บูรพา

by ว.วินิจฉัยกุล

...แคธรีนไม่เคยตระหนักมาก่อนเลยว่า อารมณ์ล้ำลึกบางอย่าง
เปรียบได้กับน้ำที่ค่อยๆ ไหลซึมขึ้นมาจากใต้ดิน
กว่าจะรู้ น้ำใสก็เต็มแอ่งในหัวใจเสียแล้ว
เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า จัสติน คือความอบอุ่นใจเมื่ออยู่ใกล้...
คือความรื่นรมย์ที่จะได้พูดคุยด้วย ได้ฟังเขาเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับบูรพา
และท้ายสุดคือการรับรู้จนไม่มีความรู้สึกแปลกแยกว่าเขาคือ
ชายผู้ซึ่งแตกต่างทั้งเชื้อชาติและศาสนา

Genres: Historical Fiction

729 pages, Paperback

First published October 1, 2000

About the author

ว.วินิจฉัยกุล เป็นหนึ่งในนามปากกาของ รองศาสตราจารย์ ดร.คุณหญิงวินิตา ดิถียนต์ ซึ่งเป็นนักประพันธ์นวนิยายชาวไทย นามปากกาที่เป็นที่รู้จักอื่นๆ ได้แก่ แก้วเก้า, รักร้อย, ปารมิตา, วัสสิกา และ อักษรานีย์

Reviews

[Clairdenoon · Rating 5 out of 5]

#บูรพา
#ว.วินิจฉัยกุล
#อ่านจบ:แรม๓ค่ำเดือน๒(๑ มกราคม พ.ศ.๒๕๖๔)
#เหมือนได้รับพรปีใหม่จากคุณหญิงวินิตา🙇‍♀️
#ทั้งจบดีอิ่มเอมใจ_จบเรียลชวนให้ปลง_และจบแบบเปิดทางให้ไปจิ้นต่อเองตามสะดวก_๓in๑ในเรื่องเดียว
#งานทรงคุณค่าสมเกียรติสมฐานะศิลปินแห่งชาติสาขาวรรณศิลป์อย่างไร้ข้อกังขา🏆👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻
#ควรค่าแก่การอ่านเป็นบุญตา..สักครั้งในชีวิต...🙇‍♀️

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
"And in the end,it's not the years in your life that count, it's the life in your years.
จำนวนปีในชีวิตหาได้มีความหมายไม่ แต่ชีวิตในจำนวนปีที่คุณอยู่อย่างมีค่าและมีความหมายนั่นต่างหาก เป็นสิ่งควรคำนึงถึงมากกว่า";เจนกล่าวกับอสนี

"ถ้าเราเข้าใจตัวเองอย่างถ่องแท้เสียอย่างหนึ่ง ก็จะไม่มีอุปสรรคภายนอกยากเย็นเกินกว่าจะฝ่าฟันไปถึง เพราะเราย่อมรู้ความต้องการ รู้เส้นทางของตัวเอง";แคธรีนกล่าวกับจัสตินน้อย

"ชีวิตไม่ได้อยู่เพียงแค่คำว่า "ได้" หรือ" ไม่ได้" มันมีจุดกึ่งกลางที่เราต่างแบ่งกันได้ครึ่งต่อครึ่งจากส่วนที่ได้และเสีย นำมาเฉลี่ยกัน...ก็จะลงตัวพอดี " ;จัสตินน้อยกล่าวกับแคธรีน
🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

0.ข้อความข้างต้นอยู่ในส่วน๒๐%สุดท้ายของเรื่อง เราที่อ่าน๘๐%ของเรื่องในปีพ.ศ.๒๕๖๓ และอ่านส่วน๒๐%ในวันที่๑ มกราคม ศกนี้....ฟีลตอนอ่าน... เหมือนได้คลานเข่าเข้าไปรับพรปีใหม่จากคุณหญิงวินิตาเลยค่ะ_เป็นสิริมงคลชีวิตเหลือเกินนน🙇‍♀️

๑.เป็นเรื่องที่หนักหนาสาหัสสำหรับเรามากกก แต่ก็อ่านแล้วได้ข้อคิดอะไรในชีวิตหลายอย่างเลย(แบบที่จะได้รับทุกครั้งเมื่ออ่านงานของท่านนักเขียน) ใจอยากจะเลิกอ่านก็หลายหน เพราะอ่านแล้วเครียดปวดหัว หนักหัวสุดๆ แต่พอพักผ่อนคลายความตึงเครียดแล้วกลับมาอ่านอีกก็สนุกทุกครั้ง คอยเอาใจช่วยว่าจะลงเอยยังไง ซึ่งท้ายที่สุด ทุกคนดูมีทางไปที่ดีงามในแบบที่ชอบที่ชอบของตัวเอง สำหรับเรา ไม่อยู่ทีมใครเลย ทั้งแคธรีน ,แม่บัว, อาเธอร์ ลินลีย์ หรือแม้แต่เจ้าสายฟ้า(ที่เราแอบหมั่นไส้เป็นพักๆ) เราสงสารตัวเองมากกว่า ๕๕๕

๒.สิ่งที่ทำให้บากบั่นอ่านเรื่องนี้อย่างมีอรรถรสจนจบคือ ความไม่รู้สปอยล์ตอนจบ เรารู้มาแว่วๆว่าจบดีลงตัวแต่ไม่รู้ชัดว่าลงตัวยังไงอีท่าไหน การไม่รู้ทำให้ทุกสิ่งที่พบเจอมันน่าตื่นตาตื่นใจ สดใหม่ อัศจรรย์ใจ
ดังนั้นใครที่มีใจอยากอ่านเรื่องนี้...เราขอยุแยงให้อ่านเลย!ลุย!๕๕๕ อย่าอ่านสปอยล์เลย และใช่ค่ะ รีวิวนี้กำลังจะมีสปอยล์แพลมๆ (ที่เราอยากบันทึกไว้กันลืม) ดังนั้นแนะนำให้หยุดอ่านตั้งแต่ตรงนี้บรรทัดนี้นะคะ ถ้าไม่อยากรู้สปอยล์ให้เสียอรรถรส!

/////ข้อความต่อไปนี้มีจะสปอยล์แพลมๆแล้วนะ!/////
//////////////
/////////////
/////////////
๓.(คหสต.)จากที่กล่าวมาข้างต้นว่า
--(๓.๑)จบดีอิ่มเอมใจ คืออย่างไร?🌹
คือหลังจากแยกกันไปกว่า๒๐ปี ที่แสนเจ็บปวดรวดร้าว ทั้งคู่ก็ได้กลับมาครองคู่ อยู่ด้วยกันฉันท์สามีภรรยาอย่างที่ฝันแต่ไม่กล้าฝันในบั้นปลายของชีวิต--อยู่กันอย่างถูกหลักครรลองครองธรรม๕ปี--ก่อนที่แคธรีนจะจากไปด้วยโรคหัวใจ
สิริรวมแคธรีนได้อยู่กินฉันท์สามีภรรยากับเจ้าชาย๑๐ปี(๕ปีแรกตอนอายุ๑๘-๒๓ กับ ๕ปีหลัง ตอน๔๓-๔๘)
((ห่างหายไป๒๐ปีเจ้าสายฟ้าได้มาเจอแคธรีนและลูกชาย ตอนแคธรีนอายุ๔๓ แคธรีนตายด้วยโรคหัวใจ ตอนอายุ๔๘ เจ้าสายฟ้า๕๓ และเจ้าสายฟ้าสิ้นชีพิตักษัยตอนอายุ๗๐))


--(๓.๒)จบเรียลชวนให้ปลง คืออย่างไร?🥀
ถ้าจบแบบนิยายชวนฝันส่วนใหญ่ก็คือได้ครองคู่กันตราบนานเท่านานแล้วจบ ให้ดูฟุ้งๆฝันๆรักสมหวังมีฉันและเธอ
แต่นี่...อิงประวัติศาสตร์ มีระบุช่วงเวลา พบแล้วพราก มีการตายตามวาระ และบุญกรรมของแต่ละคน รักกันแค่ไหน ยึดมั่นถือมั่นเพียงใด พระเอกนางเอก และตัวละครแทบทุกตัว ก็ต้องพบกับความตายที่ไม่มีใครหลีกหนีได้ แม้แต่แม่บัวที่ออกบวชไปก็ไม่เว้น ทำให้อ่านแล้วก็นึกปลงๆ สรรพสิ่ง มีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ที่แท้ทรู

--(๓.๓)จบแบบเปิดทางให้ไปจิ้นต่อเองตามสะดวก?🦄
และเราก็หาทางลงให้กับความรู้สึกปลงๆอนิจจาด้วยสิ่งนี้....หนุ่มไทย อสนี วิชชุเสนา ณ อยุธยา (ตัวละครที่เป็นผู้เขียนเรื่องราวนี้) กับสาวชาวอังกฤษ เจน ลินลีย์ (ที่ช่วยอสนีรวบรวมข้อมูลจดหมายของแคธรีน) เราจิ้นเองเออเองว่าเค้าทั้งคู่คือ เจ้าสายฟ้า กับ แคธรีนเวอร์ชั่นปัจจุบัน (หรือก็คือกลับชาติมาเกิด) ทั้งคู่มีส่วนคล้ายกับ แคธรีนและเจ้าสายฟ้ามากกก
อสนี คือ ทายาทสาย ม.ร.ว.อินทร์ธนู(ลูกชายของเจ้าสายฟ้ากับแม่บัว) ม.ล.วิเชียร วิชชุเสนา ลูกชายคนโตของม.ร.ว.อินทร์ธนู คือปู่ทวดของอสนี ส่วนเจนคือทายาทคนหนึ่งของตระกูลลินลีย์ สืบเชื้อสายจากแคธรีน

****แม้จะไม่ใช่เรื่องแนวถนัดแบบที่ใจฝันหาอยากจะอ่าน เรื่องราวเข้มข้นหนักหนาสาหัส จนอ่านแล้วรู้สึกชรายังไงไม่รู้ แต่แค่ได้อ่านก็รู้ได้ว่ามันดี มันเลอค่า อ่านจบด้วยความปิติยินดี🌹🌹🌹🌹🎈🎆🎆

[ดินสอ สีไม้ · Rating 5 out of 5]

ความใฝ่ฝันที่แหวกประเพณีของสาวอังกฤษในยุครัชกาลที่ 4
นำพาเธอให้กลายมาเป็นเจ้าหญิงแห่งราชอาณาจักรสยาม
เรื่องราวเริ่มต้นดุจเทพนิยาย หากในความจริง ..
ความแตกต่างกลับเป็นอุปสรรคสำคัญเกินกว่าที่ใครจะคาดคิด
ความรักจะเอาชนะทุกสิ่งได้ดั่งเทพนิยายจริงหรือ
บูรพา บอกเล่าเรื่องราวสมจริงทางประวัติศาสตร์
ชีวิตมนุษย์นอกจากจะประกอบด้วยความรัก และความชังแล้ว
"หน้าที่" ยังเป็นส่วนประกอบอันสำคัญอีกอย่างหนึ่งด้วย

เรื่องนี้สนุกสมคำร่ำลืมจริงด้วยค่ะ
อ่านภาคผนวกว่ามีหลายคนเชียร์แม่บัว
แต่เราเชียร์แคธรีนตลอดเรื่องเลยนะ
ไม่ได้เชียร์ให้ได้อยู่กับเจ้าสายฟ้านะ เชียร์ให้หนีกลับประเทศสำเร็จ
เจ้าสายฟ้าในช่วงที่ครองคู่กับแคธรีน ดูลืมตัวมาก
สัญญาอะไรที่เคยให้ไว้ ก็ลำพอง คิดเข้าข้างตัวเองหมด
อ่านเรื่องนี้ สนุกสมใจตรงนางเอกหัวก้าวหน้านี่ล่ะค่ะ
เชียร์ขึ้นจริงๆ แถมตอนจบ ผู้เขียนยังจบได้เรียบร้อยไม่เหลือปมเลย
อิ่มเอม สมใจค่ะ ชอบบบบบ ^^

[Muchi Muchima · Rating 4 out of 5]

ไม่รู้จะรีวิว ยังไงดี
ความรู้สึกหลากหลาย ปนเปกันไปหมดด

ถ้าพูดถึงการใช้ชีวิตคู่ จะมองแค่ว่ารักกันนั้นไม่ได้จริง ๆ
มันยังมีอะไร หลาย ๆ อย่างที่ต้องประกอบกัน

รักข้ามฐานันดร รักต่างวัฒนธรรม อะไรก้แล้วแต่ที่ปรากฏในเรื่องนี้
เป็นเรื่องที่หนักหนา ที่ทั้งแครธรีนและเจ้าสายฟ้าต้องประสบจริง ๆ
และน่านับถือที่ต่างฝ่าย ต่างประคองตนไปสู่ทางที่คิดว่าดีแล้ว

เอาจริง ๆ ก้ไม่ได้เชียร์แครธรีน หรือเจ้าสายฟ้าหรอก
นี่เรามาโฟกัสที่แม่บัว 555
เห็นว่านางน่าสงสารกว่าใครเพื่อน ที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรก้ถูกจับมามัดรวมกับความยุ่งยาก
(และสุดท้าย ก็ดีใจที่แม่บัวหลุดพ้นจากความทุกข์สักที)

[Jeab · Rating 5 out of 5]

ให้คะแนนเต็ม​ ไม่มีที่หักคะแนนเลย​ เป็นนิยายที่อยู่บนความเป็นจริงที่สุด​ เหมือนว่าจะเป็นเรื่องเพ้อฝันเพราะเป็นเรื่องในอดีตที่สุดแต่ผู้เขียนจะปรุงแต่ง​ แต่มีความ​ Realistic ในความเป็นตัวเองของแคทรีน หลายคนไม่ชอบที่ตัวเอกเป็นต่างชาติ​ แต่เราคิดว่าถ้าไม่ใช่ต่างชาติแล้วคงไม่ได้มุมมองอย่างที่เรื่องราวควรจะเป็น​ ไม่ติดใจอะไรตรงนี้​ และออกจะชื่นชมด้วยซ้ำที่ตัวเอกมีจุดยืนที่หนักแน่น​ เป็นตัวละครที่ตรงข้ามกับแม่บัว​ ตัวแทนสาวไทยในยุคนั้นของแท้​ อีกคู่เทียบคือ​ อาร์เธอร์​ กับเจ้าชายสายฟ้า​ ทั้งคู่มีเส้นทางความรักที่สุขทุกข์สลับกันไป​ แต่ลงท้ายก็จบในแบบของมัน​ ไม่มีสิ่งไหน​"ดีกว่า" สิ่งไหน​ แต่เป็น​"ความต่าง" ที่ลงตัว

[Arystine · Rating 5 out of 5]

4.5⭐️

Catherine has always wondered what was beyond the English Channel. When she met British army officer Arthur Lindley at age eighteen, she accepted his proposal so that she can travel and see the rest of the world. Unfortunately, as soon as she took her wedding vows, Catherine got ill and was not able to travel to Siam with Arthur. In order to be reunited with her new husband, Catherine embarked on a journey to Siam with George Rowland and his fiancée who are friends of her uncle. Also travelling with them is Justin, who is the guest of Rowland from Siam. The passage to Siam took six months and by the time they arrived in Singapore—where Arthur is waiting—Catherine and Justin are already in love with each other. Catherine also belatedly discovered that Justin is also known as Prince Vijjuprapha of Siam.

This is a sweeping tale of forbidden love. I am mesmerized with this historical fiction of a book, set in the 19th century. I love getting inside the head of Catherine, a representation of a woman confined to the role of finding a husband by the time she reach the legal age, wearing corsets in her every day life, wanting freedom but conforming to what society dictated at that time. I understood her weakness and flaws. I felt conflicted with her, especially when it comes to understanding Siam’s culture and concept of marriage, to wondering if love is enough to overcome culture clash and language barrier.

Catherine may be a woman from the 19th century, but her courage and headstrong nature is fit for a modern woman. This is a novel set when there are no airplanes yet, when travelling across the world would take half a year. Catherine took a leap so that she will not keep wondering, and endured the consequences later on.

As a lover of historical fiction, may I just say that this book not only gave me an inkling about Bangkok in the 1800s, it also made me feel as if I have lived through it.🥰

A Passage to Siam is a bestseller novel by V. Vinicchayakul, translated by @lucysrisuphapreeda

[Pairash Pleanmalai · Rating 4 out of 5]

เล่มนี้ได้บรรยากาศเมื่อ 160 ปีผ่านมาแล้ว ทั้งเรื่องการเดินทางระหว่างประเทศที่ยากลำบาก ไปๆมาๆกันเป็นเดือนๆที่ต้องอยู่บนเรือ
ภาพของสยาม ที่มีแต่ต้นไม้ ทางเดินเท้าก็ยังแทบไม่มี ส่วนใหญ่เดินทางกันด้วยเรือพาย กว่าจะเริ่มมีเส้นทางจริงจังก็ต้องรอให้มีการตัดถนน ช่วง ร.5 ก่อน
ภาพของวิถีชีวิตผู้คนชัดดี
ส่วนเนื้อเรื่องหลักอยู่ตรงความรักต้องห้ามของคนทั้งสอง ซึ่งไม่รู้จะเข้าข้างใครดี การเดินเรื่องจึงไม่ค่อยมีด้านสุขหรือสนุก ฟิน ออกแนวจริงจังกับชีวิต
คือขาดสีสันแต่งแต้มให้มีความรื่นรมย์
เห็นภาพความยากลำบากค่านิยมของทั้งสังคมอังกฤษ และสังคมสยามในอดีต มีจุดที่ลำบากสำหรับผู้หญิงทั้งสองประเทศ
เนื้อความในด้านความคิดของตัวเอกบางทีก็มีวนๆซ้ำๆให้คนอ่านเข้าใจ ก็พอเข้าใจได้ว่าเป็นการเขียนออกมาเป็นรายปักษ์ให้คนได้อ่าน
เลยต้องมีทวนความ เน้นย้ำ
หนังสือทำให้หลายคนเข้าใจว่าเป็นเรื่องจริงมากๆ แต่ผู้เขียนย้ำในท้ายเล่มว่า พระเอกนางเอก ไม่มีตัวตนใดๆ

[Clair · Rating 4 out of 5]

I was given this book to read by the English translator. This is not my usual genre; as a fantasy reader I am not the target audience. I cannot fault the translation, and as someone who lives in Thailand, I enjoyed reading about the difference of Bangkok in the past. Absolutely nothing to do with the translator, and down to the original author, but I found the main characters very annoying 😅

[Porpor · Rating 5 out of 5]

รักเรื่องนี้มาก อ่านทีไรน้ำตาไหลทุกที

[Pat | _chaoticbooknook · Rating 3 out of 5]

First thing’s first: I have been somewhat allergic to historical fiction, especially historical romance. This is not my usual genre, but I was excited to read this translated Thai lit!

A PASSAGE TO SIAM bills itself as a story of forbidden love, but I found the political and cultural tensions it explores to be of greater interest. We follow Catherine as she jumps at the opportunity to escape her humdrum life in the UK and travel, and in the mean time fall in love with Justin, who happens to be a Thai prince.

I unfortunately found the romance to be a bit lackluster: the foundation for Catherine and Justin’s love seemed shaky and surface level at best. It wasn’t very believable, which is a shame because it’s the main point of the book. However, it was interesting to see how they navigated the very real cultural differences while learning more about Thai royal culture in the 19th century (did you know that between the first five Thai kings, they had over 300 children?! This was one of the many wiki rabbit holes I went down as my interest was piqued reading this book).

I sympathized a lot with Catherine, trying to assimilate into a very structured culture with a pretty difficult language learning curve, while her attentive husband never truly understood just how hard it was on her. Because of this, I did actually enjoy the way it all wrapped up - not quite a happy ending, but one I felt did them all justice.

While I enjoyed reading about various aspects of Thai culture, I wonder how much it would make sense to someone not from the culture. There are a lot of passing comments explaining some aspects, but never a ton of detail. This book is of course translated from Thai so how much does a Thai person need to explain to another Thai person about their culture? Does the translator owe the reader any explanation? I think not, but I can imagine the lack of deeper explanation being a point of frustration to non-Thai readers.

Beyond the love story, what I struggled with the most was that the tenor and pacing of the book. PASSAGE is languid, and rarely did I ever feel any plot tension, even at eventful moments. Emotionally and tonally it felt a little flat, which made it hard for me to stay engaged.

Overall, if you enjoy historical fiction and/or have always wanted to learn a bit more about Thai history, this may be worth your time. I’m grateful that it was translated to give someone like me the chance to explore her culture.

[bookswithtofu · Rating 4 out of 5]

"...when I first heard the name, The Kingdom of Siam, all I knew was that it was a small country in the East, or as the Siamese say, in Burapha..."

I have never been much of a historical romance reader, despite my love for costumed TV dramas and sweeping epics set in imperial palaces. But over a rainy week of commuting this spring, I tumbled into the 18th century, from quaint English gardens to bustling Singaporean ports to the houseboats and gilded halls of Siam.

A Passage to Siam by V Vinicchayakul, translated by @lucysrisuphapreeda is an easy read. It feels like nestling into an armchair with a book and a strong cup of tea to escape a rainy day. It's steeped in the theatrics of soap operas, with small historical details that invoke the aromas and tastes of its settings.

We follow Catherine, whose heart longs to be free of her English village, of its mundanity and rigid expectations. She marries an officer posted to Siam who can promise that freedom, and who she is to join a year later. It is on that passage to join him that she meets and falls for a young Thai officer, a royal in disguise. This man, Prince Vijjuprapha, is dutiful, quietly resilient, and steadfast in his love for Catherine.

Vinicchayakul explores the complexities of interracial relationships here, in particular the pressures of filial piety, duty and social expectations on a relationship attempting to transcend cultures. I found the themes fascinating, set against the reign of Rama IV when Siam was under threat of European colonial powers jostling on either side of it. This Siam is one cleverly negotiating the 'standard of civilisation' and reimagining itself to its foreign visitors. Its young royals were being educated abroad and returning home to strengthen and grow their home. This stubbornness, desire for freedom and loyalty to one's self is reflected in Catherine and Prince Vijjuprapha.

In her author's note, Vinicchayakul describes how she wanted to craft a story true to reality, for life is made up of both fulfilment and disappointment. This was a quick, simple read but one worth missing my train stop for more than once!

[Zoe Ngan · Rating 2 out of 5]

I really liked the book’s Thai setting and how it wove local culture into a romantic narrative. The author presents an interesting concept of the "prison of love," wherein love, however well-meaning, can simultaneously restrict and control. The prince's desire to keep his wife with him at the expense of her autonomy raises interesting questions about gender roles, freedom, and how love operates across different cultural and social contexts.

I did struggle with some aspects of the storytelling, though. The romantic tension felt forced, with moments like "I felt eyes on me and he was looking at me,” which was overly dramatic & awkward to me. Some plot points also felt a bit too convenient, which helped to move the story forward but lacked sufficient buildup or emotional depth.

I also found wish there was a little more explanation on certain cultural details. For example, the Siamese belief about stairs being outside the house was intriguing but left half explained. I understand this might be a familiar concept for a Thai audience, but it seemed like a missed opportunity to introduce & explain Thai culture for unfamiliar readers. 

[Christine Hall]

V. Vinicchayakul, the pen name of Vinita Diteeyont, was born in Bangkok and educated at Chulalongkorn University before earning a PhD in literature curriculum and instruction from the University of Northern Colorado. She taught Thai literature and creative writing at Silpakorn University until retiring from academia in 1995, but has continued to publish prolifically, with more than a hundred novels to her name. Writing in Thai, her fiction blends romance, social commentary, and Buddhist reflections, and many of her works have been adapted for television and film. Recent translations, including A Night Full of Stars and A Passage to Siam: A Story of Forbidden Love, have introduced her stories to English‑language readers.

[WaterLily · Rating 5 out of 5]

เป็นนิยายที่บรรยายความต่างทางศาสนาและวัฒนธรรมระหว่างเจ้าสายฟ้าและแคทรีนได้ดีมาก ทำให้เข้าใจในทุกการกระทำของนางเอก และบางฉากยังเรียกน้ำตาด้วย ถึงจะหน่วงๆตลอดเวลาแต่ก็น่าติดตามจนวางไม่ลง ใครที่ชอบงานของนักเขียนท่านนี้ เล่มนี้แนะนำค่ะ

[Nisachon Soontorn · Rating 5 out of 5]

อ่านแล้วประทับใจ ตราตรึงกับความรักของเจ้าสายฟ้ากับแคธรีนมาก เลยเสียน้ำตาไปเยอะกับเรื่องนี้ เป็นนิยายท้อปลิสต์ของ ว.วินิจฉัยกุลที่อยากแนะนำให้อ่านเลยค่ะ

[Rin TT · Rating 3 out of 5]

It's not bad and it gave me a sneak peek into the history of Thailand. I found both Prince Saifa and Catherine kinda annoying though lol they totally deserves each other