What do you think?
Rate this book
Parakki 10 – Naiset Auschwitzin koe-eläiminä
Parakki numero kymmenen oli yksi Auschwitzin keskitysleirin kammottavimmista paikoista. Siellä natsi-lääkärit tekivät julmia ihmiskokeita. Lääketieteen nimissä harjoitettiin kidutusta, jonka uhrit joutuivat kokemaan mielikuvituksemme ylittävää nöyryytystä, tuskaa ja kauhua.
Parakki 10 sijaitsi miesten leirissä, mutta sen asukkaat olivat naisia, jotka oli koottu sinne palvelemaan "eliittivankeja" prostituoituina. Näitä naisia leirin lääkärit käyttivät koekaniineina toinen toistaan barbaarisemmissa testeissä, mm. erilaisten sterilointimenetelmien kokeilussa.
Kauhujen laboratoriossa pahoinpideltiin vuosien 1943-1945 välisenä aikana noin 800 naista. Hengissä selvinneiden naisten kertomusten perusteella Lang on koonnut järkyttävän kuvauksen leirin kauhuista ja naisten elämästä Parakki 10:ssä. Hän kertoo myös, keitä olivat nämä kuoleman lääkärit, joille ihmiselämällä ei ollut merkitystä.
Parakki 10 sijaitsi miesten leirissä, mutta sen asukkaat olivat naisia, jotka oli koottu sinne palvelemaan "eliittivankeja" prostituoituina. Näitä naisia leirin lääkärit käyttivät koekaniineina toinen toistaan barbaarisemmissa testeissä, mm. erilaisten sterilointimenetelmien kokeilussa.
Kauhujen laboratoriossa pahoinpideltiin vuosien 1943-1945 välisenä aikana noin 800 naista. Hengissä selvinneiden naisten kertomusten perusteella Lang on koonnut järkyttävän kuvauksen leirin kauhuista ja naisten elämästä Parakki 10:ssä. Hän kertoo myös, keitä olivat nämä kuoleman lääkärit, joille ihmiselämällä ei ollut merkitystä.
259 pages, Hardcover
First published November 11, 2011
74 people are currently reading
966 people want to read
About the author
Hans-Joachim Lang
17 booksHans-Joachim Lang (born 6 August 1951) is a German journalist, historian, and Adjunct Professor of Cultural Anthropology at the Ludwig-Uhland Institute for Empirical Cultural Studies University of Tübingen.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 89 reviews
December 4, 2020
No. Kde začít.
Jsem velký fanoušek knih o holocaustu a druhé světové válce. V tom druhém případě uznávám i beletrii, v tom prvním se jí snažím vyhýbat - skutečnost je dost strašlivá sama o sobě a připadá mi jako parazitování vymýšlet si příběhy v kulisách Osvětimi a dalších táborů.
Tohle je faktografie. Velmi dobře odzdrojovaná, pečlivě zpracovaná.
Takže se mi to špatně říká.
Možná je to překladem, těžko říct. Ale spíš za to může ten formát jako takový. Formát... jakoby vědecké práce. Neustálé citace, srovnávání, doklady z literatury.
Ta knížka je strašně nezáživná. Kdyby se netýkala tolika nešťastných osudů, nebála bych se říct, že je strašně nudná.
Takhle to neřeknu.
Ale paradoxně velmi odpovědný přístup dopomohl k tomu, že velmi jímavé lidské osudy vnímám spíš jako faktury zanesené do účetnictví, jako odosobněné řádky v katalogu. To se mi asi ještě v žádné podobné knížce nestalo.
Určitě je přínosná. Bezpochyby.
Ale jako by se přímo bránila být čtena. Doporučím spíš Mengeleho děvče nebo Utekl jsem z Osvětimi. To jsou úžasné a přitom čtivé výpovědi.
Jsem velký fanoušek knih o holocaustu a druhé světové válce. V tom druhém případě uznávám i beletrii, v tom prvním se jí snažím vyhýbat - skutečnost je dost strašlivá sama o sobě a připadá mi jako parazitování vymýšlet si příběhy v kulisách Osvětimi a dalších táborů.
Tohle je faktografie. Velmi dobře odzdrojovaná, pečlivě zpracovaná.
Takže se mi to špatně říká.
Možná je to překladem, těžko říct. Ale spíš za to může ten formát jako takový. Formát... jakoby vědecké práce. Neustálé citace, srovnávání, doklady z literatury.
Ta knížka je strašně nezáživná. Kdyby se netýkala tolika nešťastných osudů, nebála bych se říct, že je strašně nudná.
Takhle to neřeknu.
Ale paradoxně velmi odpovědný přístup dopomohl k tomu, že velmi jímavé lidské osudy vnímám spíš jako faktury zanesené do účetnictví, jako odosobněné řádky v katalogu. To se mi asi ještě v žádné podobné knížce nestalo.
Určitě je přínosná. Bezpochyby.
Ale jako by se přímo bránila být čtena. Doporučím spíš Mengeleho děvče nebo Utekl jsem z Osvětimi. To jsou úžasné a přitom čtivé výpovědi.
November 12, 2016
To, co se tehdá dělo, je něco naprosto úděsného a dnes pomalu nepředstavitelného. Bohužel v rámci snahy navrátit ženám lidskost na nás autor valí hromadu údajů. Události z Osvětimi prokládá životními příběhy nesčetně žen. Jejich jmény, jmény jejich rodin, jejich životem před deportem a vztahy v táboře. V jedné kapitole popisuje, co se které z nich stalo a později na to odkazuje. Z toho ovšem vzniká nešťastný mix, kdy člověk není schopen rozeznat jednotlivé ženy od sebe.
Což je ovšem velká škoda a bohužel to knize hodně ubírá.
Což je ovšem velká škoda a bohužel to knize hodně ubírá.
February 14, 2019
Nowe, rozszerzone wydanie książki o której głośno jest od lat. W krakowskiej bibliotece jest ona ciągle wypożyczona, a czas oczekiwania na nią to nawet i...rok. Nic zatem dziwnego, że kiedy tylko spostrzegłam ją na Legimi od razu pobrałam i zagłębiłam się w lekturę.
Książka opowiada o eksperymentach medycznych przeprowadzanych głównie na żydowskich więżniarkach w KL Auschwitz. Nie znajdziemy tu jednak wzmianek o doktorze Mengele. Sam autor już we wstępie wspomina, że ta sprawa jest już wyjątkowo głośna, a bardzo mało mówi się o innych lekarzach, którzy w czasie wojny eksperymentowali na więźniach i więźniarkach.
Znaczna część książki opowiada o samych lekarzach oraz ich eksperymentach. Te opisywane są przde wszystkim przez kobiety, które uczestniczyły w nich jako ofiary lub też pomoc medyczna. I aż krew może zmrozić się w żyłach, kiedy czyta się o tym, działo się w bloku 10. Sterylizacja chemiczna i operacyjna, operacje bez dobrego znieczulenia, czy wreszcie odyłanie kobiet z otwartymi ranami brzucha do Brzezinki, gdzie tylko kwestią czasu było to, aż zostają zabite.
Obok tych bolesnych historii mamy też wspomnienia dobra i życzliwości. Po zmroku więźniarki bloku 10 miały względną swobodę. Dość szybko zatem wieczory zmieniły się w...kabaretowe występy, wspólne śpiewanie piosenek, czy też tańce.
Najwięcej frustracji wywołuje jednak chyba sam koniec, bowiem autor zaznajamia nas z tym, jak wyglądały wypłaty odszkodowań i rent dla ofiar tych pseudomedycznych eksperymentów. A wyglądało tak, że obok słów "podłe" i "straszne" można jeszcze umieścić "żenujące".
Na pewno autor bardzo mocno postarał się, by dobrze zaznajomić się z tematem. Zadał sobie trud, by w ogóle dotrzeć do świadków tych zbrodni lub też do ich rodzin. Najwspanialsze jednak jest to, że nadał ofiarom imiona. Kilkukrotnie pisze on nam o tym, że znamy nazwiska oprawców, ale ofiary wciąż są dla nas tylko liczbami. Lane zmienia to i ukazuje nam kobiety z krwi i kości.
Czemu zatem ocena, którą wystawiam jest stosunkowo niska? Cóż, doceniam trud autora. Ale całość jest raczej napisana topornym językiem. Mnóstwo wątków jest tylko rzuconych niczym ciekawostka, ale absolutnie nie idzie za tym żadna treść. W pewnym momencie na przykład autor zaczyna opowiadać o kwestii seksualności kobiet w bloku 10. Jak szukały one bliskości - również tej fizycznej - pomiędzy sobą. Jest to kilka zdań, które nic totalnie nie wnoszą do książki, a mogłyby, bo temat seksu w obozach koncentracyjnych ciągle jest jednym wielkim tabu, a - przynajmniej w mojej opinii - nie powinien być, bowiem bliskość jest naturalną potrzebą człowieka, rodzącą poczucie bezpieczeństwa. Mam nadzieję, że kiedyś powstanie dobra książka na ten temat.
Ogólnie - doceniam sam fakt, że powstała ta książka. Że na nowo rozbudziła dyskusje. Ale mogła być lepsza i nawet uzupełnienie poprzedniej wersji nie dodaje jej zbyt wiele konkretnej treści.
Książka opowiada o eksperymentach medycznych przeprowadzanych głównie na żydowskich więżniarkach w KL Auschwitz. Nie znajdziemy tu jednak wzmianek o doktorze Mengele. Sam autor już we wstępie wspomina, że ta sprawa jest już wyjątkowo głośna, a bardzo mało mówi się o innych lekarzach, którzy w czasie wojny eksperymentowali na więźniach i więźniarkach.
Znaczna część książki opowiada o samych lekarzach oraz ich eksperymentach. Te opisywane są przde wszystkim przez kobiety, które uczestniczyły w nich jako ofiary lub też pomoc medyczna. I aż krew może zmrozić się w żyłach, kiedy czyta się o tym, działo się w bloku 10. Sterylizacja chemiczna i operacyjna, operacje bez dobrego znieczulenia, czy wreszcie odyłanie kobiet z otwartymi ranami brzucha do Brzezinki, gdzie tylko kwestią czasu było to, aż zostają zabite.
Obok tych bolesnych historii mamy też wspomnienia dobra i życzliwości. Po zmroku więźniarki bloku 10 miały względną swobodę. Dość szybko zatem wieczory zmieniły się w...kabaretowe występy, wspólne śpiewanie piosenek, czy też tańce.
Najwięcej frustracji wywołuje jednak chyba sam koniec, bowiem autor zaznajamia nas z tym, jak wyglądały wypłaty odszkodowań i rent dla ofiar tych pseudomedycznych eksperymentów. A wyglądało tak, że obok słów "podłe" i "straszne" można jeszcze umieścić "żenujące".
Na pewno autor bardzo mocno postarał się, by dobrze zaznajomić się z tematem. Zadał sobie trud, by w ogóle dotrzeć do świadków tych zbrodni lub też do ich rodzin. Najwspanialsze jednak jest to, że nadał ofiarom imiona. Kilkukrotnie pisze on nam o tym, że znamy nazwiska oprawców, ale ofiary wciąż są dla nas tylko liczbami. Lane zmienia to i ukazuje nam kobiety z krwi i kości.
Czemu zatem ocena, którą wystawiam jest stosunkowo niska? Cóż, doceniam trud autora. Ale całość jest raczej napisana topornym językiem. Mnóstwo wątków jest tylko rzuconych niczym ciekawostka, ale absolutnie nie idzie za tym żadna treść. W pewnym momencie na przykład autor zaczyna opowiadać o kwestii seksualności kobiet w bloku 10. Jak szukały one bliskości - również tej fizycznej - pomiędzy sobą. Jest to kilka zdań, które nic totalnie nie wnoszą do książki, a mogłyby, bo temat seksu w obozach koncentracyjnych ciągle jest jednym wielkim tabu, a - przynajmniej w mojej opinii - nie powinien być, bowiem bliskość jest naturalną potrzebą człowieka, rodzącą poczucie bezpieczeństwa. Mam nadzieję, że kiedyś powstanie dobra książka na ten temat.
Ogólnie - doceniam sam fakt, że powstała ta książka. Że na nowo rozbudziła dyskusje. Ale mogła być lepsza i nawet uzupełnienie poprzedniej wersji nie dodaje jej zbyt wiele konkretnej treści.
January 9, 2021
Nie jest to książka łatwa do przebrnięcia,przyznam się szczerze że miałam problemy z zaśnięciem po skończeniu....Człowiek człowieka traktował jako królika doświadczalnego :-( .Doświadczenia były przeprowadzane zarówno na mężczyznach jak i na kobietach.Przykre ale prawdziwe .....
Serce się kraje będąc matką czytając że kobiety w ciąży lub z małymi dziećmi od razu były kierowane do gazu...
Polecam!!!
Serce się kraje będąc matką czytając że kobiety w ciąży lub z małymi dziećmi od razu były kierowane do gazu...
Polecam!!!
January 26, 2021
...ein so wichtiges Buch und vor allem Thema, das nicht in Vergessenheit geraten darf!
Dennoch war es für mich schwer das gelesene zu verarbeiten, denn die Schicksale all derer, die im Holocaust ermordet, gepeinigt - denen alles, wirklich alles genommen wurde, bestürzt und bewegt mich zutiefst.
Dennoch war es für mich schwer das gelesene zu verarbeiten, denn die Schicksale all derer, die im Holocaust ermordet, gepeinigt - denen alles, wirklich alles genommen wurde, bestürzt und bewegt mich zutiefst.
February 1, 2015
Překvapuje mě, že kniha snad neexistuje v angličtině? V ČJ ji však máme a je to víc než dobře. Nic podobného jsem doposud nečetla. Většina knih z Osvětimi se točí kolem vyprávění konkétního příběhu přímo z Březinky. Nucené práce, plyn, boj o přežití na minimu jídla. Ženy v bloku 10 byly předmětem lékařských pokusů několika doktorů, kteří si je často vybírali již na rampě po příjezdu. Nucené sterilizace, testování různých metod a naprostá bezmoc žen a dívek, které toto musely podstoupit. Spousta z nich se dozvěděla, že jim byla odebrána děloha/vaječníky apod., až po válce, protože během těchto zákroků se s nimi nikdo nebavil. Knížka je spíš popisná, hodně pracuje s čísly a přijde mi, že to je možná trošičku škoda, protože autor sám na začátku knížky uvádí, že by chtěl z objektů lékařských pokusů - žen z bloku 10 - udělat konkrétní ženy, se skutečným lidským příběhem.
Read
December 19, 2017Lang chtěl napsat knihu hlavně o obětech Osvětimských lékařských pokusů, ale nejsem si jistá, jestli zvolená forma byla ta pravá. Zaprvé mi přišlo, že je kniha pokud zmateně členěna a zadruhé to vypadalo, jako by se Lang snažil zmínit co nejvíce žen, které vypátral a kterých se informace týkaly. Nijak samozřejmě nekritizuji samotnou snahu dopátrat se osudů těch, kteří nedobrovolně a v tak strašném prostředí sloužili jako pokusní králíci, ale pokud je jich na každé stránce zmíněno několik - celé jméno, často včetně přezdívky, data příchodu do Osvětimi a případně toho, kolik jim tehdy bylo - začala jsem tyto údaje postupně spíš ignorovat, protože jen málokteré ženy se v kapitolách objevovaly opakovaně, a poměrně očekávatelně jsem si tak zamapatovala jen pár nejčastěji se objevujících spolu se jmény doktorů a těch, co jim více či méně dobrovolně pomáhali. Přišlo by mi pro čtenáře mnohem lepší vybrat si u každého typu pokusů jen několik málo žen a na jejich osudech tehdejší dění ilustrovat, než pořád náhodně zmiňovat další a další.
Jinak to bylo dle očekávání zajímavé, děsivé a odporné.
Pokud vás toto téma zajímá, doporučuji přečíst i Ďáblovy doktory od americké soudní zapisovatelky působící při Norimberských procesech.
Jinak to bylo dle očekávání zajímavé, děsivé a odporné.
Pokud vás toto téma zajímá, doporučuji přečíst i Ďáblovy doktory od americké soudní zapisovatelky působící při Norimberských procesech.
Read
July 30, 2023mam wrażenie, że wszystko co napiszę i tak nie odda tego, co i jak opisuje ta książka - to po prostu ważne, żeby świat wiedział o tym, że to wszystko się naprawdę działo.
January 1, 2020
Jest mi smutno z powodu tej książki... Ale nie z powodu tematu, który porusza tylko z powodu jak to robi. Porzuciłam ją gdzieś w okolicy 20 procent, ponieważ dosłownie nie dało się jej czytać.
Przez kartki przewija się ogromna ilość kobiet i praktycznie z żadną z nich nie sposób się związać, zapamiętać, przystanąć. Do tego bardzo dużo różnych faktów, często rzuconych bez szczególnego rozwinięcia jakby niepotrzebnych. W tych 20 procentach, które przeczytałam znalazł się dwa razy opis pewnego zabiegu, jakby autor zapomniał, że już czytelnikowi opisał na czym on polegał.
Czyta się to źle i choć bardzo trudno było mi się z tą książką rozstać z powodu tematu, to z powodu sposobu, w jaki została napisana musiałam to zrobić.
Przez kartki przewija się ogromna ilość kobiet i praktycznie z żadną z nich nie sposób się związać, zapamiętać, przystanąć. Do tego bardzo dużo różnych faktów, często rzuconych bez szczególnego rozwinięcia jakby niepotrzebnych. W tych 20 procentach, które przeczytałam znalazł się dwa razy opis pewnego zabiegu, jakby autor zapomniał, że już czytelnikowi opisał na czym on polegał.
Czyta się to źle i choć bardzo trudno było mi się z tą książką rozstać z powodu tematu, to z powodu sposobu, w jaki została napisana musiałam to zrobić.
August 25, 2014
Hans-Joachim Langin "Parakki 10: Naiset Auschwitzin koe-eläiminä" (Minerva, 2013) käsittelee holokaustin ehkä vähemmän tunnettua lukua, eli toisin sanoen Auschwitzin keskitysleirillä lääketieteen nimissä suoritettuja hirmutekoja ja sotarikoksia.
Auschwitzin keskitysleirin parakissa numero 10 suoritettiin eri puolilta Eurooppaa kuljetetuilla naisvangeilla kammottavia ja kivuliaita lääketieteellisiä kokeita. Carl Claubergin, Horst Schumannin, Eduard Wirthsin ja muiden lääkäreiden johdolla harjoitettiin muun muassa juutalaisten pakkosterilointia röntgensäteiden ja muiden vastaavien toimenpiteiden avulla.
Auschwitzissa äskettäin vierailleena tapahtumat tulivat itselleni jotenkin vielä lähemmäs kuin yleensä holokaustikuvauksia lukiessa. Jouduin itse pari kertaa sulkemaan kirjan hetkeksi, sen verran pahaa aiheesta lukeminen teki - eikä tilannetta helpottanut lainkaan luku, joka käsitteli selvinneiden kohtaloa sodanjälkeisessä maailmassa. Ja kuinka ollakaan. saksalaisista sotarikollisista osa pääsi melko helpolla.
Lievästi häiritsevää oli omalla kohdallani kirjailijan tapa korostaa ja tuoda oma näkemyksensä ilmi enemmän tai vähemmän näkyvästi, mikä ei mielestäni kuulu hyvän tietokirjan ominaisuuksiin. Lukijan täytyisi pystyä muodostamaan oma mielipiteensä ilmankin, eikä tämän kaltaisen aiheen ollessa kyseessä ylimääräisiin sivuhuomautuksiin ole oikein tarvettakaan.
Lähteenä on käytetty niin kirjallisia dokumentteja kuin leiriltä selvinneiden haastatteluja. Katharina Engel, eräs selviytyjistä, pukee kaiketi Auschwitzin parhaiten sanoiksi.
Miten sitä voisi kuvailla? Millä sanoilla? Ei sellaiseen ole sanoja. Kaasua, lyöntejä, kuolleita, kuolleita, ruumiita, ruumiita, ei mitään muuta. Pala leipää. Hiukan marmeladia, hiukan voita, siinä kaikki. Miten sitä voisi kuvailla? Miten? Minä en tiedä.(s. 32)
SS-yliluutnantti Johann Schwarzhuberin leirille saapuneille naisille pitämän puheen katkelma sisältänee sekin totuuden:
Tämä on Birkenau. Ja täällä on vain kahdenlaisia ihmisiä, kuolleita ja eläviä. Muita ei ole. Ja haluan vielä lisätä, että elävät kadehtivat täällä kuolleita.( (s. 32)
Raskas lukukokemus, mutta holokaustin historiasta kiinnostuneiden kannattaa kirja kyllä lukea.
Auschwitzin keskitysleirin parakissa numero 10 suoritettiin eri puolilta Eurooppaa kuljetetuilla naisvangeilla kammottavia ja kivuliaita lääketieteellisiä kokeita. Carl Claubergin, Horst Schumannin, Eduard Wirthsin ja muiden lääkäreiden johdolla harjoitettiin muun muassa juutalaisten pakkosterilointia röntgensäteiden ja muiden vastaavien toimenpiteiden avulla.
Auschwitzissa äskettäin vierailleena tapahtumat tulivat itselleni jotenkin vielä lähemmäs kuin yleensä holokaustikuvauksia lukiessa. Jouduin itse pari kertaa sulkemaan kirjan hetkeksi, sen verran pahaa aiheesta lukeminen teki - eikä tilannetta helpottanut lainkaan luku, joka käsitteli selvinneiden kohtaloa sodanjälkeisessä maailmassa. Ja kuinka ollakaan. saksalaisista sotarikollisista osa pääsi melko helpolla.
Lievästi häiritsevää oli omalla kohdallani kirjailijan tapa korostaa ja tuoda oma näkemyksensä ilmi enemmän tai vähemmän näkyvästi, mikä ei mielestäni kuulu hyvän tietokirjan ominaisuuksiin. Lukijan täytyisi pystyä muodostamaan oma mielipiteensä ilmankin, eikä tämän kaltaisen aiheen ollessa kyseessä ylimääräisiin sivuhuomautuksiin ole oikein tarvettakaan.
Lähteenä on käytetty niin kirjallisia dokumentteja kuin leiriltä selvinneiden haastatteluja. Katharina Engel, eräs selviytyjistä, pukee kaiketi Auschwitzin parhaiten sanoiksi.
Miten sitä voisi kuvailla? Millä sanoilla? Ei sellaiseen ole sanoja. Kaasua, lyöntejä, kuolleita, kuolleita, ruumiita, ruumiita, ei mitään muuta. Pala leipää. Hiukan marmeladia, hiukan voita, siinä kaikki. Miten sitä voisi kuvailla? Miten? Minä en tiedä.(s. 32)
SS-yliluutnantti Johann Schwarzhuberin leirille saapuneille naisille pitämän puheen katkelma sisältänee sekin totuuden:
Tämä on Birkenau. Ja täällä on vain kahdenlaisia ihmisiä, kuolleita ja eläviä. Muita ei ole. Ja haluan vielä lisätä, että elävät kadehtivat täällä kuolleita.( (s. 32)
Raskas lukukokemus, mutta holokaustin historiasta kiinnostuneiden kannattaa kirja kyllä lukea.
August 6, 2019
Either badly translated or ineptly written - the chaotic, naive narration is something that makes this book hard to read and comprehend. Nevertheless, a huge praise goes to author, who is German - for his courage in showing how after World War II Germany treated victims of Nazi politics.
October 7, 2015
Téma bylo hodně zajímavý, ale ten styl nebyl moc reader-friendly. Občas dost připomínal telefonní seznam a myslím, že by neuškodilo, kdyby se určitá fakta pouze všeobecně shrnula.
January 19, 2020
Przeczytałam dużo książek o Oświęcimiu i obozach koncentracyjnych - wspomnień, książek historycznych i powieści. Ta była dla mnie najtrudniejsza do przeczytania. Decyzja kobiety na temat posiadania lub nie posiadania dzieci jest wyjątkowo ważna i odebranie jej możliwości podjęcia takiej decyzji, zwłaszcza w sposób w jaki robiono to w bloku 10 jest niewyobrażalnym okrucieństwem. To ważna książka również dlatego, że gdy ktoś wspomina eksperymenty medyczne w Auschwitz to na myśl przychodzi tylko Mengele. Kiedy widać ile osób było zamieszane w różne eksperymenty, ciężej zamieść to pod dywan i udawać, że okrucieństwo na taką skalę nie ma nic wspólnego z ludzkością i z ludzkimi skłonnościami bardziej niż z zepsuciem pojedynczych jednostek.
Książka jest bardzo rzetelnie napisana i dobrze wyważona jeśli chodzi o natężenie informacji czysto historycznych, wspomnień osób które przeżyły i komentarzy autora.
To, co przydarzyło się tym kobietom w obozie jest przerażające, ale najciężej czyta się o tym jak strasznie potraktowano je po wyjściu z obozu i jak minimalizowano ich cierpienia. To bardzo ciężka, ale i świetna pozycja, która przypomina o losie jaki ludzie potrafią zgotować innym ludziom.
Książka jest bardzo rzetelnie napisana i dobrze wyważona jeśli chodzi o natężenie informacji czysto historycznych, wspomnień osób które przeżyły i komentarzy autora.
To, co przydarzyło się tym kobietom w obozie jest przerażające, ale najciężej czyta się o tym jak strasznie potraktowano je po wyjściu z obozu i jak minimalizowano ich cierpienia. To bardzo ciężka, ale i świetna pozycja, która przypomina o losie jaki ludzie potrafią zgotować innym ludziom.
April 5, 2024
Była to książka, którą bardzo ciężko mi się czytało.
Nie tylko przez temat, który był tam poruszany ale też przez sposób w jaki została napisana. Do takiej formy chyba się po prostu nie przyzwyczaję..
Nie tylko przez temat, który był tam poruszany ale też przez sposób w jaki została napisana. Do takiej formy chyba się po prostu nie przyzwyczaję..
April 4, 2021
Fascinujúca téma, ale strohý faktografický štýl je tu na škodu. Veľa mien, ale všetko je to také rozkúskované. Škoda. Celá kniha je veľmi nezáživná.
January 10, 2020
It’s not a bad book but there’s so many names and dates that it’s impossible to remember all of those poor women. I would enjoy reading something where there’s just a few of them portrayed, who would guide the reader thru what happened there in Auschwitz.
April 26, 2023
Nie wiem, jakim cudem przez nia przebrnelam, artykuly na wikipedii sa pisane ciekawiej niz ta ksiazka…
May 5, 2023
3,5/4
Czyta się ją trochę jak podręcznik - wydarzenia przedstawione są w formie ''suchych faktów'' przez co chwilami ciężko się ją czyta. Jednak jest to dobra książka i zdecydowanie warto ją przeczytać
Czyta się ją trochę jak podręcznik - wydarzenia przedstawione są w formie ''suchych faktów'' przez co chwilami ciężko się ją czyta. Jednak jest to dobra książka i zdecydowanie warto ją przeczytać
May 3, 2021
What happened in the 10th Block in Auschwitz-Birkenau can be considered to be one of the most horrifying crimes committed by doctors, along with other experiments in A-B, Neuengamme, the 731 Unit. This wasn't the first book I've read about this, but it was the first that made me realize this - after WW2 surviving victims of medical experiments had to survive one more hell, the German bureaocracy. I've always thought that we cannot blame all the Germans for war, come one, they were victims too. This book changed that view. Now I wholeheartedly agree with all these people who think we should still make Germany pay for the war, because what they made these people go through after the war is another crime against humanity.
May 2, 2024
Doceniam autora za podjęcie tematu i włożoną pracę w napisanie tej książki. Czegoś jednak mi tu brakowało, temat jest bardzo ważny, przejmujący, ale mógł być opisany lepiej. Tutaj niekiedy napotykamy chaos podczas lektury, wstępują jakieś wątki wyrwane z kontekstu, a czasami te wątki które są ważne (przynajmniej według mnie) nie są wystarczająco opisane.
Duży plus za bibliografię.
Duży plus za bibliografię.
July 4, 2020
Książka trudna tematycznie, a zarazem tak niezwykle potrzebna.
To opowieść o kobietach, które zostały przymusowo medycznymi królikami doświadczalnymi w rękach szaleńców. Podlegały przymusowej sterylizacji, wstrzykiwaniu substancji niewiadomego pochodzenia oraz operacjom w warunkach kompletnie odbiegających od współczesnych sterylnych standardów.
Na kartach książki przewija się bardzo duża ilość nazwisk, ale jest to potrzebne. To może czytelnikowi bardziej uzmysłowić ile kobiet w tym bloku ucierpiało. Czasami same liczby nie wystarczają.
Dobrze, że powstają tego typu publikacje - bo my nie możemy zapomnieć o tym co się działo w trakcie wojny oraz co człowiek człowiekowi może zrobić w imię pseudomedycznych oraz ideologicznych przesłanek. Ku przestrodze.
To opowieść o kobietach, które zostały przymusowo medycznymi królikami doświadczalnymi w rękach szaleńców. Podlegały przymusowej sterylizacji, wstrzykiwaniu substancji niewiadomego pochodzenia oraz operacjom w warunkach kompletnie odbiegających od współczesnych sterylnych standardów.
Na kartach książki przewija się bardzo duża ilość nazwisk, ale jest to potrzebne. To może czytelnikowi bardziej uzmysłowić ile kobiet w tym bloku ucierpiało. Czasami same liczby nie wystarczają.
Dobrze, że powstają tego typu publikacje - bo my nie możemy zapomnieć o tym co się działo w trakcie wojny oraz co człowiek człowiekowi może zrobić w imię pseudomedycznych oraz ideologicznych przesłanek. Ku przestrodze.
January 16, 2021
Možná bych neměla číst tolik knih o válce. Na druhou stranu je to zajímavé, to jo. I pro to porovnání. Autor zde přistupuje k jednotlivým obětem jako k osobnostem, vypráví jejich příběh. Přesto je to poměrně náročná publikace plná termínů týkajících se sterilizací a dalších pokusů prováděných na ženách. Velice užitečná a nepříliš známá byla závěrečná část - vyplácení odškodného a vůbec situace a život přeživších žen po válce. Ještě mi zbývá přečíst Hvězdy nad Berlínem a pak si snad dám od války pauzu.
November 18, 2024
Przez pierwszą połowę przedstawione nam jest po krótce mnóstwo mini- lub mikro- biografii ofiar Holokaustu, czego nie sposób zapamiętać. Taka narracja spłyca odbiór dalszej części opisanych wydarzeń, w których pojawiają się ponownie te kobiety, jednak nie jesteśmy w stanie połączyć ich z wczensiejszymi wydarzeniami. Dodatkowo informacji o eksperymentach było całkiem niewiele jak na książkę o takiej objętości; generalnie relatywnie niewiele się dowiedziałam o rzeczywistości obozowej, nad czym ubolewam.
October 27, 2014
That was tottaly horrifying. Both style of book and that facts I find out thanks to book. I actually liked it for information but everything else totally sucks. First of all I miss the story about... welll pretty much about anything, because everything in this book could be written as a story but it isn't. And second of all, it's not even an article. And I would never read it till the end If there wouldn't be the information.
January 28, 2020
This is hard to read book because still, I can't believe that people can be such monsters to other people. But is good to read it and remember it, and not allowed to repeat history. I read this book in time of the 75th Anniversary of the liberation of Auschwitz and when I look at TV at people which survive it how they cry how they stay and tell they story is heart crashing the same as is this book.
March 27, 2019
Hans Joachim Lang niemiecki dziennikarz i historyk, profesor honorowy antropologii kulturowej na Uniwersytecie w Tybindze. Ukończył studia językowe i nauki polityczne na Uniwersytecie w Tybindze, gdzie był uczniem Freddy Raphael. Jest redaktorem naukowym sekcji codziennej „Schwabisches Tagblatt” w Tybindze, a także autorem kilku książek i artykułów na tematy związane z holokaustem i nazistowskimi zbrodniami wojennymi. Jego książka „Kobiety z bloku 10: Eksperymenty medyczne w Auschwitz” opowiada historię 800 kobiet, które były poddawane pseudonaukowym eksperymentom medycznym w Oświęcimiu i dostarczają informacji biograficznych o ofiarach.
Blok 10 w Auschwitz, to blok gdzie wykonywano eksperymenty medyczne w dziedzinie ginekologii. Kobiety były traktowane jak króliki doświadczalne. Musiały przejść selekcję, która była już na rampie w Auschwitz, albo w Birkenau. Główną funkcję w eksperymentach pełnił ginekolog prof.dr.n.med. Carl Clauberg. Objął blok w 1943 roku. Jego autorskie badanie to masowa sterylizacja. Do tych badań również dołączyli: dr n.med. Hont Schumann, dokonywał selekcji kobiet do eksperymentów sterylizacji za pomocą promieni rentgenowskich; dr n.med. Eduard Wirths prowadził badania nad rakiem szyjki macicy i dokonywał operacji bez zgody więźniarek z bloku 10. Bakteriolog dr n.med. Bruno Weber zmuszał kobiety do oddawania krwi, które zagrażały życiu. Zajmował się wczesnym wykryciem gośćca stawowego oraz metodami określenia grupy krwi na podstawie analizy śliny. Dr n.med. Bruno Beger i dr n.med. Hans Fleischhacher wyselekcjonowali 29 żydowskich kobiet z bloku 10, a także 57 mężczyzn, którzy byli sklasyfikowali według kryteriów "rasowo-antropologicznych". Ich zwłoki zostały wysłane do Instytutu Anatomii ówczesnego Uniwersytetu Rzeszy w Strasburgu. Te badania zostawiły uszczerbek na zdrowiu psychicznym, jak i fizycznym. Cierpienia, jakie doznawały kobiety nie kończyły się wraz z eksperymentami. Selekcje były zagrożeniem dla ich życia. Po ich zakończeniu, zazwyczaj więźniarki nie mogły mieć dzieci.
Książka porusza już od pierwszej strony. Nie dość, że w Auschwitz trzeba było walczyć o przetrwanie, to jeszcze kobiety musiały narażać swoje zdrowie fizycznie i psychiczne. Niektórzy uważali, że lepiej poddać się eksperymentom, bo nikt ich nie wyśle do komory gazowej. Niestety, nie było to prawdą i nie chroniło przed niczym. Nikt nie pytał się o zgodę kobiet, nawet nie wiedziały, jakim zabiegom były poddawane. Śmierć czyhała na nie na każdym kroku. O historii badań na kobietach z bloku 10, nie można zapominać. Dlaczego? Badania naukowe, które nie są oparte na etyce i szacunku do drugiego człowieka, nie powinny być przeprowadzane. Bestialstwo nie jest odpowiednią drogą do sukcesu, nawet jeżeli ktoś, kieruje się dobrymi intencjami.
Opinia pojawiła się również na blogu: www.wksiazkizaklete.wordpress.com
Blok 10 w Auschwitz, to blok gdzie wykonywano eksperymenty medyczne w dziedzinie ginekologii. Kobiety były traktowane jak króliki doświadczalne. Musiały przejść selekcję, która była już na rampie w Auschwitz, albo w Birkenau. Główną funkcję w eksperymentach pełnił ginekolog prof.dr.n.med. Carl Clauberg. Objął blok w 1943 roku. Jego autorskie badanie to masowa sterylizacja. Do tych badań również dołączyli: dr n.med. Hont Schumann, dokonywał selekcji kobiet do eksperymentów sterylizacji za pomocą promieni rentgenowskich; dr n.med. Eduard Wirths prowadził badania nad rakiem szyjki macicy i dokonywał operacji bez zgody więźniarek z bloku 10. Bakteriolog dr n.med. Bruno Weber zmuszał kobiety do oddawania krwi, które zagrażały życiu. Zajmował się wczesnym wykryciem gośćca stawowego oraz metodami określenia grupy krwi na podstawie analizy śliny. Dr n.med. Bruno Beger i dr n.med. Hans Fleischhacher wyselekcjonowali 29 żydowskich kobiet z bloku 10, a także 57 mężczyzn, którzy byli sklasyfikowali według kryteriów "rasowo-antropologicznych". Ich zwłoki zostały wysłane do Instytutu Anatomii ówczesnego Uniwersytetu Rzeszy w Strasburgu. Te badania zostawiły uszczerbek na zdrowiu psychicznym, jak i fizycznym. Cierpienia, jakie doznawały kobiety nie kończyły się wraz z eksperymentami. Selekcje były zagrożeniem dla ich życia. Po ich zakończeniu, zazwyczaj więźniarki nie mogły mieć dzieci.
Książka porusza już od pierwszej strony. Nie dość, że w Auschwitz trzeba było walczyć o przetrwanie, to jeszcze kobiety musiały narażać swoje zdrowie fizycznie i psychiczne. Niektórzy uważali, że lepiej poddać się eksperymentom, bo nikt ich nie wyśle do komory gazowej. Niestety, nie było to prawdą i nie chroniło przed niczym. Nikt nie pytał się o zgodę kobiet, nawet nie wiedziały, jakim zabiegom były poddawane. Śmierć czyhała na nie na każdym kroku. O historii badań na kobietach z bloku 10, nie można zapominać. Dlaczego? Badania naukowe, które nie są oparte na etyce i szacunku do drugiego człowieka, nie powinny być przeprowadzane. Bestialstwo nie jest odpowiednią drogą do sukcesu, nawet jeżeli ktoś, kieruje się dobrymi intencjami.
Opinia pojawiła się również na blogu: www.wksiazkizaklete.wordpress.com
April 5, 2023
⚠️Nevhodné pre slabšie povahy alebo mladších čitateľov ⚠️
V Juhovýchodnej časti kmeňového tábora Osvienčim I, sa nachádzali dva väzenské bloky s hrozivým účelom a dvojčísliami 10 a 11. Blok 11, predstavoval väzenie vo väzenskom tábore, kde sa diali najhoršie zverstvá ešte pred vznikom Brezinky. A Blok číslo 10, je väčšine z nás veľmi známy.
Do dvojposchodového tehlového baraku bývalých kasární, ktorý bol totožný s ostatnými budovami v tomto pekelnom inferne, viedlo päť schodov. Pod hrozivým označením Blok 10 prechádzali zajaté ženy cez hrdzavé kovové dvere priamo do pekla.
Medzi týmito chladnými múrmi dochádzalo k experimentom s novými formami sterilizácie prevažne na ženách. Sterilizácia bola prevádzaná röntgenovým zariadením, alebo pomocou vstrekovania chemickej látky, ktorá mala za úlohu uzavrieť vajcovody zvnútra. Röntgenové žiarenie ženám vytváralo podliatiny na koži, ktoré častokrát v zlých táborových podmienkach viedli až k hnisajúcim ranám a látky vstrekované do ženských pohlavných orgánov vyvolávali silné bolesti, s ktorými ženy ležali na lôžku aj niekoľko týždňov. Pod tieto nehumánne zverstvá sa mohli podpísať profesor Carl Clauberg, doktor Horst Schumann, lekár Eduard Wirths, profesor anatómie August Hirt, a doktori Hans Münch a Bruno Weber. Každý z nich sa podieľal na utrpení niekoľkých stovák žien, uväznených v Osvienčime. Zapríčinili ich smrť a tým ženám, ktoré prežili neľudské zachádzanie, privodili rozsiahle zdravotné, ale aj psychické problémy. Povojnové procesy odškodnenia obetiam nacizmu sa v Nemecku ťahali niekoľko rokov a krajina nebola schopná niektorým obetiam vôbec uznať ich nárok na finančné odškodnenie za ujmu na zdraví...
Stála som v Osvienčime priamo na nástupišti, kde boli vykonávané selekcie. Kráčala som po chodbách Bloku 11 a stála som pred dverami Bloku 10, ktorý bol v tej dobe rekonštruovaný. Utrpenie, ktoré sa za zopár rokov vlialo do tehlových múrov tábora sa nedá opísať slovami...
Knihu odporúčam len tým čitateľom, ktorý majú naozaj silný žalúdok a tvrdé povahy.
E.
V Juhovýchodnej časti kmeňového tábora Osvienčim I, sa nachádzali dva väzenské bloky s hrozivým účelom a dvojčísliami 10 a 11. Blok 11, predstavoval väzenie vo väzenskom tábore, kde sa diali najhoršie zverstvá ešte pred vznikom Brezinky. A Blok číslo 10, je väčšine z nás veľmi známy.
Do dvojposchodového tehlového baraku bývalých kasární, ktorý bol totožný s ostatnými budovami v tomto pekelnom inferne, viedlo päť schodov. Pod hrozivým označením Blok 10 prechádzali zajaté ženy cez hrdzavé kovové dvere priamo do pekla.
Medzi týmito chladnými múrmi dochádzalo k experimentom s novými formami sterilizácie prevažne na ženách. Sterilizácia bola prevádzaná röntgenovým zariadením, alebo pomocou vstrekovania chemickej látky, ktorá mala za úlohu uzavrieť vajcovody zvnútra. Röntgenové žiarenie ženám vytváralo podliatiny na koži, ktoré častokrát v zlých táborových podmienkach viedli až k hnisajúcim ranám a látky vstrekované do ženských pohlavných orgánov vyvolávali silné bolesti, s ktorými ženy ležali na lôžku aj niekoľko týždňov. Pod tieto nehumánne zverstvá sa mohli podpísať profesor Carl Clauberg, doktor Horst Schumann, lekár Eduard Wirths, profesor anatómie August Hirt, a doktori Hans Münch a Bruno Weber. Každý z nich sa podieľal na utrpení niekoľkých stovák žien, uväznených v Osvienčime. Zapríčinili ich smrť a tým ženám, ktoré prežili neľudské zachádzanie, privodili rozsiahle zdravotné, ale aj psychické problémy. Povojnové procesy odškodnenia obetiam nacizmu sa v Nemecku ťahali niekoľko rokov a krajina nebola schopná niektorým obetiam vôbec uznať ich nárok na finančné odškodnenie za ujmu na zdraví...
Stála som v Osvienčime priamo na nástupišti, kde boli vykonávané selekcie. Kráčala som po chodbách Bloku 11 a stála som pred dverami Bloku 10, ktorý bol v tej dobe rekonštruovaný. Utrpenie, ktoré sa za zopár rokov vlialo do tehlových múrov tábora sa nedá opísať slovami...
Knihu odporúčam len tým čitateľom, ktorý majú naozaj silný žalúdok a tvrdé povahy.
E.
September 14, 2023
“Sens cierpień tych kobiet wynika przede wszystkim z tego, że, podobnie jak wszystkie ofiary zbrodniarzy nazistowskich, nie mogą zostać zapomniane”.
“To miejsce należy się ofiarom, na których dokonywano eksperymentów. W bloku 10. były przedmiotem, tu mają być podmiotem”.
Bardzo ciężka książka. Oczywiście porusza kwestie pseudoeksperymentów pseudolekarzy, ale skupia się głównie na kobietach, których tego doświadczyły. Autor daje miejsce wiecznej pamięci ofiarom wymieniając ich imiona, nazwiska, pochodzenie, wspomnienia. Niestety nie wszystkich, bo niestety nie zachowały się o nich żadne informacje, ale wspomina o nich. To ważne.
Były fragmenty mniej ciekawe, może momentami zbędne, ale sporo tu też cennych informacji. Autor pozwala wypowiedzieć się ofiarom na temat tych wszystkich zbrodni, prowadzi nas przez drogę ich cierpienia, które, niestety, trwa również po wojnie.
Szczególnie końcowe rozdziały wzbudzały we mnie ogromne pokłady gniewu, bo ukazywały to, że nawet po odzyskaniu wolności, tym wszystkim kobietom odbierano godność i lekceważono. Masa, ale to masa momentów, w których człowiekowi krew się w żyłach gotuje.
Wielki szacunek dla autora za ogrom pracy, który włożył w tę książkę, by przekazać jak najwięcej informacji ogólnie, jak i o samych ofiarach.
“To miejsce należy się ofiarom, na których dokonywano eksperymentów. W bloku 10. były przedmiotem, tu mają być podmiotem”.
Bardzo ciężka książka. Oczywiście porusza kwestie pseudoeksperymentów pseudolekarzy, ale skupia się głównie na kobietach, których tego doświadczyły. Autor daje miejsce wiecznej pamięci ofiarom wymieniając ich imiona, nazwiska, pochodzenie, wspomnienia. Niestety nie wszystkich, bo niestety nie zachowały się o nich żadne informacje, ale wspomina o nich. To ważne.
Były fragmenty mniej ciekawe, może momentami zbędne, ale sporo tu też cennych informacji. Autor pozwala wypowiedzieć się ofiarom na temat tych wszystkich zbrodni, prowadzi nas przez drogę ich cierpienia, które, niestety, trwa również po wojnie.
Szczególnie końcowe rozdziały wzbudzały we mnie ogromne pokłady gniewu, bo ukazywały to, że nawet po odzyskaniu wolności, tym wszystkim kobietom odbierano godność i lekceważono. Masa, ale to masa momentów, w których człowiekowi krew się w żyłach gotuje.
Wielki szacunek dla autora za ogrom pracy, który włożył w tę książkę, by przekazać jak najwięcej informacji ogólnie, jak i o samych ofiarach.
April 25, 2024
Na tą książkę trafiłem przypadkiem, szukając na Legimi czegoś innego... skoro więc trafiłem, postanowiłem przeczytać. I cóż... książka jest długa i szczegółowa - to i wada i zaleta. Zaleta, bo wiadomo, a wada, bo trochę ciężko się to czyta... No to zdecydowanie nie jest książka którą się bierze w rękę i czyta dla... no może dla rozrywki to się nigdy takich książek nie czyta, ale choćby dla jakichś takich uniesień... Bardziej bym powiedział, że to książka, w której można znaleźć wiele przydatnych informacji gdy się np. pisze jakąś pracę o Auschwitz. Po prostu jest bardzo dużo szczegółów, takich technicznych (np. wielkość pomieszczeń), niektórzy uważają to za wadę książki ale ja myślę, że ona taka miała być. Stąd też ten "drętwy" język (to kolejny zarzut) ;) I "dużo zbędnych dat" - one nie są zbędne, po prostu taka, a nie inna była koncepcja tej książki, takie książki są też potrzebne... tylko nie "wchodzą" tak łatwo jak inne i nie są tak "pełne pasji" ;)
Poza tym nie ma się do czego przyczepić, sporo pracy na pewno kosztowało autora zebranie tego wszystkiego w takiej formie... Mimo że też oczywiście odczułem to co inni krytykują, to ja jednak oceniam wysoko ze względu na zebrane informacje.
(czytana/słuchana: 22-24.04.2024, Legimi)
4+/5 [7/10]
Poza tym nie ma się do czego przyczepić, sporo pracy na pewno kosztowało autora zebranie tego wszystkiego w takiej formie... Mimo że też oczywiście odczułem to co inni krytykują, to ja jednak oceniam wysoko ze względu na zebrane informacje.
(czytana/słuchana: 22-24.04.2024, Legimi)
4+/5 [7/10]
Displaying 1 - 30 of 89 reviews