Andrew's Brain

by E.L. Doctorow

NAMED ONE OF THE BEST BOOKS OF THE YEAR BY ST. LOUIS POST-DISPATCH, SLATE, AND THE THELEGRAPH

This brilliant new novel by an American master, the author of  Ragtime, The Book of Daniel, Billy Bathgate,  and  The March,  takes us on a radical trip into the mind of a man who, more than once in his life, has been the inadvertent agent of disaster.
 
Speaking from an unknown place and to an unknown interlocutor, Andrew is thinking, Andrew is talking, Andrew is telling the story of his life, his loves, and the tragedies that have led him to this place and point in time. And as he confesses, peeling back the layers of his strange story, we are led to question what we know about truth and memory, brain and mind, personality and fate, about one another and ourselves. Written with psychological depth and great lyrical precision, this suspenseful and groundbreaking novel delivers a voice for our times—funny, probing, skeptical, mischievous, profound. Andrew’s Brain is a surprising turn and a singular achievement in the canon of a writer whose prose has the power to create its own landscape, and whose great topic, in the words of Don DeLillo, is “the reach of American possibility, in which plain lives take on the cadences of history.”

Praise for Andrew’s Brain
 
“Too compelling to put down . . . fascinating, sometimes funny, often profound . . . Andrew is a provocatively interesting and even sympathetic character. . . . The novel seamlessly combines Doctorow’s remarkable prowess as a literary stylist with deep psychological storytelling pitting truth against delusion, memory and perception, consciousness and craziness. . . . [Doctorow] takes huge creative risks—the best kind.” — USA Today
 
“Cunning [and] sly . . . This babbling Andrew is a casualty of his times, binding his wounds with thick wrappings of words, ideas, bits of story, whatever his spinning mind can unspool for him. One of the things that makes [Andrew] such a terrific comic creation is that he’s both maddeningly self-delusive and scarily He’s a fool, but he’s no innocent.” — The New York Times Book Review
 
“A tantalising tour de force . . . a journey worth taking . . . With exhilarating brio, the book plays off . . . two contrasting takes on mind and brain. . . . [ Andrew’s Brain  encompasses] an astonishing range of vaudeville humour, tragic romance, philosophical speculation. . . . It fizzes with intellectual energy, verbal pyrotechnics and satiric flair.” — The Sunday Times  (London)
 
“Dramatic . . . cunning and beautiful . . . strange and oddly fascinating, this a musing, a conjecture, a frivolity, a deep interrogatory, a hymn.” — San Francisco Chronicle

“Provocative . . . a story aswirl in a whirlpool of neuroscience, human relations, loss, guilt and recent American history . . . Doctorow reveals his mastery in the sheen of a text that is both window and mirror. Reading his work is akin to soaring in a glider. Buoyed by invisible breath, readers encounter stunning vistas stretching to horizons they’ve never imagined.” — The Plain Dealer

“Andrew’s ruminations can be funny, and his descriptions gorgeous.” —Associated Press

“[An] evocative, suspenseful novel about the deceptive nature of human consciousness.” — More
 
“A quick and acutely intelligent read.” — Entertainment Weekly


From the Hardcover edition.

Genres: Fiction, Literary Fiction, Contemporary, Audiobook, Novels, Psychology, Literature

224 pages, Paperback

First published January 14, 2014

About the author

History based known novels of American writer Edgar Laurence Doctorow. His works of fiction include Homer & Langley, The March, Billy Bathgate, Ragtime, The Book of Daniel, City of God, Welcome to Hard Times, Loon Lake, World’s Fair, The Waterworks, and All the Time in the World. Among his honors are the National Book Award, three National Book Critics Circle Awards, two PEN Faulkner Awards, The Edith Wharton Citation for Fiction, and the presidentially conferred National Humanities Medal. In 2009 he was short listed for the Man Booker International Prize honoring a writer’s lifetime achievement in fiction, and in 2012 he won the PEN Saul Bellow Award given to an author whose “scale of achievement over a sustained career places him in the highest rank of American Literature.” In 2013 the American Academy of Arts and Letters awarded him the Gold Medal for Fiction.

Reviews

[Orsodimondo · Rating 4 out of 5]

ANATOMIA DI UN CERVELLO IN GUAZZABUGLIO



Più che la coscienza – che Andrew non possiede e mi sembra la insegua nel corso di tutto il romanzo – è il suo cervello al centro della narrazione di Doctorow, come chiaramente indicato dal titolo originale che è “Andrew’s Brain” e non “Andrew’s Consciousness” (o Conscience).
Andrew cerca, o insegue, la sua coscienza nel corso di tutto il romanzo e nel corso di una lunga conversazione – che a pagina 1 è già cominciata, e che non si conclude neppure alla fine – con una persona che lui chiama Doc, e quindi potrebbe essere il classico shrink, lo psicanalista, o addirittura psichiatra: ma potrebbe anche essere un agente di qualche agenzia di intelligence, che in US certo non mancano (FBI, CIA, NSA, ecc.). Probabilmente è le due cose insieme: uno psichiatra di una qualche agenzia federale per la sicurezza nazionale. Perché è qualcuno che sembra interrogare e saperla lunga.



Come posso pensare al mio cervello se è il mio cervello che pensa? Questo cervello finge ossia di essere me che lo penso? Oggigiorno non ci si può fidare di nessuno, figuriamoci di se stessi.

Andrew parla di sé spesso alternando la terza persona alla prima. Nel primo caso non lo definirei un singolare maiestatis in stile papi banana o monarca reggente: dipende dalla sua ricerca mentale, che parte confusa e man mano, aggiungendo ricordi del passato e flashback, si va facendo più chiara ma mai definita, mai trasparente.
Tuttavia, per quanto ricostruisca, per quanto componga tessere del puzzle che è la sua vita (come quella di ciascuno), per quanto insegua il filo (coerente, esistenziale,…), una vera consapevolezza degli accadimenti Andrew la insegue ma non arriva mai a comporla, conquistarla, maneggiarla. Alla fine quella che ad Andrew manca sopra ogni altra cosa è proprio la propria coscienza (ennesimo esempio di titolo tradotto senza senso). E la sua chiacchiera con Doc rimane alquanto sconnessa.



È una specie di carcere, la mente del cervello. Abbiamo questi misteriosi cervelli da un chilo e mezzo scarso che ci sbattono in prigione. Sono in isolamento, un’ora in cortile per gli esercizi della memoria.

Nella vita di Andrew c’è un primo matrimonio, con Martha: ma la morte della loro bimba, della quale Andrew non si ritiene completamente innocente, anzi, ha mandato all’aria quel matrimonio. Più avanti Andrew s’innamora di una sua studentessa, Briony, che potrebbe essere sua figlia, se non addirittura nipote. Anche con lei nasce una bimba che chiamano Willa.
Willa e Briony sono conosciute e amate in tutto il West Village. Briony ama l’attività fisica, va a correre, si prepara alla maratona della Grande Mela. E un giorno esce per il suo solito jogging e quel giorno è martedì 11 settembre 2001…



Andrew non regge il dolore e affida la piccola Willa proprio alla prima moglie, quella Martha che a sua volta ha perso la sua figliolina.
Quanto ad Andrew finisce a lavorare per un breve periodo alla Casa Bianca perché il presidente in carica era sua compagno di stanza nel dormitorio di Yale. Presidente un po’ nervoso perché ha invaso il paese sbagliato, e nel quale è facile riconoscere Bush jr. così come nei suoi due consiglieri preferiti sono presi in giro Ashcroft e Rumsfeld

Ma davvero Andrew è chi dice di essere, uno “scienziato cognitivo terribilmente depresso”? E come mai è lì, a parlare con il fantomatico Doc, probabilmente costretto, detenuto, non di sua scelta. Sono vere le cose che ci racconta?
Per quanto sia spiritoso, irriverente, caustico, tragicomico, il dolore di Andrew è percepibile, arriva diretto al lettore.

[Benjamin · Rating 5 out of 5]

PROPER DISCLAIMER BEFORE REVIEWING: Not only do I work for Random House, but I copyedited this manuscript. I hope that doesn't disqualify me from saying publicly how much I admired and enjoyed the book and how much it got under my skin for weeks after I'd finished with it.

I was fascinated by the complete removal of any security in objectivity for the reader. This book has as unreliable a narrator as can possibly be imagined, and yet I didn't find myself spending so much time trying to suss out the truth as simply reveling in how the reader is pushed and pulled and basically thrust into the narrator's brain. You'll either want to spend time there or not, but I was mesmerized.

And I can't think of any writer who is more precise and succinct in his writing than E. L. Doctorow, who makes every sentence count.

I don't want to go into plot points, because describing almost anything about the plot constitutes SPOILER ALERT, so I'll just finish up by saying that I found this book to be Doctorow at the absolute height of his powers. It's almost alarmingly fresh writing from an author who's enjoyed such a long career.

[Smn Hgh · Rating 4 out of 5]

تو کتاب مغز اندرو با نامطمئن ترین راوی که تا حالا دیدم طرف شدم😒، دوبار پشت سر هم کتابو خوندم و هنوز نمیدونم به چی باید اعتماد کرد🤯.

داستان به نظر ساده میرسه فردی که با دکتر روانپزشکش از تروماهاش حرف میزنه، ولی در واقع چیزی بیشتر و عمیق تر از این موضوع در جریانه ...

تنها چیزی که برام واضحه، اینه که ای.ال.دکتروف به شکلی داستان رو روایت کرده که به راحتی نشه تمایزی بین واقعیت و چیزهایی که اندرو تصور یا فکر میکنه داد. یک چالش تمام عیاره! مثلا اندرو یک خاطره و بارها تعریف میکنه ولی هربار انگار در زمانی متفاوت رخ داده، کدوم زمان حقیقیه؟ اصلا این خاطرات اتفاق افتادن یا تو تصوراتشن؟
خلاصه انگار تو مغز آشفته‌ اندرو سرگردانیم.
هرچه بیشتر کتابو میخونم و به جملات در ابتدا بی ربطو نامفهوم رد بدل شده بین دکتر و اندرو فکر میکنم، متعاقباً احتمالات بیشتری به ذهنم خطور میکنه که اصلا دکتر کیه، اندرو کیه(یا چیه)، و حتی در مورد رئیس جمهور و ارتباطش با اندرو، انگار تو یک ماز بزرگ گم شدم و دنبال نشونه هاییم برای فرار ولی هرچی میچرخم باز به نقطه‌ی اول میرسم. واقعیتش این موضوع هم لذت‌بخشه هم تا حدی آزاردهنده به همین خاطر به سختی میتونم به هرکسی پیشنهادش بدم ولی اگر کسی این سبک و سیاق و بپسنده و از طرفدارای دکتروف باشه خوشش میاد و دست خالی کتاب رو نمیبنده ( البته که جملات، صحبتای اندرو در مورد علوم شناختی و ارتباط مغز-ذهن، توصیفات کتاب و داستان تو ‌لایه‌ی اول به قدر کافی جذاب هست ). دکتروف در مصاحبه ای گفته: «کتاب یک جورهایی از یک تصویر به تصویر دیگر در حرکت است و خطی نیست، مدام حرکت مارپیچ دارد و دوباره به خط اصلی باز می‌گردد».

با فرض اینکه به یک حداقل چیزایی بشه اعتماد کرد(امیدوارم!😅) در روایت با این داستان طرفیم که اندرو که یک استاد علوم شناختیه (یا فعال تو حوزه «مغز» ) به روانشناس مراجعه میکنه و ما یازده فصل داریم که اندرو تو هر کدوم از این فصول با روانپزشک (روانشناس، رواندرمانگر یا کسی که تو حوزه «ذهن» هست) به صحبت میشینه و‌تو خلال این صحبت‌ها ما داستان اندرو و اتفاقاتی که تو زندگیش افتاده که به این نقطه برسه رو‌میشنویم، دکتر حرف زیادی نمیزنه و‌ کل کتاب شبیه یه مونولوگ هست تا دیالوگ.

در پاراگراف اول کتاب اندرو به دکتر میگه : «میخوام ماجرای دوستم اندرو، دانشمند علوم شناختی را برایت تعریف کنم. البته داستان خوشایندی نیست. یک شب اندرو، با نوزادی در آغوش، رفت دم خانه‌ی همسر سابقش مارتا، چون برایانی، زن دوم زیبا و جوانش، از دنیا رفته بود. وقتی تو کتاب جلو میریم انگار درک و همدردی با این جمله، که قلاب نسبت جون داری برای جذب مخاطب هست، بیشتر میشه.

یه جایی از یک رئیس جمهور صحبت میکنه که گویا با توجه به خط زمانی و صحبت و از دانشگاه ییل، جورج دابلیو بوش باشه.

ترجمه هم که انصافا خیلی خوب بود، تو فیدی پلاس یک ترجمه دیگه بود از نشر هیرمند که به اندازه ترجمه نشر بیدگل از آقای محمدرضا ترک تتاری به دلم ننشت.



از این جا به بعد ریویو بخشیش و اختصاص میدم به مواردی که برای خودم جالب بود و حتی سوال ایجاد شده بود برام اما اسپویل میکنه داستانو
و بخشیش هم قسمتای جالبه کتاب که جدا کردم .


بریده هایی از کتاب :
فکر کنم چیزی که اتفاق می افتد این است که معنی را می شنوم و در ذهنم برایش تصویر می سازم.

رشته‌کوه واساچ حاکم آن شهر بود. همان یکی دو روز اول متوجه حقیقت ماجرا شدم. از اول صبح که از خواب بیدار می‌شدی کوه ها آنجا بودند. همه جا بودند.همیشه. با آن هیبت عبوسشان. شهر مستعمره آن‌ها بود. نور اول به کوه‌ها می رسید و بعد آن‌ها جیره‌ی روزانه‌ات را می دادند. اختیار نور دست آن‌ها بود.بسته به خلق و خویشان گاهی جذبش می‌کردند و گاهی روانه‌ی شهرش میکردند.یک نوع دیوان‌سالاری کوهستانی بود و در این مورد کاری از دست کسی بر نمی‌آمد، مخصوصا خودِ خورشید.

می‌دانی، یک اتفاقی در قلب آدم می‌افتد.به ماهیت زندگی پی می‌بری و متوجه می‌شوی چیزی که قبل از این اسمش را گذاشته بودی زندگی جز سایه‌ای در غار نبوده...جایی که آدم‌ها، بیشترشان، در آن زندگی می‌کنند و در تصورمان دنیایی است آفتابی فقط یک غار است که با کورسوی شعله‌های آتش توهم روشن شده.

چطور می‌توانم به مغزم فکر کنم وقتی مغزم است که عمل فکر کردن را انجام می‌دهد؟ پس آیا این مغز نیست که تظاهر می‌کند خود منم که دارم به مغز فکر میکنم؟ این روزها به هیچ‌کس اعتماد ندارم، از همه کمتر به خودم.

مارک تواین، برای اینکه بتواند با زندگی کنار بیاید، تمام هم و غمش را گذاشت سر اینکه بزرگسالی را برای کودکان و کودکی را برای بزرگسالان شرح بدهد.

صفحه ۶۱

...به نظر نمی‌رسید بچه‌ها تعصب مذهبی‌ای داشته باشند، بیشتر انگار این طور بود که خدا یک پیش‌فرض است که از ابتدا روی کامپیوتر آن‌ها نصب شده. به نظرم تنها مکاتب فلسفی‌ای که به کار مطالعه‌ی مغز و مباحث خود‌آگاهی می‌آمدند اگزیستانسیالیسم یا پراگماتیسم بودند.

+ دکتر، ما همه‌مان متظاهریم، حتی خود تو. مخصوصا تو. چرا لبخند میزنی؟ کار اصلی مغز تظاهر است. مغز در واقع حتی می‌تواند تظاهر کند خودش نیست.
- واقعا؟ مثلا به چه چیزی می‌تواند تظاهر کند؟
+ خب، مدتی مدید، و تا همین اواخر، تظاهر می‌کرد روح است.

خوشبختی یعنی اینکه در زندگی روزمره غرق بشوی و ندانی چقدر خوشبختی. آدم وقتی واقعاً خوشبخت است که خودش واقف به خوشبختی‌اش نباشد.

اگر قرار بود یک پژوهش جدی در علوم اعصاب انجام بدهم، روی مغز اشتراکی کار میکردم. مغز مورچه‌ها و زنبورها...مغز یک کلونی از مورچه‌ها حکم خود کلونی را دارد. مغز کندوی زنبورها حکم خودِ کندو را دارد. و ما انسان‌ها توهمات همگانی و جنون توده‌ها را داریم...جنگ‌ها را در نظر بگیر. چطور وقوعشان اجتناب نا‌پذیر به نظر می‌رسد و شروع که شدند ابعادشان بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود یا آیین های بومی غریب فرقه‌های مذهبی، فارغ از خدایی که ‌می‌پرستند....مغز جمعی خیلی قدرتمند است. اما ما با مورچه ها و زنبورها قابل قیاس نیستیم. آنها مغزهای ابْرگونه‌ی فرومونی دارند، دستورالعمل‌هایی شیمیایی برای همه‌چیز؛ آمیزش، جنگ، جست و‌جو�� غذا.... صفحه ۱۲۶-۱۲۷







صحبت هایی که با دید اسپویل و سر نخ میشه بهش نگاه کرد:

خودآگاهی، عصاره‌ای است که بعد از دور ریختن پیش فرض‌ها بدست می‌‌آید، بعد از چشم‌پوشی از احساسات، خانواده، مدرسه، کلیسا، و ملت که با آن هستی‌تان را تعریف کرده‌اید... با کنار گذاشتن آشوب تکنولوژیک تمدن، قطع سیم‌های تمامی مدارها، شامل هرچه که به سازکار داخل بدن متصل است، دل و‌‌ روده، گرسنگی، آنچه خارش، خونریزی یا اشک به بار می آورد، بله خود آگاهی با کنار نهادن اینها و دست‌آخر آزاد و فارغ شناور شدن در فضای سیاه و بی‌ستاره‌ی ادراکی‌تان به دست می‌آید. به این ترتیب، نه چیزی دارید که توجهتان به آن معطوف بشود نه چیزی که افکارتان از آن پیروی کند، نه تصویری نه صدایی، نه بویی و نه هیچ شکلی از حواس جسمانی. شما در هیچ مکانی نیستید، شما خودِ مکانید. اینجا نیستید، همه جایید. با هیچ چیزِ دیگری ارتباط ندارید. چیز دیگری وجود ندارد. چیزی برای فکر کردن وجود ندارد مگر آن خودی که دارد فکر میکند. شما در ژرفای بی پایان روح خودتان هستید.

...خودآگاهی، اگر فارغ از جهان وجود داشته باشد، هیچ است و اگر برای حصولش به جهان نیازمند باشد باز هم هیچ است.

یک نوار مغزی ابتدایی از او گرفتم...اما چیزهایی دیدم که دانشجویان نمی دیدند. چیزهایی محرمانه و خصوصی از برایانی، که نزدیک ترین آدم ها به او هم ندیده بودند...یکی از عکس‌ها تصویر یک سیرک اسباب بازی بود...با این تصویر چیزی نمانده بود خط نوار مغزی قطع شود . در واقع از این که لذت های کودکانه هنوز برایش مهیج بود مضطرب شدم.

می‌دانی چرا هنریش ویلهم فون کلایست کبیر خودکشی کرد؟ کانت خوانده بود، فیلسوفی که معتقد است هرگز واقعیت را نخواهیم فهمید...

دکتر: اما منظورت این است که صدای او، صدای برایانی، از بین رفته؟ آن را نمی شنوی؟ شاید برای همین است که نتوانسته‌ام خوب بشناسمش. صدای تو و احساساتت برای من مفهموم است، همینطور فکرت درباره‌ی او و حسی که به او داری. اما انگار صدای توست که مانع این شناخت می‌شود.

اندرو: ...خیلی سنگدلی، شبیه آن آدم‌هایی که از طریق احساسات آدم‌های دیگر با زندگی روبرو می‌شوند. دقیقا داری همین کار را می‌کنی، روبه‌رو شدن با زندگی به واسطه احساسات و تجربه های من. داری از من سو استفاده می‌کنی. پوف! مگر برای خودت زندگی نداری؟
دکتر: راستش نه.


صفحه ۵۳-۵۵

از من خواستی که یادداشت های روزانه بنویسم. نوشتن مثل این است که با خودت حرف بزنی، کاری که تمام این مدت با تو انجام داده‌ام، دکتر.

...دیگر هیچ امیدی ندارد که جهان توهم او باشد و او خود ذهنی پریشان که بیهوده در دل ابدیت سرگردان است .


صفحه۶۲

تو همه چیز را درباره‌ی من نمی‌دانی دکتر، فقط چیزهایی را از دهانم می‌شنوی که من انتخاب میکنم بگویم. من هیچ‌وقت در قبال وقایعی که در دنیا اتفاق‌ می‌افتد بی تفاوت ‌نبوده ام. همیشه حواسم به بستری که زندگی‌ام در آن می‌گذرد بوده.


...نمی‌توانی به بقای این کشور معتقد باشی. به خصوص وقتی کسی را که اداره اش می‌کند بشناسی.
-و تو میشناسی‌اش؟
البته! همان قدر که خودم را می‌شناسم.

در مهمانی در کالیفرنیا؛ ...ازم پرسید اگر رئيس جمهور بودم در برابر این بلبشویی که جهان را گرفته چه کار می‌کردم.گفتم برای فیصله دادن به چنین اوضاعی جنگ راه می انداختم و او خندید،...

اندرو: قوه‌ی ادراک یک جور زندان است. ما اسیر مغزهای یک کیلو نیمی اسرار آمیزمان هستیم.
دکتر: یعنی الان توی زندانی؟
اندرو: مدتی هست که از وجودش آگاه شده‌ام. توی سلول انفرادی‌ام و یک ساعت تنفس در حیاط زندان دارم برای تمرین حافظه. تو روان‌کاو دولتی هستی، نه؟
دکتر: خب، من بورد تخصصی هم دارد، اگر منظورت این است.
اندرو: فکر می‌کردم ما هم سفریم. ما دو تا، هم سفر جاده. از طرف دیگر فکر نمی‌کنم تو خوش سفر باشی....

به نقاشی دخترک نگاه میکند تمام نقاشی ها مرتبط با سیرک اند

...محبتش را به آدم با این سبک و سیاق نشان می‌داد، انگار که یک جور لقب افتخاری بهت می‌داد، و شاید هم داغی بود که گوساله بودن آدم را بهش یادآوری می‌کرد، نشانی برای اینکه یادت بماند او مالک توست و دات حقیقی‌ات را می‌شناسد...
دکتر: تو چی؟
اندرو: با همان لبخند گذرا روی لبش، برای من هم لقبی انتخاب کرد.اندروید.

فکر کردن به برایانی قوه‌ی ادراکم را حساس تر کرده بود.انگار ذهنش تا حدی در من زنده بود.
از علوم شناختی حرف میزنی ؟
نه، از رنج کشیدن.

ص ۱۸۴




ذهن من پر است از رویاها و خواب ها و کارها و حرف‌های آدم‌هایی که نمی‌شناسمشان. صداهای خاموش می‌شنوم، شبح هایی که از خواب‌هایم بیرون می‌آیند و روی دیوار می‌خزند، همان حا جا خوش می‌کنند، ماتم گرفته چنبره می‌زنند، از درد به خود می‌پیچند و بدون اینکه لب باز کنند فریاد می‌کشند و از من کمک می‌خواهند. داد می‌زنم چی از حانم می‌خواهید! و دوباره روی تخت می‌افتن تا به سقف تاریک خیره بشوم. اتاقم بدل می‌شود به سالن سینمای تاریکی که نمایش صامت ترسناک بعدی‌اش دارد شروع می‌شود. دارم از یک تمامیت از هم دریده حرف می‌زنم. فقط و فقط با این امید می توانم تحملش کنم که علمی پشتش است.شاید در ماده‌ی مغزی‌ام سوابق نورونی اعصار گذشته را حمل می‌کنم. می‌دانم تا به حال چنین چیز وحشتناکی را تجربه نکرده‌ای، تو هم چیزهایی را می‌پذیری که خودت تجربه‌شان کرده‌ای. از درون آدم سر بر می‌آورند، رشد می‌کنند و تمام مغزت را در اختیار می‌گیرند. اما وقتی به کرختی و بی خسی من باشی....
آ، دوباره برگشتیم سر خانه‌ی اول؟
وقتی به کرختی و بی حسی من باشی، ریز ذره های ژنتیکی که از زمان های گذشته درونت نهفته بودند فرصت پیدا میکنند تا در خپاب ها خودشان را نشان بدهند.
از علوم شناختی صحبت میکنی ؟
نه هموز، همچنان از رنج کشیدن.
.
.
.
دکتر، به من بگو، من یک کامپیوترم؟
چی؟
من اولین کامپیوتری هستم که خودآگاهی دارد؟ یا کابوس های وحشتناک، احساسات، اندوه، اشتیاق؟
نه اندرو، تو یک انسانی.
خب، می‌دانستم این را می گویی.

[Dream.M · Rating 3 out of 5]

باور نمیکنم که هیچ‌کس نمی‌ترسد از این که یک روز از خواب بیدار شود و بفهمد که خودش را گم کرده‌ است. نه به معنای استعاری، نه مثل آدم‌هایی که در یک عصر بارانی توی خیابان‌های بی‌نام و نشان قدم می‌زنند و فکر می‌کنند که زندگی آن‌ها را از مسیرشان دور کرده. نه. این یک چیز دیگر است. منظورم این‌ست مثل این که بیدار شوی، پاهایت را از تخت پایین بگذاری، انگشتانت زمین را لمس کنند، و بعد متوجه شوی که این پاها، این انگشت‌ها، مال تو نیستند. که این پوست، این صدا، این حافظه، مال کس دیگری است.

صبح بود. شاید هم نبود. من روی صندلی نشسته بودم و دکترم، روی صندلی دیگری روبرویم نشسته بود و مدادش را روی کاغذ می‌کشید. نمی‌توانستم صورتش را ببینم. نمی‌دانم چرا. بخاطر ضدنور و این چيزها نبود. نمی‌دیدم شاید چون مغزم دیگر علاقه‌ای به پردازش چهره‌ها نداشت.
چیزی به یاد می‌آوری؟
نگاهش نکردم. از پنجره به بیرون نگاه کردم، ولی چیزی آن بیرون نبود. یا شاید بود، اما مغزم دیگر تصمیم گرفته بود که نبیند. مغز من، این دستگاه خراب، که زمانی برایم داستان‌ها می‌ساخت، حالا داشت تکه‌های گذشته را مثل عکس‌های سوخته کنار هم می‌چید و از من می‌پرسید: این‌ها را باور می‌کنی؟
نه.
به او گفتم نه. نه، من چیزی را به یاد نمی‌آورم. هیچ چیز، جز تکه‌های پازلی بی‌معنی که به‌هم نمی‌چسبند. جز زنی که شاید خودم باشم، شاید هم نباشم. جز مردی که شاید عاشقش بوده‌ام، شاید هم نه. جز دختری که موهایش را بافته بود، و دنبالم می‌گشت، ولی وقتی برگشتم، نبود.
دکترم سرش را تکان داد. گفت: اما مغزت هنوز کار می‌کند.
و من فکر کردم که اگر مغزم هنوز کار می‌کند، پس چرا حس می‌کنم مرده‌ام؟

اصلا بیایید داستان را از جای دیگرش تعریف کنم.
شاید سه سال پیش بود، یا ده سال، یا دیروز. در قطاری نشسته بودم که نمی‌دانم به کجا می‌رفت، و مردی روبه‌رویم نشسته بود. یک لیوان چای در دستش بود، لبخند می‌زد، ولی حرفی نمی‌زد. اسمش را می‌دانستم. ولی حالا یادم رفته. می‌دانی چرا؟ چون مغز من تصمیم گرفته که اسم‌ها را فراموش کند. چهره‌ها را پاک کند. گذشته را تکه‌تکه کند. نگاه مرد مستقیم به من بود. یا شاید فقط توهمش را داشتم که نگاهش به من است.
می‌دانی، حافظه خیانتکار است.
این را مرد گفت.
آدم‌ها فکر می‌کنند گذشته چیزی ثابت و محکم است. ولی در واقع، گذشته همان چیزی است که مغز تصمیم می‌گیرد به یاد بیاورد. ما هر بار که چیزی را به خاطر می‌آوریم، در واقع داریم آن را بازنویسی می‌کنیم.
اسمت چیست؟
اسمم؟ اسمم؟
حروف در ذهنم پخش شدند، درهم و ناشناخته. صدای یک دختر را شنیدم یا شاید شنیدنش را به یاد آوردم که اسم واقعی ام را صدا می‌زد. ولی صدای او از کجا می‌آمد؟ همین اتاق؟ خیابانی دوردست؟ خانه‌ای که در آن بزرگ شده بودم؟ یا فقط از درون مغزم که حالا دیگر به هیچ چیزش اطمینان نداشتم؟
نمی‌دانم.
سرش را تکان داد. نوشت: نمی‌داند.

او می‌خواست چیزها را برایم واقعی کند. می‌خواست گذشته را به من برگرداند، مثل کسی که قطعه‌های شکسته‌ یک بشقاب را کنار هم می‌چیند و می‌گوید: ببین، شد عین اولش، هنوز همان بشقاب است. اما من می‌دانستم که نیست.
زیرا حقیقت این است که وقتی چیزی می‌شکند، دیگر هرگز همان نخواهد بود.

درحقیقت همیشه این‌طور شروع می‌شود. یک لحظه‌ کوچک، یک لغزش جزئی، که ابتدا بی‌اهمیت به نظر می‌رسد. اما بعد رشد می‌کند، گسترده می‌شود، تا جایی که دیگر نمی‌توانی تشخیص بدهی که کدام بخش از خاطراتت واقعی است و کدام بخش ساخته‌ ذهنی که دیگر از کنترل تو خارج شده است.

به یاد بیاور.
خودم را در خیابانی دیدم که بوی باران می‌داد. صدای کالسکه و اسب، چراغ‌های نئون زرد، سایه‌هایی که روی دیوارها کشیده می‌شدند. دستی که بازویم را گرفت، رد انگشتانی که روی پوستم جاماند. مردی بود؟ زنی بود؟ خودم بودم؟
زود بگو. اولین چیزی که به ذهنت می‌رسد را بگو.
چشم‌هایم را بستم.
یک در.
یک در چوبی قدیمی که همیشه بسته بود. دستی که روی دستگیره می‌لغزید، ولی جرأت باز کردنش را نداشت.
و پشت در؟
نمی‌دانستم. یا شاید نمی‌خواستم بدانم.
بعضی چیزها باید پشت در بمانند.
دکتر گفت: باید تلاش کنی. باید چیزها را به یاد بیاوری.
و من فکر کردم که اگر گذشته‌ام یک معما باشد، اگر خاطراتم چیزی نباشد جز قطعاتی که مغز�� برایم ساخته، چرا باید به آن‌ها اعتماد کنم؟
شاید عاشق بوده‌ام. شاید هم نه.
شاید مردی بود که کنارش می‌نشستم و برایش از روزم حرف می‌زدم. شاید لمس انگشتی بود که صورتم را نوازش می‌کرد. شاید بوسه‌ای بود، شاید هم نه. شاید شب‌هایی بود که در تاریکی صدای کسی را می‌شنیدم که اسمم را زمزمه می‌کرد. شاید روزی بود که همه چیز فرو ریخت. شاید دستی بود که از من جدا شد. شاید اشکی بود که از گونه ام سر خورد.
یا شاید همه‌ این‌ها را مغزم ساخته باشد.
چرا که حالا، اینجا، در این اتاق سرد خالی، روی این صندلی پلاستیکی، هیچ‌چیز واقعی به نظر نمی‌رسد.
................
رمان «مغز اندرو» (Andrew's Brain) آخرین اثر ادگار لارنس دکتروف (E.L. Doctorow)، نویسنده‌ آمریکاییه که در سال ۲۰۱۴، یک سال قبل از مرگش منتشر شد. این اولین کتابیه که من از دکتروف میخونم ولی ظاهرا آثار قبلی ایشون مثل «رگتایم» و «بیلی باتگیت» که پس‌زمینه‌ تاریخی ای هم دارن، آثار قوی‌تر و معروف‌تری هستن. اما رمان «مغز اندرو» تمرکزش روی تاریخ نیست و درحقیقت یه سفر درونی به ذهن شخصیت اصلی داستان، یعنی اندرو عه. رمان به شکل یه گفت‌وگوی دو نفره بین اندرو، که یه متخصص علوم شناختی (روانشناسی شناختی) هست، و یه روانکاو روایت می‌شه. این ساختار باعث شده که داستان خیلی جمع‌وجور باشه، حدود ۱۶۰ صفحه، ولی پر از ایده‌های عمیق و غافلگیری‌های فکری.
داستان از جایی شروع می‌شه که اندرو با یه بچه تو بغلش جلوی خونه‌ همسر سابقش، مارتا، ظاهر می‌شه، چون همسر جوونش، بریونی، مرده و اون نمی‌تونه از بچه نگهداری کنه. از اونجا به بعد، اندرو توی گفت‌وگو با روانکاوش، زندگی پر از تراژدیش رو میرزه بیرون؛ از اشتباهاتی که به فاجعه منجر شدن (مثل دادن داروی اشتباه به بچه‌ش که باعث مرگش شد) تا احساس گناه و سردرگمی‌ای که همیشه باهاشه. اندرو در واقع از پی‌تی‌اس‌دی رنج می‌بره و بعد از مرگ ناگهانی همسرش، دچار سندروم اختلال پس از سانحه شده و مرز بین خیال و واقعیت رو کاملا گم کرده و حالا ما داریم داستان رو از زبان همچین شخصیت متزلزل و راوی تااین حد غیرقابل‌اعتماد می‌شنویم. (راستش طرح رمان خیلی زیاد شبیه فیلم Life itself بود که قبلا با دوستی هم‌بینی کرده بودیم و چقدررررر هم فیلم تکان دهنده و خوبی بود.)
گفتم که رمان خطی پیش نمی‌ره، بلکه جریان سیال ذهنه؛ خاطرات و افکار اندرو پراکنده و درهم‌تنیده‌ست و گاهی حتی معلوم نیست چیزی که تعریف می‌کنه واقعیه یا توهم ذهنشه. بعضی‌ها حتی شک می‌کنن که آیا روانکاو واقعاً وجود داره یا فقط ساخته‌ ذهن اندرو عه.
اندرو به‌عنوان یه متخصص علوم شناختی، دغدغه‌های زیادی درباره‌ کارکرد ذهن و مغز داره. توی رمان مدام سؤال‌های فلسفی و علمی مطرح می‌کنه، مثلاً چطور می‌تونم به مغزم فکر کنم وقتی خود مغزم داره فکر کردن رو انجام می‌ده؟ یا اینکه آیا ما واقعاً اختیار داریم یا فقط اسیر تصمیم‌های مغزمون هستیم؟ این ایده‌ها باعث می‌شه رمان یه لایه‌ عمیق‌تر پیدا کنه و فقط یه داستان غم‌انگیز نباشه، بلکه تأمل درباره‌ هویت، آگاهی و مسئولیت هم باشه. از نظر سبک هم رمان خیلی ساده و روانه، ولی به‌خاطر پرش‌های ذهنی اندرو گاهی گنگ به نظر میاد.
«مغز اندرو» یه رمان کوتاهه، اما مثل یه چاقوی تیز، عمیق زخم می‌زنه و جای زخمش تا مدت‌ها می‌مونه. این کتاب برای کساییه که از گم شدن توی سایه‌های ذهن نمی‌ترسن و دنبال جواب‌های ساده نیستن. اگه دلت یه سفر کوتاه ولی سنگین به اعماق خودت می‌خواد، این رمان منتظرته.
........
من نسخه‌ صوتیش با ترجمه‌ی محمدرضا ترک‌تتاری از نشر بیدگل رو گوش کردم که هدیه گرفته بودمش🥰🥰
.............
■■ این بخش فقط برای کسانیه که رمان رو خوندن:
اندرو، از نظر روان‌شناختی یه نمونه‌ پیچیده و چندلایه‌ست که می‌شه از زوایای مختلف بهش نگاه کرد. به‌عنوان یه متخصص علوم شناختی، خودش یه محقق ذهنه، اما پارادوکس اینه که ذهن خودش تبدیل به بزرگ‌ترین معماش شده. اگه بخواییم جزئیات روان‌شناختی اندرو رو با دقت بیشتری باز کنیم:

. احساس گناه و تروما
اندرو یه مرد عمیقاً زخم‌خورده‌ست که بار سنگین گناه رو روی شونه‌هاش حمل می‌کنه. زندگی‌ش پر از دراما هاییه که به نظر می‌رسه به‌طور غیرمستقیم یا مستقیم خودش مسببشون بوده. مثلاً مرگ اولین بچه‌ش به خاطر یه اشتباه پزشکی (دادن داروی اشتباه) یا مرگ همسر جوونش، بریونی، که به‌طور تلویحی به یه حادثه‌ غیرمنتظره ربط داره. این اتفاق‌ها توی روانش یه چرخه‌ از خودسرزنش‌گری راه انداخته. از نظر روان‌شناسی، این می‌تونه نشونه‌ی یه اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) خفیف یا یه احساس گناه پاتولوژیک باشه که نمی‌ذاره از گذشته جدا بشه. مدام خودش رو مقصر می‌دونه، حتی وقتی شاید کنترل واقعی روی اون موقعیت‌ها نداشته.

. جریان سیال ذهن و عدم اطمینان
داستان از زبون اندرو روایت می‌شه و پر از پرش‌های ذهنیه؛ یه لحظه توی گذشته‌ست، یه لحظه توی حال، و گاهی معلوم نیست چیزی که می‌گه واقعیه یا ساخته‌ ذهنشه. این سبک روایت نشون‌دهنده‌ یه ذهن آشوب‌زده‌ست که نمی‌تونه رویدادها رو خطی و منظم پردازش کنه. از نظر روان‌شناسی، این می‌تونه به تفکر آشوبناک (Chaotic Thinking) یا حتی یه جور تفکیک ذهنی (Dissociation) اشاره داشته باشه؛ انگار اندرو برای فرار از درد واقعیت، توی خیالات و خاطراتش غرق می‌شه. این عدم اطمینان به خودش و دنیا حتی توی سؤالش از روانکاو معلومه که میگه «چطور می‌تونم به مغزم فکر کنم وقتی مغزم داره این کار رو می‌کنه؟»

. هویت و بحران وجودی
اندرو به‌عنوان یه دانشمند، آگاهی عمیقی از کارکرد مغز داره، اما همین آگاهی باعث شده به هویت خودش شک کنه. مدام بین دو ایده در نوسانه که آیا اون یه موجود مختاره که انتخاب می‌کنه، یا فقط یه ماشین بیولوژیک که مغزش براش تصمیم می‌گیره؟ این سؤال‌ها نشون‌دهنده‌ یه بحران وجودی (Existential Crisis) قویه. از نظر روان‌شناسی، این می‌تونه به یه نوع اضطراب اگزیستانسیال ربط داشته باشه که توی آدمای خودآگاه و متفکر بیشتر دیده می‌شه. اندرو انگار توی یه دوراهی فلسفی و روان‌شناختی گیر کرده که اگه مغزش همه‌چیز رو کنترل می‌کنه، پس گناه و مسئولیت کجای کارن؟

. رابطه با دیگران و انزوای عاطفی
اندرو توی روابطش هم یه الگوی تکراری داره که شلمل وابستگی و بعد از دست دادن هستش. از مارتا (همسر سابقش) تا بریونی (همسر جوونش)، هر رابطه‌ای که می‌سازه با یه فاجعه تموم می‌شه، و این باعث شده از نظر عاطفی منزوی بشه. وقتی بچه‌ش رو به مارتا می‌سپاره، انگار داره از مسئولیت و ارتباط فرار می‌کنه. از نظر روان‌شناسی، این می‌تونه نشونه‌ ترس از دلبستگی (Attachment Avoidance) باشه؛ اندرو به‌طور ناخودآگاه خودش رو از دیگران دور نگه می‌داره چون فکر می‌کنه حضورش برای بقیه خطرناکه.

. رابطه با روانکاو و احتمال توهم
یه جنبه‌ جالب روان‌شناختی اندرو اینه که معلوم نیست روانکاوی که باهاش حرف می‌زنه واقعیه یا فقط یه خیال ذهنیه. بعضی جاها به نظر می‌رسه این گفت‌وگوها توی سرش اتفاق می‌افتن، که می‌تونه اشاره به یه مکانیزم دفاعی روان‌شناختی مثل درون‌فکنی (Introjection) یا حتی روان‌پریشی خفیف (Mild Psychosis) باشه. اگه روانکاو واقعی نباشه، اندرو داره با خودش دیالوگ می‌کنه تا یه جورایی ذهنش رو آروم کنه یا به جواب برسه، که نشون‌دهنده‌ یه ذهن به‌شدت درون‌گرا و خودتحلیل‌گره.

. طنز تلخ و خودآگاهی بیش از حد
یه نکته‌ دیگه توی روانش اینه که اندرو با وجود همه‌ بدبختی‌هاش، یه جور طنز تلخ داره. مثلاً وقتی از اشتباهاتش حرف می‌زنه، گاهی لحنش طعنه‌آمیزه، انگار خودش رو مسخره می‌کنه. این می‌تونه یه مکانیزم مقابله (Coping Mechanism) باشه که بهش کمک می‌کنه با درداش کنار بیاد. از طرفی، خودآگاهیش به‌عنوان یه دانشمند گاهی بیش از حد می‌شه (Hyperawareness) و این باعث می‌شه مدام خودش رو زیر ذره‌بین بذاره و بیشتر گمراه بشه.

در حقیقت اندرو نه فقط قربانی اتفاقات زندگی‌ش، بلکه قربانی طرز فکر خودشه؛ مغزش هم زندانشه، هم زندان‌بانش. این پیچیدگی باعث می‌شه اندرو یه شخصیت به‌یادموندنی باشه که خواننده رو وامی‌داره به خودش و ذهن خودش فکر کنه.

.دوست دارم درباره تم اگزیستانسیال داستان هم یچیز کوچولو بگم:
مرگ توی ادبیات یه چشمه‌ بی‌پایان برای کاوش انسانیت بوده، از حماسه‌های قهرمانی تا تأملات فلسفی و شعر عاشقانه. توی «مغز اندرو»، مرگ همه‌ این وجوه رو داره، ولی با رنگ خاص پوچی علمی. برای اندرو، مرگ نه رستگاریه، نه زیبایی، نه حتی یه پایان قهرمانانه؛ فقط یه خاموشی بی‌رحمه که مغزش رو، همون چیزی که اونو تعریف می‌کنه، نابود می‌کنه. این نگاه هم‌راستا با ادبیات اگزیستانسیاله، ولی با این تفاوت که اندرو نمی‌تونه از مرگ یه معنا بسازه، و این ناتوانی، مرگ رو توی رمان به یه هیولای شخصی تبدیل می‌کنه که ترس از پوچی رو توی وجود اندرو زنده نگه می‌داره.

[Ron Charles · Rating 2 out of 5]

Cut the music. E.L. Doctorow’s new novel is no “Ragtime.” The author who once orchestrated grand plots involving Houdini, Freud, J.P. Morgan and a host of other real-life luminaries is now working in a cramped, dark cell. Instead of the breathtaking sweep of Sherman’s “March” through Georgia and the Carolinas, “Andrew’s Brain” leaves us trapped in the airless monologue of one hapless man. Fans of Doctorow’s award-winning historical novels will find this slim book especially puzzling. But that’s clearly intentional.

The whole story comes to us as the rambling testimony of a depressed scientist being patiently interviewed, possibly by a government psychiatrist. Andrew flits around the events that led him here — wherever here is: Early in the book he says, “I don’t know what I’m doing here,” which makes two of us. He sometimes speaks of himself in the third person; he regularly mocks his unnamed interrogator; and he pays no attention to chronology. It’s our job to put the tragic incidents of his life in order, to unscramble the taunting clues, to unearth the profundities buried in this misanthropic rumination.

“Andrew’s Brain” hurt mine. The problem isn’t that the novel requires a significant degree of intellectual effort; it’s that it doesn’t provide sufficient reward for that effort.

Alternately dejected and self-aggrandizing, Andrew describes a litany of personal failures and bizarre accidents: He drops glasses, breaks a friend’s jaw, poisons a child, diverts a stranger’s car into a pole, lets his dog get eaten alive — the list rolls on and on. “Andrew, stop,” his psychiatrist pleads. He’s a walking disaster, a human bad-luck charm.

A particularly frank acquaintance tells him, “Well-meaning, gentle, kindly disposed, charming ineptitude is the modus operandi of the deadliest of killers.” In fact, it’s fear of what calamity he might cause next that inspires Andrew to drop off a baby with his ex-wife — a desperate plan to save the child. “I had reached the point,” he says, “where I felt anything I did would bring harm to anyone I loved.”

To Andrew’s rising annoyance, the psychiatrist keeps asking, “Did this really happen?” or “So this was not a dream?” But the questionable events are usually this novel’s finest parts and certainly its most compelling. His ruined first marriage, his dismal teaching career in brain science, his affair with a sweet undergraduate: These episodes demonstrate Doctorow’s power as a storyteller, but they arrive like oases in the desert of a tedious narrative. Aside from the mixed-up chronology, we have to wade through Andrew’s banal pronouncements about the brain and the nature of mind. “Consciousness without world is impossible,” he claims — but what about novel without plot?

The problem of what’s real here and what isn’t extends beyond the dubious events that Andrew describes. Although there’s no more intriguing subject than “how the brain becomes the mind,” this cognitive scientist doesn’t seem convincingly familiar with cognitive science or recent brain research. Instead, Andrew just pops off with little pop-philosophy conundrums. Decades after Daniel Dennett, John Searle and other contemporary scientists and philosophers began writing about consciousness for a lay audience, we deserve something more sophisticated from this novel — more cortex, less vortex. It’s fine for Andrew to claim that “free will is an illusion,” but he announces this as if he’s said something revelatory. “There is nothing you can think of except yourself thinking,” he goes on. “You are in the depthless dingledom of your own soul.”

Please, let’s leave my dingledom out of this.

Tellingly, Andrew sounds much more conversant with American literature, particularly Mark Twain’s work, which is closer to Doctorow’s skill set as a longtime English professor. Indeed, thematically, this novel echoes the cynical solipsism of Twain’s last attempt at a novel, “The Mysterious Stranger.” Andrew also speaks movingly about Twain’s struggle with depression: “I see his frail grasp of life at those moments of his prose, his after-dinner guard left down and his upwardly mobile decency become vulnerable to his self-creation. And the woman he loved, gone, and a child he loved, gone, and he looks in the mirror and hates the pretense of his white hair and mustache and suit, all gathered in the rocking-chair wisdom that resides in his bleary eyes. He despairs of the likelihood that the world is his illusion, that he is but a vagrant mind in a futile drift through eternity.”

But beautiful, emotionally genuine passages like that must vie in this novel with some surprisingly trite sections. Isn’t it awfully late to be using little people — whom Andrew nervously calls “diminutives” — for comic, surreal effect? Worse is the final quarter of the novel, set in the White House after the Sept. 11 attacks. With its well-worn vision of George W. Bush as an inept frat boy surrounded by maniacal advisers, the story stalls in limp political satire passed off as bitter historical analysis.

In the end, “Andrew’s Brain,” like Andrew himself, is merely a pretender — claiming more profundity than it can deliver, offering us something elliptical and vague as a simulacrum of intellectual provocation. Novelists such as Richard Powers and Alex Shakar have shown what a boundlessly fascinating subject the relationship between brain and mind can be, but exploring that issue in a meaningful way requires more than a collection of dramatic gestures and philosophical koans. When Andrew describes himself as a “fake person,” he has diagnosed the problem with this novel.

http://www.washingtonpost.com/enterta...

[Rosa · Rating 3 out of 5]

نمیدونم اندرو در مغزش گرفتار شده یا مغزش بر اون و زندگیش مسلط شده، جبر و اختیار، گذشته و آینده، توهم و واقعیت، موفقیت و دردسر ، اول شخص و سوم شخص و....‌ چنان در زندگی‌ اندرو در هم آمیخته که عقل و جنون در لابلای داستان از هم قابل تشخیص نیست.
مغز اندرو هم برای نویسنده 😬هم برای مخاطب🤩 چالش برانگیز و پرکششه، اما کتابیه که برای درک بهترش باید با درنگ و توجه بیشتری خونده بشه 😍
" ژنوم هر سلولِ انسان حافظه دارد. مى دانید این یعنى چه؟ ما انسان ها، به عنوانِ موجوداتِ تکامل یافته، در ژن هایمان خاطراتى از گذشته هاى دور ، از نسل هاى خیلى قبل تر و تجربیاتى که متعلق به خودمان نیست را حمل مى کنیم."
3.5

[Abby · Rating 3 out of 5]

I've been reading E.L. Doctorow's novels for more than thirty years, starting with “The Book of Daniel,” a fictionalized account of the lives of the sons of executed spies Julius and Ethel Rosenberg. Among my favorites are “World's Fair,” the most clearly autobiographical of Doctorow's novels, about a young boy growing up in New York City in the 1930s; “Billy Bathgate,” about another New York City youngster taken in by Dutch Schultz's mob; “The March,” about the Civil War; and of course, “Ragtime,” which seamlessly blends fictional and historical characters and captures the rhythms of early 20th-century America. Doctorow novels are rich in character and plot seen through a brilliantly deployed historical lens. What then to make of “Andrew's Brain”? Surely we wouldn't pummel a writer for stretching his imagination and heading off in a new direction to contemplate the workings of the mind, its relationship to the brain, and the meaning of thought and memory. But Doctorow's fans may be disoriented for the better part of this book's 200 pages.

Andrew is a professor of cognitive science and so has a professional as well as a personal interest in the working of the mind, especially his own. The novel takes the form of a dialogue with a therapist in which Andrew recounts his past as the agent of inadvertent disaster, most notably how he came to lose two wives and two daughters and how he came to hang out in the White House with George W. Bush and his henchmen, Chaingang and Rumbum. Entertaining for sure. And sad, as our surpassingly unreliable narrator becomes more clearly unhinged.

Doctorow has lost nothing as a literary stylist and once you adjust to the lack of a driving plot and start to appreciate the gradual peeling back of layers of thought and memory, there are pleasures to be found here. But I couldn't help but feel that maybe those new to Doctorow would find “Andrew's Brain” more compelling than longtime fans. Living in Andrew's brain just wasn't as interesting as being transported to 1900's New Rochelle, a Civil War battlefield or even Homer and Langley's crumbling brownstone.

[Mohammad · Rating 3 out of 5]

مسئله اینه که در دنیا برای ما یه اتفاق ناگزیر بیشتر نمی‌افته و اون اتفاق همون زندگی‌مونه. این زندگی در زمونه‌ی سیاه و طالع نحس و قصه‌ی بی‌در‌و‌پیکرش به هرحال زندگی ماست. بحران از جایی شروع می‌شه که بعضی افراد این زندگی رو نمی‌خوان. برای همین رویابافی می‌کنن، سعی می‌کنن زیر شاخ‌و‌برگ هنر سرپناهی پیدا کنن، به عشق و جزئیات کوچیک و آسمون‌های ابری، سکوت شب‌های برفی،‌ یه چایی پشت پنجره در روز بارانی و چیزهای بی‌دوام دیگه مثل عشق چنگ می‌زنن که بیشتر زنده بمونن. بیشتر زنده بمونن تا شاید بالاخره این زندگی اون قصه‌ای بشه که آدم دوست داشته باشه جزئی ازش باشه. اما در نهایت اغلب تصمیم‌های بشری در منجلاب پشیمانی فرو می‌رن. یعنی فرقی نمی‌کنه که چه کاری با زندگیت می‌کنی، همیشه یه چیز درک‌ناپذیر اون وسط هست که همه‌چی رو از درون می‌بلعه و تو گاهاً نمی‌تونی برای کسی تعریفش هم کنی. سردرگم می‌شی و این ازت آدم دم‌دمی‌مزاجی می‌سازه. شروع می‌کنی به تراشیدن آرزوهات تا تبدیل به چیزهای کوچیک‌تری بشن، فکر می‌کنی شاید این‌طوری بتونی به جهان واقعیت بکشونی‌شون. فایده‌ای نداره و فقط این وسط تحلیل رفتی. چون مهم نیست از یه جایی که تو زندگی برات چی پیش خواهد اومد، تو دیگه راضی نمی‌شی! بعضی اوقات وقتی داری تو یه روز خیلی عادی تنها قدم می‌زنی، در هیاهوی خیابون‌ها یه لحظه به این فکر می‌کنی که اون‌چه تو رو نکشه، فقط اون‌قدری قوی‌ترت می‌کنه که خودت ماشه رو بکشی.

رمان مغز اندرو در مورد آدمیه که تو کالبد خودش نتونسته به آرامشی برسه و بار و سنگینی اتفاقات ناگوار گذشته و زندگیش اون‌قدری تو ذهنش اختلال ایجاد کردن که دیگه حتی نمی‌تونه واقعیت رو از خیال تشخیص بده. آدمی که دست به هرچیزی زده اون نابود شده. در زندگی شخصی، حرفه‌ی کاریش و روابطش، همیشه و همیشه ردی از مرگ وجود داشته. کتاب بین فرم اول شخص و سوم شخص در نوسانه. در ابتدا یه اثر داستانی به‌نظر می‌رسه اما کم‌کم که پرده‌ها بیافتن دو تا صندلی بیشتر روی صحنه باقی نمی‌مونه: یک روانشناس دولتی و اندرو. اندرو پیش یه روانشناس نشسته و داره سعی می‌کنه در پیچ‌و‌تاب داستان زندگیش گم نشه و بتونه برای روانشناسش تعریف کنه که چه بلایی سرش اومده. می‌شه از همین‌جاها فهمید که راوی به شدت نامطمئنه. یه جورایی همون‌طور که از اسم رمان پیداست ما وارد مغز شخصیت اصلی داستان می‌شیم. اندرو استاد علوم‌شناختی هستش و در مورد ذهن و مغز و کارکردهای عجیب‌شون داخل رمان پیوسته بحث‌های قدیمی اما همچنان جذابی رو مطرح می‌کنه. یکی از اون بحث‌ها آزمایشی بود که اخیراً من هم راجع‌بهش شنیده بودم. یعنی اومده بودن امواج مغزی انسان رو در لحظه‌ی تصمیم‌گیری بررسی کرده بودن و متوجه شدن مغز با اختلاف کمی، زودتر از خود انسان این امواج رو می‌فرسته. یعنی یه جورایی این‌طور به‌نظر می‌رسه که ما در توهمی از انتخاب به سر می‌بریم و برده مغزمون هستیم.

داستان پیرنگ خاص و مرتبی نداره و صرفاً یه سری خاطره گسسته از هم هستش که اندرو تعریف‌شون می‌کنه. متاسفانه بعضی از این خاطرات اصلاً جذاب نبودن که هیچی، خیلی در فضای رمان هم نمی‌گنجیدن به‌نظر من و اتمسفر رو پیوسته بهم می‌زدن. اون فضای اولیه رمان و حالت سردرگمی و فرار به کوه‌ها از دست انسان‌ها خیلی عجیبه یهو به ورزش کردن و دمبل زدن توی باشگاه و بعد ماجراجویی با جورج بوش در کاخ سفید ختم بشه. که بخشی از نمره‌ای که کم می‌کنم به‌خاطر همین موارده. اون داستان آخر و جریان کاخ سفید البته گل مجلس بدترین قسمت رمان حتی توی ریویوهای مثبت کتاب هم بود. یعنی نمی‌دونم چی شده بود که نویسنده به همچین جریانی کشوند رمان رو. اما از قلم نویسنده تا حدودی خوشم اومد، خیلی روون و بامزه و در عین حال گریزهایی به تلخی‌های زندگی می‌زد و حرف‌های پژوهشی‌ای که این وسط از زندگی انسان‌ها توی مونولوگ‌هاش قرار می‌داد جالب بودن. یه جورایی جنس قلمش من رو یاد جولین بارنز می‌انداخت. این‌که پاراگراف‌های جذاب خوبی ممکنه توش پیدا کنی اما مثل بارنز که همیشه در پیرنگ داستان‌هاش لنگ می‌زنه، دکتروف هم حداقل توی این اثر همین وضعیت رو داشت.

در پایان دیگه بیشتر از دو ستاره کم نکردم از رمان چون حداقل ویژگی مثبتش این بود که تونست من رو با صحنه‌ی اولش جذب کنه و کتاب رو به اتمام برسونم و بعد یه دوری طولانی از کتاب‌ها همین برام خبر خوبی بود. خوندنش رو خیلی پیشنهاد نمی‌کنم، یعنی حداقل شاید دکتروف رو بهتر باشه از این اثر شروع نکنه آدم. ویژگی‌های مثبتی توی رمان بود ولی افت می‌کرد.

[L Fleisig · Rating 5 out of 5]

"Cold hearted orb that rules the night, Removes the colours from our sight.
Red is grey and yellow white. But we decide which is right. And which is an illusion? "

In his book The joys of Yiddish, Leo Rosten describes the difference between a schlemiel and a schlimazel. Both types of people suffer from chronic bad luck of one sort or another. The difference is that while the schlemiel is the type of person that trips while carrying a tray of soup in the cafeteria, the schlimazel is the person it lands on. In E.L. Doctorow's compelling new novel, Andrew's Brain, the protagonist Andrew is the schlemiel whilst all those closest to him end up being schlimazels.

Although not technically a mystery this book is one which can easily be spoiled by too full a description of the narrative. So I will start with some broad brush strokes and leave the rest to be discovered by the reader.

Andrew is talented and smart; he is a cognitive scientist with multiple degrees. His life, if his interior monologue is to be believed, has been dogged by a series of unfortunate events. Those events have left him physically unharmed. The physical harm involved has always struck those closest to him. The story is told mostly through the voice of Andrew's interior monologue and in snippets of conversation with another person, perhaps a psychiatrist or some other person tasked with getting Andrew's story told.

But the lack of physical harm is no indicator that Andrew has not been damaged and it appeared clear to me from the start that Andrew's monologue was really getting to the edges of his role in these events. Doctorow paints around those edges and it appeared to me that the reader is left to cut through those edges and find some way to burrow between the lines and dig deeper into Andrew's brain.
Andrew's Brain is one of those books that had me puzzled from the start. After the story ended I was still puzzled in many respects but it was a puzzlement that left me thinking about the story and its meaning well after I finished reading it.

I had a visceral reaction to the story. Unsettled as I may have been at not having Andrew's deeper thoughts explained to me it left me no alternative but to personalize the events and substitute my brain for Andrew's. What would I have thought, how would I have reacted, how would I attribute fault, if fault there was, for the events that transpired around me. Would I blame myself? Did my thoughts presage or facilitate these events? Lastly, and this is the key question the book posed for me: would I have stayed sane and would my own `interior monologue' represent a memory of actual events or would it represent some parallel universe of my own creation designed solely to protect me from some paralyzing pain induced by these events. Would I be cognitive enough to know the difference?

As noted above, it is hard to discuss this book adequately without laying out critical spoilers. And that for me is an indication of the power of the book. It is a book that is enriched by discussing it afterwards. I do not belong to any book clubs but this seems to me to be a book club's dream, one that would create a rich discussion in which it is likely that every member will have a different vision of what it said and what it meant to them.

I very much enjoyed Andrew's Brain. It is a book I continue to think about and for this reason alone I have no hesitation in recommending it to anyone willing to put their brain in Andrew's place, look at a life filled with sadness, and reflect upon how their own brain would hold up to the stress.

[Diane · Rating 2 out of 5]

This novel was too bizarre and scattered and I couldn't finish it. The narration jumps all over and I didn't care enough to see if the ending gets better. If you're a fan of experimental fiction, you might appreciate this more than me.

[Firooze · Rating 3 out of 5]

«مغز اندرو» از اون کتاباست که هم جذبت می‌کنه هم گیجت می‌کنه. موضوعات روان‌شناختی و فلسفی خوبی وسط می‌ذاره—مثل هویت، ذهن و آزادی—ولی بیشتر تو حد پرسیدن سوال می‌مونه و جواب عمیقی نمی‌ده. آدم حس می‌کنه نویسنده می‌خواست خیلی عمیق باشه، اما آخرش همه‌چی نصفه‌نیمه رها می‌شه. با این حال، کتابی‌یه که می‌تونه وادارت کنه به یه‌سری چیزها فکر کنی، حتی اگه از نتیجه‌اش کاملاً راضی نشی.

[shizuku · Rating 4 out of 5]

داستان در مورد دانشمند علوم شناختی اندرو هست، کتاب حول محور گفتگوهای اندرو و روانشناسش میگذره، همون اول کتاب متوجه میشیم که اندرو دچار اسکیفرونی و اختلال دوقطبی هست ، همین هم باعث میشه اندرو یه راوی غیرقابل اطمینان باشه ، از طرفی سیر روایت کتاب خطی نیست و بخش هایی از کتاب فقط مونولوگ های راوی هست و به همین خاطر کتاب جذاب تر شده، داستان حول روایت های اندرو از زندگی شخصی و عاشقانه اش و همچنین ایده های علمی اش میگذره ، چندتااز ایده ها واقعا جالب بودن مثل داشتن یک مغز اشتراکی بین زنبورها و مورچه ها ، ویه چرخش داستانی فوق العاده آخر کتاب وقتی اندرو از نقاشی کشیدن یه دختر بچه از سیرک توی کودکیش صحبت میکنه که در مواجه با اندرو نقاشیش رو خط خطی کرده، سیرک توی کل داستان معنی استعاری و جالبی داشت و یکی از قسمت های خیلی جالب برای من وقتی بود که اندرو به سر بریانی ، دانشجو و معشوقش، الکترودهایی وصل کرد و از دیدن تصویر سیرک توی ذهنش دچار انزجار شد، چون دوست نداشت معشوقش مثل سایر آدم ها دل مشغولی های ساده و احمقانه داشته باشه و این ایده برای من مطرح شد که اگر واقعا بتونیم افکار کسی رو که دوست داریم ببینیم آیا هنوز هم میتونیم دوستش داشته باشیم، پایان کتاب رو خیلی دوست داشتم وقتی اندرو از روانشناسش پرسید آیا من یک کامپیوترم و احساساتی که توی خط های پایانی کتاب داشت، من خیلی از کتاب خوشم اومد و شاید بشه گفت بیشترش رو هایلایت کردم :) درگیری اندرو با مارک تواین هم برام خیلی جالب بود ، نقشی که کتاب ها و فیلم ها توی کتاب داشتند و قسمت مواجه اندرو با پدر و مادر بریانی ، آدمهای مینیاتوری ...کتاب رو خیلی دوست داشتم و اینکه من با ترجمه محمدرضا ترک تتاری از نشر بیدگل خوندمش ʕ •ᴥ•ʔゝ☆

[Laleh · Rating 4 out of 5]

مغز اندرو رمانی است که داستان ان حول محور صحبت های اندرو و روانکاوش میگذرد.
اندرو که یک متخصص علوم شناختی با دغدغه های فراوان در باب ذهن،مغز و... است داستان زندگی خود را که تراژدی بزرگیست برای این روانکاو شرح میکند.
تمام این گفتگو ها بوی هذیان،توهم،پارانویا و.. را می‌دهد تا انجایی که حتی میتوان به وجود همان روانکاو نیز شک کرد.شاید روانکاو نیز جزو همان تخیل ها و تصورات اندرو باشد!
اشنایی بسیاری با مغز،کارکرد‌هایش و همینطور قسمت های مختلف ان در کتاب روی می‌دهد و همینطور با ایده های خلاقانه ی اندرو در باره تلاقی ذهن و مغز و اینده ی مغز اشنا می‌شویم که خواندن این رمان را جذاب تر می‌کند.
وقتی رییس جمهور اندرو را اندروید نامید و حتی انجایی که اندرو از روانکاو پرسید "ایا من یک کامپیوترم" عمیقا حتی به خود اندرو هم می‌توان شک کرد.
در واقع شک و تردید عناصر دائما همراه شما در این کتاب هستند.
داستان پر از قاب های زیبا و تصاویر زیبایی بود که با لطافت شرح داده شده بود.
در نهایت لذت‌بخش،زیبا و پر از گیجی بود

[Barbara · Rating 3 out of 5]

3.5 stars: What a fun novel to read! It’s short; it’s saucy; it’s provocative; it’s contemplative; it’s entertaining. Andrew is a cognitive scientist, who is telling his sad and interesting life story to “Doc”. The reader is not provided with the setting of the narration, nor with the information of who “Doc” is. At times, Andrew refers to his self in third person and does appear to be an unreliable narrator. What is engaging is Andrew’s perspective of the mind: how the brain becomes the mind. Andrew provides interesting ruminations on consciousness, memory, and perception. As I read, I thought, “where is this story going?” Doctorow keeps the reader captivated to the end. An interesting and thought-provoking read.

[Mike · Rating 4 out of 5]

I have tried to think of a word - a single word that is suggested by reading this book. Fascinating is too remote, to inexact. Surprising has no real connotation. Unsettling is good because it reflects the fact that the narration is of a type I am not used to reading and it takes time to be brought in to Andrew's brain, Not the book title, but the neurological narrator. Insightful? Yes, but while the brain takes us on a path that is convoluted, like the brain itself, and it provides social and political commentary, it is also muddled and at times confusing. It is not always pleasant, it is often unpredictable, the antagonists are neither likable or horrible. The events are both world shaking and mundane. Maybe the word I want is provoking.

Doctorow has found a new voice - the brain - but of course the brain, while it controls speech, controls or manipulates thought cannot express itself without the resource of the person and in this case the presence of the psychiatrist who is us because it is the interjection in a stream of consciousness.

Life and death, perspectives on others and insights to the self, presidents and 9/11 athletics and intellectualism are all here in the players and in the perspective of who we are. Andrew is not just the owner of the brain, he is in fact a brain scientist and the psychiatrist is trained to probe and challenge the brain.

We see the brain in this as outside the individual. The brain can generate thought, expand beyond the immediate reality. It can conjecture, it can analysis and it can create decision or indecision. It is conscious and unconscious and which is us? It is a computer and it is an emotional sponge. It misfires and it makes insightful conclusions. It is a mind and a soul if we let it be. It is the function that truly stops life, more than the heart and lungs and tissues. So this ride through a life is incomplete because it is streaming images and ideas and events in a way that only a brain could perceive them or at least the way that the author sees a brain sorting out the world.

And therefore it is not always sequential and images flash by that we want to hold on and examine, but they move past quickly because the destination is somewhere else. The psychiatrist occasionally inserts a statement that the reader might want to make - why did it take so long to say that? But of course that is because the brain of the psychiatrist is like the reader - outside the brain that is spilling a sequence that can only come from one source - the self in the center of the tale. Or perhaps it is a collective mind with patches of previous existence - all existence.

The reader will find a mind in despair, we are not privileged to know where the story will take us, how it will end, even if it will end and as a reviewer I cannot tell you the ending - I can only share the journey.

[Jason · Rating 5 out of 5]

4.5 Stars


“I asked this question: How can I think about my brain when it’s my brain doing the thinking? So is this brain pretending to be me thinking about it?”


Wow, what a read! Andrew’s Brain by E.L. Doctorow is an exercise in mental manipulation. Our protagonist Andrew is a professor of cognitive science. He studies the mind, not the brain…Andrew gives the definition to unreliable narrator and as a result this story is not an easy read.

First, this is the first E.L. Doctorow book that I have read…Shame on me!!! What a gifted writer. I was blown away by the brilliance of his prose, his style, and his structure. It has been a while since I have read such an eloquent author…Wow, I am an instant fan.

This story is the life of Andrew, a man with mental obsessions, problems, and maybe illness too. We get told his story in an often disjointed way that adds to the confusion. I loved it! I cannot give anything away but I will say that this is a book that I will tell my friends and family to read. It is a great piece of fiction.

Some quotes that show his brilliant writings:


“…Because of course it never does, does it, my bosky babe, for if life is one definable thing of infinite form then we have to say it feeds on itself. It is self-consuming. And that is not very reassuring if you mean to depend on the world for your consciousness. Is it? If consciousness exists without the world, it is nothing, and if it needs the world to exist, it is still nothing.”


“We have to be wary of our brains. They make our decisions before we make them. They lead us to still waters. They renounceth free will. And it gets weirder: If you slice a brain down the middle, the left hemisphere and the right hemisphere will operate self-sufficiently and not know what the other is doing. But don’t think about these things, because it won’t be you anyway doing the thinking. Just follow your star. Live in the presumptions of the socially constructed life. Abhor science. Sort of believe in God. Put your failings behind you. Present your self-justifications to the bathroom mirror.”


This was a fabulous first read for me by Doctorow, I cannot wait for more…


READ THIS BOOK!

[Oscar · Rating 3 out of 5]

Andrew es un profesor de ciencias cognitivas, un tanto neurótico y egocéntrico, que mantiene un diálogo con un psiquiatra, al que le va contando los hechos más significativos de su vida. Ya desde el principio sabemos que Andrew ha pasado por situaciones tristes, perdiendo a una hija y una esposa. De hecho comienza contando cómo lleva a su primera mujer la hija, que todavía es un bebé, de su segunda esposa fallecida, ¿en qué circunstancias?, es algo que sabremos más adelante. A partir de aquí Andrew va dando datos de cómo conoció a esta segunda esposa, así como la manera de ver el mundo por su parte. A esto hay que añadir que Andrew es un personaje no fiable, es posible que esté mintiendo en algunos asuntos.

E.L.Doctorow nos acerca una historia agridulce, sobre la muerte y la pérdida, narrada de manera poco común, pero entendible. Los dos primeros tercios son notables, con un tono cómico e ingenioso, pero el giro posterior no llega a convencerme. Una obra interesante, por un autor magnífico.

[Shervin R · Rating 4 out of 5]

اولين كتاب بود كه از اين نويسنده خوندم و از اونجايى كه اين كتاب آخرين كتاب نويسنده اس ، شايد نتونم همه آنچه نويسنده ميخواد منتقل كنه رو بفهمم.
در اين كتاب ، شخصيت " اندرو " كه متخصص روانشناسى شناختى هستش ، داستان عجيب زندگى خودش رو براى شخصيت " دكتر " بيان ميكنه و لابه لاى حرفاش ، اشاره ها و نكته هاى زيادى در ارتباط با كاركرد مغز و اسم هاى تخصصى مربوط به علم شناخت مغز و همچنين نويسنده ها و وقايع ديگه رو گنجونده كه به نظر ميرسه اين حرفا ، حرفاى خود دكتروف هستش كه دوست داره ارادت خودش رو به برخى نويسنده ها و كتاب هاى خاص عنوان بكنه.
با توجه به اشارات و اسم هاى خاص ، قطعا اين كتاب براى افرادى كه تو اين رشته تحصيل ميكنن جذاب تر هستش و تنها دليلى كه ميتونم اين امتياز رو به كتاب بدم ، پايان بندى خوبش هست كه انتظار غافل گير شدن رو نداشتم.

*از اين به بعد خطر سپويل شدن داستان *
طبعا هدف اول اندرو از بيان كردن زندگى شخصيش ، ترس از ناكارآمدى و بى هدف بودن زندگيشه . جاى جاى كتاب ترس از تبديل شدن مغزش به يك ابر كامپيوتر داره و حتى جاهايى كارهاى عجيبى انجام ميده كه ناشى از تشنه ى پيروز بودن در هر شرايط هستش.
شخصيت " مغز " به خوبى كار خودش رو انجام ميده . در شرايطى كه بايد داستان احساسى بشه ، منطقى بودن خودش رو نشون ميده و به اندرو هشدار ميده كه مغزش رو تحت هيچ شرايطى فراموش نكنه.

[Nirvana · Rating 4 out of 5]

کتاب "مغز اندرو" نوشته ی. ال. دکتروف است. این رمان که در سال ۲۰۱۴ منتشر شد، داستانی پیچیده و روانشناختی را روایت می‌کند و به موضوعاتی مانند هویت، حافظه، واقعیت و ذهن انسان می‌پردازد.
دکتروف، نویسنده مشهور آمریکایی، در این کتاب از سبک روایی منحصر به فردی استفاده می‌کند که خواننده را به درون ذهن شخصیت اصلی،اندرو، می‌کشاند.

موضوعات اصلی:
۱_هویت و خودآگاهی: کتاب به این سوال می‌پردازد که چه چیزی هویت ما را شکل می‌دهد و چگونه خاطرات و تجربیات ما بر درک ما از خود تأثیر می‌گذارند.
۲_حافظه و واقعیت: دکتروف به این موضوع اشاره می‌کند که حافظه چقدر قابل اعتماد است و چگونه واقعیت می‌تواند تحت تأثیر ذهنیت فرد تغییر کند.

۳_ تنهایی و ارتباط: کتاب به موضوع تنهایی و تلاش انسان برای برقراری ارتباط با دیگران می‌پردازد.
سبک نوشتاری:
دکتروف در این کتاب از سبک روایی غیرخطی و جریان سیال ذهن استفاده می‌کند. این سبک به خواننده اجازه می‌دهد تا به درون ذهن شخصیت اصلی نفوذ کند و با افکار و احساسات او همراه شود. زبان کتاب شاعرانه و پر از ابهام است که به داستان عمق و پیچیدگی می‌بخشد.

جملاتی از متن کتاب:
❄️مغز من تنها چیزی است که دارم، و حتی آن هم به من خیانت می‌کند.
❄️خاطرات ما تنها داستان‌هایی هستند که برای خودمان تعریف می‌کنیم، و هر بار که آن‌ها را مرور می‌کنیم، کمی تغییر می‌کنند.
❄️علم می‌گوید ما چیزی بیش از مجموعه‌ای از نورون‌ها نیستیم، اما من هنوز نمی‌توانم باور کنم که عشق فقط یک واکنش شیمیایی است.
❄️من همیشه فکر می‌کردم که مغز من یک ماشین است، اما حالا می‌بینم که بیشتر شبیه یک داستان است؛ داستانی که مدام در حال بازنویسی است.
❄️تنها چیزی که واقعاً داریم، لحظه‌ای است که در آن زندگی می‌کنیم. بقیه همه خاطره‌اند یا خیال.
این جمله به ماهیت گذرای زمان و تمرکز بر حال اشاره می‌کند، در حالی که خاطرات و آینده را به عنوان مفاهیمی نامطمئن معرفی می‌کند.

این جملات به عنوان نمونه نشان‌دهنده سبک فکری عمیق و فلسفی دکتروف هستند و به خواننده کمک می‌کنند تا با مفاهیمی مانند هویت، حافظه و واقعیت درگیر شود.

[Nancy Oakes · Rating 4 out of 5]

Let me just say at the beginning here that I loved this book, but I didn't realize how much I liked it until it was over. Add this one to your list of most-unreliable-narrator novels, or just to your list of books you should definitely read. It is a novel filled with surprises, the entire book a conversation between Andrew, a cognitive scientist whose life up to this point has been one of inadvertent disaster, and a psychotherapist/psychologist/shrink to whom he tells his "not pretty" story. Or maybe not, depending on how you choose to read it. So -- this post won't be a standard book discussion, but more my reaction to the novel, since it is really one of those books where the reader makes up his/her own mind about what's actually going on. Or not. Plus, it would sort of be unfair to spill its contents -- doing so might throw prospective readers into major spoiler alert territory. I'll say this: Andrew's Brain is something very different than anything I've seen before. Forget the usual linear narrative format, and forget any kind of basic quasi-understanding normally provided by the author that all will be explained. The book focuses on how we view brain and mind, memories, free will and fate, truth and deception, and overall how we see ourselves. At the same time, Andrew muses about the mind as a "kind of jail" for the brain, which according to him, can often pretend to be one's soul, posing the question of one's ability to actually know and understand one's self.

Reading this novel took me on an interesting ride. The narrative started feeling way too random and repetitive at times, and while my normal thing to do when I read a novel with an unreliable narrator is to try and figure out what's really going on, this time I started getting frustrated and felt like giving up. But then I thought, this is E.L. Doctorow, an author I've been reading for years, so there's got to be something here I'm missing. So midway through, I started completely over, relaxed, and changed my own way of thinking about the whole thing. Suddenly the randomness and the flashes of repetition made sense, as I came to realize that this book is offering an opportunity to look through a window at how this person's traumatized brain works, making for a much better reading experience and allowing me to become more comfortable with what was going on here.


Andrew's Brain is definitely a novel where a) the reader is left to judge for himself/herself just what might be going on during these conversations, and b) you have to think outside of the box, freeing yourself from whatever expectations you might have as soon as you open the book. With apologies for being so vague here, I don't want my take on it to ruin anyone else's appreciation. This novel is getting very mixed reviews, but I found it intriguing and I had a lot of fun trying to figure things out after I'd finished it, coming up with several different interpretations of what I'd just read, all of which made perfectly good sense to me. It's often funny and is populated by some very interesting characters here and there; at the same time, it can be downright heartbreaking.

You can find professional reviews that will tell you more, but I'd strongly suggest not reading them. My thanks to the people at Random House -- I've given my ARC to another reader and bought a real copy of this novel to revisit later. The challenge of going through it again is just irresistible.

[Evi * · Rating 4 out of 5]

Andrew è un professore di neuroscienze un po’ goffo e per indole tendente al depresso che racconta la sua vita come fosse in una seduta terapeutica, sollecitato dalle domande di un ipotetico psichiatra, o psicologo, o confessore, o semplicemente una voce alter ego dello stesso Andrew.

Sull’identità di questo interlocutore Doctorow è estremamente vago, e in fondo chiarirlo non è funzionale alla storia, non aggiungerebbe alcunché perché sono le parole di Andrew che seguiamo nel suo flusso di pensieri di concatenazione di ricordi estremamente lucidi, di atti mancati dei quali si sente incolpevolmente responsabile, lutti, perdite incolmabili che lo hanno lasciato sordo e impermeabile, inaridendogli l’anima, da quegli eventi in poi riuscirà a vivere solo nel ricordo del passato.

Quale professore di neuroscienze Andrew si dedica all’esplorazione del cervello: gomitolo di lana da un chilo e mezzo scarso, intricato reticolo di infinite interconnessioni che animato da scariche elettriche ci innalza alla dignità di esseri umani.

Quando il cervello, organo non senziente, diventa mente?
Quando quell’agglomerato gelatinoso, diviso in due emisferi che non colloquiano tra loro assurge a coscienza? Forse nel momento in cui comincia a relazionarsi al mondo?
La coscienza esiste senza il mondo o ha bisogno del mondo per trovare la sua sussistenza?
Come posso pensare al mio cervello, quale elemento esterno a me, se è il mio stesso cervello che opera l’attività del pensare?

Queste sono le domande che Doctorow suggerisce, a questo punto potrebbe sembrare che il taglio dato al suo romanzo sia di natura specificatamente neuro scientifica o pseudo neuroscientifica, niente di meno corrispondente al vero, perché il romanzo di Doctorow è una storia di vita che ha misurate pretese in senso metafisico, se non limitarsi a suggerire qualche domanda.
Doctorow vuole confezionare un romanzo e non cade nell’errore di infarcirlo di notazioni troppo filosofiche o troppo cerebrali (ciò nonostante il titolo, che poi in inglese è Andrew’s brain, e che mi aveva notevolmente fuorviato).

La sua prosa scorre però così limpida e fluida, procede veloce, senza intoppi e gli occhi che leggono seguono riga dopo riga, da sinistra a destra, da su a giù e mentre si legge si perde la cognizione di tempo e spazio diventando un tutt’uno con lo scritto, e in questo ho ravvisato il suo pregio maggiore.
Ecco, quando si verifica la simultaneità di queste coincidenze di immersione quasi da apnea nella lettura io sento che mi trovo innanzi ad una opera ben fatta, ben concepita, oliata al punto giusto, anche se non ha il merito, né l’onere, di fare vibrare a fondo ogni fibra del mio essere, non ruba la mia anima , non mi lascia affaticata e prostrata non incidendo in me un segno indelebile, ma alla letteratura non possiamo richiedere ogni volta uno sforzo ed un risultato così alto.

[Jill · Rating 2 out of 5]

I received Andrew's Brain as a First Reads Giveaway. If you're interested in reading the ramblings of a self-adsorbed man who lacks maturity, then this book is for you. If you’re looking for a book with plot or direction, then you’re not going to find it here. I assume that part of the allure of this book is supposed to be the fact that Andrew’s thought patterns are quirky and unique, but I believe it could have been achieved more effectively. I didn’t care about Andrew (or any of the characters) even as I finished the last few pages; I mostly just wanted him to stop talking. The last third of the book becomes completely topsy-turvy and ridiculous. If this book has been any more than 200 pages, I probably wouldn’t have wasted my time. I’m rating this book with two stars as I did find it amusing is a couple of spots, however I felt I’d have rather spent my time on another book so that’s all the stars this one’s getting from me.

This is my first book by E.L. Doctorow that’s I’ve read. Based on other’s comments, I intend to give his other works a shot. However, Andrew’s Brain was a total blunder in my opinion.

[Shaghayegh.l3 · Rating 3 out of 5]

از وقتی به پی‌دی‌اف خوندن و کتاب زبان اصلی عادت کردم هیچ کتاب کاغذی ترجمه شده‌ای بهم نچسبیده. بزرگ‌ترین علامتش هم اینه که فقط به قصد تموم کردن سراغشون میرم و این نشونه‌ی چندان خوبی نیست.
داستان سلیقه‌ی من نبود اما ایراد خاصی هم نمیتونم ازش بگیرم. از اون کتاب‌هاییه که ترجیح میدم از ذهنم بیرونش کنم تا چیز دیگه‌ای جایگزینش بشه. مصاحبه‌ی آخر کتاب رو هم نخوندم. Sorry !

[Negar Noshadi · Rating 4 out of 5]

⁨ ‌
«مغز می‌تواند چند ثانيه قبل از اينكه ما متوجه شويم
خودش تصميم بگيرد». داستان مغز اندرو از این ایده می‌آید.
با این پیش فرض که اراده‌ی آزاد و اختیاری که به آن می‌بالیم، توهمی بیش نیست.

داستان تماما گفت و گویی بين اندرو، يك دانشمند علوم شناختى و روان درمانگرش است. در خلال اين گفت‌و‌گوها، ما به گذشته‌ى اندرو و خطاهايى كه او را به اينجا كشانده راه پیدا می‌کنیم. و اين مابين، نظراتش درباره‌ی مغز و شيوه‌ی عملكرد ذهنى را هم دريافت مى‌كنيم. تقابلِ اندرو و شخصی که رو به رویش نشسته، مثل تقابلِ مغز و روان می‌ماند. البته که اندرو یک راویِ اسکیزوئید و غیرقابل اعتماد است و تا انتها نمی‌توان به واقعیتِ آنچه روایت می‌کند تکیه کرد.

اندرو معتقد است چیزی به نام اراده‌ی آزاد وجود ندارد. مغز قبل از آنکه ما بدانیم از تصمیمِ ما آگاه است. مغز وانمود می‌كند كه «من» فكر می‌كنم، درحالى كه همه چيز مغز است و «من»ای به شكل مستقل وجود ندارد.
با اين فرض ايده‌ى اراده‌ى آزاد كاملا رد می‌شود. نوعى تفكر كه به آن جبرگراییِ عصبى می‌گويند. اعمال و تصميم‌هاى ما چيزي جز نتيجه‌ی فعاليت مغزمان كه هيچ كنترلى رويش نداريم نيست.

بنجامين ليبت در دهه ٨٠ آزمایشی انجام مى‌دهد كه طبق آن از فرد می‌خواهد هر زمان تصميم گرفت می‌خواهد کدام دکمه را فشار دهد قبلش اعلام كند. همزمان با دستگاهی عملكرد مغزش را ثبت كردند و نتيجه‌ی عجيب اين بود كه مغز قبل از اينكه فرد تصميم بگيرد، تصميم گرفته بود که انتخاب کدام دکمه است! اين آزمایش نشان داد كه ما چيزى جز يك بازيچه در دست مغزمان نیستیم.
‌
طبق گفته‌ی اندرو، تمام سلول‌هاى بدن، حافظه‌ی جداگانه دارند.
از گذشته و سير اتفاقاتى كه شايد حتى براى ما ملموس نبوده و متوجه‌شان نبوديم.
ما درواقع اسير دست سلول‌ها و بنده‌ی ژنوم خودمانيم.
‌
اندرو در زندگی اشتباهاتی داشته، خطاهایی که حتی به مرگ عزیزانش منجر شده. اما در خلال گفت‌و‌گوهایش که بیشتر به مونولوگ می‌ماند، همه چیز زیر سوال می‌رود. چراکه با ردِ اراده‌ی آزاد، اعمال اندرو، خطا و ناکامی‌هایش، حتی گناهش دچار معناباختگی می‌شود. ما در‌این میان دنبال کننده‌ی مسیر « اندرو» که نه، «مغز اندرو» هستیم.
و هر لحظه بیشتر از قبل در ورطه‌ی این پرسش سقوط می‌کنیم که؛
به راستی آیا «من» دارای آگاهی و اختیار برای اعمالم هستم،
یا صرفا وسیله‌ای برای آنچه که «مغز من» می‌خواهد؟
___________
‌
#مغز_اندرو #ای_ال_دکتروف⁩

[Shervin Bakhtiari · Rating 4 out of 5]

روایتی از یک گفتگو‌ی طولانی بین اندرو و فردی که اون رو دکتر خطاب می‌کنه.

همین اول بگم کسایی که کتاب اتاق شماره ۶ و نازنین رو دوست داشتن قطعا از این کتاب لذت می‌برن.
شخصیت پردازی اندرو عالیه. اندرو وقتی عاشق می‌شه و وقتی دید خودش رو نسبت به زنی که دوسش داره توصیف می‌کنه با اینکه خیلی هیز و کثافته ولی شما نمی‌تونین عشقی که اندرو به برایانی داره رو دوست نداشته باشین. شاید نکته هم در همینه، بنظرم خیلی رئال به عشق نگاه کرده، سهمی از عشق کاملا فیزیکاله و ما همه این رو تجربه می‌کنیم در ذهن و مغزمون ولی وقتی این رو خیلی عریان و در کلام می‌بینیم یا می‌خونیم بنظرمون یک چیز کثافت میاد در حالی که وجود داره.

ایده‌ای که درباره مغز مطرح می‌کنه هم چیز جالبی‌ست. اینکه وقتی ما درباره کارکرد مغز فکر می‌کنیم درواقع خود مغز که داره راجع به این فکر می‌کنه، پس آیا ما اصلا می‌تونیم به یک درک و شناخت کامل از مغز برسیم؟ حالا این رو شما استعاره در نظر بگیر از اینکه آیا ما می‌تونیم همدیگه رو کامل بفهمیم و درک کنیم و بدونیم چی تو فکر طرف می‌گذره و چه دیدی به این ماجرا داره؟ این موضوع خیلی واضح توی روایت ماجرای مردن بچه اندرو توی همون صفحات ابتدایی هست.
این عدم قطعیت در فهم کردن، با توجه به داشتن راوی نامطمئن در تمام رمان وجود داره.

نوع روایت دکتروف در عین سادگی پیچیده‌س. ما معمولا کتاب‌هایی می‌خونیم که راوی اون یا اول شخصه یا سوم شخص ولی اینجا جوری دکتروف این دو شکل روایت رو در هم تنیده که ما هردوی این تکنیک‌هارو توامان باهم داریم.

مغز اندرو یک اثر درجه یک و بسیار خواندنیه و لایق ۵ ستاره، اون یدونه رو فقط بخاطر اینکه توی یک سوم پایانی و بعد از ورود به کاخ سفید قصه بنظرم افت کرد و یکم حوصله سربر شد ندادم که خب این خیلی نظر شخصی‌ایه و به شکل تکنیکی خیلی ایرادی نمیشه به این وارد کرد.

[Cosimo · Rating 3 out of 5]

Il mondo è un posto sicuro

“Siamo tutti impostori, dottore, anche tu. Specialmente tu. Perché sorridi? Fingere è il pane quotidiano del cervello. È quello che fa. Riesce perfino a fingere di non essere se stesso. Ah sì? E che cosa sa fingere di essere, tanto per fare un esempio? Be', per lunghissimo tempo, e fino all’altro ieri, l’anima.”

La voce narrante di Doctorow è inaffidabile, crea sconnessione e disarticolazione. Il protagonista insegue una visione coerente del mondo, cerca ostinatamente una coscienza delle cose e disperato aspira alla consapevolezza, ma rigoroso e tragico fallisce ogni tentativo, come in una scienza del disastro. Il viaggio nella mente di Andrew, scienziato cognitivo, è pieno di sarcasmo e disgrazia, il suo amore per la studentessa e seconda moglie Briony è doloroso e muto, la sua esistenza si trasforma in una messinscena delirante e incontrollabile, tra le vicende drammatiche e assurde della storia e un'individualità svuotata di ogni razionalità e ordine; Andrew è una specie di pericolo pubblico, di indesiderato e sfortunato e clownesco pseudo-soggetto, perseguitato da una maledizione, da una malasorte inedita, che lo porta alla follia. Un automobilista ha un incidente a causa sua; il suo cane viene assalito nel parco, la sua prima figlia è vittima di una sciagura. Così i suoi errori e la sua sofferenza rispecchiano quella di un paese intero, del quale si indaga l'inconscio con delicatezza e con sapienza, e una buona dose di humour. Due cose proprio non mi sono piaciute: l'invenzione infelice di due personaggi, i genitori di Briony, che sono individui diversi intelligenti e gioiosi e la satira politica sui falchi della compagnia Bush, decisamente trattati con stile di basso livello, per quanto inquietanti e credibili. Un testo angosciante e irriverente, con buone suggestioni ma esiti non sempre ispirati. La vita è una malattia impenetrabile, in certi casi, secondo l'autore, e la letteratura un mestiere misterioso, un esperimento maniacale che ne allevia o asseconda i sintomi. Tra sensi di colpa e paradossi cognitivi, una storia metaforica e fredda, che discorre del presente con allucinata forza predittiva.

[Narges Amooei · Rating 3 out of 5]

"مغز اندرو" - ایده جذاب (کم‌وبیش تکراری؛ یا حداقل بنده رو داشت خیلی یاد "نیچه گریست" می‌انداخت.)، روایت گیج‌کننده که خب اقتضای شخصیتی که باهاش روبه‌رو هستم هست و مجموعه حسی جالبی که در پایان به اثر پیداخواهی کرد!

جناب اندرو، یک دانشمند علوم شناختی و استاد دانشگاه‌ست که محوریت این داستان هم تراوشات پراکنده‌ی مغزش در گفت‌وگوی با دکتر روانشناسش‌ه.

در طول اثر، انگار هم درکش میکنی، هم نمی‌کنی. هم کلافه‌ت میکنه و احساس میکنی گم‌کردی قطار داستان رو و باید برگردی از عقب‌تر بخوانی هم با بیشتر پیش‌رفتن می‌فهمی که نه، قراره همین‌طور باشه و میلت به جلورفتن و فهمیدن نقطه‌ی پایانی طراحی‌شده برای این ترن هوایی پر پیچ‌وخم و عجیب، بیشتر میشه. یا حداقل میفهمی تنها راهی که داری جلورفتن و فرصت دادنه!
راستش کمی ناامیدم کرد؛ تصورم ازش در ابتدا چیز دیگری بود و احساس میکردم بیشتر درگیرم کنه محتواً ولی در حقیقت درگیریم باهاش کاملا فاز دیگری داشت و در لِوِل اولیه‌تر و سطحی‌تری باقی موند؛ درگیری‌ای که بی‌شک خود اندرو در وهله‌ی اول با خودش داشت؛ تلاش برای تفکیک حقیقت از خیال و توهم. رخداد از احتمال. خاطره از آرزو و ...

یک‌جورهایی حسم بهش مثل حسم به فیلم‌هاییه که در طول اثر، هیچ دیتایی تو زمینه‌ی کلیدی‌ای بهت نمیده که در پایان با ناگهانی روکردنش، خیلی شگفت‌زده‌ت کنه و فرصت زیادی هم برای چاسخگویی به سوال‌های بیشتر و عقلانی‌ترشدن داستان، بهت نمیده. چون خب تموم شده فیلم و در انتهایی‌ترین لحظه‌ش، پرده‌برداری رخ داده. البته با این تفاوت که تو این داستان، تمام مدت دنبال پرده‌ای اصلا:)) یعنی تا حدی نمیدونی پرده کجاست، چه برسه محتوای پشت پرده و پرده‌بردار.
نتونست اونقدر رو مفاهیم فلسفوی‌ای که پتانسیلش رو نشون داده بود میتونه سمتشون بره و ازشون صحبت کنه به واسطه‌ی این شخصیت جذاب، خوب مانور بده و ناامیدی من هم سر همین موضوعه.

عکس روی جلد، یکی از بهترین توصیف‌گران اثره. همون‌قدر عجیب، سخت‌درک و عامه-ناپسند!

[Farhad · Rating 3 out of 5]

اولین چیزی که نظرم رو ‌بیشتر جلب کرد اینه که، انگار نویسنده یا بهتره بگم راوی داستان، عاشق مارک تواین هس و در طول داستان هرازگاهی از تواین و کتاب‌هاش نام می‌بره و این حس رو در خواننده ایجاد می‌کنه که اونم اگه از مارک تواین چیزی نخونده به سراغ کتاباش بره و مطالعه‌شون کنه.
کتاب حاوی یه سری اطلاعات عصب‌شناسی و علوم شناختی و نحوه ادراک و کارکرد مغز هس، که انگار خود نویسنده در این‌باره تحقیقاتی داشته و حالا همون‌ها رو در قالب داستان به خواننده عرضه می‌کنه.

نوع روایت داستان طوری هس که شاید همه پسند نباشه و به‌نظرم دوستانِ کتاب‌خوانی که از کتاب، انتظار روایت خوب و یا داستان و موضوع بکری دارن، نتونن باهاش کنار بیان.
اما در دل داستان، یک‌سری نکات ارزنده و حرف‌های تامل بر‌انگیزی هس که سرآخر خواننده رو از اختصاص وقت برای خوندنش پشیمان نکنه و راضی نگه داره.

[Елиана Личева · Rating 5 out of 5]

Йес, Доктороу е много мой автор!

[Žahra Hamzeh · Rating 4 out of 5]

داستان رو خیلی دوست داشتم. ترجمه فوق‌العاده بود.