What do you think?
Rate this book
The Pursuit of Perfection: And How It Harms Writers
In this WMG Writer's Guide, international bestselling author Kristine Kathryn Rusch discusses the destructive ways peer workshops and the quest for perfection derail many writers' careers. Listening to critics and academics - amateur and professional - often strips out the joy of writing. And a failure to recognize writing as a business furthers the potential damage. But Rusch offers hope for writers who have suffered at the hands of critique - external and internal - and outlines a path to healing.
62 pages, Paperback
First published February 19, 2013
4 people are currently reading
256 people want to read
About the author
Kristine Kathryn Rusch
1,365 books721 followersKristine Kathryn Rusch is an award-winning mystery, romance, science fiction, and fantasy writer. She has written many novels under various names, including Kristine Grayson for romance, and Kris Nelscott for mystery. Her novels have made the bestseller lists –even in London– and have been published in 14 countries and 13 different languages.
Her awards range from the Ellery Queen Readers Choice Award to the John W. Campbell Award. In the past year, she has been nominated for the Hugo, the Shamus, and the Anthony Award. She is the only person in the history of the science fiction field to have won a Hugo award for editing and a Hugo award for fiction.
In addition, she's written a number of nonfiction articles over the years, with her latest being the book "A Freelancer's Survival Guide".
She has also published as:
Sandy Schofield (collaborations with husband Dean Wesley Smith)
Kristine Grayson - romances
Kathryn Wesley (collaborations with husband Dean Wesley Smith)
Kris Nelscott - mysteries
Kris Rusch - historical fiction
Kris DeLake - romances
Her awards range from the Ellery Queen Readers Choice Award to the John W. Campbell Award. In the past year, she has been nominated for the Hugo, the Shamus, and the Anthony Award. She is the only person in the history of the science fiction field to have won a Hugo award for editing and a Hugo award for fiction.
In addition, she's written a number of nonfiction articles over the years, with her latest being the book "A Freelancer's Survival Guide".
She has also published as:
Sandy Schofield (collaborations with husband Dean Wesley Smith)
Kristine Grayson - romances
Kathryn Wesley (collaborations with husband Dean Wesley Smith)
Kris Nelscott - mysteries
Kris Rusch - historical fiction
Kris DeLake - romances
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 34 reviews
February 17, 2015
This book has opened my eyes about the reality of workshop training. Writers join such workshops in the hope of improving their craft but often quite the opposite happens. Rusch does a fantastic job of exposing how destructive the techniques employed by peer workshops are for a budding writer’s morale and career. By peer workshops, she means, “workshops, in which everyone, from the professor (or editor or writer-leader) to the unpublished students gets to weigh on in the manuscript before them”.
In these workshops what typically happens is that your manuscript (usually a short story) gets to be critiqued (actually the word for this is constructive feedback or positive criticism) by your peers and colleagues. As Rusch explains, “most workshops have a no-holds-barred policy: the critiques can say whatever they want as meanly as they want and at whatever length they choose”. In her experience, in some cases, criticism of a short story of 3,000 words have lasted for more than 20 minutes!
You can imagine the blow to the writer’s self-confidence. This is exactly Rusch’s point. Most writers give up on their dreams after a semester of “creative writing” because they become so demoralised! Is this then where you should be spending your hard earned money?
The worst and the saddest part is that most of these critiques are from either wannabe writers themselves (who have probably not yet written a single page of anything that can be termed “creative”) or authors with a few books under their belt but with no idea of how the technique for writing a short story could be completely different from that of writing a novel.
Of course, you can argue that not all workshops are like that and I would readily agree. We sure cannot generalise but then you have to be careful about the type of workshop you choose. Check out their websites, meet their teachers, ask them about their training methods and consider whether it all suits your temperament (and your pocket) before you take out your credit card or cheque book. Be forewarned, however, that this can all be quite time consuming.
Writers assume that creative workshops can help them craft a perfect story which they cannot on their own. Well, the reality is that there is no such thing as a perfect story.
Practicing is the key to success. The more you write, the better your craft becomes.
The other fatal mistake writers make is when they don’t treat their writing career as a business. They don’t understand their industry and sign any contract with publishers that contains unreasonable terms and conditions restricting their growth as a writer.
This short book is definitely worth reading!
In these workshops what typically happens is that your manuscript (usually a short story) gets to be critiqued (actually the word for this is constructive feedback or positive criticism) by your peers and colleagues. As Rusch explains, “most workshops have a no-holds-barred policy: the critiques can say whatever they want as meanly as they want and at whatever length they choose”. In her experience, in some cases, criticism of a short story of 3,000 words have lasted for more than 20 minutes!
You can imagine the blow to the writer’s self-confidence. This is exactly Rusch’s point. Most writers give up on their dreams after a semester of “creative writing” because they become so demoralised! Is this then where you should be spending your hard earned money?
The worst and the saddest part is that most of these critiques are from either wannabe writers themselves (who have probably not yet written a single page of anything that can be termed “creative”) or authors with a few books under their belt but with no idea of how the technique for writing a short story could be completely different from that of writing a novel.
Of course, you can argue that not all workshops are like that and I would readily agree. We sure cannot generalise but then you have to be careful about the type of workshop you choose. Check out their websites, meet their teachers, ask them about their training methods and consider whether it all suits your temperament (and your pocket) before you take out your credit card or cheque book. Be forewarned, however, that this can all be quite time consuming.
Writers assume that creative workshops can help them craft a perfect story which they cannot on their own. Well, the reality is that there is no such thing as a perfect story.
Practicing is the key to success. The more you write, the better your craft becomes.
The other fatal mistake writers make is when they don’t treat their writing career as a business. They don’t understand their industry and sign any contract with publishers that contains unreasonable terms and conditions restricting their growth as a writer.
This short book is definitely worth reading!
June 11, 2014
Excellent, must read book on how to balance improving your work with staying true to your voice and your story. Everything Kris writes resonates with me.
January 29, 2021
I picked this up after reading a blog post on the author's website that really resonated with me (one of the three blog posts of which this book is comprised). I've always felt a bit like a second-rate author because my books don't go through a rigid developmental edit to force them into "correct" story structure (also because I can't wrap my brain around a three-act framework for my own or anyone else's stories no matter how many times I try). I write my stories until I think they're finished, get beta readers to point out any glaring errors, proofread them silly, and then put them out there for people. No, I'm not a bestseller, or anything close, but I am sharing my stories with the world about as fast as I can get them on paper. Yet somehow, buried in the pages upon pages of writing blogs and tips and advice that seem impossible to escape, I accepted the notion that I was a lesser caliber of author, that the fact that people enjoyed my writing was some kind of fluke, that without seeking out and accepting the rigorous critiques of editors (or at least other authors), I would never write a book that was really the best that it could be. And I was okay with that, really--I mean, I was drawn to the indie route because it meant complete creative control, the freedom to tell my story the way I wanted to tell it. But I somehow still accepted the notion that because I wasn't following these "rules" and guidelines, or at least having someone bleed all over my manuscript and tell me how to bring it into line with them, I was less-than.
Enter the first blog post in this book. It was seriously like a light bulb. Are there areas where I can grow and learn in my craft? Absolutely. But does that make me a lesser author? Does that mean I should shut my work up in a drawer until I'm sure it's perfectly polished before I ever let it see the light of day? Does it mean no one will enjoy my stories because I've neglected the "second pinch point" (whatever that is)? No, no, and no! People have told me they do enjoy my books, and that is what matters. And this book gave me permission to believe that that's what matters, and to hold my head high as I do. The picture of Shakespeare as a dutiful writers-workshop participant--and what would have become of his iconic works in the hands of an editor or critique group--was particularly enlightening! For opening my eyes to realize that I'm not doing it "wrong," this author has my eternal gratitude. :)
The other two essays didn't speak quite as forcefully to me, being more remarks on the state of the writing industry and how it got to this point, but they were still interesting and may become useful further down the line. However, there were a number of instances of profanity sprinkled through, which made me personally uncomfortable and knocks my rating down by at least a star. But the overall message is one that I would love to see more writers take to heart. By all means, learn and improve your craft. Write good books--the best you can. If you need help with mechanics, get it. But don't let the critiques overwhelm you. Listen to the readers who love what you have to say. Write, and keep on writing. Ignore the naysayers. Shrug off the critics. Write for the audience who loves and needs and wants your story. And don't let others make you feel second-rate for doing it your way. <3
Content--some profanity
Enter the first blog post in this book. It was seriously like a light bulb. Are there areas where I can grow and learn in my craft? Absolutely. But does that make me a lesser author? Does that mean I should shut my work up in a drawer until I'm sure it's perfectly polished before I ever let it see the light of day? Does it mean no one will enjoy my stories because I've neglected the "second pinch point" (whatever that is)? No, no, and no! People have told me they do enjoy my books, and that is what matters. And this book gave me permission to believe that that's what matters, and to hold my head high as I do. The picture of Shakespeare as a dutiful writers-workshop participant--and what would have become of his iconic works in the hands of an editor or critique group--was particularly enlightening! For opening my eyes to realize that I'm not doing it "wrong," this author has my eternal gratitude. :)
The other two essays didn't speak quite as forcefully to me, being more remarks on the state of the writing industry and how it got to this point, but they were still interesting and may become useful further down the line. However, there were a number of instances of profanity sprinkled through, which made me personally uncomfortable and knocks my rating down by at least a star. But the overall message is one that I would love to see more writers take to heart. By all means, learn and improve your craft. Write good books--the best you can. If you need help with mechanics, get it. But don't let the critiques overwhelm you. Listen to the readers who love what you have to say. Write, and keep on writing. Ignore the naysayers. Shrug off the critics. Write for the audience who loves and needs and wants your story. And don't let others make you feel second-rate for doing it your way. <3
Content--some profanity
February 20, 2014
An excellent little book on how the quest for perfection ruins writers and destroys craft. There is no such thing as a perfect book, so write, learn your lessons, and apply them to the next book. If you have any interest in writing fiction, you need this. It will spare you heartache and stress.
June 16, 2017
This book was so relatable to me that I literally cried. Yeah, I've been trying to make things perfect. No, it hasn't worked. It won't.
In the end, isn't it better to have been read than to have endlessly revised?
October 27, 2014
As a writer currently submitting work, I;m glad I read this book now.
Kristine talks about how, in writing classes, we're so often taught to find the 'potential' and 'look to edit', rather than just love a piece of writing for what it is. We, as writers, tend to forget the positive comments; and this is likely in part, due to being taught in English classes to criticise and find things which need improvement.
I hadn't before considered that reader's who've bought a book have invested time and chose to read it, thus if the book isn't great, it's partly their fault for picking it. Yet as writers and reviewers, there's less of that shared responsibility. It was reassuring to have the consistent message: when the story's done, and a few people have loved it, it's done. mail it, submit it.
And when's the story done? The show goes on because it's 11:30', not because it's been rehearsed to perfection.'
This would be a useful read for any writer, and I give it five stars.
Kristine talks about how, in writing classes, we're so often taught to find the 'potential' and 'look to edit', rather than just love a piece of writing for what it is. We, as writers, tend to forget the positive comments; and this is likely in part, due to being taught in English classes to criticise and find things which need improvement.
I hadn't before considered that reader's who've bought a book have invested time and chose to read it, thus if the book isn't great, it's partly their fault for picking it. Yet as writers and reviewers, there's less of that shared responsibility. It was reassuring to have the consistent message: when the story's done, and a few people have loved it, it's done. mail it, submit it.
And when's the story done? The show goes on because it's 11:30', not because it's been rehearsed to perfection.'
This would be a useful read for any writer, and I give it five stars.
May 5, 2016
This short book focuses on destroying the myth perpetuated by English professors and MFA programs that every work must be a special snowflake that requires endless revision and polishing. While editing is important, such endless revision kills any originality and vitality in a work and often means the writer never submits anything.
It's important for beginning readers to understand this, since they have been told this myth for most of their lives. Rusch also takes MFA programs to task for not training writers to actually be career writers, instead telling them the only way they can make a living is by teaching. Being a mid-career writer with a couple of dozen books under my belt, I'm long past buying into this nonsense, so this book was less useful for me. If you're just starting out, or know someone who is, get them this book.
It's important for beginning readers to understand this, since they have been told this myth for most of their lives. Rusch also takes MFA programs to task for not training writers to actually be career writers, instead telling them the only way they can make a living is by teaching. Being a mid-career writer with a couple of dozen books under my belt, I'm long past buying into this nonsense, so this book was less useful for me. If you're just starting out, or know someone who is, get them this book.
December 18, 2017
This is a really good book. I think every (and I do mean EVERY) writer should read. It just makes you realize how much crap is floating around the idea of what it is to be a writer. This book is a big confidence booster as well as a big fat smack of common sense that flies right in the face of all the literati English professors and their graduate pawns, lol. Sorry, that was harsh--but really!
I absolutely loved this book, which is actually a compilation of three blog posts that were collected into this short volume. I haven't read any of Rusch's fiction, but this little book has made me a big fan already!
If you want to be a writer then READ THIS NOW!!!
Now excuse me while I go read it again!
I absolutely loved this book, which is actually a compilation of three blog posts that were collected into this short volume. I haven't read any of Rusch's fiction, but this little book has made me a big fan already!
If you want to be a writer then READ THIS NOW!!!
Now excuse me while I go read it again!
February 12, 2019
This is brilliant and spot on for writers looking to create a career for themselves.
I have some nit-picky stuff about how she hates on workshop/critique groups (there are pros and cons) but mostly I agree with her points. Except for the bit where she kinda contradicts herself by saying critique is useless but admits to having beta/first readers... because they're kinda the same thing: getting help finding the huge plot errors and mistakes that need to be corrected before sending it out on submission/self-publishing it.
Also, what kind of cesspools are critique groups in the US?!
I have some nit-picky stuff about how she hates on workshop/critique groups (there are pros and cons) but mostly I agree with her points. Except for the bit where she kinda contradicts herself by saying critique is useless but admits to having beta/first readers... because they're kinda the same thing: getting help finding the huge plot errors and mistakes that need to be corrected before sending it out on submission/self-publishing it.
Also, what kind of cesspools are critique groups in the US?!
March 4, 2022
This definitely wasn't a book I needed to read today, but since I struggle with perfectionism and the previous book I finished, How to Be a Writing Machine by M.L. Ronn recommended this one, I caved and listened to it while working on a website today.
I agree with just about everything Kristine Kathryn Rusch has to say about how the traditional MFA, most workshops, and a general emphasis on craft above all else hurts most people who want to make a living from their writing. I also agree with her advice to focus more on finishing stories and putting them out into the world and learning more about business.
But then, I already knew all of this. You won't find much in the way of how-to when it comes to breaking free of perfectionism, but it can serve as a wakeup call for writers who want to make a living writing, but are still drinking the Kool-Aid of the literary university establishment.
Highly recommended for writers looking for a mindset shift away from writing the "perfect" book and toward making a living.
I agree with just about everything Kristine Kathryn Rusch has to say about how the traditional MFA, most workshops, and a general emphasis on craft above all else hurts most people who want to make a living from their writing. I also agree with her advice to focus more on finishing stories and putting them out into the world and learning more about business.
But then, I already knew all of this. You won't find much in the way of how-to when it comes to breaking free of perfectionism, but it can serve as a wakeup call for writers who want to make a living writing, but are still drinking the Kool-Aid of the literary university establishment.
Highly recommended for writers looking for a mindset shift away from writing the "perfect" book and toward making a living.
June 14, 2020
I liked the ideas it talked about but I think it was overpriced for what it was.
August 19, 2025
สั้นค่ะ อ่านแป๊บๆ ก็จบ แต่ตรง แรง ดี และปลอบประโลมนัก(อยาก)เขียนให้โฟกัสให้ถูกจุด แล้วไปลงมือเขียนเรื่องที่เขียนอยู่ให้จบ จบแล้วก็ลุกไปเขียนเรื่องต่อไปเถอะ
คุณ Kristine Kathryn Rusch แกเขียนงานมา 30 ปี เขียนมาเป็นร้อยเล่ม เขียนมาแล้วทุกแนว มีหลายนามปากกา ได้ Best Seller มาครบทุกสำนัก และเธอคิดว่าไม่โอเคเลยที่ป.โทสาย Creative Writing หรือ workshop ทั้งหลายสอนแต่ writing craft เพราะมันจะมีอาชีพอะไรน่าเศร้ากว่าอาชีพนักเขียนอีกเนียะ... เพราะทุกที่จะเปิดมาด้วยความเชื่อที่ว่า 'เป็นนักเขียนมันเลี้ยงชีพไม่ได้หรอก' แต่เนื่องจากคุณ Rusch นางทำได้ไง เริ่มต้นอาชีพจากการเป็น editor ก่อน แล้วก็กลายมาเป็นนักเขียนให้สำนักพิมพ์ ก่อนจะมาพิมพ์งานขายเอง ดังนั้น นางผ่านมาหมดแล้วทุกแบบ และต้องการยืนยันว่า คุณสามารถเลี้ยงชีพด้วยการเป็นนักเขียนได้ แต่คุณต้องมี mindset ของการเป็นผู้ประกอบการด้วย มันไม่ใช่แค่ craft อย่างเดียวที่ทำให้งานขายได้ (เหมือนร้านอาหาร แค่อร่อยอย่างเดียวก็ไม่ได้แปลว่าจะรอด) อาชีพนักเขียนเป็นอาชีพทำงานหนัก ไม่ใช่รออารมณ์ ถ้าไม่แก้ความเข้าใจผิดที่พื้นฐาน ยังไงก็จะเป็นนักเขียนมือสมัครเล่นตลอดไป
หนังสือแบ่งเป็น 3 ส่วน คือ
1. งานเขียนเพอร์เฟคมันไม่มีอยู่จริง
- ไม่ว่าจะ edit หรือ rewrite กี่ครั้ง งานเขียนเพอร์เฟคก็ไม่มีอยู่จริง
- นักอ่านเค้าอ่านเพื่อสนุกไปกับการอ่าน เค้าโหวตว่าชอบเรื่องไหนโดยการจ่ายเงินจริงๆ เพื่อให้ได้อ่านงานเขียนที่ตัวชอบ
- นักอ่านเค้าอยู่บนความจริงมากกว่านักเขียน เพราะนักอ่านเค้ารู้ว่าหนังสือมีอยู่ท่วมโลก และไม่ใช่ทุกเล่มจะถูกจริตการอ่านของเรานี่
- ดังนั้น คุณนัก(อยาก)เขียนทั้งหลาย โปรดถอดหมวกนักวิจารณ์ออกซะ เวลาอ่านงานใคร ไม่ว่าจะของตัวเองหรือของใคร อย่าเป็นนักจ้องจับผิด(เพราะถ้าจะจ้องหาจุดผิด มันย่อมมีข้อติได้เสมอ) แต่ให้ตอบสนองแค่ 3 อย่างนี้ คือ ฉันชอบสิ่งที่อ่านนะ, ฉันหยุดอ่านที่หน้า___, โห ชอบมาก เอาเงินฉันไปเลย จ่ายเงินซื้อทันที!
- อย่าเขียนเรื่องให้เพอร์เฟค แต่เขียนให้ดี เขียนให้จบแล้วส่งมันออกไปให้ไปอยู่ในมือนักอ่านที่ชอบอะไรแบบนี้ เค้าจะได้อ่านมัน
- รสนิยมเป็นเรื่องสำคัญมาก จริตการอ่านเป็นเรื่องส่วนบุคคลจริงๆ ว่าใครชอบรสชาติแบบไหน นักอ่านเค้าเข้าใจ common sense ข้อนี้ แต่นัก(อยาก)เขียนลืมเรื่องนี้ไป แล้วพอเราลืมไป เราก็จะทำอะไรแปลกๆ เช่น ส่งต้นฉบับงานโรแมนติกไปยังสำนักพิมพ์ที่พิมพ์แต่งานไซไฟ แล้วก็มาเสียใจว่าทำไมบ.ก.ไม่อ่านงานของเรา - -;;;
- ถ้าอยากยึดการเขียนเป็นอาชีพ ถอดหมวกนักวิจารณ์ออกซะ วิธีอธิบายดีที่สุดคือ จบการทำงานไม่ใช่เพราะงานเสร็จ แต่หยุดเขียน หยุดแก้ แล้วขายงานนั้นซะเพราะเวลาสำหรับงานชิ้นนี้มันหมดแล้ว เหมือนรายการทีวี ไม่ใช่เพราะงานมันถูกแก้มาจนเพอร์เฟค แต่เพราะมันถึงเวลา 20.30น. แล้ว งานต้องออนแอร์แล้ว เข้าหางานเขียนของคุณด้วยแนวคิดแบบเดียวกัน หมดเวลาสำหรับงานชิ้นนี้แล้ว ขยับไปทำงานชิ้นต่อไป
- นักเขียนไม่ได้เขียนงานสำหรับนักวิจารณ์ เราเขียนงานสำหรับนักอ่าน keyword คือ คำว่า หนังสือ + ไปหา + นักอ่าน ไม่ใช่เขียนงานเพื่อทำให้นักวิจารณ์ A พอใจ
- แก้งานไปเรื่อยๆ จนเพอร์เฟคเป็นแนวทางการทำงานที่จะพาชีวิตให้ล่มจม แต่เขียนงานออกมาให้ดีที่สุดที่ตัวเรา ณ ขณะนั้นทำได้ เป็นวิธีใช้ชีวิตที่มัน fulfill นะ นักเขียนที่พัฒนาตัวเองตลอด เรียนรู้ พัฒนา จะก้าวต่อไปข้างหน้า หนังสือที่เราเขียนเมื่อ 10 ปีก่อนคืองานเขียนที่ดีที่สุดที่ฝีมือเรา 10 ปีก่อนทำได้ งานเขียนวันนี้คือผลงานดีที่สุดที่ฝีมือเราสั่งสมมาตลอดเขียนได้ คิดแบบนี้ เขียนด้วย mindset แบบนี้ เราจะก้าวต่อไป สำรวจดินแดนต่อไป และเติบโตขึ้นได้ เพราะเรากำลังสร้างอาชีพให้ตัวเอง ไม่ใช่พยายามสร้างงานเขียนเพอร์เฟค 1 ชิ้น
- ถึงเป็นงานเขียนที่มีจุดต้องแก้ไขมากมาย แต่ถ้ามันมอบความบันเทิงให้ผู้อ่านได้ มันก็ได้ทำหน้าที่ของตัวเองแล้ว
- แล้วจะรู้ได้ไงว่างานเขียนนั้นมอบความบันเทิงให้ผู้อ่านได้รึเปล่า?
ไปคุยกับนักอ่านสิ ดูยอดขายสิ ดูว่ามีคนแนะนำงานเขียนชิ้นนี้ให้คนอื่นมากแค่ไหนสิ
- ไปอ่านงานเขียนของคนอื่นเยอะๆ ซะ แล้วเวลาอ่านก็อ่านให้ตัวเองสนุก อย่าไปอ่านเพื่อจ้องจับผิด หยุดคิดว่างานเขียนทุกชิ้นต้องทำให้เพอร์เฟคได้แล้ว
- งานเขียนเพอร์เฟค ก็เหมือนชีวิตเพอร์เฟค... มันไม่มีอยู่จริงหรอก
2. อาชีพนักเขียน ไม่ใช่นักวิจารณ์ และไม่ใช่อาจารย์สอนเขียน
- ฉันเริ่มเป็นนักเขียนมาตั้งแต่ยุคที่ยังไม่มี blog หรือ X หรือ FB แล้วเราโปรโมทงานเขียนของตัวเองยังไงน่ะเหรอ? เขียนเรื่องใหม่ยังไงล่ะ
- เพราะเวลามีงานเขียนเรื่องใหม่ออกมากเท่าไร พื้นที่บนชั้นหนังสือในร้านก็จะยิ่งมีผลงานของเราเรียงต่อกันมากเท่านั้น แล้วพอมันแย่งพื้นที่ทางสายตาของนักอ่านได้มาก เค้าจะสนใจหยิบขึ้นมาดู เราไม่ได้ใช้เวลาทั้งชีวิตโปรโมทหนังสือเล่มเดิมเล่มเดียวตลอดไป แต่เราสร้าง 'อาชีพนักเขียน' ด้วยการออกงานเล่มต่อไปต่างหาก
- เขียน เขียนให้จบเท่านั้น ตีพิมพ์ เริ่มเขียนเรื่องต่อไป มีแต่เขียนเรื่องต่อๆๆๆๆ ไปเท่านั้น เราถึงจะสร้าง collection/porfolio ของตัวเองขึ้นมาได้ นักอ่านเขาอยากเห็นว่าเราออกผลงานมาแล้วหลายๆ เรื่องต่างหาก
- 10 เล่มคือตัวเลขขั้นต่ำที่ต้องแตะให้ได้ เพราะถ้าได้วางงานในร้านหนังสือ 10 เล่มจะกินพื้นที่ครึ่งชั้นหนังสือ ถึงโชว์แค่สันปก นักอ่านก็เห็นงานคุณแน่นอน
- นักเขียนที่จัดว่าเป็นระดับบรมครูของโลก เขาเขียนกันมาอย่างน้อย 20-100 เรื่อง แต่มีแค่ 2-4 เรื่องที่ถูกพูดถึงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ส่วนที่เหลือเป็นงานที่ยังไงก็จะถูกลืม
- workshop สอนเขียน และป.โทด้านการเขียน ไม่ได้สอนการเขียนในฐานะวิชาชีพ นักเขียนเป็นอาชีพประหลาด ในขณะที่เรียนหมอ เรียนนิติ เรียนวิทยาศาสตร์ ทุกคนจะจบออกมาโดยมีแนวคิดว่าองค์ความรู้ที่มีมันจะเลี้ยงตัวเองได้เลยทันทีไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง แต่ทำไมสถาบันที่สอนเขียนถึงเริ่มต้นด้วย mindset ที่ว่าเป็นนักเขียนยังไงก็ไส้แห้ง ราวกับว่า การเขียนไม่สามารถเป็นวิชาชีพได้อย่างงั้นแหล่ะ
- อ้าว แล้วถ้าหลักสูตรพวกนี้ไม่ได้สอนคนจบออกมาเป็นนักเขียน เค้าผลิตคนจำพวกไหนออกมาล่ะ?
นักวิจารณ์ บ.ก. และอาจารย์ที่สอนการเขียนไงล่ะ
- ยังมี mindset ในวงการเขียนที่ว่า การเขียนเป็นพรสวรรค์ คุณมีหรือคุณไม่มีพรสวรรค์เท่านั้น ในขณะที่วงการอื่น ไม่ว่าจะศิลปะ ดนตรี บัลเล่ต์ กีฬา เขามองว่ามันเป็นเรื่อง 'ทักษะ' กันหมดแล้ว มันมีหลายทักษะที่เกี่ยวข้อง และทุกทักษะมันฝึกได้ แต่ทำไมวงการเขียนถึงยังมองว่ามันเป็นเรื่องพรสวรรค์แต่เพียงอย่างเดียวแล้วเราก็ไม่เดินไปไหนเลยกันแบบนี้นะ
- ดังนั้น คนที่เป็นนักเขียนอาชีพจริงๆ ส่วนมากก็แทบไม่มีใครเรียนจบด้านการเขียนมาโดยตรง นักเขียนโรแมนซ์ส่วนใหญ่ทำธุรกิจส่วนตัวกันมาก่อน นักเขียนแนวสืบสวนลึกลับก็เป็นตำรวจ นักกฎหมาย หรือคนชันสูตรศพ ทุกคนเดินเข้ามาสู่วงการเขียนด้วยวิธีคิดว่า พวกเขาเลี้ยงชีพด้วยการเป็นนักเขี���นไม่ได้หรอก ต้องมีอาชีพอื่นเป็นหลักก่อน แล้วก็เขียนงานเพื่อทำให้ตัวเองสนุก+พอใจแค่นั้น แต่เรื่องที่เขียนดันประสบความสำเร็จขึ้นมา แล้วก็เลยเขียนเรื่องต่อมา และต่อๆ มา ประเด็นคือ พวกเขาสร้างอาชีพขึ้นมาโดยการออกงานต่อเนื่อง สม่ำเสมอ ผลิตงานใหม่ออกมาเรื่อยๆ ต่างหาก และพอมีงานหลายเรื่องมากเข้า ก็เลยกลายเป็นว่าพวกเขากลายเป็นนักเขียนอาชีพเพราะเลี้ยงชีพได้ด้วยงานเขียนเหล่านั้น ...เพราะสุดท้ายแล้ว นักเขียนก็คือวิชาชีพหนึ่งนั่นแหล่ะ
- ดังนั้น ถ้าอยากทำงานที่วันนึงจะกลายเป็นงานคลาสสิค เขียนเรื่องต่อไป สะสม collection ผลงานของตัวเอง อย่ามัวจมกับเรื่องเดียวที่ไม่เสร็จเสียที สร้างอาชีพ ไม่ใช่สร้างงานเขียน 1 ชิ้น อาชีพคือสิ่งที่ยืนยาวตลอดชีวิต อาชีพมีขึ้นมีลง อาชีพต้องสร้างขึ้นมาและอาศัยการทำงานหนัก อาชีพต้องอาศัยการเรียนรู้ตลอดชีวิต เราคงไม่ไปหาหมอที่เรียนจบป.ตรีแล้วจบแล้วจบเลย ไม่มีการเรียนรู้อะไรเพิ่มเติมอีกแล้วหรอกใช่ไหมล่ะ?
- สิ่งที่เราสร้าง คือ อาชีพนักเขียน ซึ่งนั่นใช้เวลาทั้งชีวิต เราไม่ได้ทำงานแค่สร้างผลงานชิ้นเดียว แต่วิธีทำงานของเราคือ เขียนงานไปทีละเรื่อง เขียนให้เสร็จแล้วขายมันซะ เสร็จแล้วก็ไปทำเรื่องต่อไป นี่คือข้อแตกต่างสุดๆ ระหว่างนักเขียนมืออาชีพกับนักเขียนมือสมัครเล่น
3. นักเขียนกับความเป็นผู้ประกอบการ
- ปัญหาของนัก(อยาก) เขียนคือ พวกเขาเรียนรู้วิธีการเป็นนักวิจารณ์ ไม่ได้เรียนรู้มาให้เป็นนักเขียนมืออาชีพ
- ถ้ามัวแต่รออารมณ์ได้ รอ muse มา ก็ไม่มีทางสร้างงานเขียนให้มากเพียงพอจนเป็นอาชีพได้หรอก (นึกถึงสตีเฟน คิง สิ ระดับความมีวินัยต้องเบอร์นั้นเลยนะ)
- งานเขียนระดับมาสเตอร์พีซ ไม่ใช่ผลงานเรื่องแรก ไม่ว่าจะเชคสเปียร์ ดิกเคนส์ เฮมมิงเวย์ เจมส์ จอยส์ งานดีๆ ก็ไม่ใช่งานชิ้นแรกที่พวกเขาเขียน กว่าจะมีงานเจ๋งๆ ออกมาให้เราอ่านกันได้ พวกเขาต้องเขียนงานก่อนหน้านั้นมาเยอะมากแล้ว
- ถ้าคุณเชื่อว่า 'เป็นนักเขียนไส้แห้ง' คุณก็จะไส้แห้งจริงๆ เชื่อยังไงก็ได้อย่างงั้นแหล่ะ
- ถ้าธุรกิจมีปัญหา ปัญหามีได้สารพัดที่ ตั้งแต่ผลิตภัณฑ์ยังไม่ดี บริการมีปัญหา การส่งมอบของมีปัญหา ระบบคิดเงินยุ่งยากไปฯลฯ แต่ทำไมพออาชีพนักเขียนเลี้ยงตัวไม่ได้ ถึงได้มองว่า ฝีมือเขียนของตัวเองไม่ดีอย่างเดียวล่ะ? ทั้งที่ปัญหาเกิดได้ตั้งหลายจุดนี่ อาชีพนักเขียนคือการเป็นผู้ประกอบการชนิดหนึ่ง ตรวจสอบกิจการของตัวเองดุจเดียวกัน เปลี่ยนแปลงสิ่งที่ต้องเปลี่ยน เช่น บุคคลที่ทำงานให้คุณ วิธีการทำงาน วิธีจัดการงาน ทัศนคติ การจัดการเงิน
- ถ้าเลี้ยงตัวเองด้วยงานเขียนไม่ได้ หยุดมองว่าปัญหาอยู่ที่ craft อย่างเดียวได้แล้ว โปรดสำรวจพื้นที่อื่นๆ ในกิจการนักเขียนของตัวเองด้วย ธุรกิจทุกอย่างมีวัฏจักรของมัน มีขึ้นมีลงเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ผู้ประกอบการที่เก่งเค้าพาตัวเองให้รอดได้ไม่ว่าสภาพโลกภายนอกเป็นยังไง จะเปลี่ยนแพ็คเกจ(ปก) ไหม? จะมัดรวมสินค้าแล้วจัดโปรไหม? วิธีการเหล่านี้ถูกจังหวะก็ดี แต่ผิดจังหวะก็ไม่เวิร์คเหมือนกัน ทำสิ่งที่จำเป็นเท่าที่จำเป็นนะ
คุณ Kristine Kathryn Rusch แกเขียนงานมา 30 ปี เขียนมาเป็นร้อยเล่ม เขียนมาแล้วทุกแนว มีหลายนามปากกา ได้ Best Seller มาครบทุกสำนัก และเธอคิดว่าไม่โอเคเลยที่ป.โทสาย Creative Writing หรือ workshop ทั้งหลายสอนแต่ writing craft เพราะมันจะมีอาชีพอะไรน่าเศร้ากว่าอาชีพนักเขียนอีกเนียะ... เพราะทุกที่จะเปิดมาด้วยความเชื่อที่ว่า 'เป็นนักเขียนมันเลี้ยงชีพไม่ได้หรอก' แต่เนื่องจากคุณ Rusch นางทำได้ไง เริ่มต้นอาชีพจากการเป็น editor ก่อน แล้วก็กลายมาเป็นนักเขียนให้สำนักพิมพ์ ก่อนจะมาพิมพ์งานขายเอง ดังนั้น นางผ่านมาหมดแล้วทุกแบบ และต้องการยืนยันว่า คุณสามารถเลี้ยงชีพด้วยการเป็นนักเขียนได้ แต่คุณต้องมี mindset ของการเป็นผู้ประกอบการด้วย มันไม่ใช่แค่ craft อย่างเดียวที่ทำให้งานขายได้ (เหมือนร้านอาหาร แค่อร่อยอย่างเดียวก็ไม่ได้แปลว่าจะรอด) อาชีพนักเขียนเป็นอาชีพทำงานหนัก ไม่ใช่รออารมณ์ ถ้าไม่แก้ความเข้าใจผิดที่พื้นฐาน ยังไงก็จะเป็นนักเขียนมือสมัครเล่นตลอดไป
หนังสือแบ่งเป็น 3 ส่วน คือ
1. งานเขียนเพอร์เฟคมันไม่มีอยู่จริง
- ไม่ว่าจะ edit หรือ rewrite กี่ครั้ง งานเขียนเพอร์เฟคก็ไม่มีอยู่จริง
- นักอ่านเค้าอ่านเพื่อสนุกไปกับการอ่าน เค้าโหวตว่าชอบเรื่องไหนโดยการจ่ายเงินจริงๆ เพื่อให้ได้อ่านงานเขียนที่ตัวชอบ
- นักอ่านเค้าอยู่บนความจริงมากกว่านักเขียน เพราะนักอ่านเค้ารู้ว่าหนังสือมีอยู่ท่วมโลก และไม่ใช่ทุกเล่มจะถูกจริตการอ่านของเรานี่
- ดังนั้น คุณนัก(อยาก)เขียนทั้งหลาย โปรดถอดหมวกนักวิจารณ์ออกซะ เวลาอ่านงานใคร ไม่ว่าจะของตัวเองหรือของใคร อย่าเป็นนักจ้องจับผิด(เพราะถ้าจะจ้องหาจุดผิด มันย่อมมีข้อติได้เสมอ) แต่ให้ตอบสนองแค่ 3 อย่างนี้ คือ ฉันชอบสิ่งที่อ่านนะ, ฉันหยุดอ่านที่หน้า___, โห ชอบมาก เอาเงินฉันไปเลย จ่ายเงินซื้อทันที!
- อย่าเขียนเรื่องให้เพอร์เฟค แต่เขียนให้ดี เขียนให้จบแล้วส่งมันออกไปให้ไปอยู่ในมือนักอ่านที่ชอบอะไรแบบนี้ เค้าจะได้อ่านมัน
- รสนิยมเป็นเรื่องสำคัญมาก จริตการอ่านเป็นเรื่องส่วนบุคคลจริงๆ ว่าใครชอบรสชาติแบบไหน นักอ่านเค้าเข้าใจ common sense ข้อนี้ แต่นัก(อยาก)เขียนลืมเรื่องนี้ไป แล้วพอเราลืมไป เราก็จะทำอะไรแปลกๆ เช่น ส่งต้นฉบับงานโรแมนติกไปยังสำนักพิมพ์ที่พิมพ์แต่งานไซไฟ แล้วก็มาเสียใจว่าทำไมบ.ก.ไม่อ่านงานของเรา - -;;;
- ถ้าอยากยึดการเขียนเป็นอาชีพ ถอดหมวกนักวิจารณ์ออกซะ วิธีอธิบายดีที่สุดคือ จบการทำงานไม่ใช่เพราะงานเสร็จ แต่หยุดเขียน หยุดแก้ แล้วขายงานนั้นซะเพราะเวลาสำหรับงานชิ้นนี้มันหมดแล้ว เหมือนรายการทีวี ไม่ใช่เพราะงานมันถูกแก้มาจนเพอร์เฟค แต่เพราะมันถึงเวลา 20.30น. แล้ว งานต้องออนแอร์แล้ว เข้าหางานเขียนของคุณด้วยแนวคิดแบบเดียวกัน หมดเวลาสำหรับงานชิ้นนี้แล้ว ขยับไปทำงานชิ้นต่อไป
- นักเขียนไม่ได้เขียนงานสำหรับนักวิจารณ์ เราเขียนงานสำหรับนักอ่าน keyword คือ คำว่า หนังสือ + ไปหา + นักอ่าน ไม่ใช่เขียนงานเพื่อทำให้นักวิจารณ์ A พอใจ
- แก้งานไปเรื่อยๆ จนเพอร์เฟคเป็นแนวทางการทำงานที่จะพาชีวิตให้ล่มจม แต่เขียนงานออกมาให้ดีที่สุดที่ตัวเรา ณ ขณะนั้นทำได้ เป็นวิธีใช้ชีวิตที่มัน fulfill นะ นักเขียนที่พัฒนาตัวเองตลอด เรียนรู้ พัฒนา จะก้าวต่อไปข้างหน้า หนังสือที่เราเขียนเมื่อ 10 ปีก่อนคืองานเขียนที่ดีที่สุดที่ฝีมือเรา 10 ปีก่อนทำได้ งานเขียนวันนี้คือผลงานดีที่สุดที่ฝีมือเราสั่งสมมาตลอดเขียนได้ คิดแบบนี้ เขียนด้วย mindset แบบนี้ เราจะก้าวต่อไป สำรวจดินแดนต่อไป และเติบโตขึ้นได้ เพราะเรากำลังสร้างอาชีพให้ตัวเอง ไม่ใช่พยายามสร้างงานเขียนเพอร์เฟค 1 ชิ้น
- ถึงเป็นงานเขียนที่มีจุดต้องแก้ไขมากมาย แต่ถ้ามันมอบความบันเทิงให้ผู้อ่านได้ มันก็ได้ทำหน้าที่ของตัวเองแล้ว
- แล้วจะรู้ได้ไงว่างานเขียนนั้นมอบความบันเทิงให้ผู้อ่านได้รึเปล่า?
ไปคุยกับนักอ่านสิ ดูยอดขายสิ ดูว่ามีคนแนะนำงานเขียนชิ้นนี้ให้คนอื่นมากแค่ไหนสิ
- ไปอ่านงานเขียนของคนอื่นเยอะๆ ซะ แล้วเวลาอ่านก็อ่านให้ตัวเองสนุก อย่าไปอ่านเพื่อจ้องจับผิด หยุดคิดว่างานเขียนทุกชิ้นต้องทำให้เพอร์เฟคได้แล้ว
- งานเขียนเพอร์เฟค ก็เหมือนชีวิตเพอร์เฟค... มันไม่มีอยู่จริงหรอก
2. อาชีพนักเขียน ไม่ใช่นักวิจารณ์ และไม่ใช่อาจารย์สอนเขียน
- ฉันเริ่มเป็นนักเขียนมาตั้งแต่ยุคที่ยังไม่มี blog หรือ X หรือ FB แล้วเราโปรโมทงานเขียนของตัวเองยังไงน่ะเหรอ? เขียนเรื่องใหม่ยังไงล่ะ
- เพราะเวลามีงานเขียนเรื่องใหม่ออกมากเท่าไร พื้นที่บนชั้นหนังสือในร้านก็จะยิ่งมีผลงานของเราเรียงต่อกันมากเท่านั้น แล้วพอมันแย่งพื้นที่ทางสายตาของนักอ่านได้มาก เค้าจะสนใจหยิบขึ้นมาดู เราไม่ได้ใช้เวลาทั้งชีวิตโปรโมทหนังสือเล่มเดิมเล่มเดียวตลอดไป แต่เราสร้าง 'อาชีพนักเขียน' ด้วยการออกงานเล่มต่อไปต่างหาก
- เขียน เขียนให้จบเท่านั้น ตีพิมพ์ เริ่มเขียนเรื่องต่อไป มีแต่เขียนเรื่องต่อๆๆๆๆ ไปเท่านั้น เราถึงจะสร้าง collection/porfolio ของตัวเองขึ้นมาได้ นักอ่านเขาอยากเห็นว่าเราออกผลงานมาแล้วหลายๆ เรื่องต่างหาก
- 10 เล่มคือตัวเลขขั้นต่ำที่ต้องแตะให้ได้ เพราะถ้าได้วางงานในร้านหนังสือ 10 เล่มจะกินพื้นที่ครึ่งชั้นหนังสือ ถึงโชว์แค่สันปก นักอ่านก็เห็นงานคุณแน่นอน
- นักเขียนที่จัดว่าเป็นระดับบรมครูของโลก เขาเขียนกันมาอย่างน้อย 20-100 เรื่อง แต่มีแค่ 2-4 เรื่องที่ถูกพูดถึงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ส่วนที่เหลือเป็นงานที่ยังไงก็จะถูกลืม
- workshop สอนเขียน และป.โทด้านการเขียน ไม่ได้สอนการเขียนในฐานะวิชาชีพ นักเขียนเป็นอาชีพประหลาด ในขณะที่เรียนหมอ เรียนนิติ เรียนวิทยาศาสตร์ ทุกคนจะจบออกมาโดยมีแนวคิดว่าองค์ความรู้ที่มีมันจะเลี้ยงตัวเองได้เลยทันทีไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง แต่ทำไมสถาบันที่สอนเขียนถึงเริ่มต้นด้วย mindset ที่ว่าเป็นนักเขียนยังไงก็ไส้แห้ง ราวกับว่า การเขียนไม่สามารถเป็นวิชาชีพได้อย่างงั้นแหล่ะ
- อ้าว แล้วถ้าหลักสูตรพวกนี้ไม่ได้สอนคนจบออกมาเป็นนักเขียน เค้าผลิตคนจำพวกไหนออกมาล่ะ?
นักวิจารณ์ บ.ก. และอาจารย์ที่สอนการเขียนไงล่ะ
- ยังมี mindset ในวงการเขียนที่ว่า การเขียนเป็นพรสวรรค์ คุณมีหรือคุณไม่มีพรสวรรค์เท่านั้น ในขณะที่วงการอื่น ไม่ว่าจะศิลปะ ดนตรี บัลเล่ต์ กีฬา เขามองว่ามันเป็นเรื่อง 'ทักษะ' กันหมดแล้ว มันมีหลายทักษะที่เกี่ยวข้อง และทุกทักษะมันฝึกได้ แต่ทำไมวงการเขียนถึงยังมองว่ามันเป็นเรื่องพรสวรรค์แต่เพียงอย่างเดียวแล้วเราก็ไม่เดินไปไหนเลยกันแบบนี้นะ
- ดังนั้น คนที่เป็นนักเขียนอาชีพจริงๆ ส่วนมากก็แทบไม่มีใครเรียนจบด้านการเขียนมาโดยตรง นักเขียนโรแมนซ์ส่วนใหญ่ทำธุรกิจส่วนตัวกันมาก่อน นักเขียนแนวสืบสวนลึกลับก็เป็นตำรวจ นักกฎหมาย หรือคนชันสูตรศพ ทุกคนเดินเข้ามาสู่วงการเขียนด้วยวิธีคิดว่า พวกเขาเลี้ยงชีพด้วยการเป็นนักเขี���นไม่ได้หรอก ต้องมีอาชีพอื่นเป็นหลักก่อน แล้วก็เขียนงานเพื่อทำให้ตัวเองสนุก+พอใจแค่นั้น แต่เรื่องที่เขียนดันประสบความสำเร็จขึ้นมา แล้วก็เลยเขียนเรื่องต่อมา และต่อๆ มา ประเด็นคือ พวกเขาสร้างอาชีพขึ้นมาโดยการออกงานต่อเนื่อง สม่ำเสมอ ผลิตงานใหม่ออกมาเรื่อยๆ ต่างหาก และพอมีงานหลายเรื่องมากเข้า ก็เลยกลายเป็นว่าพวกเขากลายเป็นนักเขียนอาชีพเพราะเลี้ยงชีพได้ด้วยงานเขียนเหล่านั้น ...เพราะสุดท้ายแล้ว นักเขียนก็คือวิชาชีพหนึ่งนั่นแหล่ะ
- ดังนั้น ถ้าอยากทำงานที่วันนึงจะกลายเป็นงานคลาสสิค เขียนเรื่องต่อไป สะสม collection ผลงานของตัวเอง อย่ามัวจมกับเรื่องเดียวที่ไม่เสร็จเสียที สร้างอาชีพ ไม่ใช่สร้างงานเขียน 1 ชิ้น อาชีพคือสิ่งที่ยืนยาวตลอดชีวิต อาชีพมีขึ้นมีลง อาชีพต้องสร้างขึ้นมาและอาศัยการทำงานหนัก อาชีพต้องอาศัยการเรียนรู้ตลอดชีวิต เราคงไม่ไปหาหมอที่เรียนจบป.ตรีแล้วจบแล้วจบเลย ไม่มีการเรียนรู้อะไรเพิ่มเติมอีกแล้วหรอกใช่ไหมล่ะ?
- สิ่งที่เราสร้าง คือ อาชีพนักเขียน ซึ่งนั่นใช้เวลาทั้งชีวิต เราไม่ได้ทำงานแค่สร้างผลงานชิ้นเดียว แต่วิธีทำงานของเราคือ เขียนงานไปทีละเรื่อง เขียนให้เสร็จแล้วขายมันซะ เสร็จแล้วก็ไปทำเรื่องต่อไป นี่คือข้อแตกต่างสุดๆ ระหว่างนักเขียนมืออาชีพกับนักเขียนมือสมัครเล่น
3. นักเขียนกับความเป็นผู้ประกอบการ
- ปัญหาของนัก(อยาก) เขียนคือ พวกเขาเรียนรู้วิธีการเป็นนักวิจารณ์ ไม่ได้เรียนรู้มาให้เป็นนักเขียนมืออาชีพ
- ถ้ามัวแต่รออารมณ์ได้ รอ muse มา ก็ไม่มีทางสร้างงานเขียนให้มากเพียงพอจนเป็นอาชีพได้หรอก (นึกถึงสตีเฟน คิง สิ ระดับความมีวินัยต้องเบอร์นั้นเลยนะ)
- งานเขียนระดับมาสเตอร์พีซ ไม่ใช่ผลงานเรื่องแรก ไม่ว่าจะเชคสเปียร์ ดิกเคนส์ เฮมมิงเวย์ เจมส์ จอยส์ งานดีๆ ก็ไม่ใช่งานชิ้นแรกที่พวกเขาเขียน กว่าจะมีงานเจ๋งๆ ออกมาให้เราอ่านกันได้ พวกเขาต้องเขียนงานก่อนหน้านั้นมาเยอะมากแล้ว
- ถ้าคุณเชื่อว่า 'เป็นนักเขียนไส้แห้ง' คุณก็จะไส้แห้งจริงๆ เชื่อยังไงก็ได้อย่างงั้นแหล่ะ
- ถ้าธุรกิจมีปัญหา ปัญหามีได้สารพัดที่ ตั้งแต่ผลิตภัณฑ์ยังไม่ดี บริการมีปัญหา การส่งมอบของมีปัญหา ระบบคิดเงินยุ่งยากไปฯลฯ แต่ทำไมพออาชีพนักเขียนเลี้ยงตัวไม่ได้ ถึงได้มองว่า ฝีมือเขียนของตัวเองไม่ดีอย่างเดียวล่ะ? ทั้งที่ปัญหาเกิดได้ตั้งหลายจุดนี่ อาชีพนักเขียนคือการเป็นผู้ประกอบการชนิดหนึ่ง ตรวจสอบกิจการของตัวเองดุจเดียวกัน เปลี่ยนแปลงสิ่งที่ต้องเปลี่ยน เช่น บุคคลที่ทำงานให้คุณ วิธีการทำงาน วิธีจัดการงาน ทัศนคติ การจัดการเงิน
- ถ้าเลี้ยงตัวเองด้วยงานเขียนไม่ได้ หยุดมองว่าปัญหาอยู่ที่ craft อย่างเดียวได้แล้ว โปรดสำรวจพื้นที่อื่นๆ ในกิจการนักเขียนของตัวเองด้วย ธุรกิจทุกอย่างมีวัฏจักรของมัน มีขึ้นมีลงเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ผู้ประกอบการที่เก่งเค้าพาตัวเองให้รอดได้ไม่ว่าสภาพโลกภายนอกเป็นยังไง จะเปลี่ยนแพ็คเกจ(ปก) ไหม? จะมัดรวมสินค้าแล้วจัดโปรไหม? วิธีการเหล่านี้ถูกจังหวะก็ดี แต่ผิดจังหวะก็ไม่เวิร์คเหมือนกัน ทำสิ่งที่จำเป็นเท่าที่จำเป็นนะ
April 23, 2024
"We're not working on our novel. We're working on a novel."
This line got to me. Since I was a kid I’ve told people I’m a writer. In high school I met a professional writer and when I asked her for advice she took my arm and said, “Write. Write often, and write well. Don’t worry about grammar or spelling. That will come later. But never stop writing.”
I took her advice. Grammar and spelling did not magically come later. But I kept writing. I now have at least a hundred novels just sitting on my computer waiting to be edited. Stories I’ve been writing since I can remember. Science Fiction, fantasy, and horror. I learned a lot from it, but on occasion people would ask me, “How’s your novel going.” I’d always laugh and reply, “Which one?” So this resonated with me.
In regard to not looking back. I can’t always help it. I feel it’s my obligation to make sure the reader is as immersed as possible, for the best reading experience. When I published my first book, it hadn’t seen a professional editor because I couldn’t afford one. I was told, "If writing is a job it should be making us money, not costing us." It was discouraging at the time, but it ended up helping me. Because of that I came up with my master list. It’s comprised of every spelling error, wrong word, overused word, or incorrect phrase I have ever made in my books, along with the most common ones used by others. It isn’t bullet proof. But at the time it was better than nothing. Using it, and five friends to help me edit I published that first book. It was littered with flaws.
I hated the flaws I found in that first publication. Eventually I made a revision. It’s part of a series so there was nothing too impactful in the revision. Those that only read the original would still know what was going on. But I could not abide that book being sold as it was to another person. Not when they paid money for it. What was worse was how publishing that flawed version impacted me. I began to think I wasn't good enough, that I might never be. But I'll tell you, I’ve never worked so hard in all my life as I did after finding those errors. During that time my husband began studying self-publishing. He’d only ever read one of my books and hadn’t cared for it. But seeing a manuscripts sitting out, he picked it up and began reading. I’ve never seen him change his stance on anything so quickly. He kept talking about how the voice had changed. I told him, “Of course the voice changed, he’s a thirty-year-old military man and she was a teenage girl.” They sound completely different. I didn’t understand the trouble other writers have with voice the way I do now.
That magical understanding of editing never came, and I still can’t afford a professional despite the arguments my husband makes for them now. That's another area he's shifted his stance in. So, I began teaching myself. Buying books the colleges use in their classes. It’s far cheaper than going back to college, and all the same lessons are there. But then books on writing and editing became a nervous tick for me. Suddenly all I could see were my flaws and I began feeding this obsession I have, to create perfect stories.
I found an unforgivable flaw in my book and read Excellent Editing. A beta reader told me I use too many dialogue tags and I read How to Write Dazzling Dialogue. It took more than three read throughs to get a final version of my book ready for publication and I read Murder Your Darlings. Someone suggested to me that Self Published Authors aren’t real authors, and I read If You Want to Write. Which brought me to this book and how I found it. I really didn’t feel like editing today so I read Be a Writing Machine 1 & 2. #2 suggested this book, and I’m glad it did.
Some of the best advice I've found is in this book, and I’ve read a LOT of books on writing. The issues it brings up are serious ones. I've been told by dozens of people and books that you can't make a living off writing. I even said this to my husband last week. From the look on his face, you'd have thought I slapped him. His expression grew slack, his eyebrows raised, and he looked me right in the eyes and said, “Yes, you can.”
I don't think I realized how much he'd begun believing in me until that moment. This book reinforced that lesson for me, and gave it a backbone.
They don’t teach writers that this is an industry you can survive off. They teach us not to get our hopes up, not to use certain words, or dialogue tags, or specific expressions no matter how descriptive they may be. They tell us we have to have thick skin. That it takes a hundred rejections before getting accepted. They tell us everything that’s wrong with our work, if we're lucky, and nothing about what’s right with it. Until all we can see are the flaws. Even after polishing a book I don't praise how far I’ve come, or how well it reads. The only thing in my mind is, "What if I missed something? What if someone finds a flaw I missed? What if it's not good enough?"
Until reading this all I could remember about my first publication was its flaws. Those humiliating errors that made their way out into the world. I forgot everything I loved about it. I forgot the emotional impact it made on those around me. At least three people broke down in tears over the events inside. A fact I was morbidly proud of. I've grown so obsessed with fixing what was wrong with my books that I forgot how to appreciate the stories in their pages. That is what this book brought back for me.
Thank you for the lessons.
This line got to me. Since I was a kid I’ve told people I’m a writer. In high school I met a professional writer and when I asked her for advice she took my arm and said, “Write. Write often, and write well. Don’t worry about grammar or spelling. That will come later. But never stop writing.”
I took her advice. Grammar and spelling did not magically come later. But I kept writing. I now have at least a hundred novels just sitting on my computer waiting to be edited. Stories I’ve been writing since I can remember. Science Fiction, fantasy, and horror. I learned a lot from it, but on occasion people would ask me, “How’s your novel going.” I’d always laugh and reply, “Which one?” So this resonated with me.
In regard to not looking back. I can’t always help it. I feel it’s my obligation to make sure the reader is as immersed as possible, for the best reading experience. When I published my first book, it hadn’t seen a professional editor because I couldn’t afford one. I was told, "If writing is a job it should be making us money, not costing us." It was discouraging at the time, but it ended up helping me. Because of that I came up with my master list. It’s comprised of every spelling error, wrong word, overused word, or incorrect phrase I have ever made in my books, along with the most common ones used by others. It isn’t bullet proof. But at the time it was better than nothing. Using it, and five friends to help me edit I published that first book. It was littered with flaws.
I hated the flaws I found in that first publication. Eventually I made a revision. It’s part of a series so there was nothing too impactful in the revision. Those that only read the original would still know what was going on. But I could not abide that book being sold as it was to another person. Not when they paid money for it. What was worse was how publishing that flawed version impacted me. I began to think I wasn't good enough, that I might never be. But I'll tell you, I’ve never worked so hard in all my life as I did after finding those errors. During that time my husband began studying self-publishing. He’d only ever read one of my books and hadn’t cared for it. But seeing a manuscripts sitting out, he picked it up and began reading. I’ve never seen him change his stance on anything so quickly. He kept talking about how the voice had changed. I told him, “Of course the voice changed, he’s a thirty-year-old military man and she was a teenage girl.” They sound completely different. I didn’t understand the trouble other writers have with voice the way I do now.
That magical understanding of editing never came, and I still can’t afford a professional despite the arguments my husband makes for them now. That's another area he's shifted his stance in. So, I began teaching myself. Buying books the colleges use in their classes. It’s far cheaper than going back to college, and all the same lessons are there. But then books on writing and editing became a nervous tick for me. Suddenly all I could see were my flaws and I began feeding this obsession I have, to create perfect stories.
I found an unforgivable flaw in my book and read Excellent Editing. A beta reader told me I use too many dialogue tags and I read How to Write Dazzling Dialogue. It took more than three read throughs to get a final version of my book ready for publication and I read Murder Your Darlings. Someone suggested to me that Self Published Authors aren’t real authors, and I read If You Want to Write. Which brought me to this book and how I found it. I really didn’t feel like editing today so I read Be a Writing Machine 1 & 2. #2 suggested this book, and I’m glad it did.
Some of the best advice I've found is in this book, and I’ve read a LOT of books on writing. The issues it brings up are serious ones. I've been told by dozens of people and books that you can't make a living off writing. I even said this to my husband last week. From the look on his face, you'd have thought I slapped him. His expression grew slack, his eyebrows raised, and he looked me right in the eyes and said, “Yes, you can.”
I don't think I realized how much he'd begun believing in me until that moment. This book reinforced that lesson for me, and gave it a backbone.
They don’t teach writers that this is an industry you can survive off. They teach us not to get our hopes up, not to use certain words, or dialogue tags, or specific expressions no matter how descriptive they may be. They tell us we have to have thick skin. That it takes a hundred rejections before getting accepted. They tell us everything that’s wrong with our work, if we're lucky, and nothing about what’s right with it. Until all we can see are the flaws. Even after polishing a book I don't praise how far I’ve come, or how well it reads. The only thing in my mind is, "What if I missed something? What if someone finds a flaw I missed? What if it's not good enough?"
Until reading this all I could remember about my first publication was its flaws. Those humiliating errors that made their way out into the world. I forgot everything I loved about it. I forgot the emotional impact it made on those around me. At least three people broke down in tears over the events inside. A fact I was morbidly proud of. I've grown so obsessed with fixing what was wrong with my books that I forgot how to appreciate the stories in their pages. That is what this book brought back for me.
Thank you for the lessons.
June 7, 2017
A short book about issues in a writing career.
The first is trying to write the perfect book instead of launching imperfect ones and never going back, so you can go on.
The second is about writing programs and what they do not do for writers.
The last is about treating writing as a business.
The first is trying to write the perfect book instead of launching imperfect ones and never going back, so you can go on.
The second is about writing programs and what they do not do for writers.
The last is about treating writing as a business.
December 14, 2015
Short pep talk type of book. I agree with her concepts, I wasn't looking for a pep talk book. A new or struggling writer may benefit from this.
March 10, 2019
I wasn't sure I would find this book useful, since perfectionism isn't really something I struggle with, but I saw it highly recommended and decided to check it out. What it turned out to be was an interesting perspective on the problems with critique groups - a perspective I hadn't considered before, but that immediately made sense to me. I don't agree that the only useful critiques are "I liked/didn't like this" or "I would/wouldn't buy this" - having someone else hold a mirror to your blind spots can help you improve faster than you would on your own. But what the author said regarding reading in critique mode versus reading in reader mode made perfect sense to me - I've felt the mental shift between reading something as a reader versus reading it to critique it, been in a multi-genre writing group where I've given critiques to people whose genres I don't enjoy reading and received the same, and gone through the process of trying to make the story more appealing to the people who will be critiquing it rather than to its intended readers.
Also, I was afraid the book would take a stance against revision, since I know some writers who talk about learning through iteration also see any revision as counterproductive to the process. I was all set to argue the case for revision being a part of the creative process rather than an attempt to perfect the story. But I didn't have to, because the book didn't go into that at all, trusting people to find and use the process that works best for them.
The biggest problem I had with the book was the final section, which made a solid point (about the
importance of learning about the business side of writing) but seemed only tangentially related to the main topic of the book.
Also, I was afraid the book would take a stance against revision, since I know some writers who talk about learning through iteration also see any revision as counterproductive to the process. I was all set to argue the case for revision being a part of the creative process rather than an attempt to perfect the story. But I didn't have to, because the book didn't go into that at all, trusting people to find and use the process that works best for them.
The biggest problem I had with the book was the final section, which made a solid point (about the
importance of learning about the business side of writing) but seemed only tangentially related to the main topic of the book.
August 6, 2018
Originally a trio of blog posts (which can still be accessed for free on her website), slightly edited and prefaced with an introduction, Rusch talks about how writers trying to write and rewrite their stories to be ���perfect” to the eyes of critics, agents, publishers, etc, has destroyed countless writers. She talks about how we have raised a culture of teaching writers to become writing critics as opposed to professional writers, a dynamic that doesn’t exist in any other creative art. She also talks about the importance of work ethic and the business of being a professional fiction writer, rarely discussed in favor of the idea of “natural born talent” that’s discovered.
The chapters, especially the first one, puts me at ease that I don’t have to do something over and over just to have a “perfect manuscript” because it doesn’t exist. That my story doesn’t have to be deemed perfect by critics in order to be acceptable publishing material. That many stories that we enjoy and considered classics are flawed and that’s okay. It’s a great and short read that I can go through over and over to remind myself that the most important thing about writing a story is not about writing that perfect story, it’s to write one that readers will enjoy, as I found that responding to the over nitpicking of my works have destroyed them and my joy of writing. Rusch’s style is of a nurturing teacher, helping to guide many lost writers that there’s hope, and there’s more to professional fiction writing than perfection.
The chapters, especially the first one, puts me at ease that I don’t have to do something over and over just to have a “perfect manuscript” because it doesn’t exist. That my story doesn’t have to be deemed perfect by critics in order to be acceptable publishing material. That many stories that we enjoy and considered classics are flawed and that’s okay. It’s a great and short read that I can go through over and over to remind myself that the most important thing about writing a story is not about writing that perfect story, it’s to write one that readers will enjoy, as I found that responding to the over nitpicking of my works have destroyed them and my joy of writing. Rusch’s style is of a nurturing teacher, helping to guide many lost writers that there’s hope, and there’s more to professional fiction writing than perfection.
July 12, 2020
Highly recommended for any aspiring author. While occasionally a bit repetitive and self-promoting, Rusch makes excellent observations about how the writing business works - and how MFA programmes and peer critique groups can harm more than they do good.
I've had some negative experiences too with a peer critique group, and Rusch's short book helps provide perspective on why it didn't work for me. Creative writing programmes often teaches people to criticize for critique's sake, always looking for something else to improve. It's entirely possible to become completely stuck in an endless loop of rewriting, never able to move on because it's not perfect yet. Rusch describes how this is a systemic problem, encoded in institutions, rather than a personal one.
It's very short and based on some blog posts - if you don't want to buy this pamphlet, you're probably fine just reading the original blog posts on the author's website.
I've had some negative experiences too with a peer critique group, and Rusch's short book helps provide perspective on why it didn't work for me. Creative writing programmes often teaches people to criticize for critique's sake, always looking for something else to improve. It's entirely possible to become completely stuck in an endless loop of rewriting, never able to move on because it's not perfect yet. Rusch describes how this is a systemic problem, encoded in institutions, rather than a personal one.
It's very short and based on some blog posts - if you don't want to buy this pamphlet, you're probably fine just reading the original blog posts on the author's website.
Read
April 2, 2022This is a hard book to rate, so I’m skipping the star section! It contains good information about the ways in which we’ve been taught to think of writing as a slow, lofty art form and not an entertainment business that can bring in money. I just wish that there had been more about how to push back against perfectionism, as a writer, which is the problem I am always trying to solve. The title only says that it’s about how perfectionism harms writers, but I hoped (and assumed, really) that the book would include some tips about how to accomplish being less of a perfectionist. The main point is that you should keep writing more new stories and sending them out, instead of obsessively revising and polishing old ones, and I can’t argue with that.
September 26, 2021
This is a fantastic, short book from Kristine Kathryn Rusch. She’s been a successful writer for years, and this book is great for both writers as well as any type of creators. So many of us strive for perfection, which is an unachievable goal. The reality is that quality is extremely subjective, and that’s what Rusch beats into your head throughout the book. She discusses how even at her writing workshops, she tells people that her opinion doesn’t mean much in a room full of people. This book encourages you to keep writing or creating because that’s the best way to improve and turn what you love doing into a career.
August 12, 2019
A different approach to improving writing craft that was well-reasoned and comes from someone with valid experience. I'm not seasoned enough to swear by the advice given here, but I have really embraced the idea that not every story has something wrong with it, and of giving and receiving feedback from first readers, instead of being involved in critiquing.
August 17, 2022
Every aspiring writer needs to read this short book. It is filled with important information that new writers need. It debunks the idea of talent vs. practice and work ethic. It also reminds writers to focus on story instead of the perfect words. And it brings awareness for newbie writers about learning the business side of a long-standing writing career.
March 3, 2021
Wise Words!
This book is just what I needed at this stage of my writing career. I recommend this book to any writer, from beginner to experienced pro. Especially those caught up in the need to write something perfect.
This book is just what I needed at this stage of my writing career. I recommend this book to any writer, from beginner to experienced pro. Especially those caught up in the need to write something perfect.
July 22, 2020
I really enjoyed the straight forward advice. My only complaint is that the book was too short.
August 5, 2021
Good message packaged in a very short book that's still unnecessarily long.
Read
August 7, 2021to-read
October 10, 2016
This is a number of blog posts on the same subject - perfection and writing.
***
Rusch is married to Dean Wesley Smith and between them have written hundreds of works, and given advice to thousands of authors.
This was, I think, in a nanowrimo humble bundle. (I forget)
First, she talks of college writing workshops where people are trained to be critical, not supportive.
I can’t tell you the number of times my reviews buck the trend. It doesn’t mean I’m wrong, and everyone else is right or vice versa. It just means I didn’t like that story when clearly, other people did.
She goes through the history of writing courses at colleges to find that they are convinced that writing cannot be taught. Wtf?
And this ‘talent beats hard work’ attitude is what combines with the idea that high selling works must be populist rubbish. Ask any romance author about that one and how many times people have asked them ‘when will you start writing real books?’.
I watch some youtube videos from Brandon Sanderson that are of his college lectures. He took over a writing course from David Farland. He devotes an entire lecture to the business side; he talks percentages, contracts and sales figures. And it’s the least watched video in the set. But at least he does it. And clearly, he’s in the minority.
One of the things I love about the rise in indie publishing are the people who share actual figures, who load up spreadsheets and prove they can make an income and support themselves… and still write great books.
4 stars
***
Rusch is married to Dean Wesley Smith and between them have written hundreds of works, and given advice to thousands of authors.
This was, I think, in a nanowrimo humble bundle. (I forget)
First, she talks of college writing workshops where people are trained to be critical, not supportive.
You self-publish your novel, make sure it’s edited and copyedited, add a fantastic cover, … and then revise to address concerns posted by reviewers who gave your book one star. That’s complete and utter idiocy. Seriously. (Kindle Locations 201-203).
I can’t tell you the number of times my reviews buck the trend. It doesn’t mean I’m wrong, and everyone else is right or vice versa. It just means I didn’t like that story when clearly, other people did.
Creative writing, so far as I can tell, is the only degree a student can get that doesn’t offer any study of how to make a career as a professional who makes her living at the craft described in the title of the degree. In fact, in most universities, creative writers are told from day one that they cannot make a living at their chosen profession. And that’s just bullshit. (Kindle Locations 497-503).
She goes through the history of writing courses at colleges to find that they are convinced that writing cannot be taught. Wtf?
And this ‘talent beats hard work’ attitude is what combines with the idea that high selling works must be populist rubbish. Ask any romance author about that one and how many times people have asked them ‘when will you start writing real books?’.
I watch some youtube videos from Brandon Sanderson that are of his college lectures. He took over a writing course from David Farland. He devotes an entire lecture to the business side; he talks percentages, contracts and sales figures. And it’s the least watched video in the set. But at least he does it. And clearly, he’s in the minority.
One of the things I love about the rise in indie publishing are the people who share actual figures, who load up spreadsheets and prove they can make an income and support themselves… and still write great books.
4 stars
December 19, 2014
A feel-good book for people who want to make a career out of writing. It's an extremely short book, and you'll find yourself finishing it in about an hour. Maybe two. It's essentially about 3 things:
- Don't quit writing. Keep releasing books. Work on *a* novel, not on *your* novel. If writing is going to be your career, the book you're currently writing is going to be one of many.
- Ignore criticism. There is no such thing as perfection. All that matters is that readers liked your book.
- Learn more about the business, and for goodness sake, vet your agent.
All in all, the message is a good one for budding writers. However, there is a tonne of irrelevant fluff, and her feelings on tangents that would have made this book shorter than it already is. For example, the dead author she brings up that was mean to her. Or her musicianship. None of this stuff was ever tied in nicely with the rest of her message. But again, overall, the book's message to lay off of perfection is a good one, not just for writing, but for life in general.
- Don't quit writing. Keep releasing books. Work on *a* novel, not on *your* novel. If writing is going to be your career, the book you're currently writing is going to be one of many.
- Ignore criticism. There is no such thing as perfection. All that matters is that readers liked your book.
- Learn more about the business, and for goodness sake, vet your agent.
All in all, the message is a good one for budding writers. However, there is a tonne of irrelevant fluff, and her feelings on tangents that would have made this book shorter than it already is. For example, the dead author she brings up that was mean to her. Or her musicianship. None of this stuff was ever tied in nicely with the rest of her message. But again, overall, the book's message to lay off of perfection is a good one, not just for writing, but for life in general.
January 2, 2015
I picked this book up with the NaNoWriMo StoryBundle Selection. It's worth the read, and brings up some good points about how trying to make a story 'perfect' can harm the story and hurt the writer's career. It also brings up some valid points in regards to viewing writing as a business and how to establish a long term career, not focus on just one book. Other topics include the difference between a writer's critiquing methods of a story versus how a reader views a story.
Useful information, especially for anyone stuck in a constant cycle of rewriting and editing, or looking to pursue a career as a writer.
Useful information, especially for anyone stuck in a constant cycle of rewriting and editing, or looking to pursue a career as a writer.
May 5, 2019
So many of the concepts Kris discusses still resonate, even 5+ years after publication, including the important reminder that our job as authors is not finished when we hit "PUBLISH"... Yup, there is a whole business component that we must be diligent in educating (and continuing to educate) ourselves on that comes with the territory of being a career author.
A must-read for authors, wherever you are in your writing journey.
Note: I had previously read this book and elected to listen to the audiobook version on this go-around and found Julie Eickhoff to be a perfect choice for the narration - amazing voice!
A must-read for authors, wherever you are in your writing journey.
Note: I had previously read this book and elected to listen to the audiobook version on this go-around and found Julie Eickhoff to be a perfect choice for the narration - amazing voice!
Displaying 1 - 30 of 34 reviews