانسیال خود روبرو شده و آن را پذیرفته است. به همین دلیل است که او ترجیح می‌دهد تا آخرین لحظه‌ی ممکن بر روی صندلی بنشیند و آخرین نفری باشد که در تاریکی هوا، پیش از بسته شدن درها پارک را ترک کند. زمان نه تنها برای او کش نمی‌آید، بلکه در عوض حتی کوتاه‌تر هم می‌شود. او می‌تواند از چیزهای کوچک احساس شادمانی کند، مثلا آواز صبحگاهی به وقت اصلاح صورت و یا مشاهده‌ی خورشید شعله‌ور به وقت غروب: در واقع او تلاءلویی از خوشبختی را چشیده و باز هم در جستجوی آن است. مرد به این باور رسیده که خوشبختی نه مجموع لحظه‌ها، بلکه تنها یک لحظه‌ی منفرد است. او گویی خود را از جریان جهان بیرون کشیده و تنها در جایگاه یک نظاره‌گر است که در لحظه می‌زید

همانطور که پیشتر گفتم، نقطه ثقل داستان واکنش کاراکترها نسبت به ملال است. انتظار وجود دختر را مسخ کرده و نه تنها او را از هر اقدامی در راستای بهبود وضعیت خود بازداشته، بلکه توانایی لذت بردن را هم از او گرفته و تمام امیالش را دربند نگاه داشته. در بخشی از داستان دخترک رو به مرد می‌گوید: از بس به انتظار فردا نشسته‌ام جانم دارد به لبم می‌رسد. آن‌وقت امروز چطور می‌توانم یاد بگیرم که لذت ببرم؟ خیر حتی حوصله ندارم چیزی را ببینم، تازه یا غیر تازه. مرد او را به سفر کردن، دیدن دنیا و تجربه‌های جدید فرامی‌خواند اما دختر هیچ پیشرفتی در سفر هیچ پیشرفتی در آن نمی‌بیند و سفر را امری بیهوده می‌داند که آدم در نهایت در همان نقطه‌ای قرار می‌گیرد که روزی آغاز کرده است. دختر بر این باور است که تازه بیست سالش است و هنوز فرصت برای زیستن دارد. او از این شرایط خسته است: نخیر آقا، شما نمی‌توانید سر در بیاورید که تمایل به بیرون رفتن از وضع فعلی یعنی چه. اما انتظار منفعل توانایی هرگونه تغییر را از او گرفته است و شاید این جمله حقیقت داشته باشد که راحتی خیلی‌ها در این است که هیچ چیزی عوض نشود

با این اوصاف می‌توان کتاب را رمانی در رثای ملال، انتظار و تنهایی نامید، مضمونی که در بیشتر آثار دوراس (آن‌هایی که تا امروز خوانده‌ام) قویا به چشم می‌خورد. شخصیت‌هایی معمولی و سرگردان که به قول دوراس و مانند خودش نوعی زندگی پیرامونی و پرت دارند و این آدم‌های دم‌دستی و معمولی هستند که تاریخ را شکل داده‌اند: تاریخی که روایت‌گر همین سرگردانی‌هاست، همین رنج‌ها و همین تنهایی‌ها

درباره‌ی ساختار

باغ‌گذر را به سختی می‌توان تنها یک داستان نامید، متنی کاملا دیالوگ‌محور و بدون طرح مشخص. در واقع باغ‌گذر به یک اندازه هم داستان است و هم نمایشنامه. دوراس هنگام نوشتن این کتاب یک دگردیسی سبک را تجربه می‌کند. او در حال نگارش یک رمان تجربی است که شالوده‌ی آثار بعدی‌اش را تشکیل می‌دهد. از این رو باغ‌گذر به طور مشخصی اسکلت رمان مدراتو کانتابیله، کتاب بعدی است. او در این دوره از زندگی ادبی خود بر این باور است که نویسنده در مقامی نیست که به صرفا دست به خلق یک داستان بوسیله‌ی کلمات و واژگان بزند، بلکه در جایگاه یک فیلم‌بردار باید تنها ماجرای زندگی را ضبط و ثبت کند. برای او داستان مانند فیلمی است که بازیگرانش کلمات هستند، با فیلم‌نامه‌ای که جادوی کلمات و سیالیت متن آن را هدایت می‌کند. حوادثی هم که برای دوراس اهمیت دارند نه وقایع بزرگ، بلکه امور کاملا پیش پا افتاده انسانی است: به همین جهت است که دیالوگ‌های آثار او به قول ناتالی ساروت بیشتر زیرمکالمه‌هستند تا مکالمه

[julieta · Rating 3 out of 5]

No uno de los mejores libros de mi adorada Marguerita, la historia toda me parece medio deprimente, una chica que espera a que alguien la elija y se case con ella y un señor que no espera nada de su vida triste y opaca.

[Paula Mota · Rating 4 out of 5]

3,5*

Depois de os meus olhos terem sido bonitos, hão-de encher-se de sombras como todos os olhos.

Pela quase ausência de narração, “O Jardim – Le Square” foi também levado a cena, como acontece com várias obras de Marguerite Duras fortemente apoiadas em diálogos, a parte que menos me entusiasma num livro, mas que, ainda assim, atinge a intensidade típica da autora, sobretudo na terceira parte.

Fazemos aquilo que podemos, no fundo, a menina com a sua coragem, eu com a minha cobardia, isso é que é importante.

Sentados num banco de jardim estão uma jovem “criada para todo o serviço” e um homem mais velho que é caixeiro-viajante, dois estranhos que entabulam uma conversa que começa por ser de circunstância e acaba por atingir uma dimensão bastante filosófica, deixando evidente a dicotomia que encarnam.
O homem conformado com o pouco que tem, vive no presente, aproveitando as pequenas coisas que dão alento no dia-a-dia, enquanto a rapariga quer mais do que trabalhar para sobreviver e vive com os olhos postos no futuro, na esperança de arranjar um marido que a resgate da situação de exploração laboral em que se encontra.

Não é essa mudança que eu quero, viajar, ver cidades à beira-mar. Para começar, a mudança que eu quero é pertencer a mim própria, começar a ter qualquer coisa que me pertença, objectos que mesmo não sendo muito importantes sejam meus, um lugar meu, um quarto, só, mas que seja meu. Às vezes, olhe, ponho-me a sonhar com um fogão de gás.

Mais de 30 após a sua publicação, Duras escreveu um breve prólogo onde diz que é “a identidade da morte” o que une esta massa humana anónima com empregos indiferenciados e salários ligeiramente acima do limite de pobreza e que o que aproxima os seus membros é falar da infelicidade comum de maneira a combater a solidão.

- Sim, é verdade que vamos os dois cair no silêncio. Aliás é como se isso já tivesse acontecido.
- Mais ninguém me vai dirigir a palavra esta noite. E vou deitar-me assim, sempre no meio do silêncio. Tenho 20 anos. O que fiz eu ao mundo para isto ser assim?
- Nada, menina, não tente perceber dessa maneira. Em vez disso veja que é o que a menina vai fazer ao mundo. Sim, se calhar nunca se devia falar. Logo que falamos é como se retomássemos um hábito delicioso que tínhamos abandonado. Mesmo que esse hábito nunca tivesse existido.
- É verdade, sim, como se soubéssemos como é o prazer de falar. Deve ser uma coisa muito natural, para ser assim tão forte.
- Ouvir alguém que se dirige a nós é uma coisa que não é menos natural nem tem menos força.

[Paul Ataua · Rating 4 out of 5]

‘The Square’ is a novella that is almost all just one conversation between two people in a park. He is a traveling salesman whose work barely keeps him above the poverty line. It is not a comfortable or desirable life , but he is resigned to it. She works as a servant cooking meals and looking after her aging mistress. She is unhappy with her life and dreams that one day a man will sweep her off her feet, and help her escape this drudgery. She has hope. She seeks change, but it is change that she needs others to bring about. Wonderful piece about the hopelessness and absurdity of humanity.

[Eylül Görmüş · Rating 4 out of 5]

"Bilmiyorum mösyo, mutluluğa katlanmak mı zor yoksa insanlar mı onu yanlış anlıyor bilmiyorum. Belki de ne tür bir mutluluğa ihtiyaç duyduklarını ya da onunla ne yapacaklarını bilmiyorlar. Onu ellerine tutmaya çalışmaktan bile yorgun düşüyor olabilirler, bilmiyorum. Bildiğim şu ki onun hakkında konuşuyoruz, böyle bir sözcük var ortada ve boş yere icat edilmiş olamaz."

Marguerite Duras'yı, onun kısa, kesik, insana nüfuz eden cümlelerini özlemişim. Kendisinin küçücük kitabı "Parkta", hacminden beklenmeyecek bir yoğunluk barındırıyor. Bir novella demek bile zor bu kitaba, bir evde hizmetçi olarak çalışan 20 yaşında bir genç kız ile ondan biraz büyük bir seyyar satıcının parkın birinde bir bankta denk gelmeleri üzerine başlayan diyaloglarından mütevellit bir kitap. Genç kız mutsuz ama başka bir hayata dair umutlu, adam ise umutsuz ama mutsuz da değil, kabullenmiş. Kafa kafaya verip hayatta bulundukları yere, sahip olmak istediklerine, beklentilerine, çaresizliklerine, dünyayı görme biçimlerine dair konuşuyorlar.

Birbirlerine sordukları sorularla diyalog yer yer epey felsefi bir hal alıyor. Duras o yalın diliyle üzerine düşünülecek bir dolu soru bırakıyor kucağımıza. Mutluluğa, umuda, arzulara, tahayüllere, şehirlere, istemeye, almaya, değiştirmeye, cesarete dair sorular. Belki de kendimize doğru sorular sormakla başlıyor her şey dedirten sorular bunlar.

Bana bu minik kitaptan kalan da bu oldu sanki: soru sormayı hatırlamak. Cevaplarını bilmesek bile.

"Hayatın henüz başlamadığını sanarız ama o aslında çoktan başlamıştır."

Seni epey seviyorum Duras. 💜

[Pooya Kiani · Rating 4 out of 5]

دقیق، پر از لحظه‌ی دراماتیک، سکوت‌های پرصدا.
عنصر بارز باغ‌گذر اونجاست که باور می‌کنی دو نفر آدم متوسط‌تر از متوسط در مورد حساس‌ترین دغدغه‌های زیست انسانی‌شون ایده‌آل‌گرایانه و پر از دیالوگ بی‌پروا حرف بزنن؛ اما ذره‌ای، ابدا، کلمات و جملات از قالب دهنشون خارج نمی‌شه و به زارت و زورت شعار دادن، داد سخن کردن و نظریه‌پردازی (که اصلا به قاموس شخصیت اجتماعی‌شون نمی‌خوره) نزدیک هم نمی‌شن.

[Nate D · Rating 2 out of 5]

Actually reading this in the later Grove collected edition . As one of the earliest translated Duras novels in 1955, this seems to bridge the gap between the existentialist era and the nouveau roman Duras helped shape, while simultaneously showcasing defining Duras markings of all that followed. Told all in hypnotic dialogue between strangers in a square, this is a philosophical conversation on the paths by which one can negotiate a relationship with a life devoid of obvious signs and meanings. The novel is so entirely a dialogue (outside details fades to nothing, not even the speakers are defined though their voices, stylized as they are, remain always distinct), that when background detail does break through, it's jarring, like a set change delineating a new scene or tone.

[Shaghayegh.l3 · Rating 4 out of 5]

خوندنی؛ صحبت‌های دوتا غریبه که آینده‌‌ی هرکدوم به‌نوعی دور و گنگه.

[Lee Foust · Rating 4 out of 5]

My first reaction to this very interesting short novel by Marguerite Duras from 1955 (about 12 years into her publishing career and her seventh published novel) is to exclaim how very smart it is. I despair, myself, of ever writing anything as subtly philosophical/existential as this slight 120 page Socratic conversation between two random strangers who eventually identify themselves as "The lowest of the low." I have to add to that by calling the novel smart (intellectually elevated) I by no means wish to imply that it's cold or so much about abstract ideas that it loses any of the human drama most of us expect from a novel. On the contrary, The Square presents us with two vivid characters talking about themselves and their positions in life, attempting to share a moment of random mutual comprehension in a square in which they've randomly met on a bench, and all of the larger economic, social, existential and otherwise philosophical concerns flow directly from the facts of their lives, just as actual philosophy does when not overly abstracted or falling into language games.

I also don't mean to sound surprised to find the novel so intelligent and philosophical, but it did cross my mind that those foolish sexists who still believe that women are less genetically programmed to be thoughtful and more programmed for emotion than men would have been surprised by the depth of the thoughts that rise from these two marginal characters self reflections and engagement with each others' self-reflections.

I didn't plan it this way but Wikipedia tells me that The Square was the next novel that Duras published after the last one I read, Whole Days in the Trees. Again, I'm not surprised as, in a very general way, both texts deal with marginal characters attempting--and here I have a kind of political reading of these very personal stories that both novels recount--why some people from proper bourgeois families choose or fall into what appear to be marginal lives--marginality, in a capitalist culture, can only mean either poverty or some sort of day-to-day existance without all of the bourgeois or middle-class trappings of the steady job that both provides and includes the dreaded saving up for a rainy day. In Whole Days... it was a dance hall gigolo and his girlfriend, here it's a girl in service and a traveling salesman of items "one always seems to forget to buy." Although Whole Days... was more dramatic, The Square states its case much better and despite the text's wholly conversational technique and pure lack of event I found it far more engrossing.

I'm going to leave the novel's philosophical reflections for you to discover--in such a novel they would be like spoiling a mystery by telling you whodoneit--and merely recommend that you read it.

Slight correction: Whole Days in the Trees is actually a collection of four short fictions--obviously the title story so caught my attention that I'd forgotten about the others. Therefor The Square was actually Duras's sixth and not seventh published novel. Also Duras adapted both texts into plays so, even beyond their topics and characters, both texts also share an emphasis on dialogue over description.

[Ramtin · Rating 3 out of 5]

کتاب "باغ گذر" اثر "مارگریت دوراس"از آشنا شدن دختری مسافر 20 ساله و فروشنده ای در پارک صحبت می کندپس از چند ساعت رابطه آنها گرم و گرمتر می شود تا اینکه شب فرا می رسد و همه ی شهر به حالت تعطیل در می آید.در واقع باغ گذر،باغی عمومی و پرآمد و است که معمولا در آن جا موسیقی پخش می کنند و زنان و مردان به ویژه فروشنده های دوره گرد اغلب گذرشان به آن جا می افتد .در داستان"باغ گذر"، "مارگریت دوراس" گفت و گوی یدختری مسافر 20 ساله و فروشنده است که درد مشترک و دغدغه آنها برای زیستن و بقای حیات است ;این که از گرسنگی نمیرند و در پی سرپناهی باشند تا شب را به روز رسانند .آنها در این گفت و گوها از مشکلات شخصی و از شوربختی مشترک خود سخن می گویند.

[أحمد شاكر · Rating 4 out of 5]

الميدان، رواية/ حوار طويل، (عابر)، بين الحياة بأمل، والحياة بلا أمل. بين رجل لا ينتظر شيئا من الحياة، (ليس لديه وقت ليأمل في شيء/ليحلم/ ليغكر)، يعمل كبائع متجول، و امرأة تنتظر كل شيء من الحياة، تعمل خادمة في بيت، تنتظر تغييرا يقلب حياتها، تنتظر رجلا ما..
هذه نموذج للرواية الزلزال..

[Farnaz · Rating 3 out of 5]

خوشم اومد یا نه؟
از اون دسته کتاب‌هایی بود که هم دوس داشتم هم دوس نداشتم.
اون حالت‌هایی که شخصیت‌های این کتاب داشتن رو تجربه کردم... هم میل به تغییر و هم میل به ایستایی در زندگی... همیشه بین این دو طیف در نوسان بودم و شاید همین باعث شد با هر دو شخصیت ارتباط بگیرم...
شاید باید چند روزی بگذره تا بفهمم دقیقا با این کتاب چند چند هستم...

امیدوارم از خوندنش لذت ببرید.

[moi, k.y.a. · Rating 2 out of 5]

2021-Aralık // yıl sonunda raf düzenlemesi derken eski kitaplarımı görüp tekrar okumam gerekenleri ayıklamaya başlamıştım ki bakın burada ne buldum. yorumumu gülerek okudum çünkü hemen şimdi bu kitabı tekrar okusam kim bilir o FAZLA BİR ŞEY YOK dediğim kitaptan neler neler çıkaracağım...

hayat çok komik, 2017 yılında kütüphaneden alıp anlamadan etmeden okuduğum bir sürü Fransız eseri varmış geçmişimde. burada görmesem varlıklarını bile hatırlamazdım belki de...
*

Kütüphanede Fransız Edebiyatı rafları arasında gezinirken buldum kitabı. Ancak al beni diye çığlık atan kitaplardan değildi. Kapak görseli ile ilgili arkada verilen kaynağın hevesiyle kitabı kaptığım gibi eve geldim. Bir de aldıklarım arasından ilk buna başladım, iyi mi?

Buraya kitabı eklerken okuduğum edisyonu (87 sayfa ve farklı kapak) bulmadım. Kitap kapağının temiz bir resmi de yoktu ayrıca, o yüzden bu versiyonuyla idare edeceğiz.

İçeriği ile ilgili söylemek istediğim pek fazla bir şey yok. Adından da anlaşılabileceği gibi bir bahçede karşılaşan iki yabancının konuşmalarını, dertleşmelerini, fikir alışverişlerini okuyoruz. İlgimi çeken, beni heyecanlandıran bir şey yoktu bu konuşmaların arasında. Ben içerikten çok kapağa takıldım, bununla ilgili de söyleyeceklerim var.



Öncelikle, bahsettiğim kapak bu gördüğünüz kapak. Arka kapak yazısında, kitabın sağ alt köşesinde resim görseline kaynak olarak Van Gogh yazılmış. Eve gelene kadar kapağı inceledim, düşündüm, hatırlamaya çalıştım ama yok! Bir türlü bu ve buna benzer bir Van Gogh çalışması hatırlayamadım. Ha, ne diye buna bu kadar takıldın, altı üstü kapak diyebilirsiniz ama Van Gogh benim en sevdiğim sanatçılardan, ressamlardan biridir hatta birincisidir.

Ortaokulda resim dersimizde aylarca Van Gogh araştırdık, tablolarını inceledik ve birçok eserinde röprodüksiyonlarını yaptık. O dönemlerde benim Van Gogh sevdam başladı.
Şimdi hal böyleyken, ben bir eserini atladım herhalde diye düşündüm.

Kitabı okurken bir yandan da internette tüm Van Gogh eserlerinin listelerini tarıyorum. Sonuç, sıfıra sıfır elde var sıfır. Buraya eklenmiş edisyonunda baskı tarihi elimdekiyle aynı, 1995. Acaba diyorum niye kapakta böyle yazıyordu, niye aynı yıl içinde kapakta değişiklik yapıldı?
İnsanın aklına bir şey takılmaya görsün…

[Parisa · Rating 4 out of 5]

گفتگوی بین یه زن و مردی هست که زن 20ساله و مجرد و مرد یه دوره گرد که وسایل توی چمدونشو میفروشه ،اینها به طور اتفاقی در یک باغ گذری باهم ملاقات میکنند و راجعبه دغدغه ها و مسایلی که باهاش درگیرند باهم حرف میزنند .خوا��ته هاشون هرچند خیلی کوچیک بنظر میاد اما همون ها هم به خاطر در دسترس نبودن براشون شبیه آرزو شده ،خیلی قابل لمس بود گفتگوها ،کتاب عالی نبود ولی یچیزایی توش داشت که فک میکنم ارزش 4 گرفتن داشت.

[Feebrecht · Rating 4 out of 5]

A conversation I keep having with myself.

[Emily Haibeck · Rating 4 out of 5]

This is my internal dialogue

[Esra · Rating 4 out of 5]

Bazı kitaplar işte böyle okurken olduğu kadar sayfalar tükendiğinde de attığı kanca ile sizi peşinden sürüklüyor🤍

Fransız yazar Marguerite Duras,  varlıklı bir ailenin yanında çocuk ve büyükanneye bakan 20 yaşındaki bir genç kızla, yaşı geçkince, farklı ülkeleri dolaşarak seyyar satıcılık yapan bir adamın yollarını kesiştirmiş Park'ta.
Her ikisi de isimsiz ve kimsesiz.
Aynı banka oturmalarıyla başlar sohbetleri.
Aralarındaki mesafeli nezaketi hiç bırakmadan, derin sulara dalar ve birbirleriyle anlamlı bir hayat sürme üzerine düşüncelerini paylaşırlar.
Genç kız mutluluğa küskün ama umutlu iken adam bezgin ama mutludur. Genç kız, yaptığı işi sevmeyen ve kendisini bu hayattan kurtaracak bir evliliği hayal etmekte iken, adam tüm hayat tecrübeleri sayesinde hiçbir şeyin değişmeyeceğine inanmış, hevesini kaybetmiş, hayatı olduğu gibi kabul etmeye teşne olan eylemsiz biridir.
Diyalogları derinleştikçe mutluluğun anlamı, anın keyfine varmak, hayatı basit yaşamak, yaşam arzusu, beklentiler, değişim, cesaret gibi konulara evriliyor birbirlerine sordukları sorular ve verdikleri cevaplar.
Tamamı parkta geçen tek sahnelik bu novellada karakterler zorlu sorulara yanıt ararken, kitabın kapağını kapatmamla  benim de zihnime yeni yeni sorular düşüyor.🤍

"Hayatın başlamadığını sanırız ama o çoktan başlamıştır."
"Herşeyi değiştiren binlerce ufak tefek şeydir."
"Korkaklık bu denli çekiciyken cesaret neden öyle değil? Korkaklık böyledir matmazel, nasıl kolay , ah bir bilseniz"

[Ali · Rating 2 out of 5]

Margareth Duras is a long poem, in different books with different verses.
با نام دوراس "سوزان سونتاگ"، و با نام سونتاگ، "مارگریت دوراس" تداعی می شود. تصور می کنم دوراس را هر زنی باید بخواند، و البته هر مردی هم. دوراس "سیمون دو بوار"ی دیگر است، با همان بی پروایی، جسارت و صلابت، اما زنانه و ظریف. برای خواندن و فهمیدن دوراس، باید حوصله و دقت داشت، همان اندازه که برای خواندن ویرجینیا وولف. بسیاری از آثار مارگریت دوراس به همت قاسم رویین به فارسی برگردانده شده. "تابستان 80"، "بحر مکتوب"، "درد"، "نایب کنسول"، "نوشتن"، "همین و تمام"، "باغ گذر"، "باران تابستان"، "عاشق" و البته یکی از شاهکارهایش "مدراتو کانتابیله" توسط رضا سیدحسینی ترجمه شده و "می گوید؛ ویران کن" را خانم فریده زندیه به فارسی برگردانده است. تا آنجا که یادم هست، "هیروشیما، عشق من" نیز سال ها پیش و احتمالن توسط "هوشنگ طاهری" به فارسی ترجمه شده. کتابی که دیگر هیچ خطی از آن به یادم نمانده با این نام، صحنه های فیلم "آلن رنه" با بازی "امانوئل ورا" در خاطرم زنده می شود، فیلمی که در 1959 بر مبنای این رمان کوتاه دوراس، ساخته شده است.

[Alex · Rating 5 out of 5]

I did not expect to enjoy this nearly as much as I did.

It's the kind of book that demonstrates how much of a sham the emotional emptyness plaguing most postmodern/experimental fiction is. Duras uses a slight shift in form to rail us into this world. Her decision to tell the story almost entirely in dialogue allows her to eventually have long philosophical discussions about loneliness avoid "nobody talks like that" syndrome. She eases us in with chatter until we are so deep enough in the characters that things people would probably never say become reasonable conversational paths.

That is: form in service of empathy and human understanding, not in service of intellectual masturbation. After a ton of authors recently whose prose has read like a tweaking ADHD adolescent doing jumping jacks while bragging about their SAT scores, the purpose behind this book's style is greatly welcomed.

[ZaRi]

چمدانم مرا به دنبالِ خود می‌کشد، مُدام هم دورتر، روزبه‌روز، شب‌به‌شب، یا چه می‌دانم از این شام به آن شام. لحظه‌ای حتّا آرامم نمی‌گذارد تا فرصتی داشته باشم و کمی راجع‌ به این قضیه فکر نکنم. فرصتی ندارم تا به تغییر فکر کنم. تغییر خودش باید بیاید به سراغم. بعد هم، بله، این‌را هم باید اعتراف کنم، همیشه این احساس را داشته‌ام که کسی نبوده نیازی به یاریِ من داشته باشد، که من هم‌دلش باشم. گاهی حتّا متعجّب می‌شوم از همین موقعیّتی که در جامعه نصیبم شده.

[Roy Kesey · Rating 2 out of 5]

Thin book, thin story, and still it took me forever to get through. Decent lines scattered throughout, and interesting echoes in places, but it feels like--as in other of her early books--she hadn't quite sorted out what would become that inimitable voice, and is addicted to repetition but hasn't yet figured out how to make it carry weight.

[Jino · Rating 3 out of 5]

آدم ها!

در اصل توان تحمل خوشبختی را ندارند!

طالبش هستند، بی تردید!

اما همین که به آن برسند،

حرص و جوش میخورند و خواب چیزهای دیگری را می بینند!

[Shira]

Een gesprek of het gesprek?
Dat laatste.
(Hm, of nou ja, misschien is dat wat stellig. Misschien is dit één uit een reeks van het gesprekken.)

'Het is waar dat kinderen alle tijd hebben, ze praten tegen iedereen die iets tegen ze zegt en ze zijn altijd bereid te luisteren, maar je kunt niet veel met ze bespreken.'
'Dat is het vervelende, ja, ze hebben geen enkel vooroordeel tegen mensen die alleen zijn, ze wantrouwen niemand, maar, zoals u zegt, je kunt niet veel met ze bespreken.'
'En wat nog meer, meneer?' p. 55

[Mohsenam · Rating 3 out of 5]

ناتمام..

[Yaprak · Rating 4 out of 5]

Bir vapur yolculuğunda başlayıp bitirdim bu novellayı. Tek mekanda geçen bir film gibi ya da sahnede iki oyuncunun olduğu tek perdelik bir tiyatro oyunu gibi. Bu kısacık metinde derin felsefi bir sohbete tanık oluyoruz. Kimi zaman umutlu kimi zaman ise umutsuz bir sohbet bu. Tıpkı hayat gibi...İnce fakat derinlikli bir eser okumak isteyenler için ideal bir eser Parkta.

[nisan]

3,5/5

[Parnian Setoodeh · Rating 5 out of 5]

میخوامت مرارت خوشبختی را بچشم..

[Aatish Shinde · Rating 4 out of 5]

Incredibly beautiful!

[Amir · Rating 5 out of 5]

...
تنها بدان خدایی ایمان دارم که رقص بداند.
مارگاریت دوراس نویسنده نابغه فرانسوی در 120 صفحه کتاب خود ضد رمانی ارائه می‌دهد که تمام ساختار های رمان را بهم ریخته. کل کتاب ماجرای یک گفت و گوی 2 3 ساعته ساده یک زن و مرد ناشناس در یک پارک است. دختری 20 ساله که خدمتکار یک خانواده ثروتمند است فرزند آن خانواده را برای بازی به پارک آورده و در پارک با مردی ناشناس به گفت و گو میپردازد. شخصیت پردازی این دو نفر در طی داستان به آرامی جلو میرود و ما کم کم با ویژگی های شخصیتی این دو نفر اشنا می‌شویم. دختر 20 ساله فردی بسیار با پشتکار و امیدوار به زندگی. دختری که به انتظار مرد رویاهایش نشسته تا بیاید و به دختر انگیزه و جرئت زندگی بدهد و دختر را از فلاکت و بدبختی اش نجات بدهد. دختر روز شنبه هر هفته به مراسم رقص می‌رود تا شاید در آنجا مردی از او خوشش بیاید و از او درخواست ازدواج کند. در کنار مرد فردی تنهاست که همواره در سفر است و از راه دستفروشی در سفر هایش امرار معاش می‌کند. دوراس حقیقتا با این داستان نبوغ خود را به شدت به رخ میکشد. حفظ کلی انسجام شخصیتی دو فرد در عین تناقضات شخصیتی افراد در طول داستان بسیار زیبا انجام گرفته. در قسمتی از داستان دختر و مرد در حال بحث در مورد این موضوع هستند که آیا باید پذیرای تغییر در زندگی بود یا خیر. دوراس در اینجا یک پارادوکس بسیار زیبا درست میکند و دختر که زندگی همواره ثابتی دارد و جرئت تغییر در زندگیش را ندارد را مشتاق تغییر و مرد که همواره در سفر است و تنها چیز ثابت زندگی او یک چمدان است را گریزان از کوچکترین تغییرات در زندگی اش نشان می‌دهد. یکی دیگر از نشانه های نبوغ دوراس اینست که دو نفر در طی بحث همانطور که بر سر یک سری از عقایدشان پافشاری دارند اما بر سر یک سری دیگر کم کم و در طی بحث کوتاه می‌ایند و به توافق می‌رسند و باز هم ثبات شخصیتی دو فرد حفظ میشود. یا اینکه مثلا در شخصیت پردازی مرد سرگردانی ای دیده میشود که در تمام داستان در دیالوگ هایش حس می‌شود و برای هر تصمیمی از شاید استفاده می‌کند مثلا در قسمتی مرد حتی نمیداند که قرار است در اینده به دنبال دختر برود یا نه و کلا با خود در کلنجار است. دختر فردی است که از زندگی راضی نیست ولی به زندگی امیدوار است و به دنبال نوعی خوشبختی است ولی مرد زندگی را زیبا می‌داند و معتقد است که آدم ها توان تحمل خوشبختی را ندارند و فقط تلاش برای رسیدن به خوشبختی است که برای انسان لذت بخش است. در نهایت اینکه درست است که زندگی بسیار سخت و وحشتناک است اما در عین حال بسیار زیباست و چیزی که دوراس برای گذر ازین باغ گذر پیشنهاد می‌دهد اینست که برقصید. چه می‌دانید چه نمی‌دانید چه شرایطش را دارید چه ندارید در هر صورت برقصید و لذت ببرید.

[Simin · Rating 5 out of 5]

باغ‌گذر
مارگریت دوراس
مترجم : قاسم روبین
درباره کتاب :
همه ی آن هزاران زنی که خود را از بروتانی رسانده بودند به ایستگاه های قطار شهر پاریس، خدمتکار بودند. مردها هم آمده بودند، فروشنده های دوره گرد بازارهای دهات، دوره گردهایی که نخ و سوزن و خرت و پرت می فروختند. هویت مشترک همه ی این میلیون ها آدم فقط مرگ بود.
تنها دغدغه شان بقای حیات بود، اینکه از گرسنگی نمیرند و در پی سقفی باشند تا شب را به صبح برسانند.
دغدغه ی دگیری هم البته داشتند، دغدغه ی حرف و گفت و گو، گاه و بیگاه در برخوردی از سر اتفاق، حرف زدن از شوربختی مشترکشان، و همین طور از مشکلات شخصیتشان.
این برخوردهای اتفاقی اغلب در باغهای عمومی یا باغ گذر پیش می آمد، در تابستان، در قطار، در کافه های میدانچه های پر آمد و شد، در کافه هایی که همیشه موسیقی پخش می کنند.
بخشی از کتاب :
چمدانم مرا به دنبالِ خود می‌کشد، مُدام هم دورتر، روزبه‌روز، شب‌به‌شب، یا چه می‌دانم از این شام به آن شام. لحظه‌ای حتّی آرامم نمی‌گذارد تا فرصتی داشته باشم و کمی راجع‌ به این قضیه فکر نکنم. فرصتی ندارم تا به تغییر فکر کنم. تغییر خودش باید بیاید به سراغم. بعد هم، بله، این‌را هم باید اعتراف کنم، همیشه این احساس را داشته‌ام که کسی نبوده نیازی به یاریِ من داشته باشد، که من همدلش باشم. گاهی حتّی متعجّب می‌شوم از همین موقعیّتی که در جامعه نصیبم شده.