என் சரித்திரம்

by உ.வே. சாமிநாதையர்

டாக்டர் உ.வே.சா.

Genres: Biography

776 pages, Paperback

First published January 1, 1950

About the author

Uttamadhanapuram Venkatasubbaiyer Swaminatha Iyer (19 February 1985 - 28 April 1942) was a Tamil scholar and researcher who was instrumental in bringing many long-forgotten works of classical Tamil literature to light. His singular efforts over five decades brought to light major literary works in Tamil and contributed vastly to the enrichment of its literary heritage. Iyer published over 90 books in his lifetime, on a variety of matters connected to classical Tamil literature, and collected over 3,000 paper manuscripts, palm-leaf maunscripts and notes of various kinds. He is affectionately called Tamil Thatha (literally, "Tamil grandfather")

Reviews

[Arvind Srinivasan · Rating 5 out of 5]

How many times have you felt bad after the book finishes? How many times have u missed a book like missing a friend or person? Such feeling is what I got after finishing the book. It makes u get so involved into u.ve.sa's world. It feels more like sharing a conversation with u.ve.sa than reading an auto-biography. Which is a very difficult thing to achieve.

The way u.ve.sa starts the book explaining about his place of birth, the people around him, his family and the ancestors of his family sets the tone for us to understand him better. I know how I should start in case I write a biography of some one. Without this part it is difficult to understand the person, his character and behavior. Actually these make us get more close to him as a person and also helps us understand about people and their life in general in those time.

He continues forward explaining about his schooling followed by gurukulam stay, the different books that he read, the travel that he went through and different challenging situation that he faced and thought process of him during those times. These help us know lot about world in and around south india at those times and stands as a great representative of normal middle class families life during those period. It also gives lot of emphasis on how a teacher was worshipped and how hard it was as a student to identify what he wants and get his want. Hats off to u.ve.sa on being so clear and so matured in his thoughts (even in his small age) and knowing his want.

The last part where he explains in detail on how much strain he took to write the books like seevaga-sindhamani, manimegalai and silapadhikaram. The amount of patience and amount of research that he has done is the only reason because of which we have those gems in tamil today in such a way that people can understand it. The number of places he has gone in search of correct pamplet, the thirst that he had for tamil and the great hard work that he has put for tamil makes the person deserves the name "Tamil Thatha". I feel that he deserves even more recognition for the work that he has done.

Explaining all others I have left out on writing style and the songs (even the songs that he had written on the fly is being specified shows his memory). It was truly a great pleasure to have read the book, now u.ve.sa is one of my close friends and it is such a relationship that this book has established with me. Thanks for the awesome book sir, it is a great lesson for me on how a autobiography should be. It also stands out as an example on how even a autobiography can be made interesting even if it is so long (800 pages).

Go for it to know about my friend - tamil thatha - u.ve.swaminatha iyer and his great contribution to tamil.

[Niranjanah · Rating 5 out of 5]

This is one amazing book that I would recommend all Tamils to read. It is a personal narrative of Tamil thatha u ve sa's life, starting from when he was born till the time he completes the research and publishing of 'Manimegalai'. It mirrors the life and times of people in Tamilnadu of that era.

With a family background that appreciates learning sanskrit and music, u ve sa is only very keen on learning Tamil. After a few futile attempts to distract him from learning Tamil, his dad gives in. The entire family moves and shifts numerous times amidst abject poverty, to places where ever young u ve sa could find a good teacher. Finally he ends up with renowned Tamil vithuvan, MeenakshiSundaram Pillai. From him and with continuos support from Thiruvavaduthurai Mutt, he becomes well-versed in many famous Tamil literary works. During this phase of the book, I was so astounded to know and read about such precious works which I have never heard of thus far.

At one point his teacher passes away, and young u ve sa continues learning and teaching from the mutt. He travels far and wide in TN with the mutts pontiff, Subramanian Desikar, and meets well known Tamil vithuvans and pandithars. A well wisher Thiagaraja Chettiar recommends that he teach at the Kumbakonam college, and u ve sa finally leaves to become a professor. The mutt continues to support and nurture him.

During this time he meets Salem Ramaswamy Mudaliar(a Tamil enthusiast and socialist) who encourages him to concentrate on classics/sangam works of Tamil. This chapter where they meet, titled "Enna Prayosanam/What use?" Is an interesting read.

In the continuing chapters u ve sa tirelessly researches and publishes every classic in paper print. We must note that, those were days of palmyra scripts, and no two copies were the same as they were manually copied thus giving way to errors. U ve sa travels to various towns in search of copies so that he could compare and establish facts, about which he has written about in a few continuous chapters, and makes for an amazing read. When we read about his musings about the lost-forever Tamil literary treasures due to negligence and incompetencies of people, we also do feel his loss as our own.

He is continually criticised and there is so much of foul-play involving his research about which u ve sa has recorded in detail. This makes us wonder about the crookedness of people in any age that we live in. After all, no one of them could give us such sangam treasures for us to keep and boast forever.

And what did this book do for me?? It registered the fact in my mind again, that for everyone, no other language is richer and sweeter than their native language. It made me realise again that Tamil has so much to offer to anyone who attempts to appreciate its works, and all we have to do is to immerse ourself in to it.

I strongly hope that people who get a chance to read this autobiography, appreciate it as much as I did.

[Seegalahalli Nethaji · Rating 5 out of 5]

⛱⛱⛱ *உ* ⛱⛱⛱

*தேடலின் விதை -1*

நமது ஒரு சில தேடல்கள்தான் வாழ்க்கையில் திருப்பு முனையாக அமைகிறது. இவ்வகையான தேடல்கள் பல வகைப்படும்.

நிம்மதி தேடல், செல்வத்தின் தேடல், அறிவு தேடல், விண்வெளி தேடல், கடவுளைத் தேடல், நான் யார் என்ற தேடல், இப்படி பலருக்கு வெவ்வேறு வகையான தேடல்கள் இவ்வுலகில் உண்டு.

சில சமயம் நம் மனதில் உள்ள விடை அறியா கேள்விகளே நம்மின் தேடலுக்கு விதையாக அமையும். வேறு வேளைகளிலோ, தேடல் இன்னது என தெரியாமலே தேடிக் கொண்டிருப்போம். அனைத்து தேடல்களும் ஏதோ ஒரு முடிவையோ, தெளிவையோ அவ்வப்போது அறிவிக்கும். அந்த தெளிவில் கற்ற பாடங்கள் ஒருவருக்கு தன்னை மேம்படுத்திக் கொள்ள உதவி புரியலாம்.

ஆனால் நமது நாயகரின் தேடலோ உலகில் உள்ள உன்னதங்களின் தலையாய பொருளை பாருக்கு காட்டியது.

அவர் என்ன தேடினார்? தேடியவர் யார்?
எந்த ஊர்க்காரர்?

உத்தமதானபுரம், பசுமையும், வியர்வையும் நிறைந்த ஊர். நம் நாயகரின் சொந்த ஊரைப்பற்றி அவரின் சொந்த வரிகள் இதோ,

"
*இவ்வளவு ரூபா யென்று கணக்கிட்டுச் சொல்லும் ஆஸ்தி அந்த காலத்து உத்தமதானபுர வாசிகளிடம் இல்லை;
ஆயினும் நீரும் நிழலும் தானியங்களும் இருந்தன.

அவர்களுடைய வாழ்க்கையில் வேகம் காணவில்லை; அதனால் ஒரு குறைவும் வந்துவிடவில்லை. அவர்களுடைய உள்ளத்தில் சாந்தி இருந்தது.* "

நம்மில் பலர் நிம்மதி எப்படி இருக்கும் என்ற மனத் தோற்றம் இல்லாமலே ஊர் ஊராய் தேடி அலைகிறோம். உத்தமதானபுரத்து மக்களோ நிம்மதியை தனி புறப் பொருளாக அமையக்கூடியது, தேட வேண்டிய பொருள் என பாவிக்காமலே அதனை அங்கமாகக் கொண்டு வாழ்ந்துள்ளனர் என்பதை நம் நாயகரின் குறிப்பு உணர்த்துகிறது.

இவ்வளவு அழகான ஊரையும், அந்த ஊரில் பிறந்த நமது நாயகரோடும் அவர் வாழ்ந்த காலத்தில் அவரோடு வாழ்ந்து பார்க்க முயலும் முயற்சி இது.

🏹 *கடையாணியார் சீ.நே.பி*

*தேடலின் விதை - 2*
*உத்தமதானபுரம் - தொடரும்*

⛱⛱⛱ *உ* ⛱⛱⛱

[Aravind · Rating 5 out of 5]

இன்று தமிழ் மொழி உலகின் செம்மொழிகளில் ஒன்றாக கருதப்படுகிறது. இன்றைய நூற்றாண்டுகளுக்கு இதனின் வளமையை ஆழமாக தோண்டி வெளிக்கொணர்ந்தவர்களில் உ.வே.சா அவர்களின் பங்கு முதன்மையானது. பணம்,பட்டம்,புகழ் போன்ற எந்த நோக்கமும் இல்லாமல் தமிழன்னைக்கு செய்யும் தொண்டாகவே கருதி இரவு பகல் பாராமல் செய்த ஆராய்ச்சிகளையும், ஏடு தேடி அலைந்த அனுபவங்களையும் மிகவும் எளிய நடையுடன், சுவாரஸ்யமாக தன் சரித்திரத்தை வெளிக்கொணர்ந்து இருக்கிறார். அதுமட்டும் அல்லாமல் ஏறத்தாழ 200 வருடங்களுக்கு முன்னால் நம் மூதாதையர்கள் வாழ்ந்த வாழ்க்கை முறைகளையும், வறுமை நிலைகளையும், கலை மீதுள்ள அவர்களின் பற்று, தெய்வ பக்தி ஆகியவற்றயும் அழகாக அறியச் செய்கிறார். அவர் ஆசான் மீனாட்சி சுந்தரம் பிள்ளை அவர்களுடன் வாழ்ந்த நாட்களை நினைத்தால் எனக்கு இன்றும் மயிர் கூசுகிறது!

பழைய உலகத்தை புதுமையாய் எனக்கு தந்த தமிழ் தாத்தா அவர்களுக்கு கோடி கோடி நன்றிகள். இம்மொழியின் பால் சிறிதளவு ஆர்வமோ,பற்றோ வைத்திருப்போர் ஓர் முறையேனும் படிக்க வேண்டிய நூல் இது.

[Krishnamurthy Sankaranarayanan · Rating 5 out of 5]

The grand daddy of Tamil Literature paints the life of late 19th century with so much clarity in simple Tamil. I was especially amazed to learn that in those days 1) marriage expenses were entirely borne by the groom side and bride's parents were spending only for the cost of mangalsutra; 2) the parents of boys were more worried about their sons getting married before the age of 15 and the parents of girls were not concerned so much since they knew that there will be heavy demand for their daughters in the marriage market. How it changed within probably 50 years next?

The general pubic were able to appreciate the nuances of literature and were taking care of poets to a certain extent. Orthodox were not willing to travel by train still then. Walking was general mode of travel to most of the places and covering 20-30 miles by walk was common in those days....

Amazing book...

[Prabhu R. · Rating 5 out of 5]

Amazing doesn't even begin to describe it. U.Ve.Saminatha Iyer fondly called as Tamil Thaatha dedicated his entire life for the searching of the old palm manuscripts, sanitizing them and publishing them after correcting for errors in the copies in the manuscripts. He had a minimal salary as a Tamil teacher, yet his undaunting desire, dedication and effort to revive the old Tamil treasures that speak of a civilization that was very old yet more mature and wise. Had it not been the efforts of Tamil Thaatha, we would not have known about these great works. The entire Tamil people of this and the future generations owe to this great scholar.

Even with his meagre salary, he travelled to many places in search of the manuscripts. He acknowledges the help he received from various people throughout his research and publication. He reveres his teacher Mahavidhvaan Meenatchi Sundaram Pillai and the heads of the Thirvaavaduthurai aadhenam Subramani Desikar from who he learnt his Tamil.

This autobiography is a must read for all Tamil Enthusiasts and I hope to read it again and refer it most often. We are greatly indebted to his efforts. But the sad part is we as Tamil people have failed to preserve the house he lived. It was demolished by some buyer and another construction raised. Even the government did not take any measures to preserve the house he lived.

[Yogendrakumar Swaminathan · Rating 5 out of 5]

சுய சரித்திரங்கள் எழுதியவர்களைக் குறித்த வரலாறாக அறியப்படினும், உண்மையில் அது அவர்களின் ஜன்னல் வழி உலகைப் பார்ப்பது போன்றே உள்ளது. உ.வே. சாவின் ஜன்னல் வழியே உலகைப் பார்த்தது ஒரு மாறுபட்ட புதிய அனுபவமாய் இருந்தது. அவர் வாழ்ந்த காலம் ஆங்கிலேய ஆட்சிக் காலம். அவர் தன் வரலாற்றை எழுதிய காலம் தந்தைப் பெரியாரின் காலம். காந்தியின் காலம். இது பற்றி எதுவுமே சரிதத்தில் இல்லை. அந்த ஜன்னல் வழி காணப்படுவது முழுதும் தமிழும் பக்தி இலக்கியமுமே. கவிதையும் கவிதை செய் முறைகளுமே. அவரின் ஜன்னல் வழியே தெரியும் வீதியல் நடப்பவர்கள் முழுதும் தமிழ் புலவர்கள் மட்டுமே. தமிழை மட்டுமே சுவாசித்த ஒருவரின் ஜன்னல் வழியாக உலகைப் பார்த்த அனுபவம் கிடைத்தது. அருமையான மொழி நடை. முடிவு பெறாத சுய சரிதையில், இறுதிப் பகுதியாய் சீவக சிந்தாமணியை அவர் தொகுத்துப் பதிப்பித்த அனுபவம் விரிகிறது. தமிழுக்கு அவர் ஆற்றிய பங்களிப்பு மகத்தானது என்பதை மறுக்க முடியாது.

[Subramanian Umasankar · Rating 5 out of 5]

தமிழ் தாத்தா உ.வே.சாமிநாதய்யர் என்னும் மாமனிதரின் சுயசருதையைப் படிக்கும் வாய்ப்பைப்பெற்றேன். அவரின் கடின உழைப்பால் அழிவின் விழிம்பில் இருந்த பல சங்ககால நூல்களை மீட்டெடுத்து தமிழுக்கு உயிரூட்டியவர் என்பதை மட்டும் முன்பு அறிந்திருந்ததுண்டு. ஆனால் அந்த அளப்பரிய சாதனையைச்செய்ய உறுதுணையாக இருந்தது கடின உழைப்பு மட்டுமின்றி அவரது சிறந்த குணமும் என்பதை இந்த நூலைப் படித்ததின் மூலம் உணர்ந்தேன்.

மிகவும் ஆசையாய் படித்து முடித்த முதல் புத்தகம்.

[Sambasivan · Rating 5 out of 5]

தமிழுக்கு யாரும் இத்தகைய சிறந்த தொண்டு செய்தாரில்லை.

The greatest auto biography that I have ever read. That says a lot.

The fact that this was written over 85 years ago makes it even special.

Every person who can read Tamil should read.

[Vaijayanthi · Rating 5 out of 5]

Must read for all those who have, and continue to read Tamil.

[Praveen · Rating 5 out of 5]

this book is awesome!i read it again and again! everyone in Tamil Nadu should read this book at least once!

[Mohan · Rating 5 out of 5]

Inspirational 😍😍

[Vijayanarasimhan Ka · Rating 5 out of 5]

This book is such an experience! I felt that I lived along with this great man! Such beautiful and captivating narration. A must read for anyone who calls themselves a Tamil!

[Rohan Rajesh · Rating 5 out of 5]

Man clearly loves Tamil. Also provided great insight into his process for recovering and translating lost ancient texts

[Saravana Sastha Kumar · Rating 5 out of 5]

An exceptional life and a god-send for the protection and revival of tamizh language.

[Chandri Krishnan · Rating 5 out of 5]

En Charitram (My Autobiography) by U. Ve. Swaminatha Iyer

UVeSa, as he is commonly known, is a Tamil scholar, who researched and published long lost Tamil classics in the late 19th and early 20th century. In this eminently readable book, he meticulously details his family origins, early life of poverty, the love of Tamil that leads to him becoming a professor of Tamil and the extraordinary battle to publish the first few Tamil classics (story ends at 1899), since he passed away in 1942 before he could complete the rest.

The narration is centred around Kumbakonam and Chennai, a provincial town and the regional capital of British India. During a time when learning English or Sanskrit would have lead to a comfortable life, UVeSa's love of Tamil leads him to an early itinerant lifestyle and frantic attempts to learn Tamil from a few teachers in villages near Kumbakonam. He finally lands at Thiruvadudurai monastery, when the legendary Tamil scholar Meenakshi Sundaram Pillai takes him as his student. After his unexpected demise, the monastery's head Subramaniya Desikar becomes his patron. He lands a job as Tamil professor of Government Arts college in Kumbakonam.

His focus shifts from Hindu religious Tamil texts to Tamil classics (Sanga ilakiyam). He starts with Jeevaka Sintamani, a 10th century Jain text. He collects palm leaf manuscripts of the text and its commentary from various sources. He learns about the religion from practising Jains to do justice to understand the text. He catalogs the sources, cross references them, corrects multiple mistakes and finally publishes Sintamani in 1887.

This leads to further interest in ancient Tamil classics like Pathupattu, Purananuru, Silappadikaram and Manimekalai. UVeSa travels around Tamil Nadu for years to collect the palm leaves. These classics are comparable to Greek classics like Iliad/Odyssey and they would have been very well lost if not for his efforts (one of the classics, Valayapathi is lost forever).

What stands out in the story is that the love of Tamil transcends castes (brahmin, mudaliyar, pillai, chettiar), religions (christians and muslims help UVeSa), language (few Telugu speakers are featured), countries (British and French researchers are introduced as well). UVeSa also describes his interactions with Tamil stalwarts like G. U. Pope, Manonmaniyam Sundaram Pillai, Surya Narayana Sastry, Mayuram Vedanayagam Pillai. This truly must have been the defining age of Tamil classical renaissance.

This is a man who dedicated his entire life to Tamil. He was instrumental in having Tamil recognised as a classical language. He also unleashed a torrent of interest in Tamil research. It is highly surprising that this story is unknown even in Tamil Nadu in India, where Tamil holds a special place amidst Hindi and English.

[Sudharsan srinivasan · Rating 4 out of 5]

தாமதாகப் படிக்க ஆரம்பித்த புத்தகம். முன் கூட்டியே படித்திருக்கலாம் என்றே தோன்றியது. உ.வே. சா தமிழ் தாத்தா என்றழைக்க முற்றிலும் தகுதி உடையவரே.

இச்சுயசரிதை மூலம் 19ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்த வாழ்வுமுறை நன்கு விளங்குகிறது. முற்பகுதியில் அதாவது உ.வே.சா தமிழ் பயிலும்பொழுது குருகுல கல்வி முறையின் பலன்களும் கிராம திண்ணைப் பள்ளியின் செயல்பாடும் நன்கு புலப்படும். அந்தக் காலத்திற்கே நம்மைக் கொண்டுச் சேர்த்திருப்பார்.

திருவாவடுதுறை மடத்தின் பெருமை அறிய முடிகிறது. மீனாட்சி சுந்தரம் பிள்ளையும் சன்னிதானம் சுப்ரமணியத் தேசிகரும் சிவபதம் அடையும் பகுதிகள் நம்மையும் கலங்க வைக்கின்றது. அக்காலத்தில் வைணவ சைவ மடங்களும் சம்ஸ்தானங்களும் தான் தமிழ் பயில்வோர்க்குப் பெருந்துணையாக இருந்தது.

இன்றோ சமஸ்த்தானங்கள் அழிந்து விட்டன. பெயர் அளவிற்கு சில இருக்கின்றன. மடங்களும் வலுவிழந்து தன்னை காப்பாற்றிக் கொள்ளும் பேராட்டத்தில் இருக்கிறது. தமிழ் பயில்வோர்க்கு அது வாழ்வாதாரமாக இருக்கும் வரைக்கும் தமிழ் வளர்ந்தது. இன்றோ நிலைமை வேறு. மரபு கவிக்கும் சரி தமிழ் எழுத்திற்கும் வாசகர்கள் குறைந்துக் கொண்டே போகிறது. ஆங்கில மோகம் தோற்றிய காலத்தை உ.வே.சா சரித்திரம் மூலம் தெரிந்து கொள்ள முடிகிறது.

ஆரம்ப பகுதி விளக்கமாக எழுதிய உ.வே.சா குறிப்பிட்ட பகுதிக்கு மேல் அவசரமாக ஓடுகிறார். தன் சரிதை எழுதி முடிக்கும் முன் சிவ பதம் அடைவாரென நினைத்தாரோ தெரியவில்லை. அப்படியே அது மெய் ஆயிற்று.

சங்க பாடல் இன்று அச்சிலும் ஆராய்ச்சியிலும் இருக்க வழிவகுத்தார் அது உருவான கதை சுவாரஸ்யமாக இருந்தது.

அவர் வெண்பா எழுதிப் பழகும் பகுதியில் நானும் வெண்பா முயற்சி செய்தேன். அவரைப் பார்த்து எனக்கு இருந்த தமிழ் ஆர்வம் அதிகரித்தது என்று தான் சொல்ல வேண்டும். அவர் காலத்தில் பிறந்து அவருக்கு மாணாக்கராகப் படித்திருக்கலாமே என்றேத் தோன்றுகிறது.

தனக்கு வேண்டிய ஒன்றை இரவு பகல் பார்க்காமல் தேடி தேடி பெற வேண்டும் என்பதே அவரிடம் நாம் கற்க்கும் முக்கிய பாடம். தனக்காகவும் அவர் தேடவில்லை தமிழுக்காகத் தேடினார்.

தமிழில் ஆர்வம் உள்ளோர் கட்டாயம் படிக்க வேண்டிய புத்தகம்.

[சேது பாலா]

என் சரித்திரம்
-உ.வே.சாமிநாதையர்

தமிழ்த் தாத்தாவின் தன்வரலாற்று(சுயசரிதை) நூல் இது. பாதி நூல் வரையில் தான் இது தாத்தாவின் வரலாற்றைக் கூறுகிறது. மீதியோ, இதோ என்னவெல்லாம் கூறுகிறது பாருங்கள்...

தமிழன்னை மீண்டும் தன்னைக் குழந்தையாகச் செய்துகொண்டு தன் பிள்ளைகளின் கைகளில் தவழ்ந்த வரலாற்றைக் கூறும் நூல் இது.

யார் கண்ணுக்கும் புலப்படாமல் கிடந்த செந்தமிழ்ச் செல்வக் களஞ்சியம், தன்னைக் கண்டெடுக்கச் சாமிநாதன் வருவான் என்றறிந்து காத்திருந்தது போல், தேடத் தேட ஐயருக்குக் கிடைத்துக்கொண்டே இருந்த வரலாற்றைச் சொல்லும் நூல்.

பல முதுபெரும் தமிழறிஞர்களைப் பற்றியும், பிறர்க்குதவும் நற்செயலைக் கண்ணாக மதித்துப் போற்றும் நல்லுள்ளம் கொண்டோரைப் பற்றியும், பிறப்பால் தமிழோடு எவ்வகைத்தொடர்பும் இல்லாதிருந்தும் தமிழ் மீது தீராக் காதல் கொண்டிருந்த சில வெளிநாட்டன்பர்களைப் பற்றியும் கூறும் நூல்.

சாமிநாதையர் தன் பதிப்பு வேலையைத் தொடங்கிய காலத்தில் நிகழ்ந்த பல நிகழ்ச்சிகளை விரிவாகக் கூறும் நூல்.

ஆக இது தாத்தாவின் வாழ்க்கை வரலாறு மட்டுமன்று. தமிழ் நூல் பலவற்றைப் பாரறிந்த வரலாறும் ஆகும்.

நம் அனைவரைப் போல் தாத்தாவிற்கும் அவரது இளமைக்கால நிகழ்வுகள் பசுமை நிறைந்து நெஞ்சிற்கு நெருக்கமாகவே இருந்திருக்கின்றன. அவர் தம் ஊரைப் பற்றி நினைக்கையில் சிறு பிள்ளையாக இருந்த நாட்களில் சுற்றித் திரிந்த காட்சிகளே அவர் மனத்துள் விரிகின்றன.

இவரது தாய் வழித் தாத்தாவிடமிருந்து சிவன் மீது பற்று கொள்ளும் இயல்பு இவருக்கு வாய்த்தது. 24 மணி நேரமும் சிவ சிந்தனையிலே மூழ்கியிருக்கும் அவரிடம் இருந்து பெற்ற அந்நற்பண்பைத் தன் வாழ்நாள் முழுவதும் பின்பற்ற முடிவு செய்தார் உ.வே.சா.

இசைக் குடும்பத்தில் பிறந்த அவர் இயல்பாக இசையில் கொண்ட நாட்டத்தை விடத் தமிழ் மேல் கொண்ட பற்று அதிகமாயிருந்ததற்குக் காரணம் தமிழன்னையின் தண்ணருளே அன்றி வேறு காரணம் யாதாயிருக்க இயலும்? இவர் உள்ளத்தை அறிந்த இவரின் தந்தை, தமிழ் கற்பிக்கும் ஆசிரியர்கள் இருக்கும் ஊர்தோறும் தேடித் தேடித் தம் குடும்பத்தோடு குடிபெயர்ந்து இவருக்குத் தமிழ்க்கல்வி அளிப்பதற்காகச் செய்த முயற்சியைப் படித்தறியும் பொழுது,

தந்தை மகற்காற்றும் நன்றி அவையத்து
முந்தி யிருப்பச் செயல்

என்ற திருக்குறளுக்கு இவரே சிறந்த சான்றாளர் என்று தோன்றுகிறது.

கிடைத்த வாய்ப்பை எல்லாம் பயன்படுத்திக் கொண்டு தமிழோடு வளர்ந்து வந்தார் சாமிநாதையர். இன்று போல் அன்றும் தமிழ்க்கல்வியால் பயன் இல்லை என்று சொல்வோரே மிகுதியாகக் காணப்பட்டனர். அதை எல்லாம் மீறி ஐயரின் தந்தையார் அவருக்குத் தமிழ்க்கல்வி அளிக்கத் தம் வாழ்வையே முதலாக்கினார்.

சாமிநாதையர், தமக்குள் முதல் முதலில் தமிழ் விதையை விதைத்தவராகத் தம் ஆசிரியர்களுள் ஒருவரான சடகோபையங்காரைக் குறிப்பிடுகிறார். அவர் எவ்வாறு தம்மைத் தமிழின் பால் ஈர்த்தார் என்ற செய்தி சாமிநாதையர் சொற்களில் இதோ,

"பொம்மை(பாவை)களைக் காட்டிக் குழந்தைகளைக் கவர்வது போலச் செய்யுட்களின் நயத்தை எடுத்துக் காட்டி என் உள்ளத்துக்குள் அந்த இளம்பருவத்தில் தமிழ் விதையை விதைத்தவர் அவரே"

அதன்பின் நற்றமிழ்ப்பெருந்தகை மீனாட்சி சுந்தரம்பிள்ளை அவர்களுடன் இருந்து அல்லும் பகலும் தமிழ் கற்று வந்தார் உ.வே.சா. அவர்கள். அப்பொழுது முதன் முறையாகத் தம் தாய் தந்தையரை விட்டுப் பிரிந்திருக்கும் நிலை சாமிநாதையருக்கு ஏற்பட்டது. அக்குறையைப் போக்கும் வகையில் பிள்ளையவர்களே தாயும் ஆசிரியருமாய் இருந்து சாமிநாதையரைப் பார்த்துக்கொண்டார். அப்பெருந்தகைக்கு ஏற்ற மாணவனாய் இருந்த சாமிநாதையரின்பால் இயல்பாகவே தாயன்பு சுரந்தது அக்கல்விமானுக்கு. அவருக்குப் பாடம் சொல்வதும், இவருக்குப் பாடம் கேட்பதுமே வாழ்வாக இருந்து வந்தது. சாமிநாதையர் தாம் நினைத்தது எய்தப் பெற்றவராய் மகிழ்வுடன் வளர்ந்தார்.

பிள்ளையவர்களின் வாயிலாகச் சாமிநாதையருக்குத் தியாகராசச்செட்டியாருடைய தொடர்பும், திருவாவடுதுறை மடத்தின் அப்போதைய சன்னிதானமாகிய சுப்பிரமணிய தேசிகரின் தொடர்பும் கிடைத்தன. அப்பால் பிள்ளையவர்கள் மடத்தில் வந்து தங்கிப் பாடம் சொல்லும் நாட்களில் தேசிகரும் சாமிநாதையரின் பால் பேரன்பு கொண்டார்.

சாமிநாதையரின் வாழ்வில் முதல் பெருந்துன்பம் பிள்ளையவர்கள் இறப்பு. தாயாய்த் தம்மைக் காத்தும், ஆசிரியராய்த் தமக்கு அறிவூட்டியும் வந்த பிள்ளையவர்களின் இறப்பு தாங்கவொண்ணாத் துயராக இருந்தது ஐயருக்கு. இருப்பினும் அதன் பின், திருவாவடுதுறை மடத்துச் சுப்பிரமணிய தேசிகர் சாமிநாதையரை மிகவும் அன்போடு பார்த்துக்கொண்டார். இப்படி இருக்கையில் ஒரு நாள் கும்பகோணம் கல்லூரியில் தாம் பார்த்துக்கொண்டிருந்த வேலையை ஐயருக்கு வாங்கிக் கொடுக்கிறார் தியாகராசச் செட்டியார்.

அதன்பின் ஒரு நாள் சேலம் இராமசாமி முதலியாரின் தொடர்பு ஐயருக்குக் கிடைக்கிறது. இதுவரை ஐயர் கற்ற கல்வி யாவும் ஒன்றுமில்லை என்பது போல் இராமசாமி முதலியார் அவருடனான முதல் சந்திப்பில் கூறுகிறார். இதுவே ஐயர் வாழ்வை அடியோடு புரட்டிப் போட்ட நிகழ்வு.

அதுவரை தன் மடியில் அவள் பிள்ளையாகிய சாமிநாதையரை அமர்த்திக்கொண்டிருந்த தமிழன்னை, தானே குழந்தையாகித் தம் மக்கள் கையில் தன்னைத் தவழவிடும்படி சாமிநாதையரைக் கொண்டு செய்வித்தாள்.

ஏடு தேடி அலைந்த போது, ஐயர் பட்ட இன்னல்கள் ஆயிரம். படாத பாடுபட்டு ஏடுகளைப் பெற்றபின் பாடு ஓய்ந்ததா என்றால் அது தான் இல்லை. அதன் பிறகு தான் இருந்தது மிகப் பெரிய குழப்பம். ஒரே நூலிற்குப் பல ஏடுகள் கிடைத்தாலும் அவற்றிலிருந்து சரியான பாடத்தைக் கண்டறிவது அவ்வளவு எளிதாக இல்லை. இதில் பல சுவடிகள் பெரும்பாலும் முழுமை பெறாமலும், சிதைந்தும், எழுதியவர் மனம் போன போக்கில் எழுதியவாறும் இருந்தன. இதை விடப் பெரும் சிக்கல் அந்தப் பழங்காலச் செய்யுளுக்கெல்லாம் பொருள் காண்பது. ஐயரைப் போன்ற பெரும் கல்விமானுக்கே தமிழில் இயற்றப் பெற்ற நூல்கள் தானே என்று எளிதாய்ப் பெருள் சொல்லக்கூடியவாறு அந்நூல்கள் இல்லை. காரணம் ஒவ்வொரு நூலில் உள்ள வெவ்வேறு சமயக் கருத்துக்களும் வரலற்றுச் செய்திகளும். சீவக சிந்தாமணியைப் பதிப்பிக்கும் பொழுது சமண சமயத்தைப் பற்றிய அறிவை அடையச் சமணர்களின் துணையை நாடினார் ஐயர். அதே போல் மணிமேகலையைப் பதிப்பிக்கப் பௌத்த சமயத்தின் அறிவு இன்றியமையாததாய் இருந்து. இப்படி எண்ணற்ற சிக்கலை அரிதின் முயன்று வெற்றி கண்டுத் தம் பதிப்பு வேலையைச் செய்து நந்தமிழணங்கிற்கு நற்றொண்டு ஆற்றியுள்ளார் சாமிநாதையர்.

ஐயரது கல்விக் காலத்தைப் படிக்கும் பொழுது இதுபோல் ஒரு வாழ்வு நமக்குக் கிட்டாதா என்ற ஏக்கம் மேலிடுகிறது. ஆனால் பிற்பகுதியில் அன்னைத் தமிழுக்கு அருந்தொண்டாற்ற அவர் செய்த செயல்களை எல்ல��ம் படிக்கையில் இதற்காகத் தான் தமிழன்னை தன் மடியில் வைத்து இளம் பருவத்தில் ஐயரை வளர்த்துவந்தாள் என்பது தெளிவாகிறது.

வாழ்வே தமிழாக வாழ்ந்த ஐயரின் வாழ்க்கை வரலாறு பருகப் பருக இனிக்கும் தேன்போல், படிக்கப் படிக்க இன்பம் தரும்.

நற்றமிழணங்கின் அணிகலனாய் விளங்கிய, படிப்பாரற்றுக் கிடந்த செந்தமிழ் நூல்கள் பலவற்றை ஐயர் ஒளி விளங்குமாறு துலக்கி, பொருள் விளங்குமாறு பதிப்பி��்து, மீண்டும் தமிழணங்கிற்கு அணிவித்த கதையை அனைவரும்,

படித்தின்புறுக!

நூலைப் படித்து முடிக்கும் நிலையில் நான் இயற்றிய ஒரு வெண்பா இதோ,

ஏடுகள் தேடியலைந் தின்னல் பலவுற்றுப்
பாடுபட்டுப் பன்னூல் பதிப்பித்தாய் நாடு
புகழ்சாமி நாதப் புலவதமிழ் ஆய்வு
திகழ்வர லாறெமக்குச் சீர்

தாத்தாவே துணை🙏🏻

[Arun Datchan · Rating 4 out of 5]

I'm very sure that, this is most important book i read this year.

[Ravi Chander]

En Sarithiram in Tamil actually translates to "My History".
Not the misspelled 'autobiography'

I am listening to the audio book as my Tamil reading ability is rudimentary.

[Balaji · Rating 5 out of 5]

Must read

[Srinivasan Balakumar · Rating 4 out of 5]

This book which appeared as a weekly serial in the Tamil Weekly Ananda Vikatan from the year 1940, was subsequently published as a book in the year 1950. There were about 8 subsequent editions.

This is the autobiography of Uthamadhanapuram Venkatasubbaiyar Saminatha Ayyar born on 19-2-1855 and lived upto 28-4-1942. In the early years of his life he worked hard to learn Tamil Literature, Grammar etc., from various teachers, when there were no organised schools to teach Tamil. Finally he became the student of Mahavidwan Tirusirapuram Meenakshisundarm Pillai. After that he worked as Tamil teacher in Kumbakonam Collage and moved on to Madras as a Professor of Tamil in the Presidency Collage.

The biggest service that he did was that he went in search of Tamil literature, which till then was being learned only through memory or from a few palm leaf manuscripts. He wandered all over Tamilnadu, collected the palm leaf manuscripts, edited and compiled the logically and published them on print media. The now famous Sangam Literature, Five Great Epics (Imperum Kaapiyam) and other literature came to light only due his untiring efforts. This autobiography explains in detail, the efforts he had to take, the pains he suffered and the resultant victory he achieved in his goal.

The publishing house he established, is still continuing the service he started.

[G ENIYAN · Rating 5 out of 5]

Excellent one

Great book to know the origins of old Tamil books. It also shows how much efforts he put to make paper version.

With his efforts, we have all important Tamil literature now.