"Eskua sartu, harria aurkitu, bitan zatitu, eta bihotza argitara ateratzea, arimari argi egin diezaion: hori egiten dizun edozein duzu ama, eta zutaz erditzen da, behin eta berriz, berarekin zauden bakoitzean."
Euskal Herriko auzo txiki batean, frankismoaren azken urteetan eta trantsizio garaian kokatuta dago Igerabideren lehen eleberri hau. Autoreak ongi ezagutzen duen garai eta leku gatazkatsu nahasia, beraz. Garai hartan nerabe eta gazte sasoiko izandako bat da narratzailea. Pertsonaia asko eta ongi taxutuak agertzen badira ere, bada bat narratzaileak begiz jotakoa eta ongi begikoa duena: Adela, auzoko maistra aurrerakoia. Emakume maitagarri haren drama humanoak josten du osoagoa izan nahi duen kontakizunaren ehuna. Eleberria oihartzunez beterik dago. Esan liteke oihartzunen sare batek osatzen duela nobelaren egitura, denbora kronologikoari denbora psikologikoa gailenduz. Ez da garai historiko baten azterketa objektiboa, irakurketa sentikor bat baizik, sufrikariotik eta gozamenetik sorturiko lekukotza bat, hauts bihurtu zirenen errautsekin idatzitakoa.
Ea, zelan laburbiltzen dudan liburu honek laga didan aho-zaporea. Igerabideren eleberri ezagunena izango da hau, seguru asko, oso iruzkin onak jaso zituena bere garaian. Niri ere gustatu zait; ondo dago, atseginez irakurri dut eta gomendatuko nituen eleberrien artean sartuko nuke. Gustatu zaizkit idazlearen eskua eta idazkera, gustatu zait trantsizio garaiko giroa islatzeko ahalegina, gustatu zaizkit, oro har, argumentua, estiloa, tonua eta egitura. Baita pertsonaiak sortzeko gaitasuna ere. Baina, ez dakit, esango nuke egoera, harreman eta pertsonaia batzuk ez zaizkidala sinesgarri egin, tarteka gazteei zuzendutako idazlan baten tonua hartuko banio bezala. Txokolateak uzten duen zaporea laga dit, hortaz: gozoa eta mikatzaren artekoa.