Το κόκκινο σπίτι

by Αλκυόνη Παπαδάκη

Το χαμπέρι έφτασε στο χωριό της πλαγιάς. Έφτασε σαν το κακό πουλί. Κι εσκέπασε σφιχτά με τις φτερούγες του τον ανθισμένο λόφο. Και τον έπνιξε.
Πρωί πρωί η «κυρία είσοδος» του κόκκινου σπιτιού έκλεισε μ' ένα βρόντο σαν τη στριγγλιά. Και το μπρούτζινο χέρι με το δαχτυλίδι τινάχτηκε δυο φορές στον αέρα και χτύπησε δίχως σκοπό. Τακ. Τακ.
Περάστε! είπε η μοίρα στη συμφορά. Κι εκείνη πέρασε ευγενικά κι εστρογγυλοκάθισε στον καναπέ, δίπλα στο μαντολίνο του Νικόλα και στα δαντελένια μαξιλαράκια της κυρίας Κατίνας.
Κείνη τη μέρα μαζεύτηκανε όλοι στο σπίτι της Σμυρνιάς. Από κει θα φεύγανε οι πέντε άντρες.
«Θα 'ρθουμε πίσω », λέγανε. Γιατί προσπαθούσανε να δώσουνε κουράγιο στις γυναίκες. Και γελούσανε. Μα το γέλιο έπεφτε από το μισό τους χείλι σαν τ' αποτσίγαρο. Κι έσβηνε...

170 pages, Paperback

First published January 1, 1988

About the author

Βιογραφικό γραμμένο απο την ίδια.

Γεννήθηκα στο Νιο Χωριό, πολύ κοντά στα Χανιά. Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος. Η μάνα μου, ονειροπόλα... Όσο ήμουνα παιδί, η οικογένειά μου περνούσε δύσκολες έως τραγικές καταστάσεις. Έτσι, αναγκάστηκα να ψάχνω από τότε τα μονοπάτια της φυγής. Εκείνη την εποχή μιλούσα με τα δέντρα, τις κάργιες που φώλιαζαν στα κυπαρίσσια του κήπου μας, τους θάμνους και τις πέτρες. Μου άρεσε, ακόμη, να φέρνω στο μυαλό μου διάφορες λέξεις και ν` ανακαλύπτω το χρώμα και τη μυρουδιά τους.

Τελείωσα τη Γαλλική Σχολή κι ύστερα ήρθα στην Αθήνα με τ` όνειρο ν` αλλάξω τον κόσμο. Άρχισα τις επαναστάσεις και τις ανατροπές και το μόνο που κατάφερα ήταν να σπάω συνεχώς τα μούτρα μου. Ευτυχώς που όλα έγιναν έτσι ακριβώς όπως έγιναν. Χαλάλι. Είδα, έμαθα κι ένιωσα τόσα πολλά!

Όταν κατάλαβα πως δεν μπορούσα ν` αλλάξω τον κόσμο, είπα: εντάξει, θ` αλλάξω τον εαυτό μου. Πολύ το διασκέδασα που την πάτησα κι εκεί. Τελικά σκέφτομαι, προς το παρόν δηλαδή γιατί πάντα το ψάχνω, πως επανάσταση είναι να `χεις τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά· να επιμένεις, ν` αγαπάς τη ζωή και να φροντίζεις να μην τη μολύνεις με το πέρασμά σου.

Όσο για το γράψιμο, έγραφα από παιδί. Το πρώτο μου γραφτό ήταν ένα ραβασάκι στο Θεό. Η αλήθεια είναι πως, όταν μεγάλωσα αρκετά, έκανα φιλότιμες προσπάθειες να μην μπλεχτώ στα γρανάζια της λογοτεχνίας. Φοβόμουνα μήπως κάποια μέρα αυτή η ιστορία με καπελώσει. Μάταιος κόπος! Φαίνεται πως μερικοί γεννιούνται με τούτη την περίεργη διαστροφή στο κεφαλάκι τους. Τουλάχιστον με παρηγορεί το γεγονός, πως το καπέλο μου δε μου `κρυψε ποτέ τα μάτια και τ` αφτιά μου.

Reviews

[Erasmia Kritikou · Rating 2 out of 5]

Όχι η καλύτερη στιγμή της Αλκυόνης Παπαδάκη.
Περίμενα αρκετά περισσότερα, οχι τοσο επιφανειακό γράψιμο κι οχι τοσες ελλείψεις σε περιγραφές και αισθήσεις. Απλά βαριέμαι.
Θα θελα τρια αστερια, αλλά μου φαινονται πολλά. Με εχασε γυρω στη σελιδα 20 ηδη, αντεξα ως την εκατό.

[Katerina · Rating 5 out of 5]

Η Αλκυόνη Παπαδάκη έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου επειδή μου θυμίζει τα νεανικά μου χρόνια και τα βιβλία της έβαλαν το λιθαράκι τους στο να αγαπήσω το διάβασμα. Διάβασα σε μία συνέντευξη της ότι "το κόκκινο σπίτι" είναι αυτοβιογραφικο βιβλίο για τα παιδικά της χρόνια και το "κόντρα στο κυμα" για τη ζωή της μετά. Οπότε τα πιάνω το ένα πίσω από το άλλο για να τη γνωρίσω καλύτερα μέσα από αυτά τα δύο βιβλία!

[Betty Chatzisavvidou · Rating 3 out of 5]

3,5 ⭐️

Το κόκκινο σπίτι περιγράφει μια ζωή σκληρή γεμάτη πόνο και απώλειες, όπως και η ίδια η ζωή στην Ελλάδα και την Κρήτη, στα παιδικά χρόνια της συγγραφέος. Προσωπικά μου έλειπε αυτή η οπτική για την κατάσταση που επικρατούσε στη χώρα με τους κομουνιστές, τον διχασμό, τις δολοφονίες και τις φυλακίσεις αντρών και γυναικών και έτσι κατά μία έννοια χάρηκα για την γνώση που μου προσφέρθηκε παρά την ωμότητα των περιγραφων.

Η γραφή της Παπαδάκη μιλάει βαθιά μέσα σου. Το κεφάλαιο δε με την μάνα που επιστρέφει σπίτι και την σχέση μανας/κόρης ειναι σπαρακτικό.

Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη που πέφτει στα χέρια μου και πιστεύω θα επιστρέψω και σε επόμενα δικά της.

[Christiana Hadji · Rating 3 out of 5]

Ένα πεζογράφημα διαφορετικό απ' όσα μας έχει συνηθίσει η Παπαδάκη. Η συγγραφέας μας αφηγείται τα δύσκολα παιδικά της χρόνια στο Νιό Χωριό της Κρήτης, από την Κατοχή μέχρι και το τέλος του Εμφυλίου.
Διαβάζεται σαν ένα ποτήρι νερό όπως όλα τα έργα της Παπαδάκη, αλλά λείπουν οι τραγικοί χαρακτήρες που συνήθως με συγκλονίζουν με τις ιστορίες τους.

[Vicky Laurel · Rating 5 out of 5]

Ανάμεσα στους τοίχους αυτού του κόκκινου σπιτιού ξετυλίγεται η ιστορία της νεότερης Ελλάδας. Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, το οποίο είναι και το πρώτο της συγγραφέως, είναι αυτοβιογραφικό. Πρόκειται δηλαδή για ένα χρονικό ζωής με το οποίο μοιράζεται τα γεγονότα που συγκλόνισαν τα παιδικά της χρόνια και συνόδευσαν την οικογένειά της στην πορεία της στον χρόνο. Από τον φόβο και την αγωνία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, το στενό της περιβάλλον έγινε αποδέκτης της οργής των φιλοβασιλικών, λόγω της ένταξης του γιου της οικογένειας στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Μόνη ανάμεσα στις αλλεπάλληλες δυσκολίες που ακολουθούσαν τη μοίρα της οικογένειας, η παιδική ψυχή της προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει τις μεταβολές, τα συναισθήματα των γονιών της αλλά και τον ίδιο της τον εαυτό.

[Echoesaround · Rating 5 out of 5]

😭😭😭😭

[Angelina · Rating 3 out of 5]

3.5

[mozart · Rating 4 out of 5]

"Σαν την αναβαστούνε τη ρημάδα τη ζωή δύο φαλακρά βουνά, γονατισμένα το ‘να δεξιά και τ’ άλλο ζερβά στα στήθια τ’ ουρανού, μην περιμένεις, είν’ η αλήθεια, και μεγάλα πράματα."

[Nena]

Αρκετά συγκινησιακά φορτισμένο. Διαφορετικό από όσα έχει γράψει. Αυτοβιογραφικό, με έντονες συζητήσεις, γεμάτο εικόνες και με τους χαρακτήρες να περιγράφονται με σαφήνεια και ακρίβεια.