What do you think?
Rate this book
Пясъчните крале
Съдържание:
Пясъчните крале – стр.7
Бързите приятели – стр.59
Каменният град – стр.87
„Нощен летец“ – стр.129
Свръхконтрол – стр.237
Уикенд във военна зона – стр.271
И седем по нивга не убивай човек – стр.293
Пясъчните крале – стр.7
Бързите приятели – стр.59
Каменният град – стр.87
„Нощен летец“ – стр.129
Свръхконтрол – стр.237
Уикенд във военна зона – стр.271
И седем по нивга не убивай човек – стр.293
336 pages, Paperback
First published December 1, 1981
121 people are currently reading
6604 people want to read
About the author
George R.R. Martin
1,506 books118k followersGeorge Raymond Richard "R.R." Martin was born September 20, 1948, in Bayonne, New Jersey. His father was Raymond Collins Martin, a longshoreman, and his mother was Margaret Brady Martin. He has two sisters, Darleen Martin Lapinski and Janet Martin Patten.
Martin attended Mary Jane Donohoe School and Marist High School. He began writing very young, selling monster stories to other neighborhood children for pennies, dramatic readings included. Later he became a comic book fan and collector in high school, and began to write fiction for comic fanzines (amateur fan magazines). Martin's first professional sale was made in 1970 at age 21: The Hero, sold to Galaxy, published in February, 1971 issue. Other sales followed.
In 1970 Martin received a B.S. in Journalism from Northwestern University, Evanston, Illinois, graduating summa cum laude. He went on to complete a M.S. in Journalism in 1971, also from Northwestern.
As a conscientious objector, Martin did alternative service 1972-1974 with VISTA, attached to Cook County Legal Assistance Foundation. He also directed chess tournaments for the Continental Chess Association from 1973-1976, and was a Journalism instructor at Clarke College, Dubuque, Iowa, from 1976-1978. He wrote part-time throughout the 1970s while working as a VISTA Volunteer, chess director, and teacher.
In 1975 he married Gale Burnick. They divorced in 1979, with no children. Martin became a full-time writer in 1979. He was writer-in-residence at Clarke College from 1978-79.
Moving on to Hollywood, Martin signed on as a story editor for Twilight Zone at CBS Television in 1986. In 1987 Martin became an Executive Story Consultant for Beauty and the Beast at CBS. In 1988 he became a Producer for Beauty and the Beast, then in 1989 moved up to Co-Supervising Producer. He was Executive Producer for Doorways, a pilot which he wrote for Columbia Pictures Television, which was filmed during 1992-93.
Martin's present home is Santa Fe, New Mexico. He is a member of Science Fiction & Fantasy Writers of America (he was South-Central Regional Director 1977-1979, and Vice President 1996-1998), and of Writers' Guild of America, West.
http://us.macmillan.com/author/george...
Martin attended Mary Jane Donohoe School and Marist High School. He began writing very young, selling monster stories to other neighborhood children for pennies, dramatic readings included. Later he became a comic book fan and collector in high school, and began to write fiction for comic fanzines (amateur fan magazines). Martin's first professional sale was made in 1970 at age 21: The Hero, sold to Galaxy, published in February, 1971 issue. Other sales followed.
In 1970 Martin received a B.S. in Journalism from Northwestern University, Evanston, Illinois, graduating summa cum laude. He went on to complete a M.S. in Journalism in 1971, also from Northwestern.
As a conscientious objector, Martin did alternative service 1972-1974 with VISTA, attached to Cook County Legal Assistance Foundation. He also directed chess tournaments for the Continental Chess Association from 1973-1976, and was a Journalism instructor at Clarke College, Dubuque, Iowa, from 1976-1978. He wrote part-time throughout the 1970s while working as a VISTA Volunteer, chess director, and teacher.
In 1975 he married Gale Burnick. They divorced in 1979, with no children. Martin became a full-time writer in 1979. He was writer-in-residence at Clarke College from 1978-79.
Moving on to Hollywood, Martin signed on as a story editor for Twilight Zone at CBS Television in 1986. In 1987 Martin became an Executive Story Consultant for Beauty and the Beast at CBS. In 1988 he became a Producer for Beauty and the Beast, then in 1989 moved up to Co-Supervising Producer. He was Executive Producer for Doorways, a pilot which he wrote for Columbia Pictures Television, which was filmed during 1992-93.
Martin's present home is Santa Fe, New Mexico. He is a member of Science Fiction & Fantasy Writers of America (he was South-Central Regional Director 1977-1979, and Vice President 1996-1998), and of Writers' Guild of America, West.
http://us.macmillan.com/author/george...
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 599 reviews
December 16, 2020
Sandkings is a collection of short stories from George R.R. Martin in the 80s. I plan on reading them all, but so far I've only read the title story, Sandkings, which is the last story in this book.
Sandkings
You should NOT read this:
- if you don't like short stories
- if you don't like science fiction
- if you don't like elements of horror
- if you don't like tiny 6-legged creatures
- if the thought of tiny 6-legged creatures crawling around gives you the creeps and makes you imagine things are crawling all over you when you really know nothing is
- if you HATE amazingly creative ideas
- if you CAN'T STAND a book that won't let you put it down
- if it DRIVES YOU NUTS that some people are just that much more gifted than you (or anyone else)
Sandkings is easily the best short story I've ever read and one I would put ahead of most full-length novels. Not only could I not stop reading until the end (only about 50 pages anyway), but I already want to reread it and I NEVER want to reread anything at least no this soon.
I was absolutely in love with the ideas presented. So much so that I was giddy while reading, I just couldn't wait to see what was next.
I know this is a tough book to get your hands on, but DO IT, it's so worth it if only for this short story. AMAZING!
5 out of 5 Stars (Debating stealing a certain someone's idea of adding an extra star or two)
Sandkings
You should NOT read this:
- if you don't like short stories
- if you don't like science fiction
- if you don't like elements of horror
- if you don't like tiny 6-legged creatures
- if the thought of tiny 6-legged creatures crawling around gives you the creeps and makes you imagine things are crawling all over you when you really know nothing is
- if you HATE amazingly creative ideas
- if you CAN'T STAND a book that won't let you put it down
- if it DRIVES YOU NUTS that some people are just that much more gifted than you (or anyone else)
Sandkings is easily the best short story I've ever read and one I would put ahead of most full-length novels. Not only could I not stop reading until the end (only about 50 pages anyway), but I already want to reread it and I NEVER want to reread anything at least no this soon.
I was absolutely in love with the ideas presented. So much so that I was giddy while reading, I just couldn't wait to see what was next.
I know this is a tough book to get your hands on, but DO IT, it's so worth it if only for this short story. AMAZING!
5 out of 5 Stars (Debating stealing a certain someone's idea of adding an extra star or two)
March 4, 2023
El cuento Los reyes de la arena está más desarrollado en mi podcast Dragones y Replicantes el programa dedicado a los 10 mejores relatos leídos en este 2022: https://go.ivoox.com/rf/103383483
Mucha gente ignora que George R.R. Martin, antes de embarcarse en la titánica tarea de dar vida a los reinos de Poniente, era un consagrado y laureado autor de ciencia ficción. Y voy más allá, puesto que el público general ignora esta etapa de Martin (salvo los que hayan visto la abominable adaptación de Netflix de Nightflyers), les sorprenderá que les diga que lo mejor de la producción de Martin se encuentra aquí, en sus relatos de ciencia ficción. Por supuesto, la saga de Canción de Hielo y Fuego es un pináculo de la fantasía contemporánea: su calidad, así como su influencia en autores tan distintos como Abercrombie o Erikson, esta fuera de cualquier debate. Sin embargo, dado que muy probablemente nunca conozcamos el final de esta saga, es mejor que nos refugiemos en su trabajo ya concluido, y así de paso pagamos justo tributo a Gigamesh por arriesgarse a traer los relatos de Martin en estas fantásticas ediciones (con suerte así se animan a publicar más obra breve de otros autores totalmente olvidados)
¿Qué vamos a encontrar en esta antología? Cuentos de ciencia ficción ambientados en una Vía Láctea bullente de vida, tanto humana como extraterrestre; mundos únicos con sociedades aún más únicas; grandes personajes y tramas en ocasiones divertidas, en otras terroríficas. Voy a comentar brevemente cada cuento incluido en esta colección:
-El camino de la cruz y el dragón (****): pese a que nos encontramos en un futuro lejano, las religiones siguen existiendo, y su naturaleza dogmática y reaccionaria, lejos de atenuarse por el descubrimiento de civilizaciones extraterrestres, sigue condicionando la vida de millones de feligreses y herejes. En este cuento seguimos a un padre inquisidor que empieza a dudar de su fe en su cruzada contra la herejía, cuyo pendón, en esta ocasión, lo enarbola la iglesia de San Judas Iscariote. Un relato muy interesante. Su mayor virtud, la perfecta construcción de su protagonista y las discusiones teológicas.
-Hieles de Tierra (***): en un mundo con inviernos de varios años, una joven, herida y solitaria, deambula indefensa por los paramos helados. Al borde de la muerte, es auxiliada por una misteriosa mujer que se hace llamar Morgana, y que como esta es capaz de hacer prodigios. Si bien no iguala en calidad al anterior, la construcción del mundo de hielo es muy evocadora. Una de las mayores virtudes de la producción breve de Martin es que sabe construir mundos muy originales con sociedades perfectamente adaptadas. Sin embargo, Martin se rige por la filosofía de Gene Wolfe (sin llevarlo a los extremos obscenos de éste) de contar lo justo y necesario para que el lector una los fragmentos y configure su visión global de este universo. Es lo mejor de este relato, que puede hacerse cansino, quizá, por el bombardeo constante de referencias a los que Morgana somete a la protagonista durante su cautiverio.
-En la casa del Verme (****): pasamos de un mundo de hielo a un mundo subterráneo. Entre galerías y túneles de noche perpetua, bajo un sol moribundo, una decadente sociedad humana sobrevive rindiendo culto al Gran Gusano Blanco, del que su sumo sacerdote, el Vermihombre, mutilado quirúrgicamente para parecerse a su dios, es su interprete en esta oscura tierra. Si ya con esto no tenéis ganas de saber más, solo añadiré que bajo las galerías que ocupan los hombres hay otras en las que habita otra raza degenerada a la que los hombres de la superficie dan caza y devoran en sus ágapes ceremoniales. No uso el calificativo degenerado a la ligera, pues parte de la historia trata sobre esta asumida degeneración, en concreto sobre quiénes son los que han degenerado. Un relato brutal, terrorífico en algunos momentos.
-Los inseparables (****): un relato mucho más emotivo ambientado en el espacio profundo. En este relato, no se han desarrollado los viajes hiperlumínicos, al menos no en naves. En efecto, hay un modo de viajar más rápido que la luz, y es mediante la simbiosis entre un ser humano y una anomalía energética descubierta en el espacio sideral, los llamados inseparables. El protagonista intenta ponerse en contacto con uno de estos inseparables, con quien comparte un episodio de su pasado que aún le atormenta. Un muy buen relato que trata el transhumanismo desde una perspectiva, irónicamente, muy humana.
-La ciudad de piedra (**): este relato no me ha gustado especialmente, me ha resultado aburridísimo. Y eso que la trama y lo que nos plantea es bastante interesante. Un piloto queda abandonado en un espaciopuerto junto a muchos otros pilotos, sin la posibilidad de enrolarse como tripulación en una nueva nave espacial. Bajo este espaciopuerto existe una ciudad de piedra subterránea habitada por entidades aparentemente fantasmales.
-La dama de las estrellas (***): en un planeta despiadado donde se rige la ley del mas fuerte, una mujer y un joven de piel dorada son atracados, violados y abandonados a su suerte. Por suerte o por desgracia, dan con un proxeneta que se ofrece a ser su protector, siempre y cuando trabajen para el a cambio de esa protección. Aquí volvemos a encontrar al mejor Martin, el diseñador de mundos y sociedades al límite, de antihéroes grises y personajes crueles y vengativos. Lo mejor, el extraño dialecto que hablan los habitantes de este mundo.
-Los reyes de la arena (*****): con diferencia, el mejor de toda la colección: la guinda del pastel. Un comerciante rico y aburrido gusta de coleccionar animales exóticos. Sin embargo, está comenzando a aburrirse también de su zoológico privado, por lo que busca una nueva adquisición que alivie su tedio. La encuentra en la forma de los reyes de la arena, unos pequeños insectos sociales con mente colmena, arquitectos de castillos diminutos pero inexpugnables, hábiles soldados contra otros reyes de la arena y fieles servidores de su reina, con unos rudimentarios poderes telepáticos capaces de reconocer al ser que les alimenta, al que veneran como un dios y rinden homenaje tallando su rostro en sus construcciones. Por la descripción superficial que os he dado el protagonista, podéis imaginar que no va a portarse como un dios benévolo, y que este trato cruel tendrá sus consecuencias, terribles y terroríficas consecuencias. Es un relato que cualquier aficionado a la ciencia ficción debería de leer.
Mucha gente ignora que George R.R. Martin, antes de embarcarse en la titánica tarea de dar vida a los reinos de Poniente, era un consagrado y laureado autor de ciencia ficción. Y voy más allá, puesto que el público general ignora esta etapa de Martin (salvo los que hayan visto la abominable adaptación de Netflix de Nightflyers), les sorprenderá que les diga que lo mejor de la producción de Martin se encuentra aquí, en sus relatos de ciencia ficción. Por supuesto, la saga de Canción de Hielo y Fuego es un pináculo de la fantasía contemporánea: su calidad, así como su influencia en autores tan distintos como Abercrombie o Erikson, esta fuera de cualquier debate. Sin embargo, dado que muy probablemente nunca conozcamos el final de esta saga, es mejor que nos refugiemos en su trabajo ya concluido, y así de paso pagamos justo tributo a Gigamesh por arriesgarse a traer los relatos de Martin en estas fantásticas ediciones (con suerte así se animan a publicar más obra breve de otros autores totalmente olvidados)
¿Qué vamos a encontrar en esta antología? Cuentos de ciencia ficción ambientados en una Vía Láctea bullente de vida, tanto humana como extraterrestre; mundos únicos con sociedades aún más únicas; grandes personajes y tramas en ocasiones divertidas, en otras terroríficas. Voy a comentar brevemente cada cuento incluido en esta colección:
-El camino de la cruz y el dragón (****): pese a que nos encontramos en un futuro lejano, las religiones siguen existiendo, y su naturaleza dogmática y reaccionaria, lejos de atenuarse por el descubrimiento de civilizaciones extraterrestres, sigue condicionando la vida de millones de feligreses y herejes. En este cuento seguimos a un padre inquisidor que empieza a dudar de su fe en su cruzada contra la herejía, cuyo pendón, en esta ocasión, lo enarbola la iglesia de San Judas Iscariote. Un relato muy interesante. Su mayor virtud, la perfecta construcción de su protagonista y las discusiones teológicas.
-Hieles de Tierra (***): en un mundo con inviernos de varios años, una joven, herida y solitaria, deambula indefensa por los paramos helados. Al borde de la muerte, es auxiliada por una misteriosa mujer que se hace llamar Morgana, y que como esta es capaz de hacer prodigios. Si bien no iguala en calidad al anterior, la construcción del mundo de hielo es muy evocadora. Una de las mayores virtudes de la producción breve de Martin es que sabe construir mundos muy originales con sociedades perfectamente adaptadas. Sin embargo, Martin se rige por la filosofía de Gene Wolfe (sin llevarlo a los extremos obscenos de éste) de contar lo justo y necesario para que el lector una los fragmentos y configure su visión global de este universo. Es lo mejor de este relato, que puede hacerse cansino, quizá, por el bombardeo constante de referencias a los que Morgana somete a la protagonista durante su cautiverio.
-En la casa del Verme (****): pasamos de un mundo de hielo a un mundo subterráneo. Entre galerías y túneles de noche perpetua, bajo un sol moribundo, una decadente sociedad humana sobrevive rindiendo culto al Gran Gusano Blanco, del que su sumo sacerdote, el Vermihombre, mutilado quirúrgicamente para parecerse a su dios, es su interprete en esta oscura tierra. Si ya con esto no tenéis ganas de saber más, solo añadiré que bajo las galerías que ocupan los hombres hay otras en las que habita otra raza degenerada a la que los hombres de la superficie dan caza y devoran en sus ágapes ceremoniales. No uso el calificativo degenerado a la ligera, pues parte de la historia trata sobre esta asumida degeneración, en concreto sobre quiénes son los que han degenerado. Un relato brutal, terrorífico en algunos momentos.
-Los inseparables (****): un relato mucho más emotivo ambientado en el espacio profundo. En este relato, no se han desarrollado los viajes hiperlumínicos, al menos no en naves. En efecto, hay un modo de viajar más rápido que la luz, y es mediante la simbiosis entre un ser humano y una anomalía energética descubierta en el espacio sideral, los llamados inseparables. El protagonista intenta ponerse en contacto con uno de estos inseparables, con quien comparte un episodio de su pasado que aún le atormenta. Un muy buen relato que trata el transhumanismo desde una perspectiva, irónicamente, muy humana.
-La ciudad de piedra (**): este relato no me ha gustado especialmente, me ha resultado aburridísimo. Y eso que la trama y lo que nos plantea es bastante interesante. Un piloto queda abandonado en un espaciopuerto junto a muchos otros pilotos, sin la posibilidad de enrolarse como tripulación en una nueva nave espacial. Bajo este espaciopuerto existe una ciudad de piedra subterránea habitada por entidades aparentemente fantasmales.
-La dama de las estrellas (***): en un planeta despiadado donde se rige la ley del mas fuerte, una mujer y un joven de piel dorada son atracados, violados y abandonados a su suerte. Por suerte o por desgracia, dan con un proxeneta que se ofrece a ser su protector, siempre y cuando trabajen para el a cambio de esa protección. Aquí volvemos a encontrar al mejor Martin, el diseñador de mundos y sociedades al límite, de antihéroes grises y personajes crueles y vengativos. Lo mejor, el extraño dialecto que hablan los habitantes de este mundo.
-Los reyes de la arena (*****): con diferencia, el mejor de toda la colección: la guinda del pastel. Un comerciante rico y aburrido gusta de coleccionar animales exóticos. Sin embargo, está comenzando a aburrirse también de su zoológico privado, por lo que busca una nueva adquisición que alivie su tedio. La encuentra en la forma de los reyes de la arena, unos pequeños insectos sociales con mente colmena, arquitectos de castillos diminutos pero inexpugnables, hábiles soldados contra otros reyes de la arena y fieles servidores de su reina, con unos rudimentarios poderes telepáticos capaces de reconocer al ser que les alimenta, al que veneran como un dios y rinden homenaje tallando su rostro en sus construcciones. Por la descripción superficial que os he dado el protagonista, podéis imaginar que no va a portarse como un dios benévolo, y que este trato cruel tendrá sus consecuencias, terribles y terroríficas consecuencias. Es un relato que cualquier aficionado a la ciencia ficción debería de leer.
September 9, 2008
This collection feels like it’s an emanation from some platonic concept of “story”. At least for someone who grew up on E.C. Comics, Poe, and Lovecraft. “In the House of the Worm” is an evocative novella filled with squirming horrors and wonders that will bring to mind Poe’s “Masque of the Red Death” and Vance’s Dying Earth, the title story is a rightfully hailed classic; part fairy tale, philosophical piece, and Sweeny Todd horror story, “Stone City” is ‘At the Mountains of Madness” and hints of The Trial, “Bitterblooms” is a Native American fable or Russian Folktale in Sci/Fi context, and “The Way of Cross and Dragon” is terrific meditation on faith, the inquisition, and belief. This collection needs to be brought back in print.(lots of the stories are anthologized) Fans of the authors I’ve mentioned should seek this out as well as fans of Iain M. Banks, as Martin fills his universe with Vancean baroque wonders like Banks and similarly uses it to tell grim, literate, horror filled stories fill with wonder and philosophical depth.
October 6, 2023
This was so good. Not what I expected at all.
May 3, 2023
Esta colección presenta siete cuentos de Martin de finales de los 70, incluidos dos ganadores del Hugo. En su mayor parte, son historias sobre personas ambientadas en mundos alienígenas interesantes y peligrosos. La historia del título, "Los reyes de la arena", es probablemente la historia corta más conocida de Martin. Para mi uno de los mejores relatos de SCI FI
Sinopsis: Simon Kress colecciona animales exóticos, pero no los lindos sino los desagradables y peligrosos.
"Detesto los animales lindos", comenta. En un viaje encuentra una nueva y misteriosa tienda. El propietario le presenta a los reyes de la arena, que son criaturas telepáticas con mentalidad de colmena, parecidas a insectos y del tamaño de una hormiga. Las colonias construyen castillos replicando el rostro de su dueño como si fuera un Dios. Kress al final se decide con la promesa de que los reyes de la arena irán a la guerra entre sí e incluso construirán alianzas pero a su debido tiempo
Kress compra cuatro de esas colonias y las pone en un terrario. Después de un tiempo, se aburre porque solo construyen pero no pelean. Se impacienta,aburrido, hasta que se le ocurre darles cada vez les da menos comida a ver que pasa Pronto comienza una guerra por la comida...y su entretenimiento
Fascinado, Kress invita a sus amigos a una fiesta y les presenta su nueva atracción. Los invitados quedan impresionados y pronto comienzan a apostar qué colonia ganará la batalla del día.
Después de un tiempo, a Kress se le van ocurriendo más formas de entretenerse con sus mascotas pero las cosas empiezan a ir terriblemente mal....
Espera, ¿qué? ¿No sabías que Martin escribió algo más que su fantasía Canción de hielo y fuego? En su juventud Martin estaba metido de lleno en el horror y la ciencia ficción. En este caso, la historia combinó magistralmente los dos géneros y le valió la triple corona -Hugo, Nebula y los Premios Locus- que pocos logran.
La trama sigue un desarrollo interesante aunque bastante predecible con una prosa sencilla pero nunca se desploma la tensión. Todos los personajes, incluso las cuatro colonias de los reyes de arena, están bien desarrollados, con un protagonista principal obstinado y repugnante.
Ciertamente no es para los bugófobos de corazón débil porque dejará que se te ponga la piel de gallina. Simplemente no puedo dejar de darle 5 estrellas.
Publicado en 1979 en Omni. Esta novela ganó los premios Hugo, Nebula y Locus
Sinopsis: Simon Kress colecciona animales exóticos, pero no los lindos sino los desagradables y peligrosos.
"Detesto los animales lindos", comenta. En un viaje encuentra una nueva y misteriosa tienda. El propietario le presenta a los reyes de la arena, que son criaturas telepáticas con mentalidad de colmena, parecidas a insectos y del tamaño de una hormiga. Las colonias construyen castillos replicando el rostro de su dueño como si fuera un Dios. Kress al final se decide con la promesa de que los reyes de la arena irán a la guerra entre sí e incluso construirán alianzas pero a su debido tiempo
Kress compra cuatro de esas colonias y las pone en un terrario. Después de un tiempo, se aburre porque solo construyen pero no pelean. Se impacienta,aburrido, hasta que se le ocurre darles cada vez les da menos comida a ver que pasa Pronto comienza una guerra por la comida...y su entretenimiento
Fascinado, Kress invita a sus amigos a una fiesta y les presenta su nueva atracción. Los invitados quedan impresionados y pronto comienzan a apostar qué colonia ganará la batalla del día.
Después de un tiempo, a Kress se le van ocurriendo más formas de entretenerse con sus mascotas pero las cosas empiezan a ir terriblemente mal....
Espera, ¿qué? ¿No sabías que Martin escribió algo más que su fantasía Canción de hielo y fuego? En su juventud Martin estaba metido de lleno en el horror y la ciencia ficción. En este caso, la historia combinó magistralmente los dos géneros y le valió la triple corona -Hugo, Nebula y los Premios Locus- que pocos logran.
La trama sigue un desarrollo interesante aunque bastante predecible con una prosa sencilla pero nunca se desploma la tensión. Todos los personajes, incluso las cuatro colonias de los reyes de arena, están bien desarrollados, con un protagonista principal obstinado y repugnante.
Ciertamente no es para los bugófobos de corazón débil porque dejará que se te ponga la piel de gallina. Simplemente no puedo dejar de darle 5 estrellas.
Publicado en 1979 en Omni. Esta novela ganó los premios Hugo, Nebula y Locus
February 21, 2018
Me pareció el más flojo de estos volúmenes recopilatorios de cuentos que está publicando P&J por primera vez en español.
Mientras que "Una canción para Lya" y "Viajeros de la Noche" son dedicados a los cuentos del género de ciencia ficción, este se dedica a los cuentos de terror.
Categoría más que discutible, ya que no todos los cuentos son de dicho género, o, en el mejor de los casos, una mezcla de terror con ciencia ficción, fantasía, novela corta de estilo noir, policial, etc.
Sin duda, los dos cuentos (novelas cortas, en realidad) más destacables son los que cierran la colección: "Tráfico de piel", y el multipremiado y muy original "Los Reyes de la arena" que da título al libro.
En definitiva, es un buen material que se agradece su disponibilidad en español después de tanto tiempo, pero si alguien quiere acercarse por primera vez a los cuentos de Martin para conocer su obra por fuera de Game of Thrones, prefiero recomendar "Una canción para Lya", que es una joya de la ciencia ficción.
Mientras que "Una canción para Lya" y "Viajeros de la Noche" son dedicados a los cuentos del género de ciencia ficción, este se dedica a los cuentos de terror.
Categoría más que discutible, ya que no todos los cuentos son de dicho género, o, en el mejor de los casos, una mezcla de terror con ciencia ficción, fantasía, novela corta de estilo noir, policial, etc.
Sin duda, los dos cuentos (novelas cortas, en realidad) más destacables son los que cierran la colección: "Tráfico de piel", y el multipremiado y muy original "Los Reyes de la arena" que da título al libro.
En definitiva, es un buen material que se agradece su disponibilidad en español después de tanto tiempo, pero si alguien quiere acercarse por primera vez a los cuentos de Martin para conocer su obra por fuera de Game of Thrones, prefiero recomendar "Una canción para Lya", que es una joya de la ciencia ficción.
July 24, 2019
***-
La via della croce e del drago - ***1/2
Il drago di ghiaccio - ****1/2
Nelle terre perdute - ***
Re di sabbia - ****1/2
I passeggeri della Nightflyer - **
Il fiore di vetro - *
Il cavaliere errante - *
George R.R. Martin, autore della famosissima saga de "Il trono di spade", a me non ha mai ispirato. quindi partivo un po' prevenuto, ma il caso ci ha fatti incontrare con questa raccolta di racconti di vario genere. Si intrecciano fantascienza, fantasy, l'horror, però principalmente, o comunque lo sfondo dei racconti è fantasy a tutti gli effetti.
Appena inizio a leggere la scrittura mi colpisce subito, molto scorrevole ed evocativa. I primi quattro racconti sono davvero sbalorditivi, soprattutto Il drago di ghiaccio e Re di sabbia, quest'ultimo dà il nome alla raccolta e si caratterizza per una fantasia ed una capacità di tenere il lettore incollato alle pagine che scorrono inesorabili.
Invece gli ultimi 3, per me, sono pessimi. Esprimono esattamente ciò che temevo potesse scrivere Martin.
Non mi sembra vero che l'autore dei primi 4 racconti, sia lo stesso degli ultimi 3...
La via della croce e del drago - ***1/2
Il drago di ghiaccio - ****1/2
Nelle terre perdute - ***
Re di sabbia - ****1/2
I passeggeri della Nightflyer - **
Il fiore di vetro - *
Il cavaliere errante - *
George R.R. Martin, autore della famosissima saga de "Il trono di spade", a me non ha mai ispirato. quindi partivo un po' prevenuto, ma il caso ci ha fatti incontrare con questa raccolta di racconti di vario genere. Si intrecciano fantascienza, fantasy, l'horror, però principalmente, o comunque lo sfondo dei racconti è fantasy a tutti gli effetti.
Appena inizio a leggere la scrittura mi colpisce subito, molto scorrevole ed evocativa. I primi quattro racconti sono davvero sbalorditivi, soprattutto Il drago di ghiaccio e Re di sabbia, quest'ultimo dà il nome alla raccolta e si caratterizza per una fantasia ed una capacità di tenere il lettore incollato alle pagine che scorrono inesorabili.
Invece gli ultimi 3, per me, sono pessimi. Esprimono esattamente ciò che temevo potesse scrivere Martin.
Non mi sembra vero che l'autore dei primi 4 racconti, sia lo stesso degli ultimi 3...
April 22, 2019
জর্জ আর আর মার্টিনের শক্ত হাতের আরেকটা প্রমাণ এই স্যান্ডকিংস। নিজের ওপর নিয়ন্ত্রণ না থাকলে নিজের পোষ মানানো প্রাণীও যে লাগামহীন হয়ে পড়ে গল্পে সেটাই উঠে এসেছে। কি অসাধারণ লেখনী। ছোট ছোট অধ্যায়ে বিভক্ত। আপনা আপনি গল্পটা পাঠককে টানতে থাকবে। উঠে এসেছে এক উন্মাদের পৈশাচিক আচরণ। খুব ছোট একটা বই তবে এর ইফেক্ট বেশ বড়। পাঠকদের ভালো লাগবে।
February 15, 2018
My first by Martin. Just plain awesome.
April 21, 2022
Los Reyes De La Arena.- George R.R. Martín
"El Hombre con forma de pera le sonrió y la tocó con sus dedos fríos y blandengues, como un nido de larvas. Le agarró del brazo y la arrastró adentro, adentro, adentro…"
Los Reyes De La Arena es una antología de relatos escritos por George R.R. Martin (1948-). El libro está compuesto por 8 cuentos que están más enfocados en el terror, aunque la base de algunos de ellos sean la ciencia ficción, otra especialidad del autor. Los relatos que incluye el libro son:
*El Hombre con forma de pera
*El tratamiento del mono
*Los hombres aguja
*La salida a San Brega
*En la Casa del Gusano
*Cambio de mando
*Los reyes de la arena
*Tráfico de piel
Todos los cuentos tienen historias súper imaginativas y diferentes entre sí. Aunque el nivel es muy parejo en cuanto a calidad, destaco en particular el relato que cierra el libro y que además es el más extenso, Tráfico de piel, un cuento sobre hombres lobos que mezcla el policial con el terror y del cual me encantaría ver alguna vez una adaptación a la pantalla.
Las Puertas Del Infierno.- John Connolly
"Los Abernathy y los Renfield no buscaban problemas. Tampoco trataban de hacer algo malo. No eran malvados, perversos ni crueles. Sólo eran personas aburridas que disponían de mucho tiempo libre y tales personas, al final, acaban metiéndose en líos."
A Samuel Johnson las cosas no le están saliendo muy bien. Su padre se fué de la casa, dejando a su suerte a su madre y a él, en el colegio se mete siempre en problemas por hablar lo que no debe, y para colmo de males, sus vecinos están por abrir las puertas del Infierno sin saberlo. Ahora el pequeño Samuel, su fiel perro Boswell y un demonio un tanto particular deben aliarse para impedir la aniquilación de la humanidad, esto por supuesto si alguien lo escucha…
Los Reyes De La Arena, junto con su antología hermana Retratos De Sus Hijos, es una muy buena opción para el lector que quiera leer a Martin sin embarcarse en Canción de Hielo y Fuego o para quien busque expandirse con el autor, mientras esperamos que salgan los nuevos libros (¡Dale Georgito!) de su saga de fantasía.
🤘🤘🤘🤘
"El Hombre con forma de pera le sonrió y la tocó con sus dedos fríos y blandengues, como un nido de larvas. Le agarró del brazo y la arrastró adentro, adentro, adentro…"
Los Reyes De La Arena es una antología de relatos escritos por George R.R. Martin (1948-). El libro está compuesto por 8 cuentos que están más enfocados en el terror, aunque la base de algunos de ellos sean la ciencia ficción, otra especialidad del autor. Los relatos que incluye el libro son:
*El Hombre con forma de pera
*El tratamiento del mono
*Los hombres aguja
*La salida a San Brega
*En la Casa del Gusano
*Cambio de mando
*Los reyes de la arena
*Tráfico de piel
Todos los cuentos tienen historias súper imaginativas y diferentes entre sí. Aunque el nivel es muy parejo en cuanto a calidad, destaco en particular el relato que cierra el libro y que además es el más extenso, Tráfico de piel, un cuento sobre hombres lobos que mezcla el policial con el terror y del cual me encantaría ver alguna vez una adaptación a la pantalla.
Las Puertas Del Infierno.- John Connolly
"Los Abernathy y los Renfield no buscaban problemas. Tampoco trataban de hacer algo malo. No eran malvados, perversos ni crueles. Sólo eran personas aburridas que disponían de mucho tiempo libre y tales personas, al final, acaban metiéndose en líos."
A Samuel Johnson las cosas no le están saliendo muy bien. Su padre se fué de la casa, dejando a su suerte a su madre y a él, en el colegio se mete siempre en problemas por hablar lo que no debe, y para colmo de males, sus vecinos están por abrir las puertas del Infierno sin saberlo. Ahora el pequeño Samuel, su fiel perro Boswell y un demonio un tanto particular deben aliarse para impedir la aniquilación de la humanidad, esto por supuesto si alguien lo escucha…
Los Reyes De La Arena, junto con su antología hermana Retratos De Sus Hijos, es una muy buena opción para el lector que quiera leer a Martin sin embarcarse en Canción de Hielo y Fuego o para quien busque expandirse con el autor, mientras esperamos que salgan los nuevos libros (¡Dale Georgito!) de su saga de fantasía.
🤘🤘🤘🤘
January 7, 2021
মার্টিন দাদুকে আমরা মূলত "এ সং অফ আইস অ্যান্ড ফায়ার" সিরিজের উপন্যাসগুলোর জন্যেই চিনি। কিন্তু ফ্যান্টাসিতে নিজের জাত চেনানোর আগেই তার কাল্ট ফ্যান ফলোয়িং তৈরি হয়েছিল ডার্ক সাইফাইগুলোর জন্যে। স্যান্ডকিংস গল্পটা একই সাথে জিতে নিয়েছিল হুগো, নেবুলা এবং লোকাস অ্যাওয়ার্ড!! কেন, তা পড়লেই বোঝা যাবে। বছরের শুরুটা দারুণ হলো৷
September 14, 2016
Am citit-o când a apărut în românește pentru prima dată (yay! mi-s bătrân!) și mi-a plăcut nemaipomenit de mult. Pentru vremea aceea a fost senzațională și o consider încă cea mai reușită scriere a lui George RR Martin (da, nu vă supărați pe mine, cărțile cu care a devenit celebru nu m-au impresionat cu nimic).
Recomand Regii Nisipurilor pentru orice pasionat de SF. Lectură obligatorie, de fapt :-)
Recomand Regii Nisipurilor pentru orice pasionat de SF. Lectură obligatorie, de fapt :-)
April 25, 2018
I read it a long, long time ago in a SF anthology published in another language. I only recalled its name and tried for years to figure out the original English title. Today I hit the jackpot - and what a jackpot it is!!! Just look at the author... This is the most memorable science fiction short story I ever read!
November 2, 2023
I first Discovered the story "Sandkings" way back in the early '80s in OMNI Magazine. It blew me away and brought Mr. Martin onto my reading radar. Been a fan of his ever since. Great collection of his short fiction. Vey recommended
October 13, 2023
Really really enjoyed this. It's a sci fi horror novelette that would be a great Twilight Zone episode. Genuinely creepy and disturbing and a one sitting reading. Highly recommend.
August 7, 2013
По принцип Джордж Мартин ми е известен основно като писател на фентъзи, по-точно авторът на поредицата „Песен за огън и лед”. Затова когато видях фантастиката „Пясъчните крале” бях, меко казано, заинтригуван и любопитството ми се пробуди.
Сборникът съдържа седем кратки новели, които много ми харесаха. Издаден е за пръв път през далечната 1981-а и една сега вижда бял свят на български. Ако ви допадат книги от типа на „Хиперион”, „Небесните господари”, „Галактически хазартни войни” и прочее представители на жанра, където научният елемент на фантастиката е изместен от задъхано действие, битки, пътешествия, тайнствени цивилизации и колоритни извънземни раси, тази книга е само за вас. Ще спомена накратко поместените в нея творби:
Пясъчните крале – новелата, дала заглавието на сборника. Красиви, колоритни описания и силен хазартен елемент, припомних си романите на Уилям Форсчън. Повествованието стремително градира и накрая завършва буквално като хорър, каращ те да изтръпнеш, сякаш пясъчни крале пъплят по кожата ти…
Бързите приятели – готов съм да се обзаложа, че Хиперионът на Дан Симънс е вдъхновил Мартин за този разказ. Една чудесна история за необятните простори на космоса и тайнствените енергии, които той крие, както и за една любов… А може би две любови?
Каменният град – леко психарска новела за древна цивилизация на прокълната планета. Един тайнствен град, съграден изцяло от камък, в който на моменти сякаш мярках сянката на великия Хауърд Лъвкрафт, при който съм забелязвал подобни похвати.
„Нощен летец” – новела, филмирана още през далечната 1987-а година с Катрин Мери Стюарт в главната роля. Не съм гледал филма, но творбата си е чиста хорър-фантастика. Група изследователи тръгват със странен кораб на далечна мисия в космоса, когато изведнъж всичко се обърква и започват да измират един по един.
Свръхконтрол – ха-ха, ето нещо по-различно. Кой от вас би искал да командва екип от зомбита? Зомбита, контролирани с помощта на техниката, за да вадят за вас руда от рядък минерал на далечна планета? Кой би искал да бъде… труповладелец?
Уикенд във военна зона – типичен разказ, лъхащ отдалеч на американска военщина. Показва безсмислието на войната, представена като отдушник на напрежението през дългата работна седмица, водена само заради тръпката и как промива мозъка на човек, имал неблагоразумието да се забърка във военни действия.
И седем по нивга не убивай човек – достоен завършек на сборника. Темата за слепия религиозен фанатизъм, особено ако е криворазбран, ми е добре позната. Насилието, извършено от хората уж според благоволението на висше божество, среща своя логичен завършек.
Една досадна техническа подробност: сборникът е отпечатан на много тънка вестникарска хартия. Такава хубава книга заслужава по-добро книжно тяло.
Като изключим това, „Пясъчните крале” на Мартин вероятно ще е ключът, който ще отвори пред мен вратите за творчеството на този писател, останали досега залостени.
Сборникът съдържа седем кратки новели, които много ми харесаха. Издаден е за пръв път през далечната 1981-а и една сега вижда бял свят на български. Ако ви допадат книги от типа на „Хиперион”, „Небесните господари”, „Галактически хазартни войни” и прочее представители на жанра, където научният елемент на фантастиката е изместен от задъхано действие, битки, пътешествия, тайнствени цивилизации и колоритни извънземни раси, тази книга е само за вас. Ще спомена накратко поместените в нея творби:
Пясъчните крале – новелата, дала заглавието на сборника. Красиви, колоритни описания и силен хазартен елемент, припомних си романите на Уилям Форсчън. Повествованието стремително градира и накрая завършва буквално като хорър, каращ те да изтръпнеш, сякаш пясъчни крале пъплят по кожата ти…
Бързите приятели – готов съм да се обзаложа, че Хиперионът на Дан Симънс е вдъхновил Мартин за този разказ. Една чудесна история за необятните простори на космоса и тайнствените енергии, които той крие, както и за една любов… А може би две любови?
Каменният град – леко психарска новела за древна цивилизация на прокълната планета. Един тайнствен град, съграден изцяло от камък, в който на моменти сякаш мярках сянката на великия Хауърд Лъвкрафт, при който съм забелязвал подобни похвати.
„Нощен летец” – новела, филмирана още през далечната 1987-а година с Катрин Мери Стюарт в главната роля. Не съм гледал филма, но творбата си е чиста хорър-фантастика. Група изследователи тръгват със странен кораб на далечна мисия в космоса, когато изведнъж всичко се обърква и започват да измират един по един.
Свръхконтрол – ха-ха, ето нещо по-различно. Кой от вас би искал да командва екип от зомбита? Зомбита, контролирани с помощта на техниката, за да вадят за вас руда от рядък минерал на далечна планета? Кой би искал да бъде… труповладелец?
Уикенд във военна зона – типичен разказ, лъхащ отдалеч на американска военщина. Показва безсмислието на войната, представена като отдушник на напрежението през дългата работна седмица, водена само заради тръпката и как промива мозъка на човек, имал неблагоразумието да се забърка във военни действия.
И седем по нивга не убивай човек – достоен завършек на сборника. Темата за слепия религиозен фанатизъм, особено ако е криворазбран, ми е добре позната. Насилието, извършено от хората уж според благоволението на висше божество, среща своя логичен завършек.
Една досадна техническа подробност: сборникът е отпечатан на много тънка вестникарска хартия. Такава хубава книга заслужава по-добро книжно тяло.
Като изключим това, „Пясъчните крале” на Мартин вероятно ще е ключът, който ще отвори пред мен вратите за творчеството на този писател, останали досега залостени.
August 6, 2018
Primero que nada, me gustaría aclarar que ninguno de los ocho relatos que componen este libro me asustó, y digo oesto porque en la portada dice 'Cuentos de terror', y me sugestioné porque suelo ser bastante miedosa, cosa que al final quedó en nada XD Lo máximo que provocaron en mí fue algo de ansiedad y extrañeza, y sólo algunos de ellos, la mayor parte fue un 'Meh'.
Hablando en general, me gustó conocer de una vez por todas la prosa de Martin, me resultó llevadera y entretenida, a pesar de que los relatos no suelen ser lo mío, porque son extensos y no se pueden leer del tirón, ni pausarlos como las novelas, porque no tienen capítulos.
La mayor parte de las historias posee como protagonistas "terroríficos" a criaturas y/o situaciones de lo más extrañas, las cuales pueden ir desde seres asquerosos a situaciones desopilantes. Solo un par de casos podrían considerarse paranormales -La salida a San Breta y Tráfico de piel-, y algún que otro de ciencia ficción -Los reyes de la arena- .
En concreto, alguna de estas historias llega a superar las 100págs. -Tráfico de piel- y exceptuando un par -Los hombres aguja y La salida a San Breta- que me pareció que tenían un desarrollo y final espectacular, las demás se me quedaron un tanto cortas, especialmente en finales o construcción de situaciones, porque algo a resaltar es que la mayoría de los personajes están generosamente construidos, tanto en su forma física como mental.
Para terminar, creo que resulta una antología entretenida e interesante para conocer a este autor que se ha hecho tan famoso por la saga "Canción de Hielo y Fuego", y más si aún no se han animado con otra obra del mismo. Muy recomendable.
*En los status pueden ver la puntuación que le di a cada relato.*
Hablando en general, me gustó conocer de una vez por todas la prosa de Martin, me resultó llevadera y entretenida, a pesar de que los relatos no suelen ser lo mío, porque son extensos y no se pueden leer del tirón, ni pausarlos como las novelas, porque no tienen capítulos.
La mayor parte de las historias posee como protagonistas "terroríficos" a criaturas y/o situaciones de lo más extrañas, las cuales pueden ir desde seres asquerosos a situaciones desopilantes. Solo un par de casos podrían considerarse paranormales -La salida a San Breta y Tráfico de piel-, y algún que otro de ciencia ficción -Los reyes de la arena- .
En concreto, alguna de estas historias llega a superar las 100págs. -Tráfico de piel- y exceptuando un par -Los hombres aguja y La salida a San Breta- que me pareció que tenían un desarrollo y final espectacular, las demás se me quedaron un tanto cortas, especialmente en finales o construcción de situaciones, porque algo a resaltar es que la mayoría de los personajes están generosamente construidos, tanto en su forma física como mental.
Para terminar, creo que resulta una antología entretenida e interesante para conocer a este autor que se ha hecho tan famoso por la saga "Canción de Hielo y Fuego", y más si aún no se han animado con otra obra del mismo. Muy recomendable.
*En los status pueden ver la puntuación que le di a cada relato.*
November 19, 2015
Uno de los mejores, sino el mejor, relato de ciencia ficción que he leído en toda mi vida (quizás con el tiempo me de cuenta de que estoy exagerando, pero ahora mismo no tengo esa impresión)
Con esa presentación ya vais entendiendo el motivo de puntuarle con cinco estrellas nada menos.
La historia es fascinante y a las pocas páginas te sientes atrapado y no puedes dejar de leer. Al ser corto en una hora o menos lo has terminado, quedándote la sensación de que has disfrutado de algo realmente bueno.
En mi blog me explayo un poco más sobre el tema, por si os apetece leerlo os dejo el enlace.
http://fantasiascifiymuchomas.blogspo...
Con esa presentación ya vais entendiendo el motivo de puntuarle con cinco estrellas nada menos.
La historia es fascinante y a las pocas páginas te sientes atrapado y no puedes dejar de leer. Al ser corto en una hora o menos lo has terminado, quedándote la sensación de que has disfrutado de algo realmente bueno.
En mi blog me explayo un poco más sobre el tema, por si os apetece leerlo os dejo el enlace.
http://fantasiascifiymuchomas.blogspo...
August 7, 2015
Just re-read this one today for at least the fifth time! This story never fails to impress me with its depth...
May 8, 2024
Ok. Now I'm thoroughly creeped out.
September 2, 2018
El hombre con forma de pera 2.5/5 🌟
Fue una lectura extraña, creí que sabía hacia donde se dirigía la historia, pero no entendí el final, a pesar de que lo releí un par de veces.
El tratamiento del mono 2.5/5 🌟
Otra lectura promedio. La verdad es muy ingeniosa, y no pude evitar simpatizar con el pobre Kenny, pero no fue la gran cosa. Eso sí, este final me gustó mucho más.
Los hombres aguja 2/5 🌟
El peorcito hasta ahora. Se repite el tema de la paranoia, como en El hombre con forma de pera, pero con un final que ví venir a kilómetros.
La salida a San Breta 2/5 🌟
Un relato muy muy simple sobre fantasmas, con un final inexistente, y para nada de terror.
En la Casa del Gusano 3/5 🌟
El mejor relato hasta ahora, y el más largo y complejo. Una mezcla de ciencia ficción y distopía muy perturbadora. Lamentablemente careció de un final, parece que es lo que peor se le da al autor.
Cambio de mando 3/5 🌟
Otra historia bastante buena, al igual que En la casa del gusano. De verdad fueron dejando lo mejor para el final. Se trata de un relato de ciencia ficción con un toque macabro, esta vez con un final más satisfactorio.
Los reyes de la arena 3/5 🌟
Un relato muy interesante. El protagonista me pareció detestable, y al final obtuvo su merecido. Me gustó el giro del final, aunque no fue tan difícil de imaginar lo que iba a pasar. La idea de la historia es bastante original, un poco perturbadora tal vez.
Tráfico de piel 5/5 🌟
¡Al fin! La última historia, qué trata sobre hombres lobo, fue realmente excelente. Nada de romance ni lobos adolescentes, sino más bien una historia de asesinatos, detectives, y licántropos. Ojalá los demás relatos hubieran estado a la misma altura que este.
Fue una lectura extraña, creí que sabía hacia donde se dirigía la historia, pero no entendí el final, a pesar de que lo releí un par de veces.
El tratamiento del mono 2.5/5 🌟
Otra lectura promedio. La verdad es muy ingeniosa, y no pude evitar simpatizar con el pobre Kenny, pero no fue la gran cosa. Eso sí, este final me gustó mucho más.
Los hombres aguja 2/5 🌟
El peorcito hasta ahora. Se repite el tema de la paranoia, como en El hombre con forma de pera, pero con un final que ví venir a kilómetros.
La salida a San Breta 2/5 🌟
Un relato muy muy simple sobre fantasmas, con un final inexistente, y para nada de terror.
En la Casa del Gusano 3/5 🌟
El mejor relato hasta ahora, y el más largo y complejo. Una mezcla de ciencia ficción y distopía muy perturbadora. Lamentablemente careció de un final, parece que es lo que peor se le da al autor.
Cambio de mando 3/5 🌟
Otra historia bastante buena, al igual que En la casa del gusano. De verdad fueron dejando lo mejor para el final. Se trata de un relato de ciencia ficción con un toque macabro, esta vez con un final más satisfactorio.
Los reyes de la arena 3/5 🌟
Un relato muy interesante. El protagonista me pareció detestable, y al final obtuvo su merecido. Me gustó el giro del final, aunque no fue tan difícil de imaginar lo que iba a pasar. La idea de la historia es bastante original, un poco perturbadora tal vez.
Tráfico de piel 5/5 🌟
¡Al fin! La última historia, qué trata sobre hombres lobo, fue realmente excelente. Nada de romance ni lobos adolescentes, sino más bien una historia de asesinatos, detectives, y licántropos. Ojalá los demás relatos hubieran estado a la misma altura que este.
December 20, 2009
If you love George R.R. Martin's "The Song of Ice and Fire" series, if you can't wait for the next one to be released, and want to spend all your time re-reading the series and reading anything that reminds you of it, then "Sandkings"...is probably not for you. This book is nothing like that.
In fact, none of the stories in this collection are even similar to each other. In one book you get : a space-traveling Inquisitor, a coming-of-age stone age fairy-tale with a twist, an end of the world (sort of) Poe story with a touch of Cthulu, a space-age story of unrequited love, another space-age story of unrequited love (with prostitutes and mutants), a horror story of the world's most unusual pet, and I don't even know HOW to describe "The Stone City". And the only thing each of the stories have in common is Martin's (and my) love for details details details. The Social Scene on Baldur, Ceremonies of the yaga-la-hai, Everything You Ever Wanted to Know About Life On Thisrock (But Were Afraid To Ask). This book NEEDS to be put back into print, although I think you can find a Kindle copy on Amazon.
In fact, none of the stories in this collection are even similar to each other. In one book you get : a space-traveling Inquisitor, a coming-of-age stone age fairy-tale with a twist, an end of the world (sort of) Poe story with a touch of Cthulu, a space-age story of unrequited love, another space-age story of unrequited love (with prostitutes and mutants), a horror story of the world's most unusual pet, and I don't even know HOW to describe "The Stone City". And the only thing each of the stories have in common is Martin's (and my) love for details details details. The Social Scene on Baldur, Ceremonies of the yaga-la-hai, Everything You Ever Wanted to Know About Life On Thisrock (But Were Afraid To Ask). This book NEEDS to be put back into print, although I think you can find a Kindle copy on Amazon.
March 29, 2018
I have only read the title story, Sandkings, but I plan to read the whole collection and add some excitement and horror to my life!
September 20, 2024
El Martin contista de ciència-ficció s’està convertint en el meu Martin preferit. Aquí cal destacar “El camino de la cruz y del dragón”, un relat sobre un inquisidor cristià intergalàctic que ha d’anar a desactivar una secta herètica que ha convertit a Judes en un profeta i que acaba construint una gran reflexió sobre què és la fe i què significa la religió per a la humanitat. I l’altre, “Los reyes de la arena”, et porta per una història gairebé de terror, que explica la història sobre el poder i la devoció a través d’una estranya espècie intel·ligent insectoide.
November 30, 2013
Седя и си мисля, че докато чакам стария Джордж да си довърши епопеята на живота Песен за огън и лед, все пак не значи да се отказвам напълно от него като творец, и не трябва да свързвам името му само с едни и същи фентъзийни физиономии, вълнуващи стотици хиляди читатели , а и от известно време и зрители ,по целия свят. Затова като един доста добър туториал относно качествата на дядо Мартин, може да се възприемат и разказите му, ярко показно за жестокостите, оригиналността и ярките образи, които само дъртия печалбар може да създаде с толкова лека ръка. И все пак, нека си спомним словата на Геймън – магьосника, че Мартин не е нашата кучка и не можем да му искаме да пише непрекъснато само и единствено на тема Огън и Лед, а той си е творец, и създава каквото сам пожелае , когато пожелае, както пожелае. Дразнещо, но политически коректно. Нека бъдем добри и търпеливи до момента, когато Сандерсън изтръгне от вкочанените Мартинови пръсти последните предсмъртни бележки по търкалящата се десетития сага , и набързо сътвори финалния шедьовър за нула време и с милион качества. Щото така ще стане, обзалагам се на вселена и половина , безапелационно.
Но да се върнем на добрата и ненуждаеща се от завършване книжка за Пясъчните крале. Разказите в нея са технически свързани, като отразяват всички възможни вселени, към които е отправил поглед Мартиновия ум, но от толкова различни ъгли, че почти усещаме тежестта на бъдещето, прокрадващо ръка през еоните пред нас. Усъвършенствани хуманоиди, създадени от култури и нови богове си проправят път през звездите, сблъсквайки се с толкова раси и видове съзнания, че сами губят идентичността на човещината като основна функция на съществувание. Дребните душици стават господари на мини светове от разумни инсектоиди, които не се посвеняват да унищожат боговете си в името на собственото оцеляване. Призрачни кораби с кристали – съзнания, криещи спомени, болка и огорчение, кръстосват вселените и унищожават потомците на отдавна забравени врагове. Малки невзрачни планети крият в себе си карта – портал на всяка точка от възможното реално днес и утре, но ги няма пътешествениците, които да откриват тайните на съзиданието за няколко крачки време. Енергии се стелят в пространството, тъмни и светли; ангели и животински демони – тотеми се борят за правото на истинската вяра, а стремежът към разрушение само чака да се пробуди във всеки, независимо от течността във вените му, като в жертва падат и свои, и чужди, важното е кръв да се лее.
Великолепно изпипани истории, изградени очаквано майсторски и по мъжки стегнато, отвеждащи ни до непознати, и все пак някак близки, може би само в сънищата, светове, които си заслужава да запомним и превъртаме хилядократно в умовете си, като безкрайна пътуваща игра между днес и онова далечно утре, което никога няма да видим, или поне не така, както към момента смятаме за единствено възможно. Определено Мартин е от авторите, чиито думи във всеки жанр ще бъдат ценни за претенциозните читатели на нереалности като мен. Дано му стигне времето да напише всичко, което се вихри в ума му, защото не се съмнявам – там, сред белия храст от коси и брада на приличния на попораснало толкиново джудже Джордж, живеят необятни светове, които си заслужава да завладеят сетивата ни поне за малко, демонстриращи ни с цялата уверена наглост на гения, какво значи истински творец на думи. Не можеш да се пребориш с тази магия, а само да я почетеш като смирен следовник на черната фентъзийна словесна догма. Иначе те очаква вакуума на самотното едноизмерие наречено реалност. Бррр.
Но да се върнем на добрата и ненуждаеща се от завършване книжка за Пясъчните крале. Разказите в нея са технически свързани, като отразяват всички възможни вселени, към които е отправил поглед Мартиновия ум, но от толкова различни ъгли, че почти усещаме тежестта на бъдещето, прокрадващо ръка през еоните пред нас. Усъвършенствани хуманоиди, създадени от култури и нови богове си проправят път през звездите, сблъсквайки се с толкова раси и видове съзнания, че сами губят идентичността на човещината като основна функция на съществувание. Дребните душици стават господари на мини светове от разумни инсектоиди, които не се посвеняват да унищожат боговете си в името на собственото оцеляване. Призрачни кораби с кристали – съзнания, криещи спомени, болка и огорчение, кръстосват вселените и унищожават потомците на отдавна забравени врагове. Малки невзрачни планети крият в себе си карта – портал на всяка точка от възможното реално днес и утре, но ги няма пътешествениците, които да откриват тайните на съзиданието за няколко крачки време. Енергии се стелят в пространството, тъмни и светли; ангели и животински демони – тотеми се борят за правото на истинската вяра, а стремежът към разрушение само чака да се пробуди във всеки, независимо от течността във вените му, като в жертва падат и свои, и чужди, важното е кръв да се лее.
Великолепно изпипани истории, изградени очаквано майсторски и по мъжки стегнато, отвеждащи ни до непознати, и все пак някак близки, може би само в сънищата, светове, които си заслужава да запомним и превъртаме хилядократно в умовете си, като безкрайна пътуваща игра между днес и онова далечно утре, което никога няма да видим, или поне не така, както към момента смятаме за единствено възможно. Определено Мартин е от авторите, чиито думи във всеки жанр ще бъдат ценни за претенциозните читатели на нереалности като мен. Дано му стигне времето да напише всичко, което се вихри в ума му, защото не се съмнявам – там, сред белия храст от коси и брада на приличния на попораснало толкиново джудже Джордж, живеят необятни светове, които си заслужава да завладеят сетивата ни поне за малко, демонстриращи ни с цялата уверена наглост на гения, какво значи истински творец на думи. Не можеш да се пребориш с тази магия, а само да я почетеш като смирен следовник на черната фентъзийна словесна догма. Иначе те очаква вакуума на самотното едноизмерие наречено реалност. Бррр.
May 29, 2020
Son 8 cuentos en total muy buenos.
He leído algunas reseñas que dicen que hay cuentos que son más de ficción que de terror, eso pasa porque la gente, por lo general, busca asustarse cuando se enfrenta al género terror, pero ese género en muchos aspectos se nutre de personajes propios de la ciencia ficción como los monstruos.
Tengo entendido que el "terror" se da en dos áreas:
1. Las sensaciones físicas
2. Las ideas o especulaciones, sin tener algo seguro a lo cual temer.
En mi caso, estos cuentos (casi todos) crearon en mí una sensación de aturdimiento que me hicieron sentir terror como una idea o especulación. Esos cuentos fueron:
1. El hombre con forma de pera
2. El tratamiento del mono
3. Los reyes de la arena
4. Tráfico de piel
Si buscas el típico genero de terror espiritista o con situaciones relacionadas al demonio, este libro no es para ti.
He leído algunas reseñas que dicen que hay cuentos que son más de ficción que de terror, eso pasa porque la gente, por lo general, busca asustarse cuando se enfrenta al género terror, pero ese género en muchos aspectos se nutre de personajes propios de la ciencia ficción como los monstruos.
Tengo entendido que el "terror" se da en dos áreas:
1. Las sensaciones físicas
2. Las ideas o especulaciones, sin tener algo seguro a lo cual temer.
En mi caso, estos cuentos (casi todos) crearon en mí una sensación de aturdimiento que me hicieron sentir terror como una idea o especulación. Esos cuentos fueron:
1. El hombre con forma de pera
2. El tratamiento del mono
3. Los reyes de la arena
4. Tráfico de piel
Si buscas el típico genero de terror espiritista o con situaciones relacionadas al demonio, este libro no es para ti.
March 17, 2024
4.5 ⭐ overall
I only even came to hear about this book thanks to a friend on Goodreads. Thanks Kyle! It was short, and you could find it for free online and it sounded really interesting so I decided to give it a go.
Completely worth the effort. I'm not sure what I expected, but I don't think sentient insects was one of them.
I don't want to give too much away here, as the story is quite short. But I will say it is dark. It's creepy. It's not really filled with good people. And it was entertaining throughout the whole short book.
And that ending. Very cool.
I definitely think I gotta start hunting down all of Martin's previous works as GoT might be his magnum opus but it certainly isn't the only great thing he was written (or edited) and this is a perfect example. Lost in obscurity and it shouldn't be.
Read this! It's fast and you can find it for free online!
I only even came to hear about this book thanks to a friend on Goodreads. Thanks Kyle! It was short, and you could find it for free online and it sounded really interesting so I decided to give it a go.
Completely worth the effort. I'm not sure what I expected, but I don't think sentient insects was one of them.
I don't want to give too much away here, as the story is quite short. But I will say it is dark. It's creepy. It's not really filled with good people. And it was entertaining throughout the whole short book.
And that ending. Very cool.
I definitely think I gotta start hunting down all of Martin's previous works as GoT might be his magnum opus but it certainly isn't the only great thing he was written (or edited) and this is a perfect example. Lost in obscurity and it shouldn't be.
Read this! It's fast and you can find it for free online!
November 16, 2017
Gracias por la recomendación!! Eso lo primero de todo. Soy gran fan de Martin, me encanta como escribe y me ha encantado esta pequeña historia. Lo que más me ha gustado de ella ha sido el comportamiento de los reyes de la arena: cómo construian sus castillos, como tallaban la imagen de su dios, sus guerras..., una buena analogía al comportamiento humano. El protagonista resulta despreciable, tanto como persona humana como cuidador de los reyes de la arena, pero al mismo tiempo resulta delicioso como va metiendose en terreo fangoso. La verdad que como relato/cuento de ciencia ficción/fantasía me ha parecido muy entretenido.
Poco más puedo decir, ya que ha sido corto y decir más sería hacer spoiler. Un cuento recomendable para fans de Martin.
Poco más puedo decir, ya que ha sido corto y decir más sería hacer spoiler. Un cuento recomendable para fans de Martin.
January 2, 2019
What a start to the reading year! I read the title story of this collection in the The Big Book of Science Fiction. It won the Hugo and I can see why, it is immersive and tense.
I highly recommend this to fans of horror. I found it difficult to enjoy the cruel, morally-lacking protagonist, his actions turned my stomach, but I assume that was GRRM's goal ;)
I highly recommend this to fans of horror. I found it difficult to enjoy the cruel, morally-lacking protagonist, his actions turned my stomach, but I assume that was GRRM's goal ;)
May 12, 2019
George R.R. Martin vuelve a fascinarme, esta vez con un relato corto de ciencia ficción, en el que un coleccionista de animales exóticos compra 'reyes de la arena', unas criaturas inteligentes 'similares' (salvando las distancias) a las hormigas.
Desde las primeras páginas la propuesta engancha y la forma de escribir de este autor hace que no puedas despegarte del libro hasta haberlo terminado. Destaco que en todo momento consiguió mantenerme atento y queriendo saber qué haría el protagonista y qué harían sus seres.
Desde las primeras páginas la propuesta engancha y la forma de escribir de este autor hace que no puedas despegarte del libro hasta haberlo terminado. Destaco que en todo momento consiguió mantenerme atento y queriendo saber qué haría el protagonista y qué harían sus seres.
Displaying 1 - 30 of 599 reviews