What do you think?
Rate this book
Ομηρία. Η ανείπωτη ιστορία ξεριζωμού της Τζουμαγιάς - Hostage. The untold story of Joumaya's uprooting
Σεπτέμβρης, 1916. Ο Βούλγαρος διοικητής των Σερρών διατάζει τους κατοίκους της Τζουμαγιάς να εγκαταλείψουν μέσα σε δύο ώρες τα σπίτια τους. Η διαταγή βρίσκει την Αννού, κόρη του Βλάχου μεγαλέμπορου Σάντρου Ράσκου, ήδη δυο φορές ξεριζωμένη. Την πρώτη από την Τζουμαγιά, απ’ όπου έφυγε κρυφά με τον Τούρκο Φουρκάν, και τη δεύτερη από το Καβακλί της Ανατολικής Θράκης, όπου είχαν στήσει με τον Φουρκάν το σπιτικό τους. Η Αννού με την οικογένειά της ακολουθεί το μακρύ καραβάνι των ξεριζωμένων στην καταναγκαστική πορεία θανάτου, χωρίς να ξέρει πόσες ακόμη ζωές τής επιφυλάσσει η μοίρα της να ζήσει.
Δύο χρόνια μετά, με τη συνθηκολόγηση των Βουλγάρων, η οικογένεια του Σάντρου Ράσκου είναι ελεύθερη να επιστρέψει στα πατρογονικά εδάφη. Όμως, η Τζουμαγιά δεν υπάρχει πια∙ τα πετρόχτιστα σπίτια έγιναν αναχώματα στο πεδίο βολής Άγγλων και Βουλγάρων. Πόσες ακόμη απώλειες είναι γραμμένο να ζήσει η Αννού σ’ αυτή την αμφίβολη πορεία επιστροφής στα πάτρια;
September 1916. The Bulgarian commander of Serres orders the residents of Joumaya to leave their homes within two hours. The order finds Annou, daughter of the Vlach merchant Sandros Raskos, already uprooted twice. The first time from Joumaya, from where she secretly left with the Turk Furkan, and the second time from Kavakli in Eastern Thrace, where she and Furkan had set up their home. Annou and her family follow the long caravan of uprooted people on the forced death march, not knowing how many more lives fate has in store for her to live.
Two years later, with the surrender of the Bulgarians, Sandros Raskos' family is free to return to their ancestral lands. However, Joumaya no longer exists; the stone houses have become embankments in the firing range of the English and Bulgarians. How many more losses is Annou destined to endure on this uncertain journey back to her homeland?
Δύο χρόνια μετά, με τη συνθηκολόγηση των Βουλγάρων, η οικογένεια του Σάντρου Ράσκου είναι ελεύθερη να επιστρέψει στα πατρογονικά εδάφη. Όμως, η Τζουμαγιά δεν υπάρχει πια∙ τα πετρόχτιστα σπίτια έγιναν αναχώματα στο πεδίο βολής Άγγλων και Βουλγάρων. Πόσες ακόμη απώλειες είναι γραμμένο να ζήσει η Αννού σ’ αυτή την αμφίβολη πορεία επιστροφής στα πάτρια;
September 1916. The Bulgarian commander of Serres orders the residents of Joumaya to leave their homes within two hours. The order finds Annou, daughter of the Vlach merchant Sandros Raskos, already uprooted twice. The first time from Joumaya, from where she secretly left with the Turk Furkan, and the second time from Kavakli in Eastern Thrace, where she and Furkan had set up their home. Annou and her family follow the long caravan of uprooted people on the forced death march, not knowing how many more lives fate has in store for her to live.
Two years later, with the surrender of the Bulgarians, Sandros Raskos' family is free to return to their ancestral lands. However, Joumaya no longer exists; the stone houses have become embankments in the firing range of the English and Bulgarians. How many more losses is Annou destined to endure on this uncertain journey back to her homeland?
440 pages, Paperback
Published May 7, 2023
10 people want to read
About the author
Fani Kehagia - Φανή Κεχαγιά
6 books26 followersFani Kehagia has studied History and Archaeology, Creative Writing and Book Editing.
She writes novels, short stories, picture books, articles and plays. Her works have been published in collective publications and literary magazines. Two of her plays has been on stage (2018 & 2020). She runs two literary columns in the magazine "Culture Book" (https://culturebook.gr/).
Νovels:
"I only wanted you to love me" (Ήθελα μόνο να με αγαπήσεις) (a dual-time romantic fiction) (2018)
"Hostage, the untold story of Joumaya's uprooting" (Ομηρία, η ανείπωτη ιστορία ξεριζωμού της Τζουμαγιάς) (historical fiction) (2023)
Picture book:
"The refubirds" (Τα φυγοπούλια) (2021)
Short stories:
"I am..." (Είμαι...) (2025)
She writes novels, short stories, picture books, articles and plays. Her works have been published in collective publications and literary magazines. Two of her plays has been on stage (2018 & 2020). She runs two literary columns in the magazine "Culture Book" (https://culturebook.gr/).
Νovels:
"I only wanted you to love me" (Ήθελα μόνο να με αγαπήσεις) (a dual-time romantic fiction) (2018)
"Hostage, the untold story of Joumaya's uprooting" (Ομηρία, η ανείπωτη ιστορία ξεριζωμού της Τζουμαγιάς) (historical fiction) (2023)
Picture book:
"The refubirds" (Τα φυγοπούλια) (2021)
Short stories:
"I am..." (Είμαι...) (2025)
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 14 of 14 reviews
June 26, 2023
Αυτό μάλιστα!
Τώρα, μιλάμε για λογοτεχνία! Επιτέλους, ρε φίλε!
Από περιέργεια πήρα το συγκεκριμένο βιβλίο με τον τίτλο ΟΜΗΡΙΑ, χωρίς να ξέρω την συγγραφέα και έχοντας διαβάσει τις πρώτες του σελίδες στα υπό έκδοση του εκδοτικού οίκου ΕΞΗ.
Λόγος άρτιος με γλώσσα που με πήγε πίσω στις βλάχικες και μικρασιάτικες καταβολές μου (μια πανσπερμία η φύτρα μου αλλά και ποιανού δεν είναι), με μια υπόθεση που αναδεικνύει τον άνθρωπο και τις αντοχές του και διεγείρει το συναίσθημα μέσα από την πλοκή και τις εικόνες του, που με αμεσότητα μας περνά η συγγραφές, φορές και με τρόπο σκληρό και ωμό, αλλά με ένα λυρισμό που υφέρπει συνεχώς ανάμεσα στις αράδες του.
Η τότε περιοχή της Τζουμαγιάς στην σημερινή Βόρεια Ελλάδα και η χώρα σε εποχή αναβρασμού την περίοδο των Ελληνοβαλκανικών πολέμων –πριν, μετά και κατά τη διάρκεια. Απάνθρωπες μετακινήσεις πληθυσμών και ξεριζωμός από την πατρίδα, που ο καθένας –Τούρκος, Έλληνας, Βλάχος ονομάζει, γιατί είναι το χώμα που τον γέννησε και τον ανάθρεψε και αυτό δεν έχει σύνορο, δεν έχει εθνικότητα· έχει μόνο οικογένεια και δέσιμο με τον τόπο!
Η ιστορία της Αννούς της οικογένειάς της και των φίλων που την περιβάλλουν, με συνεπήρε.
Λάτρεψα ετούτη την γραφή, λάτρεψα αυτήν την ιστορία.
Ένα βιβλίο που με έμαθε να μιλάω καλύτερα, να ψάξω αλλά και να ερευνήσω ακόμη περισσότερο για να μάθω την ιστορία εκείνης της εποχής. Δεν θα μπορούσα να κάνω και διαφορετικά, οι ήρωες του βιβλίου με τράβηξαν τόσο μέσα στην ζωή και στην ψυχή τους, που δεν γινόταν να παρακούσω ετούτο το κάλεσμα!
Ένα βιβλίο που μ’ έφερε κοντά στον πανανθρώπινο πόνο και τη λαχτάρα για το σπίτι, την οικογένεια και την πατρίδα. Τόσο επίκαιρο, αυτές τις ημέρες!
Δεν θα υπερβάλω αν σου πω, ότι στιγμές έκλεινα το βιβλίο, σταμάταγα το διάβασμα, γιατί οι σκηνές του ήταν τόσο δυνατές και έντονες που δεν το άντεχα και έπρεπε λίγο να με ηρεμήσω… (αυτό έχω να το πάθω από όταν διάβαζα Ηλία Βενέζη και το «Νούμερο 31328»).
Συγχαρητήρια στην συγγραφέα γιατί τόλμησε και χρησιμοποίησε το βόρειο ιδίωμα της γλώσσας μας στη γραφή της δίνοντας άλλη μουσικότητα, που χτυπά με παλμούς εσωτερικούς βαθείς στην ψυχή του Έλληνα, και μάλιστα όταν βρισκόμαστε σε περιόδους, που το εκδοτικό πλάνο κάτι τέτοιο το απορρίπτει εκ προοιμίου.
Τώρα, μιλάμε για λογοτεχνία! Επιτέλους, ρε φίλε!
Από περιέργεια πήρα το συγκεκριμένο βιβλίο με τον τίτλο ΟΜΗΡΙΑ, χωρίς να ξέρω την συγγραφέα και έχοντας διαβάσει τις πρώτες του σελίδες στα υπό έκδοση του εκδοτικού οίκου ΕΞΗ.
Λόγος άρτιος με γλώσσα που με πήγε πίσω στις βλάχικες και μικρασιάτικες καταβολές μου (μια πανσπερμία η φύτρα μου αλλά και ποιανού δεν είναι), με μια υπόθεση που αναδεικνύει τον άνθρωπο και τις αντοχές του και διεγείρει το συναίσθημα μέσα από την πλοκή και τις εικόνες του, που με αμεσότητα μας περνά η συγγραφές, φορές και με τρόπο σκληρό και ωμό, αλλά με ένα λυρισμό που υφέρπει συνεχώς ανάμεσα στις αράδες του.
Η τότε περιοχή της Τζουμαγιάς στην σημερινή Βόρεια Ελλάδα και η χώρα σε εποχή αναβρασμού την περίοδο των Ελληνοβαλκανικών πολέμων –πριν, μετά και κατά τη διάρκεια. Απάνθρωπες μετακινήσεις πληθυσμών και ξεριζωμός από την πατρίδα, που ο καθένας –Τούρκος, Έλληνας, Βλάχος ονομάζει, γιατί είναι το χώμα που τον γέννησε και τον ανάθρεψε και αυτό δεν έχει σύνορο, δεν έχει εθνικότητα· έχει μόνο οικογένεια και δέσιμο με τον τόπο!
Η ιστορία της Αννούς της οικογένειάς της και των φίλων που την περιβάλλουν, με συνεπήρε.
Λάτρεψα ετούτη την γραφή, λάτρεψα αυτήν την ιστορία.
Ένα βιβλίο που με έμαθε να μιλάω καλύτερα, να ψάξω αλλά και να ερευνήσω ακόμη περισσότερο για να μάθω την ιστορία εκείνης της εποχής. Δεν θα μπορούσα να κάνω και διαφορετικά, οι ήρωες του βιβλίου με τράβηξαν τόσο μέσα στην ζωή και στην ψυχή τους, που δεν γινόταν να παρακούσω ετούτο το κάλεσμα!
Ένα βιβλίο που μ’ έφερε κοντά στον πανανθρώπινο πόνο και τη λαχτάρα για το σπίτι, την οικογένεια και την πατρίδα. Τόσο επίκαιρο, αυτές τις ημέρες!
Δεν θα υπερβάλω αν σου πω, ότι στιγμές έκλεινα το βιβλίο, σταμάταγα το διάβασμα, γιατί οι σκηνές του ήταν τόσο δυνατές και έντονες που δεν το άντεχα και έπρεπε λίγο να με ηρεμήσω… (αυτό έχω να το πάθω από όταν διάβαζα Ηλία Βενέζη και το «Νούμερο 31328»).
Συγχαρητήρια στην συγγραφέα γιατί τόλμησε και χρησιμοποίησε το βόρειο ιδίωμα της γλώσσας μας στη γραφή της δίνοντας άλλη μουσικότητα, που χτυπά με παλμούς εσωτερικούς βαθείς στην ψυχή του Έλληνα, και μάλιστα όταν βρισκόμαστε σε περιόδους, που το εκδοτικό πλάνο κάτι τέτοιο το απορρίπτει εκ προοιμίου.
October 21, 2023
Είναι το πρώτο βιβλίο της συγγραφέως που διαβάζω και σίγουρα όχι το τελευταίο. Εξιστορεί με έναν πολύ όμορφο τρόπο, χρησιμοποιώντας τη ντοπιολαλια που εγώ προσωπικά απόλαυσα, τη μαρτυρική πορεία, ομηρία, των κατοίκων ενός ολόκληρου χωριού, τα πάθη, την απώλεια, τα βάσανα αλλά και τη δύναμη του καθενός να αντισταθεί στην αποκτήνωση του ανθρώπου και τον παραλογισμό του ξεριζωμού.
Το συστήνω σε όσους αγαπάνε το ιστορικό μυθιστόρημα αλλά και σε όσους θέλουν να διαβάσουν ένα καλό βιβλίο.
Το συστήνω σε όσους αγαπάνε το ιστορικό μυθιστόρημα αλλά και σε όσους θέλουν να διαβάσουν ένα καλό βιβλίο.
June 20, 2023
Συγκλονιστικό το διαβασα σε μια μέρα.
Read
August 3, 2023Με την "Ομηρία" της η Φανή Κεχαγιά φέρνει στην επιφάνεια ένα σκοπίμως αποσιωπημένο κομμάτι της ιστορίας του πολύπαθου νομού Σερρών. Ο εξουθενωτικός εκτοπισμός των κατοίκων της Ηράκλειας (Τζουμαγιάς στην κοινή τοπική) είναι ένα αγκάθι για τη μοίρα των κατοίκων της, αλλά και για τις σχέσεις Ελλάδας - Βουλγαρίας σε μια ιστορική στιγμή που, αν δεν είναι κανείς πολύ καλά διαβασμένος, αδυνατεί να κατανοήσει. Το βιβλίο βοηθάει τους κατοίκους του νομού Σερρών -και κυρίως εμάς που οι ρίζες μας κρατούν από την Ηράκλεια - να συμπληρώσουν το ιστορικό παζλ από τα μισόλογα και τα σπαράγματα αφηγήσεων των παππούδων, οι οποίοι σκόπιμα, για να μην αναμοχλεύουν πάθη εθνικά ή για να μην ξύνουν πληγές από δράματα προσωπικά, επέλεξαν να μην τα διηγηθούν στους απογόνους τους.
Πέρα όμως από το ιστορικό ενδιαφέρον, το βιβλίο με τη γλωσσική επιλογή της ντοπιολαλιάς ξυπνάει στ' αυτιά των ντόπιων τον γλυκό ήχο της ομιλίας ανθρώπων αυθεντικών και αγαπημένων, αλλά για πάντα χαμένων...
Συγκινεί το δέσιμο των ανθρώπων από διαφορετικές φυλές - Έλληνες, Βλάχοι, Τούρκοι, Γύφτοι - με διαφορετική κουλτούρα, κοινωνικο-οικονομικό ή παιδευτικό υπόβαθρο που προκύπτει, όταν πια αντιλαμβάνονται στο πετσί τους την κοινή μοίρα του κυνηγημένου πρόσφυγα. Με τρόπο δραστικό η συγγραφέας παρουσιάζει το άνοιγμα της καρδιάς και το πλάτεμα της ψυχής των ανθρώπων που - αθύρματα πια μπρος στις επιλογές των πολιτικών δυνάμεων και των ευρύτερων εθνικιστικών σκοπιμοτήτων - οδηγούνται στην προσωπική τους ωριμότητα, την ατομική ολοκλήρωση.
Κυνισμός και ωμή βαρβαρότητα εμπλέκονται σε ένα διαρκές παιχνίδι με την ανθρώπινη αλληλεγγύη, τα αληθινά αισθήματα και την άνευ όρων και ιδιοτέλειας ανθρωπιά. Παρά το φαρμάκι της εωσφορικής - κάποιες φορές - ανθρώπινης φύσης τελικά νικάει κατά κράτος η αθωότητα και η αυθεντική ανθρώπινη ψυχή.
Κρατώ για το τέλος αυτό που - κατά τη γνώμη μου - αναδεικνύεται περισσότερο στο μυθιστόρημα: τη δύναμη της γυναικείας φύσης. Ελληνίδα, Τουρκάλα ή Τσιγγάνα, αρχόντισσα ή παρακόρη, η κάθε γυναίκα αυτής της ιστορίας καταφέρνει να αρθεί από το βάραθρο της απελπισίας είτε παίρνοντας της ζωής της στα χέρια της κόντρα στις συμβάσεις της εποχής είτε ακόμα και με το θάνατό της, δείχνοντας το δρόμο του ελεύθερου φρονήματος στις υπόλοιπες. Η μητρότητα αποθεώνεται προκαλώντας αλλεπάλληλα ρίγη συγκίνησης και αποκαθιστώντας τη σημερινή υποβάθμιση και αμφισβήτηση αυτού του κομματιού της γυναικείας ζωής.
Πρόκειται για ένα βιβλίο με ιστορικό, κοινωνικό, πολιτικό και γλωσσικό ενδιαφέρον, που αξίζει πραγματικά κάθε λεπτό της ανάγνωσής του!
Πέρση Τσάνα
Φιλόλογος
Πέρα όμως από το ιστορικό ενδιαφέρον, το βιβλίο με τη γλωσσική επιλογή της ντοπιολαλιάς ξυπνάει στ' αυτιά των ντόπιων τον γλυκό ήχο της ομιλίας ανθρώπων αυθεντικών και αγαπημένων, αλλά για πάντα χαμένων...
Συγκινεί το δέσιμο των ανθρώπων από διαφορετικές φυλές - Έλληνες, Βλάχοι, Τούρκοι, Γύφτοι - με διαφορετική κουλτούρα, κοινωνικο-οικονομικό ή παιδευτικό υπόβαθρο που προκύπτει, όταν πια αντιλαμβάνονται στο πετσί τους την κοινή μοίρα του κυνηγημένου πρόσφυγα. Με τρόπο δραστικό η συγγραφέας παρουσιάζει το άνοιγμα της καρδιάς και το πλάτεμα της ψυχής των ανθρώπων που - αθύρματα πια μπρος στις επιλογές των πολιτικών δυνάμεων και των ευρύτερων εθνικιστικών σκοπιμοτήτων - οδηγούνται στην προσωπική τους ωριμότητα, την ατομική ολοκλήρωση.
Κυνισμός και ωμή βαρβαρότητα εμπλέκονται σε ένα διαρκές παιχνίδι με την ανθρώπινη αλληλεγγύη, τα αληθινά αισθήματα και την άνευ όρων και ιδιοτέλειας ανθρωπιά. Παρά το φαρμάκι της εωσφορικής - κάποιες φορές - ανθρώπινης φύσης τελικά νικάει κατά κράτος η αθωότητα και η αυθεντική ανθρώπινη ψυχή.
Κρατώ για το τέλος αυτό που - κατά τη γνώμη μου - αναδεικνύεται περισσότερο στο μυθιστόρημα: τη δύναμη της γυναικείας φύσης. Ελληνίδα, Τουρκάλα ή Τσιγγάνα, αρχόντισσα ή παρακόρη, η κάθε γυναίκα αυτής της ιστορίας καταφέρνει να αρθεί από το βάραθρο της απελπισίας είτε παίρνοντας της ζωής της στα χέρια της κόντρα στις συμβάσεις της εποχής είτε ακόμα και με το θάνατό της, δείχνοντας το δρόμο του ελεύθερου φρονήματος στις υπόλοιπες. Η μητρότητα αποθεώνεται προκαλώντας αλλεπάλληλα ρίγη συγκίνησης και αποκαθιστώντας τη σημερινή υποβάθμιση και αμφισβήτηση αυτού του κομματιού της γυναικείας ζωής.
Πρόκειται για ένα βιβλίο με ιστορικό, κοινωνικό, πολιτικό και γλωσσικό ενδιαφέρον, που αξίζει πραγματικά κάθε λεπτό της ανάγνωσής του!
Πέρση Τσάνα
Φιλόλογος
August 20, 2023
Η "Ομηρία" είναι ένα εξαιρετικό λογοτεχνικό πόνημα, ένα ιστορικό αριστούργημα, που ριψοκίνδυνα θέτει τις βάσεις του στην τοπική ιστορία και καταλήγει να συνεπαίρνει τον αναγνώστη με έναν αέρα οικουμενικότητας.
Οι χαρακτήρες έρμαια των πολιτικών και εθνικιστικών σκοπιμοτήτων της εποχής, υψώνονται τελικά από την θέση του θύματος σε αυτήν του ολοκληρωμένου "ανθρώπινου υπέρ- ήρωα". Αναπνέεις, ζεις και πονάς με τα πάθη τους. Συγκινείσαι με την αλληλεγγύη, το νοιάξιμο και την προσφορά που επιδεικνύουν οι ξεριζωμένοι όταν όλοι πια βαδίζουν με τα ίδια παπούτσια και δεν έχει σημασία αν είσαι Ρωμιός, Τούρκος, Βλάχος, Σέρβος....
Η χρήση της γλώσσας με το ανακάτεμα της ντοπιολαλιάς, τούρκικων, βλάχικων που ηχεί σαν μουσική κάνοντας την αφήγηση ρεαλιστική, ξύπνησε τις μικρασιάτικες καταβολές μου.
Η ιστορία γδέρνει την ψυχή με την αλήθεια της, αλλά όλα δίνονται με αξιοζήλευτη ισορροπία, χωρίς υπερβολές και φανφάρες, χωρίς να κουνάει το δάχτυλο η συγγραφέας και χωρίς ίχνος διδακτισμού.
Υπέροχη Λογοτεχνία με λάμδα κεφάλαιο!
Οι χαρακτήρες έρμαια των πολιτικών και εθνικιστικών σκοπιμοτήτων της εποχής, υψώνονται τελικά από την θέση του θύματος σε αυτήν του ολοκληρωμένου "ανθρώπινου υπέρ- ήρωα". Αναπνέεις, ζεις και πονάς με τα πάθη τους. Συγκινείσαι με την αλληλεγγύη, το νοιάξιμο και την προσφορά που επιδεικνύουν οι ξεριζωμένοι όταν όλοι πια βαδίζουν με τα ίδια παπούτσια και δεν έχει σημασία αν είσαι Ρωμιός, Τούρκος, Βλάχος, Σέρβος....
Η χρήση της γλώσσας με το ανακάτεμα της ντοπιολαλιάς, τούρκικων, βλάχικων που ηχεί σαν μουσική κάνοντας την αφήγηση ρεαλιστική, ξύπνησε τις μικρασιάτικες καταβολές μου.
Η ιστορία γδέρνει την ψυχή με την αλήθεια της, αλλά όλα δίνονται με αξιοζήλευτη ισορροπία, χωρίς υπερβολές και φανφάρες, χωρίς να κουνάει το δάχτυλο η συγγραφέας και χωρίς ίχνος διδακτισμού.
Υπέροχη Λογοτεχνία με λάμδα κεφάλαιο!
June 18, 2023
Συναρπαστικό!
July 27, 2023
Πρώτη δημοσίευση εδώ: https://vivliovamon.blogspot.com/2023...
«Με τους ζωντανούς οι ζωντανοί κι οι αποθαμένοι με τους αποθαμένους, μάτια μου. Δε φτουράει να στυλώνει κανείς το βλέμμα πίσω… Ό,τι έγινε έγινε κι ό,τι γράφει δεν ξεγράφει κι η ρημάδα η ζωή συνεχίζεται».
Ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορεί να συμβούν σε έναν άνθρωπο, σε κάποια στιγμή της ζωής του, είναι ο βίαιος καί καταναγκαστικός ξεριζωμός του από το σπίτι καί την πατρίδα του. Δυστυχώς, το προσφυγικό ζήτημα δεν είναι μόνο ''προνόμιο'' (με την αρνητική/σκωπτική έννοια) της εποχής μας, αλλά υπάρχει εδώ καί πάρα πολλά χρόνια ταλανίζοντας καί ρημάζοντας, αδιακρίτως, ανθρώπινες ζωές καί ψυχές... Η συγγραφέας Φανή Κεχαγιά, λοιπόν, μέσα από το νέο της ιστορικό μυθιστόρημα, με τίτλο ''Ομηρία'', αναφέρεται στην ιστορία πίσω από τον ξεριζωμό της Τζουμαγιάς. Ένα βιβλίο πλημμυρισμένο από εικόνες, επώδυνες θύμησες κ��ί έντονα συναισθήματα...
''Άραγες τούτη η ζωή η τέταρτη θε να'ναι κι η τελευταία, για ο Θεός με λογαριάζει ν'αξιωθώ και πέμπτη;''
Για μένα η ανάγνωση αυτού του βιβλίου έμοιαζε σαν το ''άνοιγμα'' ��νός παραθύρου που μου επέτρεπε να κοιτάξω βαθειά μέσα του, να γυρίσω πίσω στο παρελθόν καί να γίνω, κι εγώ με την σειρά μου, ένα κομμάτι της ιστορίας του τότε. Να μάθω πολλά καί να αισθανθώ ακόμα περισσότερα. Αλλά όχι! Δεν είναι ένα ακόμη βιβλίο που καταγράφει ιστορικά γεγονότα, μα θα μπορούσε να είναι η προσωπική ιστορία κάποιου δικού μας ανθρώπου, που είτε έζησε εκείνη την εποχή, ή, είχε γευτεί την πικρή αίσθηση της προσφυγιάς από κάποια άλλη, μα ποτέ λησμονημένη, χαμένη πατρίδα...
"Σεπτέμβρης, 1916. Ο Βούλγαρος διοικητής των Σερρών διατάζει τους κατοίκους της Τζουμαγιάς να εγκαταλείψουν μέσα σε δύο ώρες τα σπίτια τους. Η διαταγή βρίσκει την Αννού, κόρη του Βλάχου μεγαλέμπορου Σάντρου Ράσκου, ήδη δυο φορές ξεριζωμένη. Την πρώτη από την Τζουμαγιά, απ’ όπου έφυγε κρυφά με τον Τούρκο Φουρκάν, και τη δεύτερη από το Καβακλί της Ανατολικής Θράκης, όπου είχαν στήσει με τον Φουρκάν το σπιτικό τους. Η Αννού με την οικογένειά της ακολουθεί το μακρύ καραβάνι των ξεριζωμένων στην καταναγκαστική πορεία θανάτου, χωρίς να ξέρει πόσες ακόμη ζωές τής επιφυλάσσει η μοίρα της να ζήσει. Ένα κορδόνι ζωές ξηλωμένες αγαλιανά τον δρόμο τον μακρύ πήραμε. Για το πού κανείς δεν ήξευρε. […] Στην αρχή, ένα μοιρολόγι σιγαλό από γυναίκες ανέβαινε, ύστερα το πνιχτό αχολόι και το τροχάλισμα απ’ τις τόσες ρόδες απά στις πέτρες και των τόσων ποδιών το σούρσιμο κάθε άλλον θόρυβο τον κουκούλωσε. Οι κουβέντες έλειπαν… Δύο χρόνια μετά, με τη συνθηκολόγηση των Βουλγάρων, η οικογένεια του Σάντρου Ράσκου είναι ελεύθερη να επιστρέψει στα πατρογονικά εδάφη. Όμως, η Τζουμαγιά δεν υπάρχει πια∙ τα πετρόχτιστα σπίτια έγιναν αναχώματα στο πεδίο βολής Άγγλων και Βουλγάρων. Πόσες ακόμη απώλειες είναι γραμμένο να ζήσει η Αννού σ’ αυτή την αμφίβολη πορεία επιστροφής στα πάτρια;" (Περίληψη οπισθοφύλλου)
Θυμάστε που έχω αναφερθεί στα βιβλία, που ''μιλούν'' από μόνα τους καί εμείς χρειάζεται απλώς να τα ακούσουμε; Ε, λοιπόν, το παρόν βιβλίο, επάξια, ανήκει στην συγκεκριμένη κατηγορία. Έχουμε να κάνουμε με ένα άρτιο καί καλογραμμένο μυθιστόρημα που συναρπάζει μέχρι καί την τελευταία του σελίδα. Ένα βιβλίο που μέσα στις σελίδες του θα βρούμε μία άκρως ρεαλιστική απεικόνιση της τότε εποχής. Από τις αριστοτεχνικές περιγραφές των εικόνων, την αναφορά σε ήθη καί έθιμα, καθώς καί τον τρόπο ζωής καί επιβίωσης των καθημερινών ανθρώπων με τα όποια προβλήματα, επιθυμίες καί όνειρα έως καί την εις βάθος σκιαγράφηση των χαρακτήρων των προσώπων, το βιβλίο διαβάζεται με μία ανάσα. Αγαπημένο μου δε στοιχείο του βιβλίου η χρήση της τοπικής ντοπιολαλιάς του τότε που προσφέρει άλλη διάσταση σε όλο το κείμενο. Εγώ το απήλαυσα καί σας προτρέπω να το διαβάσετε κι εσείς.
Καλή ανάγνωση!
«Με τους ζωντανούς οι ζωντανοί κι οι αποθαμένοι με τους αποθαμένους, μάτια μου. Δε φτουράει να στυλώνει κανείς το βλέμμα πίσω… Ό,τι έγινε έγινε κι ό,τι γράφει δεν ξεγράφει κι η ρημάδα η ζωή συνεχίζεται».
Ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορεί να συμβούν σε έναν άνθρωπο, σε κάποια στιγμή της ζωής του, είναι ο βίαιος καί καταναγκαστικός ξεριζωμός του από το σπίτι καί την πατρίδα του. Δυστυχώς, το προσφυγικό ζήτημα δεν είναι μόνο ''προνόμιο'' (με την αρνητική/σκωπτική έννοια) της εποχής μας, αλλά υπάρχει εδώ καί πάρα πολλά χρόνια ταλανίζοντας καί ρημάζοντας, αδιακρίτως, ανθρώπινες ζωές καί ψυχές... Η συγγραφέας Φανή Κεχαγιά, λοιπόν, μέσα από το νέο της ιστορικό μυθιστόρημα, με τίτλο ''Ομηρία'', αναφέρεται στην ιστορία πίσω από τον ξεριζωμό της Τζουμαγιάς. Ένα βιβλίο πλημμυρισμένο από εικόνες, επώδυνες θύμησες κ��ί έντονα συναισθήματα...
''Άραγες τούτη η ζωή η τέταρτη θε να'ναι κι η τελευταία, για ο Θεός με λογαριάζει ν'αξιωθώ και πέμπτη;''
Για μένα η ανάγνωση αυτού του βιβλίου έμοιαζε σαν το ''άνοιγμα'' ��νός παραθύρου που μου επέτρεπε να κοιτάξω βαθειά μέσα του, να γυρίσω πίσω στο παρελθόν καί να γίνω, κι εγώ με την σειρά μου, ένα κομμάτι της ιστορίας του τότε. Να μάθω πολλά καί να αισθανθώ ακόμα περισσότερα. Αλλά όχι! Δεν είναι ένα ακόμη βιβλίο που καταγράφει ιστορικά γεγονότα, μα θα μπορούσε να είναι η προσωπική ιστορία κάποιου δικού μας ανθρώπου, που είτε έζησε εκείνη την εποχή, ή, είχε γευτεί την πικρή αίσθηση της προσφυγιάς από κάποια άλλη, μα ποτέ λησμονημένη, χαμένη πατρίδα...
"Σεπτέμβρης, 1916. Ο Βούλγαρος διοικητής των Σερρών διατάζει τους κατοίκους της Τζουμαγιάς να εγκαταλείψουν μέσα σε δύο ώρες τα σπίτια τους. Η διαταγή βρίσκει την Αννού, κόρη του Βλάχου μεγαλέμπορου Σάντρου Ράσκου, ήδη δυο φορές ξεριζωμένη. Την πρώτη από την Τζουμαγιά, απ’ όπου έφυγε κρυφά με τον Τούρκο Φουρκάν, και τη δεύτερη από το Καβακλί της Ανατολικής Θράκης, όπου είχαν στήσει με τον Φουρκάν το σπιτικό τους. Η Αννού με την οικογένειά της ακολουθεί το μακρύ καραβάνι των ξεριζωμένων στην καταναγκαστική πορεία θανάτου, χωρίς να ξέρει πόσες ακόμη ζωές τής επιφυλάσσει η μοίρα της να ζήσει. Ένα κορδόνι ζωές ξηλωμένες αγαλιανά τον δρόμο τον μακρύ πήραμε. Για το πού κανείς δεν ήξευρε. […] Στην αρχή, ένα μοιρολόγι σιγαλό από γυναίκες ανέβαινε, ύστερα το πνιχτό αχολόι και το τροχάλισμα απ’ τις τόσες ρόδες απά στις πέτρες και των τόσων ποδιών το σούρσιμο κάθε άλλον θόρυβο τον κουκούλωσε. Οι κουβέντες έλειπαν… Δύο χρόνια μετά, με τη συνθηκολόγηση των Βουλγάρων, η οικογένεια του Σάντρου Ράσκου είναι ελεύθερη να επιστρέψει στα πατρογονικά εδάφη. Όμως, η Τζουμαγιά δεν υπάρχει πια∙ τα πετρόχτιστα σπίτια έγιναν αναχώματα στο πεδίο βολής Άγγλων και Βουλγάρων. Πόσες ακόμη απώλειες είναι γραμμένο να ζήσει η Αννού σ’ αυτή την αμφίβολη πορεία επιστροφής στα πάτρια;" (Περίληψη οπισθοφύλλου)
Θυμάστε που έχω αναφερθεί στα βιβλία, που ''μιλούν'' από μόνα τους καί εμείς χρειάζεται απλώς να τα ακούσουμε; Ε, λοιπόν, το παρόν βιβλίο, επάξια, ανήκει στην συγκεκριμένη κατηγορία. Έχουμε να κάνουμε με ένα άρτιο καί καλογραμμένο μυθιστόρημα που συναρπάζει μέχρι καί την τελευταία του σελίδα. Ένα βιβλίο που μέσα στις σελίδες του θα βρούμε μία άκρως ρεαλιστική απεικόνιση της τότε εποχής. Από τις αριστοτεχνικές περιγραφές των εικόνων, την αναφορά σε ήθη καί έθιμα, καθώς καί τον τρόπο ζωής καί επιβίωσης των καθημερινών ανθρώπων με τα όποια προβλήματα, επιθυμίες καί όνειρα έως καί την εις βάθος σκιαγράφηση των χαρακτήρων των προσώπων, το βιβλίο διαβάζεται με μία ανάσα. Αγαπημένο μου δε στοιχείο του βιβλίου η χρήση της τοπικής ντοπιολαλιάς του τότε που προσφέρει άλλη διάσταση σε όλο το κείμενο. Εγώ το απήλαυσα καί σας προτρέπω να το διαβάσετε κι εσείς.
Καλή ανάγνωση!
August 21, 2023
Εδώ και χρόνια, αν και φίδι βρυχώμαι ως λιοντάρι: «όχι άλλο κάρβουνο», «όχι άλλες χαμένες πατρίδες»… εντάξει είναι το εθνικό συλλογικό μας τραύμα, αλλά ας κάνουμε και καμιά ομαδική ψυχοθεραπεία, μήπως και μας περάσει… έλα όμως που ο παππούς μου έλεγε «μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην λες» κι έτσι από το πουθενά γιατί στις διακοπές από το πουθενά σου έρχεται συνήθως, βρέθηκα να διαβάζω ένα βιβλίο που μιλούσε για πατρίδες, ολίγον χαμένες βέβαια γιατί στη συνέχεια επανακερδήθηκαν.
Από Τζουμαγιά ήξερα μόνο τα λουκάνικα Τζουμαγιάς, καταπληκτικά, σας τα συστήνω ανεπιφύλακτα. Με την «Ομηρία» της Φανής Κεχαγιά έμαθα και την ιστορία της Τζουμαγιάς στο νομό Σερρών, που σήμερα έχει αλλάξει ονοματάκι κι από Τζουμαγιά εξευγενίστηκε σε Ηράκλεια.
Πρόκειται για ένα κλασικό ιστορικό μυθιστόρημα που αναφέρεται στην κατάληψη της Κάτω Τζουμαγιάς από τον βουλγαρικό στρατό το 1916 και το αναγκαστικό φευγιό όλων των κατοίκων του όχι προς την ελεύθερη Ελλάδα αλλά προς μια ιδιότυπη ομηρία προς το ερειπωμένο πρώην ελληνικότατο Μελένικο με τελικό προορισμό το Ποζάρεβιτς.
Πρόκειται για την ιστορία της Αννού που κλέφτηκε με τον Τούρκο Φουρκάν για να ζήσει στην ανατολική Θράκη κι έτσι μαύρη που ήταν η μοίρα της, την έφερε ξανά στην πατρογονική γη της Τζουμαγιάς για να γνωρίσει το δρόμο της προσφυγιάς και της ομηρίας. Γύρω από την οικογένεια της Αννού, δηλαδή την πατρική οικογένεια Ράσκου γιατί ο σύζυγος διακοπεύει πλέον εις τόπον χλοερόν, πλέκεται όχι μόνο η συλλογική ιστορία των επτά χιλιάδων κατοίκων της Τζουμαγιάς αλλά και πολλές μικρές ανθρώπινες ιστορίες, όπου οι ζωές Ελλήνων, Βλάχων, Εβραίων, Τούρκων και Γύφτων συνθέτουν ένα μυθιστόρημα - μωσαϊκό βίων τραγικών.
Η γραφή της συγγραφέως λυρική όπου χρειάζεται με άψογη χρήση της ντοπιολαλιάς στον προφορικό λόγο: βλάχικα, τούρκικα, τζουμαγιώτικα, κάνουν τον αναγνώστη ωτακουστή αυτού του πολυφυλετικού σαλίγκαρου που ταξιδεύει προς βορράν.
Ιστορικές πληροφορίες τόσες ώστε να μπεις στο νόημα και να αντιληφθείς τι είχε συμβεί χωρίς ωστόσο η συγγραφέας να κάνει υπερφίαλη επίδειξη γνώσεων θέλοντας να μας πείσει πως εκείνη είναι η βαρύγδουπη δημιουργός κι εμείς οι ποταποί αναγνώστες.
Πολλές σκηνές έκαναν την κρύα μου καρδιά να λιώσει ή να θυμώσει, να γελάσει ή να κλάψει, όμως θεώρησα κορυφαία τη σκηνή στο Μελένικο με τη φιδοφωλιά (ένα φίδι με τι άλλο θα μπορούσε άραγε να συγκινηθεί);
Μ’εκείνα και με τούτα, ένα βιβλίο που κατ’εμέ το αδικεί ολίγον το εξώφυλλο και που αποδεικνύει τελικά πως η ελληνική ιστορία έχει πολλά ακόμα να δώσει στην ελληνική λογοτεχνία εάν ο /η συγγραφέας σέβεται την ιστορία, τη γλώσσα, τους ήρωες και την πλοκή ενός μυθιστορήματος. Και πιστέψτε με, δεν θα διαβάσετε για άλλες χαμένες πατρίδες, κατ’αρχάς γιατί η Τζουμαγιά δεν είναι χαμένη αλλά ένα κομμάτι της ιστορίας που το έχει καλύψει ο κουρνιαχτός της λήθης γιατί λίγα χρόνια αργότερα ήρθε η τραγωδία του 1922 και τα σάρωσε όλα…
Από Τζουμαγιά ήξερα μόνο τα λουκάνικα Τζουμαγιάς, καταπληκτικά, σας τα συστήνω ανεπιφύλακτα. Με την «Ομηρία» της Φανής Κεχαγιά έμαθα και την ιστορία της Τζουμαγιάς στο νομό Σερρών, που σήμερα έχει αλλάξει ονοματάκι κι από Τζουμαγιά εξευγενίστηκε σε Ηράκλεια.
Πρόκειται για ένα κλασικό ιστορικό μυθιστόρημα που αναφέρεται στην κατάληψη της Κάτω Τζουμαγιάς από τον βουλγαρικό στρατό το 1916 και το αναγκαστικό φευγιό όλων των κατοίκων του όχι προς την ελεύθερη Ελλάδα αλλά προς μια ιδιότυπη ομηρία προς το ερειπωμένο πρώην ελληνικότατο Μελένικο με τελικό προορισμό το Ποζάρεβιτς.
Πρόκειται για την ιστορία της Αννού που κλέφτηκε με τον Τούρκο Φουρκάν για να ζήσει στην ανατολική Θράκη κι έτσι μαύρη που ήταν η μοίρα της, την έφερε ξανά στην πατρογονική γη της Τζουμαγιάς για να γνωρίσει το δρόμο της προσφυγιάς και της ομηρίας. Γύρω από την οικογένεια της Αννού, δηλαδή την πατρική οικογένεια Ράσκου γιατί ο σύζυγος διακοπεύει πλέον εις τόπον χλοερόν, πλέκεται όχι μόνο η συλλογική ιστορία των επτά χιλιάδων κατοίκων της Τζουμαγιάς αλλά και πολλές μικρές ανθρώπινες ιστορίες, όπου οι ζωές Ελλήνων, Βλάχων, Εβραίων, Τούρκων και Γύφτων συνθέτουν ένα μυθιστόρημα - μωσαϊκό βίων τραγικών.
Η γραφή της συγγραφέως λυρική όπου χρειάζεται με άψογη χρήση της ντοπιολαλιάς στον προφορικό λόγο: βλάχικα, τούρκικα, τζουμαγιώτικα, κάνουν τον αναγνώστη ωτακουστή αυτού του πολυφυλετικού σαλίγκαρου που ταξιδεύει προς βορράν.
Ιστορικές πληροφορίες τόσες ώστε να μπεις στο νόημα και να αντιληφθείς τι είχε συμβεί χωρίς ωστόσο η συγγραφέας να κάνει υπερφίαλη επίδειξη γνώσεων θέλοντας να μας πείσει πως εκείνη είναι η βαρύγδουπη δημιουργός κι εμείς οι ποταποί αναγνώστες.
Πολλές σκηνές έκαναν την κρύα μου καρδιά να λιώσει ή να θυμώσει, να γελάσει ή να κλάψει, όμως θεώρησα κορυφαία τη σκηνή στο Μελένικο με τη φιδοφωλιά (ένα φίδι με τι άλλο θα μπορούσε άραγε να συγκινηθεί);
Μ’εκείνα και με τούτα, ένα βιβλίο που κατ’εμέ το αδικεί ολίγον το εξώφυλλο και που αποδεικνύει τελικά πως η ελληνική ιστορία έχει πολλά ακόμα να δώσει στην ελληνική λογοτεχνία εάν ο /η συγγραφέας σέβεται την ιστορία, τη γλώσσα, τους ήρωες και την πλοκή ενός μυθιστορήματος. Και πιστέψτε με, δεν θα διαβάσετε για άλλες χαμένες πατρίδες, κατ’αρχάς γιατί η Τζουμαγιά δεν είναι χαμένη αλλά ένα κομμάτι της ιστορίας που το έχει καλύψει ο κουρνιαχτός της λήθης γιατί λίγα χρόνια αργότερα ήρθε η τραγωδία του 1922 και τα σάρωσε όλα…
June 23, 2023
Η υπόθεση στήνεται με μαεστρία στη δαιδαλώδη πλοκή αυτού του ιστορικού μυθιστορήματος. Πλειάδα γεγονότων και προσώπων πάνω σε έναν τάπητα πολυσύνθετο, επιβάλλουν στον αναγνώστη να μην εφησυχαστεί ούτε στιγμή!
Ο Φουρκάν, ο Σάντρος, η Όπη, η Αρχοντούλα, η Σεϊχά, ο Κίτας, ο Ζαχαρίας, η Βελίκα, η Λένκα, η Αρχοντούλα, ο Χρίξος, η Χρυσή, ο Βέργος, η Λάλα... Η καθημερινότητά τους λεηλατείται από τη βία της προσφυγιάς, καθώς γίνονται έρμαια των ισχυρών. Μα ο κυρίαρχος λόγος είναι ο ενίοτε παραληρηματικός λόγος της Αννούς που πέφτει και σηκώνεται δίχως σταματημό, τραγική ηρωίδα με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, μια
αγωνίστρια που οι συμφορές αντί να την καταβάλλουν την πεισμώνουν ώστε να σηκώνεται πάντα και να παλεύει για το οικουμενικό δίκιο.
Το βιβλίο σε «παίρνει από τα μούτρα», ενώ ταυτόχρονα σε παίρνει από το χέρι και σε ταξιδεύει στους κακοτράχαλους δρόμους μαζί με τους ήρωες κρατώντας την ανάσα σου.
Η «Ομηρία» μιλά για την Ιστορία και αφηγείται με γλώσσα μαγευτική, τη γλώσσα που μιλιόταν τότε, το 1916, τα βάσανα των λαών. Είναι ένα βιβλίο που ίσως αξίζει να δούμε στον κινηματογράφο…
Ο Φουρκάν, ο Σάντρος, η Όπη, η Αρχοντούλα, η Σεϊχά, ο Κίτας, ο Ζαχαρίας, η Βελίκα, η Λένκα, η Αρχοντούλα, ο Χρίξος, η Χρυσή, ο Βέργος, η Λάλα... Η καθημερινότητά τους λεηλατείται από τη βία της προσφυγιάς, καθώς γίνονται έρμαια των ισχυρών. Μα ο κυρίαρχος λόγος είναι ο ενίοτε παραληρηματικός λόγος της Αννούς που πέφτει και σηκώνεται δίχως σταματημό, τραγική ηρωίδα με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, μια
αγωνίστρια που οι συμφορές αντί να την καταβάλλουν την πεισμώνουν ώστε να σηκώνεται πάντα και να παλεύει για το οικουμενικό δίκιο.
Το βιβλίο σε «παίρνει από τα μούτρα», ενώ ταυτόχρονα σε παίρνει από το χέρι και σε ταξιδεύει στους κακοτράχαλους δρόμους μαζί με τους ήρωες κρατώντας την ανάσα σου.
Η «Ομηρία» μιλά για την Ιστορία και αφηγείται με γλώσσα μαγευτική, τη γλώσσα που μιλιόταν τότε, το 1916, τα βάσανα των λαών. Είναι ένα βιβλίο που ίσως αξίζει να δούμε στον κινηματογράφο…
June 23, 2023
Η Ομηρία αφηγείται το αιματοβαμμένο οδοιπορικό των Τζουμαγιωτών: διωγμός από τις πατρογονικές εστίες, πορεία θανάτου και αμέτρητοι σταθμοί ταλαιπώριας (Τζουμαγιά, Μελένικο και Σόφια, Νις και Ντούμπροβατς, Ποζάρεβιτς και Βάρνα, Μαύρη Θάλασσα, Καβάλα, Δράμα, Σέρρες και ξανά Τζουμαγιά).
Ο λόγος είναι σκέτο καλλιτέχνημα, η συγγραφέας κυριολεκτικά «κεντά» και τους διαλόγους της και τους μονόλογους της ηρωίδας Αννούς με λέξεις που συχνά αν και ήταν άγνωστες για μένα, ήταν απόλυτα κατανοητές.
Ο επίλογος είναι απρόσμενος, με έναν απολογισμό-αριστούργημα της ηρωίδας δίνεται ένα τέλος-κάθαρση που κάνει τον αναγνώστη να αφήνει για πρώτη φορά από το ξεκίνημα της ανάγνωσης την ανάσα του.
Η Ομηρία ήταν για μένα ένα βιβλίο αποκάλυψη, μακράν από τα καλύτερα ιστορικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει ποτέ!
Ο λόγος είναι σκέτο καλλιτέχνημα, η συγγραφέας κυριολεκτικά «κεντά» και τους διαλόγους της και τους μονόλογους της ηρωίδας Αννούς με λέξεις που συχνά αν και ήταν άγνωστες για μένα, ήταν απόλυτα κατανοητές.
Ο επίλογος είναι απρόσμενος, με έναν απολογισμό-αριστούργημα της ηρωίδας δίνεται ένα τέλος-κάθαρση που κάνει τον αναγνώστη να αφήνει για πρώτη φορά από το ξεκίνημα της ανάγνωσης την ανάσα του.
Η Ομηρία ήταν για μένα ένα βιβλίο αποκάλυψη, μακράν από τα καλύτερα ιστορικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει ποτέ!
July 23, 2023
Ένα συγκλονιστικό ιστορικό μυθιστόρημα που ξυπνά καταχωνιασμένες μνήμες και κοιμώμενα ένστικτα. Η συγγραφέας μεταφέρει τον αναγνώστη σε μια Μακεδονία που βράζει σαν καζάνι και δοκιμάζει τους λαούς που σφάζονται στην ποδιά της με τρόπαιο την ίδια. Απίστευτο πάντρεμα γλωσσών, διαλέκτων και ιδιωμάτων, ανατριχιαστικές περιγραφές γεγονότων που συγκλόνισαν τη σερραϊκή γη και ρεαλιστική απόδοση χαρακτήρων, συμπεριφορών, εθίμων.
Καταπληκτικό ��ιβλίο, δεν το αφήνεις απ' τα χέρια σου!
Καταπληκτικό ��ιβλίο, δεν το αφήνεις απ' τα χέρια σου!
June 22, 2023
H "Ομηρία" είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα που μιλά για τοπική ιστορία, αλλά με μια αύρα οικουμενικότητας. Πρόκειται για ένα μυθοπλαστικό τόλμημα ριψοκίνδυνο που δικαιώνεται από το ίδιο το αποτέλεσμα. Ντοπιολαλιές ανάκατες δίνουν ρεαλιστικά την εκρηκτική ατμόσφαιρα που επικρατούσε στη Μακεδονία των αρχών του αιώνα και φωνή στους ολόγλυφους ήρωες. Η προσφυγιά, η φιλία, ο έρωτας, η μητρότητα, η οικογένεια, η πατρίδα και η εθνικότητα, είναι οι αξίες που αναδύονται από τις σελίδες του βιβλίου, πλεγμένες όλες σε ισορροπία και μέτρο, χωρίς εμπάθεια. Φωνές τραγικές εναλλάσσονται με το κωμικό που συχνά ενυπάρχει μέσα στο τραγικό και το δίκιο των λαών υπερισχύει έναντι των εθνικών συμφερόντων.
July 19, 2023
Εξαιρετικό, τροφή για σκέψη! Έμαθα τόσα πράγματα που δεν ήξερα για τον τόπο μου! Το συστήνω ανεπιφύλακτα!
July 14, 2023
Γρήγορη πλοκή, μαγευτική γλώσσα, δυνατά συναισθήματα, μπράβο!
Επιτέλους ένα πολύ καλό ιστορικό μυθιστόρημα!!!!!
Επιτέλους ένα πολύ καλό ιστορικό μυθιστόρημα!!!!!
Displaying 1 - 14 of 14 reviews