Al comandante Horacio Dos le ha sido asignada una incierta misión en atención a su incompetencia y desfachatez. Como jefe de una estrafalaria expedición, surcará el espacio en condiciones extremadamente precarias junto a los peculiares pasajeros de su nave —los Delincuentes, las Mujeres Descarriadas y los Ancianos Improvidentes—. En este viaje, que les deparará incontables aventuras, habrá paternidades y filiaciones secretas, espectáculos cortesanos que ocultan una realidad cutre y desportillada, luchas para sobrevivir de pillos y buscavidas, y mucho susto y sorpresa.
Eduardo Mendoza Garriga studied law in the first half of the 1960s and lived in New York between 1973 and 1982, working as interpreter for the United Nations.
He maintained an intense relationship with novelists Juan Benet and Juan García Hortelano, poet Pere Gimferrer and writer (and neighbour) Félix de Azúa.
In 1975 he published his very successful first novel, La verdad sobre el caso Savolta (The Truth about the Savolta Case), where he shows his ability to use different resources and styles. The novel is considered a precursor to the social change in the Spanish post-Franco society and the first novel of the transition to democracy. He describes the union fights from the beginning of the 20th century, showing the social, cultural and economic reality of the Barcelona at the time. A year later he was awarded the Critic Prize.
His most acclaimed novel is probably La ciudad de los prodigios (The City of Marvels, 1986), about the social and urban evolution of Barcelona between the Universal Expositions of 1888 and 1929. It was adapted to the screen by Mario Camus in 1999.
In 1996, he published his third major Barcelona novel, this time set in the 1940s, Una comedia ligera (A Light Comedy).
Also within Mendoza's work stands the saga of Ceferino, a peculiar character, a detective locked up in a mental hospital. The first of these novels, El misterio de la cripta embrujada (The Mystery of the Bewitched Crypt, 1979) is a parody with hilarious moments mixing detective stories with gothic narrative.
In the second novel of the saga, El laberinto de las aceitunas (The Labyrinth of the Olives, 1982) he confirms his talent as parodist; the novel is one of his most successful works. The third (and last) novel of the saga, La aventura del tocador de señoras (The Adventure of the Powder Room) was published in 2002.
The newspaper El País published two of his novels by instalments, Sin noticias de Gurb ( No Word from Gurb, 1990) and El último trayecto de Horacio Dos (The Last Journey of Horatio Dos, 2001).
In 1990, his work in Catalan Restauració made its debut. He later translated it into Spanish himself.
-Un punto por encima de <> y dos por debajo de <>.-
Género. Ciencia-Ficción.
Lo que nos cuenta. Extractos del cuaderno de bitácora (¿o será un diario personal? ¿o será un informe?) de una nave espacial que ha conocido tiempos mejores, con una tripulación y un pasaje cuatro puntos por encima de <> y medio punto por debajo de <>, que viajan con desconocida misión e incierto destino.
¿Quiere saber más de este libro, sin spoilers? Visite:
Eduardo Mendoza aplica su humor al ámbito de la ciencia ficción. El libro relata las peripecias de Horacio Dos, un hombre ordinario que desea la jubilación y que termina capitaneando una misión espacial marcada por la desorganización y el absurdo. A veces demasiado absurdo.
La historia propone un mundo futurista donde los errores, la torpeza y las decisiones ilógicas están a la orden del día. A través de estas situaciones, Mendoza ofrece una crítica voraz a ciertas dinámicas sociales actuales (las tribus que pueblan su nave son una muestra de ella: delincuentes, ancianos improvidentes y mujeres descarriadas), utilizando la exageración y el sarcasmo como herramientas principales.
Ha sido de las novelas de Mendoza que he leído en la que mas me ha sobrado ese tono absurdo. A veces es tan manifiesto y continuo que me ha sacado del argumento general del capítulo. He tenido que releer varias veces.
Sin duda un libro que disfrutarás si quieres ver como Mendoza aplica su estilo al género de la ciencia ficción.
Está escrito a modo diario de viaje del capitán de una nave que purula perdida por el espacio. Al libro le cuesta bastante arrancar, me aburre y de hecho estoy a punto de dejarlo varias veces. Pero al final medio engancha y mejora un poco. Tiene un poco de ese humor irónico/absurdo de otras obras de Mendoza, pero muy lejos de ellas.
Z powieściami Eduardo Mendozy jest tak, że zwykle najbardziej przypada nam do gustu pierwsza, jaką przeczytamy. Potem skarżymy się, że kolejne są już słabsze. Dlatego nie będę pisała, że "Prześwietny raport kapitana Dosa" jest słabszy od "Brak wiadomości od Gurba", bo "Brak wiadomości..." był pierwszą książka tego autora, którą czytałam w ogóle.
To jaka jest w takim razie powieść Mendozy? Bardzo dobra. Pełna jak zwykle nonsensownego humoru.
"Dwaj staruszkowie, łamiąc moje rozkazy, nadal czyścili i oliwili haubicę, a kiedy uznali, że już dość, postanowili ją wypróbować. W rezultacie z dwóch staruszków pozostał już tylko jeden".
Kapitan Dos przewodzi statkiem kosmicznym, którego mieszkańcami są: przestępcy, nieprzewidywalni staruszkowie i upadłe kobiety. Statek zdąża na stacje kosmiczną, na której mają się osiedlić pasażerowie. Dokładne dane dotyczące miejsca docelowego podróży, ze względów bezpieczeństwa, zostaną podane w późniejszym terminie. W czasie podróży statek musi odwiedzać stacje kosmiczne w celu uzupełnienia zapasów. Stacje kosmiczne to małe światy, rządzące się swoimi prawami. Kapitan Dos przez swoją nierozwagę cały czas pakuje się w kłopoty, ale dzięki temu jest zabawnie, a przecież o to właśnie chodzi. Ta piękna niewiasta na okładce, to Struna, jak się pewnie domyślacie mieszkanka sektora Upadłych Kobiet, najbardziej pożądana kobieta na statku, także przez kapitana.
"Rzuciłem się na nią na mocy prerogatyw przypisanych mojemu stanowisku, pokonując nikły opór protokolarny, który uznała za stosowne stawić mojemu afektowi, i ostatecznie wykorzystałem ten drażliwy epizod na działanie, które, odsuwając na bok skromność, umieściłbym jeden punkt powyżej "przeciętne", choć siedem punktów poniżej "pamiętne".
Tyle w kwestii scen miłosnych. Idę szukać kolejnej powieści Mendozy.
Una de las peores chorradas que haya leído jamás. Casi nada tiene más sentido que el de llenar páginas (y eson que son pocas), el supuesto humor del libro se basa en meter de vez en cuando situaciones absurdas sin más (es decir, no hay un porqué o algo inteligente por detrás que haga reír con ganas) y en usar nombres provincianos para hacer contraste con la atmósfera de ciencia ficción cutre a más no poder. Lo único decente, dentro de lo que cabe, es el guiño a los pseudointelectuales gafapasta con referencias a Derrida y algún otro iluminado para nombrar a las estaciones espaciales que visita la caterva que puebla la novelilla. Esos sitios reflejan los mismos fallos que se adjudican a los donadores del nombre. Pero vaya, tampoco es nada como para tirar cohetes. Tenía buenas intenciones de leer más cosas de Mendoza antes de esto, pero tendré que recuperarme al menos durante unos meses antes de retomar algo suyo. Eso, suponiendo que no sea este tipo de basura lo que se ha venido a llamar "humor satírico inteligente" (los pobres grandes maestros ingleses del género están removiéndose en su tumba).
Es una Space Opera escrita a modo de cuaderno de bitácora, con tintes de culebrón y envuelto en un aire de comicidad. La parodia, los enredos familiares y amorosos y el humor en ocasiones algo rancio son la nota dominante de esta novela cómica, que presenta unos antihéroes de lo más desaventurados.
Partiendo de que a mí los libros de humor no me hacen gracia, he de decir que sí es cierto que en varias ocasiones he esbozado una sonrisa, dado el talante cutre y disparatado de los protagonistas.
En resumen, se trata de una novela ligera y facilona con la que entretenerse sin romperse la cabeza en cuestiones demasiado trascendentales.
Me encantó Sin Noticias de Gurb. De hecho, la primera vez que lo leí, hace ya muchos años, me reí a carcajadas. Y la segunda vez, unos años después, no tanto, pero igualmente me hizo sonreír muchas veces. Cómo este libro lo comparan mucho con ese, decidí leerlo también. Además, me encanta el autor. Y, aunque me ha gustado y me ha parecido que tenía momentos graciosos, para mí, está 3 puntos por debajo de risas a carcajadas y sólo 2 puntos por encima de gracioso.
El final es curioso y me recuerda un poco a la vida misma.
Descubrí este libro a través de una ficción sonora de RNE muy divertida que también recomiendo, con dobladores de gran calidad. Partiendo de la idea de que me encanta el humor de Mendoza, solo dire una cosa sobre el argumento: Star Trek rancio a la española, con secciones que incluso pueden recordar a sketches de Futurama. No defrauda.
Pierwsze spotkanie z Mendoza i jestem na tak. Bardzo przyjemnie i szybko mi się czytało, a to pewnie za sprawą lekkiego pióra Autora. Historia zakręcona, bohaterowie jeszcze bardziej, absurd goni absurd, a do tego jest bardzo zabawnie.
Una lectura decepcionante. Situaciones absurdas y sin gracia, humor rancio y facilón, y unos protagonistas sin el menor interés. Admito varias sonrisas y la fortuna de tratarse de una novela corta que, incluso así, se me ha hecho larga mientras pensaba "¿qué demonios me estás contando?"
¿Qué co***** acabo de leer? Quitando la misoginia, que quiero pensar que es una caricatura polarizada del rol femenino en la ciencia ficción de los 90, es bastante divertido y de humor totalmente absurdo.
Sin duda el peor libro que he leido de Mendoza, generalmente los devoro en vez este libro que es bastante corto me costo terminarlo. Ninguno de los personajes me gustaron particularmente y me parece que todo estaba desarrollado apuradamente. Viendo el lado positivo, me parecio semi interesante el mundo "futuristico" que creo aunque fue desarrollado a la mínima expresion, hubo un par de situaciones simpaticas y las estaciones espaciales eran interesantes, pero realmente en general fue una decepción.
La incompetencia con mayúsculas me estresa y estos personajes lo han conseguido de veras...si esa era la intención debería tener 5 estrellas pero yo no lo he disfrutado