What do you think?
Rate this book
Η νύχτα της λευκής παπαρούνας
Θρύλοι, παραδόσεις και μυστήριο συνθέτουν ένα λαογραφικό θρίλερ που κρατά την αγωνία μας στα ύψη μέχρι την τελευταία σελίδα...
...Το αυτοκίνητο του Μάριου έμεινε χαλασμένο στην άκρη του δρόμου κι ο χρόνος σταματημένος σ' έναν κόσμο ξένο κι απόμακρο. Εχθρικό. Το πανδοχείο του χωριού, φάνηκε να είναι η λύση. Για λίγο... Γιατί οι μακάβριες ιστορίες δεν ξεχάστηκαν ποτέ σ' αυτό το χωριό... δεν σταμάτησαν να λέγονται... ή να υφαίνονται στον αργαλειό του χρόνου...
Κι ήταν καιρός πια να ειπωθούν...
Τα στοιχειωμένα σπίτια που εξερευνούσαμε όταν ήμασταν μικροί, τα φαντάσματα και οι σκιές που κρυβόντουσαν στο δάσος, η απαγορευμένη βόλτα στο ποτάμι και ο δρόμος που ποτέ δεν έπρεπε να ακολουθήσουμε... είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία του βιβλίου που θα μας φανούν οικεία και θα ζωντανέψουν ξανά μπροστά μας...
Ένα μυθιστόρημα μυστηρίου που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι την τελευταία σελίδα και μας επιφυλάσσει ένα αναπάντεχο τέλος.
...όταν το διαβάζετε, φροντίστε να μην είστε μόνοι σας!
...Το αυτοκίνητο του Μάριου έμεινε χαλασμένο στην άκρη του δρόμου κι ο χρόνος σταματημένος σ' έναν κόσμο ξένο κι απόμακρο. Εχθρικό. Το πανδοχείο του χωριού, φάνηκε να είναι η λύση. Για λίγο... Γιατί οι μακάβριες ιστορίες δεν ξεχάστηκαν ποτέ σ' αυτό το χωριό... δεν σταμάτησαν να λέγονται... ή να υφαίνονται στον αργαλειό του χρόνου...
Κι ήταν καιρός πια να ειπωθούν...
Τα στοιχειωμένα σπίτια που εξερευνούσαμε όταν ήμασταν μικροί, τα φαντάσματα και οι σκιές που κρυβόντουσαν στο δάσος, η απαγορευμένη βόλτα στο ποτάμι και ο δρόμος που ποτέ δεν έπρεπε να ακολουθήσουμε... είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία του βιβλίου που θα μας φανούν οικεία και θα ζωντανέψουν ξανά μπροστά μας...
Ένα μυθιστόρημα μυστηρίου που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι την τελευταία σελίδα και μας επιφυλάσσει ένα αναπάντεχο τέλος.
...όταν το διαβάζετε, φροντίστε να μην είστε μόνοι σας!
266 pages
First published January 1, 2007
1 person is currently reading
86 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 13 of 13 reviews
May 2, 2015
Πριν από λίγο τελείωσα και εγώ το βιβλίο του Κωνσταντίνου Μίσσιου και μπορώ να πω ότι πέρασα πολύ καλά. Πάντα πίστευα ότι πολλά από τα τοπία της ελληνικής επαρχίας προσφέρονται για μια καλή ιστορία τρόμου και ήθελα πολύ να διαβάσω κάτι σχετικό, γιατί καλές είναι οι μικρές πόλεις του Μέιν, όμως ένα χωριό σαν το Βίτσι είναι πιο κοντά σ'αυτά που έχω ζήσει και μια ιστορία τρόμου που διαδραματίζεται σ'ένα τέτοιο χωριό μπορεί πιο εύκολα να με ανατριχιάσει.
Δεν έχω το χρόνο να σχολιάσω το κάθε διήγημα ξεχωριστά, η γενική αίσθηση που μου άφησε το βιβλίο πάντως είναι πάρα πολύ καλή. Σίγουρα οι περισσότερες ιστορίες ίσως δεν έχουν κάτι το εντελώς πρωτότυπο ή το καινούργιο να πουν και βασίζονται σε κάποια κλισέ, νομίζω όμως ότι ο τρόπος που είναι γραμμένες, η ατμόσφαιρα τους και φυσικά το ελληνικό φόντο, τις κάνουν αρκετά ξεχωριστές. Ειλικρινά δεν νιώθω μεγάλο παράπονο από καμία ιστορία, όλες μου άρεσαν έστω και λίγο, κάτι που μόνο ως θετικό το εκλαμβάνω.
Τα τρία διηγήματα που ξεχωρίζω με σχετική ευκολία από τα υπόλοιπα, είναι το "Ο δαίμονας του μεσημεριού", που είναι ένα πραγματικό διαμάντι, το "Η νέα σοδειά" για την εξαιρετική εκτέλεση, τον σωστό ρυθμό και το απίθανο τέλος, και βέβαια το "Το ρολόι" για την ανατριχιαστική ατμόσφαιρά του, το περιβάλλον και την αγωνία του. Ως πιο αδύναμες στιγμές της συλλογής θα χαρακτήριζα τα διηγήματα "Το βουητό", που με άφησε με απορίες, το "Η πέτρα", που δεν μου έκανε κάποια ιδιαίτερη εντύπωση πέραν της γραφής και το "Η γυναίκα στο γεφύρι", που μου φάνηκε κάπως βιαστικό στο τέλος. Όπως είπα όμως όλα τα διηγήματα μου πρόσφεραν ανατριχίλες και με ικανοποίησαν.
Κακώς αναφέρεται στην αρχή ότι το βιβλίο είναι μυθιστόρημα, μιας και δεν είναι, αφού αποτελείται από ξεχωριστές ιστορίες, που όμως συνδέονται μ'έναν ιδιαίτερο τρόπο και συνθέτουν έναν ανατριχιαστικό κόσμο. Ίσως να μην τρομάξετε πολύ, σίγουρα όμως σε ορισμένα σημεία θα σκιαχτείτε. Και, πιστέψτε με, η αφήγηση είναι τόσο καλή και ιδιαίτερη, που εύκολα κάνει τον αναγνώστη να ταξιδέψει στα σκοτεινά μέρη των ιστοριών και να νιώσει στο πετσί του τα αλλόκοτα γεγονότα που συμβαίνουν.
Δεν έχω το χρόνο να σχολιάσω το κάθε διήγημα ξεχωριστά, η γενική αίσθηση που μου άφησε το βιβλίο πάντως είναι πάρα πολύ καλή. Σίγουρα οι περισσότερες ιστορίες ίσως δεν έχουν κάτι το εντελώς πρωτότυπο ή το καινούργιο να πουν και βασίζονται σε κάποια κλισέ, νομίζω όμως ότι ο τρόπος που είναι γραμμένες, η ατμόσφαιρα τους και φυσικά το ελληνικό φόντο, τις κάνουν αρκετά ξεχωριστές. Ειλικρινά δεν νιώθω μεγάλο παράπονο από καμία ιστορία, όλες μου άρεσαν έστω και λίγο, κάτι που μόνο ως θετικό το εκλαμβάνω.
Τα τρία διηγήματα που ξεχωρίζω με σχετική ευκολία από τα υπόλοιπα, είναι το "Ο δαίμονας του μεσημεριού", που είναι ένα πραγματικό διαμάντι, το "Η νέα σοδειά" για την εξαιρετική εκτέλεση, τον σωστό ρυθμό και το απίθανο τέλος, και βέβαια το "Το ρολόι" για την ανατριχιαστική ατμόσφαιρά του, το περιβάλλον και την αγωνία του. Ως πιο αδύναμες στιγμές της συλλογής θα χαρακτήριζα τα διηγήματα "Το βουητό", που με άφησε με απορίες, το "Η πέτρα", που δεν μου έκανε κάποια ιδιαίτερη εντύπωση πέραν της γραφής και το "Η γυναίκα στο γεφύρι", που μου φάνηκε κάπως βιαστικό στο τέλος. Όπως είπα όμως όλα τα διηγήματα μου πρόσφεραν ανατριχίλες και με ικανοποίησαν.
Κακώς αναφέρεται στην αρχή ότι το βιβλίο είναι μυθιστόρημα, μιας και δεν είναι, αφού αποτελείται από ξεχωριστές ιστορίες, που όμως συνδέονται μ'έναν ιδιαίτερο τρόπο και συνθέτουν έναν ανατριχιαστικό κόσμο. Ίσως να μην τρομάξετε πολύ, σίγουρα όμως σε ορισμένα σημεία θα σκιαχτείτε. Και, πιστέψτε με, η αφήγηση είναι τόσο καλή και ιδιαίτερη, που εύκολα κάνει τον αναγνώστη να ταξιδέψει στα σκοτεινά μέρη των ιστοριών και να νιώσει στο πετσί του τα αλλόκοτα γεγονότα που συμβαίνουν.
October 24, 2022
4,5/5
Το έψαχνα καιρό και νιώθω πολύ τυχερή που το βρήκα και το διάβασα.
Ένα βιβλίο φοκλορικου τρόμου. Μικρές ιστορίες όπως θα τις ακούγαμε δίπλα στην φωτιά 🔥. Η δυνατή πένα του κυρίου Μίσσιου μας μεταφέρει στον χρόνο και στον τόπο. Ειδικά σε δύο ιστορίες, που τις λάτρεψα, ένιωθα ότι ζούσα εγώ την αγωνία των ηρώων.
Το έψαχνα καιρό και νιώθω πολύ τυχερή που το βρήκα και το διάβασα.
Ένα βιβλίο φοκλορικου τρόμου. Μικρές ιστορίες όπως θα τις ακούγαμε δίπλα στην φωτιά 🔥. Η δυνατή πένα του κυρίου Μίσσιου μας μεταφέρει στον χρόνο και στον τόπο. Ειδικά σε δύο ιστορίες, που τις λάτρεψα, ένιωθα ότι ζούσα εγώ την αγωνία των ηρώων.
May 20, 2017
4+ τα αστεράκια για ένα βιβλίο πρωτότυπο, καλογραμμένο και εξαντλημένο. Το μόνο αρνητικό που έβρισκα όσο το διάβαζα ήταν ότι το τέλος κάθε ιστορίας έμοιαζε θολό και ασαφές. Βέβαια τελειώνοντας την ανάγνωση αντιλαμβάνεσαι το λόγο - άσε που το μυστήριο έχει κι αυτό τη γοητεία του. Το κοινό που επιζητά τέτοιου είδους αναγνώσματα είναι μεγάλο. Δυσκολεύτηκα να το βρω, στην ουσία άλλος το βρήκε για μένα. Αναρωτιέμαι γιατί ο συγκεκριμένος εκδοτικός δεν προχώρησε σε μια εκ νέου έκδοση (αλλά η Διόπτρα και ο Μίσσιος ξέρουν καλύτερα)
July 22, 2014
Ανατριχιαστικό, καλογραμμένο, μην το διαβάσετε μόνοι σας το βράδυ πριν κοιμηθείτε!!!!Αν και δε μου αρέσει και πολύ η επιστημονική φαντασία και τα βιβλία τρόμου αυτό το βιβλίο με κράτησε και μάλιστα χωρίς να πω "τι βλακείες είναι αυτές". Ναι, τις δέχτηκα, γιατί είναι μια άλλη ματιά στον κόσμο που ζούμε, γιατί προέρχεται από την αγαπημένη μου Ήπειρο, γιατί εκεί που διαβάζεις κάτι "λογικό", τσακ, ο συγγραφέας σου κλείνει το μάτι και σε οδηγεί όπου εκείνος θέλει κι εσύ δεν έχεις παρά να τον ακολουθήσεις. Μύθοι και θρύλοι, ιστορίες για το τζάκι, μια κρύα νύχτα του χειμώνα, συνδεδεμένα όλα με τον πρωταγωνιστή του μυθιστορήματος, που απομονώνεται σε χωριό και συμμετέχει στο γλέντι των κατοίκων. Είναι όμως και αυτή η σωστή διάσταση των πραγμάτων; :) Ένιωθα παντού γύρω μου μια ομίχλη όσο το διάβαζα και παρόλο που δεν ασχολείται με μπαμπούλες και βρυκόλακες, στήνει τέτοια ατμόσφαιρα που δεν χρειάζονται λόγια για να την περιγράψουν. Εξαιρετικό, καλογραμμένο, με δυνατή πένα, πολύ ωραίο στιλ και φυσικά ανυπομονώ να τον συναντήσω στο συνέδριό μας στη Λιβαδειά.
July 8, 2019
Ενα παρα πολυ ενδιαφερον βιβλιο λαογραφικου τρομου, που ειναι ο αγαπημενος μου αυτη την εποχη και κατηγορω για αυτο τις Παγανιστικές δοξασίες της θεσσαλικής επαρχίας, που εθεσε τον πηχυ απιστευτα ψηλα και τωρα ο,τιδηποτε αλλο δεν μπορει να τις φτασει.
Θα ξεκινησω με τα αρνητικα: καποιες ιστοριες ηταν λιγο αντικλιματικες στο τελος, ή γραμμενες με αρκετα "ξυλινη" γλωσσα που με εμποδιζε να "μπω" πραγματικα μεσα στην ιστορια. Σε γενικες γραμμες δεν ηταν και τοσο προβλημα, αλλα ηταν αρκετα ωστε να το προσεξω (ειδικα στην ιστορια "Η γυναικα στο γεφυρι")
Τα θετικα ομως υπερισχυουν, αφου οι ιστοριες ειναι (σχεδον) ολες ιδιαιτερες, αποφευγωντας τα κλισε και την πεπατημενη σε πολυ μεγαλο βαθμο. Αρκετες φορες που σκεφτηκα "Ααα, αυτο θα γινει" επεσα εξω, και ηταν πολυ ευχαριστη εκπληξη. Το τελος δεν ειναι τοσο απροσμενο οσο αναφερουν οι αλλες κριτικες, το βιβλιο σου δινει αρκετα στοιχεια για να το ψυλλιαστεις μονος σου απο πριν, αλλα αυτο δεν σημαινει οτι δεν ηταν ικανοποιητικο, ειτε το προβλεψες απο πριν ειτε οχι. Το βιβλιο καταφερε επισης να με κανει να ανατριχιασω σε πολλα σημεια, που αν η γραφη ηταν ετσι σε ολο το βιβλιο, θα ειχε παρει 5 αστερακια σιγουρα.
Οι ιστοριες που ξεχωρισα ηταν η ομωνυμη "Νυχτα της λευκης παπαρουνας" (εξαιρετικα γραμμενο, παρα πολλη αγωνια που ολοενα και αυξάνεται), "Ο δαιμονας του μεσημεριου" (πρωτοτυπο και δεν φοβηθηκε να ξεπερασει τα ορια), "Η πέτρα" (αφησε αρκετο μυστηριο στο τελος χωρις να ειναι αντικλιματικα αοριστο, και αυτο παντα μου αρεσει), και "Το ρολοι" (δεν μπορουσα να σταματησω να διαβαζω).
Γενικα εμεινα πολυ ευχαριστημενη, και ανυπομονω να ξαναδιαβασω κατι απο τον Κωνσταντινο Μισσιο.
Θα ξεκινησω με τα αρνητικα: καποιες ιστοριες ηταν λιγο αντικλιματικες στο τελος, ή γραμμενες με αρκετα "ξυλινη" γλωσσα που με εμποδιζε να "μπω" πραγματικα μεσα στην ιστορια. Σε γενικες γραμμες δεν ηταν και τοσο προβλημα, αλλα ηταν αρκετα ωστε να το προσεξω (ειδικα στην ιστορια "Η γυναικα στο γεφυρι")
Τα θετικα ομως υπερισχυουν, αφου οι ιστοριες ειναι (σχεδον) ολες ιδιαιτερες, αποφευγωντας τα κλισε και την πεπατημενη σε πολυ μεγαλο βαθμο. Αρκετες φορες που σκεφτηκα "Ααα, αυτο θα γινει" επεσα εξω, και ηταν πολυ ευχαριστη εκπληξη. Το τελος δεν ειναι τοσο απροσμενο οσο αναφερουν οι αλλες κριτικες, το βιβλιο σου δινει αρκετα στοιχεια για να το ψυλλιαστεις μονος σου απο πριν, αλλα αυτο δεν σημαινει οτι δεν ηταν ικανοποιητικο, ειτε το προβλεψες απο πριν ειτε οχι. Το βιβλιο καταφερε επισης να με κανει να ανατριχιασω σε πολλα σημεια, που αν η γραφη ηταν ετσι σε ολο το βιβλιο, θα ειχε παρει 5 αστερακια σιγουρα.
Οι ιστοριες που ξεχωρισα ηταν η ομωνυμη "Νυχτα της λευκης παπαρουνας" (εξαιρετικα γραμμενο, παρα πολλη αγωνια που ολοενα και αυξάνεται), "Ο δαιμονας του μεσημεριου" (πρωτοτυπο και δεν φοβηθηκε να ξεπερασει τα ορια), "Η πέτρα" (αφησε αρκετο μυστηριο στο τελος χωρις να ειναι αντικλιματικα αοριστο, και αυτο παντα μου αρεσει), και "Το ρολοι" (δεν μπορουσα να σταματησω να διαβαζω).
Γενικα εμεινα πολυ ευχαριστημενη, και ανυπομονω να ξαναδιαβασω κατι απο τον Κωνσταντινο Μισσιο.
February 9, 2017
Μολις το τελειωσα κι εγω.Οπως ειπα ηταν το πρωτο Ελληνικο βιβλιο τρομου που διαβασα και η αισθηση ειναι θετικη χωρις ομως να εχω ενθουσιαστει.
Η γραφη ηταν καλη αλλα νομιζω οτι οι ιστοριες ηθελαν ολες ανεξαιρετως το κατι παραπανω τους,σαν να βιαζοταν ο συγγραφεας να τις τελειωσει με αποτελεσμα να μην προλαβαινεις να ταυτιστεις με ατμοσφαιρα,χαρακτηρες κτλ.Ενα αλλο μειον ειναι οτι ευκολα φανταζοσουν το τελος απο πολυ νωρις αν και αυτο εχει να κανει με την αντιληψη του αναγνωστη και ειναι τελςιως υποκειμενικο.
Αγαπημενες ιστοριες οι:Η νυχτα της λευκης παπαρουνας,Νεα σοδεια,ο δαιμονας του μεσημεριου(πολυ μορφη ο δαιμονας!!).αγαπημενε μου συζυγε,το στοιχημα και το ρολοι.
Αντιθετως τα:Η πετρα,η γυναικα στο γεφυρι και το βουητο ηταν εντελως αδιαφορα.Ειδικα στο βουητο ακομα δεν εχω καταλαβει τι εγινε-περι τινος προκειται..
Το σιγουρο ειναι οτι το ευχαριστηθηκα και θελω να διαβασω κι αλλα του συγγραφεως
Η γραφη ηταν καλη αλλα νομιζω οτι οι ιστοριες ηθελαν ολες ανεξαιρετως το κατι παραπανω τους,σαν να βιαζοταν ο συγγραφεας να τις τελειωσει με αποτελεσμα να μην προλαβαινεις να ταυτιστεις με ατμοσφαιρα,χαρακτηρες κτλ.Ενα αλλο μειον ειναι οτι ευκολα φανταζοσουν το τελος απο πολυ νωρις αν και αυτο εχει να κανει με την αντιληψη του αναγνωστη και ειναι τελςιως υποκειμενικο.
Αγαπημενες ιστοριες οι:Η νυχτα της λευκης παπαρουνας,Νεα σοδεια,ο δαιμονας του μεσημεριου(πολυ μορφη ο δαιμονας!!).αγαπημενε μου συζυγε,το στοιχημα και το ρολοι.
Αντιθετως τα:Η πετρα,η γυναικα στο γεφυρι και το βουητο ηταν εντελως αδιαφορα.Ειδικα στο βουητο ακομα δεν εχω καταλαβει τι εγινε-περι τινος προκειται..
Το σιγουρο ειναι οτι το ευχαριστηθηκα και θελω να διαβασω κι αλλα του συγγραφεως
January 30, 2022
Μόλις το ολοκλήρωσα!
Το βιβλίο "Η νύχτα της λευκής παπαρούνας" αποτελεί την πρώτη μου γνωριμία με μυθιστόρημα του συγγραφέα Κωνσταντίνου Μίσσιου, και το έναυσμα για να αναζητήσω και άλλα έργα του!
Είναι μυθιστόρημα, συνδυάζει ωστόσο και την αφήγηση μικρότερων ιστοριών με αυτόνομους χαρακτήρες. Για μένα, αυτό προσθέτει στη γοητεία του. Κάθε κεφάλαιο και διήγημα, κάθε διήγημα και μια ώθηση στην κεντρική πλοκή του μυθιστορήματος. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες σχετικά με τη πλοκή, παρά μόνο ότι όλες οι ιστορίες περιστρέφονται γύρω από ένα απομονωμένο, ορεινό χωριό της ελληνικής επαρχίας.
Ήταν ένα βιβλίο που κύλησε τόσο γρήγορα και αβίαστα... Κάθε ιστορία-κεφάλαιο είχε το κατάλληλο μέγεθος ώστε να χορταίνει χωρίς να κουράζει, να σε γνωρίζει με τους χαρακτήρες και να σε κάνει να τους νοιαστείς ή να τους αντιπαθήσεις! Παράλληλα, η αφήγηση σε κάνει να μη θέλεις να σταματήσεις μέχρι να δεις που θα καταλήξει η κάθε ιστορία.
Αν θα έπρεπε να αναφέρω κάτι που θα μπορούσε να είναι κατά τι διαφορετικό, θα έλεγα μόνο για τα απότομα τέλη κάποιων ιστοριών, που χρειάστηκε να τα διαβάσω δύο-τρεις φορές πριν αποκτήσω έστω και μια ασαφή εικόνα για το τι είχε συμβεί.
Ωστόσο αυτό δεν αφαιρεί ούτε μισό από τα αστεράκια του! Και φυσικά, το συστήνω ανεπιφύλακτα!
Το βιβλίο "Η νύχτα της λευκής παπαρούνας" αποτελεί την πρώτη μου γνωριμία με μυθιστόρημα του συγγραφέα Κωνσταντίνου Μίσσιου, και το έναυσμα για να αναζητήσω και άλλα έργα του!
Είναι μυθιστόρημα, συνδυάζει ωστόσο και την αφήγηση μικρότερων ιστοριών με αυτόνομους χαρακτήρες. Για μένα, αυτό προσθέτει στη γοητεία του. Κάθε κεφάλαιο και διήγημα, κάθε διήγημα και μια ώθηση στην κεντρική πλοκή του μυθιστορήματος. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες σχετικά με τη πλοκή, παρά μόνο ότι όλες οι ιστορίες περιστρέφονται γύρω από ένα απομονωμένο, ορεινό χωριό της ελληνικής επαρχίας.
Ήταν ένα βιβλίο που κύλησε τόσο γρήγορα και αβίαστα... Κάθε ιστορία-κεφάλαιο είχε το κατάλληλο μέγεθος ώστε να χορταίνει χωρίς να κουράζει, να σε γνωρίζει με τους χαρακτήρες και να σε κάνει να τους νοιαστείς ή να τους αντιπαθήσεις! Παράλληλα, η αφήγηση σε κάνει να μη θέλεις να σταματήσεις μέχρι να δεις που θα καταλήξει η κάθε ιστορία.
Αν θα έπρεπε να αναφέρω κάτι που θα μπορούσε να είναι κατά τι διαφορετικό, θα έλεγα μόνο για τα απότομα τέλη κάποιων ιστοριών, που χρειάστηκε να τα διαβάσω δύο-τρεις φορές πριν αποκτήσω έστω και μια ασαφή εικόνα για το τι είχε συμβεί.
Ωστόσο αυτό δεν αφαιρεί ούτε μισό από τα αστεράκια του! Και φυσικά, το συστήνω ανεπιφύλακτα!
August 25, 2020
Don´t judge a book by it´s cover λένε αλλά δε θα μπορούσα να μην σχολιάσω το εξαιρετικό εξώφυλλο που σου ανοίγει την όρεξη για ένα εξίσου εξαιρετικό βιβλίο..
Στό δια ταύτα η "Νύχτα της λευκής παπαρούνας" αποτελείται απο μια σειρά διηγημάτων "φολκλορικού τρόμου" έξυπνα δεμένα ύπο ένα κοινό άξονα με φόντο την Ηπειρώτικη ύπαιθρο. Απο το ατμοσφαιρικό ομώνυμο εναρκτήριο διήγημα "Η νύχτα της λευκής παπαούνας" ως το αγωνιώδες "Το Ρολόι" το βιβλίο κυλάει νερό. Η ιστορία του Μάριου δε που εξελίσσεται στο background εξυπηρετεί τον σκοπό της στο έπακρο.
Αν πρέπει να ξεχωρίσω ορισμένες ιστορίες αυτές θα είναι η ομώνυμη, "Το Ρολόι" και η "Νεά Σοδειά". Ειδικά η τελευταία θα μπορουσε κάλλιστα να αναπτυχθεί σε βιβλίο απο μόνη της.
Προτείνεται ανεπιφύλακτα.
Στό δια ταύτα η "Νύχτα της λευκής παπαρούνας" αποτελείται απο μια σειρά διηγημάτων "φολκλορικού τρόμου" έξυπνα δεμένα ύπο ένα κοινό άξονα με φόντο την Ηπειρώτικη ύπαιθρο. Απο το ατμοσφαιρικό ομώνυμο εναρκτήριο διήγημα "Η νύχτα της λευκής παπαούνας" ως το αγωνιώδες "Το Ρολόι" το βιβλίο κυλάει νερό. Η ιστορία του Μάριου δε που εξελίσσεται στο background εξυπηρετεί τον σκοπό της στο έπακρο.
Αν πρέπει να ξεχωρίσω ορισμένες ιστορίες αυτές θα είναι η ομώνυμη, "Το Ρολόι" και η "Νεά Σοδειά". Ειδικά η τελευταία θα μπορουσε κάλλιστα να αναπτυχθεί σε βιβλίο απο μόνη της.
Προτείνεται ανεπιφύλακτα.
June 28, 2023
A horror book that you can't stop reading, as the author's descriptions are so graphic, you feel like you're there, with Mario, listening to the stories. Just wonderful.
October 21, 2024
Μία συλλογή διηγημάτων που δένουν στην βασική ιστορία. Το βιβλίο έφυγε νεράκι.
Κάποιες φάνηκαν ψιλοάσχετες στην πλοκή αλλά δεν με ενόχλησε καθόλου
Κάποιες φάνηκαν ψιλοάσχετες στην πλοκή αλλά δεν με ενόχλησε καθόλου
July 22, 2014
3,5 αστέρια.
Τα συν:
Πολύ όμορφα γραμμένο, ευχάριστο σαν παραμύθι.
Με έντονο το Ελληνικό στοιχείο, νοοτροπία & κουλτούρα.
Με αυξανόμενη ένταση προς το τέλος παρότι πρόκειται για ξεχωριστές ιστορίες με μόνο συνδετικό κρίκο αφηγητές και ακροατή.
Με απρόσμενο τέλος που εκπλήσσει και σοκάρει.
Τα πλην:
Αυτή η διαρκής αφήγηση αναγκάζει τη δράση να βρίσκεται μόνιμα σε παρελθόντα χρόνο. Αυτό με κάνει να χάνω την αμεσότητα ως αναγνώστης/"μάρτυρας" και να μην έχω την αδρεναλίνη της ζωντανής μετάδοσης. Σαν να βλέπω μαγνητοσκοπημένο αγώνα "κονσέρβα".
Η συνοχή & η συνάφεια θα ήταν κατά πολύ ισχυρότερες εάν είχαμε να κάνουμε με μια μοναδική ενιαία ιστορία. Τώρα το "δέσιμο" υπάρχει μονάχα στο εξωτερικό περιτύλιγμα, είναι ο επισκέπτης που μπαίνει στο χωριό να ακούσει τις διηγήσεις. Όπου η καθεμιά έχει και διαφορετικούς πρωταγωνιστές.
Συμπερασματικά το βιβλίο του Μίσσιου δεν ήταν καθόλου άσχημο. Όμως στο μέλλον ευελπιστώ να διαβάσω κάτι δικό του πιο μεστό, πιο συμπαγές και με μεγαλύτερη αμεσότητα.
Τα συν:
Πολύ όμορφα γραμμένο, ευχάριστο σαν παραμύθι.
Με έντονο το Ελληνικό στοιχείο, νοοτροπία & κουλτούρα.
Με αυξανόμενη ένταση προς το τέλος παρότι πρόκειται για ξεχωριστές ιστορίες με μόνο συνδετικό κρίκο αφηγητές και ακροατή.
Με απρόσμενο τέλος που εκπλήσσει και σοκάρει.
Τα πλην:
Αυτή η διαρκής αφήγηση αναγκάζει τη δράση να βρίσκεται μόνιμα σε παρελθόντα χρόνο. Αυτό με κάνει να χάνω την αμεσότητα ως αναγνώστης/"μάρτυρας" και να μην έχω την αδρεναλίνη της ζωντανής μετάδοσης. Σαν να βλέπω μαγνητοσκοπημένο αγώνα "κονσέρβα".
Η συνοχή & η συνάφεια θα ήταν κατά πολύ ισχυρότερες εάν είχαμε να κάνουμε με μια μοναδική ενιαία ιστορία. Τώρα το "δέσιμο" υπάρχει μονάχα στο εξωτερικό περιτύλιγμα, είναι ο επισκέπτης που μπαίνει στο χωριό να ακούσει τις διηγήσεις. Όπου η καθεμιά έχει και διαφορετικούς πρωταγωνιστές.
Συμπερασματικά το βιβλίο του Μίσσιου δεν ήταν καθόλου άσχημο. Όμως στο μέλλον ευελπιστώ να διαβάσω κάτι δικό του πιο μεστό, πιο συμπαγές και με μεγαλύτερη αμεσότητα.
July 1, 2013
Πολύ ωραιο βιβλίο ανετο σε γενικοτερη βαση με ωραιες περιγραφες αν και μετα απο καποιο σημειο με κουρασαν ολες οι μεταφυσικες ιστοριες του το τελος του ομως δικαιωνει ολη την αναμονη!
Read
July 22, 2014ykyk
Displaying 1 - 13 of 13 reviews