Wat ik nog weet is een triptiek. In drie luiken, die zich in 1987, 1944 en in 2008 afspelen, zijn we getuige van de gecompliceerde band tussen een moeder -Manon- en haar zoon -Peter- tegen de achtergrond van ingrijpende en soms dramatische familiegebeurtenissen. De liefde tussen de twee wordt in de eerste twee delen vaak bedolven onder wederzijdse vooroordelen en onbegrip, maar komt in het derde deel, met de dood voor ogen, tot volle wasdom.
Diane Broeckhoven ( Antwerp , March 4, 1946) is a Flemish writer.
Diane Broeckhoven was born in Antwerp, but lived in the Netherlands for 30 years from 1970 . In 2000 she returned to her hometown. Besides writing books, she also works as a freelance journalist.
Diane Broeckhoven has already published more than 20 children's books. She writes in a penetrating way about taboo-breaking subjects, eg about the death of a child in A dead bird , about AIDS in Kristalnacht , about the gap between rich and poor in A god with warm hands .
In 1998 she wrote her first novel for adults. The German translation of The Outside of Meneer Jules ( Ein Tag mit Herrn Jules ) has sold some 250,000 copies. Travel Fever is the sequel to this book.
Ik snap wel wat Broeckhoven wil bekomen maar ze slaagt er voor mij niet helemaal in. Ze wil de moeilijke relatie tussen een moeder en haar zoon analyseren en verdeelt het boek in drie periodes, telkens met vele jaren tussen. In elke periode komen zowel moeder als zoon aan het woord. Mooie stukken leesplezier dat is zeker maar als geheel vond ik het niet zo geslaagd. Net omdat de periodes zo ver uit mekaar liggen blijft er nog zoveel onbeantwoord.
Wat een ontroerende parel en zo mooi geschreven. Was mijn eerste, maar zeker niet laatste kennismaking met deze schrijfster! Ga snel haar andere boeken lezen.
Alice en de buitenkant van haar meneer Jules zullen wel altijd op de bovenste plank blijven staan, maar 'Wat ik nog weet' is een waardige evenknie. Volbloed Broeckhoven, met een fijne pen die soms onverwacht uit haar hand rolt en verbaasde vlekken nalaat op de verhalen van haar personages. In hun haast wanhopige pogingen om het goed te doen worden ze altijd weer vol mededogen beschreven. Mooi!
Eens een kort tussendoortje gelezen. Mooie novelle, dat wel, maar na Brandlucht, kon ik me er niet helemaal in inleven. Dat ligt niet aan dit boek, maar aan mij... T is maar dat je het weet☺️
Citaat : Het verleden was uitgewist, de toekomst als een zeepbel uit elkaar gespat. Mijn ouders waren gestorven. Een vader en een moeder had ik nog wel, maar als ouders, als tweespan waren ze dood. Review : Een boekomslag kan ik wel heel mooi vinden, maar een meerwaarde voor het verhaal...nee dacht ik. Fout gedacht. Want de foto op het nieuwe boek van Diane Broeckhoven is een fotosynopsis van het verhaal. Maar dat snap je pas als je dit prachtige boek gelezen hebt. In 146 bladzijden brengt deze auteur een uitermate rijk verhaal waar anderen waarschijnlijk honderd bladzijden meer zouden voor nodig hebben. En toch bouwt de auteur haar verhaal zeer sterk op, en worden we geconfronteerd met heel wat mooie en pijnlijke situaties, die allemaal met de vakkennis van de meester stiliste tot een fascinerend geheel verweven zijn.
Wat ik nog weet kondigt zich oorspronkelijk aan als een triptiek. In drie luiken, die zich in 1987, in 1994 en in 2008 afspelen, zijn we getuige van de poging tot harmonieuze samenleving van een Vlaams gezin met vader, moeder, zoon en twee dochters. Daar loopt ogenschijnlijk alles vrij vlotjes tot de vader een jonge minnares blijkt te hebben. Een echtbreuk is onvermijdelijk en dan pas blijkt welk een gecompliceerde band er bestaat tussen moeder Manon - en zoon Peter. Het verhaal wordt ook door deze personages verteld. Dat de visies op bepaalde zaken nogal flink uit mekaar lopen is dan ook logisch. Peter die helemaal anders dan zijn zussen met de echtscheiding van zijn ouders omgaat en niet tegen het verdriet van zijn moeder kan, besluit op een zeker ogenblik bij zijn vader te gaan wonen. En dat is voor Manon een niet te verteren klap. En toch houden moeder en zoon heel erg van mekaar, dat wordt heel duidelijk in het laatste deel.
Diane Broeckhoven heeft met Wat ik nog weet een heel mooi en warm boek geschreven dat bewijst dat je een ontroerend verhaal ook op een intelligente manier en met de nodige humor kan vertellen.
Manon heeft een moeilijke relatie met haar zoon Peter, die na de scheiding bij haar ex gaat wonen. Tot ze op een dag een ongeval heeft waardoor ze opnieuw moet leren praten, eten, lopen. Ze gaat op zoek naar de restanten van haar oude leven en komt zo haar zoon opnieuw tegen.
Een heel mooi, redelijk kort verhaal, net zo puur uitgewerkt als haar andere romans, hoewel iets minder beklijvend.
Na de vele boeken over moeder-dochterrelaties, kwam ik eindelijk toe aan dit pareltje. In drie tijdsetappes beschrijft Diane Broeckhoven de fragiele relatie tussen een moeder en haar zoon. Wat volgt zijn geen lange filosofische overpeinzingen, maar menselijke, rake observaties: " Ik hield van haar. Maar ik zei het niet. Ze zou er zelf wel achter komen.” Het boek bevat geen woord te veel, ik las het in één ruk uit. Aan het einde bleef ik stil achter, overrompeld door de schijnbare eenvoud waarmee dit verhaal geschreven is. Warm, hoopgevend, levensecht - mooi.
Eine zarte Geschichte über eine starke Frau und eine nicht so einfache Mutter-Sohn-Beziehung innerhalb eines größeren Familiengefüges, abwechselnd aus zwei Ich-Perspektiven (Mutter, Sohn) und über einen Zeitraum von runde 20 Jahren hinweg erzählt. Ohne viele Worte und doch voller Wärme.
Een mooi boekje over de fragiele relatie tussen een moeder en haar zoon. Voor mij miste er iets dat ik niet kan omschrijven om het boek vier sterren te geven, maar desalniettemin: heel wat mooie zinnen, in eenvoudige woorden, met enkele heel rake observaties, waardoor ik het wel graag gelezen heb.