What do you think?
Rate this book
Pijpelijntjes: de tweede versie
Heruitgave van de tweede versie van Pijpelijntjes. De tweede versie is dusdanig drastisch gewijzigd dat hij beschouwd kan worden als een ander boek. Editeurs Rob Delvigne en Leo Ross in het voorwoord: "De tweede versie van Pijpelijntjes kan worden beschouwd als een geheel nieuwe, op zichzelf staande roman."
204 pages, Hardcover
First published January 1, 1904
2 people are currently reading
15 people want to read
About the author
Jacob Israël de Haan
21 books4 followersDutch born Jewish gay novelist, poet, journalist and legal scholar.
De Haan was born in rural Smilde in the Dutch province of Drenthe. He grew up in Zaandam.
In 1919 he moved to Palestine and settled in Jerusalem, where he was assassinated in 1924 by members of Hagana.
De Haan was born in rural Smilde in the Dutch province of Drenthe. He grew up in Zaandam.
In 1919 he moved to Palestine and settled in Jerusalem, where he was assassinated in 1924 by members of Hagana.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 3 of 3 reviews
April 22, 2025
Indrukwekkend. Een ongemakkelijk controversieel verhaal, zelfs al zou het nu geschreven worden, laat staan als het om een boek gaat dat in 1904 gepubliceerd werd.
De zeldzaame eerste editie van Pijpelijntjes
De hoofdrolspeler Cor Koning verlangt naar Felix Deelman. Ze zijn beiden jonge mannen. Cor noemt Felix Hans, Hans noemt Cor vooral Corrie of P’tit.
De roman begint als Cor een nieuwe woning zoekt in de Amsterdamse volksbuurt De Pijp. Hans wil bij hem komen wonen, maar ook weer niet: Hij heeft ook een eigen kamer elders in de stad. Wat volgt is het relaas van hun zeer moeizame relatie. Hans is druk met zijn studie medicijnen en met zichzelf. Hij is humeurig, wispelturig, naar Cor toe aantrekkend en afstotend. Zijn onrust resulteert in agressie en wreedheid. Trouw is hij niet. Cor in zijn verlangen is afwachtend, passief en grenzeloos. Immer wachtend op Hans, begeeft hij zich in het eindeloze drukke sociale leven van zijn hospita en haar entourage. Als zijn frustratie te hoog wordt zoekt hij troost bij arbeidersjongens tegen betaling, met de hoop dat Hans jaloers zal worden. Tegen de tijd dat het herfst wordt, is alles grijs. De trieste afloop is onvermijdelijk.
Aan de ene kant geeft dit boek een beeld van het leven in De Pijp anno 1904. Aan de andere kant klinkt het eigentijds. Schrijven over een homoseksuele relatie was in 1904 schokkend. Jacob Israël de Haan werd meteen na de publicatie ontslagen als journalist én als leraar op scholen. Arnold Aletrino, aan wie het boek was opgedragen, schrok zo van de publicatie van zijn vriend dat hij alle exemplaren van het boek die hij kon vinden heeft gekocht en verbrand. Ergens vermoed ik dat schrijven over een dergelijke toxische relatie, met geweld en betaald liefde, schokkend zou zijn ook anno 2024. Soms is liefde desastreus.
Naast de krachtige vertelling is de taal van dit boek puur een genot. Een mix van Amsterdams met woorden die nu poëtisch klinken, zoals pacifiek, vortgetriestigd, paisibel, commersaal en kijverig. Zoals meerdere schrijvers uit die tijd, verzint De Haan sierlijke nieuwe (lange!) woorden en woordencombinaties. Alleen al in de willekeurig gekozen 5 pagina’s 58 tot 63 vind je de woorden: sleepsloeg, vlugscherper, tikkeltikte, malledartelende, schommellichte, benenbeweeg, jongensdronkenheid, lolligzei, meezinglollend, bekjespraterden, luisterzwijging en schuiniglachende. Met zulke woorden win je altijd in scrabble. Prachtig. Ook de namen in dit boek zijn geen toeval: (Cor) Koning is geen koning, maar (Hans) Deelman is inderdaad een deelman: Hij geeft zich niet volledig over. De hospita van Cor heet juffrouw Mens en dit is ze ook. De hospita van Hans heet niet voor niets juffrouw Kater.
Jacob Israël de Haan
Dit boek heb ik tientallen jaren geleden gelezen. Ik begon dit boek te herlezen op 30 juni 2024, de 100ste sterfdag van Jacob Israël de Haan. Nog steeds een onvergetelijk boek.
De zeldzaame eerste editie van Pijpelijntjes
De hoofdrolspeler Cor Koning verlangt naar Felix Deelman. Ze zijn beiden jonge mannen. Cor noemt Felix Hans, Hans noemt Cor vooral Corrie of P’tit.
De roman begint als Cor een nieuwe woning zoekt in de Amsterdamse volksbuurt De Pijp. Hans wil bij hem komen wonen, maar ook weer niet: Hij heeft ook een eigen kamer elders in de stad. Wat volgt is het relaas van hun zeer moeizame relatie. Hans is druk met zijn studie medicijnen en met zichzelf. Hij is humeurig, wispelturig, naar Cor toe aantrekkend en afstotend. Zijn onrust resulteert in agressie en wreedheid. Trouw is hij niet. Cor in zijn verlangen is afwachtend, passief en grenzeloos. Immer wachtend op Hans, begeeft hij zich in het eindeloze drukke sociale leven van zijn hospita en haar entourage. Als zijn frustratie te hoog wordt zoekt hij troost bij arbeidersjongens tegen betaling, met de hoop dat Hans jaloers zal worden. Tegen de tijd dat het herfst wordt, is alles grijs. De trieste afloop is onvermijdelijk.
Aan de ene kant geeft dit boek een beeld van het leven in De Pijp anno 1904. Aan de andere kant klinkt het eigentijds. Schrijven over een homoseksuele relatie was in 1904 schokkend. Jacob Israël de Haan werd meteen na de publicatie ontslagen als journalist én als leraar op scholen. Arnold Aletrino, aan wie het boek was opgedragen, schrok zo van de publicatie van zijn vriend dat hij alle exemplaren van het boek die hij kon vinden heeft gekocht en verbrand. Ergens vermoed ik dat schrijven over een dergelijke toxische relatie, met geweld en betaald liefde, schokkend zou zijn ook anno 2024. Soms is liefde desastreus.
Naast de krachtige vertelling is de taal van dit boek puur een genot. Een mix van Amsterdams met woorden die nu poëtisch klinken, zoals pacifiek, vortgetriestigd, paisibel, commersaal en kijverig. Zoals meerdere schrijvers uit die tijd, verzint De Haan sierlijke nieuwe (lange!) woorden en woordencombinaties. Alleen al in de willekeurig gekozen 5 pagina’s 58 tot 63 vind je de woorden: sleepsloeg, vlugscherper, tikkeltikte, malledartelende, schommellichte, benenbeweeg, jongensdronkenheid, lolligzei, meezinglollend, bekjespraterden, luisterzwijging en schuiniglachende. Met zulke woorden win je altijd in scrabble. Prachtig. Ook de namen in dit boek zijn geen toeval: (Cor) Koning is geen koning, maar (Hans) Deelman is inderdaad een deelman: Hij geeft zich niet volledig over. De hospita van Cor heet juffrouw Mens en dit is ze ook. De hospita van Hans heet niet voor niets juffrouw Kater.
Jacob Israël de Haan
Dit boek heb ik tientallen jaren geleden gelezen. Ik begon dit boek te herlezen op 30 juni 2024, de 100ste sterfdag van Jacob Israël de Haan. Nog steeds een onvergetelijk boek.
“’P’tit… we lopen nou net als vreemden.’
‘Zeg… tob daar nou niet zo over.’
‘Ja… ik wel… we hebben allebei geprobeerd om bij elkaar te blijven en toch ging ’t niet...’
‘’t Leven is sterker dan wij… daar kunnen we niet tegenop.’” p. 201.
June 16, 2020
Interessant boekje uit 1904, waarin twee homovrienden en hun "jongensliefde" centraal staan op een volstrekt ongeproblematiseerde, bijna terloopse manier. Leuke schrijfstijl. Verouderd Nederlands zorgt voor extra laagje poëzie.
December 13, 2016
I had to read this book for school, yet damn it was fun! I still have no idea what this book is about but you have these individual scenes which are either extremely funny or depressive and sad. Strong vivid characters, beautiful language!
Displaying 1 - 3 of 3 reviews