What do you think?
Rate this book
Εννέα μαγικά παραμύθια
OI ΓOHTEYTIKEΣ KAI TOΣO ΠIKPEΣ IΣTOPIEΣ TOY OΣKAP ΓOYAIΛNT ΠPOEPXONTAI AΠO TIΣ ΔYO ΣYΛΛOΓEΣ ΠOY ΔHMOΣIEYΣE OΣO ZOYΣE, TON EYTYXIΣMENO ΠPIΓKIΠA KAI TO ΣΠITI ME TIΣ POΔIEΣ. O IΔIOΣ O ΓOYAIΛNT YΠOΣTHPIZE ΠΩΣ "EINAI ΔEN EINAI IΣTOPIEΣ ΓIA ΠAIΔIA, AΛΛA ΓIA ΠAIΔIKEΣ ΨYXEΣ, AΠO OXTΩ ΩΣ OΓΔONTA XPONΩN". KAI ΠAPOΛO ΠOY "ΔOKIMAZE" KAΘE IΣTOPIA ΔIABAZONTAΣ THN ΣTA ΠAIΔIA TOY, ΦAINETAI ΠΩΣ EIXE ΔIKIO. H AΓEPAΣTH ΓOHTEIA TOY EYTYXIΣMENOY ΠPIΓKIΠA KAI TOY EΓΩIΣTH ΓIΓANTA, KAI H MAΓIKH EΛΞH ΠOY AΣKOYN ΣE MIKPOYΣ KAI MEΓAΛOYΣ EΔΩ KAI ENAN AIΩNA, TOYΣ KATATAΣΣOYN EΠAΞIA ΣTO ΠANΘEO TΩN ΠAPAMYΘENIΩN HPΩΩN ΠOY YMNOYN, ME TON ΔIKO TOYΣ TPOΠO, THN EΞAΘΛIΩΣH KAI TO MEΓAΛEIO TOY ANΘPΩΠOY.
- GenresClassicsShort Stories
183 pages, Paperback
Published January 1, 1990
6 people are currently reading
82 people want to read
About the author
Oscar Wilde
5,483 books38.8k followersOscar Fingal O'Fflahertie Wills Wilde was an Irish poet and playwright. After writing in different forms throughout the 1880s, he became one of the most popular playwrights in London in the early 1890s. He is best remembered for his epigrams and plays, his novel The Picture of Dorian Gray, and his criminal conviction for gross indecency for homosexual acts.
Wilde's parents were Anglo-Irish intellectuals in Dublin. In his youth, Wilde learned to speak fluent French and German. At university, he read Greats; he demonstrated himself to be an exceptional classicist, first at Trinity College Dublin, then at Magdalen College, Oxford. He became associated with the emerging philosophy of aestheticism, led by two of his tutors, Walter Pater and John Ruskin. After university, Wilde moved to London into fashionable cultural and social circles.
Wilde tried his hand at various literary activities: he wrote a play, published a book of poems, lectured in the United States and Canada on "The English Renaissance" in art and interior decoration, and then returned to London where he lectured on his American travels and wrote reviews for various periodicals. Known for his biting wit, flamboyant dress and glittering conversational skill, Wilde became one of the best-known personalities of his day. At the turn of the 1890s, he refined his ideas about the supremacy of art in a series of dialogues and essays, and incorporated themes of decadence, duplicity, and beauty into what would be his only novel, The Picture of Dorian Gray (1890). Wilde returned to drama, writing Salome (1891) in French while in Paris, but it was refused a licence for England due to an absolute prohibition on the portrayal of Biblical subjects on the English stage. Undiscouraged, Wilde produced four society comedies in the early 1890s, which made him one of the most successful playwrights of late-Victorian London.
At the height of his fame and success, while An Ideal Husband (1895) and The Importance of Being Earnest (1895) were still being performed in London, Wilde issued a civil writ against John Sholto Douglas, the 9th Marquess of Queensberry for criminal libel. The Marquess was the father of Wilde's lover, Lord Alfred Douglas. The libel hearings unearthed evidence that caused Wilde to drop his charges and led to his own arrest and criminal prosecution for gross indecency with other males. The jury was unable to reach a verdict and so a retrial was ordered. In the second trial Wilde was convicted and sentenced to two years' hard labour, the maximum penalty, and was jailed from 1895 to 1897. During his last year in prison he wrote De Profundis (published posthumously in abridged form in 1905), a long letter that discusses his spiritual journey through his trials and is a dark counterpoint to his earlier philosophy of pleasure. On the day of his release, he caught the overnight steamer to France, never to return to Britain or Ireland. In France and Italy, he wrote his last work, The Ballad of Reading Gaol (1898), a long poem commemorating the harsh rhythms of prison life.
Wilde's parents were Anglo-Irish intellectuals in Dublin. In his youth, Wilde learned to speak fluent French and German. At university, he read Greats; he demonstrated himself to be an exceptional classicist, first at Trinity College Dublin, then at Magdalen College, Oxford. He became associated with the emerging philosophy of aestheticism, led by two of his tutors, Walter Pater and John Ruskin. After university, Wilde moved to London into fashionable cultural and social circles.
Wilde tried his hand at various literary activities: he wrote a play, published a book of poems, lectured in the United States and Canada on "The English Renaissance" in art and interior decoration, and then returned to London where he lectured on his American travels and wrote reviews for various periodicals. Known for his biting wit, flamboyant dress and glittering conversational skill, Wilde became one of the best-known personalities of his day. At the turn of the 1890s, he refined his ideas about the supremacy of art in a series of dialogues and essays, and incorporated themes of decadence, duplicity, and beauty into what would be his only novel, The Picture of Dorian Gray (1890). Wilde returned to drama, writing Salome (1891) in French while in Paris, but it was refused a licence for England due to an absolute prohibition on the portrayal of Biblical subjects on the English stage. Undiscouraged, Wilde produced four society comedies in the early 1890s, which made him one of the most successful playwrights of late-Victorian London.
At the height of his fame and success, while An Ideal Husband (1895) and The Importance of Being Earnest (1895) were still being performed in London, Wilde issued a civil writ against John Sholto Douglas, the 9th Marquess of Queensberry for criminal libel. The Marquess was the father of Wilde's lover, Lord Alfred Douglas. The libel hearings unearthed evidence that caused Wilde to drop his charges and led to his own arrest and criminal prosecution for gross indecency with other males. The jury was unable to reach a verdict and so a retrial was ordered. In the second trial Wilde was convicted and sentenced to two years' hard labour, the maximum penalty, and was jailed from 1895 to 1897. During his last year in prison he wrote De Profundis (published posthumously in abridged form in 1905), a long letter that discusses his spiritual journey through his trials and is a dark counterpoint to his earlier philosophy of pleasure. On the day of his release, he caught the overnight steamer to France, never to return to Britain or Ireland. In France and Italy, he wrote his last work, The Ballad of Reading Gaol (1898), a long poem commemorating the harsh rhythms of prison life.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 7 of 7 reviews
August 25, 2021
Πάρα πολύ όμορφο βιβλίο! Τα παραμύθια έχουν μια γλυκιά πικρία... Μια ζεστή μελαγχολική ζεστή ανάσα αγγίζει το σβέρκο σου σε κάθε σελίδα.. Πολύ όμορφες περιγραφές, σου δημιουργεί έντονες διαπεραστικές εικόνες και επιτρέπει στον αναγνώστη να αγγίξει ο ίδιος με την φαντασία του τις φιλντισένιες πέρλες, να μυρίσει την φρεσκοκομμένη κανέλα και να χαθεί σε ένα ταξίδι με κεχριμπαρένιες μελωδίες.. Πολύχρωμο, χορεύουν τρελά όλες οι αισθήσεις σου, πολύπλοκες υφές, έντονα αρώματα από την ανατολή, σανδαλόξυλο, Ρουμπίνια, σφένδαμος... Υπέροχο βιβλίο ..
January 16, 2024
Χριστουγεννιάτικο δώρο στη μικρή μου, και η αλήθεια είναι πως μου έφερε τόση νοσταλγία που το άνοιξα πρώτη και κυριολεκτικά βυθίστηκα για άλλη μια φορά στον ιδιαίτερο κόσμο που δομεί γύρω σου ο Ουάιλντ.
Μαγικά; Μάλλον η μαγεία τους έγκειται στο γεγονός πως είναι τόσο σύγχρονα με την κάθε χρονική περίοδο, που στην ουσία δεν ανήκουν ούτε στο παρελθόν ούτε στο μέλλον, αλλά στο παρόν της κάθε εποχής.
Παραμύθια; Αν η αλήθεια μπορούσε να περιγραφεί τόσο λυρικά, τότε ασφαλώς δεν είναι παραμύθια, αλλά η καθημερινή πραγματικότητα, μέσα από την ευαίσθητη, σκληρή, ειρωνική, σκωπτική και χιουμοριστική οπτική του συγγραφέα.
Μαγικά; Μάλλον η μαγεία τους έγκειται στο γεγονός πως είναι τόσο σύγχρονα με την κάθε χρονική περίοδο, που στην ουσία δεν ανήκουν ούτε στο παρελθόν ούτε στο μέλλον, αλλά στο παρόν της κάθε εποχής.
Παραμύθια; Αν η αλήθεια μπορούσε να περιγραφεί τόσο λυρικά, τότε ασφαλώς δεν είναι παραμύθια, αλλά η καθημερινή πραγματικότητα, μέσα από την ευαίσθητη, σκληρή, ειρωνική, σκωπτική και χιουμοριστική οπτική του συγγραφέα.
December 5, 2025
Οι ιστορίες ήταν όλες πολύ ομορφες με τις πλούσιες περιγραφες που χαρακτηρίζουν το γράψιμο του Wilde να ειναι διάχυτες στο βιβλίο . Όλα τα παραμύθια ήταν γεμάτα με πικρία και νόημα...οι ιστορίες όμως που με έκαναν να πάθω "existential crisis" και να τα σκέφτομαι για καιρό ,( άρα και οι αγαπημένες μου ! ) ειναι《Τα γενέθλια της ινφάντας》και 《 Ο εγωιστής γιγαντας 》.
Προτείνω σε όλους ανεξαιρέτως να διαβάσουν το βιβλίο αυτό σε οποιαδήποτε ηλικία καθώς τα νοήματα παραμένουν πρόσκαιρα και η γραφη μαγικη !!
Προτείνω σε όλους ανεξαιρέτως να διαβάσουν το βιβλίο αυτό σε οποιαδήποτε ηλικία καθώς τα νοήματα παραμένουν πρόσκαιρα και η γραφη μαγικη !!
August 16, 2021
Το παρόν βιβλίο θα μπορούσαμε να πούμε πως αποτελεί ένα είδος ανθολόγιου, το οποίο περιέχει τα πιο γνωστά παραμύθια που έγραψε ο Όσκαρ Ουάιλντ. Το βιβλίο περιέχει ιστορίες από τις δύο συλλογές που δημοσίευσε όσο ζούσε, τον "Ευτυχισμένο Πρίγκιπα" και το "Σπίτι με τις Ροδιές".
Προσωπικά, όσο γυρνούσα τις σελίδες και προχωρούσα από την μια ιστορία στην επόμενη, τόσο πιο πολύ ένιωθα την μαγεία να με συνεπαίρνει. Οι ιστορίες είναι τόσο γοητευτικές, αλλά τόσο λυπητερές ταυτόχρονα. Προφανώς, πρόκειται για ιστορίες διδακτικές και αλληγορικές, που περνάν πολλά μηνύματα για τα λάθη και τις συνέπειές τους.
Είναι ιστορίες που μικροί και μεγάλοι μπορούν να απολαύσουν και να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα. Άλλωστε, όσο μεγαλώνουμε διαμορφώνουμε συνεχώς την σκέψη μας και καταλαβαίνουμε περισσότερο τα νοήματα μιας ιστορίας.
Σίγουρα ξεχωρίζω τις ιστορίες "Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας" και "Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο".
Προσωπικά, όσο γυρνούσα τις σελίδες και προχωρούσα από την μια ιστορία στην επόμενη, τόσο πιο πολύ ένιωθα την μαγεία να με συνεπαίρνει. Οι ιστορίες είναι τόσο γοητευτικές, αλλά τόσο λυπητερές ταυτόχρονα. Προφανώς, πρόκειται για ιστορίες διδακτικές και αλληγορικές, που περνάν πολλά μηνύματα για τα λάθη και τις συνέπειές τους.
Είναι ιστορίες που μικροί και μεγάλοι μπορούν να απολαύσουν και να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα. Άλλωστε, όσο μεγαλώνουμε διαμορφώνουμε συνεχώς την σκέψη μας και καταλαβαίνουμε περισσότερο τα νοήματα μιας ιστορίας.
Σίγουρα ξεχωρίζω τις ιστορίες "Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας" και "Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο".
January 13, 2023
Πραγματικά μαγικά παραμύθια, γεμάτα παραμυθόσκονη και υπέροχα μηνύματα..
April 28, 2018
Εννέα παραμύθια καθόλου μαγικά και χωρίς την σπιρτάδα του Wilde...
"Εγώ δεν πρόκειται να σταματήσω να του μιλάω απλώς επειδή δεν δίνει σημασία. Μ' αρέσει ν' ακούω τον εαυτό μου να μιλάει. Είναι μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις μου. Συχνά κάνω μεγάλες συζητήσεις με τον εαυτό μου, κι είμαι τόσο έξυπνη, που καμιά φορά δεν καταλαβαίνω ούτε μια λέξη απ' όσα λέω."
"Φοβάμαι ότι μάλλον τον εκνεύρισα, απάντησε η καρδερίνα, είναι γεγονός ότι του είπα ένα παραμύθι με ηθικό δίδαγμα. Ά! αυτό είναι πάντα επικίνδυνο, είπε η πάπια."
"Εγώ δεν πρόκειται να σταματήσω να του μιλάω απλώς επειδή δεν δίνει σημασία. Μ' αρέσει ν' ακούω τον εαυτό μου να μιλάει. Είναι μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις μου. Συχνά κάνω μεγάλες συζητήσεις με τον εαυτό μου, κι είμαι τόσο έξυπνη, που καμιά φορά δεν καταλαβαίνω ούτε μια λέξη απ' όσα λέω."
"Φοβάμαι ότι μάλλον τον εκνεύρισα, απάντησε η καρδερίνα, είναι γεγονός ότι του είπα ένα παραμύθι με ηθικό δίδαγμα. Ά! αυτό είναι πάντα επικίνδυνο, είπε η πάπια."
November 21, 2020
Υπέροχη και απόλυτα παραμυθική η γραφή του Γουάιλντ που σε οδηγεί σε κόσμους με γίγαντες, γοργόνες, ξωτικά, ζώα, λουλούδια και αντικείμενα που μιλάνε. Δε μπορώ ωστόσο να μη σταθώ στο γεγονός πως σε όλα του τα παραμύθια υπάρχει ο θάνατος και μάλιστα με πολύ διαφορετικό τρόπο απ' ότι τον έχουμε συνηθίσει στα κλασικά.
Στα παραμύθια του Γουάιλντ ο θάνατος δεν έρχεται σαν τιμωρία του κακού μα κυριως σαν θυσία του καλού και δεν προκαλεί στον αναγνώστη ανακούφιση ή δικαίωση αλλά βαθιά θλίψη. Κάτι που βέβαια δεν είναι κακό γιατί προφανώς αυτή ήταν η πρόθεση του. Να συγκινήσει και να προβληματίσει και αυτό το πετυχαίνει απόλυτα.
Στα παραμύθια του Γουάιλντ ο θάνατος δεν έρχεται σαν τιμωρία του κακού μα κυριως σαν θυσία του καλού και δεν προκαλεί στον αναγνώστη ανακούφιση ή δικαίωση αλλά βαθιά θλίψη. Κάτι που βέβαια δεν είναι κακό γιατί προφανώς αυτή ήταν η πρόθεση του. Να συγκινήσει και να προβληματίσει και αυτό το πετυχαίνει απόλυτα.
Displaying 1 - 7 of 7 reviews