A Tale Without a Name

by Penelope Delta, Mika Provata-Carlone (Translator)

An enchanting, powerful fable as timely today as on first publication a century ago The kingdom used to be a place of paved roads and well-filled coffers, with joy and the good life all around. But the old king went the way of all flesh years ago, and now the kingdom is derelict, a land of wickedness and ruin. But a young prince and his sister begin to see what must be done, and—if they can—to restore what has been lost. For a hundred years A Tale Without a Name has been one of Greece’s best-loved stories. This playful, wise fable is enchanting for readers of any age, as meaningful and moving now as when it was first written. "Constantly intrigues and excites... Like Animal Farm  ... thirty or so years later, it’s a political tract in thin but compelling disguise" Books for Keeps Penelope S. Delta (1874-1941) was born in Alexandria, Egypt to Greek parents. Delta belonged to the Greek aristocracy and could easily have come from a novel by E.M. Forster, Marcel Proust or Henry James. She wrote several children s books, memoirs and historical works. She took her own life in April 1941, the day the Nazis entered Athens.

Genres: Fiction, Classics, Fantasy, Literature, Childrens, Greece, Young Adult

232 pages, Paperback

First published January 1, 1910

About the author

Penelope Delta (Greek: Πηνελόπη Δέλτα) was a Greek author.

Reviews

[Menia · Rating 5 out of 5]

εξαιρετικό! πόσο επίκαιρο! δυστυχώς για εμάς δεν υπάρχει ο Συνετός ο Β', έχουμε ξεχάσει τη Γνώση και τη Φρόνηση και περιστοιχιζόμαστε από Αστόχαστους, Πανουργάκους, Λαγόκαρδους και Τζοτζέδες :(

[Daisy · Rating 4 out of 5]

A Greek tale that incorporates the Greek traditions of myths and fables. We see a kingdom left to run to ruin under the rule of an ineffective ruler who has no interest in the running of his nation. Things come to a head when King Witless receives a donkey’s head wearing a tin crown from his cousin, a neighbouring king. Realising that their nation is a laughing stock the prince sets out to do an inventory of his realm. He sees the land lying unworked, the army and navy consist of one man apiece (both of whom lack all the requisite limbs) and craftsmen no longer plying their trade. Threatened with invasion the prince sets about restoring national pride and re-establishing their farming and industries.
Although written a century ago there are some interesting parallels to be drawn about the nature of national self-sufficiency, the UK for one has very little industry and as we see most nations are reliant on others for essential commodities such as gas. It also raises questions of the importance of national pride in an age of globalisation, of leadership and of a shared national vision where every role is equally valued and important.
A charming fable which can be read on several levels.

[Sotiris Makrygiannis · Rating 5 out of 5]

So sad that I didn't read this as a kid. A Masterpiece of Greek literature, capturing all archetypes that you can find in a Greek society. Written 100 years ago, Im sure that has inspired many generations of Greeks.

Tomorrow is national day for Hellas, 25th of March, so is recommended reading for kids and adults.

The free version, with the amazing voice of the volunteer, can be found here:
https://librivox.org/paramythi-horis-...

Thank you Penelope Delta, will now play Konstantinos Vita and the Taxidi this Phalenas from Stereo Nova, knowing that you inspired also modern music too!

[Tol21 · Rating 4 out of 5]

Παραμύθι χωρίς όνομα...
Είπα και μετά από τόσο καιρό να πιάσω και κανένα Έλληνα συγγραφέα γιατί όλο ξένους διαβάζω...
Αν και παραμυθάκι που απευθύνεται κυρίως σε παιδικό κοινό, στέλνει πολύ όμορφα μηνύματα για το πώς ένας λαός που έχει φτάσει στα όρια του μαρασμού σε όλα τα επίπεδα: παιδεία, οικονομία, εμπόριο και ούτε κάθε εξής... να παίρνει την κατάσταση στα χέρια του και να πολεμήσει με ό,τι έχει και δεν έχει με στόχο την "αναγέννηση" της πατρίδας και του κράτους. Αυτό που θέλει να περάσει η Δέλτα, το πετυχαίνει. Ο λαός αλλάζει ριζικά την νοοτροπία της απελπισίας, γίνεται μια γροθιά και ξεκινά κυριολεκτικά από το μηδέν: από τους φυσικούς πόρους και τα ζώα που τόσο απλόχερα προσφέρει η γη και η φύση, καθώς και αρχίζει να αναπτύσσεται το εμπόριο και αρχίζει να ορθοποδεί οικονομικά. Πολύ προχωρημένο βιβλίο για παιδικό και θα έπρεπε να "παραδειγματιστούμε" εμείς ως μεγάλοι μιας και βιώνουμε μια παρόμοια κατάσταση ως κράτος. Επίσης, μου άρεσε τα ονόματα των πρωταγωνιστών που βασίστηκαν στα χαρακτηριστικά τους π.χ Συνετός, Κακομοιρίδης, Πολύκαρπος, Γνώση, Πανουργάκος κ.α

[Spyros Balas · Rating 3 out of 5]

Ένα πολύ καλό βιβλίο και πολύ ωραίο παραμύθι που σου μαθαίνει Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή.
Μόνος σου με γνώση και φρόνηση μπορείς να καταφέρεις τα πάντα!!!.
Και να εμπνεύσεις και τους άλλους.

[Constantina · Rating 5 out of 5]

το πρώτο "εξωσχολικό " βιβλίο που διαβασα. Ήμουν στην τρίτη δημοτικού . Αποτελεσε εφαλτήριο για για μια σπουδαία "καριέρα αναγνώστη"

[Dimitra · Rating 4 out of 5]

Αυτό το βιβλίο μπορείς να το δεις από δύο διαφορετικές πλευρές, ανάλογα σε ποιά ηλικία το διαβάζεις.
Αν το διαβάσεις σε μικρή ηλικία, είναι ένα πολύ όμορφο παραμύθι με διδάγματα μπόλικα, happy ending, πρίγκιπες και πριγκίπισσες, κάστρα και μάχες.
Αν το διαβάσεις σε μεγαλύτερη ηλικία, όπως εγώ, δε μπορείς να αγνοήσεις τις "μπηχτές" για το τρόπο κυβέρνησης της Ελλάδας και γενικά για το τρόπο ζωής του τόπου.
Καλώς ή κακώς, η Π. Δέλτα ήξερε πολύ καλά να περάσει τα μηνύματά της για τη χώρα που μαράζωνε ενώ μπορούσε να γίνει σωστό διαμάντι.
Κάτι πάντα επίκαιρο, απ' ό,τι βλέπουμε και τώρα...
Αλλά προσπάθησα να το δω περισσότερο σα παιδί, και με πήγε χρόοονια πίσω...
Εξαιρετικό ανάγνωσμα για όλους!

[Midnight Owl · Rating 5 out of 5]

Λοιπόν, όπως έχω συνήθως ένα μπακστόρι για αρκετά βιβλία που έχω διαβάσει και που με έχουν σκίσει , έτσι έχω και γι' αυτό εδώ.

Αυτό το βιβλίο εμφανιζόταν μπροστά μου κάθε λίγο και λιγάκι όοολο αυτό το καλοκαίρι που πήγαινα Σκλαβενίτη με τη μητέρα μου. Είτε στην Αθήνα, είτε στη Σαλαμίνα που πήγα διακοπές, όπου γυρίσω κι όπου δω θα έβλεπα αυτό το βιβλίο. Είτε με αυτό το εξώφυλλο είτε με εκείνο το hardcover με το παλάτι.
Παντού λέμε.
[image error]
Αφού λοιπόν πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι και αφού ξεπέρασα την άποψη της μητέρας μου ότι "δε χρειάζεται να μπεις στον κόπο γιατί η Δέλτα γράφει βιβλία για παιδάκια" το έβαλα απόφαση να το πάρω και να το αρπάξω όπως είναι από το ράφι, καθώς:
1. Με είχε ήδη ψήσει πολύ άγρια
2. Η εικονογράφησή του ήταν *chef's kiss* και
3. Ήταν γελοιωδώς φτηνό (4 ευρώ).

Και κάπως έτσι με το που το πήρα είχα ήδη βγάλει ένα γερό 70% του βιβλίου, μέσα σε ένα τρίωρο. (το ξέρω πως είναι μικρό βιβλίο αλλά για τα δικά μου δεδομένα που παρατάω τα βιβλία εύκολα, αυτό ήταν επίτευγμα).
(Νά 'ναι καλά το Χιονάκι, η γατούλα που έρχεται στο σπίτι κάθε απόγευμα και περνώ τις ώρες μου παρέα της διαβάζοντας.)

Αυτό το βιβλίο πρωτοδημοσιεύτηκε το 1910 και είναι μια ιστορία όπου ο πρίγκιπας μιας χώρας προσπαθεί να την κάνει καλύτερη, γιατί αυτή η χώρα του είναι φουλ σκατά--ο Βασιλιάς πατέρας του μένει άπραγος και αφήνει τους παλατιανούς του να κάνουν ό,τι γουστάρουν, κλέβουν από τον απλό κόσμο και από το ταμείο του κράτους, δεν υπάρχουν υποδομές για εκπαίδευση και οι νέοι φεύγουν για εξωτερικό.
(Κάθε ομοιότητα με την Ελλάδα είναι συμπτωματική *γκουχγκουχ*)

Τα καταφέρνει η ψυχάρα και η χώρα γίνεται αγνώριστη.
Αλλά μέχρι να γίνει αυτό, το Βασιλόπουλό μας μαζί με τους φίλους που γνωρίζει στο δρόμο περνάνε από χίλια δυο βάσανα, με αποτέλεσμα να καταλήξει αυτό το βιβλίο να με σκίσει και να με πατήσει κάτω αλύπητα.
[image error]
Κυριολεκτικά σε ένα σημείο ήθελα να ρίξω ποταμούς δακρύων και να πάω στον τάφο της κυρα-Πηνελόπης στην Κηφισιά να της ψάλλω δυο Γαλλικά εκεί πέρα, αλήθεια.

Αυτό το βιβλίο περνά αρκετά μηνύματα στον αναγνώστη, με το κυριότερο κατ' εμέ να είναι ο συνεχής μόχθος για το κοινό καλό. Είτε αυτό το καλό είναι η ευημερία του κράτους, είτε του σπιτιού σου, είτε εκείνος ο σωρός από πιάτα στο νεροχύτη.
Σε κάποια σημεία ρε φίλε απλά θεωρώ αξίζει κάποιος να διαβάσει και να ξανα-διαβάσει το βιβλίο προκειμένου να εσωτερικεύσει κάποιες καλές του αξίες στη ζωή του. Αλήθεια.

Επίσης θεωρώ ότι αυτό το βιβλίο δεν θα έπρεπε να αποκαλείται παιδικό με την καμία. Οκέι έχει απλή γλώσσα, οι χαρακτήρες δεν έχουν κανονικά ονόματα (λμαο Κακομοιρίδης) αλλά αυτά τα μηνύματα που περνάει πρέπει να τα μάθει οποιοσδήποτε άνθρωπος κάποια στιγμή στη ζωή του.

Θα μπορούσα να παραθέσω αρκετά αποσπάσματα, αλλά ο καθένας βρίσκει το δικό του αγαπημένο κομμάτι εκεί μέσα--και σε κάθε βιβλίο.

Επίσης ΣΤΟΡΓΗ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΠΡΟΔΕΡΜ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΥΔΩΡΟ Πηνελόπη did my boi very dirty.

Ένας ακόμα λόγος να διαβάσει κάποιος αυτό το κλασικό είναι οι εικόνες, μακράν.
Η Μαρία Παπαρρηγοπούλου, αν και amateur, έκανε φουλ εξαιρετική δουλειά που σε πολλές φάσεις κοίταζα τις λεπτομέρειες των εικόνων σαν χάννος.
[image error]
Αν έχω ένα παράπονο για το βιβλίο, είναι το εξώφυλλο.
Δεν έχω ξαναδεί τόσο catfishing για το Βασιλόπουλο ρε παιδιά. Ούτε ξανθό είναι ούτε γαλάζια μάτια έχει.

Αλλά τι να κάνει αυτό μπροστά σε όλα τα υπόλοιπα του βιβλίου, που είναι σούπερ άρτια και υπέροχα.

Επίσης, επειδή το είδα αρκετά σε άλλες κριτικές εδώ, πράγματι αυτό το βιβλίο έχει περιεχόμενο που στις μέρες μας θεωρείται (δικαίως) σεξιστικό ("Γυναίκες είστε και φοβάστε;") και εθνικιστικό (ελαφρώς). Αυτό όμως δε θα έπρεπε να απασχολεί τον αναγνώστη, καθώς ο κάθε συγγραφέας είναι άνθρωπος της εποχής του. Το βιβλίο γράφτηκε το 1910, οπότε και τα δύο αυτά γνωρίσματα ήταν εντελώς μα εντελώς φυσιολογικά και δεν θα έπρεπε σε καμιά περίπτωση ο αν��γνώστης να τα λαμβάνει σοβαρά υπόψιν, πιστεύω.

5 αστέρια από εμένα, είναι το δεύτερο βιβλίο της Πηνελόπης που διαβάζω και είναι για μένα καλύτερο απ' το "Μάγκα".

[Γιώργος Τσιβελέκος · Rating 5 out of 5]

Ένα εξαιρετικό διαχρονικό αλληγορικό μυθιστόρημα για μικρούς και μεγάλους! Χωρίς υπερβολή, είναι ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει! Αξίζει όχι μόνο να βρίσκεται σε κάθε βιβλιοθήκη, αλλά και να διαβαστεί από όλους! Έχει τη δύναμη να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο!

[Γιώργος Δάμτσιος · Rating 4 out of 5]

Ένα ακόμα βιβλίο που ξαναδιάβασα πρόσφατα και μετά απο πολλά πολλά χρόνια. Εξακολουθώ να το βρίσκω εξαιρετικό ανάγνωσμα για παιδιά, αν και η αλήθεια είναι ότι τώρα πια ο ''ξεσηκωμός'' που πετυχαίνει το βασιλόπουλο μού φαίνεται εντελώς ουτοπικός.
Νομίζω όμως ότι στα παιδιά θα φανεί πολύ ευχάριστος και ότι θα τους περάσει μόνο ευχάριστα μηνύματα.

[Νικολέττα · Rating 4 out of 5]

Εξαιρετικό, κλασσικό βιβλίο που παραμένει επίκαιρο κι είναι για μικρούς και μεγάλους.
Συναντάμε ξανά την αλληγορία της Πηνελόπης Δέλτα σε ένα παραμύθι με φιλοσοφικά στοιχεία .
Αξίζει να διαβαστεί.

[Kyriakos Sorokkou]

Διαβάστε και την ελληνική κριτική στις βιβλιοαλχημείες.

A Tale Without a Name is the title of the English translation of this Greek classic children's book by Penelope Delta.

She is the first Greek woman novelist, born in 1874 to a rich family (in other words she had a room of her own to read and write something impossible for women to do back then).
She died in 1941. Suicide. The Germans were invading Greece, entering Athens. Her death reminds me of Virginia Woolf, another novelist who took her own life in the same year during the WWII.

Her first novel «For Homeland», published in 1909, takes place in late 11th century AD, during the reign of Byzantine Emperor Basil II.
This second novel of hers, which I read, is allegorical.

Characters and place-names have pretty generic and neutral names like Prince, Knowledge, Queen Fool, Jealousy, the Kingdom of Fatalists and more.
This neutrality makes this book appealing not only to Greek readers but to anyone around the world.

It is about an once glorious kingdom, now derelict and in ruins.
This is because it is now ruled by incompetent rulers.
King Thoughtless' son, the Prince, is wise beyond his years and he is on a quest to rebuild his own country, now coveted by nearby kingdoms.

As I mentioned earlier, this is an allegory for Greece's derelict status and her incompetent rulers during the turn of the century (1890's). 
Of course this doesn't make the novel preachy or plot-less but it is quite enjoyable, with, at the same time, lots of messages and moral lessons to be gained.

It can be read by both adults and children, preferably at the age of 9 and up.

[Georgia · Rating 4 out of 5]

Βιβλίο 2 της εβδομάδας που αποφάσισα να διαβάσω αγαπημένα μου παιδικά βιβλία:

Το παραμύθι χωρίς όνομα είναι ακόμα επίκαιρο κι έχει πολύ ωραία διδάγματα για παιδιά και μεγάλους. Μερικές απόψεις που παρουσιάζονται είναι κάπως αναχρονιστικές, αλλά το ίδιο το βιβλίο είναι αρκετά παλιό, οπότε δε θέλω να το κρίνω πολύ αυστηρά. Ήταν έξυπνη η ιδέα τα ονόματα των ηρώων να αντιπροσωπεύουν ιδιότητες του χαρακτήρα, ωστόσο το βιβλίο μου φάνηκε παραπάνω διδακτικό απ' όσο θα ήθελα. Παρ'όλα αυτά, έχω πολύ όμορφες παιδικές αναμνήσεις απ' αυτή την ιστορία, η οποία δίνει πολλή ελπίδα στον αναγνώστη, γι'αυτό και το βαθμολογώ με 4/5.

[Artae the Silver Bookwyrm · Rating 5 out of 5]

Πολύ όμορφο, έξυπνο, με έναν κάπως νοσταλγικό τρόπο γραφής. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες καταλαβαίνεις πόσο νόημα θα έχει που ο κάθε χαρακτήρας ονοματίζεται από κάποιο βασικό χαρακτηριστικό του και όχι από ένα «ουδέτερο» όνομα.
Υπέροχο που δείχνει πως με τη θέληση μπορούμε να καταφέρουμε πολλά! Μία δύσκολη αλήθεια, διότι πάντα πιστεύουμε πως η στιγμή δεν είναι σωστή, πως χρειαζόμαστε περισσότερα για να φτιάξουμε κάτι. Κι όμως, ένα ολόκληρο βασίλειο αναστήθηκε, με τη θέληση και τη πειθώ ενός Βασιλόπουλου. Θα το πρότεινα στους πάντες αυτό το βιβλίο και δεν είναι για να διαβαστεί μονάχα μία φορά.

[Stella · Rating 3 out of 5]

Το <<Παραμύθι χωρίς όνομα>> είναι μια αλληγορική ιστορία η οποία μιλάει για την γενναιότητα, την σημασία της θυσίας, τη δύναμη του μόχθου και την έννοια της πατρίδας.
Οι προσδοκίες μου ήταν ιδιαίτερα ανεβασμένες για τούτο το βιβλίο, αλλά δυστυχώς απογοητεύτηκα αρκετά.
Σίγουρα δεν μπορώ να αμφισβητήσω το γεγονός ότι είναι ένα έργο το οποίο προσπαθεί να περάσει κάποια μηνύματα, ο τρόπος όμως με τον οποίο η συγγραφέας αποφάσισε να κάνει αντιληπτά αυτά τα μηνύματα, δεν νομίζω πως είχε όμορφο αποτέλεσμα. Είναι ένα από τα πιο επιτηδευμένα βιβλία που έχω διαβάσει μέχρι τώρα. Κάθε σελίδα ήταν σαν να φώναζε ''λέω κάτι σημαντικό, διάβασε με με μεγάλη προσοχή''. Μετά από κάποιο σημείο αυτή η κατάσταση κατάντησε τρομερά κουραστική.
Δεν υπήρξα ποτέ ιδιαίτερη φαν των ιδιωματισμών, και από ότι φαίνεται μάλλον δεν πρόκειται να γίνω. Η Πηνελόπη Δέλτα πάντως φαίνεται να τους αγαπάει ιδιαίτερα, αφού τους χρησιμοποιεί συνεχώς.
Η έκδοση που διάβασα ήταν από τον Εκδοτικό Οίκο <<Ποθητός>>. Ήταν μια πολύ κακοφτιαγμένη έκδοση, γεμάτη ορθογραφικά και συντακτικά λάθη. Ένα ακόμα μείον λοιπόν.
Παρά τα αρνητικά μου σχόλια παραπάνω, όντως το βρήκα κάπως ενδιαφέρον. Η αρχική ιδέα και η βάση της ιστορίας ήταν ελκυστικές, ενώ η εξέλιξη του παραμυθιού είχε ένα πολύ ελπιδοφόρο τόνο. Η κυρία Δέλτα ξέρει να παίζει πολύ καλά με τις λέξεις (και τα κύρια ονόματα όπως θα καταλάβετε και εσείς οι ίδιοι).
Η δύναμη της καλοσύνης όμως έλειπε. Και αυτό νομίζω είναι το πρώτο χαρακτηριστικό το οποίο πρέπει να κυριαρχεί στα παιδικά έργα. Ίσως το χειρότερο χαρακτηριστικό ολόκληρου το βιβλίου.


(mini spoiler: η φράση <<Γυναίκες είστε και φοβάστε;>>ειπωμένη από το ίδιο το Βασιλόπουλο, με εξόργισε τρομερά.)

[Vichy · Rating 5 out of 5]

Αν το παρελθόν και το παρόν μπορούσες να τα ξεφλουδίσεις από τα ονόματα αυτό που θα έμενε είναι το ίδιο. Είναι οι αξίες και οι αφηρημένες έννοιες, είναι λέξεις που δεν είναι απτές αλλά που η σημασία τους είναι όμως τόσο σημαντική για την ευτυχία του ανθρώπου. Ελευθερία, οργάνωση, αποταμίευση, εργασία , πατρίδα, συνοχή, θυσία, συμφιλίωση, ομορφιά, καλοσύνη, είναι μόνο μερικές. Αυτό το βιβλίο γραμμένο το 1910 θα έπρεπε να το διαβάζουν και να το αποστηθίζουν σαν ευαγγέλιο όλοι οι πρωθυπουργοί και να το ακολουθούν πιστά για να μη τους βγαίνει η ρετσινιά του προδότη και του ανίκανου.

[Μαρία Γεωργιάδου · Rating 5 out of 5]

Είμαι συναισθηματικά δεμένη με αυτό το βιβλίο καθώς το είχαμε ανεβάσει με τη θεατρική ομάδα του σχολείου μου όταν πήγαινα γυμνάσιο. Οπότε τα πέντε αστέρια είναι δίχως ίχνος αντικειμενικότητας -όχι βέβαια ότι σε αυτά τα πράγματα υπάρχει αντικειμενικότητα-.

[Ευαγγελία Συλιβού · Rating 5 out of 5]

Πρέπει να το διαβάζω τουλάχιστον 2 φορές τον χρόνο...για να μπορώ να συνεχίσω να ονειρεύομαι...

[Argiris Fakkas · Rating 3 out of 5]

Ένα ωραία παραμύθι της Πηνελόπης Δέλτα κυρίως για νέους αλλά με απήχηση και σε μεγαλύτερες ηλικίες, γραμμένο με αλληγορικό τρόπο και με πολλά σύμβολα, κάτι που υποδηλώνουν και οι ονομασίες των κεντρικών χαρακτήρων: Συνετός, Πανουργάκος, Φρόνηση, Γνώση, Κακομοιρίδης, Ζήλιω, Πικρόχολη… Οι θυσίες του μονοχέρη, του Πολύδωρου και του νέου της ταβέρνας για να σώσουν τη χώρα και το βασιλόπουλο συγκινούν. Η αδερφή του βασιλόπουλου, η Ειρηνούλα, είναι εύκολα η πιο συμπαθητική μορφή του παραμυθιού.

Παρά τα αρκετά θετικά, το παραμύθι έχει και κάποια αρνητικά στοιχεία. Η γραφή σε ορισμένα τουλάχιστον σημεία δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε, μου φάνηκε υπερβολικά πομπώδης και επιδειξιομανής. Τα συμβολικά ονόματα είναι ωραία σαν ιδέα, αλλά στην πράξη μάλλον κουράζουν. Η μεταστροφή του βασιλιά, της γυναίκας του και των δύο πριγκιπισσών στο τέλος, μοιάζει μη πιστευτή.

Α’ Κεφάλαιο: Ο γέρο-βασιλιάς Συνετός αισθάνεται ότι θα πεθάνει και παντρεύει τον γιο του Αστόχαστο με την όμορφη βασιλοπούλα Παλάβω. Το βασίλειο ενώ στα χρόνια του ήταν πλούσιο, στα χρόνια του γιου του ερημώνει. Ένας νέος περιδιαβαίνει το δάσος και ξαπλώνει να κοιμηθεί κάτω από ένα δέντρο. Τα υπόλοιπα φυτά αναρωτιούνται τι ζώο είναι αυτό κι αν κινδυνεύουν μέχρι να τους πει ο κότσυφας ότι είναι το βασιλόπουλο. Από τη φασαρία ο νέος ξυπνά και πηγαίνει στο παλάτι.

Β’ Κεφάλαιο: Εκεί τον περιμένει η αδερφή του, η Ειρηνούλα. Του λέει ότι στο παλάτι η Πικρόχολη με τη Ζήλιω πάλι τσακώνονται και η μητέρα τους στολίζεται. Ο βασιλιάς ζητά τον αρχικαγκελάριο. Η βασιλική οικογένεια πεινάει και τα κελάρια είναι άδεια. Ο αρχικαγκελάριος προτείνει να πουλήσει το στέμμα του ο βασιλιάς, εκείνος όμως δεν το δέχεται. Ούτε ο γιος του θέλει να πάει να ζητιανέψει στο διπλανό βασίλειο. Ο βασιλιάς τελικά διατάζει τον Πανουργάκο να του βρει φαγητό, αλλιώς θα του κόψει το κεφάλι. Εκείνος κλέβει το φαγητό του Κακομοιρίδη.

Γ’ Κεφάλαιο: Ο Πανουργάκος επιστρέφει με το φαγητό στο βασιλιά, αλλά το βασιλόπουλο καταλαβαίνει ότι το έκλεψε. Αυτό δεν νοιάζει το βασιλιά κι έτσι το βασιλόπουλο, απογοητευμένο, επιχειρεί να φύγει από τον τόπο του μαζί με την Ειρηνούλα. Φτάνουν στο σπίτι της κυρά-Φρόνησης και της Γνώσης, της κόρης της, που τους φιλοξενούν. Η Φρόνηση του λέει ότι είναι κρίμα που πάνε μακριά και η Γνώση τους προτρέπει να μιλήσουν με το λαό και να μάθουν τα προβλήματά του. Δείχνει στην Ειρηνούλα να ράβει και τους λέει να μεταχειρίζονται σωστά την ώρα τους. Πειθόμενοι από τα λεγόμενα μάνας και κόρης επιστρέφουν πίσω.

Δ’ Κεφάλαιο: Στο γυρισμό το βασιλόπουλο με την αδερφή του κάθονται στο κατώφλι ενός σπιτιού. Ένας άντρας τα διώχνει γιατί είναι κλεπταποδόχος και περιμένει το παιδί που θα του φέρει κλοπιμαία. Μεταξύ αυτών και το ασημένιο ρολόι και τα τάληρα του Κακομοιρίδη, που τα έκλεψε όταν αυτός έπεσε από το βουνό. Το βασιλόπουλο τα αντιλαμβάνεται αυτά και φεύγουν. Έξω από ένα κτίριο υπάρχει μια επιγραφή μα δεν ξέρουν να διαβάζουν. Ο άνθρωπος που είναι μέσα τους λέει ότι είναι ο δάσκαλος, που όμως δεν μαθαίνει γράμματα τα παιδιά, παρά τα στέλνει να του κάνουν δουλειές γιατί δεν πληρώνεται από το κράτος. Φτάνουν σε ένα περιβόλι και ο γέρο-Φτωχούλης τους αφηγείται ότι δεν έχετε τίποτα να τα φιλέψει γιατί όλα του τα κλέψανε. Το βασιλόπουλο πηγαίνει στη δίκη του Κακομοιρίδη που έχει τελειώσει. Πληροφορείται ότι ο δικαστής Λαγόκαρδος αποφάσισε να κλείσει στη φυλακή τον Κακομοιρίδη για δύο χρόνια. Διατάζει τον δικαστή, που εκτελούσε εντολές του αρχικαγκελάριου Πανουργάκου, να τον απελευθερώσει αμέσως.

Ε’ Κεφάλαιο: Το βασιλόπουλο και η Ειρηνούλα γυρίζουν στο παλάτι. Εκεί είναι ο Πανουργάκος με δύο υπασπιστές και τον βασιλιά. Ο υπασπιστής Πολύδωρος ερχόταν από το παλάτι του βασιλιά ξαδέρφου. Τον έβρισε αλλά τελικά του έδωσε ένα καλάθι με αυγά. Ο υπασπιστής Πολύκαρπος επέστρεψε από το παλάτι του βασιλιά θείου του με ένα κεφάλι γαϊδάρου. Προσβεβλημένος ο βασιλιάς θέλει να το πετάξει, ο γιος του όμως το βάζει σε περίοπτη θέση για να τους θυμίζει την κατάντια τους. Στρέφεται στον αρχικαγκελάριο και του λέει ότι έδωσε τη χρυσή αλυσίδα στον δικαστή. Αυτός τρέχει κυνηγημένος από το βασιλόπουλο και πέφτει σε έναν γκρεμό. Στο σπίτι του δικαστή Λαγόκαρδου δεν υπάρχει πλέον τίποτα, είναι άδειο.

ΣΤ’ Κεφάλαιο: Το βασιλόπουλο πηγαίνει για κυνήγι και πιάνει μερικές αγριόχηνες, ενώ η Ειρηνούλα μαζεύει αυγά. Βλέπουν τον Τζοτζέ να παίρνει κάτι από τον νεκρό Πανουργάκο. Η Ειρηνούλα ράβει τα ρούχα τους και τα κάνει σαν καινούργια. Το βασιλόπουλο δίνει το γράμμα του Λαγόκαρδου στον πατέρα του που το διαβάζει. Φαίνεται ότι δεν υπάρχει στρατός στα σύνορα. Διατάζει να έρθει ο πρωτοβεστιάριος, ο Κατρακυλάκος. Του λέει ότι δεν υπάρχει αρχιστράτηγος και στόλαρχος στο βασίλειο, έχουνε φύγει και γίναν έμποροι. Ο βασιλιάς διατάζει επιθεώρηση του στρατού του. Στρατιώτης υπάρχει μόνο ένας κουτσός ενώ στον ναύσταθμο υπάρχει μόνο ένας κουλός που φωνάζει παρών κάθε φορά που ο βασιλιάς ζητάει το στόλο του.

Ζ’ Κεφάλαιο: Η Ειρηνούλα μαγειρεύει γιαχνί, η βασίλισσα γίνεται έξαλλη που η κόρη της έγινε μαγείρισσα. Το βασιλόπουλο πηγαίνει με την Ειρηνούλα στο σπίτι του Πανουργάκου. Ανακαλύπτουν ότι ο θησαυρός που έκρυβε στο σπίτι του έχει κάνει φτερά, ο Τζοτζές τον έχει πάρει. Βγαίνουν από το σπίτι με σκοπό να τον κυνηγήσουν. Το βασιλόπουλο θέλει να μάθει γράμματα. Φτάνουν στο σπίτι του σιδερά Κακομοιρίδη που τους φιλοξενεί. Όλα τα έπιπλά του είναι σιδερένια γιατί κανείς δεν του παραγγέλνει όπλα και ασπίδες. Στο δρόμο βρίσκουν τον δάσκαλο που πηγαίνει στον αδερφό του, τον πρωτομάστορη. Το βασιλόπουλο κάνει συμφωνία μαζί του να του φέρνει κυνήγι κι αυτός να τον μάθει γράμματα. Την άλλη μέρα πηγαίνει στο σπίτι του πρωτομάστορα και τον ρωτά αν είναι σε θέση να ξαναφτιάξει καράβια. Αυτός είναι σίγουρος ότι ο βασιλιάς δεν θα το κάνει. Αποκαλύπτεται ότι είναι το βασιλόπουλο και ο πρωτομάστορας του λέει ότι θα ξαναφτιάξει το στόλο.

Η’ Κεφάλαιο: Στο παλάτι ο Κατρακυλάκης τους αναγγέλλει ότι ο στρατός του θείου βασιλιά πέρασε τα σύνορα. Φοβούνται να προχωρήσουν παραπέρα ωστόσο. Ο γιος ζητά από τον πατέρα του την κορώνα κι αυτός αναγκάζεται να τη δώσει με δάκρυα στα μάτια. Τη δίνει στον Πολύδωρο για να την πουλήσει στα ξένα και να τους φέρει φλουριά. Αυτός δέχεται. Βρίσκει τον κουλό βαρκάρη που τον λένε Μονοχέρη και τον περνά απέναντι με τη βάρκα. Του υποδεικνύει ένα σημείο με ρεύματα όπου θα συναντηθούν για να τον μεταφέρει πίσω, εκεί δεν θα έρθουν οι αντίπαλοι στρατιώτες.

Θ’ Κεφάλαιο: Το βασιλόπουλο ζητάει το κατάστιχο με τους στρατιώτες από τον πρωτοβεστιάριο. Αυτός το ζητά από τον Πολύκαρπο. Αυτός βρίσκει στο κελάρι ένα παλιό, σκονισμένο βιβλίο. Ο βασιλιάς διαβάζει ονόματα από μέσα, αλλά ο Κατρακυλάκος του λέει ότι οι στρατηγοί και οι σωματάρχες έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια. Το βασιλόπουλο πηγαίνει μαζί με τον βασιλιά στη χώρα, βρίσκουν τον κουτσό στρατιώτη που τους λέει ότι οι στρατιώτες που είναι γραμμένοι εκεί, παρότι τους πλήρωνε ο βασιλιάς, έγιναν μάγειροι, παραγιοί, κλέφτες και φονιάδες. Αναρωτιέται αν αξίζει να εργαστεί γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Η Γνώση που περνά από το δάσος και τον βλέπει του λέει ότι ναι, αξίζει, έκαστος εφ’ ω ετάχθη, και ότι η μοίρα τον έβαλε στην θέση του αρχηγού και πρέπει να παλέψει από αυτόν τον ρόλο.

Ι' Κεφάλαιο: Το βασιλόπουλο βρίσκει τον Κακομοιρίδη και την κόρη του, τους αποκαλύπτει ποιος είναι, και τον παρακινεί να αρχίσει να φτιάχνει όπλα. Αυτός δέχεται και πηγαίνει στο λατομείο για να συλλέξει σίδηρο. Ένας ζητιάνος που του υπόσχονται φαΐ τους βοηθά. Ύστερα το βασιλόπουλο πηγαίνει στην ταβέρνα και βρίσκει τον αδελφό του που δουλεύει καλά το ξύλο. Οι υπόλοιποι θαμώνες τον περιγελάνε, ο αδερφός του Κακομοιρίδη όμως δέχεται να τον βοηθήσει. Οι δύο αδερφοί δουλεύουν μαζί και το βασιλόπουλο φεύγει για το παλάτι για να μάθει τα νέα. Κουράζεται όμως και κοιμάται σε μια πέτρα.

ΙΑ’ Κεφάλαιο: Το βασιλόπουλο σταματά τον παλιάνθρωπο που κάποτε τον είχε διώξει από το κατώφλι του σπιτιού του και τον γιο του από το να κλέψουν τη χειράμαξα με τον σίδηρο. Ονομάζεται Κατεργαρίσκος. Βρίσκει και στην τσέπη του το ρολόι του Κακομοιρίδη. Τους πηγαίνει στη φυλακή και στο δρόμο βοηθάει τους παραγιούς του πρωτομάστορα να μεταφέρουν ένα μεγάλο κορμό ξύλο. Κατόπιν συναντά μερικούς χωρικούς που φεύγουνε και του λένε ότι ο εχθρός έφτασε στο ποτάμι. Τους καλεί να πολεμήσουν, αλλά αυτοί του λένε ότι ο βασιλιάς και ο γιος του έχουν φύγει. Τους λέει ότι είναι το βασιλόπουλο αλλά δεν τους πείθει.

ΙΒ’ Κεφάλαιο: Το βασιλόπουλο τρέχει στο παλάτι και βλέπει ότι η οικογένειά του ετοιμάζεται να δραπετεύσει. Ο πρωτοβεστιάριος τους ειδοποιεί ότι ο εχθρός καίει τη χώρα και οι κάτοικοι είναι μαζεμένοι στην πλατεία. Το βασιλόπουλο τους σταματάει από το να φύγουν και παίρνει το βασιλιά στην πλατεία. Οι χωρικοί στην αρχή βρίζουν το βασιλιά αλλά μετά όταν βλέπουν τον βασιλιά και τον γιο του, που απέτρεψε κάποιους από το να χτυπήσουν τον πατέρα του, συντάσσονται μαζί του. Αυτός τους καλεί να πάνε όλοι μαζί στο ποτάμι.

ΙΓ’ Κεφάλαιο: Ο κουλός οδηγεί τις φελούκες στο σημείο όπου θα συναντήσει τον Πολύδωρο. Πράγματι αυτός τον περιμένει και επιβιβάζεται. Ο στρατός του θείου βασιλιά προσπαθεί να τους στοχεύσει με σαΐτες είναι όμως μακριά. Τους ακολουθούνε από τη στεριά και ο μονοχέρης λέει στον Πολύδωρο ότι δεν υπάρχει δρόμος από το βουνό και ότι το ποτάμι στενεύει πιο κάτω. Τα βέλη πέφτουν βροχή και τραυματίζουν τον Πολύδωρο και μετά τον Μονοχέρη, που πέφτει στο νερό. Παρών φωνάζει για τελευταία φορά πριν χαθεί μέσα στα νερά του ποταμού. Τα βέλη έπειτα πέφτουν βροχή πάνω στο σώμα του Πολύδωρου… Η βάρκα φτάνει στο σημείο που είναι ο πρωτομάστορας. Αυτός ��ηγαίνει πάνω στη βάρκα, παρά τα βέλη του εχθρού και μετά επιστρέφει στην όχθη.

ΙΔ’ Κεφάλαιο: Ο Πολύδωρος πέθανε στην αγκαλιά του πρωτομάστορα, ψελλίζοντας το όνομα του βασιλόπουλου. Αυτό μόλις φτάνει προσπαθεί να τον συνεφέρει, ο Πολύδωρος όμως έχει ξεψυχήσει. Όλοι οι στρατιώτες χαιρετούν τιμητικά το παλικάρι και το θάβουν εκεί. Το βασιλόπουλο ζητάει από τον πρωτομάστορα να του φτιάξει μια πρόχειρη γέφυρα για να περάσει ο στρατός το ποτάμι. Αυτός του απαντάει ότι την έχει μισοέτοιμη, σύμφωνα με όσα του είπε ο κουλός, τον οποίο περιμένουν ό��ως δεν έρχεται. Το βράδυ το βασιλόπουλο με το στρατό περνάνε στην αντίπαλη όχθη και αιφνιδιάζουν το στρατό του θείου Βασιλιά. Το βασιλόπουλο πολεμά τραυματισμένο και κάποια στιγμή εχθροί το περικυκλώνουν. Ένας νέος βάζει το σώμα του ασπίδα και γλυτώνει το βασιλόπουλο. Είναι ο νέος της ταβέρνας που είχε κατηγορήσει τον πατέρα του βασιλόπουλου και το ρώτησε χωροφύλακας ή ξυλοκόπος. Του ζητάει συγχώρεση, το βασιλόπουλο του τη δίνει και ο νέος πεθαίνει στην αγκαλιά του.

ΙΕ’ Κεφάλαιο: Ο προδότης δικαστής Λαγόκαρδος ανακαλύπτεται μέσα στη σκηνή του θείου βασιλιά που έφυγε κακήν κακώς. Τρέμει από τον φόβο του και προσπαθεί να πείσει το βασιλόπουλο ότι ο θείος βασιλιάς τον εξανάγκασε να έρθει μαζί του. Η κρεμάλα ετοιμάζεται και ο προδότης εκτελείται.

ΙΣΤ’ Κεφάλαιο: Το βασιλόπουλο επιστρέφει στο παλάτι όπου πληροφορείται ότι η Πικρόχολη και η Ζήλιω το έσκασαν. Ο βασιλιάς το ρωτάει που ήταν και το ρωτάει αν έφερε κυνήγι να φάνε. Το βασιλόπουλο τον πληροφορεί για τη μάχη. Η Ειρηνούλα κλαίει που βλέπει πληγωμένο τον αδερφό της. Το βασιλόπουλο δίνει στον Πολύκαρπο φλουριά από τη ζώνη του Πολύδωρου για να πληρώσει το φαγητό του στρατού. Ο βασιλιάς ζητάει λεφτά, ο γιος του όμως του λέει ότι τα φλουριά είναι ιερά και θα πάνε για την ανοικοδόμηση της πατρίδας. Στο δάσος, ενώ μελαγχολεί για το πως θα ανοικοδομήσει τη χώρα με τόσο λίγα φλουριά, συναντά τη Γνώση που του λέει να αγοράσει σιτηρά και να τα σπείρει όλος ο λαός.

ΙΖ’ Κεφάλαιο: Το βασιλόπουλο προτρέπει τον δάσκαλο να βοηθήσει κι αυτός και φέρνει τα παιδιά στο μεταλλείο για να δουλεύουν μερικές ώρες. Όλος ο λαός αναδιοργανώνεται και αρχίζει τη δουλειά. Η Ειρηνούλα βρίσκει τις αδερφές της με τη Γνώση. Τις έχουν εγκαταλείψει οι παρακόρες τους, η Γνώση όμως τις βάζει να δουλέψουν και με τη δουλειά ξεχνάνε να μαλώσουν. Το βασιλόπουλο πείθει τις γυναίκες να γνέσουνε μαλλί και φτιάχνει μελίσσια, ενώ ο θείος βασιλιάς ετοιμάζεται για νέα εκστρατεία.

ΙΗ’ Κεφάλαιο: Ο θείος βασιλιάς προσπαθεί να συμμαζέψει το στρατό, δεν βρίσκει όμως πρόθυμους άντρες. Βάζει τον Τζοτζέ να τον ευθυμήσει, αυτός όμως έχει πάρει κιλά και δεν είναι αστείος, κι έτσι του κόβει το κεφάλι. Η ανοικοδόμηση της χώρας συνεχίζεται από το βασιλόπουλο. Ο ξάδερφος απορεί με αυτήν την ανασυγκρότηση και ο αρχικαγκελάριος του λέει ότι υπάρχει ευημερία, στρατός και κάστρα εκεί, ο βασιλιάς μένει σε ένα ερείπιο και το βασιλόπουλο περνάει τον χρόνο του ανάμεσα στους απλούς χωρικούς. Ο ξάδερφος βασιλιάς στέλνει τον υφιστάμενό του να ζητήσει συμμαχία με τους Μοιρολάτρες.

ΙΘ’ Κεφάλαιο: Ο θείος βασιλιάς συγκεντρώνει στρατό για δεύτερη επίθεση, βλέπει όμως κάστρα θεόρατα που προβάλλουν. Απογοητευμένος στέλνει τον αρχικαγκελάριό του να δελεάσει το βασιλόπουλο με συμφωνία γάμου με την κόρη του. Ο απεσταλμένος βρίσκει το βασιλόπουλο με ρούχα απλά και ζωσμένο με μια ζώνη με λεκέ αίματος. Το βασιλόπουλο στέλνει τον Πολύκαρπο στο παλάτι. Αυτός φέρνει την γουρονοκεφαλή από εκεί, την οποία το βασιλόπουλο δίνει στον απεσταλμένο για να την πάει στον θείο βασιλιά για απάντηση.

Κ’ Κεφάλαιο: Το βασιλόπουλο φέρνει την ασημένια κορώνα του εξαδέλφου βασιλιά στον πατέρα του. Αυτός εντυπωσιάζεται αλλά τη δίνει στον γιο του. Την άλλη μέρα γίνεται η στέψη του νέου βασιλιά, του Συνετού Β’. Ο Πολύκαρπος γίνεται αρχικαγκελάριος. Ο νέος βασιλιάς παίρνει για γυναίκα του τη Γνώση, που τόσο πολύ τον βοήθησαν οι συμβουλές της. Η Ειρηνούλα παίρνει για άντρα της τον Πολύκαρπο. Ο θείος βασιλιάς μόλις παρέλαβε πίσω τη γουρονοκεφαλή έπεσε νεκρός. Την ημέρα στη στέψης του ο Συνετός Β’ αφήνει ένα στεφάνι στον τάφο του Πολύδωρου και του νέου της ταβέρνας. Ο πρωτομάστορας του λέει να βάλει ένα ακόμα για τον αφανέρωτο ήρωα, τον κουλό, τον οποίο άδικα περίμενε τρία χρόνια και ο νέος βασιλιάς το κάνει.

[Thomas Kalokyris · Rating 5 out of 5]

Γλυκιά ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια.

[Freddie · Rating 2 out of 5]

The characters, settings and plot are generic and flat. Too preachy for my taste, I don't think the younger me would have enjoyed this either.

[Oneirosophos · Rating 3 out of 5]

A fine reading.

Ισορροπει αναμεσα σε παραμυθι και low fantasy, που φτανει σε καποιες φασεις σε επιπεδο Lotr. Μοναδικες περιγραφες θανατων, που προκαλουν ανατριχιλα.

[Ioanna · Rating 5 out of 5]

Ένα παιδικό βιβλίο που μπορεί κάλλιστα να διδάξει και τους πιο έμπειρους αναγνώστες, ανεξαρτήτως ηλικίας. Η Πηνελόπη Δέλτα γράφει ένα αλληγορικό μυθιστόρημα, για να αποτυπώσει την κατάσταση της Ελλάδας στην εποχή της, το μακρινό 1910. Η κατάσταση είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα: αστοχαστοι πολιτικοί, απατεώνες κυβερνώντες, απαθείς και αμαθείς πολίτες, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Θυμίζει τίποτα;
Και ναι, κυρίες και κύριοι, το μυθιστόρημα της Δέλτα, γραμμένο ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ, ανταποκρίνεται και στη δική μας εποχή. Γεμάτο μηνύματα για την ανιδιοτέλεια, την αγάπη για την πατρίδα, τον συνεχή μόχθο και την αυτοθυσία, το βιβλίο αυτό παρουσιάζει την αναδιοργανωση ενός κράτους που ξεκινά από το μηδέν. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι ιδανικό, σαν μια παιδική πλατωνική "Πολιτεία ", παραμένει όμως γεμάτο διδάγματα. Από άποψη πλοκής μπορεί να είναι απλό, αλλά ορισμένες σκηνές συγκινούν και φέρνουν ανατριχίλες. Το τέχνασμα με τα ονόματα είναι αρκετά έξυπνο. Το βιβλίο εν γένει θα μπορούσε να θεωρηθεί προχωρημένο για την εποχή του, αλλά και για τη δική μας (σε κάποιους τομείς).
Απαραίτητο ανάγνωσμα για κάθε παιδί και ενήλικα, ίσως να έπρεπε να γίνει και υποχρεωτικό στα σχολεία. Μακάρι να μάθουμε κάτι από αυτό και να υιοθετήσουμε τις αξίες που προβάλει, μπας και γίνουμε λίγο Συνετοί.

[Cagliostro · Rating 5 out of 5]

Ποτέ άλλοτε η ΣΙΩΠΗ δεν αποδείχτηκε τόσο εύγλωττη!...
Ένα μυθιστόρημα επίκαιρο για κάθε εποχή και κάθε τόπο. Η παρακμή των ανθρώπων συμπαρασύρει το κράτος και την κοινωνία. Ο κίνδυνος μόνο είναι ικανός να αφυπνίζει τις συνειδήσεις και να δείχνει τον δρόμο της αυτοθυσίας που σώζει από τον χαμό. Η γνώση και η φρόνηση αποδεικνύονται συμπαραστάτες της αναγέννησης, υποδεικνύοντας την ορθή μέθοδο. Αν και τιτλοφορείται ως παραμύθι το παρόν βιβλίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως χρήσιμο διδακτικό εγχειρίδιο για “μεγάλους”. Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι τα πιο σημαντικά πράγματα μπορεί να λεχθούν με τον πλέον απλό τρόπο.
... Η Πηνελόπη Δέλτα είχε ζητήσει, όταν πεθάνει, στον τάφο της να χαραχθεί μόνο η λέξη ΣΙΩΠΗ._

[Apostolos Kritikos · Rating 5 out of 5]

A young prince and his sister are leaving in a dystopian kingdom in total decay, corruption and complete lack of ethics. It is the fruit of ill governance and selfishness and the situation seems irreversible.

An amazing, breath taking fairy tale about the ethical responsibility of those in power, about leadership and the importance of education and personal values. It is amazing how the content of this story is still relevant a century after its publication.

Highly recommended as every other work of the amazing Penelope Delta.

[Antonis Giannoulis · Rating 1 out of 5]

Αλήθεια τώρα τοσα 5 αστέρια;;;; Ειλικρινά είναι ένα παραμύθι για την αγάπη για την πατρίδα όπου μιλαει για πόλεμο και το μόνο που λέει είναι με όραμα και τιμή και ένα άξιο βασιλόπουλο αξίζει να αγωνιστείς για την πατρίδα αποσιωπώντας όλα τα υπόλοιπα …. Ίσως έχει να μιλησει σε μελλοντικούς κυβερνήτες λίγο γιατί πρεσβεύει ένα δυο αξίες για αυτούς οχι κάτι που δεν φαντάζεται ο οποιοσδήποτε . Ε αυτά . Η συνάντηση με την πηνελοπη δέλτα απογοητευτική στο σημερα ….

[Strega Dorata · Rating 5 out of 5]

Νοήματα τόσο σημαντικά δοσμενα με τρόπο ονειρικό και απλό. Δυστυχώς πάντοτε επίκαιρο, όμως πάν��α ελπιδοφόρο.

[Eleni · Rating 5 out of 5]

Ποσο,μα ποσο συγχρονο είναι αυτό το βιβλιο!

[Hoho · Rating 4 out of 5]

Το “Παραμύθι χωρίς όνομα” της Πηνελόπης Δέλτα γράφτηκε στις
αρχές του 20ου αιώνα και είναι το δεύτερο παιδικό μυθιστόρημα της. Παρόλο που το διήγημα απευθύνεται σε παιδιά επιλέγεται και από το ευρύτερο
αναγνωστικό κοινό. Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει “Το παραμύθι χωρίς
όνομα” τόσο ιδιαίτερο; Γιατί κεντρίζει το ενδιαφέρον πολλών ακόμα και έναν
αιώνα μετά την έκδοσή του;
Το παραμύθι λαμβάνει χώρα στο μακρινό βασίλειο των "Μοιρολάτρων", το οποίο, αν κάποτε είχε γνωρίσει ένδοξες ήμερες υπό την εξουσία του βασιλιά Συνετού, ο γιος του Αστόχαστος το οδηγεί σε μια πολύπλευρη κρίση. Η χώρα βυθίζεται στο χάος, η βασιλική οικογένεια λεηλατεί τους κρατικούς πόρους αδειάζοντας τα θησαυροφυλάκια, οι διεφθαρμένοι αυλικοί παρασιτούν εις βάρος των πολιτών αποκτώντας οικονομικά προνόμια και εξουσία και ο λαός αναγκαστικά στρέφεται στην
εγκληματικότητα, για να καταφέρει να επιβιώσει, οι νέοι εγκαταλείπουν την περιοχή και ξενιτεύονται με στόχο ένα καλύτερο αύριο. Έτσι το βασίλειο -
φάντασμα κυβερνάται από έναν βασιλιά με κουρελιασμένη πορφύρα και μια βασίλισσα που αναζητά το κύρος της σε τενεκεδένια κοσμήματα. Τελικό χτύπημα για την χώρα είναι η κήρυξη πολέμου από το γειτονικό βασίλειο. Όλη αυτή η κατάσταση προβληματίζει τον γιο του Αστόχαστου, το Βασιλόπουλο, που προσπαθεί να βρει την ρίζα του κακού, το οποίο ταλανίζει τον "καταραμένο" αυτό τόπο. Στην πορεία αναζήτησης συναντά άτομα που διαιωνίζουν αυτή την δυσχερή κατάσταση, αλλά και τίμιους βιοπαλαιστές. Με την βοήθεια των κατάλληλων ανθρώπων και με όπλα την μόρφωση και την αγάπη για την πατρίδα το Βασιλόπουλο θα καταφέρει να εξανθρωπίσει τον λαό και να ανυψώσει το ηθικό του. Τέλος, έχοντας αποδείξει την αξία του το Βασιλόπουλο θα κυβερνήσει το αναγεννημένο βασίλειο ως ο Συνετός Β'.
Η Πηνελόπη Δέλτα συνδυάζει τα παραμυθικά στοιχεία με ιστορικά γεγονότα. Αξίζει να σημειωθεί ότι το μυθιστόρημα γράφτηκε σε μεταβατική περίοδο για την Ελλάδα. Οι Έλληνες με το κίνημα στο Γουδί το 1909 απαιτούσαν τον εκσυγχρονισμό της χώρας. Πρόσωπο που αναμείχθηκε στο κίνημα ήταν ο Ίων Δραγούμης για τον οποίο η Δέλτα έτρεφε ερωτικά συναισθήματα και τον είχε ταυτίσει με το Βασιλόπουλο. Γενικότερα, στόχος της ήταν να καταγράψει την ιστορία με έναν διασκεδαστικό και απλό τρόπο, για να διευκολύνει τα παιδιά να μάθουν σημαντικά γεγονότα που στιγμάτισαν την Ελλάδα.
Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια πολιτική και διδακτική αλληγορία. Η Δέλτα
δεν διστάζει να χαρακτηρίσει τα πρόσωπα άμεσα δίνοντας τους εύστοχες
ονομασίες (Συνετός, Αστόχαστος, Παλάβω, Ζηλιώ, κυρά-Φροσύνη,
Κακομοιρίδης, Λαγόκαρδος δικαστής κ.α.). Οι χαρακτήρες που χρησιμοποιεί
είναι αυθεντικοί και εκδηλώνουν τα γνωρίσματα τους. Η Δέλτα εκφράζεται
ξεκάθαρα, καθώς θέλει να ξυπνήσει το αίσθημα της φιλοπατρίας των παιδιών
και όχι να τα μπερδέψει με την αποκωδικοποίηση κρυφών νοημάτων. Το
μυθιστόρημα αυτό δεν είναι απλώς ένα παραμύθι άλλα μια διαχρονική
στάση ζωής απέναντι σε ένα διεφθαρμένο σύστημα.
Κλείνοντας, το Παραμύθι χωρίς όνομα θα πρέπει να αποκτήσει μια θέση
στην βιβλιοθήκη σας καθώς είναι ένα έργο με πρωτότυπη υπόθεση και μεταφέρει αξίες με τις οποίες πρέπει να πορευόμαστε.

[R.L. · Rating 4 out of 5]

English review below the Greek one...

Αγόρασα αυτή την έκδοση στα Αγγλικά από την Pushkin Press, διότι προσπαθώ να συστήσω Έλληνες συγγραφείς σε αλλοδαπούς φίλους μου που είναι βιβλιόφιλοι, αλλά δεν μπόρεσα να μην μπω στον πειρασμό να διαβάσω το βιβλίο. Είχα μεγάλη περιέργεια να δω τι αίσθηση θα έκανε η μετάφραση και ομολογώ ότι δεν απογοητεύτηκα. Είναι έξυπνη η μεταφορά των ονομάτων στα Αγγλικά και η πρόζα πιστή στο πνεύμα του κειμένου της Πηνελόπης Δέλτα από την Μίκα Προβατά-Καρλόνε. Και φυσικά οι ιδιαίτερες εικονογραφήσεις της, δίνουν πρόσθετη ποιότητα στο έργο.

Άσχετα από την συγκεκριμένη έκδοση, ήταν απολαυστικό και αρκετά συγκινητικό να διαβάσω το Παραμύθι Χωρίς Όνομα μετά από πολλά χρόνια, μία αλληγορία επίκαιρη με διαχρονικά μηνύματα που νομίζω ότι θα αγγίξει όχι μόνο τα παιδιά αλλά και τους ενήλικες αναγνώστες, ανεξαρτήτως εθνικότητας, καταγωγής ή πεποιθήσεων. Ίσως λιγάκι απλοϊκή ιστορία για τον κυνικό σημερινό εαυτό μου, αλλά σίγουρα διδακτική και ευκολοδιάβαστη.

This book is a Greek “classic” and I doubt there is even a single person in Greece who haven’t read it or been taught it on his/her childhood years. I was very curious to find out what kind of feeling this story would made in its English version and I admit I wasn’t disappointed… Mika Provata-Carlone’s translation is a very good one, communicating the original’s ambiance by transitioning the names of the heroes in a clever way and depicting Penelope Delta’s prose quite decently, not an easy achievement. Furthermore, her nice illustrations add more value on this nice edition.

Setting the specific edition aside, it was really fulfilling and quite moving to read A Tale Without a Name after so many years. It’s a great allegory that remains topical and can touch not only children, but adults alike with its important messages. I think people from different origins, ethnicities and paths of life may relate to the meaning of this beautiful fable. Maybe my current cynic self finds the story slightly simplistic, but surely didactic in a good way and easy to read.