Малката стопанка на голямата къща

by Jack London, Джек Лондон, Нели Доспевска (Translator)

Книгата „Малката стопанка на голямата къща“ е вълнуваща поема за любовта. Интелигентният фермер-предприемач Дик Форест живее щастливо с очарователната си и талантлива съпруга Паола в своето имение, докато пристига на гости писателя Греъм. Двамата приятели са влюбени в една жена, а тя е влюбена в двамата мъже. Кого ще избере Паола... Какъв ще бъде изходът от любовния триъгълник...

Genres: Classics, Fiction, Romance, American, Novels, Adventure, Historical

268 pages, Paperback

First published April 1, 1916

About the author

John Griffith Chaney, better known as Jack London, was an American novelist, journalist and activist. A pioneer of commercial fiction and American magazines, he was one of the first American authors to become an international celebrity and earn a large fortune from writing. He was also an innovator in the genre that would later become known as science fiction.

London was part of the radical literary group "The Crowd" in San Francisco and a passionate advocate of animal rights, workers’ rights and socialism. London wrote several works dealing with these topics, such as his dystopian novel The Iron Heel, his non-fiction exposé The People of the Abyss, War of the Classes, and Before Adam.

His most famous works include The Call of the Wild and White Fang, both set in Alaska and the Yukon during the Klondike Gold Rush, as well as the short stories "To Build a Fire", "An Odyssey of the North", and "Love of Life". He also wrote about the South Pacific in stories such as "The Pearls of Parlay" and "The Heathen".

Reviews

[Stratos · Rating 4 out of 5]

Ενδιαφέρουσα ιστορία μ΄ ένα απρόβλητο τέλος

[Juliana · Rating 2 out of 5]

Love triangles stories are always interesting but I found these characters very difficult to identify with. The opening chapters were filled with such idealized scenes of characters being efficient and happy, I almost put the book down. The continual song-singing and jokey-camaraderie seemed overdone as well. I didn't get all the song singing about horses, etc. Did this make more sense back in London's time?

Having said all that, I was interested in how the story played out and became interested enough in the characters to want to know what happened to them. I did not identify with Paula's solution at the end nor could I reconcile the idea that she was supposed to be something of a superwoman BUT ALSO didn't have the maturity/depth/resolve to make a bold or difficult decision.

[Деница Райкова]

Джек Лондон - "Малката стопанка на голямата къща", изд. "Народна култура" 1979 г., прев. Нели Доспевска и Димитри Иванов

Знаете ли, всъщност не знам дали трябва да пиша за тази книга.
Защото всеки има в живота си поне една книга, към която храни топли, съкровени чувства, има си с нея цяла история, и това е толкова лично, че би се поколебал, преди да го довери на друг.
Мога, струва ми се, да кажа, че за мен "Малката стопанка на голямата къща" е такава книга.
Защото помня ясно времето, когато я прочетох за пръв път. Времето, мястото, тишината. Защото беше през една лятна ваканция - от онези "ваканции при баба", каквито сега малко деца имат.
Защото имам спомен, че съм ви разказвала как я четох тогава.
Защото помня и как ви описах внезапното й изчезване - а после и как си я купих отново преди няколко години.
Да, сигурно съм ви разказвала всичко това.
Но между оня августовски ден, когато успях да си върна тази книга, и днешния /уж/ пролетен ден, когато /за втори път в живота си/ затворих и последната й страница минаха няколко години.
И затова си позволявам да пиша.
Признавам, че донякъде се плашех от повторната си "среща" с тази книга. И си задавах въпроси. Ще си спомня ли нещо? А някого? Какво? Кого? Как ще си ги спомня - с умиление, с тъга, или може би с безразличие? Как ще приема тази книга сега? Ще се познаем ли? Ще се харесаме ли?
Оказа се, че помня преди всичко имена. Твърде много запомнени имена и твърде малко запомнени събития. Всъщност най-ясно си спомнях края - и именно защото помнех края, дочитането на последните 30 страници ми отне часове. А после буквално захлопнах книгата.
Дали я приех различно? Определено. Преди толкова много години, когато я четох за пръв път, ме интересуваше най-вече "любовната история" - това е естествено, когато си на четиринайсет. Не помня какви са били тогава чувствата ми към героите, но помня, че краят ме изненада и натъжи. Сега си мисля, че едва ли би могъл да бъде друг. Само знам, че тогава не осъждах и не обвинявах никого. А сега? Сега, признавам, че докато все още си припомнях историята, бях склонна да обвинявам Паола... до един момент. После си казах, че тя просто не би могла да бъде друга, иначе би изменила на себе си. И колкото и странно да ми беше мисълта, че една жена може да обича двама мъже, все пак някак я приех - защото тя навярно би могла, макар и по различен начин. И защото е такава, каквато е, тя би давала на всеки от тях онова от обичта си, което би го направило щастлив.
Но аз се отклоних, прощавайте.
Това, което всъщност исках да кажа, беше че ако навремето ме бе интересувала любовната история, то сега много по-интересен ми беше Дик Форест. Не като мъж - въпреки проявеното благородство - а като човек. Като един от онези предприемчиви хора, "излъгали" представите на другите за тях и успели да постигнат толкова много, колкото навярно и сами не са се надявали. И въпреки всичките си постижения той продължава да бъде честен, открит, човек, който работи здраво, но не забравя и забавленията. Забавлявах се с песните, които измисляше, и май ще взема да науча "Песента на желъда". :)
Героите на "Малката стопанка на голямата къща" не са идеални - и слава богу. Не са нито нереално добри, нито егоистични, злонамерени или безразлични към чувствата на другите. Не. Те просто следват чувствата и инстинктите си. Едва прочетох финалните страници, където за последен път те бяха всички заедно - съпругът /не мога да го нарека "измаменият съпруг", защото той до последно вярваше в свободата на чувствата/, Греъм /когото, честно казано, не зная как да нарека и не съм убедена в чувствата му/, и съпругата, избрала най-почтения според нея изход от ситуацията.
Някъде четох, че в тази книга има автобиографичен елемент. Не знам доколко е вярно, но навремето харесах тази книга, харесвам я и сега, макар да я приемам различно. И ми се иска да вярвам, че е от книгите, които и занапред ще продължават да се четат.

[Tucinkata · Rating 4 out of 5]

3.5
Интересното беше, че книгата ми хареса, макар да не успях да изпитам симпатия към нито един от главните герои. Винаги ми е приятно да чета за отминали времена, когато са описани от техен съвременник, а не от гледната точка на автор, който просто поставя действието назад в миналото.

"За разлика от повечето хора, които трябва най-напред да опипат наоколо, да се ослушат и да влязат в допир с околния свят, той още от самия миг на събуждането свързва своето „аз“ с времето и пространството. След прекараните в сън часове подхвана без усилие прекъснатата повест на живота си."

"Младежът, който се бе хранил с остатъците от яденето на огнярите в локомотивните депа и бе пил вода от железопътните цистерни, бе разбрал отлично цената на парите. Той купуваше най-скъпото, напълно уверен, че в крайна сметка то беше най-евтиното."

"— Аз не съм глупак, професор Кари. Учениците в гимназията и в подготвителните училища са деца. Те не познават света. Не знаят какво им трябва и защо им трябва онова, което им наливат в главите. Аз познавам света. Знам какво ми трябва и защо ми трябва. Те учат физика по един час два пъти седмично в течение на два учебни срока, което заедно с две ваканции прави една година."

"Боже мой! Та аз имам само определен брой години живот..."

"Парите бяха оръдие. Той нито ги надценяваше, нито ги подценяваше. Използваше ги да купува с тях, каквото му трябва."

"Опекуните му, подведени от неизменно доброто му поведение, бяха започнали да мечтаят за някаква особено блестяща кариера за него, ала когато веднъж го запитаха какъв иска да стане, той им каза: — Нищо особено. Просто един всестранно образован човек. Видите ли, не ми е нужно да бъда специалист. Когато ми остави парите си, баща ми ме освободи от тази необходимост. Освен това не бих и могъл да стана специалист, дори и да искам. Не ми е в природата."

"Нито за миг не забравяйте, че жаждата ми далеч не е утолена, че още не съм се уталожил. Аз цял горя. Но се сдържам. Не си въобразявайте, че съм направен от камък, само за това, че съм добричко, примерничко момче, което посещава университета. Аз съм млад. В мене кипи живот. Пълен съм със сила и енергия. Но няма да направя грешка. Умея да се държа в ръцете си. Нямам намерение да се отдавам на първата примамка. Сега само се готвя. Ще изчакам времето си. Няма да разлея прибързано чашата си. И накрая няма да оплаквам пропуснатото като Диего Валдес."

"Женени сме вече от десет-дванадесет години и знаете ли, понякога ми се струва, че изобщо не я познавам, че никой не я познава, че дори самата тя не се познава — както човек може да се погледне в огледалото и да се запита: „Кой, по дяволите, е пък този?“ Паола и аз си имаме една чародейна формула. „Не питай за цената, щом представлението ти харесва.“ И няма значение с какво ще платим — с долари, с кожата или с живота си. Такъв е начинът ни на живот и късметът ни. Той винаги работи. И знаете ли, досега съдбата никога не е поискала да плащаме."

"И когато най-после Греъм заспа, последната му мисъл беше: какви са тези чудни закони на развитието, които от първичната кал и прах са могли да създадат сиянието и красотата на женското тяло и женската душа?"

"Младежите са просто хлапаци и тъкмо това е недостатъкът им. Пълни са с живот и са буйни като жребци — дай им само да танцуват и да пеят, но не са сериозни. Не са интересни. Не са… у тях девойките не чувстват ни мъдростта, ни силата на… на истинската мъжественост. — Разбирам — промълви Дик. — Но, моля ти се, не забравяй да погледнеш и другата страна на медала. Вие пламенните млади същества създавате у възрастните мъже съвсем същото впечатление. Те могат да гледат на вас като на играчка, развлечение, прелестни деца, които да научат на някои приятни глупости, но не като на другари, ��а равни, с които да споделят… истински… всичко. Животът е нещо, което трябва да се изучи. Те са го изучили… част от него."

"Но беше му даден само един живот и в света не съществуваше друга жена за него — мисълта за това го обля като гореща вълна."

"В случая не можеха да помогнат нито църквата, нито законът — мъдростта на странични съдници не би разрешила нещата. Самите те трябваше да ги разрешат. Един от тях трябваше да пострада. Но животът е страдание. Успява оня, който знае да забравя болките си. Добре поне, че и Дик мисли така. Така мислеха и тримата. Не се беше случило нещо необикновено — нямаше нищо ново под слънцето. В безброй поколения е имало безброй триъгълници и всички те са били някак разрешавани. Ще се разреши и този. Човешките проблеми винаги намират някакво разрешение."

"Нито е честно, нито е приятно да задържаш при себе см любимата жена дори миг повече, отколкото тя би желала."

"Деца, семейство, кариера, общество, държава — всички тези неща налагат необходимостта от брачната институция. По същата причина приемам и развода. Мъжете и жените, всички мъже и всички жени, могат да обичат повече от веднъж, старата любов може да умре в тях и на нейно място да се роди нова. Държавата не е властна над любовта, както не са властни и отделният мъж или жена. Когато човек се влюби, влюбва се и това е всичко. Пред него е тя — пулсиращата, въздишаща, пееща и трепетна любов. Но с безпътието държавата може и трябва да се бори."

"— Не можете да обичате двама мъже едновременно — подхвърли той.
— Да, но ето че мога, Евън."

"Според него изживяната любов не дава права върху настоящето. Всеки любовен миг, чувала съм го да казва, се изживява от двама души — те са квит и нито имат да дават, нито да вземат. Никога не можеш да кажеш, че ти дължат, че имаш да вземаш. Смее се над самата мисъл, че в любовта някой може да предявява претенции, да твърди, че другият му е длъжен."

"Готови сме да умрем за нея — потвърди Лео и кимна с глава.
— Не, момчето ми, готови сме да живеем и да се борим за нея, да умреш, е лесно."

"— Но аз винаги съм те обичал.
— Все пак не безумно, нали?
— Не — призна той. — Но с увереност. Тъй много вярвах в теб, в себе си. За мен това бе нещо постоянно, веднъж за винаги установено."

[Daniel Villines · Rating 2 out of 5]

I’ve always admired Jack London for the person that he became through sheer determination. He was a person that was born into a destiny comprised of long hours of manual labor but in spite of this position found time whenever possible, even at the cost of only four hours of sleep at night, to study writing. His studies were not formal and consisted of spending long hours in libraries reading the works of others, applying a force of will to his writing, and suffering through to his ultimate success, which arrived through a mastery of the short story.

Little Lady of the Big House should have been a short story. However, it was written well after the establishment of his fame and well into the period of his life where greater sums of money were required to fund his scientific approach to farming on his ranch. As a result, he took what would have been a great short story and fluffed it up into a more profitable novel. Fluff is everywhere, from the exaggerated prolonged descriptions to the limited and non-developed sub-plots. In fact, there is so much fluff that a more appropriate title for this book just might be Little Story of the Big Book. [Yes, it took a while to think that one up.]

So there it is; a bad book from a writer that I admire.

[Sophie · Rating 2 out of 5]

ბოლოს ცოტათი გული ამიჩუყდა.

[amara petro]

եկել եմ երկար րիվյու գրեմ
կամ պարզապես պատմեմ կարճ պատմություն իմ կյանքից ։դ

որ դպրոցական էի ու առաջի կուրսի ուսանող էդ ժամանակ շատ էի հետաքրքրվում Ջեկ Լոնդոնով ու որոշ գործերի ծանոթ էի, որոնցից են Մարտին Իդենն ու Զսպաշապիկը

վերջինովս շատ տպավորված էի ու շատ էի ուզում Լոնդոնի այլ գործերի ծանոթանալ ու տանը գրապահարանում մի գիրք ունեինք որի սկզբի 3 էջը չկար 🫠 ինձ չէի կարա համոզեի կարդայի առանց դիմացի երեք էջի, էնպես որ մի 100 անգամ երևի էս գիրքը վերցրել եմ ձեռքս ու հետ եմ դրել տեղը

ինչևէ վերջերս գրախանութում գրքեր էի առնում, ու շաատ պատահական հանդիպեցի էս գրքին դե դուք իմ դեմքը պատկերացրեք, ես մտածեցի վերջ էս էն շանսնա որին ես սպասել եմ ու կկարդամ հիմա էս գիրքը ։դ բայց հաշվի չէի առել որ կարդալուս սքիլերը շատ եմ զարգացրել ու ամենայն հավանականությամ ես սա չեմ հավանի🫠💔

ինձ մի քիչ ստիպելով կարդացի բայց ուզում եմ 2 բան նշեմ
1) մեկ ինչ որ վատ կամ դպրոցական գրականություն կարդալուց ես հասկանում ոնց են կարդալուդ սքիլերը լավացել, մեկ մի գլուխգործոց կարդալուց
2) ահավոր ուրախ եմ ու շնորհակա եմ ինձ, որ կարողանում եմ ուզածս պահի պետք եղած գիրքն առնեմ, ինչը էն ժամանակ չէի կարող

էսքան շաաատ շեղվելուց հետո կասեմ, որ անարդար կլինի իմ կողմից գիրքը գնահատել որովհետև ինչ էլ գնահատեմ դպրոցական ու հասում Թամարաների հանդեպ անարդար կվարվեմ
իսկ ես չեմ ուզում դա )

[Eliza Beth · Rating 3 out of 5]

"მე მოხეტიალე კაცის დიდებულ ცხოვრებას ვეწევი..."


"ჭეშმარიტება ის არის, რაც ცხოვრებაში თავის თავს ამართლებს."


"მამაკაცი ზარმაცი და უხეშია, მას არ უყვარს, როდესაც თავს აბეზრებენ და მოთბინებიდან გამოჰყავთ. მას სიმშვიდე და დასვენება უყვარს. მას შემდეგ კი რაც ადამიანთა მოდგმა არსებობს, ერთთავად მოუსვენარ, ნერვიულ, გამაღიზიანებელ, ისტერიულ თანამგზავრთანაა დაკავირებული და ამ თანამგზავრის სახელი, ქალი გახლავთ. თანამგზავრი უცნაური ხასიათის პატრონია, ათასგვარი გუნება-განწყობა, ცრემლი, განაწყენება, პატივმოყვარული სურვილები, დაუოკებელი მშფოთვარება და აბსოლიტური მორალური უპასუხისმგებლობა. და მაინც მამაკაცს მისი იავარქმნა არ ძალედვა და არც ძალუძს. ქალი მისთვის გარდაუვალი აუცილებლობა გახლავთ. თუმცა ცხოვრებას უწამლავდა"


"რომელიმე ლოთმა ხელოსანმა, იქნება შესძლოს მუშტის წყალობით გვერდიდან არ მოიშოროს თავქერქეტა სატრფო, მაგრამ მაღალი სული, დახვეწილი ბუნებისა და ხასიათის მამაკაცებს, რომელთაც რაღაც ინტელექტი მაინც მოეპოვებათ, არ ძალუძთ უხეში ხელით, ტლანქად შეეხონ სიყვარულს."


"რასაც უნდა აკეთებდეს ადამიანი, არავის არ ეხება ამ ქვეყნად, სანამ იგი ადამიანთა იმ ჯგუფის ინტერესებს არ შელახავს, რომელთა შორისაც ცხოვრობს."


"სიყვარული თავისუფლების გარეშე არ არსებობს."


"რა საბრალო, ფლეგმატურ შეყვარებულად წარმოგვიდგება ის, ვისაც დასაშვებად მიაჩნია, რომ ამ ქვეყნად არსებობს ვინმე სხვა ქალი, თუნდაც ერთი მეათასედით უფრო ტკბილი, ლამაზი, მშვენიერი და ზეაღმტაცი, ვიდრე მისი გულის საოცნებო სატრფო და რომ მას შეუძლია ოდესმე სხვა შეიყვაროს!"

[Andrea Stoeckel · Rating 5 out of 5]

This is a very different Jack London from "White Fang" and "Call of the Wild". He's a raconteur, an observer, a rennasance man and a lover. He loves owning things, and has the money to buy people or at least their knowledge. He is someone you'd love to have on your radar, maybe even your best friend

Or at least Forrest, the main character is. He and his wife Paula live in California, in a sprawling house designed by him, in part for her. Their lives are what they are. They can enjoy the good life because they can afford to. He's pragmatic, she's artistic. A wonderful life...until Paula falls for a mutual friend....

And everything begins to unravel because Forrest can no longer contain Paula. Out of this becomes London's treatise on early 20th century American Gilded Age. And it is absolutely fascinating.

London's eye for smart, crisp writing is full blown here. His intellect shines in the voices if both Forest and Paula. I lived this book, even with it's OCR digitizing mistakes. Go seek it out.

[Elena Zhukova · Rating 4 out of 5]

Хорошая книжка. Первая половина читается медленно, зато вторая - на одном дыхании

Герои немного идеализированы, некоторые их решения кажутся нелогичными и незрелыми, но читать все равно интересно

Глубже всех, мне кажется, проработан характер Дика

[N · Rating 1 out of 5]

Why didn't I like this book? Just because of an irritating personage of Paula - this woman artificially lifted in the eyes of readers to the status of superwoman. And what we see in the end - so foolish deed of not the wise and adult woman, but of indecisive one, it was simplier than make a choice and I really was revolted by the denouement. This perfection felt in my eyes in spite of the fact I'm a woman and I should understand and justify her, but no, I can't.

[Misoust · Rating 5 out of 5]

რომ ვერ შეაფასებ და კომენტარს რომ ვერ გაუკეთებ ისეთი წიგნები აქვს ლონდონს, კითხულობ და თითქოს შენს თავს ხდება ყველაფერი, ცხოვრების ფსიქოლოგიას გასწავლის და უკვე ხვდები სად იმალება და როდის იჩენს ‘ადამიანური’ სისუსტეები თავს. რაც შეეხება წიგნს, მარტინ იდენივით ძალიან კარგი იყო, ან უფრო კარგი. დიკ ფოსტერზე კი მთელი გონებით შეყვარებული ვარ, ჩემი დიდი, დიდი პატივისცემა მას❤️

[Natalia UN · Rating 5 out of 5]

Ro: Micuța Doamnă a casei mari

O carte mai puțin cunoscută a lui Jack London cu de toate: o descriere frumoasă a anilor 1900, un triunghi amoros, o tragedie neasteptată.
Am călătorit in timp cu această carte și o recomand tuturor.

[Ali · Rating 3 out of 5]

3 stars.

I have to say, i am not a big fan of Jack London's. His writing is nice and all the wilderness and bravery, all the right things are in his books.
This one is the same. Nice, good, but not the best.

[Alatea · Rating 3 out of 5]

Review to come when I get myself a life.

[Oto Bakradze · Rating 1 out of 5]

წავიდა შესაბამის თაროზე🤦🏼‍♂️

[Caterina · Rating 4 out of 5]

Bu güne kadar okuduğum Jack London kitapları içinde en farklı içerikli eser buydu sanırım. Son sayfayı bitirdiğimde "ben ne okudum öyle" diye düşündüm. Okurunun seveceği ya da nefret edeceği bir eser gibi hissettim, nötr bir roman değil... İnsanı taraf olmaya iten bir içeriği var, ben sevdim.

Eser için en önemli noktayı en başta belirtmek istiyorum: Bazı yayınevleri, eserin başına "önsöz, çevirmen önsözü, tanıtım vb." başlıklı yazılar koymakta. Bu eserde de durum değişmemiş ve metinde eserin özeti ya da okuma süreci içinde keşfedeceğiniz kilit noktalar bulunuyor. Okuma zevkine baştan ket vuran sevimsiz bir durum. Bu yüzden hangi edisyonu seçerseniz seçin; önsöz, tanıtım, hayat hikayesi, çevirmen önsözü gibi kısımları eseri bitirdikten sonra okuyun Ben yandım siz yanmayın... :)

Eser dönem Kaliforniya'sında kurgulanmış ve okuruna insan ilişkilerine dair farklı bir bakış açısı sunuyor. Tanıtım metninde Jack London’ın satır aralarında kadının seçimlerinde özgür olduğuna sık sık vurgu yapması, bu kitabın, dönemin feminist hareketlerini yansıtan romanlardan biri olmasını sağlamıştır. dense de kadın erkek ayrımsız insan özgürlüklerinin önemli olduğunu savunuyorum ama birlikteliklerde saygının esas olması gerektiğini düşünüyorum diyebilirim.

4 yıldız verme sebebim finali tahmin edememiş olmamdandı. Karakterler içinde Dick Forrest'in özgür ruhunu kendime daha yakın buldum sanırım. Özellikle atlarla ilgili geçen kısımlar benim için güzeldi.

Çok şey beklememek kaydıyla keyifle okunası...

[J. · Rating 1 out of 5]

Half way through this book, I started skimming rapidly, not willing to waste my time on a book that ends horribly (the problem with reading ebooks- if i had been reading a hard copy, I would have read the last sentence and saved four hours of my life).

My problems with this book:
Glamorizes and romanticizes adultery and suicide- this is my major reason for the 1 star rating.

Characters are unrealistic, even the setting is unreal. For example, the main character Forrest has a huge ranch (250000 acres I think) with a wide range of activities going on, breeding everything from angora goats to goldfish and a range of crops, as well as mining elsewhere. He has so many employees, there is a large village on his ranch of their families. And every morning he rides around on his horse for one hour everyday and somehow knows about every employee and their families and how they are doing their jobs in a kind of Sherlock Homes method.

[Katerina · Rating 2 out of 5]

Что будет делать мужчина, который узнает, что его жена влюбилась в другого? Конечно отойдет в сторону и будет ее чуть ли не поощрять! Мол пусть уезжает в закат, ее счастье для меня самое главное. Попытаться хоть как-то изменить положение? Нет, зачем, глупости все это.
Что будет делать замужняя женщина, если полюбит другого? И если она знает, что муж знает, что она влюбилась в его друга? Правильно, оставит обоих мужчин рядом с собой, будет их сравнивать и выбирать получше.
При этом недолюбовник расхваливает мужа, жена расхваливает мужа и муж в свою очередь расхваливает недолюбовника. Непонятно, почему они в итоге втроем жить не стали, раз все такие замечательные.

И в добавок ко всей ахинее у персонажей книги просто потрясающее чувство юмора и развлечения. Например, почему бы не сделать вид, что хозяйка дома утонула? Хаха, дружно посмеемся над впечатлительными гостями и старушкой, которую чуть удар не хватил.

[Nune Sakanyan · Rating 5 out of 5]

It is very emotional and beautiful story of people that have great values, principles, life views, that are successful, loved and rich. And yet they can suffer, they can feel pain, they can become weak, but they don’t make others to suffer, they don’t behave ugly towards each other. They respect each other feelings and happiness and freedom of making choices. All the main personages in the book are heroes in their way.

[Нестор · Rating 5 out of 5]

Шедевр. Рекомендую для понимания человеческой природы наряду со "Смертью Ивана Ильича" Льва Толстого.

[🐢Eliza {Bat Tziyon}🌸 · Rating 4 out of 5]

To be honest, that's one of the cases when I truly have a hard time giving an objective opinion. At the very beginning, this work of literature stunned me; as I read its main part, I was openly bored; perhaps, it is the ending that captured me so much that I simply have to give this book at least 3.5 stars. The ending shook me to the very core of me, challenged my intellect as well as redeemed the main female character, 'the little lady', in my eyes.


This story is poetical and yet as old as time. It narrates about the hastelessly beautiful life of Dick Forrest - a fabulously affluent, wise, experienced and benevolent man. Dick maintains an enormous estate and has been married to Paula for twelve years. Paula is beautiful both inside and out, elegant, intelligent and extremely lordly. Although their marriage isn't visibly flawed, it has certainly had some sort of coldness and detachment to it lately, as Paula doesn't really feel desired or important to her husband. The fact that the couple never had children also doesn't seem to be of help at all. It seems like Dick is more concerned about his horses and numerous employees, while the only children in his wife's life are the lifeless marble sculptures in her locked garden. In this rather difficult time, Dick's old-time friend Graham enters the picture of the Big House and an unconquerable passion sparks between him and Paula...


The writing style of this novel is as lofty and beautiful as the nature in springtime, although there was still something lacking to me. Almost the entire time I was reading, I felt like a farcical comedy was unraveling before my eyes. The entire story, from the characters to the life course in the Big House, just seemed stagily unrealistic to me. That's why my emotions during reading were rather dull, and soon enough I was bored. Everything seemed fake. Despite my own expectations, I did not like Paula at all. Maybe it was the author's blunder that her character is not developed enough, but to me, she seemed like a vain, conceited, beautiful and yet bored doll. Nearly all of the time, she's kept busy with either narcissism, or her (mostly very successful) attempts at being admired by everyone, mostly men, for her flawlessness. She is smart and excels at most of the things she does, but none of that is really her own achievement. . . She owes everything to her father, and then to her husband. When you don't know a single true obstacle in life, being perfect isn't that hard of a job. Paula sounds shallow and ungrateful, that's why I suspect that her and Graham's love would be rather short-lived anyway. . . She is not that used to living the real life or taking real responsibility. She has always been a glasshouse plant hidden securely behind her strong unbreakable rock.


I admired Dick most of the time. His virtue, strength and sapiety are hard to resist. I suppose he has poured out his fatherly talents into his animals and employees, as he has never sadly had children. . . Ever since his adolescence, he yearns to create, yet Dick fails to create and give life. His manifest flaw was his detachment. He couldn't come to grips with the reality that all women long to be pursued and sought after. Forrest hasn't given that to his wife and got what he got in return.


For me, the ultimate strength of this novel lies in its ending. It is unexpected and heart-breaking for most, but only in it do we see how integrity triumphs over shallow feminine selfishness. But still, even the ending is controversial - once again, Paula flees from the responsibility of choice, preferring making her loved ones suffer instead of suffering herself.


Another pro of this novel to me is that it is absolutely clean. There is only very, very mild kissing and despite it being described as extremely sensual, there is no adult relationships described, no sexual fantasies or anything of the kind. Somehow, London possesses the talent to write about such things as subtly and softly as possible, making it clear and irresistible without revealing too much. The nun in me rejoices.


Tremulant, poetically musical literary work about the fatality of human love and attraction, as well as the difference between the heavenly and earthly love.


Let me say that again: I dislike Paula. If I had sons, I'd tell them to keep away from women like her and avoid them like the plague.

[Kateryna · Rating 5 out of 5]

Still my favorite Jack London book

[Diana · Rating 4 out of 5]

Սյուժեի հիմքում ընկած է սիրային եռանկյունի։ Գլխավոր գործողությունները զարգանում են Կալիֆորնիայում` Դիք Ֆորեստի կալվածքում, որտեղ նա ապրում է իր կնոջ Պոլայի հետ։ Արդեն 12 տարի նրանք ապրում են խաղաղ, երջանիկ, սիրով և համերաշխ։ Բայց մի օր նրանց հյուրընկալվում է Իվեն Գրեհեմը ` Դիքի ընկերը։ Եվ հենց այդ պահից էլ "իդեալական ամրոցի պատերը" սկսում են ճեղքեր տալ։

Գրքի առաջին մասը նվիրված է միայն Դիքին, իր մանկության և պատանեկության տարիներին, Պոլայի հետ առաջին հանդիպումը ներկայացված է շատ հակիրճ, բայց ըստ հեղինակի դա իդեալական սեր էր։ Գլխավոր իրադարձությունները զարգանում են գրքի երկրորդ կեսում։ Չնայած նրա, որ անոտացիան մեզ խոստանում է անմոռանալի, խելահեղ սեր, ես այդ սերը այդպես էլ չզգացի։ 🤷‍♀️
Գրքի հերոսներից ինձ համար կառանձնացնեմ Դիքին։ Խելացի, գեղեցիկ, ամրակազմ, խիզախ, ուժեղ թե՛ ֆիզիկապես և թե՛ հոգով։ 😻 Պոլայի կերպարը ինձ նյարդայնեցնում էր, նրա չկողմնորոշվելու ունակությունը, մտածելակերպը, պահվածքը, նույնիսկ խոսելու ձևը։ 😂 Իսկ Իվենը ինձ համար այդպես էլ մնաց "հում", չբացահայտված կերպար 😶 ։ Հերոսների որոշ գործողություններն ինձ համար անտրամաբանական էին, ես գրքից մի փոքր ավելին էի սպասում, բայց գրքի ավարտն իսկապես շոկային էր։

Ինձ համար գիրքը գնահատել եմ 4ի 5֊ից, Ջեք Լոնդոնի թեթև ու գեղեցիկ սլոգի , և իհարկե Դիքի համար

[Elçin Arabacı · Rating 3 out of 5]

Jack London’ın The Star Rover (Yıldız Gezgini) ile The Little Lady of the Big House (Büyük Evin Küçük Hanımefendisi) romanlarını aynı sene (1915) içinde yayınlayıp, sonra da ölmesi inanılmaz gerçekten.

Yıldız Gezgini realizmin zirvesinden mistisizme uzanan bir yolda Amerikan kültürü, faşizmi, ırkçılığı ve materyalizmiyle sonuna kadar hesaplaşırken, o eserden hemen sonra, belki de aynı anda kaleme aldığı Büyük Evin Küçük Hanımefendisi, aynı kültürün kapitalist, modern, liberal bireyini Jack London’ın gözünden olabilecek en idealize şekliyle yaratıyor ve bu karakterleri kutsuyor.

London’ı yirmili yaşlarında kısa bir süre etkisi altına aldığını, sonra sosyalizmle tanışınca geride bıraktığını düşündüğüm, yazarın Yıldız Gezgini romanında da lanetlediği beyaz ırkın üstünlüğü fikri, hayatının son romanı Büyük Evin Küçük Hanımefendisi’nde yeniden zuhur etmiş.

Darwin, Bergson, Nietzche üçgeninde dönüp dolaşıp hikmetine kâni olduğu sosyal Darwinizm ve eugenics fikriyatı, London’ın yirmili yaşlarındaki gençlik yıllarında kafasını çokça meşgul etmişti. Bu öğeler London’ın yirmili yaşlarında kaleme aldığı erken dönem eserlerinde çokça yer bulmuştu fakat, London’ın Martin Eden’i intihar ettirerek
Übermensch ile hesaplaşıp defterini dürdüğünü düşünmüştüm. Son romanı gösteriyor ki pek de öyle olmamış. Özellikle The Star Rover ya da diğer adıyla the Jacket’i yazan insanın aynı anda gençliğinin karanlık dehlizlerinden bu romanı çıkartabilmesini, London’ın hayatını son yıllarında pençesine alan alkolizmiyle açıklayabiliyorum ancak.

Kendisi de bir çiftlik sahibi (Wolf House/ Kurt Evi) olan, sabahın erken saatlerinde kalkıp, öğleye kadar bütün yazı çizi işlerini bitirmeyi yıllarca alışkanlık haline getirmiş, ikinci eşi Charmian Kittredge ile bu çiftlikte aynı da Dick ve Paula Forrest gibi büyük ve günler süren partiler veren London ve romandaki Dick Forrest arasındaki benzerlikler inkar edilemez. Jack ve Charmian arasındaki fiziksel-cinsel çekim, dillere destandı. Çiftliği kurmadan evvel, tıpkı Forrestlar gibi Londonlar da Pasifik adalarını bir kaç yıl süren bir deniz yolculuğunda kendi tekneleriyle gezmişlerdi. Jack London, malum, aynı da Dick Forrest gibi teenage yıllarını beş parasız, serserice Kuzey Amerika ve Pasifik Okyanusu’nu gezerek geçirmiş, almadığı lise eğitimini hızlandırılmış şekilde özel derslerle ve kendi çabasıyla alarak doğrudan California Üniversitesi’nde eğitime başlamıştı. Ancak Dick’in aksine bir mirasyedi olmadığına okul ödemelerinde zorlanmış ve nihayetinde de üniversite eğitimini tamamlayamamıştı.

Jack London’ın Anglo-Saxon ırkın en kristalize özelliklerini taşıyan kadınlara düşkünlüğü zaten biliniyor. Gençlik yıllarında yazdığı A Daughter of the Snows (Kız, Kar ve Kan adıyla çevrilmiş galiba Türkçe’ye) bu düşkünlüğü iyi ifade etmişti ve romanın ideal beyaz kadın kahramanı Frona Welse’in ağzından London, beyaz ırkın üstünlüğüne dair fikirleri gani gani ifade etmişti. Jack London’a sorsanız bu ifadeler ırkçılıktan kaynaklanmıyordu, evrimin gösterdiği bilimsel gerçek bu ırkın insanlık hiyerarşisindeki yerinin tartışılmaz şekilde en üstte olduğunu gösteriyordu 20. yy.da varılan tarihsel noktada...

Bu ırkın “medeniyet” giysisi giydirilmiş vahşetini de inkar etmiyordu London, ne yapalım ki doğanın kanunu buydu! Fakat bu görüşler eserlerinin sadece bir yönünü yansıtır, başka eserlerinde ezenlerin ezilenlere bağımlılığı üstünden köle-efendi diyalektiği yerini bulur, ezilenlerin dayanışma ve yoldaşlığının ezenlerin diktasını yıkabileceğine dair umut da (bkz. Demir Ökçe). Bu mücadele yalnız toplumsal cephede verilmez, bireyin özgürlüğü için de ezene karşı gösterdiği bireysel direniş ve mücadele de Star Rover başta olmak üzere London’ın çok sayıda roman ve öyküsünün konusudur amma...

İşte besbelli London’ın zihninde bu karşı görüşler yazarın son günlerine kadar çarpışmaya devam etmiş.

London’ın kendisinin vahşi, doğayla mücadele içinde özgür birey yanıyla, yazar, entellektüel ve medeni yanını, kendisinin olmak istediği ya da okura göstermek istediği ideal şekliyle aynı roman içinde roman kahramanı yapıp birbiriyle çatıştırdığı örnekler çoktur. Deniz Kurdu romanındaki çılgın ve dahi kaptan Wolf Larsen ile onun gemisine sığınan kazazede, yazar Humphrey van Weyden’ın her ikisi de Jack London’dır mesela. Daha doğrusu her ikisi de London’ın kendisinde bulup her ikisini de olmak istediği ideallerine taşıdığı iki karakterdir.

The Little Lady of the Big House’da da aynı şeyi denemiş Jack London. Ömrü boyunca maddi güçlüklerle savaşan London’ın kısa ömrünün son deminde kaleme aldığı bu romanın güya iki zıt karakterin ikisi de London’ın karakterlerinin uzlaşmaz fakat birbiriyle kardeş iki yanınının idealize edilmiş şekilleri.

Dolayısıyla hiç bir maddi sorun yaşamayan mirasyedi- girişimci-kapitalist Dick Forrest da, paraya pula çok da önem vermeyip ailesinden kalan mirası dünyayı gezip atıldığı maceralarda bir şekilde kaybeden Evan Graham de Jack London’ın olmak istediği ama birbiriyle uzlaşmaz iki yanı. İkisinde de yine London’ın idealize ettiği ortak masculen/ erkeklik nitelikleri var. Dolayısıyla ikisi de beyaz adamın üstün fiziksel gücünü temsilcisidir, ikisi de rasyoneldir, ikisi de bağnazlıktan uzak ve özgürlüklerine düşkündür, ikisi de doğa ortamında hayatta kalacak olanlardandır, ikisi de kendi kendilerine yeten karakterlerdir, ikisi de çok içip güya içkiden hiç etkilenmezler vs. London bir yandan paranın kişiye sağladığı özgürlüğe ve güce imrenir, öte yandan onun kölesi olmaktan da çekinir. Fakat gerçek hayatında da tuhaf bir şekilde aynı da bizim Ahmed Mithad Efendi gibi sürekli bir girişimci olma mücadelesindedir.

İşte Amerikalı beyaz, büyük çiftlik sahibi girişimci Dick Forrester karakteri, yazarın Jack London bir kapitalist olsa nasıl olurdu hayalinin romanda cisimleştirdiği şeklidir. Hayata dair her sorusunun cevabını istatistikî verilerde arayan, bu veriler ışığında yatırımlarını yapan, yine bu verilere dayanarak hayatını düzenleyen, sözgelimi kadınların evlenince işlerini bırakma oranlarına bakarak onların üniversite okumalarının boş olduğunu savunan (Jack London, benzer bir yaklaşımla kadınların oy vermesine de karşıydı), hayatı son derece programlı, duygusal fırtınaların ortasında bile disiplin içindeki çalışma programı ve temposundan zerrece ödün vermeyen Dick Forrester, Jack London’ın idealize ettiği ve kendisinde bulup abartılı şekilde ele güne göstermek istediği bu “erkek” yanını ortaya koyar.

Evan Graham ise, romandaki ideal beyaz kadın Paula Forrester’ın da ifade ettiği gibi, Dick’ten daha duygusaldır; duygularında, arzularında ve aşkında çok daha tutkuludur. Dick’ten çok daha maceraperest, daha gezgin bir ruha sahiptir. Fakat “çingene ruhuna rağmen” nihayetinde o da beyaz ırkın asil bir temsilcisidir. Pasifik yerlisi bir kadınla evlenmiştir ama o kadın adanın kraliçesidir, üstelik babası Yunan kökenli bir İngiliz centilmeni ve bir entellektüeldir. Yani kendisine evlenmeyi uygun gördüğü yerli kadın da asil kandan gelen iki ırkın üstün niteliklerini kendinde toplamış mükemmel bir melezdir. Tıpkı Forresterların çiftliklerinde türlerin karıştırılması ile mükemmelliğe kavuşturulan atlar gibi, Evan’ın vaktiyle evlendiği yerli eşi de böylesi eugenics örneği mükemmelliğin temsilcisi bir melezdir. Üstüne Evan’la evliliği adaya medeniyet getirir, Evan servetini adayı modernize etmeye ve beyaz adamların eğlence için günler süren partiler düzenleyebilecekleri bir turizm merkezine dönüştürmeye harcar. Romanın “sözde” görece maceraperest kahramanı da işte böyle, eninde sonunda başka bir kapitalisttir, adaya inşa ettirdiği sazdan saray için NY’dan mimarlar mühendisler getirtir falan. Tam bir saçmalık. Yakup Kadri’nin Ankara romanındaki ütopyasını hatırlattı bana yer yer bu modern pasifik adası ütopyası bana.

Velhasıl romanın her iki erkek karakteri bence alabildiğine sıkıcı, alabildiğine Amerikalı, çok rasyonel görünmelerine karşın alabildiğine aptal. Çiftliğinde Çinliler’i hizmetkar olarak çalıştıran ve tıpkı kölelerinin fiziksel özelliklerine bakarak onlara bu fiziksel özellikleri çağrıştıran komik isimler veren Osmanlı saraylıları gibi, Dick de emri altında çocuk yaşta çalıştırıp terbiye etmeye başladığı bu Çinli köle-hizmetkarlara komik (!) İngilizce isimler veriyor. Bu ırkçı, sözde tam bir centilmen, özde misojinistin önde gideni Dick, cevabını istatistiki verilerde bulamayacağı gayet de sıradan bir hayat sorunuyla (karısının kendisini yakın arkadaşıyla aldatması) karşılaşınca hemen intihar etmeyi düşünüyor. Eh, bu da London’ın ideal modernist ve kapitalist karakterinin, görüntüyü kurtarmak için verdiği canhıraş nefis mücadelesine rağmen, hesaplanabilir, ölçülebilir, öngörülebilir sandığı insan doğası ve dünyasının en eski problemleri karşısında ne kadar ne kadar çaresiz kalıp salaklayabildiğini göstermiyor mu?

Romanın ideal beyaz kadını yaratıcı, sanatçı hemi de atletik ve maceraperest, tutkulu Paula’sı da ayrı bir salak romanın erkek karakterleri kadar olmasa da... Aşık, seven ve sevdiği adam/lar tarafından sevilen, hayata bu kadar tutkuyla bağlı hiç bir kadın intihar etmez.

Romanın en iyi tarafı bu aşk üçgeni içindeki giderek artan gerilimi çok iyi vermesi ve elbette Jack London’ın en büyük marifeti doğayla mücadele tasvirlerinin yine şahane olması. Fakat bunlar dışında karakterlerin her biri ayrı ayrı içime afakanlar getirdi! Son romanın bu mu olacaktı Jack! Ah Jack ah!

[Louiza · Rating 3 out of 5]

Title: The Little Lady of the Big House
Author: Jack London

A love triangle that leads to a tragic and senseless act... (not what you might think).

I love Jack London, and I had never read this novel. I just finished it for the first time in the Greek language. 
It is a very good book; however, it might not be from London's best works, as I like some of his other works better. I would certainly have given it 4, or even 5 stars if it wasn't for the song verses that felt unnecessary and at times dragged on. I wonder if the song verses would make more sense in English than in the Greek translation, and one day I would like to compare how they read in English. Either way, I felt that they didn't add much, if anything, to the story.

As of now, I think it would have been much better as a short story, or it should have been fewer pages than it is. I felt that the end should have come sooner.

Either way, reading it was worth it!

Despite my own opinion about this book not being London's best work, Jack London himself would have disagreed with me. In the book's back cover, Jack London is quoted to have said: "I am very proud for The Little Lady of the Old House. It is a novel entirely new and different than anything I have written so far."

[Vera · Rating 1 out of 5]

Я в полном недоумении… Это не тот Джек Лондон, чьими произведениями я зачитывалась в детстве.

Первые 200 из 349 страниц ощущаются как затянувшаяся прелюдия, где автор скрупулёзно повествует о жизни и становлении главного героя, Дика Форреста, патриархального мужчины, считающего, что образование женщине не нужно, ведь её удел быть матерью и подругой мужчины, а также о его необычном Доме, всегда полном народу, и о скотоводческом бизнесе.

Сама история, к слову, банальна: баснословно богатый муж, горящий исключительно своим делом, скучающая из-за недостатка внимания жена-красавица и друг мужа, обаятельный и привлекательный, правда, бесперспективный (в плане финансов), но видный мужчина, влюбляющийся в жену друга с первого взгляда. Что может пойти не так?

Суть романа начинает раскрываться с приездом давнего друга ГГ, Ивэна Грэхема; ну а после двухсотой страницы начинает, наконец, вырисовываться сюжет. Который, к сожалению, довольно быстро скатывается в наискучнейшую мыльную оперу.

Ни один из героев не вызывает никаких эмоций. Да и само повествование совершенно не цепляет, более того – оно вгоняет в скуку.
Увы, данный роман оказался для меня самым большим разочарованием этого года.

[Elizabeth Geynovich Douthit · Rating 5 out of 5]

Little Lady of the Big House by Jack London.

Five stars, but so so sad. I loved the book and hated the author so much. This book explores the price of being human and not a robot, the conflict of reason and logic, and of passion and pure emotion.
Listened to this book in Russian translation.

[Наталія Каташинська · Rating 5 out of 5]

Одна из лучших книг, которые мне приходилось читать. Классика, в которой отзывается все.

[Dmitry Lobov · Rating 4 out of 5]

Необычный любовальный трэхоугольник