What do you think?
Rate this book
De republiek
Josip Brik, popfilosoof en professor in de Hitlerstudies, is dood: onopgehelderde omstandigheden. Nu is het aan zijn rechterhand, Friso de Vos, om Briks intellectuele nalatenschap naar zich toe te trekken. Maar er zijn er meer met die ambitie en zodra Friso - jaloers, hypochonder, intelligenter dan goed voor hem is en onhandig verliefd op het meisje dat hij net heeft verlaten - probeert de concurrentie buitenspel te zetten, tuimelt hij in een verhaal dat absoluut niet het zijne is.Wat begint als een oefening in rouwverwerking en liefdesverdriet verandert gaandeweg in academische satire, speculatieve geschiedschrijving en iets wat zomaar een spionageroman zou kunnen zijn.De republiek gaat over bedrog en zelfbedrog, ambitie en liefde, over geschiedenis als entertainment en de jacht op de perfecte vijand.
256 pages, Paperback
First published January 1, 2013
16 people are currently reading
623 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 96 reviews
April 21, 2017
Ο Φρίζο ντε Βος βρίσκεται σε πολλή δυσάρεστη θέση. Δεν φτάνει που έχασε αναπάντεχα τον μέντορα του, αλλά ανακαλύπτει ότι θεωρείται ανύπαρκτος στην πανεπιστημιακή κοινότητα, καθώς κάποιος πολύς και άγνωστος Φίλιπ ντε Βρις παίρνει την θέση και την λάμψη που του ανήκουν. Φυσικά δεν θα κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια…
Η αφήγηση βρίθει λογοτεχνικών γνωρισμάτων, καθώς ο συγγραφέας παίζει και πειραματίζεται με διάφορες αφηγηματικές τεχνικές.
Η πλοκή έχει πολλά μπρος- πίσω στον χρόνο, χωρίς να κουράζει τον αναγνώστη. Ένα ακόμη γνώρισμα είναι ότι το βιβλίο είναι γεμάτο αναφορές. Αναφορές σε πίνακες ζωγραφικής, σε ιστορικά γεγονότα, σε χαρακτηριστικά γνωρίσματα όπως το μουστάκι του Χίτλερ και σε βιβλία και ταινίες, τα οποία ενσωματώνονται έξυπνα στην αφήγηση της ιστορίας. Δεν μπορώ να μην σταθώ και στις έξυπνες παρατηρήσεις, στις καυστικές ατάκες και τις ευτράπελες καταστάσεις, που έρχονται να κλείσουν συνήθως μια φιλοσοφική περιπλάνηση των σκέψεων των ηρώων, που έκανε το έργο να ισορροπεί ανάμεσα στο σοβαρό και στην μαύρη κωμωδία.
Το τέχνασμα του συγγραφέα να προσθέσει ως alter ego του πρωταγωνιστή τον Φίλιπ ντε Βρις, είναι ότι το πιο έξυπνο τέχνασμα μπορούσε να κάνει ο συγγραφέας. Και γιατί το λέω; Ο ήρωας μας Φρίζο ταλαιπωρείτε από την εμμονή του για τον ντε Βρις. Μία φιγούρα για την οποία ακούμε πολλά, χωρίς όμως να παρουσιαστεί ποτέ μπροστά μας επί της ουσίας. Ποιος είναι ο ντε Βρις που έρχεται να κλέψει από το πουθενά όσα δικαιωματικά κέρδισε και του ανήκουν; Ο ντε Βρίς, αυτή η ξανθιά ψηλή φιγούρα που καταδιώκει τον Φρίζο… Ντε Βρις λοιπόν, όπως Ντε Βρις ονομάζεται και ο συγγραφέας μας. Τυχαίο; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι, παρόλα αυτά γίνεται ένα καταπληκτικό παιχνίδι ειρωνείας, και ευτράπελων καταστάσεων που είναι άκρως απολαυστικό.
Η αφήγηση βρίθει λογοτεχνικών γνωρισμάτων, καθώς ο συγγραφέας παίζει και πειραματίζεται με διάφορες αφηγηματικές τεχνικές.
Η πλοκή έχει πολλά μπρος- πίσω στον χρόνο, χωρίς να κουράζει τον αναγνώστη. Ένα ακόμη γνώρισμα είναι ότι το βιβλίο είναι γεμάτο αναφορές. Αναφορές σε πίνακες ζωγραφικής, σε ιστορικά γεγονότα, σε χαρακτηριστικά γνωρίσματα όπως το μουστάκι του Χίτλερ και σε βιβλία και ταινίες, τα οποία ενσωματώνονται έξυπνα στην αφήγηση της ιστορίας. Δεν μπορώ να μην σταθώ και στις έξυπνες παρατηρήσεις, στις καυστικές ατάκες και τις ευτράπελες καταστάσεις, που έρχονται να κλείσουν συνήθως μια φιλοσοφική περιπλάνηση των σκέψεων των ηρώων, που έκανε το έργο να ισορροπεί ανάμεσα στο σοβαρό και στην μαύρη κωμωδία.
Το τέχνασμα του συγγραφέα να προσθέσει ως alter ego του πρωταγωνιστή τον Φίλιπ ντε Βρις, είναι ότι το πιο έξυπνο τέχνασμα μπορούσε να κάνει ο συγγραφέας. Και γιατί το λέω; Ο ήρωας μας Φρίζο ταλαιπωρείτε από την εμμονή του για τον ντε Βρις. Μία φιγούρα για την οποία ακούμε πολλά, χωρίς όμως να παρουσιαστεί ποτέ μπροστά μας επί της ουσίας. Ποιος είναι ο ντε Βρις που έρχεται να κλέψει από το πουθενά όσα δικαιωματικά κέρδισε και του ανήκουν; Ο ντε Βρίς, αυτή η ξανθιά ψηλή φιγούρα που καταδιώκει τον Φρίζο… Ντε Βρις λοιπόν, όπως Ντε Βρις ονομάζεται και ο συγγραφέας μας. Τυχαίο; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι, παρόλα αυτά γίνεται ένα καταπληκτικό παιχνίδι ειρωνείας, και ευτράπελων καταστάσεων που είναι άκρως απολαυστικό.
April 26, 2019
a postmodern picaresque novel
The Republic' starts with a lot of speed and immediately intrigues through the freaky character of Josip Brik, professor 'Hitler studies', an exuberant man armed with a bizarre form of humor. With his secondant Friso De Vos (notice the inverse similarity with the name of the author) and his girlfriend Pippa, he forms a spiritual triangle that stands for a very intense interaction, full of ironic-sarcastic references to both the higher culture (Proust, Joyce etc) as to the popular culture (films and TV series of the moment, music hits, the game world, etc.).
But then Brik dies, due to a stupid accident, and the story evolves into a sequence of scenes around storyteller Friso. I am not going to explain the intrigue here, because it is inimitable and regularly quite absurd. De Vries continues to stack the cultural references on top of each other, makes fun of the academic world, uses the trick of mistaken identity to present hilarious situations, offers a pastiche on the "The Third Man" novel by Graham Greene (including the setting in Vienna), and lets protagonist Friso end up in paranoid situations from which he seems unable to save himself.
In short, "The Republic" has a lot to offer. But to be honest: I thought it was too exorbitant. Occasionally the humor is pointed and the references are well found, but it is a whirlwind without end. "Trop is too much" is a well-known saying in my country, and De Vries has really gone the way of the excess, which brought me to the term 'postmodern picaresque novel', even though I realize that this is not wholly adequate. The author certainly shows an exceptional erudition (although there are some flaws in his historical references), but if you look back after reading the book, the central storyline ("what after Brik"?) appears to be an empty box; also the secondary story line (the love story between Friso and Pippa) has very little meat on the bone.
The only deeper ground layer I could discover revolves around the importance and efficiency of fantasy: imagination as an instrument to escape the troublesome reality. The main character Friso regularly loses himself in those fantasies, and even applies them to the extent that in the end you have the impression that the whole story he tells could be a pure fabrication. Another postmodern twist, but to what end? I have the impression that De Vries runs through the cultural and literary landscape with an awful lot of guts, which in itself may be entertaining, but it does not really captivate me. Hopefully, later, we can see this as a youth work, because this young author certainly has something up his sleeve.
The Republic' starts with a lot of speed and immediately intrigues through the freaky character of Josip Brik, professor 'Hitler studies', an exuberant man armed with a bizarre form of humor. With his secondant Friso De Vos (notice the inverse similarity with the name of the author) and his girlfriend Pippa, he forms a spiritual triangle that stands for a very intense interaction, full of ironic-sarcastic references to both the higher culture (Proust, Joyce etc) as to the popular culture (films and TV series of the moment, music hits, the game world, etc.).
But then Brik dies, due to a stupid accident, and the story evolves into a sequence of scenes around storyteller Friso. I am not going to explain the intrigue here, because it is inimitable and regularly quite absurd. De Vries continues to stack the cultural references on top of each other, makes fun of the academic world, uses the trick of mistaken identity to present hilarious situations, offers a pastiche on the "The Third Man" novel by Graham Greene (including the setting in Vienna), and lets protagonist Friso end up in paranoid situations from which he seems unable to save himself.
In short, "The Republic" has a lot to offer. But to be honest: I thought it was too exorbitant. Occasionally the humor is pointed and the references are well found, but it is a whirlwind without end. "Trop is too much" is a well-known saying in my country, and De Vries has really gone the way of the excess, which brought me to the term 'postmodern picaresque novel', even though I realize that this is not wholly adequate. The author certainly shows an exceptional erudition (although there are some flaws in his historical references), but if you look back after reading the book, the central storyline ("what after Brik"?) appears to be an empty box; also the secondary story line (the love story between Friso and Pippa) has very little meat on the bone.
The only deeper ground layer I could discover revolves around the importance and efficiency of fantasy: imagination as an instrument to escape the troublesome reality. The main character Friso regularly loses himself in those fantasies, and even applies them to the extent that in the end you have the impression that the whole story he tells could be a pure fabrication. Another postmodern twist, but to what end? I have the impression that De Vries runs through the cultural and literary landscape with an awful lot of guts, which in itself may be entertaining, but it does not really captivate me. Hopefully, later, we can see this as a youth work, because this young author certainly has something up his sleeve.
February 27, 2017
Μέτριο βιβλίο, πέρα από κάποια ιδιαίτερα ιστορικά στοιχεία για τον Χιτλερ και τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον, το υπόλοιπο βιβλίο δεν έλεγε πολλά...
October 27, 2016
http://diavazontas.blogspot.gr/2016/1...
Ο καθηγητής είναι νεκρός. Όχι όποιος κι όποιος καθηγητής, μια ιδιοφυΐα στις χιτλερικές σπουδές, ο καθηγητής Μπρικ, μια καρικατούρα, ένας τύπος που ήξερε κάθε φορά να εφεύρει ξανά τον εαυτό του. Ένας χαρισματικός άνθρωπος. Τυχαίνει κι όταν πεθαίνει ο καθηγητής, ο προστατευόμενος του Φρίζο ντε Βος βρίσκεται σε μια περίεργη κατάσταση ντελίριου στο νοσοκομείο, κι έτσι αντί για αυτόν, τον λόγο στην κηδεία του καθηγητή τον βγάζει ο Φίλιπ ντε Βρις.
Για τον ντε Βρις, δεν μαθαίνουμε σχεδόν τίποτα, παρεκτός πως μοιάζει πάρα πολύ στον ντε Βος, και πώς ίσως απλά να πήρε τη θέση του για τη δημοσιότητα. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν ο Φρίζο αποφασίζει να εκμεταλλευτεί την ομοιότητά του με τον Φίλιπ, και να συστήνεται στους ανθρώπους λες και είναι ο σωσίας του.
Μια πολύ καλογραμμένη κωμωδία καταστάσεων είναι το μυθιστόρημα του Ολλανδού Joost de Vries, χαρακτηρισμός που δεν συνάδει συχνά με τα βιβλία, αλλά συνήθως με ταινίες. Ο συγγραφέας έχει εξαιρετικό χιούμορ, χειρίζεται με μαεστρία τις καταστάσεις, δεν φτάνει αλλά αγγίζει πού και πού το γελοίο. Ενδιαφέροντα είναι τα κομμάτια που αναφέρονται στη φιλία Μπρικ και Φρίζο, ενώ μέσα στο μυθιστόρημα "παίζουν" κι οι χιτλερικές σπουδές που έχουν κι αυτές το γούστο τους. Ο έρωτας, η φιλία, και πάνω από όλα η δύναμη της συγκυρίας, φαίνεται να εξιτάρουν τον συγγραφέα. Του αρέσει να φτάνει τα πράγματα στα άκρα. Όπως και η έννοια της ταυτότητας, του εαυτού, του ποιος είμαι, γιατί είμαι, από τι ορίζομαι.
Δεν πρόκειται σίγουρα για κανένα αριστούργημα. Είναι όμως ένα αξιοπρεπές βιβλίο, που διαβάζεται εύκολα και μπορεί να σου δώσει αναγνωστικές ανάσες απαραίτητες για προχωρήσεις με κέφι στο επόμενο.
Ο καθηγητής είναι νεκρός. Όχι όποιος κι όποιος καθηγητής, μια ιδιοφυΐα στις χιτλερικές σπουδές, ο καθηγητής Μπρικ, μια καρικατούρα, ένας τύπος που ήξερε κάθε φορά να εφεύρει ξανά τον εαυτό του. Ένας χαρισματικός άνθρωπος. Τυχαίνει κι όταν πεθαίνει ο καθηγητής, ο προστατευόμενος του Φρίζο ντε Βος βρίσκεται σε μια περίεργη κατάσταση ντελίριου στο νοσοκομείο, κι έτσι αντί για αυτόν, τον λόγο στην κηδεία του καθηγητή τον βγάζει ο Φίλιπ ντε Βρις.
Για τον ντε Βρις, δεν μαθαίνουμε σχεδόν τίποτα, παρεκτός πως μοιάζει πάρα πολύ στον ντε Βος, και πώς ίσως απλά να πήρε τη θέση του για τη δημοσιότητα. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν ο Φρίζο αποφασίζει να εκμεταλλευτεί την ομοιότητά του με τον Φίλιπ, και να συστήνεται στους ανθρώπους λες και είναι ο σωσίας του.
Μια πολύ καλογραμμένη κωμωδία καταστάσεων είναι το μυθιστόρημα του Ολλανδού Joost de Vries, χαρακτηρισμός που δεν συνάδει συχνά με τα βιβλία, αλλά συνήθως με ταινίες. Ο συγγραφέας έχει εξαιρετικό χιούμορ, χειρίζεται με μαεστρία τις καταστάσεις, δεν φτάνει αλλά αγγίζει πού και πού το γελοίο. Ενδιαφέροντα είναι τα κομμάτια που αναφέρονται στη φιλία Μπρικ και Φρίζο, ενώ μέσα στο μυθιστόρημα "παίζουν" κι οι χιτλερικές σπουδές που έχουν κι αυτές το γούστο τους. Ο έρωτας, η φιλία, και πάνω από όλα η δύναμη της συγκυρίας, φαίνεται να εξιτάρουν τον συγγραφέα. Του αρέσει να φτάνει τα πράγματα στα άκρα. Όπως και η έννοια της ταυτότητας, του εαυτού, του ποιος είμαι, γιατί είμαι, από τι ορίζομαι.
Δεν πρόκειται σίγουρα για κανένα αριστούργημα. Είναι όμως ένα αξιοπρεπές βιβλίο, που διαβάζεται εύκολα και μπορεί να σου δώσει αναγνωστικές ανάσες απαραίτητες για προχωρήσεις με κέφι στο επόμενο.
June 3, 2016
Knappe en grappige roman die al lang op de Kindle stond te lonken. Er zit wat turbulentie op, hier en daar zakt het wat in, of is het te langdradig, maar ik heb me goed vermaakt en ben zeker dat de Vries ons nog zal verrassen met meer en beter. Heb hoe dan ook nu al een voorliefde gekweekt voor zijn heldere stijl en feilloze duidingskracht. Next up: 'Clausewitz'.
Read
August 8, 2013DE KONING IS DOOD, LEVE DE KONING!
Dat Joost de Vries niet van de straat is laat hij uitentreuren blijken in zijn met verwijzingen overladen tweede roman De republiek. Soms vervelend maar vooral zeer effectief: juist hierdoor wordt hoofdpersoon Friso de Vos op een perfecte wijze gekarakteriseerd.
'Jullie zijn de paparazzi van de historici, louter geïnteresseerd in de sterren, de glitter van die opgepoetste doodshoofd-uniformen', krijgt De Vos naar z'n hoofd geslingerd als zijn plotseling overleden leermeester Josip Brik ter sprake komt. Als Grote Roerganger van de vakgroep Hitlerstudies was Brik de leidende kracht achter het wonderlijke periodiek De Slaapwandelaar, tijdschrift voor Hitlerreportages. Friso de Vos, hoofdredacteur en onmisbare rechterhand van Josip Brik, wil na diens overlijden voorkomen dat iemand anders dan hijzelf de intellectuele erfenis van Brik zal beheren.
Nieuwe Brik
Kaper op de kust is modelstudent Philip de Vries. Bij de drukbezochte uitvaartdienst, waar Friso door ziekte niet aanwezig kan zijn, memoreert hij Brik zeer bevlogen. De dagen erna staan de kranten vol met zijn citaten en is zijn verschijning bij diverse televisieprogramma's een mogelijk bewijs dat hier de 'nieuwe Josip Brik' is opgestaan. Dat kan Friso de Vos niet over zijn kant laten gaan. Tijdens een congres voor historici in Wenen, waar beiden aanwezig zijn, doet hij zich voor als Philip de Vries - de uiterlijke gelijkenis is meer dan treffend - en maakt hem belachelijk zoveel hij kan.
Verbeelding
Kanye West, Quentin Tarantino, Facebook, Tolkien, Game of Thrones, Ebay, Harry Potter, alles wat er enigszins toe doet in de populaire cultuur wordt in De republiek aangehaald. Het vormt het raamwerk waarin Friso de Vos neergezet wordt als een wandelende kaartenbak, een allesweter die gebukt gaat onder het besef nooit meer te kunnen worden dan een kommaplaatsende redacteur van een onthoofd blaadje over Hitler. Dat maakt hem even afgunstig als achterdochtig, met name als hij zich in Wenen in gestudeerde kringen moet begeven om zich uiteindelijk te meten met zijn rivaal Philip de Vries.
Wat De republiek vooral laat zien is hoe de verbeelding op de loop kan gaan als het originele verhaal ondergesneeuwd raakt in de overdosis verwijzingen en metaforen. Dat was een stokpaardje van wijlen Josip Brik: de oorlog was erg maar het verhaal maakt de oorlog nog veel erger. Ingekleurd door onze verbeelding, door al die naoorlogse jaren vol storytelling in boeken, theater en bioscoop.
Diezelfde verbeelding brengt Joost de Vries tot het geraffineerd samen laten komen van diverse verhaallijnen: de uiteindelijke confrontatie tussen Friso de Vos en Philip de Vries, de zoektocht naar een vermeend stuk van een maquette van nazi-architect Albert Speer en de openbaring van een actiegroep die de Hitlergroet wil rehabiliteren. Intussen blijven we getuige van de wat klunzige manier waarop Friso zijn ex-vriendin Pipa aan zich probeert te binden.
Frivool
De kracht van deze roman zit in de vanzelfsprekendheid waarmee Joost de Vries een absurdistisch verhaal, verpakt in een duizeling aan feit en fictie, over ons uitstort. Zonder van de weg af te raken en met een uitstekend slot weet hij in een haast frivole schrijfstijl zijn verbeelding tot een goed einde te brengen.
Is Joost de Vries hard op weg de nieuwe Harry Mulisch te worden, zoals critica Elsbeth Etty na het lezen van Clausewitz (2010) beweerde? Eén ding is zeker: evenals Mulisch creëert De Vries een overrompelende nieuwe werkelijkheid aan de hand van talloze, vaak historische feiten. Feiten die allemaal kloppen, behalve dan die ene: de Führerbunker in Berlijn lag natuurlijk niet onder de Reichstag maar onder de een paar kilometer verderop gelegen Reichskanzlei.
Dat was Harry niet overkomen.
http://www.8weekly.nl/artikel/10843/j...
@8WEEKLY/André van Dijk
Dat Joost de Vries niet van de straat is laat hij uitentreuren blijken in zijn met verwijzingen overladen tweede roman De republiek. Soms vervelend maar vooral zeer effectief: juist hierdoor wordt hoofdpersoon Friso de Vos op een perfecte wijze gekarakteriseerd.
'Jullie zijn de paparazzi van de historici, louter geïnteresseerd in de sterren, de glitter van die opgepoetste doodshoofd-uniformen', krijgt De Vos naar z'n hoofd geslingerd als zijn plotseling overleden leermeester Josip Brik ter sprake komt. Als Grote Roerganger van de vakgroep Hitlerstudies was Brik de leidende kracht achter het wonderlijke periodiek De Slaapwandelaar, tijdschrift voor Hitlerreportages. Friso de Vos, hoofdredacteur en onmisbare rechterhand van Josip Brik, wil na diens overlijden voorkomen dat iemand anders dan hijzelf de intellectuele erfenis van Brik zal beheren.
Nieuwe Brik
Kaper op de kust is modelstudent Philip de Vries. Bij de drukbezochte uitvaartdienst, waar Friso door ziekte niet aanwezig kan zijn, memoreert hij Brik zeer bevlogen. De dagen erna staan de kranten vol met zijn citaten en is zijn verschijning bij diverse televisieprogramma's een mogelijk bewijs dat hier de 'nieuwe Josip Brik' is opgestaan. Dat kan Friso de Vos niet over zijn kant laten gaan. Tijdens een congres voor historici in Wenen, waar beiden aanwezig zijn, doet hij zich voor als Philip de Vries - de uiterlijke gelijkenis is meer dan treffend - en maakt hem belachelijk zoveel hij kan.
Hier lachten ze om en ik ging verder, of nog beter: ik was niet te stoppen. Dit was een geweldige rol, besefte ik nu, ik kende de magere anekdotiek van De Vries maar ik bezat de eerstehands expertise om vlees in het skelet te blazen - ik was een betere Philip de Vries dan hij zelf ooit kon zijn.
Verbeelding
Kanye West, Quentin Tarantino, Facebook, Tolkien, Game of Thrones, Ebay, Harry Potter, alles wat er enigszins toe doet in de populaire cultuur wordt in De republiek aangehaald. Het vormt het raamwerk waarin Friso de Vos neergezet wordt als een wandelende kaartenbak, een allesweter die gebukt gaat onder het besef nooit meer te kunnen worden dan een kommaplaatsende redacteur van een onthoofd blaadje over Hitler. Dat maakt hem even afgunstig als achterdochtig, met name als hij zich in Wenen in gestudeerde kringen moet begeven om zich uiteindelijk te meten met zijn rivaal Philip de Vries.
Wat De republiek vooral laat zien is hoe de verbeelding op de loop kan gaan als het originele verhaal ondergesneeuwd raakt in de overdosis verwijzingen en metaforen. Dat was een stokpaardje van wijlen Josip Brik: de oorlog was erg maar het verhaal maakt de oorlog nog veel erger. Ingekleurd door onze verbeelding, door al die naoorlogse jaren vol storytelling in boeken, theater en bioscoop.
Diezelfde verbeelding brengt Joost de Vries tot het geraffineerd samen laten komen van diverse verhaallijnen: de uiteindelijke confrontatie tussen Friso de Vos en Philip de Vries, de zoektocht naar een vermeend stuk van een maquette van nazi-architect Albert Speer en de openbaring van een actiegroep die de Hitlergroet wil rehabiliteren. Intussen blijven we getuige van de wat klunzige manier waarop Friso zijn ex-vriendin Pipa aan zich probeert te binden.
Frivool
De kracht van deze roman zit in de vanzelfsprekendheid waarmee Joost de Vries een absurdistisch verhaal, verpakt in een duizeling aan feit en fictie, over ons uitstort. Zonder van de weg af te raken en met een uitstekend slot weet hij in een haast frivole schrijfstijl zijn verbeelding tot een goed einde te brengen.
Is Joost de Vries hard op weg de nieuwe Harry Mulisch te worden, zoals critica Elsbeth Etty na het lezen van Clausewitz (2010) beweerde? Eén ding is zeker: evenals Mulisch creëert De Vries een overrompelende nieuwe werkelijkheid aan de hand van talloze, vaak historische feiten. Feiten die allemaal kloppen, behalve dan die ene: de Führerbunker in Berlijn lag natuurlijk niet onder de Reichstag maar onder de een paar kilometer verderop gelegen Reichskanzlei.
Dat was Harry niet overkomen.
http://www.8weekly.nl/artikel/10843/j...
@8WEEKLY/André van Dijk
October 3, 2022
'Noem het maar ironie, zei Pippa ooit met een afgeknepen stem en boze tranen, wat jij wilt, prima, maar het is ook alsof je de verantwoordelijkheid van één concrete betekenis, één gevolg, één belang niet aandurft.'
October 23, 2014
Volgens de hoofdbibliothecaris vond een biblezer uit mijn gemeente dit boek nogal 'cerebraal' - daarom dat ik het even heb laten rusten (ik dacht: oh nee! help!) Persoonlijk vond ik dat niet, het deed me eerder denken aan het jongere broertje van Arnon Grunberg dat even eens intelligent wil zijn - slapstick en satire alom; maar eerder een oppervlakkig verhaaltje vol kwajongensgrapjes.
De Vries goochelt voortdurend met 'hé, zie mij hier, wat ik allemaal niet weet!' - hoewel een gemiddelde Canvaskijker (Vlaamse 'kwaliteits'-staatszender) het boek makkelijk volgen kan. Het is een opsomming van feitjes die je in het begin verrassen, maar na zich hiervan veelvuldig gediend te hebben, komt het erg onbenullig en triviaal over (daar komt ie weer de bolleboos!) - een goed quizzer is aan Joost verloren gegaan en nodig hem alvast uit in onze quizploeg Seamr'og.
Het wordt pas héél erg wanneer hij, clowneske verteller die hij is, zijn goochelballetjes de coulissen in gooit en flagrante steken laat vallen in zijn kennis - hij slaat zijn eigen ruiten in: zo is de nacht van de Lange Messen uit 1934 op de SA-leiders zoals Röhm niet met echte messen uitgevoerd maar gewoon met de kogel (paf! voor de neus de kop in, niet hypocriet in de rug als bij J. Caesar) ; je wordt niet uit Oslo opgebeld om te vernemen dat je de Nobelprijs hebt gewonnen maar dat gebeurt vanuit Stockholm (check bij P. Modiano de telefoonfactuur) ; de bunker van Hitler stond niet naast de Reichstag maar naast de Neue Reichskanzlei nabij de Potsdammerplatz (toch een goede kilometer verder, en nu een megalomane speelhal voor ander platvloers verderf), en zo zijn er nog enkele lichtere lapsussen begaan.
Het boek is zowaar een aaneenrijging van triviale gebeurtenisjes, doorvlochten met het Hitlerthema als rode draad, die weliswaar op een unieke en grappige wijze uitvoerig worden verbeeld. Jammer dat de plot volledig in de mist ging, alsof De Vries haastwerk verrichtte om zijn boekje naar de drukker te brengen. De spanning wordt niet geleidelijk opgebouwd, maar komt ineens, alles gelijkertijd en niet zoals een emmer drek die in een ruk over je wordt uitgestort, maar alsof het de normaalste zaak is dat bedrog en zelfbedrog uitkomt. De Vries' plot slaat je niet in het gezicht, maar is even doodnormaal als 'je ontbijt 's ochtends en daarna je tanden poetsen' of James Bond die je nog net voor het hotel ziet wegrennen wanneer de vensters door een brand uit hun kozijnen worden gerukt - heel voorspelbaar allemaal!
Voorts stoort het mij dat de universitair Friso De Vos zich voortdurend bedient met goedkope anglicismen gecopypastet uit MTV-movieclips - het maakt je als zelfverklaarde intellectueel een mongoloîde, oncoole bro van 50Cent of Kanye West.
Na 200 en wat meer de 'plezantste nonkel van de familie' te hebben uitgehangen, komt hij ineens - na de plot- met een 20 ofzowat pagina's tellend melancholiek liefdeshoofdstukje dat nergens toe dient - en misschien het meest onverwachte stuk uit het verhaal is. Het valt gewoon tegen, omdat je verwachtte dat De Vries nog wat grappen en grollen uit zijn mouw zou schudden. Maar niets is minder waar, het is een weggelopen hoofdstukje uit de operatiezaal waar Helen Fielding, schrijfster van Bridget Jones Diary, een pseudo-literaire appendix liet verwijderen. Gelukkig liet Fielding dat onbenul ostentatief opereren en cremeren; wel jammer dat De Vries net die blindedarm aan je voorschotelt als toetje (ik eet liever blindevinken en wel als hoofdgerecht).
Maar misschien moet ik toch nog verplegen en pleisteren: "alles wat je schrijft onder je 30ste blijkt later gênant" (dixit Maarten Inghels: puur poeet- in die trant) ... en misschien wordt zo Joost De Vries toch nog een 21ste-eeuwse Joost Van den Vondel, Jacques Derrida waardig en geen lineair monochroom, basisschoolachtig breiwerkje door enkele priemen, draden en lussen tot een rommeltje verworden.
Uiteindelijk vond ik het best een vermakelijk niemendalletje dat het sérieux van de literatuur doorbreken kan.
De Vries goochelt voortdurend met 'hé, zie mij hier, wat ik allemaal niet weet!' - hoewel een gemiddelde Canvaskijker (Vlaamse 'kwaliteits'-staatszender) het boek makkelijk volgen kan. Het is een opsomming van feitjes die je in het begin verrassen, maar na zich hiervan veelvuldig gediend te hebben, komt het erg onbenullig en triviaal over (daar komt ie weer de bolleboos!) - een goed quizzer is aan Joost verloren gegaan en nodig hem alvast uit in onze quizploeg Seamr'og.
Het wordt pas héél erg wanneer hij, clowneske verteller die hij is, zijn goochelballetjes de coulissen in gooit en flagrante steken laat vallen in zijn kennis - hij slaat zijn eigen ruiten in: zo is de nacht van de Lange Messen uit 1934 op de SA-leiders zoals Röhm niet met echte messen uitgevoerd maar gewoon met de kogel (paf! voor de neus de kop in, niet hypocriet in de rug als bij J. Caesar) ; je wordt niet uit Oslo opgebeld om te vernemen dat je de Nobelprijs hebt gewonnen maar dat gebeurt vanuit Stockholm (check bij P. Modiano de telefoonfactuur) ; de bunker van Hitler stond niet naast de Reichstag maar naast de Neue Reichskanzlei nabij de Potsdammerplatz (toch een goede kilometer verder, en nu een megalomane speelhal voor ander platvloers verderf), en zo zijn er nog enkele lichtere lapsussen begaan.
Het boek is zowaar een aaneenrijging van triviale gebeurtenisjes, doorvlochten met het Hitlerthema als rode draad, die weliswaar op een unieke en grappige wijze uitvoerig worden verbeeld. Jammer dat de plot volledig in de mist ging, alsof De Vries haastwerk verrichtte om zijn boekje naar de drukker te brengen. De spanning wordt niet geleidelijk opgebouwd, maar komt ineens, alles gelijkertijd en niet zoals een emmer drek die in een ruk over je wordt uitgestort, maar alsof het de normaalste zaak is dat bedrog en zelfbedrog uitkomt. De Vries' plot slaat je niet in het gezicht, maar is even doodnormaal als 'je ontbijt 's ochtends en daarna je tanden poetsen' of James Bond die je nog net voor het hotel ziet wegrennen wanneer de vensters door een brand uit hun kozijnen worden gerukt - heel voorspelbaar allemaal!
Voorts stoort het mij dat de universitair Friso De Vos zich voortdurend bedient met goedkope anglicismen gecopypastet uit MTV-movieclips - het maakt je als zelfverklaarde intellectueel een mongoloîde, oncoole bro van 50Cent of Kanye West.
Na 200 en wat meer de 'plezantste nonkel van de familie' te hebben uitgehangen, komt hij ineens - na de plot- met een 20 ofzowat pagina's tellend melancholiek liefdeshoofdstukje dat nergens toe dient - en misschien het meest onverwachte stuk uit het verhaal is. Het valt gewoon tegen, omdat je verwachtte dat De Vries nog wat grappen en grollen uit zijn mouw zou schudden. Maar niets is minder waar, het is een weggelopen hoofdstukje uit de operatiezaal waar Helen Fielding, schrijfster van Bridget Jones Diary, een pseudo-literaire appendix liet verwijderen. Gelukkig liet Fielding dat onbenul ostentatief opereren en cremeren; wel jammer dat De Vries net die blindedarm aan je voorschotelt als toetje (ik eet liever blindevinken en wel als hoofdgerecht).
Maar misschien moet ik toch nog verplegen en pleisteren: "alles wat je schrijft onder je 30ste blijkt later gênant" (dixit Maarten Inghels: puur poeet- in die trant) ... en misschien wordt zo Joost De Vries toch nog een 21ste-eeuwse Joost Van den Vondel, Jacques Derrida waardig en geen lineair monochroom, basisschoolachtig breiwerkje door enkele priemen, draden en lussen tot een rommeltje verworden.
Uiteindelijk vond ik het best een vermakelijk niemendalletje dat het sérieux van de literatuur doorbreken kan.
May 6, 2020
Het lukt mij zelden om een boek dat net is verschenen gelijk goed te vinden. Het werkt beter als ik de stapels nieuwe literatuur eerst een tijdje gadesla. Nieuwe romans verschijnen, waardoor andere plaats moeten maken. Soms verdwijnen boeken al na enkele weken uit het zicht; de aandacht verschuift snel, de concurrentie is moordend. Als ik na een tijdje nog steeds met een boek rondloop in mijn hoofd is dat een goed teken. Vaak is dat het moment dat ik tot lezen overga.
Bij een net verschenen boek is er nog geen kans geweest de kat uit de boom te kijken, daar moet je gewoon blind instappen. Voor Joost de Vries had ik dit echter graag over. Lees de rest van mijn bespreking hier
Bij een net verschenen boek is er nog geen kans geweest de kat uit de boom te kijken, daar moet je gewoon blind instappen. Voor Joost de Vries had ik dit echter graag over. Lees de rest van mijn bespreking hier
March 23, 2023
Mu lemmikosa sellest raamatust oli, kuidas peategelane Friso De Vos ajas terve raamatu vältel mingit paska suust välja ja ühel hetkel oli nii sügaval sitas, et ei osanudki kohe midagi teha enam.
Tõtt-öelda ei olnud ma esimesed 120 lehekülge üleliia vaimustuses, aga millalgi raamatu keskosas sain ma aru, et täpselt selliseid raamatuid mulle tegelikult meeldibki lugeda - kus peategelane on ebausaldusväärne, luululine ning mõnevõrra loll.
"Vabariigil" on mingi vonnegutilik kvaliteet, mis ei joonistu ehk nii selgelt välja, kui võiks, aga ma nautisin seda sellegi poolest.
Tõtt-öelda ei olnud ma esimesed 120 lehekülge üleliia vaimustuses, aga millalgi raamatu keskosas sain ma aru, et täpselt selliseid raamatuid mulle tegelikult meeldibki lugeda - kus peategelane on ebausaldusväärne, luululine ning mõnevõrra loll.
"Vabariigil" on mingi vonnegutilik kvaliteet, mis ei joonistu ehk nii selgelt välja, kui võiks, aga ma nautisin seda sellegi poolest.
February 2, 2016
Ik weet niet zo goed wat ik van dit boek moet vinden. Het is moeilijk om te zeggen waarover het gaat, als ik dat niet kan is er iets mis met het boek. De tweede helft van het boek is beter dan het eerst. Het is te veel uitpakken met kennis van allerlei dingen uit literatuur, er zit humor in, er zit wie-kan-het-verst-pissen in. Het boek wordt vergeleken met De ontdekking van de hemel, maar het komt nog niet aan de tippen van de tenen van dit boek.
October 26, 2025
Mooie schrijfstijl, humoristisch, maar een boek waarbij je bij het dichtslaan denkt: oké, waar sloeg dit eigenlijk op?
May 22, 2014
“De republiek” is een speeltuin voor belezen mensen. Voor belezen jonge mensen. Of toch voor mensen die niet alleen vertrouwd zijn met de canon van de moderne Westerse filosofie en cultuur maar die ook Gandalf citaten uit de Lord of the Rings kunnen herkennen, die weten dat “winter is coming” uit Games of Thrones komt of die het personage Voldemort weten te situeren. Er gaat geen bladzijde voorbij of er is wel een culturele referentie naar een filmmaker, filosoof, schilderij, historische figuur of feit, ... Die jonge Joost weet heel veel en dat zullen we geweten hebben. Maar het blijft wel een heel leesbaar boek: je hoeft niet alle namen of citaten te herkennen om te vaart van het verhaal te kunnen appreciëren. Het zijn meer leuke details die voor een extra aha erlebnis zorgen.
Want “De republiek” is een goed geschreven en bijwijlen erg grappig verhaal. We begeven ons in de mondiale microcosmos van in Hitler gespecialiseerde historici, die zoals elke “wereldwijde community” is opgetrokken uit congressen, gespecialiseerde tijdschriften en publicaties en een internationale pikorde van leidinggevende opiniemakers. Grappige randfenomenen als het “Rechterarmbevrijdingsfront”, een activistisch kunstenaarscollectief dat zowaar de de connotatie tussen opgeheven rechterarm en Nazisme in vraag stelt, kunnen ook niet ontbreken. En de koning van het rijk der Hitleriana, Prof Josip Brik, is net van het balkon van zijn hotel gevallen. De republiek komt na het koninkrijk en verwijst naar het vacuum dat zijn dood creëert. Er kan gestreden worden om de erfenis.
Friso de Vos is de ik-figuur, redacteur en vertouweling van Josip Brik die ontdekt dat hij niet de enige is die aanspraak kan maken op de post van kroonprins. Hij heeft een concurrent: Philip de Vries, die academisch een stuk sterker staat en zowaar voor de camera’s gevraagd wordt na het overlijden van Brik. Dat maakt onze jonge held onzeker en we leren hem (en hij zichzelf) van een minder mooie kant kennen als hij zijn alter ego te lijf gaat. Een verhaal van bedrog, persoonsverwisseling en misverstanden, naijver en ambitie. Waarbij de armen van een vrouw toch ook niet onbelangrijk blijken te zijn, zelfs voor intellectuelen.
En er zijn ook Nazi-jagers, die –nu de Nazi’s op zijn- jacht maken op Nazi-relieken. Waar is die maquette van Albert Speer gebleven? Lügers van Nazibazen! Groteske spionage in Wenen die inderdaad wat aan de absurditeit van Tarentino’s Inglorious Bastards doet denken.
Een fijne speelse roman dus. Nu er geen grote mythische verhalen meer zijn om in te geloven en de ideologieën grotendeels als utopie ontmaskerd zijn is dit wat er blijft: een speeltuin van ideeën, die halfernstig worden genomen. Tijd voor weer wat geëngageerde leesvoer als antidotum.
Want “De republiek” is een goed geschreven en bijwijlen erg grappig verhaal. We begeven ons in de mondiale microcosmos van in Hitler gespecialiseerde historici, die zoals elke “wereldwijde community” is opgetrokken uit congressen, gespecialiseerde tijdschriften en publicaties en een internationale pikorde van leidinggevende opiniemakers. Grappige randfenomenen als het “Rechterarmbevrijdingsfront”, een activistisch kunstenaarscollectief dat zowaar de de connotatie tussen opgeheven rechterarm en Nazisme in vraag stelt, kunnen ook niet ontbreken. En de koning van het rijk der Hitleriana, Prof Josip Brik, is net van het balkon van zijn hotel gevallen. De republiek komt na het koninkrijk en verwijst naar het vacuum dat zijn dood creëert. Er kan gestreden worden om de erfenis.
Friso de Vos is de ik-figuur, redacteur en vertouweling van Josip Brik die ontdekt dat hij niet de enige is die aanspraak kan maken op de post van kroonprins. Hij heeft een concurrent: Philip de Vries, die academisch een stuk sterker staat en zowaar voor de camera’s gevraagd wordt na het overlijden van Brik. Dat maakt onze jonge held onzeker en we leren hem (en hij zichzelf) van een minder mooie kant kennen als hij zijn alter ego te lijf gaat. Een verhaal van bedrog, persoonsverwisseling en misverstanden, naijver en ambitie. Waarbij de armen van een vrouw toch ook niet onbelangrijk blijken te zijn, zelfs voor intellectuelen.
En er zijn ook Nazi-jagers, die –nu de Nazi’s op zijn- jacht maken op Nazi-relieken. Waar is die maquette van Albert Speer gebleven? Lügers van Nazibazen! Groteske spionage in Wenen die inderdaad wat aan de absurditeit van Tarentino’s Inglorious Bastards doet denken.
Een fijne speelse roman dus. Nu er geen grote mythische verhalen meer zijn om in te geloven en de ideologieën grotendeels als utopie ontmaskerd zijn is dit wat er blijft: een speeltuin van ideeën, die halfernstig worden genomen. Tijd voor weer wat geëngageerde leesvoer als antidotum.
August 22, 2013
Hij werd geboren in het voormalige Joegoslavië, is een hippe denker die het met een slisje over de link tussen Hitler, Hitchcock en Marxisme heeft en omdat hij meer modieuze onzin dan wetenschappelijk verantwoorde uitspraken uitkraamt beschikt hij vooral over adorerende studenten in plaats van sympathiserende collega’s. Nee, we hebben het niet over Slavoj Zizek, maar wel over Josip Brik, de schaamteloze Hitler-expert die in het begin van De republiek uit een Amsterdams hotelraam kukelt, waarna zijn historische troon gevaarlijk leeg achterblijft. Twee ambitieuze leerlingen laat hij na, Friso de Vos en Philip de Vries. Wanneer hen gevraagd wordt op het Weense End-of-History-congres met elkaar in gesprek te gaan, lijkt vooral de eerste bezorgd om zijn reputatie. Joost de Vries schreef een compromisloze intellectuele roman die net zo goed een weergaloze sociale komedie genoemd kan worden. Hij gaat immers aan de haal met het idee dat hoe verder we verwijderd raken van een historische gebeurtenis, hoe gemediatiseerder die wordt en hoe minder we er ook over weten. De Hitler uit Valkyrie speelde de historische Hitler niet na, maar wel Bruno Ganz uit Der Untergang. En zo, aldus Brik, is het met alle gebeurtenissen en figuren uit het verleden, inclusief hemzelf. Joost de Vries voert een aantal knotsgekke personages op, waarbij de leden van het rechterarmbevrijdingsfront ongetwijfeld de kroon spannen. Zij vinden namelijk dat de tijd gekomen is om de Hitlergroet van zijn naziconnotaties te ontdoen zodat die weer zonder enige schroom tijdens sportwedstrijden gemaakt kan worden. De republiek is een geestige roman geworden die veel pertinente vragen stelt, de hedendaagse wereld knap tussen twee kaften weet te vatten en tot op de laatste pagina blijft fascineren.
August 15, 2017
Μου αρέσουν τα βιβλία με pop culture αναφορές. Με ενδιαφέρουν τα βιβλία με αναφορές στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτα με κέρδισαν σε αυτό το βιβλίο.
Γενικά διαβάζεται χαλαρά και ευχάριστα. Όμως δεν σου αφήνει κάτι στο τέλος. Ούτε καν απάντηση σε απλά ερωτήματα.
Γενικά διαβάζεται χαλαρά και ευχάριστα. Όμως δεν σου αφήνει κάτι στο τέλος. Ούτε καν απάντηση σε απλά ερωτήματα.
October 12, 2014
http://www.bol.com/nl/p/de-republiek/...
Josip Brik, popfilosoof en professor in de Hitlerstudies, is dood: onopgehelderde omstandigheden. Nu is het aan zijn rechterhand, Friso de Vos, om Briks intellectuele nalatenschap naar zich toe te trekken. Maar er zijn er meer met die ambitie en zodra Friso _ jaloers, hypochonder, intelligenter dan goed voor hem is en onhandig verliefd op het meisje dat hij net heeft verlaten _ probeert de concurrentie buitenspel te zetten, tuimelt hij in een verhaal dat absoluut niet het zijne is.
Wat begint als een oefening in rouwverwerking en liefdesverdriet verandert gaandeweg in academische satire, speculatieve geschiedschrijving en iets wat zomaar een spionageroman zou kunnen zijn.
De republiek gaat over bedrog en zelfbedrog, ambitie en liefde, over geschiedenis als entertainment en de jacht op de perfecte vijand.
********************************************************************
http://cobra.be/cm/cobra/boek/1.1922111
'De republiek' is de tweede roman van de jonge Nederlander Joost de Vries (°1983). Hij staat op de shortlist van de Gouden Boekenuil 2014 en haalde de longlist van de Libris Literatuurprijs. Zijn romandebuut ‘Clausewitz’ was ook al niet onopgemerkt gebleven en leverde enthousiaste vergelijkingen met het werk van Harry Mulisch op. Joost de Vries is historicus en schrijft recensies voor het weekblad De Groene Amsterdammer.
De ik-verteller van ‘De Republiek’ heet Friso de Vos, maar het echte hoofdpersonage is Josip Brik. Brik is een rondborstige en succesrijke cultuurfilosoof, die door geen onderwerp of polemiek uit zijn lood is te slaan. Zijn Joegoslavische afkomst, zijn accent en zijn slissende spraak heeft hij gemeen met de bekende postmodernistische goeroe Slavoj Zizek, ook wel “the Elvis of cultural history” genoemd. In die zin is hij een geschikt onderwerp voor deze roman, waarin een personage zowel met Ollie B. Bommel als met Mister Burns uit de Simpsons vergeleken wordt en waarin filosofische en historische vragen aan populaire films worden getoetst. Van Brik leerde Friso “het diepe verlangen dat iets toch ook zeker nog iets anders betekende, dat hier toch altijd dààr was, ja ook nee, woede ook geluk, altijd die extra laag”.
Gedienstige assistent
Friso de Vos is de amanuensis (wetenschappelijk assistent) die zich afvraagt of hij nu “de Dauphin of de Robespierre” van Josip Brik is. Voor een opvolger weegt hij te licht, maar zijn liefdevolle loyauteit aan de verstrooide hoogleraar staat buiten kijf. Friso leest en redigeert artikelen voor het door Brik opgerichte 'De Wandelaar. Tijdschrift voor Hitlerreportages'. Zo mag hij ook afspraken maken met Jonathan Littell en Daniel Mendelsohn, en mag hij de brokken lijmen als de vrolijk provocerende Brik weer eens over de schreef is gegaan.
Brik is zijn bewonderde voorbeeld, zoals hij zelf de beslissingen neemt voor zijn immer twijfelzuchtige lief Pippa. Als de liefde sputtert, stuurt Brik zijn beschermeling naar Chili, waar hij een artikel moet voorbereiden over mensen die hun kinderen nog altijd de voornaam Hitler geven.
'De Republiek' bevat hilarische bladzijden over de bizarre en ongetwijfeld uitvergrote uitwassen van de Hitler-studie (“Je had genealogen die hitlerzaadcellen inmiddels tot voor de slag bij Lepanto konden terugtellen”). Wat Brik fascineert is de wijze waarop films en boeken de historische figuur van Hitler hebben gekleurd of overwoekerd. Voor Josip Brik is er de oorlog en daarna het verhaal van die oorlog. Daartussen staat de verbeelding. Maar wijdverbreide angstbeelden zijn “waardevoller, krachtiger (gebleken) dan welke feitelijkheid dan ook”. Swastika’s en leren gestapojassen zijn gadgets van de porno-industrie geworden. En de film-Führer is inmiddels beroemder en dus “werkelijker” dan de historische volksmenner en moordenaar. Josip Brik zei het zo: “Waarheden zijn mistig en doorzichtig en komen in veelvoud, als spoken. Je kunt in ze geloven, maar je kunt nooit precies je vinger op ze leggen.” Friso is meteen gewaarschuwd.
Een rivaal
In Chili zorgt een domme tuimelperte voor een bloedvergiftiging bij Friso, terwijl Brik per ongeluk uit een Nederlands hotelraam valt en sterft. Ondertussen heeft de onbekende historicus Philippe de Vries (!) het woord genomen tijdens de uitvaart van Brik, waarop de zieke Friso afwezig was. Friso ruikt een onwaardige rivaal, en als hij toevallig met De Vries wordt aangesproken op een congres voor Hitler-studies in Wenen, neemt hij de handschoen op. Opzettelijke persoonsverwisseling als wraak vergroot het doolhof waar fictie en feiten niet meer uit elkaar te halen zijn. Hier begint een ingewikkeld en semi-paranoïde verhaal, gestoffeerd met een clandestiene handel in hitleriana, geheime camera’s in hotelslaapkamers, radicale jongeren die de hitlergroet van zijn ideologische lading willen bevrijden, tot een bezoek van Geert Wilders aan het congres, en meer van dat fraais. Dat twee gamekampioenen deze bijeenkomst van historici mogen opluisteren met een digitale herkansing van de slag bij Crécy (1346) spreekt boekdelen.
Wervelende roman
‘De Republiek’ is de roman van een onmogelijke zoektocht (nu is het een filosoof, in ‘Clausewitz' was het een geheimzinnige schrijver) en van een verliefdheid. Het beeld van de bewonderde Brik vertoont na diens dood kleine barstjes. Alsof hij zijn eigen theorieën wou staven blijken Briks curriculum en levensloop, en ook zijn historische verwijzingen niet helemaal te kloppen. Toen Friso hem vertelde dat Pippa en hij uit elkaar gingen, blonk voor het eerst een traan in de ogen van de ironische Brik. Bovendien is Pippa de kleindochter van een verzetsman. Ze had Friso ooit verweten dat zijn ironie het bewijs was “dat hij de verantwoordelijkheid van één concrete betekenis, één gevolg, één belang” niet aandurfde. Naast het postmoderne “debunken” is er ook de aanvaarding dat “alles wat er gebeurt wordt verteld, (dat) het doel van de geschiedenis is dat een verhaal wordt verteld”. De filosoof Finkielkraut gewaagde van een romaneske sluier met een narratieve structuur die onvermijdelijk over alles heen hangt. Met die wijze raad besluiten Pippa en Friso er het beste van te maken.
Joost de Vries schreef met ‘De Republiek’ een wervelende roman die al vanaf de eerste bladzijden verleidt door zijn leuke en verrassende culturele of historische terzijdes, die het verhaal niet verzwaren maar verluchtigen. Het geeft het boek een losse en zwierige toon. Harry Mulisch was al eerder een referentie, maar de speelse, bijna essayistische inslag van dit proza roept vergelijkingen op met Christiaan Weijts en over de fata morgana’s van de werkelijkheid schreef ook Kees ’t Hart – een collega van Joost de Vries bij De Groene Amsterdammer - bijzonder geestige romans.
Johan De Haes
**********************************************************************
Amber Hermans vroeg me dit boek te lezen en er mijn mening over te geven in een mail :
ze moest voor school een leesbuddy zoeken die samen met haar dit boek wilde lezen en bespreken.
Dag Amber,
Ik kan je bericht van tien dagen geleden eindelijk beantwoorden, want ... sinds vandaag mag ik zeggen dat ik het boek uitgelezen heb.
Wat een bijzonder boek !
Ik denk niet dat ik al ooit een boek gelezen heb, dat ik hiermee kan vergelijken.
Als je het verhaal nuchter samenvat en enkel de feiten bekijkt, gebeurt er eigenlijk niets wereldschokkends : Een wetenschapper komt om, zijn volgelingen blijven verweesd achter; Je krijgt een beeld van wat er door het hoofd gaat van één van zijn naaste medewerkers, Je leest het verhaal van een rouwproces , van wat verdriet kan doen met een mens , van gevoelens en daden die de kop kunnen opsteken bij een rouwend iemand.
Maar het is zo vlot geschreven , het boeit tot het einde, sommige passages zijn verbazend levensecht en herkenbaar, andere dan weer echt hilarisch ...GE-WEL-DIG !
Herkenbaar vond ik de gevoelens die je kan hebben wanneer iemand sterft waarmee je een unieke band hebt : jaloers zijn op anderen die menen een even unieke of zelf nog een nauwere band te hebben met diegene die je ontviel ;
te menen dat je eigen verlies groter, meer bijzonder en onevenaarbaar is.
Herkenbaar vond ik ook het sfeertje dat kan hangen bij wetenschappers : het denken alles te weten over iets dat in hun ogen van wereldbelang is ... terwijl het soms onbenullige details zijn. In de wereld van historici las of hoorde ik meermaals discussies, polemieken over feiten met een belang dat grenst aan dat van "op welk balkon aan de Heldenplatz stond ooit Hitler".
Hilarisch ... zo waren er meerdere passages.
Ik denk aan de beschrijving van Friso De Vos die een eerste keer hoort over Philip De Vries en al googlend meer over zijn rivaal tracht te weten te komen.
Die google-actie en de gedachtegang van Friso als gevolg van wat hij via het internet opsnort, is subliem beschreven.
Amber, bedankt dat je me hebt aangezet tot het lezen van dit boek.
Ik heb van deze opdracht genoten.
Leesbuddy zijn is zeker voor herhaling vatbaar !
Veel groeten, ook aan het thuisfront en tot ziens,
Meter An
Josip Brik, popfilosoof en professor in de Hitlerstudies, is dood: onopgehelderde omstandigheden. Nu is het aan zijn rechterhand, Friso de Vos, om Briks intellectuele nalatenschap naar zich toe te trekken. Maar er zijn er meer met die ambitie en zodra Friso _ jaloers, hypochonder, intelligenter dan goed voor hem is en onhandig verliefd op het meisje dat hij net heeft verlaten _ probeert de concurrentie buitenspel te zetten, tuimelt hij in een verhaal dat absoluut niet het zijne is.
Wat begint als een oefening in rouwverwerking en liefdesverdriet verandert gaandeweg in academische satire, speculatieve geschiedschrijving en iets wat zomaar een spionageroman zou kunnen zijn.
De republiek gaat over bedrog en zelfbedrog, ambitie en liefde, over geschiedenis als entertainment en de jacht op de perfecte vijand.
********************************************************************
http://cobra.be/cm/cobra/boek/1.1922111
'De republiek' is de tweede roman van de jonge Nederlander Joost de Vries (°1983). Hij staat op de shortlist van de Gouden Boekenuil 2014 en haalde de longlist van de Libris Literatuurprijs. Zijn romandebuut ‘Clausewitz’ was ook al niet onopgemerkt gebleven en leverde enthousiaste vergelijkingen met het werk van Harry Mulisch op. Joost de Vries is historicus en schrijft recensies voor het weekblad De Groene Amsterdammer.
De ik-verteller van ‘De Republiek’ heet Friso de Vos, maar het echte hoofdpersonage is Josip Brik. Brik is een rondborstige en succesrijke cultuurfilosoof, die door geen onderwerp of polemiek uit zijn lood is te slaan. Zijn Joegoslavische afkomst, zijn accent en zijn slissende spraak heeft hij gemeen met de bekende postmodernistische goeroe Slavoj Zizek, ook wel “the Elvis of cultural history” genoemd. In die zin is hij een geschikt onderwerp voor deze roman, waarin een personage zowel met Ollie B. Bommel als met Mister Burns uit de Simpsons vergeleken wordt en waarin filosofische en historische vragen aan populaire films worden getoetst. Van Brik leerde Friso “het diepe verlangen dat iets toch ook zeker nog iets anders betekende, dat hier toch altijd dààr was, ja ook nee, woede ook geluk, altijd die extra laag”.
Gedienstige assistent
Friso de Vos is de amanuensis (wetenschappelijk assistent) die zich afvraagt of hij nu “de Dauphin of de Robespierre” van Josip Brik is. Voor een opvolger weegt hij te licht, maar zijn liefdevolle loyauteit aan de verstrooide hoogleraar staat buiten kijf. Friso leest en redigeert artikelen voor het door Brik opgerichte 'De Wandelaar. Tijdschrift voor Hitlerreportages'. Zo mag hij ook afspraken maken met Jonathan Littell en Daniel Mendelsohn, en mag hij de brokken lijmen als de vrolijk provocerende Brik weer eens over de schreef is gegaan.
Brik is zijn bewonderde voorbeeld, zoals hij zelf de beslissingen neemt voor zijn immer twijfelzuchtige lief Pippa. Als de liefde sputtert, stuurt Brik zijn beschermeling naar Chili, waar hij een artikel moet voorbereiden over mensen die hun kinderen nog altijd de voornaam Hitler geven.
'De Republiek' bevat hilarische bladzijden over de bizarre en ongetwijfeld uitvergrote uitwassen van de Hitler-studie (“Je had genealogen die hitlerzaadcellen inmiddels tot voor de slag bij Lepanto konden terugtellen”). Wat Brik fascineert is de wijze waarop films en boeken de historische figuur van Hitler hebben gekleurd of overwoekerd. Voor Josip Brik is er de oorlog en daarna het verhaal van die oorlog. Daartussen staat de verbeelding. Maar wijdverbreide angstbeelden zijn “waardevoller, krachtiger (gebleken) dan welke feitelijkheid dan ook”. Swastika’s en leren gestapojassen zijn gadgets van de porno-industrie geworden. En de film-Führer is inmiddels beroemder en dus “werkelijker” dan de historische volksmenner en moordenaar. Josip Brik zei het zo: “Waarheden zijn mistig en doorzichtig en komen in veelvoud, als spoken. Je kunt in ze geloven, maar je kunt nooit precies je vinger op ze leggen.” Friso is meteen gewaarschuwd.
Een rivaal
In Chili zorgt een domme tuimelperte voor een bloedvergiftiging bij Friso, terwijl Brik per ongeluk uit een Nederlands hotelraam valt en sterft. Ondertussen heeft de onbekende historicus Philippe de Vries (!) het woord genomen tijdens de uitvaart van Brik, waarop de zieke Friso afwezig was. Friso ruikt een onwaardige rivaal, en als hij toevallig met De Vries wordt aangesproken op een congres voor Hitler-studies in Wenen, neemt hij de handschoen op. Opzettelijke persoonsverwisseling als wraak vergroot het doolhof waar fictie en feiten niet meer uit elkaar te halen zijn. Hier begint een ingewikkeld en semi-paranoïde verhaal, gestoffeerd met een clandestiene handel in hitleriana, geheime camera’s in hotelslaapkamers, radicale jongeren die de hitlergroet van zijn ideologische lading willen bevrijden, tot een bezoek van Geert Wilders aan het congres, en meer van dat fraais. Dat twee gamekampioenen deze bijeenkomst van historici mogen opluisteren met een digitale herkansing van de slag bij Crécy (1346) spreekt boekdelen.
Wervelende roman
‘De Republiek’ is de roman van een onmogelijke zoektocht (nu is het een filosoof, in ‘Clausewitz' was het een geheimzinnige schrijver) en van een verliefdheid. Het beeld van de bewonderde Brik vertoont na diens dood kleine barstjes. Alsof hij zijn eigen theorieën wou staven blijken Briks curriculum en levensloop, en ook zijn historische verwijzingen niet helemaal te kloppen. Toen Friso hem vertelde dat Pippa en hij uit elkaar gingen, blonk voor het eerst een traan in de ogen van de ironische Brik. Bovendien is Pippa de kleindochter van een verzetsman. Ze had Friso ooit verweten dat zijn ironie het bewijs was “dat hij de verantwoordelijkheid van één concrete betekenis, één gevolg, één belang” niet aandurfde. Naast het postmoderne “debunken” is er ook de aanvaarding dat “alles wat er gebeurt wordt verteld, (dat) het doel van de geschiedenis is dat een verhaal wordt verteld”. De filosoof Finkielkraut gewaagde van een romaneske sluier met een narratieve structuur die onvermijdelijk over alles heen hangt. Met die wijze raad besluiten Pippa en Friso er het beste van te maken.
Joost de Vries schreef met ‘De Republiek’ een wervelende roman die al vanaf de eerste bladzijden verleidt door zijn leuke en verrassende culturele of historische terzijdes, die het verhaal niet verzwaren maar verluchtigen. Het geeft het boek een losse en zwierige toon. Harry Mulisch was al eerder een referentie, maar de speelse, bijna essayistische inslag van dit proza roept vergelijkingen op met Christiaan Weijts en over de fata morgana’s van de werkelijkheid schreef ook Kees ’t Hart – een collega van Joost de Vries bij De Groene Amsterdammer - bijzonder geestige romans.
Johan De Haes
**********************************************************************
Amber Hermans vroeg me dit boek te lezen en er mijn mening over te geven in een mail :
ze moest voor school een leesbuddy zoeken die samen met haar dit boek wilde lezen en bespreken.
Dag Amber,
Ik kan je bericht van tien dagen geleden eindelijk beantwoorden, want ... sinds vandaag mag ik zeggen dat ik het boek uitgelezen heb.
Wat een bijzonder boek !
Ik denk niet dat ik al ooit een boek gelezen heb, dat ik hiermee kan vergelijken.
Als je het verhaal nuchter samenvat en enkel de feiten bekijkt, gebeurt er eigenlijk niets wereldschokkends : Een wetenschapper komt om, zijn volgelingen blijven verweesd achter; Je krijgt een beeld van wat er door het hoofd gaat van één van zijn naaste medewerkers, Je leest het verhaal van een rouwproces , van wat verdriet kan doen met een mens , van gevoelens en daden die de kop kunnen opsteken bij een rouwend iemand.
Maar het is zo vlot geschreven , het boeit tot het einde, sommige passages zijn verbazend levensecht en herkenbaar, andere dan weer echt hilarisch ...GE-WEL-DIG !
Herkenbaar vond ik de gevoelens die je kan hebben wanneer iemand sterft waarmee je een unieke band hebt : jaloers zijn op anderen die menen een even unieke of zelf nog een nauwere band te hebben met diegene die je ontviel ;
te menen dat je eigen verlies groter, meer bijzonder en onevenaarbaar is.
Herkenbaar vond ik ook het sfeertje dat kan hangen bij wetenschappers : het denken alles te weten over iets dat in hun ogen van wereldbelang is ... terwijl het soms onbenullige details zijn. In de wereld van historici las of hoorde ik meermaals discussies, polemieken over feiten met een belang dat grenst aan dat van "op welk balkon aan de Heldenplatz stond ooit Hitler".
Hilarisch ... zo waren er meerdere passages.
Ik denk aan de beschrijving van Friso De Vos die een eerste keer hoort over Philip De Vries en al googlend meer over zijn rivaal tracht te weten te komen.
Die google-actie en de gedachtegang van Friso als gevolg van wat hij via het internet opsnort, is subliem beschreven.
Amber, bedankt dat je me hebt aangezet tot het lezen van dit boek.
Ik heb van deze opdracht genoten.
Leesbuddy zijn is zeker voor herhaling vatbaar !
Veel groeten, ook aan het thuisfront en tot ziens,
Meter An
January 7, 2023
Citaat : Als man moet je iets willen, vooruit komen. Het heeft soms het rare effect dat ik ineens wil solliciteren op banen waarvan ik weet dat ik er niet geschikt voor ben, banen die ik helemaal niet wil, maar voor mijn gevoel toch moet najagen omdat ik anders niet ambitieus genoeg ben.
Review : Josip Brik, popfilosoof en professor in de Hitlerstudies, is dood. Nu is het aan zijn rechterhand, Friso de Vos, bij leven zijn rechterhand, hij zou Briks intellectuele nalatenschap naar zich toe moeten trekken. Als Grote Roerganger van de vakgroep Hitlerstudies was Brik de leidende kracht achter het periodiek De Slaapwandelaar, tijdschrift voor Hitlerreportages. Maar Friso heeft concurentie in persoon van de modelstudent Philip de Vries. Bij de drukbezochte uitvaartdienst, waar Friso door ziekte niet aanwezig kan zijn, brengt hij een opgemerkte hommage aan Brik. De dagen erna staan de kranten vol met zijn citaten en is zijn verschijning bij diverse televisieprogramma's een mogelijk bewijs dat niet Friso maar Philip de 'nieuwe Josip Brik' wordt.
Friso de Vos voelt zich flink te kort gedaan en tijdens een congres voor historici in Wenen, waar beiden aanwezig zijn, doet hij zich voor als Philip de Vries en maakt hem belachelijk zoveel hij kan. Maar daardoor tuimelt Friso in een verhaal dat absoluut niet het zijne is. Wat begon als een oefening in rouwverwerking en liefdesverdriet verandert gaandeweg in academische soap-satire.
De republiek gaat over bedrog en zelfbedrog, ambitie en liefde, over geschiedenis als entertainment en de jacht op de perfecte vijand. Niettegenstaande alle lof die men Joost De Vries toe zwaaide voor zijn debuut Clausewitz kreeg het boek me niet te pakken. Ik lees graag absurdische verhalen, maar de hutsepot van feit en fictie waarmee de auteur uitpakt is me iets te veel van het goede. Dit boek getuigt zeker van veel ambitie, maar het is tevens een overvolle etalage van te gekunsteld getoond intellect. De republiek werd genomineerd voor De Gouden Boekenuil en is misschien wel een kanshebber voor de professionele jury, maar niet voor de publieksjury, want daar vraagt men zich hardop af of de de beroepsjury wel de beste boeken uit de longlist haalde, bij bespreking van De republiek.
Review : Josip Brik, popfilosoof en professor in de Hitlerstudies, is dood. Nu is het aan zijn rechterhand, Friso de Vos, bij leven zijn rechterhand, hij zou Briks intellectuele nalatenschap naar zich toe moeten trekken. Als Grote Roerganger van de vakgroep Hitlerstudies was Brik de leidende kracht achter het periodiek De Slaapwandelaar, tijdschrift voor Hitlerreportages. Maar Friso heeft concurentie in persoon van de modelstudent Philip de Vries. Bij de drukbezochte uitvaartdienst, waar Friso door ziekte niet aanwezig kan zijn, brengt hij een opgemerkte hommage aan Brik. De dagen erna staan de kranten vol met zijn citaten en is zijn verschijning bij diverse televisieprogramma's een mogelijk bewijs dat niet Friso maar Philip de 'nieuwe Josip Brik' wordt.
Friso de Vos voelt zich flink te kort gedaan en tijdens een congres voor historici in Wenen, waar beiden aanwezig zijn, doet hij zich voor als Philip de Vries en maakt hem belachelijk zoveel hij kan. Maar daardoor tuimelt Friso in een verhaal dat absoluut niet het zijne is. Wat begon als een oefening in rouwverwerking en liefdesverdriet verandert gaandeweg in academische soap-satire.
De republiek gaat over bedrog en zelfbedrog, ambitie en liefde, over geschiedenis als entertainment en de jacht op de perfecte vijand. Niettegenstaande alle lof die men Joost De Vries toe zwaaide voor zijn debuut Clausewitz kreeg het boek me niet te pakken. Ik lees graag absurdische verhalen, maar de hutsepot van feit en fictie waarmee de auteur uitpakt is me iets te veel van het goede. Dit boek getuigt zeker van veel ambitie, maar het is tevens een overvolle etalage van te gekunsteld getoond intellect. De republiek werd genomineerd voor De Gouden Boekenuil en is misschien wel een kanshebber voor de professionele jury, maar niet voor de publieksjury, want daar vraagt men zich hardop af of de de beroepsjury wel de beste boeken uit de longlist haalde, bij bespreking van De republiek.
June 10, 2020
Πολυεπίπεδο αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο. Το χιούμορ που διάβαζα και ξαναδιάβαζα στο οπισθόφυλλο και στο προμοταρισμα του βιβλίου σε κάνει να πιστεύεις ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν διαβάσει ποτέ Γερμανο, Ακρίτα, Χρηστιδη, Ψάθα, Τσιφόρο. Οκ δεν είναι εύθυμογράφημα ίσως, πραγματευεται και μια απώλεια.. Αλλά εκτός μερικών στιγμών το χιουμορ το βρήκα κατώτερο του αναμενόμενου. Κάπου σε μια αναπαράσταση μια μάχης στα πλαίσια του εκατονταετους πολέμου μάλλον ξεχάστηκε και μας φόρτωσε με άχρηστες λεπτομέρειες.
Συμπαθητικό το αποτέλεσμα αλλά δεν ήταν αυτό που περίμενα.
Συμπαθητικό το αποτέλεσμα αλλά δεν ήταν αυτό που περίμενα.
December 24, 2020
From the introductions to the book, I was hoping for more philosophical themes that mattered in the plot. It was a great thriller to read with its ups and downs, but the references it brought in from modern and old literature or philosophy was just that - references. Hey, Zizek and Total War: Rome III were in there! They didn't change or matter much in the story, they felt as if they were there just to make the reader feel good about knowing the reference. Would recommend as a fun novel to read. For anything else? Probably not.
This entire review has been hidden because of spoilers.
August 19, 2021
Täiesti hunnitult jabur raamat, milles oma koosa saavad kõik – autori alter ego, harrastusnatsid ja ortodokssed akadeemikud. Vinti keeratakse peale ilmselge mõnuga ning kuigi kohati on ka üle piiri mindud, on seda siiski lõbus lugeda. Raamat on täis ohtraid (pop)kultuurilisi vihjeid ning ehkki osa neist on pigem jämedakoelised ja osa seevastu jäi mulle ilmselt ka tabamatuks, lisavad nad teosele üpris nauditavat huumorit.
January 24, 2019
’Waren alle kunst en boeken en films en muziek niet gewoon een kwestie van verschuivende referentiekaders?’
February 13, 2023
hoogne, irooniline ning nauditav lugemine.
August 4, 2025
Ik hou van de branie in de boeken van De Vries, de heerlijke vermenging van feiten en fictie, de humor, het jongensachtige lef en de intellectuele overpeinzingen. En dat alles zit in dit boek.
April 28, 2024
Bizar, maar boeiend verhaal! De fictieve Hitlerstudies worden geloofwaardig verweven in het boek. De keuzes die de hoofdpersoon maakte zorgden voor fysiek voelbare spanning. Op naar het volgende boek van Joost de Vries!
March 30, 2021
Minu arvamuse leiab blogist https://triinuraamatud.wordpress.com/...
October 19, 2014
Ik heb dit boek voor school gelezen. Ik moet vermelden dat ik niet graag Nederlands lees en dat dat dus ook zeker invloed heeft op de score.
Ik vond het boek niet zo geweldig. De hoofdpersoon, Friso de Vos, is een controle freak en wanneer Brik doodgaat verandert hij in een psychopaat. Ik wil niet te veel weggeven over het verhaal, maar hij gaat zo op in zijn waanbeelden dat hij werkelijk mensen kwaad doet. Hij heeft meerdere kansen om hier uit te stappen, maar is dan al zo verstrengeld in zijn leugens dat hij die zelf niet zit.
Opvallend is dat de schrijver en twee personages uit het boek (Friso en Philip) qua uiterlijk op elkaar lijken. Het is dus de vraag of dit onbewust of bewust op hem afgespiegeld is. Ik ken de schrijver niet, maar ik hoop oprecht dat, als een van de twee ook qua character op hemzelf is afgespiegeld, dat dat Philip is. Dat lijkt mij echter wel het meest logische, aangezien ze ook een achternaam delen.
Ik vond het heel leuk dat er veel verwijzingen in het boek waren naar moderne boeken en films zoals Lord of the Rings en Harry Potter. Grappig detail: De middelste naam van Josep Brik is Legilimens, dit is in Harry Potter iemand die zich bezig houdt met de kunst van het magisch navigeren door de vele lagen van iemands gedachten en herinneringen en vervolgens die interpreteert. Dit klopt mooi met waar Brik zich mee bezig houdt. Hij richt zich op hoe mensen reageren op bepaalde kunst en media over Hitler. Eigenlijk bekijkt hij dus ook de verschillende gedachten van mensen om die te gaan interpreteren in zijn onderzoek.
Ert waren ook veel verwijzingen naar (logisch!) de tweede wereldoorlog en zaken omtrent Hitler. Ik ben hier zelf niet zo in thuis, dus veel ervan kende ik niet. Dit was echter geen probleem bij het lezen. De belangrijke feiten voor het verhaal werden uitgelegd.
De schrijfstijl van het boek veriest wat gewenning. In het begin (de eerste 100/150 bladzijdes) kwam het op mij wat onnatuurlijk over. Onder andere door hoe de personages spreken. Ook gaat het verhaal hier wat hak op de tak. Zo zijn we in het nu, dan zitten we weer in Amerika. En pas aan het einde van het boek wordt de samenhang tussen al deze stukken duidelijk. Zo krijg je echter wel het idee dat je je in het hoofd van Friso de Vos bevindt. Deze flashbacks zijn gedachtes die hij krijgt als hij het over bepaalde dingen heeft. In je hoofd is er ook niet altijd voor buitenstaanders een logische inleiding als je ergens opeens aan moet denken.
Ik vond het erg lastig om binding te vinden met de personages. Pippa vond ik maar een zwakkeling. Ze laat zich compleet door Frisop domineren. Hij moet haar helpen de straat oversteken...of dat laat ze hem (en ons) in ieder geval denken. Ze maakt het uit, maar als hij dan besluit dat, als hij ziek is en verzorging nodig heeft, ze terug moet komen, denkt ze geen twee keer na maar komt meteen terug. Om vervolgens door Friso ervan beschuldigd te worden dat het haar fout is dat hij niet op de memorial kon zijn, het haar fout is dat Philip de Vries op tv was en dat hij haar niet opviel. Ze kan niets goed doen.
Friso lijkt me een afschuwelijke man. Hij is overheersend, heeft een raar beeld van vrouwen (ze zouden allemaal over hem moeten vallen want hij is o zo perfect en geweldig, maar ze zijn ondertussen wel allemaal minderwaardig), hij heeft control issues (als iets niet gaat zoals hij het wil zijn de rapen gaar!) en heeft een ongezonde obsessie met Philip de Vries.
Ik denk niet dat ik het boek nogmaals zal lezen.
Ik vond het boek niet zo geweldig. De hoofdpersoon, Friso de Vos, is een controle freak en wanneer Brik doodgaat verandert hij in een psychopaat. Ik wil niet te veel weggeven over het verhaal, maar hij gaat zo op in zijn waanbeelden dat hij werkelijk mensen kwaad doet. Hij heeft meerdere kansen om hier uit te stappen, maar is dan al zo verstrengeld in zijn leugens dat hij die zelf niet zit.
Opvallend is dat de schrijver en twee personages uit het boek (Friso en Philip) qua uiterlijk op elkaar lijken. Het is dus de vraag of dit onbewust of bewust op hem afgespiegeld is. Ik ken de schrijver niet, maar ik hoop oprecht dat, als een van de twee ook qua character op hemzelf is afgespiegeld, dat dat Philip is. Dat lijkt mij echter wel het meest logische, aangezien ze ook een achternaam delen.
Ik vond het heel leuk dat er veel verwijzingen in het boek waren naar moderne boeken en films zoals Lord of the Rings en Harry Potter. Grappig detail: De middelste naam van Josep Brik is Legilimens, dit is in Harry Potter iemand die zich bezig houdt met de kunst van het magisch navigeren door de vele lagen van iemands gedachten en herinneringen en vervolgens die interpreteert. Dit klopt mooi met waar Brik zich mee bezig houdt. Hij richt zich op hoe mensen reageren op bepaalde kunst en media over Hitler. Eigenlijk bekijkt hij dus ook de verschillende gedachten van mensen om die te gaan interpreteren in zijn onderzoek.
Ert waren ook veel verwijzingen naar (logisch!) de tweede wereldoorlog en zaken omtrent Hitler. Ik ben hier zelf niet zo in thuis, dus veel ervan kende ik niet. Dit was echter geen probleem bij het lezen. De belangrijke feiten voor het verhaal werden uitgelegd.
De schrijfstijl van het boek veriest wat gewenning. In het begin (de eerste 100/150 bladzijdes) kwam het op mij wat onnatuurlijk over. Onder andere door hoe de personages spreken. Ook gaat het verhaal hier wat hak op de tak. Zo zijn we in het nu, dan zitten we weer in Amerika. En pas aan het einde van het boek wordt de samenhang tussen al deze stukken duidelijk. Zo krijg je echter wel het idee dat je je in het hoofd van Friso de Vos bevindt. Deze flashbacks zijn gedachtes die hij krijgt als hij het over bepaalde dingen heeft. In je hoofd is er ook niet altijd voor buitenstaanders een logische inleiding als je ergens opeens aan moet denken.
Ik vond het erg lastig om binding te vinden met de personages. Pippa vond ik maar een zwakkeling. Ze laat zich compleet door Frisop domineren. Hij moet haar helpen de straat oversteken...of dat laat ze hem (en ons) in ieder geval denken. Ze maakt het uit, maar als hij dan besluit dat, als hij ziek is en verzorging nodig heeft, ze terug moet komen, denkt ze geen twee keer na maar komt meteen terug. Om vervolgens door Friso ervan beschuldigd te worden dat het haar fout is dat hij niet op de memorial kon zijn, het haar fout is dat Philip de Vries op tv was en dat hij haar niet opviel. Ze kan niets goed doen.
Friso lijkt me een afschuwelijke man. Hij is overheersend, heeft een raar beeld van vrouwen (ze zouden allemaal over hem moeten vallen want hij is o zo perfect en geweldig, maar ze zijn ondertussen wel allemaal minderwaardig), hij heeft control issues (als iets niet gaat zoals hij het wil zijn de rapen gaar!) en heeft een ongezonde obsessie met Philip de Vries.
Ik denk niet dat ik het boek nogmaals zal lezen.
August 3, 2015
Waarom vond ik het boek nou niet leuk? Het had zoveel potentie. Ik ben een twintiger, ambitieus, thuis in pop cultuur en zou zo te vinden kunnen zijn op zo'n Hitlerstudieconferentie. Dat laatste had ik verwacht dat leuk op de hak genomen zou worden, maar dat werd het niet. De mini Hitler feitjes die ter vermaak werden beschreven (en die, zoals een andere reviewer al goed beschreef soms ook niet helemaal kloppen) kende ik al, dus daar kon ik mijn vermaak niet uit halen. Het eerste deel van het boek deed me niet echt iets, toen ik over de helft was en het plot zich wat te begon ontvouwen vond ik het een stuk beter. Wat ik alleen heel jammer vond waren de popcultuur referenties. Één of twee keer werkte het wel lekker, maar als ik zo'n passage lees als dit:
'De Heldenplatz was helemaal wit van de sneeuw, 'wit als Saruman', wit als een onbeschreven Word-document.' Dan denk ik echt; hou je bek man.
Kwam mij niet natuurlijk en te geforceerd 'kijk mij eens hip zijn, ik las Lord of the Rings en luister naar Kanye West' over. Waarvan ik bij beide twijfel of hij het echt gedaan heeft. O well. Ik vond de stukjes waarin hij zichzelf interviewd wel interessant en waar hij de begravenis van Brik fantaseert. Maar dat werd dan weer lelijk verpest door die stomme referenties.
'De Heldenplatz was helemaal wit van de sneeuw, 'wit als Saruman', wit als een onbeschreven Word-document.' Dan denk ik echt; hou je bek man.
Kwam mij niet natuurlijk en te geforceerd 'kijk mij eens hip zijn, ik las Lord of the Rings en luister naar Kanye West' over. Waarvan ik bij beide twijfel of hij het echt gedaan heeft. O well. Ik vond de stukjes waarin hij zichzelf interviewd wel interessant en waar hij de begravenis van Brik fantaseert. Maar dat werd dan weer lelijk verpest door die stomme referenties.
December 1, 2020
Ik houd er niet zo van als mensen zichzelf intellectueel noemen, vooral niet als ze <35 zijn. De verteller, Friso de Vos, vindt zichzelf heel wat, bekroont zichzelf tot opvolger van zijn mentor na diens dood, accepteert geen andere bewonderaars naast hem. Dat werkt op mij nogal onsympathiek - vooral omdat hij zijn grootste concurrent structureel zwart begint te maken voordat ze elkaar hebben ontmoet. En die concurrent van die concurrentie niets af weet.
Ik zie in Friso de Vos een fictionele versie van de schrijver Joost de Vries, want die strooit net iets te enthousiast met verwijzingen naar boeken/films/filosofen (maar wat is er eigenlijk zo intellectueel aan Lord of the Rings of Game of Thrones...?).
Dat valt door de vingers te zien als het verhaal goed is, maar dat komt net te veel over als een aaneenrijging van (soms groteske) anekdotes die Joost de Vries graag een keer in een boek wilde verpakken. Als hij een beetje minder zijn best had gedaan slim te zijn was er een vermakelijker boek ontstaan.
Ik zie in Friso de Vos een fictionele versie van de schrijver Joost de Vries, want die strooit net iets te enthousiast met verwijzingen naar boeken/films/filosofen (maar wat is er eigenlijk zo intellectueel aan Lord of the Rings of Game of Thrones...?).
Dat valt door de vingers te zien als het verhaal goed is, maar dat komt net te veel over als een aaneenrijging van (soms groteske) anekdotes die Joost de Vries graag een keer in een boek wilde verpakken. Als hij een beetje minder zijn best had gedaan slim te zijn was er een vermakelijker boek ontstaan.
October 24, 2015
Joost de vries heeft laatst volgens mij een artikel geschreven over dat hij van mening was dat de hedendaagse nieuwe generatie Nederlandse schrijvers boeken schreven die er niet voldoende toededen. Ze zouden onvoldoende maatschappelijke betekenis hebben. Ik kan niet zeggen dat ik het hier per se mee oneens ben maar dit is eigenlijk ook mijn kritiek op dit boek. Ik denk dat het mij onvoldoende bij gaat blijven want heeft mij niet genoeg geraakt. Wat de bedoeling was van dit boek is mij niet helemaal duidelijk geworden. Daarnaast zit er iets in de schrijfstijl van Joost de vries wat mij niet aanspreekt, zie ook clausewitz. Als ik hem in Das Magazin lees voelt dit anders, misschien omdat dit korte verhalen zijn en hij het hierdoor simpel houdt. Er zit dan ook vaak veel humor in. Hier ook maar dat wordt voor mij overschaduwd door te veel details die er voor mij niet toe doen, te vage karakters en een onderwerp wat te weinig raakt. Niet perfect, niet goed maar wel ok.
Displaying 1 - 30 of 96 reviews