فریادها

by Laurent Gaudé, حسین سلیمانی‌نژاد (Translator)

اسمشان ماریوس، بوریس، ریپول، رنیه، باربونی یا مبوسولو است. توی سنگرها پناه می‌گیرند، خودشان را با شروع حمله در گودال‌ها می‌اندازند، اما برادریِ ناممکن جنگ جهانی اول را فراموش نمی‌کنند. کمی جلوتر، یک شیمیایی در حال مرگ است. از دوردست، فریادهای وحشتناک سربازی دیوانه که نامش را مردِ خوکی گذاشته‌اند و تصور می‌کنند بین خطوط پرسه می‌زند، در فضا می‌پیچد. پشت جبهه، ژول، برگه‌ی مرخصی در دست، طرف زندگی عادی می‌رود، اما صداهای همسنگرانش باسماجت در گوشش می‌پیجد. این صداها مانند یک آواز، مانند خاطره‌ای از همبستگی‌های دردآور و سوزناک، باهم جمع می‌شوند و روایت مجسمی می‌سازند و ما را نیز، با جدیتی گیرا، در لحظه‌های پرهیاهوی این نبرد، غرق می‌کنند.

Genres: Fiction, Roman, Novels, France, War, 21st Century, French Literature

110 pages, Paperback

First published March 1, 2001

About the author

Laurent Gaudé est un romancier et dramaturge français. Après avoir été nommé pour le Prix Concourt 2002 avec La mort du roi Tsongor, il a gagné ce prix en 2004 pour son roman Le Soleil des Scorta.

He studied theater and has written many dramatic works, among them Onysos le furieux, Cendres sur les mains, Médée Kali, and Le Tigre bleu de l'Euphrate.
In 2002 he was shortlisted for the Prix Goncourt for La Mort du roi Tsongor. Two years later, he won the prize for his novel The Scortas' Sun (French: Le Soleil des Scorta).

Reviews

[مجیدی‌ام · Rating 4 out of 5]

فریادها، یک کتاب سطحی نیست، یک کتاب عمیق هم نیست! فریادها، یک کتاب خاصه، یک نقاشی از چهره‌ی واقعی جنگه!
فریادها، کتابیه که نویسنده‌اش سعی نکرده با هزار و یک ترفند و تکنیک نویسندگی، چهره‌ی جنگ رو زیبا و حماسی جلوه کنه یا بخواد خیلی ادبی جنگ رو نقد کنه!
در کتاب فریادها، نویسنده اومده متن تلخ و خشکی نوشته، که شاید هیچ ارزش و اصول ادبی‌ای هم نداشته باشه، ولی مخاطب رو تا توی سنگرهای خیس و نم گرفته‌ی خط مقدم می‌بره!
کتابی که بدون هیچ تلاش اضافی‌ای، فضاسازی می‌کنه!
کتابی که برای انتقال ترس و وحشت و درد سربازان به خواننده، نمیاد شخصیت پردازی و مقدمه چینی کنه و مستقیم ذهن و تفکرات و حتی زمزمه‌های زیر لب اون سرباز رو می‌ذاره جلوی چشم خواننده!

یک ویژگی جالب کتاب، تعویض تند تند راوی‌ها بود.
مثلا در جایی، خمپاره‌ای به زمین می‌خوره، یک سرباز از ترس فریاد می‌کشه، پاراگراف بعدی از زبان هم‌رزم این سرباز بیان میشه که از این ترس رفیقش، دچار تزلزل شده و داره به زور جلوی گریه‌اش رو می‌گیره، پاراگراف بعدی، ما توی ذهن فرمانده‌ایم، که این دو سرباز رو می‌بینه و می‌خواد آرومشون کنه، پس بلند میشه! پاراگراف بعدی ما یک توی ذهن یک سرباز دیگه‌ایم که این حرکت فرمانده رو دیوونگی می‌دونه و نمی‌پسنده! ... و الی آخر.
کتاب چندین راوی مختلف داره، بعضا چند خط و گاهی هم چند صفحه از زبان این راوی‌ها می‌خونیم کتاب رو... که خب شاید بعضی‌ها این رو نپسندن! ولی من به شخصه دوس داشتم.

در کل، فریادها کتاب خوبیه که حجم کمش باعث میشه هیچ بهونه‌ای برای نخوندنش نداشته باشین!
بخونین، پشیمون نمی‌شین.

از متن کتاب:
نزدیک می‌شوند. به‌زودی به ما می‌رسند. به تمام آدم‌هایی نگاه می‌کنم که سمت ما حجوم می‌آورند. سرنیزه در تفنگ، می‌دوند و فریاد می‌کشند تا به‌هم روحیه بدهند. فکرش را نمی‌کردم که این‌قدر آدم خواهان مرگم باشند.

[Mahla · Rating 3 out of 5]

در عین اختصار به‌خوبی تونست حس و حال جنگ و سربازان جنگی رو به من، که زیر باد خنک کولر نشسته‌ام و تا به‌حال صدای شلیک گلوله رو از نزدیک هم نشنیدم، منتقل کنه.
داستان های زیادی درباره هیولای جنگ نوشته شده تا سرشت حقیقی اون رو نمایان کنه، تا مردمی که در خانه نشستند و از طریق اخبار تلویزیون و اینترنت فقط آواهای گنگ ونامفهومی از جنگ می‌شنون، با حقیقت چرک و عفونت زیر پوست این هیولا به‌درستی آشنا بشن.
کتاب لوران گوده هم برای من در لیست آثار حقیقی و ملموسِ جنگ قرار گرفت و همیشه یادآور خوک صفتی و پستیِ جنگ خواهد بود‌.

[Maziar Miraly · Rating 4 out of 5]

یه کتاب زیبا و پر حس که به خوبی درد و ترس رو به تصویر کشید.
پوچی جنگ رو خیلی خوب نشون داد. سربازهایی که نمیدونن چرا! ولی باید همنوعای خودشون رو بکشن.
یه جایی از قول یکی از سربازا میگه هیچوقت فکر نمیکردم اینهمه آدم دلشون بخواد منو بکشن...

تصویرسازی صحنه های نبرد خیلی خوب انجام شده بود. جملات پرمغز هم در متن کتاب زیاد به چشم میخوردو به نظرم فقط یک داستان سطحی نبود.
فقط شاید آخرش رو میتونست بهتر تموم کنه.

خوندنش رو توصیه میکنم. کم حجمه و خیلی زود تموم میشه.

[Silvia · Rating 5 out of 5]

Un "récit de guerre" scritto nella contemporaneità, romanzo corale che mi ha lasciato tante emozioni ed un brivido: quello dell'orrore totale nelle trincee del '14-'18. I monologhi interiori dei soldati protagonisti danno voce all'inesprimibile, all'empatia umana quando tutto è perduto.

[Iman Majdi zadeh · Rating 2 out of 5]

در طول خوندن کتاب به این فکر میکردم که چه ریویوویی برای این باید نوشت، ولی به تنها نتیجه ای که رسیدم این بود که من از خوندن این کتاب لذت نبردم، جنگ خوب نیست، بده و... ولی این کتاب از نظر من تلاش بیهوده ای بود که میخواست با مظلوم نمایی از مفهوم جنگ استفاده کنه و خواننده رو تحت تاثیر قرار بده، داستانی که روایتی نداشت، از نگاه چند سرباز یک اتفاق مرتب تکرار میشد، با هیچکدوم از شخصیت ها نمیشد ارتباط برقرار کرد، چون هیچ شناختی ازشون نبود، مگه میشه با دوتا خط تفکر یک نفر در یک موقعیت مثلا سخت اونو شناخت؟ شاید نویسنده تلاش کرده بود از catch 22 الگو بگیره و با تغییراتی ناشیانه نو آوری کرده باشه، در هر صورت این نوشته نظر شخصی منه، البته که دوستانی که از خوندن این کتاب لذت بردن قابل احترام هستن، در آخر اینکه من هیچوقت نخوندن هیچ کتابی رو توصیه نمیکنم.

[Bahman Bahman · Rating 2 out of 5]

اسمشان ماریوس، بوریس، ریپول، رنیه، باربونی یا مبوسولو است. توی سنگرها پناه می‌گیرند، خودشان را با شروع حمله در گودال‌ها می‌اندازند، اما برادریِ ناممکن جنگ جهانی اول را فراموش نمی‌کنند. کمی جلوتر، یک شیمیایی در حال مرگ است. از دوردست، فریادهای وحشتناک سربازی دیوانه که نامش را مردِ خوکی گذاشته‌اند و تصور می‌کنند بین خطوط پرسه می‌زند، در فضا می‌پیچد. پشت جبهه، ژول، برگه‌ی مرخصی در دست، طرف زندگی عادی می‌رود، اما صداهای همسنگرانش باسماجت در گوشش می‌پیجد. این صداها مانند یک آواز، مانند خاطره‌ای از همبستگی‌های دردآور و سوزناک، باهم جمع می‌شوند و روایت مجسمی می‌سازند و ما را نیز، با جدیتی گیرا، در لحظه‌های پرهیاهوی این نبرد، غرق می‌کنند

[Martin Bertino · Rating 4 out of 5]

"Tu te demandes où tu vas et qui te parle. (...) Tu es mon frère, camarade. Je te ramènerai à toi."

Une fable onirique au milieu des tranchées de la Première Guerre Mondiale, portée par l'écriture poétique de Laurent Gaudé.
Quelques passages un peu creux, mais dans l'ensemble, la magie de la plume de l'auteur du Soleil des Scorta opère.

Une lecture rapide, agréable et parfois poignante, dans le style habituel de Gaudé, qui mêle habillement le réalisme et le quasi-surnaturel sur fond métaphorique.
Je ne conseillerais cependant pas d'entrer dans son œuvre par ce roman-ci, car j'ai mille fois préféré Le Soleil des Scorta, Eldorado ou La Mort du roi Tsongor.

[Dana Safian · Rating 4 out of 5]

جمله‌های درخشان کم‌تر داشت. و اتفاقا همین تاثیرگذاری‌اش را چندبرابر کرده‌بود.


-در حیرتم که چرا به رغم این همه غوطه خوردن در بدن مجروحان، دست‌هایش برای همیشه قرمز نشده‌اند.
-تو صورت زندگی با گونه‌های برآمده هستی.

[Hosius Mr · Rating 3 out of 5]

واقعیت جنگ چیه؟ ناامیدی؟ جنون؟ ترس؟ کشتن؟
نویسنده به اختصار و خیلی خوب تونسته فضای تلخ، ناراحت کننده، هراس انگیز و کثیف جنگ رو به تصویر بکشه، و ما رو به لایه های درونی و پر التهاب جنگ ببره
.
داستان از زبان راوی های مختلف بازگو میشه و باعث میشه از زاویه دید اونها به داستان نگاه کنیم و خیلی عمیق واردش اون بشیم. سربازهایی که برای دفاع از وطن از همه چیز خودشون گذشتن و در خط مقدم جبهه میجنگن، در حالی که هیچ کس اونها رو به یاد نمیاره.
داستان کاملا نشون میده که جنگ چطور آدم ها رو تغییر میده، فرسوده میکنه و در نهایت داخل خودش حل میکنه
.
با توجه به متن کوتاه و داستان جالب کتاب بنظرم ارزش یکبار خواندن رو داره

[Granny Sebestyen · Rating 5 out of 5]

"Cris" de Laurent Gaudé (185p)
Ed. Le Livre de Poche
Bonjour les fous de lectures....
C'est toujours avec un réel plaisir que je me plonge dans un livre de Laurent Gaudé.
Voici un roman polyphonique dont l'histoire se déroule pendant la première guerre mondiale.
Il y a Jules et ses compagnons d'infortunes.
Ils sont treize.
Chacun nous raconte l'absurdité, ce qu'il vit, ce qu'il ressent.
Il n'y a que les voix de ces 13 soldats envoyés à la boucherie, paumés, effrayés, devenus inhumains presque fous.
On vit à côté de ces hommes à la bestialité acérée le temps d'une attaque.
Ces hommes enterrés au fond des tranchées, isolés, obéissant aux ordres.
Ces hommes blasés qui ne sortiront pas vivant de cette boucherie ou alors chamboulés à jamais.
Voici un rendez-vous avec la mort, la folie, la peur
Ce livre est poignant et se lit en apnée comme on pousse un cri, un hurlement de désespoir.
Les mots choisis sont simples, les paragraphes aérés mais que la lecture est dense et puissante !!!!!
Il ne fallait pas une page de plus, j'en suis sortie à bout de souffle.
Du tout grand Gaudé.

[Moé · Rating 2 out of 5]

2,5

[Hajer · Rating 5 out of 5]

Bouleversant !

[Mariette · Rating 4 out of 5]

Pas encore sûre de la note, peut être 3,5

[Hanne Vermeire · Rating 2 out of 5]

eummm ik moest dit lezen voor Frans en snap er niks van???
Was wel snel om te lezen omdat alles in korte stukjes was

[Beyza Özdemir · Rating 4 out of 5]

C'est la première fois que j'ai lu Laurent Gaudé, c'est vraiment un sujet frappant qui vous touche. C'était beaucoup plus violant que j'ai imaginé mais ce n'est pas une mauvaise chose du tout. Ça double l'effet du récit. Mais oui, soyez vigilants si vous n'aimez pas les scènes sanglantes. À part cela, écouter la guerre depuis 13 voix différentes, c'est vraiment touchant.

[Etienne Mahieux · Rating 4 out of 5]

La pile des romans contemporains qui reviennent sur la première guerre mondiale a décidément plus d'un rapport avec un gratte-ciel. Laurent Gaudé trouve le moyen d'apporter une note toute personnelle à ce concert de grand orchestre. Son récit polyphonique, à la manière de Faulkner, où la parole circule très vite d'un personnage à l'autre, constitue une sorte de choeur des poilus, quand bien même le récit se concentrerait sur un point très particulier du front. L'absence de repérage spatial et temporel précis (on est en pleine guerre de positions, c'est tout ce que l'on sait) accentue le caractère de fable universelle de ce court roman. Au bout du compte l'action n'est pas frénétique ni extrêmement originale : les caractères prennent le dessus et surtout les réactions individuelles à la violence insoutenable du conflit. Certains gardent la pleine maîtrise de leur raison : ironiquement, ce sont ceux-là que la fiction fait périr. D'autres se réfugient dans diverses formes de folie, dont une sublime : l'art d'un permissionnaire pris pour un déserteur et trahi par son manque d'éloquence. La première page m'a un peu inquiété, tant la brièveté des phrases empêchait la fiction de se déployer, mais au bout du compte il n'y a là que l'évocation du souffle qui manque à un combattant épuisé, et le style de Laurent Gaudé s'avère beaucoup plus ample et divers qu'il n'y paraissait. Voilà donc une vraie réussite romanesque, dont je dois la découverte à ma collègue S. : on ne dira jamais assez de bien des descriptifs du baccalauréat.

[Pardis · Rating 4 out of 5]

پزشک: مرده ها را باندپیچی میکنم و زنده ها رو قطع عضو. دوروبرم پر از داد و فریاد است. صداها را دیگر نمیشونم. از خودم میپرسم خدای آن بالا چه شکلی است و در هر دستش چند انگشت برای شمردن این همه مرده دارد. اعضا را با شریان بند میبندم و بین دندان ها تکه چوب میگذارم. اما دست های بی شکل او، با هزاران هزار انگشتش، هنوز میل به شمردن دارند.



اسم‌شان ماریوس، بوریس، ریپول، رنیه، باربونی یا مبوسولو است. توی سنگرها پناه می‌گیرند، خودشان را با شروع حمله در گودال‌ها می‌اندازند، اما برادری ناممکن جنگ جهانی اول را فراموش نمی‌کنند. کمی جلوتر، یک شیمیایی در حال مرگ است. از دوردست، فریادهای وحشتناک سربازی دیوانه که نامش را مرد خوکی گذاشته‌اند و تصور می‌کنند بین خطوط پرسه می‌زند، در فضا می‌پیچد. پشت جبهه، ژول، برگه مرخصی در دست، طرف زندگی عادی می‌رود، اما صداهای همسنگرانش با سماجت در گوشش می‌پیچد. این صداها مانند یک آواز، مانند خاطره‌ای از همبستگی‌های دردآور و سوزناک، با هم جمع می‌شوند و روایت مجسمی می‌سازند و ما را نیز، با جدیتی گیرا، در لحظه‌های پر هیاهوی این نبرد، غرق می‌کنند. (از کتاب)

[Shahab Abroshan · Rating 2 out of 5]

مان فریادها نوشته لوران گوده داستان مقطعی کوتاه از جنگ جهانی دوم را روایت می‌کند که لشکری از سربازان فرانسوی مورد هجوم سربازان آلمانی قرار می‌گیرند. تقریبا اکثرا کشته شده و تنها چند نفرشان زنده به عقب باز می‌گردند. چیزی که این رمان را خواندنی می‌کند زاویه دیدهای متفاوت از چند شخصیت مهم در این مقطع است. شخصیت‌هایی که نویسنده تا آخرین تلاش‌هایشان را به تصویر می‌کشد. ....
نگاه سمبولیک به جنگ و گاه تصاویر شاعرانه‌ای که از دید سربازان روایت می‌شود هر کدام از بخش‌های جذاب این رمان است که در نهایت نگاه متفاوت‌تری به مقوله جنگ ارائه می‌دهد. به هر حال خواندن این رمان چند پاره با زاویه‌های دید متفاوت به علاقمندان به ادبیات داستانی مخصوصا علاقمندان به داستان‌های کوتاه پیشنهاد می‌شود. هر کدام از این روایت‌ها دست کمی از یک داستان کوتاه ندارند.

[Delara Vafadar · Rating 2 out of 5]

من بر اساس امتیازش تو گودریدز تصمیم گرفتم بخونمش ولی واقعا بی سر و ته بود. داستان کشش نداشت، پر از دیالوگ‌های حوصله‌سر‌بر بود و فضای شلوغی داشت.
شاید شما دوست داشته باشین
https://taaghche.com/book/37743/

[Flora Paoli · Rating 4 out of 5]

Je l’ai lu il y a quelques années mais je me souviens d’un livre poignant où la douleur et l’horreur sont palpables à chacune des pages

[Francois · Rating 4 out of 5]

Quelques heures en compagnie de soldats dans les tranchées de la Première guerre mondiale. La réalité de cette boucherie est traduite avec minutie et précision par un auteur à découvrir, vraiment.

[literarydoor · Rating 5 out of 5]

Ce livre est magnifique, les mots me manquent, et je crois que si il était plus lu, alors il y aurait moins de pourritures pour encore désirer la guerre.

[Sami Sam]

Vraiment sympa mais sans fil conducteur malheureusement. Intimement persuadé que Castellac et Messart étaient des lovers ✌️❤️

[Jacqueline Bru · Rating 5 out of 5]

A travers ce court récit polyphonique d'une douzaine de combattants de la première guerre mondiale, frères d'armes en première ligne, Laurent Gaudé entraîne le lecteur dans l'enfer des tranchées, un crescendo dans l'horreur quotidienne de la guerre de laquelle personne ne peut sortir indemne. Beaucoup mourront, certains seront gazés, d'autres perdront la raison. L'un d'eux, Jules, envoyé loin du front en permission, continue à entendre les cris de douleur de ses compagnons d'armes. En solidarité avec eux, il voudrait témoigner de l'horreur auprès des populations civiles dans les villages qu'il traverse. Il ne trouve pas les mots, on le chasse à coups de pierres, on le prend pour un déserteur. Si les mots ne parlent pas, il utilisera la terre pour modeler l'horreur et faire passer le message.
"J'ai enfin compris ce que voulait le gazé. je voudrais lui dire qu'il peut se rassurer. J'ai enfin compris ce qu'ils veulent, tous ceux qui me parlent à voix basse. Je vais me mettre à l'œuvre...
Je le finis maintenant. C'est un tronc qui sort de terre. S'appuyant de toute la force de ses bras sans que l'on sache si c'est pour s'extraire de la boue ou pour ne pas y être absorbé. Il a la tête dressée vers le ciel. Bouche grande ouverte pour laisser sortir son cri de noyé. Calme-toi, le gazé, je te fais une stèle à ta taille. Pour que tu ne sois pas oublié. Tu peux te taire maintenant et mourir car, par cette statue embourbée dans la terre, tu cries à jamais... Un à un, je vais modeler cette longue colonne d'ombres. Je les disperse dans les campagnes. C'est mon armée. L'armée qui revient du front et demande où est la vie passée... J'offre aux regards ces visages de cratère et ces corps tailladés. Les hommes découvrent au coin des rues ces grands amas venus d'une terre où l'on meurt. Ils déposent à leur pied des couronnes de fleurs ou des larmes de pitié. Et mes frères de tranchées savent qu'il est ici des statues qui fixent le monde de toute leur douleur. Bouche bée."

[charlotte c-r. · Rating 5 out of 5]

beautiful book, you can never be disappointed with laurent gaude’s prose. (i actually do hope he is translated in english else there is no point for me to write in this language.)

anyway.

the only disappointing point i noticed, though i will not linger over it, is the development of the story. common to gaude there always is a development of the story and a mythical, religious, mad and abstract concept (here represented by the figure of l’homme-cochon) and there always is a necessity for the story to have a conclusive development and ending (very notable in another of his book, and probably most famous, La mort du toi Tsongor). not a happy ending but a conclusive one, near philosophical or moral (however when i say moral i do not mean XVIIth cent. moral, i mean moral as in the mind, as in the soul, moral as in art.)
and here those aspect of the story development + conclusive ending and mythical figure seem displaced and do not serve the historical event well.
indeed, this story is an account of WW1 following numerous soldiers from all social classes and ethnicity in the french trenches (with a form of demonizing of the german soldiers/army as a hole but yet again it’s for the “gaude atmosphere”).

and although it presents this minor defect it does not take away the breathtaking beauty of gaude’s quick short yet empowered sentences and retraces admirably the evolution of those soldiers, their route to death or madness.

overall a five star read because lower would be a crime to literature and no other book would ever be able to afford more than two stars.


updating : “cris” is not available (yet) in english so this was pointless really, but all his other books, plays and poetry are.

[Teach_and_read Tatiana 🌸 · Rating 5 out of 5]

Ce livre, c'est une pépite d'un auteur incomparable. Lire Laurent Gaudé, c'est la certitude de bien lire: un style d'écriture à la fois simple et percutant, des sujets travaillés avec soin, des personnages psychologiquement riches.

« Cris » se lit vite (phrases courtes, mots simples) et alterne plusieurs voix. L'histoire se construit en les mêlant. On découvre la guerre sous ses facettes effroyables, bien sûr, mais on y retrouve aussi l'espoir et la solidarité. On avance de tranchée en tranchée, d'horreur en horreur. Ce n'est pas un récit à volonté historique, mais bien littéraire et, je vous rassure, aucune description sanglante et écoeurante n'est à déplorer.

On se focalise sur les émotions pures et brutes de ces soldats, mais aussi sur celles de Jules: le chanceux qui obtient une permission et s'éloigne du champ de bataille. C'est ce qui attache le lecteur, selon moi: le contraste entre bataille et liberté. L'horreur et la bouffée d'air que prend
Jules... on souffle en même temps que lui, même si le répit est de courte durée.

Dès le début de ce roman « choral », j'ai été parcourue de frissons. J'ai découvert chaque voix du plus profond de mon coeur, forcée de regarder la vérité en face. Il y a 10 ans comme aujourd'hui, j'en ai été bouleversée. Ces cris, ils résonnent dans ma tête et mon âme et le feront encore bien des années.

Comment ne pas vous conseiller une telle (re) découverte ?

D'ailleurs, je remercie Anne-Cécile P. pour ce livre lu en rhéto/terminale qui m'a ouverte à une littérature très différente et faite tomber amoureuse d'un auteur extraordinaire.

⭐️Vous l'avez lu ?
✨Il vous fait envie ?

[Alodis · Rating 5 out of 5]

Dernier livre de ma première sélection sur la guerre.
Gaudé nous fait entrer dans la tête de poilus, de soldats de différentes hiérarchies, au sein même d'une tranchée de premier plan dont les personnes sont Ripoll, Marius, Barconi, M'Bossolo, le lieutenant Rénier ou encore le mystérieux homme-cochon, oscillant dans le no man's land, entre les Français et les Allemands, sans craindre à sa vie.
La force de leur témoignage in vivo, des actions dans lesquelles nous sommes propulsés à la manière d'offensive, d'obus etc... m'a submergée et m'a fait petit à petit prendre goût au devenir de ces héros hors du commun, dont l'humanité est saisissante, criante et normale.
Le seul témoin hors de la guerre est Jules, envoyé dans le "monde normal" mais qui sera la figure du traumatisé de guerre, qui vivra sans cesse à travers ses souvenirs de guerre qu'il devra, à sa manière, exorciser.
Malgré un début chaotique pour ma part et la difficulté à saisir chaque personnage, la "magie" opère et je me suis attachée à chacun de ces destins !

[Dominique · Rating 4 out of 5]

Laurent Gaudé n’a jamais écrit de livre à l’eau de rose et celui-ci ne faillit pas à sa réputation. Noir de chez noir. Nous sommes dans les tranchées de la 1ere guerre mondiale avec son pathétique et mortel ballet d’avancées et de replis, d’ordres et de contre ordres, de mort et d’infinie désolation. Comment décrire ce qu’il est impossible d’endurer sans hurler ou sombrer dans la folie ? Comment décrire l’immense souffrance et détresse de ces soldats de la boue? Comment résister à une pluie qui ne lave de rien mais qui mine et épuise ? Comment survivre à l’horreur dans l’attente du couperet ?.
C’est le thème de ce roman qui n’est pas du tout un nouveau livre sur la guerre mais plutôt une tentative de l’auteur de donner la parole à chacun des compagnons de ce bataillon, comme dans une pièce de théâtre. Un cri, des cris de fin du monde, qu’espérer d’autre ?.

Phrases très courtes mais denses, mots simples mais condensés de puissance, voilà un roman écrit il y a plus de 20 ans mais qui est toujours aussi poignant d’authenticité.

[amel · Rating 2 out of 5]

Lu pour l’école

Deuxième livre que je lis de cet auteur. J’ai bien aimé retrouver la plume de Laurent Gaudé. Il a utilisé des phrases très courtes qui se répétaient souvent, ce qui avait du sens dans ce contexte.
Beaucoup trop de personnages, avec des changements de pdv tellement fréquents qu’on n’avait même pas le temps de les connaître personnellement. Les pensées de Jules m’ont parfois outrée, lorsqu’il dit ouvertement qu’il regarde les courbes des passantes et, surtout, lorsqu’il dit “avoir hâte de les viOl€r”
J’ai trouvé l’histoire un peu vide. Il ne se passait pas grand chose. Pour être honnête, on n’est pas censé attendre des retournements de situation et compagnie dans un livre sur la guerre, mais un minimum de rythme n’aurait fait de mal à personne.

[Isa Dolatian · Rating 4 out of 5]

چهارمین کتابی بود که از لوران گوده میخوندم، نشر چشمه با ترجمه اقای حسین سلیمانی نژاد کتاب فریادها چاپ کرده بود، کیفیت چاپ و ترجمه بدون ایراد بود.
روایت در سنگرهای جنگ جهانی اول هست، تعدادی از سربازهای خط مقدم در حال مواجه با آلمان ها هستند و‌ با چشم این راویان ما به زشتی، پلیدی و دهشتناکی جنگ پی میبریم.
کتاب کوتاه ولی گیراست، خواننده در چشم سربازی میرود که گلوله میخورد، بلافاصله در چشم سرباز کناری میرود که گلوله خوردن دوستش را میبیند و این گونه گوده با جملاتی کوتاه همچون یک فیلم لحظه به لحظه سیاهی جنگ را تصویر میکشد، پیشتر در کتاب تندباد گوده هم این دقت در تصویرگری به چشمم آمده بود و برای این سبک گوده کلاه از سر برداشته بودم.
لوران گوده، نویسنده ایست چیره دست که با توصیفات دقیقش خواننده را به دل ماجرا میبرد.
کتاب کوتاهست و باارزش برای خواندن