What do you think?
Rate this book
Léviathan
Dans un cauchemar, le pire est toujours sûr. Léviathan est un cauchemar d’amour. Dès l’entrée de ce roman noir, nous laissons toute espérance. L’enfer, ce n’est plus les autres, c’est chacun pour soi.
Un homme mal marié regarde et suit une jeune blanchisseuse, Angèle. Angèle, nom ironique, car la belle se prête à tous les jeux. Mais un homme amoureux est un naïf et un aveugle ; il va se conduire en enfant de chœur ; elle se refuse. Il s’exaspère et la frappe, la laissant pour morte, et dans sa fuite cause la mort d’un vieillard qui se trouve sur son chemin…
Cette œuvre inoubliable inspira ces mots à Maeterlinck : « Je lis peu de romans, car à un certain âge on s’intéresse médiocrement aux petites et charnelles questions sexuelles ou sentimentales qui en forment le fond. Mais votre Léviathan, c’est autre chose. Je l’ai lu sans désemparer, comme si j’avais découvert tout à coup un Balzac souterrain qui promenait sa lampe de mineur dans des ténèbres bien plus épaisses que celles auxquelles nous sommes accoutumés. Et quelle belle lumière quand, par moments, il sort de sa nuit et regarde le paysage… »
Un homme mal marié regarde et suit une jeune blanchisseuse, Angèle. Angèle, nom ironique, car la belle se prête à tous les jeux. Mais un homme amoureux est un naïf et un aveugle ; il va se conduire en enfant de chœur ; elle se refuse. Il s’exaspère et la frappe, la laissant pour morte, et dans sa fuite cause la mort d’un vieillard qui se trouve sur son chemin…
Cette œuvre inoubliable inspira ces mots à Maeterlinck : « Je lis peu de romans, car à un certain âge on s’intéresse médiocrement aux petites et charnelles questions sexuelles ou sentimentales qui en forment le fond. Mais votre Léviathan, c’est autre chose. Je l’ai lu sans désemparer, comme si j’avais découvert tout à coup un Balzac souterrain qui promenait sa lampe de mineur dans des ténèbres bien plus épaisses que celles auxquelles nous sommes accoutumés. Et quelle belle lumière quand, par moments, il sort de sa nuit et regarde le paysage… »
352 pages, Mass Market Paperback
First published January 1, 1929
20 people are currently reading
732 people want to read
About the author
Julien Green
198 books99 followersJulien Green was an American writer, who authored several novels, including Léviathan and Each in His Own Darkness. He wrote primarily in French.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 37 reviews
February 24, 2020
Ο « Λεβιάθαν» είναι το τερατώδες σκοτεινό ασυνείδητο •Εγώ• της διαστροφικής και παρανοϊκής ανθρώπινης φύσης, που καταπιέζει και καταπιέζεται
σε σημείο εγκεφαλικού βρασμού διαπιστώσεων,
σχετικά, με την απόλυτη σύγχυση αισθημάτων,
την υποχωρητική δύναμη της συνήθειας
που οδηγεί την αγάπη στο μίσος μεταξύ
δυο ανθρώπων που κάποτε νόμισαν πως ερωτεύτηκαν πολύ, όμως,
ένιωσαν τόσα λίγα, και σαν τιμωρία στην ύβρη
κατά των θεών της μεγάλης μέθεξης
επέλεξαν τα πρέποντα, τα κατάλληλα πολύ πολύ λιγότερο σίγουροι, βασισμένοι σε πιθανότητες
αλλαγής και προβλέψεις καλυτέρευσης.
Ορμώμενοι απο τα ανώφελα λογικά τεκμήρια των φρούδων ελπίδων για σπαρακτικές εκδοχές αιώνιας πίστης, έμπλεξαν σε έναν αναπόδραστο υπαρξιακό εφιάλτη, στην καρδιά του ερέβους και της μη αναστρέψιμης απάθειας.
Τα εσωστρεφή χαρακτηριστικά που ανατέμνουν την ψυχή της ανάσας που πνίγεται στο λάθος και το πάθος των στεναγμών, στήνουν συμβολικά μια αναζήτηση χαμένων χρόνων, για αναπλήρωση τιμημάτων
και αξημέρωτων ονείρων που πάγωσαν πάνω στο φορείο του νεκροτομείου περιμένοντας την δική τους σειρά για νεκροψία πριν την πνευματική σήψη.
Αυτό το γκριζωπό μυθιστόρημα συνδαύλιζε με τις λέξεις του που φανερώνουν ιδιοφυΐα και διαστροφή την έκρηξη και την απελευθέρωση του συμπιεσμένου ατμού απο τους λέβητες της ανθρώπινης καταξίωσης.
Είναι μια ισχυρή κακόβουλη δύναμη , σαν άλλος εαυτός, καταπιεστικόςκαι ανίκητος
που δρα σαν εξουσία διαφθοράς, κρατικής αναλγησίας, κοινωνικής ανισότητας και καταχρηστικής κληρονομιάς.
Το άρωμα και η γεύση που αφήνει στο μυαλό και την καρδιά ο Λεβιάθαν είναι σαν τις ενοχές απο τα προπατορικά αμαρτήματα.
Αφύλακτα ψέματα και προαιώνια μυστικά που φυλακίζουν τους ανθρώπους σε μια θεσμική,
κρατική, κοινωνική ένταξη, δέσμιοι ενός κατασκευασμένου πολιτισμού που απαγορεύει την ατομική ελευθερία.
Οι καταστάσεις, τα γεγονότα, οι πράξεις των ατόμων που ευνοούν την άνθιση των απονενοημένων παθών
και των μεθυσμένων απο την ζήλεια της λαγνείας και της κτητικής συμπεριφοράς, παγιδεύονται σε οντολογικά
και βαθιά μεταφυσικά δεσμά.
Στην ουσία διαβάζουμε ψυχογραφήματα ηρώων και μεταλλαγμένες ιστορίες αγάπης, πορνείας, παιδεραστίας, βιασμών και εγκλημάτων.
Η ανθρώπινη ψυχή βουτάει στο μαύρο κι όσο πιο μαύρο, τόσο πιο πετυχημένο το πορτραίτο για αυτό το
«ατομικό άλλο, πως είμαι κάτι εντελώς άλλο, κάτι βουβό, σ’ ένα μέρος άγριο, άδειο, κλειστό, μαύρο, ξερό, παγωμένο, όπου τίποτα ποτέ δε σαλεύει, τίποτα ποτέ δε μιλάει, και πως ακούω, και πως ψάχνω, σα θηρίο σε κλουβί γεννημένο από θηρία σε κλουβί γεννημένα από θηρία..."
Η υβριστική εμπλοκή μέσα στην απελπισία που σκόρπισε το σκοτεινό ποτάμι του Λεβιάθαν, έπνιξε τρομακτικά γεγονότα και οι πράξεις των θνητών προκάλεσαν την επέμβαση των θεών.
Αυτοί έστειλαν στον υβριστή την «άτην»δηλαδή το θόλωμα, την τύφλωση του νου.
Η τύφλωση της απόγνωσης με τη σειρά της οδηγούσε τον υβριστή σε νέες ύβρεις, ώσπου να διαπράξει μια πολύ μεγάλη ανοησία, να υποπέσει σε ένα πολύ σοβαρό σφάλμα, το οποίο προκάλεσε την «νέμεσιν» την οργή και εκδίκηση δηλαδή των θεών, που επέφερε την
«τίσιν». την τιμωρία και τη συντριβή/καταστροφή του.
Κάπου μέσα σε αυτό το τραγικό αφηγηματικό πλαίσιο εμφανίζεται η γλαφυρή περιγραφή της ένδειας με θλιβερά ματαιόπονη ουσία των στιγμών της δημιουργίας του Ντοστογιέφσκι.
Κατόπιν παίρνει σειρά με μια υπερσυναισθηματική αγένεια, μια τρυφερή κατάντια και ένα μεγάλο ποσοστό απο χάδια δυστυχίας και απαντοχής η ανθρώπινη κωμωδία του Μπαλζάκ.
📚📚📚
Μια υπαρξιακή παραβολή εγκληματικής αμέλειας σχετικά με την πραγματικότητα. Μια αληθινή, σύγχρονη και συγχρονισμένη διάταξη αριστοκρατικής εξουσίας, χρεοκοπημένη απο αξίες, ιδέες και θεσμικές απόπειρες ανθρωπιστικής ισότητας
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
σε σημείο εγκεφαλικού βρασμού διαπιστώσεων,
σχετικά, με την απόλυτη σύγχυση αισθημάτων,
την υποχωρητική δύναμη της συνήθειας
που οδηγεί την αγάπη στο μίσος μεταξύ
δυο ανθρώπων που κάποτε νόμισαν πως ερωτεύτηκαν πολύ, όμως,
ένιωσαν τόσα λίγα, και σαν τιμωρία στην ύβρη
κατά των θεών της μεγάλης μέθεξης
επέλεξαν τα πρέποντα, τα κατάλληλα πολύ πολύ λιγότερο σίγουροι, βασισμένοι σε πιθανότητες
αλλαγής και προβλέψεις καλυτέρευσης.
Ορμώμενοι απο τα ανώφελα λογικά τεκμήρια των φρούδων ελπίδων για σπαρακτικές εκδοχές αιώνιας πίστης, έμπλεξαν σε έναν αναπόδραστο υπαρξιακό εφιάλτη, στην καρδιά του ερέβους και της μη αναστρέψιμης απάθειας.
Τα εσωστρεφή χαρακτηριστικά που ανατέμνουν την ψυχή της ανάσας που πνίγεται στο λάθος και το πάθος των στεναγμών, στήνουν συμβολικά μια αναζήτηση χαμένων χρόνων, για αναπλήρωση τιμημάτων
και αξημέρωτων ονείρων που πάγωσαν πάνω στο φορείο του νεκροτομείου περιμένοντας την δική τους σειρά για νεκροψία πριν την πνευματική σήψη.
Αυτό το γκριζωπό μυθιστόρημα συνδαύλιζε με τις λέξεις του που φανερώνουν ιδιοφυΐα και διαστροφή την έκρηξη και την απελευθέρωση του συμπιεσμένου ατμού απο τους λέβητες της ανθρώπινης καταξίωσης.
Είναι μια ισχυρή κακόβουλη δύναμη , σαν άλλος εαυτός, καταπιεστικόςκαι ανίκητος
που δρα σαν εξουσία διαφθοράς, κρατικής αναλγησίας, κοινωνικής ανισότητας και καταχρηστικής κληρονομιάς.
Το άρωμα και η γεύση που αφήνει στο μυαλό και την καρδιά ο Λεβιάθαν είναι σαν τις ενοχές απο τα προπατορικά αμαρτήματα.
Αφύλακτα ψέματα και προαιώνια μυστικά που φυλακίζουν τους ανθρώπους σε μια θεσμική,
κρατική, κοινωνική ένταξη, δέσμιοι ενός κατασκευασμένου πολιτισμού που απαγορεύει την ατομική ελευθερία.
Οι καταστάσεις, τα γεγονότα, οι πράξεις των ατόμων που ευνοούν την άνθιση των απονενοημένων παθών
και των μεθυσμένων απο την ζήλεια της λαγνείας και της κτητικής συμπεριφοράς, παγιδεύονται σε οντολογικά
και βαθιά μεταφυσικά δεσμά.
Στην ουσία διαβάζουμε ψυχογραφήματα ηρώων και μεταλλαγμένες ιστορίες αγάπης, πορνείας, παιδεραστίας, βιασμών και εγκλημάτων.
Η ανθρώπινη ψυχή βουτάει στο μαύρο κι όσο πιο μαύρο, τόσο πιο πετυχημένο το πορτραίτο για αυτό το
«ατομικό άλλο, πως είμαι κάτι εντελώς άλλο, κάτι βουβό, σ’ ένα μέρος άγριο, άδειο, κλειστό, μαύρο, ξερό, παγωμένο, όπου τίποτα ποτέ δε σαλεύει, τίποτα ποτέ δε μιλάει, και πως ακούω, και πως ψάχνω, σα θηρίο σε κλουβί γεννημένο από θηρία σε κλουβί γεννημένα από θηρία..."
Η υβριστική εμπλοκή μέσα στην απελπισία που σκόρπισε το σκοτεινό ποτάμι του Λεβιάθαν, έπνιξε τρομακτικά γεγονότα και οι πράξεις των θνητών προκάλεσαν την επέμβαση των θεών.
Αυτοί έστειλαν στον υβριστή την «άτην»δηλαδή το θόλωμα, την τύφλωση του νου.
Η τύφλωση της απόγνωσης με τη σειρά της οδηγούσε τον υβριστή σε νέες ύβρεις, ώσπου να διαπράξει μια πολύ μεγάλη ανοησία, να υποπέσει σε ένα πολύ σοβαρό σφάλμα, το οποίο προκάλεσε την «νέμεσιν» την οργή και εκδίκηση δηλαδή των θεών, που επέφερε την
«τίσιν». την τιμωρία και τη συντριβή/καταστροφή του.
Κάπου μέσα σε αυτό το τραγικό αφηγηματικό πλαίσιο εμφανίζεται η γλαφυρή περιγραφή της ένδειας με θλιβερά ματαιόπονη ουσία των στιγμών της δημιουργίας του Ντοστογιέφσκι.
Κατόπιν παίρνει σειρά με μια υπερσυναισθηματική αγένεια, μια τρυφερή κατάντια και ένα μεγάλο ποσοστό απο χάδια δυστυχίας και απαντοχής η ανθρώπινη κωμωδία του Μπαλζάκ.
📚📚📚
Μια υπαρξιακή παραβολή εγκληματικής αμέλειας σχετικά με την πραγματικότητα. Μια αληθινή, σύγχρονη και συγχρονισμένη διάταξη αριστοκρατικής εξουσίας, χρεοκοπημένη απο αξίες, ιδέες και θεσμικές απόπειρες ανθρωπιστικής ισότητας
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
February 14, 2025
Hard times, bizarre books, another face of beauty and love, a destructive and egotistical one.
Certainly not the sort of book which makes you smile, so two stars are probably more than enough...
Certainly not the sort of book which makes you smile, so two stars are probably more than enough...
February 11, 2021
Τούτο το βιβλίο, που αποτελεί και την πρώτη μου επαφή με το έργο του Ζιλιέν Γκριν, μου δημιούργησε κάποια αντιφατικά συναισθήματα, όσον αφορά τη γραφή και την όλη πλοκή. Από τη μια υπήρχαν κομμάτια που με κούρασαν με την πολυλογία και τη μάλλον υπερβολική ενδοσκόπηση των χαρακτήρων και του δράματος που περνούσε ο καθένας, από την άλλη όμως μπορώ να πω ότι μου άρεσε η γραφή, μου άρεσε τελικά η όλη σκιαγράφηση των πρωταγωνιστικών χαρακτήρων, ενώ επίσης βρήκα την ατμόσφαιρα εξαιρετική, έτσι σκοτεινή και κλειστοφοβική όπως ήταν. Το βιβλίο αυτό σε καμία περίπτωση δεν είναι για όλα τα γούστα, ούτε για όλες τις ώρες, χρειάζεται τον χρόνο του, πρέπει να έχεις υπομονή, να μην βιάζεσαι να το τελειώσεις, του αξίζει μια σχετικά αργή ανάγνωση έτσι ώστε να γίνουν πλήρως αντιληπτά όλα τα συναισθήματα και τα κίνητρα των χαρακτήρων. Προσωπικά το απόλαυσα σε πολύ μεγάλο βαθμό, αλλά μπορώ να καταλάβω όσους δυσανασχετήσουν κατά την ανάγνωσή του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα υπάρξει συνέχεια με το έργο του Ζιλιέν Γκριν.
November 30, 2019
Leviathan probably contains the most despicable, miserable and annoying characters, yet somehow Julien Green manages to capture your attention. The combination of a poetic prose and a deep analysis of the psychosynthesis of the characters offers a pleasant reading experience.
December 4, 2014
Leviatano è il mostro biblico che rappresenta la potenza primordiale priva di controllo.
Julien Green scava nei meandri oscuri degli animi di quattro solitudini immerse nella noia della monotona provincia francese e porta alla luce la terribile condizione umana: basta una banale minima cosa perché si scateni il Leviatano, la belva terrificante che sta rintanata dentro di noi, in agguato, capace di esplodere con una forza inaudita e fare piazza pulita delle ipocrisie e del perbenismo di esistenze rinchiuse negli angusti confini della mediocrità. Ogni personaggio vive imprigionato nelle catene dell’infelicità, si crogiola nella perfidia e nella malvagità delle proprie azioni e passioni, abbandonandovisi con piacere, con la “gioia” di vedere fino a che punto si può cadere, e al contempo anela a liberarsene e ad evaderne; il Leviatano esplode con violenza, riuscirà nell’opera di liberazione dalla prigionia?
Non c’è giudizio né condanna nelle parole dello scrittore che raccontano la tragica parabola di Paul Guerèt, incarcerato in un matrimonio con una donna che non ama e assetato d’amore, che si illude di trovare in Angèle, giovane lavandaia che vive anch’essa nell’illusoria speranza di raggiungere la meta impossibile, la felicità, abbandonando la vita che la costringe a fare la “zia” signora Londe per attirare i clienti nel suo ristorante, che per lei è fonte di guadagno ma soprattutto unico modo per soddisfare la sua divorante curiosità. Nessun giudizio viene espresso sull’infelice vita della signora Grosgeorge, costretta in un matrimonio con un uomo che disprezza come “una bestia che non si rassegna d’essere caduta in trappola e caccia la testa impazzita tra le sbarre della gabbia, quasi queste dovessero un giorno miracolosamente scostarsi”. Vi è soltanto lo sguardo compassionevole dello scrittore che ci porge, quale metafora della tremenda condizione del genere umano, le drammatiche vicende dei personaggi del romanzo, accomunati dalla soggezione alla “volontà misteriosa che regola i nostri destini”, che, apparentemente per caso, all’improvviso fa esplodere con violenza quel malessere sotterraneo che si cela in ognuno di noi.
“Non esiste il caso. Esiste solo la malvagità del destino. E le sue perfidie, preparate di lunga mano, hanno un’apparenza fortuita solo perché ce ne sfugge la parte segreta”.
December 23, 2017
It seems as though only through a cosmic twist of fate (which is quite fitting, considering the story itself) did this book land on my doorstep. I never heard of Julien Green in my life, and to my knowledge, neither did the few book reading friends I have, so by all accounts I should never have even encountered Leviathan. I had originally ordered Leviathan by Thomas Hobbes, hoping to delve a little deeper in my understanding of political philosophy, yet the store somehow mixed it up with Leviathan by Julien Green. Feeling conned, I filed a complaint with the store, but seeing as it was the weekend and it would probably not get processed until next week, I figured I might as well take this opportunity to quickly read through it, as I might be asked to send it back.
Boy, did this book catch me unprepared! The book was a true marvel, and was already among the best books I ever read only halfway through it. The tale seems to be greatly influenced by Dostoyevsky; Specifically - The Gambler, and Crime and Punishment (another personal favorite of mine). It fuses many elements from both of those great novels, while also managing to surpass them in many aspects, and doing so in only half the length.
The plot follows Paul Gere, a private tutor who leaves Paris with his wife due to financial problems and moves to a small suburban town, where, through a cruel twist of fate, he is thrust into a vicious tale of love, crime, vengeance and betrayal. Please note that this is not one of them "lived happily ever after" stories. If you're seeking a story with a happy ending, you won't find it here.
The characters in the novel are all profoundly flawed, yet believable and motivated by very human desires. You end up wanting them to both suffer and prevail at the same time. Julien Green's prose itself is magnetic. His poetic, yet subdued writing style allows him to effortlessly paint a clear picture of both the setting in which the story take place, as well as both the external and the internal struggles the various characters face with, while also avoiding unnecessary melodrama so many other writers employ in similar stories.
When reading Leviathan, I kept thinking to myself that this must have been what people felt like when reading John Williams way back in the day, before the Stoner reprint made everyone go nuts. A truly rare gem that more people should read. Now that I have, I can't wait to see what Julien Green's other books have to offer. Thomas Hobbes can wait, I'm definitely keeping this book!
Boy, did this book catch me unprepared! The book was a true marvel, and was already among the best books I ever read only halfway through it. The tale seems to be greatly influenced by Dostoyevsky; Specifically - The Gambler, and Crime and Punishment (another personal favorite of mine). It fuses many elements from both of those great novels, while also managing to surpass them in many aspects, and doing so in only half the length.
The plot follows Paul Gere, a private tutor who leaves Paris with his wife due to financial problems and moves to a small suburban town, where, through a cruel twist of fate, he is thrust into a vicious tale of love, crime, vengeance and betrayal. Please note that this is not one of them "lived happily ever after" stories. If you're seeking a story with a happy ending, you won't find it here.
The characters in the novel are all profoundly flawed, yet believable and motivated by very human desires. You end up wanting them to both suffer and prevail at the same time. Julien Green's prose itself is magnetic. His poetic, yet subdued writing style allows him to effortlessly paint a clear picture of both the setting in which the story take place, as well as both the external and the internal struggles the various characters face with, while also avoiding unnecessary melodrama so many other writers employ in similar stories.
When reading Leviathan, I kept thinking to myself that this must have been what people felt like when reading John Williams way back in the day, before the Stoner reprint made everyone go nuts. A truly rare gem that more people should read. Now that I have, I can't wait to see what Julien Green's other books have to offer. Thomas Hobbes can wait, I'm definitely keeping this book!
July 7, 2015
Eher eine Ansammlung von Prosaskizzen und Bewusstseinszuständen als ein Erzählwerk. Im ersten Drittel wähnt man sich bei der Lektüre des nächsten Fünfsternekandidaten, so gelungen erscheinen die detailsatten Schilderungen von unglücklichem Bewusstsein und Umgebung.
Aber schon das überaus ausführliche Vorspiel zur Gewalttat des düpierten Romantikers Guérin an seiner Herzensdame, die jeden ranlässt, nur nicht ihn, wirkt ziemlich herbei geschrieben mit viel zu vielen Worten.
Die Gewalttat und Vergewaltigung hat mich auch nicht überzeugt, weder in Sachen Motivation innerhalb der vorher gehenden Begegnung noch die Szene.
Aber im Vergleich zum letzten Drittel ist sogar Guérins Spur der Gewalt noch mit gelungenen Momenten gesegnet. Gerade die Ratlosigkeit nach dem Abklingen seines Gewaltschubs auf dem Hof einer Kohlenhandlung hat etwas für sich.
Im letzten Drittel gibt es nur noch einen gelungenen Moment, als Madame Grosgeorge, deren Mann mit Angèle ein bezahltes Verhältnis hatte, bemerkt, dass Guérin, nicht wegen ihr, sondern wegen der verhassten Rivalin zurück gekommen ist.
Ein einzelner Lichtblick, der um so deutlicher macht, wie schlampig und schlecht motiviert der Rest mit einer Art Liebestod gelungen ist, den Angèle beim Versuch Guérin zu finden und mit ihm zu fliehen, gestorben ist.
Leviathan hat alle Chancen vor der Ewigkeit Bestand zu haben, meint Iris Radisch. Das langsame Lesetempo, das einem die Prosa von Julien Green aufnötigt, mag am Gefühl der Ewigkeit großen Anteil gehabt haben. Gerade im schwach motivierten und erzähltechnisch ziemlich schwachen letzten Drittel, gerät jede einzelne Seite zur endlosen Qual.
Angesichts der zahlreichen erzähltechnischen Schnitzer und der psychologischen Motivationsmängel entsteht der Eindruck, an ein schlecht redigiertes Anfängerbuch geraten zu sein. Ich habe mich schon lange nicht mehr überwinden müssen, um ein paar letzte Seiten zu lesen.
Bei mir steht Julien Green jetzt auf der Schwarzen Liste und Leviathan schon wieder bei Booklooker.
Aber schon das überaus ausführliche Vorspiel zur Gewalttat des düpierten Romantikers Guérin an seiner Herzensdame, die jeden ranlässt, nur nicht ihn, wirkt ziemlich herbei geschrieben mit viel zu vielen Worten.
Die Gewalttat und Vergewaltigung hat mich auch nicht überzeugt, weder in Sachen Motivation innerhalb der vorher gehenden Begegnung noch die Szene.
Aber im Vergleich zum letzten Drittel ist sogar Guérins Spur der Gewalt noch mit gelungenen Momenten gesegnet. Gerade die Ratlosigkeit nach dem Abklingen seines Gewaltschubs auf dem Hof einer Kohlenhandlung hat etwas für sich.
Im letzten Drittel gibt es nur noch einen gelungenen Moment, als Madame Grosgeorge, deren Mann mit Angèle ein bezahltes Verhältnis hatte, bemerkt, dass Guérin, nicht wegen ihr, sondern wegen der verhassten Rivalin zurück gekommen ist.
Ein einzelner Lichtblick, der um so deutlicher macht, wie schlampig und schlecht motiviert der Rest mit einer Art Liebestod gelungen ist, den Angèle beim Versuch Guérin zu finden und mit ihm zu fliehen, gestorben ist.
Leviathan hat alle Chancen vor der Ewigkeit Bestand zu haben, meint Iris Radisch. Das langsame Lesetempo, das einem die Prosa von Julien Green aufnötigt, mag am Gefühl der Ewigkeit großen Anteil gehabt haben. Gerade im schwach motivierten und erzähltechnisch ziemlich schwachen letzten Drittel, gerät jede einzelne Seite zur endlosen Qual.
Angesichts der zahlreichen erzähltechnischen Schnitzer und der psychologischen Motivationsmängel entsteht der Eindruck, an ein schlecht redigiertes Anfängerbuch geraten zu sein. Ich habe mich schon lange nicht mehr überwinden müssen, um ein paar letzte Seiten zu lesen.
Bei mir steht Julien Green jetzt auf der Schwarzen Liste und Leviathan schon wieder bei Booklooker.
August 25, 2017
Il romanzo, scritto nel 1929, è ambientato nella provincia francese, alla fine degli ani ‘20. Paul Guerèt è un timido uomo sposato con una donna che non ama e che non lo ama. S’illude di trovare in una giovane lavandaia la felicità, ma quando scopre che la ragazza ha relazioni anche con altri è incapace di governare i suoi istinti. S’innesca allora, attraverso un gesto di violenza efferata, una reazione a catena che distrugge le sue aspirazioni e getta nel caos l’esistenza delle persone legate a lui. L’ossessione di Guerèt per la giovane, amplificata dalla sua condizione di uomo insignificante, povero e senza prospettive, si trasforma in una forza capace di scatenare l’inferno.
I personaggi del romanzo vivono nell’infelicità e si crogiolano nella malvagità delle proprie azioni e passioni per vedere fino a che punto possono cadere. Sono come animali in gabbia: si muovono impazienti e rabbiosi, consci dell'immutabilità della propria vita insignificante ma incapaci di rassegnarsi; condannati a una vita di sofferenza ma con l’animo che anela la felicità.
Curioso come le azioni criminose abbiano radici più profonde nelle persone comuni che nei delinquenti di professione.
Eccellente la caratterizzazione dei personaggi: sono miserabili, frustrati, repressi, programmati per distruggere e distruggersi, incapaci di provare rimorso e pietà per le proprie vittime, eppure così umani nel desiderio di amore. Molto bello il febbrile monologo interiore di Guerèt, che evidenzia il sospetto, la sua disperazione e la sua arroganza.
Un grande romanzo.
I personaggi del romanzo vivono nell’infelicità e si crogiolano nella malvagità delle proprie azioni e passioni per vedere fino a che punto possono cadere. Sono come animali in gabbia: si muovono impazienti e rabbiosi, consci dell'immutabilità della propria vita insignificante ma incapaci di rassegnarsi; condannati a una vita di sofferenza ma con l’animo che anela la felicità.
Curioso come le azioni criminose abbiano radici più profonde nelle persone comuni che nei delinquenti di professione.
Eccellente la caratterizzazione dei personaggi: sono miserabili, frustrati, repressi, programmati per distruggere e distruggersi, incapaci di provare rimorso e pietà per le proprie vittime, eppure così umani nel desiderio di amore. Molto bello il febbrile monologo interiore di Guerèt, che evidenzia il sospetto, la sua disperazione e la sua arroganza.
Un grande romanzo.
July 21, 2024
As always, grandma was right about this one
January 21, 2014
Το μυθιστόρημα του Ζυλιέν Γκρην έχει όλα τα καλά στοιχεία ενός έργου που γράφτηκε στις αρχές του 20ου αιώνα. Σχετικά αργό ρυθμό, ατμοσφαιρικές περιγραφές της τοποθεσίας στην οποία διαδραματίζεται, ενδιαφέροντες χαρακτήρες με βάθος και ρομαντισμό.
Ο Γκρην εξυφαίνει ένα δράμα με μαεστρία, βάζοντας τον αναγνώστη σε απόσταση αναπνοής απ’ τις τραγικές φιγούρες του.
Ο Γκερέ είναι ένας καθηγητής που φτάνει στη Λορζ μαζί με τη γυναίκα του προς αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης. Στην γαλλική επαρχιακή πόλη θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί την Ανζέλ, μια υπηρέτρια ελαφρών ηθών, η οποία μεταξύ άλλων καθηκόντων διασκεδάζει και τους θαμώνες ενός μικρού εστιατορίου που ανήκει στην σκληρή και αδίστακτη εργοδότρια της Λοντ.
Το βιβλίο έχει ανατροπές, θυμίζει κλασικό θεατρικό έργο και το διάβασα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, απολαμβάνοντας τη βραδύτητα που δρα προς όφελος του και την εσωτερικότητα που χαρακτηρίζει την συμπεριφορά των προσώπων.
Ο ‘Λεβιάθαν’ βρισκόταν σε ένα πάγκο πριν από δύο - αν δεν κάνω λάθος – χρόνια, σε εξευτελιστική τιμή. Τον είχα σε ένα ράφι ξεχασμένο και για κάποιο λόγο είχα την εντύπωση ότι θα ήταν βαρετός και ξεπερασμένος. Πόσο, μα πόσο έξω είχα πέσει …
http://spirosglykas.blogspot.gr/2014/...
Ο Γκρην εξυφαίνει ένα δράμα με μαεστρία, βάζοντας τον αναγνώστη σε απόσταση αναπνοής απ’ τις τραγικές φιγούρες του.
Ο Γκερέ είναι ένας καθηγητής που φτάνει στη Λορζ μαζί με τη γυναίκα του προς αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης. Στην γαλλική επαρχιακή πόλη θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί την Ανζέλ, μια υπηρέτρια ελαφρών ηθών, η οποία μεταξύ άλλων καθηκόντων διασκεδάζει και τους θαμώνες ενός μικρού εστιατορίου που ανήκει στην σκληρή και αδίστακτη εργοδότρια της Λοντ.
Το βιβλίο έχει ανατροπές, θυμίζει κλασικό θεατρικό έργο και το διάβασα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, απολαμβάνοντας τη βραδύτητα που δρα προς όφελος του και την εσωτερικότητα που χαρακτηρίζει την συμπεριφορά των προσώπων.
Ο ‘Λεβιάθαν’ βρισκόταν σε ένα πάγκο πριν από δύο - αν δεν κάνω λάθος – χρόνια, σε εξευτελιστική τιμή. Τον είχα σε ένα ράφι ξεχασμένο και για κάποιο λόγο είχα την εντύπωση ότι θα ήταν βαρετός και ξεπερασμένος. Πόσο, μα πόσο έξω είχα πέσει …
http://spirosglykas.blogspot.gr/2014/...
August 12, 2009
Dans un cauchemar, le pire est toujours sûr. Léviathan est un cauchemar d'amour.
Dès l'entrée de ce roman noir, nous laissons toute espérance.
L'enfer, ce n'est plus les autres, c'est chacun pour soi. Un homme mal marié regarde et suit une jeune blanchisseuse, Angèle.
Angèle, nom ironique, car la belle se prête à tous les jeux.
Mais un homme amoureux est un naïf et un aveugle ; il va se conduire en enfant de chœur ; elle se refuse.
Il s'exaspère et la frappe, la laissant pour morte, et dans sa fuite cause la mort d'un vieillard qui se trouve sur son chemin...
Cette œuvre inoubliable inspira ces mots à Maeterlinck " Je lis peu de romans, car à un certain âge on s'intéresse médiocrement aux petites et charnelles questions sexuelles ou sentimentales qui en forment le fond.
Mais votre Léviathan, c'est autre chose. je l'ai lu sans désemparer, comme si j'avais découvert tout à coup un Balzac souterrain qui promenait sa lampe de mineur dans des ténèbres bien plus épaisses que celles auxquelles nous sommes accoutumés. Et quelle belle lumière quand, par moments, il sort de sa nuit et regarde le paysage... "
Dès l'entrée de ce roman noir, nous laissons toute espérance.
L'enfer, ce n'est plus les autres, c'est chacun pour soi. Un homme mal marié regarde et suit une jeune blanchisseuse, Angèle.
Angèle, nom ironique, car la belle se prête à tous les jeux.
Mais un homme amoureux est un naïf et un aveugle ; il va se conduire en enfant de chœur ; elle se refuse.
Il s'exaspère et la frappe, la laissant pour morte, et dans sa fuite cause la mort d'un vieillard qui se trouve sur son chemin...
Cette œuvre inoubliable inspira ces mots à Maeterlinck " Je lis peu de romans, car à un certain âge on s'intéresse médiocrement aux petites et charnelles questions sexuelles ou sentimentales qui en forment le fond.
Mais votre Léviathan, c'est autre chose. je l'ai lu sans désemparer, comme si j'avais découvert tout à coup un Balzac souterrain qui promenait sa lampe de mineur dans des ténèbres bien plus épaisses que celles auxquelles nous sommes accoutumés. Et quelle belle lumière quand, par moments, il sort de sa nuit et regarde le paysage... "
June 17, 2020
Novela muy bien escrita y que mantiene el interés a lo largo de su desarrollo, narra la historia de una serie de personajes víctimas de su egoismo, concentradas únicamente en su propia desgracia y en la búsqueda egoista de la felicidad hasta dejarse arrastrar de manera brutal por sus pasiones con nefastas consecuencias. Descripciones complejas de psicologías retorcidas, cuesta comprender el comportamiento de los protagonistas cuando liberan el Leviathan de sus reprimidos deseos, si bien el autor logra que podamos aceptarlas aunque las motivaciones últimas no nos resulten del todo claras.
January 22, 2021
Question: What inspires a young person to read a depressed book filled with frighteningly corrugated, dire characters in two sittings?
Answer: I have no bleeding clue.
Ellaborate answer: As someone who's just through with high school's sometimes/mostly dreadful compulsory reading lists on which don't let me get started...
Okay maybe just a little bit: Schools have us read great books, classics that everyone with a tad of academic aspirations should read. Only at the wrong time. Which makes some kids opposed to reading before they even have a chance to assess whether reading is something they could grow fond of. On the other hand when else should we spend time learning about the greats of literature? Between a rock and a hard place...
so(pardon my excursion there) compulsory reading lists [...] I was surprised to find myself chained to this to me completely unknown author's unheard book, which was anything, but a pleasant reading experience.
We follow the story of Gueret, a repulsingly ordinary tutor and those he drags down with himself on the mad-studded road towards finding happiness, in a life which can offer none.
From the first pages, nay sentences, I felt the irksome industrial greyness ooze from the words, that dragged me in and threw away the key.
All of the characters, except the little girl (who's well on her way to the same fate, being Madame Londe's next target) has some incoherent meanness in them that's painted in a variety of grey and mud green, without even a touch of yellow or red, that they're desperately seeking. Later they find that the red turns out to be their blood sacrificed, the yellow their sweat in an impossible, goalless quest for happiness.
So finally once more: What made me read this miserable story so expeditiously?
A strange form of curiosity I suppose. I wanted to find out if they make it, if it is possible for these sad, empty people to change for the better.
But I also wanted to break out of this bleak world myself and boy, am I glad that at least I made it?
Edit: Here I am months later, reviewing my 2020 reading list, stumbling upon this review (now with some grammatical mistakes removed) about this book I vowed to oppress. Here I am with a strange tingling at the back of my brain that I need to pick up this book, but a most uncomfortable unwillingness to do so.
I want to reread it, because a thought crept into my mind: Had I interpreted the book correctly? Was the main motivation of the characters really happiness. Or was it power, or independence? Why can't I recall it. And what was the last sentence?
Ladies and gents: It finally happened (for the second time in a month, mind you) I want to study a book. Understand it.
But why did it have to be this?
Is there no escape? Are we doomed to a life of grey and mud green???
Sorry, theatrics overtook me. Well now, let's see: And the last sentence was: ... (Find out yourself)!
Answer: I have no bleeding clue.
Ellaborate answer: As someone who's just through with high school's sometimes/mostly dreadful compulsory reading lists on which don't let me get started...
Okay maybe just a little bit: Schools have us read great books, classics that everyone with a tad of academic aspirations should read. Only at the wrong time. Which makes some kids opposed to reading before they even have a chance to assess whether reading is something they could grow fond of. On the other hand when else should we spend time learning about the greats of literature? Between a rock and a hard place...
so(pardon my excursion there) compulsory reading lists [...] I was surprised to find myself chained to this to me completely unknown author's unheard book, which was anything, but a pleasant reading experience.
We follow the story of Gueret, a repulsingly ordinary tutor and those he drags down with himself on the mad-studded road towards finding happiness, in a life which can offer none.
From the first pages, nay sentences, I felt the irksome industrial greyness ooze from the words, that dragged me in and threw away the key.
All of the characters, except the little girl (who's well on her way to the same fate, being Madame Londe's next target) has some incoherent meanness in them that's painted in a variety of grey and mud green, without even a touch of yellow or red, that they're desperately seeking. Later they find that the red turns out to be their blood sacrificed, the yellow their sweat in an impossible, goalless quest for happiness.
So finally once more: What made me read this miserable story so expeditiously?
A strange form of curiosity I suppose. I wanted to find out if they make it, if it is possible for these sad, empty people to change for the better.
But I also wanted to break out of this bleak world myself and boy, am I glad that at least I made it?
Edit: Here I am months later, reviewing my 2020 reading list, stumbling upon this review (now with some grammatical mistakes removed) about this book I vowed to oppress. Here I am with a strange tingling at the back of my brain that I need to pick up this book, but a most uncomfortable unwillingness to do so.
I want to reread it, because a thought crept into my mind: Had I interpreted the book correctly? Was the main motivation of the characters really happiness. Or was it power, or independence? Why can't I recall it. And what was the last sentence?
Ladies and gents: It finally happened (for the second time in a month, mind you) I want to study a book. Understand it.
But why did it have to be this?
Is there no escape? Are we doomed to a life of grey and mud green???
Sorry, theatrics overtook me. Well now, let's see: And the last sentence was: ... (Find out yourself)!
March 15, 2018
Ein schüchterner Hauslehrer in einer französischen Kleinstadt verliebt sich in ein schönes Mädchen, von dem er den begründeten Verdacht hat, daß sie als Amateurprostituierte arbeitet. Er ahnt, daß er ihr Geld anbieten sollte, schenkt ihr aber stattdessen einen Ring, den er seiner Frau geklaut hat. Sie selbst, man weiß es nicht genau, trifft ihn aus eigenem Antrieb wieder, weil sie ihn quälen will, nein, weil sie neugierig ist, weil sie ihn auch liebt? Jedenfalls verprügelt er sie und entstellt dabei ihr Gesicht. Er flieht. Sie verrät ihn nicht, was aber auch kaum notwendig ist, da jeder weiß, was passiert ist. Die Besitzerin des besten Restaurants am Ort, und Zuhälterin versucht nun ein ganz junges Mädchen als Nachfolgerin heranzuziehen.
Nach ein paar Monaten kehrt der Mann zurück, von Liebe getrieben. Er findet Aufnahme bei der kalten Mutter eines seiner Schüler, die ihn heimlich liebt.
Sie zwingt ihn über Nacht zu bleiben - aber nicht mit ihr. Dann setzt sie diesen hübschen Plan um: Sie gibt eine Nachricht an die Geliebte, der Schänder/Geliebte sei in ihrem Haus, sie möge die Polizei benachrichtigen. Wenn sie ihn also, sagt die gute Frau ihn wirklich liebe, wie er hofft und glaubt, so würde sie sicher nicht die Polizei verständigen. Aber ist er sicher. Leider gerät die Nachricht aber in die Hände der armen Restaurantbesitzerin.
Nach ein paar Monaten kehrt der Mann zurück, von Liebe getrieben. Er findet Aufnahme bei der kalten Mutter eines seiner Schüler, die ihn heimlich liebt.
Sie zwingt ihn über Nacht zu bleiben - aber nicht mit ihr. Dann setzt sie diesen hübschen Plan um: Sie gibt eine Nachricht an die Geliebte, der Schänder/Geliebte sei in ihrem Haus, sie möge die Polizei benachrichtigen. Wenn sie ihn also, sagt die gute Frau ihn wirklich liebe, wie er hofft und glaubt, so würde sie sicher nicht die Polizei verständigen. Aber ist er sicher. Leider gerät die Nachricht aber in die Hände der armen Restaurantbesitzerin.
June 20, 2012
Tragedia greca con personaggi come pupazzi meccanici a orologeria, programmati per distruggere e autodistruggersi. Personaggi il cui vizio segreto e particolare non è di quelli capitali, e proprio per questo appare tanto più violento. Walter Benjamin, nella concisa, affilata prefazione, li descrive così: "Nella sconsolata stereotipia di tutti i momenti veramente fatali essi stanno davanti al lettore come un figura dell'inferno dantesco ... Tale stereotipia è il segno dello stadio infernale. Se si approfondisce, si scopre che il destino vuol dire la forma perfetta, la forma senza la grazia, in cui il caso esercita il proprio dominio". Mi inchino a questa definizione di "destino". Sarebbe piaciuta a Flannery O'Connor. Ma questi violenti non conquisteranno il cielo.
Ogni singola riga di questo romanzo splende di bellezza. Sicuramente merito anche della traduzione di Vittorio Sereni.
Ogni singola riga di questo romanzo splende di bellezza. Sicuramente merito anche della traduzione di Vittorio Sereni.
January 8, 2011
Léviathan (The Dark Journey, 1929) of Julien Green Portuguese version(levatiã). Guéret the name of the main character (it happens to be the name of the city I lived in for just 2 weeks before coming back to Paris).What a monster what a passion!! Really it's shocking !! I had pain for Angèle.All is a misunderstanding well narrated but it leaves the reader revolted for the injustice!!
August 14, 2013
Wiedergelesen. Der schiere Wahnsinn.
August 2, 2015
Ein richtig böses und deprimierendes Buch - spannend, psychologisch und gut erzählt
February 10, 2014
One tiny book that is as bitter and twisted as any of those movies like Fargo or A simple plan. It comes also with good writing skills from one of the writers that will interest me in future.
June 6, 2016
erste hälfte, besonders das ende, klasse
zweite hälfte is ok, angèle gut
schreibt ein bisschen wie ich es vllt würde wenn ich so schreiben wollte
zweite hälfte is ok, angèle gut
schreibt ein bisschen wie ich es vllt würde wenn ich so schreiben wollte
May 1, 2022
Cuesta entender el entusiasmo que despertó en el mundillo literario francés la publicación de las primeras obras de Julian Green. Bernanos, Gide, Maeterlink, todos se interesaron por esas oscuras y violentas obras.
Pero la verdad que a día de hoy parecen muy ancladas en la novela decimonónica, en tema, enfoque y estilo. Hay que esperar a Celine para que haya una revolución en la novelística francesa. Aquí seguimos con la novela psicológica, con muchas incursiones en la mente de los protagonistas, y una prosa parsimoniosa, a menudo reiterativa. A día de hoy son novelas interesantes, con momentos muy brillantes, pero un cierto tufillo rancio.
Green con tono autosuficiente, gusta de trufar sus descripciones de los personajes con afirmaciones generales sobre la naturaleza humana, que adolecen de una falta de madurez emocional e intelectual desconcertante, que por otra parte se detecta también en su diario de estos años.
Empieza como un Balzac que se regodease en una sordidez poco plausible, con una Madame Londe que de manera poco creíble prostituye a la joven huérfana Angele para mantener a la clientela de su restaurante- y especialmente para estar al día de los pormenores de todo lo que pasa alrededor; Gueret, un hombre de mediana edad que desarrolla una fijación aberrante por la chica, y sin mucho sentido empieza a tener alucinaciones y comportamientos criminales; y finalmente Madame Grosgeorge, una alucinante madre de familia burguesa que lleva su desprecio hacia el mundo que le rodea a de nuevo de manera poco creíble, identificarse con el criminal.
Pero Green no muestra una sociedad ni crea un mundo, sus figuras están aisladas, solitarias en un entorno lúgubre, apenas relacionándose levemente de dos en dos (la novela es casi íntegramente monólogos o duos entre los cuatro protagonistas). Green no escatima una explicación sobre un comportamiento o un pensamiento aberrante de sus personajes, pero con todos sus pormenores sicológicos sus figuras resultan inusuales pero no creíbles. La prosa se vuelve a menudo reiterativa y de una morosidad excesiva, dándonos a menudo la sensación de que sabemos lo que nos va a decir.
Green alardea en sus diarios de dejar a sus personajes crearse a sí mismos, de no fijarles comportamientos, y descubrir sorprendido cómo ellos van desarrollándose. Pero esta discutible capacidad que queda tan bien y tan moderna en una entrevista, lo cierto es que se traduce en unos personajes que no acaban de convencer en ninguna de sus consecutivas personalidades, cambiando de una a la siguiente sin llegar a encarnarse en ninguna.
La novela me ha parecido que hereda el estilo atormentado, violento y cruel de las novelas de las hermanas Bronté, y al mismo tiempo prefigura alguna de las “novelas duras” de Simenon.
En conjunto una lectura recomendable para los muy interesados en la literatura y el ambiente cultural de la Francia de entre guerras, pero que puede dejar algo fríos al resto de lectores.
Pero la verdad que a día de hoy parecen muy ancladas en la novela decimonónica, en tema, enfoque y estilo. Hay que esperar a Celine para que haya una revolución en la novelística francesa. Aquí seguimos con la novela psicológica, con muchas incursiones en la mente de los protagonistas, y una prosa parsimoniosa, a menudo reiterativa. A día de hoy son novelas interesantes, con momentos muy brillantes, pero un cierto tufillo rancio.
Green con tono autosuficiente, gusta de trufar sus descripciones de los personajes con afirmaciones generales sobre la naturaleza humana, que adolecen de una falta de madurez emocional e intelectual desconcertante, que por otra parte se detecta también en su diario de estos años.
Empieza como un Balzac que se regodease en una sordidez poco plausible, con una Madame Londe que de manera poco creíble prostituye a la joven huérfana Angele para mantener a la clientela de su restaurante- y especialmente para estar al día de los pormenores de todo lo que pasa alrededor; Gueret, un hombre de mediana edad que desarrolla una fijación aberrante por la chica, y sin mucho sentido empieza a tener alucinaciones y comportamientos criminales; y finalmente Madame Grosgeorge, una alucinante madre de familia burguesa que lleva su desprecio hacia el mundo que le rodea a de nuevo de manera poco creíble, identificarse con el criminal.
Pero Green no muestra una sociedad ni crea un mundo, sus figuras están aisladas, solitarias en un entorno lúgubre, apenas relacionándose levemente de dos en dos (la novela es casi íntegramente monólogos o duos entre los cuatro protagonistas). Green no escatima una explicación sobre un comportamiento o un pensamiento aberrante de sus personajes, pero con todos sus pormenores sicológicos sus figuras resultan inusuales pero no creíbles. La prosa se vuelve a menudo reiterativa y de una morosidad excesiva, dándonos a menudo la sensación de que sabemos lo que nos va a decir.
Green alardea en sus diarios de dejar a sus personajes crearse a sí mismos, de no fijarles comportamientos, y descubrir sorprendido cómo ellos van desarrollándose. Pero esta discutible capacidad que queda tan bien y tan moderna en una entrevista, lo cierto es que se traduce en unos personajes que no acaban de convencer en ninguna de sus consecutivas personalidades, cambiando de una a la siguiente sin llegar a encarnarse en ninguna.
La novela me ha parecido que hereda el estilo atormentado, violento y cruel de las novelas de las hermanas Bronté, y al mismo tiempo prefigura alguna de las “novelas duras” de Simenon.
En conjunto una lectura recomendable para los muy interesados en la literatura y el ambiente cultural de la Francia de entre guerras, pero que puede dejar algo fríos al resto de lectores.
February 9, 2025
Imagine a cross between the Patrick Hamilton of 'Hangover Square' and the Zola of 'La Bete Humaine' and you'll have a pretty good idea of what this is like. A very dark journey indeed, in which Green takes an extremely dim view of human nature and life in general. Probably not for everyone, then, but it's certainly well-written and compelling. Here's a cheery quote for you:
"There is nothing hazardous or mischievous about fate; its treachery, prepared long in advance, only bears the appearance of chance because we cannot see its interior workings."
"There is nothing hazardous or mischievous about fate; its treachery, prepared long in advance, only bears the appearance of chance because we cannot see its interior workings."
December 13, 2025
Desearía haber escrito una reseña tras haber terminado este libro y no meses después, pero.
Desde los restos que se resisten al olvido puedo admitir un cariño grande por esta novela, mi primera lectura del autor.
Hay algo de brutalidad melodramática, páginas desesperadas, persecuciones sigilosas, mentiras, y sobretodo, muchas acciones de los personajes que no tienen sentido, como si una mano maligna y destinal los empujara sin descanso.
Si me alcanza el tiempo, quisiera leer más de este trágico cristiano, probablemente Moirá.
Desde los restos que se resisten al olvido puedo admitir un cariño grande por esta novela, mi primera lectura del autor.
Hay algo de brutalidad melodramática, páginas desesperadas, persecuciones sigilosas, mentiras, y sobretodo, muchas acciones de los personajes que no tienen sentido, como si una mano maligna y destinal los empujara sin descanso.
Si me alcanza el tiempo, quisiera leer más de este trágico cristiano, probablemente Moirá.
April 2, 2021
Un roman où l’amour n’existe pas, bien que tout le monde le cherche et se perde dans cette quête. De la description d’une petite bourgeoisie sans morale à celle de plus basses classes victimes ou acteurs de la violence, Julien Green dresse un portrait dépité d’une petite ville de province où même l’enfance perdra son innocence.
November 10, 2019
D’habitude j’apprécie les auteurs qui utilisent le passe simple et l’imparfait du subjonctif. Mais cela ne suffit pas à faire un bon livre. En l’occurrence le scénario est tellement débile et les personnages ont un comportement tellement absurde que c’est un très mauvais livre.
June 16, 2018
"Non esiste, il caso. Esiste solo la malvagità del destino. E le sue perfidie, preparate di lunga mano, hanno un'apparenza fortuita solo perché ce ne sfugge la parte segreta." (p. 210)
August 13, 2020
un roman gri. mai mult n-aș ști să spun.
January 24, 2021
Little sexist, but at least the plot twist were so random that the story moved well forward and it was easy to read. :)
January 8, 2025
On page 100, there is not a single character who is likable. The people in the book are lame and shallow. They are not even deeply mean or evil, but no one in the book is a good person. No one deserves the better life they strive for. There is no reason to believe there will be a twist and that someone will become a better person.
Yet, the book interests me because it is a fluid read, reminding me of older classics, and I enjoy reading about people without caring about their destinies.
On page 300 I am starting to think how this was a Catholic author and book was published by a Catholic publishing company. It represents evil more than any other book, and does so very objectively, but there is not even a mention of God, a God's work on Earth, or God's plan. There is no mention of Good, of Truth, of Beauty. And no mention of sense, conscience or kindness.
Regardless of that, this book is a true classic, and reading it felt like my first read of Dostoyevsky or Stendhal or Mann or any other great novelist, in writing. But in plot and characterization it lacks a deeper meaning and does not make me emotionally engaged like the mentioned classics.
In the end, this book will not be a memorable one. I didn't care about the main characters or the plot. Sometimes it seemed to me that the writer had too much consideration for the evil his charachters were doing. He constantly writes that Mrs. Grosgeorge was so unhappy, miserable, her destiny hit her hard, such an unhappy woman... like it were an excuse for evil. And this is her view of things, I understand. But not giving any critical insight into her behaviour (she harshly molests her child, and everybody), and repeating over and over that she was unhappy kind of irritates. And again, I wonder: where is Christianity in all of that?
I don't see the meaning in depicting all of this, even if I try to consider it in an existential manner because of the time period it was written in.
Yet, the book interests me because it is a fluid read, reminding me of older classics, and I enjoy reading about people without caring about their destinies.
On page 300 I am starting to think how this was a Catholic author and book was published by a Catholic publishing company. It represents evil more than any other book, and does so very objectively, but there is not even a mention of God, a God's work on Earth, or God's plan. There is no mention of Good, of Truth, of Beauty. And no mention of sense, conscience or kindness.
Regardless of that, this book is a true classic, and reading it felt like my first read of Dostoyevsky or Stendhal or Mann or any other great novelist, in writing. But in plot and characterization it lacks a deeper meaning and does not make me emotionally engaged like the mentioned classics.
In the end, this book will not be a memorable one. I didn't care about the main characters or the plot. Sometimes it seemed to me that the writer had too much consideration for the evil his charachters were doing. He constantly writes that Mrs. Grosgeorge was so unhappy, miserable, her destiny hit her hard, such an unhappy woman... like it were an excuse for evil. And this is her view of things, I understand. But not giving any critical insight into her behaviour (she harshly molests her child, and everybody), and repeating over and over that she was unhappy kind of irritates. And again, I wonder: where is Christianity in all of that?
I don't see the meaning in depicting all of this, even if I try to consider it in an existential manner because of the time period it was written in.
Displaying 1 - 30 of 37 reviews