Carlos is de zoon van Antonio Moreno en Ana Amador. Om de armoede in Italië te ontvluchten is Antonio aan het eind van de negentiende eeuw als jongen naar Buenos Aires vertrokken.
Daar weet hij de onbenaderbare Ana Amador voor zich te winnen door de dans te leren waarvoor zij een passie heeft: de tango.
Geluk lijkt voor hen weggelegd als Carlos geboren wordt, maar niets is minder waar. De omstandigheden dwingen Carlos zijn eigen weg te gaan en hij maakt de oversteek naar Europa.
Armoede, de ontwrichtende Tweede Wereldoorlog, teleurstellingen en de altijd aanwezige tango bepalen het lot van Carlos en zijn nakomelingen.
De eeuw van Carlos Moreno Amador is een meeslepende familiekroniek over het lot van vier generaties Moreno Amador. Het is een epische roman die de lezer als in een tango langs turbulente levens en hartveroverende personages leidt.
Dit verhaal heeft genoeg elementen voor een interessante opzet. Vanaf het einde van de 19e eeuw volgen we de verhalen van 4 familieleden/naasten, hun levens verspreid over het continent Europa en Buenos Aires. Helaas spreken de personages niet aan, hun gedachten en gedrag zijn vaak lastig te volgen. Het plot komt daarmee tenslotte gekunsteld over.
Ik leer het precies nooit. Kon dit boek goedkoop op de kop tikken, googlede eerst eens rond om te weten te komen of het wel de moeite waard was, want ook al betaal je maar vijf euro, voor een verschrikkelijk boek is vijf euro gewoon te veel. De kritieken die ik vond waren vrij goed, en met De Geus als uitgever, én met de vermelding: voor liefhebbers van Zafon en Japin, kon ik toch niets verkeerds doen. Dacht ik. Helaas, dit boek vond ik zo'n tegenvaller. Al van de eerste pagina's vocht ik met de stijl. Las ik verschrikkelijke zinnen die ik nog eens herlas om me ervan te verzekeren dat die zin inderdaad verschrikkelijk was. Heb er geen aangeduid, en ik wil echt het boek niet meer in om er een aantal typevoorbeelden uit te halen. Het verhaal vond ik zeer onzinnig en zeer vergezocht. Soms helpen puzzelstukken om van een roman een grootse roman te maken. Hier viel dat tegen. Van meeleven met de personages was ook geen sprake. Man! Was ik blij dat het boek uit was. Ik verdien een medaille voor doorzettingsvermogen. Dit boek gaat naar de ramsj.
Ik verwachte een familiekroniek in de trant van ‘Honderd jaar eenzaamheid’, maar dat is dit boek absoluut niet. De reizen van de personages tegen de achtergrond van de geschiedenis en de tango die als rode draad door het verhaal loopt, zijn interessant. Ik ergerde me echter aan de manier waarop het boek geschreven is, dit komt wat kinderlijk en gekunsteld over. Het enige deel dat redelijk goed geschreven is, is dat van Armand.