Kari Helene Bieler, una joven con problemas de sobrepeso, está comprando en una pastelería cuando ve caerse una magdalena y volar el azúcar glas de encima. En ese instante recuerda qué fue lo que ocurrió realmente dieciséis años atrás, cuando su hermano pequeño Gustav, siendo aún un bebé, murió. Esta revelación enfrentará a sus padres, John Gustav y Greta, y desencadenará una espiral de hechos espantosos, entre los cuales se encuentran los asesinatos del director de la Policía Judicial, Martin Egge, y los de varias mujeres inocentes. El secreto que rodeaba a la muerte del bebé permitió que, durante muchos años, un auténtico psicópata haya pasado totalmente desapercibido llevando una doble vida. Al amparo de estos hechos, un asesino implacable se siente impulsado a ejecutar una sádica venganza. La policía deberá enfrentarse a unos misteriosos crímenes excepcionalmente difíciles de resolver. El pasado de la joven agente Marian entra a formar parte del caso de una forma muy directa, y su relación personal y profesional con el responsable de la investigación, Cato Isaksen, se verá sometida a una dura prueba.
Unni Maria Lindell is a Norwegian author, best known for her crime novels, who has also written a collection of poems and several children's and young adult books.
Lindell worked as a journalist before she became an author. Her first book, Den grønne dagen ("The green day") was published in 1986. One of Lindell's most prominent characters is detective Cato Isaksen.
Lindell was awarded the Mads Wiel Nygaards Endowment in 1998 and the Critics' Prize for the year's best children's or youth literature. In 1999 she received the Riverton Prize (Rivertonprisen), am annual literature award given to the best Norwegian detective story.
Suikerdood is het achtste deel in de reeks rond inspecteur Cato Isaksen. Hierin wordt een zestien jaar oude zaak weer levend als een nabestaande zich ineens weer dingen herinnert over de dood van haar broertje. Dit feit heeft een invloed op Marian, de collega van Cato. Doordat zij zich begint te mengen in de zaak, worden de toch al gespannen verhoudingen nog meer op scherp gezet. In dit boek komen er opnieuw meerdere verhaallijnen samen en is er variatie genoeg in het boek. Doordat één van de personages me af en toe wel ergerde (Kari Helene Bieler), had ik het wat moeilijker met dit deel en moet ik bemerken dat ik de vorige delen net iets leuker vond om te lezen. De rol van Cato is in dit boek ook beperkter dan in de voorgaande delen uit de serie en is de focus wat meer op Marian gaan liggen. Een net iets minder boek in de serie en dus geef ik het 3.5⭐️ https://elinevandm.wordpress.com/2025...
Suikerdood is geen boek dat ik zomaar zou aanschaffen. De reden: Scandinavische schrijvers heb ik lang links laten liggen. Onlangs zag ik dit boek van Unni Lindell, voor mij een totaal onbekende naam, voor een prikje liggen en heb het in een ondoordachte bui meegenomen. Spijt? Geen moment.
Even is het wennen aan de namen. Maar eenmaal daar doorheen geprikt nam het mij bij haar kladden, zoals rechercheur Maian Dahles mij trok.
Een solist, die wars is van de geldende regeltjes en daardoor in grote problemen komt, fysiek en psychisch.
Dahles en inspecteur Cato Isaksen zijn figuren die vaak terugkeren in de boeken van Lindell, zo lees ik.
En net zoals ik heel nieuwsgierig was naar het plot ben ik ook heel nieuwsgierig geworden naar andere boeken over dit duo.
A una novela policiaca no le pido grandes alardes de estilo, me basta con que sea eficaz y verosímil a la hora de desarrollar la trama, y creo que ésta flojea en éste último aspecto, aunque he de reconocer que tiene sus buenos momentos.
Voordat Unni Lindell met het schrijven van thrillers begon, had ze al een aantal kinder- en kookboeken op haar naam staan. Ze ging over naar het spannende genre omdat je het onder andere kunt hebben over mensen die buiten de maatschappij staan, maar ook dat die verhalen zowel literair kunnen zijn en tegelijkertijd spanning bevatten en snel zijn. In 1996 introduceerde ze in Het dertiende sterrenbeeld de Oslose inspecteur Cato Isaksen en inmiddels zijn er tien delen van de serie verschenen, waarvan het in 2010 uitgebrachte Suikerdood het achtste is.
Een jonge vrouw herinnert zich plotseling hoe zestien jaar eerder haar pasgeboren broertje om het leven is gekomen. Ze neemt hierover contact op met Martin Egge, het hoofd van de landelijke recherche. Ze speken af, maar voordat hun ontmoeting plaats kan vinden, wordt Egge door een auto aangereden. De politie doet onderzoek en dan blijkt dat het slachtoffer vrienden heeft die hij beter niet kon hebben. Rechercheur Marian Dahle, een protegé van Egge, is ontdaan door wat hem overkomen is en doet er, tot ongenoegen van Isaksen, alles aan om erachter te komen wie voor die daad verantwoordelijk is.
Ondanks dat Suikerdood al het achtste deel van de serie met Caro Isaksen is, is het boek prima afzonderlijk van de andere te lezen. Goed, er zijn enkele verwijzingen naar wat zich eerder heeft voorgedaan en van de terugkerende personages wordt niet uitbundig veel verteld, maar dit hoeft op zich geen enkel beletsel te zijn om niet aan dit boek te gaan beginnen. In de eerste hoofdstukken worden verschillende van hen geïntroduceerd, dus krijg je al in een vroeg stadium een globaal beeld van de diverse personen die van belang zijn. Toch vinden er ook meteen al diverse situaties plaats die van belang zijn voor het verdere verloop van de gebeurtenissen en het onderzoek van de politie. Hierdoor is die aanvangsfase niet alleen maar een opsomming van diverse wetenswaardigheden.
Het verhaal kabbelt in een rustig tempo voort, maar er zijn zonder meer voldoende ontwikkelingen te bespeuren, waaronder een aantal onverwachte. Deze houden de lezer bij de les houden waardoor hij zich geen moment hoeft te vervelen. Bijzonder spannend is het in een groot deel van de plot niet, maar er wel degelijk een geladenheid die ervoor zorgt dat je te weten wilt komen wat er verder gebeurt. Aan het eind van het boek gaat de snelheid zienderogen omhoog, doen zich onverwachte situaties voor en neemt de spanning zienderogen toe. Ogenschijnlijk zijn er een paar verhaallijnen, maar ze hebben alle met elkaar te maken. Ze komen in de loop van de plot dan ook keurig samen, waarna tot slot nog eens alle puntjes op de i worden gezet, zodat niemand met onbeantwoorde vragen achterblijft.
In tegenstelling tot de meeste voorgaande delen van de serie is de rol van Isaksen een stuk beperkter. De hoofdrol is deze keer weggelegd voor rechercheur Marian Dahle, een collega van de inspecteur en een tijdje geleden aan zijn team toegevoegd. De lezer leert haar kennen als iemand die haar eigen gang wil gaan en bijzondere capaciteiten heeft, die overigens niet altijd op waarde worden ingeschat. In ieder geval is ze een personage, die in de loop van het verhaal steeds meer sympathie kweekt, om in de gaten te houden, zoveel wordt wel duidelijk.
De schrijfstijl van Lindell is over het algemeen zeer toegankelijk en beeldend, waarbij de kleinste details niet overgeslagen worden. Hierdoor komt het boek erg filmisch over en zie je de vele omstandigheden zo voor je. Al met al is Suikerdood een thriller die wel degelijk weet te boeien en heel stiekem alweer nieuwsgierig maakt naar een vervolg.
Jag tror att jag kan ha sagt det förut, men nu gör jag nog slut med Unni Lindell. Åtta böcker har jag läst i den här serien och nu får det nog räcka. Unni Lindells sätt att skriva passar mig inte alls, utan gör mig nästan tokig. Det är riktigt synd, för hennes historier är bra, men jag klarar bara inte att läsa dem. Läs mer på http://bokslut.blogspot.se/2012/07/so...
Bohaterka irytująca, kreowana na geniusza, a w rzeczywistości - kompletnie nieracjonalna, wszystko udaje się fuksem, a do tego jest zadufana w sobie. Przedstawienie innych bohaterów równie mało ambitne. Intryga również. Nie polecam.
Deludente. Molto confuso, troppi cambi di pov, personaggi che non mi sono piaciuti. Salvo solo il finale (peccato che la versione che ho sul Kindle sia tagliata 😩) in cui i continui rimpalli tra i pov di Marian e Cato hanno reso il tutto più avvincente, altrimenti sarebbe stato da una sola stella. Anche lo stile asciutto di Unni Lindell non mi ha convinto. Ho altri suoi romanzi di questa serie, ma sinceramente non ho tanta voglia di darle una seconda chance. Bocciato.
Good story. That’s it. Not the kind of book which makes you feel “I’ve wasted time and money”, but also “Not that thrilling, after all”.
Almost every character was touching their hair and it looked like everyone was alike, at some point. Even, if I didn’t have a chance to read first volume, I can honestly admit that it was filled with typical flat characters.
Ho apprezzato molto l'idea della trama e il fattore sorpresa alla fine del romanzo. Tuttavia la scrittura dell'autrice è un po' macchinosa e la traduzione non sempre accurata. Mi aspettavo qualcosa di meglio.
Další knihobudka a další severská detektivka. Dávám 3,5*. Vadil mi moc velký počet postav, navíc se jmény, který jsem si proste nedokázala pořádně zapamatovat a občas jsem tak tápala. Ale jinak fajn, napínavý to bylo, mrtvoly taky byly, konec zajimavej... takže vše jak má být 🙂
Så seg och ospännande, lyssnade som ljudbok och det var väl ungefär de sista 50 minuterna som var hyfsat spännande. Har för mig att jag gillat Unni Lindells böcker, eftersom jag läst alla de tidigare, men nu känner jag mig tveksam. Och Cato Isaksen är ju så svinaktig.
Tegenvallend boek, was blij dat ik hem op een gegeven moment uit had. Verhaallijn is niet heel boeiend en veel te veel namen waardoor het met vlagen verwarrend wordt. Zou dit boek niet zo snel aanraden.
Trots svaga sympatier för deckare finner jag Sockerdödens intrig intressant. Kan tyckas vara lite för snabba scenbyten och en aning platta karaktärer men ändå en bok värd att läsa.
Skvělá detektivka - Marian se svým psem rozšiřuje řady nekonformních detektivů, je inteligentní, vybavená nevšední intiuicí, osamělá...když je zavražděn komisař, se kterým ji pojil nevšední vztah, je posedlá touhou najít jeho vraha. I další postavy jsou dobře vymyšlené, ale největší plus je styl vyprávění - rychlý spád děje, který mi nedovolil se od knihy odtrhnou
Grei nok krim, det er tross alt Lindell, og hun skal jo være bra..? For meg var den under gjennomsnittet, ikke særlig spennende, greie nok karakterer, men lite engasjerende. Komplett omtale av boka ligger her:
Unni Lindell on minulle uusi tuttavuus. Luen aika paljon dekkareita ja pidän genrestä kovasti, mutta jostain syystä tämä kyseinen teos ei oikein saanut minua mukaansa ja innostumaan. Lopulta luin pokkarin vain, jotta pääsisin siitä eroon ja sehän ei tietenkään kuulosta kovin hyvältä.
Tweede boek van Lindell en het is zeker niet slecht maar ook weer niet iets waar ik naar uit kijk. Het is goed spannend genoeg om te boeien maar geeft me geen wauw gevoel. Maar anderzijds het kunnen niet allemaal toppers zijn.
A quality crime novel. But the main characters' childish behaviour gets tiresome, and there are troubling aspects with the description of the obese women. Her largeness is described as something grotesque, the way it's described is disturbing.
Årets påskekrim lesing. Historien er litt alle steder og man kan lure på hva som skal til for å miste jobben i politiet. Ikke ferdig ennå, men så langt ikke lindells beste.