Найноўшая кніга Альгерда Бахарэвіча, бадай самага вядомага на сёння беларускага празаіка.
"Ператрус у музэі" - цыкл апавяданняў, навеяны падзеямі пасля 2020 года. Яе галоўныя героі - карнікі і суддзі, зняважаныя і зняволеныя. Тыя, хто фарміруе жахлівую бесчалавечную рэальнасць і тыя, хто стаў ахвярамі сістэмы РБ. Так, гэта кніга пра сённяшні час, пра сапраўдны боль, пра жудасны цынізм і крывадушнасць.
Alhierd Baharevič is a Belarusian writer and translator. For his first book Практычны дапаможнік па руйнаваньні гарадоў (A practical tool for the destruction of cities) he received the Hlinjany Wjales, the independent book prize in Belarus. He is a winner of Belarusian literary prizes and participant of many international literary festivals. Bacharevic moved to Germany in 2007. In 2013 he returned to Minsk, where he lives now.
Чытала Бахарэвіча, а як быццам слухала Вольскага. Азарэнне = Куды і калі. Як мне вярнулі ружовага гімлера = Міліцыянты і прастытуткі. Гадзіннік і вежа = Чужы. Рыфма да слова Звязда = Жорны. Прачытай гэта шэптам = Мінск і Менск… …
Першае мастацкае асэнсаванне падзей 2020 года, што я прачытаў. Шмат апавяданняў выклікаюць в'етнамскія флэшбэкі і боль. Таму спадар Альгерд трапна трапіў у тых чытачоў, хто перажываў гэтыя падзеі разам з ім.
Сам Бахаревич у передмові зазначив щось на кшталт "ви мабуть з Мінську, інакше навіщо б ви це читали?". Імовірно книга справді набула б яскравіших барв, якщо всі описані автором вулички та місцини ти бачив особисто та обходив власними ногами. Попри те, що я українка (білоруською на жаль лише читаю), яка жодного разу не була у Білорусі та спостерігала за подіями 2020 онлайн, книга дуже сподобалась. Автор свідомо чи несвідомо оминув найжахливіші події, зловісне Акрєсціно та пряму політичну заангажованість. Здається, героїв оповідань це все ніби дотично заділо рикошетом. Один змушений цензурувати листування неблагонадійних громадян, іншому пропонують відсидіти за ґратами за доньку-емігрантку, третій екскаватором закопує заборонену літературу, у четвертої прізвище надто польське та невідповідне сучасній кон'юктурі. А хтось взагалі вже пам'ятник на цвинтарі. Книга звісно не така монументальна, як "Собаки Європи", але цікава, меланхолійна та місцями навіть з нотками гумору.
Для знаёмства з творчасьцю аўтара я абрала "Ператрус у музэі". Кніга чытаецца лёгка, сюжэты аповедаў разнастайныя і цікавыя. Асабліва спадабалася чытаць на тарашкевіцы.
толькі некалькі расказаў парадавалі, астатнія занадта сырыя і бяз кшталту. можа трохі і заўчасна пісаць канцэнтраваную мастацкую літаратуру на базе такіх траўмуючых падзей