Ερωφίλη

by Γεώργιος Χορτάτσης, Στυλιανός Αλεξίου (Editor), Μάρθα Αποσκίτη (Editor)

Η παρούσα τρίτη βελτιωμένη έκδοση της Ερωφίλης θεραπεύει τις ελλείψεις των εκδόσεων Σάθα και Ξανθουδίδη και αποκαθιστά μεγάλο αριθμό χωρίων που είχαν μείνει με νοηματικά σφάλματα και με φθορές γλώσσας και στιχουργίας. Η νέα επεξεργασία βασίστηκε στο άγνωστο προηγουμένως χειρόγραφο του Birmimgham, αλλά και στα βενετικά έντυπα του Γρανεδίγου και του Κιγάλα, και επίσης στα χειρόγραφα Αθηνών και Μονάχου. Δίνεται έτσι ένα εγκυρότερο κείμενο, πλησιέστερο στη γραφή του Γεωργίου Χορτάτση. Στην εισαγωγή εξετάζονται τα προβλήματα του ποιητή και της χρονολόγησης, των πολλαπλών ιταλικών πηγών, της γραμματολογικής βαθμίδας (Αναγέννηση ή μπαρόκ;) και του ιδεολογικού περιεχομένου του έργου, που είναι η αντίθεση στην αυταρχική εξουσία και στα κοινωνικά στεγανά. Εξετάζονται επίσης οι λαογραφικές απηχήσεις και οι ως σήμερα σκηνικές παρουσίες της Ερωφίλης, καθώς και η βαθμιαία καταξίωση του ποιητή, που ο Παλαμάς, στον πρόλογο της Τρισεύγενης, τον αναγνώρισε ως τον «πατέρα της νέας μας δραματικής τέχνης». Σημαντικότατες και οι κρίσεις των Ν. Εγγονόπουλου, Οδυσσέα Ελύτη και Ν. Μ. Παναγιωτάκη για την Ερωφίλη.
(ΑΠΌ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)

Genres: Classics, Drama, Poetry, Plays

294 pages, Unknown Binding

First published January 1, 1595

Reviews

[gigi_booksworld · Rating 5 out of 5]

Δύσκολο σε αρκετά σημεία θέλει ιδιαίτερη προσοχή στο διάβασμα για να καταλάβεις το νόημα. Είναι όμως ένα αριστούργημα του πολιτισμού μας.

[Kyriakos Sorokkou]

Ελληνική λογοτεχνία του 12ου-18ου αιώνα.

1) Βασίλειος Διγενής Ακρίτης (1102-1140) 
2) Τα Πτωχοπροδρομικά Ποιήματα (1142-1164) 
3)  Αφήγησις Λιβίστρου Και Ροδάμνης (1240-1260) 
4) Καταλόγια - Στίχοι περί έρωτος αγάπης (1401-1450)
5) Απόκοπος/Βοσκοπούλα (1519 / 1627)
6) Ρίμες Αγάπης (1480-1580))

7) Ερωφίλη (1595)

Αρχίζω αυτή την κριτική λέγοντας ότι όσοι βάζετε στο blurb στο οπισθόφυλλο ολόκληρη την περίληψη της ιστορίας από την αρχή μέχρι το τέλος, διανθισμένη με όλα τα πλοτ-τουίστς, σας αξίζει μια θέση στον τελευταίο κύκλο της κόλασης όπου βαρβάτοι και προικισμένοι δαίμονες θα γλεντούν τα δικά σας οπίσθιοφυλλα.

Επίσης η συγκεκριμένη έκδοση είναι του περσινού Ιούλη αλλά η εισαγωγή είναι γραμμένη την δεκαετία του 1920 οπότε θέλει ενημέρωση 100 χρόνων.
Παρόλο που τα πλείστα που λέει ο μελετητής Στέφανος Ξανθουδίδης ισχύουν και σήμερα, διαβάζοντας μελέτη σχεδόν 100 χρονών είναι λες και κάτι λείπει. Όπως για παράδειγμα η άγνοια του Ξανθουδίδη για την ύπαρξη της Πανώριας που είναι άλλο ένα θεατρικό του Χορτάτση, όπως επίσης και το να κάνει υποθέσεις για τον Κατσούρμπο για το εάν ήταν όντως δικό του Χορτάτση.

Όπως είπε και ένας άλλος αναγνώστης εδώ στο Gooreads το δυνατό σημείο του έργου είναι ταυτόχρονά και το αδύνατό του σημείο. Ολόκληρο το έργο είναι ένα έμμετρο ποίημα με ομοιοκαταληξία, όχι μόνο σε μονολόγους αλλά ακόμη και σε στιχομυθίες.

Και το ότι είναι γραμμένο και στην μεσαιωνική κρητική διάλεκτο, κάνει την ανάγνωσή του κάπως αργή.
Αλλά το αιματηρό τέλος (που αν δεν το διάβαζα στο blurb θα ήταν ακόμα πιο έντονο) έκανε αυτό το έργο άξιο να ξαναδιαβαστεί. Με άλλα λόγια παρουσιάζει και ένα αφηγηματικό εκτός από γλωσσικό ενδιαφέρον.

[Fani Tr Kem · Rating 3 out of 5]

Θα αναφερθώ στο βασικό χαρακτηριστικό του έργου, το οποίο είναι το δυνατό και ταυτόχρονα το αδύναμο του σημείο: ο λυρικός - ποιητικός χαρακτήρας του. Μπορεί η “Ερωφίλη” να έχει όλα εκείνα τα στοιχεία της τραγωδίας και να υπάγεται στα θεατρικά αναγνώσματα, αλλά επί της ουσίας είναι ένα μεγάλο ποίημα γραμμένο σε δεκαπεντασύλλαβο, το οποίο έχει τόσο στοιχεία της ευρύτερης ελληνικής γλώσσας όσο και της κρητικής διαλέκτου της τότε εποχής. Οι στίχοι του που συχνά ξεχειλίζουν από ομορφιά και πάθος, γίνονται συχνά δυσνόητοι και απαιτούν να ξανά διαβαστούν προκειμένου να γίνει αντιληπτό το πλήρες νόημα τους. Δεν πρόκειται για ένα “εύκολο” έργο το οποίο διαβάζεται μονορούφι, αλλά για μια ιστορία που απαιτεί την προσοχή, τη συγκέντρωση, γενικότερα πιο σύνθετες δεξιότητες του αναγνώστη. Έχετε λοιπόν υπόψιν σας πως δεν πρόκειται για ένα “ελαφρύ” ανάγνωσμα, μια απλοϊκή ιστορία αγάπης, με άδοξο τέλος, κάπου στον 16ο αιώνα. Η απαιτούμενη προσήλωση προκειμένου να διαβαστεί όπως πρέπει το έργο ενδέχεται κάποιες φορές να σας κουράσει, ενώ οι ιδιωματισμοί της κρητικής διαλέκτου ίσως κάποιες φορές αποσυντονίσουν τον ρυθμό ανάγνωσης σας. Ο Χορτάτσης επίτηδες έγραψε το έργο του με μη απλοϊκό λόγο (αναλυτικές πληροφορίες θα βρείτε στα εισαγωγικά του βιβλίου), κι ενώ δημιούργησε κάτι σπουδαίο, ταυτόχρονα με τον πλουραλισμό στις εκφράσεις του και με κάποιες – ίσως ενοχλητικές - επαναλήψεις συναισθημάτων των ηρώων και γεγονότων της τραγωδίας, έφερε τους αναγνώστες ανά τους αιώνες σε μια σχεδόν διαρκή πρόκληση ορθής ανάγνωσης και αφομοίωσης της “Ερωφίλης”.
Παρ’ όλες τις προαναφερθείσες προκλήσεις, η “Ερωφίλη” δεν παύει να είναι μια τραγωδία αντάξια των αρχαίων ελληνικών τραγωδιών.

[Lucas · Rating 4 out of 5]

4,5 De lo mejorcito del teatro cretense. Personalmente me ha gustado más que el Ερωτόκριτος y me mola mil que pueda hacerse un estudio comparado con el teatro isabelino a través de la obra de Giambattista Giraldi Cinzio y me gusta también el rollo de los nombres nominantes (rotofilos, erofili, etc). La historia es un Romeo y Julieta (en mi opinión) mejorado por el salseo (porque hay un feat. Con Hamlet SUPER-INTERESANTE que luego usará Kavafis para escribir sobre Claudio) y por la parte sobrenatural de Άρως y la cosa mágica. Igualmente, no es tan mind blowing como las novelas de caballería medieval bizantina tipo Calímaco y Krisorroe o Belantro y Krisanza que son ♥️♥️