Ο Λέκγουελ και οι ξεχασμένοι θεοί

by Κωνσταντίνος Μίσσιος

Μεταφερόμαστε σ' έναν κόσμο φανταστικό, σ' έναν πανάρχαιο κόσμο μαγείας, σ' έναν τόπο όπου η επιβίωση κοστίζει πολύ και λίγοι έχουν την τύχη που χρειάζεται για να επιβιώσουν. Σ' αυτή την εποχή ο Λέκγουελ θα γνωρίσει από παιδί το σκληρό πρόσωπο της ζωής, θα γνωρίσει το θάνατο και την καταστροφή...

Πιασμένος στα νήματα μιας αδυσώπητης μάχης για εξουσία ανάμεσα σε φιλόδοξους ηγεμόνες, πανούργους ιερείς και αδίστακτους αξιωματούχους, ανάμεσα σε δαιμονικές κι απόκοσμες δυνάμεις, ο Λέκγουελ θα προσπαθήσει να βρει την ευτυχία και την ασφάλεια σ' εκείνους που μοιάζουν να μπορούν να του την προσφέρουν.

Όμως η μοίρα θα του επιφυλάξει μια παράξενη τύχη...

Genres: Fantasy

552 pages, Paperback

First published January 1, 2009

Reviews

[Ηλίας Τσιάρας · Rating 5 out of 5]

Εκπληκτικό ανάγνωσμα, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς πως μιλάμε για ένα stand alone μυθιστόρημα fantasy, κάτι που σπανίζει τρομερά. Αν θέλω να είμαι ακριβοδίκαιος, είναι 4,5 αστέρια, καθώς υπήρχαν φορές που έπιανα τον εαυτό μου να μην καταλαβαίνει ακριβώς τις περιγραφές του συγγραφέα, σαν να μην ήξερε κι ίδιος τι ήθελε να πει, κι έγραφε κάτι απλώς γιατί ακουγόταν ωραίο. Αλλά η ιστορία... Πρωτότυπη, ρεαλιστική, ωμή, τραγική, μπερδεμένη όσο πρέπει. Και οι χαρακτήρες, επίσης πολύ όμορφα πλασμένοι. Μου θύμισε πολύ έντονα τον Guy Gavriel Kay, έναν πολύ αγαπητό σε μένα συγγραφέα. Κρίμα που ο Κωνσταντίνος Μίσσιος έχει 'εξαφανιστεί' από τον χώρο της λογοτεχνίας μετά από δύο εξαιρετικές δουλειές. Μόνο μπράβο έχω να του δώσω.

[Panagiotis · Rating 4 out of 5]

Aν ο συγγραφέας ήταν αγγλοσάξονας τότε μπορεί και να μιλούσαν για ένα εκδοτικό φαινόμενο.
H ωμή περιγραφή των συνθηκών διαβίωσης των παιδιών σκλάβων είναι ιστορικά τεκμηριωμένο, ότι συναίβεναν αυτά τα πράγματα. Το βιβλίο είναι για γερά στομάχια και δε συνιστάται σε νυν και μελλοντικούς γονείς.
Κρίμα που τελειώνει έτσι όχι για το unhappy end, αλλά γιατί η ιστορία θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει τριλογία μια και υπάρχει υλικό για αυτό και ας είχε ένα παρόμοιο τέλος, εγώ δεν είμαι οπαδός του και καλά happy end.

[Ευθυμία Δεσποτάκη · Rating 4 out of 5]

Αν και αυτό δεν λέει κάτι σ’ εκείνους που με ξέρουν, το διάβασα (540 σελίδες) μέσα σε δύο μέρες. Άκουσα πολλά σχετικά με τον Λέκγουελ. Τα περισσότερα ήταν καλά λόγια, αλλά υπήρχε πάντα ένα αλλά. Ένα μάγκωμα κι ένα μούδιασμα. «Ναι, ωραίο βιβλίο δε λέω, αλλά?» «Αλλά τι;» «Αλλά ο πρωταγωνιστής είναι ομοφυλόφιλος.»

Την κουβέντα αυτήν την έκανα με τρεις διαφορετικούς ανθρώπους. Κι είχε πολλαπλή επίδραση επάνω μου. Παραξενεύτηκα για την επιλογή του συγγραφέα. Παραξενεύτηκα με το σχόλιο εκείνων με τους οποίους συζητούσα. Νευρίασα κάπως, γιατί περίμενα από τους ανθρώπους αυτούς να έχουν πιο ανοιχτό μυαλό σε κάποια θέματα. Αναρωτήθηκα αν τους χτύπησε τόσο άσχημα επειδή είναι όντως άσχημη η υπόθεση ή επειδή η γραφή δεν ήταν αρκετά καλή για να τους πείσει ν’ ασχοληθούν με κάτι άλλο. Κι ύστερα ενθουσιάστηκα κάπως, γιατί έχοντας ήδη ένα δείγμα γραφής από τον συγγραφέα(τη συλλογή διηγημάτων τρόμου «Η Νύχτα της Λευκής Παπαρούνας») προσπάθησα να φανταστώ πώς θα παρουσίαζε το όλο θέμα.

Όμως το μούδιασμα παρέμενε. Γιατί οι θιασώτες της φανταστικής λογοτεχνίας αντιμετώπισαν έτσι μια τέτοια καινοτομία (που δεν πιστεύω καν ότι είναι καινοτομία, δεν έχω παράδειγμα να αντιπαραβάλω, αλλά είμαι σ ί γ ο υ ρ η ότι το μοτίβο έχει ξαναγραφτεί, κάπου στους ατελείωτους τόμους μιας βιβλιοθήκης του φανταστικού); Γιατί εκείνοι που υποτίθεται ότι έχουν το ανοιχτό μυαλό να δεχτούν τον κάθε φανταστικό κόσμο που πλάθει ο κάθε συγγραφέας και την κάθε ανατροπή στην πλοκή, δε μπορούν να δεχτούν με το ίδιο ανοιχτό μυαλό έναν ομοφυλόφιλο ήρωα; Γιατί εκείνοι που δε θέλουν να καλουπώνονται στην πραγματικότητα ωστόσο καλουπώνονται στο κλισέ ενός βάρβαρου και βαρβάτου πρωταγωνιστή για μια ιστορία φάντασυ;

Αδυνατώ να καταλάβω. Εφόσον ο ήρωας είναι αποτυπωμένος στο χαρτί με πειστικότητα, τα κίνητρά του είναι αληθοφανή και η ομοφυλοφιλία προάγει την πλοκή, προς τι οι κορώνες; Ή μάλλον, για να λέω και τα πράγματα με το όνομά τους, προς τι τα κρυφά βηχαλάκια; Αν ο Λέκγουελ ήταν γυναίκα, τα πράγματα θα ήταν αποδεκτά; Ο βιασμός μιας γυναίκας ή ενός μικρού κοριτσιού είναι πιο αληθοφανής και πιο αποδεκτός από το βιασμό ενός μικρού αγοριού; Ας με συγχωρέσει η χάρη σας, αλλά εμένα μου φαίνονται και τα δύο το ίδιο φρικτά. Αν ο βάρβαρος και βαρβάτος ήρωας θέλει να δείξει πόσο βάρβαρος και βαρβάτος είναι, πρέπει να το κάνει πάνω από το βιασμένο κορμί μιας αθώας παιδούλας κι όχι πάνω από το βιασμένο κορμί ενός αθώου αγοριού;

Αλλά να που πέφτω κι εγώ στην ίδια λούμπα με τους υπόλοιπους. Αντί να ασχολούμαι με το βιβλίο αυτό καθ’ εαυτό, ασχολούμαι με το αν ο Λέκγουελ είναι ο πάρε-πάρε ή ο δώσε-δώσε.

Το βιβλίο αυτό είναι ένα λογοτέχνημα. Έχει καταπληκτική γλώσσα (αν και στιγμές-στιγμές το παρακάνει με τη λέξη αδυσώπητος), έχει απίθανη ατμόσφαιρα (το δυνατό σημείο), έχει αληθοφανείς χαρακτήρες με πραγματικά κίνητρα (πράγμα σπάνιο στην ελληνική λογοτεχνία γενικώς κι όχι μόνο τη φανταστική) κι έχει και ωραίες, πρωτότυπες ιδέες, κάποιες από τις οποίες είναι κρίμα που δε χρειάζεται να αναπτυχθούν περισσότερο.

Ειδικά το κομμάτι της περιπλάνησης μέσα στο Κόκκινο Δάσος και το Δάσος του Ύπνου, περίπου από τη σελίδα 400 έως την 500, είναι από τις πιο μαγευτικές περιπέτειες, που θα μπορούσε (δεδομένης της διαφοράς εποχής καθώς και του ότι πιθανόν θα με κρεμάσετε για ιεροσυλία) να συγκριθεί με κείμενα του Ρόμπερτ Χάουαρντ. Οι Λευκοί Νάνοι και το φυτό με τα κίτρινα λουλούδια είναι υπέροχες ιδέες. Νωρίτερα, η σκηνή στο πηγάδι και η συνάντηση του Λέκγουελ με το δαίμονα είναι τόσο τρομακτική που πραγματικά μου έδεσε το στομάχι κόμπο. Οι περιγραφές της μαγείας είναι ονειρικές και σου αφήνουν το κεφάλι γεμάτο με κουδουνάκια και φώτα.

Υπάρχουν ένα σωρό χαρακτήρες, σκιαγραφημένοι όχι αδρά αλλά ούτε και με εξουθενωτική λεπτομέρεια. Αυτό δίνει την ευκαιρία στον αναγνώστη να μπει πίσω από τη μάσκα του καθενός τους και να ψυχανεμιστεί περισσότερο παρά να καταλάβει συνειδητά το γιατί ο καθείς τους πράττει αυτά που πράττει. Κι αυτό με τη σειρά του τους κάνει πιο οικείους και πιο συμπαθητικούς, ακόμη κι όταν πρόκειται για τους κακούς της υπόθεσης.

Τα μειονεκτήματά του; Μικροί τοπικοί «λόξυγκες» στη γραφή, που περιορίζονται στο πρώτο τέταρτο του βιβλίου. Η απουσία κάποιου δηλωτικού της οπτικής γωνίας κάποιες φορές προκαλεί προσωρινή σύγχυση (ίσως χρειαζόταν να αναφέρεται το όνομα του ήρωα ως τίτλος σε κάθε σκηνή). «Εισαγωγές» εξωτικών αντικειμένων από τη μέση του βιβλίου και μετά, όπως το τσεχρουάκ (αλκοολούχο ποτό) και το χανάι (ναρκωτικό), που εντείνουν την αίσθηση της σταδιακής ανάπτυξης του κόσμου τόσο μέσα στο μυαλό του συγγραφέα καθώς και στο χαρτί. Αυτό είναι κάτι που συνήθως δε δουλεύει καλά σε ένα μεγάλο μυθιστόρημα. Θα ήθελα δηλαδή (προσωπικά πάντα μιλώντας) να ξέρω εξαρχής ότι ο κόσμος αυτός είναι στέρεα χτισμένος στο μυαλό του δημιουργού του κι ότι από τις πρώτες σελίδες ήξερε πως υπήρχαν το τσεχρουάκ και το χανάι. Όπως είναι τώρα, μοιάζει σαν να τα εφηύρε εκ των υστέρων για να δώσει χρώμα στα σοκάκια της Μιανάτσκα.

Υπάρχει επίσης μια κάποια ανισότητα στη δομή του βιβλίου. Το πρώτο μισό είναι κάπως «μοντέρνα» γραμμένο ακολουθώντας την ζωή του Λέκγουελ ως σκλάβου ερωτικού συντρόφου. Ένα κομμάτι στη μέση του βιβλίου, εκείνο που περιγράφει τις περιπλανήσεις του είναι ελαφρά συγκεχυμένο ως ύφος, αν και αυτό τονίζει τη φάση αναζήτησης (εσωτερικής και εξωτερικής) του ήρωα. Και στο τέλος γυρίζει σε μια καθαρόαιμη «κλασσική» περιπέτεια (εκεί όπου έκανα και τις ιερόσυλες σκέψεις με το Χάουαρντ). Η γραφή είναι τέτοια που σε παρασέρνει, όμως όταν το τελειώσεις και το δεις απ’ έξω, συνειδητοποιείς αμέσως αυτήν την ατέλεια.

Αν πρέπει να συνοψίσω όλα τα παραπάνω με μια φράση, η εκτίμησή μου για το βιβλίο είναι ότι ανήκει στα πέντε καλύτερα ελληνικά βιβλία φαντασίας της σύγχρονης εποχής. Και χαίρομαι όχι μόνο γιατί το διάβασα αλλά και γιατί επιτέλους, όλα όσα λέγαμε παλαιότερα, σχετικά με την άνθιση του ελληνικού φανταστικού, επιτέλους δείχνουν να αποδίδουν τους καρπούς τους. Ελπίζω ο «Λέκγουελ και οι Ξεχασμένοι Θεοί» και είναι μόνο η αρχή. Ελπίζω να ακολουθήσουν κι άλλα τέτοια λογοτεχνήματα. Και λογοτέχνημα όταν λέω, εννοώ την κυριολεξία της λέξης.

[Μιχάλης · Rating 4 out of 5]

Μιλώντας με φίλους που είχαν διαβάσει το βιβλίο μου είχε βγει η αίσθηση ότι τους είχε φανεί "καλό είναι αλλά..." και αυτό με είχε κάνει να διστάζω να το πιάσω. Η Η νύχτα της λευκής παπαρούνας μου είχε αφήσει καλές εντυπώσεις για την πένα του συγγραφέα, οπότε είπα να του δώσω μία δεύτερη ευκαιρία

Κάτι που λειτουργεί ως καινοτόμο στοιχείο είναι το γεγονός ότι ο πρωταγωνιστής είναι σκλάβος και γιουσουφάκι ενός στρατηγού. Για τη ακρίβεια ξεκινάει in media res, με τον Λέκγουελ να δολοφονεί το στρατηγό και να το σκάει μέσα στη νύχτα και μετά βλέπουμε την ιστορία του, το πώς έφτασε ως εκεί, την αιχμαλωσία και το πώς μεγάλωσε δίπλα σε έναν από τους μεγαλύτερους ��τρατηγούς της Αυτοκρατορίας που κατέκτησε την πατρίδα του. Παράλληλα βλέπουμε και τα γεγονότα που, άθελά του, θέτει σε κίνηση.
Από εκεί και μετά το βιβλίο σπάει σε δύο κομμάτια. Στο ένα βλέπουμε το νεαρό Λέκγουελ να περιπλανάται και να έχει διάφορες συναντήσεις καθώς γνωρίζει τον έξω κόσμο και, παράλληλα, τα όσα συμβαίνουν στην Αυτοκρατορία στην οποία ανήκε ο στρατηγός και μία τεράστια συνωμοσία. Οι δύο πλοκές, φυσικά, ξανανενώνονται προς το τέλος, κάτι που γίνεται "μοιραία" (εδώ για εμένα το βιβλίο χάνει πόντους αν και έχω εκφράσει αρκετές φορές το πόσο με δυσαρεστούν τα πεπρωμένα και οι εκλεκτοί).

Στα θετικά του βιβλίου είναι η εξαιρετική χρήση της γλώσσας, τα ονόματα που παραπέμπουν σε Ανατολή και ο ανάλογος αισθησιασμός που πηγάζει από εκεί. Τις εικόνες βίας και εξαθλίωσης του πολέμου τις διαδέχονται εικόνες μεγαλοπρέπειας και ομορφιάς και τη σκληρή ζωή των φτωχών η τρυφηλή ζωή των ισχυρών. Το τελευταίο τρίτο, που ξεφεύγει από τις πόλεις και περνάει σε καθαρά ηρωικά φάνταζυ σκηνικά έχει ακριβώς την ίδια γοητεία, με εικόνες όλο ατμοσφαιρικότητα και επικίνδυνο εξωτισμό.

Μου άρεσε επίσης η δουλειά στους χαρακτήρες. Οι χαρακτήρες είναι καλογραμμένοι, σου μένουν στη μνήμη και έχουν δικούς τους στόχους και λόγους για τους οποίους φέρονται έτσι.

Τέλος, επειδή έχω ακούσει κάμποσα σχόλια για τις σεξουαλικές προτιμήσεις του κεντρικού χαρακτήρα, μου άρεσε αρκετά το πώς αποδίδονται στο κείμενο: βγάζουν νόημα δεδομένου του παρελθόντος του χαρακτήρα, οι ερωτικές σκηνές είναι δοσμένες με όμορφο τρόπο, προωθούν την πλοκή ενώ δεν υπάρχει στιγμή που να πέφτουν στο fan service/wish fulfilment.

Αν κάτι δε με κέρδισε ήταν ο τρόπος με τον οποίο αναπτύσσεται η πλοκή. Αν και το βιβλίο είναι τούβλο 500+ σελίδων μου φάνηκε ότι βιάζεται υπερβολικά και πηδάει πολλές σκηνές που χρειάζονται: Το βιβλίο άνετα θα μπορούσε να είναι 1000 σελίδες αν και θα λειτουργούσε καλύτερα κάπου στις 700. Ειδικά στη μέση, πχ στη συντεχνεία των κλεφτών και ακόμα πιο μετά στο δάσος μου φάνηκε ότι το βιβλίο πηγαίνει με χίλια και προσπερνάει ένα σωρό σκηνές.

Επίσης, δε μου άρεσε η έλλειψη πληροφοριών σχετικά με τον κόσμο, με αποτέλεσμα πολλά να μη δικαιολογούνται ή να πετάγονται ξαφνικά μέσα στη διήγηση. Πχ η μαγεία, αν και υπάρχει και είναι, από ότι φαίνεται, διαδεδομένη στον κόσμο, στιγμή δεν εξηγείται ούτε από πού προέρχεται ούτε το πώς λειτουργεί.
Δίνει την εντύπωση ότι κάποια στοιχεία υπάρχουν εκεί επειδή το βιβλίο είναι φάνταζυ και αυτό τα δικαιολογεί απόλυτα.

Τέλος, η κατάληξη κάπου με απογοήτευσε. Άφηνε μία ωραία επίγευση αλλά το πως φτάσαμε ως εκεί απογοήτευσε κάπως τον φανταζά μέσα μου, ενώ έχω και ένα θεματάκι με τους ήρωες που δεν κάνουν σχεδόν τίποτα και απλά η μοίρα τους κάνει να φτάνουν στο τέλος.

Ανακεφαλαιώνοντας, ο Λέκγουελ είναι ένα από τα πιο καλά βιβλία φανταστικής λογοτεχνίας της Ελληνικής σκηνής, με καταπληκτική γραφή και αποτελεί μία προσπάθεια του συγγραφέα να κάνει κάτι διαφορετικό με το είδος της Ηρωικής Φαντασίας, δίνοντάς μας έναν αντισυμβατικό ήρωα και έναν κόσμο χωρίς ορκ, βαρώνους, ξωτικά και κάστρα. Αν και δεν απευθύνεται στο μέσο αναγνώστη φαντασίας, είναι ένα βιβλίο που μπορεί άνετα να διαβαστεί από αναγνώστες καινούριους στο είδος την ηρωικής φαντασίας όσο και από αναγνώστες που θέλουν να διαβάσουν κάτι το διαφορετικό.

[Petros · Rating 2 out of 5]

Ας ξεκινήσω με το προφανές για να σας γλυτώσω την φασαρία. Δεν είναι ιστορία για όσους ψάχνουν κάτι επικό ή ανάλαφρό, μιας που έχει μπόλικο φονικό και σεξουαλικά. Δεν είναι καν ιστορία που σε κάνει να πωρώνεσαι σε φάση Κόναν, γιατί δεν πρόκειται για έναν τυπά να σφάζει τέρατα και να περνάει τα βράδια του με καλλονές. Είναι τραγωδία με τα όλα της, οι περισσότεροι που τα τινάζουν είναι αθώοι πολίτες και οι υπόλοιποι είναι στρατιωτικοί και ευγενείς που δολοφονούνται ύπουλα. Κανείς δεν έχει ηρωικό θάνατο δηλαδή. Ότι σκηνές σεξ υπάρχουν είναι ή βιασμοί, ή ερωτικοί σκλάβοι να ικανοποιούνε τις ορέξεις ομοφυλόφιλων πλουσίων, ή νορμάλ ρομαντικές σχέσεις που καταλήγουν σε τραγωδία. Αν δε θέλετε να σας μαυρίσει η ψυχή, ή δε γουστάρετε διαστροφές με γκέι και βιαστές, δε σας το προτείνω.

Ακόμα ενδιαφέρεστε; Ωραία, πάμε παραπέρα. Η πλοκή είναι σχετικά απλή, μόνο που ο συγγραφέας έχει το χούι να την παρουσιάζει με μη-γραμμικό τρόπο και χωρίς να σου δίνει κάποια ένδειξη του που και πότε είμαστε σε σχέση με την προηγούμενη σκηνή. Δεν είναι και ακριβώς δύσκολο να το υπολογίσεις αλλά η απουσία ημερομηνίας κάθε φορά που σκάει μύτη εκείνο το σπαθί που συμβολίζει αλλαγή σκηνής είναι ένα μικρό θέμα. Είχα σημεία όπου δε καταλάβαινα στην αρχή γιατί ο τάδε είναι ακόμα ζωντανός, ή αν ο άλλος δίπλα του είναι ο ίδιος ηγέτης ή ο προκάτοχός του με το ίδιο αξίωμα.

Καλά ως εδώ; Ρωτάω γιατί ακόμα δε τελείωσα την γκρίνια μου ξέρετε, παλιό κουσούρι. Τι άλλο δε μου άρεσε. Αν χωρίσουμε το βιβλίο στα τέσσερα, το δεύτερο και τρίτο, ή κεντρικό κομμάτι του, είναι μια βαρεμάρα και μισή. Σαν ο πρωταγωνιστής φεύγει από την πόλη των κατακτητών, η πλοκή κάνει τεράστια κοιλιά σε ενδιαφέρον, μιας που το μόνο που συμβαίνει είναι να βολοδέρνεται όπου κι αν πάει. Κυριολεκτικά ο συγγραφέας τον βασανίζει, ξοδεύοντας εκατοντάδες σελίδες κτίζοντας ένα σκηνικό, μόνο για να το τελειώσει με την απόλυτη καταστροφή του.
Α, μια πανέμορφη γενέτειρα.
Ισοπεδώστε την!
Α, ένα ωραίο ταξιδάκι με καράβι.
Βουλιάξτε το!
Α, ένα γραφικό χωριουδάκι.
Κάψτε το!

Όλα αυτά γίνονται για να αναγκάσουν τον Λέκγουελ να πηγαίνει σε άλλο σκηνικό… όπου συμβαίνουν τα ακριβώς ίδια. Σαδισμός με τα όλα του, που στην τελική δε προσφέρει τίποτα στην ιστορία. Ναι, εντάξει, μας τονίζει συνεχώς το πόσο τραγικός είναι ο ήρωας και δίνει χρώμα στους χαρακτήρες και τον κόσμο, αλλά το κάνει εις βάρος της πλοκής που παγώνει κυριολεκτικά για το μισό βιβλίο. Θα μου πεις, σαν η πλοκή επιστρέψει προς το τέλος, αυτό δε βοηθάει να νοιάζεσαι πολύ περισσότερο για τους χαρακτήρες και τον κόσμο, μετά από τόσες σελίδες που πέρασες μαζί τους; Ίσως, αν όλα παίζανε ρόλο στην πλοκή. Που δεν παίζουνε. Μόνο ο Λέκγουελ έχει σημασία, με τους υπόλοιπους χαρακτήρες να είναι απλά εκεί για να τονίζουνε το προσωπικό του δράμα. Με πιο απλά λόγια, όχι, δεν αξίζει την φασαρία να υπομένεις τόσες σελίδες για πράματα και θάματα που δε θα ξαναδείς σαν ο πρωταγωνιστής την κάνει από κείνο το μέρος.

Αντέχετε ακόμα; Γιατί έχει κι άλλα. Ναι, θα σας βασανίσω όσο άγρια βασανίζει ο Κωνσταντίνος Μίσσιος τον ίδιο του τον πρωταγωνιστή. Και που λέτε, υπάρχουν θεοί στην ιστορία (άντε ρε μάγκα, τι μας λες, λες και ο τίτλος του βιβλίου δε το σποϊλάρει). Οι εν λόγω θεοί παρουσιάζονται στον Λέκγουελ συνεχώς και του λένε ότι έχει ένα πεπρωμένο να εκπληρώσει. Που το στραβό σε κάτι τέτοιο θα με ρωτήσετε τώρα. Πέρα του ότι είναι ένα φτωχό συγγραφικό τέχνασμα για να προχωρήσει η πλοκή όπως γουστάρει ο συγγραφέας (σαν το αποφασίσει, γιατί όπως είπαμε δε το πάει κάπου για τις μισές σελίδες), είναι επίσης και κάπως χαζό, μιας που ουσιαστικά τον στέλνουνε κάπου για να υποφέρει κι άλλο… επειδή είναι η μοίρα του. Σαδισμός όπως σας είπα.

Ρε εδώ είστε ακόμα; Τα ζητάει ο πισινός σας μου φαίνεται, όσο κι ο Λέκγουελ τους πισωγλέντηδες. Το λοιπόν, οι κακοί της υπόθεσης ψάχνουνε να βρούνε τα παλάτια των θεών γυρεύοντας για στοιχεία σε βιβλία. Κάτι που επίσης παίρνει πάρα πολλές σελίδες για να γίνει και που στην τελική πάλι δεν είναι πλοκή, μιας που το μόνο που κάνουν είναι να ρωτάνε δεξιά κι αριστερά για το τι ξέρει ο καθένας και που είναι το τάδε βιβλίο. Α, και παίζει και κάτι με τις αλληλοφαγωμάρες μεταξύ αυτοκράτορα και ιερατείου που, για μαντέψτε, πάλι δεν είναι πλοκή. Τόσο αίμα χύνουνε αναμεταξύ τους και δεν έχει ουδεμία σχέση με τον Λέκγουελ ή τους Θεούς. Είναι κυριολεκτικά μια παντελώς ξεχωριστή ιστορία που την πέταξε μέσα ο Μίσσιος για να γεμίζουνε οι σελίδες. Δεν είναι καν μεγάλη ή λεπτομερής, είναι απλά εκεί για να κάνει ακόμα πιο προφανές το πόσο ο συγγραφέας χαρακτηρίζει τα πάντα στον κόσμο που έφτιαξε σαν μια κτηνωδία και μισή. Ναι, τους δίνει μεν ταυτότητα αυτό αλλά στην τελική απλά σου μαυρίζει την ψυχή για να σου… μαυρίζει την ψυχή. Όταν κάτι γίνεται αυτοσκοπός, τότε ξέρεις ότι το ψάρι βρωμάει πολύ πριν το φας.

Ελάτε λίγο ακόμη, στην ουρά του γαϊδάρου φτάσατε, εδώ θα κωλώσετε; Μόνο το τελευταίο τέταρτο του βιβλίου απομένει που φτιάχνει απείρως με το να μετατρέπεται ξαφνικά σε μια ψυχεδελική περιπέτεια στο κέντρο ενός μαγεμένου δάσους. Κυριολεκτικά νομίζεις ότ�� διαβάζεις μια διαφορετική ιστορία, και κρίμα που κατά την σύνταξη δεν πετάχτηκε στα σκουπίδια το μισό βιβλίο για να μην έχουμε όλοι μας βαρεθεί με τα ασταμάτητα σαδιστικά του συγγραφέα.

Ακόμα κι εδώ φυσικά υπάρχουν θέματα, μιας που το όλο σκηνικό γίνεται πολύ απότομα και προκαλεί σύγχυση με το ποιος είναι που και πότε. Ο πόλεμος του αυτοκράτορα, και η φάση με τα παλάτια των θεών γίνονται όλα μέσα σε μερικές σελίδες και σε αφήνουνε να αναρωτιέσαι γιατί δεν έβαλε ο συγγραφέας πιο πολύ έμφαση σε τούτα τα γεγονότα παρά στο μικρό σπίτι στο λιβάδι που στην τελική ήταν άχρηστα. Και αν περιμένετε κάποια εξήγηση για το γιατί οι θεοί επιλέξανε τον Λέκγουελ από όλους τους ανθρώπους, δε θα την πάρετε γιατί που να κουράζεται τώρα ο Μίσσιος με τέτοιες ανούσιες λεπτομέρειες; Προτεραιότητα είχαν οι πενήντα σελίδες βιασμών και ξεκοιλιασμάτων.

Συγχαρητήρια, φτάσατε στο τέλος αυτού του μαρτυρίου και πιστέψτε με, εγώ υπέφερα λιγότερο μιας που είχα να το διαβάσω το ρημαδιασμένο το βιβλίο. Έχει πολλές καλές ιδέες αλλά η παρουσίασή τους είναι άλαντάλον. Δε το προτείνω.

[Hope · Rating 1 out of 5]

Διάβασα το μισό μια μέρα που βαριόμουν και μέρα το παράτησα, γίνεται πάρα πολύ βαρετό κάποια στιγμή, καμιά πλοκή, απλώς ο λεκγουελ να περιφέρεται και όλοι γύρω του να πεθαίνουν. Σε κάποια φάση έλεγα "σκοτώστε τον να τελειώνουμε". Δε με ενόχλησε το ομοφυλοφιλικό στοιχείο της ιστορίας, αλλά κανείς δε με προειδοποίησε για όλη τη σεξουαλική παράνοια που θα συναντούσα στο βιβλίο. Περίμενα κάτι καλύτερο, που ποτέ δεν ήρθε. Δεν ξέρω αν έχει ενδιαφέρον τέλος, αλλά δε νομίζω πως αξίζει να το διαβάσει κανείς, όσο ωραίο τέλος κι αν έχει. Απογοητευση.