What do you think?
Rate this book
Kaiken
Kaiken'in zamanı geldi
Doğan güneş karardığında,
Geçmiş, çıplak bir kılıç gibi keskinleştiğinde,
Japonya artık bir anı değil, kâbus olduğunda,
Kaiken'in zamanı gelmiş demektir.
Doğan güneş karardığında,
Geçmiş, çıplak bir kılıç gibi keskinleştiğinde,
Japonya artık bir anı değil, kâbus olduğunda,
Kaiken'in zamanı gelmiş demektir.
384 pages, Paperback
First published January 1, 2012
80 people are currently reading
991 people want to read
About the author
Jean-Christophe Grangé
74 books2,079 followersJean-Christophe Grangé est un journaliste, reporter international, écrivain, scénariste né le 15 juillet 1961 à Boulogne-Billancourt. Il est l'un des rares écrivains français dans le domaine du thriller à s'être fait un nom aux États-Unis.
Après une maîtrise de lettres à la Sorbonne (axée sur Gustave Flaubert), il devient rédacteur publicitaire, puis travaille pour une agence de presse. En 1989, à 28 ans, il devient grand reporter international, travaillant pour des magazines aussi divers que Paris Match, le Sunday Times ou le National Geographic.
Puis il devient journaliste indépendant en créant la société L & G. Dès lors, il se débrouille pour monter financièrement tous ses voyages lui-même. Les reportages qui en sont issus, le mènent aux quatre coins du monde et constituent une importante source d'inspiration pour ses écrits littéraires. C'est au cours de cette période qu'il obtient deux récompenses importantes dans le monde journalistique : le Prix Reuter (1991) et le Prix World Press (1992).
En 1994, il écrit son premier roman Le Le Vol Des Cigognes , plus remarqué par les critiques littéraires (qui vantent son « imagination féconde ») que par le grand public. Toutefois, son second roman paru en 1998, Les Riviéres Pourpres , ne passera pas inaperçu. Le succès auprès du public se confirmera d'ailleurs en 2000, année où le roman est adapté au cinéma.
En cette même année 2000 paraît Le Concile de Pierre . En 2003, il publie L'Empire des loups . En 2004 sort La Ligne Noire , premier tome d'une trilogie de romans sur la « compréhension du mal sous toutes ses formes ». Au niveau des ventes, le succès ne se dément pas avec le deuxième volet de cette trilogie, Le Serment Des Limbes sorti en 2007.
Parallèlement à sa carrière de romancier, il continue à travailler pour le cinéma : outre l'adaptation des Rivières pourpres, il a également écrit le scénario de Vidocq (de Jean-Christophe Comar dit Pitof en 2001) et a collaboré à la plupart des réalisations ou projets tirés de ses romans.
Il s'est lancé dans l'écriture d'une histoire originale pour une bande dessinée en trois volumes, La Malediction De Zener , dessinée par Philippe Adamov . Il s'agit du prologue du roman Le Concile de Pierre.
Il sort Miserere en 2008 et La forêt des Mânes le 2 septembre 2009 (fin de la trilogie du mal, après La Ligne noire et Le Serment des limbes).
Selon l'auteur, il s'agit d'« une remontée vers le Mal primitif et préhistorique ».
Le Passager , son dernier roman, sort en sept
Après une maîtrise de lettres à la Sorbonne (axée sur Gustave Flaubert), il devient rédacteur publicitaire, puis travaille pour une agence de presse. En 1989, à 28 ans, il devient grand reporter international, travaillant pour des magazines aussi divers que Paris Match, le Sunday Times ou le National Geographic.
Puis il devient journaliste indépendant en créant la société L & G. Dès lors, il se débrouille pour monter financièrement tous ses voyages lui-même. Les reportages qui en sont issus, le mènent aux quatre coins du monde et constituent une importante source d'inspiration pour ses écrits littéraires. C'est au cours de cette période qu'il obtient deux récompenses importantes dans le monde journalistique : le Prix Reuter (1991) et le Prix World Press (1992).
En 1994, il écrit son premier roman Le Le Vol Des Cigognes , plus remarqué par les critiques littéraires (qui vantent son « imagination féconde ») que par le grand public. Toutefois, son second roman paru en 1998, Les Riviéres Pourpres , ne passera pas inaperçu. Le succès auprès du public se confirmera d'ailleurs en 2000, année où le roman est adapté au cinéma.
En cette même année 2000 paraît Le Concile de Pierre . En 2003, il publie L'Empire des loups . En 2004 sort La Ligne Noire , premier tome d'une trilogie de romans sur la « compréhension du mal sous toutes ses formes ». Au niveau des ventes, le succès ne se dément pas avec le deuxième volet de cette trilogie, Le Serment Des Limbes sorti en 2007.
Parallèlement à sa carrière de romancier, il continue à travailler pour le cinéma : outre l'adaptation des Rivières pourpres, il a également écrit le scénario de Vidocq (de Jean-Christophe Comar dit Pitof en 2001) et a collaboré à la plupart des réalisations ou projets tirés de ses romans.
Il s'est lancé dans l'écriture d'une histoire originale pour une bande dessinée en trois volumes, La Malediction De Zener , dessinée par Philippe Adamov . Il s'agit du prologue du roman Le Concile de Pierre.
Il sort Miserere en 2008 et La forêt des Mânes le 2 septembre 2009 (fin de la trilogie du mal, après La Ligne noire et Le Serment des limbes).
Selon l'auteur, il s'agit d'« une remontée vers le Mal primitif et préhistorique ».
Le Passager , son dernier roman, sort en sept
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 187 reviews
March 16, 2021
Ο Γκρανζέ εχει μια μαγική ικανότητα να μπερδευει τον έρωτα με την καταστροφη. Την αγαπη με την τιμωρία. Ενα καικεν κλειδωμένο σε ενα συρτάρι περιμένει καρτερικα. Ο Ολιβιέ Πασάν Γαλλος σκληροτραχηλος μπάτσος λατρεύει παθιασμένα την Ιαπωνια. Σε ενα απο τα ταξίδια του γνωρίζει τη Ναοκο. Η Ναοκο από την μερια της εγκλωβισμενη στις Ιαπωνικες παραδοσεις ενα πλασμα φαινομενικα ευθραστο και ακακο τα βρονταει ολα και παει να ζησει μαζι του στο Παρισι. Το ταλέντο του Γκρανζέ ειναι αδιαμφισβητο. Ενω ξερουμε από την αρχη τον ένοχο η ιστορία εξέλισσεται με τέτοιο τρόπο που σε κάνει να μην θες να το αφησεις απο τα χερια σου. Και οταν καπου εκεί στα 2/3 του βιβλίου ξεφυσας ανακουφισμενος ολη η ιστορία φερνει τούμπα και συ μένεις να αναρωτιεσαι. Ειδικα στις τελευταίες 100 σελιδες τα γεγονότα τρεχουν με τρελο ρυθμο και διαβάζεις με κομμενη την ανασα. Ενα καθαρο πεντάρι Mεσιε Γκρανζέ. Σε καθε βιβλιο με εκπλήσσεις ακομα πιο πολυ.
July 1, 2013
Bazen Kurtlar İmparatorluğu ve Taş Meclisi'ni okuduktan sonra dursaydım da her Grange kitabını okumasaydım diyorum; o zaman Koloni ve Keiken gibi kitaplardan uzak durabilir, kafamdaki Grange imajı da yerle bir olmazdı.
Bu kitapta ne anlatılmak istendi, amaç neydi onu çözemedim.
Aslında 3 yıldız bile çok bu kitaba, sadece eski günlerin hatırına vermiş oldum.
Bu kitapta ne anlatılmak istendi, amaç neydi onu çözemedim.
Aslında 3 yıldız bile çok bu kitaba, sadece eski günlerin hatırına vermiş oldum.
August 11, 2013
Bu olmamış. Madem olay kişiseldi Naoko felan hani, niye Doğumcu olayına girip mükemmel kurgu çıkabilecekken oraları batırmaya gerek duydu bilemedim. Yarısından çoğu Doğumcu, geri kalan küçük bir kısım da Kaiken adına uygun. Neyse, oluyor bazen böyle.
February 19, 2017
Ο Ζαν-Κριστόφ Γκρανζέ με ξενύχτισε πάλι! Ερμαφρόδιτο ον σκοτώνει εγκύους γυναίκες και καίει τα αγέννητα έμβρυά τους. Ο αστυνόμος Ολιβιέ Πασάν αρχίζει ένα ανελέητο κυνηγητό για να πιάσει τον Μαιευτήρα, όπως τον αποκαλούν στην Αστυνομία του Παρισιού, ενώ προσπαθεί να χειριστεί ανεπιτυχώς τα οικογενειακά προβλήματα στον γάμο του με τη Γιαπωνέζα Ναόκο. Κι αυτό είναι μόνο η αρχή ενός μυθιστορήματος που απέχει έτη φωτός από τα περισσότερα αστυνομικά, γιατί ενώ ξεκινάει έτσι, στη συνέχεια στρέφεται αλλού και στο τέλος αποκαλύπτεται η πραγματική πλοκή του βιβλίου! Με έναν τόσο δυνατό, ανατριχιαστικό, ανατρεπτικό τρόπο που μόνο ο Γκρανζέ μπορεί να δώσει.
Ο Ολιβιέ Πασάν είναι ένας χαρακτήρας που δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του και ταυτόχρονα ταυτίζεται τόσο με τις υποθέσεις του που αδιαφορεί για τις τυπικές διαδικασίες, με αποτέλεσμα κάθε τρεις και λίγο να του κάνουν επιπλήξεις. Παρ’ όλ’ αυτά καταφέρνει και λύνει τις υποθέσεις που του αναθέτουν, δεν παύει όμως να θεωρείται επικίνδυνος, γιατί το ιδρυματικό παρελθόν του τον έχει βοηθήσει να αναπτύξει έναν ευερέθιστο εαυτό, κάτι που του δημιουργεί συνεχώς προβλήματα στη δουλειά του. Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος, που έκανε στροφή στη ζωή του και κατετάγη στην αστυνομία, γνώρισε και αγάπησε μια Γιαπωνέζα που είχε κάνει κι εκείνη τη δική της επανάσταση στην προγραμματισμένη ζωή που ζούσε στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Ο συγγραφέας, κατά τη διάρκεια του μυθιστορήματος, περιγράφει με γλαφυρό τρόπο τις πολιτιστικές διαφορές των δύο αυτών ανθρώπων και μου σύστησε τις αρετές και τις δυσκολίες του ιαπωνικού πολιτισμού, τον τρόπο ζωής και σκέψης, το παρελθόν, την ευγένεια, την τυπικότητα, την αρμονικότητα, τη φιλοσοφία κλπ. Η Ναόκο είναι μια γυναίκα που άφησε πίσω της τις τυπικότητες και την καταπιεσμένη ζωή που θα ζούσε για να ανεξαρτητοποιηθεί και να ακολουθήσει τις δικές της επιθυμίες. Αγάπησε με τον τρόπο της τον Πασάν και κάνανε δύο παιδιά, δυο υπέροχα πλάσματα που τώρα καλούνται να προστατεύσουν, γιατί ο Μαιευτήρας ίσως αρχίζει να ζητάει εκδίκηση για την παρενόχληση που του κάνει ο Πασάν.
Η υπόθεση με τον Μαιευτήρα είναι ανατριχιαστική. Με τρομερή δεινότητα και σαφήνεια, ο Γκρανζέ δίνει ζωή σε ένα ερμαφρόδιτο πλάσμα που δεν το θέλησε κανείς από την αρχή της ζωής του κι έτσι κλήθηκε να αγωνιστεί και να παλέψει μόνος του για να επιβιώσει, παρά τις συνεχείς καζούρες των παιδιών των ιδρυμάτων, παρ’ όλες τις εγχειρίσεις και τις ενέσεις τεστοστερόνης. Είναι ένα πλάσμα γεμάτο μίσος και κακία για τους ανθρώπους που γνώρισε στο διάβα του και το απέρριψαν, ώσπου γνώρισε την ιστορία του Φοίνικα που αναγεννιέται από τις στάχτες του, άφυλο και αέναο, οπότε βρήκε την απόλυτη ταύτιση κι από κει ξεκινάει η εγκληματική του καριέρα. Αυτό που δε μου άρεσε ήταν που από την αρχή ξέρουμε τον δολοφόνο και ο αστυνομικός απλώς τον κυνηγάει, οπότε αναπτύσσεται ένας αγώνας εναντίον του χρόνου, μιας και ο Μαιευτήρας είναι πάντα ένα βήμα μπροστά. Αυτό που με ξετρέλανε όμως είναι το γεγονός ότι όσο εκτυλισσόταν η ιστορία του ερμαφρόδιτου, κάποιος τρυπώνει στο καλά φρουρούμενο σπίτι του Πασάν και αφήνει κάποια μακάβρια ίχνη, δείχνοντας ξεκάθαρα ότι αν δεν τον αφήσουν ήσυχο θα κάνει κακό στην ίδια την οικογένεια του Πασάν. Κι εκεί που δεν έχω προλάβει να συνέλθω από την αγωνία, η ιστορία του Μαιευτήρα ολοκληρώνεται με τον πιο ανατρεπτικό και ανατριχιαστικό τρόπο, αφήνοντάς με έμπλεο ερωτημάτων και με το χέρι να γυρνά πυρετωδώς τις σελίδες. Γιατί το σπίτι εξακολουθεί να παραβιάζεται!
Ειλικρινά, εύχομαι ολόψυχα να μπορούσα να γράψω ποια είναι πραγματικά η κεντρική ιδέα του μυθιστορήματος, όμως θα αφαιρέσω αυθωρεί τη δυνατότητα στον αναγνώστη να μείνει κυριολεκτικά με ανοιχτό το στόμα και μάλιστα επί ώρες όπως εγώ (ευτυχώς που ήμουν σπίτι στο κρίσιμο σημείο αλλιώς θα με μαζεύανε με υποψία αποπληξίας ή εγκεφαλικού στον δρόμο). Ποιος λοιπόν κρύβεται πραγματικά πίσω από την καταδίωξη της οικογένειας του Πασάν και πώς συνδέεται με τον Μαιευτήρα; Γιατί αυτό το πλάσμα θέλει να κάνει κακό στην οικογένεια της Ναόκο; Έμεινα άναυδος όταν είδα κατάματα την αλήθεια και τρόμαξα με τον ευφυή χειρισμό μιας σκέψης που τελευταία άρχισε να κερδίζει έδαφος στο οικογενειακό δίκαιο.
Το τέλος, αν και δε με απογόητευσε, ήταν πλέον αναμενόμενο. Οι μονομάχοι πήραν τις θέσεις τους, η αλήθεια αποκαλύφθηκε και η λύση θα δοθεί στην Ιαπωνία, οπότε ο συγγραφέας βρίσκει την ευκαιρία να εμπλουτίσει κι άλλο τις γνώσεις του αναγνώστη για τη μακρινή αυτή χώρα. Η γνωριμία με την κουλτούρα της Ιαπωνίας δεν είναι εξόφθαλμα παρένθετη, με την έννοια να τρενάρει ο συγγραφέας τη λύση της ιστορίας ή να γεμίσει άφθονες σελίδες με πληροφορίες για να δώσουμε όγκο στο βιβλίο. Όχι, λίγες πληροφορίες και όπου δει, που συμπληρώνουν τη νοοτροπία των χαρακτήρων και επεξηγούν σε βάθος χρόνου (ή σελίδων) τη δράση και την αντίδραση. Απλώς οι διαρκείς ανατροπές και η μητέρα όλων των αποκαλύψεων σχεδόν ξεφούσκωσαν όσο οδεύαμε αργά αργά προς το αναμενόμενο τέλος (γιατί ξέρεις ποιος θα νικήσει, κλασικός κανόνας από καταβολής κόσμου) ενώ οι φρενήρεις ρυθμοί προς το τέλος μειώθηκαν σχεδόν απότομα μόνο και μόνο για να παρακολουθήσω διεξοδικά το τέλος.
Παρ’ όλα’ αυτά το βιβλίο εξακολυοθώ να το υποστηρίζω και κρατώ τις απανωτές ανατροπές που μου επεφύλασσε καθώς και τη μεγάλη έκπληξη της πλοκής, πράγματα που σπάνια μου έχει χαρίσει σε τόσο μεγάλο βαθμό ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Ένα εξαιρετικό βιβλίο που παρά τις 563 σελίδες του διαβάζεται πολύ γρήγορα και δεν παίρνεις ανάσα έτσι και βυθιστείς σε ένα κόσμο όπου το καϊκέν, το μαχαίρι της τιμής και της αγάπης, θα δώσει τη λύση.
Ο Ολιβιέ Πασάν είναι ένας χαρακτήρας που δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του και ταυτόχρονα ταυτίζεται τόσο με τις υποθέσεις του που αδιαφορεί για τις τυπικές διαδικασίες, με αποτέλεσμα κάθε τρεις και λίγο να του κάνουν επιπλήξεις. Παρ’ όλ’ αυτά καταφέρνει και λύνει τις υποθέσεις που του αναθέτουν, δεν παύει όμως να θεωρείται επικίνδυνος, γιατί το ιδρυματικό παρελθόν του τον έχει βοηθήσει να αναπτύξει έναν ευερέθιστο εαυτό, κάτι που του δημιουργεί συνεχώς προβλήματα στη δουλειά του. Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος, που έκανε στροφή στη ζωή του και κατετάγη στην αστυνομία, γνώρισε και αγάπησε μια Γιαπωνέζα που είχε κάνει κι εκείνη τη δική της επανάσταση στην προγραμματισμένη ζωή που ζούσε στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Ο συγγραφέας, κατά τη διάρκεια του μυθιστορήματος, περιγράφει με γλαφυρό τρόπο τις πολιτιστικές διαφορές των δύο αυτών ανθρώπων και μου σύστησε τις αρετές και τις δυσκολίες του ιαπωνικού πολιτισμού, τον τρόπο ζωής και σκέψης, το παρελθόν, την ευγένεια, την τυπικότητα, την αρμονικότητα, τη φιλοσοφία κλπ. Η Ναόκο είναι μια γυναίκα που άφησε πίσω της τις τυπικότητες και την καταπιεσμένη ζωή που θα ζούσε για να ανεξαρτητοποιηθεί και να ακολουθήσει τις δικές της επιθυμίες. Αγάπησε με τον τρόπο της τον Πασάν και κάνανε δύο παιδιά, δυο υπέροχα πλάσματα που τώρα καλούνται να προστατεύσουν, γιατί ο Μαιευτήρας ίσως αρχίζει να ζητάει εκδίκηση για την παρενόχληση που του κάνει ο Πασάν.
Η υπόθεση με τον Μαιευτήρα είναι ανατριχιαστική. Με τρομερή δεινότητα και σαφήνεια, ο Γκρανζέ δίνει ζωή σε ένα ερμαφρόδιτο πλάσμα που δεν το θέλησε κανείς από την αρχή της ζωής του κι έτσι κλήθηκε να αγωνιστεί και να παλέψει μόνος του για να επιβιώσει, παρά τις συνεχείς καζούρες των παιδιών των ιδρυμάτων, παρ’ όλες τις εγχειρίσεις και τις ενέσεις τεστοστερόνης. Είναι ένα πλάσμα γεμάτο μίσος και κακία για τους ανθρώπους που γνώρισε στο διάβα του και το απέρριψαν, ώσπου γνώρισε την ιστορία του Φοίνικα που αναγεννιέται από τις στάχτες του, άφυλο και αέναο, οπότε βρήκε την απόλυτη ταύτιση κι από κει ξεκινάει η εγκληματική του καριέρα. Αυτό που δε μου άρεσε ήταν που από την αρχή ξέρουμε τον δολοφόνο και ο αστυνομικός απλώς τον κυνηγάει, οπότε αναπτύσσεται ένας αγώνας εναντίον του χρόνου, μιας και ο Μαιευτήρας είναι πάντα ένα βήμα μπροστά. Αυτό που με ξετρέλανε όμως είναι το γεγονός ότι όσο εκτυλισσόταν η ιστορία του ερμαφρόδιτου, κάποιος τρυπώνει στο καλά φρουρούμενο σπίτι του Πασάν και αφήνει κάποια μακάβρια ίχνη, δείχνοντας ξεκάθαρα ότι αν δεν τον αφήσουν ήσυχο θα κάνει κακό στην ίδια την οικογένεια του Πασάν. Κι εκεί που δεν έχω προλάβει να συνέλθω από την αγωνία, η ιστορία του Μαιευτήρα ολοκληρώνεται με τον πιο ανατρεπτικό και ανατριχιαστικό τρόπο, αφήνοντάς με έμπλεο ερωτημάτων και με το χέρι να γυρνά πυρετωδώς τις σελίδες. Γιατί το σπίτι εξακολουθεί να παραβιάζεται!
Ειλικρινά, εύχομαι ολόψυχα να μπορούσα να γράψω ποια είναι πραγματικά η κεντρική ιδέα του μυθιστορήματος, όμως θα αφαιρέσω αυθωρεί τη δυνατότητα στον αναγνώστη να μείνει κυριολεκτικά με ανοιχτό το στόμα και μάλιστα επί ώρες όπως εγώ (ευτυχώς που ήμουν σπίτι στο κρίσιμο σημείο αλλιώς θα με μαζεύανε με υποψία αποπληξίας ή εγκεφαλικού στον δρόμο). Ποιος λοιπόν κρύβεται πραγματικά πίσω από την καταδίωξη της οικογένειας του Πασάν και πώς συνδέεται με τον Μαιευτήρα; Γιατί αυτό το πλάσμα θέλει να κάνει κακό στην οικογένεια της Ναόκο; Έμεινα άναυδος όταν είδα κατάματα την αλήθεια και τρόμαξα με τον ευφυή χειρισμό μιας σκέψης που τελευταία άρχισε να κερδίζει έδαφος στο οικογενειακό δίκαιο.
Το τέλος, αν και δε με απογόητευσε, ήταν πλέον αναμενόμενο. Οι μονομάχοι πήραν τις θέσεις τους, η αλήθεια αποκαλύφθηκε και η λύση θα δοθεί στην Ιαπωνία, οπότε ο συγγραφέας βρίσκει την ευκαιρία να εμπλουτίσει κι άλλο τις γνώσεις του αναγνώστη για τη μακρινή αυτή χώρα. Η γνωριμία με την κουλτούρα της Ιαπωνίας δεν είναι εξόφθαλμα παρένθετη, με την έννοια να τρενάρει ο συγγραφέας τη λύση της ιστορίας ή να γεμίσει άφθονες σελίδες με πληροφορίες για να δώσουμε όγκο στο βιβλίο. Όχι, λίγες πληροφορίες και όπου δει, που συμπληρώνουν τη νοοτροπία των χαρακτήρων και επεξηγούν σε βάθος χρόνου (ή σελίδων) τη δράση και την αντίδραση. Απλώς οι διαρκείς ανατροπές και η μητέρα όλων των αποκαλύψεων σχεδόν ξεφούσκωσαν όσο οδεύαμε αργά αργά προς το αναμενόμενο τέλος (γιατί ξέρεις ποιος θα νικήσει, κλασικός κανόνας από καταβολής κόσμου) ενώ οι φρενήρεις ρυθμοί προς το τέλος μειώθηκαν σχεδόν απότομα μόνο και μόνο για να παρακολουθήσω διεξοδικά το τέλος.
Παρ’ όλα’ αυτά το βιβλίο εξακολυοθώ να το υποστηρίζω και κρατώ τις απανωτές ανατροπές που μου επεφύλασσε καθώς και τη μεγάλη έκπληξη της πλοκής, πράγματα που σπάνια μου έχει χαρίσει σε τόσο μεγάλο βαθμό ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Ένα εξαιρετικό βιβλίο που παρά τις 563 σελίδες του διαβάζεται πολύ γρήγορα και δεν παίρνεις ανάσα έτσι και βυθιστείς σε ένα κόσμο όπου το καϊκέν, το μαχαίρι της τιμής και της αγάπης, θα δώσει τη λύση.
March 26, 2020
Δεύτερο βιβλίο του Γκρανζέ που διαβάζω μετά το "Πορφυρά ποτάμια". Τον θεωρώ πλέον πολύ αξιόλογο συγγραφέα, πατέρα μαζί με 2-3 ακόμα του "ψηφιακού πολάρ" στην αστυνομική λογοτεχνία. Μια μείξη της σκοτεινιάς που αναδίδει η παλιά γαλλική σχολή (Μανσέτ κλπ) και μιας υπόθεσης μοντέρνας που αξιοποιεί κατά κόρον το οπλοστάσιο της σύγχρονης ιατροδικαστικής/εγκληματολογικής έρευνας. Οι ήρωες του Γκρανζέ δεν παρεκκλίνουν του συνηθισμένου σκοτεινού ντετέκτιβ που λειτουργεί ακροβατώντας πάνω στο όριο του νόμου, γεμάτος καταχρήσεις, σκοτεινό παρελθόν γεμάτο εκκρεμότητες που στοιχειώνουν κλπ.
Στο Καϊκέν η βαθμολογία είναι κάπου στο 3.5/5. Σαφώς δεν μου έκανε τόσο εντύπωση όσο τα "Πορφυρά ποτάμια" που το βρήκα φοβερά πρωτότυπο και αριστουργηματικά γραμμένο (το στοιχείο με το παγωμένο νερό στις κόγχες ακόμα το μνημονεύω, τελείως mindfuck). Εδώ όμως, φοβάμαι πως λίγο το παρατράβηξε με τις ανατροπές. Στο βιβλίο αυτό εξελίσσονται δύο υποθέσεις με την δεύτερη να παρουσιάζεται κάπου στο 60% της διαλεύκανσης της πρώτης, αμφότερες με πρωταγωνιστή τον Ολιβιέ-Πασάν, ταγματάρχη της δικαστικής αστυνομίας του Παρισιού. Η ιστορία έχει έναν γοητευτικό ανατολίτικο αέρα με έντονο το Ιαπωνικό στοιχείο από την αρχή ως το τέλος, μια ατμόσφαιρα που συμπληρώνεται από τον εμμονικό Πασάν και το πάθος του για την Ιαπωνική παράδοση.
Στις 564 σελίδες δεν εντόπισα μεγάλη κοιλιά ευτυχώς, και είμαι από τους αναγνώστες που θεωρούν τα μεγάλα βιβλία συγγραφική αδυναμία. Όμως κάπου η ιστορία τραβήχτηκε από τα μαλλιά, με κάποιες ακρότητες που μπαίνουν από συγγραφείς μικρότερους του Γκρανζέ για να εντυπωσιάσουν τους αναγνώστες με την πολυπλοκότητα και την συμπτωματική λειτουργία, ελέω απουσίας δομημένης και συμπαγούς πλοκής. Δεν νομίζω πως το έχει ο συγκεκριμένος ανάγκη αυτό το τέχνασμα, ίσως απλά ήθελε καλά και σώνει να βγάλει την συγκεκριμένη ιστορία/ιδέα που του είχε καρφωθεί στο χαρτί, χωρίς να προσέξει και τόσο την απόδοση της. Κάπου, έγιναν οι ανατροπές και τα plot twists (τα οποία βέβαια με έκαναν να κοπανηθώ συχνά στον καναπέ μου) πάρα πολλά για να είναι πιστευτά. Και αν κάτι χαρακτηρίζει αυτόν και τους έτερους της littérature polar, είναι ο ρεαλισμός και η αίσθηση του γήινου και πραγματοποιήσιμου χωρίς υπερβολές.
Δεν είναι κακό βιβλίο, αντιθέτως. Είναι ένα καλό crime fiction και αξιοπρεπέστατη επιλογή που τιμά το ζάνρα της. Απλά εγώ, μετά το σοκ των πορφυρών ποταμιών, περίμενα κάτι αντίστοιχο ή έστω πάρα πολύ καλό. Το ήθελα πιο κλειστοφοβικό, πιο αποπνικτικό, πιο γρήγορο (ήταν όσο σκληρό το ήθελα ήδη).Σίγουρα θα συνεχίσω με "Ελέησον με" και "Ταξιδιώτη χωρίς αποσκευές" όταν τελειώσω τα αδιάβαστα μου και έρθει η ώρα για την επόμενη αγορά, ίσως με την πάροδο του χρόνου το "Καϊκέν" να πάει να κάνει παρέα με τα υπόλοιπα διαβασμένα τεσσάρια και φύγει από το λίγο αμφισβητήσιμο τριάρι του.
Στο Καϊκέν η βαθμολογία είναι κάπου στο 3.5/5. Σαφώς δεν μου έκανε τόσο εντύπωση όσο τα "Πορφυρά ποτάμια" που το βρήκα φοβερά πρωτότυπο και αριστουργηματικά γραμμένο (το στοιχείο με το παγωμένο νερό στις κόγχες ακόμα το μνημονεύω, τελείως mindfuck). Εδώ όμως, φοβάμαι πως λίγο το παρατράβηξε με τις ανατροπές. Στο βιβλίο αυτό εξελίσσονται δύο υποθέσεις με την δεύτερη να παρουσιάζεται κάπου στο 60% της διαλεύκανσης της πρώτης, αμφότερες με πρωταγωνιστή τον Ολιβιέ-Πασάν, ταγματάρχη της δικαστικής αστυνομίας του Παρισιού. Η ιστορία έχει έναν γοητευτικό ανατολίτικο αέρα με έντονο το Ιαπωνικό στοιχείο από την αρχή ως το τέλος, μια ατμόσφαιρα που συμπληρώνεται από τον εμμονικό Πασάν και το πάθος του για την Ιαπωνική παράδοση.
Στις 564 σελίδες δεν εντόπισα μεγάλη κοιλιά ευτυχώς, και είμαι από τους αναγνώστες που θεωρούν τα μεγάλα βιβλία συγγραφική αδυναμία. Όμως κάπου η ιστορία τραβήχτηκε από τα μαλλιά, με κάποιες ακρότητες που μπαίνουν από συγγραφείς μικρότερους του Γκρανζέ για να εντυπωσιάσουν τους αναγνώστες με την πολυπλοκότητα και την συμπτωματική λειτουργία, ελέω απουσίας δομημένης και συμπαγούς πλοκής. Δεν νομίζω πως το έχει ο συγκεκριμένος ανάγκη αυτό το τέχνασμα, ίσως απλά ήθελε καλά και σώνει να βγάλει την συγκεκριμένη ιστορία/ιδέα που του είχε καρφωθεί στο χαρτί, χωρίς να προσέξει και τόσο την απόδοση της. Κάπου, έγιναν οι ανατροπές και τα plot twists (τα οποία βέβαια με έκαναν να κοπανηθώ συχνά στον καναπέ μου) πάρα πολλά για να είναι πιστευτά. Και αν κάτι χαρακτηρίζει αυτόν και τους έτερους της littérature polar, είναι ο ρεαλισμός και η αίσθηση του γήινου και πραγματοποιήσιμου χωρίς υπερβολές.
Δεν είναι κακό βιβλίο, αντιθέτως. Είναι ένα καλό crime fiction και αξιοπρεπέστατη επιλογή που τιμά το ζάνρα της. Απλά εγώ, μετά το σοκ των πορφυρών ποταμιών, περίμενα κάτι αντίστοιχο ή έστω πάρα πολύ καλό. Το ήθελα πιο κλειστοφοβικό, πιο αποπνικτικό, πιο γρήγορο (ήταν όσο σκληρό το ήθελα ήδη).Σίγουρα θα συνεχίσω με "Ελέησον με" και "Ταξιδιώτη χωρίς αποσκευές" όταν τελειώσω τα αδιάβαστα μου και έρθει η ώρα για την επόμενη αγορά, ίσως με την πάροδο του χρόνου το "Καϊκέν" να πάει να κάνει παρέα με τα υπόλοιπα διαβασμένα τεσσάρια και φύγει από το λίγο αμφισβητήσιμο τριάρι του.
January 24, 2016
Κλασικός αγαπημένος Γκρανζέ!!!
Μια πολύ ζοφερή ιστορία με φόντο το βροχερό και παγερό Παρίσι, με έναν σκοτεινό ήρωα βυθισμένο στην προσωπική του κόλαση, και με έναν διεστραμμένο κακό που η φύση τον έχει μετατρέψει σε ένα μοχθηρό πλάσμα. Και εκεί που όλα δείχνουν πως το τέλος έρχεται, ξεπηδά μια δεύτερη ιστορία με απρόβλεπτο τέλος.
Για άλλη μια φορά ο συγγραφέας φτιάχνει μια σφιχτοδεμένη ιστορία, πλέκει άριστα την εξέλιξη της χωρίς να αφήνει κενά και αναπάντητα ερωτήματα, σκιαγραφεί λεπτομερώς τους χαρακτήρες του και στήνει ως υπόβαθρο ένα άριστο σκηνικό που κάνει ακόμα πιο έντονη την ατμόσφαιρα του βιβλίου.
Μέσα σε όλα αυτά καταφέρνει να περάσει στοιχεία του ιαπωνικού πολιτισμού και της ιαπωνικής κουλτούρας στη ροή του βιβλίου, με εξαιρετική λεπτομέρεια και ακρίβεια.
Τώρα το γεγονός ότι, κατά την άποψή μου, στα τελευταία κεφάλαια υπάρχει υπερπληροφόρηση του αναγνώστη και το τέλος είναι αρκετά γρήγορο και λιγότερο επιβλητικό από ότι θα περίμενε κανείς, δεν νομίζω ότι μπορεί να χαλάσει την γενικότερη θετική αίσθηση που σου αφήνει το βιβλίο! (8/10)
Μια πολύ ζοφερή ιστορία με φόντο το βροχερό και παγερό Παρίσι, με έναν σκοτεινό ήρωα βυθισμένο στην προσωπική του κόλαση, και με έναν διεστραμμένο κακό που η φύση τον έχει μετατρέψει σε ένα μοχθηρό πλάσμα. Και εκεί που όλα δείχνουν πως το τέλος έρχεται, ξεπηδά μια δεύτερη ιστορία με απρόβλεπτο τέλος.
Για άλλη μια φορά ο συγγραφέας φτιάχνει μια σφιχτοδεμένη ιστορία, πλέκει άριστα την εξέλιξη της χωρίς να αφήνει κενά και αναπάντητα ερωτήματα, σκιαγραφεί λεπτομερώς τους χαρακτήρες του και στήνει ως υπόβαθρο ένα άριστο σκηνικό που κάνει ακόμα πιο έντονη την ατμόσφαιρα του βιβλίου.
Μέσα σε όλα αυτά καταφέρνει να περάσει στοιχεία του ιαπωνικού πολιτισμού και της ιαπωνικής κουλτούρας στη ροή του βιβλίου, με εξαιρετική λεπτομέρεια και ακρίβεια.
Τώρα το γεγονός ότι, κατά την άποψή μου, στα τελευταία κεφάλαια υπάρχει υπερπληροφόρηση του αναγνώστη και το τέλος είναι αρκετά γρήγορο και λιγότερο επιβλητικό από ότι θα περίμενε κανείς, δεν νομίζω ότι μπορεί να χαλάσει την γενικότερη θετική αίσθηση που σου αφήνει το βιβλίο! (8/10)
December 31, 2024
Son derece iyi olay örgüsü olan, sürprizlerle gelişen, akıcı, heyecanlı bir polisiye gerilim. Adından ve kitabın kapağından da anlaşılacağı üzere, Japon kültüründen motifler taşıyan iyi bir hikayesi var. Japon kültürüne çok yakın olanların eleştirisi ile karşı karşıya kalsa bile sempatizanlarının hoşuna gidebilecek derinlikte. Ki bu da, bu özellikteki bir roman için yeterli düzeyde kabul edilebilir.
Ancak, polisiyelerde çokça kullanılan tanımlama ve sahnelerle dolu bir giriş bölümü ile kötü başladığını ve anlaşılmaz kötü bir son sahne ile bittiğini söyleyebilirim. Bu iki bölüm arasındaki kısım güzeldi. Çok keyifli bir okuma oldu.
Tavsiye ederim.
Ancak, polisiyelerde çokça kullanılan tanımlama ve sahnelerle dolu bir giriş bölümü ile kötü başladığını ve anlaşılmaz kötü bir son sahne ile bittiğini söyleyebilirim. Bu iki bölüm arasındaki kısım güzeldi. Çok keyifli bir okuma oldu.
Tavsiye ederim.
February 5, 2017
Romanul consta in doua povesti care la inceput nu au legatura una cu alta, iar la sfarsitul romanului, legatura este la fel de inexistenta.
Un roman mult prea lung si lipsit de suspans, desi se vrea thriller.
Un roman mult prea lung si lipsit de suspans, desi se vrea thriller.
May 1, 2024
Ein solides Werk, spannend und unvorhersehbar, lediglich die Darstellung von Japan und seiner Einwohner wirkt auf mich etwas überzeichnet.
July 9, 2021
http://www.hyperebaaktiivne.ee/2021/0...
Aitäh, Koolibri, raamatu eest!
Tegin hiljuti prantsuse krimikirjandusega tutvust Pierre Lemaitre' romaanis "Alex", mis jättis sügava mulje. Nüüd jõudis minuni teise hinnatud prantslase Jean-Christophe Grangé krimipõnevik "Kaiken".
2011, Seine-Saint-Denis & Pariis. Pariisi äärelinna kimbutab juba pikemat aega sarimõrvar, kes tema jõhkra rasedate tapmisviisi järgi ristitakse Ämmaemandaks. Olivier Passan, politseikapten, kes juhtumiga tegeleb, on veendunud, et süüdlane on autokaupmees Guillard, kuid teda ei seo kuritegudega miski. Mees on tema kinni võtmiseks kõigeks valmis, kuid ta omavoliline haarang läheb luhta ja asitõendite kogumine muutub veelgi raskemaks, sest talle pannakse lähenemiskeeld. Lohutust pole oodata ka eraelust, sest tema abielu on purunemas. Passani võlub traditsiooniline Jaapani kultuur, kuid ometi ei suuda ta leida ühist keelt oma jaapanlannast naisega. Selle asemel, et lapsi kahe kodu vahel solgutada, seavad nad paika graafiku kordamööda nende juures elamiseks. Plaan tundub hea, kuni keegi majja tungib ja tundub, et keegi on sihikule võtnud politseiniku pere.
Tavaliselt hakkavad krimkad peale kuriteo avastamisega, aga "Kaiken" algab Ämmaemandaks kutsutud kurjategija kinni nabimisega. Häda on selles, et politseinik teeb seda omavoliliselt ning tal puuduvad mehe vastu tõendid. Kahtlusalune pääseb jälle vabadusse ja algab kassi-hiire mäng. Ämmaemanda enda vaatepunktist jutustatud peatükid ei jäta mingit kahtlust ka, et mees on tõesti süüdi. Selline ülesehitus oli küll uudne ning huvitav, kuid minu puhul ei töötanud. Raamat ei tõmmanud kaasa, ei tekitanud huvi kurjategija ega motiivi vastu. Põnevust küll jagus, sest kogu aeg toimus midagi - tagaajamised, konfliktid, uued kuriteod. Muidugi on raamatus ka võigast vägivalda - soolikatega jäetud sõnumid, rasedate piinamine ja loodete põletamine. Võeh.
Krimi puhul köidab mind kõige rohkem juhtlõngade avastamine, olulise välja sõelumine ja koos uurijaga nuputamine, kes on süüdi. Süüdlase otsimiseks läheb raamatu teises pooles, sest samal ajal, kui Passan üritab koguda asitõendeid Ämmaemanda vastu, algavad rünnakud tema enda vastu ning kuriteopaigaks saab mehe enda kodu. See on nagu täiesti uus lugu. Segadust on palju. Kas see on järjekordne osa kassi-hiire mängust või tegutseb mõni politseiniku vana vaenlane? Põhjus, mis lõpuks välja koorub, on uus nii Passanile kui ka lugejale ja pole vähimatki võimalust ise ära tabada, mis toimub. Ei ole rahuldavat ma-teadsin-seda võidumomenti ega üllatust, kuidas autor ninapidi vedas. Tuleb hoopis välk selgest taevast. Lisaks oli see lõpp ka üsna seosetu, sobides rohkem filmi kui raamatusse. Mind jäi veel häirima, et küsimus - kuidas kurjategija märkamatult majja sai ja seal toimetas - jäi täiesti vastamata.
Positiivse poole pealt köitis mind peategelane ja tema eraelu. Alles kirusin siin üht krimkat lugedes, kuidas kõik uurijad isiklike probleemide all kannatavad. Selles raamatus need mured krimilugu ei varjuta, vaid põimuvad hästi loo sisse. Passan on väga visa uurija ja varmas omal käel edasi uurima, kui juhtum tal käest võetakse. Ta lihtsalt ei saa käed rüpes istuda, teades, et kurjategija saab vabalt tegutseda. Lisaks aitab töö tal tegevust leida, sest mees on parasjagu naisest lahku minemas ja hea on mõtteid mujale viia. Passani minevik on ka huvitav - lastekodukasvandikust sirgus pätt ja pätist politseinik. Teine raamatule ja peategelasele oluline teema on jaapan. Klassikaline muusika ja tavad, samuraid, kimonod jne. Seal tuleneb ka romaani pealkiri - kaiken - pistoda, millega iidsetel aegadel jaapani naised enesetappu tegid. Passan on hull vanade jaapani asjade järele, tema naine, jaapanlanna, aga fänn ei ole. Mina ka mitte, nii et see osa raamatust jättis mu ka külmaks.
"Kaiken" on prantsuse krimipõnevik väsimatust politseinikust, kavalast kurjategijast ja vanadest jaapani kommetest. Krimilugusid on tegelikult kaks, esimene läks sujuvalt teiseks üle. Kuigi põnevust jagus, ei suutnud raamat mind kaasa haarata ja sisu oli väga laialivalguv. Plusspunktid annan Olivier Passani eest, sest peategelane oli huvitava tausta ja probleemidega. Soovitan, kui sulle meeldivad tegevusterohked põnevikud või soovid prantsuse kirjandusega tutvust teha! Olen kuulnud, et teised Grangé'i krimkad on paremad, nii et plaanin kunagi mõne veel ette võtta.
Aitäh, Koolibri, raamatu eest!
Tegin hiljuti prantsuse krimikirjandusega tutvust Pierre Lemaitre' romaanis "Alex", mis jättis sügava mulje. Nüüd jõudis minuni teise hinnatud prantslase Jean-Christophe Grangé krimipõnevik "Kaiken".
2011, Seine-Saint-Denis & Pariis. Pariisi äärelinna kimbutab juba pikemat aega sarimõrvar, kes tema jõhkra rasedate tapmisviisi järgi ristitakse Ämmaemandaks. Olivier Passan, politseikapten, kes juhtumiga tegeleb, on veendunud, et süüdlane on autokaupmees Guillard, kuid teda ei seo kuritegudega miski. Mees on tema kinni võtmiseks kõigeks valmis, kuid ta omavoliline haarang läheb luhta ja asitõendite kogumine muutub veelgi raskemaks, sest talle pannakse lähenemiskeeld. Lohutust pole oodata ka eraelust, sest tema abielu on purunemas. Passani võlub traditsiooniline Jaapani kultuur, kuid ometi ei suuda ta leida ühist keelt oma jaapanlannast naisega. Selle asemel, et lapsi kahe kodu vahel solgutada, seavad nad paika graafiku kordamööda nende juures elamiseks. Plaan tundub hea, kuni keegi majja tungib ja tundub, et keegi on sihikule võtnud politseiniku pere.
Tavaliselt hakkavad krimkad peale kuriteo avastamisega, aga "Kaiken" algab Ämmaemandaks kutsutud kurjategija kinni nabimisega. Häda on selles, et politseinik teeb seda omavoliliselt ning tal puuduvad mehe vastu tõendid. Kahtlusalune pääseb jälle vabadusse ja algab kassi-hiire mäng. Ämmaemanda enda vaatepunktist jutustatud peatükid ei jäta mingit kahtlust ka, et mees on tõesti süüdi. Selline ülesehitus oli küll uudne ning huvitav, kuid minu puhul ei töötanud. Raamat ei tõmmanud kaasa, ei tekitanud huvi kurjategija ega motiivi vastu. Põnevust küll jagus, sest kogu aeg toimus midagi - tagaajamised, konfliktid, uued kuriteod. Muidugi on raamatus ka võigast vägivalda - soolikatega jäetud sõnumid, rasedate piinamine ja loodete põletamine. Võeh.
Krimi puhul köidab mind kõige rohkem juhtlõngade avastamine, olulise välja sõelumine ja koos uurijaga nuputamine, kes on süüdi. Süüdlase otsimiseks läheb raamatu teises pooles, sest samal ajal, kui Passan üritab koguda asitõendeid Ämmaemanda vastu, algavad rünnakud tema enda vastu ning kuriteopaigaks saab mehe enda kodu. See on nagu täiesti uus lugu. Segadust on palju. Kas see on järjekordne osa kassi-hiire mängust või tegutseb mõni politseiniku vana vaenlane? Põhjus, mis lõpuks välja koorub, on uus nii Passanile kui ka lugejale ja pole vähimatki võimalust ise ära tabada, mis toimub. Ei ole rahuldavat ma-teadsin-seda võidumomenti ega üllatust, kuidas autor ninapidi vedas. Tuleb hoopis välk selgest taevast. Lisaks oli see lõpp ka üsna seosetu, sobides rohkem filmi kui raamatusse. Mind jäi veel häirima, et küsimus - kuidas kurjategija märkamatult majja sai ja seal toimetas - jäi täiesti vastamata.
Positiivse poole pealt köitis mind peategelane ja tema eraelu. Alles kirusin siin üht krimkat lugedes, kuidas kõik uurijad isiklike probleemide all kannatavad. Selles raamatus need mured krimilugu ei varjuta, vaid põimuvad hästi loo sisse. Passan on väga visa uurija ja varmas omal käel edasi uurima, kui juhtum tal käest võetakse. Ta lihtsalt ei saa käed rüpes istuda, teades, et kurjategija saab vabalt tegutseda. Lisaks aitab töö tal tegevust leida, sest mees on parasjagu naisest lahku minemas ja hea on mõtteid mujale viia. Passani minevik on ka huvitav - lastekodukasvandikust sirgus pätt ja pätist politseinik. Teine raamatule ja peategelasele oluline teema on jaapan. Klassikaline muusika ja tavad, samuraid, kimonod jne. Seal tuleneb ka romaani pealkiri - kaiken - pistoda, millega iidsetel aegadel jaapani naised enesetappu tegid. Passan on hull vanade jaapani asjade järele, tema naine, jaapanlanna, aga fänn ei ole. Mina ka mitte, nii et see osa raamatust jättis mu ka külmaks.
"Kaiken" on prantsuse krimipõnevik väsimatust politseinikust, kavalast kurjategijast ja vanadest jaapani kommetest. Krimilugusid on tegelikult kaks, esimene läks sujuvalt teiseks üle. Kuigi põnevust jagus, ei suutnud raamat mind kaasa haarata ja sisu oli väga laialivalguv. Plusspunktid annan Olivier Passani eest, sest peategelane oli huvitava tausta ja probleemidega. Soovitan, kui sulle meeldivad tegevusterohked põnevikud või soovid prantsuse kirjandusega tutvust teha! Olen kuulnud, et teised Grangé'i krimkad on paremad, nii et plaanin kunagi mõne veel ette võtta.
February 4, 2017
Normalerweise mag ich die Bücher von Grangé sehr. (Brutal) Spannend, überraschende Wendungen und impulsive Hauptfiguren, welche sich oft genötigt sehen, Grenzen zu überschreiten. Auch dieses Buch liest sich gut und verfügt über einen interessanten Charakter. Nur verbindet er hier zwei Geschichten miteinander, welche meiner Meinung nach nicht wirklich ineinanderzugreifen vermögen und nachträglich einer eher zwiespältigen Eindruck des Buches hinterlassen. Für einmal vermag auch sein Ende nicht zu überzeugen. Ich habe schon viele schlechtere Thriller gelesen aber gemessen an seinen bisherigen Werken war das eher enttäuschend. Wer den Autor kennenlernen oder empfehlen möchte, sollte dies nicht mit diesem Buch tun. (2.5 von 5)
December 24, 2021
Birkac yer ozellikle surukleyici olsa da sonu guzeldi. Ama jean cristophe grange in simdiye kadar soluksuz okudugum tek kitabi kesinlikle kizil nehirler
June 13, 2025
Nefes nefese okuduğum kitaplardan birisi. Çok sürükleyici ve sürprizlerle dolu iki hikaye bir kitaba sıkıştırılmış olsa da heyecanla okudum.
September 13, 2015
Μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια ξαναπιάνω βιβλίο του Ζαν-Κριστόφ Γκρανζέ, τον οποίο γνώρισα το 2011 με το "Το πέταγμα των πελαργών" στην αρχή και το "Πορφυρά ποτάμια" στην συνέχεια. Και τα δυο εξαιρετικά θρίλερ, οπότε απορώ με τον εαυτό μου που τόσο καιρό δεν διάβασα κάτι άλλο από τα έργα του. Όσον αφορά το "Καϊκέν", μου φάνηκε ελάχιστα κατώτερο των δυο που ανέφερα, όμως χωρίς αμφιβολία δυνατό, εθιστικό και ιδιαίτερα γραμμένο.
Ο αντιήρωας πρωταγωνιστής Ολιβιέ Πασάν, που προσωπικά συμπάθησα σε μεγάλο βαθμό, έχει να αντιμετωπίσει έναν παρανοϊκό κατά συρροή δολοφόνο που σκοτώνει εγκύους, αλλά και τα προβλήματα στην προσωπική του ζωή, με τον χωρισμό με την Γιαπωνέζα γυναίκα του. Το θέμα είναι ότι δεν θα αντιμετωπίσει κινδύνους μόνο από τον ψυχοπαθή δολοφόνο, αλλά και από τα μυστικά που φαίνεται ότι κρύβει η γυναίκα του. Δεν χρειάζονται περισσότερα στοιχεία για την πλοκή, ήδη είπα πολλά. Πρόκειται για ένα αρκετά σύνθετο και δυνατό θρίλερ, με καταιγιστική πλοκή, αρκετές σκηνές βίας, κάποιες ιδιαίτερα σκληρές εικόνες, μπόλικη ένταση και νουάρ ατμόσφαιρα. Οι χαρακτήρες δεν είναι τέλειοι, έχουν τα αρνητικά και τα θετικά σημεία τους, με λίγα λόγια είναι ανθρώπινοι. Η γραφή είναι ιδιαίτερα ευκολοδιάβαστη και αρκετά ξεχωριστή.
Σε γενικές γραμμές έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ δυνατό μυθιστόρημα, που σίγουρα θα ικανοποιήσει τους λάτρεις των θρίλερ γενικότερα και του Γκρανζέ ειδικότερα. Οπωσδήποτε έχει κάποιες υπερβολές, ίσως κάποιες ευκολίες στην πλοκή, όμως το ίδιο ισχύει για την πλειονότητα των θρίλερ. Προσωπικά δεν ενοχλήθηκα σε κανένα σημείο. Απόλαυσα ένταση, αγωνία, βία, δράση και ανατροπές στην πλοκή, οπότε σίγουρα έμεινα ευχαριστημένος.
Ο αντιήρωας πρωταγωνιστής Ολιβιέ Πασάν, που προσωπικά συμπάθησα σε μεγάλο βαθμό, έχει να αντιμετωπίσει έναν παρανοϊκό κατά συρροή δολοφόνο που σκοτώνει εγκύους, αλλά και τα προβλήματα στην προσωπική του ζωή, με τον χωρισμό με την Γιαπωνέζα γυναίκα του. Το θέμα είναι ότι δεν θα αντιμετωπίσει κινδύνους μόνο από τον ψυχοπαθή δολοφόνο, αλλά και από τα μυστικά που φαίνεται ότι κρύβει η γυναίκα του. Δεν χρειάζονται περισσότερα στοιχεία για την πλοκή, ήδη είπα πολλά. Πρόκειται για ένα αρκετά σύνθετο και δυνατό θρίλερ, με καταιγιστική πλοκή, αρκετές σκηνές βίας, κάποιες ιδιαίτερα σκληρές εικόνες, μπόλικη ένταση και νουάρ ατμόσφαιρα. Οι χαρακτήρες δεν είναι τέλειοι, έχουν τα αρνητικά και τα θετικά σημεία τους, με λίγα λόγια είναι ανθρώπινοι. Η γραφή είναι ιδιαίτερα ευκολοδιάβαστη και αρκετά ξεχωριστή.
Σε γενικές γραμμές έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ δυνατό μυθιστόρημα, που σίγουρα θα ικανοποιήσει τους λάτρεις των θρίλερ γενικότερα και του Γκρανζέ ειδικότερα. Οπωσδήποτε έχει κάποιες υπερβολές, ίσως κάποιες ευκολίες στην πλοκή, όμως το ίδιο ισχύει για την πλειονότητα των θρίλερ. Προσωπικά δεν ενοχλήθηκα σε κανένα σημείο. Απόλαυσα ένταση, αγωνία, βία, δράση και ανατροπές στην πλοκή, οπότε σίγουρα έμεινα ευχαριστημένος.
May 25, 2015
Ce n'est pas le premier Grangé que je lis, mais ça faisait très très longtemps que je n'en avais lu.
Alors certes, c'est un "page turner", on veut savoir la suite. Plus précisémment, on veut savoir si on a eu raison dans nos intuitions ou pas. Parce que les ficelles sont énormes, dès le début du premier chapitre on sait
Après, le cliché du français passionné par le Japon, ouais.. ok, mais il est pas fichu d'en apprendre la langue. Bon. Ok. Etonnant pour un type qui y a bossé, c'est pas très réaliste, à défaut de le lire, ma foi, le parler un peu n'est pas si difficile.
Le cliché de la japonaise discrète voire secrète... qui fuit le Japon, moui... c'est pas comme si on l'avait pas vu et revu.
Bref, ça se lit, c'est un excellent roman de gare, et ce n'est pas péjoratif, ça fait vraiment passer le temps dans les transports, mais je l'aurais oublié d'ici un mois.
Alors certes, c'est un "page turner", on veut savoir la suite. Plus précisémment, on veut savoir si on a eu raison dans nos intuitions ou pas. Parce que les ficelles sont énormes, dès le début du premier chapitre on sait
Après, le cliché du français passionné par le Japon, ouais.. ok, mais il est pas fichu d'en apprendre la langue. Bon. Ok. Etonnant pour un type qui y a bossé, c'est pas très réaliste, à défaut de le lire, ma foi, le parler un peu n'est pas si difficile.
Le cliché de la japonaise discrète voire secrète... qui fuit le Japon, moui... c'est pas comme si on l'avait pas vu et revu.
Bref, ça se lit, c'est un excellent roman de gare, et ce n'est pas péjoratif, ça fait vraiment passer le temps dans les transports, mais je l'aurais oublié d'ici un mois.
September 3, 2017
Było ok, ale z tej książki chyba na zawsze zapamiętam drobny, ale irytujący błąd fabularny. Kiedy ktoś bierze kąpiel, potem wychodzi z wanny i owija się ręcznikiem, to przestraszony hałasem w przedpokoju nie może znowu wyskoczyć z wanny i owinąć się ręcznikiem, bo już to zrobił.
także fajnie fajnie, ale edytor się nie popisał.
także fajnie fajnie, ale edytor się nie popisał.
June 30, 2013
Güzel başlayıp kötü biten bir roman daha... Başlarda duyduğum heyecan kitabın sonunda yerini büyük bir hayal kırıklığına bıraktı. Keşke ayrı iki kitap yazsaymış yazar.
February 26, 2023
Yani iki farklı kitap okumuşum gibi oldu. İlk yarısı farklı, ikinci yarısı farklı… Akılcı bir şekilde olayların iç içe geçmesini, karakterlerin bir araya gelmesini bekledim ama Grange şaşırttı! Beklediğimi bulamadım…
July 29, 2013
Kitabı bitirdim. Yorum olarak sadece sonu daha farklı bitebilirdi diyorum. Ama sadece bu bir cümleyle özetlenecek bir kitap değil. Yorumu blogda yazınca burada olucak :))
Bu yorum daha önce http://kitapsayfalarii.blogspot.com adresinde yayınlanmıştır.
Parmaklarını şıklatarak sıradan dünyaya geri dönmesi mümkün müydü? (syf. 23)
Kaiken, Grange kitaplarından okuduğum ilk kitap oldu. Bu yüzden O'nun dünyasını daha yeni tanıdım diyebiliriz. Yazarın birçok kitabını görmüş olmama ve bu türün - gerilim,polisiye- hastası olmama rağmen Grange'i neden daha önce okumadım ben de bilmiyorum açıkcası.
Adı ve kapağıyla bayağı ilgi gören ve kısa sürede 28. baskıya ulaşması ayrı bir başarı bence. Daha hala çok satanlar listesinde olan Kaiken'i bitirdiğim zaman şöyle bir boşluk hissettim. Böyle mi bitmeliydi? diye düşündüm. Kaiken okuduğum o gerilim/polisiyelerden çok farklı bir kitap bir kere. Yazar bu kitabı ustalıkla yazdığı belli. Çünkü içerisinde Japonya ile ilgili o kadar çok kelime ve bilgi var ki yazarın gerçekten Japonyalı olduğuna bile inanabilirsiniz. Tabi bir kitabın bu kadar kaliteli olmasını da sağlayan yazarın iyi bir araştırma yapması ve sanki sizi oradaymış hissi verebilmesi.
Kendinin katili olan bu katil avcısı, aynı zamanda bir koruyucu melekti. (syf. 32)
Konusundan biraz bahsedicek olursam; kitap Olivier Passan, eski eşi Naoko ve Gulliard'ın bakış açısıyla anlatılıyor. Ama asıl adamımız Passan. Passan "Doğumcu" adını verdikleri bir suçluyu uzun bir süredir içeri tıkmaya çalışan bir polistir. Kendisi de geçmişte birçok hata yapmış ama sonunda polis olabilmiş biri için bayağı iyi sanırım. Yardımcısı Fifi ile kitapta baskına giderler ve Gulliard'ı yakalarlar. Ama ellerinde tek bir kanıt bulamazlar. Passan adama fena halde takıntı haline getirmiştir. Bu işin peşini bırakmıyacağını anlayan Gulliard da daha dikkatlidir.
Olaylar bir de Naoko - yani Passan'ın eski karısı - tarafı vardır. Boşanmak üzere olan bu çift de kitapta ilgi çekici. Japonyalı olan Naoko, Passan'ın dikkatini de böyle çekmiştir. Hastalıklı bir şekilde Japonya kültürüne takıntılı olan Passan bu yönleriyle kitapta beni çileden çıkardı diyebiliriz. Zaten ayrılma nedenleri de bundan dolayı.
İyi artık onun için soyut bir değere dönüşürken, Kötü onun her gün karşılaştığı gerçeği olmuştu. (syf. 234)
Kitap bence 2ye ayrılarak iki farklı konu çıkarabiliriz. Gulliard ve sonrası. Kitabın yarısına geldiğimde "eee daha nolucak?" diye düşünüyordum ki ortaya ap ayrı bir kurgu çıktı. Yine Grange'in bir yönü sanırım bu. Aslında bu yönünü pek sevmedim ama olaya çok farklı bir görüş verdi. Bu da okumayı daha da istekli yaptı.
Kitabın kötü yönlerinden biri de karakterlerin isimleriydi. Kendi adıma konuşuyorum, isimleri akılda tutmakta zorlandım. Bazı yer isimleri de öyle. Zira Japonca kelimeler olduğu için hem okunuş hemde akılda kalması cidden çok zordu. Tabi yer yer açıklamalar da vardı. Bu da okur için daha bilgili oluyor.
Kitabın son sahneleri de uzatılmış gibi geldi fakat sırf neler olucağını öğrenmek için okumaya değerdi.
Dediğim gibi bu kitap ilk Grange kitabım ve onu tek bir kitabında yargılamak istemiyorum. Tarz bakımından çok farklı. Bu iyi tabiki çünkü bu tür için her yazar farklı olmalı.
Japonya'da, "Dünkü çiçekler bugünün rüyalarıdır." denirdi. Naoko buna bir ekleme yapabilirdi: "Dünkü hatalar bugünün kabuslarıdır." (syf. 351)
Bu yorum daha önce http://kitapsayfalarii.blogspot.com adresinde yayınlanmıştır.
Parmaklarını şıklatarak sıradan dünyaya geri dönmesi mümkün müydü? (syf. 23)
Kaiken, Grange kitaplarından okuduğum ilk kitap oldu. Bu yüzden O'nun dünyasını daha yeni tanıdım diyebiliriz. Yazarın birçok kitabını görmüş olmama ve bu türün - gerilim,polisiye- hastası olmama rağmen Grange'i neden daha önce okumadım ben de bilmiyorum açıkcası.
Adı ve kapağıyla bayağı ilgi gören ve kısa sürede 28. baskıya ulaşması ayrı bir başarı bence. Daha hala çok satanlar listesinde olan Kaiken'i bitirdiğim zaman şöyle bir boşluk hissettim. Böyle mi bitmeliydi? diye düşündüm. Kaiken okuduğum o gerilim/polisiyelerden çok farklı bir kitap bir kere. Yazar bu kitabı ustalıkla yazdığı belli. Çünkü içerisinde Japonya ile ilgili o kadar çok kelime ve bilgi var ki yazarın gerçekten Japonyalı olduğuna bile inanabilirsiniz. Tabi bir kitabın bu kadar kaliteli olmasını da sağlayan yazarın iyi bir araştırma yapması ve sanki sizi oradaymış hissi verebilmesi.
Kendinin katili olan bu katil avcısı, aynı zamanda bir koruyucu melekti. (syf. 32)
Konusundan biraz bahsedicek olursam; kitap Olivier Passan, eski eşi Naoko ve Gulliard'ın bakış açısıyla anlatılıyor. Ama asıl adamımız Passan. Passan "Doğumcu" adını verdikleri bir suçluyu uzun bir süredir içeri tıkmaya çalışan bir polistir. Kendisi de geçmişte birçok hata yapmış ama sonunda polis olabilmiş biri için bayağı iyi sanırım. Yardımcısı Fifi ile kitapta baskına giderler ve Gulliard'ı yakalarlar. Ama ellerinde tek bir kanıt bulamazlar. Passan adama fena halde takıntı haline getirmiştir. Bu işin peşini bırakmıyacağını anlayan Gulliard da daha dikkatlidir.
Olaylar bir de Naoko - yani Passan'ın eski karısı - tarafı vardır. Boşanmak üzere olan bu çift de kitapta ilgi çekici. Japonyalı olan Naoko, Passan'ın dikkatini de böyle çekmiştir. Hastalıklı bir şekilde Japonya kültürüne takıntılı olan Passan bu yönleriyle kitapta beni çileden çıkardı diyebiliriz. Zaten ayrılma nedenleri de bundan dolayı.
İyi artık onun için soyut bir değere dönüşürken, Kötü onun her gün karşılaştığı gerçeği olmuştu. (syf. 234)
Kitap bence 2ye ayrılarak iki farklı konu çıkarabiliriz. Gulliard ve sonrası. Kitabın yarısına geldiğimde "eee daha nolucak?" diye düşünüyordum ki ortaya ap ayrı bir kurgu çıktı. Yine Grange'in bir yönü sanırım bu. Aslında bu yönünü pek sevmedim ama olaya çok farklı bir görüş verdi. Bu da okumayı daha da istekli yaptı.
Kitabın kötü yönlerinden biri de karakterlerin isimleriydi. Kendi adıma konuşuyorum, isimleri akılda tutmakta zorlandım. Bazı yer isimleri de öyle. Zira Japonca kelimeler olduğu için hem okunuş hemde akılda kalması cidden çok zordu. Tabi yer yer açıklamalar da vardı. Bu da okur için daha bilgili oluyor.
Kitabın son sahneleri de uzatılmış gibi geldi fakat sırf neler olucağını öğrenmek için okumaya değerdi.
Dediğim gibi bu kitap ilk Grange kitabım ve onu tek bir kitabında yargılamak istemiyorum. Tarz bakımından çok farklı. Bu iyi tabiki çünkü bu tür için her yazar farklı olmalı.
Japonya'da, "Dünkü çiçekler bugünün rüyalarıdır." denirdi. Naoko buna bir ekleme yapabilirdi: "Dünkü hatalar bugünün kabuslarıdır." (syf. 351)
June 21, 2016
Μετά το πολύ ωραίο "Ελέησόν με", το Καϊκέν είναι το δεύτερο βιβλίο του καταπληκτικού αυτού Γάλλου συγγραφέα που διαβάζω, για τον οποίο αναγκάζομαι να καταπιέζω τη δυσφορία που μου προκαλούν τα γαλλικά ονόματα όταν αφορούν σκληροτράχηλους αστυνομικούς και κακοποιούς και κάθομαι και ευχαριστιέμαι την πλοκή.
Είναι γρήγορο, η υπόθεση συνεχώς ανανεώνεται και εμπλουτίζεται, συμβαίνουν πράγματα που δεν τα περιμένεις. Ο Ολιβιέ Πασάν προσπαθεί να βρει τον δολοφόνο εγκύων γυναικών και των εμβρίων τους, υπόθεση που τον έχει στοιχειώσει, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να προστατέψει τη ζωή των μελών της οικογένειάς του από κάποιον που τους απειλεί. Δεν θα πω τίποτα παραπάνω, όσοι αγαπούν το αστυνομικό μυθιστόρημα λογικά θα γνωρίζουν τον συγγραφέα και το πόσο όμορφα και απρόβλεπτα γράφει, μόνο θέλω να πω ότι με έναν περίεργο τρόπο κατάφερε και πέρασε μέσα μου σημαντικά μηνύματα σχετικά με τη φιλία και την αξία του να έχεις καλούς και αγαπημένους φίλους.
Είναι γρήγορο, η υπόθεση συνεχώς ανανεώνεται και εμπλουτίζεται, συμβαίνουν πράγματα που δεν τα περιμένεις. Ο Ολιβιέ Πασάν προσπαθεί να βρει τον δολοφόνο εγκύων γυναικών και των εμβρίων τους, υπόθεση που τον έχει στοιχειώσει, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να προστατέψει τη ζωή των μελών της οικογένειάς του από κάποιον που τους απειλεί. Δεν θα πω τίποτα παραπάνω, όσοι αγαπούν το αστυνομικό μυθιστόρημα λογικά θα γνωρίζουν τον συγγραφέα και το πόσο όμορφα και απρόβλεπτα γράφει, μόνο θέλω να πω ότι με έναν περίεργο τρόπο κατάφερε και πέρασε μέσα μου σημαντικά μηνύματα σχετικά με τη φιλία και την αξία του να έχεις καλούς και αγαπημένους φίλους.
October 21, 2015
Genelde Grangé kitaplarını ortalama bir beğeni ile okurum. Ama bu kitap öyle değil, on numero beş yıldız...Neredeyse sataşmak istediğim noktalardan vazgeçirecek kadar iyi. Ama neyse ki neredeyse...
Bir kere aşırı gıcık olduğum, ortada fol yok yumurta yokken bir şeylerden şüphelenen, dahası şüphelerinde haklı çıkan, hangi ipucuna/tanığa ihtiyacı varsa tesadüfen karşısına çıkan iyi adamlar, her kan pıhtısı, her organın duruşu ayrı ayrı, ballandıra ballandıra, sayfalarca anlatılan cinayet sahneleri yok. Katilin bile psikopatlığında normal değerler gözlemledim.
http://ucalisan.blogspot.com.tr/2014/...
Bir kere aşırı gıcık olduğum, ortada fol yok yumurta yokken bir şeylerden şüphelenen, dahası şüphelerinde haklı çıkan, hangi ipucuna/tanığa ihtiyacı varsa tesadüfen karşısına çıkan iyi adamlar, her kan pıhtısı, her organın duruşu ayrı ayrı, ballandıra ballandıra, sayfalarca anlatılan cinayet sahneleri yok. Katilin bile psikopatlığında normal değerler gözlemledim.
http://ucalisan.blogspot.com.tr/2014/...
October 25, 2017
Kaiken'in ne demek olduğunu öğrendiğimde zaten romanın nasıl bir yol izleyeceğini,içeriği ve sonu hakkında kafamda birkaç düşünce oluşmuştu ama benim düşündüğüm sondan farklı bir son olması daha iyi oldu çünkü düşündüğüm son pek de iyi biten bir son değildi.Romanın iki olaydan oluşup ikisinin birbirinden biraz uzak kalması nedeni ile bu kitabın incelemesinde düşük puanlama yapılmış ancak bana göre normaldi tabi yazar Grange olunca insan daha büyük bir beklentiye giriyor o başka.
Söylemek gerekir ki ilk olay olan "Doğumcu" konusu gerçekten ilgi çekici bir konuydu bu konu üzerinde daha çok durulup daha iyi bir şekilde bitirebilirdi.
Söylemek gerekir ki ilk olay olan "Doğumcu" konusu gerçekten ilgi çekici bir konuydu bu konu üzerinde daha çok durulup daha iyi bir şekilde bitirebilirdi.
July 15, 2013
Grange polisiye gerilim sevenlerin kesinlikle okuması gereken çok özel bir yazar.Her kitabı bambaşka konular bambaşka bilgiler i��eriyor. Kaiken'de de yine hünerini konuşturmuş. Hikaye iki bölümden oluşuyor denebilir ve her iki bölüm de oldukça sürükleyici. Ayrıca mekan ve kişilere ait tasvirler o kadar doyurucu ki insan kendini sanki hikayenin içinde yaşıyormuş gibi hissediyor. Yalnız finalinden istediğim tadı alamadım o da sanırım böyle keyif aldığım kitabın birdenbire bitmesini istemediğimden.
October 12, 2014
French thriller with beautifully managed oriental tune and with so many twists and turns that will make your head spin.
June 21, 2016
Interesująca. Tajemnicza. Trzymająca w napięciu. No i jeszcze ten specyficzny klimat Japonii... Książka jak najbardziej godna polecenia ludziom o mocniejszych nerwach.
February 28, 2021
Kaiken⚔🚔🎎
#kitapyorumu 4/5
"Doğan güneş karardığında,
Geçmiş, çıplak bir kılıç gibi keskinleştiğinde.
Japonya artık bir anı değil,
Kabus olduğunda,
KAİKEN'in zamanı gelmiş demektir."
Kitabımız baş karakter olan Passan'la, onun sadık yardımcısı Fifi'nin seri cinayetler işleyen bir katilin, suç mahalini tek başlarına basıp, katili aslında enseleme şansları varken, her şey onların lehine dururken, yaptıkları hata ile olayın tamamen aleyhlerine dönmesi ve tüm delilleri kaybetmeleri ile başlıyor. Kitap boyunca hırsından asla ödün vermeyen, cesur bir polis olan Passan'ın katili yakalama arzusunu okuyoruz. Bazı yerlerde hat safhada gerilim yaşatan, katilin kurduğu planlarla ( bazıları cidden kan dondurucuydu ), Passan'ın verdiği mücadele ve ailesini koruma içgüdüsüyle okuyucuyu içine çeken bir kitaptı. Kitabı okurken betimlemelerden yer yer sıkılsamda ( kitabın geçtiği ülke ile alakalı bilgi eksikliğimden dolayı olabilir, puanımı kırma nedenimde cidden bazen insanı yoran betimlemelerdi ), merak ettiğim, bazı anlarda elimden bırakamadan devamını okumak istediğim bir gerilim-macera kitabıydı. Yazar tam bir polisiye kitabı yazmış. Kitabın başından itibaren katile dair aklınızda daima bir kişi belirirken, bir anda olaylar bambaşka bir yöne çevriliyor, bambaşka olaylar yaşanıyor. Hele o son 100 sayfada neler neler oldu🤷🏻♀️ Öyle gerçekler açığa çıkıyor ki Passan'a üzüldüğüm bir çok nokta oldu. Hayatının yalanlar üzerine kurulduğunu görmek yıkıcı bir durum gerçekten. "Dünkü hatalar bugünün kabuslarıdır." Geçmişte yapılanların ilmek ilmek bugüne nasıl taşındığına şahit oluyoruz.
"Passan ölümden değil yaşamdan korkuyordu. Vicdan azaplarıyla ve alçaklıklarla dolu, eksik bir yaşamdan korkuyordu." Polisiye türünde kitaplar okumayı seven insanların seveceğini düşünüyorum. Bir şans verin derim⛓
Son bir alıntı bırakarak kitap yorumumu bitiriyorum👤
"Hiçbir şey bu planını bozamazdı. Belki sadece Passan. O neredeydi? İzini bulmuş muydu? Bulduğundan emindi. Dünyanın en mükemmel polisi."🎎
#kitapyorumu 4/5
"Doğan güneş karardığında,
Geçmiş, çıplak bir kılıç gibi keskinleştiğinde.
Japonya artık bir anı değil,
Kabus olduğunda,
KAİKEN'in zamanı gelmiş demektir."
Kitabımız baş karakter olan Passan'la, onun sadık yardımcısı Fifi'nin seri cinayetler işleyen bir katilin, suç mahalini tek başlarına basıp, katili aslında enseleme şansları varken, her şey onların lehine dururken, yaptıkları hata ile olayın tamamen aleyhlerine dönmesi ve tüm delilleri kaybetmeleri ile başlıyor. Kitap boyunca hırsından asla ödün vermeyen, cesur bir polis olan Passan'ın katili yakalama arzusunu okuyoruz. Bazı yerlerde hat safhada gerilim yaşatan, katilin kurduğu planlarla ( bazıları cidden kan dondurucuydu ), Passan'ın verdiği mücadele ve ailesini koruma içgüdüsüyle okuyucuyu içine çeken bir kitaptı. Kitabı okurken betimlemelerden yer yer sıkılsamda ( kitabın geçtiği ülke ile alakalı bilgi eksikliğimden dolayı olabilir, puanımı kırma nedenimde cidden bazen insanı yoran betimlemelerdi ), merak ettiğim, bazı anlarda elimden bırakamadan devamını okumak istediğim bir gerilim-macera kitabıydı. Yazar tam bir polisiye kitabı yazmış. Kitabın başından itibaren katile dair aklınızda daima bir kişi belirirken, bir anda olaylar bambaşka bir yöne çevriliyor, bambaşka olaylar yaşanıyor. Hele o son 100 sayfada neler neler oldu🤷🏻♀️ Öyle gerçekler açığa çıkıyor ki Passan'a üzüldüğüm bir çok nokta oldu. Hayatının yalanlar üzerine kurulduğunu görmek yıkıcı bir durum gerçekten. "Dünkü hatalar bugünün kabuslarıdır." Geçmişte yapılanların ilmek ilmek bugüne nasıl taşındığına şahit oluyoruz.
"Passan ölümden değil yaşamdan korkuyordu. Vicdan azaplarıyla ve alçaklıklarla dolu, eksik bir yaşamdan korkuyordu." Polisiye türünde kitaplar okumayı seven insanların seveceğini düşünüyorum. Bir şans verin derim⛓
Son bir alıntı bırakarak kitap yorumumu bitiriyorum👤
"Hiçbir şey bu planını bozamazdı. Belki sadece Passan. O neredeydi? İzini bulmuş muydu? Bulduğundan emindi. Dünyanın en mükemmel polisi."🎎
November 14, 2013
www.tugceninkitapligi.com için yazdığım yorumum.
“Herkesin bir Azrail ‘i vardı. Onunkinin adı Oliver Passan’ dı”
Büyük bir Grange hayranı olduğumu söylersem yalan olur, ben genel olarak polisiyeden uzak duran bir insanım hele de Grange kadar detaylı, kurguya hakim, karakterlerin özellikle katilin psikolojisini ortaya koyan karanlık bir polisiye benim okuma alışkanlığımın biraz dışında, bu nedenle su gibi akıp gitti diyemem. Ancak bu kitaba dair bir eleştri değil kesinlikle. Ben lafı uzatmadan önce kısaca konudan bahsedeyim, korkmayın fazla uzatıp spoiler vermek niyetinde değilim.
Olivier Passan, “doğumcu” lakaplı, psikopat bir katilin peşinde, katilin kim olduğu daha baştan belli, fakat Passan’ın yakalama hırsı ve arzusu katilin daha sağlam adımlar atmasına neden oluyor ve parmaklarının arasından sıyrılıp, kurtuluyor Patrick Guillard.
“Karnı göğüs kemiğinden pubise kadar açılmış , bağırsakları yere kadar sarkıyordu. Tam önünde, alevli bir birikinti içinde bir fetüs yanıyordu.”
Başkomiserimiz Passan, saplantılı denecek noktaya varmış bu cinayetlerle ilgili ve evinde yaşadığı sorunlarında iç dünyasında yarattığı baskıyla bir nevi yüzüne gözüne bulaştırma durumu var, ama tabii ki onun bu seri katilin sonunu getirmekten vazgeçme niyeti yok. Dediğim gibi, kim olduğundan çok cinayetlerin iç içe geçmesi ve katilin nasıl yakalanacağı konusu ön planda, en azından kitabın ilk yarısı için bu şekilde.
Ve itiraf ediyorum bu kısımda oldukça yavaş ve emin adımlarla ilerleyen, son derece karanlık – hem cinayetler hem de atmosfer olarak – ve bir hayli melankolik bir hava hakimdi.
“Bir tür yatay harpı andıran koto, hem melankolik hem de ser bir vibrato üretiyordu. Passan her notada sinirlerini cımbızlatıyorlarmış gibi hissediyor, aynı zamanda da göğsünün derinliklerinden huzur verici bir güç açığa çıkıyordu.”
Olivier Passan, büyürken kendi payına düşen karanlık günleri yaşamış, erken yaşlarda yanlış yollar seçmiş, hatalar yapmış ve sonra kendince doğru yolu bularak polis olmuş ve işinde de başarılı bir polis. Ancak bir şekilde içindeki karanlığı atamamış. Japonya’ya bir görevi kabul ederek gitmiş ve giderken amacı kendisi ile hesaplaşmakmış, orayı keşfederken kendini de keşfetmiş ve hayatına yeni bir düzen vermiş. Japon kültürünü, belki de Japonlardan fazla benimsemiş diyebiliriz. (ki benim için gerçekten en ilgi çekici yanlardan birisi buydu, son merak ettiğim bir kültür)
“Passan Batı’da hiç bilinmeyen ve Japonya’da bile fazla yaygın olmayan XX.yüzyıl Japon senfonik müziğine tutkundu.”
Tüm bu tutkuları, yaşam şartları birleşince yolları Fransa’da Noako ile kesişmiş. Noako tipik bir Japon güzeli, ailesinin özellikle babasının sert yaşam biçiminden bir nevi kaçmış ve kendi ayakları üzerinde durabildiğinde Fransa’ya yerleşmiş. Kitaptan öğrendiğim ve beni etkileyen, ilgimi çeken Japonların Fransa hayranlığı ve yaşadıkları Paris Sendromu konusu, Sainte-Anne Hastanesinde hayal kırıklığına uğrayan, paranoyaya kapılan Japon turistlerin tedavi edilmesi için ücretsiz hizmet veren bir bölümün varlığından bahsediyor, Passan. Gerçi kitapta Noako’da böyle bir sendrom yok, aksine bu sendrom biraz Passan’da Japonya için var ve eşi ile arasındaki en büyük sorunda buradan kaynaklanıyor. Dediğim gibi Noako, bu değerlerden kaçarken, Passan bu değerlerin peşinde koşuyor.
“Japonya ‘da ” Dünkü çiçekler bugünün rüyalarıdır” denirdi. Naoko buna bir ekleme yapabilirdi : ”Dünkü hatalar bugünün kabuslarıdır.”
Bir yandan katilin hayatını detaylı bir şekilde incelemeye ve ona ulaşacak yolu bulmaya çalışırken, bir yandan da ailevi sorunlarını çözmeye çalışırken, bir anda tehlike çanları ailesi üzerinde çalmaya başlar. Ve beni gerçekten şaşırtan ve hikayeyi kitabın ortalarında adeta yeniden başlatan olaylar ortaya çıkar. Romana adını da veren Kaiken zamanı iste buradan itibaren gelmiştir… ;) Eh buradan sonrası için okumanız gerekecek!
Grange kesinlikle sadece kurguya dayalı bir polisiye yazmıyor. Evet, kurguda hiç hataya ya da açık alana yer vermiyor, ama aynı derecede karakterlere de yükleniyor. Karşımızda adeta elimizle dokunabileceğimiz, etten kemikten, duyguları olan, hissettiklerini bize yansıtan karakterler var ve onların iç dünyalarından, yaşamlarından, sorunlarından etkilenmemek ve hayatlarına kapılmamak mümkün değil. Karakterler o kadar gerçekçi ki, onların kendi dünyalarını okurken, canilerin peşindeki kovalamacayı unutup gidiyor insan ve yaklaşmakta olan tehlikeyi hissetmiyorsunuz bile. Haliyle aklınızın ucundan geçmeyen, ağzınızı açıkta bırakan olaylarla karşılaşmanız pek de şaşılacak bir durum olmaktan çıkıyor. Ayrıca, bu derinliğe sahip karakterler sadece ana rollerde de değil, bitmek bilmeyen bir potansiyel var, hatta en önemli karakteri adeta sona saklamış diyebilirim bile ;)
Öte yandan, daha önce sadece bir tane Grange okumuş (Kızıl Nehirler) ve tam olarak aynı şekilde hissetmiş birisi olarak, kurguya ve detaylardaki ince düşünce karşısında büyülenmiş olsam da, yer yer o kadar ağırlaşıyor ki hikaye, altında kalıveriyorsunuz adeta. Ya da bazen o kadar güzel tırnak yeme, sayfaları ardarda çevirme noktasına gelmişken ve polisiye/gerilimden keyif almaya başlamışken, bir anda olaydan sıyrılıp, karakterlerin iç dünyalarının karanlığına sizi öyle hızlı çekiyor ki, ne olduğunuzu anlamadan tempo düşüyor ve hevesiniz kursağınızda kalıyor. Peki, bu durum katili tahmin edebilmenizi kolaylaştıracak kadar hata yapmasına neden oluyor mu? Tabii ki hayır!
Gerilim, macera türündeki polisiye hayranlarının ve tabii ki Grange tutkunlarının elinden kolay kolay düşüremeyeceği bir roman, keyifli yaz günlerinde sizi bekliyor anlayacağınız.
“Herkesin bir Azrail ‘i vardı. Onunkinin adı Oliver Passan’ dı”
Büyük bir Grange hayranı olduğumu söylersem yalan olur, ben genel olarak polisiyeden uzak duran bir insanım hele de Grange kadar detaylı, kurguya hakim, karakterlerin özellikle katilin psikolojisini ortaya koyan karanlık bir polisiye benim okuma alışkanlığımın biraz dışında, bu nedenle su gibi akıp gitti diyemem. Ancak bu kitaba dair bir eleştri değil kesinlikle. Ben lafı uzatmadan önce kısaca konudan bahsedeyim, korkmayın fazla uzatıp spoiler vermek niyetinde değilim.
Olivier Passan, “doğumcu” lakaplı, psikopat bir katilin peşinde, katilin kim olduğu daha baştan belli, fakat Passan’ın yakalama hırsı ve arzusu katilin daha sağlam adımlar atmasına neden oluyor ve parmaklarının arasından sıyrılıp, kurtuluyor Patrick Guillard.
“Karnı göğüs kemiğinden pubise kadar açılmış , bağırsakları yere kadar sarkıyordu. Tam önünde, alevli bir birikinti içinde bir fetüs yanıyordu.”
Başkomiserimiz Passan, saplantılı denecek noktaya varmış bu cinayetlerle ilgili ve evinde yaşadığı sorunlarında iç dünyasında yarattığı baskıyla bir nevi yüzüne gözüne bulaştırma durumu var, ama tabii ki onun bu seri katilin sonunu getirmekten vazgeçme niyeti yok. Dediğim gibi, kim olduğundan çok cinayetlerin iç içe geçmesi ve katilin nasıl yakalanacağı konusu ön planda, en azından kitabın ilk yarısı için bu şekilde.
Ve itiraf ediyorum bu kısımda oldukça yavaş ve emin adımlarla ilerleyen, son derece karanlık – hem cinayetler hem de atmosfer olarak – ve bir hayli melankolik bir hava hakimdi.
“Bir tür yatay harpı andıran koto, hem melankolik hem de ser bir vibrato üretiyordu. Passan her notada sinirlerini cımbızlatıyorlarmış gibi hissediyor, aynı zamanda da göğsünün derinliklerinden huzur verici bir güç açığa çıkıyordu.”
Olivier Passan, büyürken kendi payına düşen karanlık günleri yaşamış, erken yaşlarda yanlış yollar seçmiş, hatalar yapmış ve sonra kendince doğru yolu bularak polis olmuş ve işinde de başarılı bir polis. Ancak bir şekilde içindeki karanlığı atamamış. Japonya’ya bir görevi kabul ederek gitmiş ve giderken amacı kendisi ile hesaplaşmakmış, orayı keşfederken kendini de keşfetmiş ve hayatına yeni bir düzen vermiş. Japon kültürünü, belki de Japonlardan fazla benimsemiş diyebiliriz. (ki benim için gerçekten en ilgi çekici yanlardan birisi buydu, son merak ettiğim bir kültür)
“Passan Batı’da hiç bilinmeyen ve Japonya’da bile fazla yaygın olmayan XX.yüzyıl Japon senfonik müziğine tutkundu.”
Tüm bu tutkuları, yaşam şartları birleşince yolları Fransa’da Noako ile kesişmiş. Noako tipik bir Japon güzeli, ailesinin özellikle babasının sert yaşam biçiminden bir nevi kaçmış ve kendi ayakları üzerinde durabildiğinde Fransa’ya yerleşmiş. Kitaptan öğrendiğim ve beni etkileyen, ilgimi çeken Japonların Fransa hayranlığı ve yaşadıkları Paris Sendromu konusu, Sainte-Anne Hastanesinde hayal kırıklığına uğrayan, paranoyaya kapılan Japon turistlerin tedavi edilmesi için ücretsiz hizmet veren bir bölümün varlığından bahsediyor, Passan. Gerçi kitapta Noako’da böyle bir sendrom yok, aksine bu sendrom biraz Passan’da Japonya için var ve eşi ile arasındaki en büyük sorunda buradan kaynaklanıyor. Dediğim gibi Noako, bu değerlerden kaçarken, Passan bu değerlerin peşinde koşuyor.
“Japonya ‘da ” Dünkü çiçekler bugünün rüyalarıdır” denirdi. Naoko buna bir ekleme yapabilirdi : ”Dünkü hatalar bugünün kabuslarıdır.”
Bir yandan katilin hayatını detaylı bir şekilde incelemeye ve ona ulaşacak yolu bulmaya çalışırken, bir yandan da ailevi sorunlarını çözmeye çalışırken, bir anda tehlike çanları ailesi üzerinde çalmaya başlar. Ve beni gerçekten şaşırtan ve hikayeyi kitabın ortalarında adeta yeniden başlatan olaylar ortaya çıkar. Romana adını da veren Kaiken zamanı iste buradan itibaren gelmiştir… ;) Eh buradan sonrası için okumanız gerekecek!
Grange kesinlikle sadece kurguya dayalı bir polisiye yazmıyor. Evet, kurguda hiç hataya ya da açık alana yer vermiyor, ama aynı derecede karakterlere de yükleniyor. Karşımızda adeta elimizle dokunabileceğimiz, etten kemikten, duyguları olan, hissettiklerini bize yansıtan karakterler var ve onların iç dünyalarından, yaşamlarından, sorunlarından etkilenmemek ve hayatlarına kapılmamak mümkün değil. Karakterler o kadar gerçekçi ki, onların kendi dünyalarını okurken, canilerin peşindeki kovalamacayı unutup gidiyor insan ve yaklaşmakta olan tehlikeyi hissetmiyorsunuz bile. Haliyle aklınızın ucundan geçmeyen, ağzınızı açıkta bırakan olaylarla karşılaşmanız pek de şaşılacak bir durum olmaktan çıkıyor. Ayrıca, bu derinliğe sahip karakterler sadece ana rollerde de değil, bitmek bilmeyen bir potansiyel var, hatta en önemli karakteri adeta sona saklamış diyebilirim bile ;)
Öte yandan, daha önce sadece bir tane Grange okumuş (Kızıl Nehirler) ve tam olarak aynı şekilde hissetmiş birisi olarak, kurguya ve detaylardaki ince düşünce karşısında büyülenmiş olsam da, yer yer o kadar ağırlaşıyor ki hikaye, altında kalıveriyorsunuz adeta. Ya da bazen o kadar güzel tırnak yeme, sayfaları ardarda çevirme noktasına gelmişken ve polisiye/gerilimden keyif almaya başlamışken, bir anda olaydan sıyrılıp, karakterlerin iç dünyalarının karanlığına sizi öyle hızlı çekiyor ki, ne olduğunuzu anlamadan tempo düşüyor ve hevesiniz kursağınızda kalıyor. Peki, bu durum katili tahmin edebilmenizi kolaylaştıracak kadar hata yapmasına neden oluyor mu? Tabii ki hayır!
Gerilim, macera türündeki polisiye hayranlarının ve tabii ki Grange tutkunlarının elinden kolay kolay düşüremeyeceği bir roman, keyifli yaz günlerinde sizi bekliyor anlayacağınız.
September 30, 2014
Policjanci z brygady kryminalnej w trakcie swej wieloletniej służby są świadkami wielu okrutnych czynów, których dopuszczają się ludzie. Czasem jednak nawet prawdziwi weterani, którzy nie jedno w swym życiu przeszli i widzieli, trafiają na akty przemocy, które nie mieszczą się w głowie, przechodzą ludzkie pojęcie. Olivier Passan prowadzi właśnie sprawę, która ma na celu schwytanie wyjątkowo brutalnego zabójcy. Bestialską śmiercią giną kobiety w zaawansowanej ciąży. Morderca rozpruwa je niczym myśliwy oprawiający swą zwierzynę, natomiast nienarodzone dzieci, nadal połączone z matką pępowiną, pozostawiane są doszczętnie zwęglone u ich stóp. Jaką kreaturą trzeba być, by dopuszczać się czegoś takiego? Passan ma podejrzanego, właściwie jest pewny, że to akurat ta osoba jest Akuszerem - taki bowiem przydomek nadano jej w mediach. Jednakże z braku twardych dowodów ma związane ręce i choć nie może udowodnić mu winy, nie popuszcza. Nie spocznie, póki nie dorwie drania. Czeka, aż ten popełni jakiś błąd, choćby najdrobniejszy. Do czynienia ma jednak z wyjątkowo inteligentnym i przebiegłym osobnikiem. Zaczyna się gra, brutalna, momentami zahaczająca o szaleństwo. Tymczasem pojawia się nowe zagrożenie. Życiu dzieci Oliviera oraz jego żony grozi śmiertelne niebezpieczeństwo. Czyżby była to jedna z zagrywek Akuszera?
"Kaiken" jest dziełem J.C. Grange'a, uważanego za jednego z najwybitniejszych i najpoczytniejszych francuskich autorów thrillerów. Jego powieści zajmują wysokie miejsca na światowych listach bestsellerów, wydawane są w 30 językach, a niektóre z nich doczekały się adaptacji filmowych, w których zagrali m.in Jean Reno, Vincent Cassel czy Monica Bellucci. Dotąd nie miałam możliwości zapoznania się z twórczością Grange'a, ale teraz, będąc świeżo po lekturze "Kaikena" przyznać muszę, iż wcale nie dziwi mnie fakt, że stał się on tak popularnym autorem, docenionym nie tylko przez czytelników na całym świecie, ale również krytyków literackich. Dawno bowiem nie czytałam tak świetnego thrillera, trzymającego w napięciu już od pierwszych stron. Książki, od której trudno było mi się oderwać, tak pochłaniała mnie historia w niej zamieszczona. A jest ona pod wieloma względami wyjątkowa, chociażby z tego powodu, iż jest wielowątkowa. To nie tylko pościg za mordercą, ale również opowieść o kulturze, tradycjach, społecznej przynależności, poszukiwaniu własnego miejsca na ziemi, wpływie wychowania na późniejsze nasze życie, rodzinnych więzach oraz sieci psychologicznych zależności. Bohaterami tej powieści są nie tylko Olivier Passan i tropiony przez niego zabójca, ale również rodzina naszego policjanta, najbliższa ich przyjaciółka oraz... Japonia, która odgrywa znaczącą rolę w całej historii. To kraj, z którego pochodzi żona Oliviera. To kraj, który stał się dla Passana prawdziwą obsesją, graniczącą wręcz z obłędem. To kraj będący kością niezgody w małżeństwie głównego bohatera. W końcu to kraj, którego tradycje i historia stanowią podwalinę dla większości wydarzeń rozgrywających się w powieści. Cały ten japoński wątek został przedstawiony przez autora w sposób niezwykle ciekawy, a dzięki niemu opisana przez niego historia nabiera szczególnego znaczenia oraz rumieńców. Na uwagę zasługuje z całą pewnością postać Oliviera Passana. To taki prawdziwy glina, z krwi i kości, będący połączeniem brutalności i bezwzględności w stosunku do przestępców z niezwykłą czułością i ojcowską miłością przeznaczoną dla własnych dzieci, dla których gotów byłby poświęcić dosłownie wszystko, nawet własne życie. Bardzo podobają mi się tego typu policjanci, prawdziwi, niewyidealizowani, tacy jak my, mający własne marzenia, borykający się z wieloma problemami, zarówno w sferze zawodowej jak i na polu rodzinnym. Tacy bohaterowie nie nudzą. Tacy bohaterowie skutecznie przyciągają uwagę. Takich bohaterów chce się bliżej poznać i kibicować im. Takich bohaterów chciałabym częściej widzieć na kartach powieści z tego gatunku.
Życzę sobie, a także wszystkim miłośnikom thrillerów, kryminałów i sensacji, aby na naszym rynku wychodziło znacznie więcej powieści takich jak ta, którą napisał Jean-Christophe Grange. Trzymających w napięciu, pełnych akcji, niespodziewanych jej zwrotów, kryjących w sobie wiele tajemnic, zaskakujących na każdym kroku. Podobno "Kaiken" to dość delikatna wersja tego, co zazwyczaj pisze autor. Czytałam gdzieś, że jego poprzednie dzieła są bardziej brutalne, krwawe, z jeszcze bardziej chorymi i pokręconymi mordercami. Jeżeli tak jest faktycznie, z pewnością po nie sięgnę. Jestem miłośniczką wszelkiej makabry i im bardziej przerażająca jest historia, tym mocniej jestem usatysfakcjonowana z lektury. Wiem już, że nazwisko Grange dołącza do mojej osobistej listy najciekawszych, najbardziej godnych uwagi autorów powieści podnoszących poziom adrenaliny we krwi. Jeśli do tej pory nie mieliście okazji sięgnąć po jego książki, a tak jak i ja jesteście miłośnikami literatury z gatunku thrilleru, nie wahajcie się ani chwili. Sięgnijcie po "Kaiken". Z pewnością będziecie zadowoleni z tego, co znajdziecie na jego kartach. Z emocji, które będą wam towarzyszyły podczas lektury. Gorąco polecam!
Moja ocena: 5/6
http://magicznyswiatksiazki.pl/?p=13886
"Kaiken" jest dziełem J.C. Grange'a, uważanego za jednego z najwybitniejszych i najpoczytniejszych francuskich autorów thrillerów. Jego powieści zajmują wysokie miejsca na światowych listach bestsellerów, wydawane są w 30 językach, a niektóre z nich doczekały się adaptacji filmowych, w których zagrali m.in Jean Reno, Vincent Cassel czy Monica Bellucci. Dotąd nie miałam możliwości zapoznania się z twórczością Grange'a, ale teraz, będąc świeżo po lekturze "Kaikena" przyznać muszę, iż wcale nie dziwi mnie fakt, że stał się on tak popularnym autorem, docenionym nie tylko przez czytelników na całym świecie, ale również krytyków literackich. Dawno bowiem nie czytałam tak świetnego thrillera, trzymającego w napięciu już od pierwszych stron. Książki, od której trudno było mi się oderwać, tak pochłaniała mnie historia w niej zamieszczona. A jest ona pod wieloma względami wyjątkowa, chociażby z tego powodu, iż jest wielowątkowa. To nie tylko pościg za mordercą, ale również opowieść o kulturze, tradycjach, społecznej przynależności, poszukiwaniu własnego miejsca na ziemi, wpływie wychowania na późniejsze nasze życie, rodzinnych więzach oraz sieci psychologicznych zależności. Bohaterami tej powieści są nie tylko Olivier Passan i tropiony przez niego zabójca, ale również rodzina naszego policjanta, najbliższa ich przyjaciółka oraz... Japonia, która odgrywa znaczącą rolę w całej historii. To kraj, z którego pochodzi żona Oliviera. To kraj, który stał się dla Passana prawdziwą obsesją, graniczącą wręcz z obłędem. To kraj będący kością niezgody w małżeństwie głównego bohatera. W końcu to kraj, którego tradycje i historia stanowią podwalinę dla większości wydarzeń rozgrywających się w powieści. Cały ten japoński wątek został przedstawiony przez autora w sposób niezwykle ciekawy, a dzięki niemu opisana przez niego historia nabiera szczególnego znaczenia oraz rumieńców. Na uwagę zasługuje z całą pewnością postać Oliviera Passana. To taki prawdziwy glina, z krwi i kości, będący połączeniem brutalności i bezwzględności w stosunku do przestępców z niezwykłą czułością i ojcowską miłością przeznaczoną dla własnych dzieci, dla których gotów byłby poświęcić dosłownie wszystko, nawet własne życie. Bardzo podobają mi się tego typu policjanci, prawdziwi, niewyidealizowani, tacy jak my, mający własne marzenia, borykający się z wieloma problemami, zarówno w sferze zawodowej jak i na polu rodzinnym. Tacy bohaterowie nie nudzą. Tacy bohaterowie skutecznie przyciągają uwagę. Takich bohaterów chce się bliżej poznać i kibicować im. Takich bohaterów chciałabym częściej widzieć na kartach powieści z tego gatunku.
Życzę sobie, a także wszystkim miłośnikom thrillerów, kryminałów i sensacji, aby na naszym rynku wychodziło znacznie więcej powieści takich jak ta, którą napisał Jean-Christophe Grange. Trzymających w napięciu, pełnych akcji, niespodziewanych jej zwrotów, kryjących w sobie wiele tajemnic, zaskakujących na każdym kroku. Podobno "Kaiken" to dość delikatna wersja tego, co zazwyczaj pisze autor. Czytałam gdzieś, że jego poprzednie dzieła są bardziej brutalne, krwawe, z jeszcze bardziej chorymi i pokręconymi mordercami. Jeżeli tak jest faktycznie, z pewnością po nie sięgnę. Jestem miłośniczką wszelkiej makabry i im bardziej przerażająca jest historia, tym mocniej jestem usatysfakcjonowana z lektury. Wiem już, że nazwisko Grange dołącza do mojej osobistej listy najciekawszych, najbardziej godnych uwagi autorów powieści podnoszących poziom adrenaliny we krwi. Jeśli do tej pory nie mieliście okazji sięgnąć po jego książki, a tak jak i ja jesteście miłośnikami literatury z gatunku thrilleru, nie wahajcie się ani chwili. Sięgnijcie po "Kaiken". Z pewnością będziecie zadowoleni z tego, co znajdziecie na jego kartach. Z emocji, które będą wam towarzyszyły podczas lektury. Gorąco polecam!
Moja ocena: 5/6
http://magicznyswiatksiazki.pl/?p=13886
June 28, 2019
Yazarin tum kitaplarini okumaya calisiyorum, hayal gucune ve bunun kitaba yansimasina/anlatimina hayranim.
Konu ilgi cekici, japonya ve kulturel ikonik objeleri ogrenmek keyif veriyor.
Kurgu icin ayni seyleri soyleyemiyorum maalesef.
Konu ilgi cekici, japonya ve kulturel ikonik objeleri ogrenmek keyif veriyor.
Kurgu icin ayni seyleri soyleyemiyorum maalesef.
December 3, 2019
Εξαιρετικός Γκρανζέ! Το αγαπημένο μου έως τώρα
Displaying 1 - 30 of 187 reviews