What do you think?
Rate this book
Με λένε Ντάτα
Με λένε Ντάτα… Χρόνια τώρα. Κοντεύω κι εγώ να ξεχάσω πως κάποτε με βάφτισαν Αλεξάνδρα∙ Αλεξάνδρα Σαλβάνου του Ροβέρτου και της Χαριτίνης.
Είμαι ένοχη για όλα τα αμαρτήματα που μπορεί να φανταστεί η Εκκλησία ή η Αστυνομία, κι όμως δεν αισθάνομαι ένοχη για τίποτα. Όλα ήρθαν φυσιολογικά στο δρόμο μου ή σ’ εμένα φάνηκε έτσι. Δεν πέρασε καν από την σκέψη μου ότι μέσα μου γεννιόταν πρώτα το κακό, μετά το χειρότερο, και ποτέ το καλό.
Γεννήθηκα πολύ όμορφη και αυτό ήταν ακόμη ένα όπλο, μια αόρατη παγίδα για τα υποψήφια θύματά μου. Κανένας δεν περιμένει η όψη ενός αγγέλου να κρύβει με τέτοια μαεστρία τη μαύρη ψυχή ενός σατανά που είναι ταγμένος να σκορπά το θάνατο και τον όλεθρο. Ίσως μάλιστα ο θάνατος, που τόσο εύκολα αποφάσιζα για κάποιους, να ήταν λύτρωση, κάθαρση, εξαγνισμός.
Εχθρούς… Μόνο τέτοιους έκανα στη ζωή μου. Φίλους δεν απέκτησα ποτέ, αλλά δεν αισθάνθηκα και ποτέ την έλλειψή τους. Η φιλία ήταν για μένα αδυναμία, ένα όπλο στα χέρια του αντιπάλου, και δεν ήμουν από αυτές που έδιναν τέτοια περιθώρια, κι ούτε ήθελα περιττά βάρη.
Με λένε Ντάτα. Ζω σε έναν άλλο κόσμο,
που μόνη μου έφτιαξα, με δικούς μου νόμους.
Με λένε Ντάτα και δε μετανιώνω...
Είμαι ένοχη για όλα τα αμαρτήματα που μπορεί να φανταστεί η Εκκλησία ή η Αστυνομία, κι όμως δεν αισθάνομαι ένοχη για τίποτα. Όλα ήρθαν φυσιολογικά στο δρόμο μου ή σ’ εμένα φάνηκε έτσι. Δεν πέρασε καν από την σκέψη μου ότι μέσα μου γεννιόταν πρώτα το κακό, μετά το χειρότερο, και ποτέ το καλό.
Γεννήθηκα πολύ όμορφη και αυτό ήταν ακόμη ένα όπλο, μια αόρατη παγίδα για τα υποψήφια θύματά μου. Κανένας δεν περιμένει η όψη ενός αγγέλου να κρύβει με τέτοια μαεστρία τη μαύρη ψυχή ενός σατανά που είναι ταγμένος να σκορπά το θάνατο και τον όλεθρο. Ίσως μάλιστα ο θάνατος, που τόσο εύκολα αποφάσιζα για κάποιους, να ήταν λύτρωση, κάθαρση, εξαγνισμός.
Εχθρούς… Μόνο τέτοιους έκανα στη ζωή μου. Φίλους δεν απέκτησα ποτέ, αλλά δεν αισθάνθηκα και ποτέ την έλλειψή τους. Η φιλία ήταν για μένα αδυναμία, ένα όπλο στα χέρια του αντιπάλου, και δεν ήμουν από αυτές που έδιναν τέτοια περιθώρια, κι ούτε ήθελα περιττά βάρη.
Με λένε Ντάτα. Ζω σε έναν άλλο κόσμο,
που μόνη μου έφτιαξα, με δικούς μου νόμους.
Με λένε Ντάτα και δε μετανιώνω...
552 pages, Paperback
First published January 1, 2013
18 people are currently reading
410 people want to read
About the author
Lena Manta
29 books310 followersLibrarian Note: This is the name variant in the Latin alphabet. See the author's profile in Greek: Λένα Μαντά.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 39 reviews
October 13, 2015
ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ Η ΝΤΑΤΑ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΓΡΑΨΕΙ Η Κα ΜΑΝΤΑ. ΟΛΟΙ ΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ ΔΟΜΗΜΕΝΟΙ, ΜΕ ΠΛΟΥΣΙΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ... ΓΙΑ ΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΘΕΡΜΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!!!!
October 30, 2016
Το πρώτο βιβλίο της Λένας Μαντά που διάβασα ήταν το Βαλς με δώδεκα θεούς. Δεν με ενθουσίασε αν και βρήκα ωραία τη γραφή. Ήθελα όμως να δώσω μια ακόμα ευκαιρία στη συγγραφέα. Καιρό μετά διάβασα το Όσο αντέχει η ψυχή. Στο βιβλίο αυτό η πρωταγωνίστρια Ηρώ περνά τα πάθη του Χριστού και προσπαθεί να επιβιώσει έχοντας στο πλευρό της έναν φύλακα άγγελο μια γυναίκα, μοδίστρα στο επάγγελμα, που ακούσει στο όνομα Αλεξάνδρα Δεμερτζή. Ο χαρακτήρας αυτός ήταν ουσιαστικά ο μόνος λόγος που με έκανε να θέλω να το ολοκληρώσω. Ήταν το εντελώς αντίθετο της Ηρώς. Όσο κι αν η συγγραφέας προσπαθούσε να με πείσει ότι η ηρωίδα της ιστορίας ήταν η Ηρώ εγώ μόνο την Αλεξάνδρα έβλεπα ως τέτοια. Ήταν δυναμική, αποφασιστική, προστατευτική, λάμβανε πρωτοβουλίες, ήταν πάντα δίπλα στην Ηρώ ως φίλη. Μάλιστα όταν στην ιστορία εμφανίστηκε και ο Μένιος, ένας φίλος από το παρελθόν, η περιέργεια μου για τη μυστηριώδη αυτή γυναίκα μεγάλωσε. Από τις σπόντες που πετούσε κατά καιρούς είχα καταλάβει ότι ως νεαρά είχε κάνει πολλά άσχημα πράγματα, είχε φτάσει μέχρι και στη δολοφονία, δεν μου ήταν όμως αρκετό αυτό. Ήθελα να μάθω περισσότερα για εκείνη, την οικογένειά της, τον άντρα της τον Δεμερτζή, τον Άγγελο που κάθε φορά που της τον ανέφερε ο Μένιος ταράζονταν, ήθελα να ξέρω τί εγκλήματα είχε κάνει στο παρελθόν, πόσο σκοτεινή ήταν η ζωή της που την οδήγησε στην απόφαση να γίνει καλόγρια και να παρακαλά το Θεό μέρα και νύχτα για συγχώρεση και λύτρωση. Η κυρία Μαντά μάλλον σκέφτηκε όπως εγώ και έτσι στο εισαγωγικό της σημείωμα μας ενημέρωνε ότι το επόμενο βιβλίο της θα αφορά την Αλεξάνδρα. Κατά κάποιο τρόπο θα είναι prequel του Όσο αντέχει η ψυχή αν και τα δύο βιβλία μπορεί να τα δει κανείς και ως αυτόνομα. Τα εισαγωγικά σημειώματα των συγγραφέων εγώ τα διαβάζω στο τέλος φοβούμενη μη μου αποκαλύψουν στοιχεία της ιστορίας έτσι ήταν μεγάλη η χαρά μου όταν είδα ότι η επιθυμία μου θα γίνονταν πραγματικότητα. Όσο κι αν η ιστορία της Ηρώς μου δημιούργησε αρνητικά συναισθήματα και δεν ήθελα να την ξαναδιαβάσω ποτέ την ιστορία της Αλεξάνδρας ήθελα να τη μάθω για να δω αν θα επιβεβαιώνονταν οι υποψίες μου. Ο καιρός πέρασε το βιβλίο κυκλοφόρησε με ωραίο εξώφυλλο και με μια περίληψη που μου δημιούργησε περισσότερα ερωτηματικά έπρεπε όμως να περάσει ένας ολόκληρος χρόνος από τότε για να το διαβάσω. Προηγούνταν άλλα βιβλία επιπλέον δεν ήθελα να το αγοράσω αλλά να το δανειστώ. Η απογοήτευση των δύο προηγούμενων με έκανε να μην θέλω να βάλω το χέρι στην τσέπη. Και καλά έκανα τελικά.. Το με λένε Ντάτα είναι η ιστορία της Αλεξάνδρας, της καλύτερης φίλης της Ηρώς, τα χρόνια εκείνα όμως που δεν έκανε παρέα με τους αγγέλους του παραδείσου αλλά με εκείνους της κόλασης. Είναι ένα βιβλίο 543 σελίδων που κινείται στα ίδια επίπεδα με το Όσο αντέχει η ψυχή αν και του έβαλα δύο αστεράκια. Τρείς ήταν οι λόγοι που με οδήγησαν σε αυτή την απόφαση και θα τους αναφέρω παρακάτω. Είτε ένα είτε δύο αστεράκια όμως το σημαντικό για μένα είναι ότι ένα ακόμα βιβλίο της Μαντά με απογοήτευσε. Και μάλιστα το χτύπημα ήταν αρκετά δυνατό αφού είχα αρκετές ελπίδες για αυτό. Ελπίδες που δυστυχώς διαψεύστηκαν.
Κηφισιά, 26 Οκτωβρίου του 1912 στο αρχοντικό της οικογένειας Σαλβάνου.. Τη μέρα που ο ελληνικός στρατός μπαίνει θριαμβευτικά στη Θεσσαλονίκη και την απελευθερώνει γεμίζοντας χαμόγελα υπερηφάνειας τον Ελληνικό λαό οι Σαλβάνοι έχουν ανάμεικτα συναισθήματα. Τα οποία δεν έχουν σχέση με τη Θεσσαλονίκη αλλά με τη γέννηση του δεύτερου παιδιού τους. Ο Ροβέρτος και η Χαριτίνη το 1910 απέκτησαν το πρώτο τους παιδί τον Λορέντζο ένα αξιολάτρευτο αγοράκι αλλά διανοητικά καθυστερημένο. Ένα αγοράκι που μεγάλωσε και διέψευσε τις άσχημες προβλέψεις των γιατρών χάρη στην τεράστια αγάπη της μητέρας του Χαριτίνης και της γιαγιάς του-μητέρας του Ροβέρτου-Ρουμπίνης. Ο πατέρας του αδιαφορεί για αυτό δεν θέλει ούτε να το βλέπει, δεν το αγαπά, κατηγορεί για όλα τη γυναίκα του και το θεωρεί όχι ευλογία αλλά κατάρα! Και τώρα θα αναρωτηθείτε γιατί τα συναισθήματα είναι και πάλι ανάμεικτα? Ο Ροβέρτος δεν αγαπά ούτε το δεύτερο παιδί του; Γεννήθηκε και αυτό με πρόβλημα? Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αυτή τη φορά η Χαριτίνη έφερε στον κόσμο ένα υγιέστατο κοριτσάκι πανέμορφο που αμέσως λάτρεψε τον μπαμπά της. Αυτό ναι ήταν παιδί που τηρούσε όλες τις προδιαγραφές για να το δεχτεί ο Ροβέρτος και να το πάρει αγκαλιά. Το πρόβλημα αυτή τη φορά είναι η μητέρα η οποία από την πρώτη στιγμή καταλαβαίνει ότι κάτι παράξενο συμβαίνει με το παιδί αυτό. Δεν κλαίει, δεν χαμογελά, δεν τη θέλει κοντά του, δεν του αρέσει να το παίρνει αγκαλιά μόνο τον μπαμπά του δέχεται. Είναι ένα ήρεμο παιδί με σκοτεινό βλέμμα. Βέβαια η Χαριτίνη από τη στιγμή που έμαθε για την εγκυμοσύνη δεν χάρηκε αφού της στέρησε τη μοναδική χαρά της.. τον άντρα που αγαπούσε και εραστή της τον Αριστοτέλη.. Ναι το ζεύγος Σαλβάνου δεν είναι τόσο ευτυχισμένο και αγαπημένο όσο νομίζει ο πλούσιος κύκλος του. Ο γάμος δεν έγινε από αγάπη αλλά από προξενιό. Δυο πλούσιες οικογένειες ένωσαν τις περιουσίες τους και η εικοσάχρονη ευγενική και όμορφη Χαριτίνη που ονειρεύονταν τον γαλάζιο ξανθό με μπλε μάτια πρίγκιπα πάνω στο λευκό του άλογο να έρθει να την πάρει και να την παντρευτεί βρέθηκε εγκλωβισμένη σε έναν γάμο με έναν άντρα 35 χρονών που μόνο πρίγκιπας του παραμυθιού δεν ήταν. Όλη μέρα και νύχτα τριγυρίζει με τη μια και με την άλλη δεν τη σέβεται, δεν την εκτιμά και το κερασάκι στην τούρτα ήταν η γέννηση του πρώτου παιδιού και τα λόγια μίσους με τα οποία το υποδέχτηκε στη ζωή. Το μόνο που νοιάζει το Ροβέρτο είναι η τιμή του το όνομα του και η υπόληψη του. Κατά τ’ άλλα αδιαφορεί εντελώς για τη γυναίκα του. Και την κόρη του την Αλεξάνδρα ουσιαστικά δεν την αγαπά. Πώς να την αγαπήσει όταν δεν ξέρει να αγαπά? Η Αλεξάνδρα είναι το καμάρι του, το παιδί που θα τον κληρονομήσει και την έχει για να την επιδεικνύει στον κόσμο και να τους λέει ''κοιτάξτε την όμορφη και έξυπνη κόρη που έχει ο Σαλβάνος''. Ο γαλάζιος και ευγενικός πρίγκιπας που ονειρεύονταν η Χαριτίνη κάποια στιγμή εμφανίζεται στη ζωή της και εκείνη με τα όσα ζει δεν αργεί να δεχτεί τον έρωτά του και για πρώτη φορά να νιώσει ευτυχισμένη. Μέχρι η εγκυμοσύνη και η γέννηση της μικρής την επαναφέρουν στην σκληρή πραγματικότητα. Που θα γίνει ακόμα πιο σκληρή όταν θα χάσει τον μικρό της γιο.. Η Αλεξάνδρα μεγαλώνει στα πούπουλα αλλά η αγάπη των γονιών της αγνοείται. Όχι βέβαια ότι εκείνη τους αναζητά και τους θέλει. Περνά τις ώρες της με τη νταντά της διαβάζοντας και παρακολουθώντας τις κινήσεις του πατέρα της. Η Χαριτίνη γυρνά στην αγκαλιά του αγαπημένου της μέχρι που ο Ροβέρτος την ανακαλύπτει. Και από τη στιγμή εκείνη και μετά η κακοτυχία εγκαταστάθηκε μια για πάντα στο σπίτι των Σαλβάνων. Η Χαριτίνη δολοφονείται, ο Αριστοτέλης αυτοκτονεί, λίγα χρόνια αργότερα ο Άγγελος, η μεγάλη αγάπη της Αλεξάνδρας και κηπουρός των Σαλβάνων, βρίσκεται δολοφονημένος στον Πειραιά, η μητέρα του και μαγείρισσα Δέσποινα αφήνει την τελευταία της πνοή μαθαίνοντας τα τραγικά νέα ενώ ο επόμενος στη λίστα είναι ο Ροβέρτος.. Τελευταία αφήνει τον κόσμο αυτό η γιαγιά Ρουμπίνη.. Και η Αλεξάνδρα Σαλβάνου; Η Αλεξάνδρα πουλά το πλουσιόσπιτο και εγκαθίσταται στον Πειραιά. Παρέα με τον καλύτερο φίλο του Άγγελου τον Μένιο ετοιμάζεται να μεγαλουργήσει και να δημιουργήσει το δικό της θρύλο γύρω από το όνομα της. Μόνο που δεν θα μιλούν για αυτή ως Αλεξάνδρα Σαλβάνου κόρη της Χαριτίνης και του Ροβέρτου πλούσια και μοναδική κληρονόμο μιας τεράστιας περιουσίας. Όχι το όνομα της πλέον είναι Ντάτα και σκοπός της να αποκτήσει όση περισσότερη δύναμη μπορεί. Να γίνει το πρώτο όνομα στον υπόκοσμο να την τρέμουν όλοι και να τους κάνει ότι θέλει. Πώς; Με τα όσα έμαθε δίπλα στην υποκριτική κοινωνία της Κηφισιάς.. Η μάνα της είχε δίκιο όταν σκέπτονταν ότι γέννησε τον διάβολο. Ένας διάβολο με αγγελικό πρόσωπο είναι η Ντάτα που δεν μετανιώνει για τις πράξεις της. Φίλοι της? Ο Μένιος και ο δικηγόρος Βασίλης Δεμερτζής. Αντίπαλοί της; Ο αστυνόμος Στέλιος Σαββίδης και μια γυναίκα που προσπαθεί για χρόνια να την υποτάξει και να πάρει εκείνη τον έλεγχο. Ο άλλος της εαυτός.. Η Αλεξάνδρα.. Θα τα καταφέρει άραγε;
Ο βασικός λόγος που δεν μου άρεσε το βιβλίο ήταν η πρωταγωνίστρια του.. Λέει στο εισαγωγικό σημείωμα η συγγραφέας ότι η Ντάτα ήταν αυτή που την καθοδηγούσε να γράψει το βιβλίο και μάλιστα ότι την αγάπησε πολύ και την κατάλαβε.. Προσωπικά αυτό δεν το ένιωσα. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα το μόνο που ένιωθα ήταν την αγωνιώδη προσπάθεια της να μου τη δικαιολογήσει, να μου την κάνει συμπαθή, να τη δω ως ηρωίδα και να την αγαπήσω. Δεν είχα πρόβλημα που θα διάβαζα μια ιστορία με πρωταγωνίστρια μια κακιά γυναίκα. Από την Ηρώ και την περίληψη του βιβλίου είχα φανταστεί ότι στα νιάτα της θα είχε κάνει αίσχη. Δεν περίμενα να ταυτιστώ μαζί της και να την αγαπήσω αυτό που ήθελα ήταν να μάθω τους λόγους που την οδήγησαν στη σκοτεινή πλευρά. Η απογοήτευση μου δεν έχει να κάνει με το ότι δεν είναι η γυναίκα της διπλανής πόρτας ή η καλή όμορφη ηρωίδα των παραμυθιών, η απογοήτευσή μου βρίσκεται στα αίτια που η Αλεξάνδρα γίνεται Ντάτα. Στους λόγους που χρησιμοποιεί η Μαντά για να μου την παρουσιάσει ως κακιά. Στις σκέψεις και τα επιχειρήματά που χρησιμοποιεί ως Ντάτα όσο μεγαλουργεί στην Ελλάδα του τριάντα και του σαράντα ως ιδιοκτήτρια του καλύτερου οίκου ανοχής στην Ευρώπη που η ίδια τον χαρακτηρίζει ''ανάκτορο της ηδονής''…
''Καλή μου γιαγιά.. που να φανταζόσουν! Δεν έγινα ό, τι έγινα από ανάγκη αλλά από επιλογή. Αυτό που όλοι φοβούνται, σ’ εμένα δίνει ζωή, αυτό που όλοι αποφεύγουν εμένα με τρέφει. Το κακό.. πάντα με συντρόφευε τελικά. Γεννήθηκα μ’ αυτό..''
Θέμα πρώτο.. τα γονίδια και η κληρονομικότητα.. Αυτό που εγώ ξέρω είναι πως τα παιδιά κληρονομούν από τους γονείς και κοντινούς συγγενείς το χρώμα των μαλλιών ,των ματιών, την προδιάθεση για το πάχος, το ύψος άντε και τυχόν αρρώστιες των γονιών που αυτές δεν εμφανίζονται όσο είναι μικρά αλλά σε μεγάλη ηλικία. Άλλο αυτό και άλλο να περάσει από τον γονιό στο παιδί η κακία ή η καλοσύνη του!! Τα παιδιά αθώες ψυχούλες είναι που στην αρχή κιόλας δεν θέλουν να ξεκολλήσουν από τη μάνα. Το αν στο μέλλον θα κάνουν καλές ή κακές πράξεις αν θα γίνουν επιστήμονες ή δολοφόνοι αυτό εξαρτάται από χίλιους δυο παράγοντες αλλά δεν είναι κάτι κληρονομικό. Δεν περνά από τον γονιό στο παιδί η κακία όπως θέλει να μου πει εδώ η Μαντά. Δεν αμφιβάλλω ότι η Ντάτα γεννήθηκε σε μια προβληματική οικογένεια. Οι γονείς δεν αγαπιούνταν. Ο πατέρας ήταν άθλιος, υποκριτής, δολοφόνος, εύχονταν να πεθάνει ο διανοητικά καθυστερημένος γιος του και την κόρη του την είχε ως έπαθλο για την κοινωνία, η μάνα έψαχνε τον πρίγκιπα του παραμυθιού τον βρήκε αλλά όχι τη στιγμή που έπρεπε με αποτέλεσμα να τον θυσιάσει για την οικογένεια της, το μόνο της στήριγμα ήταν ο γιος της που πέθανε και έμεινε με ένα κοριτσάκι που δεν την ήθελε, έκλαιγε όποτε την πλησίαζε, θύμιζε περισσότερο την κόρη του διαβόλου παρά ένα μικρό αθώο μωράκι. Εμένα η Χαριτίνη μου άρεσε αλλά δεν αρνούμαι ότι φταίει για τον τρόπο που μεγάλωσε η Ντάτα. Δεν την πρόσεξε και δεν προσπάθησε να την πλησιάσει. Από την άλλη ούτε η μικρή ένιωθε την ανάγκη να πλησιάσει τη μάνα της. Από τη στιγμή που γεννήθηκε έδειξε ότι δεν τη θέλει. Που τα μωράκια δεν ξεκολλούν από τη μάνα αλλά αυτή εδώ ούτε να θηλάσει ήθελε ούτε να τη βλέπει, δεν νοιάζονταν. Και δεν έχει να κάνει με το ότι ήταν μικρή και δεν καταλάβαινε. Μια χαρά πανέξυπνη ήταν και καταλάβαινε τα πάντα. Συμπεριφέρονταν και μιλούσε σαν ώριμη γυναίκα από πολύ μικρή ηλικία.. Αν μου έλεγε ότι μεγάλη ευθύνη για αυτό που έγινε έχουν οι γονείς της και η έλλειψη ενδιαφέροντος και αγάπης από εκείνους θα το καταλάβαινα αλλά το επιχείρημα ''γεννήθηκα κακιά'' δεν είναι πειστικό. Όλοι μέσα μας έχουμε και την κακία και την καλοσύνη. Το τί θα επιλέξουμε εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την παιδική ηλικία, τους γονείς, την ανατροφή, την παιδεία, τη μόρφωση, τις φιλίες, τις εμπειρίες, από ένα σωρό πράγματα αλλά δεν είναι θέμα γονιδίων!! Αν ήταν έτσι τα παιδιά των δολοφόνων που πληρώνονται για να σκοτώσουν χωρίς να τους νοιάζει θα έπρεπε να τα σκοτώνουμε πριν καν γεννηθούν αφού θα γεννιούνταν κακά και θα κατέληγαν σαν τους γονείς τους. Και έτσι θα σταματούσε κάποια στιγμή ο κόσμος να έχει ληστές, δολοφόνους, εγκληματίες κι ένα σωρό άλλους ανθρώπους που κάνουν παρανομίες.. Δεν πάει έτσι!!!
''….σκότωσες τον Άγγελο, έγινες αιτία να πεθάνει και η μητέρα μου που ήταν οι μόνοι άνθρωποι για τους οποίους νοιαζόμουν, ήταν οι μόνοι που με αγάπησαν πραγματικά και με ρωτάς αν μπορώ να σε καταστρέψω??''
Λόγια της Αλεξάνδρας στον πατέρα της που με άφησαν με το στόμα ανοιχτό να αναρωτιέμαι τί διάβασα μόλις τώρα. Πότε νοιάστηκε η Αλεξάνδρα για τη μάνα της; Όταν γεννήθηκε που την κοίταζε με σκοτεινό βλέμμα και δεν ήθελε να την παίρνει αγκαλιά? Όταν πέθανε που γύρισε και είπε στην νταντά της ότι θα πάει στην κόλαση γιατί δεν την αγαπούσε και ήταν κακιά; Ούτε ένα δάκρυ δεν έχυσε όταν έχασε τη μάνα της. Ήταν το ίδιο ψυχρή και σκληρή όπως και τις άλλες μέρες. Πότε λοιπόν νοιάστηκε για τη Χαριτίνη; Ποτέ!! Λέει και ξελέει η συγγραφέας εδώ ακυρώνει τα όσα έγραψε στις πρώτες 200 σχεδόν σελίδες του βιβλίου! Τον Άγγελο ναι τον αγάπησε αλλά τη μάνα της;; Ποτέ δεν νοιάστηκε για τη μάνα της, τον μπαμπά της ήθελε όχι τη Χαριτίνη.. Πάμε τώρα στον Άγγελο. Βάζοντας τον στην ιστορία προσπαθεί να μου πει η Μαντά ότι άλλο η Αλεξάνδρα και άλλο η Ντάτα. Αν είχαν εξελιχθεί διαφορετικά τα πράγματα με τον Άγγελο η Ντάτα δεν θα υπήρχε και η ζωή της πρωταγωνίστριας θα ήταν διαφορετική. Διαφωνώ! Αλεξάνδρα και Ντάτα δεν είναι δύο διαφορετικά πρόσωπα δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ τους. Δεν σκότωσε το σκυλάκι της Άννας η Ντάτα. Δεν είπε στον Άγγελο με ήρεμο και ψυχρό βλέμμα ότι θα σκοτώσει όποιον τον πειράξει η Ντάτα. Δεν άκουγε με θαυμασμό τις ιστορίες του Μένιου για τον υπόκοσμο η Ντάτα. Αυτά τα έκανε η Αλεξάνδρα. Μια χαρά ήξερε και αυτή να πετά απειλές και να σκοτώνει. Δεν έχω καμία αμφιβολία πως αν ο Άγγελος ζούσε και μπλέκονταν στο δρόμο σε έναν απλό καβγά με κάποιον άγνωστο αυτή θα είχε πάρει το όπλο θα τον είχε βρει και θα τον είχε σκοτώσει. Κι αν δεν είχε όπλο θα τον έπνιγε. Πόρνη δεν θα γίνονταν ούτε θα άνοιγε τον οίκο ανοχής αλλά το λαθρεμπόριο στον Πειραιά μπορεί και να το έκανε στα κρυφά από τον Άγγελο. Μια χαρά κακιά ήταν και η Αλεξάνδρα. Το επιχείρημα ότι παλεύουν μέσα σε αυτόν τον χαρακτήρα η καλή Αλεξάνδρα και ο δαίμονας Ντάτα δεν με έπεισε..
Τη λογική ''καλά έκανα και το σκότωσα το σκουλήκι της κοινωνίας αφού εσείς οι αστυνομικοί είστε άχρηστοι και δεν μπορέσατε να τον συλλάβετε εγώ απλώς απέδωσα δικαιοσύνη και τον τιμώρησα με τον τρόπο που του άξιζε κανονικά θα έπρεπε να με ευχαριστείτε και να χαίρεστε που πέθανε ένα ακόμα απόβρασμα και όχι να μου μιλάτε για τους νόμους σας και την ηθική κύριε αστυνόμε'' δεν τη δέχομαι και δεν την επικροτώ. Η Ντάτα ήταν δολοφόνος. Σκότωνε κόσμο όπως σκότωνε και ο Φιλώτας και ο Δούκας και ο Τούρκος και ο Τόλης και όλοι οι υπόλοιποι που σκότωσε και πέταξε στη θάλασσα. Δεν υπάρχει καλός και κακός δολοφόνος. Ο δολοφόνος είναι δολοφόνος, αφαιρεί ανθρώπινη ζωή. Το ψευτοδίλημμα ''σκότωσα ένα απόβρασμα και δεν μετανιώνω γιατί καλό έκανα στον κόσμο και όχι κακό. Εγώ δεν σκοτώνω οικογενειάρχες και καλούς ανθρώπους αλλά αποβράσματα ''είναι απλώς ένα ψευτοδίλημμα και τίποτε περισσότερο. Επίσης τη λογική ''οι γυναίκες δείχνουν ποιές είναι και ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν τους άντρες ανοίγοντας τα πόδια τους'' δεν τη δέχομαι. Είναι υποτιμητική και για τα δύο φύλα. Και για τις γυναίκες, δεν έχουμε δύναμη μονό στο κρεβάτι, πολλές γυναίκες όλα αυτά τα χρόνια έχουν αποδείξει ότι έχουμε και μυαλό και για τους άντρες που παρουσιάζονται σαν σκυλάκια της Ντάτας και των κοριτσιών της στο οίκο της ηδονής που είχε.. Τέλος η αστυνομία παρουσιάζεται με απαράδεκτο τρόπο. Η Ντάτα σκότωνε και πέταγε το ένα πτώμα μετά το άλλο στη θάλασσα και η αστυνομία ήταν μια ανόητη υπηρεσία που έβαζε τη μία υπόθεση μετά την άλλη στο αρχείο! Απαράδεκτο και μειωτικό!!
Τρεις είναι οι λόγοι που με έκαναν να βάλω δύο αστεράκια..1. Η ιστορία της Χαριτίνης. Μια γυναίκα που άλλα ονειρεύονταν και άλλα έζησε .Είχε πολύ ενδιαφέρον η τραγική της ζωή και τα διλήμματα στα οποία βρέθηκε. 2.Το κεφάλαιο με τη Γερμανική κατοχή και την αντίσταση. Το μοναδικό κεφάλαιο που βρήκα μια κάποια λογική στις πράξεις της Ντάτα. 3.Τα ιστορικά γεγονότα. Η Ντάτα γεννιέται τη μέρα που η Θεσσαλονίκη απελευθερώνεται και ζει την καταστροφή του 1922, τους πρόσφυγες που έρχονται στην Ελλάδα, τον Μεταξά, τον πόλεμο ,τη γερμανική κατοχή, την αντίσταση, την απελευθέρωση, τον εμφύλιο. Εδώ δεν γίνεται το ίδιο λάθος που έγινε στο Όσο αντέχει η ψυχή που η Ηρώ είναι σαν να ζει σε μια χώρα χωρίς προβλήματα. Εδώ η Ντάτα συνδέει μεγάλο μέρος της ζωής της με τα ιστορικά γεγονότα. Δεν ζει ανεξάρτητα από αυτά. Μου άρεσε και η παρουσίαση τους κάποιοι μπορεί να βρουν κουραστικό τον αναλυτικό τρόπο που παρουσιάζονται αλλά εγώ αγαπώ την ιστορία και καθόλου δεν με ενόχλησε να διαβάζω για τον Βενιζέλο τη διαμάχη με τον βασιλιά τη μικρασιατική καταστροφή και ότι άλλο ακολούθησε από εκεί και πέρα…
Το Με λένε Ντάτα μου θύμισε σαπουνόπερα αλλά με κακογραμμένο ρηχό σενάριο, αστείους διαλόγους, γραφή που απλώς παρουσίαζε τα γεγονότα χωρίς συναίσθημα, που το μόνο που ήθελε ήταν να εξυψώσει στα μάτια μου την πρωταγωνίστρια για να δικαιολογήσω τις ενέργειες της. Το ότι θέλησε να εκδικηθεί τον πατέρα της για τον Άγγελο μπόρεσα να το καταλάβω αλλά τη λογική της ''δεν μετανιώνω για τίποτα'' δεν την καταλαβαίνω. Ούτε δικαιολογώ τα όσα έκανε ως Ντάτα. Είχε τα πάντα, μια μεγάλη περιουσία, θα μπορούσε να βοηθήσει με αυτή ένα σωρό κόσμο όπως έκανε και ως Ντατα, γιατί να γίνει πόρνη από επιλογή;; Γιατί να μη βοηθήσει τον κόσμο ως μια κυρία της καλής κοινωνίας αρνούμενη φυσικά τα προξενιά που θα της έκαναν; Τη δύναμη την αποφασιστικότητα και τον χαρακτήρα τα είχε. Δεν ήταν Χαριτίνη. Γιατί λοιπόν να μην επιλέξει τη φωτεινή πλευρά, να βοηθήσει με την περιουσία της στα κρυφά αν το ήθελε τον κόσμο και να ζήσει μια ζωή διεκδικώντας πράγματα για εκείνη και τις άλλες γυναίκες ζώντας έντονα αλλά χωρίς να σκοτώνει κόσμο να κάνει λαθρεμπόριο και να γίνει πόρνη. Είχε και άλλες επιλογές, δεν της έβαλε κανείς το μαχαίρι στο λαιμό και την έσυρε με το ζόρι στον υπόκοσμο και στην πορνεία.. Θέλεις να μου μιλήσεις για μια κακιά χωρίς ηθικούς φραγμούς γυναίκα που δεν πιστεύει σε Θεό και ανθρώπινους νόμους; Ωραία. Δικαίωμα σου. Αλλά δικαιολόγησε μου τις πράξεις της και τους λόγους που την οδήγησαν εκεί που την οδήγησαν. Μην το ρίχνεις ούτε στα γονίδια ούτε σε δύο προσωπικότητες που μάχονται στο ίδιο σώμα.. Η Αλεξάνδρα του Όσο αντέχει η ψυχή μου άρεσε, η Αλεξάνδρα του Με λένε Ντάτα με απογοήτευσε. Μπορεί να του έβαλα δύο αστεράκια αλλά αν με ρωτήσει κάποιος φίλος μου ή γνωστός ''να το αγοράσω'' θα του πω ''όχι''.
Κηφισιά, 26 Οκτωβρίου του 1912 στο αρχοντικό της οικογένειας Σαλβάνου.. Τη μέρα που ο ελληνικός στρατός μπαίνει θριαμβευτικά στη Θεσσαλονίκη και την απελευθερώνει γεμίζοντας χαμόγελα υπερηφάνειας τον Ελληνικό λαό οι Σαλβάνοι έχουν ανάμεικτα συναισθήματα. Τα οποία δεν έχουν σχέση με τη Θεσσαλονίκη αλλά με τη γέννηση του δεύτερου παιδιού τους. Ο Ροβέρτος και η Χαριτίνη το 1910 απέκτησαν το πρώτο τους παιδί τον Λορέντζο ένα αξιολάτρευτο αγοράκι αλλά διανοητικά καθυστερημένο. Ένα αγοράκι που μεγάλωσε και διέψευσε τις άσχημες προβλέψεις των γιατρών χάρη στην τεράστια αγάπη της μητέρας του Χαριτίνης και της γιαγιάς του-μητέρας του Ροβέρτου-Ρουμπίνης. Ο πατέρας του αδιαφορεί για αυτό δεν θέλει ούτε να το βλέπει, δεν το αγαπά, κατηγορεί για όλα τη γυναίκα του και το θεωρεί όχι ευλογία αλλά κατάρα! Και τώρα θα αναρωτηθείτε γιατί τα συναισθήματα είναι και πάλι ανάμεικτα? Ο Ροβέρτος δεν αγαπά ούτε το δεύτερο παιδί του; Γεννήθηκε και αυτό με πρόβλημα? Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αυτή τη φορά η Χαριτίνη έφερε στον κόσμο ένα υγιέστατο κοριτσάκι πανέμορφο που αμέσως λάτρεψε τον μπαμπά της. Αυτό ναι ήταν παιδί που τηρούσε όλες τις προδιαγραφές για να το δεχτεί ο Ροβέρτος και να το πάρει αγκαλιά. Το πρόβλημα αυτή τη φορά είναι η μητέρα η οποία από την πρώτη στιγμή καταλαβαίνει ότι κάτι παράξενο συμβαίνει με το παιδί αυτό. Δεν κλαίει, δεν χαμογελά, δεν τη θέλει κοντά του, δεν του αρέσει να το παίρνει αγκαλιά μόνο τον μπαμπά του δέχεται. Είναι ένα ήρεμο παιδί με σκοτεινό βλέμμα. Βέβαια η Χαριτίνη από τη στιγμή που έμαθε για την εγκυμοσύνη δεν χάρηκε αφού της στέρησε τη μοναδική χαρά της.. τον άντρα που αγαπούσε και εραστή της τον Αριστοτέλη.. Ναι το ζεύγος Σαλβάνου δεν είναι τόσο ευτυχισμένο και αγαπημένο όσο νομίζει ο πλούσιος κύκλος του. Ο γάμος δεν έγινε από αγάπη αλλά από προξενιό. Δυο πλούσιες οικογένειες ένωσαν τις περιουσίες τους και η εικοσάχρονη ευγενική και όμορφη Χαριτίνη που ονειρεύονταν τον γαλάζιο ξανθό με μπλε μάτια πρίγκιπα πάνω στο λευκό του άλογο να έρθει να την πάρει και να την παντρευτεί βρέθηκε εγκλωβισμένη σε έναν γάμο με έναν άντρα 35 χρονών που μόνο πρίγκιπας του παραμυθιού δεν ήταν. Όλη μέρα και νύχτα τριγυρίζει με τη μια και με την άλλη δεν τη σέβεται, δεν την εκτιμά και το κερασάκι στην τούρτα ήταν η γέννηση του πρώτου παιδιού και τα λόγια μίσους με τα οποία το υποδέχτηκε στη ζωή. Το μόνο που νοιάζει το Ροβέρτο είναι η τιμή του το όνομα του και η υπόληψη του. Κατά τ’ άλλα αδιαφορεί εντελώς για τη γυναίκα του. Και την κόρη του την Αλεξάνδρα ουσιαστικά δεν την αγαπά. Πώς να την αγαπήσει όταν δεν ξέρει να αγαπά? Η Αλεξάνδρα είναι το καμάρι του, το παιδί που θα τον κληρονομήσει και την έχει για να την επιδεικνύει στον κόσμο και να τους λέει ''κοιτάξτε την όμορφη και έξυπνη κόρη που έχει ο Σαλβάνος''. Ο γαλάζιος και ευγενικός πρίγκιπας που ονειρεύονταν η Χαριτίνη κάποια στιγμή εμφανίζεται στη ζωή της και εκείνη με τα όσα ζει δεν αργεί να δεχτεί τον έρωτά του και για πρώτη φορά να νιώσει ευτυχισμένη. Μέχρι η εγκυμοσύνη και η γέννηση της μικρής την επαναφέρουν στην σκληρή πραγματικότητα. Που θα γίνει ακόμα πιο σκληρή όταν θα χάσει τον μικρό της γιο.. Η Αλεξάνδρα μεγαλώνει στα πούπουλα αλλά η αγάπη των γονιών της αγνοείται. Όχι βέβαια ότι εκείνη τους αναζητά και τους θέλει. Περνά τις ώρες της με τη νταντά της διαβάζοντας και παρακολουθώντας τις κινήσεις του πατέρα της. Η Χαριτίνη γυρνά στην αγκαλιά του αγαπημένου της μέχρι που ο Ροβέρτος την ανακαλύπτει. Και από τη στιγμή εκείνη και μετά η κακοτυχία εγκαταστάθηκε μια για πάντα στο σπίτι των Σαλβάνων. Η Χαριτίνη δολοφονείται, ο Αριστοτέλης αυτοκτονεί, λίγα χρόνια αργότερα ο Άγγελος, η μεγάλη αγάπη της Αλεξάνδρας και κηπουρός των Σαλβάνων, βρίσκεται δολοφονημένος στον Πειραιά, η μητέρα του και μαγείρισσα Δέσποινα αφήνει την τελευταία της πνοή μαθαίνοντας τα τραγικά νέα ενώ ο επόμενος στη λίστα είναι ο Ροβέρτος.. Τελευταία αφήνει τον κόσμο αυτό η γιαγιά Ρουμπίνη.. Και η Αλεξάνδρα Σαλβάνου; Η Αλεξάνδρα πουλά το πλουσιόσπιτο και εγκαθίσταται στον Πειραιά. Παρέα με τον καλύτερο φίλο του Άγγελου τον Μένιο ετοιμάζεται να μεγαλουργήσει και να δημιουργήσει το δικό της θρύλο γύρω από το όνομα της. Μόνο που δεν θα μιλούν για αυτή ως Αλεξάνδρα Σαλβάνου κόρη της Χαριτίνης και του Ροβέρτου πλούσια και μοναδική κληρονόμο μιας τεράστιας περιουσίας. Όχι το όνομα της πλέον είναι Ντάτα και σκοπός της να αποκτήσει όση περισσότερη δύναμη μπορεί. Να γίνει το πρώτο όνομα στον υπόκοσμο να την τρέμουν όλοι και να τους κάνει ότι θέλει. Πώς; Με τα όσα έμαθε δίπλα στην υποκριτική κοινωνία της Κηφισιάς.. Η μάνα της είχε δίκιο όταν σκέπτονταν ότι γέννησε τον διάβολο. Ένας διάβολο με αγγελικό πρόσωπο είναι η Ντάτα που δεν μετανιώνει για τις πράξεις της. Φίλοι της? Ο Μένιος και ο δικηγόρος Βασίλης Δεμερτζής. Αντίπαλοί της; Ο αστυνόμος Στέλιος Σαββίδης και μια γυναίκα που προσπαθεί για χρόνια να την υποτάξει και να πάρει εκείνη τον έλεγχο. Ο άλλος της εαυτός.. Η Αλεξάνδρα.. Θα τα καταφέρει άραγε;
Ο βασικός λόγος που δεν μου άρεσε το βιβλίο ήταν η πρωταγωνίστρια του.. Λέει στο εισαγωγικό σημείωμα η συγγραφέας ότι η Ντάτα ήταν αυτή που την καθοδηγούσε να γράψει το βιβλίο και μάλιστα ότι την αγάπησε πολύ και την κατάλαβε.. Προσωπικά αυτό δεν το ένιωσα. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα το μόνο που ένιωθα ήταν την αγωνιώδη προσπάθεια της να μου τη δικαιολογήσει, να μου την κάνει συμπαθή, να τη δω ως ηρωίδα και να την αγαπήσω. Δεν είχα πρόβλημα που θα διάβαζα μια ιστορία με πρωταγωνίστρια μια κακιά γυναίκα. Από την Ηρώ και την περίληψη του βιβλίου είχα φανταστεί ότι στα νιάτα της θα είχε κάνει αίσχη. Δεν περίμενα να ταυτιστώ μαζί της και να την αγαπήσω αυτό που ήθελα ήταν να μάθω τους λόγους που την οδήγησαν στη σκοτεινή πλευρά. Η απογοήτευση μου δεν έχει να κάνει με το ότι δεν είναι η γυναίκα της διπλανής πόρτας ή η καλή όμορφη ηρωίδα των παραμυθιών, η απογοήτευσή μου βρίσκεται στα αίτια που η Αλεξάνδρα γίνεται Ντάτα. Στους λόγους που χρησιμοποιεί η Μαντά για να μου την παρουσιάσει ως κακιά. Στις σκέψεις και τα επιχειρήματά που χρησιμοποιεί ως Ντάτα όσο μεγαλουργεί στην Ελλάδα του τριάντα και του σαράντα ως ιδιοκτήτρια του καλύτερου οίκου ανοχής στην Ευρώπη που η ίδια τον χαρακτηρίζει ''ανάκτορο της ηδονής''…
''Καλή μου γιαγιά.. που να φανταζόσουν! Δεν έγινα ό, τι έγινα από ανάγκη αλλά από επιλογή. Αυτό που όλοι φοβούνται, σ’ εμένα δίνει ζωή, αυτό που όλοι αποφεύγουν εμένα με τρέφει. Το κακό.. πάντα με συντρόφευε τελικά. Γεννήθηκα μ’ αυτό..''
Θέμα πρώτο.. τα γονίδια και η κληρονομικότητα.. Αυτό που εγώ ξέρω είναι πως τα παιδιά κληρονομούν από τους γονείς και κοντινούς συγγενείς το χρώμα των μαλλιών ,των ματιών, την προδιάθεση για το πάχος, το ύψος άντε και τυχόν αρρώστιες των γονιών που αυτές δεν εμφανίζονται όσο είναι μικρά αλλά σε μεγάλη ηλικία. Άλλο αυτό και άλλο να περάσει από τον γονιό στο παιδί η κακία ή η καλοσύνη του!! Τα παιδιά αθώες ψυχούλες είναι που στην αρχή κιόλας δεν θέλουν να ξεκολλήσουν από τη μάνα. Το αν στο μέλλον θα κάνουν καλές ή κακές πράξεις αν θα γίνουν επιστήμονες ή δολοφόνοι αυτό εξαρτάται από χίλιους δυο παράγοντες αλλά δεν είναι κάτι κληρονομικό. Δεν περνά από τον γονιό στο παιδί η κακία όπως θέλει να μου πει εδώ η Μαντά. Δεν αμφιβάλλω ότι η Ντάτα γεννήθηκε σε μια προβληματική οικογένεια. Οι γονείς δεν αγαπιούνταν. Ο πατέρας ήταν άθλιος, υποκριτής, δολοφόνος, εύχονταν να πεθάνει ο διανοητικά καθυστερημένος γιος του και την κόρη του την είχε ως έπαθλο για την κοινωνία, η μάνα έψαχνε τον πρίγκιπα του παραμυθιού τον βρήκε αλλά όχι τη στιγμή που έπρεπε με αποτέλεσμα να τον θυσιάσει για την οικογένεια της, το μόνο της στήριγμα ήταν ο γιος της που πέθανε και έμεινε με ένα κοριτσάκι που δεν την ήθελε, έκλαιγε όποτε την πλησίαζε, θύμιζε περισσότερο την κόρη του διαβόλου παρά ένα μικρό αθώο μωράκι. Εμένα η Χαριτίνη μου άρεσε αλλά δεν αρνούμαι ότι φταίει για τον τρόπο που μεγάλωσε η Ντάτα. Δεν την πρόσεξε και δεν προσπάθησε να την πλησιάσει. Από την άλλη ούτε η μικρή ένιωθε την ανάγκη να πλησιάσει τη μάνα της. Από τη στιγμή που γεννήθηκε έδειξε ότι δεν τη θέλει. Που τα μωράκια δεν ξεκολλούν από τη μάνα αλλά αυτή εδώ ούτε να θηλάσει ήθελε ούτε να τη βλέπει, δεν νοιάζονταν. Και δεν έχει να κάνει με το ότι ήταν μικρή και δεν καταλάβαινε. Μια χαρά πανέξυπνη ήταν και καταλάβαινε τα πάντα. Συμπεριφέρονταν και μιλούσε σαν ώριμη γυναίκα από πολύ μικρή ηλικία.. Αν μου έλεγε ότι μεγάλη ευθύνη για αυτό που έγινε έχουν οι γονείς της και η έλλειψη ενδιαφέροντος και αγάπης από εκείνους θα το καταλάβαινα αλλά το επιχείρημα ''γεννήθηκα κακιά'' δεν είναι πειστικό. Όλοι μέσα μας έχουμε και την κακία και την καλοσύνη. Το τί θα επιλέξουμε εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την παιδική ηλικία, τους γονείς, την ανατροφή, την παιδεία, τη μόρφωση, τις φιλίες, τις εμπειρίες, από ένα σωρό πράγματα αλλά δεν είναι θέμα γονιδίων!! Αν ήταν έτσι τα παιδιά των δολοφόνων που πληρώνονται για να σκοτώσουν χωρίς να τους νοιάζει θα έπρεπε να τα σκοτώνουμε πριν καν γεννηθούν αφού θα γεννιούνταν κακά και θα κατέληγαν σαν τους γονείς τους. Και έτσι θα σταματούσε κάποια στιγμή ο κόσμος να έχει ληστές, δολοφόνους, εγκληματίες κι ένα σωρό άλλους ανθρώπους που κάνουν παρανομίες.. Δεν πάει έτσι!!!
''….σκότωσες τον Άγγελο, έγινες αιτία να πεθάνει και η μητέρα μου που ήταν οι μόνοι άνθρωποι για τους οποίους νοιαζόμουν, ήταν οι μόνοι που με αγάπησαν πραγματικά και με ρωτάς αν μπορώ να σε καταστρέψω??''
Λόγια της Αλεξάνδρας στον πατέρα της που με άφησαν με το στόμα ανοιχτό να αναρωτιέμαι τί διάβασα μόλις τώρα. Πότε νοιάστηκε η Αλεξάνδρα για τη μάνα της; Όταν γεννήθηκε που την κοίταζε με σκοτεινό βλέμμα και δεν ήθελε να την παίρνει αγκαλιά? Όταν πέθανε που γύρισε και είπε στην νταντά της ότι θα πάει στην κόλαση γιατί δεν την αγαπούσε και ήταν κακιά; Ούτε ένα δάκρυ δεν έχυσε όταν έχασε τη μάνα της. Ήταν το ίδιο ψυχρή και σκληρή όπως και τις άλλες μέρες. Πότε λοιπόν νοιάστηκε για τη Χαριτίνη; Ποτέ!! Λέει και ξελέει η συγγραφέας εδώ ακυρώνει τα όσα έγραψε στις πρώτες 200 σχεδόν σελίδες του βιβλίου! Τον Άγγελο ναι τον αγάπησε αλλά τη μάνα της;; Ποτέ δεν νοιάστηκε για τη μάνα της, τον μπαμπά της ήθελε όχι τη Χαριτίνη.. Πάμε τώρα στον Άγγελο. Βάζοντας τον στην ιστορία προσπαθεί να μου πει η Μαντά ότι άλλο η Αλεξάνδρα και άλλο η Ντάτα. Αν είχαν εξελιχθεί διαφορετικά τα πράγματα με τον Άγγελο η Ντάτα δεν θα υπήρχε και η ζωή της πρωταγωνίστριας θα ήταν διαφορετική. Διαφωνώ! Αλεξάνδρα και Ντάτα δεν είναι δύο διαφορετικά πρόσωπα δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ τους. Δεν σκότωσε το σκυλάκι της Άννας η Ντάτα. Δεν είπε στον Άγγελο με ήρεμο και ψυχρό βλέμμα ότι θα σκοτώσει όποιον τον πειράξει η Ντάτα. Δεν άκουγε με θαυμασμό τις ιστορίες του Μένιου για τον υπόκοσμο η Ντάτα. Αυτά τα έκανε η Αλεξάνδρα. Μια χαρά ήξερε και αυτή να πετά απειλές και να σκοτώνει. Δεν έχω καμία αμφιβολία πως αν ο Άγγελος ζούσε και μπλέκονταν στο δρόμο σε έναν απλό καβγά με κάποιον άγνωστο αυτή θα είχε πάρει το όπλο θα τον είχε βρει και θα τον είχε σκοτώσει. Κι αν δεν είχε όπλο θα τον έπνιγε. Πόρνη δεν θα γίνονταν ούτε θα άνοιγε τον οίκο ανοχής αλλά το λαθρεμπόριο στον Πειραιά μπορεί και να το έκανε στα κρυφά από τον Άγγελο. Μια χαρά κακιά ήταν και η Αλεξάνδρα. Το επιχείρημα ότι παλεύουν μέσα σε αυτόν τον χαρακτήρα η καλή Αλεξάνδρα και ο δαίμονας Ντάτα δεν με έπεισε..
Τη λογική ''καλά έκανα και το σκότωσα το σκουλήκι της κοινωνίας αφού εσείς οι αστυνομικοί είστε άχρηστοι και δεν μπορέσατε να τον συλλάβετε εγώ απλώς απέδωσα δικαιοσύνη και τον τιμώρησα με τον τρόπο που του άξιζε κανονικά θα έπρεπε να με ευχαριστείτε και να χαίρεστε που πέθανε ένα ακόμα απόβρασμα και όχι να μου μιλάτε για τους νόμους σας και την ηθική κύριε αστυνόμε'' δεν τη δέχομαι και δεν την επικροτώ. Η Ντάτα ήταν δολοφόνος. Σκότωνε κόσμο όπως σκότωνε και ο Φιλώτας και ο Δούκας και ο Τούρκος και ο Τόλης και όλοι οι υπόλοιποι που σκότωσε και πέταξε στη θάλασσα. Δεν υπάρχει καλός και κακός δολοφόνος. Ο δολοφόνος είναι δολοφόνος, αφαιρεί ανθρώπινη ζωή. Το ψευτοδίλημμα ''σκότωσα ένα απόβρασμα και δεν μετανιώνω γιατί καλό έκανα στον κόσμο και όχι κακό. Εγώ δεν σκοτώνω οικογενειάρχες και καλούς ανθρώπους αλλά αποβράσματα ''είναι απλώς ένα ψευτοδίλημμα και τίποτε περισσότερο. Επίσης τη λογική ''οι γυναίκες δείχνουν ποιές είναι και ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν τους άντρες ανοίγοντας τα πόδια τους'' δεν τη δέχομαι. Είναι υποτιμητική και για τα δύο φύλα. Και για τις γυναίκες, δεν έχουμε δύναμη μονό στο κρεβάτι, πολλές γυναίκες όλα αυτά τα χρόνια έχουν αποδείξει ότι έχουμε και μυαλό και για τους άντρες που παρουσιάζονται σαν σκυλάκια της Ντάτας και των κοριτσιών της στο οίκο της ηδονής που είχε.. Τέλος η αστυνομία παρουσιάζεται με απαράδεκτο τρόπο. Η Ντάτα σκότωνε και πέταγε το ένα πτώμα μετά το άλλο στη θάλασσα και η αστυνομία ήταν μια ανόητη υπηρεσία που έβαζε τη μία υπόθεση μετά την άλλη στο αρχείο! Απαράδεκτο και μειωτικό!!
Τρεις είναι οι λόγοι που με έκαναν να βάλω δύο αστεράκια..1. Η ιστορία της Χαριτίνης. Μια γυναίκα που άλλα ονειρεύονταν και άλλα έζησε .Είχε πολύ ενδιαφέρον η τραγική της ζωή και τα διλήμματα στα οποία βρέθηκε. 2.Το κεφάλαιο με τη Γερμανική κατοχή και την αντίσταση. Το μοναδικό κεφάλαιο που βρήκα μια κάποια λογική στις πράξεις της Ντάτα. 3.Τα ιστορικά γεγονότα. Η Ντάτα γεννιέται τη μέρα που η Θεσσαλονίκη απελευθερώνεται και ζει την καταστροφή του 1922, τους πρόσφυγες που έρχονται στην Ελλάδα, τον Μεταξά, τον πόλεμο ,τη γερμανική κατοχή, την αντίσταση, την απελευθέρωση, τον εμφύλιο. Εδώ δεν γίνεται το ίδιο λάθος που έγινε στο Όσο αντέχει η ψυχή που η Ηρώ είναι σαν να ζει σε μια χώρα χωρίς προβλήματα. Εδώ η Ντάτα συνδέει μεγάλο μέρος της ζωής της με τα ιστορικά γεγονότα. Δεν ζει ανεξάρτητα από αυτά. Μου άρεσε και η παρουσίαση τους κάποιοι μπορεί να βρουν κουραστικό τον αναλυτικό τρόπο που παρουσιάζονται αλλά εγώ αγαπώ την ιστορία και καθόλου δεν με ενόχλησε να διαβάζω για τον Βενιζέλο τη διαμάχη με τον βασιλιά τη μικρασιατική καταστροφή και ότι άλλο ακολούθησε από εκεί και πέρα…
Το Με λένε Ντάτα μου θύμισε σαπουνόπερα αλλά με κακογραμμένο ρηχό σενάριο, αστείους διαλόγους, γραφή που απλώς παρουσίαζε τα γεγονότα χωρίς συναίσθημα, που το μόνο που ήθελε ήταν να εξυψώσει στα μάτια μου την πρωταγωνίστρια για να δικαιολογήσω τις ενέργειες της. Το ότι θέλησε να εκδικηθεί τον πατέρα της για τον Άγγελο μπόρεσα να το καταλάβω αλλά τη λογική της ''δεν μετανιώνω για τίποτα'' δεν την καταλαβαίνω. Ούτε δικαιολογώ τα όσα έκανε ως Ντάτα. Είχε τα πάντα, μια μεγάλη περιουσία, θα μπορούσε να βοηθήσει με αυτή ένα σωρό κόσμο όπως έκανε και ως Ντατα, γιατί να γίνει πόρνη από επιλογή;; Γιατί να μη βοηθήσει τον κόσμο ως μια κυρία της καλής κοινωνίας αρνούμενη φυσικά τα προξενιά που θα της έκαναν; Τη δύναμη την αποφασιστικότητα και τον χαρακτήρα τα είχε. Δεν ήταν Χαριτίνη. Γιατί λοιπόν να μην επιλέξει τη φωτεινή πλευρά, να βοηθήσει με την περιουσία της στα κρυφά αν το ήθελε τον κόσμο και να ζήσει μια ζωή διεκδικώντας πράγματα για εκείνη και τις άλλες γυναίκες ζώντας έντονα αλλά χωρίς να σκοτώνει κόσμο να κάνει λαθρεμπόριο και να γίνει πόρνη. Είχε και άλλες επιλογές, δεν της έβαλε κανείς το μαχαίρι στο λαιμό και την έσυρε με το ζόρι στον υπόκοσμο και στην πορνεία.. Θέλεις να μου μιλήσεις για μια κακιά χωρίς ηθικούς φραγμούς γυναίκα που δεν πιστεύει σε Θεό και ανθρώπινους νόμους; Ωραία. Δικαίωμα σου. Αλλά δικαιολόγησε μου τις πράξεις της και τους λόγους που την οδήγησαν εκεί που την οδήγησαν. Μην το ρίχνεις ούτε στα γονίδια ούτε σε δύο προσωπικότητες που μάχονται στο ίδιο σώμα.. Η Αλεξάνδρα του Όσο αντέχει η ψυχή μου άρεσε, η Αλεξάνδρα του Με λένε Ντάτα με απογοήτευσε. Μπορεί να του έβαλα δύο αστεράκια αλλά αν με ρωτήσει κάποιος φίλος μου ή γνωστός ''να το αγοράσω'' θα του πω ''όχι''.
This entire review has been hidden because of spoilers.
April 8, 2015
Πρώτη φορά που δε μένω ικανοποιημένη από ένα βιβλίο της Λένα Μαντά. Πάντα τα βιβλία της μου προσφεραν συγκινήσεις, συναίσθημα. Το συγκεκριμένο βιβλίο θα έλεγα με απογοητευσε. Η ενσταση μου δε βρίσκεται τόσο στο χαρακτήρα της Ντάτας αλοίμονο δεν περιμένεις πάντα να διαβάσεις για ευχάριστους, γλυκαναλατους αλάνθαστους χαρακτήρες αλλά στο σύνολο του βιβλίου. Εκτος του ότι βρήκα αρκετά σημεία του πολύ κουραστικά για τον αναγνώστη υπήρξαν στιγμές που δεν ηξερα αν διάβαζα βιβλίο ή εβλεπα μια συρραφή λάμψης, απαγορευμένης αγάπης, εζελ και καλώς ήρθε το δολλάριο μαζί. υπερβολικό καθολη τη διάρκεια του ενω στο σημείο περιγραφής των ιστορικών γεγονότων κουράστηκα τόσο πολύ. Θεωρω εκτενείς τις αναφορές και θα μπορουσαν να παραλειφθούν.
Προφανώς δεν μπορούμε να πουμε σε ενα συγγραφεα τι να γράψει και πως όμως αν μου εδιναν αυτό το βιβλίο να το διαβάσω χωρις να ξέρω τη συγγραφέα του σε καμία περίπτωση δε θα βρισκα καπου μέσα τη Λένα Μαντά που αγάπησα.
Προφανώς δεν μπορούμε να πουμε σε ενα συγγραφεα τι να γράψει και πως όμως αν μου εδιναν αυτό το βιβλίο να το διαβάσω χωρις να ξέρω τη συγγραφέα του σε καμία περίπτωση δε θα βρισκα καπου μέσα τη Λένα Μαντά που αγάπησα.
August 15, 2015
Έχω διαβάσει μόνο 2 βιβλία της Μαντά και αυτό είναι το τρίτο.
Σε κάθε βιβλίο της, αυτό που με εντυπωσίασε ήταν όχι τόσο η υπόθεση, αλλά ο τρόπος που ξετυλίγεται μέσα σε όλο το βιβλίο, και ο ρυθμός του. Πραγματικά, αν δεν είστε έτοιμοι να ''κολλήσετε'' με ένα βιβλίο, μην διαβάσετε κάποιο της Μαντά. Στην κυριολεξία δεν θα θέλετε να το αφήσετε από τα χέρια σας.
Ειδικότερα για αυτό το βιβλίο, η υπόθεση ήταν αρκετά καλή, αν και το τέλος ήταν αρκετά προβλέψιμο για μένα. Η Μαντά μπόρεσε και δημιούργησε μία ξεχωριστή γυναικεία προσωπικότητα η οποία διαμορφώνεται σε όλο το βιβλίο μέχρι το τέλος.
Σε κάθε βιβλίο της, αυτό που με εντυπωσίασε ήταν όχι τόσο η υπόθεση, αλλά ο τρόπος που ξετυλίγεται μέσα σε όλο το βιβλίο, και ο ρυθμός του. Πραγματικά, αν δεν είστε έτοιμοι να ''κολλήσετε'' με ένα βιβλίο, μην διαβάσετε κάποιο της Μαντά. Στην κυριολεξία δεν θα θέλετε να το αφήσετε από τα χέρια σας.
Ειδικότερα για αυτό το βιβλίο, η υπόθεση ήταν αρκετά καλή, αν και το τέλος ήταν αρκετά προβλέψιμο για μένα. Η Μαντά μπόρεσε και δημιούργησε μία ξεχωριστή γυναικεία προσωπικότητα η οποία διαμορφώνεται σε όλο το βιβλίο μέχρι το τέλος.
July 19, 2013
Είμαι ένοχη για όλα τα αμαρτήματα που μπορεί να φανταστεί η Εκκλησία ή η Αστυνομία, κι όμως δεν αισθάνομαι ένοχη για τίποτα.Με λένε Ντάτα και δεν μετανιώνω.
Μόνο αυτές οι 2 προτάσεις με έκαναν να θέλω να το διαβάσω..Δε με απογοήτευσε η Ντάτα..Ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα να είναι..Μία γυναίκα τιμωρός..Τιμωρός στους άλλους αλλά πρώτα στον εαυτό της..Δύο γυναίκες σε ένα σώμα..Το Καλό και το Κακό..Η Αλεξάνδρα και η Ντάτα...
Μόνο αυτές οι 2 προτάσεις με έκαναν να θέλω να το διαβάσω..Δε με απογοήτευσε η Ντάτα..Ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα να είναι..Μία γυναίκα τιμωρός..Τιμωρός στους άλλους αλλά πρώτα στον εαυτό της..Δύο γυναίκες σε ένα σώμα..Το Καλό και το Κακό..Η Αλεξάνδρα και η Ντάτα...
July 17, 2014
«Με λένε Ντάτα...Χρόνια τώρα. Κοντεύω κι εγώ να ξεχάσω πως κάποτε με βάφτισαν Αλεξάνδρα Σαλβάνου, του Ροβέρτου και της Χαριτίνης. Ζω σε έναν άλλο κόσμο, που μόνη μου έφτιαξα, με δικούς μου νόμους. Με λένε Ντάτα και δε μετανιώνω».
Το βιβλίο, αν και πάσχει από λογοτεχνικής άποψης, με κράτησε. Δεν μπορούσα να το αφήσω. Όχι από αγωνία ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Από περιέργεια. Η συγγραφέας έφτιαξε έναν κόσμο κι έπλασε μιαν ηρωίδα που αναρωτιόμουν πώς θα τα χειριστεί και πού θα καταλήξει. Και ομολογώ ότι ο χειρισμός ήταν έξυπνος και ακριβώς αυτός που έπρεπε.
Η Αλεξάνδρα Σαλβάνου γεννήθηκε τη δεκαετία του 1910 σε πλούσια οικογένεια της Κηφισιάς. Ο πατέρας της, Ροβέρτος, ήταν πλούσιος και αρκετά χρόνια μεγαλύτερος της συζύγου του, Χαριτίνης. Παντρεύτηκαν από προξενιό και ο έρωτας δεν τους έκανε τη χάρη να φωλιάσει στη σχέση τους. Τα πράγματα επιδεινώθηκαν όταν η Χαριτίνη γέννησε τον καθυστερημένο νοητικά Λορέντζο, που απεβίωσε στο όγδοο έτος της ηλικίας του. Οι καβγάδες και η ένταση έδωσαν τη θέση τους στην αδιαφορία, ώσπου η Χαριτίνη γνώρισε έναν άλλον άντρα και παρασύρθηκε στη δίνη του έρωτά του. Τα «πρέπει» και οι κοινωνικές επιταγές οδήγησαν το ζευγάρι στο χωρισμό. Ένα βράδυ αποκριάς, η Χαριτίνη ήταν τόσο γοητευτική που ο Ροβέρτος μοιράστηκε ξανά το κρεβάτι του μαζί της. Και γεννήθηκε η Αλεξάνδρα. Ένα πλάσμα που από την αρχή γύρισε την πλάτη του στον κόσμο, λες και μάντευε τη συνέχεια της ζωής. Ο εραστής επέστρεψε από την Αλεξάνδρεια και η Χαριτίνη δεν άντεξε την απόσταση, το ειδύλλιο ξανάρχισε. Ο Ροβέρτος το έμαθε και έστησε ολόκληρη πλεκτάνη για να τους δολοφονήσει χωρίς να φανεί ένοχος στην Αστυνομία.
Χρόνια αργότερα και όσο η Αλεξάνδρα μεγάλωνε με οξυμμένες αισθήσεις και παρατηρητικότητα αντιστρόφως ανάλογη της ηλικίας της, ο πατέρας της γνώρισε, ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε μια χήρα που έπαιξε το παιχνίδι της άριστα, αποσκοπώντας στην περιουσία του ξεμυαλισμένου Ροβέρτου. Η Αλεξάνδρα και η Άννα Ιακωβίνου αντιπάθησαν αμέσως η μία την άλλη. Όταν η Άννα συκοφάντησε στον άντρα της τον αγνό και άδολο έρωτα που αναπτύχθηκε μεταξύ της Αλεξάνδραας και του Άγγελου, του γιου της μαγείρισσάς τους και πρόσφυγα από τη Σμύρνη του 1922, με αποτέλεσμα ο Άγγελος να δολοφονηθεί, η τετραπέρατη Αλεξάνδρα σπάει οριστικά τους δεσμούς της με το παρελθόν: καταστρέφει την τιμή και την υπόληψη της μητριάς και του πατέρα της, χειρίζεται έτσι τα πράγματα που κληρονομεί την αμύθητη περιουσία της οικογένειάς της κι εξαφανίζεται.
Έτσι τελειώνει η ιστορία της Αλεξάνδρας Σαλβάνου και ξεκινάει η ιστορία της Ντάτας, μιας μυστηριώδους γυναίκας που ιδρύει στην Κυψέλη τον καλύτερο οίκο ανοχής της Αθήνας, ανακατεύεται σε λαθρεμπόριο, χασίς και άλλες παράνομες δοσοληψίες, όχι όμως ναρκωτικά. Θανάσιμος αντίπαλός της ο Ενωμοτάρχης και αργότερα Αστυνόμος Σαββίδης που αγωνιζεται και δεν καταφέρνει να της προσάψει κάτι χειροπιαστά επιλήψιμο ώστε να την κλείσει στη φυλακή. Το βιβλίο περιγράφει τα έργα και τις ημέρες της μεγαλύτερης πατρόνας των Αθηνών, μιας γυναίκας που δίστασε να ξαναγαπήσει και χάρισε το σώμα της και την πολυτελή περιποίησή της σε όποιον πλήρωνε καλά για να περάσει ένα βράδυ μαζί της ή με τα κορίτσια της.
Σας το έγραψα, η ιστορία δεν είναι συνηθισμένη, θα έλεγα και αρκετά παρατραβηγμένη, όμως ο τρόπος που χειρίζεται την ιστορία και την εξέλιξη του χαρακτήρα της Ντάτας η συγγραφέας είναι πολύ καλός. Δολοφονίες, ξεκαθάρισμα λογαριασμών, πορνεία, χαρτιά και μπαρμπούτι, όλα με φόντο τα ιστορικά γεγονότα που συντάραξαν την Ελλάδα από τη δικτατορία του Μεταξά ως τη λήξη του Εμφυλίου. Εκτός από τις καθημερινές περιπέτειες που μπορεί να συναντήσει μια νονά της νύχτας, με πολύ καλό τρόπο γράφτηκαν οι συναναστροφές της Ντάτας στην Κατοχή με τους κατακτητές και τον αγώνα που έδωσε κι αυτή και τα κορίτσια της να αντλούν πληροφορίες από τους Γερμανούς και τους Ιταλούς για να τις διοχετεύουν στην Εθνική Αντίσταση. Ένας Άγγλος, που βρήκε καταφύγιο στο «σπίτι» της, επέστρεψε μετά τον πόλεμο, την αναζήτησε και την παρέσυρε να αποσυρθούν στη Σητεία. Η χαρά, ο έρωτας, η ηρεμία και η ανάπαυλα σκλήρυναν την Ντάτα που αρνιόταν πεισματικά να ραγίσει την πανοπλία της και να δοθεί στον έρωτα, οπότε σύντομα επέστρεψε στις δουλειές της.
Αρκετές σελίδες ρομαντικού χαρακτήρα τις προσπέρασα (δεν προσθέτανε και τίποτα ουσιαστικό άλλωστε στην πορεία της ιστορίας), κάποιες εικόνες με σόκαραν που δίνονταν τόσο απροκάλυπτα (περιγραφή ερωτικών σκηνών μέσα από κλειδαρότρυπα κλπ., κάτι που δείχνει ολοφάνερα την αγωνία της συγγραφέως να τραβήξει κοινό που λατρεύει αναγνώσματα τύπου Πενήντα αποχρώσεις του γκρι) και κάποια στιγμη έφτασα να αναρωτηθώ κάποια μάλλον παλαιομοδίτικα πράγματα, του στυλ: «Κι αν αυτό το βιβλίο το διαβάσουν έφηβες κοπέλες, δουν πόσο ωραία και απλά και εύκολα τα περιγράφει η συγγραφέας και θελήσουν να ακολουθήσουν το παράδειγμά της;». Από την άλλη, η ολοκλήρωση της ιστορίας που δίνει τροφή για άλλου είδους, σοβαρότερες, σκέψεις και το γεγονός ότι καθημερινά κατακλυζόμαστε από αρνητικές εικόνες και εμπειρίες πολλών ειδών με έκανε να ανακρούσω πρύμναν και να πάψω να σκέφτομαι κάτι τέτοιο.
Μια μεγάλη και σοβαρή αντίρρηση έχω ως προς τις πρώτες σελίδες, όπου η συγγραφέας στην προσπάθειά της να αποδώσει ακριβώς το κλίμα της εποχής βάζει τους γονείς της Ντάτας να μιλάνε στην καθαρεύουσα και μάλιστα κάπου κάπου ξεπετάγεται και μια συζήτηση για τον δημοτικισμό. Δυστυχώς όμως η γλώσσα που χρησιμοποιείται κάθε άλλο παρά καθαρεύουσα είναι. Έχουμε έναν αχταρμά νεοελληνικών λέξεων και καθαρευουσιάνικής σύνταξης και γραμματικής, με πολλά λάθη (τυχαία παραδείγματα: «επιστήμοναν» σελ. 22, «έχεις ηκούσει» σελ. 43, «...τας ίδιας διαπιστώσεις κάναμε...» και όχι ιδίας π. χ. ��ελ. 104). Θα προτιμούσα είτε να παραλειπόταν αυτή η επιλογή είτε να γινόταν προσεκτικότερη επιμέλεια του κειμένου (δε γίνεται να μη γελάσεις στο σημείο όπου η Ντάτα εκβιάζει τον κάθιδρο πατέρα της μες στη νύχτα κι αυτός, παρ' όλο τον τρόμο του, συνεχίζει να ομιλεί στην καθαρεύουσα!).
Σε γενικές γραμμές, το βιβλίο κρατάει τον αναγνώστη. Είναι ένα γυναικείο μυθιστόρημα για αναγνώστες χωρίς απαιτήσεις και μια καλοδουλεμένη, πλούσια, ρομαντική και ταυτόχρονα σκληρή ιστορία, αν και υπερβολική και κάπου κάπου ακραία. Παρ' όλ' αυτά, πιστέψτε με, αν ευχαριστηθήκατε αυτό το βιβλίο, σίγουρα θα υπάρχουν και πολύ καλύτερα μυθιστόρηματα άλλων συγγραφέων που πρέπει να τα διαβάσετε. Γι' αυτό το λόγο άλλωστε κάνω και αυτές τις παρουσιάσεις. Αν σας άρεσε το βιβλίο, έχει καλώς, πάντα μια γνώμη είναι υποκειμενική, μη μείνετε όμως μόνο σε αυτού του είδους τα βιβλία, μη φοβηθείτε να ψάξετε και να ξεψαχνίσετε, νά 'στε σίγουροι ότι θα ανταμειφθείτε.
SPOILERS
Το τέλος είναι αυτό ακριβώς που αρμόζει στην Ντάτα: μυστηριώδης, απόλυτη, μυστικοπαθής, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, αποφασίζει ξαφνικά και μετά από κάποια άσχημα γεγονότα, ίσως και σε συνδυασμό με το ότι κοντεύει πια τα σαράντα κι έτσι ό,τι αγάπησε το σιχάθηκε, να τα παρατήσει όλα και να εξαφανιστεί. Κλείνει τα σπίτια, αφήνει την περιουσία της στους έμπιστους, δικούς της ανθρώπους και χάνεται. Αυτή ακριβώς είναι η Ντάτα λοιπόν, μια σκιά, ένα αίνιγμα, ένα διπρόσωπο (με την καλή έννοια) πλάσμα, που βοήθησε όσους είχαν ανάγκη και τιμώρησε όσους ξέφευγαν από τις δαγκάνες του νόμου.
Το βιβλίο, αν και πάσχει από λογοτεχνικής άποψης, με κράτησε. Δεν μπορούσα να το αφήσω. Όχι από αγωνία ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Από περιέργεια. Η συγγραφέας έφτιαξε έναν κόσμο κι έπλασε μιαν ηρωίδα που αναρωτιόμουν πώς θα τα χειριστεί και πού θα καταλήξει. Και ομολογώ ότι ο χειρισμός ήταν έξυπνος και ακριβώς αυτός που έπρεπε.
Η Αλεξάνδρα Σαλβάνου γεννήθηκε τη δεκαετία του 1910 σε πλούσια οικογένεια της Κηφισιάς. Ο πατέρας της, Ροβέρτος, ήταν πλούσιος και αρκετά χρόνια μεγαλύτερος της συζύγου του, Χαριτίνης. Παντρεύτηκαν από προξενιό και ο έρωτας δεν τους έκανε τη χάρη να φωλιάσει στη σχέση τους. Τα πράγματα επιδεινώθηκαν όταν η Χαριτίνη γέννησε τον καθυστερημένο νοητικά Λορέντζο, που απεβίωσε στο όγδοο έτος της ηλικίας του. Οι καβγάδες και η ένταση έδωσαν τη θέση τους στην αδιαφορία, ώσπου η Χαριτίνη γνώρισε έναν άλλον άντρα και παρασύρθηκε στη δίνη του έρωτά του. Τα «πρέπει» και οι κοινωνικές επιταγές οδήγησαν το ζευγάρι στο χωρισμό. Ένα βράδυ αποκριάς, η Χαριτίνη ήταν τόσο γοητευτική που ο Ροβέρτος μοιράστηκε ξανά το κρεβάτι του μαζί της. Και γεννήθηκε η Αλεξάνδρα. Ένα πλάσμα που από την αρχή γύρισε την πλάτη του στον κόσμο, λες και μάντευε τη συνέχεια της ζωής. Ο εραστής επέστρεψε από την Αλεξάνδρεια και η Χαριτίνη δεν άντεξε την απόσταση, το ειδύλλιο ξανάρχισε. Ο Ροβέρτος το έμαθε και έστησε ολόκληρη πλεκτάνη για να τους δολοφονήσει χωρίς να φανεί ένοχος στην Αστυνομία.
Χρόνια αργότερα και όσο η Αλεξάνδρα μεγάλωνε με οξυμμένες αισθήσεις και παρατηρητικότητα αντιστρόφως ανάλογη της ηλικίας της, ο πατέρας της γνώρισε, ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε μια χήρα που έπαιξε το παιχνίδι της άριστα, αποσκοπώντας στην περιουσία του ξεμυαλισμένου Ροβέρτου. Η Αλεξάνδρα και η Άννα Ιακωβίνου αντιπάθησαν αμέσως η μία την άλλη. Όταν η Άννα συκοφάντησε στον άντρα της τον αγνό και άδολο έρωτα που αναπτύχθηκε μεταξύ της Αλεξάνδραας και του Άγγελου, του γιου της μαγείρισσάς τους και πρόσφυγα από τη Σμύρνη του 1922, με αποτέλεσμα ο Άγγελος να δολοφονηθεί, η τετραπέρατη Αλεξάνδρα σπάει οριστικά τους δεσμούς της με το παρελθόν: καταστρέφει την τιμή και την υπόληψη της μητριάς και του πατέρα της, χειρίζεται έτσι τα πράγματα που κληρονομεί την αμύθητη περιουσία της οικογένειάς της κι εξαφανίζεται.
Έτσι τελειώνει η ιστορία της Αλεξάνδρας Σαλβάνου και ξεκινάει η ιστορία της Ντάτας, μιας μυστηριώδους γυναίκας που ιδρύει στην Κυψέλη τον καλύτερο οίκο ανοχής της Αθήνας, ανακατεύεται σε λαθρεμπόριο, χασίς και άλλες παράνομες δοσοληψίες, όχι όμως ναρκωτικά. Θανάσιμος αντίπαλός της ο Ενωμοτάρχης και αργότερα Αστυνόμος Σαββίδης που αγωνιζεται και δεν καταφέρνει να της προσάψει κάτι χειροπιαστά επιλήψιμο ώστε να την κλείσει στη φυλακή. Το βιβλίο περιγράφει τα έργα και τις ημέρες της μεγαλύτερης πατρόνας των Αθηνών, μιας γυναίκας που δίστασε να ξαναγαπήσει και χάρισε το σώμα της και την πολυτελή περιποίησή της σε όποιον πλήρωνε καλά για να περάσει ένα βράδυ μαζί της ή με τα κορίτσια της.
Σας το έγραψα, η ιστορία δεν είναι συνηθισμένη, θα έλεγα και αρκετά παρατραβηγμένη, όμως ο τρόπος που χειρίζεται την ιστορία και την εξέλιξη του χαρακτήρα της Ντάτας η συγγραφέας είναι πολύ καλός. Δολοφονίες, ξεκαθάρισμα λογαριασμών, πορνεία, χαρτιά και μπαρμπούτι, όλα με φόντο τα ιστορικά γεγονότα που συντάραξαν την Ελλάδα από τη δικτατορία του Μεταξά ως τη λήξη του Εμφυλίου. Εκτός από τις καθημερινές περιπέτειες που μπορεί να συναντήσει μια νονά της νύχτας, με πολύ καλό τρόπο γράφτηκαν οι συναναστροφές της Ντάτας στην Κατοχή με τους κατακτητές και τον αγώνα που έδωσε κι αυτή και τα κορίτσια της να αντλούν πληροφορίες από τους Γερμανούς και τους Ιταλούς για να τις διοχετεύουν στην Εθνική Αντίσταση. Ένας Άγγλος, που βρήκε καταφύγιο στο «σπίτι» της, επέστρεψε μετά τον πόλεμο, την αναζήτησε και την παρέσυρε να αποσυρθούν στη Σητεία. Η χαρά, ο έρωτας, η ηρεμία και η ανάπαυλα σκλήρυναν την Ντάτα που αρνιόταν πεισματικά να ραγίσει την πανοπλία της και να δοθεί στον έρωτα, οπότε σύντομα επέστρεψε στις δουλειές της.
Αρκετές σελίδες ρομαντικού χαρακτήρα τις προσπέρασα (δεν προσθέτανε και τίποτα ουσιαστικό άλλωστε στην πορεία της ιστορίας), κάποιες εικόνες με σόκαραν που δίνονταν τόσο απροκάλυπτα (περιγραφή ερωτικών σκηνών μέσα από κλειδαρότρυπα κλπ., κάτι που δείχνει ολοφάνερα την αγωνία της συγγραφέως να τραβήξει κοινό που λατρεύει αναγνώσματα τύπου Πενήντα αποχρώσεις του γκρι) και κάποια στιγμη έφτασα να αναρωτηθώ κάποια μάλλον παλαιομοδίτικα πράγματα, του στυλ: «Κι αν αυτό το βιβλίο το διαβάσουν έφηβες κοπέλες, δουν πόσο ωραία και απλά και εύκολα τα περιγράφει η συγγραφέας και θελήσουν να ακολουθήσουν το παράδειγμά της;». Από την άλλη, η ολοκλήρωση της ιστορίας που δίνει τροφή για άλλου είδους, σοβαρότερες, σκέψεις και το γεγονός ότι καθημερινά κατακλυζόμαστε από αρνητικές εικόνες και εμπειρίες πολλών ειδών με έκανε να ανακρούσω πρύμναν και να πάψω να σκέφτομαι κάτι τέτοιο.
Μια μεγάλη και σοβαρή αντίρρηση έχω ως προς τις πρώτες σελίδες, όπου η συγγραφέας στην προσπάθειά της να αποδώσει ακριβώς το κλίμα της εποχής βάζει τους γονείς της Ντάτας να μιλάνε στην καθαρεύουσα και μάλιστα κάπου κάπου ξεπετάγεται και μια συζήτηση για τον δημοτικισμό. Δυστυχώς όμως η γλώσσα που χρησιμοποιείται κάθε άλλο παρά καθαρεύουσα είναι. Έχουμε έναν αχταρμά νεοελληνικών λέξεων και καθαρευουσιάνικής σύνταξης και γραμματικής, με πολλά λάθη (τυχαία παραδείγματα: «επιστήμοναν» σελ. 22, «έχεις ηκούσει» σελ. 43, «...τας ίδιας διαπιστώσεις κάναμε...» και όχι ιδίας π. χ. ��ελ. 104). Θα προτιμούσα είτε να παραλειπόταν αυτή η επιλογή είτε να γινόταν προσεκτικότερη επιμέλεια του κειμένου (δε γίνεται να μη γελάσεις στο σημείο όπου η Ντάτα εκβιάζει τον κάθιδρο πατέρα της μες στη νύχτα κι αυτός, παρ' όλο τον τρόμο του, συνεχίζει να ομιλεί στην καθαρεύουσα!).
Σε γενικές γραμμές, το βιβλίο κρατάει τον αναγνώστη. Είναι ένα γυναικείο μυθιστόρημα για αναγνώστες χωρίς απαιτήσεις και μια καλοδουλεμένη, πλούσια, ρομαντική και ταυτόχρονα σκληρή ιστορία, αν και υπερβολική και κάπου κάπου ακραία. Παρ' όλ' αυτά, πιστέψτε με, αν ευχαριστηθήκατε αυτό το βιβλίο, σίγουρα θα υπάρχουν και πολύ καλύτερα μυθιστόρηματα άλλων συγγραφέων που πρέπει να τα διαβάσετε. Γι' αυτό το λόγο άλλωστε κάνω και αυτές τις παρουσιάσεις. Αν σας άρεσε το βιβλίο, έχει καλώς, πάντα μια γνώμη είναι υποκειμενική, μη μείνετε όμως μόνο σε αυτού του είδους τα βιβλία, μη φοβηθείτε να ψάξετε και να ξεψαχνίσετε, νά 'στε σίγουροι ότι θα ανταμειφθείτε.
SPOILERS
Το τέλος είναι αυτό ακριβώς που αρμόζει στην Ντάτα: μυστηριώδης, απόλυτη, μυστικοπαθής, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, αποφασίζει ξαφνικά και μετά από κάποια άσχημα γεγονότα, ίσως και σε συνδυασμό με το ότι κοντεύει πια τα σαράντα κι έτσι ό,τι αγάπησε το σιχάθηκε, να τα παρατήσει όλα και να εξαφανιστεί. Κλείνει τα σπίτια, αφήνει την περιουσία της στους έμπιστους, δικούς της ανθρώπους και χάνεται. Αυτή ακριβώς είναι η Ντάτα λοιπόν, μια σκιά, ένα αίνιγμα, ένα διπρόσωπο (με την καλή έννοια) πλάσμα, που βοήθησε όσους είχαν ανάγκη και τιμώρησε όσους ξέφευγαν από τις δαγκάνες του νόμου.
May 25, 2013
Η Ντάτα ήταν απολαυστική όπως ακριβώς την περίμενα! Δύο άνθρωποι σε ένα σώμα. Ένα πλάσμα παράξενο που δείχνει από τα πρώτα χρόνια της ζωής του τη διαφορετικότητά του!Φυσικά όταν μεγαλώνεις μέσα σε μια οικογένεια όπως αυτή των Σαλβάνων, δεν περιμένεις να είσαι και το πιο απλό και συνηθισμένο πλάσμα στον κόσμο, αλλά σίγουρα η Ντάτα ξεπερνά την πεπατημένη... Η Ντάτα είναι ένας ξεχωριστός χαρακτήρας, πολύ διαφορετικός από τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, με μοναδικά χαρίσματα που της δίνουν τα εφόδια να επιβιώνει σε ένα σκληρό κόσμο, που όμως διάλεξε να ζει και να διαφεντεύει. Η κυρία Μαντά, άφησε πραγματικά τον εαυτό της ελεύθερο να δημιουργήσει μια γυναίκα που όμοιά της δεν υπάρχει και πιστεύω τα κατάφερε! Τα ιστορικά στοιχεία που μας δίνει μέσα από την ιστορία της Ντάτας έτσι όπως ενσωματώνει το ρόλο της στην πορεία της νεώτερης Ελλάδας, δεν ξενίζουν καθόλου. Αντιθέτως, αντικατοπτρίζουν τον αγώνα, τον μόχθο και την πραγματικότητα των Αθηναίων της εποχής. Άλλο ένα αριστούργημα τολμώ να πω...! Συγχαρητήρια Λένα μου!!!
January 20, 2017
Διαβάζοντας τα σχόλια για αυτό το βιβλίο τα συναισθήματα ήταν αντικρουόμενα. Έτσι, αποφάσισα να το αγοράσω για να το διαβάσω αφού πρώτα είχα διαβάσει το "Όσο αντέχει η ψυχή", το οποίο παρεπιπτόντως δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα.
Το βιβλίο αυτό δεν έχει να σου προσφέρει τίποτα από γνώσεις,όπως κ όλα τα βιβλία που συγκαταλέγονται σε αυτή την κατηγορία. Αυτό όμως που σου προσφέρουν είναι να σε κάνουν να ξεχαστείς κ να ταξιδέψεις σε άλλες ζωές κ εποχές. Να σε κάνουν να ξεχάσεις όλα αυτά που σε απασχολούν κ να μη σκέφτεσαι τίποτα άλλο. Να σε κάνουν να ζήσεις μια φανταστική ζωή που πολύ θα ήθελες να ζήσεις.
Για αυτους λοιπόν τους λόγους έβαλα 4* γιατί το βιβλίο αυτό με κράτησε,το διάβαζα συνέχεια μέχρι να το τελειώσω γιατί είχα απορία κ περιέργεια για τη συνέχεια. Η Ντάτα ήταν μια γυναίκα σίγουρη,πατούσε γερά στα πόδια της κ ήξερε τι ήθελε. Σε πολλά σημεία τη ζήλεψα,όχι για το επάγγελμα της προς Θεού, αλλά για την αντιμετώπισης της σε πολλές καταστάσεις.
Δεν ξέρω αν υπάρχει ή αν υπήρξε ποτέ μια τέτοια γυναίκα!!!!
Το βιβλίο αυτό δεν έχει να σου προσφέρει τίποτα από γνώσεις,όπως κ όλα τα βιβλία που συγκαταλέγονται σε αυτή την κατηγορία. Αυτό όμως που σου προσφέρουν είναι να σε κάνουν να ξεχαστείς κ να ταξιδέψεις σε άλλες ζωές κ εποχές. Να σε κάνουν να ξεχάσεις όλα αυτά που σε απασχολούν κ να μη σκέφτεσαι τίποτα άλλο. Να σε κάνουν να ζήσεις μια φανταστική ζωή που πολύ θα ήθελες να ζήσεις.
Για αυτους λοιπόν τους λόγους έβαλα 4* γιατί το βιβλίο αυτό με κράτησε,το διάβαζα συνέχεια μέχρι να το τελειώσω γιατί είχα απορία κ περιέργεια για τη συνέχεια. Η Ντάτα ήταν μια γυναίκα σίγουρη,πατούσε γερά στα πόδια της κ ήξερε τι ήθελε. Σε πολλά σημεία τη ζήλεψα,όχι για το επάγγελμα της προς Θεού, αλλά για την αντιμετώπισης της σε πολλές καταστάσεις.
Δεν ξέρω αν υπάρχει ή αν υπήρξε ποτέ μια τέτοια γυναίκα!!!!
October 30, 2020
Η Ντατα είναι μια γυναίκα που παραβαίνει ηθικούς και μη νόμους προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς της. Σε κρατάει σε εγρήγορση, πολύ καλογραμμενος κόντρα στα συνηθισμένα χαρακτήρας. Επιπλέον μου άρεσε πολύ η χρήση της καθαρεύουσας στην αρχή του βιβλίου.
July 25, 2021
Πολύ ενδιαφέρουσα η ιστορία της Αλεξάνδρας. Γεμάτη εντάσεις, ανατροπές και συγκινήσεις.
December 2, 2014
Έχω διαβάσει όλα τα βιβλία της κ.Μαντά και έχω ξεχωρίσει την ΘΕΑΝΩ και ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ.Το συγκεκριμένο το θεωρώ υπερβολικό και θα το κατατάξω ώς μέτριο βιβλίο.Μια ιστορία παρατραβηγμένη με μια ηρωίδα χωρίς ηθικούς φραγμούς μέ ένα τρόπο σκέψης διαφορετικό και μάλιστα από μικρή ηλικία.Σε ένα σημείο ίσως κουραστικό και η εξίλιξη προβλέψιμη.Πάντως διαβάζεται εύκολα και γρήγορα με την καλογραμμένη γραφή της κυρίας Μαντά.
September 17, 2017
This is the second book of Mrs. Manta that I've red. I must say though that I've enjoyed more the first one. Don't get me wrong. This is a great book.
Ntata, is an amazing character and I get why the writer was so excited when she was writing about her. There was something in that heroine that really compels you.. Even though she seems to be the bad guy.
I really loved the first part of this book.
I give it 3 stars though, mostly because for me the last part of the book was too much. I'm not really a history person. So when the heroine got involved into some historical facts I admit it was really hard for me to keep up with the story.
But, overall, it was a well written story and I really look forward to meeting Ntata again in the other work of Mrs Manta, the one that she firstly made her appearance.
Ntata, is an amazing character and I get why the writer was so excited when she was writing about her. There was something in that heroine that really compels you.. Even though she seems to be the bad guy.
I really loved the first part of this book.
I give it 3 stars though, mostly because for me the last part of the book was too much. I'm not really a history person. So when the heroine got involved into some historical facts I admit it was really hard for me to keep up with the story.
But, overall, it was a well written story and I really look forward to meeting Ntata again in the other work of Mrs Manta, the one that she firstly made her appearance.
September 28, 2024
Ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει. Παρόλο που είναι μεγάλο, δεν είναι καθόλου βαρετό, αφού η συγγραφέας δεν σε αφήνει να αναπαυτείς ούτε λεπτό.
Λατρέψα την Ντάντα σαν χαρακτήρας, είναι ένας τύπος γυναίκας που δεν συναντάς στην καθημερινή σου ζωή. Είναι ελεύθερη από τον κόσμο και την κοινωνία, δεν την ενδιαφέρει τίποτα άλλο εκτός απο την δική της γνώμη.
Ο έρωτας και η Ντάντα δεν πάνε μαζί και αυτό μας το απέδιξε η συγγραφέας. Όσο μεγαλύτερη η ελξή τόσο και απομακρύνεται από αυτήν. Μέσα από την πλόκη, βλέπουμε έναν άλλο, μια άλλη Έλλαδα και μαζί της μια γυναίκα όπου από μικρή ηλικία έμαθε στα δύσκολα.
Η Λένα Μαντά είναι από τις αγαπημένες μου συγγραφείς, τα βιβλία της πάντα σου αφήνουν ένα ηθικό δείδαγμα.
Ανυπομωνώ για το επόμενο βιβλίο της...
Λατρέψα την Ντάντα σαν χαρακτήρας, είναι ένας τύπος γυναίκας που δεν συναντάς στην καθημερινή σου ζωή. Είναι ελεύθερη από τον κόσμο και την κοινωνία, δεν την ενδιαφέρει τίποτα άλλο εκτός απο την δική της γνώμη.
Ο έρωτας και η Ντάντα δεν πάνε μαζί και αυτό μας το απέδιξε η συγγραφέας. Όσο μεγαλύτερη η ελξή τόσο και απομακρύνεται από αυτήν. Μέσα από την πλόκη, βλέπουμε έναν άλλο, μια άλλη Έλλαδα και μαζί της μια γυναίκα όπου από μικρή ηλικία έμαθε στα δύσκολα.
Η Λένα Μαντά είναι από τις αγαπημένες μου συγγραφείς, τα βιβλία της πάντα σου αφήνουν ένα ηθικό δείδαγμα.
Ανυπομωνώ για το επόμενο βιβλίο της...
July 4, 2019
Δεν έχω διαβάσει ακόμα άλλο βιβλίο της Μαντά όμως το συγκεκριμένο έχει αρκετά απλή γραφή χωρίς πολλές "δύσκολες" λέξεις, η κρυφά νοήματα. Μου άρεσε που είχε με έξυπνο τρόπο προσθέσει ιστορικά γεγονότα χωρίς να γίνει κουραστικό το περιεχόμενο, και παρόλο τον όγκο του διαβάζεται με αμείωτο ενδιαφέρον. Η Ντάτα είναι μια γυναίκα που κάνει φριχτά εγκλήματα και το βιβλίο κατα κάποιο τρόπο της τα δικαιολογεί. Δεν την αντιπάθησα σε καμία περίπτωση αλλά δεν θα ήθελα και να την είχα γνωρίσει. Για μένα το βιβλίο αφορά την μάχη που δίνουμε όλοι ανάμεσα στον καλό και τον κακό μας εαυτό και τελικά υπερνικάει αυτό που πραγματικά είμαστε
April 20, 2021
Ένα βιβλίο που εγώ το αγάπησα πολύ. Για μένα είναι από τα καλύτερα βιβλία της κ. Μαντά.
Η ιστορία δεν είναι συνηθισμένη.
Δολοφονίες, ξεκαθάρισμα λογαριασμών, πορνεία, χαρτοπαιξίες διαδραματίζονται στην Ελλάδα από την δικτατορία του Μεταξά μέχρι και τη λήξη του Εμφυλίου.
Η Ντάτα μία γυναίκα τιμωρός για όλους ακόμα και για τον ίδιο της τον εαυτό.
Μία γυναίκα που όρισε την δική της μοίρα.
Μία πρωταγωνίστρια που δεν την συναντάς εύκολα.
Σε κάνει να ταξιδεύεις σε εκείνες τις εποχές και στέκεις απλός-αόρατος παρατηρητής στη ζωή της Ντάτα, που κάποτε λεγόταν Αλεξάνδρα Σαλβάνου.
Ένα βιβλίο μέσα σ’ ένα βράδυ. Αν το ξεκινήσεις, δεν μπορείς να το αφήσεις.
Άποψή μου! ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!
Η ιστορία δεν είναι συνηθισμένη.
Δολοφονίες, ξεκαθάρισμα λογαριασμών, πορνεία, χαρτοπαιξίες διαδραματίζονται στην Ελλάδα από την δικτατορία του Μεταξά μέχρι και τη λήξη του Εμφυλίου.
Η Ντάτα μία γυναίκα τιμωρός για όλους ακόμα και για τον ίδιο της τον εαυτό.
Μία γυναίκα που όρισε την δική της μοίρα.
Μία πρωταγωνίστρια που δεν την συναντάς εύκολα.
Σε κάνει να ταξιδεύεις σε εκείνες τις εποχές και στέκεις απλός-αόρατος παρατηρητής στη ζωή της Ντάτα, που κάποτε λεγόταν Αλεξάνδρα Σαλβάνου.
Ένα βιβλίο μέσα σ’ ένα βράδυ. Αν το ξεκινήσεις, δεν μπορείς να το αφήσεις.
Άποψή μου! ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!
July 8, 2024
Από τα αγαπημένα μου βιβλία, όχι τόσο για την υπόθεση αλλά για τον τρόπο που περιγράφει η Λ. Μαντά την ηρωίδα της, ένας από τους λόγους που διαβάζεται ευχάριστα το βιβλίο είναι η περιέργεια να δεις μέχρι που είναι ικανή να φτάσει η πρωταγωνίστρια του. Η Ντατα φαντάζει να είναι αδίστακτη, ικανή να διαπράξει κάθε είδους έγκλημα από την άλλη όμως έχει σαν απαράβατη αρχή της να μην πειράζει τους ανθρώπους που δεν της φταίνε σε τίποτα, ίσα ίσα που βοηθάει τους αδύναμους χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα ή να το διατυμπανίζει. Προσωπικά, πιστεύω ότι είναι ένα βιβλίο το οποίο διαβάζεται ευχάριστα και σε κάνει να ξεφεύγεις από την καθημερινότητα σου και τα προβλήματα που σε απασχολούν.
February 18, 2021
Αγαπώ όλα τα βιβλία της. Με συναρπάζει ο τρόπος που με παίρνει μαζί της. Νιώθω πως ζω σε όλα τα βιβλία της. Λες και είμαι και εγώ ένα κομμάτι τους. Όταν τελειώνω ένα νιώθω πως έχασα κάποιους φίλους μου και πως δεν θα ξανά ακούσω νέα τους...
Το συγκεκριμένο απλά με δυσκόλεψε που δεν ήταν όλα στα νέα ελληνικά, παρόλα αυτά θα το ξανά διάβαζα χωρίς δεύτερη σκέψη
Το συγκεκριμένο απλά με δυσκόλεψε που δεν ήταν όλα στα νέα ελληνικά, παρόλα αυτά θα το ξανά διάβαζα χωρίς δεύτερη σκέψη
August 7, 2024
Η αλήθεια είναι πως σε σχέση με τα υπόλοιπα βιβλία της Μαντά που έχω διαβάσει, δεν εντυπωσιάστηκα. Δεν μπορώ να πω ότι το ενδιαφέρον έμεινε αμείωτο σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας. Από ένα σημείο και μετά πιστεύω ότι γινότανε μια επανάληψη σε γενικές γραμμές. Εύκολο ναι μεν στην ανάγνωση αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο από θέμα πλοκής. Η σκιαγράφηση του χαρακτήρα της Ντάτας μου άρεσε.
2 αστέρια!
2 αστέρια!
January 3, 2018
Ενδιαφέρουσα ιστορία. Ένα βιβλίο που κυλάει ευχάριστα για να περάσετε το χρόνο σας. Αν το είχα διαβάσει πριν "τα δάκρυα του θεού" της Δημουλίδου θα με εντυπωσίαζε περισσότερο αλλά για κάποιο λόγο μέσα μου γινόταν μονίμως μια σύγκριση. Αξίζει να διαβαστεί πάντως.
August 15, 2019
Το καλυτερο βιβλιο της κ.Μαντά η σκοτεινή και αδίστακτη ντατα που τη γνωρίσαμε μεσα απο το προηγούμενο βιβλιο (όσα αντεχει η ψυχη) ως Αλεξάνδρα αν και μας προϊδεάζει οτι το παρελθόν της καλης Αλεξάνδρας διόλου ευκαταφρόνητο δεν ηταν δέν μπορούμε ουτε ΚΑΝ να διανοηθούμε τι ειχε καμωμένο στη ζωη της!!!!! Αξίζει να το διαβάσετε το συστήνω ΑΝΕΠΙΦΎΛΑΚΤΑ!!!
January 5, 2021
Είναι το πρώτο βιβλίο της που διαβάζω και ειλικρινά με συνεπήρε. Ο τρόπος γραφής της σε ταξιδεύει και εξιστορεί με έναν απλό και μαγευτικό τρόπο αυτή την ιστορία. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν ο τρόπος που εστίασε στην ψυχοσύνθεση κάθε χαρακτήρα.
December 7, 2022
Είναι υπέροχο βιβλίο το αγάπησα από τις πρώτες σελίδες.Η ηρωίδα του βιβλίου έχει ένα πολύπλευρο χαρακτήρα που ενώ είναι ένοχη για πολλα παράλληλα είναι αγαπητή στον αναγνώστη. Εγώ πρωσοπικά το διαβάζω ξανά και ξανά αυτό το βιβλίο γιατί το λατρεύω.
June 20, 2024
Είναι από τα πιο ωραία βιβλια της Μαντα.
Ωραία πλοκή,αρκετές περιγραφές και ο η ιστορία είχε ροή.Θα ήθελα μόνο τα ιστορικά γεγονότα να είναι μέρος της ιστορίας και να μην αναφέρονται απλώς σας μεμονωμένα κομμάτια.
Ωραία πλοκή,αρκετές περιγραφές και ο η ιστορία είχε ροή.Θα ήθελα μόνο τα ιστορικά γεγονότα να είναι μέρος της ιστορίας και να μην αναφέρονται απλώς σας μεμονωμένα κομμάτια.
October 28, 2017
Με εξαίρεση καμια εκατοστή σκόρπιες σελίδες, δεν μπόρεσα να νοιαστώ πραγματικά για τα τεκταινόμενα του βιβλιου. Μου φαίνεται ότι σε μερικές φάσεις έχανε το νόημα του. Το τέλος του ήταν αδιάφορο.
April 19, 2019
Καλό βιβλίο, για να περνάει η ώρα θα έλεγα! Ενδιαφέρον πλοκή, αναμενόμενο τέλος!
December 26, 2020
Η ντατα ειναι ενας ανθρωπος με δυο χαρακτηρες τον καλο και τον σκληρο που αναγκαστικε να δημιουργησει για να μπορεσει να επιβιωσει.. ευκολη αναγνωση και με ενδιαφερουσα πλοκη..
March 3, 2021
Αγαπημένο βιβλίο από μια πολύ αγαπημένη μου συγγραφέα. Η εισαγωγή του βιβλίου και μόνο, κάνει τον αναγνώστη να θέλει να το διαβάσει!
Ντάτα ένα πραγματικός χείμαρρος!
Ντάτα ένα πραγματικός χείμαρρος!
Read
October 9, 2022Μια από τα ιδια από την Λένα Μαντα, με κλισέ και ιστορίες που επαναλαμβανονται σαν φάρσα. Από μένα είναι όχι
November 22, 2022
Ξεκίνησα με προσδοκίες μα με απογοήτευσε γρήγορα. Κριμα
May 28, 2024
Δεν έχω λόγια για αυτό το διαμάντι!!! Από τα πρώτα βιβλία που άρχισα να διαβάζω όταν μπήκα στον κόσμο της λογοτεχνίας.
Displaying 1 - 30 of 39 reviews