What do you think?
Rate this book
Blaubart
German
172 pages, Paperback
First published January 1, 1982
9 people are currently reading
456 people want to read
About the author
Max Frisch
272 books780 followersMax Rudolph Frisch was born in 1911 in Zurich; the son of Franz Bruno Frisch (an architect) and Karolina Bettina Frisch (née Wildermuth). After studying at the Realgymnasium in Zurich, he enrolled at the University of Zurich in 1930 and began studying German literature, but had to abandon due to financial problems after the death of his father in 1932. Instead, he started working as a journalist and columnist for the Neue Zürcher Zeitung (NZZ), one of the major newspapers in Switzerland. With the NZZ he would entertain a lifelong ambivalent love-hate relationship, for his own views were in stark contrast to the conservative views promulgated by this newspaper. In 1933 he travelled through eastern and south-eastern Europe, and in 1935 he visited Germany for the first time.
Some of the major themes in his work are the search or loss of one's identity; guilt and innocence (the spiritual crisis of the modern world after Nietzsche proclaimed that "God is dead"); technological omnipotence (the human belief that everything was possible and technology allowed humans to control everything) versus fate (especially in Homo faber); and also Switzerland's idealized self-image as a tolerant democracy based on consensus — criticizing that as illusion and portraying people (and especially the Swiss) as being scared by their own liberty and being preoccupied mainly with controlling every part of their life.
Max Frisch was a political man, and many of his works make reference to (or, as in Jonas und sein Veteran, are centered around) political issues of the time.
information was taken from
http://en.wikipedia.org/wiki/Max_Frisch
Some of the major themes in his work are the search or loss of one's identity; guilt and innocence (the spiritual crisis of the modern world after Nietzsche proclaimed that "God is dead"); technological omnipotence (the human belief that everything was possible and technology allowed humans to control everything) versus fate (especially in Homo faber); and also Switzerland's idealized self-image as a tolerant democracy based on consensus — criticizing that as illusion and portraying people (and especially the Swiss) as being scared by their own liberty and being preoccupied mainly with controlling every part of their life.
Max Frisch was a political man, and many of his works make reference to (or, as in Jonas und sein Veteran, are centered around) political issues of the time.
information was taken from
http://en.wikipedia.org/wiki/Max_Frisch
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 74 reviews
December 22, 2019
Kitap yazarın hayattayken yazdığı son eserlerinden birisi ve diğerlerine göre ise bambaşka bir anlatım dili var. Az ve öz bir anlatım lakin bir arada tutmak bir o kadar zor. Daha çok diyalogların yer tuttuğu bir metin ama diyaloglar da birbirini takip eder durumda değil. Bir şeyleri direkt söylemek yerine anlamayı okura bırakıyor. Konuya gelirsek; yedi kez evlenip altı kez boşanmış bir doktor eski eşlerinden birisinin cinayetinde sanık sandalyesinde oturmaktadır. Her ne kadar bir cinayet ve dava olsa da kitap standart bir polisiye romanı değil. Evlilik, kimlik kavramı ve kişiliğe dair ironik bir metin özetle. Güzel bir kitap ancak Max Frisch ile tanışma kitabınız bu olmasın. İnceliğine aldanmayın.
August 5, 2025
karısını öldürmekle suçlanan bir psikiyatristin sorgusu gibi başlayan hikâye, aslında kimliğe, suçluluk duygusuna, kadın-erkek ilişkilerine ve kendini kandırmasına dair bir hesaplaşmaya dönüşüyor.
frisch’in sade dili, karakterin iç dünyasındaki çatışmaları derinlemesine hissettiriyor. her şeyin üstü örtük gibi ancak bir o kadar da açıkta. ne olmuş, ne olmamış, kim haklı, kim kurban.. bunlar netleşmese de belki de frisch’in asıl derdi tam olarak bu; kafamızı karıştırmak, ezberleri bozmak.
kitap bazen ağır ilerlese de, sonunda zihnimde uzun kalacak bir okuma oldu diyebilirim.
frisch’in sade dili, karakterin iç dünyasındaki çatışmaları derinlemesine hissettiriyor. her şeyin üstü örtük gibi ancak bir o kadar da açıkta. ne olmuş, ne olmamış, kim haklı, kim kurban.. bunlar netleşmese de belki de frisch’in asıl derdi tam olarak bu; kafamızı karıştırmak, ezberleri bozmak.
kitap bazen ağır ilerlese de, sonunda zihnimde uzun kalacak bir okuma oldu diyebilirim.
February 22, 2016
Over the last few weeks I’ve read The Luzhin Defense, followed by Bluebeard and then Do Androids Dream of Electric Sheep?
Originally I was going to write some stuff here about the central characters and compare them with the original Outsider. I was going to say things like this:
Maybe it is a contradiction in terms, to put 3 books about outsiders in the same review, but I can’t stop myself.
We have here a chess player, a doctor who might or might not have murdered a wife and a chickenhead. They all share a trait lacking in the original Outsider: they are all able to induce a sympathetic response from the reader. I don’t believe we have any capacity to understand Camus’s Outsider and without that, how can we have sympathy? It is easy to empathise with the others, however apart they may be from our own lives. It is impossible for Camus to put us in the shoes of his Outsider. It IS possible to become the crazy chess player, the murderous doctor, the mentally deficient chickenhead. Indeed it is Dick’s great strength that his characters slip into you; no matter that they are hypothetical consequences of a hypothetical world.
I can’t help wondering how I would have felt about Nabokov if I’d read him last instead of first. I thought he was getting away with being clever and ornate at the time. But to read the spare prose of Frisch next made me question this. And sharing with Dick the suffering of his characters meant I started wondering if Nabokov really had a clue what he was writing about. He says things that hit the mark for sure and his general thesis that chess saves the hero’s life until his dogooder wife-to-be starts interfering is completely faithful to the real world. I would scarcely be the only chess player to associate with Luzhin’s discovery of the game, a discovery that means life is suddenly tolerable. But something makes me distrust Nabokov’s potrayal of the Outsider, and I’m tired of trying to figure out what it is.
That’s the sort of thing I was going to say.
But I’d rather read. Consider me a goodreads outsider.
Originally I was going to write some stuff here about the central characters and compare them with the original Outsider. I was going to say things like this:
Maybe it is a contradiction in terms, to put 3 books about outsiders in the same review, but I can’t stop myself.
We have here a chess player, a doctor who might or might not have murdered a wife and a chickenhead. They all share a trait lacking in the original Outsider: they are all able to induce a sympathetic response from the reader. I don’t believe we have any capacity to understand Camus’s Outsider and without that, how can we have sympathy? It is easy to empathise with the others, however apart they may be from our own lives. It is impossible for Camus to put us in the shoes of his Outsider. It IS possible to become the crazy chess player, the murderous doctor, the mentally deficient chickenhead. Indeed it is Dick’s great strength that his characters slip into you; no matter that they are hypothetical consequences of a hypothetical world.
I can’t help wondering how I would have felt about Nabokov if I’d read him last instead of first. I thought he was getting away with being clever and ornate at the time. But to read the spare prose of Frisch next made me question this. And sharing with Dick the suffering of his characters meant I started wondering if Nabokov really had a clue what he was writing about. He says things that hit the mark for sure and his general thesis that chess saves the hero’s life until his dogooder wife-to-be starts interfering is completely faithful to the real world. I would scarcely be the only chess player to associate with Luzhin’s discovery of the game, a discovery that means life is suddenly tolerable. But something makes me distrust Nabokov’s potrayal of the Outsider, and I’m tired of trying to figure out what it is.
That’s the sort of thing I was going to say.
But I’d rather read. Consider me a goodreads outsider.
August 18, 2020
Kısacık ama aşırı vurucu okuma yapmak ister misiniz sizi böyle alalım!
Şahane bir polisiye dizilim ve harika iç hesaplaşmalar ile kadın erkek ilişkileri üzerine muhteşem bir kurgu.
Mutlaka okunmalı diyor Keyifli okumalar diliyorum.
Şahane bir polisiye dizilim ve harika iç hesaplaşmalar ile kadın erkek ilişkileri üzerine muhteşem bir kurgu.
Mutlaka okunmalı diyor Keyifli okumalar diliyorum.
February 20, 2020
Roman kahramanının katil olup olmadığından daha çok; alt metninde sorgulama sürecinin kişi üzerinde suçluluk duygusu yaratabilme gücüyle ilgilenen bir roman. Bence gayet başarılı.
March 26, 2018
Steffies Kommentar zwingt mich ja fast zu einer Rezi, also Folge ich den Spuren von Mäxchen Frisch und Recylce einfach einen Eintrag von heute Morgen aus dem Gantenbein-Thread:
Eifersucht und ihre Auswirkungen, an diesem Thema hat sich Max Frisch Zeit seines Leben geradezu zwanghaft abgekauft, auch in diesem ziemlich zahnlosen Erguss, der inhaltlich etwa 15 Seiten Gantenbein entspricht, aber auf zehnfache Länge gestreckt wurde. Ein neuer Aspekt ist vielleicht ein Selbstgespräch des frei gesprochenen Frauenmörders beim Pinkeln im Wald. Ein fiktiver Gerichtsdialog, in dem sich Blaubart für die Verrichtung seiner Notdurft rechtfertigt und diverse Variationen durchspielt, in denen manches gerade Geschehene wieder ungeschehen gemacht wird.
Eine Lektüre so erfrischend wie Altmännerpisse, eher eine Wohltat für Frisch-Hasser.
Eifersucht und ihre Auswirkungen, an diesem Thema hat sich Max Frisch Zeit seines Leben geradezu zwanghaft abgekauft, auch in diesem ziemlich zahnlosen Erguss, der inhaltlich etwa 15 Seiten Gantenbein entspricht, aber auf zehnfache Länge gestreckt wurde. Ein neuer Aspekt ist vielleicht ein Selbstgespräch des frei gesprochenen Frauenmörders beim Pinkeln im Wald. Ein fiktiver Gerichtsdialog, in dem sich Blaubart für die Verrichtung seiner Notdurft rechtfertigt und diverse Variationen durchspielt, in denen manches gerade Geschehene wieder ungeschehen gemacht wird.
Eine Lektüre so erfrischend wie Altmännerpisse, eher eine Wohltat für Frisch-Hasser.
July 15, 2018
ყოველთვის სადაც მაქს ფრიში იწყება, ერთი შეხედვით ჩვეულებრივი სიტუაცია, ამბავი, რომელიც მეორე შეხედვითაც ჩვეულებრივად მოგვეჩვენებოდა რომ არა კითხვა, რა მოხდებოდა თუკი, ამ შეკითხვისათვის შესაფერი პასუხის ძიებაში იმგვარ ალტერნატივებს გვთავაზობს, აუცილებლად გვიწევს გავიაზროთ რამდენად ვართ უბრალო შემთხვევითობებზე დამოკიდებული, რამდენი რამის გაკონტროლება და განჭვრეტა არ შეგვიძლია და გვაფიქრებს, რამდენად ინდიფერენტულები ვართ სხვა ადამიანების, განსაკუთრებით საყვარელი ადამიანების ფიქრებისა და განცდების მიმართ. ისინი მანამ გვაღელვებს, სანამ გავეცნობით, შეხედულებას შევიქმნით, დამოკიდებულებაც შეგვექმნება და შევეჩვევით. თუ ამასობაში შეგვიყვარდა, შემდეგ მარტო იმას ვცდილობთ საკუთარი თავი და განცდები წარმოვაჩინოთ, მათ ამბავსაც მხოლოდ საკუთარ თავთან მიმართებაში განვიცდით და აი ასე, უბრალოდ ვკარგავთ მოსმენის უნარს. ეს სულაც არ ნიშნავს, რომ აღარ გვიყვარს ან აღარ ვღელავთ, სხვა ადამიანისადმი სიყვარული ხომ საკუთარი თავისადმი სიყვარულსაც აღვივებს.
ასეა თუ ისე, ამ ყველაფერზე დასაფიქრებლად რაღაც რადიკალური, მძიმე შემთხვევაა საჭირო და შეიძლება ეს არის კიდეც პირველი ბიძგი, რაც შაადში დანაშაულის გრძნობას აღძრავს. მსხვერპლის ღიმილი ერთადერთია რასაც როზალინდას ფოტოებზე ხედავს, იქნება ეს ქორწილში, პიკნიკზე, ოჯახთან თუ ნებისმიერ სხვა სიტუაციაში. დანაშაულს ისე განიცდის, როგორც მამაკაცი, ქმარი, საყვარელი თუ მეგობარი, რომელიც ძვირფასი ადამიანის ჩვეულ ქცევებს ღიმილით ხვდება, რადგან ერთად თანაცხოვრების ეპიზოდები ახსენდება და ვერ ამჩნევს იმას, რისი შემჩნევაც ოდნავ მეტი დაკვირვებით, საკუთარი ჩვეული ხედვის წერტილის ოდნავ შეცვლითაც კი შეეძლო.
მოკლედ, რა მოხდება, თუკი ჩვეულებრივი ადამიანი ხარ, არც დიდი ამბიციები ან მიზნები გაგაჩნია, უბრალოდ ყოველდღე იღვიძებ, გიყვარდება, ბრაზობ, ეჭვიანობ და ერთი სიტყვით, ცდილობ გადარჩენასთან ერთად შეგრძნების და ბედნიერების უნარი არ დაკარგო, ამ დროს მკვლელობაში გადანაშაულებენ და ყველაფერი თავდაყირა დგება. ისეთი ცხოვრებით ცხოვრობდი, როგორითაც მილიონობით სხვას უცხოვრია, ცხოვრობს და იცხოვრებს. ასევე არავინ ანიჭებდა შენს ქმედებებს, თუნდაც ოდნავ ახირებულს, დიდ მნიშვნელობას, იმდენად, რომ აღარც კი შეუძლიათ ნორმალურად გახსენება. ახლა კი თითოეული გადადგმული ნაბიჯი იძენს მნიშვნელობას. ყველა ცდილობს გაიხსენოს ფარული განზრახვა ან განცდა როცა რაიმეს ჩადიოდი. ცდილობენ იმ სისასტიკეს გაუსვან ხაზი,რომელიც თურმე ყოველთვის გახასიათებდა და ამას ყოველთვის გრძნობდნენ. იმიტომ რომ ვიღაცეები ამას მოითხოვენ, ამ ვიღაცეების მოთხოვნა საზოგადოების მოთხოვნად იქცევა და ის, რაშიც აქამდე დარწმუნებული იყავი, ახლა საეჭვოდ გეჩვენება.
მთლიანი ნაწარმოები შაადის დიალოგია საკუთარ თავთან, საკუთარი თავის ძიება, რადგან ვერღარსად ემალება. მიუხედავად ამისა, საზოგადოების ხატი, მისი მთლიანობა იმდენად განუყოფლად გასდევს თხრობას, რომ თითოეული მოწმის, პროცესის მონაწილის ემოციურ განწყობაზე თუ ზოგად დამოკიდებულებაზე შეგვიძლია დამოუკიდებლად ვიფიქროთ. ყველას აინტერესებს მკვლელი, პროცესი, რაც თურმე მათში მიმდინარეობდა და მკველობამდე მიიყვანა. ალბათ იმიტომ, რომ ეშინიათ და სიმპტომების ამოცნობას ცდილობენ. როგორც არის, მალე მაინც დამშვიდდებიან და გადაავიწყდებათ.
რაც შეეხება თხრობის მანერას, ოჰ, ეგ ნაწარმოების საუკეთესო ნაწილია. ოდესმე თუ გითამაშიათ ბილიარდი ან გარკვეულ მოვლენას, დიალოგს იმგვარი კვალი დაუტოვებია, რომ რაღაც დანაკლისი განგეცადათ, შემდგომ კი ხშირად და��რუნებიხართ ამ კონკრეტულ მომენტს, ყვლა დეტალი თავიდან გაგიმეორებიათ, ისევ და ისევ მანამ, სანამ ამ დანაკლისს როგორც იქნება საკუთარ თავში არ იპოვიდით, მარტივად წარმოიდგენთ, როგორი გამომეტყველებით შლის ბურთებს შაადი მოწიააღმდეგის მაგივრად, როგორი გამომეტყველებით უსვამს კიის თავს ცარცს, სანამ საკუთარ ჯერს ელის, როგორ შემოაწყობს ფეხებს საკუთარი კაბინეტის მაგიდაზე, როცა დერეფნები ცარიელია, მოსაცდელში არავინაა და უკვე ჩამობნელდა, როგორ ხუჭავს თვალებს და გრძელდება პროცესი. შემდგომ კი, ავტორი აუცილებლად აღგიწერთ იმ სცენას დეტალურად, რომელიც ცოტა ხნის წინ თავად წარმოიდგინეთ და მიხვდებით რამდენად ზუსტი ყოფილა თქვენი წარმოსახვა.ასეთ დროს შეუძლებელია ღიმილი არ დაგეუფლოთ. მაქს ფრიშს შეუძლია შექმნას სიტუაცია, თქვენ კი, მის აღწერამდე დაინახოთ სრული სურათი.
ამბავს მარტივი ენით ყვება. შაადი სხვაგვარი ენით ვერც ილაპარაკებდა. ამიტომ ვერსად შეხვდებით ემოციის გასამძამფრებლად 'ნახმარ' სიტყვებს. ეგ არც ჭირდება.
ასეა თუ ისე, ამ ყველაფერზე დასაფიქრებლად რაღაც რადიკალური, მძიმე შემთხვევაა საჭირო და შეიძლება ეს არის კიდეც პირველი ბიძგი, რაც შაადში დანაშაულის გრძნობას აღძრავს. მსხვერპლის ღიმილი ერთადერთია რასაც როზალინდას ფოტოებზე ხედავს, იქნება ეს ქორწილში, პიკნიკზე, ოჯახთან თუ ნებისმიერ სხვა სიტუაციაში. დანაშაულს ისე განიცდის, როგორც მამაკაცი, ქმარი, საყვარელი თუ მეგობარი, რომელიც ძვირფასი ადამიანის ჩვეულ ქცევებს ღიმილით ხვდება, რადგან ერთად თანაცხოვრების ეპიზოდები ახსენდება და ვერ ამჩნევს იმას, რისი შემჩნევაც ოდნავ მეტი დაკვირვებით, საკუთარი ჩვეული ხედვის წერტილის ოდნავ შეცვლითაც კი შეეძლო.
მოკლედ, რა მოხდება, თუკი ჩვეულებრივი ადამიანი ხარ, არც დიდი ამბიციები ან მიზნები გაგაჩნია, უბრალოდ ყოველდღე იღვიძებ, გიყვარდება, ბრაზობ, ეჭვიანობ და ერთი სიტყვით, ცდილობ გადარჩენასთან ერთად შეგრძნების და ბედნიერების უნარი არ დაკარგო, ამ დროს მკვლელობაში გადანაშაულებენ და ყველაფერი თავდაყირა დგება. ისეთი ცხოვრებით ცხოვრობდი, როგორითაც მილიონობით სხვას უცხოვრია, ცხოვრობს და იცხოვრებს. ასევე არავინ ანიჭებდა შენს ქმედებებს, თუნდაც ოდნავ ახირებულს, დიდ მნიშვნელობას, იმდენად, რომ აღარც კი შეუძლიათ ნორმალურად გახსენება. ახლა კი თითოეული გადადგმული ნაბიჯი იძენს მნიშვნელობას. ყველა ცდილობს გაიხსენოს ფარული განზრახვა ან განცდა როცა რაიმეს ჩადიოდი. ცდილობენ იმ სისასტიკეს გაუსვან ხაზი,რომელიც თურმე ყოველთვის გახასიათებდა და ამას ყოველთვის გრძნობდნენ. იმიტომ რომ ვიღაცეები ამას მოითხოვენ, ამ ვიღაცეების მოთხოვნა საზოგადოების მოთხოვნად იქცევა და ის, რაშიც აქამდე დარწმუნებული იყავი, ახლა საეჭვოდ გეჩვენება.
მთლიანი ნაწარმოები შაადის დიალოგია საკუთარ თავთან, საკუთარი თავის ძიება, რადგან ვერღარსად ემალება. მიუხედავად ამისა, საზოგადოების ხატი, მისი მთლიანობა იმდენად განუყოფლად გასდევს თხრობას, რომ თითოეული მოწმის, პროცესის მონაწილის ემოციურ განწყობაზე თუ ზოგად დამოკიდებულებაზე შეგვიძლია დამოუკიდებლად ვიფიქროთ. ყველას აინტერესებს მკვლელი, პროცესი, რაც თურმე მათში მიმდინარეობდა და მკველობამდე მიიყვანა. ალბათ იმიტომ, რომ ეშინიათ და სიმპტომების ამოცნობას ცდილობენ. როგორც არის, მალე მაინც დამშვიდდებიან და გადაავიწყდებათ.
რაც შეეხება თხრობის მანერას, ოჰ, ეგ ნაწარმოების საუკეთესო ნაწილია. ოდესმე თუ გითამაშიათ ბილიარდი ან გარკვეულ მოვლენას, დიალოგს იმგვარი კვალი დაუტოვებია, რომ რაღაც დანაკლისი განგეცადათ, შემდგომ კი ხშირად და��რუნებიხართ ამ კონკრეტულ მომენტს, ყვლა დეტალი თავიდან გაგიმეორებიათ, ისევ და ისევ მანამ, სანამ ამ დანაკლისს როგორც იქნება საკუთარ თავში არ იპოვიდით, მარტივად წარმოიდგენთ, როგორი გამომეტყველებით შლის ბურთებს შაადი მოწიააღმდეგის მაგივრად, როგორი გამომეტყველებით უსვამს კიის თავს ცარცს, სანამ საკუთარ ჯერს ელის, როგორ შემოაწყობს ფეხებს საკუთარი კაბინეტის მაგიდაზე, როცა დერეფნები ცარიელია, მოსაცდელში არავინაა და უკვე ჩამობნელდა, როგორ ხუჭავს თვალებს და გრძელდება პროცესი. შემდგომ კი, ავტორი აუცილებლად აღგიწერთ იმ სცენას დეტალურად, რომელიც ცოტა ხნის წინ თავად წარმოიდგინეთ და მიხვდებით რამდენად ზუსტი ყოფილა თქვენი წარმოსახვა.ასეთ დროს შეუძლებელია ღიმილი არ დაგეუფლოთ. მაქს ფრიშს შეუძლია შექმნას სიტუაცია, თქვენ კი, მის აღწერამდე დაინახოთ სრული სურათი.
ამბავს მარტივი ენით ყვება. შაადი სხვაგვარი ენით ვერც ილაპარაკებდა. ამიტომ ვერსად შეხვდებით ემოციის გასამძამფრებლად 'ნახმარ' სიტყვებს. ეგ არც ჭირდება.
January 8, 2022
agirlikli olarak diyalog seklinde ilerliyor konu. diyaloglar okura bilgi vermekten ziyade, dogal haliyle oldugu gibi yazilmis bu da hem okur olarak beni okudugum metne ikna etti hem de parcalar halinde olan diyaloglari birlestirmemi zorlastirdi. incecik ama tam bu anlattigim sebeple dikkatli bir okuma gerektiriyor.
ben ilk once klasik mavi sakal mitiyle ilgili bir kitap olabilecegini dusundum. belki kurgunun yola cikisi, insanin icindeki o karanlik tarafi irdelemesi, hikayemizdeki dr.schaad’in da mavi sakal gibi 7 kere evlenmesi (ve 6 kez bosanmasi) gibi detaylar haliyle cagrisim yapiyor ama daha farkli bir kurgu ve daha deneysel bir uslup. belirsizlikler uzerine kurulu metinleri seviyorum bana hayalgucumu kullanmak icin fazlaca alan birakiyor. burada da yeterince alan kaldi.
dolayisiyla neresinden cekistirecegimi bilemedigim, incecik olmasina ragmen uzerine uzun uzun konusulabilecek olaylari ve karakter ozelliklerini diyaloglarla isleyen bu novellayi okursaniz uzerine laflariz belki.
ben ilk once klasik mavi sakal mitiyle ilgili bir kitap olabilecegini dusundum. belki kurgunun yola cikisi, insanin icindeki o karanlik tarafi irdelemesi, hikayemizdeki dr.schaad’in da mavi sakal gibi 7 kere evlenmesi (ve 6 kez bosanmasi) gibi detaylar haliyle cagrisim yapiyor ama daha farkli bir kurgu ve daha deneysel bir uslup. belirsizlikler uzerine kurulu metinleri seviyorum bana hayalgucumu kullanmak icin fazlaca alan birakiyor. burada da yeterince alan kaldi.
dolayisiyla neresinden cekistirecegimi bilemedigim, incecik olmasina ragmen uzerine uzun uzun konusulabilecek olaylari ve karakter ozelliklerini diyaloglarla isleyen bu novellayi okursaniz uzerine laflariz belki.
April 14, 2020
Bu kitabı çok sıradan buldum. Sıradan bir polisiye kitabı.Televizyonda seyredeceğiniz sıradan bir polisiye. Kitap birden bire tanıkların sorgusuyla başlıyor,arada sırada çok kısa kısa sanığın durumundan bahsediliyor. Çoğu zaman diyalog ağırlıklı. Kitapta hızlıca başka tanıkların sorgusuna ve mekanlara geçiliyor. En sonunda cinayetin başka biri tarafından yapıldığı anlaşılıyor. Doktor ağaca çarpıyor ve hastanede gözlerini açıyor ve sonunda polislere anlamsız bir şey söylüyor ve kitap bitiyor.
This entire review has been hidden because of spoilers.
November 29, 2021
Max Frisch writes some very strange but fascinating books and that is, probably, the best way to describe Bluebeard. It is about a doctor named Felix Schaad who was put on trial for murdering one of his ex wives. It is told through the thoughts of Schaad as he remembers the testimony by himself and others answering questions by the prosecutor and his attorney. It reveals how deceptive our memories can be by repressing some things and exaggerating others. A very interesting read.
August 6, 2018
Ах, този Хер Фриш... Много ме изненада с тази книга. Обран, пестелив и студен, а структурата на тази новела е наистина нетрадиционна - разказ като монтаж, сглобен от диалози по време на съдебния процес срещу главния герой Д-р Шад, обвинен в убийството на бившата си съпруга, монолози и негови спомени, сънища и дори халюцинации след оправдателната присъда. Оправдан поради липса на доказателства, как се живее така? Това е началото на разказа. Темите: вината, представата, която имаш за себе си и общественият ти образ и разминаването между тях, криза на идентичността, отчуждението, самотата, собствените ти провали. Когато те нарочат за нещо, имаш ли изобщо шанс да докажеш противното? Доколко сме подвластни на образа ни, създаден от "другите", на правилата и нормите, наложени ни от "другите", на собственото си чувство за провал... Книгата няма третоличен, всезнаещ разказвач, нито класическа структура на повествованието. Перспективата се сменя непрекъснато. Тегне атмосфера, която усещах и при" Чужденецът" на Камю, но тук главният герой определено ми беше по-симпатичен и по-близък.
January 9, 2021
2021 yılında bir yolculukta başladım ve bitirdim.
bana hiç de yabancı olmayan bir çerçeve çizildiği için kendimi içine çok rahat yerleştirebildiğimi düşünüyorum. bu kadar kısa bir metinle suç ve suçlu kavramları üzerinde düşünmemi sağlaması aslında ne kadar başarılı bir yazar ile tanıştığımı gösteriyor.
stiller'ı çok merak ediyorum.
bana hiç de yabancı olmayan bir çerçeve çizildiği için kendimi içine çok rahat yerleştirebildiğimi düşünüyorum. bu kadar kısa bir metinle suç ve suçlu kavramları üzerinde düşünmemi sağlaması aslında ne kadar başarılı bir yazar ile tanıştığımı gösteriyor.
stiller'ı çok merak ediyorum.
July 28, 2012
Kein Wort zu viel, kein Bild verschwendet. Eines jener seltenen Bücher, die mich mit einem leisen "wow" ob des Könnens des Autors hinterlassen. Also: wow.
November 14, 2020
Güzel bir kurgu çerçevesinde seri diyaloglarla akan cinayetin mahkemedeki öyküsü, kadın-erkek ilişkilerini de taşıyarak ilerliyor; mahkemenin kanaati ile şahsın kendi ruhunun ve çevresindekilerin düşüncelerinin denkleşmesinin önemi çok iyi vurgulanarak sonlandırılıyor.
August 25, 2025
çok tekdüze anlatılmasına rağmen dinleniyor...
October 3, 2018
"The victim smiling (with harpoon)."
It feels like Frisch is nowadays one of those forgotten geniuses of what I call Alpine high surrealism, along with folks like Robert Musil , Thomas Bernhard and Ingeborg Bachmann (among many others). The style is sparse and bizarre and not really like anything you'll encounter elsewhere.
Frisch is much more austere and unsettling than the others, though. "Bluebeard" is the skeletal story of a doctor accused of murdering one of his six wives. The novel is framed as question and answer, including the doctor's musings long after the trial where his entire life has become a cross-examination, replete with testimony of strangers and evidence from all directions.
It feels like Frisch is nowadays one of those forgotten geniuses of what I call Alpine high surrealism, along with folks like Robert Musil , Thomas Bernhard and Ingeborg Bachmann (among many others). The style is sparse and bizarre and not really like anything you'll encounter elsewhere.
Frisch is much more austere and unsettling than the others, though. "Bluebeard" is the skeletal story of a doctor accused of murdering one of his six wives. The novel is framed as question and answer, including the doctor's musings long after the trial where his entire life has become a cross-examination, replete with testimony of strangers and evidence from all directions.
January 22, 2021
Anlatının tadı damağımda kaldı. Keşke 500 sayfa olsaydı kitap. “Stiller” romanını daha da merak ediyorum şimdi.
July 25, 2017
Naja. Die Frage nach Schuld und Unschuld, respektive Passivschuld, Erinnerungsvermögen, Verdrängen und Vergessen ist durchaus interessant, allerdings fand ich die Geschichte doch etwas fad und abgestanden (erschienen 1982).
December 27, 2017
Kendinden el birliğiyle öldürülecek kadar nefret ettirmek...
June 18, 2023
Ich bin zu dumm für dieses Buch.
August 12, 2025
bir Stiller değil ama güzel roman
September 20, 2020
Tam bir usta işi. Yazarın son kitabı olduğu belli. Kadın-erkek ilişkileri, suçun şahsiliği, insanın iç hesaplaşmalarından daha ağır bir yükün olmadığı gerçeği 96 sayfada damıtılarak bir shot’lık kaliteli bir içki gibi önümüze konulmuş diyebilirim.
November 1, 2017
Just as I flipped the final page of this novel we found ourselves queuing at a toll booth on a French motorway.
My wife: “Look at that car in front of us. That dog has precious little space in the booth”.
Our son: “But so does our cat when we ferry her to grandma in her little pet carrier.”
Me: “That’s true. And perhaps these people in front of us are only using the motorway for a very short while. The dog might be out of the car very soon.”
Guilt? Innocence? Different perspectives, many questions, few answers.
My wife: “Look at that car in front of us. That dog has precious little space in the booth”.
Our son: “But so does our cat when we ferry her to grandma in her little pet carrier.”
Me: “That’s true. And perhaps these people in front of us are only using the motorway for a very short while. The dog might be out of the car very soon.”
Guilt? Innocence? Different perspectives, many questions, few answers.
May 4, 2023
ლურჯწვერა არის ფრანგული ზღაპრის გმირი, მდიდარი კაცი, რომელსაც 7 ცოლი მოჰყავს, მათ კლავს და სარდაფში მალავს.
ეს სახელი თუ მეტსახელი იმდენად გავრცელდა, რომ მეირემ-ვებსტერის ლექსიკონში მის განმარტებას თუ ვნახავთ, გავიგებთ, რომ ლურჯწვერა ის კაცია, ვინც მრავალჯერ ქორწინდება და ცოლებს ერთიმეორის მიყოლებით ხოცავს.
მწერლებში ყველაზე მეტად ვაფასებ, უკვე ცნობილ პროტოტიპებს, პერსონაჟებსა თუ სიუჟეტებს რა ახალი მხრიდან დაინახავენ და შესაბამისად დაგვანახებენ ჩვენც.
მაქს ფრიშმაც ერთი შეხედვით მრავალჯერ გადაღეჭილი ამბავი აირჩია - დოქტორი ფელიქს შაადი ბრალდებულია თავისი შვიდი ცოლიდან ერთ-ერთის მკვლელობაში.
ნაწარმოებს, რომელიც რათქმაუნდა დეტექტივი არ არის, ღია დასასრული აქვს და მეტწილად შენ უნდა განსაჯო, რეალურად დამნაშავეა თუ არა შაადი, ან რაში არის დამნაშავე, ან საერთოდ რას ნიშნავს დამნაშავე..
საკმაოდ მცირე ზომის ნაწარმოები თავის თავში ბევრ თემას მოიცავს. ფრიში აქაც წინა პლანზე წამოწევს იდენტობისა და პიროვნების რაობის თემას. ადამიანი თავისი გარემოცვის აზრების "ტყვეა". ყველა იმ ადამიანს, რომლებიც გვიცნობს, ჩვენი ხატი აქვთ წარმოდგენილი თავში და ის ხატი ვართ მისთვის ჩვენ, რაოდენ მცდარიც არ უნდა იყოს მათი წარმოსახვა.
უკარგესად დაწერილი წიგნია, აი ისეთი მომენტია, ყველა ჩვენგანს რომ გამოუცდია, დგახარ თამაშობ ბილიარდს, ჭადრაკს, ხატავ, სეირნობ... და იძირები შენთვის ფიქრებში, წარსულში მომხდარ მოვლენებს უტრიალებ, ერთხელ, ორჯერ, სამჯერ...
ასე იხსენებს შაადიც თავის სასამართლო პროცესს ბილიარდის თამაშისას და ამ ნაწყვეტებს მივუყვებით ჩვენც.
საინტერესოა მეხსიერებაზე დაკვირვებაც. ის მოგონებები, რომლებიც ჩვენ გვაქვს, სანდოა? შეიძლება ვინმეს გამიზნულად თუ ძალაუნებურად გავლენა მოეხდინა და შეეცვალა ისინი? რამდენჯერ უნდა გვითხრან ამბავი, სანამ ჩვენც დავიჯერებთ, რომ სიმართლეს გვეუბნებიან?
ძაან მიგრძელდება რევიუს წერა და მოკლედ მოვჭრი.
როგორც ფრიშის სხვა ნაწარმოებებში, აქაც ყველა პერსონაჟი არის ტრაგიკული გმირი, განსაკუთრებით თვითონ ლურჯწვერა. უკიდურესად სევდიანია ბოლო ფურცლები, როცა ფელიქსი თავისი გარდაცვლილი ცოლის ფოტო-ალბომს ათვალიერებს და თითოეულ სურათში, გადაღებული იქნება ეს პლაჟზე, ექსკურსიაზე, სტუმრად, ტაძარში თუ სად, შაადი მხოლოდ მსხვერპლს ხედავს: "მსხვერპლის ღიმილი, როგორც პატარძლისა. მსხვერპლის ღიმილი, როგორც ქალბატონისა. მსხვერპლის ღიმილი, ჭვილთით ხელში. მსხვერპლის ღიმილი, როგორც ბალახის მკრეჭავისა."..
ეს სახელი თუ მეტსახელი იმდენად გავრცელდა, რომ მეირემ-ვებსტერის ლექსიკონში მის განმარტებას თუ ვნახავთ, გავიგებთ, რომ ლურჯწვერა ის კაცია, ვინც მრავალჯერ ქორწინდება და ცოლებს ერთიმეორის მიყოლებით ხოცავს.
მწერლებში ყველაზე მეტად ვაფასებ, უკვე ცნობილ პროტოტიპებს, პერსონაჟებსა თუ სიუჟეტებს რა ახალი მხრიდან დაინახავენ და შესაბამისად დაგვანახებენ ჩვენც.
მაქს ფრიშმაც ერთი შეხედვით მრავალჯერ გადაღეჭილი ამბავი აირჩია - დოქტორი ფელიქს შაადი ბრალდებულია თავისი შვიდი ცოლიდან ერთ-ერთის მკვლელობაში.
ნაწარმოებს, რომელიც რათქმაუნდა დეტექტივი არ არის, ღია დასასრული აქვს და მეტწილად შენ უნდა განსაჯო, რეალურად დამნაშავეა თუ არა შაადი, ან რაში არის დამნაშავე, ან საერთოდ რას ნიშნავს დამნაშავე..
საკმაოდ მცირე ზომის ნაწარმოები თავის თავში ბევრ თემას მოიცავს. ფრიში აქაც წინა პლანზე წამოწევს იდენტობისა და პიროვნების რაობის თემას. ადამიანი თავისი გარემოცვის აზრების "ტყვეა". ყველა იმ ადამიანს, რომლებიც გვიცნობს, ჩვენი ხატი აქვთ წარმოდგენილი თავში და ის ხატი ვართ მისთვის ჩვენ, რაოდენ მცდარიც არ უნდა იყოს მათი წარმოსახვა.
უკარგესად დაწერილი წიგნია, აი ისეთი მომენტია, ყველა ჩვენგანს რომ გამოუცდია, დგახარ თამაშობ ბილიარდს, ჭადრაკს, ხატავ, სეირნობ... და იძირები შენთვის ფიქრებში, წარსულში მომხდარ მოვლენებს უტრიალებ, ერთხელ, ორჯერ, სამჯერ...
ასე იხსენებს შაადიც თავის სასამართლო პროცესს ბილიარდის თამაშისას და ამ ნაწყვეტებს მივუყვებით ჩვენც.
საინტერესოა მეხსიერებაზე დაკვირვებაც. ის მოგონებები, რომლებიც ჩვენ გვაქვს, სანდოა? შეიძლება ვინმეს გამიზნულად თუ ძალაუნებურად გავლენა მოეხდინა და შეეცვალა ისინი? რამდენჯერ უნდა გვითხრან ამბავი, სანამ ჩვენც დავიჯერებთ, რომ სიმართლეს გვეუბნებიან?
ძაან მიგრძელდება რევიუს წერა და მოკლედ მოვჭრი.
როგორც ფრიშის სხვა ნაწარმოებებში, აქაც ყველა პერსონაჟი არის ტრაგიკული გმირი, განსაკუთრებით თვითონ ლურჯწვერა. უკიდურესად სევდიანია ბოლო ფურცლები, როცა ფელიქსი თავისი გარდაცვლილი ცოლის ფოტო-ალბომს ათვალიერებს და თითოეულ სურათში, გადაღებული იქნება ეს პლაჟზე, ექსკურსიაზე, სტუმრად, ტაძარში თუ სად, შაადი მხოლოდ მსხვერპლს ხედავს: "მსხვერპლის ღიმილი, როგორც პატარძლისა. მსხვერპლის ღიმილი, როგორც ქალბატონისა. მსხვერპლის ღიმილი, ჭვილთით ხელში. მსხვერპლის ღიმილი, როგორც ბალახის მკრეჭავისა."..
February 17, 2015
This is a powerful tautly written book about guilt and innocence, and how these states can not be decided by anyone outside oneself. Deeply moving.
Two years ago I wrote:
A strange book. A woman is murdered. Her ex-husband is acquitted of the crime. (You find this our at the very beginning). He denies guilt but his memory is cloudy. For the rest of the book he is reliving the trial and all the tawdry details of his life that were brought out. Interesting, but the book is choppy and we get no insights into the characters. By the end, who cares.
Two years ago I wrote:
A strange book. A woman is murdered. Her ex-husband is acquitted of the crime. (You find this our at the very beginning). He denies guilt but his memory is cloudy. For the rest of the book he is reliving the trial and all the tawdry details of his life that were brought out. Interesting, but the book is choppy and we get no insights into the characters. By the end, who cares.
August 19, 2015
"Blaubart" ist im Original ein französisches Märchen von Charles Perrault, nachzulesen hier: http://gutenberg.spiegel.de/buch/char...
Max Frischs Blaubart heisst Felix Schaad und wurde verdächtigt, seine Ex-Frau ermordet zu haben, schliesslich aber - aus Mangel an Beweisen - freigesprochen. Der Text ist eine Montage aus innerem Monolog und der Gerichtsverhandlung in Schaads Erinnerung. Sein anschliessender Freispruch bringt ihm jedoch keine Erleichterung; die Frage nach Schuld bleibt allgegenwärtig. "Mangels Beweis - wie lebt einer damit?"
Max Frischs Blaubart heisst Felix Schaad und wurde verdächtigt, seine Ex-Frau ermordet zu haben, schliesslich aber - aus Mangel an Beweisen - freigesprochen. Der Text ist eine Montage aus innerem Monolog und der Gerichtsverhandlung in Schaads Erinnerung. Sein anschliessender Freispruch bringt ihm jedoch keine Erleichterung; die Frage nach Schuld bleibt allgegenwärtig. "Mangels Beweis - wie lebt einer damit?"
August 11, 2016
It's strange, I mean... it has no "real" conclusion, except your own, so it's a piece of inflection by the idea of playing with different realities in time as the characters "forget" the real reality, or the one that carries the consequence of a murder, so the evasion is just the way to play the reader to make their own conclusion.
February 23, 2020
მაქს ფრიშის მიერ დაწერილი ყველა სიტყვა მიყვარს, არაცერთი ზედმეტი ემოცია, ზემდეტი ფრაზა.
სრული დავიწყება და უტყუარი ფაქტების შეუძლებლობა, კიდევ მარტოობა, არასდროს არსებული კავშირების რღვევა, სიჩუმე, სიჩუმე, სიჩუმე.
სრული დავიწყება და უტყუარი ფაქტების შეუძლებლობა, კიდევ მარტოობა, არასდროს არსებული კავშირების რღვევა, სიჩუმე, სიჩუმე, სიჩუმე.
December 23, 2007
Creepy, and a bit surreal - in a subtle way for most of the story but forcefully so near the end.
July 22, 2015
8,5/10
Displaying 1 - 30 of 74 reviews