'Miranda van Frituur Miranda. Overdag was ze zo zot als een achterdeur en 's avonds en 's nachts zo heet als een gloeiende koolstoof.'
Miranda van Frituur Miranda is geboren en getogen op de kermis. Jaren geleden heeft ze haar man en haar zoon verlaten. Nu maakt ze zich op om de begrafenis bij te wonen van een andere forain. Maar ze vraagt zich af of ze er wel naartoe moet gaan. Waar moet ze gaan zitten? Wanneer moet ze de plechtigheid verlaten? En wat zullen de andere mensen van haar aanwezigheid denken? Want voor alles moeten bepaalde geheimen geheim blijven.
Erik Vlaminck is een Vlaamse roman- en theaterauteur. Hij is geboren op 2 juli 1954 in Kapellen (België). Hij leidde de Antwerpse SchrijversAcademie en de Vlaamse Auteursvereniging en hij is voorzitter van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde.
Het kan niet anders of ik ga nu ook Suikerspin lezen, het moederboek waarvan van deze novelle een spin off is. Miranda is uitbaatster van een frituur en hoort van het overlijden van een collega-kermisexploitant, waarna ze in kort bestek over haar leven vertelt. Dat doet ze in een aanstekelijk Vlaams, kenmerkend voor Erik Vlaminck. En ten slotte, wat een schitterende titel.
In deze novelle refereert Miranda naar bepaalde elementen uit ‘Suikerspin’, waaronder een paar keer naar een Siamese tweeling. Hierdoor werd ik nieuwsgierig naar deze roman. Erik Vlaminck is een Vlaamse schrijver. Hij heeft een zangerige schrijfstijl. Op een bepaalde manier schrijft hij ook afstandelijk, maar weet hij het -soms wrange- kermisleven dicht op de huid te omschrijven.
Goed dat ik Suikerspin heb gelezen want anders had ik dit kleine boekje niet in de juiste context kunnen plaatsen want het is inderdaad gewoon een toevoeging aan Suikerspin. Het had even goed een hoofdstuk van dat vorig boek kunnen zijn. Niet tegenstaande hou ik wel van de stijl en de taal die gebruikt wordt. Ik kan me er helemaal in inleven.
Citaat : Een vrouw die winden laat, dat is gelijk een koorddanser die zonder vangnet in zijn blote kloten van de kabel tuimelt. Review : Erik Vlaminck (Kapellen, 2 juli 1954) is romanschrijver en theatermaker. Hij kende zijn doorbraak bij een ruim lezerspubliek in 2008 met Suikerspin (longlist Libris- en AKO Literatuurprijs, Provincieprijs Antwerpen) en in 2011 met Brandlucht (longlist Libris- en AKO Literatuurprijs). Als theatermaker werkte Vlaminck voor diverse gezelschappen. Voor zijn stuk Dank u Heren ontving hij de Provincieprijs Antwerpen. Recent schreef hij voor Toneelhuis/Olympique Dramatique Van de Velde (2012), voor Tutti Fratelli Diep in mijn hart (2013) en voor Laika Suikerspin (2013).
Vlaminck is ook de auteur van de column Brieven van Dikke Freddy, waarin een dakloze zijn problemen aankaart bij de groten der aarde. Suikerspin is van de mooiste Nederlandstalige romans waarin Erik Vlaminck lief en leed, kommer en kwel van foorkramers oproept. In deze roman was foorkramer Arthur van Hooylandt aan het woord. Hij zei over Miranda van Frituur Miranda: "Overdag was ze zo zot als een achterdeur en 's avonds en 's nachts zo heet als een gloeiende koolstoof." Miranda en Arthur waren ooit een koppel. Maar jaren geleden heeft ze haar man én haar zoon verlaten. Ze had echt geen moedergevoel en ze kan dan ook, tot haar grote schaamte, bitter weinig over haar zoon vertellen. Haar schoondochter Laura, heeft na jaren stilte, net getelefoneerd om te vertellen dat haar vader Modest, ook een forain, op de parking van de Aldi in mekaar gestort is, en het tijdelijke met het eeuwige verwisseld heeft. Modest was een boezemvriend van Arthur en de minnaar van Miranda. Niemand heeft het volgens haar ooit geweten, want Modest en zij gingen altijd kameren in een hotel in Diest. Nu overdenkt ze haar leven waarin Modest een belangrijke rol speelde. Ze vraagt zich af of ze de naar de begrafenis van Modest kan gaan want dat zou de aanwezigen wel eens aan het denken kunnen zetten. Maar waar moet ze gaan zitten en Wanneer moet ze de plechtigheid verlaten? Het zijn vragen die perfect kaderen in de stiekeme maar toch innige relatie die ze met de man had. Door aan Modest te denken komt ze ook weer bij haar ex Arthur uit van wie ze die nacht per toeval gedroomd heeft.
Miranda van Frituur Miranda is een pareltje. Grappig maar soms ook intriest. Hier is duidelijk een vrouw aan het woord die niet trots is op haar leven, maar dat verweven is met de foor iets waar ze nooit echt afscheid van heeft kunnen nemen.
Een novelle kan je geen -of toch niet altijd- volwaardig boek noemen maar dat betekent niet dat het een minderwaardig genre is.
Miranda van de Frituur Miranda is grappig, soms pijnlijk en een heel leuke sequel op Vlamincks meesterlijke Suikerspin.
Net voldoende lang -met andere woorden niet te lang- om tussen 2 “echte” romans mee te pakken. Deze novelle verdient haar vier sterren al loopt Vlaminck met deze schrijfstijl Marnix Peeters wel heel hard achterna.
“Ge vindt geen mens met wie ge kunt praten over de problemen van vettig haar dat ge krijgt door in een frituur te werken. Maar ge vindt nog moeilijker iemand met wie ge kunt praten over de problemen die ge krijgt wanneer het lief van uw zoon de dochter van uw eigen lief is.”
Er is geen zin die deze novelle beter kan beschrijven. Miranda van Frituur Miranda is aan het woord. Ze beschrijft haar levensverhaal. De taal, het platte, bijna romantische Vlaams en de onstuimige en tegelijk simpele leventjes van de kermisfamilie zijn een perfecte combinatie en vormen het hart van dit kleine boekje. Want ja, het is slechts een novelle, een bescheiden vervolg op Suikerspin, de geslaagde roman van Vlaminck. En omdat het zo kort is heeft het, ondanks de gewiekste apotheose, niet de impact die het zou kunnen hebben. Desalniettemin, een prachtig boek zo tussen de andere boeken door.
Een volslagen voltreffer. In een heerlijke volkse taal en met een humoristische inslag lees je mee met Miranda. Een spin-off van het geweldige 'Suikerspin'. Het helpt als je eerst 'Suikerspin' leest en pas daarna dit boekje.
Mooi verhaal met een verrassend einde. Een extra ster voor de dubbele verwijzing naar een van mijn favoriete uitdrukkingen: een kapotte klok is ook tweemaal per dag juist.
Een plezant tussendoortje. Of een leuke, ontspannende start van een zomervakantie met het voornemen om veel boeken te gaan lezen... Deze korte novelle zorgt er alvast voor dat ik na een stevig uur doorlezen een eerste boek kan afvinken.
Nee, het gaat er uiteraard niet om om zoveel mogelijk boeken af te checken, al is het natuurlijk wel fijn om terug te blikken op een productieve leestijd. Maar soms heb ik het gevoel er even te moeten inkomen, eerst de knop te moeten omdraaien, alvorens met een forse klepper van start te kunnen gaan. Net daarom voelde dit boekje aan als een welgekomen begin en in die zin lost het ook alle verwachtingen in.
Na de eerste bladzijden voel ik meteen verwantschap met de schrijfstijl van Louis Van Dievel alsook Dimitri Verhulst. Net zoals hen hanteert ook Erik Vlaminck een oer-Vlaamse grammatica-stijl en woordkeuze. Het leest supervlot!
De plot is misschien een beetje vreemd, maar wel verrassend. En eigenlijk had het verhaal best nog wat langer mogen duren. Laat het voor mezelf een uitnodiging zijn om ook het veel geprezen boek 'Suikerspin' te gaan lezen, waarvan deze novelle immers een spin-off blijkt te zijn.
Ik weet echt niet goed wat ik van dit boekje moet denken... Ik vond er eigenlijk niets aan tot op het einde. Toen bleek dat het best wel over zwarte thema's zoals abortus ging maar het was voor mij op een veel te luchtige manier geschreven. Persoonlijk kon ik er ook niet goed tegen dat het in dialectvorm was geschreven en ik ergerde mij aan de Ge's en aan de schrijfstijl: allemaal korte zinnetjes samen gezet in blokjes.
Een leuk tussendoortje. Geen wereldschokkende literatuur, maar fijn om te lezen als je van 'Suikerspin' hield. Ik ben een beetje geschrokken van het einde, had het niet zien komen. Op een halfuurtje uitgelezen.
Aangenaam tussendoortje, deze spin-off van Suikerspin. Erik Vlaminck beschrijft terug op onnavolgbare wijze en met de nodige humor de tristesse in het leven van deze forains.
Erik Vlaminck kan vertellen, dat wist ik al. Heel direct, zonder complimenten, rauw, genadeloos én humoristisch. Piepklein boekje wel, maar graag (op 1 uur tijd) gelezen.