What do you think?
Rate this book
Η Φυλακή του Κάτω Κόσμου
1963. Η εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ κλιμακώνεται. Στο πεδίο της μάχης, ο στρατιώτης Μπίγκγουελ, αμφισβητίας και ιδεολογικά αντίθετος στον πόλεμο, γίνεται στόχος των συντρόφων του. Η αποστασιοποίησή του τον καθιστά αποδιοπομπαίο τράγο, και τον εγκαταλείπουν στη ζούγκλα. Η τύχη θα τον οδηγήσει, λαβωμένο, σε ένα χωριό Βιετναμέζων. Εκεί, η αρχική επιφυλακτικότητα και καχυποψία των ντόπιων θα μετατραπούν σε ειλικρινή συμπάθεια για τον Αμερικάνο. Ο αντάρτης Κουάν, η μητέρα Υ-Εν, οι μικροί της γιοι, ο νεαρός Λάι, όλο το χωριό, με ανυπόκριτη αγάπη, θα τον αγκαλιάσουν και θα γίνουν η οικογένειά του, χιλιάδες μίλια μακριά από την πατρίδα του.
Ωστόσο, ένα καπρίτσιο της μοίρας θα φέρει εκ νέου τον Μπίγκγουελ αντιμέτωπο με τους τέως συμπολεμιστές του, καθώς εκείνοι θα βρεθούν έρμαιο στα χέρια των εχθρών τους. Και οι Αμερικανοί στρατιώτες θα λάβουν ένα πραγματικό μάθημα μεγαλοψυχίας και ανθρωπιάς...
Ωστόσο, ένα καπρίτσιο της μοίρας θα φέρει εκ νέου τον Μπίγκγουελ αντιμέτωπο με τους τέως συμπολεμιστές του, καθώς εκείνοι θα βρεθούν έρμαιο στα χέρια των εχθρών τους. Και οι Αμερικανοί στρατιώτες θα λάβουν ένα πραγματικό μάθημα μεγαλοψυχίας και ανθρωπιάς...
- GenresFiction
357 pages, Paperback
First published January 1, 1964
2 people are currently reading
52 people want to read
About the author
Μενέλαος Λουντέμης
60 books216 followersΟ Μενέλαος Λουντέμης (αγγλικά: Menelaos Lountemis) ήταν Έλληνας λογοτέχνης που γεννήθηκε στο χωριό Αγία Κυριακή του Αιγιαλού της Μικράς Ασίας. Το πραγματικό του όνομα ήταν Τάκης Βαλασιάδης, ενώ το λογοτεχνικό του ψευδώνυμο το εμπνεύστηκε από τον ποταμό Λουδία της μετέπειτα πατρίδας του.
Γύρω στο 1930 δημοσιεύει ποιήματα και διηγήματα του στο περιοδικό «Νέα Εστία». Η πρώτη φορά που χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο του ήταν το 1934 στο διήγημα «Μια νύχτα με πολλά φώτα κάτω από μια πόλη με πολλά αστέρια». Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας το 1938 για τη συλλογή διηγημάτων του «Τα πλοία δεν άραξαν» και με τη Χρυσή Δάφνη Πανευρώπης στο Παρίσι το 1951. Επίσης τιμήθηκε και με το βραβείο "Μενέλαου Λουντέμη" που το καθιέρωσε προς τιμήν του η Ελληνική Εταιρία Λογοτεχνών (της οποίας ήταν μέλος) και απονέμεται κάθε χρόνο στο καλύτερο πεζογράφημα του προηγούμενου έτους. Προς τιμήν του, στο Βουκουρέστι δόθηκε το όνομα του σε δημόσιο κτίριο (Λουντέμειο Μέγαρο). Σύμφωνα με το Βασίλη Βασιλικό, «θεωρείται ο πιο πολυδιαβασμένος Έλληνας έπειτα από τον Νίκο Καζαντζάκη».
Στην κατοχή πήρε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση στο πλευρό του ΕΑΜ και διετέλεσε γραμματέας της οργάνωσης διανοουμένων. Κατά τον εμφύλιο συλλαμβάνεται για τα αριστερά του φρονήματα, δικάζεται για εσχάτη προδοσία και καταδικάζεται σε θάνατο - ποινή που δεν εκτελέστηκε ποτέ. Αντ' αυτού, εξορίζεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Μακρόνησο και στον Άι Στράτη, μαζί με τον Θεοδωράκη, τον Ρίτσο, τον Κατράκη, τον Θέμο Κορνάρο και πολλούς άλλους.
Το 1958 δικάζεται εκ νέου για το βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες» και απαγορεύεται η κυκλοφορία των βιβλίων του. Μετά τη δίκη εκπατρίζεται στο Βουκουρέστι και το 1967 χάνει την ελληνική ιθαγένεια από τη δικτατορία του Παπαδόπουλου. Το 1956 εξελέγη μέλος του Παγκοσμίου Συμβουλίου της Ειρήνης. Στη Ρουμανία συνεχίζει το συγγραφικό του έργο, ως και λίγο μετά τη μεταπολίτευση. Την περίοδο της αυτοεξορίας ο Λουντέμης πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια, φτάνοντας μέχρι την Κίνα και το Βιετνάμ. Το οδοιπορικό του αυτό το αποτύπωσε το 1966 στο βιβλίο του «Μπατ-Τάι». Το 1976 επανακτά την ελληνική του ιθαγένεια και επιστρέφει στην Ελλάδα. Ένα χρόνο αργότερα, το 1977, πεθαίνει από καρδιακή προσβολή και η σορός του εκτίθεται σε λαϊκό προσκύνημα.
Μεταφράσεις και μελοποιήσεις των έργων του
Βιβλία του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες, κυρίως στις ανατολικές χώρες, όπως η Πολωνία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία κ.ά. Επίσης κάποια απ' αυτά μεταφράστηκαν στα κινεζικά και στα βιετναμέζικα. Στην Ευρώπη δημοσιεύθηκαν αρκετά αποσπάσματα από το έργο του, κυρίως σε καλλιτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Tο μυθιστόρημα του «Ένα παιδί μετράει τ' άστρα» έχει μεταφραστεί και στα γερμανικά.
Ο Μενέλαος Λουντέμης άφησε πίσω του πνευματική κληρονομιά περίπου σαράντα πέντε βιβλίων, που τον καθιστούν έναν από τους πολυγραφότερους Έλληνες συγγραφείς. Ο Λουντέμης ανήκει στους Έλληνες λογοτέχνες του μεσοπολέμου που στράφηκαν προς τον κοινωνικό ρεαλισμό. Το έργο του καθίσταται ιδιότυπο λόγω του "ερασιτεχνικού" τρόπου γραφής του συγγραφέα, τον οποίον υπηρέτησε με πλήρη συνείδηση, καθώς ο ίδιος υποστήριζε πως δεν τον ενδιαφέρει η Τέχνη. Αντίθετα, σκοπός του είναι η καταγραφή της πραγματικότητας και η κατάδειξη της κοινωνικής ανισότητας. Το έργο του εντάσσεται στο ρεύμα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού (Μαξίμ Γκόρκι, Κνουτ Χάμσουν). Χαρακτηρίζεται από τη ρεαλιστική απεικόνιση τοπίων και προσώπων με έντονη αισθηματολογία, που αγγίζει κάποτε και το μελοδραματισμό, βιωματική γραφή, ηθογραφικά και συμβολικά στοιχεία. Ο Λουντέμης έχει την τάση να στρέφεται γύρω από ένα κεντρικό πρόσωπο - αφηγητή, που ανήκει στους περιθωριακούς τύπους των καταπιεσμένων κοινωνικά στρωμάτων και μας δίνει την προσωπική οπτική της μοναξιάς, του ανεκπλήρωτου έρωτα και της δυστυχίας του κόσμου.
Γύρω στο 1930 δημοσιεύει ποιήματα και διηγήματα του στο περιοδικό «Νέα Εστία». Η πρώτη φορά που χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο του ήταν το 1934 στο διήγημα «Μια νύχτα με πολλά φώτα κάτω από μια πόλη με πολλά αστέρια». Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας το 1938 για τη συλλογή διηγημάτων του «Τα πλοία δεν άραξαν» και με τη Χρυσή Δάφνη Πανευρώπης στο Παρίσι το 1951. Επίσης τιμήθηκε και με το βραβείο "Μενέλαου Λουντέμη" που το καθιέρωσε προς τιμήν του η Ελληνική Εταιρία Λογοτεχνών (της οποίας ήταν μέλος) και απονέμεται κάθε χρόνο στο καλύτερο πεζογράφημα του προηγούμενου έτους. Προς τιμήν του, στο Βουκουρέστι δόθηκε το όνομα του σε δημόσιο κτίριο (Λουντέμειο Μέγαρο). Σύμφωνα με το Βασίλη Βασιλικό, «θεωρείται ο πιο πολυδιαβασμένος Έλληνας έπειτα από τον Νίκο Καζαντζάκη».
Στην κατοχή πήρε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση στο πλευρό του ΕΑΜ και διετέλεσε γραμματέας της οργάνωσης διανοουμένων. Κατά τον εμφύλιο συλλαμβάνεται για τα αριστερά του φρονήματα, δικάζεται για εσχάτη προδοσία και καταδικάζεται σε θάνατο - ποινή που δεν εκτελέστηκε ποτέ. Αντ' αυτού, εξορίζεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Μακρόνησο και στον Άι Στράτη, μαζί με τον Θεοδωράκη, τον Ρίτσο, τον Κατράκη, τον Θέμο Κορνάρο και πολλούς άλλους.
Το 1958 δικάζεται εκ νέου για το βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες» και απαγορεύεται η κυκλοφορία των βιβλίων του. Μετά τη δίκη εκπατρίζεται στο Βουκουρέστι και το 1967 χάνει την ελληνική ιθαγένεια από τη δικτατορία του Παπαδόπουλου. Το 1956 εξελέγη μέλος του Παγκοσμίου Συμβουλίου της Ειρήνης. Στη Ρουμανία συνεχίζει το συγγραφικό του έργο, ως και λίγο μετά τη μεταπολίτευση. Την περίοδο της αυτοεξορίας ο Λουντέμης πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια, φτάνοντας μέχρι την Κίνα και το Βιετνάμ. Το οδοιπορικό του αυτό το αποτύπωσε το 1966 στο βιβλίο του «Μπατ-Τάι». Το 1976 επανακτά την ελληνική του ιθαγένεια και επιστρέφει στην Ελλάδα. Ένα χρόνο αργότερα, το 1977, πεθαίνει από καρδιακή προσβολή και η σορός του εκτίθεται σε λαϊκό προσκύνημα.
Μεταφράσεις και μελοποιήσεις των έργων του
Βιβλία του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες, κυρίως στις ανατολικές χώρες, όπως η Πολωνία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία κ.ά. Επίσης κάποια απ' αυτά μεταφράστηκαν στα κινεζικά και στα βιετναμέζικα. Στην Ευρώπη δημοσιεύθηκαν αρκετά αποσπάσματα από το έργο του, κυρίως σε καλλιτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Tο μυθιστόρημα του «Ένα παιδί μετράει τ' άστρα» έχει μεταφραστεί και στα γερμανικά.
Ο Μενέλαος Λουντέμης άφησε πίσω του πνευματική κληρονομιά περίπου σαράντα πέντε βιβλίων, που τον καθιστούν έναν από τους πολυγραφότερους Έλληνες συγγραφείς. Ο Λουντέμης ανήκει στους Έλληνες λογοτέχνες του μεσοπολέμου που στράφηκαν προς τον κοινωνικό ρεαλισμό. Το έργο του καθίσταται ιδιότυπο λόγω του "ερασιτεχνικού" τρόπου γραφής του συγγραφέα, τον οποίον υπηρέτησε με πλήρη συνείδηση, καθώς ο ίδιος υποστήριζε πως δεν τον ενδιαφέρει η Τέχνη. Αντίθετα, σκοπός του είναι η καταγραφή της πραγματικότητας και η κατάδειξη της κοινωνικής ανισότητας. Το έργο του εντάσσεται στο ρεύμα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού (Μαξίμ Γκόρκι, Κνουτ Χάμσουν). Χαρακτηρίζεται από τη ρεαλιστική απεικόνιση τοπίων και προσώπων με έντονη αισθηματολογία, που αγγίζει κάποτε και το μελοδραματισμό, βιωματική γραφή, ηθογραφικά και συμβολικά στοιχεία. Ο Λουντέμης έχει την τάση να στρέφεται γύρω από ένα κεντρικό πρόσωπο - αφηγητή, που ανήκει στους περιθωριακούς τύπους των καταπιεσμένων κοινωνικά στρωμάτων και μας δίνει την προσωπική οπτική της μοναξιάς, του ανεκπλήρωτου έρωτα και της δυστυχίας του κόσμου.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 7 of 7 reviews
April 18, 2023
Λυρικός μανιχαϊσμός του συνοδοιπόρου Λουντέμη :😛
Βιετνάμ. Οι καλοί ρυζοφάγοι κίτρινοι αναμετρώνται με τους κακούς μπιφτεκοφάγους αμερικάνους και μοιράζουν διδαχές ζωής, αγάπης, δικαιοσύνης, ενώ τα αμερικανάκια μασάνε τσίχλα, παθαίνουν διάρροια και πατάνε το λόγο τους (εξόν εκείνοι που "πήγανε με τους κίτρινοι" -sic).
Λιγότερο κακό από άλλα έργα του συγγραφέα, καταφέρνει να αποφύγει την πολλή κλάψα και μύξα σε τρύπιο μαντήλι, αλλά το αίμα νερό δε γίνεται, λίγο Βασιλακηκαΐλιά και Μαρθαβουρτσίλα δεν τη γλιτώνεις.
Βιετνάμ. Οι καλοί ρυζοφάγοι κίτρινοι αναμετρώνται με τους κακούς μπιφτεκοφάγους αμερικάνους και μοιράζουν διδαχές ζωής, αγάπης, δικαιοσύνης, ενώ τα αμερικανάκια μασάνε τσίχλα, παθαίνουν διάρροια και πατάνε το λόγο τους (εξόν εκείνοι που "πήγανε με τους κίτρινοι" -sic).
Λιγότερο κακό από άλλα έργα του συγγραφέα, καταφέρνει να αποφύγει την πολλή κλάψα και μύξα σε τρύπιο μαντήλι, αλλά το αίμα νερό δε γίνεται, λίγο Βασιλακηκαΐλιά και Μαρθαβουρτσίλα δεν τη γλιτώνεις.
July 26, 2016
Μολις το τελειωσα, γυρισα στην πρωτη σελιδα και το ξαναδιαβασα απο την αρχη! ΤΟ αγαπημενο βιβλιο
February 3, 2014
Ήταν ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει και ήταν το πρώτο αυτού του συγγραφέα. Ομολογώ ότι εντυπωσιαστηκα!!!!
Read
December 27, 2018Ότι και να διαβάσω από αυτόν τον άνθρωπο γίνεται αυτόματα αγαπημένο μου. Μπορεί να μην είμαι και πολύ αντικειμενική με τα βιβλία του, καθώς έχω ένα ιδιαίτερο δέσιμο μαζί τους από την παιδική μου ηλικία αλλά πραγματικά αξίζει γιατί κατά τη γνώμη μου διαμορφώνει ιδέες και συνειδήσεις.
Το βιβλίο μας ταξιδεύει στο Βιετνάμ, την περίοδο της στρατιωτικής επέμβασης των ΗΠΑ, μια επέμβαση που ήταν παράνομη σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο και κατέληξε σε μια μεγάλη αποτυχία της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και σε μεγάλα εσωτερικά προβλήματα. Ελάχιστοι όμως έχουν ασχοληθεί με τις επιπτώσεις για το Βιετνάμ και πολύ λιγότεροι έχουν διηγηθεί πως βίωσε αυτόν τον πόλεμο ο λαός του Βιετνάμ, αλλά και οι απλοί στρατιώτες του επαναστατικού στρατού. Γι' αυτό φαντάζει και παράξενο που ένας Έλληνας συγγραφέας, ο οποίος όμως είχε επισκεφτεί τη χώρα αυτή την περίοδο της εξορίας του, γράφει αρκετά βιβλία γι' αυτό ζήτημα.
Διαβάζοντας τη Φυλακή του Κάτω Κόσμου δεν βρήκα το βάθος που είχαν άλλα κείμενά του, αλλά σίγουρα κάτι διαφορετικό, κάτι που αντικατοπτρίζει πλήρως την αγνή πίστη του στις ιδέες και ας μην ήταν τόσο απλά τα πράγματα στην πραγματικότητα. Αλλά έτσι κι αλλιώς, αυτός ο κόσμος δεν θα σταματήσει ποτέ να έχει ανάγκη από ιδεολόγους.
----------------------
""Όλα τα σπίτια σ' αυτόν τον κόσμο έχουν πεθαμένους, πολλά και σκοτωμένους, μα σπίτια χωρίς ζωντανούς είναι λίγα.""
""- Τι είναι η πατρίδα; Μου λες;
- Ποιανού;
- Τι π ο ι α ν ο ύ; Σάματι είναι πολλές;
- Το βρήκες.""
""Όλη τους η ζωή είναι μια φούχτα από ρύζι. Αλλά το ρύζι σ' αυτόν ξεχωριστά τον τόπο έχει έναν παράξενο νόμο: Αν το φυτέψεις, το θερίσεις τ' αλωνίσεις εσύ...τότε δεν είναι δικό σου. Αν βάλεις και χωθούν ως το λαιμό στον ιδρό και στον βούρκο οι άλλοι...τότε είναι δικό σου. Κι αλίμονο στο χάλι σου αν δεν συμφωνήσεις. Θα γιομίσει ο τόπος σου με χιλιάδες μη αναμιγνυόμενα αεροπλάνα και θα γίνουν όλα στάχτη.""
"Εσύ όπως και να 'ναι, περιμένεις ένα γράμμα. Μα και να μην έρθει εσύ το περιμένεις. Είναι και αυτό κάτι. Μα είναι άνθρωποι, που δεν περιμένουν ποτέ γράμμα, από πουθενά. Και φεύγουν απ' τη ζωή χωρίς ούτε τόση δα αγάπη. Ε, καλά, θα μου πεις, πόσο τραγικό είναι αυτό; Τα περισσότερα απ' τα μισά πλάσματα που κόσμου ζουν και πεθαίνουν δίχως αγάπη. Οι πιο δυστυχισμένοι είναι κείνοι που δεν έχουν τη λευτεριά ν' αγαπήσουν."
Το βιβλίο μας ταξιδεύει στο Βιετνάμ, την περίοδο της στρατιωτικής επέμβασης των ΗΠΑ, μια επέμβαση που ήταν παράνομη σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο και κατέληξε σε μια μεγάλη αποτυχία της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και σε μεγάλα εσωτερικά προβλήματα. Ελάχιστοι όμως έχουν ασχοληθεί με τις επιπτώσεις για το Βιετνάμ και πολύ λιγότεροι έχουν διηγηθεί πως βίωσε αυτόν τον πόλεμο ο λαός του Βιετνάμ, αλλά και οι απλοί στρατιώτες του επαναστατικού στρατού. Γι' αυτό φαντάζει και παράξενο που ένας Έλληνας συγγραφέας, ο οποίος όμως είχε επισκεφτεί τη χώρα αυτή την περίοδο της εξορίας του, γράφει αρκετά βιβλία γι' αυτό ζήτημα.
Διαβάζοντας τη Φυλακή του Κάτω Κόσμου δεν βρήκα το βάθος που είχαν άλλα κείμενά του, αλλά σίγουρα κάτι διαφορετικό, κάτι που αντικατοπτρίζει πλήρως την αγνή πίστη του στις ιδέες και ας μην ήταν τόσο απλά τα πράγματα στην πραγματικότητα. Αλλά έτσι κι αλλιώς, αυτός ο κόσμος δεν θα σταματήσει ποτέ να έχει ανάγκη από ιδεολόγους.
----------------------
""Όλα τα σπίτια σ' αυτόν τον κόσμο έχουν πεθαμένους, πολλά και σκοτωμένους, μα σπίτια χωρίς ζωντανούς είναι λίγα.""
""- Τι είναι η πατρίδα; Μου λες;
- Ποιανού;
- Τι π ο ι α ν ο ύ; Σάματι είναι πολλές;
- Το βρήκες.""
""Όλη τους η ζωή είναι μια φούχτα από ρύζι. Αλλά το ρύζι σ' αυτόν ξεχωριστά τον τόπο έχει έναν παράξενο νόμο: Αν το φυτέψεις, το θερίσεις τ' αλωνίσεις εσύ...τότε δεν είναι δικό σου. Αν βάλεις και χωθούν ως το λαιμό στον ιδρό και στον βούρκο οι άλλοι...τότε είναι δικό σου. Κι αλίμονο στο χάλι σου αν δεν συμφωνήσεις. Θα γιομίσει ο τόπος σου με χιλιάδες μη αναμιγνυόμενα αεροπλάνα και θα γίνουν όλα στάχτη.""
"Εσύ όπως και να 'ναι, περιμένεις ένα γράμμα. Μα και να μην έρθει εσύ το περιμένεις. Είναι και αυτό κάτι. Μα είναι άνθρωποι, που δεν περιμένουν ποτέ γράμμα, από πουθενά. Και φεύγουν απ' τη ζωή χωρίς ούτε τόση δα αγάπη. Ε, καλά, θα μου πεις, πόσο τραγικό είναι αυτό; Τα περισσότερα απ' τα μισά πλάσματα που κόσμου ζουν και πεθαίνουν δίχως αγάπη. Οι πιο δυστυχισμένοι είναι κείνοι που δεν έχουν τη λευτεριά ν' αγαπήσουν."
May 8, 2019
Απίθανο !! Άψογο μυθιστόρημα απ' ολες τις απόψεις !! Συγκινητικό, ρομαντικό, με χιουμοριστικά στοιχεια, με τελεια πλασμέμους χαρακτήρες, δράση, αγωνία και πολύ καλή πηγή ιστορικών γνώσεων !!
Οι ήρωες Κουαν, Μπικγουελ, Υ-Εν, Λάι κ.α αποτελούν σύμβολα του ανθρωπισμου, της αγαπης, της καλοσυνης, της δικαιωσυνης, της αλληλοβοηθειας και αλλων ιδανικων που ανεκαθεν ηταν δυσκολο να υοθετησει ο ανθρωπος σε καιρους οχι μονο πολεμου αλλα και ειρηνης !
Συγχαρητηρια στον αξιεπαινο Μενελαο Λουντεμη για αυτο το αριστουργημα !
Οι ήρωες Κουαν, Μπικγουελ, Υ-Εν, Λάι κ.α αποτελούν σύμβολα του ανθρωπισμου, της αγαπης, της καλοσυνης, της δικαιωσυνης, της αλληλοβοηθειας και αλλων ιδανικων που ανεκαθεν ηταν δυσκολο να υοθετησει ο ανθρωπος σε καιρους οχι μονο πολεμου αλλα και ειρηνης !
Συγχαρητηρια στον αξιεπαινο Μενελαο Λουντεμη για αυτο το αριστουργημα !
April 3, 2025
Με κούρασε
September 6, 2016
Το βιβλίο αυτό ήταν ..περίεργο. Δεν ξέρω ακριβώς πως να το περιγράψω. Ήταν ένα μίγμα κωμικών στοιχείων, αντιιμπεριαλισμού/αντιαμερικανισμού, ανάδειξη των ιδανικών της αγροτικής ζωής, της φιλίας, των απλών ανθρώπων που έζησαν τον πόλεμο του Βιετνάμ. Οι διάλογοι πάντα ευφάνταστοι, ευχάριστοι και ιδιαίτεροι, λες και βρίζονται ταξιτζήδες στην Κηφησίας.
Το τέλειωσα χθες το βράδυ και θα το περιγράψω με ένα κομμάτι του βιβλίυο (σελ. 323): "Όλα είχαν τελειώσει εκεί κάτω, στο πεδίο της μάχης. Κάτι κάπνιζε ακόμη, μα σε λίγο έσβησε και αυτό."
Το τέλειωσα χθες το βράδυ και θα το περιγράψω με ένα κομμάτι του βιβλίυο (σελ. 323): "Όλα είχαν τελειώσει εκεί κάτω, στο πεδίο της μάχης. Κάτι κάπνιζε ακόμη, μα σε λίγο έσβησε και αυτό."
Displaying 1 - 7 of 7 reviews