Шапка

by Vladimir Voinovich, Владимир Войнович

Vladimir Vojnovich - prozaik i poet, avtor znamenitogo romana "Zhizn' i neobychajnye priklyucheniya soldata Ivana Chonkina." Satira Vojnovicha - smeh skvoz' mysli. Mysli vse o tom zhe, o rossijskom, o vechnom: "Gde my?," "Chto s nami?," "Kuda my idem?"

Genres: Fiction, Russia, Russian Literature, Satire, Humor, Literature, Politics

70 pages, Paperback

First published January 1, 1988

About the author

Vladimir Voinovich (rus. Владимир Николаевич Войнович) was born in what is now Dushanbe, the capital of Tajikistan, but which at the time of his birth was Stalinabad, a city in the USSR.

Voinovich started writing and publishing poetry during the army service; he later switched to writing prose and ultimately became famous as a master of satirical depiction of the absurdity of Soviet life. However, he does not forgo real people in favor of the grand scheme of things.

Satiric fiction has never been popular under authoritarian or totalitarian regimes. Voinovich's writing and political activity (dissident) led to his expulsion from the Writer's Union (194), emigration to Germany (1980), and loss of USSR citizenship (1981; restored 10 years later).

Voinovich is a member of the Serbian Academy of Sciences and Arts in Department of Language and Literature.

Reviews

[Glenn Russell · Rating 5 out of 5]

I read Vladimir Voinovich's short comic masterpiece back in 1989 when first published in English and read it three more times over the years, including this past week. One thing has remained consistent – I laughed out loud on nearly each page. This is a very funny book.

Hardly a whopping surprise since the author is famous for his satire and wit in the dozens of works he’s written - essays, short stories, novels, the most famous The Life and Extraordinary Adventures of Private Ivan Chonkin and Moscow 2042.

Born in 1932, Mr. Voinovich knew political dissent from an early age as his father spent five years in prison for anti-Soviet agitation. A human rights activist himself, the author and his family were forced to emigrate in 1980 where he settled in Munich, West Germany. Mikhail Gorbachev restored his Soviet citizenship in 1990 and since that date Vladimir Voinovich has spent most of his time in Russia. Even at the advanced age of eighty-five, his writing, as acerbic as ever, continued to flow.

In The Fur Hat we follow one Yefim Semyonovich Rakhlin through the eyes of a friend and fellow Writers’ Union member. Rakhlin is a staunch, longtime member of the Union and author of eleven adventure novels featuring fearless, decent people – geologists, explorers, polar researchers, et al. – courageously fighting an uphill battle against harsh conditions in remote terrain. Although other writers see Rahkllin’s books for what they are – inflated, mawkish drivel (think of a poorly written Reader’s Digest article expanded to novel length), Rakhlin himself judges his writing on the level of Anton Chekhov; well, if truth be told, his own is a little better.

Why not? After all, before turning to fiction, Yefim was a dedicated staff writer for the journal Geology and Mineralogy and his five room apartment is stuffed with foreign imports, things like a Czech Piano, Japanese television, Finnish refrigerator, mostly from monies when his novels were taken up by media people and turned into plays, films and television shows. Chekhov never came close to that!

Besides, the reviews have always been glowing. True, geologists and the like, not literary critics, have done the reviewing, but when has true genius ever been recognized by the so called experts? However, as the narrator is quick to point out: “The reviews – I suspect Yefim wrote them himself – were all similar and had titles like “A Needed Book,” “”Useful Reading,” or “A Fact Everyone Should Know.””

Then the fateful day arrives: Yefim is in his den diligently at work on his next novel, Operation!, when the phone rings. It is Writers’ Union writer Kostya, his closest friend, informing Yefim the Literary Fund’s board of directors decided to distribute hats for writers based on their importance: reindeer fawn for the foremost writers, muskrat for leading writers, marmot for outstanding writers. Kostya goes on to say members of the Writers’ Union, such as “you and me” will be given something like rabbit.

Rabbit! They dare even think of such a low-grade fur! Don’t they know Yefim Semyonovich Rakhlin is the author of eleven novels? Yefim sets out to discover exactly what kind of fur hat he has been given. At the office of a leading official he receives the news: tomcat. Tomcat! Even worse than rabbit - what a blow to Yefim’s self-esteem. Will meek, passive, milquetoast Rakhlin tolerate such injustice? He will not. For readers, the fun has just begun - from this point forward it is little man versus big bureaucracy in the tradition of clerk Akaky Akakievich from Nikolai Gogol’s The Overcoat.

On one level The Fur Hat can be taken as offering a moral lesson: the dire consequences when a person equates self-worth with reputation and status, that is, when one places oneself entirely in the hands of others’ opinions. But as we all know, much easier to give rather than take such advice.

Let's look at a hypothetical example: the Goodreads people announce mugs will be sent to those reviewers who have written many reviews over the years. The mug will display the photo of an animal that, in the opinion of the judges, accurately represents the quality of the reviewer’s writing - a snow leopard for the best reviewers, a tiger for very fine reviewers, a wolf for good solid reviewers and so forth. They even include a list with a number of the best reviewers, many names I recognize: Manny, Fionnuala, Dolors, Jim, David, Michael, Jen, Cecily, Cheri, Robert, Paul, Brian, Seemita, Ilse, Usha, Lynne, Steven, Zoey, Tony, among others.

A week later I receive my Goodreads mug in the mail. By the little black eyes, sharp ears, whiskers, grey hair and long slimy tail, there’s no mistake – I was given a rat. Not exactly what I was expecting. I immediately send an email off with a link to a couple of my favorite reviews and ask if I may have a clarification or if there was perhaps a mistake or mix-up. Shortly thereafter I receive a reply: “No mistake, Glen, the judges don’t have to read any more of those reviews to know you rate rat.”

Very well. At least I have my answer. I’ll let it go. I wouldn’t want to be taken for the Yefim Semyonovich Rakhlin of the twenty-first century. But I’d be fibbing if I didn’t picture a face-to-face with said judges - for starters I’d note how they misspelled my name. All of a sudden I have renewed appreciation for The Fur Hat.



"The writing, as always, was abominable. But I saw in Yefim's eyes such a desperate desire to hear praise that my heart quailed."
Vladimir Voinovich, The Fur Hat

[Jeffrey Keeten · Rating 4 out of 5]

”As for Chekhov, Yefim read him often and closely. And didn’t understand a thing. Each time he read Chekhov, he...he would never confess this to anyone, of course, but ever...but each time he read Chekhov, he felt that there was really nothing special about the writing. He, Yefim Rakhlin, wrote just as well. Perhaps even a little better.”


Anton Chekhov sighing heavily at such absurdity.

The basic concept of communism is that everyone is equal. Of course, we all know that has always been an illusion, fostered by powerful men in the party who enjoy a much better standard of living than the peasant in the field. Human nature demands that most of us aspire to move up the social ladder as high as we can climb. Equality feels like inequality. Redistribution of wealth feels unfair even to good communists.

Yefim Rakhlin has written eleven novels with one word titles about fearless and decent people. He is working on a twelfth when he learns that the Writer’s Union has started giving out fur hats to writers as a token of appreciation for their work. He is excited because his friend, Kostya Baranov, received a hat made of rabbit, and the Union is giving out hats based on the importance of each writer to the state. Kostya has barely written anything, so Yefim knows he is due a hat made of something much more elaborate and beautiful fur than that. After all, he has written ELEVEN novels about fearless and decent people.

No censor problems, ever.

If everyone is equal, why doesn’t everyone get the same hat?

Yefim’s life is more a shambles than he would ever believe. His daughter abandoned Mother Russia to start a new life in Israel. I may have forgotten to mention that Yefim and his family are Jewish. That could have been a sticky situation, which could have landed Yefim in a gulag in some godforsaken part of the country where he would have slowly shivered to death. His wife resents his good nature. ”You’re always so polite, smiling at everyone, bowing, you don’t need anything, you’re so good, you bastard!” In fact, Yefim is so nice and accommodating that he turns a blind eye when she leaves to provide sexual gratification for her special friend, General Pobratimov.

What a nice guy!

His best friend, the afore mentioned Kostya, is one of the worst kind of friends. When Yefim asks him what he thinks of his new novel, he is truly showing what a brute for punishment he is.

”’I’d like to know your opinion of it.’

‘My opinion is always extremely negative.’

‘Did you read it?’

‘Of course not.’

‘Then how can you judge it?’

‘Old man, if someone gives me a piece of rotten meat one bite is enough. I don’t have to eat the whole thing.’”

Listening to Kostya, one would think that Yefim is the worst writer in the world. Recently, I find myself agitated over a series of interactions with a friend of mine in Missouri. We’ve been friends for about two years, and during that time, I can’t count the number of times he has irritated me by his rudeness and his malicious teasing about things that are important to me. I’m a tolerant person, but bullying behavior starts to set off the wrong chain of thoughts in my head and makes me someone I don’t want to be. It dawned on me suddenly one evening, after billowing steam is coming out of my ears yet again over a relentless series of texts from him, that I don’t have to be friends with him. It hit me like a thunderbolt, and as I blocked him on every access point he had to me, I felt such wonderful relief to be free of him.

Yefim needs to reach the same conclusions about Kostya.

The point I’m making, by giving some of the lowlights of Yefim’s life, is that he is really a time bomb waiting to go off. He has been accommodating to everyone around him. Whatever sand he once possessed has long trickled out of him. So when he goes to get his hat from the Writer’s Union and discovers that he has been merited a hat made from a common house cat, not some exotic snow leopard or Bengal tiger or black panther, but the type of cat that can be found in any alleyway or any lonely woman’s house, he goes batshit crazy.

It isn’t that he needs a hat. He has a perfectly wonderful hat made of wolf. It is the principle of the thing. So now begins the comic/tragic journey of poor Yefim Rakhlin as he petitions every official he knows to receive the hat he feels he has earned. He slashes at the windmills with more quixotic fever than even Don Quixote himself. To the outside world, it is about the hat, but it is really about a man who has always let life push him around, and this is the point he decides he must push back. Like the great philosopher Popeye always said, “That’s all I can stand, I can’t stands no more.”


Vladimir Voinovich looking saucily poetic and dangerously revolutionary.

Vladimir Voinovich, unlike our friend Yefim, was censored under the USSR regime. His novels were not allowed to be published for many years. He was also excluded from the Soviet Writer’s Union because of his satirical novels, but also because of his work with the human rights movement. He was forced to emigrate to Munich, Germany, in 1980. In the movie Knight’s Tale, the character playing Chaucer says this great line that I think about all the time: “I will eviscerate you in fiction. Every pimple, every character flaw. I was naked for a day; you will be naked for eternity.” I do believe Voinovich may have done some eviscerating with this lovely comic novel. I want to thank Sir Glenn for recommending this book to me. Check out his review. Link to Glenn's review

If you wish to see more of my most recent book and movie reviews, visit http://www.jeffreykeeten.com
I also have a Facebook blogger page at:https://www.facebook.com/JeffreyKeeten

[Alireza · Rating 4 out of 5]

یک طنز خوب و شسته رفته‌ی روسی
داستان خیلی خوش خوان از شرایط کار و زندگی در شوروی هستش و در ارتباط با یک نویسنده به اسم یفیم سمیونوویچ راخلین که داستان‌هایی مینویسه با شخصیت‌های خوب که بیشتر شامل دانشمندان و مکتشفین و اینجور افراد میشه که معمولا چالش‌هایی با طبیعت دارند. رفیق یفیم سعی میکنه یه جوری بنویسه که توی اون دوره خفقان و سانسور در شوروی، مشکلی براش پیش نیاد و سعی میکنه حتی‌الامکان شخصیت‌های کتابش با مشکلات طبیعت دسته و پنجه نرم کنند تا مشکلات صنفی و سیاسی. برای همین هم تونسته یه گوشه‌ای برای خودش یه زندگی آروم و با رفاهی نسبی داشته باشه تا اینکه ... (بیشتر توضیح نمیدم که خودتون برید بخونید).
واینوویچ در این کتاب سعی کرده با زبان طنز هنرمندانه‌ای، مسائل مختلفی رو در دوران نظام مارکسیستی به چالش بکشه از جمله شرایط نویسندگان، وضعیت ادارات، معیشت مردم، یهودی‌ستیزی، پارتی‌بازی و غیره. به نظرم هم کتاب خوبی از کار در اومده که بتونه از یه موضوع نسبتا ساده و پیش پاافتاده یه بحران بزرگ و خنده‌دار درست کنه.
به نظرم یه ویژگی این کتاب که نسبت به بقیه کتب روسی، مخصوصا اون‌هایی که نویسنده‌شون در روسیه زندگی میکردند اینه که سعی کرده از اسامی گیج‌کننده‌ی سه‌بخشی یا شکستن اسم‌ها (چیزی که در رمان‌های روسی خیلی معمول هست ولی به شدت سخت و پیچیده‌شون میکنه) پرهیز کنه. برای همین شخصیت‌ها کمتر توسط خواننده گم میشن و احتمال اشتباه رو کم میکنه.
ترجمه آقای اشتری هم به نظرم خوب و روان بود.

[Jacob Sebæk · Rating 4 out of 5]

For whosoever hath, to him shall be given, and he shall have more abundance: but whosoever hath not, from him shall be taken away even that he hath.

Can´t remember if the quote above is Engels or Marx, but it does apply to fur hats as to everything else.

Your personal merits will have nothing whatsoever in common with how you are merited. Did that even make sense?

There are a few lessons to be learned from this story, you can´t both lick ass and kick ass at the same time and you if belong to an ethnic minority and live in a commu-socialist state, it is pure luck if you are not singled out, targeted, caught red-handed for something trivial at some point.

This is exactly the case here … triviality eventually will get you down. You believe somewhere deep down in a hidden corner of your heart that you are a model citizen. You do all the right things, never raise your voice, never criticize and assist in raising other model citizens by giving them solid role models to look up to.

That is worth something, right? At least a symbolic appraisal in the form of a fur hat from The Writers Union.

And you expect justice, fairness, fair-play and to be treated as an equal when trying to climb the literary hierarchy.

Social satire at top level, showcasing all the traps as well as the various escape routes through good connections and mistresses.

[Ray · Rating 4 out of 5]

A writer in Soviet Russia learns that hats are to be given out by the writers guild. There are several diferent grades of hat on offer.

Everyone is equal in the workers paradise but of course people soon start jockeying for the finest hats, and those with the right connections secure the best hats.

The lowly hack is disgusted that he is to be awarded a mangy tomcat hat whereas other writers receive soft reindeer. He already has a perfectly good hat but the new issue titfer is about status and self worth as much as the hat itself.

What follows is a farcical chase around his contacts in a vain quest for an upgrade, which only serves to underline his lowly place in the pecking order. Along the way we see the stark reality of Soviet life. Connections grant access to privileges like foreign travel, imported goods and exemption for ones children from the draft for Afghanistan - while the plebs have to make do which what they are given. Plus ca change.

A very funny book. Worth a read

[باقر هاشمی · Rating 4 out of 5]

«اگر کلاه اندازه باشد.»
ماجرای رفیق یفیم سمیونوویچ راخیلین را می توان به مثابه ی آینه ای انگاشت. آینه ای تمام قد که هر کسی می تواند خودش در آن ببیند. رفیق یفیم ممکن است هر یک از ما باشیم، اگرچه شاید نویسنده هم نباشیم اما مانند او انسان که هستیم.
سرگذشت قهرمان ها را در کتابها می خوانیم و آنها را می ستاییم، و به خیالی خام، دن‌کیشوت‌وار، گمان می کنیم خود نیز قهرمانی از قهرمانانیم، غافل از اینکه قهرمانان یکسر در حال نبردند و در کشاکش با خصم و ظلم و پناه گرفته در سنگر شرف؛
داستان رفیق یفیم مربوط به زمانی است که یک امر کیفیت، تبدیل به یک امر کمّی می گردد و حزب، تصمیم می گیرد به نویسندگان شوروی بر اساس شایستگی آنها کلاهی پوستی بدهد. کلاه هایی از جنس ماموت گرفته تا خرگوش. اما رفیق یفیم زمانی که برای گرفتن کلاهش می رود متوجه می شود با داشتن یازده کتاب در کارنامه ی حرفه‌ای اش و مدال های افتخار فراوان بر سینه اش و هجده سال عضویت در کانون نویسندگان، نام اش در هیچ یک از سه فهرستی که اتحادیه تهیه کرده وجود ندارد. به او می گویند حتا شایستگی کلاه پوست خرگوش را هم ندارد، و حواله ی دریافت کلاهی از جنس پوست گربه های خیابانی به او می دهند. هر چه باشد، خرگوش ها را باید پرورش داد اما گربه های خیابانی خودشان زاد و لد می کنند!
یفیم هم به خشم می آید و برای به دست آوردن کلاهی مرغوب تر، به جنگ مدیران اتحادیه می رود.
چیزی که کم کم بر خواننده آشکار می شود این است که او در حقیقت برای به دست آوردن کلاه وارد نبرد نشده، بلکه برای به دست آوردن ذره ای "احترام" بیشتر می جنگد. غافل از آن که احترامی اینچنینی یک شبه به دست نمی آید. غافل از اینکه در دنیا قانون نانوشته ای وجود دارد که "هرچه بیشتر چاپلوسی کنی، بیشتر پایین می روی." چاپلوسی منابع قدرت را کردن، مانند باتلاق است. و همیشه نتیجه ی عکس می دهد. منابع قدرت همیشه منتقدان و دشمنانشان را دوست تر می دارند و جدی تر می گیرند تا چاپلوسان بادمجان دور قاب چینانشان را. اما این رفیق، زمانی به خودش آمده که دیگر دیر شده و بخیه در رفته است.
رفیق یفیم یک عمر غافل از این بوده که بی احترامی هایی که خانواده اش به او می کرده‌اند از او شخصیتی دون‌مایه و خوار ساخته است. اما او آنها را جدی نگرفته بوده وفقط چاپلوسی هایشان را باور می کرده و گمان می کرده که این بی احترامی ها "فقط" منحصر به درون خانه است. فکر می کرده زمانی که همسرش به جای نام کوچک یا نام بزرگ اش او را «کچل» می خوانَد، به جایی بر نمی خورَد. غافل از اینکه وقتی کسی پستی روح اش را بپذیرد هر جا که برود، همه آن روح را می بینند و بنا به قدر-اش او را محترم می شمارند. غافل از اینکه وقتی بی احترامی کردنِ دیگران برایت به امری عادی بدل شد در اجتماع هم بی احترامی هایی که به تو می شود را نخواهی دید. و به قول اپیکور: "اگر سعی کنی مورد پسند واقع شوی، تحقیر می شوی."
در این داستان سبک داستان نویسی چخوفی به خوبی مشاهده می شود. نویسنده به خوبی از تفنگ چخوف استفاده کرده است. ترجمه ی این کتاب هم بسیار خوب و خوشخوان است و به سبکِ داستان می آید، هر چند ایرادات نگارشی و ویرایشی جزئی‌ای نیز در خود دارد که قابل اغماض اند.
"اگر در جهان حل نشوی، "مانند همه" نشوی، اگر بتوانی "ذرّه ای از سیمایت پا پس نگذاری"، آنگاه جهان به سوی تو کشیده خواهد شد و تو خواهی توانست "عشق فضا را جل کنی و بانگ آینده را بشنوی"."

[Raheleh · Rating 4 out of 5]

طنز خوبی داشت، شخصیت پردازی خوب بود، موضوع جالبی بود. کلا کتاب خوبی بود دوسش داشتم

[Mohammadreza · Rating 4 out of 5]

رفیق یفیم سمیونوویچ درباره آدم های خوب می نویسد.یازده کتاب نوشته و در آن ها قهرمان ها آنقدر اخلاقی و وفادار به آرمان های وطنی اند که مثل آب خوردن فداکاری می کنند و جهت حفظ منافع سرزمین مادری خودشان را با شجاعت تمام به خطر می اندازند. یفیم مدام درباره این قهرمانان ملی رمان می نویسد و به خیال خودش کله گنده های حزبی بخاطر این ارق وطن پرستانه از او به عنوان نویسنده برتر تجلیل می کنند. این امر تجلیل شوندگی که در قالب اهدا کلاه پوستی به اعضای شورای نویسندگان اجرا می گردد , ارج و قرب نویسندگان را بر اساس نوع کلاه اهدایی مشخص می کند. یفیم سمیونوویچ که در می یابد نامش در هیچکدام از لیست اسامی نویسندگان لایق نیست و علی رغم هجده سال عضویت در شورای نویسندگان,یازده کتاب و مدال های افتخار جنگ , در زمره پایین ترین رده قرار گرفته و سهمش از کلاه , یک کلاه پوستی نازل از پوست گربه نر است در مقابل سیستم قد علم می کند. رفیق یفیم سمینوویچ در می یابد که برای ارج و قرب داشتن در مملکت قهرمان های رمانش کمترین ارزش و اهمیتی ندارند. بلکه برای ارتقاء پیدا کردن باید
منش نوکر مابی و چاپلوسی پیش گرفت.اینکه قهرمان های رمان باید از دو چهرگان و ریاکاران حکومتی الگو برداری شوند. از متظاهران,از جانماز آب کش ها...

[Kuszma · Rating 4 out of 5]

„Tudják-e önök, mit jelent a Szenykának járó sapka? Nem, önök nem tudják, mit jelent a Szenykának járó sapka.”

Nos, töredelmesen bevallom: tényleg nem tudtam, hogy Szenykának (becsületes nevén: Jefim Szemjonovics Rahlin) mit jelent egy sapka. De most már kezdem kapiskálni, hogy egy ilyen kucsma bizonyos helyzetekben a létezés origója, a dolog, ami meghatározza helyünket a világban. Ha ez a kucsma pézsmapocok szőréből van, vagy pláne iramszarvasborjúból, akkor mi vagyunk a janik, mindenki láthatja. Ha esetleg nyúlból vagy rókából, akkor az biztos, bár nem kiemelkedő egzisztenciát jelez. Ha viszont vedlett macska irhájával szúrják ki a szemünket, akkor valahol a hierarchia legalján esz minket a fene. Macskaszőr kucsma – hát annál már a totális kucsmátlaság is jobb. És ha valaki azt hinné, hogy ez pénzkérdés, téved. Egy ilyen kucsmát nem lehet venni – illetve lehet venni, de annak semmi értelme. Ezt a kucsmát ugyanis kapni szokás a hivataltól – egyfajta rituális aktus ez, amelynek során a hatalom megmutatja az alávetettnek, mennyire taksálja őt. És hiába van saját farkasprém fejfedőd, ha a hivatal csak egy koszlott kucsmára érdemesít, akkor az élet fabatkát sem ér.

Vojnovics könyve a diktatúrák kötéltáncosainak kézikönyve – főhőse az ember, aki nem akar teljesen elköteleződni a rezsim mellett, de azért magára sem akarja haragítani őt. Egy fenékkel akar megülni két lovat – nyugodt lelkiismerettel akar élni, de azért elvárja, hogy a rendszer ellássa azzal, ami hite szerint neki jár. És hát ugye mi szokott történni a kötéltáncosokkal a dramaturgia szabályai szerint? Na ugye.

Rövid, velős, okos könyv – és hát igen-igen aktuális.

[Mohsen.khan72 · Rating 4 out of 5]

کتاب خوبی بود و من کلی خندیدم باهاش مخصوصا یک سوم پایانی.
اون طور که نوشتن هجویه ای نیش دار از زندگی شوروی و نویسنده خیلی خوب این به قضیه ميپردازه.
خلاصه بخونيد. تو یه نشست هم میشه خوندش و خوندنش قند است قند!!!

[Vasta gorgij · Rating 4 out of 5]

#کلاه_پوستی_برای_رفیق_یفیم_سمیونوویچ_راخلین
#ولادیمیر_واینوویچ
#بیژن_اشتری
#انتشارات_ثالث
📍یفیم ادامه داد: پس به من بگویید کجاست آن تساوی و عدالتی که ما این همه ازش دم می‌زنیم؟کجاست؟به من بگویید کجاست آن تساوی و عدالتی که روزنامه‌هایمان یک‌بند دربا‌ره‌اش حرف می‌زنند؟آیا ما انقلاب کردیم که شاهد چنین بی‌عدالتی‌هایی باشیم؟
📍داستان کتاب ماجرای رفیق یفیم، نویسنده پرکار در زمان شوروی‌ست که هنرش رو در مسیر اهداف رژیم صرف کرده و فقط از آدمهای خوب و در مدح شوروی می‌نویسه و جوایز زیادی گرفته!
یک روز به صورت اتفاقی متوجه میشه اتحادیه نویسندگان حزب کمونیسم قصد داره به نویسندگان حزب براساس لیاقت و شهرتشون کلاه پوستی هدیه بده و تمام ماجرا از همین کلاه پوستی شروع میشه...
📍فوق‌العاده، خواندنی و قابل تامل
یک داستان کنایه‌آمیز به زبان طنز، تمثیلی از فضای خفقان‌آور شوروی و تسلط حزب کمونیسم بر تمام ابعاد زندگی مردم!
📍نویسنده با هوشمندی زیاد با زبان طنز انتقادی و استعاری سعی در به تصویر کشیدن جامعه شوروی داره. فضای مسموم و مریضی که ارزش‌ انسانها در اون به میزان صدا��تشون و اعمال درستشون نیست بلکه چاپلوسی و پاخه‌خواری نشان‌دهنده جایگاه انسان‌هاست، کتابی که خوندنش در این روز‌های ایران برای ما خالی از لطف نیست!!
📍ترجمه کتاب بی‌نقص بود و ایرادی نداشت، من ترجمه‌های جناب اشتری رو دوست دارم.
📍من این کتاب رو دوست داشتم، طنز کتاب فوق‌العاده بود، داستان پردازی بی‌نقص بود و قلم نویسنده دلچسب و گیرا بود و به نظرم اگر طنز سیاسی دوست دارید، از خوندن ادبیات روسیه لذت می‌برید و به مسائل مربوط به حزب کمونیسم و یا تاریخ علاقه دارید، این کتاب رو از دست ندید.

[Bettie · Rating 2 out of 5]

Released from - Wallingford Public Library

My bookmark is emerald green tooled leather celtic cross.

Translated by Susan Brownsberger

Opening: Whenever Yelim Semyonovich Rakhlin was asked what his next book would be about he lowered his eyes, smiled, and replied, "I always write about decent people."



There is a parody of the Protocols of the Elders of Zion around page 34 that somehow I didn't find funny at all, left a nasty taste in my mouth - the Russian fear of Zionist controlled Freemasonary is a theme running through the whole novella.

However, lampooning and scathing satire is the Voinich trademark.
2.5*

3* The Life and Extraordinary Adventures of Private Ivan Chonkin
2* The Fur Hat

[orion]

the amount of times this made me laugh out loud in public is honestly humiliating

[Milad Rami · Rating 4 out of 5]

رفیق یفیم راخلین نویسنده‌ایه که ۱۸ ساله عضو اتحادیه نویسندگان شورویه و ۱۱ کتاب نوشته.
بهترین قسمت کتاب جایی بود که بلاخره مکالمه بین یفیم و کارتنیکوف اتفاق افتاد و میشه گفت اوج کتاب بود

کارتنیکوف به یفیم گفت: تو فکر میکنی که اگر علیه رژیم شوروی ننویسی ما می‌آییم و ازت تشکر میکنیم؟ نه اشتباه میکنی. فقط کافی نیست که بر علیه ما نباشی. تو باید طرفدار ما باشی و علنا این طرفداری‌ات راهم در نوشته‌هایت و در سخنانت ابراز کنی.

[Emily · Rating 4 out of 5]

The Fur Hat started off hilarious and became increasingly painful as things devolved. Maybe if I was in Soviet Russia, the thing would have stayed funny the whole way through. I enjoyed this one for the absurdist realism, but, oh man, that got bleak.

[Jazzy Lemon · Rating 5 out of 5]

The Writer's Union is giving out fur hats to their members, and more than anything else, Yefim (author of 11 books, he will remind you) wants one.

[Mahya danesh · Rating 4 out of 5]

در ادامه کتاب هایی که فضای اتحاد جماهیر شوروی و اقمارش رو نشون میده ، واینوویچ تونسته با لحن طنزش تلخی های این ملت رو به تصویر بکشه .
رفیق راخلین مردی کاملا محافظه کار که یازده کتاب برای شوروی نوشته ، و کتاب هاش اصلا درون مایه نقد یا حزبی نداره شخصیت اول داستانه .
داستان تا جایی جلو میره که صدای اعتراض این مرد محافظه کار هم به سیاست های چاپلوس محور کانون ادبی شوروی درمیاره ...
خلاصه که خوندنش خالی از لطف نیست

[اشکان نیری · Rating 5 out of 5]

همدلی و شوخ‌طبعی؛ پیش از این همراهی این دو را ناخودآگاهانه در آثار آنتون چخوف احساس می‌کردم اما حالا و با خواندن رمان «کلاه‌پوستی برای رفیق یفیم سمیونوویچ راخلین» ضرورت این ترکیب دوست‌داشتنی و روشنگرانه را خودآگاهانه درک کردم.
یفیم، شخصیت اول این رمان کوتاه، نویسنده‌ای پرکار در زمان حکومت شوروی است که فقط درباره‌ی آدم‌های خوب می‌نویسد. شخصیت‌های او آدم‌های زحمت‌کش و شجاع‌اند که برای ایثار و فداکاری لحظه‌ای درنگ نمی‌کنند. داستان‌های او درباره‌ی اقشاری مانند پژوهشگران قطبی، دریانوردان، غارنوردان، پزشکان و... است و در آثار او آدم‌های بد و رفتارهای بد جایی ندارند. به قول یکی از دوستان نویسنده‌اش انگار که در داستان‌های او حکومت شوروی وجود ندارد. البته با این اوصاف رمان‌های او یکی بعد از دیگری اجازه‌ی چاپ و نشر می‌گیرند و پرفروش می‌شود. او نمونه‌ی موفق نویسنده‌های پرفروش، مردمی و البته بی‌خطر برای حکومت‌های تمامیت‌خواه است. یفیم در بین منتقدان ادبی و نویسنده‌های مهم چندان شناخته شده و محبوب نیست اما در بین اقشاری که از آنها و از شجاعت‌هاشان می‌نویسد شناخته‌شده و محبوب است. شجاعت‌هایی که خودشان و خود یفیم هم می‌داند فقط در این رمان‌هاست و در واقعیت زندگی آنها هم چیزی جز یک سری ماجرای مسخره، حقیر و احمقانه نیست.
یفیم روزی می‌فهمد که اتحادیه‌ی نویسندگان حزب کمونیست دارد به نویسنده‌ها کلاه‌پوستی می‌دهد. کلاه‌پوستی‌ها بر اساس نوع پوست‌ها (گوزن، خرگوش، ماموت و...) طبقه‌بندی کیفی می‌شوند. اتحادیه یفیم را تنها لایق کلاه‌پوستی گربه‌ی نر می‌داند که نازل‌ترین کلاه‌پوستی است؛ و حالا واکنش یفیم که تا پیش از این خودش را نویسنده‌ی مهمی تصور می‌کرده جالب است.
نویسنده‌ی رمان «کلاه پوستی» یک همچین شخصیتی را به صلابه‌ی طنز خود می‌کشد اما نکته همین‌جاست که می‌شود یفیم را به خاطر ترسویی و طبع محافظه‌کارانه‌اش با طنزی کوبنده له و لورده کرد؛ اما ولادیمیر واینوویچ چنین کاری نمی‌کند؛ همان‌طور که آنتون چخوف نمی‌کرد. او با همدلی به این شخصیت ترسو نزدیک می‌شود و در عین حال یک لحظه هم تیغ طنز و هجوش را کُند نمی‌کند.
نویسنده می‌توانست با چماق به سر یفیم بکوبد اما در عوض آنقدر به او نزدیک می‌شود که یفیم می‌شود خودش، یا خود ما. آن‌وقت است که در ضمنی که جاهایی حتی به رفتارهای یفیم و دوستان نویسنده‌اش قاه قاه می‌خندیم زبونی و پستی‌شان را هم با تمام وجودمان درک می‌کنیم.
مای ایرانی دقیقاً می‌فهمیم یفیم چه کسی است و حکومت شوروی چطور حکومتی بوده. حکومتی که با انقلاب علیه فقر و بی‌عدالتی بر سر کار آمده است اما حالا فقر و بی‌عدالتی را به صورت سازمان‌یافته در کشور گسترده است و تمایل به صدور این انقلاب درخشان هم دارد. حکومتی که با وعده‌ی جامعه‌ی بی‌طبقه آمد اما در داستان می‌بینیم که از حکومتی‌ها تا مردم عادی با دروغ، تزویر و فساد در حال زیرآب‌زنی از همدیگر و بالا رفتن در طبقات جامعه‌ی درب و داغان‌شان هستند. حکومتی که افراد حکومتی به محض قرار گرفتن در موضع ضعف یک سابقه‌ی قهرمانانه یا سوزناکی از حضور در جنگ بزرگ میهنی پیش می‌کشند و خودشان و ضعف‌شان را پشتش قایم می‌کنند. حکومتی که برای پرونده‌سازی علیه هر کسی آماده است. حکومتی که افراد حکومتی هم پشت سر و در خلوت‌شان به رژیم فحش می‌دهند و با شرم و گریه اعتراف می‌کنند که از کشور و حکومت‌شان متنفرند. حکومتی که افراد زیادی خوب مانند یفیم ناگهان می‌فهمند بعد از نوشتن یازده کتاب سرشان هنوز بی‌کلاه مانده چون حکومت‌شان از نویسندگان فقط نمی‌خواهد بی‌خطر باشند؛ حکومت در ازای دادن کلاه پوستی از آنها می‌خواهد به آرمان‌های والا و مقدس حکومت و مردم وفادار باشند و این وفاداری را در کتاب‌هایشان نشان بدهند؛ در غیر این صورت گرچه کاری با آنها ندارد اما به آنها مقام و رتبه و درجه‌ای هم نمی‌دهد.
به نظرم این رمان کوتاه را تمام ایرانی‌ها به خصوص نویسنده‌های بی‌بو و بی‌بخاری که البته به نظرم شامل صددرصد نویسنده‌های ایرانی می‌شود باید بخوانند. به هر حال همه‌ی ما ایرانی‌ها در این حکومت‌مان یک پا یفیم هستیم و ضروری است که هم بتوانیم به خودمان بخندیم هم آن را بفهمیم.

[Ali Ghadiri · Rating 3 out of 5]

"کلاه پوستی برای رفیق یفیم سمیونوویچ راخلین" روایت زیستن در جهانی ایدئولوژیک است. ولادیمیر واینوویچ با طنزی انتقادی و استعاری، زندگی در شوروی را در قالب سوم شخص مفرد به مخاطب خود عرضه می‌کند. اینکه چگونه حکومتی ایدئولوژیک، انسان‌ها را به دو گروه دوست و دشمن (با ما یا بر ما) تقسیم می‌کند و ذهن و روان افراد را به تسخیر خود درمی‌آورد. ساختار مریضی که در ظاهر همه گوش‌به‌فرمان آن‌اند و در باطن تُف و لعنت نثار آن می‌کنند و از درون چنین نظامی پوک و تهی می‌شود. ساختاری که به تحمیل خود بر انسان‌ها، از آنان جز اطاعت از فرامین چیز دیگری طلب نمی‌کند و سرانجام با اصول رتبه‌بندیِ متصلب خود، حتی آن‌هایی که منفعل‌ و به زندگی روزمره مشغول‌اند را با رفتار نسنجیده علیه خود می‌کند. ایدئولوژی همین است که تا جزئی‌ترین و حتی مضحک‌ترین بخش‌های زندگی نفوذ می‌کند تا همه چیز را به تسخیر خود درآورد.

[Carmen · Rating 5 out of 5]

The LitFund is giving hats to the writers. Fine, wonderful, but I don't need one, I have my own hat. It's a good hat, a wolf fur, warm, soft. I don't need another hat. Let others fight for hats, not me, I have better things to do. Besides, I already have a hat, a wolf fur, warm, and it's a good hat. You can keep your hats, gentlemen, you can eat them, and if you can't eat them, I hope you choke on them.

[Kobe Bryant · Rating 3 out of 5]

Lets be honest here folks, he didnt deserve a better hat

[Araam Bayaani]

كتاب #كلاه_پوستي_براي_رفيق_يفيم_سيميونوويچ_راخلين
‏#thefurhat
‏Book by Vladimir Voinovich

كلاه پوستي براي رفيق يفيم سيمونوويچ راخلين

نويسنده #ولاديمير_نيكايويچ_واينوويچ
#ولاديميرواينوويچ
مترجم #بيژن_اشتري
كتابي با ١٦٦صفحه، طنزي تلخ از ادبيات روس، تلنگري به نوع زندگي در شوروي سابق.
نويسنده اي به نام "يفيم" كه تعداد كتاب هايي كه نوشته شايددر مقايسه با ساير نويسندگان هم دوره اش، كم نيست و عمده تفاوت فاحش ِ قلم ِ وي اين است كه پايان هاي شاد و موفقيت آميز دارد و جز اين را نه ميتواند و نه ميخواهد!

اما داستان از جايي شروع مي شود كه يفيم ميفهمد، اتحاديه ي نويسندگان ، كلاه هايي متناسب با اهميت و جايگاه اعضا به آنها، هديه ميكند.

كلاه پوست گوزن داراي بالاترين اهميت است و براي برترين نويسنده،
كلاه پوست موش يا سمور براي نويسنده ي پيشرو،
كلاه پوست موش خرما براي نويسنده ي برجسته ...
و در نهايت كمترين اهميت را كلاه با پوست گربه ي نر دارد!

يفيم نويسنده اي با عضويت ١٨ساله در اتحاديه با داشتن مدال كهنه سرباز و نگارش تعداد كتاب هايي قابل توجه هم سهمي از آن كلاه ها دارد ...



#آرام_بیانی
#معرفی_کتاب #معرفي_كتاب_آرام_بياني #ولاديميرواينوويچ #بيژن_اشتري#کتاب_بخوانیم #کتاب_بشنویم #کتاب #کتابخوانی #كلاه_پوستي_براي_رفيق_يفيم_سيمونوويچ #نشرثالث #کتاب_خوب _#كتابباز #به_اشتراك_بگذاريد #صلح_جهانی # VladimirVoinovich#TheFurHat #goodreads #bookstagram #booklover #book

[Selin · Rating 5 out of 5]

Was embarrassingly cackling to myself as i read this in public

[Bahman Bahman · Rating 3 out of 5]

"یفیم آثار چخوف را با دقت و تکرار می خواند. و هیچ چیز متوجه نمی شد. هر بار که چخوف می خواند، البته که این را به هیچکس نمی گفت، اما هر بار که چخوف می خواند، احساس می کرد که واقعا هیچ چیز خاصی در نوشته های او نیست. خودش، یفیم راخلین، به همان اندازه خوب می نوشت. حتی شاید کمی بهتر."

[Fatemeh Nazari · Rating 3 out of 5]

3.5/5
همه ماجرا از یه کلاه پوستی شروع می‌شه. قبلش می‌خونیم که رفیق یفیم راخلین نویسنده‌ایه که ۱۸ ساله عضو اتحادیه نویسندگان شورویه و ۱۱ کتاب نوشته. یفیم فقط درمورد آدمای خوب می‌نویسه. آدمای خوبی که حاضرن به خاطر کشورشون از جونشون بگذرن. ساده‌تر بگم: آدمای قصه‌ها. کسایی که وجود خارجی ندارن. نثر کتاب‌های یقیم حتی ارزش ادبی هم ندارن. یفیم خودش به این کشور اعتقادی نداره. داستان مربوط به دورانیه که دیگه هیچ چیز شبیه آرمان‌های زمان استالین و لنین نیست. تنها چیزی که هست رعب و وحشت از دستگیر شدنه. آدما به وجود شنود تو خونه‌هاشون عادت کردن. به رمزدار صحبت کردن و یواشکی گوش دادن به رادیوهای پارازیت‌دارِ خارجی.
یفیم تو کل زندگیش عادت داشته سر به راه باشه. جلوی مقامات خودشو یه آدم مظلوم و ساده نشون می‌داده. حتی خانومش هم اونو «کچل خان» صدا می‌کرده و هیچ اعتراضی بهش نمی‌کرده.
همه چیز خوبه تا ماجرای کلاه پوستی پیش میاد. اتحادیه نویسندگان اعلام می‌کنه که قراره به اعضای اتحادیه بنابر منصبی که دارن یه کلاه پوستی اهدا کنه. یفیم با خودش می‌گه من ۱۸ ساله عضو اتحادیه‌ام و ۱۱ تا کتاب نوشتم! قطعا کلاهی از جنس مرغوب بهم تعلق می‌گیره. خلاصه می‌ره که درخواست بده و می‌فهمه چیزی که قراره بهش بدن کلاهی از جنس گربه نره! حیوونی که حتی پرورشش هم نمی‌دن و خودش زاد و ولد می‌کنه. این اتفاق باعث تغییر یه چیزهایی درون یفیم می‌شه و جنگی راه می‌اندازه تا بتونه احترامی که می‌خواد و حق خودش می‌دونه رو به دست بیاره.

متن کتاب به شدت روانه و می‌شه تو چند ساعت یکسره نشست پاش و تمومش کرد. تو کتاب اشارات انتقادات خوبی به دوران شوروی می‌شه؛ از جمله از بین رفتن اعتقادات واقعی به کشور و کمونیسم، فساد خیلی زیاد در بین مقامات، اهمیت دادن به رسانه‌های غربی، نقش چاپلوسی حکومت در به دست آوردن امتیازات و بد بودن یهودی‌ها در نظر حکومت و بعضی از مردم و خیلی چیزهای دیگه.
داستان جالب بود اما اونجوری هم نبود که خیلی دوستش داشته باشم. برای یه بار خوندن خوب بود. بهترین ویژگیشم این بود که زیاد کشش نداده بود.

——اسپویل—-
صرفا برای یادآوری خودم پایان داستان رو می‌نویسم:
یفیم خودش رو به در و دیوار می‌زنه تا حقش رو بگیره. پیش یه آشنایی می‌ره که قدرتمنده. تا حرف از کلاه می‌زنه یارو عصبانی می‌شه و می‌گه فکر می‌کنی کی هستی؟ باید مثل من سال‌ها ادای اینو دراری که عاشق این کشور هستی تا کلاه خوبی نصیبت شه! خلاصه کلی یفیم رو تحقیر می‌کنه و در آخر یفیم انگشت اون مرد رو گاز می‌گیره! این کار یفیم جنجال به پا می‌کنه. تو رسانه‌های خارجی اسمش میاد و طبق معمول حکومت می‌ترسه. یه روز یفیم رو به یه جلسه دعوت می‌کنن و می‌گن تو از طرف خارجیا این کارا رو کردی و اونم زمان رد کردن این اتهامات قلبش می‌گیره و سکته می‌کنه. آخرم زنش با یه آشنایی که داشته (یکی از معشوقه‌های قدیمیش) می‌تونه با باج گرفتن از یکی از مقامات یه کلاه خوب واسه شوهرش دست و پا کنه. یفیم بعد از اینکه کلاه به دستش می‌رسه با آرامش از دنیا می‌ره!

[Lauri Laanisto · Rating 5 out of 5]

Võtsin uuesti ette Voinovitši esimese pikema jutustuse eesti keeles (LRis ilmus juba 1962 talt üks jutt, aga noh, siis tuli väike ideoloogiline paus...). Vaatasin blogist, et ma juba korra 7 aastat tagasi olen selle üle lugenud. Ei olnud enam meeles. Ikka see esimese korra pettumus oli peas alles. Seekord ma nautisin täiega seda teksti.

Tahtmata nüüd kohatuid paralleele tuua, siis see elu seal Moskvas, Kirjanike Liidu mullis sarnaneb väga Luksuva Metsa mullile. Kõik need arutud sebimised, kahtlustamised, kontrollkomisjonid, nimekirjad... Samasugune poolsuletuse ja seestumisel baseerunud priviligeerituse kombo. Seekord lugedes küll tundus, et raamat võinuks olla paremini struktureeritud. Selle oleks võinud vormistada näiteks romaanina novellides. Sest see näis koosnevat üsna eraldiseisvatest novellidest, mis on praegusel kujul ühte puntrasse pandud, ja natuke on sellest tingituna struktuurset ebaühtlust sees. Tagumine ots ei kipu hästi esimese ja keskmise otsaga haakuma. Aga see on lihtsalt vigin, kokkuvõttes oli tekst väga hea! Need viimased paar kuud, kui ma ei ole suutnud miskipärast lugeda - siis see raamat tõi selle tahtmise, ja loodetavasti ka võimekuse tagasi.

[Nemanja · Rating 4 out of 5]

Капа Владимира Војновича представља сатиричну борбу у животу Јефимија Рахљина, писца авантуристичких књига невелике литералне вредности, против Совјетског режима до које долази када сазна да савез писаца дели капе према књижевним заслугама. Јефимије, повучен, сталожен и мирне нарави, не радећи ни за партију ни против ње, пише књиге о добрим људима, обичним херојима. Када добије капу лошег квалитета која уједно и представља мањак уважавања за његов рад, он започиње борбу за оно што му припада, не увиђајући да се признања не додељују према заслугама већ према посвећености држави и партији, што доводи до његовог психичког слома и проневере сопствених идеала.

[Peter · Rating 4 out of 5]

Hard to resist a book about fluffy cat hats.

[Neo Mohammad · Rating 4 out of 5]

داستان درمورد یه نویسنده‌ی پرکارِ روسه که داستان‌هاش درمورد قهرمان‌های ملی و افراد درستکاره و کتاب‌هاش به شخصیت‌های مثبت معروفن. به شدت خودشو مهم و تاثیرگذار میدونه تا وقتی که متوجه میشه بنیاد نویسندگی شوروی به نویسنده‌ها بر حسب جایگاه‌شان کلاه از جنس‌ پوست حیوانات مختلف میده و داستان کلاه پوستی شروع میشه.
داستان شروع و پایان خوبی داشت و راضی‌کننده بود. پر از طعنه و کنایه‌ی سیاسی به فضای حاکم بر نظام بسته‌ و امنیتی شوروی بود و نقد سانسور و تحمیل عقیده هم توش به چشم می‌خوره. این کتاب جمع و جور (۱۶۵ص) با یه ترجمه‌ی بی‌نقص رو از دست ندید.

[Jim · Rating 4 out of 5]

A delightful little humorous satire about writers in the USSR that pokes fun at the system, artistic egos, and the rot of hypocrisy. Could have been any group during that time, but Voinovich probably just wrote what he knew best. No doubt when this came out many of his friends and rivals pored through the novella trying to figure out which character was based on themselves. I wonder how I would have fared there. You don't have to know much about Russia to recognize the different types and how one can lose their mind. I really enjoyed it.