What do you think?
Rate this book
La Trilogie du mal - Joshua Brolin #1
Linh hồn ác
Suốt một năm trời sau khi bắn hạ tên Đao phủ Portland, tranh tra Brolin cứ ngỡ vụ án đã vĩnh viễn khép lại cho tới ngày anh phải đối mặt với một loạt vụ giết người mới mang đậm dấu ấn tên sát nhân man rợ kia, những vụ giết người thảm khốc, kinh hoàng hơn gấp nhiều lần và thậm chí còn đe dọa đến tính mạng người con gái anh thương yêu nhất. Quá trình điều tra buộc anh phải hóa thân vào kẻ giết người để phán đoán đường đi nước bước của hắn, đồng thời buộc anh không ít lần bị giằng co giữa cái Thiện và cái Ác. Liệu người ta có thể trao linh hồn cho quỷ dữ mà không bị trừng phạt?
Với Linh hồn ác, Maxime Chattam đã mang đến rất nhiều điều mới mẻ cho thể loại tiểu thuyết trinh thám kinh dị. Đó là sự kết hợp tuyệt vời giữa phong cách hành động của trinh thám Mỹ và lối phân tích sắc sảo đến từng chi tiết khiến độc giả rùng mình vì những hình dung quá đỗi rõ ràng của trinh thám Pháp. Và kết quả là một cuốn tiểu thuyết lôi cuốn khôn cưỡng.
Với Linh hồn ác, Maxime Chattam đã mang đến rất nhiều điều mới mẻ cho thể loại tiểu thuyết trinh thám kinh dị. Đó là sự kết hợp tuyệt vời giữa phong cách hành động của trinh thám Mỹ và lối phân tích sắc sảo đến từng chi tiết khiến độc giả rùng mình vì những hình dung quá đỗi rõ ràng của trinh thám Pháp. Và kết quả là một cuốn tiểu thuyết lôi cuốn khôn cưỡng.
660 pages, Paperback
First published January 1, 2002
98 people are currently reading
1923 people want to read
About the author
Maxime Chattam
87 books1,007 followersEnfant discret, Maxime Chattam grandit en région parisienne. Il n'est pas particulièrement brillant à l'école mais se passionne pour le cinéma. A quatorze ans, après avoir regardé le film 'Stand by Me', il se met à le réécrire en rajoutant des péripéties. Il découvre le livre 'Le Seigneur des anneaux' et les romans de science-fiction de Stephen King notamment. Il suit le cours Simon, devient figurant dans un spectacle de Robert Hossein, et joue dans plusieurs téléfilms. Son premier livre, plein d'humour, s'intitule 'Le Coma des mortels'. Il fait plusieurs petits boulots et reprend ses études de lettres modernes à la fac. Pour se faire connaître du milieu du livre, il entre à la FNAC, mais n'a toujours pas envoyé de manuscrit aux maisons d'édition. Il suit une formation de criminologie pendant un an où il étudie la psychiatrie criminelle, la police technique et scientifique et la médecine légale. Il assiste même à des autopsies et rencontre des spécialistes pour préparer son roman. Toujours libraire, il consacre ses week-ends à son projet de thriller. Il rédige 'L' Ame du mal' en 2001 et l'envoie à trois maisons d'édition. Un soir, Michel Lafon le contacte et lui propose de signer un contrat. 'In Tenebris' sort en mars 2003 alors qu'il est déjà en train d'écrire 'Maléfices'. Cette même année, il achève le troisième opus de la trilogie 'Maléfices'. Il publie en 2005 'Le Sang du temps'. En tout, Maxime Chattam signe cinq romans et parvient à réaliser son rêve d'enfant.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 241 reviews
June 4, 2012
Encore un auteur découvert il y a plusieurs années et qui m'a laissé une mauvaise impression. C'est donc pour tenter de me prouver que je faisais erreur, au vu de toutes les critiques positives reçues, que j'ai entrepris de lire L'âme du Mal.
Malheureusement, ma mémoire si souvent défectueuse était bel et bien bonne:
Pourquoi baser un polar aux USA si c'est pour en faire une pâle imitation de polar américain (du type bestseller comme la série Kay Scarpetta de Patricia Cornwell), bourrée de références trop européennes, d'incohérences culturelles et linguistiques (souvent évidentes comme la comparaison d'un poulet à un flic alors que pour les anglophones, les flics sont des cochons...), de personnages sans nuance, de sur-description des instances policières/légales/gouvernementales et des procédures légistes sans aucune utilité pour l'intrigue et particulièrement ennuyeuses, etc.
Le style est particulièrement unidimensionnel et un abus de comparaisons lourdingues (beaucoup moins de métaphores: soulagement?).
L'intrigue ne laisse pas se poser de question ni se surprendre puisque le lecteur est pris par la main du début au dénouement, pour suivre un sentier sans surprise et aisément prévisible.
Trêve de critiques négatives: ce n'est pas exactement un mauvais bouquin.
Simplement pas du grand polar. Pas de l'horreur. Ni du gore non plus.
Mon avis négatif se fonde essentiellement sur mon incompréhension face au choix d'une culture étrangère pas complètement maîtrisée comme toile de fond qui rend malheureusement l'histoire hachée, avec des longueurs inutiles et lui vole par conséquent une partie de sa crédibilité.
Malheureusement, ma mémoire si souvent défectueuse était bel et bien bonne:
Pourquoi baser un polar aux USA si c'est pour en faire une pâle imitation de polar américain (du type bestseller comme la série Kay Scarpetta de Patricia Cornwell), bourrée de références trop européennes, d'incohérences culturelles et linguistiques (souvent évidentes comme la comparaison d'un poulet à un flic alors que pour les anglophones, les flics sont des cochons...), de personnages sans nuance, de sur-description des instances policières/légales/gouvernementales et des procédures légistes sans aucune utilité pour l'intrigue et particulièrement ennuyeuses, etc.
Le style est particulièrement unidimensionnel et un abus de comparaisons lourdingues (beaucoup moins de métaphores: soulagement?).
L'intrigue ne laisse pas se poser de question ni se surprendre puisque le lecteur est pris par la main du début au dénouement, pour suivre un sentier sans surprise et aisément prévisible.
Trêve de critiques négatives: ce n'est pas exactement un mauvais bouquin.
Simplement pas du grand polar. Pas de l'horreur. Ni du gore non plus.
Mon avis négatif se fonde essentiellement sur mon incompréhension face au choix d'une culture étrangère pas complètement maîtrisée comme toile de fond qui rend malheureusement l'histoire hachée, avec des longueurs inutiles et lui vole par conséquent une partie de sa crédibilité.
May 6, 2016
Haletant et captivant, plein de surprises et de rebondissements, en un mot : Génial !
Redoutablement efficace, pas moyen de deviner le dénouement tant les fausses pistes se multiplient.
premier volume d’une trilogie mettant en scène l’enquêteur Joshua Brolin, ancien agent du FBI muté dans la Police de Portland. Sa formation de profiler lui permet de cerner la personnalité des tueurs pour mieux les démasquer.
Documentations pointues, description très précises d’autopsie, âme sensibles passez votre chemin (mais quel dommage lol)
Redoutablement efficace, pas moyen de deviner le dénouement tant les fausses pistes se multiplient.
premier volume d’une trilogie mettant en scène l’enquêteur Joshua Brolin, ancien agent du FBI muté dans la Police de Portland. Sa formation de profiler lui permet de cerner la personnalité des tueurs pour mieux les démasquer.
Documentations pointues, description très précises d’autopsie, âme sensibles passez votre chemin (mais quel dommage lol)
February 17, 2022
Много слаба книга, кухи герои и злодеи, смотан стил на писане, абе - чиста доза досада. Напомня ми за глупостите на Коуди Макфейдън, да толкова зле е!
https://www.goodreads.com/review/show...
Според мен, злото няма душа...
Оставям я недочетена, така както издателство "Колибри" са оставили недоиздадена на български трилогията!
P.S. Не мисля, че българския превод е проблемен, просто текстът не става.
https://www.goodreads.com/review/show...
Според мен, злото няма душа...
Оставям я недочетена, така както издателство "Колибри" са оставили недоиздадена на български трилогията!
P.S. Не мисля, че българския превод е проблемен, просто текстът не става.
April 6, 2010
The story was good. I enjoyed the mystery. I did not enjoy the writing style. I felt like the author thought he was writing for idiots. Chapter 1: Brolin was young. Chapter 2: Brolin was young. Chapter 3: The young Brolin. I wanted to scream "I get it already, he's young. It's a burden." The recap of characters and storyline every two or three chapters was completely unnecessary and distracting. I also did not appreciate the footnotes. Do we really need a footnote to explain what a SWAT team is? Or that Johns (and it's Johns with an s!)Hopkins and Georgetown are prestigious universities? Really? Si l'auteur choisit les Etats-Unis comme cadre pour son roman, il faudrait bien qu'il l'assume. Otherwise, why not just set it in France? That way we could do away with the footnotes. There would not have been much difference in the story. I won't be reading anything else by this author because I found his style really annoying, which is too bad because I did enjoy the story and the characters.
As for this trend where popular French authors (Chattam, Levy, Musso) set their stories in the States, so far I don't see the good that's come of it. Does it allow them to sell more books somehow? Maybe. Not to me, that's for sure.
As for this trend where popular French authors (Chattam, Levy, Musso) set their stories in the States, so far I don't see the good that's come of it. Does it allow them to sell more books somehow? Maybe. Not to me, that's for sure.
November 4, 2012
L'insostenibile ripetitività del serial killer...
Sono talmente numerosi gli autori che si cimentano nei thriller imperniati sul “Serial Killer” che i veri maestri del genere (Thomas Harris, Jeffery Deaver) hanno dovuto inventare geniali varianti e trasgressioni ai canoni per sfuggire alla rituale ripetitività che non di rado i narratori di tali storie condividono paradossalmente con gli individui che accusano questa mostruosa psicopatologia…!
Chattam, che (a mio parere) un maestro non è, non sembra sfuggire a questa regola riuscendo a mettere insieme in “L’anima del male” una collezione di luoghi comuni non indifferente.
Abbiamo quindi il protagonista “profiler” abile deduttore dei comportamenti e delle motivazioni tramite l’immedesimazione con la follia del mostro, i maghi del laboratorio che analizzano ogni frammento rinvenuto sulla scena dei delitti , i superiori e i politici che, naturalmente incalzati dalla stampa, stressano i detectives pretendendo rapidi risultati, la sequela di belle e imprudenti fanciulle trasformate con identico iter (anche qui con una certa analogia killer/narratore…) in cadaveri sfigurati da orrende mutilazioni descritte con dovizia di particolari morbosi.
Dulcis (si fa per dire…) in fundo il Mostro, maltrattato da piccolo come ogni s.k. che si rispetti e che (banalizzando una delle poche trovate promettenti della storia e cioè il mistero sul DNA del s.k. numero 2) si rivela essere… due gemelli monozigoti, colpo di scena talmente ipersfruttato che, se ben ricordo, perfino una scarsa innovatrice come Patricia Cornwell aveva inserito in uno dei suoi episodi scarpettiani.
Bisogna riconoscere che laddove Chattam delude in termini di originalità (ma visto il successo mi viene il dubbio che forse anche i lettori del “genere” adorano la rassicurante intuibilità degli stereotipi…), mantiene quanto alla solidità dell’impianto narrativo: non scrive male, inventa tanti personaggi con poche cadute di stile (il collezionista di testi esoterici, naturalmente un raffinato francese, l’antipatico aspirante procuratore, patetico nella sua stupidità mescolata a cinismo carrieristico…) prosegue con adeguato equilibrio fra le parti e porta a termine il romanzo con una certa coerenza.
Ma quanto siamo lontani dalla destabilizzante genialità con cui (non sempre…) gli autori sopra citati trascinano il lettore in un labirinto di situazioni che sanno mescolare nelle giuste dosi la ragione e l’istinto, il genio e la bestia!
Sono talmente numerosi gli autori che si cimentano nei thriller imperniati sul “Serial Killer” che i veri maestri del genere (Thomas Harris, Jeffery Deaver) hanno dovuto inventare geniali varianti e trasgressioni ai canoni per sfuggire alla rituale ripetitività che non di rado i narratori di tali storie condividono paradossalmente con gli individui che accusano questa mostruosa psicopatologia…!
Chattam, che (a mio parere) un maestro non è, non sembra sfuggire a questa regola riuscendo a mettere insieme in “L’anima del male” una collezione di luoghi comuni non indifferente.
Abbiamo quindi il protagonista “profiler” abile deduttore dei comportamenti e delle motivazioni tramite l’immedesimazione con la follia del mostro, i maghi del laboratorio che analizzano ogni frammento rinvenuto sulla scena dei delitti , i superiori e i politici che, naturalmente incalzati dalla stampa, stressano i detectives pretendendo rapidi risultati, la sequela di belle e imprudenti fanciulle trasformate con identico iter (anche qui con una certa analogia killer/narratore…) in cadaveri sfigurati da orrende mutilazioni descritte con dovizia di particolari morbosi.
Dulcis (si fa per dire…) in fundo il Mostro, maltrattato da piccolo come ogni s.k. che si rispetti e che (banalizzando una delle poche trovate promettenti della storia e cioè il mistero sul DNA del s.k. numero 2) si rivela essere… due gemelli monozigoti, colpo di scena talmente ipersfruttato che, se ben ricordo, perfino una scarsa innovatrice come Patricia Cornwell aveva inserito in uno dei suoi episodi scarpettiani.
Bisogna riconoscere che laddove Chattam delude in termini di originalità (ma visto il successo mi viene il dubbio che forse anche i lettori del “genere” adorano la rassicurante intuibilità degli stereotipi…), mantiene quanto alla solidità dell’impianto narrativo: non scrive male, inventa tanti personaggi con poche cadute di stile (il collezionista di testi esoterici, naturalmente un raffinato francese, l’antipatico aspirante procuratore, patetico nella sua stupidità mescolata a cinismo carrieristico…) prosegue con adeguato equilibrio fra le parti e porta a termine il romanzo con una certa coerenza.
Ma quanto siamo lontani dalla destabilizzante genialità con cui (non sempre…) gli autori sopra citati trascinano il lettore in un labirinto di situazioni che sanno mescolare nelle giuste dosi la ragione e l’istinto, il genio e la bestia!
October 27, 2024
C’était mon premier livre de Maxime Chattan, fortement recommandé par une amie qui aime les thrillers et les séries true-crime. J’ai compris pourquoi elle avait trippé sur cet ouvrage.
À travers les 630 pages, Chattan détaille les techniques d’enquête et les meurtres sordides. C’est très réaliste. Aurais-je pris un peu moins de détails? Oui. Était-ce un bon thriller? Oui. Je me suis beaucoup attachée au personnage de Josh Brolin, un peu moins à celui de Juliette, un peu plus irréaliste pour moi.
Lirais-je la suite? Sans doute, car les dernières pages donnent clairement envie! Mais pas tout de suite!
3,75
À travers les 630 pages, Chattan détaille les techniques d’enquête et les meurtres sordides. C’est très réaliste. Aurais-je pris un peu moins de détails? Oui. Était-ce un bon thriller? Oui. Je me suis beaucoup attachée au personnage de Josh Brolin, un peu moins à celui de Juliette, un peu plus irréaliste pour moi.
Lirais-je la suite? Sans doute, car les dernières pages donnent clairement envie! Mais pas tout de suite!
3,75
March 31, 2020
Nie wiem co mam napisać. Podobała mi się. Opisu sekcji zwłok raczej nie zapomnę. Autor został mi zaproponowany i nie żałuję, że każdą poranną kawę spędzałem wertując stronę po stronie.
July 30, 2017
Très stéréotypé et beaucoup trop prévisible. le côté didactique permanent n'est pas nécessaire
August 26, 2024
Alors je voulais me relancer dans le thriller après une déception. Et franchement, L’Âme du mal m’a donné envie de poursuivre dans le genre.
Déjà, il faut savoir qu’en commençant le roman, j’ai eu l’impression de revivre un épisode d’Esprits Criminels et comme j’adore cette série… J’étais ravie. La première partie, je n’avais rien à dire. J’adore quand on suit l’enquête d’un côté et la victime de l’autre. Mais surtout qu’on ait ce sentiment d’urgence à la lecture. Et c’est exactement ce que j’ai eu,
Et globalement, j’ai passé un bon moment. J’avais pas d’attentes parce que le genre, je ne le connais pas, je ne le maîtrise pas. Alors je me suis juste laissée porter. Et pour le coup, je trouve qu’on était guidé par la plume et la narration, tout était expliqué en détail que ce soit les manœuvres policières, que la hiérarchie ou même l’apport scientifique. Honnêtement, pour le dernier point, j’ai rien compris (du coup je survolais un peu oups), mais je suis nulle en sciences, et malgré tout j’arrivais à suivre les suppositions.
Puis elles étaient apportées par des personnages qui m’intéressaient. Notamment Joshua Brolin, le protagoniste. Sa manière de réfléchir me plaisait, bon on répétait assez souvent dans l’histoire qu’il était jeune… Mais je le trouvais intéressant et professionnel. Même si j’ai trouvé que j’aurais aimé un peu plus approfondir sa personnalité hors travail, hors Juliette. En fait les personnages étaient vraiment cools, mais je crois que j’aime un peu trop les éléments qui n’impactent pas l’intrigue et qui nous permettent juste de rester auprès du personnage. Même si dans le cas de Joshua, ça s’expliquait avec le fait qu’il consacrait tout son temps à son travail ou à s’en déconnecter.
Pour Juliette, c’est un peu plus poussé. Même si on finit par oublier la fac au profit de l’enquête (ou alors j’ai raté un moment 🥲) et j’ai trouvé ça dommage. Mais en réalité, pour les personnes qui aiment qu’on se focus sur un seul endroit, c’est parfait parce qu’on ne s’éparpille pas, tout sert dans ce but.
Cela dit, l’intrigue était prenante, j’avais besoin de savoir le fin mot de l’histoire. Et je ne m’attendais absolument pas à la fin. J’avais des suppositions mais à côté de la plaque. Et quand c’est arrivé, je me suis demandé si j’aurais pu deviner (si vous le lisez, vous me direz 😭). En tout cas, j’ai été bouche bée (et j’ai réalisé que c’était une trilogie lol). Ce que j’ai compris, c’est que je devais pas trop faire confiance à l’auteur et ça m’a donné plus envie de le lire. Oui, j’aime qu’on me trahisse. Alors je continuerai la trilogie trilogie et à lire d’autres romans de l’auteur.
En conclusion, j’ai vraiment bien aimé et j’ai hâte de me procurer la suite.
PS : J’aimerais bien savoir ce que vous pensiez du traitement des personnages féminins, parce que j’ai été titillée sans trop savoir pourquoi.
February 12, 2025
Trop génial ! On est vraiment transporté dans l’enquête. Il y a beaucoup d’explications sur tous les procédés, ça nous apprend pas mal de choses sur les méthodes du FBI, de la police de Portland et du métier de profiler .
J’avais vraiment l’impression d’être dans le récit, je me suis creusé la tête tout du long. Le final est très sordide mais vraiment bieng.
J’ai hâte de me plonger dans le deuxième tome de la trilogie !
J’avais vraiment l’impression d’être dans le récit, je me suis creusé la tête tout du long. Le final est très sordide mais vraiment bieng.
J’ai hâte de me plonger dans le deuxième tome de la trilogie !
May 24, 2021
3.5
On voit venir mais ça tient en haleine. Et cette fin... Et... just sayin' je n'ai jamais entendu en l un Etat-Unien appeler un policier un poulet... Pigs... mais pas poulet. Détail qui me gosse. Ouais je sais. Je suis indecrottable.
On voit venir mais ça tient en haleine. Et cette fin... Et... just sayin' je n'ai jamais entendu en l un Etat-Unien appeler un policier un poulet... Pigs... mais pas poulet. Détail qui me gosse. Ouais je sais. Je suis indecrottable.
January 11, 2019
Wow.
Quelle claque.
Voilà longtemps que je n'avais pas été aussi happée par un polar. Preuve en est la quasi nuit blanche à me promettre de poser le bouquin à chaque chapitre... sans pouvoir m'y résoudre.
Non vraiment, je crois que ça ne m'était pas arrivé depuis ma lecture de L'Aliéniste de Caleb Carr, quand j'avais 12 ou 13 ans.
Maxime Chattam signe un roman vraiment très bien ficelé, intelligent et très bien écrit. Si vous vous êtes intéressés au profilage ces dernières années, au moyen de séries, de films ou de livres, alors la lecture de ce premier tome pourra vous paraître pleine de redondances : qu'est-ce qu'un modus operandi, une signature, la différence entre le lieu du meurtre et la scène du meurtre... Mais tout est bien expliqué, de manière simple et concise sans aucune pédanterie, et c'est du coup carrément intéressant.
L'auteur réussit aussi à mettre en place des personnages qui ont du corps, qui sont vraiment intéressants à lire et qu'on aime apprendre à connaître. Alors oui, parfois, ça part un petit peu loin, mais c'est quand même bien dosé, et si les relations entre personnages souffrent parfois un peu de certains clichés, elles en restent néanmoins plutôt réalistes.
Réaliste, c'est aussi le mot qui me vient à l'esprit quant à l'enquête qui est au cœur de ce roman. Malgré une escalade dans l'horreur, l'auteur arrive à nous présenter toute l'histoire avec tellement de bon sens et de réalisme que finalement on ne se dit pas qu'il a inventé les pires trucs juste pour le plaisir de faire frissonner le lecteur. L'ambiance est incroyablement bien posée, oppressante, effrayante même, et me fait penser à la superbe première saison de la série télévisée True Detective (la première saison, du moins), qui allie également intelligence du contenu et ambiance glauquissime à souhait.
Et alors la fin... Honnêtement, je ne m'attendais pas à certains éléments, tandis que d'autres font un peu "grosses ficelles" et "fin de film hollywoodien", mais je pense que ce sont aussi des recettes nécessaires qui donnent envie de tourner la première de couverture du deuxième tome.
En tout cas pour moi, ça a fonctionné, et je me replonge dans les obscurs desseins de quelques psychopathes de ce pas.
Quelle claque.
Voilà longtemps que je n'avais pas été aussi happée par un polar. Preuve en est la quasi nuit blanche à me promettre de poser le bouquin à chaque chapitre... sans pouvoir m'y résoudre.
Non vraiment, je crois que ça ne m'était pas arrivé depuis ma lecture de L'Aliéniste de Caleb Carr, quand j'avais 12 ou 13 ans.
Maxime Chattam signe un roman vraiment très bien ficelé, intelligent et très bien écrit. Si vous vous êtes intéressés au profilage ces dernières années, au moyen de séries, de films ou de livres, alors la lecture de ce premier tome pourra vous paraître pleine de redondances : qu'est-ce qu'un modus operandi, une signature, la différence entre le lieu du meurtre et la scène du meurtre... Mais tout est bien expliqué, de manière simple et concise sans aucune pédanterie, et c'est du coup carrément intéressant.
L'auteur réussit aussi à mettre en place des personnages qui ont du corps, qui sont vraiment intéressants à lire et qu'on aime apprendre à connaître. Alors oui, parfois, ça part un petit peu loin, mais c'est quand même bien dosé, et si les relations entre personnages souffrent parfois un peu de certains clichés, elles en restent néanmoins plutôt réalistes.
Réaliste, c'est aussi le mot qui me vient à l'esprit quant à l'enquête qui est au cœur de ce roman. Malgré une escalade dans l'horreur, l'auteur arrive à nous présenter toute l'histoire avec tellement de bon sens et de réalisme que finalement on ne se dit pas qu'il a inventé les pires trucs juste pour le plaisir de faire frissonner le lecteur. L'ambiance est incroyablement bien posée, oppressante, effrayante même, et me fait penser à la superbe première saison de la série télévisée True Detective (la première saison, du moins), qui allie également intelligence du contenu et ambiance glauquissime à souhait.
Et alors la fin... Honnêtement, je ne m'attendais pas à certains éléments, tandis que d'autres font un peu "grosses ficelles" et "fin de film hollywoodien", mais je pense que ce sont aussi des recettes nécessaires qui donnent envie de tourner la première de couverture du deuxième tome.
En tout cas pour moi, ça a fonctionné, et je me replonge dans les obscurs desseins de quelques psychopathes de ce pas.
May 24, 2021
Cela faisait longtemps que je voulais lire un roman de Maxime Chattam. Au vu de la réputation de l'auteur et de toutes les critiques positives de ce livre, je m'attendais à être tenue en haleine par une intrigue et un style de qualité, mais aucun aspect de ce livre n'a réussi à compenser les autres.
L'intrigue manque cruellement de suspense et les personnages - en particulier les deux personnages principaux - sont tellement clichés que ça en serait risible si ce n'était horripilant. Quand je lis, qui plus est des romans policiers - qui sont censés êtres empreints de réalisme - j'ai envie de suivre l'histoire de personnages VRAIS. Et là, non seulement ils manquent de profondeur, mais il y a même des incohérences qui nuisent à la crédibilité de l'histoire. Le style, qui utilise de nombreuses répétitions inutiles et images qui se veulent poétiques, n'aide pas à faire rentrer dans l'intrigue.
Dommage car en soi, le concept est intéressant et on peut clairement déceler un réel souci de rendre compte avec authenticité de la démarche d'investigation.
Je tenterai peut-être l'aventure à nouveau, avec un livre écrit plus tard - et avec d'autres personnages - en espérant que le style de l'auteur aura évolué.
L'intrigue manque cruellement de suspense et les personnages - en particulier les deux personnages principaux - sont tellement clichés que ça en serait risible si ce n'était horripilant. Quand je lis, qui plus est des romans policiers - qui sont censés êtres empreints de réalisme - j'ai envie de suivre l'histoire de personnages VRAIS. Et là, non seulement ils manquent de profondeur, mais il y a même des incohérences qui nuisent à la crédibilité de l'histoire. Le style, qui utilise de nombreuses répétitions inutiles et images qui se veulent poétiques, n'aide pas à faire rentrer dans l'intrigue.
Dommage car en soi, le concept est intéressant et on peut clairement déceler un réel souci de rendre compte avec authenticité de la démarche d'investigation.
Je tenterai peut-être l'aventure à nouveau, avec un livre écrit plus tard - et avec d'autres personnages - en espérant que le style de l'auteur aura évolué.
January 13, 2021
Wow!!! Je viens de terminer le premier roman de la trilogie du mal de Maxime Chattam. Ce fût fantastique!!! Étant fan des téléséries CSI et NCIS, je me suis délectée dans les détails scientifiques des tests d'ADN et même de l'autopsie, si bien décrite dans le livre et ceci sans nausées. Bien que le roman soit un peu plus long que la moyenne des livres que je lis (environ 600 pages),l'auteur à su maintenir l'intrigue tout le long du livre. De plus, l'auteur à su nous faire vivre une histoire d'amour, courte malheureusement, sans tomber dans la pornographie. Par contre, la fin est triste et annonciatrice de jour plus sombre pour l'inspecteur Brolin. Déjà hâte de lire les 2 autres tomes de cette magnifique trilogie!!
August 15, 2017
I tried so very hard. And finally gave up. The story was OK but the writing and the translation was terrible. Reading a French book about Portland in Russian translation was an adventure that I did not enjoy. I blame the translator for trying very hard to be modern, hip, American... and failing.
January 27, 2022
J'ai adoré, je l'ai littéralement dévoré. Cela aurait pu être un coup de coeur si ce n'est le comportement d'un des personnages qui me chiffonne.
Je lirai forcément le reste de la trilogie!
Je lirai forcément le reste de la trilogie!
October 30, 2020
BEZ ŻALU
Kolejny, nowy autor, którego już po przeczytaniu (z wielkim mozołem) pierwszej książki odstawię do mojego osobistego lamusa. Nie, żeby był jakiś koszmarnie zły, tylko zupełnie między nami nie zaiskrzyło.
Nie podoba mi się lakoniczny sposób narracji i język przypominający sprawozdania, zniechęca mnie przesadna drobiazgowość w opisach. Jak sekcja zwłok, to musimy obserwować krok po kroku rozcinanie każdego kawałeczka ciała i dowiadywać się, co robi patolog. Jak ekshumacja – również niczego nam autor nie oszczędza. To nawet nie jest obrzydliwe, gorzej, to jest po prostu nudne. Autor zrobił dobry research i sprzedaje nam wiedzę z podręczników anatomii i kryminalistyki. Pewnych rzeczy warto się dowiedzieć, ale bez przesady.
Kompletnie nie leży mi temat tej powieści. Chattam wydał „Otchłań zła” kilka lat po tym, kiedy w kinach królował film „Siedem” – genialna opowieść o psychopatycznym, seryjnym mordercy, który prowadzi z policjantami wyrafinowaną grę. Trzeba mieć odwagę (albo tupet), żeby napisać książkę na ten sam temat (tylko ujęcie się zmienia). Autorzy zapewne liczą w takich wypadkach, że uda im się zdeklasować samego Trumana Capote. Nie sądzę, żeby to było możliwe, z dwóch powodów: aby napisać „Z zimną krwią” Capote poświęcił aż pięć lat swojego życia (a w tym czasie można było przecież wydać ze dwadzieścia książek), a także – nie każdy ma wystarczająco dużo talentu, aby stworzyć arcydzieło.
Bardzo nie lubię w kryminałach, kiedy autorzy idą na łatwiznę i morderca okazuje się psychopatą, ale nie cierpię wręcz, kiedy od początku o tym wiadomo. Zostajemy wtedy pozbawieni możliwości rozwiązania zagadki – kto zabił i dlaczego. Rozważania typu dlaczego wariat jest wariatem (trudne dzieciństwo i inne społeczne usprawiedliwienia) nie mają dla mnie sensu. Choroby psychicznej nie można nabyć, to jest zapisane w genach. Jeśli zabójcą jest totalny świr, po którym wszystkiego można się spodziewać, to odpada też element zaskoczenia. No bo przecież, jak nas coś ma zaskoczyć, skoro wariat jest nieobliczalny i może wydarzyć się wszystko? Kiedy nie ma ciągu przyczynowo-skutkowego, suspens nie istnieje.
Nie przekonuje mnie para głównych bohaterów, a w szczególności ich „love story” jak z powieści dla nastolatek. Najpierw podchodzą do siebie jak kot do jeża, ojej, czy on/ona mnie kocha? czy nie odrzuci? co on/ona sobie pomyśli?, a potem szybciutko konsumują związek, bo akurat okoliczności okazały się sprzyjające.
Nie znoszę również, kiedy prowadzący śledztwo jest mało rozgarnięty, i ja, jako czytelnik szybciej wpadam na oczywiste tropy, których policjant nie bierze pod uwagę, i już w połowie domyślam się rozwiązania. Detektyw wbija sobie do głowy jedną teorię i kurczowo się jej trzyma, nie biorąc pod uwagę, że mógł popełnić jakiś błąd. Całe szczęście, że jego kochanka – zupełna amatorka, jest o wiele bystrzejsza i ma szersze horyzonty. Do czasu.
I to jest następna rzecz, która mnie w tej powieści razi. Kolejny tani chwyt stosowany przez autorów dla podkręcenia suspensu, bo koniec się zbliża i trzeba bohatera wpędzić w kłopoty, żeby czytelnik się trochę o niego pomartwił. Rozsądna, mądra osoba nagle zachowuje się jak totalny idiota, łamie wszelkie zasady bezpieczeństwa i na własne życzenie ładuje się poważne tarapaty. Efekt jest taki, że zamiast się niepokoić o jej losy myślę sobie: no i dobrze, za taką głupotę należą się baty, i wcale mi nie będzie żal, jeśli dostaniesz za swoje. No i nie jest mi żal. Jeśli chcecie się dowiedzieć, czego nie żałuję, musicie rozwiązać zagadkę: co łączy Akunina, Lemaitre’a i Bartosza Szczygielskiego.
https://www.czytacz.pl/
Kolejny, nowy autor, którego już po przeczytaniu (z wielkim mozołem) pierwszej książki odstawię do mojego osobistego lamusa. Nie, żeby był jakiś koszmarnie zły, tylko zupełnie między nami nie zaiskrzyło.
Nie podoba mi się lakoniczny sposób narracji i język przypominający sprawozdania, zniechęca mnie przesadna drobiazgowość w opisach. Jak sekcja zwłok, to musimy obserwować krok po kroku rozcinanie każdego kawałeczka ciała i dowiadywać się, co robi patolog. Jak ekshumacja – również niczego nam autor nie oszczędza. To nawet nie jest obrzydliwe, gorzej, to jest po prostu nudne. Autor zrobił dobry research i sprzedaje nam wiedzę z podręczników anatomii i kryminalistyki. Pewnych rzeczy warto się dowiedzieć, ale bez przesady.
Kompletnie nie leży mi temat tej powieści. Chattam wydał „Otchłań zła” kilka lat po tym, kiedy w kinach królował film „Siedem” – genialna opowieść o psychopatycznym, seryjnym mordercy, który prowadzi z policjantami wyrafinowaną grę. Trzeba mieć odwagę (albo tupet), żeby napisać książkę na ten sam temat (tylko ujęcie się zmienia). Autorzy zapewne liczą w takich wypadkach, że uda im się zdeklasować samego Trumana Capote. Nie sądzę, żeby to było możliwe, z dwóch powodów: aby napisać „Z zimną krwią” Capote poświęcił aż pięć lat swojego życia (a w tym czasie można było przecież wydać ze dwadzieścia książek), a także – nie każdy ma wystarczająco dużo talentu, aby stworzyć arcydzieło.
Bardzo nie lubię w kryminałach, kiedy autorzy idą na łatwiznę i morderca okazuje się psychopatą, ale nie cierpię wręcz, kiedy od początku o tym wiadomo. Zostajemy wtedy pozbawieni możliwości rozwiązania zagadki – kto zabił i dlaczego. Rozważania typu dlaczego wariat jest wariatem (trudne dzieciństwo i inne społeczne usprawiedliwienia) nie mają dla mnie sensu. Choroby psychicznej nie można nabyć, to jest zapisane w genach. Jeśli zabójcą jest totalny świr, po którym wszystkiego można się spodziewać, to odpada też element zaskoczenia. No bo przecież, jak nas coś ma zaskoczyć, skoro wariat jest nieobliczalny i może wydarzyć się wszystko? Kiedy nie ma ciągu przyczynowo-skutkowego, suspens nie istnieje.
Nie przekonuje mnie para głównych bohaterów, a w szczególności ich „love story” jak z powieści dla nastolatek. Najpierw podchodzą do siebie jak kot do jeża, ojej, czy on/ona mnie kocha? czy nie odrzuci? co on/ona sobie pomyśli?, a potem szybciutko konsumują związek, bo akurat okoliczności okazały się sprzyjające.
Nie znoszę również, kiedy prowadzący śledztwo jest mało rozgarnięty, i ja, jako czytelnik szybciej wpadam na oczywiste tropy, których policjant nie bierze pod uwagę, i już w połowie domyślam się rozwiązania. Detektyw wbija sobie do głowy jedną teorię i kurczowo się jej trzyma, nie biorąc pod uwagę, że mógł popełnić jakiś błąd. Całe szczęście, że jego kochanka – zupełna amatorka, jest o wiele bystrzejsza i ma szersze horyzonty. Do czasu.
I to jest następna rzecz, która mnie w tej powieści razi. Kolejny tani chwyt stosowany przez autorów dla podkręcenia suspensu, bo koniec się zbliża i trzeba bohatera wpędzić w kłopoty, żeby czytelnik się trochę o niego pomartwił. Rozsądna, mądra osoba nagle zachowuje się jak totalny idiota, łamie wszelkie zasady bezpieczeństwa i na własne życzenie ładuje się poważne tarapaty. Efekt jest taki, że zamiast się niepokoić o jej losy myślę sobie: no i dobrze, za taką głupotę należą się baty, i wcale mi nie będzie żal, jeśli dostaniesz za swoje. No i nie jest mi żal. Jeśli chcecie się dowiedzieć, czego nie żałuję, musicie rozwiązać zagadkę: co łączy Akunina, Lemaitre’a i Bartosza Szczygielskiego.
https://www.czytacz.pl/
November 19, 2020
Edit: dobrze było wrócić do tej książki po raz drugi i dalej nie zmieniam zdania, że technicznie ta część jest najsłabsza z trylogii, a Juliette dalej jest głupia, ale mam jakąś dużą sympatię do tej historii.
Czy porównywanie ,,Otchłani zła'' do ,,Milczenia owiec'' jest słuszne? Nie, ale to nadal bardzo dobry thriller.
Pierwsze rozdziały to dość szybko przeprowadzone schwytanie seryjnego mordercy – Lelanda Beaumonta i uratowanie Juliette przed okrutną śmiercią przez Brolina, co budzi między nimi cień sporej sympatii. Właściwa historia zaczyna się jednak rok później, gdy ktoś zabija kobiety dokładnie w ten sam sposób, co Leland. Ale Leland nie żyje. Nie miał przyjaciół, matki też już nie ma na świecie, a ojciec jest lekko zacofany, więc kto go znał na tyle dobrze, żeby podjąć się dokończenia dzieła? A może Leland powrócił? Joshua Brolin, inspektor wydziału dochodzeniowo-śledczego i ekspert od portretów psychologicznych oraz jego pomocnicy: Salhindro, Meats, kapitan Chamberlin, DiMestro, podpięty na siłę zastępca prokuratora Cotland i inni muszą stawić czoła zdecydowanie jednej z najtrudniejszych spraw. Mimo ewentualnego zagrożenia próbuje pomóc również Juliette, która pokonała demony przeszłości.
Brolin jest naprawdę przyjemnym facetem, który na dodatek uwielbia grać w gry. Potrafi wczuwać się w mordercę i w ten sposób odtwarza wydarzenia i określa psychikę sprawcy. Chwilami może wydawać się alfą i omegą całej historii, ale na szczęście rzadko towarzysze przebywają w jego cieniu. Jest bardzo zdeterminowany, trudno go złamać, a nawet, gdy wydarzy się coś strasznego, szybko wraca do psychicznej równowagi.
Juliette naprawdę można było polubić, bo przesadnie często nie rozwodziła się nad wydarzeniami sprzed roku (ale nadal myślała o tym częściej niż powinna). Nie była zastraszoną myszką i świetnie radziła sobie sama. Ale gdy co parę rozdziałów zastanawiała się czy jest zakochana, czy może jednak nie i ona sama nie wie, co czuje, to już zaczynało denerwować. Szczególnie, że miało się wrażenie, jakby jej przemyślenia nie szły w ogóle do przodu i czytamy to samo tylko w innych słowach. I, niestety, zaczęła zagrywać bohaterkę, mając świadomość walki z niebezpiecznym psychopatą. W czym jej ta ‘’terapia szokowa’’ miała pomóc? Nie mam pojęcia. Powinna dostać za to solidnego kopa.
Muszę jeszcze wspomnieć o postaci Bentleya Cotlanda – przez większość historii jest bohaterem kompletnie bezużytecznym, irytującym, który zgodnie z zamysłem stanowi jedynie tło i robi ‘’sztuczny tłum’’ (nie uważam tego za dobre rozwiązanie). Zmienia się to dopiero po koniec książki, ale warto pamiętać, że to trylogia, więc będzie miał jeszcze szansę się wykazać, nawet jeśli obserwowanie pracy policji miało swój cel. Bentley w pewnej chwili naprawdę się angażuje i zaczyna mu się to podobać, chociaż nie znosi dobrze widoku zwłok. Gdy nie był wyniosły, dało się go nawet lubić, mimo że logiczne myślenie jest mu chyba obce i jest wybitnie niedomyślny, a to raczej niezbyt dobrze świadczy o przyszłym prokuratorze. Żeby nie być gołosłowną, przytoczę jedną sytuację, w której są delikatne spoilery dotyczące pierwszego morderstwa:
Jest zebranie, trwa rozmowa o scenie/miejscu zbrodni, gdzie zostaje wykryta obecność merkaptanu (paskudnie pachnąca substancja), a wejście do ruin było nagle zatarasowane (co nigdy się nie zdarzało) już dwa dni przed morderstwem. Bentley wówczas pyta, co to ma wspólnego z śledztwem, co już samo w sobie jest głupim pytaniem, i dodaje, że to na pewno żart dzieciaków. Meats wyjaśnia, że dzieciaki nie używają merkaptanu i na pewno nie w tak odludnym miejscu, jeśliby chcieli sobie zażartować. Morderca chciał po prostu spłoszyć nieproszonych gości i sądzę, że czytelnik zgodzi się z tym bez problemu. Co na to nasz przyszły prokurator?
‘’- Nie wydaje się panu, że pan przesadza? […] - Ktoś zostawia kilka kropel merkaptanu i tarasuje wejście do porzuconego domu, a pan robi z niego od razu niebezpiecznego psychopatę.’’
Ja nie mam więcej pytań.
Problemem tej książki jest z pewnością powtarzanie niektórych informacji kilkukrotnie, jakby czytelnik miał problemy z pamięcią lub jakimś cudem pogubił się w całej historii (chociaż nie ma za bardzo w czym). Zapamiętaliśmy, ile bohaterowie mają lat, doskonale wiemy jakie okoliczności ich połączyły oraz co ich łączy na podłożu psychicznym i naprawdę autor nie musi tego powtarzać w przemyśleniach postaci co parę rozdziałów. Wiemy, że Leland był samotnikiem, miał niewielu przyjaciół, dziwnego ojca, itd. I pamiętamy bez problemu, że Cotland to zastępca prokuratora. Tak samo Brolin mówi kilkukrotnie przez całą książkę, że morderca jest sfrustrowany, niedojrzały, nie panuje do końca nad sobą… Mogłabym mówić to już z pamięci. Gdyby pozbyć się tego niepotrzebnie powtarzanego nadmiaru, to książka może by miała z 30 stron mniej.
,,Otchłań zła'' jest to dobra dla osób, które chciałyby zacząć przygodę z thrillerem, a niezbyt wiedzą czym jest stężenie pośmiertne, sinienie pośmiertne, czym się różni miejsce od sceny zbrodni, psychopata od psychotyka (przyznam, że nigdy dotąd nie spotkałam się z pojęciem ‘’psychotyk’’), co to jest modus operandi i inne.
Książka, choć dość długa jak na thriller, może przewidywalna i nie sprawiała, że łapałam się za głowę, to czyta się ją naprawdę przyjemnie. Opisów nie ma za wiele, nie licząc tych nieszczęsnych przemyśleń miłosnych, a wypowiedzi postaci, szczególnie Brolina, potrafią być bardzo długie. Historia wciąga i nawet człowiek się nie zorientuje, że przeczytał już połowę.
Czy porównywanie ,,Otchłani zła'' do ,,Milczenia owiec'' jest słuszne? Nie, ale to nadal bardzo dobry thriller.
Pierwsze rozdziały to dość szybko przeprowadzone schwytanie seryjnego mordercy – Lelanda Beaumonta i uratowanie Juliette przed okrutną śmiercią przez Brolina, co budzi między nimi cień sporej sympatii. Właściwa historia zaczyna się jednak rok później, gdy ktoś zabija kobiety dokładnie w ten sam sposób, co Leland. Ale Leland nie żyje. Nie miał przyjaciół, matki też już nie ma na świecie, a ojciec jest lekko zacofany, więc kto go znał na tyle dobrze, żeby podjąć się dokończenia dzieła? A może Leland powrócił? Joshua Brolin, inspektor wydziału dochodzeniowo-śledczego i ekspert od portretów psychologicznych oraz jego pomocnicy: Salhindro, Meats, kapitan Chamberlin, DiMestro, podpięty na siłę zastępca prokuratora Cotland i inni muszą stawić czoła zdecydowanie jednej z najtrudniejszych spraw. Mimo ewentualnego zagrożenia próbuje pomóc również Juliette, która pokonała demony przeszłości.
Brolin jest naprawdę przyjemnym facetem, który na dodatek uwielbia grać w gry. Potrafi wczuwać się w mordercę i w ten sposób odtwarza wydarzenia i określa psychikę sprawcy. Chwilami może wydawać się alfą i omegą całej historii, ale na szczęście rzadko towarzysze przebywają w jego cieniu. Jest bardzo zdeterminowany, trudno go złamać, a nawet, gdy wydarzy się coś strasznego, szybko wraca do psychicznej równowagi.
Juliette naprawdę można było polubić, bo przesadnie często nie rozwodziła się nad wydarzeniami sprzed roku (ale nadal myślała o tym częściej niż powinna). Nie była zastraszoną myszką i świetnie radziła sobie sama. Ale gdy co parę rozdziałów zastanawiała się czy jest zakochana, czy może jednak nie i ona sama nie wie, co czuje, to już zaczynało denerwować. Szczególnie, że miało się wrażenie, jakby jej przemyślenia nie szły w ogóle do przodu i czytamy to samo tylko w innych słowach. I, niestety, zaczęła zagrywać bohaterkę, mając świadomość walki z niebezpiecznym psychopatą. W czym jej ta ‘’terapia szokowa’’ miała pomóc? Nie mam pojęcia. Powinna dostać za to solidnego kopa.
Muszę jeszcze wspomnieć o postaci Bentleya Cotlanda – przez większość historii jest bohaterem kompletnie bezużytecznym, irytującym, który zgodnie z zamysłem stanowi jedynie tło i robi ‘’sztuczny tłum’’ (nie uważam tego za dobre rozwiązanie). Zmienia się to dopiero po koniec książki, ale warto pamiętać, że to trylogia, więc będzie miał jeszcze szansę się wykazać, nawet jeśli obserwowanie pracy policji miało swój cel. Bentley w pewnej chwili naprawdę się angażuje i zaczyna mu się to podobać, chociaż nie znosi dobrze widoku zwłok. Gdy nie był wyniosły, dało się go nawet lubić, mimo że logiczne myślenie jest mu chyba obce i jest wybitnie niedomyślny, a to raczej niezbyt dobrze świadczy o przyszłym prokuratorze. Żeby nie być gołosłowną, przytoczę jedną sytuację, w której są delikatne spoilery dotyczące pierwszego morderstwa:
Jest zebranie, trwa rozmowa o scenie/miejscu zbrodni, gdzie zostaje wykryta obecność merkaptanu (paskudnie pachnąca substancja), a wejście do ruin było nagle zatarasowane (co nigdy się nie zdarzało) już dwa dni przed morderstwem. Bentley wówczas pyta, co to ma wspólnego z śledztwem, co już samo w sobie jest głupim pytaniem, i dodaje, że to na pewno żart dzieciaków. Meats wyjaśnia, że dzieciaki nie używają merkaptanu i na pewno nie w tak odludnym miejscu, jeśliby chcieli sobie zażartować. Morderca chciał po prostu spłoszyć nieproszonych gości i sądzę, że czytelnik zgodzi się z tym bez problemu. Co na to nasz przyszły prokurator?
‘’- Nie wydaje się panu, że pan przesadza? […] - Ktoś zostawia kilka kropel merkaptanu i tarasuje wejście do porzuconego domu, a pan robi z niego od razu niebezpiecznego psychopatę.’’
Ja nie mam więcej pytań.
Problemem tej książki jest z pewnością powtarzanie niektórych informacji kilkukrotnie, jakby czytelnik miał problemy z pamięcią lub jakimś cudem pogubił się w całej historii (chociaż nie ma za bardzo w czym). Zapamiętaliśmy, ile bohaterowie mają lat, doskonale wiemy jakie okoliczności ich połączyły oraz co ich łączy na podłożu psychicznym i naprawdę autor nie musi tego powtarzać w przemyśleniach postaci co parę rozdziałów. Wiemy, że Leland był samotnikiem, miał niewielu przyjaciół, dziwnego ojca, itd. I pamiętamy bez problemu, że Cotland to zastępca prokuratora. Tak samo Brolin mówi kilkukrotnie przez całą książkę, że morderca jest sfrustrowany, niedojrzały, nie panuje do końca nad sobą… Mogłabym mówić to już z pamięci. Gdyby pozbyć się tego niepotrzebnie powtarzanego nadmiaru, to książka może by miała z 30 stron mniej.
,,Otchłań zła'' jest to dobra dla osób, które chciałyby zacząć przygodę z thrillerem, a niezbyt wiedzą czym jest stężenie pośmiertne, sinienie pośmiertne, czym się różni miejsce od sceny zbrodni, psychopata od psychotyka (przyznam, że nigdy dotąd nie spotkałam się z pojęciem ‘’psychotyk’’), co to jest modus operandi i inne.
Książka, choć dość długa jak na thriller, może przewidywalna i nie sprawiała, że łapałam się za głowę, to czyta się ją naprawdę przyjemnie. Opisów nie ma za wiele, nie licząc tych nieszczęsnych przemyśleń miłosnych, a wypowiedzi postaci, szczególnie Brolina, potrafią być bardzo długie. Historia wciąga i nawet człowiek się nie zorientuje, że przeczytał już połowę.
January 8, 2021
Vraiment bon
August 9, 2017
Una vertiginosa, terrificante, gustosa discesa nell'inferno alla ricerca di un killer mostruoso e cattivissimo. Grazie al ritmo serrato, a situazioni realistiche seppur imprevedibili, al dosaggio di suspense in ogni pagina, Chattam è riuscito a regalarmi pienamente quello che cerco in romanzi di questo genere: la paura. Quella da brivido sulla schiena, quella che ti impedisce di spegnare la luce dopo aver chiuso il libro, quella che ti fa scorgere un'ombra che in realtà non c'è, quella che ti resta attaccata addosso a lungo, a romanzo concluso. Macabro, nero, di un'inquietudine indimenticabile, consigliatissimo a tutti gli amanti del thriller puro.
November 7, 2019
L'intrigue est très prenante, et j'ai eu du mal à le lâcher une fois commencé.
Mais... J'ai trouvé les personnages trop caricaturaux et dans l'ensemble le style d'écriture est plutôt mauvais... Et pour le coup, on ne peut pas accuser la traduction !
Dommage que l'intrigue se passe aux USA. Ça n'apporte rien, c'est même plutôt l'inverse, car ça se sent que c'est écrit par un français.
Mais... J'ai trouvé les personnages trop caricaturaux et dans l'ensemble le style d'écriture est plutôt mauvais... Et pour le coup, on ne peut pas accuser la traduction !
Dommage que l'intrigue se passe aux USA. Ça n'apporte rien, c'est même plutôt l'inverse, car ça se sent que c'est écrit par un français.
December 22, 2024
Bonne enquête criminelle qui est bien construite et qui tient la route. Il y a cependant trop de détails et on se passerait bien d’une centaine de pages à mon goût. J’ai vraiment pas apprécié la toute fin de l’histoire, ce n’est pas ce que je recherche dans les thriller que je lis … mais il en faut pour tous les goûts !
January 10, 2017
http://www.nyx-shadow.com/2017/01/la-...
Un énorme travail d'ambiance et d'expressions faciales.
Quelques raccourcis par rapport au roman mais c'est compréhensible. Une bonne adaptation globalement.
Un énorme travail d'ambiance et d'expressions faciales.
Quelques raccourcis par rapport au roman mais c'est compréhensible. Une bonne adaptation globalement.
May 9, 2012
Huitième (au moins !) relecture et toujours aussi bon...
Chronique : http://myworldsofwords.blogspot.fr/20...
Chronique : http://myworldsofwords.blogspot.fr/20...
April 26, 2021
Très bon roman! Par contre, je trouve qu'il y a quelques longueurs qui ralentissent le rythme de l'histoire.
March 4, 2022
INCROYABLE. Mon 1er Chattam, je suis pas déçu. L’histoire est très prenante et on le dévore super vite (je l’ai lu en 1 semaine)
November 1, 2019
Bardzo dobra książka! Podoba mi się, ponieważ:
+historia opisana w książce (fabuła)
+postacie
+warsztat literacki (cudo! Ambitna praca autora)
+konstrukcja powieści
+budowanie napięcia i dozowanie czytelnikowi informacji
+logiczna, spójna i sensowna fabuła
Minusy:
-jeden element zakończenia
-podejrzewam że zgrzyty w czytaniu spowodowane błędami w tłumaczeniu. m.in. Pistolet Glock to nie rewolwer ;)
Sięgnąłem po tego autora zachęcony pozytywnymi recenzjami i nie zawiodłem się.
1. Bardzo szczegółowo tkana rzeczywistość stanowiąca tło do przygód naszych bohaterów, opisy miasta, procesów, nawyków ludzkich, otoczenia - nie nużące, nie przydługie - a trafne i działające na wyobraźnię. Autor posługuje się językiem tak zręcznie, że ruszający z piskiem opon mustang opryskuje naszą wyobraźnię żwirem spod kół, a szał miłosnych uniesień - (pomimo braku zwykle towarzyszących teog typo powieściom opisów seksualnych zmagań) - wywołuje rumieniec na twarzy - choć autor w tym szczególe skupił się bardziej na emocjach.
2. Świetnie skonstruowane postacie, każda ma swoją historię, charakter, osobowość i sposób zachowania czy myślenia. Bohaterowie nie są jednakowi, są po prostu różnorodni - jak ludzie- i jak ludzie postępują różnie, popełniają błędy itp. Zwyrodnialcy będący kręgosłupem powieści i motorem zdarzeń także mają swoją historię, a Chattam umiejętnie dozuje informacje, właściwie robi to przez drugą stronę barykady czyli sprytnych i inteligentnych stróżów prawa, których ustami zdradza nam kolejne fakty dotyczące tajemnicy, zwyrodnialców, morderstw i tym samym pcha historię do przodu.
3. Duża wiedza autora na tematy poruszane w książce, jako czytelnik nawet przy zachowaniu tolerancji dla lekkich nagięć rzeczywistości (tutaj takich nie odnotowałem) możemy mieć pewność, że autor pisząc o sekcji zwłok czy niektórych aspektach pracy policji wie o czym pisze. Bardzo dobry warsztat i niezła praca domowa odrobiona do pisania książki!
4. Fabularnie książka jest bardzo dobra, i mogłaby być jeszcze lepsza gdyby tłumaczenie nie było takie grzeczne. Mam nieodparte wrażenie (aczkolwiek mogę się mylić), że Autor napisał dzieło brutalniejsze, dosadniejsze, a tłumaczenie nieco złagodziło i stępiło fabularne ostrze noża tnącego wyobraźnię czytelnika.
5. Nie przypadł mi do gustu jeden drobny elemencik zakończenia, aczkolwiek to już nie jest wada książki a moje #cośtyautorzenarobił.
Czy sięgnę po następne książki Maxime'a Chattama? Oczywiście! A tę (tą?) książkę mogę polecić!
+historia opisana w książce (fabuła)
+postacie
+warsztat literacki (cudo! Ambitna praca autora)
+konstrukcja powieści
+budowanie napięcia i dozowanie czytelnikowi informacji
+logiczna, spójna i sensowna fabuła
Minusy:
-jeden element zakończenia
-podejrzewam że zgrzyty w czytaniu spowodowane błędami w tłumaczeniu. m.in. Pistolet Glock to nie rewolwer ;)
Sięgnąłem po tego autora zachęcony pozytywnymi recenzjami i nie zawiodłem się.
1. Bardzo szczegółowo tkana rzeczywistość stanowiąca tło do przygód naszych bohaterów, opisy miasta, procesów, nawyków ludzkich, otoczenia - nie nużące, nie przydługie - a trafne i działające na wyobraźnię. Autor posługuje się językiem tak zręcznie, że ruszający z piskiem opon mustang opryskuje naszą wyobraźnię żwirem spod kół, a szał miłosnych uniesień - (pomimo braku zwykle towarzyszących teog typo powieściom opisów seksualnych zmagań) - wywołuje rumieniec na twarzy - choć autor w tym szczególe skupił się bardziej na emocjach.
2. Świetnie skonstruowane postacie, każda ma swoją historię, charakter, osobowość i sposób zachowania czy myślenia. Bohaterowie nie są jednakowi, są po prostu różnorodni - jak ludzie- i jak ludzie postępują różnie, popełniają błędy itp. Zwyrodnialcy będący kręgosłupem powieści i motorem zdarzeń także mają swoją historię, a Chattam umiejętnie dozuje informacje, właściwie robi to przez drugą stronę barykady czyli sprytnych i inteligentnych stróżów prawa, których ustami zdradza nam kolejne fakty dotyczące tajemnicy, zwyrodnialców, morderstw i tym samym pcha historię do przodu.
3. Duża wiedza autora na tematy poruszane w książce, jako czytelnik nawet przy zachowaniu tolerancji dla lekkich nagięć rzeczywistości (tutaj takich nie odnotowałem) możemy mieć pewność, że autor pisząc o sekcji zwłok czy niektórych aspektach pracy policji wie o czym pisze. Bardzo dobry warsztat i niezła praca domowa odrobiona do pisania książki!
4. Fabularnie książka jest bardzo dobra, i mogłaby być jeszcze lepsza gdyby tłumaczenie nie było takie grzeczne. Mam nieodparte wrażenie (aczkolwiek mogę się mylić), że Autor napisał dzieło brutalniejsze, dosadniejsze, a tłumaczenie nieco złagodziło i stępiło fabularne ostrze noża tnącego wyobraźnię czytelnika.
5. Nie przypadł mi do gustu jeden drobny elemencik zakończenia, aczkolwiek to już nie jest wada książki a moje #cośtyautorzenarobił.
Czy sięgnę po następne książki Maxime'a Chattama? Oczywiście! A tę (tą?) książkę mogę polecić!
Read
July 19, 2025[Sans spoiler]
« L’âme du mal » est un livre que j’avais hâte de commencer. Après la lecture de 4 romans de Maxime Chattam, je n’ai jamais été déçue… ça a été le cas avec ce livre-ci, que j’ai décidé de DNF. Pourquoi ? Parlons-en.
Avant tout, le mode opératoire du tueur : je l’ai trouvé foncièrement décevant. Rien de marquant, rien de choquant, rien d’original… Maxime Chattam m’a offert bien mieux dans le passé. Si je ne suis pas happée par l’horreur des crimes, comment en avoir quelque chose à faire de l’enquête ?
Concernant l’enquête, celle-ci prend une éternité à avancer. Beaucoup de profiling, certes, et j’ai adoré cette partie. Mais, et c’est un gros mais, ça avance trop lentement. Je me suis arrêtée à la page 350, et toujours aucun suspect en vue. C’est tout juste s’ils découvrent la deuxième victime.
Mais que se passe-t-il durant ces 350 pages pour que l’intrigue n’avance pas ? Je ne saurais vous dire. J’ai eu la sensation de perdre mon temps durant de nombreuses pages passées à soit décrire des choses inutiles soit à expliquer en trop de détails les techniques de la police. J’ai eu, par moment, l’impression de lire un bouquin de cours pour école de police… intéressant, mais un peu soûlant à la longue.
Ensuite, la partie que j’ai le plus détesté de tout ce roman ; les passages avec Juliette. Pour avoir lu Maxime Chattam, je sais que ce personnage aura de l’importance… à la fin du roman.
De ce que j’ai réussi à lire, je n’ai eu que l’impression de lire le point de vue d’une love interest et oh… que la romance est niaise et inintéressante… Si j’adore la romance de manière générale, là c’était un échec pour moi.
En bref, je me suis ennuyée, je n’ai pas trouvé d’intérêt dans « L’âme du mal ». Cela manquait cruellement de rythme et cela semblait très lourd à de nombreux moments.
Très déçue. 10 jours de galère.
DNF.
« L’âme du mal » est un livre que j’avais hâte de commencer. Après la lecture de 4 romans de Maxime Chattam, je n’ai jamais été déçue… ça a été le cas avec ce livre-ci, que j’ai décidé de DNF. Pourquoi ? Parlons-en.
Avant tout, le mode opératoire du tueur : je l’ai trouvé foncièrement décevant. Rien de marquant, rien de choquant, rien d’original… Maxime Chattam m’a offert bien mieux dans le passé. Si je ne suis pas happée par l’horreur des crimes, comment en avoir quelque chose à faire de l’enquête ?
Concernant l’enquête, celle-ci prend une éternité à avancer. Beaucoup de profiling, certes, et j’ai adoré cette partie. Mais, et c’est un gros mais, ça avance trop lentement. Je me suis arrêtée à la page 350, et toujours aucun suspect en vue. C’est tout juste s’ils découvrent la deuxième victime.
Mais que se passe-t-il durant ces 350 pages pour que l’intrigue n’avance pas ? Je ne saurais vous dire. J’ai eu la sensation de perdre mon temps durant de nombreuses pages passées à soit décrire des choses inutiles soit à expliquer en trop de détails les techniques de la police. J’ai eu, par moment, l’impression de lire un bouquin de cours pour école de police… intéressant, mais un peu soûlant à la longue.
Ensuite, la partie que j’ai le plus détesté de tout ce roman ; les passages avec Juliette. Pour avoir lu Maxime Chattam, je sais que ce personnage aura de l’importance… à la fin du roman.
De ce que j’ai réussi à lire, je n’ai eu que l’impression de lire le point de vue d’une love interest et oh… que la romance est niaise et inintéressante… Si j’adore la romance de manière générale, là c’était un échec pour moi.
En bref, je me suis ennuyée, je n’ai pas trouvé d’intérêt dans « L’âme du mal ». Cela manquait cruellement de rythme et cela semblait très lourd à de nombreux moments.
Très déçue. 10 jours de galère.
DNF.
November 9, 2024
très très déçue
c’est le troisième roman que je lis de Maxime Chattam et je trouve que celui-ci n’est pas à la hauteur de ce que j’ai pu lire par ailleurs (peut-être parce que c’est son premier ?)
j’ai trouvé l’histoire extrêmement prévisible d’une part, d’autre part (et très certainement que ça vient de considérations très personnelles) je ne comprends pas bien le but de l’histoire si ce n’est de décrire les crimes sexuels les plus horribles perpétués à l’encontre de femmes (merci pour ta contribution Maxime mais j’ai juste à allumer la télévision pour ça)
je suis un peu las de lire ce genre d’histoires, j’ai cru pendant quelques pages que le seul personnage féminin (mise à part les victimes du tueur lol) allait avoir un développement intéressant mais non même pas on retombe dans les schémas très classiques de demoiselle en détresse qui, de surcroît, s’énamoure d’un homme plus vieux qu’elle
sinon, je dois admettre que d’un point de vue purement littéraire c’est très bien écrit mais je ne lirai pas la suite, c’est certain
c’est le troisième roman que je lis de Maxime Chattam et je trouve que celui-ci n’est pas à la hauteur de ce que j’ai pu lire par ailleurs (peut-être parce que c’est son premier ?)
j’ai trouvé l’histoire extrêmement prévisible d’une part, d’autre part (et très certainement que ça vient de considérations très personnelles) je ne comprends pas bien le but de l’histoire si ce n’est de décrire les crimes sexuels les plus horribles perpétués à l’encontre de femmes (merci pour ta contribution Maxime mais j’ai juste à allumer la télévision pour ça)
je suis un peu las de lire ce genre d’histoires, j’ai cru pendant quelques pages que le seul personnage féminin (mise à part les victimes du tueur lol) allait avoir un développement intéressant mais non même pas on retombe dans les schémas très classiques de demoiselle en détresse qui, de surcroît, s’énamoure d’un homme plus vieux qu’elle
sinon, je dois admettre que d’un point de vue purement littéraire c’est très bien écrit mais je ne lirai pas la suite, c’est certain
Displaying 1 - 30 of 241 reviews