L'Homme à l'affût

by Julio Cortázar, Laure Guille-Bataillon (Translator)

Un écrivain accompagne la lente déchéance d'un saxophoniste de génie, détruit par l'alcool et la drogue, Johnny Carter.

Des studios d'enregistrement de Baltimore avec Miles Davis au Saint-Germain-des-Près dans les années 50, des hôtels miteux aux nuits dans les clubs de jazz, des délires paranoïaques aux fulgurances créatrices, Julio Cortázar nous offre un texte bouleversant en hommage à un des plus grands musiciens de jazz, Charlie Parker.

Genres: Fiction, Short Stories, Music, Spanish Literature, Literature, Classics, Latin American Literature

93 pages, Mass Market Paperback

First published January 1, 1958

About the author

Julio Cortázar, born Julio Florencio Cortázar Descotte, was an Argentine author of novels and short stories. He influenced an entire generation of Latin American writers from Mexico to Argentina, and most of his best-known work was written in France, where he established himself in 1951.

Reviews

[Guille · Rating 5 out of 5]

“Lo malo es que si sigo así voy a acabar escribiendo más sobre mí mismo que sobre Johnny.”

¿Y cómo puede ser de otra forma? Bruno, el narrador, el crítico, el biógrafo de Johnny Carter, trasunto del saxofonista de jazz Charlie Parker, este es el verdadero protagonista del relato.
 
Un crítico que en el fondo se aborrece a sí mismo por no poder ser lo que querría, por no experimentar lo que desea. Por eso sigue a Johnny, por la posibilidad de que sea el ariete que le abra la puerta a golpes de música de jazz…

“…porque no puede ser que no haya otra cosa, no puede ser que estemos tan cerca, tan del otro lado de la puerta…”

… aunque ese esperar a que sea otro el que le abra la puerta forme parte del problema.

“Sobre todo no acepto a tu Dios —murmura Johnny—. No me vengas con eso, no lo permito. Y si realmente está del otro lado de la puerta, maldito si me importa. No tiene ningún mérito pasar al otro lado porque él te abra la puerta. Desfondarla a patadas, eso sí. Romperla a puñetazos, eyacular contra la puerta, mear un día entero contra la puerta. Aquella vez en Nueva York yo creo que abrí la puerta con mi música, hasta que tuve que parar y entonces el maldito me la cerró en la cara nada más que porque no le he rezado nunca, porque no le voy a rezar nunca, porque no quiero saber nada con ese portero de librea, ese abridor de puertas a cambio de una propina, ese…”

Pero Johnny, a pesar de todo, constituye la esperanza, porque Johnny aquella vez, en Nueva York…, porque hay algo que flota en su música y lo prepara quizá para un salto imprevisible que le permitirá ser ese auto que no encuentra nunca ninguna luz roja, que le concederá estar sin ocupar ningún sitio, sin tiempo, sin que después, nada más que siempre, aunque en el fondo eso sea para Johnny un fracaso, una trampa para ratones, para que uno se conforme.
 
Y Bruno realmente se conforma, aunque no quiera contar el tiempo, aunque no quiera poner un número a todo, aunque quisiera no ser un crítico, ese “triste final de algo que empezó como sabor, como delicia de morder y mascar”, aunque, estando con Johnny, parezca que “hay algo que quiere ceder en alguna parte, una luz que busca encenderse”, aunque sea “tan infeliz, tan transparente, tan poca cosa con mi buena salud, mi casa, mi mujer, mi prestigio. Mi prestigio, sobre todo. Sobre todo mi prestigio”. Bruno se conforma, quiere y no puede ser un perseguidor, él es otra cosa, acepta lo ya visto por otros, aunque en el fondo también sienta que lo terrible sea que no pase nada, que “Cortas el pan, le clavas el cuchillo, y todo sigue como antes.”

“…en el fondo Amorous me ha dado ganas de vomitar, como si eso pudiera librarme de él, de todo lo que en él corre contra mí y contra todos, esa masa negra informe sin manos y sin pies, ese chimpancé enloquecido que me pasa los dedos por la cara y me sonríe enternecido.”

Cortázar escribió El Perseguidor en 1959, cuatro años antes que Rayuela, siendo claramente el relato precursor de la novela. Cortázar bien pudo en 1959 golpearse la frente y repetir una y otra vez aquello de «Esto ya lo escribí mañana, es horrible, esto ya lo escribí mañana», pues aquí como allí quiso ser el divino Oliveira cuando no pudo ser más que el terrenal Horacio.

[Marc Lamot · Rating 3 out of 5]

I first read this short story ('The hunter', 60 pages) when I was barely 17, and was quite impressed by Cortazar's succinct portrait of a genius jazz musician who kills himself through self-doubt, drugs and alcohol. Almost half a century later I reread it, and in addition to the intriguing portrait, the philosophical and meta-literary layers now also came into view, just as impressive.

The story's protagonist Johnny Carter apparently is modelled on saxophonist Charlie Parker (1920-1955), the pioneer of Bebop, who pushed the boundaries of jazz, but succumbed to addictions and psychoses. I have the impression that Cortazar deliberately plays on our fascination with such complex figures in which genius and human frailty go hand in hand, exposing the inherent ambiguity of every human being.

So, ambiguity is the key concept of this short story, I think. Witness the philosophical underlay, which is explicitly applied by Johnny himself with musings on the relationship between time and reality, and which is even stylistically reinforced by Cortazar through the use of verb tenses that blur the division between past, present and future. The short musings are intriguing, but at the same time they clearly are but blanks of insights that upset our generally accepted view of reality, without offering an alternative view. And so Cortazar plays even more with ambiguities. For example, who is pursuer the title refers to? Is it narrator Bruno who, as a critic and biographer, hunts down every detail about Johnny, or is it Johnny who makes Bruno feel uncomfortable by explicitly questioning his insights? Or still Bruno who cultivates a specific image of Johnny, because he cannot place aspects of his personality: “Basically we're a bunch of egotists; under the pretext of watching out for Johnny what we're doing is protecting our idea of him, getting ourselves ready for the pleasure Johnny's going to give us, to reflect the brilliance from the statue we've erected among us all and defend it till the last grass.”

I was already quite impressed by Jorge Borges, but Argentin literature apparently produced other great masters with a disruptive view on reality.

[Fabian · Rating 3 out of 5]

In “The Pursuer”, a fragmentary psychogram of jazz saxophonist Johnny Carter is drawn from the perspective of his friend and biographer Bruno, the first-person narrator. He penetrates into the depths that are exposed by drugs and schizophrenic thoughts, but does not succeed in illuminating them. The first-person narrator is too rational and caught up in his own interests for this. 

In addition, the other central themes of the story - promiscuity, the artist community, the death of Johnny's daughter - are only touched on in passing and thus contribute to the overall impression of a selective sketch.

Nevertheless, the text has a disturbing effect at certain points, especially when the focus is on Johnny's perception: his perspective on the world resembles that of Lord Chandos in certain details and when he speaks of a field full of urns, we move away from reality with him and at the same time penetrate deeper into it.

[Enrique · Rating 4 out of 5]

4,5*
Charlie Parker tal vez sea la figura del jazz sobre la que más se ha publicado, más películas o documentales se han filmado, y más han opinado críticos y musicólogos: esa vida atormentada entre la locura y las adicciones, dentro de un marco de genialidad.
 
Cortázar con este cuento largo o novela corta trata de atrapar un pedazo del alma, o del espíritu (la verdad es que no sé que palabra usar sin que quede cursi; lo que está claro es que no quiere reflejar la vida lineal del protagonista o su obra) de uno de los grandes del jazz, al que bautiza como Johnny Carter, el cual no es otro que el enorme jazzman Charlie Parker, el famoso Bird.
 
“Pensé en un pintor, pero tampoco me entusiasmaba mucho. Tenía que ser un individuo que respondiera a características muy especiales. Es decir, todo eso que sale de “El perseguidor”: un individuo que al mismo tiempo tiene una capacidad intuitiva enorme y que es muy ignorante, primario. Es muy difícil crear un personaje que no piensa, un hombre que no piensa, que siente. Que siente y reacciona en su música, en sus amores, en sus vicios, en su desgracia, en todo. Y en ese momento murió Charlie Parker. Yo leí en un diario una pequeña biografía suya -creo que era de Charles Delonnay- en la que se daba una serie de detalles que yo no conocía. Por ejemplo, los períodos de locura que había tenido, cómo había estado internado en Estados Unidos, sus problemas de familia, la muerte de su hija, todo eso. Fue una iluminación.”
 
J.C. dixit 
 
Como apuntaba, Cortázar no trata de hacer aquí una obra aglutinadora de su obra, o exaltadora de la magnitud de este gran músico, creo más bien que trata de hacer algo mínimo y a un tiempo grande, atrapar un pequeño pellizco de su naturaleza, intenta entrar por un momento en la mente atormentada de Parker (Carter), y a través de ese pequeño esbozo, hacer más gráfico lo complejo del personaje. La lucha endemoniada de un tipo machacado por la dependencia a las drogas y la esquizofrenia que muchas veces va detrás.
 
Atrapar esa mente perturbada, que trata de dar forma física a lo intangible de esos pensamientos abstractos y locos. Esto es tremendamente difícil, ese es el éxito y lo novedoso de esta obra, ese intento por entender y hacer entendible la genialidad “sin más”: apartándola del endiosamiento con que siempre se ha retratado y vestido a esta figura del jazz, y de la cual siempre formaron parte sus adicciones Esos mitos que se crean con las adiciones y muertes prematuras. Despojar la figura de la grandiosidad, dejando a una persona de carne y hueso con más defectos que virtudes, con un terrible peso del concepto de vida y un absoluto desconocimiento del tamaño de su arte, algo frecuente entre grandes figuras del arte que sea. Dice Bruno, el protagonista, supuesto autor de un libro sobre Carter (Parker):
 
“Decidí no tocar la segunda edición del libro, seguir presentando a Johnny como lo que era en el fondo: un pobre diablo de inteligencia apenas mediocre, dotado como tanto músico, ajedrecista y tanto poeta del don de crear cosas estupendas sin tener la menor conciencia (a lo sumo un orgullo de boxeador que se sabe fuerte) de las dimensiones de su obra”
 
Curiosamente, lo que nos relata “El perseguidor” es justamente lo contrario de lo pretende el co-protagonista Bruno, supuesto autor de una biografía sobre el otro protagonista Johnny Carter. Bruno busca el arte-música, y Cortázar busca el tormento interior del genio:
 
“Se muy bien que el libro no dice la verdad sobre Johnny (tampoco miente), sino que se limita a la música de Johnny. Por discreción, por bondad, no he querido mostrar al desnudo su incurable esquizofrenia, el sórdido trasfondo de la droga, la promiscuidad de esa vida lamentable. Me he propuesto mostrar las líneas esenciales, poniendo el acento en lo que verdaderamente cuenta, el arte incomparable de Johnny”

[Mohammad · Rating 2 out of 5]

کتاب احتمالا در اصلش بد نبوده و از نوشته‌های دیگران درباره‌اش می‌شود حدس زد نثر خوبی داشته. اما ترجمه چند ایراد اساسی دارد:
۱- لحن کتاب و شخصیت‌ها ثابت نیست. راوی اول کتاب مثل بهروز وثوقی در قیصر حرف می‌زند و آخرش مثل موحدی کرمانی («من جلدی رفته‌ام» و «چه خفض جناح شگفت‌آوری» هر دو از دهان یک نفر خارج شده است). انگار مترجم اول کتاب سعی کرده باشد ادای قاسم هاشمی‌نژاد در «خواب گران» را در بیاورد و بعد ۱۵-۲۰ صفحه یادش رفته باشد.
۲- استفاده‌ی عجیب مترجم از ماضی نقلی در محاورات. گوینده‌ی فارسی‌زبان معمولا در محاوره از ماضی نقلی استفاده نمی‌کند و جایش ماضی ساده می‌گذارد. نمی‌گوید «چطور تونسته‌ای؟» و جایش می‌گوید «چطور تونستی؟». در ترجمه بیش از زبان مبدا نحو زبان مقصد مهم است.
۳- رسم الخط مهمل ترجمه هم اعصاب را به هم می‌ریخت. اگر رسم‌الخط مدام حواس آدم را از متن پرت کند و درگیر خودش کند یعنی یک جای کار می‌لنگد.

[Makis Dionis · Rating 5 out of 5]

Οποιοσδήποτε μπορεί να ναι σαν τον Τζόνυ, εφόσον δέχεται να είναι
ένας φτωχοδιάβολος, άρρωστος, με πάθη και δίχως θέληση
και γεμάτος από ποίηση και ταλέντο

(ένας ύμνος ύμνος στον ‘The Bird‘ Charlie Parker)

[Cosimo · Rating 5 out of 5]

La triste verità, Lover man

“Io credo che la musica aiuti, sai. Non a capire, perché in realtà non capisco nulla”. Si picchia sulla testa con il pugno chiuso. La testa risuona come una noce di cocco. “Non c'è nulla qui dentro, Bruno, nulla di nulla. Questa non pensa né capisce nulla. Non ne ho mai avuto bisogno, a essere sinceri. Io comincio a capire dagli occhi in giù, e più scendo meglio capisco. Ma non è davvero capire, su questo sono d'accordo”.

Il protagonista del racconto El Perseguidor, pubblicato nel 1959 nella raccolta Le armi segrete e qui trasformato dalla traduzione di Ilide Carmignani ne L'inseguitore e splendidamente illustrato da José Munoz, è Johnny Carter, ritratto e omaggio al fantastico e geniale sassofonista e jazzman Charlie “Bird” Parker, che rivoluzionò con gli incantesimi e le magie del bebop il volto jazzistico della composizione e che fu fedele fino alla morte alla sregolatezza, alla follia, alla droga e alla miseria. Era un artista maledetto, mezzo matto, un musicista eccelso con un daìmon di una potenza sovrannaturale, un uomo fragile al quale la realtà sfugge e gli lascia in cambio una specie di parodia che lui trasforma in speranza. Carter aveva per sé il suo quarto d'ora da un minuto e mezzo, nella musica e nella vita: lo scorrere soggettivo e irregolare del tempo, la percezione corporea, la sospensione o l’inversione del flusso, verso l'infinito. Cortàzar riflettendo sulla relazione tra natura sciamanica dell'arte e consistenza onirica della materia biografica (nel rapporto soggetto-oggetto, creazione-distruzione) di lui dice evocando poesia e surreale: una lepre che corre dietro a una tigre che dorme. Bird per Cortàzar è l'altro lato delle cose, quello invisibile, è talento e divinità, marijuana e assurdo, ricaduta schizofrenica e Dylan Thomas, maschera, specchio e povero diavolo, sesso, febbre, alcol e insonnia, un cacciatore senza gambe e senza braccia, un profeta ribelle e ossessivo, vittima dell'attimo e dell'eroismo creativo. Un uomo che non si vuole mai arrendere, che non vuole inginocchiarsi, nemmeno di fronte alla morte: in questo è un figura tragica, contiene un'alterità irriducibile e senza compromessi. Juan Carlos Onetti fu così colpito e sconvolto da questo testo che, dopo averlo letto, andò in bagno e spaccò lo specchio con un pugno, prima di scrivere a Cortàzar per comunicargli entusiasmo e ammirazione. Certo perché in queste pagine c'è molta passione e c'è la furia della parola, della necessità di raccontare, qualcosa che deve emergere, deve essere espresso, in una improvvisazione immediata e impulsiva. Carter è un uomo che non pensa, ma sente, un cronopio; sente attraverso le note, gli amori, gli eccessi, la disgrazia; una vicenda di vocazione, allusiva e plurale: tutto è proiezione di un desiderio insoddisfatto, di quella ansia di libertà che rimane inaccessibile e inesistente. Mentre Cortàzar parla di un esilio interiore che precede una sparizione, ci siamo sentiti chiusi e imprigionati in una illogica stanza d'albergo, nel fossile di un ospedale psichiatrico o in un labirinto di dolore e lutto. Fino a quando non è arrivata la musica del racconto. E così noi lettori siamo complici e ascoltatori, attraversiamo gallerie e passaggi e ci troviamo completamente catturati dal senso del tempo così intensamente cercato e inseguito.

“Ora so che non è così, che Johnny insegue invece di essere inseguito, che tutte le cose che gli stanno capitando nella vita sono gli imprevisti del cacciatore e non dell'animale braccato. Nessuno può sapere cos'è che insegue Johnny […].”

Ilide Carmignani
Marcelo Damiani

[Φώτης Καραμπεσίνης · Rating 5 out of 5]

Η επαφή μου με τον Κορτάσαρ υπήρξε πολυκύμαντη. Ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε απότομα στα πανεπιστημιακά χρόνια, όποτε διάβασα σχεδόν όλα του τα διηγήματα (η ορμή του νεοφώτιστου με το περίσσευμα χρόνου). Στη συνέχεια, πέρασα στο «Κουτσό» (μου είχε αρέσει υπερβολικά) και τέλος, μετά τα 30, στο «Βιβλίο του Μανουέλ» (το βαρέθηκα και το παράτησα στη μέση). Έκτοτε διέκοψα σχέσεις, μέχρις ότου πολύ πρόσφατα τα «Μαθήματα λογοτεχνίας» ανανέωσαν το ενδιαφέρον μου. Το βιβλίο αυτό με οδήγησε στον «Κυνηγό», ίσως το μοναδικό μείζον διήγημά του, κατά τα λεγόμενα του ιδίου, που δεν είχα διαβάσει. Κι αν οι λογοτεχνικές σας αναζητήσεις εμπεριέχουν την ανάγκη για κάτι αληθινά συγκλονιστικό, σταθείτε για λίγο εδώ, αφού μου δώσετε μια ευκαιρία να δικαιολογηθώ για τον υπερβολικό χαρακτηρισμό.

Σε πρώτο επίπεδο, αυτό το μεγάλης έκτασης διήγημα είναι φόρος τιμής στον Τσάρλι Πάρκερ, δεδομένου ότι ο Κορτάσαρ υπήρξε μεγάλος οπαδός της τζαζ και θαυμαστής του. Ο κεντρικός ήρωας Μπρούνο ετοιμάζει τη βιογραφία του μουσικού (ονόματι Τζόνι Κάρτερ) και περνά μαζί του χρόνο στο Παρίσι, συνοδεύοντάς τον στις μουσικές/ κοινωνικές / ερωτικές του εξορμήσεις, ενώ μοιράζεται τις σκέψεις του – έως το τέλος που ο Κάρτερ επιστρέφει στις ΗΠΑ και ο βιογράφος μαθαίνει τον θάνατό του. Κυκλοφορεί στο μεταξύ τη βιογραφία του που αποδεικνύεται εξαιρετικά επιτυχής. Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η ιστορία. Και ταυτόχρονα είναι τόσα πολλά ακόμα, για τα οποία θα χρειάζονταν σελίδες, αλλά θα επιχειρήσω να τα συμπτύξω και να σταθώ στα σημαντικότερα.

Εν αρχή, ο χρόνος. Όχι φυσικά ο δικός μας, αλλά εκείνος του δημιουργού, ενός ανθρώπου που κινείται ταυτόχρονα σε δύο παράλληλα, διαπερατά επίπεδα: Αφενός στον ρεαλιστικό χρόνο, εκείνον της επικοινωνίας με τους άλλους, της κοινωνικής συνύπαρξης, ο οποίος μετριέται αντικειμενικά και στον οποίο ο καλλιτέχνης υποτάσσεται. Και αφετέρου στον υποκειμενικό, τον δημιουργικό, τη Ζώνη στην οποία εισέρχεται ξεκινώντας να δίνει πνοή στο μουσικό του όργανο. Μόνο που εν προκειμένω η χρονική αυτή μετακίνηση δεν περιορίζεται αποκλειστικά στη διάρκεια της δημιουργίας, αλλά υπερχειλίζει και στην «πραγματικότητα», βοηθούντων των ναρκωτικών και των άλλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο Κάρτερ. Ο Κορτάσαρ εναλλάσσει με ανυπέρβλητο τρόπο την βιογραφική/ ρεαλιστική, με την προσωπική/ φανταστική διήγηση, αφήνοντας τον καλλιτέχνη να… σολάρει, επιχειρώντας να εξηγήσει στους αναγνώστες μέσω του βιογράφου του το πώς βιώνει τον χρόνο: «Πώς μπορείς να σκέφτεσαι ένα τέταρτο της ώρας σε ενάμιση λεπτό; Αν μπορούσα να ζω όπως εκείνες τις στιγμές ή όπως όταν παίζω…θα μπορούσαμε να ζούμε χίλιες φορές περισσότερο». Αυτή είναι μία από τις πολλές εξομολογήσεις του Τζόνι στον Μπρούνο, οι οποίες γίνονται συνήθως υπό την επήρεια ναρκωτικών (ή της ονειρικής κατάστασης «μέθης»), καθιστώντας τες εκούσια ασαφείς, δικαιολογώντας τον εγγενή τους παραλογισμό από αφηγηματικής απόψεως.

Ο βιογράφος συγκεντρώνει τα ψήγματα σοφίας, επεξηγώντας όπου χρειάζεται και ερμηνεύοντας τα ενίοτε παραληρηματικά σχόλια του Κάρτερ/ Πάρκερ. Ο μουσικός αποδεικνύεται αιώνια ανικανοποίητος, αν και δεν δραπετεύει (ακόμα και τα ναρκωτικά δεν είναι οδός διαφυγής), καθότι η τέχνη γι’ αυτόν δεν είναι υποχώρηση, τουτέστιν ένα περίκλειστο καταφύγιο μακριά από τους ανθρώπους και την κατάρα του χρόνου όπου θα φυτοζωεί αποσυνάγωγος. Τουναντίον, ο Κάρτερ/ Πάρκερ είναι ο Κυνηγός κι όχι ο κυνηγημένος που αναζητά τη μακρά τέχνη στον βραχύ του βίο. Δεν φεύγει από, μεταβαίνει σε, κινείται στο μεταίχμιο του χρόνου («ένα διαρκές σπιρούνισμα, ένα διαρκές χτίσιμο»), προς το ανικανοποίητο. Δυστυχώς, η πορεία αυτή είναι εξαρχής ναρκοθετημένη, με τις πληγές του χρόνου και τον θάνατο να καροδοκούν. Διόλου τυχαία ο μουσικός επαναφέρει ως leitmotif στις εξομολογήσεις του την εφιαλτική εικόνα της κίνησης σε μια γη σπαρμένη με τεφροδόχους, η οποία εμποδίζει το πέρασμα, τη μετάβαση μέσα από μια πόρτα που οδηγεί σε κάτι διαφορετικό. Κι αν δείχνει να κατέχει το κλειδί, η πόρτα αυτή αρνείται να ανοίξει, ακόμα και για χάρη ενός ανθρώπου που η μουσική του γκρέμισε, εδώ κάτω στη Γη, τα τείχη της Ιεριχούς.

Όσο διάβαζα το διήγημα σκεφτόμουν πόσο δύσκολο θα πρέπει να ήταν για τον Κορτάσαρ να βιογραφεί ουσιαστικά τον εαυτό του. Όντας ο ίδιος καλλιτέχνης ως τα μύχια της ψυχής, να πρέπει να μπει στη θέση του πρωταγωνιστή (του βιογράφου), δηλαδή να αποστασιοποιηθεί με τρόπο σχιζοφρενικό, παρατηρώντας και κρίνοντας από μακριά εκείνο που ο ίδιος ένιωθε ως δημιουργός. Να εξηγεί ουσιαστικά στον εαυτό του (και σε εμάς τους αναγνώστες) τι είναι η δημιουργία, πώς διαφεύγει μόνιμα, τι επιπτώσεις έχει επάνω στο υποκείμενο, όλα εκείνα που καθιστούν τον μεν δημιουργό και τους δε μετέχοντες/ θεατές. Να επιχειρεί να καταγράψει με τρόπο συνεκτικό και κατανοητό το άρρητο, εκείνο που δεν είναι εύκολο να κριθεί, να αξιολογηθεί. Να περιγράψει το πάθος για την τέχνη, αυτό που ο ίδιος ο Κορτάσαρ, δι’ αντιπροσώπου, βίωνε συνεχώς με την ίδια ένταση και βάθος.

Επιπλέον, να μιλήσει για έναν μουσικό, σύμφωνα με τα λόγια του βιογράφου του, μέτριας νοημοσύνης (το ίδιο υποστήριζε για τον εαυτό του ο συγγραφέας), ο οποίος σκόρπιζε ασυλλόγιστα το περίσσευμα του ταλέντου στους ανέμους του χρόνου, δίχως να σκεφτεί στιγμή τόσο το εκτόπισμα στους συγκαιρινούς του όσο και τη διαχρονικότητα του εστεμμένου μεγαλείου του. Κι ο συγγραφέας να έχει πλήρη επίγνωση ότι εκείνο που παρατίθεται, εκείνο που βιογραφείται δεν θα είναι ποτέ το αρμόζον – θα αποτελεί μόνιμα και ατελέσφορα την αναπαράστασή του, το ταπεινό μετείκασμά του, ποτέ το πρωτότυπο. Και στη συνέχεια να επιχειρεί να αποτυπώσει μία ακόμα τραγική διάσταση: εκείνη του κενού μεταξύ των συντεταγμένων λέξεων και του αληθινού πλήρους βιώματος – της καλλιτεχνικής έκφρασης αυτούσιας (όπως στη σκηνή όπου ο μουσικός ως άλλος Ανταίος πατά με γυμνά πόδια στο πάτωμα όσο παίζει μουσική, αντλώντας πηγαία έμπνευση) και της έμμεσης πρόσληψής της από εκείνους που στέκονται στην ουρά με το αντίτυπο του βιβλίου ή με το εισιτήριο της συναυλίας για να μετάσχουν της καλλιτεχνικής χάριτος.

Ολοκληρώνοντας, θυμήθηκα ένα απόσπασμα από τα «Μαθήματα λογοτεχνίας» του Κορτάσαρ (υπήρξαν το έναυσμα της ανάρτησης αυτής), σύμφωνα με τον οποίο το διήγημα στις μέγιστες στιγμές του έχει σχήμα σφαίρας, κάτι αύταρκες και ολοκληρωμένο, όπου τίποτα πρόσθετο δεν απαιτείται, αλλά και τίποτα δεν περισσεύει. Κι ο «Κυνηγός» είναι μια σφαίρα μαγική που περιέχει όση ομορφιά, όση μαγεία, όση φαντασία και ρεαλισμό χρειάζεται. Κι αν ο μυθιστορηματικός Κυνηγός δεν θέλησε ποτέ να βρει καταφύγιο, βαδίζοντας ένδοξα «κάτω από τα πυρά του χρόνου», ο συγγραφέας παραδίδει λάθρα σε εμάς το κλειδί που ανοίγει την πόρτα για ένα μυστικό μέρος, όπου ο Τσάρλι Πάρκερ, εν μέσω αναθυμιάσεων καπνού και αλκοόλ, παίζει μαγευτικά το σαξόφωνό του, με τον Κορτάσαρ ανάμεσα στο κοινό να τον επευφημεί.

https://fotiskblog.home.blog/2022/06/...

[Harun Ahmed · Rating 3 out of 5]

কাহিনি ভালো কিন্তু অনুবাদ খুবই কাঠখোট্টা আর শুষ্ক। পড়ে আনন্দ পাওয়া গেলো না।ইংরেজি অনুবাদটা পড়বো কখনো।

[Pedro · Rating 5 out of 5]

Bruno, un crítico musical y admirador, cuenta, muchas veces sin comprender, la deriva del saxofonista genial y atormentado Johnnie Carter (un homenaje a Charlie Parker).

¿Qué persigue Johnnie en su permanente mutación? ¿O será que huye de algo que lo persigue? Johnnie muchas veces habla de sus percepciones, algunas muy impresionantes, que Bruno toma como simples delirios ("Estoy lo estoy tocando mañana", o un sueño con un campo sembrado de urnas). En cierto sentido podría ser que tiene una sensibilidad que su limitada inteligencia y educación le impide expresar adecuadamente, como afirma Bruno.

Otras frases perdurables del práctico Bruno: "No hay que enojarse con el viento porque te despeina" o "Cuando no se sabe muy bien que hacer, lo mejor es inventarse obligaciones".

Y la vertiginosa persecución de sueños, o fuga hacia adelante de Johnnie, con destino de Ícaro.

[Ο σιδεράς · Rating 5 out of 5]

"Μπήκα σε ένα καφενείο να πιω ένα κονιάκ και να πλύνω το στόμα μου, ίσως και τη μνήμη μου που επιμένει κι επιμένει στα λόγια του Τζόνυ, στις ιστορίες του, στον τρόπο του να βλέπει αυτό που εγώ δεν βλέπω και που κατά βάθος δεν θέλω να δω."
Αυτό που κάνει Τζόνυ - και ο κάθε καταραμένος ποιητής της τζαζ- δεν είναι να βρίσκει τις νότες που θα γεμίσουν το κενό των μέτρων για το κάθε σόλο του.
Λέει ο ίδιος τι κάνει, στο μεθυσμένο παραλήρημα του, λίγο πριν το φινάλε: “Ναι, καμιά φορά η πόρτα αρχίζει ν’ ανοίγει.. ο χρόνος.. όλη μου τη ζωή ζητούσα μέσα στη μουσική μου αυτή η πόρτα ν’ ανοίξει επιτέλους. Ένα τίποτα, μια χαραμαδίτσα...”
Το άνοιγμα της πόρτας κυνηγάει με το άλτο του ο Τζόνυ, με δόλωμα τον εαυτό του.
Φοβερός και εδώ ο Κορτάσαρ, μας δίνει με τις λέξεις αυτό που μπορεί ίσως να νιώσει κάποιος, από τις ηχογραφήσεις τους: Την αγωνία, την αγωνία που αναζητά διέξοδο μέσα στον αυτοσχεδιασμό, τον γεμάτο ξεσπάσματα, ερωτηματικά, νεύματα απεγνωσμένα.. 

- Μπρούνο, η τζαζ δεν είναι μόνο μουσική, εγώ δεν είμαι μόνο ο Τζόνυ Κάρτερ.. 

[Alex · Rating 3 out of 5]

"Στην πραγματικότητα, τα αληθινά δύσκολα πράγματα είναι άλλα και τόσο διαφορετικά, είναι όλα αυτά που ο κόσμος νομίζει ότι μπορεί να τα κάνει κάθε στιγμή. Να βλέπεις, για παράδειγμα, ή να καταλαβαίνεις ένα σκύλο ή ένα γάτο. Χτες βράδυ μου ήρθε να κοιταχτώ σ'αυτό το καθρεφτάκι, και σε βεβαιώνω πως ήταν τόσο φριχτά δύσκολο, που σχεδόν πήγα να τιναχτώ από το κρεβάτι."

Νομίζω, με την περιορισμένη για τα θέλω μου επαφή με τον μαγικό ρεαλισμό, πως αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει είναι μια αύρα, μια ρυθμικότητα γραφής - τα θέματα που εξερευνά είναι γήινα, κοινωνικά δράματα και αποχωρισμοί, ιστορίες εξαρτήσεων και οικογενειακές τραγωδίες. Όμως, η αφήγηση είναι ριζοσπαστικά διαφορετική από τις γνωστές ευρωπαϊκές σχολές. Αναδύεται σαν τραγούδι δημιουργημένο σε άγνωστες κλίμακες, με την κάθε νότα άγνωστη πριν εκτελεστεί. Αυτό οδηγεί σε φοβερά σκαμπανεβάσματα τα οποία είτε περιγράφονται στα γραπτά (όπως στον Κυνηγό) είτε είναι αυτά - εξού και το όνομα: η σύγχυση μεταξύ ρεαλισμού και υπερβατισμού είναι τόσο έντονη, όσο το πλέξιμο των φυτών πάνω σε μια περίφραξη αν αφεθούν δεκαετίες ολόκληρες.

Το θέμα λοιπόν του Κορτάσαρ εδώ δεν είναι κάτι καινούργιο, ίσως σήμερα είναι βαθιά στην περιοχή του μπανάλ και τετριμμένου. Ο Τζόνυ είναι ένας εθισμένος στα ναρκωτικά τζαζίστας, που με το σαξόφωνο του επαναπροσδιορίζει τον υπέροχο παραλογισμό που είναι η τζαζ. Είναι ένας τραγικός αντιήρωας που σαν συναισθηματικό τρενάκι πηδά από την οδυνηρή του πραγματικότητα στα ευτυχισμένα του ντελίρια, δίνοντας ψυχή στα παραπάνω αφηγηματικά/ροϊκά σκαμπανεβάσματα που είναι ο μαγικός ρεαλισμός και το λατινοαμερικάνικο μπουμ. Ο Κορτάσαρ εξερευνά την (πλέον αρχετυπική σχεδόν;) φιγούρα του μουσικού διάνοια που είναι παντού και πουθενά. Που τον ακουμπάς δίπλα σου, και ταυτόχρονα ξέρεις πως ταξιδεύει τόσο μακριά, χαμένος σε μια καταραμένη δημιουργικότητα και ένα ταλέντο περισσότερο βάρος παρά δώρο. Πρακτικά ορμώμενος από τον Charlie "Bird" Parker, ο Αργεντίνος συγγραφέας προβλέπει την μοίρα πολλών που ακολούθησαν παρόμοια μοτίβα - Μόρισον, Κομπέιν, Μπόναμ, Μπάιρον, Γουάινχαουζ για να αναφέρουμε μερικούς.

Το βιβλίο είναι πολλά πράγματα και δημιουργεί εξίσου πολλές εντυπώσεις, καλές και κακές. Πιθανά να κουράσει, εμένα με κούρασε το ψυχολογικό ζόρι του πρωταγωνιστή - και εκεί μάλλον θα πεις πόσο καλό είναι το βιβλίο, αφού σε 100 σελίδες σύνολο με ένωσε μαζί του. Υπερβατικό έργο που δένει άψογα με τον ερωτισμό της τζαζ, ψάξτε το.

[Ellie · Rating 4 out of 5]

داستان خیلی سرراسته؛ راجع به نابودی نوازنده‌ی جزی افسانه‌ایه که تو روزهای آخر زندگیش قرار داره و نویسنده‌ای که داره سرگذشتش رو می‌نویسه تمامی اتفاقات رو می‌بینه و تعریف می‌کنه.کسی که روی مرز باریک شکوه و سقوط راه می‌ره و دچار هذیونه و دیگه نمی‌شه گفت که کاملا دیوانه شده یا نه.
اما راجع به ترجمه باید بگم که اصلا و ابدا مناسب نیست؛ یعنی حساب کار دستتون میاد و خود داستان رو متوجه می‌شین اما خب تغییر زبان و لحن خیلی اذیت می‌کنه و ضعیفه.

[Paula · Rating 5 out of 5]

Quizás nunca llegue a entender del todo a Cortázar. Pero me encanta lo que creo llegar a comprender. Me encantan los personajes que persiguen escapar del tiempo y, como dijo alguna vez el propio Cortázar, "ser de verdad, aunque eso implique descubrir que no soy nada". Jonnhy Carter toca jazz y esconde grandes verdades metafísicas tras una profunda ignorancia y un diagnóstico de esquizofrenia. Recuerda terriblemente a Dean Moriarty pero más sutil y mejor perfilado. Seguramente también mejor descrito, pero no me atrevo demasiado a hablar de estilo, porque leí En el camino traducido...
Son muchas las frases inmortales que esconde este relato. Esas frases camufladas bajo el humo de "Galloises" consumidos pausadamente en un café del barrio latino. Y es que el Perseguidor es, sencillamente, magistral, es una pre-Rayuela reducida, o, mejor aún, concentrada.
Por último, ya quizás por simple inercia aduladora, encuentro muy revelador el detalle de la adicción de Jonnhy a la marihuana. Escribir sobre droga conociéndola tan poco -hasta el punto de confundirse en el nombre de la sustancia- y reflejar, sin embargo, tan bien el mundo que la rodea, exige una capacidad analítica, una empatía y un dominio de la narrativa que sólo poseen los grandes escritores. Y Cortázar, sin duda, lo es.

[Rosa Ramôa · Rating 5 out of 5]

*
"Encargo

No me des tregua, no me perdones nunca.
Hostígame en la sangre, que cada cosa cruel sea tú que vuelves.
No me dejes dormir, no me des paz!
Entonces ganaré mi reino,
naceré lentamente.
No me pierdas como una música fácil, no seas caricia ni guante;
tállame como un sílex, desespérame.
Guarda tu amor humano, tu sonrisa, tu pelo. Dalos.
Ven a mí con tu cólera seca de fósforo y escamas.
Grita. Vomítame arena en la boca, rómpeme las fauces.
No me importa ignorarte en pleno día, saber que juegas cara al sol y al hombre.
Compártelo.

Yo te pido la cruel ceremonia del tajo,
Lo que nadie te pide: las espinas
Hasta el hueso. Arráncame esta cara infame, oblígame a gritar al fin mi verdadero nombre".

(Julio Cortázar)

[Pere · Rating 5 out of 5]

96 pàginas sublimes para retratar el personaje de Johnny Carter (Charlie Parker), saxofonista drogadicto, alcohólico y genial. Y un espíritu libre. Retrata además el concepto del tiempo detenido o proyectado. Retrata el espíritu creativo y retrata, por contraposición el papel de los críticos. Retrata la locura. Un relato breve e intenso, lleno de matices. Delicioso. Interesante el alarde narrativo que supone establecer un paréntesis usando un tiempo verbal en futuro para hablar del pasado.

[Lito · Rating 5 out of 5]

Ένα διαμαντάκι!!!! Το λάτρεψα...

[Fact100 · Rating 3 out of 5]

"Ah, bana bir maske yapın" (s.94)

Charlie Parker, caz veya Cortazar severlerin ilgisini daha iyi çekebileceğini düşünüyorum. Bir dereceye kadar beğenmiş olsam da gerek hikayenin, gerekse çizimlerin içine pek giremedim.

3/5

[Jordi Fierro Silva · Rating 5 out of 5]

Directo a los sentimientos, a las emociones, un canción de Jazz que solo Cortázar sabía componer. Con ilustraciones que hacían la lectura aun mas amena, de verdad es una gozada leer este cuento largo. Se lee en un día y se puede disfrutar cada palabra. Un personaje como Bruno que para mi es un alterego del mismo escritor, se ve tan bien dibujado, con sus momentos de bajeza y de grandeza, al igual que Johnny Carter, un jazzmen tan intrigado como complejo. Feliz, muy feliz de esta lectura. Cada día estoy mas y mas enamorado de este argentino.

[Hulyacln · Rating 4 out of 5]

“Charlie Parker’a adanmış bir öykü”
Cortazar, çoğunlukla düşüşlerle geçen bir hayatı anlatıyor. Çevresi ne kadar karanlık olsa da içinde sönmeyen yeteneği ile parlayan ve unutulmayan bir isimi..Ve bu isimin varoluşu ile yüzleşmesinin o sancılı sürecini..
.
Julio Cortazar kelimelerine Jose Munoz’un enfes çizgileri eşlik ediyor. Siyah ve beyaz, yaşam ile ölüm, iniş ile çıkışların zıtlıklarıyla birlikte~
.
Çeviride ise Pınar Savaş yer almakta~

[María Greene F · Rating 5 out of 5]

¡Una novela EXCELENTE! Muy corta, además... es casi onírica, divaga, provoca... es espectacular. Fue uno de los primeros libros que leí cuando chica que me gustaron tanto que me abrió el hambre por la lectura. ¿En verdad habían más historias así de buenas? ¿Cuáles, dónde?

Cortázar me convirtió a mí en una perseguidora también. Poesía barata, jajaja. Pero cierta.

[Ana Pau De la Borbolla · Rating 4 out of 5]

En sólo 93 páginas llegué a conocer a Johnny Carter, un hombre que pese a todo vicio, a todo error, a todo defecto me cautivó.

[Comfortably · Rating 4 out of 5]

σα να σε βρισκεσαι στη κεντρο της δινης ενος ανεμοστροβιλου..

[Emre · Rating 3 out of 5]

"Müzik beni zamanın dışına çıkartıyordu, ama aslında onu dile getirme yönteminden başka bir şey değildi. Gerçekten ne hissettiğimi bilmek istersen, bence müzik beni zamanın içine sokuyordu. Ama bu zamanın şeyle... bizimle diyebiliriz, bir ilgisi olmadığına inanmak gerekir." Sf:19

"Johnny'ye imreniyordum, aynı zamanda da yeteneklerini böyle heba ettiği için öfkeleniyordum, yaşamındaki baskının nedeni olan sağduyusuzluğun böyle aptalca birikmesine." Sf:36

"Kendilerini bilge sanıyorlar çünkü bir sürü kitabı bir araya toplayıp hepsini yalayıp yutmuşlar. İçimden gülmek geliyor çünkü aslında iyi çocuklar, eğitimini aldıkları şeye, yaptıkları şeyin çok zor ve derin olduğuna inanıyorlar. Sirk de böyledir Bruno ve bizler için de aynı şey geçerli. İnsanlar bazı şeylerin zorluğun zirvesinde olduğunu sanıyorlar ve bu nedenle trapezcileri ya da beni alkışlıyorlar. Neler hayak ettiklerini bilmiyorum, belki iyi çalmak için kendimi paraladığımı ya da trapezcinin her sıçrayışta tendonlarını yırttığını. Aslında gerçekten zor olan şeyler öylesine farklı ki. İnsanların her istediklerinde yapabildiklerini sandıkları şeyler bunlar. Kedi veya köpeğe bakmak, onları anlamak gibi örneğin. İşte asıl zorluk bunlar, hem de büyük zorluklar." Sf:51

[Ali Najafy · Rating 1 out of 5]

باید اعتراف کنم هیچی از کتاب و سیر داستان نفهمیدم
به معنی دقیق کلمه « هیچی »
و واقعا ناراحتم از این موضوع، چون طبق تعریف و تمجیدهایی که شنیدم خولیو کورتاثار یکی از غول‌های ادبیات آمریکای لاتین محسوب میشه و چ حیف !!

نمی‌دونم مشکل از من بود یا ترجمه
ولی تو صفحه اینستاگرام نشر نو رو که چک می‌کردم، کامنت افرادی رو دیدم مثل خودم که کتاب رو گرفته بودن و نتونسته بودن بفهمن یا کتاب رو تموم کنن با اینکه کل کتاب چند صفحه هم بیشتر نیست !


من تقریباً اون یک ستاره هم که دادم برای تصویرهای گرافیکی سیاه و سفید کتاب بود که برام واقعا جذاب و چشم‌نواز بود، خلاصه توصیه می‌کنم اگه میخواهین این کتاب رو بخرید قبلش حتمااااااااااا چند صفحه‌ای ازش با دقت بخونید و ارزیابی کنید

[Ele0n0ra · Rating 3 out of 5]

Que se puede decir mas alla de "es Cortazar". Bien escrito, bien llevada la historia pero me aburrio bastante, demasiada cotidianeidad para mi gusto.

[Gerhard · Rating 3 out of 5]

Der Absturz eines genialen Jazz-Musikers ist Gegenstand dieser Erzählung. Es stellt sich die Frage, wer ist der Verfolger? Ist es der Musiker oder sein Freund bzw. Biograph.

[Nicoletta Furnari · Rating 4 out of 5]

Julio Cortázar è uno scrittore argentino piuttosto poliedrico che, con il supporto di alcune particolari tavole di José Muñoz, ha dedicato questo racconto lungo alla commemorazione di un grandioso e talentuoso sassofonista, Johnny Carter (alter ego narrativo di molte celebrità del jazz nonché esplicito omaggio a Charlie Parker).
L’io narrante è il suo critico e amico Bruno che, con il compito di redigere la sua biografia, lo affianca costantemente fino a raggiungere con un lui un livello di intimità tale da diventare quasi l’incarnazione della sua coscienza, una coscienza, però, giudicante. Già perché se da un lato Johnny rappresenta la pietra miliare del jazz degli anni Cinquanta, dall’altro la sua esistenza è ormai agli sgoccioli a causa di tutti gli eccessi vissuti: qui il motto è “sesso, droga & jazz”.
Così Bruno, nel suo libro, decide di non «mettere a nudo la sua incurabile schizofrenia, il sordido sfondo della droga, la promiscuità di quella vita deplorevole»: si limita a porre l’accento sull’arte straordinaria di Johnny, un’arte che trova la sua ragion d’essere nelle fughe dell’improvvisazione ma che per Johnny non rappresentano una fuga dalla realtà, bensì l’inseguimento di una via che solo lui vede e considera degna di essere percorsa.
L’”INSEGUITORE” è quindi un intimo viaggio nei pensieri e nella vita di due personaggi diametralmente opposti ma complementari, un susseguirsi di profonde riflessioni che, di rimando, l’autore affida a chi legge perché, come lui, possa immergersi in una realtà in continuo divenire e dalle infinite interpretazioni.

[Hossein · Rating 3 out of 5]

ترجمه‌ش چنگی به دل نمی‌زد...

[Larnacouer de SH · Rating 2 out of 5]

Bu sefer olmadı be hocam.