Bandini

The Saga of Arturo Bandini #1

by John Fante, Brice Matthieussent (Translator)

Bandini, publié en 1938, est le premier volet d'une véritable saga familiale dont les thèmes et les personnages jalonnent toute l'oeuvre de John Fante.

Figure emblématique de ce premier roman, Svevo Bandini est maçon, comme l'était le père de l'auteur. Immigré italien de fraîche date, il s'est installé avec sa famille dans le Colorado. Durant tout l'hiver, Svevo cherche désespérément du travail et finit par trouver une riche maîtresse. Tout rentre dans l'ordre lorsque le printemps revenu, Svevo réintègre le foyer familial. Sa famille, c'est Maria, sa femme, une amoureuse lascive et surtout Arturo, le fils aîné. Rebelle et passionné, Arturo est l'élément moteur du récit. Un garnement qui porte sur ses parents un regard à la fois tendre et sans pitié. Il est d'une certaine manière le double de Fante, qui le suivra jusqu'à sa mort.

La grande force du roman réside dans son caractère quasi autobiographique et une écriture à la fois limpide, drôle et rageuse. À partir de 1940, Fante écrira peu, travaillant surtout pour Hollywood. Bandini est donc une oeuvre majeure, parce que rare et novatrice. Son influence, depuis Bukowski jusqu'à Coppola, a marqué plusieurs générations d'artistes et d'écrivains. --Stellio Paris

Genres: Fiction, Classics, Novels, American, The United States Of America, Literature, Americana

266 pages, Paperback

First published January 1, 1938

About the author

Fante's early years were spent in relative poverty. The son of an Italian born father, Nicola Fante, and an Italian-American mother, Mary Capolungo, Fante was educated in various Catholic schools in Boulder and Denver, Colorado, and briefly attended the University of Colorado.

In 1929, he dropped out of college and moved to Southern California to concentrate on his writing. He lived and worked in Wilmington, Long Beach, and in the Bunker Hill district of downtown Los Angeles, California.

He is known to be one of the first writers to portray the tough times faced by many writers in L.A. His work and style has influenced such similar authors as "Poet Laureate of Skid Row" Charles Bukowski and influential beat generation writer Jack Kerouac. He was proclaimed by Time Out magazine as one of America's "criminally neglected writers."

Reviews

[Vit Babenco · Rating 5 out of 5]

Wait Until Spring, Bandini is a bittersweet novel – it is bitter with its lucid sadness and sweet with its poetical imagery.
Family life, parents and childhood: a subject in thousands of books but every great author finds his own way to tell the story about his coming of age.

At once Federico and Arturo left the table. This was old stuff to them. They knew he was going to tell them for the ten thousandth time that he made four cents a day carrying stone on his back, when he was a boy, back in the Old Country, carrying stone on his back, when he was a boy. The story hypnotized Svevo Bandini. It was dream stuff that suffocated and blurred Helmer the banker, holes in his shoes, a house that was not paid for, and children that must be fed. When I was a boy: dream stuff. The progression of years, the crossing of an ocean, the accumulation of mouths to feed, the heaping of trouble upon trouble, year upon year, was something to boast about too, like the gathering of great wealth. He could not buy shoes with it, but it had happened to him.

Fathers are not always the paragons to their sons…
Even in the time of the Great Depression childhood remains a wondrous season of life.

[Guille · Rating 4 out of 5]

Esta nueva entrega de la saga Bandini supera incluso a “Camino de los Ángeles”. Tanto es así que si tuviera que recetar a alguien una cura para su crisis lectora este sería uno de los primeros títulos que me vendrían a la mente.

Fante es básico, bocazas y brillante. Te hará sonreír mientras te entristece, te entristecerá mientras te cabrea, te cabreará mientras te seduce, te seducirá mientras te deprime, te deprimirá mientras te hace sonreír...

[Jeffrey Keeten · Rating 4 out of 5]

”He liked the sound of the word. Women, women, women. He said it over and over because it was a secret sensation. Even at Mass, when they were fifty or a hundred of them around him, he reveled in the secrecy of his delights.

And it was all a sin--the whole thing had the sticky sensation of evil. Even the sound of some words was a sin. Ripple. Supple. Nipple. All sins. Carnal. The flesh. Scarlet. Lips. All sins. When he said the Hail Mary. Hail Mary full of grace, the lord is with thee and blessed art thou among women, and blessed is the fruit of thy womb. The word shook him like thunder. Fruit of thy womb. Another sin is born.”

It took a long time for the gritty writer, Charles Bukowski, to find his audience, but he did eventually achieve a modest amount of fame and even more modest fortune from a slice of the reading public who wanted stories that were so tangible that the reader could taste the foul air and feel the grimy walls of desperation and poverty. Bukowski’s novels are more authentic than anything nonfiction prose can conjure. Bukowski found an influencer for his type of writing when he stumbled upon John Fante’s books at his local library. Fante’s novels were long out of print and nearly forgotten. In the 1950s, Fante had made a living writing mostly undeveloped screen plays for Hollywood. It was hack work, but it provided a steady paycheck. It was the1970s when Bukowski convinced his publisher, Black Sparrow Press, to bring Fante’s work back into the light of day.

Bukowski called John Fante a God.

I had read his most celebrated novel, Ask the Dust, many decades ago, and I was long overdue to reread it. I decided that I should expand my reading beyond his most famous novel and read the quartet in timeline order, rather than the order of publication. Wait Until Spring, Bandini (1938) was his first Bandini novel, but remained unpublished until 1983. The Road to Los Angeles (1985) was next and then Ask the Dust (1939), followed by Dreams from Bunker Hill (1982). Ask the Dust is considered one of the quintessential novels about LA, and if you have doubts about reading the quartet, do make room for ATD in your reading queue.

WUSB is set in Colorado, and Arturo Bandini’s father is a bricklayer who finds it hard to obtain work when there is too much snow on the ground...which in Colorado would be a frequent problem. The Bandini family is poor and proud. They are a family of grand passions. Humiliations are reacted to with fists, insults, and brooding anger. Arguments are emotional, overwrought affairs that thunder through their house like Shakespearean tempests. I was raised in a family where emotions were bottled and buried. Humiliations were ignored, but not forgotten. Revenge was served cold. The white heat of anger was seen as an indulgence best brought down to a simmer. Grief was stoically controlled. So as I was reading all these flagrant expressions of emotion, I was decidedly uncomfortable. As I started to settle into the novel, pulled along by Fante’s easy flowing prose, I started to understand that this might not be my family, but this was certainly a living breathing family somewhere.

It is impossible to separate John Fante from Arturo Bandini. They are one and the same. Bandini may be living a larger, more embellished life than the one led by Fante, but the raw basis of their existence is the same. I was watching A Sad Flower in the Sand, a short documentary on John Fante. One of his friends said about him that she didn’t know if she could trust him because he would tell her two versions of a story about himself: one that was obviously embellished and one that seemed to be mostly true. It was only after she found out he was a novelist that she understood that he was sharing Bandini’s life with her. He obviously knew the difference between reality and fiction, but probably preferred the fictionalized version of himself, even though, I must say, the fictionalized version is no cakewalk.

Bandini and Fante are both short, maybe five foot one, and one of the continual humiliations for Bandini is that his two younger brothers are shooting past him in height. Bandini is in love with Rosa Pinelli, but she struggles to take him seriously. Being taken seriously is going to prove to be an ongoing issue for Bandini in all aspects of his life. He idealizes Rosa to the point of an obsession, which is probably somewhat baffling to her, given that they have rarely spoken. It is easier to keep someone on a pedestal when worshipping her beauty without the hindrance of weighing her other characteristics, such as personality, opinions, faults, and virtues.

Bandini’s mother has ”too much God in her,” and it drives most of the rest of the family crazy. Her middle son, August, has caught the religious virus, and she has hopes that he will become a priest. My Grandmother Ives was very religious and was very proud when one of her sons became a minister. She firmly believed that a mother that gave one son to the church was put in the VIP line to heaven. Maria Bandini hoped the same for herself. Despite all of her heavenly devotions, Svevo adores her, and she submits to his lusts like a dutiful wife should. Even as Svevo kicks the snow and rails against its existence, he still equates the beauty of it with his wife. ”The beautiful white snow was like the beautiful white wife of Svevo Bandini, so white, so fertile, lying in a white bed in a house up the street.”

Pride, emotions, religious fever, and poverty eventually tear the Bandini family apart, but it is those aspects that also prove to be the glue that draws them back together. Arturo has not yet discovered the solace/pain that will await him as a struggling writer. LA will soon be a beckoning, and the tap, tap, tapping of typewriter keys will become a metronome for telling his stories.

A Sad Flower in the Sand is available on YouTube if anyone is interested. https://www.youtube.com/watch?v=jsO0V...

If you wish to see more of my most recent book and movie reviews, visit http://www.jeffreykeeten.com
I also have a Facebook blogger page at:https://www.facebook.com/JeffreyKeeten

[Maziyar Yf · Rating 3 out of 5]

تا بهار صبر کن باندینی ، اولین کتاب از چهار گانه جان فانته ، نویسنده آمریکایی ایست که در آن داستان خانواده باندینی ، یک خانواده ایتالیایی – آمریکایی را بیان کرده ، خانواده ای که اگرچه موفق شده اند که از ایتالیا خود را به سرزمین فرصت ها برسانند ، اما رسیدن آنها به آمریکا با بحران و فاجعه اقتصادی و رکود گسترده در آمریکا همزمان شده .
داستان جان فانته بیشتر از نگاه باندینی پدر که کارگری آجرچین است ودر زمستان معمولا برای او کاری پیدا نمی شود وکوشش های او برای ساختن خانواده ای متلاشی شده و پسر بزرگ او آرتور و تقلای او برای یافتن خود در میان مذهب و عشق بیان شده و در طول داستان ، خواننده بیشتر با افراد خانواده باندینی آشنا میشود .
تا بهار صبر کن باندینی را می توان در ستایش امید دانست ، با پایان زمستان ، دوران سخت خانواده هم تمام شده و باندینی ها دوباره به روال زندگی خود باز می گردند ، از این رو خواندن کتاب فانته برای افرادی همانند ما که از زیستن در چنین شرایط جهنمی ، صبر و توانشان پایان رسیده پیام
خاصی دارد ، آنکه حتی تاریک ترین شب نیز به پایان می رسد و خورشید طلوع می کند

[StefanP · Rating 5 out of 5]

O mama, pogledaj me, ukrao sam ti deset centi, a ti se i dalje moliš. O mama, ubij me svojim rukama.

Čekaj, do proljeća Bandini je može se reći jedan autobiografski roman. Prati italijansku porodicu u Rokinu, državi Kolorado tokom dvadesetih godina dvadesetog vijeka. Toliko kratka knjiga a nikad više ljubavi i patnje na jednom mjestu. Jednom kada dobrostojeća žena po imenu Hildegard pozove zidara i kamenorezca Roka da joj popravi kamin, a ovaj ipak ustupa i predlaže svog prijatelja Sveva Bandinija uz opasku: “Možda zaradiš koji dolar pred Božić.” I tako je sve počelo. Portret likova i njihovih karaktera je vrlo dobro isklesan, Fante ulazi u njihove glave i čupa ono što bi običan čovjek činio u nastaloj situaciji. Priča je obuhvaćena dramskom snagom i pruža raznovrsne prizore iz stvarnog života gdje pri čitanju jednih ustreptimo od radosti, a drugi nam svojim sumornim užasom slede krv u žilama. Unutrašnje krize i nevolje u porodici Bandini nisu nesavladive, ali su takve da traju, pa se čak i produbljuju i zajedno sa sobom vode druge u propast.

[Cláudia Azevedo · Rating 5 out of 5]

Que maravilha de livro! Tão bem escrito, entre as lágrimas e o humor! Para os Bandini, nada é simples. Não há dinheiro, falta comida, abunda o preconceito pela sua pobreza e origem italiana. Arturo Bandini, o adolescente apaixonado e rebelde, debate-se com questões religiosas sobre o pecado e o purgatório. Este inverno terrível parece nunca mais terminar. Mas a primavera está a chegar e, com ela, a esperança que tudo ilumina.
(Quero ler tudo sobre os Bandini)

[Dream.M · Rating 4 out of 5]

هوا سرده و تو از درون و بیرون یخ زدی آرتورو ، من اینو می‌دونم. میتونم بفهمم چه حالی داری وقتی میگی از زندگیت راضی نیستی، به خانواده ت و ملیت مهاجرت افتخار نمیکنی و پدرت باعث سرافکندگی ته. آرتورو من درکت میکنم وقتی اونجوری غریزی و خودخواهانه عاشق میشی و بعد به خاطرش دست به گناه و دزدی میزنی. من غمت رو میفهمم و جنسش رو میشناسم وقتی پس زده و طرد میشی و هیچ جایی برای رفتن نداری. میتونم بفهمم روی پای خودت وایسادن برای یه نوجوان دوازده ساله یعنی چی، درک میکنم مادر و پدر داشتن ولی یتیم بودن چجوریه، آرتورو منم میدونم عشق توی دوازده سالگی چه طعمی داره و باور کن عمیقاً اعتقاد دارم عشق توی نوجوانی پاک ترین و خالص ترین نوع عشقه و هیچوقت دوباره تکرار نمیشه. آرتورو منم مثل تو کسی رو از دست دادم و عشقم رو توی تابوت دیدم و باهاش مردم. منم سردمه آرتورو ، م��ل تو و هیچ آتیشی گرمم نمیکنه .
....
فانته توی این کتاب ثابت کرده یک رمان برای اینکه تاثیر گذار و ارزشمند باشه، لازم نیست حتما یک قطعه ادبی درخشان باشه یا نثر مبهم و پیچیده ای داشته باشه . کافیه صادقان�� بنویسی و بلد باشی خوب بنویسی.
جالب این جاست که فانته این رمان رو توی ۲۹ سالگی نوشت و فقط یکبار قبل چاپ اونو خوند. با این حال تونست همچین کتاب محشری از کار دربیاره. این اگه نبوغ نیست پس چیه؟

[Lyn · Rating 4 out of 5]

It has been said of John Fante that he is one of America’s “criminally neglected authors.”

I would add that this is not a misdemeanor but a felony. I only discovered his work when I read Darrell Kastin’s wonderfully entertaining Shadowboxing With Bukowski and learned that Fante had been an influence on the Barfly.

Wait Until Spring, Bandini is Fante’s introduction to the world of Svevo Bandini, one of the criminally neglected characters in literature. First published in 1938, between the Great Depression and the Second World War, Fante describes the lives and misadventures of the Bandini clan in Colorado.

No doubt drawing on his own Italian-American experience, Fante reveals how the fiercely American, yet never abandoned Italian descent of Svevo shapes his world and his family’s. The reader meets a plethora of wonderful characters: Svevo’s wife Maria and their sons Arturo, Federico and August (and I could not help wondering if they had any influence at all on Mario Puzo’s Corleone boys – Santino, Fredo and Michael) as well as Svevo himself, his friend Rocco, and his hated mother in law Donna Toscana. (Donna damn near steals the show).

Like Cher’s Moonstruck, Lawrence Kasdan’s 1990 I Love You to Death, and any number of lesser Italian American tragi-comedies, the lyrical quality of the dialogue and the fine lines between misery, joy and reverence must be experienced to be understood, but it was entertaining and many times uproariously funny. The more sober parts introspective, culturally and timely observant, were like a snapshot of a time and place. His vivid description of a time before radio and TV, when a dime would get you into a theater, when families savored the experience of a fresh roasted chicken like a feast was mesmerizing and the pages turned and turned.

Fante’s writing is inspired and well crafted and this was a joy to read. I’ll revisit Fante for the rest of the Bandini books (four in all) and anything else by him I can find.

[Ali.Deris · Rating 4 out of 5]

داستانِ مردی فقیر و زحمتکش و غرق در بدهکاری ... دارای سه پسر و همسری زحمتکش و زندگی سختی که باهاش دست و پنجه نرم میکنن .

✔ روند داستان اینقدر جذاب بود که دوست نداشتم کتاب رو بذارم زمین 👌 توصیف شخصیت ها و دیالوگ ها عالیه . کاملا با باندینی همذات پنداری کردم در طول کتاب و سختی هایی که تحمل میکرد رو از درون حس کردم ....

✔ زندگی مهاجران در غرب و مشکلاتی که باهاشون مواجه هستن رو خیلی خوب به تصویر کشیده 👍

✔ مقدار زیادی از کتاب در مورد آرتورو پسر اول باندینی ه . شخصیت این پسر تا حدودی شبیه #هولدن_کالفیلد در #ناطور_دشت ه به نظرم . پسری که دچار بحران هویت نوجوانی ه ! پسری که از اسم و فامیلش نفرت داره و دوست داره اونو به جای آرتورو باندینی ، جان جونز صدا بزنند . از شغل پدرش رضایت نداره و ...

✔ در مورد ترجمه هم باید بگم عالی بود و هیچ عیب و نقصی از نظر من نداشت 👍

[Hosein · Rating 5 out of 5]

اگه نسخه‌ی ترجمه شده رو این کتاب رو میخونین، از خیر فصل نهم بگذرین و به انگلیسی بخونین، به حدی سانسور شده که متوجه نشین چی میگه. اتفاقا بهترین فصل و اوج داستان هم همینجاس.
این کتاب به تنهایی کار قابل توجه و خیلی قوییه، اما کافیه که یکم با سینمای دهه بیست و سی آمریکا آشنا باشین تا بهتر هم بشه. پسرِ ارشد باندینی، آرتورو، خیلی به سینما علاقه داره و روای بخش بزرگی از داستانه، شخصیتش با دقت زیادی از روی همون فیلم‌ها نوشته شده. یکسری جاها دیالوگ‌های پیچیده‌ای داره و توی صحبت‌هاش چیزایی رو میگه که از یه پسر دوازده ساله بعیده، در حالی که تمام این بخش‌ها از روی یکسری از آثار کلاسیکه و ترکیبی از جملات توی اون فیلم‌هاست.
در کل شخصیت پردازی جان فانته شگفت انگیزه، خوشحالم که سه جلد دیگه از این مجموعه مونده و میتونم سر حوصله برم سراغشون.

[Milad Rami · Rating 4 out of 5]

تا بهار صبر کن باندینی داستان ساده‌ای داره، ولی فانته با قلم صادق و بی‌پرده‌ش یه جوری توی ذهن آدم می‌مونه که انگار خودت با باندینی توی همون اتاقای تنگ و خیابونای خاکی لس‌آنجلس قدم می‌زنی. چیزی که خیلی به دلم نشست این بود که شخصیت اصلی پر از تناقضه؛ هم پر از اعتماد به نفس و رویا، هم پر از تردید و شکست. همین باعث می‌شه خیلی واقعی و نزدیک حس بشه.

شخصیت‌های دیگه هم خیلی خوب پرداخت شدن؛ مثلا مادر باندینی با اون صبوری و ایمانش، یا پدرش که یه جور نماد شکست و غرور از دست رفته‌ست، و حتی آدمای فرعی‌تر مثل دوستان و همسایه‌ها، هر کدوم یه تکه از فضای خشن و فقیرانه‌ی اون دوران رو نشون می‌دن. فانته بلد بوده آدم‌هاشو طوری بسازه که حتی وقتی کم ظاهر می‌شن، باز اثرشون روی ذهن و حس باندینی پررنگ بمونه.

فضای کتاب خاکستریه، پر از فقر و بی‌قراری، ولی فانته با یه طنز تلخ و نثر سرزنده این تلخی رو شیرین می‌کنه.

درباره ترجمه هم بگم که کار محمدرضا شکاری واقعا روان و خوش‌خوان بود. حس کردم تونسته لحن بی‌پرده و خام فانته رو خوب منتقل کنه.

در کل، برای من این کتاب یه جور تجربه صادقانه از بلوغ و دست‌وپنجه نرم کردن با رویاست؛ هم خنده‌دار، هم تلخ، هم خیلی نزدیک. در واقع تا بهار صبر کن باندینی یک جور داستان بلوغ و کشف خوده، ولی نه به شکل قهرمانانه؛ بلکه پر از شکست، تردید و تناقض. شاید همین واقع‌گرایی تلخش باعث می‌شه آدم باهاش خیلی ارتباط بگیره.

اگه بخوام این کتاب رو با کتاب رگ و ریشه از فانته مقایسه کنم من اون کتاب رو بیشتر دوست داشتم و به نظرم قوی‌تر و کامل‌تر بود.
ولی خب تا بهار صبرکن باندینی جلد اول مجموعه بود و دوست دارم کل این مجموعه ‍چهارگانه باندینی رو بخونم و بعد شاید امتیازم رو تغییر بدم.

[Kalliope · Rating 4 out of 5]

I was first told about John Fante by a Spanish friend. I had never heard of him before, but it seems he is amply translated and well-liked by Spanish readers. Perusing through his list of works, I was drawn by the title of The Road to Los Angeles, since I was soon going to fly to that sprawling city, but as this was the second volume of his tetralogy, I then proceeded to purchase the first in the series, the book I am reviewing here. His tetralogy has been named “The Great Los Angeles Novel”. Of the four, the most famous is the third volume or Ask the Dust

Once I was in California, talking about books with friends there, whom I consider well-read, I was surprised that they were unaware of Fante. It is striking then that Fante has grown roots in the Spanish readership but has not produced a comparable echo in the US – or maybe he has.

This novel was published in 1938, and it is not set in California but in Rocklin, Colorado. It reads autobiographical although Fante was born in Denver.

It took me a few chapters to get into the rhythm of the novel. In it the world is seen through the teenager Arturo Bandini, who is having some difficulty in defining his identity; his instincts also seem somewhat in disarray. He is torn between his very catholic mother and his not exemplary father (..you’re quite a guy, Papa. You are killing Mamma, but you are wonderful). Arturo is self-centered and cruel; he enjoys torturing animals. Poverty and his immigrant origins (he is not just Italian, but his family originates from the poor region of Abruzzo) obsess and mortify him.

I was then faced, at first, with a realist novel that dwelled, crudely, upon the difficult and exceptional efforts that the various immigrants had to faced when finding their lives in the new country -- and in his kind of harsh realism, he is considered the muse of Charles Bukowski. In his portrayal, Fante is sensitive to the contradictions or dualities that his characters experienced during their process of adaptation. They were both appalled at the hardships they had to endure and amazed at their sought-after models (Sometimes she opened the pages of a woman’s magazine….. these magazines, these pictures represented that vague category: ‘American women.’ Always she spoke in awe of what ‘the American women’ were doing.).

As the novel moved along there was a change in focus and also in tone. Once the attention is no longer solely centered on Arturo and moves onto his father Svevo, who Is ensnared into an Arcadia (luxury and a woman), the novel turned for me much more interesting. The implausibility of this dreamworld did not detract; it added a richer texture. This was no Magic Realism, but a subtle humor in a dreary world.

I was hooked and ready to move to L.A. with The Road to Los Angeles

[Sana · Rating 3 out of 5]

خیلی داستان ساده‌ ای داشت ولی من خیلی از خوندنش لذت بردم بجز پایان کتاب که باعث شد یک ستاره کم بشه.
ایشالا بتونم بقیه ی جلداشو بخونم.

[Ali Np · Rating 5 out of 5]

این‌روزها بیش از هر زمانی دیگر، چشم به راه بهار هستم. نمی‌دانم شما به «نشانه‌ها» ایمان دارید یا نه؟ شاید نشانه‌ها صرفاً چیزهایی بی‌ربط و من‌درآوردی باشند که به آدمی تحمّلِ گذران منجلاب کنونی و امید به آمدنِ سراب شیرین آینده را می‌دهند.
اما این نشانه‌ها تنها دست‌آویزیست که اکنون می‌توانم به آن دل‌خوش باشم همچون شاخه‌ی سبز درختی که بینوایی در حال فرو رفتن در باتلاق به آن چنگ می‌زند.

دیشب با دوستی هم‌دل و هم‌قدم شدیم. از آن دوست‌هایی که با خود می‌گویی حیف! چقدر دیر از وسعتِ درون او باخبر شده‌ای اما باز هم شُکر!
همیشه تعریفِ چهارگانه‌ی معروفِ «جان فانته» را شنیده بودم اما هیچ‌وقت در اولویت‌هایم نبود. اینکه در میان انبوه قفسه‌های کتاب‌ ناگهان دلم هوای ادبیات سرکشِ آمریکا را کُنَد و از آن‌همه کتاب، این چهارگانه، ناخودآگاه به چشم بیاید و کتابی که قرار است انتخاب کنم تا از این دوست عزیز هدیه بگیرم، بشود شماره‌ی اول این چهارگانه و از قضا نامش این باشد: «تا بهار صبر کن باندینی»

امروز ظهر هم که سرانجام می‌توانم خواب‌های درهم‌و‌برهم و اعصاب‌خوردکن را همچون کلوخ‌های سنگ از روی تن خسته و بی‌جانم بِتِکانم و چشم باز کنم، اتفاقی سراغ رادیوی کوچک می‌روم. همانی که شبیه به مالِ مادربزرگ است و اصلاً به همین علت خریده‌ام!
رادیو فرهنگ، موج اف ام، ردیف ۱۰۶ مگاهرتز این شعر از حسنعلی رفیعا را می‌خواند:
ما را غرض به جز رخ گل از بهار چیست؟
خوش‌تر به روزگار، ز دیدار یار نیست.
یک روز عمر دیدنت ای گل غنیمت است.
روزی که بی تو می‌گذرد، روزگار نیست.
ساقی بریز باده و می نوش و غم مخور.
که امروز را به روز دگر اعتبار نیست.
دوشینه می‌گذشت عَسَس از کنار شهر،
می‌گفت زیر لب که کسی هوشیار نیست.
دست طلب به پیش فرومایگان مَبَر.
ما را امید جز کَرَم کردگار نیست.

باشه جان فانته! باشه رفیعا!
ما تا بهار صبر می‌کنیم و یک‌جوری با هزار بدبختی این شاخه‌ی خمیده را همانطور خمیده نگه‌می‌داریم! نیمچه غرورمان را جلوی فرومایگان زمین نمی‌زنیم! به امید تماشا و آب دادن به آن گل سرخ، اشک‌هایمان را پشت پلک‌ها نگه‌می‌داریم…
باشد که بهار ناامید نَکُند ما را…

بله! زمان زود می‌گذره. جملاتی که در یکم اسفند ۱۴۰۳ نوشته بودم، به تاریخ یکم فروردین ۱۴۰۴ اینجا آپلود شدند و کتاب در آخرین روزهای زمستان خوانده شد. فوق‌العاده بود. بعد از سه تا کتابی که امسال خوندم و چندان لذت نبردم، یه‌جای این کتاب که بودم ناگهان کتاب رو بستم و به خودم گفتم: آخیش به این میگن شخصیت‌پردازی! احتمالاً خیلی زود کتاب بعدی رو بخونم. آرتورو باندینی یک خشم و دیوانگی جذابی داره که حسی بهم میگه فعلاً زیر خاکستر ترسِ نوجوانی مونده و قراره در کتاب‌های بعدی مشتعل بشه و فوران کنه!
در انتها اگه داری این ریویو رو میخونی: سال نوت مبارک! باشد که بهار نا امید نکند ما را…

[zumurruddu · Rating 4 out of 5]

Alla faccia della famiglia disfunzionale (come si direbbe oggi): la madre bigotta che non fa altro che recitare rosari, il padre che si dà alla macchia per settimane mollando i problemi che non sa affrontare, e che dire della nonna? la personificazione dell’astio. E in tutto ciò, miseria. La miseria degli immigrati italiani negli Stati Uniti sul finire degli anni ‘20.
Come devono venire su i figli? Arturo, alle prese con i primi furori adolescenziali, è un ladruncolo che pensa di scaricare la coscienza nel confessionale e che ammira il padre quando pensa che abbia tradito la moglie con una donna ricca. Degli altri due, uno si vuol fare prete per opportunismo.
Insomma, che razza di personaggi, come si fa ad empatizzare?
Eppure le scene con cui sono ritratti hanno una grande potenza (mi è rimasta impressa tantissimo la madre Maria che va a fare la spesa dal salumiere ma non ha soldi e nemmeno coraggio di chiedere un nuovo credito…), e insomma mica lo so che sortilegio mi ha fatto questo John Fante per tenermi incollata alle pagine così.

Alla fine non si può che aspettare primavera con questi malmessi, ma autentici, Bandini - figuriamoci io, poi, che odio il freddo, l’inverno, la neve e persino il Natale.

[Dagio_maya · Rating 4 out of 5]

"Oddio questi italiani!"

"Di una cosa però son sicuro: tutta la gente della mia vita di scrittore, tutti i miei personaggi si ritrovano in questa mia prima opera. Di me non c’é più niente, solo il ricordo di vecchie camere da letto, e il ciabattare di mia madre verso la cucina."
John Fante.
**********************************

Bianca è la neve che ricopre Roklin, Colorado.
Bianca è Maria Toscana, moglie del muratore Svevo Bandini.
Tre figli: Arturo 14 anni, August 10 e Federico 8.
Scarpe rattoppate con pezzi di cartone, conti accumulati da saldare e una casa che rinfaccia di non appartenere a chi ci abita.

La famiglia Bandini non ha molto di particolare:
una famiglia italo-americana come tante e tra le tante disseminate negli anni '30 statunitensi.
Ingredienti principali: povertà e quel credo religioso che compone e scompone una vita fatta di stenti.
La sofferenza vive nella pancia vuota ma anche in quella dolorosa consapevolezza del non appartenere: non più italiani e non ancora americani.

"Di nome faceva Arturo, ma avrebbe preferito chiamarsi John. Di cognome faceva Bandini ma lui avrebbe preferito chiamarsi Jones. Suo padre e sua madre erano italiani ma lui avrebbe preferito essere americano. Suo padre faceva il muratore ma lui avrebbe preferito diventare il battitore della squadra di baseball dei Chicago Cubs. Vivevano a Rocklin, Colorado, diecimila abitanti, ma avrebbe preferito vivere a Denver, a cinquanta chilometri di distanza."

Un duro inverno per la famiglia Bandini che ci fa sorridere con Arturo e i suoi innocenti pensieri, i suoi primi tormenti d'amore; ci fa riflettere con Svevo che assaggia le comodità della ricchezza finchè dovrà prendere una decisione importante.

Bisogna aver pazienza.
La neve si scioglierà, arriverà la primavera e il sole finalmente riscalderà anche casa Bandini.

[Teresa · Rating 5 out of 5]

Também eu, Arturo. Também já fui má quando a vida destruiu injustamente os meus sonhos.
Também eu, Svevo. Também já me deixei cair em tentação e feri cruelmente quem me amava.
Também eu, Maria. Também já me senti a morrer de amor e a odiar quem tanto amava.

(Quem não?)

Até já, Bandini (Fante)...

[Roya · Rating 4 out of 5]

آه! چی بنویسم از این کتاب و چجوری بنویسم؟
این کتاب تمام احساسات من رو درگیر خودش کرد. نویسنده جوری داستان یک خانواده‌ی ایتالیایی ساکن آمریکا رو روایت میکنه که تمام کرکترها رو جدا از سن و جنسیت‌شون درک می‌کنین و دوست دارین دست‌شون رو به گرمی بگیرین و بهشون اطمینان بدین که همه‌چیز بهتر میشه و اون‌ها بهترین تصمیم رو گرفتن.
تنهایی کرکترها من رو خیلی ناراحت می‌کرد :(
ناراحت بودم که چرا نمی‌تونم توی این لحظه کنارشون باشم. چرا نمی‌تونم به آغوش هم هُل‌شون بدم.
داستان خیلی ساده‌ست ولی واقعا در ساده‌ترین حالت ممکن زیباست. در معمولی‌ترین حالت، احساسات‌تون رو برانگیخته می‌کنه. بیشترین چیزی که راجع بهش دوست داشتم این بود که صرفا حول یک کرکتر اصلی نمی‌چرخید. درست در زمانی که داریم یک کرکتر رو محکوم می‌کنیم، بهش حق می‌دیم. شخصیت‌پردازی واقعا عالی بود.
باید برم سراغ جلد بعدی. نمی‌خوام از خانواده‌ی باندینی فاصله بگیرم. ㅜ_ㅜ


پ.ن: رؤيا، اگر این ریویو رو می‌بینی بدون که من دارم یه سبد بزرگ از قلب‌های آبی روی سرت می‌بارونم!✨️💙

[Sareh Booyeh · Rating 4 out of 5]

جلد اول از چهارگانه ی فانته رو امروز تموم کردم. بطور کلی دوستش داشتم اما بنظرم اونجوری که باید به شخصیت ها پرداخته نشده بود. انگار نویسنده به هر شخصیت یه ناخنکی زده و عبور کرده بود. یه جاهایی تضادی که آرتورو بین علاقه ش به پدر و مادر داره حرص دراره. بی جهت از پدرش بت می‌سازه و به مادرش به چشم یک زن دیوونه نگاه می‌کنه. هرچند آخر کتاب رو به شدت دوست داشتم و دلم خنک شد چون بیوه خیلی رو مخم بود:)))

[Sepehr · Rating 4 out of 5]

این برفِ خطاکار :

داستان با سوز زمستانی و نفرت از عالم و آدم شروع می‌شود. وقتی که از درون داغی ولی بیرون سرد است. این پارادوکس حتی در کاراکترها نیز نمود پیدا می‌کند، تک تک شخصیت‌ها در موقعیت‌هایی قرار می‌گیرند که واکنش‌هایی برخلاف انتظار از خود بروز می‌دهند، البته اعمال و عکس‌العمل‌های داستان هرچند شاید عجیب باشند ولی غیرمنطقی نیستند. باور دارم که فانته «عقده» را خوب می‌فهمید. جهانِ فانته، جهانِ کمبود‌ها و استقامت است. جهان خطا کردن‌ها، زمین خوردن‌ها ولی دوباره بلند شدن‌ها. شخصیت‌های سیاه و سفید ندارد، همه طیف خاکستری هستند، بعضی پررنگ و بعضی کمرنگ‌تر، ولی هیچکدام خالص نیستند. حتی خدا هم در آثار او نقص دارد.

چه زمستان‌ها که در راه است باندینی :

چهارگانه مشهور فانته شامل : تا بهار صبر کن باندینی، جاده لس آنجلس، از غبار بپرس و رویاهایی از بانکرهیل، روند رشد یا حتی به بیانی سقوطِ شخصیتی بنام آرتورو باندینی از زمان نوجوانی به بعد است. تا بهار صبر کن باندینی اولین کتابِ این مجموعه و روایتگر دوران سخت نوجوانی باندینی است. زمانی که با روزگار دست به یقه است و به تقدیر مشت و دندان نشان می‌دهد حال آنکه مملو از آرزوست.

در نهایت :

اگر بخواهیم نویسندگانی که مستقیم یا غیر مستقیم متاثر از کنوت هامسون هستند را به یک جشنواره دعوت کنیم، از نظر من فانته باید جایزه‌ی خلف‌ترین شاگرد را ببرد. در قیاس با جهانِ سالینجر نیز به نظر من، جهان فانته فهمیدنی‌تر و سرسخت‌تر است. فانته بیشتر با دنیا در رینگ مشغول مشت‌زنی است در حالی که سالینجر ترجیح می‌دهد قهر کند.


اسفند هزار و چهارصد

[Emilio Gonzalez · Rating 5 out of 5]

Que grata sorpresa me llevo con mi primer lectura de John Fante. Un estilo sencillo, sin vueltas, que va directo al hueso, una muy buena experiencia.

La novela no tiene un entramado complicado, la historia es sencillísima, es la de Arturo Bandini, el mayor de 3 hermanos, que a sus 14 años sufre una agobiante vergüenza por la pobreza en la que vive con su familia debido a la falta de trabajo del padre, que lo poco que consigue lo gasta en juego y alcohol. Para colmo, de la noche a la mañana su padre deja la casa para irse con una viuda millonaria del mismo pueblo, dejando a su madre sumida en una terrible depresión. A partir de este hecho, la relación de Arturo con su padre va a oscilar entre el odio que le genera ver a su madre abatida y sin consuelo por el abandono sufrido, y la admiración de siempre, que incluso ahora se acrecienta al ver que su padre es capaz de darse una gran vida al lado de una mujer con dinero, porque en definitiva, que su padre pueda alcanzar algo de éxito significa no perder la esperanza que a él también lo pueda alcanzar un golpe de suerte en algún momento.

Es un gran libro, muy recomendable.
4.5

[paper0r0ss0 · Rating 4 out of 5]

Gli inverni sono piu'... invernali se sei un dago, un pezzente italiano da non molto immigrato negli Stetes anni '30. Lo sono, se sei un padre dei famiglia, un muratore un po' scapestrato, non un santo, non impeccabile. Lo sono, se sei una moglie costretta a fare i salti mortali per governare in ristrettezze e umiliazioni una famiglia numerosa. Lo sono ancor di piu', se sei un ragazzino costretto a misurarti tutti i giorni con la cattiveria che solo altri ragazzini possono avere. Costretto a confrontarsi con i sogni di una normalita' "straniera" che appare irraggiungibile. La saga di Arturo Bandini comincia bene, tristemente bene. Con questo libro collocabile, dal punto di vista logico, agli albori dell'avventura di Bandini, John Fante delinea con classe affabulatoria, un'epopea clamorosamente bella e scritta altrettanto bene. La scena di Maria, la madre di Arturo, dal macellaio, vale da sola "il prezzo del biglietto".

[☾da · Rating 3 out of 5]

اولین کتاب از چهارگان�� ی فانته : روایت خانواده ی مهاجر ایتالیایی به نام باندینی که در امریکا با فقر زندگی میکنن، پدر خانواده اسوو باندینی که بنا و آجرچینه و به خاطر برف سنگین توی زمستون نمیتونه کار کنه و همین باعث سخت شدن زندگی برای زن و سه تا پسرش میشه.
آرتورو باندینی پسر ارشد ۱۴ ساله ی خانواده که بیشتر شاهد اتفاقات و سختی های زندگیه ، کسی که پدرش رو تحسین میکنه و اون رو مثل الگوی خودش میبینه ولی نمیتونه ظلمی که در حق مادرش میشه رو تحمل کنه و بین روابط پیچیده ی پدر و مادرش در کشمکشه. کسی که با وجود مشکلات عاطفی و مالی و ناراحتی ها سعی میکنه با رویای عشق به رزا پینلی و بیس بال به زندگی ادامه بده.

انتهای کتاب خیلی ساده و بدون اتفاق خاصی تموم شد، طوری که آدم با خودش میگه خب که چی؟ این همه ناراحتی برای هیچی؟ ولی همین هم کتاب رو شبیه زندگی واقعی میکنه. همونطوری که بعد از کلی سختی و ناراحتی صبح بیدار میشیم و به بودن تو این دنیا ادامه میدیم به این امید که شاید بهاری از راه برسه.

متن و ترجمه انقدر راحت خوان و روان بود که در کمتر از ۲۴ ساعت تمومش کردم.

تیرماه ۱۴۰۴

[Edita · Rating 5 out of 5]

Now that I am an old man I cannot look back upon Wait Until Spring, Bandini without losing its trail in the past. Sometimes, lying in bed at night, a phrase or a paragraph or a character from that early work will mesmerize me and in a half dream I will entwine it in phrases and draw from it a kind of melodious memory of an old bedroom in Colorado, or my mother, or my father, or my brothers and sister. I cannot imagine that what I wrote so long ago will soothe me as does this half dream, and yet I cannot bring myself to look back, to open this first novel and read it again. I am fearful, I cannot bear being exposed by my own work. I am sure I shall never read this book again. But of this I am sure: all of the people of my writing life, all of my characters are to be found in this early work. Nothing of myself is there any more, only the memory of old bedrooms, and the sound of my mother’s slippers walking to the kitchen.

—Author's Note

[Rêbwar Kurd · Rating 4 out of 5]

سرما همیشه فقط سرمای هوا نیست؛ گاهی سرمای فقر است، سرمای انزوا، سرمای بی‌اعتنایی یک جامعه به مردمانی که به امید نان و رویاها پایشان به خاک آن رسیده. در دل همین زمستان سخت است که «آرتورو باندینی» شکل می‌گیرد؛ نوجوانی با دست‌های یخ‌زده، جیب‌های خالی و ذهنی پر از رویاهایی که هیچ نسبتی با واقعیت ندارند. تا بهار صبر کن، باندینی فقط داستان یک خانواده‌ی مهاجر نیست، بلکه روایت تولد یک نویسنده است، یک خودآگاهی تلخ که از دل رنج و تحقیر سربرمی‌آورد. فانته در اینجا جهان خودش را می‌سازد: جهانی که پر است از گرسنگی، ایمان، خشونت پدرانه، تسلیم مادرانه، و یک پسر که مدام می‌خواهد چیزی جز آنچه هست باشد.
این رمان اعتراف‌نامه‌ای است از یک نوجوان گرسنه، سرکش و پرهیاهو که در برابر جهانی بی‌رحم قد علم می‌کند و از همان آغاز می‌خواهد چیزی بیش از سهم حقیر زندگی‌اش باشد. فانته در این جلد نخست چهارگانه‌ی باندینی، تصویری می‌سازد که بعدها در «جاده‌ی لس‌آنجلس»، «از غبار بپرس» و «رویاهای بانکرهیل» کامل‌تر و عمیق‌تر می‌شود، اما در اینجا همه‌چیز هنوز بوی خامی و آغاز دارد؛ جایی که رویای نویسنده شدن با فقر، تنهایی و کشمکش‌های خانوادگی در هم گره می‌خورد.

این کتاب، در ظاهر رمانی ساده درباره‌ی یک پسربچه‌ی ایتالیایی‌تبار فقیر در کلرادوی آمریکا است، اما در عمق خود چیزی فراتر را حمل می‌کند: تلاشی بی‌امان برای یافتن هویت. باندینی نه‌فقط با مدرسه و همکلاسی‌هایش، که با خدا، با کلیسا، با والدینش، با شهر و با خودش در جنگ است. او در جهانی بزرگ می‌شود که دین و فقر دست‌به‌دست هم داده‌اند تا شخصیت او را خرد کنند، اما همان‌جا است که روح عصیانگر و سرکش او شکل می‌گیرد؛ روحی که در هر لحظه مرز میان ایمان و کفر، احترام و نفرت، عشق و خشم را در هم می‌شکند.

این رمان آغازی است بر چهارگانه‌ی باندینی، و اگر بخواهیم به اهمیتش پی ببریم باید بدانیم که فانته نه‌تنها درباره‌ی خودش نوشته، بلکه درباره‌ی تجربه‌ی میلیون‌ها مهاجر در آمریکا قلم زده است؛ تجربه‌ی کسانی که می‌خواستند بخشی از رویای آمریکایی باشند اما سهمشان فقط فقر، بی‌جایگاهی و نگاه‌های تحقیرآمیز بود. آرتورو باندینی در این میان تجسم همین تضاد است: پسری که می‌خواهد آمریکایی باشد، اما همیشه لکه‌ی ایتالیایی بودن روی پیشانی‌اش سنگینی می‌کند.

فانته لحنی دارد که میان طنز تلخ و سوگ غم‌انگیز نوسان می‌کند. گاهی می‌خندیم، چون جهان آرتورو پر از کج‌فهمی‌ها و خیال‌پردازی‌های کودکانه است. اما همان لحظه خنده در گلویمان می‌ماسد، چون پشت هر شوخی، فقر و محرومیتی عظیم خوابیده است. مثل لحظاتی که آرتورو در خیال خود را قهرمان بیسبال می‌بیند، اما در واقعیت حتی کفش گرم برای بازی در برف ندارد.

فانته با نثری برنده و بی‌رحم، سردی دهه‌ی سی میلادی را به جان ما می‌نشاند. نه فقط سرمای جغرافیا، بلکه سرمای تاریخی که مهاجران در آن احساس کردند هیچ ریشه‌ای در آن ندارند. «پدر» آجرچینی است فرسوده، گاه خشن و گاه ناتوان از مهربانی؛ مردی که زیر بار زندگی له شده و همان‌قدر که قربانی است، همان‌قدر هم تبدیل به عامل خشونت می‌شود. «مادر» اما همچون سایه‌ای مذهبی و صبور، سنگینی این بار را با دعا و ایمان به دوش می‌کشد. تضاد این دو جهان – خشونت مردانه و تسلیم زنانه – بستری است برای زایش نگاه آرتورو: نگاهی که بعدها در از غبار بپرس به اوج می‌رسد.

یکی از نقاط قوت کتاب این است که زبانش در عین سادگی، پر از انرژی، طنز تلخ و شور زندگی است. او به‌خوبی تضاد میان رؤیاهای کودکانه‌ی باندینی و واقعیت تلخ فقر را نشان می‌دهد. هرجا که باندینی به دنبال عظمت است، جهان کوچک و خاکستری اطرافش او را به زمین می‌کوبد. هرجا که می‌خواهد به «قدیس» بدل شود، نفس سرکش و میل به شکستن قوانین او را رسوا می‌کند. همین تناقض، او را به یکی از شخصیت‌های به‌یادماندنی ادبیات قرن بیستم بدل کرده است.

رمان فانته درواقع شرح لحظه‌ای است که ذهن یک کودک به آستانه‌ی نوجوانی می‌رسد و ناگهان همه‌ی آنچه را که تا دیروز حقیقت مطلق می‌پنداشت، دروغ و بی‌اعتبار می‌یابد. خدای مدرسه و کلیسا به مسخره گرفته می‌شود، اقتدار والدین فرو می‌ریزد، و جای همه‌ی اینها را رؤیای نوشتن، رؤیای جاودانه ماندن با کلمات، پر می‌کند. فانته این دگرگونی را نه با شعار و بیانیه، که با خنده‌های عصبی، با فحش‌ها، با دعواهای کودکانه و با هذیان‌های نیمه‌جدی باندینی به تصویر می‌کشد.

«تا بهار صبر کن، باندینی» همچنین رمانی درباره‌ی تنهایی است. باندینی، چه در مدرسه، چه در خانه، همواره احساس می‌کند غریبه است. او در میان فرزندان مهاجران ایتالیایی در آمریکا، جایی برای خودش نمی‌یابد. تحقیر، فقر و تفاوت‌های فرهنگی بر شانه‌هایش سنگینی می‌کنند. اما درست در همین بیگانگی است که رؤیای نویسنده شدن زاده می‌شود. فانته نشان می‌دهد که ادبیات گاهی زاده‌ی درد است، زاده‌ی فاصله گرفتن از جمع، و باندینی با همان سرکشی‌اش می‌خواهد از جهان بیرون یک «من» بسازد، هرچند این من پر از زخم و غرور کودکانه باشد.

نکته‌ی مهم دیگر، طنز فانته است. او حتی در تلخ‌ترین لحظات، از خنده دست نمی‌کشد. این طنز نه از جنس لطیفه و شوخی‌های سبک، که نوعی واقع‌بینی تلخ است. جهان، به‌خودی‌خود مضحک و رقت‌انگیز است و باندینی تنها کسی است که این مضحکه را فریاد می‌زند.

اگرچه این کتاب نخستین جلد چهارگانه است، اما به‌تنهایی هم ارزش ادبی بالایی دارد. فانته در آن نه‌تنها دنیای باندینی، بلکه دنیای خودش را می‌سازد. رمانی که از تجربه‌ی مهاجران ایتالیایی، از کشمکش‌های فقر و دین، و از شور نویسندگی برمی‌آید. رمانی که صدای یک نسل سرکوب‌شده است، اما در عین حال فراتر از زمان و مکان خودش می‌ایستد.

خواندن «تا بهار صبر کن، باندینی» مثل نگاه کردن به نخستین نقاشی خام یک هنرمند بزرگ است؛ همه‌چیز در آن ناپخته، کودکانه و پر از اغراق به نظر می‌رسد، اما همان‌جا می‌توان ردپای نبوغ آینده را دید. فانته با این کتاب نشان داد که توانایی دارد روح زمانه‌اش را با زبانی ساده و بی‌پرده ثبت کند. و باندینی، این پسربچه‌ی جسور و لجباز، همانند شبحی است که بعدها در صفحات ادبیات مدرن سرگردان شد و نسل‌های بعدی نویسندگان و خوانندگان را به خود جلب کرد.

اگرچه فانته در زمان حیاتش آن‌چنان که باید شناخته نشد، اما امروز بسیاری او را خدای پنهان ادبیات آمریکا می‌دانند. نویسندگانی چون چارلز بوکوفسکی بارها اعتراف کرده‌اند که فانته چراغ راهشان بوده است. دلیلش روشن است: فانته بی‌پرده می‌نوشت، بی‌آنکه بخواهد چیزی را بزک کند. او به زندگیِ همان‌گونه که هست می‌پرداخت: زشت، خشن، فقیر، اما سرشار از اشتیاق برای معنا.

در نهایت، این کتاب تنها یک قصه‌ی زمستانی درباره‌ی یک خانواده‌ی مهاجر نیست. این کتاب بذر همه‌ی آن چیزی است که در ادامه‌ی چهارگانه به ثمر می‌نشیند: تنهایی، خشم، عشق‌های شکست‌خورده، ایمان و بی‌ایمانی، و میل به نوشتن. فانته در اینجا پایه‌های جهان ادبی خودش را می‌ریزد؛ جهانی که هنوز هم زنده است، چون آرتورو باندینی هرگز نمی‌میرد. او همان نوجوان سرد و سرگشته‌ای است که همچنان در خیابان‌های کلرادو و لس‌آنجلس پرسه می‌زند.

[robin friedman · Rating 4 out of 5]

Arturo Bandini Comes Of Age

John Fante (1909 -- 1983) remains one of the least appreciated American writers. Readers often come to Fante through Charles Bukowski, who admired his work intensely. There are many similarities in mood between the two.

Fante wrote several novels and stories centering upon a character named Arturo Bandini of which "Ask the Dust" remains the best-known. Fante's first published novel, and chronologically the first about Bandini is this 1938 book, "Wait until Spring, Bandini" which tells the story of Bandini as an early adolescent and of his family. In Bukowski's novel, "Women", the primary character, Chianski, describes Fante as his "favorite writer" and says of both "Ask the Dust" and "Wait until Spring, Bandini" that they display "total emotion" and that Fante was "a very brave man".

The story is set in a small fictitious Colorado town called Rocklin and describes a poor, struggling Italian family. The father, Svevo, is a bricklayer and an Italian immigrant who struggles largely unsuccessfully to pay the mortgage, buy groceries, and care for his family together with his passions for gambling and alcohol. His wife, Maria, is deeply Catholic. Maria's mother loathes Svevo and increases the tension in the marriage. There are three children, Arturo, the oldest, 14, August, and Federico. They fight and compete, as brothers do. Arturo loves baseball and dreams of playing in the major leagues.

The book is written simply in a beautifully lyric, rhythmic prose. It reminds the reader, if a reminder is necessary, that a novel need not be ponderous and obscure to be moving and worthwhile. Fante stays within himself and his subject, with detailed scenes of the life of the Bandini family. The book is tough minded and, as Bukowski noted, painfully emotionally honest. It describes an immigrant family that lives on the edge of poverty. The Bandinis also are social outcasts. Svevo and Maria live in a state of tension and the boys are more than usually violent. Catholicism has a large role in the book, as the members of the family display varying attitudes towards their Church. The boys attend a parochial school taught by nuns and pay no fees as a result of the poverty of the family.

Sexual tension gradually becomes the predominant theme of the book. Young Arturo has a crush on an Italian girl of a poor family, Rosa, but pursues her in the clumsiest of fashions. Svevo apparently becomes involved with a wealthy, educated widow, Effie Hildegarde. The novel works towards the resolution of the passions of both father and son.

"Wait until Spring, Bandini" is unsparing in its portrayals of immigrant life in the West. It is a coming-of-age novel for readers willing to go off the beaten path in exploring American literature.

Robin Friedman

[Mahmoud Masoud · Rating 3 out of 5]

ها قد انتهيت من الجزء الأول من ملحمة أرتورو بانديني، في البداية دعني أطلعك على سر صغير، كنت أحلم منذ عدة سنوات أن أمتلك تلك الرباعية وأقرأها. وأخيراً اقتنيتها مع كثير من التردد والحذر. محمود يا صديقي لماذا لا تأخذ جزء بجزء؟ لم أسمع سوى صوت بداخلي ينادي الملحمة. فاستجبت للنداء السري، وامتلكتها. لا أخفيك سراً كم كنت سعيداً وأنا عائد بها إلى محرابي.

في هذا الجزء، يحكي لنا فانتي عن سفيفو بانديني وعائلته المكونة من زوجته وأبنائه الثلاثة. أرتورو أكبر أبناءه، وهو بطل الملحمة، ذلك الفتى المراهق الذي يذكرني بـ هولدن كولفيلد بطل رواية الحارس في حقل الشوفان. فـ أرتورو مراهق يمقت العالم، حتى والديه لم يسلما من كراهيته. تدور الأحداث في فصل الشتاء في مدينة كولورادو الأمريكية، يعمل سفيفو بنّاء، وفي الشتاء يقل العمل جداً، فنرى معاناة الأسرة الغارقة في الديون، الأب الذي اعتاد أن يسكر ويلعب مع أصدقائه فينتهي به الحال بخسارة المزيد من النقود. تمرد أرتورو الدائم على ظروف حياتهم، مشاكسة الأخوين الصغيرين. ربما الأمل في قدوم الربيع حتى تتحسن أحوالهم.

ما يميز الرواية، أسلوب فانتي في الكتابة، طوال الوقت كنت أشعر بأنه أسلوبه مختلف تماماً عن كل ما قرأته من قبل. لا أعلم إذا كان هذا شيء جيد أم لا. لكن هناك انطباع واحد شعرت به، وأتمنى أن أكون مخطئ. أخاف أن ينتهي الحال بالرباعية إلى أن أهديها لعم سيد بائع الفلافل. فالبداية لم تكن مشجعة. لا أعلم ما المشكلة معي!

ريفيو الجزء الثاني - الطريق إلى لوس أنجلوس

ريفيو الجزء الثالث - إسأل الغبار

ريفيو الجزء الرابع - أحلام من بنكر هيل

.

[Sara Abdulaziz · Rating 4 out of 5]

مالذي كان ينتظره بانديني؟ الربيع. مالذي كانت تنتظره زوجته ممسكةً بخرزات سبحتها؟ الربيع. مالذي كان كلٌ من أوغست وفدريكو ينتظرانه؟ الربيع. وآرتورو؟ الربيع، مجددًا. لأنّ الربيع هو الفصل المأمول، الصيف مفرطٌ في حرارته، الشتاء يثلج القلب، والخريف يحزنه. أما الربيع، فيُزهر الدنيا وما فيها. لم يكن الربيع المنتظر فصلًا، وإنما كل مأمول. المال، المنصب، الحياة العائلية الجيدة، الحب.
أنهي قراءة الرواية لأتساءل: ماذا لو كان الربيع قد جاء وانقضى؟
.
أول قراءةٍ لملهم بوكوڤسكي، فانتي الذي قرأت عنه أكثر مما قرأت له، وقد وجد له مكانًا في نفسي. أستطيع أن أقول بأنني أفهم لِم كان بوكوڤسكي معجب به، إذ أنه يكتب بذات الأسلوب البسيط السلس، ولكن بشاعريةٍ استثنائية.

[David Carrasco · Rating 5 out of 5]

¿Qué hace un chico de catorce años cuando la vida se empeña en cerrarle todas las puertas?

Pues seguramente lo mismo que harías tú: maldecir, pelear, soñar con largarte de una vez. Pero antes hay que sobrevivir al invierno.

Arturo Bandini no se resigna. Se revuelve, se enfada. Se pelea con el mundo y sueña con ser alguien. Mientras tanto, camina por calles nevadas con el estómago vacío, tratando de esquivar el peso de la pobreza, la religión y un padre que desaparece cuando más lo necesita.

En Espera a la Primavera, Bandini, la primera entrega (publicada) de la serie de Bandini, John Fante nos lanza a los suburbios de Boulder, Colorado, y nos presenta a Arturo Bandini, un chaval de catorce años, con un padre albañil que se pierde en las timbas de póker y el alcohol, una madre devota que reza más por la redención de su familia que por un futuro mejor, y un montón de sueños que parecen demasiado grandes para el barrio italiano de Boulder. Bandini vive en una casa helada, atrapado entre la devoción católica de su madre, las escapadas nocturnas de su padre y una obsesión creciente por el béisbol y las chicas.

No se trata solo de un chaval al que se le caen los sueños como los copos de nieve. Se trata de una generación que trata de sobrevivir a una Gran Depresión que no deja ni un pedazo de pan para los más chicos. Bandini no está solo luchando por una mejor vida; está en una guerra constante contra un sistema que, básicamente, le ha dicho: '¿Quieres ser alguien? Buena suerte, campeón'. Y mientras la nieve cae, lo único que crece son las cuentas pendientes, y no hay milagro que valga.

Bandini es pobre, es terco, es bocazas y egocéntrico, pero también es un chaval brillante y jodidamente vivo. Bandini no quiere sobrevivir, quiere ser alguien. Quiere que las chicas lo miren. Quiere escribir. Quiere patearle el culo a un mundo que se empeña en recordarle que no es más que un hijo de inmigrantes con los zapatos llenos de barro. Es invierno, y la nieve cubre las calles con la misma indiferencia con la que la vida parece cubrir sus sueños de grandeza. Pero, ¿cómo encaja un chico como Bandini en un mundo que no le deja espacio? La vida le grita que se conforme, pero Bandini, imparable, responde con más rabia, más sueños, más ganas de ser alguien.

María, la madre de Bandini, tiene una devoción que no necesita santificar nada, solo rezar por algo de paz. Y Svevo, su padre, es el hombre perdido en la botella, mientras su hijo se pierde en sus sueños imposibles. Claro, es fácil culpar a los padres por ser un desastre, pero la verdad es que, en aquellos tiempos, ser un adulto no era nada fácil. Entre la crisis, el alcohol y el 'sueño americano' que nunca llegó, ellos también fueron víctimas del guion que les tocó interpretar. Pero aún así, lo hacen con su estilo único: destruyendo el futuro de su hijo, pero con gracia.

Fante lo escribe con una intensidad brutal. No hay nostalgia edulcorada aquí. No hay moralejas. Lo que hay es nieve, calles heladas y un hambre que no es solo de pan, sino de reconocimiento, de amor, de futuro. Y eso es lo que hace que esta novela no sea solo una más sobre la adolescencia. Es ‘la novela’ sobre la adolescencia.

Porque pocos escritores han sabido capturar la rabia adolescente con la claridad y la brutalidad con la que lo hace Fante. Bandini es un chaval brillante y lleno de contradicciones: arrogante y vulnerable, cruel y tierno, un soñador con los pies hundidos en la miseria. Y Fante lo retrata con una honestidad que golpea. No es el chico de la postal nostálgica del "coming of age". Es el hijo de un albañil alcohólico y una madre resignada. Es el niño que quiere ser especial pero que se siente insignificante cada vez que un profesor lo ridiculiza o que una chica lo ignora. Es un personaje que suda desesperación, y ahí es donde Fante nos agarra: porque todos hemos sido Bandini en algún momento.

Y es que Fante juega sucio. Te mete en la cabeza de Bandini sin que te des cuenta. No usa la primera persona, pero da igual, porque la tercera persona que elige se le pega al protagonista como el barro en los zapatos. Y así, sin aviso, de repente no estás leyendo sobre Bandini: eres Bandini. Tienes frío, tienes hambre, tienes quince mil pensamientos dándote vueltas en la cabeza y ninguno te da de comer. Esto es el estilo indirecto libre en su mejor versión: una tercera persona que se siente como una primera, sin monólogos internos ni bobadas, solo con el ritmo, el tono y la desesperación cruda de un chaval que quiere ser alguien y que no entiende por qué el mundo no se lo pone más fácil.

“El desayuno estaba listo. Oyó a su padre que pedía el café. ¿Por qué su padre vociferaba continuamente? ¿No sabía hablar en voz baja? Por culpa de aquellos gritos, todos los vecinos sabían lo que ocurría en la casa. Los Morey vivían al lado mismo: pues no se les oía ni estornudar, nunca nunca; gente silenciosa y tranquila los norteamericanos. Pero a su padre no le bastaba con ser italiano, tenía que ser un italiano escandaloso.
—Arturo —exclamó la madre—. A desayunar.
¡Como si no supiera que el desayuno estaba listo! ¡Como si todo Colorado no se hubiese enterado ya de que los Bandini estaban desayunando!
Detestaba el agua y el jabón y no alcanzaba a comprender por qué había que lavarse la cara todas las mañanas. Odiaba el cuarto de baño porque no había bañera. Odiaba los cepillos de dientes. Odiaba el dentífrico que compraba su madre. Odiaba el peine de la familia, engorrinado siempre con la argamasa del pelo de su padre, y aborrecía su propio pelo porque siempre se le despeinaba. Pero sobre todo detestaba su cara manchada de pecas y que parecía una alfombra sobre la que hubiesen desparramado diez mil peniques cobrizos. Lo único que le gustaba del cuarto de baño era el madero suelto del rincón. Debajo escondía ejemplares de Scarlet Crime y Terror Tales.
—¡Arturo! ¡Que se te enfrían los huevos!
Huevos. Dios del universo, cuánto aborrecía los huevos.”

Seamos claros: sin John Fante, no tendríamos a Bukowski. Ni a tantos otros escritores que hicieron del fracaso su bandera y de la desesperación su arte. Bukowski adoraba a Fante. Lo leyó, lo copió, lo gritó en cada entrevista. ¿Y cómo no? Si Fante escribe como si te estuviera agarrando por el cuello, con una prosa rápida, hiriente, que no deja espacio para la compasión ni para la autocomplacencia. Espera a la Primavera, Bandini es el mejor ejemplo de ese estilo: frases cortas que golpean como puños, diálogos tan afilados que cortan y descripciones que convierten un barrio pobre en un universo entero de frustración, deseo y derrota. Fante escribe con el pulso de alguien que ha vivido lo que cuenta. Su prosa es sucia y hermosa a la vez, como si cada frase estuviera escrita con los nudillos sangrando. Y lo que logra es algo que pocos escritores consiguen: que las palabras no solo describan, sino que duelan.

Porque más allá del estilo, lo que lo convierte en una novela tan potente es su autenticidad. Este no es un libro sobre ‘el sueño americano’. ¿El 'sueño americano'? Claro, Bandini es un inmigrante italiano, así que ya ye puedes imaginar el recibimiento: 'Bienvenido, pero solo hasta que te conviertas en una molestia'. En el fondo, es como si el mundo le dijera: 'Mira, hijo, tus sueños no tienen cabida aquí, pero si te quedas, asegúrate de limpiar la nieve y cocinar pasta, porque eso es todo lo que tenemos para ti'. Fante no escribe sobre el glorioso 'sueño' de un país que acepta a todos por igual. No. Escribe sobre las huellas de nieve en las que se hunden los inmigrantes, mientras el país finge no verlas.

Este es un libro sobre la decepción, sobre el hambre (literal y metafórica), sobre la necesidad de ser alguien en un mundo que no se molesta en mirarte. Y lo mejor de todo es que Fante no te da la respuesta. Solo te pone frente a la nieve, el hambre y la ira de Bandini y te deja sacar tus propias conclusiones.

Y ojo, que esto no es solo una sucesión de desgracias con violines de fondo. Fante tiene un humor seco, casi cruel, que convierte la miseria en comedia involuntaria. Bandini puede estar muriéndose de hambre y aún así encontrar la manera de indignarse porque el mundo no lo reconoce como el genio que es. Y es en ese choque entre miseria y delirios de grandeza donde la novela se vuelve tan brutal como divertida. Fante hace algo endiabladamente difícil: te arranca una sonrisa justo cuando estás a punto de hundirte, y cuando empiezas a relajarte, te clava otra puñalada. Te cabrea, te conmueve, te divierte y te revienta el ánimo en cuestión de páginas. Y lo peor —o lo mejor— es que ni siquiera te das cuenta de cómo lo hace.

¿Y por qué deberías leerlo ahora? Pues porque sigue doliendo. Porque Bandini es un personaje tan real que hasta resulta incómodo. Porque no hay otro libro que capture mejor lo que se siente al ser joven, pobre y estar convencido de que el destino te debe algo.

Y porque, al final, Espera a la Primavera, Bandini es una historia de aprendizaje, pero no de esas que terminan con un protagonista que ha entendido la vida y ha encontrado su lugar en el mundo. No. Aquí la nieve sigue cayendo. El hambre sigue mordiendo. Bandini sigue soñando, sigue peleando, sigue queriendo más de lo que el mundo parece dispuesto a darle.

Y tú, al cerrar el libro después de la última página, te das cuenta de que se te ha pegado un poco de su rabia en las manos… y que la primavera aún queda lejos.


Reseña de Espera a la Primavera, Bandini (Saga de Arturo Bandini I)
Reseña de Pregúntale al polvo (Saga de Arturo Bandini II)
Reseña de Camino de Los Ángeles (Saga de Arturo Bandini III)
Reseña de Sueños de Bunker Hill (Saga de Arturo Bandini IV)

[Albus Eugene Percival Wulfric Brian Dumbledore · Rating 4 out of 5]

«Inverno, tempo di Natale, stagione dei bambini ricchi. Ah, la primavera! Ah, lo schiocco secco della mazza da baseball»

Rocklin, Colorado, Inverno 1928. Il Natale si avvicina e le vetrine illuminate e ricche di doni rendono ancora più stridente la condizione di povertà della famiglia Bandini. Svevo, la devotissima moglie Maria e i suoi tre figli, Arturo, August e Federico vivono in miseria al 456 di Walnut Street, di proprietà della banca locale.
Svevo fa il muratore, ma in inverno, tra le nevi del Colorado, lavoro non se ne trova. Svevo sogna un lavoro, Arturo di diventare un campione di baseball. Tutti e due sanno che solo a primavera...
«Inverno, l’epoca delle riunioni attorno ai termosifoni degli spogliatoi per raccontarsi bugie. Ah, la primavera! Ah, lo schiocco secco della mazza da baseball, il prurito della pallina a contatto con le dita. Inverno, tempo di Natale, stagione dei bambini ricchi: loro avevano stivaletti alti, sciarpe colorate e guanti foderati di pelliccia. Ma a lui non importava granché. Il suo momento era la primavera...»
Ma si sa, dal caminetto arriva sempre Babbo Natale. E poco importa che quel caminetto non sia il tuo.
Nel 1989 esce Le ragioni del cuore, interpretato da Joe Mantegna, Ornella Muti e Faye Dunaway. L’azione, come nel libro, si sviluppa a ridosso del Natale, e il film introduce nel finale un ‘non detto’ che, ai miei occhi, riconcilia la figura dell’affascinante Mrs. Hildegarde (Faye Dunaway) con l’atmosfera avvolgente del Natale.
Che dire? Un racconto in chiave dickensiana, un azzeccato Christmas Tale.
Ah, ma sia chiaro! io non amo le atmosfere del Natale... «Sometimes in life, you have to lie a lot.»...