Ζώνη ερήμωσης

by Περικλής Μποζινάκης

Καλώς ήρθατε στην Αυλή των άγριων, σκοτεινών Θαυμάτων, όπου όλα είναι πιθανά. Ο Περικλής Μποζινάκης υφαίνει, σε δεκατέσσερις ασυνήθιστες ιστορίες γύρω από τις άγνωστες, επικίνδυνες προεκτάσεις του νου και του σώματος, ένα μετακαφκικό σύμπαν με φόντο το κατακερματισμένο, σύγχρονο αστικό τοπίο. Οι χαρακτήρες που αναδύονται από τις σελίδες του βιβλίου βιώνουν οριακές εμπειρίες που καταλήγουν άλλοτε σε προσωπικές μεταμορφώσεις, κι άλλοτε σε συλλογικές αποκαλύψεις. Τα ίδια τα κείμενα, ελλειπτικά, ονειροπόλα, γεμάτα θραύσματα μιας σχεδόν απόκοσμης βίας, δημιουργούν στον αναγνώστη την αίσθηση μιας διαρκούς απειλής. Οι ιστορίες, αυτό το σπονδυλωτό, αγωνιώδες χρονικό του σύγχρονου Φανταστικού, χαρτογραφούν, τέλος, τη Ζώνη Ερήμωσης: τη μεταφυσική των ψυχολογικών μας τοπίων, μιας μεταλλαγμένης κι όμως εφιαλτικά γνώριμης Αθήνας, κι ενός μέλλοντος που απέχει μόλις μια ανάσα από το φευγαλέο παρόν.

Genres: Horror

232 pages

First published January 1, 2007

About the author

Ο Περικλής Μποζινάκης γεννήθηκε το 1966 στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα με τη γυναίκα του και το μικρό τους γιο. Ασχολήθηκε από νωρίς με τις εκδόσεις, τις γραφικές τέχνες και τη ζωγραφική. Έκανε τον πωλητή βιβλίων και εργάζεται ακόμη σε ατελιέ γραφικών τεχνών. Για ένα μεγάλο διάστημα εργάστηκε ως μουσικός.
Παρ' όλα αυτά, το γράψιμο ήταν πάντα η κύρια ασχολία του, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του πρώιμου υλικού του εγκαταλείφθηκε ή και καταστράφηκε από τον ίδιο.
Τα τελευταία χρόνια αποφάσισε να ασχοληθεί πρωτίστως με τη λογοτεχνία, αναπτύσσοντας μια ιδιόρρυθμη, ανησυχητική φιλοσοφία που μυθοπλαστικά κινείται στο χώρο του φανταστικού, και ανιχνεύει σκοτεινές περιοχές της ανθρώπινης ύπαρξης - προς το παρόν με τη μορφή διηγημάτων.
Έχει εκδώσει τις συλλογές διηγημάτων "Σκοτεινά ανέκδοτα και ιστορίες εφιαλτών" (2002) και "Στο λυκόφως, εκείνα" (2003) από τις εκδόσεις "Futura". Το 2007 εκδόθηκε η τρίτη συλλογή διηγημάτων του με τίτλο "Ζώνη ερήμωσης" από τις εκδόσεις Νεφέλη. Το 2008 κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα "Απόκρημνος χρόνος".

Reviews

[°°°·.°·..·°¯°·._.· ʜᴇʟᴇɴ Ροζουλί Εωσφόρος ·._.·°¯°·.·° .·°°° ★·.·´¯`·.·★ Ⓥⓔⓡⓝⓤⓢ Ⓟⓞⓡⓣⓘⓣⓞⓡ Ⓐⓡⓒⓐⓝⓤⓢ Ταμετούρο Αμ · Rating 5 out of 5]

Ο εφιαλτικός κόσμος ανήκει στη ζώνη ερήμωσης.

Η ζώνη ερήμωσης, είναι οι ορίζοντες του χρόνου και του χώρου.
Είναι η αυλή της βιολογικής και πνευματικής παθογένειας, των αρχετυπικών συμβόλων που εκφυλίζουν μυθοπλαστικά κάθε εξήγηση μέσα στην άβυσσο της παραίσθησης.

Ίσως βρίσκεται σε κάποια υποβαθμισμένη περιοχή της Αθήνας,στην Ελλάδα, και τη νύχτα γεμίζει επισκέπτες. Είναι οντότητες που ξεγλιστρούν απο το παραφυσικό πνεύμα του χρόνου ή απο ανίατες παθήσεις ανεξήγητες και μυστήριες που εισχωρούν στο μυαλό της
ανθρώπινης νόησης και την γοητεύουν μακάβρια.

Τόσο μακάβρια και τόσο ονειρικά που τα πιο φρικτά εγκλήματα ή οι εφιάλτες του μυαλού γίνονται καταφύγια που οδηγούν στη λύτρωση.

Αυτοί οι επισκέπτες είμαστε εμείς, είναι οι εαυτοί μας σε μια χρονική και ψυχωσική ολίσθηση μέσα στο σκοτάδι των αρρωστημένων σκέψεων και του καταλυτικού παράγοντα των απωθημένων μας.

Ουσιαστικά μέσα απο τις ιστορίες που διαβάζουμε και ζούμε ταυτόχρονα στη ζώνη ερήμωσης, οι κίνδυνοι είναι πολλοί.
Η εσωτερική μας πάλη μπορεί να μας οδηγήσει να στήσουμε αυτοσχέδιες παγίδες που θα μας βοηθήσουν να ξεγλιστρήσουμε απο τα σκοτάδια του μυαλού μας ή να ανοίξουμε τις πύλες της κόλασης, για να ξεχυθούν δαίμονες που τρώνε τους θεούς και τιμωρούν αιώνια τους ανθρώπους.

Ο συγγραφέας καταφέρνει με συγκλονιστικό τρόπο να κάνει την αφήγηση προσωπική ψυχολογική εμπειρία.

Μέσα απο πολλές μικρές ιστορίες που θα μπορούσαν να ειναι μια ενιαία αποστολή προς όλα τα ανοιχτά επίπεδα του σύμπαντος η πένα του τραβάει τον αναγνώστη σταδιακά και τον βυθίζει αργά και βασανιστικά.
Τα μεγάλα επίπεδα του μυαλού και του κόσμου μπορεί να είναι έρημες αφιλόξενες περιοχές, επικίνδυνες στοιχειωμένες συνοικίες, σκοτεινοί υπόνομοι, εγκαταλειμμένα σπίτια και ανατριχιαστικά τοπία που γίνονται περιβάλλον αναγκαστικής επιβίωσης.

Συνταρακτική εμπειρία ειναι το ταλέντο του συγγραφέα να σε βουτάει στις αβύσσους που περιγράφει και να σου δίνει την αίσθηση όχι μόνο πως περιπλανιέσαι σε έναν εφιαλτικό κόσμο παράξενων όντων, αλλά και την υπερένταση του να βρίσκεσαι παγιδευμένος σε αυτόν τον κόσμο για πάντα.
Ένας κόσμος που σε πείθει πως υπάρχει, είναι κακόβουλος, θανατηφόρος κι αν ακόμη δεν σε βρήκε, σίγουρα σε πλησιάζει αθόρυβα και απειλητικά.

Μεταλλαγμένα πλάσματα, σοκαριστικές αποκαλύψεις ελλοχεύουν σε παρελθόν, παρόν και μέλλον.
Θρησκευτικός, υλικός και τεχνολογικός κόσμος εξελίσσονται και οδηγούν δε ένα ενορατικό πεδίο δράσης, σε μια ψυχική μυστηριακή ευδαιμονία που λειτουργούν ως παραπλανητικοί μηχανισμοί ενάντια στη βούληση για επιβίωση.

Ίσως όμως η ζώνη ερήμωσης να βρίσκεται και σε μακρινές εποχές του παρελθόντος ή του μέλλοντος, εποχές που γεννούν άλλες μακρινές χώρες και κόσμους. Μπορεί να έρχεται με γοργό ρυθμό κοντά μας, μπορεί και να είμαστε ικανοί να συναντηθούμε μαζί της στην πραγματικότητα.

Το μόνο σίγουρο είναι πως είμαστε παγιδευμένοι
και αν επιλέξουμε να φύγουμε για αυτό το σκοτεινό συναπάντημα στα αχανή ταξίδια του μυαλού,τα απαραίτητα εφόδια και οι επαρκείς προμήθειες δεν θα ναι ποτέ απεριόριστες.


*Δηλώνω σεμνά και γλυκά τον θαυμασμό μου και τη βαθιά εκτίμηση μου γι‘αυτόν το συγγραφέα που αδικείται παράφορα.
Όσοι διαβάσουν θα καταλάβουν...

❌⛔️❌⛔️☠️😈🌗🌘🌍🌏🌑

Καλή ανάγνωση
Πολλούς ασπασμούς!!

[Nickolas B. · Rating 5 out of 5]

Μέσα στις 13 ιστορίες του Π. Μποζινάκη συνάντησα τον Κάφκα, τον Κρόνενμπεργκ, το Πόου, τον Λιγκότι, τον Μπάροουζ και τον Κιρόγα. Εκπληκτική συλλογή διηγημάτων από έναν εξαιρετικό συγγραφέα τρόμου (;;) κι όχι μόνο....
Η πρώτη επαφή με το έργο του Μποζινάκη αποδείχθηκε μια σκοτεινή και εφιαλτική εμπειρία. Οι ιστορίες εκτυλίσσονται στην Αθήνα αλλά σε ένα εντελώς ιδιότυπο χωροχρονικό σύμπαν. Το όνειρο και η πραγματικότητα μπλέκονται, οι καταστάσεις γίνονται ασφυκτικές και ένα μόνιμο κλειστοφοβικό συναίσθημα διακατέχει τον αναγνώστη. Ο τρόμος είναι υπαινικτικός, οι ιστορίες έχουν ελλειπτική μορφή και η σεξουαλική διαστροφή πολλές φορές ξαφνιάζει.

Εξαιρετική γραφή από τον συγγραφέα χτίζει αργά αλλά σταθερά τον τρόμο και δεν έχει ανάγκη φτηνά κόλπα ή χιλιοχρησιμοποιημένα κλισέ. Οι ιστορίες θα μπορούσαν να είναι και οι σημειώσεις ενός ψυχολόγου που βγήκαν μέσα από φρικώδεις και τρομακτικές συνεδρίες, ψυχαναλύσεις που ανεβάζουν το συναίσθημα απόγνωσης και μιας συνεχούς απειλής πως τίποτα δεν είναι απίθανο...

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω καμιά από τις 13 ιστορίες. Ίσως λίγο τον "Κύκλο του Κεχριμπαρένιου υγρού" μιας και ήταν ιστορία βγαλμένη από το "Κρονενμπεργκικό" σύμπαν και βέβαια το "Καθρέφτη καθρεφτάκι μου" που με ανατρίχιασε για έναν ανεξήγητο λόγο.
Η "Εριέττα κομματιασμένη" έχει μια εφιαλτική καλλιτεχνική χροιά. ενώ το "Ωστικό κύμα" εξελίσσεται σε μια μετά-αποκαλυπτική Αθήνα όπου ένα ζευγάρι ζει με έναν απροσδιόριστο φόβο.

Ένας συγγραφέας που δεν είναι τόσο γνωστός όσο του αξίζει και μια εξαίρετη δουλειά για την ελληνική λογοτεχνία η Ζώνη ερήμωσης!
5/5...

[Χρυσόστομος Τσαπραΐλης · Rating 4 out of 5]

Λαχτάρα, αηδία και σαγήνη απέναντι στη διάβρωση και την απελπισία του σύγχρονου ανθρώπου. Σε αυτή τη συλλογή διηγημάτων τρόμου ο συγγραφέας, με αστικό φόντο (Αθηναϊκό στην προκειμένη, αλλά κάλλιστα θα μπορούσε να είναι οποιασδήποτε άλλης μεγαλούπολης - οι τοποθεσίες είναι δοσμένες με ιμπρεσιονιστικό και ελαφρώς ονειρικό τρόπο), οπτικοποιεί το δυσβάσταχτο της ύπαρξης του σύγχρονου αστού ενσαρκώνοντάς το στα σώματα των ηρώων του. Υπάρχει μια αίσθηση ένοχης απόλαυσης, αποστροφής και γοητείας συνάμα, στις ματιές που ρίχνει ο Περικλής Μποζινάκης σε μη κανονικές σωματικότητες, σε ταμπού υβριδισμούς και σεξουαλικότητες, σε ασθένειες, στον εθισμό.

Στην ανάγνωση ένιωσα σκαμπανευάσματα ενδιαφέροντος, που έχουν να κάνουν περισσότερο με τις θεματικές προτιμήσεις μου και λιγότερο με διακυμάνσεις ποιότητας, αν και ένιωθα πως σε κάποια σημεία ο συγγραφέας ξέφευγε σε πλουμιστούς διαδρόμους σκέψης και μονολόγων, οι οποίοι έμοιαζαν φλύαροι. Η γλώσσα όμως παρέμεινε σε όλο το μήκος του βιβλίου μεστή, με πολύ καλό ρυθμό άρθρωσης, ενδεδυμένη με ωμότητα και απολαυστική αισθαντικότητα.

Υπάρχει μια κάποια ομοιότητα με τα Βιβλία του Αίματος του Κλάιβ Μπάρκερ, όσον αφορά τη γοητεία του σώματος (και ιδίως του ανοιχτού, του πορφυρού εσωτερικού που αναδύεται άμεσα στα μάτια των παρατηρητών) και το παρακμιακό setting, όμως οι ιστορίες της Ζώνης Ερήμωσης γέρνουν περισσότερο προς την υπαρξιακή απόγνωση, τη μελαγχολία και την κατήφεια (και σε επίπεδο γραφής, όχι μόνο θεματολογίας) σε σχέση με τον κατακόκκινο ενθουσιασμό των πρώτων Βιβλίων. Αυτό βέβαια δε σημαίνει άρνηση του υπερφυσικού. Η θεματολογία του βιβλίου απλώνεται από τη zombie apocalypse μέχρι τη βαμπιρικότητα και το Ανατολικοασιατικό μοτίβο της στοιχειωμένης τηλεοπτικής εκπομπής. Τα όρια του αλλόκοτου με την πραγματικότητα είναι εξαιρετικά θολά σε όλο το μήκος της συλλογής.

Ξεχώρισα τα: «Απάντηση», «Ωστικό Κύμα», «Η Μύγα στον Ιστό», «Ο Κύκλος του Κεχριμπαρένιου Υγρού», «Υπνοβάτης» και το εξαιρετικό, προσωπικά αγαπημένο, «Τρώγοντας τους Θεούς».

[Κωνσταντίνος Κέλλης · Rating 4 out of 5]

3 αστέρια και 5 αστέρια συγχρόνως. Ας εξηγηθώ:

Η Ζώνη Ερήμωσης είναι η τρίτη συλλογή διηγημάτων του Περικλή Μποζινάκη, και το δεύτερο βιβλίο του που διαβάζω ύστερα από το "Στο λυκόφως, εκείνα".

Πρέπει να ξεκινήσω λέγοντας ότι το βιβλίο έχει στοιχεία τρόμου, αλλά δεν το θεωρώ καθαρά βιβλίο τρόμου. Κοινώς, ο αναγνώστης πρέπει να το προσεγγίσει όχι σαν βιβλίο που θα τον τρομάξει, αλλά σαν ένα (εξαιρετικό σε πολλά σημεία) ανάγνωσμα new weird λογοτεχνίας.

[ακολουθεί ένα μικρό copy-paste από πρόσφατο σχόλιό μου για τις διαφορές μεταξύ τρόμου και new weird:

"Οι ιστορίες που ανήκουν στο new weird έχουν περισσότερο σκοπό να θέσουν ερωτήματα και να προβληματίσουν τον αναγνώστη με την ολοκλήρωση της ιστορίας, παρά να τα απαντήσουν. Το είδος δεν έχει αυτοσκοπό να τρομάξει, αν και έχει τη δυνατότητα να σε creepιάσει και παίζει με τα συναισθήματα του αναγνώστη. Ξεκινάει από μια ρεαλιστική βάση, συνήθως σε ένα αστικό πλαίσιο και γλιστράει στο μη οικείο, χρησιμοποιώντας στοιχεία φάντασι, επιστημονικής φαντασίας και τρόμου.
Από τη στιγμή που συγγραφείς τρόμου γράφουν new weird, είναι φυσιολογικό να παίζει και με τι�� σκοτεινές χορδές του αναγνώστη. Ένα τρανό παράδειγμα, ο Λιγκότι. Αλλά δεν γράφουν μόνο χοροράδες new weird.
Ας πούμε, ο Mieville έχει την στάμπα του Φαντασά, όμως ακόμα και τα καθαρά φάντασυ κείμενά του ανήκουν άνετα στο new weird. Το Perdido Street Station είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα.
Ο Jeff VanderMeer έχει το Southern Reach trilogy που έχει sci-fi υλικό, και πολύ το ονομάζουν και επιστημονική φαντασία, αλλά δεν χρειάζεται κανείς παρά κανα δυο κεφάλαια, για να καταλάβει πως... κάτι πολύ περίεργο συμβαίνει εδώ, και δεν είναι μόνο στις σελίδες αλλά και στο μυαλό του αναγνώστη όσο αναλογίζεται τι διαβάζει".]

Οι ταμπέλες είναι πολλές φορές χρήσιμες, άλλες φορές όχι. Στο τέλος, έχει να κάνει με το ίδιο το κείμενο και τι αποτέλεσμα έχει. Όμως πιστεύω πως αν πιάσει κανείς τον Μποζινάκη -σε αυτές τις δυο δουλειές έστω (Στο λυκόφως, εκείνα - Ζώνη ερήμωσης)- για να τρομάξει, μάλλον έχασε. Έχει τις στιγμές του, φυσικά, (αν ο Κρόνενμπεργκ δεν γνωρίζει την ύπαρξη του Μποζινάκη, καλό θα ήταν να του το πει κάποιος, είμαι βέβαιος ότι θα χαρεί), αλλά δεν είναι ο σκοπός του κειμένου αυτός. Έτσι το καταλαβαίνω εγώ, και με αυτό το σκεπτικό τον διαβάζω τώρα.
Η αλήθεια είναι ότι όσο διάβαζα στην αρχή, μέχρι να κάνω αυτό το εγκεφαλικό κλικ και να πω, "οκέι weird, όχι horror", προβληματιζόμουν. Άπαξ όμως και κατανοήσεις τι διαβάζεις, φεύγει γρήγορα.

Στα επιμέρους:
Εξαιρετική γραφή, που έχει προ πολλού αφήσει πίσω της όποιο πρωτόλειο λάθος μπορεί να κάνει ένας συγγραφέας του είδους, και δυστυχώς δεν συναντάει κανείς συχνά στο ελληνικό φανταστικό. Οι νέοι συγγραφείς έχουν πολλά να μάθουν από τη γραφή του, και μάλιστα διακρίνω επιρροές σε πιο πρόσφατες ιστορίες άλλων συγγραφέων.
Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τους χαρακτήρες και τους διαλόγους, οι οποίοι είναι σε καλό επίπεδο αλλά ως εκεί. Πολλές φορές, οι διάλογοι βγαίνουν άτσαλοι, και κάποιες φορές οι χαρακτήρες πέφτουν ο ένας μέσα στον άλλον.
Οι ιδέες των διηγημάτων παίζουν πάντα σε παρόμοια μοτίβα, χωρίς να επαναλαμβάνονται, κάτι που αποδεικνύει το ότι ο συγγραφέας ξέρει καλά τι κάνει. Βάζω στα συν ότι οι ιστορίες διαδραματίζονται στην Ελλάδα (σε μια Ελλάδα τέλος πάντων), αλλά δεν υπήρξε μια ιστορία που να μου μείνει στο μυαλό σαν "Να, αυτή. Αυτή!" Ίσως, η Εριέττα, όπου μου έγινε και το κλικ που ανέφερα νωρίτεα.
Από την άλλη, θα μπορούσα να πω κάτι παρόμοιο για τον Λιγκόττι που λατρεύω. Καμία ιστορία του δεν μπορώ να βάλω ως ανώτερη από τις υπόλοιπες, γιατί η γραφή του είναι αγνό συναίσθημα. Αφήνεσαι. Κι αυτό δεν είναι για όλους τους αναγνώστες.

Είναι για όλους το βιβλίο; Σε καμία περίπτωση. Αλλά για κάποιους είναι ένα εξαίσιο δώρο. Κι αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία.

[kostas vamvoukakis · Rating 3 out of 5]

τιποτα το ιδιαιτερο...μερικες ιστοριες απλα καλες...καλή γραφή

[Γιώργος Μπελαούρης · Rating 4 out of 5]

Η λυρικότητα του σκότους… (κάποιες σκέψεις για την ‘’Άβυσσο πίσω από την πόρτα’’ και την ‘’Ζώνη Ερήμωσης’’ του Περικλή Μποζινάκη)

Ευθύς εξαρχής θα είμαι απόλυτα ειλικρινής: το προηγούμενο βιβλίο του συγγραφέα που είχα διαβάσει, ο ‘’Απόκρημνος Χρόνος’’, το είχα διαβάσει δύο φορές. Η πρώτη ανάγνωση ήταν κάπως βεβιασμένη και δεν την είχα απολαύσει, ενώ στη δεύτερη, όλο το βιβλίο μου κράτησε πυροδοτημένο το ενδιαφέρον μέχρι και το τέλος, το οποίο για κάποιο λόγο με είχε… μπερδέψει –δε θέλω να πω ‘’απογοητεύσει’’, μα μου είχε δώσει μία αίσθηση ότι κάπου χάθηκε και ο συγγραφέας ή πάλι εγώ δεν την πάλευα. Πέρασε λοιπόν ένας χρόνος περίπου, μέχρι να ξαναπιάσω κάποιο βιβλίο του ίδιου δημιουργού, μα ποιο ήταν το περίεργο; Το τέλος, αυτό που μου είχε ‘’κλωτσήσει’’ και τις δύο φορές, ήταν αυτό που μου είχε μείνει περισσότερο και ήταν ο κύριος λόγος που θυμόμουν το βιβλίο!

Άρχισα λοιπόν πριν κάνα μήνα την ‘’Άβυσσο πίσω από την πόρτα’’, ευελπιστώντας σε κάτι ανάλογα δομικά-ρηξικέλευθο, σε ήρωες αντίστοιχους της Έλενας και του Φίλιππου, με ανάλογη αισθητική και φυσικά… γλώσσα! Όχι μόνο δεν απογοητεύτηκαν οι προσδοκίες μου, μα προσωπικά θεωρώ ότι είναι απείρως καλύτερο του ‘’Χρόνου’’! Έφυγε μονοκοπανιά και αυτή την φορά, το ένιωσα όλο πολύ πιο στρωτό. Ο βασικός πρωταγωνιστής, ο Γιάννης, σε κάνει να δένεσαι μαζί του από το πρώτο κεφάλαιο και όσο πιο πολύ μπλέκεται στα πράγματα, τόσο πιο πολύ αγχώνεσαι για το τι θα του συμβεί (αριστούργημα η κωμικοτραγική φάση με τον γάμο, απλά epic). Η εναρκτήρια σκηνή, με την διάρρηξη, δημιουργεί πραγματικό τρόμο από το πόσο ‘’καθημερινά’’ απειλητική είναι. Εν συνεχεία, το τρίδυμο Μαέστρος-Πολίτης-Αποστόλου σου δημιουργούν μία νέα, ακόμα πιο απτή απειλή -κατά περίεργο τρόπο- ενώ όταν εκθέτουν τις φιλοσοφίες τους, παρακολουθείς με ενδιαφέρον και δεν σου καρτουνίζουν καθόλου (δεν είναι κακοί για να είναι οι κακοί του βιβλίου, μα τονίζουν ότι δεν υπάρχει άσπρο ή μαύρο εδώ, και οι δύο πλευρές είναι γκρίζες, με δομημένες κοσμοθεωρίες, που όσο κι αν αποκλείνουν από την ηθική μας είναι απολύτως δικαιολογημένες με βάση τον δικό τους κώδικα). Και τέλος η Μίνα… αχ… μπορεί να ανέβει στο βάθρο κάθε καταραμένου θηλυκού του Poe, άνετα, εξίσου μεταφυσικά ερωτική και πλανεύτρα (ειδικά η περιήγηση στον κήπο, ήταν λες και όλο το κεφάλαιο ήταν βγαλμένο από καθαρά γοτθικό μυθιστόρημα του 19ου αιώνα και όχι του 21ου)!

Από την ώρα που το τέλειωσα όμως, είχα την φαγούρα στα ακροδάχτυλα του αναγνώστη: ήθελα να διαβάσω κάτι ακόμα από την ίδια πένα!

Είχα την τύχη λοιπόν, να βρω σε ένα παλαιοπωλείο την ‘’Ζώνη Ερήμωσης’’ και όταν είδα ότι είναι συλλογή διηγημάτων, τρελάθηκα! Η ποιητικότητα της πένας του, ήμουν σίγουρος, ότι σε κείμενα με μικρότερη –ακόμα!- κλίμακα, θα είχαν και ακόμα μεγαλύτερο αντίκτυπο μέσα μου! Το ξεκίνησα ενθουσιασμένος και δικαιώθηκα για τρίτη φορά χαχαχ :P Ας ξεκινήσω με τα ‘’αρνητικά’’ (δίχως να είναι απαραίτητα ‘’κακά’’, απλά εμένα μου χτύπησαν κάπως): υπήρχαν κάποια διηγήματα που δεν με ξετρέλαναν (επιστροφή στο σπίτι, συμμετρία, υπνοβάτης, Νιόβης και Χρυσανθέμων, διχασμός) και ίσως η παράλειψή τους να έκαναν πιο ‘’δυνατή’’ και μεστή τη συλλογή -μα γνωρίζω ότι ίσως να παίζουν και συναισθηματικοί παράγοντες στην επιλογή των κειμένων μιας συλλογής, οπότε δεν με παίρνει και πολύ να μιλάω, έχοντας υποπέσει στο ίδιο σφάλμα/παράπτωμα. Έπειτα: είναι χαρακτηριστικό λογοτεχνικό αποτέλεσμα της εποχής του ’90 (είτε αυτό προέρχεται από Barker είτε από Ραπτόπουλο) το οποίο πιστεύω πλέον είναι κάπως πολυπαιγμένο και παρωχημένο για τον σύγχρονο αναγνώστη. Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: αν τα ‘80ς είχαν έναν πολύχρωμο οτινανισμό, τότε τα ‘90ς έχουν μια νταρκίλα και μία απαισιοδοξία που σχεδόν ποτίζουν την σελίδα (ειδικά pulp comics σα το Spawn ή πόσα βιβλία τρόμου εκείνης της δεκαετίας). Για κάποιο λόγο, αν και το βιβλίο είναι του ’07, μου έβγαλε μία 90ίλα που σε κάποια σημεία με έκανε να νοσταλγώ, ενώ σε άλλα ένιωθα ότι το σύστημά μου δεν μπορούσε να την δεχτεί. Αυτό. Όπως είπα, ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι αρνητικό από τα δύο σημεία που ανέφερα, μα ‘’έριξαν’’ κάπως την αναγνωστική εμπειρία που ανέμενα.

Θα περάσω με ρυθμό πολυβόλου στα διηγήματα τώρα -για να μη γίνει περαιτέρω σεντόνι το ποστ- τα οποία ήταν όλα ένα κι ένα, πραγματικά!
Απάντηση: οι βόλτες σε λόφο έξω από την πόλη και ο νάνος, μου θύμισαν τρομερά την ‘’άβυσσο’’ –που πριν λίγο καιρό είχα τελειώσει- και ένιωσα οικεία με το ανοίκειο θέμα του διηγήματος (επίσης μου θύμισε κάπως το τρομερό ‘’Εύα: το πρόσωπο της ομορφιάς’’, από τα ‘’Μικρά Πάθη’’ του Νίκου Φαρούπου που για μένα ήταν μεγάλο θετικό).
Ωστικό Κύμα: λίγος Απόκρημνος Χρόνος, λίγος Χάρλαν Έλισον και λίγο Blade Runner που με την πένα του Μποζινάκη σε κάνει να νιώθεις σπίτι σου…
Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου: το τέλειο κατηγορώ των προσωπείων μας.
Η Εριέττα, κομματιασμένη: μου θύμισε τη σειρά Hunger, απλά επικό.
Η μύγα στον ιστό: τρομερή α’ οπτική, άρρωστο αλλά subtly.
Ο Κύκλος του Κεχριμπαρένιου Υγρού: λίγο ‘’δαιμονιστης’’, λίγο του ‘’φιδιού γάλα’’ και λίγο ‘’strain’’, στον τέλειο συνδυασμό και ίσως με αποτέλεσμα το καλύτερο κείμενο του βιβλίου. Η Θάλεια μου θύμιζε την Μαγδαληνη, ο Στέφανος στη θέση του έκανε νύξη στο ακάνθινο στεφάνι, ενώ όπως κοιτά την πόλη είναι σα να αναπαράγει έναν βλάσφημο κήπο των ελαιών, ενώ τα εξογκώματα στο λαιμό ήταν σα μια σκοτεινή υπαπαντή. Τρομερό! Όσοι έπιαναν τις αναφορές, η αντιστροφή τους σίγουρα θα είχε αντίκτυπο μέσα τους!
Τρώγοντας τους Θεούς: το minority report συναντά τη ζώνη του λυκόφωτος.
Φόβος: όχι τόσο Λάβκραφτ όσο Κλαρκ Άστον Σμιθ μου έβγαλε.
The porno fanatics: πέρα από τις πηγές που ανέφερε ο συγγραφέας, θεωρώ έκλεινε λίγο και το μάτι στο fight club με το επάγγελμα του ήρωα.

Οι επιρροές του συγγραφέα από τον Cronenberg, τον Κάφκα και τον Μπόρχες, δεν μπορούν να κρυφτούν -από όλα όσα έχω διαβάσει- και αυτό δεν είναι καθ��λου κακό: όλοι οι δημιουργοί αντλούν έμπνευση από τους ‘’ήρωές’’ τους, το θέμα είναι να μπορούν να προσαρμόσουν την επιρροή στα μέτρα τους και να την κάνουν δική τους (ή όπως είχε πει ο Πράτσετ: ''από το καζάνι της ποπ κουλτούρας όλοι παίρνουμε, το θέμα είναι να βάλεις μέσα στο καζάνι περισσότερα απ' όσα θα πάρεις''). Και ο συγγραφέας είναι ο τέλειος ‘’μείκτης’’ των επιρροών, με το αποτέλεσμα του μείγματος να είναι κάτι ολοκαίνουριο!
Η γλώσσα του Μποζινάκη είναι αυτή που με κρατάει περισσότερο από καθετί άλλο και με κάνει να επιστρέφω κάθε φορά. Η ατμόσφαιρα και η πλοκή, ναι, σίγουρα είναι του γούστου μου, μα πιστεύω κάθε αναγνώστης του είδους, όταν το παρακάνει, βιώνει τον κορεσμό και δεν του αρκούν πλέον αυτά τα δύο για να τον βγάλουν από το τέλμα: ''θέλω να διαβάσω κι άλλο τρόμο, μα τα έχω δει όλα πια''.
Εδώ λοιπόν, σίγουρα θα βγει από το τέλμα και θα δει μια νέα –όσο το δυνατόν- προσέγγιση κι αν όχι φρέσκια, τότε σίγουρα γοητευτική και συναρπαστική.

Periklis Bozinakis σ’ ευχαριστώ για την αναγνωστική εμπειρία και είθε να συνεχίσεις να δημιουργείς τέτοια θρίλερ, στα οποία η ταμπέλα ''τρόμος'' είναι λίγη και δεν μπορεί να τα περιορίσει εντός της. Πέρα από την πρόζα σου, αν ένα πράγμα κρατώ περισσότερο από όλα όσα έχω διαβάσει μέχρι στιγμής… αυτά είναι τα θηλυκά σου, με τα οποία είμαι πραγματικά ερωτευμένος! Αναμένω να ερωτευτώ ξανά με αυτά που έρχονται λοιπόν!

[George K. · Rating 4 out of 5]

Τον Σεπτέμβριο του 2015 διάβασα και απόλαυσα το άκρως σκοτεινό και ατμοσφαιρικό "Η άβυσσος πίσω απ' την πόρτα" και μετά από τόσα χρόνια αποφάσισα επιτέλους να διαβάσω ένα άλλο βιβλίο του Περικλή Μποζινάκη, επιλέγοντας τη συγκεκριμένη συλλογή διηγημάτων. Λοιπόν, κατά τη γνώμη μου πρόκειται για μια πολύ δυνατή συλλογή, με κάποιες εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και ιντριγκαδόρικες ιδέες και με γραφή ιδιαίτερα έντονη και καθηλωτική. Εδώ που τα λέμε, ο Μποζινάκης με τη γραφή του, με όλες αυτές τις περιγραφές και τις σκέψεις, μου δημιούργησε μια παράξενη, δυσοίωνη αίσθηση, σαν να μου έδειξε το έρεβος που υπάρχει πίσω από την πραγματικότητά μας, το σκοτάδι πίσω από την κουρτίνα, η αλήθεια είναι ότι σε αρκετές στιγμές με έκανε να νιώσω περίεργα, σαν να ήμουν πρωταγωνιστής σε έναν εφιάλτη. Αυτό φυσικά είναι μεγάλο προσόν για ένα βιβλίο που ανήκει στην κατηγορία του τρόμου (αλλά πιστεύω ότι είναι κάτι παραπάνω από απλώς ένα βιβλίο τρόμου), έστω κι αν έτσι δεν μπορώ να πω ότι πέρασα ευχάριστα, έτσι; Αλλά σκοπός του βιβλίου δεν είναι, φυσικά, να σε κάνει να περάσεις ευχάριστα την ώρα σου, με όλες αυτές τις σκοτεινές ιστορίες, τις αλλόκοτες ιδέες, αλίμονο, δεν περνάς καλά, αλλά σκέφτεσαι, βλέπεις πίσω από την κουρτίνα... Ναι, πολύ μου άρεσε το βιβλίο, έστω κι αν δεν του βάζω πέντε αστεράκια (σε συλλογές βαθμολογώ ξεχωριστά το κάθε διήγημα και βγάζω έναν μέσο όρο). Και χαίρομαι πολύ που έχω στα αδιάβαστα ακόμα τρία βιβλία του: "Σκοτεινά ανέκδοτα και ιστορίες εφιαλτών", "Στο λυκόφως, εκείνα" και "Απόκρημνος χρόνος".

[Giannis · Rating 4 out of 5]

Πρωτη μου επαφη με το εργο του συγγραφέα με το βιβλιο Ζωνη ερημωσης.Δεν περιμενα τι θα διαβασω να σας πω την αληθεια και εμεινα καγκελο με το ποσο καλα ηταν τα διηγηματα του Μποζινακη.Ο χαρακτηρες του -ανθρωποι της διπλανης πορτας-, ζουν σε μια σκοτεινη φουτουριστικη Αθηνα,και τους συμβαινουν η προκαλουν οι ιδιοι πολυ φρικιαστικα πραγματα και καταστασεις.
Η γραφη του Μποζινακη ειναι αμεση με ενα υποβοσκων λυρισμο που την κανει να ξεχωριζει.
Οι ιδεες του τρομακτικες γιατι νιωθεις οτι καποιες απο αυτες εχουν συμβει στα αληθεια η θα συμβουν στο μελλον!
Κανενα διηγημα δεν υστερει,αν επρεπε να διαλεξω τα αγαπημενα μου θα ηταν τα Απαντηση,Ωστικο κυμα,Ο κυκλος του κεχριμπαρενιου υγρου,Η μυγα στον ιστο,Φοβος και τρωγοντας τους θεους.Σιγουρα θα διαβασω κι αλλα του βιβλια στο μελλον.

[Ευθυμία Δεσποτάκη · Rating 3 out of 5]

Είμαι κάπως διχασμένη. Ενώ το βιβλίο έχει από ωραίες έως πολύ ωραίες ιδέες, κάτι απροσδιόριστο δε με αφήνει να το ευχαριστηθώ. Είχα διαβάσει παλαιότερα κι άλλη μια συλλογή, τα Σκοτεινά Ανέκδοτα και Ιστορίες Εφιαλτών, αλλά κι εκεί το ίδιο πρόβλημα είχα. Ωραίες ιδέες, αλλά κάτι λείπει που θα μπορούσε να μου κάνει κλικ.