Civilisation

by Georges Duhamel

La guerre, c'est le déferlement stratégique des hommes et des armes sur tel ou tel point du front. Mais c'est aussi le reflux de ces hommes après la bataille, le retour de ceux qui ont pu revenir, un raz-de-marée en sens inverse qui laisse sous les toiles battantes des infirmeries de campagne "une mosaïque de souffrance teinte aux couleurs de la guerre, fange et sang, empuantie des odeurs de la guerre, sueur et pourriture, bruissante des cris, des lamentations, des hoquets qui sont la voix même et la musique de la guerre."
Alors aux blessés s'offre ce qui se fait de mieux dans le monde moderne, les draps frais, l'infirmerie "blanche comme une laiterie", les pinces brillantes du chirurgien, l'autoclave, le dernier cri du progrès. Mais qu'importe au lieutenant Dauche avec sa balle dans la tête, à Revaud et à leurs compagnons de misère, à ceux dont Georges Duhamel rappelle le courage simple, la bonne humeur, l'endurance? "La civilisation n'est pas dans toute cette pacotille terrible; et, si elle n'est pas dans le cœur de l'homme, eh bien! elle n'est nulle part." C'est la leçon de ces pages qui font écho à la poignante Vie des martyrs où, une fois de plus, un témoin raconte les cruelles choses vues et vécues pendant la Grande Guerre.

Genres: French Literature, Nonfiction, France, Biography

256 pages, Paperback

First published April 1, 1918

About the author

Georges Duhamel was a French author. Duhamel trained as a doctor, and during World War I was attached to the French Army. In 1920, he published Confession de minuit (ISBN 2-7152-1793-5), the first of a series featuring the anti-hero Salavin. In 1935, he was elected as a member of the Académie française.

Reviews

[Gert De Bie · Rating 4 out of 5]

"Civilisatie, beschaving, is niet in al die afgrijselijke rotzooi te vinden, en als ze niet in het hart van de mens is te vinden, nou, dan is ze nergens te vinden."

Dat is de indrukwekkende slotzin van de verhalen die Georges Duhamel publiceerde op basis van zijn ervaringen als arts in de Eerste Wereldoorlog. Duhamel had een diploma geneeskunde, maar geen praktijkervaring toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak. Hij meldde zich aan en bracht vier jaar door in veld- en andere hospitalen in de frontlinie of achter de linies.

Duhamel schrijft in Civilisatie 1914-1917 verschillende aangrijpende ooggetuigen verslagen van zijn ervaringen met gewonden en oorlogsslachtoffers. De klinische, heldere beschrijvingen verraden zijn achtergrond als arts, de stijl, blik op het gebeuren en de ruimere context, verraden zijn bekwaamheid als auteur.

Nergens spreekt hij echt een oordeel uit over de oorlog, maar toch schemert in elke verhaal de afschuw door voor de moderne oorlogsmachine en hoe die de lichamen van 'Frankrijks mooisten' genadeloos verwond. Het boek passeerde de militaire censuur, maar daarvan merk je als lezer niets. Terecht bekroond met de Pirx Goncourt in 1918.
Om stil van te worden. Zoals van al die literaire oorlogsgetuigenissen in de reeks Oorlogsdomein.

[Trounin · Rating 3 out of 5]

Война — самое ужасное горе, которое только может представить человек. Словно бы на законных основаниях одна часть людей решает себя достойной добиваться разрешения политического кризиса путём убийства и разрушения. Другая часть — не желает принимать то за допустимое, уже себя считая вправе наносить аналогичный урон противнику. А если таких частей более двух, разворачиваются масштабные боевые действия, в результате которых начинают гибнуть миллионы людей. Именно в Первую Мировую войну человечество отметило обострение данной проблемы. Вполне очевидно, почему укрепилось мнение, насколько необходимо избегать таких конфликтов. Но это всё мысли наперёд, когда за короткий срок между двумя Мировыми войнами случится время для осмысления недопустимости столь масштабного кровопролития. Пока же следовало показать, насколько опасными становятся именно современные войны. Жорж Дюамель отразил события с новой для читателя стороны, показав будни полевого хирурга.

(c) Trounin

[Bernard Prigent · Rating 4 out of 5]

Retrouvé dans les livres de mes grands-parents. Paru en 1918 . Un regard très sévère et émouvant sur la tragédie humaine des soldats de la première guerre mondiale.