What do you think?
Rate this book
Отель «У погибшего альпиниста»
"Отель "У погибшего альпиниста". Классика отечественной фантастики XX в.
Увлекательный, завораживающий фантастический детектив братьев Стругацких, который сами авторы называли произведением "заковыристым, многоходовым, с нетривиальной концовкой".
Книга, о которой можно говорить много, но достаточно сказать одно: читать ее безумно интересно!
Увлекательный, завораживающий фантастический детектив братьев Стругацких, который сами авторы называли произведением "заковыристым, многоходовым, с нетривиальной концовкой".
Книга, о которой можно говорить много, но достаточно сказать одно: читать ее безумно интересно!
288 pages, Paperback
First published January 1, 1970
137 people are currently reading
4042 people want to read
About the author
Arkady Strugatsky
514 books1,880 followersThe brothers Arkady Strugatsky [Russian: Аркадий Стругацкий] and Boris Strugatsky [Russian: Борис Стругацкий] were Soviet-Russian science fiction authors who collaborated through most of their careers.
Arkady Strugatsky was born 25 August 1925 in Batumi; the family later moved to Leningrad. In January 1942, Arkady and his father were evacuated from the Siege of Leningrad, but Arkady was the only survivor in his train car; his father died upon reaching Vologda. Arkady was drafted into the Soviet army in 1943. He trained first at the artillery school in Aktyubinsk and later at the Military Institute of Foreign Languages in Moscow, from which he graduated in 1949 as an interpreter of English and Japanese. He worked as a teacher and interpreter for the military until 1955. In 1955, he began working as an editor and writer.
In 1958, he began collaborating with his brother Boris, a collaboration that lasted until Arkady's death on 12 October 1991. Arkady Strugatsky became a member of the Union of Soviet Writers in 1964. In addition to his own writing, he translated Japanese language short stories and novels, as well as some English works with his brother.
Source: Wikipedia
Arkady Strugatsky was born 25 August 1925 in Batumi; the family later moved to Leningrad. In January 1942, Arkady and his father were evacuated from the Siege of Leningrad, but Arkady was the only survivor in his train car; his father died upon reaching Vologda. Arkady was drafted into the Soviet army in 1943. He trained first at the artillery school in Aktyubinsk and later at the Military Institute of Foreign Languages in Moscow, from which he graduated in 1949 as an interpreter of English and Japanese. He worked as a teacher and interpreter for the military until 1955. In 1955, he began working as an editor and writer.
In 1958, he began collaborating with his brother Boris, a collaboration that lasted until Arkady's death on 12 October 1991. Arkady Strugatsky became a member of the Union of Soviet Writers in 1964. In addition to his own writing, he translated Japanese language short stories and novels, as well as some English works with his brother.
Source: Wikipedia
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 491 reviews
September 3, 2022
In the strange hotel there are strange guests… Could it be otherwise?
In the strange hotel strange things begin to occur… With every new day the mysterious atmosphere gets thicker and thicker… The corpse is found… If there is a corpse there must be a murderer… Who is a victim? Who is a culprit?
There are some mysteries we create ourselves… Some enigmas arrive from beyond.
I stopped the car, got out and took off my sunglasses. Everything was exactly as Zgut had said it would be. The inn was two stories high, a yellowish-green color, with a mournful-looking sign hanging over the front porch that read, “The Dead Mountaineer’s Inn.” Deep spongy snowdrifts on either side of the porch bristled with different-colored skis – I counted seven of them, one with a boot still on it. Knobby dull icicles thick as your arm dangled off the roof. A pale face peered out of the rightmost window on the first floor, and now the front door opened and a bald, stocky man wearing a red fur vest over a dazzling nylon shirt appeared on the porch.
In the strange hotel strange things begin to occur… With every new day the mysterious atmosphere gets thicker and thicker… The corpse is found… If there is a corpse there must be a murderer… Who is a victim? Who is a culprit?
“Anything new?”
I nodded.
“Yes. A pistol. Only I didn’t find it – Lel did. Also, I’m an idiot.”
“Hm … Yes. Lel’s a smart dog. What kind of pistol?”
“An interesting one,” I said. “Professional … By the way, have you ever heard of a gun being loaded with silver bullets?”
The owner was quiet for a while, his jaw bulging.
“Your gun is loaded with silver bullets?” he said slowly.
I nodded.
“Hmm … well, I’ve read about it,” the owner said. “People load their weapons with silver bullets when they’re planning to shoot ghosts.”
There are some mysteries we create ourselves… Some enigmas arrive from beyond.
November 27, 2015
3 and a half stars. If I could actually grade with nuance here at Good Reads. *sigh*
This picks up when the science fiction elements finally come into play but getting there takes too long and, in the first part of the book, the Strugatskys seem to be trying too hard to evoke antic farce à la Feydau, Schnitzler or Sturges without providing any actual laughs. Characters are initially eccentric without being especially memorable, and throughout the first half of the book it can be hard to keep track of who did what where and when-even the authors appear to have a bit of a hard time with this leading to some long, dull passages of reiteration and movement tracking. It's only when a genuine ethical dilemma is introduced that the mysterious shenanigans at the Dead Mountaineer's Inn become exciting and both reader and character emotions kick in.
I applaud Neversink and Melville House for translating and publishing this little book and think it's a must for Strugatsky fans, but for novices to these writers, I recommend starting with 'Hard to Be a God' or 'Roadside Picnic" (in their new translations) first.
(And for those looking for a genuinely farcical and cynically dark little novella sending up the "trapped in X location while inexplicable crimes occur" genre, I highly recommend Bioy Casares and Ocampo's Where There's Love, There's Hate, also published by Melville House as part of its Neversink line.)
This picks up when the science fiction elements finally come into play but getting there takes too long and, in the first part of the book, the Strugatskys seem to be trying too hard to evoke antic farce à la Feydau, Schnitzler or Sturges without providing any actual laughs. Characters are initially eccentric without being especially memorable, and throughout the first half of the book it can be hard to keep track of who did what where and when-even the authors appear to have a bit of a hard time with this leading to some long, dull passages of reiteration and movement tracking. It's only when a genuine ethical dilemma is introduced that the mysterious shenanigans at the Dead Mountaineer's Inn become exciting and both reader and character emotions kick in.
I applaud Neversink and Melville House for translating and publishing this little book and think it's a must for Strugatsky fans, but for novices to these writers, I recommend starting with 'Hard to Be a God' or 'Roadside Picnic" (in their new translations) first.
(And for those looking for a genuinely farcical and cynically dark little novella sending up the "trapped in X location while inexplicable crimes occur" genre, I highly recommend Bioy Casares and Ocampo's Where There's Love, There's Hate, also published by Melville House as part of its Neversink line.)
September 25, 2017
Dobra knjiga! Najvise sto mi se svidja kod nje je atmosfera - Hoetl u planini, kamin, piju se vino i viski i rakija, puse se cigare, skija se, jede se u drustvu, igra se bilijar i kocka se :) A kada zelis da se osamis samo odlutas u belinu. Na sve to se nadovezuje "ubistvo" i neobjasnjive situacije koje vecinu gostiju teraju da poveruju u vanzemaljece. Ovaj krimi naucno fantsticni roman je jako dobra razonoda za svakoga dok napolju pada sneg, vi ste u svojoj sobi i pijete domace vino a na gramofonu pici neki dobar doom :)
P. S. Strugacki majstorki pise!
P. S. Strugacki majstorki pise!
September 11, 2016
Ponovno u rukama nakon ... toliko godina i utisak je isti!
Šašavo, dinamično, uvrnuto, vrcavo.
Uživancija!
Šašavo, dinamično, uvrnuto, vrcavo.
Uživancija!
December 1, 2017
If Agatha Christie wrote for The Twilight Zone , you'd have this.
April 20, 2024
Много силен и изпълнен с интересни обрати роман на великите братя Стругацки! „При загиналия алпинист“ е планински хотел, където полицейският инспектор Глебски е отишъл да прекара почивката си. Всъщност, останалите посетители там се оказват доста странни образи... а когато един от тях е намерен мъртъв, Глебски решава да проведе разследване и да изясни случая, който според него е чисто криминален. След като паднала лавина откъсва временно хотела от останалия свят, то започват да се случват още по-мистериозни събития, а главният герой е изправен пред трудни решения...
September 10, 2018
I really enjoyed this, and mainly because I had forgotten the summary of the book from when I added it to my tbr list, and I would encourage others to do the same.
In some ways the story takes second place, as the characters and their interactions in the Hotel are wonderful, and splendidly translated to give us that original humour.
The story is almost archetypal: Glebsky, an inspector by trade, begins his stay at an isolated inn in the mountains. Also staying there are an odd assortment of characters, including a researcher, a hypnotist, a very intelligent dog, and haunting the place, the ghost of the mountaineer for whom the inn is named, and of course, a body is found...
Strugatsky’s best skill is to make the reader think they know where the plot is heading, when he takes you in a different direction all together.
Very good fun.
In some ways the story takes second place, as the characters and their interactions in the Hotel are wonderful, and splendidly translated to give us that original humour.
The story is almost archetypal: Glebsky, an inspector by trade, begins his stay at an isolated inn in the mountains. Also staying there are an odd assortment of characters, including a researcher, a hypnotist, a very intelligent dog, and haunting the place, the ghost of the mountaineer for whom the inn is named, and of course, a body is found...
Strugatsky’s best skill is to make the reader think they know where the plot is heading, when he takes you in a different direction all together.
Very good fun.
December 22, 2023
Polisiye, aslında çok da hakim olmadığım, yeni yeni ısındığım bir edebiyat türü. Hem okur hem de yazar olarak henüz türe yeterli aşinalık kazanmış, temel taşlarını özümsemiş değilim. Türün klişelerine ve kurallarına da ancak “Ha, Van Dine kuralları di mi? Evet, Kan Sporunu falan severek izliyoruz hep...” diyebilecek kadar hakimim. Ama kendi çapımda polisiye adına verimli bir yıl geçirdim ve türle flörtleşmemin son basamağında da Sovyet Bilim-Kurgu yazarı Strugatsky kardeşlerin enteresan deneyi Ölü Dağcı Oteli vardı.
Enteresan bir ikili Strugatskyler. Yahudi bir babanın ve Rus Ortodoks bir annenin evlatları olan Arkady 1925’te Batum’da, Boris ise Leningrad’da(1933) dünyaya gelmiş. İnsanlığın en aşağılık saldırılarından biri olan Leningrad kuşatması üzerlerinde derin izler bırakmış. Nazi işgali sırasında parçalanmış aile. Arkady çocuk yaşında sağ çıkmayı başarmış şehirden ama tahliye sırasında babasını kaybetmiş, 1943’de Kızıl Ordu’ya katılmış, önce Aktyubinsk'teki Topçu Okulunda, ardından Moskova’da Yabancı Diller Askeri Akademisi’nde eğitim almış, İngilizce ve Japonca tercüman olarak ve öğretmen olarak Sovyetlere hizmet etmiş. Kardeşi Boris ise annesiyle birlikte Leningrad’da kalmış, Leningrad Üniversitesi’nde Astronomi eğitimi almış, Pulkovo Gözlemevinde gökbilimci ve bilgisayar mühendisi olarak çalışmış. 1950’lerin sonundaysa iki kardeş birlikte çalışmaya başlamışlar ve otuz yıl boyunca birlikte yirmi altı roman ve novella, üç tiyatro oyunu ve onlarca kısa öykü üretmişler. Bilim-kurgu eserleriyle Sovyetler’de hatırı sayılır bir ün elde etmişler.
”Ölü Dağcı Oteli” ise ikilinin geç dönem çalışmalarından biri. Artık 70’lere gelindiğinde, kardeşlerin Sovyetler’de yazarlık kariyerlerine deneysel işler yapabilecek kadar güvendiği ve yavaş yavaş kitaplarının İngilizce de yayınlanmaya başladığı bir dönemde girişilmiş bir iş. Ne yazık ki Ölü Dağcı’nın İngilizce’ye çevrilmesi için on iki yıl daha geçmesi gerekmiş.
Hikaye iki ana parçaya ayrılmış. Bölümleri birbirinden ayıran olay otelin dış dünya ile bağlantısını kesen bir çığ. Çığın öncesi ve sonrası dramatik ölçüde farklı. İki haftalığına izne ayrılmış polis müfettiş Peter Glebsky, tatil yapmak için Ölü Dağcı Oteli’ne gidişiyle başlıyor kitap. Otel dağların arasındaki bir vadinin dibinde, gayet izole, garip bir yer. Mekana adını veren dağcının gerçekten ölüp ölmediği ise pek muğlak bir konu ama otelde mütemadiyen garip şeyler oluyor. Kendi kendini içen sigaralar, duşta yaşanan garip şeyler, ayna karşısında beliren mesajlar gibi olaylar gırla. Pek bir hayaletli, ecinnilerle içli dışlı bir mekan otel. Konuklardan da arada kendisiyle karşılaşan oluyor. Geceleri koridorda goncoloslar evircik evircik ediyor (valla ben uydurmuyorum bu kelimeleri!)
Hikayemizin baş kahramanı Glebsky biraz denyo bir adam. Polisiyelerde görmeye alıştığımız tarzda araştırmacı, acar bir polis değil kesinlikle. Klasik polis paranoyalarına ve dallamalıklarına sahip olsa da daha çok bürokratik işlerle uğraşan, memur zihniyetli bir herif. Çok da bir derde çare olmayan, tam bir “Aman tadımız kaçmasın Ali Rıza Bey” insanı. 21. yüzyılda, bu topraklarda spawn olsa badem bıyıklı olarak belirecek illet bir herif. Otelin çalışanlarıyla ve konuklarıyla da tuhaf, gergin ilişkiler kuruyor. Ona buna salça oluyor, kah kendi hesabına iş yapıyor, kah vay bana rüşvet teklif ettiniz diye ortalığı ayağa kaldırıyor. Otelde işlenen bir suç ve mekanın izole oluşunun yarattığı tatsız durum, müfettişin istemediği halde sorumluluğu almasına neden oluyor ve dedektifimiz soruşturmaya başlıyor. Kısa sürede de içinden çıkılmaz sorular arasında boğuluyor.
Diğer karakterler de bir enteresan bu arada. Sihirbaz ve cinsiyeti tartışmalı yeğeni, bir bilim adamı, kelepçeli kırbaçlı alemlere akan zenginlikten kafayı yemiş bir çift, sonradan ortama eklenen dev bir viking, geri zekalı ama güzel hizmetçi, iş bilir otel müdürü gibi karakterler absürt ama gerçekliği bozacak ölçüde karikatürize de değiller. Bu ilginç karışım, tüm hikayeye bir bilinmezlik ve öngörülemezlik katıyor. Favorim ise açık ara cinsiyeti tartışmalı yeğen.
Karakterler dışında olaylar da genelde tuhaf gelişiyor. Baştan planladıkları üzere, “okuyucuyu şaşırtmayacaksın,” ilkesini pek umursamıyor kardeşler, bence iyi de ediyorlar. Ancak ”yazarlar devamlı ters köşeye çalışıyor, okuyucuyu yanıltıp J.J. Abraamslık yapıyor!” diye anlaşılmasın bu; Daha bir kendine özgü, sanki akşam akşam iki tane mantar çakmışız gibi bir tuhaflık bahsettiğim. Zaten cinli gibi olan otelle birleşince enteresan da bir tekinsizlik hissiyatı oluşuyor haliyle.
Kitap, arka kapakta iddia edildiği gibi bir parodi değil. İddianın sahibi Vanity Fair -zannedersem bu polisiye aleminde saygın bir yayın aslında- bilmiyorum ne içti de yazdı bunu ama ıthaki’nin ifadeyi direkt arka kapağa yapıştırmış olması gayet abes zira yazar kitabı hakkında konuştuğu bölümde açıkça aksini söylüyor. Ancak bu demek değil ki yazarlar muziplik yapmaktan kaçınmış. Belli ki kardeşler kitabı yazarken gerçekten eğlenmiş. Kitap, parodi seviyesine asla geçmiyor ama ince ve kaliteli şakalar yer yer metinde göze çarpıyor. Polisiye klişeleri hakkında yapılan örtük esprileri ise (çok sayıda olmasa da) özellikle sevdim:
(bkz: Van Dine kuralları/20)
Çığ ile birlikte ikinci bölüm başlıyor ve hikaye hatırı sayılır ölçüde değişiyor. Kapalı bir odada işlenen suçun gizemi yerini yaklaşan gangsterlerin tehdidine, tuhaf cihazlara bırakıyor. Kitap ile ilgili yapılan yorumların önemli bir kısmı ilk yarının sıkıcı olduğundan ve kitabın sabır gerektirdiğinden bahsediyor; çığın ardından olayların hız kazandığını, sıkıcılığın ortadan kalkacağını müjdeliyor. Ben bu yorumlara hiç katılmıyorum. Sırf polisiye okurun alışkanlıkları biraz zorlandı diye acayip diyalogları, beklenmedik ve gizemli olayları sıkıcı bulan zihniyeti de şımarık buluyorum. Aksine, çok eğlenceli bir dili var kitabın. Ancak şu kısmı doğru, ikinci yarısından sonra hikaye gerçekten biraz h��zlanıyor ve polisiyeden çıkarak bilim-kurgu rotasına kayıyor. Okuma yatırımını, polisiyeden çok bilim-kurguya yapmış bir okuyucu olarak kitabın ikinci yarısını daha öngörülebilir buldum ben; polisiyeye teşne okur için durum daha farklı olabilir tabii. Bu noktadan sonra gizemler yavaş yavaş çözülüyor ama kitap başlangıç noktasından hayli farklı bir biçimde bitiyor. Kurgunun izlediği yönü sevmiş olsam da, bilim-kurgu içeriğinin ele alınış biçimini sevdiğimi ise söyleyemeyeceğim. Kitabın sci-fi seviyesi benim zevkime göre fazla genel ve detaysız kalıyor açıkçası.
Kitabın ardından gelen sonsöz ise epey tatlı. Boris kitabın yazılma sürecinden, hikayeyi oluştururken karşılaştıkları zorluklardan, izlediği yoldan bahsediyor. Epeydir bir polisiye hikaye yazmak istediklerinden bahsederek söze giriyor yazar ve polisiyeler ile ilgili genel kaygılarından bahsediyor. Polisiye hikayelerin iki temel sorunu olduğundan bahsediyor; suç saiklerinin yetersizliği ve suçun açıklandığı kısımların hikayenin akışına hasar veriyor, ritmini düşürüyor oluşu. Gayet mantıklı bulduğum endişeler bunlar aslında. Buna çözüm olarak da, okurun ilgisinin düştüğü son -suçun açıklandığı- kısımda beklenmedik ve trajik bir olayla hikayenin odağını değiştirmeyi planladığından bahsediyor. Hikayenin Planlama aşamasından, sevdiği eserlerden, kitabın yazılmasına giden yoldan, karşılaştıkları sorunlardan samimiyetle bahsettiği kısa yazıyı oldukça hoş buldum ben. Yayın kurulları ile mücadele ederken verdikleri tavizler ise biraz can sıkıcı ama anlamadığım şeyler değil. Yazarlar kitabı pek başarılı bir deney olarak görmüyor ama yaşadıkları deneyimi onların da ilginç bulduğu şüphe götürmez.
Gelelim bizdeki baskıya. Kitabın İthaki’den gördüğü muamele açıkçası beni şaşırttı. Korku ve fantastik içerikten fazlasıyla aşina olduğum bir yayınevi İthaki. Yaptıkları yavanlıkları saysam şurada GR’in karakter limiti yetmez. Emek sömürüsünden okur tehdit etmeye her haltı yemiş, ne yapsalar suratlarına benzeten, boktan bir yayınevi olarak tanıyorum İthaki’yi. Reviewlere alınıp twitter adresimi bulup bloklayacak kadar da ergen oluşlarına da pek gülüyoruz biz ayrıca. Ama bu gölge serisini artık taşerona mı yaptırıyorlar, yayın dosyasını başka yayınevinden mi aşırıyorlar nedir, İthaki'den beklenmeyecek kadar güzel bir iş çıkmış ortaya. Çeviriyi yapan Hazal Yalın, kıt kanaat Rusçamla anlayabildiğim kadarıyla baya güzel bir çeviri çıkarmış. Aşina olduğum bir çevirmen değil kendisi, umarım daha çok görebilirim gelecekte çevirilerini. Normalde yayınevinin redaksiyon standardı olan “geldiği gibi basmak” yerine de bu sefer imla hatalarını ciddiyetle temizlemişler, gerçekten emek harcanmış bir dosya göndermişler matbaaya. Okuduğum kitap 1. baskı olmasına karşın az sayıda imla hatası içeriyordu. Hem kitabın kapağını hem de Gölge serisindeki diğer kitapların kapaklarını ve serinin görsel tasarımını, bana 90ların fanzinleribni anımsatan uniform tasarım seçimlerini de oldukça sevdim. Gerçekten İthaki’den görmeyi beklemediğim hareketler bunlar, sanki başka bir yayınevi basmış gibi kitabı. Arka kapaktaki mesnetsiz parodi ibaresi haricinde bulacak kusur pek bulamıyorum Türkçe edisyon için.
Son söz; Bilim-kurgu içeriği olarak beni tatmin etmese de eğlenceli bir kitaptı. Arkadi ve Boris ile tanıştığıma hayli sevindim ve ikilinin diğer kitaplarına karşı da aniden parlayan bir ilgi geliştirmeme neden oldu Ölü Dağcı Oteli. Deneysel ve yazarlarının sonucundan pek mutlu olmadığı bir çalışma olduğunu düşünürsek, gözü kapalı önerebileceğim bir kitap değil. Ama kesinlikle pişman değilim okuduğumdan. Hem bilim-kurgu hem de polisiye okuru için değişik bir mola olarak tercih edilebilir belki. Kişisel olarak ise Strugatsky kardeşleri “Sovyetler’in hayatıma kattığı bir başka güzellik” olarak sınıflandırmama ve diğer kitaplarını gündemime almama sebep oldu bile.
ps: Vanity Fair'in polisiye ile hiç alakası yokmuş, kültür moda dergisiymiş. PUUUUH İthaki, beni de yaktınız, rezil ettiniz! Cahilliğimin utanç vesikası olsun diye de silmiyorum o kısmı.
Enteresan bir ikili Strugatskyler. Yahudi bir babanın ve Rus Ortodoks bir annenin evlatları olan Arkady 1925’te Batum’da, Boris ise Leningrad’da(1933) dünyaya gelmiş. İnsanlığın en aşağılık saldırılarından biri olan Leningrad kuşatması üzerlerinde derin izler bırakmış. Nazi işgali sırasında parçalanmış aile. Arkady çocuk yaşında sağ çıkmayı başarmış şehirden ama tahliye sırasında babasını kaybetmiş, 1943’de Kızıl Ordu’ya katılmış, önce Aktyubinsk'teki Topçu Okulunda, ardından Moskova’da Yabancı Diller Askeri Akademisi’nde eğitim almış, İngilizce ve Japonca tercüman olarak ve öğretmen olarak Sovyetlere hizmet etmiş. Kardeşi Boris ise annesiyle birlikte Leningrad’da kalmış, Leningrad Üniversitesi’nde Astronomi eğitimi almış, Pulkovo Gözlemevinde gökbilimci ve bilgisayar mühendisi olarak çalışmış. 1950’lerin sonundaysa iki kardeş birlikte çalışmaya başlamışlar ve otuz yıl boyunca birlikte yirmi altı roman ve novella, üç tiyatro oyunu ve onlarca kısa öykü üretmişler. Bilim-kurgu eserleriyle Sovyetler’de hatırı sayılır bir ün elde etmişler.
”Ölü Dağcı Oteli” ise ikilinin geç dönem çalışmalarından biri. Artık 70’lere gelindiğinde, kardeşlerin Sovyetler’de yazarlık kariyerlerine deneysel işler yapabilecek kadar güvendiği ve yavaş yavaş kitaplarının İngilizce de yayınlanmaya başladığı bir dönemde girişilmiş bir iş. Ne yazık ki Ölü Dağcı’nın İngilizce’ye çevrilmesi için on iki yıl daha geçmesi gerekmiş.
Hikaye iki ana parçaya ayrılmış. Bölümleri birbirinden ayıran olay otelin dış dünya ile bağlantısını kesen bir çığ. Çığın öncesi ve sonrası dramatik ölçüde farklı. İki haftalığına izne ayrılmış polis müfettiş Peter Glebsky, tatil yapmak için Ölü Dağcı Oteli’ne gidişiyle başlıyor kitap. Otel dağların arasındaki bir vadinin dibinde, gayet izole, garip bir yer. Mekana adını veren dağcının gerçekten ölüp ölmediği ise pek muğlak bir konu ama otelde mütemadiyen garip şeyler oluyor. Kendi kendini içen sigaralar, duşta yaşanan garip şeyler, ayna karşısında beliren mesajlar gibi olaylar gırla. Pek bir hayaletli, ecinnilerle içli dışlı bir mekan otel. Konuklardan da arada kendisiyle karşılaşan oluyor. Geceleri koridorda goncoloslar evircik evircik ediyor (valla ben uydurmuyorum bu kelimeleri!)
Hikayemizin baş kahramanı Glebsky biraz denyo bir adam. Polisiyelerde görmeye alıştığımız tarzda araştırmacı, acar bir polis değil kesinlikle. Klasik polis paranoyalarına ve dallamalıklarına sahip olsa da daha çok bürokratik işlerle uğraşan, memur zihniyetli bir herif. Çok da bir derde çare olmayan, tam bir “Aman tadımız kaçmasın Ali Rıza Bey” insanı. 21. yüzyılda, bu topraklarda spawn olsa badem bıyıklı olarak belirecek illet bir herif. Otelin çalışanlarıyla ve konuklarıyla da tuhaf, gergin ilişkiler kuruyor. Ona buna salça oluyor, kah kendi hesabına iş yapıyor, kah vay bana rüşvet teklif ettiniz diye ortalığı ayağa kaldırıyor. Otelde işlenen bir suç ve mekanın izole oluşunun yarattığı tatsız durum, müfettişin istemediği halde sorumluluğu almasına neden oluyor ve dedektifimiz soruşturmaya başlıyor. Kısa sürede de içinden çıkılmaz sorular arasında boğuluyor.
Diğer karakterler de bir enteresan bu arada. Sihirbaz ve cinsiyeti tartışmalı yeğeni, bir bilim adamı, kelepçeli kırbaçlı alemlere akan zenginlikten kafayı yemiş bir çift, sonradan ortama eklenen dev bir viking, geri zekalı ama güzel hizmetçi, iş bilir otel müdürü gibi karakterler absürt ama gerçekliği bozacak ölçüde karikatürize de değiller. Bu ilginç karışım, tüm hikayeye bir bilinmezlik ve öngörülemezlik katıyor. Favorim ise açık ara cinsiyeti tartışmalı yeğen.
Karakterler dışında olaylar da genelde tuhaf gelişiyor. Baştan planladıkları üzere, “okuyucuyu şaşırtmayacaksın,” ilkesini pek umursamıyor kardeşler, bence iyi de ediyorlar. Ancak ”yazarlar devamlı ters köşeye çalışıyor, okuyucuyu yanıltıp J.J. Abraamslık yapıyor!” diye anlaşılmasın bu; Daha bir kendine özgü, sanki akşam akşam iki tane mantar çakmışız gibi bir tuhaflık bahsettiğim. Zaten cinli gibi olan otelle birleşince enteresan da bir tekinsizlik hissiyatı oluşuyor haliyle.
Kitap, arka kapakta iddia edildiği gibi bir parodi değil. İddianın sahibi Vanity Fair -zannedersem bu polisiye aleminde saygın bir yayın aslında- bilmiyorum ne içti de yazdı bunu ama ıthaki’nin ifadeyi direkt arka kapağa yapıştırmış olması gayet abes zira yazar kitabı hakkında konuştuğu bölümde açıkça aksini söylüyor. Ancak bu demek değil ki yazarlar muziplik yapmaktan kaçınmış. Belli ki kardeşler kitabı yazarken gerçekten eğlenmiş. Kitap, parodi seviyesine asla geçmiyor ama ince ve kaliteli şakalar yer yer metinde göze çarpıyor. Polisiye klişeleri hakkında yapılan örtük esprileri ise (çok sayıda olmasa da) özellikle sevdim:
“Hiç de değil,” diye itiraz ettim. “Birincisi, bütün bu girişimlerde mistifikasyondan başka herhangi bir amaç gözetilmiyor. İkincisi de köpek, otelde yabancı varmış gibi davranmıyor.”
(bkz: Van Dine kuralları/20)
Çığ ile birlikte ikinci bölüm başlıyor ve hikaye hatırı sayılır ölçüde değişiyor. Kapalı bir odada işlenen suçun gizemi yerini yaklaşan gangsterlerin tehdidine, tuhaf cihazlara bırakıyor. Kitap ile ilgili yapılan yorumların önemli bir kısmı ilk yarının sıkıcı olduğundan ve kitabın sabır gerektirdiğinden bahsediyor; çığın ardından olayların hız kazandığını, sıkıcılığın ortadan kalkacağını müjdeliyor. Ben bu yorumlara hiç katılmıyorum. Sırf polisiye okurun alışkanlıkları biraz zorlandı diye acayip diyalogları, beklenmedik ve gizemli olayları sıkıcı bulan zihniyeti de şımarık buluyorum. Aksine, çok eğlenceli bir dili var kitabın. Ancak şu kısmı doğru, ikinci yarısından sonra hikaye gerçekten biraz h��zlanıyor ve polisiyeden çıkarak bilim-kurgu rotasına kayıyor. Okuma yatırımını, polisiyeden çok bilim-kurguya yapmış bir okuyucu olarak kitabın ikinci yarısını daha öngörülebilir buldum ben; polisiyeye teşne okur için durum daha farklı olabilir tabii. Bu noktadan sonra gizemler yavaş yavaş çözülüyor ama kitap başlangıç noktasından hayli farklı bir biçimde bitiyor. Kurgunun izlediği yönü sevmiş olsam da, bilim-kurgu içeriğinin ele alınış biçimini sevdiğimi ise söyleyemeyeceğim. Kitabın sci-fi seviyesi benim zevkime göre fazla genel ve detaysız kalıyor açıkçası.
Kitabın ardından gelen sonsöz ise epey tatlı. Boris kitabın yazılma sürecinden, hikayeyi oluştururken karşılaştıkları zorluklardan, izlediği yoldan bahsediyor. Epeydir bir polisiye hikaye yazmak istediklerinden bahsederek söze giriyor yazar ve polisiyeler ile ilgili genel kaygılarından bahsediyor. Polisiye hikayelerin iki temel sorunu olduğundan bahsediyor; suç saiklerinin yetersizliği ve suçun açıklandığı kısımların hikayenin akışına hasar veriyor, ritmini düşürüyor oluşu. Gayet mantıklı bulduğum endişeler bunlar aslında. Buna çözüm olarak da, okurun ilgisinin düştüğü son -suçun açıklandığı- kısımda beklenmedik ve trajik bir olayla hikayenin odağını değiştirmeyi planladığından bahsediyor. Hikayenin Planlama aşamasından, sevdiği eserlerden, kitabın yazılmasına giden yoldan, karşılaştıkları sorunlardan samimiyetle bahsettiği kısa yazıyı oldukça hoş buldum ben. Yayın kurulları ile mücadele ederken verdikleri tavizler ise biraz can sıkıcı ama anlamadığım şeyler değil. Yazarlar kitabı pek başarılı bir deney olarak görmüyor ama yaşadıkları deneyimi onların da ilginç bulduğu şüphe götürmez.
Gelelim bizdeki baskıya. Kitabın İthaki’den gördüğü muamele açıkçası beni şaşırttı. Korku ve fantastik içerikten fazlasıyla aşina olduğum bir yayınevi İthaki. Yaptıkları yavanlıkları saysam şurada GR’in karakter limiti yetmez. Emek sömürüsünden okur tehdit etmeye her haltı yemiş, ne yapsalar suratlarına benzeten, boktan bir yayınevi olarak tanıyorum İthaki’yi. Reviewlere alınıp twitter adresimi bulup bloklayacak kadar da ergen oluşlarına da pek gülüyoruz biz ayrıca. Ama bu gölge serisini artık taşerona mı yaptırıyorlar, yayın dosyasını başka yayınevinden mi aşırıyorlar nedir, İthaki'den beklenmeyecek kadar güzel bir iş çıkmış ortaya. Çeviriyi yapan Hazal Yalın, kıt kanaat Rusçamla anlayabildiğim kadarıyla baya güzel bir çeviri çıkarmış. Aşina olduğum bir çevirmen değil kendisi, umarım daha çok görebilirim gelecekte çevirilerini. Normalde yayınevinin redaksiyon standardı olan “geldiği gibi basmak” yerine de bu sefer imla hatalarını ciddiyetle temizlemişler, gerçekten emek harcanmış bir dosya göndermişler matbaaya. Okuduğum kitap 1. baskı olmasına karşın az sayıda imla hatası içeriyordu. Hem kitabın kapağını hem de Gölge serisindeki diğer kitapların kapaklarını ve serinin görsel tasarımını, bana 90ların fanzinleribni anımsatan uniform tasarım seçimlerini de oldukça sevdim. Gerçekten İthaki’den görmeyi beklemediğim hareketler bunlar, sanki başka bir yayınevi basmış gibi kitabı. Arka kapaktaki mesnetsiz parodi ibaresi haricinde bulacak kusur pek bulamıyorum Türkçe edisyon için.
Son söz; Bilim-kurgu içeriği olarak beni tatmin etmese de eğlenceli bir kitaptı. Arkadi ve Boris ile tanıştığıma hayli sevindim ve ikilinin diğer kitaplarına karşı da aniden parlayan bir ilgi geliştirmeme neden oldu Ölü Dağcı Oteli. Deneysel ve yazarlarının sonucundan pek mutlu olmadığı bir çalışma olduğunu düşünürsek, gözü kapalı önerebileceğim bir kitap değil. Ama kesinlikle pişman değilim okuduğumdan. Hem bilim-kurgu hem de polisiye okuru için değişik bir mola olarak tercih edilebilir belki. Kişisel olarak ise Strugatsky kardeşleri “Sovyetler’in hayatıma kattığı bir başka güzellik” olarak sınıflandırmama ve diğer kitaplarını gündemime almama sebep oldu bile.
ps: Vanity Fair'in polisiye ile hiç alakası yokmuş, kültür moda dergisiymiş. PUUUUH İthaki, beni de yaktınız, rezil ettiniz! Cahilliğimin utanç vesikası olsun diye de silmiyorum o kısmı.
September 2, 2024
Actual rating: 3.411435569789 stars.
A fewdeep random thoughts about this book:
① It has a very enticing classic murder-mystery-meets-SF premise.
② It was written by Arkady and Boris Strugatsky and therefore cannot be a bad book.
③ It’s definitely not as funny as I expected. Or rather, as the blurb makes it out to be (surprise, surprise).Or maybe I just read it wrong.
④ I did love the SF elements but they were thrown in at the very end of the book and it was too little, too late. It made for a very frustrating ending too. Just when the plot seems to go somewhere and exciting things finally start happening, BAM! THE END!
⑤ Marie-Therese said it all in her review.
⑥ It’s not the best introduction to the Strugatsky brothers’ work so if you haven’t read one of their books before I’d suggest you start with either Hard to Be a God, Monday Starts on Saturday, or Roadside Picnic. Quite welcome you are.
⑦ The end.
[Pre-review nonsense]
This promised to be something of an "Agatha Christie spoof meets SF" type of story. It was. Kind of.
The Strugatsky brothers wrote it so it's Slightly Pretty Good (SPG™) but it's just not as Slightly Very Good (SVG™)—or funny—as I expected.
➽ Review to come and stuff.
A few
① It has a very enticing classic murder-mystery-meets-SF premise.
② It was written by Arkady and Boris Strugatsky and therefore cannot be a bad book.
③ It’s definitely not as funny as I expected. Or rather, as the blurb makes it out to be (surprise, surprise).
④ I did love the SF elements but they were thrown in at the very end of the book and it was too little, too late. It made for a very frustrating ending too. Just when the plot seems to go somewhere and exciting things finally start happening, BAM! THE END!
⑤ Marie-Therese said it all in her review.
⑥ It’s not the best introduction to the Strugatsky brothers’ work so if you haven’t read one of their books before I’d suggest you start with either Hard to Be a God, Monday Starts on Saturday, or Roadside Picnic. Quite welcome you are.
⑦ The end.
[Pre-review nonsense]
This promised to be something of an "Agatha Christie spoof meets SF" type of story. It was. Kind of.
The Strugatsky brothers wrote it so it's Slightly Pretty Good (SPG™) but it's just not as Slightly Very Good (SVG™)—or funny—as I expected.
➽ Review to come and stuff.
December 23, 2024
“It’s always better to look like a scrupulous blockhead rather than the slapdash man of talent in the eyes of one’s superiors, not to mention subordinates.”
When Peter Glebsky, a police inspector who has specialized in white-collar crime, decides to get a two-week holiday in a mountain inn, little does he know that an intricate murder mystery is waiting for him and that he will be required not only to fathom the depths of what he is ready to accept as possible and explicable by the human mind but also of what his conscience allows him to do. As one of the other guests tells him, he may be faced with the finest moment in his life and now it depends on himself only whether he passes the test of fate or sinks back into the rank and file of “scrupulous blockheads” that are the backbone of modern civilization.
So much about the book in a nutshell, and this may already suffice to make the potential reader aware of the fact that The Dead Mountaineer’s Inn (Отель «У Погибшего Альпиниста») is not your typical mystery novel but rather a spoof on the mystery pattern, in which a crime is presented and then carefully and methodically unravelled. Sherlock Holmes once said something along the lines of eliminating all the possible explanations of a problem and then accepting the one that cannot be eliminated by logical conclusions, however unlikely it may seem, and, as usual, Dr. Watson stood in speechless awe before such a pearl of elementary rationalism. What happens, however, if your perception of a problem is already narrowed down by your worldview and may prove utterly false in the light of a stance that accepts assumptions you would automatically exclude, i.e. in the light of a broader mind? In Sherlock Holmes’s universe, the lifeless body of a man you have seen before talking and walking and humiliating you with his ski skills invariably qualifies as a corpse, and if his neck has been turned by 180 degrees, you will be looking for a strong person, simultaneously establishing and narrowing down a circle of murder suspects. Inspector Glebsky does just that, blissfully unaware that his prior assumptions are indebted to his ignorance of what is possible in this large world of ours. In the course of his investigations, it is his methodical treatment that will inevitably lead him from one mental cul-de-sac into another, but still he remains adamantly unresponsive to the inn owner’s attempts at convincing him that there are more things in heaven and earth than are dreamt of in Glebsky’s philosophy, only to find that
This proves quite frustrating to Glebsky, who is becoming more and more bad-tempered and yet sticks to his process of questioning the other guests according to the book, only getting deeper and deeper into the imbroglio of inconsistencies and frustrations. The reader is certainly amused by Glebsky’s blunders, as much as he is by the collection of excentric individuals lodging at the inn at the time of the murder, for instance the pompous magician Du Barnstoker and his child, whose gender fluidity is a constant bugbear to Glebsky’s need for clear-cut categories and explanations, the irascible capitalist Mr. Moses with his ubiquitous mug of booze, his sexy wife, or the annoyingly humorous physicist Simon Simone.
And yet, the novel also strikes a more serious tone when it comes to answering the question how Glebsky, the mental and moral mole, should eventually act. Should he let people of whose guilt he is convinced, even if accepting Snevar’s preposterous theories, escape to save them from being killed by a master-criminal? Or should he strictly play by the rules he has imbibed on his job? Even when he is finally shoved out of the driver’s seat, this does not clear his conscience at all – although he can tell himself that at least, he saved innocent people’s lives:
I must confess that the moral dilemma looming large in the final chapters of the book, made it even more interesting for me than all the playfully clever jibes at Horatian philosophy, all the more so since both these elements go together: There is a connection between the boundaries of your perception and the moral conclusions you draw and the kinds of law you accept as influencing your actions. This can be very dangerous, as when people who claim a broader intellect and a deeper understanding of the world can claim to act by higher principles, high-handedly ignoring democratic conventions and laws that may be imperfect but have the legitimacy of democratic consent behind them. But it can be no less dangerous when people shy away from their own responsibility and hide behind the law, thus ignoring the difference they could make by doing what has hitherto not been done before. The particular state of affairs presented in this novel – a handful of innocent people in the potential danger of being gunned down by callous criminals, whatever decision may be taken – makes this dilemma even more intricate, and the entire book quite serious when you think of it.
In a nutshell, the Strugatsky brothers’ novel The Dead Mountaineer’s Inn may start as a romp but certainly ends up as a bitter tribunal on individual responsibility.
When Peter Glebsky, a police inspector who has specialized in white-collar crime, decides to get a two-week holiday in a mountain inn, little does he know that an intricate murder mystery is waiting for him and that he will be required not only to fathom the depths of what he is ready to accept as possible and explicable by the human mind but also of what his conscience allows him to do. As one of the other guests tells him, he may be faced with the finest moment in his life and now it depends on himself only whether he passes the test of fate or sinks back into the rank and file of “scrupulous blockheads” that are the backbone of modern civilization.
So much about the book in a nutshell, and this may already suffice to make the potential reader aware of the fact that The Dead Mountaineer’s Inn (Отель «У Погибшего Альпиниста») is not your typical mystery novel but rather a spoof on the mystery pattern, in which a crime is presented and then carefully and methodically unravelled. Sherlock Holmes once said something along the lines of eliminating all the possible explanations of a problem and then accepting the one that cannot be eliminated by logical conclusions, however unlikely it may seem, and, as usual, Dr. Watson stood in speechless awe before such a pearl of elementary rationalism. What happens, however, if your perception of a problem is already narrowed down by your worldview and may prove utterly false in the light of a stance that accepts assumptions you would automatically exclude, i.e. in the light of a broader mind? In Sherlock Holmes’s universe, the lifeless body of a man you have seen before talking and walking and humiliating you with his ski skills invariably qualifies as a corpse, and if his neck has been turned by 180 degrees, you will be looking for a strong person, simultaneously establishing and narrowing down a circle of murder suspects. Inspector Glebsky does just that, blissfully unaware that his prior assumptions are indebted to his ignorance of what is possible in this large world of ours. In the course of his investigations, it is his methodical treatment that will inevitably lead him from one mental cul-de-sac into another, but still he remains adamantly unresponsive to the inn owner’s attempts at convincing him that there are more things in heaven and earth than are dreamt of in Glebsky’s philosophy, only to find that
”[f]or whatever reason, it appeared that the single fantastic version of the events that he [Snevar, the inn owner]’d offered was constantly being confirmed, while my [Glebsky’s] realistic ones were not”.
This proves quite frustrating to Glebsky, who is becoming more and more bad-tempered and yet sticks to his process of questioning the other guests according to the book, only getting deeper and deeper into the imbroglio of inconsistencies and frustrations. The reader is certainly amused by Glebsky’s blunders, as much as he is by the collection of excentric individuals lodging at the inn at the time of the murder, for instance the pompous magician Du Barnstoker and his child, whose gender fluidity is a constant bugbear to Glebsky’s need for clear-cut categories and explanations, the irascible capitalist Mr. Moses with his ubiquitous mug of booze, his sexy wife, or the annoyingly humorous physicist Simon Simone.
And yet, the novel also strikes a more serious tone when it comes to answering the question how Glebsky, the mental and moral mole, should eventually act. Should he let people of whose guilt he is convinced, even if accepting Snevar’s preposterous theories, escape to save them from being killed by a master-criminal? Or should he strictly play by the rules he has imbibed on his job? Even when he is finally shoved out of the driver’s seat, this does not clear his conscience at all – although he can tell himself that at least, he saved innocent people’s lives:
”’[…] but if we help escape, at least our consciences will be clean.’
‘Your conscience will be clean,’ I said. ‘But mine will be filthy. A police official would have directly helped criminals to get away.’”
I must confess that the moral dilemma looming large in the final chapters of the book, made it even more interesting for me than all the playfully clever jibes at Horatian philosophy, all the more so since both these elements go together: There is a connection between the boundaries of your perception and the moral conclusions you draw and the kinds of law you accept as influencing your actions. This can be very dangerous, as when people who claim a broader intellect and a deeper understanding of the world can claim to act by higher principles, high-handedly ignoring democratic conventions and laws that may be imperfect but have the legitimacy of democratic consent behind them. But it can be no less dangerous when people shy away from their own responsibility and hide behind the law, thus ignoring the difference they could make by doing what has hitherto not been done before. The particular state of affairs presented in this novel – a handful of innocent people in the potential danger of being gunned down by callous criminals, whatever decision may be taken – makes this dilemma even more intricate, and the entire book quite serious when you think of it.
In a nutshell, the Strugatsky brothers’ novel The Dead Mountaineer’s Inn may start as a romp but certainly ends up as a bitter tribunal on individual responsibility.
June 13, 2018
Teetered back and forth between 3 and 4 stars. A bit like a Russian version of the American book series, Clue. A mystery with unusual characters with quirky foibles and a small chunk of sci-fi and the paranormal tossed in as well. I certainly found myself smiling and chuckling through most of the book. Definitely a fun read. I’d pass it on to a friend.
May 21, 2016
The story started typically as a closed-room mystery with not much happening until second half of the book . The storytelling pretty fun with some hilarious lines here and there. The hilarious parts made the story bearable to read until the second half. Even after the things getting more serious, the funny things were not completely gone.
At first I thought Strugatsky Brothers really wrote a pure mystery, but alas... it is Strugatsky Brothers we are talking here - It is a warning for readers who want a pure mystery; A double warning for readers who intend to guess whodunnit seriously.
At first I thought Strugatsky Brothers really wrote a pure mystery, but alas... it is Strugatsky Brothers we are talking here - It is a warning for readers who want a pure mystery; A double warning for readers who intend to guess whodunnit seriously.
February 12, 2020
Сильний твір, який також чимось нагадує Лема. Пишу "також", бо Лем колись заявив, що "Пікнік на узбіччі" мав написати він, а не Стругацькі.
Втім, основна проблема цього твору: він розрахований на одне прочитання. Наприкінці нас чекає неймовірний поворот сюжету, після якого все прочитане до того змінюється. Не буду спойлерити, як змінюється.
Головне, що під час другого прочитання вже хочеться скоріше дойти до останніх глав. Але вони не мають самостійного значення. Їх ефект проявляється лише на контрасті з попереднім текстом.
А поза тим твір Стругацьких - гарна літературна гра. Імітація Агати Крісті з омажем Фрідріхові Дюрренматту. Типажі персонажів яскраві та такі, що запам'ятовуються.
І головне - це оптимістичне бачення. В Стругацьких, як і в Лема, пришельці творять зло тільки в одному випадку - коли цими пришельцями є люди. Але в ранніх Стругацьких ще струменить оптимізм, хоч і змішаний з побоюваннями, зі страхом перед майбутнім.
Втім, основна проблема цього твору: він розрахований на одне прочитання. Наприкінці нас чекає неймовірний поворот сюжету, після якого все прочитане до того змінюється. Не буду спойлерити, як змінюється.
Головне, що під час другого прочитання вже хочеться скоріше дойти до останніх глав. Але вони не мають самостійного значення. Їх ефект проявляється лише на контрасті з попереднім текстом.
А поза тим твір Стругацьких - гарна літературна гра. Імітація Агати Крісті з омажем Фрідріхові Дюрренматту. Типажі персонажів яскраві та такі, що запам'ятовуються.
І головне - це оптимістичне бачення. В Стругацьких, як і в Лема, пришельці творять зло тільки в одному випадку - коли цими пришельцями є люди. Але в ранніх Стругацьких ще струменить оптимізм, хоч і змішаний з побоюваннями, зі страхом перед майбутнім.
October 23, 2015
Introduction, by Jeff Vandermeer
--The Dead Mountaineer's Inn (One More Last Rite for the Detective Genre)
Acknowledgments
--The Dead Mountaineer's Inn (One More Last Rite for the Detective Genre)
Acknowledgments
October 26, 2023
Ölü Dağcı Oteli, polisiye ve bilim kurgunun tatlı bir karışımı. Bir dağ oteline soruşturma için giden müfettiş Glebsky ile gizemi çözmeye çalışıyoruz. Glebsky otele gittikten sonra çığ düşünce roman tam anlamıyla kilitli oda polisiyesine evriliyor. Otelde bin türlü gariplik yaşanıyor. Kullanılmayan odada puro içildiği fark ediliyor. Çarşaflar kullanılıyor. Garip ayak izleri görülüyor. Hatta konuklardan biri kendisiyle karşılaşıyor.
Yorumların geneli kitabın ilk yarısının sıkıcı ilerlediğini söylese de ben çok eğlendim. Polisiyenin gerektirdiği tüm gizemler ve bilim kurgu için temel bu kısımda şekilleniyor. Bunun yanı sıra anlatım çok eğlenceli. Yazarların en muzip ve eğlenceli romanı bence. Diyaloglarla tanıdığımız karakterlerin gülünç tepkilerini çok sevdim. Hikaye polisiyeyi de geride bırakarak daha farklı bie şekilde sonuçlanıyor. Bilim kurgu kısmı güçlü değildi. Yazarların hiçbir romanı hard sci-fi değil. Haliyle bu kitabın da çözüm aşaması, dünya ile sınırlı kalmaması gereken evren algımıza hizmet etmek için var. Keyifle okudum. Üst düzey bir eser olmamasına rağmen kurgusu iyiydi.
Son olarak baskıya değinmek istiyorum. Çeviride Hazal Yalın iyi bir çıkarmış kesinlikle. Bir iki imla hatası dışında bir sorun göremedim. Ama arka kapağa tanıtım için Vanity Fair’den Altın Çağ polisiyelerinin bir tür parodisi olduğunu söyleyen bir alıntı koymuşlar. Kitaba ise Boris Strugatsky’nin kitabın ciddi bir polisiye olduğunu anlatan sonsözünü almışlar. Talihsiz seçimler bunlar. Yazar polisiyeyi sevdiklerini, uzun zamandır yazmak istediklerini söylüyor. Erle Stanley Gardner, Hammett, Le Carre gibi isimlerden usta olarak bahsediyor. Sadece polisiyedeki suça farklı tematik eklentilerin yapılmasını gerektiğini düşünüyorlar. Yazarların yorumları böyleyken kapağa parodi yorumunu koymayı saygısızca buldum. Saygısızlık değilse bile yayın sürecindeki bir özensizlik olarak yorumlayabilirim bunu.
Yorumların geneli kitabın ilk yarısının sıkıcı ilerlediğini söylese de ben çok eğlendim. Polisiyenin gerektirdiği tüm gizemler ve bilim kurgu için temel bu kısımda şekilleniyor. Bunun yanı sıra anlatım çok eğlenceli. Yazarların en muzip ve eğlenceli romanı bence. Diyaloglarla tanıdığımız karakterlerin gülünç tepkilerini çok sevdim. Hikaye polisiyeyi de geride bırakarak daha farklı bie şekilde sonuçlanıyor. Bilim kurgu kısmı güçlü değildi. Yazarların hiçbir romanı hard sci-fi değil. Haliyle bu kitabın da çözüm aşaması, dünya ile sınırlı kalmaması gereken evren algımıza hizmet etmek için var. Keyifle okudum. Üst düzey bir eser olmamasına rağmen kurgusu iyiydi.
Son olarak baskıya değinmek istiyorum. Çeviride Hazal Yalın iyi bir çıkarmış kesinlikle. Bir iki imla hatası dışında bir sorun göremedim. Ama arka kapağa tanıtım için Vanity Fair’den Altın Çağ polisiyelerinin bir tür parodisi olduğunu söyleyen bir alıntı koymuşlar. Kitaba ise Boris Strugatsky’nin kitabın ciddi bir polisiye olduğunu anlatan sonsözünü almışlar. Talihsiz seçimler bunlar. Yazar polisiyeyi sevdiklerini, uzun zamandır yazmak istediklerini söylüyor. Erle Stanley Gardner, Hammett, Le Carre gibi isimlerden usta olarak bahsediyor. Sadece polisiyedeki suça farklı tematik eklentilerin yapılmasını gerektiğini düşünüyorlar. Yazarların yorumları böyleyken kapağa parodi yorumunu koymayı saygısızca buldum. Saygısızlık değilse bile yayın sürecindeki bir özensizlik olarak yorumlayabilirim bunu.
March 12, 2018
„Hotelul La crucea alpinistului” începe ca un roman polițist à la Agatha Christie și o ține așa până după jumătatea cărții, de te apucă îndoiala că ar fi vorba de o poveste science-fiction. Nu că asta m-ar fi deranjat, din contră: frații Strugațki au recreat aici un murder mystery clasic, fix genul care-mi plăcea atât de mult în adolescență, cu deosebirea că personaje lor sunt tare ciudate, iar întâmplările te duc în mai multe direcții: ba ai parte de un umor absurd, ba te trezești în postura de detectiv, încercând să-ți dai seama cine-i criminalul, ba ai impresia că totul se va rezolva în cheie fantastică.
La sfârșitul iernii, inspectorul de poliție Glebski sosește la hotelul „La crucea alpinistului” pentru a-și petrece două săptămâni de concediu, departe de constrângerile familiale și sociale. Hotelul este condus de un mecanic-inventator cu veleități de filozof și aplecare spre misticism, iar ceilalți oaspeți sunt o adunătură pe cât de bizară, pe atât de pitorească.
Tocmai când mi se părea că povestea nu va duce niciunde, este găsit și cadavrul – un caz tipic al crimei din camera încuiată. Cadrul este perfect: un mic hotel în creierii munților, care tocmai a fost izolat de lumea exterioară printr-o avalanșă, și o mână de suspecți care par să ascundă fiecare câte ceva. Dar ce anume, mai greu de zis.
Puteți citi aici recenzia mai lungă, scrisă pentru blog: http://lecturile-emei.blogspot.ro/201...
| Blog | Facebook | Instagram |
La sfârșitul iernii, inspectorul de poliție Glebski sosește la hotelul „La crucea alpinistului” pentru a-și petrece două săptămâni de concediu, departe de constrângerile familiale și sociale. Hotelul este condus de un mecanic-inventator cu veleități de filozof și aplecare spre misticism, iar ceilalți oaspeți sunt o adunătură pe cât de bizară, pe atât de pitorească.
Tocmai când mi se părea că povestea nu va duce niciunde, este găsit și cadavrul – un caz tipic al crimei din camera încuiată. Cadrul este perfect: un mic hotel în creierii munților, care tocmai a fost izolat de lumea exterioară printr-o avalanșă, și o mână de suspecți care par să ascundă fiecare câte ceva. Dar ce anume, mai greu de zis.
Puteți citi aici recenzia mai lungă, scrisă pentru blog: http://lecturile-emei.blogspot.ro/201...
| Blog | Facebook | Instagram |
January 21, 2024
Ich bin durch das Cover auf das Buch aufmerksam geworden, das mich direkt angesprochen hat! Dazu kam der witzige Titel und das kleine Hotel zwischen den beiden Bergtürmen, zusammen mit der Science Fiction Variante eines Thrillers, wobei man hier eher von einem Krimi sprechen muss, haben mich sehr neugierig gemacht.
Bei Büchern die schon etwas älter sind sollte man sich auf einen etwas anderen Schreibstil einstellen, als heute meist üblich ist und hier haben die Brüder Strugatzki auch definitiv einen ganz eigenen Rhythmus, an den man sich erst gewöhnen muss. Witzigerweise wirkt er trotz der etwas spröden Art sehr anschaulich und man fühlt sich direkt zurückversetzt in die damalige Zeit und zu dem Schauplatz. In die Einsamkeit der verschneiten Berge und den skurrilen Gästen ausgesetzt, mit denen es der Protagonist, Peter Glebski, zu tun bekommt.
Peter ist Polizeiinspektor und freut sich auf seinen lange überfälligen Urlaub. Fernab der Arbeit und der Familie möchte er einfach nur ausspannen, lange Ausflüge machen und abends am Kaminfeuer einen Cognac genießen.
Allerdings verhindern das die anderen Gäste, denn Peter befindet sich in einer äußerst ungewöhnlichen Gesellschaft von höchst eigentümlichen Figuren. Der alternde Zauberer du Barnstocre zum Beispiel mit seinem Neffen bzw. seiner Nichte - so genau weiß man das nicht... Der immer dröhnend lachende Simon Simonet, dessen Humor allerdings oft fehlschlägt, der voluminöse Herr Moses mit seiner zierlichen Frau, die die Männerherzen höher schlagen lässt - und zwei neue Besucher, die ebenfalls seltsame Anwandlungen haben.
Mit dem Wirt versteht sich der Inspektor aber sofort und bekommt von ihm auch direkt die mysteriösen Vorkommnisse präsentiert, die dieses Hotel heimsuchen. Merkwürdige Geräusche, verschwundene Gegenstände und seltsame Erscheinungen, die natürlich auf den verunglückten Bergsteiger und dessen Geist zurückzuführen sein sollen, der dem Hotel den Namen gegeben hat.
Die Einführung und das Sammeln der Gäste bzw. deren Vorstellung dauert etwas. Ich fand es aber durchaus interessant, alle erstmal kennenzulernen um dann, wenn der Mord passiert, besser einschätzen zu können, wer wohl als Täter infrage kommt.
Peter Glebski als Inspektor war natürlich sofort zur Stelle und die Ermittlungen wirkten spannend, wenn auch manchmal etwas verwirrend. Das kam durch die rätselhaften Umstände zustande, aber auch, weil ich manchmal selber etwas desorientiert war.
Da man von Anfang an weiß, dass man hier im Science Fiction Genre unterwegs ist, war meine Erwartungshaltung in der Richtung recht hoch, weshalb ich etwas enttäuscht war, dass man hier so spät darauf eingegangen ist. Es schürt natürlich auch die Spannung, weil man nicht weiß wie und warum, aber ich hätte mir in der Richtung doch noch etwas mehr erwartet.
Es ist definitiv eine außergewöhnliche Geschichte, die ihren Fokus vor allem auf die Charaktere legt, die absolut schrullig sind und in keine Schublade passen. Die Aufklärung des Mordes wirkt eher improvisiert und zieht sich etwas, wodurch das Ende fast ein bisschen zu kurz kommt. Insgesamt hatte ich aber viel Spaß an dieser ausgefallenen Story :)
"Ich glaube an alles, was ich mir vorstellen kann, Peter. An Zauberer, an den Herrgott, an den Teufel, Gespenster ... Fliegende Untertassen ... Wenn sich das menschliche Gehirn das alles vorstellen kann, dann existiert das alles irgendwo, wozu hätte das Hirn sonst diese Fähigkeit?"
Zitat Seite 37
Weltenwanderer
Bei Büchern die schon etwas älter sind sollte man sich auf einen etwas anderen Schreibstil einstellen, als heute meist üblich ist und hier haben die Brüder Strugatzki auch definitiv einen ganz eigenen Rhythmus, an den man sich erst gewöhnen muss. Witzigerweise wirkt er trotz der etwas spröden Art sehr anschaulich und man fühlt sich direkt zurückversetzt in die damalige Zeit und zu dem Schauplatz. In die Einsamkeit der verschneiten Berge und den skurrilen Gästen ausgesetzt, mit denen es der Protagonist, Peter Glebski, zu tun bekommt.
Peter ist Polizeiinspektor und freut sich auf seinen lange überfälligen Urlaub. Fernab der Arbeit und der Familie möchte er einfach nur ausspannen, lange Ausflüge machen und abends am Kaminfeuer einen Cognac genießen.
Allerdings verhindern das die anderen Gäste, denn Peter befindet sich in einer äußerst ungewöhnlichen Gesellschaft von höchst eigentümlichen Figuren. Der alternde Zauberer du Barnstocre zum Beispiel mit seinem Neffen bzw. seiner Nichte - so genau weiß man das nicht... Der immer dröhnend lachende Simon Simonet, dessen Humor allerdings oft fehlschlägt, der voluminöse Herr Moses mit seiner zierlichen Frau, die die Männerherzen höher schlagen lässt - und zwei neue Besucher, die ebenfalls seltsame Anwandlungen haben.
Mit dem Wirt versteht sich der Inspektor aber sofort und bekommt von ihm auch direkt die mysteriösen Vorkommnisse präsentiert, die dieses Hotel heimsuchen. Merkwürdige Geräusche, verschwundene Gegenstände und seltsame Erscheinungen, die natürlich auf den verunglückten Bergsteiger und dessen Geist zurückzuführen sein sollen, der dem Hotel den Namen gegeben hat.
Die Einführung und das Sammeln der Gäste bzw. deren Vorstellung dauert etwas. Ich fand es aber durchaus interessant, alle erstmal kennenzulernen um dann, wenn der Mord passiert, besser einschätzen zu können, wer wohl als Täter infrage kommt.
Peter Glebski als Inspektor war natürlich sofort zur Stelle und die Ermittlungen wirkten spannend, wenn auch manchmal etwas verwirrend. Das kam durch die rätselhaften Umstände zustande, aber auch, weil ich manchmal selber etwas desorientiert war.
Da man von Anfang an weiß, dass man hier im Science Fiction Genre unterwegs ist, war meine Erwartungshaltung in der Richtung recht hoch, weshalb ich etwas enttäuscht war, dass man hier so spät darauf eingegangen ist. Es schürt natürlich auch die Spannung, weil man nicht weiß wie und warum, aber ich hätte mir in der Richtung doch noch etwas mehr erwartet.
Es ist definitiv eine außergewöhnliche Geschichte, die ihren Fokus vor allem auf die Charaktere legt, die absolut schrullig sind und in keine Schublade passen. Die Aufklärung des Mordes wirkt eher improvisiert und zieht sich etwas, wodurch das Ende fast ein bisschen zu kurz kommt. Insgesamt hatte ich aber viel Spaß an dieser ausgefallenen Story :)
"Ich glaube an alles, was ich mir vorstellen kann, Peter. An Zauberer, an den Herrgott, an den Teufel, Gespenster ... Fliegende Untertassen ... Wenn sich das menschliche Gehirn das alles vorstellen kann, dann existiert das alles irgendwo, wozu hätte das Hirn sonst diese Fähigkeit?"
Zitat Seite 37
Weltenwanderer
June 14, 2018
3.5 stars
This was a fun little book, although it took awhile to get to the actual murder and mystery. Still, I enjoyed the bits of humor in the interactions between the inspector and the rest of the travelers staying at the inn. Some of it was subdued, and some of it was absurd. As for the resolution to the murder? Well, that's when things took an unexpected and wacky turn.
I especially enjoyed the audiobook narration by Keith Szarabajka.
This was a fun little book, although it took awhile to get to the actual murder and mystery. Still, I enjoyed the bits of humor in the interactions between the inspector and the rest of the travelers staying at the inn. Some of it was subdued, and some of it was absurd. As for the resolution to the murder? Well, that's when things took an unexpected and wacky turn.
I especially enjoyed the audiobook narration by Keith Szarabajka.
February 20, 2022
One of the fondest memories from the childhood: a summer holiday, a boiling hot summer day, me alone at home, reading "The Dead Mountaineer's Inn" and unable to put it down. It seemed really gripping and fascinating at that time. I am not sure, what I would say about the book now. I am not sure if I would choose to read it at all.
September 4, 2015
Стругацки не се чете на 16 години (както в моя случай).Не знам какво ми стана и я препрочитам в момента, а ченето ми този път буквално е увиснало.Вече вярвам в извънземни, Аркадий и Борис не са от тази планета.
А това дори не се води за една от най-добрите им книги...
А това дори не се води за една от най-добрите им книги...
November 3, 2018
I liked this strange book. I thought it was a, get stuck in the beautiful chalet in the woods murder mystery, but...it definitely takes a right turn and then it’s a bit of a different type of mystery. Good characters made for an interesting but offbeat listen. Not for the close minded.
June 30, 2021
Couldn't help but play the Twin Peaks music in my head while reading. Strong twilight zone vibes as well. Read the introduction after you're done
October 24, 2021
Ова књига је мој први сусрет са писањима браће Стругацки (замало да ово "браће" напишем великим словом), ако не рачунамо двије филмске адаптације, нејмли, Сталкера Андреја Тарковског и некакву естонску екранизацију управо ове књиге. Тај други филм одгледали смо приликом новогодишњег филмског маратона прије коју годиницу и из неког разлога није ми се свидио, мада се не сјећам тачно зашто. Сјећам се да је са визуелне стране био сасвим солидан и да је добро дочарао ту атмосферу заглављености у снијегом затрпаној недођији, као и нарастајућу мистерију, међутим једноставно нешто ми није сјело и капак. Што ли сам и након тога одлучио да читам баш ову књигу а не рецимо ону по којој је снимљен Сталкер или неку трећу, ђаво би га знао.
Међутим, ло анд бехолд, са књигом је било потпуно супротно него са филмом. Прво што ми је упало у очи већ након неколико прочитаних страница је да су браћа Стругацки, за разлику од рецимо Артура Кларка и Исака Асимова, одлични писци - чак и у преводу (не знам ко је преводилац овог издања, захвалан бих био за информацију ако је неко посједује) њихове реченице су знатно животније и љепше од пуког набрајања информација присутног код неких... ахем... "познатијих" писаца, а поред тога и много ми се свидјело како је главни лик, иако блентав као и остатак дружине, човјек од крви и меса, а не робот који треба да оде од тачке А до тачке Б и који, код неких "познатијих" писаца, служи само за одмотавање радње. Друга ствар, и још битнија, је што је све ово, не рачунајући првих неколико страница успостављања ситуације, мнооооооооооооого интересантно!
Дакле, полицијски инспектор Петар Глепски одлази у усамљени планински хотел `Код погинулог алпинисте'(назван тако по неком алпинисти што је био ту па погинуо, али да ли је баш?) да би се двије седмице одморио од посла, жене и дјеце. Међутим, не лези враже, тамо га одмах дочека прилично необична галерија ликова, па онда још почну да се дешавају чудне ствари, а онда као шлаг на торту падне и покоје убиство. Национални парк Јелоустон, дивно место за одмор! Како вријеме одмиче, ствари постају све бизарније а наш херој све збуњенији и мада све то изгледа као нека руска верзија Агате Кристи, тј. као нешто што би врло лако могло да има рационално објашњење, ипак се треба сјетити да је то библиотека Кентаур.
Ово није некакав мегасвемирски еп о судбини читавих свјетова већ прича о ситуацији врло ограниченог домета чије су евентуалне шире импликације тек наговијештене, али одлично је испричана и извјесно је да ће Браћа (ево их сад великим словом) врло брзо поново да ми се нађу на тапету.
Међутим, ло анд бехолд, са књигом је било потпуно супротно него са филмом. Прво што ми је упало у очи већ након неколико прочитаних страница је да су браћа Стругацки, за разлику од рецимо Артура Кларка и Исака Асимова, одлични писци - чак и у преводу (не знам ко је преводилац овог издања, захвалан бих био за информацију ако је неко посједује) њихове реченице су знатно животније и љепше од пуког набрајања информација присутног код неких... ахем... "познатијих" писаца, а поред тога и много ми се свидјело како је главни лик, иако блентав као и остатак дружине, човјек од крви и меса, а не робот који треба да оде од тачке А до тачке Б и који, код неких "познатијих" писаца, служи само за одмотавање радње. Друга ствар, и још битнија, је што је све ово, не рачунајући првих неколико страница успостављања ситуације, мнооооооооооооого интересантно!
Дакле, полицијски инспектор Петар Глепски одлази у усамљени планински хотел `Код погинулог алпинисте'(назван тако по неком алпинисти што је био ту па погинуо, али да ли је баш?) да би се двије седмице одморио од посла, жене и дјеце. Међутим, не лези враже, тамо га одмах дочека прилично необична галерија ликова, па онда још почну да се дешавају чудне ствари, а онда као шлаг на торту падне и покоје убиство. Национални парк Јелоустон, дивно место за одмор! Како вријеме одмиче, ствари постају све бизарније а наш херој све збуњенији и мада све то изгледа као нека руска верзија Агате Кристи, тј. као нешто што би врло лако могло да има рационално објашњење, ипак се треба сјетити да је то библиотека Кентаур.
Ово није некакав мегасвемирски еп о судбини читавих свјетова већ прича о ситуацији врло ограниченог домета чије су евентуалне шире импликације тек наговијештене, али одлично је испричана и извјесно је да ће Браћа (ево их сад великим словом) врло брзо поново да ми се нађу на тапету.
March 22, 2018
У авторов очень приятный слог, такой легкий и оригинальный, просто невозможно было отложить чтение, умеют Стругацкие заинтриговать и держать в напряжении. Если честно, я понятия не имела, о чем будет вестись речь (да, признаюсь, я порой проживаю в бункере). С самого начала нас дурачат, так как жанр повествования абсолютно не ясен. Вот мне казалось, что все будет завязано на мистике, духе погибшего альпиниста (да и название на это намекает). А тут еще и образ замечательного не по-собачьи умного Леля! А вот и нет, через пару страниц я погрузилась в мир добротного классического детектива закрытого типа (преступление происходит в замкнутом пространстве с ограниченным количеством действующих лиц). И душа моя возликовала, обожаю подобные истории. Также пленила необычность характеров, на кого не глянь - все фрики. И так, у нас тут и необъяснимые происшествия, и убийство в запертой изнутри комнате. Но такую развязку я даже не ожидала, и опять писатели обвели меня вокруг пальца и вплели новые мотивы. По началу, именно эта последняя неожиданность подрастроила меня, уж больно легко тогда объясняются все события. Все же очень резко состоялся переход. И именно из-за этого сама идея и философский вопрос, поставленный мэтрами, можно ненароком и упустить, потерялся вот этот эффект "раската грома посреди безоблачного дня". Но после прочтения книга меня не отпускала, я в мыслях постоянно к ней возвращалась, пыталась что-то переосмыслить, понять, почему именно так, для чего. И к радости моей все выстроилось в логически стройную линию, все там на своих местах. Рекомендую ознакомиться ради атмосферы, языка и возможности поразмышлять над утверждением "Не одним законом жива совесть человеческая". Да, безусловно, современному читателю данный текст может показаться слегка примитивным, многое мы повидали за свою читательскую карьеру. Но если вспомнить время, когда было создано произведение, то это весьма удачный эксперимент, тем более для советского периода, который надолго искусственно продлил для нашего общества представления о литературе девятнадцатого века и так прочно закрепил убежденность в их "правильности", что до сих пор и каленным железом не выведешь. Не знаю, на сколько успешно отступление от канонов было принято публикой того времени, но на мой личный вкус, он удался на все 100!
April 27, 2015
In 1970, two brothers who are Soviet sci-fi writers attempt to write an Agatha Christie whodunit novel set in a remote ski resort. Much hilarity ensues. Not perfect, but quite entertaining. Nice intro by Jeff VanderMeer, too.
'Mountaineer' Is A Must-Read Of Soviet Sci-Fi
http://www.npr.org/2015/03/19/3926346...
Spoiler Alert: Boris Dralyuk on The Dead Mountaineer’s Inn
http://lareviewofbooks.org/review/wel...
'Mountaineer' Is A Must-Read Of Soviet Sci-Fi
http://www.npr.org/2015/03/19/3926346...
Spoiler Alert: Boris Dralyuk on The Dead Mountaineer’s Inn
http://lareviewofbooks.org/review/wel...
March 14, 2024
Ratings:-🌟🌟🌟🌟
May 13, 2015
Fun sci-fi/murder mystery mash-up in a snowed-in Russian ski chalet; a zany cast of misfits.
November 27, 2017
One more last rite for the detective genre... were Boris and Arkady trying to kill it off? I don't understand this book at all. It had many solid elements: a limited scope for the action, intriguing characters (but only some), and an injection of the supernatural. And yet, YAWN. The protagonist is appalling in every way. He's a boorish, sexist, selfish, clumsy, incompetent mess, stumbling around like he's had most of his brain removed, more interested in tumbling the chambermaid and working out whether "the kid" is a boy or a girl so he can figure out whether or not to pursue him/her as well than in making any progress with the various mysteries. Watching the events unfold through his eyes resembles the feeling of being wretchedly hungover while being forced to go through the motions of a complicated social occasion. The writing is very flat, possibly because the authors were going for a blasé noir detatchment, possibly because the translation is lacking imagination. It's hard to tell because I have no previous experience with the authors or the translator. Jeff Vandermeer tries to smooth things over with his introduction, but this isn't worth saving.
Read
July 2, 2020Книгата е смесица от жанрове, като постройката е като за криминален роман, като започва се гротескови и хумористични мотиви, които остават и до края, но това не намалява ни най-малко сериозността на произведението. Ние в ежедневието си се ръководим от нашия разум и логика /доколкото ги притежаваме/, въз основа на ограничен опит и с краткосрочно мислене. Полицейският инспектор не е описан като глупав, той просто си е полицейски инспектор. За безспорен авторитет по касаещите го въпроси той смята началника си Згут. Ако пък беше не полиЦАЙ, а полиТИК, ми изглежда, че щеше да е още по-зле /още повече ако е и такъв с рус перчем./
"По дяволите, работата беше там, че вярвам. Имам опит и чувствам кога хората говорят истината. Но когато става дума за хора."
Гостите на хотела са все различни определени типажи, включително и тези, другите гости. Това е доста забавно на моменти. Олаф е и женкар, и има перфектен алгоритъм за покер, но си е намерил майстора.
Романът, с включената доста популярна тема за контакта, не е песимистичен. Той беше един от пропуските ми в творчеството на Стругацки, а пък и четените заслужават да ги препрочета.
"По дяволите, работата беше там, че вярвам. Имам опит и чувствам кога хората говорят истината. Но когато става дума за хора."
Гостите на хотела са все различни определени типажи, включително и тези, другите гости. Това е доста забавно на моменти. Олаф е и женкар, и има перфектен алгоритъм за покер, но си е намерил майстора.
Романът, с включената доста популярна тема за контакта, не е песимистичен. Той беше един от пропуските ми в творчеството на Стругацки, а пък и четените заслужават да ги препрочета.
December 7, 2016
Encounter with the unknown in a snowed in lodge via campy detective novel tropes. Fun, but pretty frivolous compared to its brilliant counterpart Roadside Picnic. The Estonian film is worth a look, too.
Displaying 1 - 30 of 491 reviews