What do you think?
Rate this book
Mon chien Stupide
Coincé entre une progéniture ingrate et un talent de plus en plus incertain, le personnage principal de Mon chien stupide oscille entre un cynisme salvateur et des envies de fuite. Fils d'immigrés italiens, il caresse le rêve d'un retour à ses racines, fantasmant sur une vie paisible aux terrasses des cafés de la Piazza Navona à Rome. Mais pour l'heure, il faut courir le cachet, écrire des scénarios médiocres pour des séries télé affligeantes... ou le plus souvent aller encaisser un chèque des allocations de chômage. L'existence tumultueuse de la famille est bouleversée lorsqu'un gigantesque chien décide de s'installer dans la maison, pour le plus grand bonheur de l'auteur raté mais au grand dam du reste de sa tribu. Mon chien stupide est une tragicomédie de la crise individuelle : crises d'adolescence à retardement, démon de midi, couple en déliquescence.
184 pages, Paperback
Published January 1, 1995
29 people are currently reading
987 people want to read
About the author
John Fante
52 books2,267 followersFante's early years were spent in relative poverty. The son of an Italian born father, Nicola Fante, and an Italian-American mother, Mary Capolungo, Fante was educated in various Catholic schools in Boulder and Denver, Colorado, and briefly attended the University of Colorado.
In 1929, he dropped out of college and moved to Southern California to concentrate on his writing. He lived and worked in Wilmington, Long Beach, and in the Bunker Hill district of downtown Los Angeles, California.
He is known to be one of the first writers to portray the tough times faced by many writers in L.A. His work and style has influenced such similar authors as "Poet Laureate of Skid Row" Charles Bukowski and influential beat generation writer Jack Kerouac. He was proclaimed by Time Out magazine as one of America's "criminally neglected writers."
In 1929, he dropped out of college and moved to Southern California to concentrate on his writing. He lived and worked in Wilmington, Long Beach, and in the Bunker Hill district of downtown Los Angeles, California.
He is known to be one of the first writers to portray the tough times faced by many writers in L.A. His work and style has influenced such similar authors as "Poet Laureate of Skid Row" Charles Bukowski and influential beat generation writer Jack Kerouac. He was proclaimed by Time Out magazine as one of America's "criminally neglected writers."
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 186 reviews
December 25, 2020
Λίγο πριν την εκπνοή αυτής της τόσο περίεργης για όλους μας χρονιάς, ένα από τα τελευταία αναγνώσματα αυτής, ο σκύλος μου ο ηλίθιος θα συμπεριληφθεί σίγουρα στα πολύ αγαπημένα μου γι’ αυτή τη χρονιά. Απόλαυσα κάθε του σελίδα, το ρούφηξα και νιώθω ευτυχής που οι εκδόσεις Δώμα μας έκαναν τη χάρη να το εκδώσουν ξανά σε μια εξαιρετικά καλαίσθητη έκδοση. Νομίζω το περιεχόμενο του ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα να διαβάσω τη δεδομένη χρονική στιγμή. Σκεφτόμουν μάλιστα πως με κάποια βιβλία είναι γραφτό να συναντηθείς ακόμα και αν ανήκετε σε μια άλλη εποχή. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Ο Χένρι Μόλισε είναι ένας μάλλον ξοφλημένος συγγραφέας που κάποτε γνώρισε δόξες , πλέον στερείται εμπνεύσεως ενώ ακόμα και η ίδια του η οικογένεια φαίνεται να τον απαξιώνει. Ζει με επιδόματα ανεργίας και μάλλον περνάει μια σοβαρή κρίση ηλικίας την οποία και αντιμετωπίζει με ισχυρές δόσεις κυνισμού και μαύρου χιούμορ. Φνατασιώνεται ότι μια μέρα θα τα παρατήσει όλα και όλους και θα βρεθεί στην Ρώμη. Η Ρώμη είναι για κείνον η συμβολική εκείνη πράξη κατά την οποία θα παρατήσει τους πάντες και τα πάντα. Τη γυναίκα του, που μεν την αγαπάει πολύ αλλά δε νιώθει ότι είναι ίδια, τα παιδιά του που τον περιφρονούν και κατά κύριο λόγο νομίζω το μέρος στο οποίο αισθάνεται αποτυχημένος και που κανένας δεν εκτιμά το ταλέντο του.
Μέχρι που κάνει την εμφάνιση του ένας πελώριος χνουδωτός σκύλος με έντονες σεξουαλικές ορμές και ακαταλαβίστικη συμπεριφορά. Έτσι ξαφνικά ο «Ηλίθιος» θα γίνει το αποκούμπι του και θα λειτουργήσει αν και εκείνος μάλλον δεν το παραδέχεται το καλύτερο φάρμακο απέναντι στην αρκετά ταραγμένη του ψυχολογία. Αποφασίζει να τον κρατήσει παρά το γεγονός ότι ο σκύλος μόνο προβλήματα δημιουργεί σε κείνον και την οικογένεια. Δεν ξέρω έχω την αίσθηση ότι ο Ηλίθιος κατά κάποιο τρόπο συμβόλιζε για τον Μολίσε όλα όσα εκείνος δεν μπορούσε να είχε. Μάλλον για να το θέσω καλύτερα ο πελώριος αυτός σκύλος θα δείξει στον Χένρι ότι το όνειρο της Ρώμης ίσως δεν ήταν τελικά αυτό που ήθελε από τη ζωή του αλλά μια φόρμουλα που ανακάλυψε για να μπορεί να πορεύεται στη ζωή, αυτό το κάτι που όλοι θέλουμε να περιμένουμε, η ελπίδα και η όμορφη εκείνη σκέψη που μας κρατάει ζωντανούς στη ζωή.
Ο σκύλος μου ο ηλίθιος είναι ένα βιβλίο τουλάχιστον εγώ έτσι το είδα για το κατά πόσο τελικά είναι εύκολο να εναρμονίσεις τις επιθυμίες σου με την δυνατότητα να τις κάνεις και πράξη στο τέλος. Είναι πολύ απλό να πεις εγώ θα φύγω και θα τα παρατήσω όλα. Όμως τελικά είναι αυτό που πραγματικά θες και μήπως πολλές φορές πρέπει να εκτιμούμε όλα αυτά που ήδη έχουμε; Όσο ο Χένρι Μολίσε ονειρεύεται μια ζωή στη Ρώμη, η ίδια η ζωή έρχεται να του υπενθυμίσει τη ζωή γύρω του που τόσο πεισματικά άφηνε στο περιθώριο. Ο πελώριος σκύλος που τόσο ξαφνικά μπήκε στη ζωή του θ’ αποδειχθεί ο κινητήριος μοχλός για να δει με άλλο μάτι τη ζωή και ν’ αναγνωρίσει τα πραγματικά θέλω του.
Συγκινητικό, ρεαλιστικό με βαθιές αλήθειες νομίζω ότι είναι ένα πολύ τρυφερό ανάγνωσμα για τούτες εδώ τις μέρες, σε μια χρονιά που όλοι νομίζω ότι πήραμε το μάθημα μας ότι τελικά η ρουτίνα και η καθημερινότητα που κάποτε μας ζόριζε, τελικά δεν ήταν απαραίτητα λιγότερο όμορφη από μεγαλεπήβολα ανεκπλήρωτα όνειρα.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους.
Μέχρι που κάνει την εμφάνιση του ένας πελώριος χνουδωτός σκύλος με έντονες σεξουαλικές ορμές και ακαταλαβίστικη συμπεριφορά. Έτσι ξαφνικά ο «Ηλίθιος» θα γίνει το αποκούμπι του και θα λειτουργήσει αν και εκείνος μάλλον δεν το παραδέχεται το καλύτερο φάρμακο απέναντι στην αρκετά ταραγμένη του ψυχολογία. Αποφασίζει να τον κρατήσει παρά το γεγονός ότι ο σκύλος μόνο προβλήματα δημιουργεί σε κείνον και την οικογένεια. Δεν ξέρω έχω την αίσθηση ότι ο Ηλίθιος κατά κάποιο τρόπο συμβόλιζε για τον Μολίσε όλα όσα εκείνος δεν μπορούσε να είχε. Μάλλον για να το θέσω καλύτερα ο πελώριος αυτός σκύλος θα δείξει στον Χένρι ότι το όνειρο της Ρώμης ίσως δεν ήταν τελικά αυτό που ήθελε από τη ζωή του αλλά μια φόρμουλα που ανακάλυψε για να μπορεί να πορεύεται στη ζωή, αυτό το κάτι που όλοι θέλουμε να περιμένουμε, η ελπίδα και η όμορφη εκείνη σκέψη που μας κρατάει ζωντανούς στη ζωή.
Ο σκύλος μου ο ηλίθιος είναι ένα βιβλίο τουλάχιστον εγώ έτσι το είδα για το κατά πόσο τελικά είναι εύκολο να εναρμονίσεις τις επιθυμίες σου με την δυνατότητα να τις κάνεις και πράξη στο τέλος. Είναι πολύ απλό να πεις εγώ θα φύγω και θα τα παρατήσω όλα. Όμως τελικά είναι αυτό που πραγματικά θες και μήπως πολλές φορές πρέπει να εκτιμούμε όλα αυτά που ήδη έχουμε; Όσο ο Χένρι Μολίσε ονειρεύεται μια ζωή στη Ρώμη, η ίδια η ζωή έρχεται να του υπενθυμίσει τη ζωή γύρω του που τόσο πεισματικά άφηνε στο περιθώριο. Ο πελώριος σκύλος που τόσο ξαφνικά μπήκε στη ζωή του θ’ αποδειχθεί ο κινητήριος μοχλός για να δει με άλλο μάτι τη ζωή και ν’ αναγνωρίσει τα πραγματικά θέλω του.
Συγκινητικό, ρεαλιστικό με βαθιές αλήθειες νομίζω ότι είναι ένα πολύ τρυφερό ανάγνωσμα για τούτες εδώ τις μέρες, σε μια χρονιά που όλοι νομίζω ότι πήραμε το μάθημα μας ότι τελικά η ρουτίνα και η καθημερινότητα που κάποτε μας ζόριζε, τελικά δεν ήταν απαραίτητα λιγότερο όμορφη από μεγαλεπήβολα ανεκπλήρωτα όνειρα.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους.
August 23, 2020
Δεν το περίμενα, αλλά με συγκίνησε ο παλιόγερος.
November 21, 2021
Είναι όντως απαιτητικό το να προσπαθείς να ενταχθείς νοερά στο ιστορικό συγκείμενο ενός βιβλίου, ιδίως όταν αφορά θέματα ανοίκεια σε σένα. Εδώ όμως αξίζει να κοπιάσεις και να εντάξεις εαυτόν στην Καλιφόρνια της δεκαετίας του 60’ και να δεις μέσα από το ωχροκίτρινο φίλτρο που βάζουν οι σκηνοθέτες του Hollywood όταν αποτυπώνουν στον φακό τη Δυτική Όχθη. Έτσι, θα αντιληφθείς ότι δεν πρόκειται απλώς για μια μαύρη κωμωδία, αλλά για μια (αυτοβιογραφική) κατάθεση ψυχής του συγγραφέα, ως πατέρα, ως συζύγου και ως Aμερικανού.
Σε μια εποχή που οι μισοί νέοι τρέχουν να καταταγούν για το Βιετνάμ και οι άλλοι μισοί για να γλιτώσουν από τη στρατολογία, ο ίδιος συγκεντρώνει πάνω του πολλά από τα στερεότυπα μιας Αμερικής που απέχει πολύ ακόμα από το American dream. Ξεπεσμένος, αυτοκαταστροφικός συγγραφέας εν μέσω προβληματικών τέκνων και συζύγου επικριτικής και κυκλοθυμικής, προσπαθεί φαινομενικά να τους ξανακερδίσει, ενώ ουσιαστικά βυθίζεται σε έναν βάλτο λαθών, και ηδονίζεται ένοχα βλέποντας τους να απομακρύνονται ένας-ένας.
Ο ίδιος, σκαρώνει ταξίδι για τη Ρώμη, αφού οι ΗΠΑ είναι πολύ περίπλοκες για να χαρακτηριστούν «Γη της Επαγγελίας». Η ετσιθελική εισβολή του Ηλίθιου, ενός τεράστιου Ακίτα με ομοφυλοφιλικές (!) τάσεις στη ζωή του, είναι ο καταλύτης που επιταχύνει τις εξελίξεις μέσω κωμικοτραγικών, αλλά στο βάθος απίστευτα θλιβερών περιστατικών. Η έννοια της πατρότητας με τις άπειρες συνιστώσες της, γίνεται η πρώτη ύλη για να στήσει ο Φάντε μία πρόστυχη, βλάσφημη πρόζα, που ενδέχεται να ενοχλήσει αυτούς που δε θα διακρίνουν την κεκαλυμμένη πικρία για μια μέση ηλικία που όλοι μας απευχόμαστε.
Μια νουβέλα με περιεκτικό λόγο που διαβάζεται απνευστί και ακροβατεί ανάμεσα στη φάρσα και στο δράμα. Ο συγγραφέας σκιαγραφεί το πορτρέτο βασικών χαρακτήρων κυριολεκτικά μέσα σε 3 γραμμές, διατηρώντας όμως το στοιχείο της ανατροπής. Μοναδικό (άξιο μνείας) μειονέκτημα το ότι οι διάλογοι αποτελούν στην ουσία αυτά που σκεφτόμαστε αλλά ποτέ (ή σπάνια) ξεστομίζουμε, κάτι που αφαιρεί κάπως από την αληθοφάνεια και δε με αφήνει (προσωπικά) να τοποθετήσω αυτό πολύ καλό βιβλίο απέναντι στα κορυφαία των Στάινμπεκ & Χέμινγουέι. Ευρηματικό εξώφυλλο και πολύ προσεγμένη έκδοση από το «Δώμα».
Σε μια εποχή που οι μισοί νέοι τρέχουν να καταταγούν για το Βιετνάμ και οι άλλοι μισοί για να γλιτώσουν από τη στρατολογία, ο ίδιος συγκεντρώνει πάνω του πολλά από τα στερεότυπα μιας Αμερικής που απέχει πολύ ακόμα από το American dream. Ξεπεσμένος, αυτοκαταστροφικός συγγραφέας εν μέσω προβληματικών τέκνων και συζύγου επικριτικής και κυκλοθυμικής, προσπαθεί φαινομενικά να τους ξανακερδίσει, ενώ ουσιαστικά βυθίζεται σε έναν βάλτο λαθών, και ηδονίζεται ένοχα βλέποντας τους να απομακρύνονται ένας-ένας.
Ο ίδιος, σκαρώνει ταξίδι για τη Ρώμη, αφού οι ΗΠΑ είναι πολύ περίπλοκες για να χαρακτηριστούν «Γη της Επαγγελίας». Η ετσιθελική εισβολή του Ηλίθιου, ενός τεράστιου Ακίτα με ομοφυλοφιλικές (!) τάσεις στη ζωή του, είναι ο καταλύτης που επιταχύνει τις εξελίξεις μέσω κωμικοτραγικών, αλλά στο βάθος απίστευτα θλιβερών περιστατικών. Η έννοια της πατρότητας με τις άπειρες συνιστώσες της, γίνεται η πρώτη ύλη για να στήσει ο Φάντε μία πρόστυχη, βλάσφημη πρόζα, που ενδέχεται να ενοχλήσει αυτούς που δε θα διακρίνουν την κεκαλυμμένη πικρία για μια μέση ηλικία που όλοι μας απευχόμαστε.
Μια νουβέλα με περιεκτικό λόγο που διαβάζεται απνευστί και ακροβατεί ανάμεσα στη φάρσα και στο δράμα. Ο συγγραφέας σκιαγραφεί το πορτρέτο βασικών χαρακτήρων κυριολεκτικά μέσα σε 3 γραμμές, διατηρώντας όμως το στοιχείο της ανατροπής. Μοναδικό (άξιο μνείας) μειονέκτημα το ότι οι διάλογοι αποτελούν στην ουσία αυτά που σκεφτόμαστε αλλά ποτέ (ή σπάνια) ξεστομίζουμε, κάτι που αφαιρεί κάπως από την αληθοφάνεια και δε με αφήνει (προσωπικά) να τοποθετήσω αυτό πολύ καλό βιβλίο απέναντι στα κορυφαία των Στάινμπεκ & Χέμινγουέι. Ευρηματικό εξώφυλλο και πολύ προσεγμένη έκδοση από το «Δώμα».
January 4, 2021
Το πρώτο βιβλίο του 2021 εμπεριέχει κυνισμό, χιούμορ, politically incorrectness, τρυφερότητα, ένταση, την αίσθηση του "μαζί" και του "χώρια", αποτυχίες, όνειρα, ματαίωση σχέδια, φιλοδοξίες, διαφωνίες, τη συνύπαρξη τόσο διαφορετικών χαρακτήρων. Όλα αυτα τα στοιχεία προσδίδουν μια γοητεία στο συγκεκριμένο βιβλίο και το καθιστούν ενδιαφέρον έναυσμα, αναγνωστικά, της νέας χρονιάς.
August 16, 2020
Πρώτη γνωριμία με τον Τζων Φαντε και διαβάζω στο βιογραφικο του πως σε όλα τα λογοτεχνικά του έργα αφηγείται την ιστορία της ζωής του και της οικογένειάς του. Διαβάζω επίσης στο εσώφυλλο ότι "...μετά τον θάνατό του αναγνωρίστηκε ως γίγαντας της αμερικανικής λογοτεχνίας του 20ου αιώνα, πλάι στον Χέμινγουεϊ, τον Φώκνερ και τον Στάινμπεκ".
Το βιβλίο "Ο σκύλος μου ο Ηλίθιος" γράφτηκε στα τέλη της δεκαετίας του '60 και πρωτοδημοσιεύτηκε το 1985 , μετά τον θάνατο του συγγραφέα. Αν είσαι εξοικειωμένος και αγαπάς τη γραφή του Μπουκόφσκι τότε πιθανόν να σου αρέσει και το συγκεκριμένο ανάγνωσμα! Εμένα μου τον θύμισε πολύ έντονα!
"...Άνοιξα αθόρυβα την πόρτα και κοίταξα.Κοιμόντουσαν και οι δύο μαζι.. το χέρι του Τζέιμι γύρω απ'το λαιμό του σκύλου.Ροχαλιζαν κι οι δυο τους.Μου άρεσε το θέαμα ενός αγοριού να κοιμάται μ'εναν σκύλο. Ήταν η στενότερη επαφή με τον Θεό που θα είχε ποτέ στη ζωή του."
Ο ήρωας στα 55 του χρονια, βρίσκεται στη δύση της καριέρας του ,χανεται στις σκέψεις του και νιώθει πως δεν εισπράττει καμία κατανόηση και αναγνώριση από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του. Έχει ανάγκη από επιβεβαιωση και προσοχή ενώ παράλληλα φοβάται την μοναξιά και την αποτυχια. Μέχρι που ένας τεράστιος και ιδιαίτερος σκύλος κάνει την εμφάνιση του,μπαίνει στη ζωή του σαν "από μηχανής Θεός" και αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές του. Σίγουρα μέσα από τις 171 σελίδες αυτης της νουβέλας καταφέρνεις να πάρεις μια μικρή,έστω, ιδέα του του αντρικού ψυχισμού και των νευρώσεων που επιφέρει η ηλικιακη αυτη ομάδα. Αν συμμεριζεσαι το ιδιαίτερο χιούμορ του τότε σίγουρα θα πιάσεις τον εαυτό σου να χαμογελάει με τις περιγραφές και τα ευτράπελα στοιχεια. Κατά τη δική μου όμως άποψη και έχοντας διαβάσει μόνο το συγκεκριμένο έργο του συγγραφέα , σίγουρα δεν θα τον τοποθετούσα δίπλα στον Χέμινγουεϊ,τον Φώκνερ και τον Στάινμπεκ. Θα αποφύγω τις συγκρίσεις και απλά θα πω πως ήταν μια σύντομη αλλά ευχάριστη παρέα.
Το βιβλίο "Ο σκύλος μου ο Ηλίθιος" γράφτηκε στα τέλη της δεκαετίας του '60 και πρωτοδημοσιεύτηκε το 1985 , μετά τον θάνατο του συγγραφέα. Αν είσαι εξοικειωμένος και αγαπάς τη γραφή του Μπουκόφσκι τότε πιθανόν να σου αρέσει και το συγκεκριμένο ανάγνωσμα! Εμένα μου τον θύμισε πολύ έντονα!
"...Άνοιξα αθόρυβα την πόρτα και κοίταξα.Κοιμόντουσαν και οι δύο μαζι.. το χέρι του Τζέιμι γύρω απ'το λαιμό του σκύλου.Ροχαλιζαν κι οι δυο τους.Μου άρεσε το θέαμα ενός αγοριού να κοιμάται μ'εναν σκύλο. Ήταν η στενότερη επαφή με τον Θεό που θα είχε ποτέ στη ζωή του."
Ο ήρωας στα 55 του χρονια, βρίσκεται στη δύση της καριέρας του ,χανεται στις σκέψεις του και νιώθει πως δεν εισπράττει καμία κατανόηση και αναγνώριση από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του. Έχει ανάγκη από επιβεβαιωση και προσοχή ενώ παράλληλα φοβάται την μοναξιά και την αποτυχια. Μέχρι που ένας τεράστιος και ιδιαίτερος σκύλος κάνει την εμφάνιση του,μπαίνει στη ζωή του σαν "από μηχανής Θεός" και αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές του. Σίγουρα μέσα από τις 171 σελίδες αυτης της νουβέλας καταφέρνεις να πάρεις μια μικρή,έστω, ιδέα του του αντρικού ψυχισμού και των νευρώσεων που επιφέρει η ηλικιακη αυτη ομάδα. Αν συμμεριζεσαι το ιδιαίτερο χιούμορ του τότε σίγουρα θα πιάσεις τον εαυτό σου να χαμογελάει με τις περιγραφές και τα ευτράπελα στοιχεια. Κατά τη δική μου όμως άποψη και έχοντας διαβάσει μόνο το συγκεκριμένο έργο του συγγραφέα , σίγουρα δεν θα τον τοποθετούσα δίπλα στον Χέμινγουεϊ,τον Φώκνερ και τον Στάινμπεκ. Θα αποφύγω τις συγκρίσεις και απλά θα πω πως ήταν μια σύντομη αλλά ευχάριστη παρέα.
September 5, 2020
Υπέροχος κωλογερος, που του φταίνε όλα για τη συγγραφική του καθίζηση, παίρνει πάνω του την κατάντια του κόσμου του
November 1, 2021
Μια αφιέρωση με μπλε στυλό, λεπτά κεφαλαία γράμματα
«Στα χρόνια του κορονοϊού
ο μπαμπάς σου»
Και από κάτω η υπογραφή που στο γυμνάσιο έμαθα να αντιγράφω για να γλυτώνω από την γυμναστική, τα θρησκευτικά και κάθε πρώτη ώρα, όποιας μέρας δεν ήθελα να πάω.
Δεν τον ήξερα τον Φάντε, αλλά ξέρω τον Μπουκόφσκι, τον Κάρβερ, την Μπερλίν, τον Ουελμπέκ. Στο μυαλό μου μεγαλώνει η ομάδα. Το «Ο σκύλος μου ο ηλίθιος» είναι ένα καλογραμμένο και έξυπνο βιβλίο για τα ξεχασμένα όνειρα του Ιταλού Χένρι Μολίσε, του οποίου το συγγραφικό έργο δεν πιάνει μια στο Hollywood, όχι όπως παλιά τουλάχιστον. Τα παιδιά του είναι μαλάκες και οι γυναίκα του δεν έχει να του πει και πολλά, μόνο να τον αφήνει ξέρει. Ο Μολίσε δεν θέλει όμως και να συνδεθεί με κανέναν, δεν θέλει να ακούσει. Θέλει να επιστρέψει στις ρίζες, να τρώει καρπούζι με μια μελαχροινούλα στην Πιάτσα Ναβόνα. Τότε έρχεται και μπαστακώνεται ο Ηλίθιος, ένα αρκουδίσιο σκυλί Ακίτα.
Πρόκειται για τον γνωστό ύμνο της αντρικής απαξίωσης των πενήντα και κάτι κλάμπ, όπου ο σύζυγος και πατέρας είναι κυνικός αλλά συναισθηματικός, τρυφερός αλλά και βέβηλος σαν έφηβος. Ισχυρίζεται πως ένα ταξίδι με λίγα φράγκα θα του έλυνε όλα τα προβλήματα, αλλά διαρκώς επιλέγει την οικογένειά του, ακόμα και εάν τον φτύνουν. Μίνιμαλ αλλά και σε σημεία πυκνό, το παράπονο και το μαύρο χιούμορ, βαλτωμένος αλλά φίλος μας.
Ίσως βέβαια είμαι ξενέρωτη για αυτά τα αναγνώσματά, μιας και ποτέ δεν θα μπορώ να περάσω σαν κάτι άλλο έναν βιασμό, ρατσισμό και όλο το πολίτικλι ινκορέκτνες. Μα βγήκε το 1985! Ναι, σύμφωνοι, απλά εγώ δεν έχω άλλες δυνάμεις. Πάω στο επόμενο κεφάλαιο και τον επιτηδευμένο αντιήρωα τον κουβαλάω σαν ογκόλιθο μέσα μου. Με αντιπαθώ που τον συμπαθώ. Τι χειρότερο;
Ένα βιβλίο για την μαμά γουρούνα, τον μπαμπά Ρώμη, τον ερωτικό σκύλο, τα ελεεινά κακομαθημένα παιδιά, τις κουρασμένες συζύγους, το βαρετό Hollywood και τις μαχόμενες φάλαινες. Μένω μόνο με την ερώτηση, γιατί τα αντρικά σύμβολα να είναι ιερά καρότα; Πότε θα έρθει το μέλλον; Μου φάνηκε παλιό, αλλά επίκαιρο, χθες σήμερα και ίσως και για πάντα, τελικά.
Τσακισμένες πολλές σελίδες, ιδού η έκφραση που με κέρδισε:
«Ο Ηλίθιος δεν ήταν κάνας χαζός»
«Στα χρόνια του κορονοϊού
ο μπαμπάς σου»
Και από κάτω η υπογραφή που στο γυμνάσιο έμαθα να αντιγράφω για να γλυτώνω από την γυμναστική, τα θρησκευτικά και κάθε πρώτη ώρα, όποιας μέρας δεν ήθελα να πάω.
Δεν τον ήξερα τον Φάντε, αλλά ξέρω τον Μπουκόφσκι, τον Κάρβερ, την Μπερλίν, τον Ουελμπέκ. Στο μυαλό μου μεγαλώνει η ομάδα. Το «Ο σκύλος μου ο ηλίθιος» είναι ένα καλογραμμένο και έξυπνο βιβλίο για τα ξεχασμένα όνειρα του Ιταλού Χένρι Μολίσε, του οποίου το συγγραφικό έργο δεν πιάνει μια στο Hollywood, όχι όπως παλιά τουλάχιστον. Τα παιδιά του είναι μαλάκες και οι γυναίκα του δεν έχει να του πει και πολλά, μόνο να τον αφήνει ξέρει. Ο Μολίσε δεν θέλει όμως και να συνδεθεί με κανέναν, δεν θέλει να ακούσει. Θέλει να επιστρέψει στις ρίζες, να τρώει καρπούζι με μια μελαχροινούλα στην Πιάτσα Ναβόνα. Τότε έρχεται και μπαστακώνεται ο Ηλίθιος, ένα αρκουδίσιο σκυλί Ακίτα.
Πρόκειται για τον γνωστό ύμνο της αντρικής απαξίωσης των πενήντα και κάτι κλάμπ, όπου ο σύζυγος και πατέρας είναι κυνικός αλλά συναισθηματικός, τρυφερός αλλά και βέβηλος σαν έφηβος. Ισχυρίζεται πως ένα ταξίδι με λίγα φράγκα θα του έλυνε όλα τα προβλήματα, αλλά διαρκώς επιλέγει την οικογένειά του, ακόμα και εάν τον φτύνουν. Μίνιμαλ αλλά και σε σημεία πυκνό, το παράπονο και το μαύρο χιούμορ, βαλτωμένος αλλά φίλος μας.
Ίσως βέβαια είμαι ξενέρωτη για αυτά τα αναγνώσματά, μιας και ποτέ δεν θα μπορώ να περάσω σαν κάτι άλλο έναν βιασμό, ρατσισμό και όλο το πολίτικλι ινκορέκτνες. Μα βγήκε το 1985! Ναι, σύμφωνοι, απλά εγώ δεν έχω άλλες δυνάμεις. Πάω στο επόμενο κεφάλαιο και τον επιτηδευμένο αντιήρωα τον κουβαλάω σαν ογκόλιθο μέσα μου. Με αντιπαθώ που τον συμπαθώ. Τι χειρότερο;
Ένα βιβλίο για την μαμά γουρούνα, τον μπαμπά Ρώμη, τον ερωτικό σκύλο, τα ελεεινά κακομαθημένα παιδιά, τις κουρασμένες συζύγους, το βαρετό Hollywood και τις μαχόμενες φάλαινες. Μένω μόνο με την ερώτηση, γιατί τα αντρικά σύμβολα να είναι ιερά καρότα; Πότε θα έρθει το μέλλον; Μου φάνηκε παλιό, αλλά επίκαιρο, χθες σήμερα και ίσως και για πάντα, τελικά.
Τσακισμένες πολλές σελίδες, ιδού η έκφραση που με κέρδισε:
«Ο Ηλίθιος δεν ήταν κάνας χαζός»
September 13, 2020
Δεύτερος Φάντε που διαβάζω μετά το αριστουργηματικό "Ρώτα τη Σκόνη", τούτη εδώ η νουβέλα κινείται σε αρκετά πιο κωμικούς τόνους, αλλά με έναν εξίσου μελαγχολικό πυρήνα και με παρόμοιο θεματικό άξονα: ο βασανισμένος ανδρικός ψυχισμός στο μικροσκόπιο. Ο μεσήλικας, ξοφλημένος χολιγουντιανός σεναριογράφος Χένρι Μολίσε αυτοοοικτίρεται μονίμως, αισθάνεται εγκλωβισμένος στην οικογενειακή εστία, με μια σύζυγο που δεν τον καταλαβαίνει και τέσσερα παιδιά που τον περιφρονούν, και ονειρεύεται να αποδράσει στα πάτρια ιταλικά εδάφη, να ξαναρχίσει από την αρχή στη Ρώμη, κατά προτίμηση με μια νεαρή μελαχρινούλα. Μέχρι που ένας ογκώδης, μαλλιαρός σκύλος εμφανίζεται στην αυλή του, προσπαθεί να πηδήξει κάθε αρσενικό που βρίσκεται στον δρόμο του και με την αναπολογητική, ανορθόδοξη στάση του μετατρέπεται σε ένα άτυπο alter-ego του νέου του ιδιοκτήτη.
Διορατικός, οξυδερκής, σε πολλές στιγμές ξεκαρδιστικός και εν συνόλω απολαυστικός Φάντε, πλην όμως απολύτως εκτός πνεύματος εποχής, με συχνή σεξιστική, ρατσιστική και μη πολιτικά ορθή γλώσσα. Πολλοί θα λατρέψουν την αθυρόστομη πρόζα του, ιδίως οι φαν του Μπουκόβσκι, από τον οποίο ο Φάντε είναι μακράν ανώτερος, εγώ απλά αναρωτιέμαι αν, εν έτει 2020, χρειαζόμαστε μία ακόμα νουβέλα για τον "ταλαιπωρημένο ανδρισμό" (sic).
Διορατικός, οξυδερκής, σε πολλές στιγμές ξεκαρδιστικός και εν συνόλω απολαυστικός Φάντε, πλην όμως απολύτως εκτός πνεύματος εποχής, με συχνή σεξιστική, ρατσιστική και μη πολιτικά ορθή γλώσσα. Πολλοί θα λατρέψουν την αθυρόστομη πρόζα του, ιδίως οι φαν του Μπουκόβσκι, από τον οποίο ο Φάντε είναι μακράν ανώτερος, εγώ απλά αναρωτιέμαι αν, εν έτει 2020, χρειαζόμαστε μία ακόμα νουβέλα για τον "ταλαιπωρημένο ανδρισμό" (sic).
Read
January 20, 2025Mnogo volim Fanteov svet. U njemu se uvek osećam ugodno. 🫠
February 21, 2018
Najradije bih joj dala 10!
Odavno me nešto nije ovoliko opčinilo. Toliko jednostavno i jezgrovito, napisano sa toliko topline i duše. Potpuno sam se zaljubila u Fantea i danima razmišljam kako da pokupujem sve njegovo što nađem u knjižari.
Više možete pročitati na blogu: https://sputnjik1.wordpress.com/2018/...
Odavno me nešto nije ovoliko opčinilo. Toliko jednostavno i jezgrovito, napisano sa toliko topline i duše. Potpuno sam se zaljubila u Fantea i danima razmišljam kako da pokupujem sve njegovo što nađem u knjižari.
Više možete pročitati na blogu: https://sputnjik1.wordpress.com/2018/...
July 13, 2020
Έφτασα στην μέση λέγοντας περίμενε λίγο ακομα φαίνεται να έχει λίγο πλάκα, η γραφή είναι κάπως έξυπνη αλλά οχι ρε παιδια. Οταν το black lives matter ειναι πιο επίκαιρο απο ποτέ, αρνούμαι να συνεχίσω να διαβαζω ενα βιβλίο που λέει καθε τρεις και λίγο για μαύρες και μαύρες και πως η μάνα στεναχωριέται μήπως ο γιος της καταλήξει με μαύρη.
Επιεικώς λάθος στιγμή δημοσίευσης του βιβλίου.
Επιεικώς λάθος στιγμή δημοσίευσης του βιβλίου.
September 22, 2021
Η αλήθεια είναι ότι δεν βρίσκομαι και στην καλύτερη αναγνωστική φάση της χρονιάς καθώς σέρνομαι στις σελίδες και νιώθω ότι όσα διαβάζω δεν με αγγίζουν και με αφήνουν σε έναν βαθμό αδιάφορη. Πιάνω το ένα βιβλίο μου φταίει το ιστορικό πλαίσιο, πιάνω άλλο βιβλίο μου φταίει η αρχή εξέλιξη της ιστορίας, πιάνω άλλο με ενοχλεί η γραμματοσειρά στις σελίδες... κάνω διάλειμμα να παίξω με τον σκύλο μου, που με κοιτάζει από το γραφείο καρτερικά για ένα βλέμμα ή μια λιχουδιά. Αυτό το βιβλίο του Φάντε με έκανε να γελάσω σε αρκετά σημεία και να σκεφτώ πέντε πράγματα... ξέρετε για τις επιθυμίες και κατά πόσο τελικά τις ικανοποιούμε. Ο ήρωας του Φάντε πολλά ήθελε... λίγα είχε. Μέτριος συγγραφέας είναι, μια κρίση ηλικίας την περνά και να σου ένας χνουδωτός σκύλος που δεν λέει να ξεκουνηθεί από το σπίτι του και τελικά τον υιοθετεί. Στην σχέση του με τον σκύλο τελικά φανερώνει τον χαρακτήρα του. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι πέρα από ελεύθερος και με ατίθαση σκέψη;;;;
February 4, 2021
Καποιος έχει μείνει στα σαλόνι μ ενα μπουκάλι ουίσκι. Τα παγάκια λιωσαν. Το σκοταδι επεσε. Τα φωτα της πόλης έξω ανάβουν. Οι κουρτινες πιάνουν φωτιά. Το σκυλι γαυγιζει. Τον τραβά από το μπατζακι να βγουν. Αυτος ομως δεν πάει πουθενά αμα τον παρακαλάνε. Το σκυλι κατουράει το χαλί. Αυτος ρίχνει από πάνω το ουίσκι να καλύψει τη μυρωδιά.
Ετσι διορθώνονται τα πράγματα. Ετσι τα φτιάχνει αυτος.
July 4, 2020
Απολαυστικέ και πρωτόφαντε Τζον <3
https://pepperlines.blogspot.com/2020...
https://pepperlines.blogspot.com/2020...
June 14, 2021
Το απόλαυσα πραγματικά. Βάζω και 4,5 αστέρια ⭐ ευχαρίστως!
January 3, 2024
Χαιρομαι που αυτη ειναι η πρωτη κριτική του χρόνου
γιατι με βρίσκει μ ενα εντυπωσιακό αναγνωσμα.
Παρά τους αρχικούς μου δισταγμούς, λογω τίτλου, εξωφύλλου και υπότιτλου "μια πατρική νουβέλα¨χαιρομαι που τελικά ξαναδιάβασα Τζον Φάντε γιατι σ αυτο εδω το εργο για μενα η φήμη του δικαιώθηκε.
Ειχα διαβασει το καλοκαίρι κιολας 'Το οργιο, μια παιδική νουβελα' που με ειχε αφησει dazed and confused, δεν ειχα καταλαβει το point που προσπαθουσε να κανει, εαν ειχε γενικά πόιντ,
εαν εκανε πλάκα ή εαν μιλούσε σοβαρά γενικώς.
Σε αυτο εδω το εργο τα κομματια του παζλ σα να μπηκαν στη θέση τους, γιατι το υφος του συγκεκριμενου συγγραφέα ειναι μοναδικό και αργεις λιγο -εγω- να τον πιασεις. Αλλά οταν τον πιάσεις ειναι ακαταμαχητα γοητευτικό(ς)
Στον σκυλο μου τον Ηλιθιο το θεμα δεν ειναι πραγματικά ο σκύλος. Το θεμα ειναι το τι αντιπροσωπευει.
Ειναι η πιστοτητα, η αφοσιωση, η θαλπωρη, η αγαπη, το νοιαξιμο, το δεσιμο, η οικογενεια, κατα μια εννοια.
Ειναι αυτο που σε κουραζει ισως και σε ταλαιπωρει αλλά τα κανεις ολα απο αγαπη γιγατι το νοιαξιμο σ εχει κανει δεσμιο - οπως ακριβως λειτουργουμε ως μελη μιας οικογενειας, οπου ολοι μας λιγο πολυ ανήκουμε.
Γενικοτερα βρηκα το βιβλιο ακρως συμβολιστικο, αρκουντως φιλοσοφημενο και ξεκαρδιστικά ξεδιαντροπο.
Πραγματα που οι γονεις σκεφτονται και δεν τολμουν να ξεστομισουν εδω ξεμπρστιαζον��αι και εκτιθενται σε κοινη θέα ανερυθριαστα:
Το πόσο τον ντροπιαζουν τα παιδια του μερικες φορες.
Το ποσο την επομενη μενει συγκινημενος απο περηφανια γι αυτα .
Το ποσο απογοητευμενος ειναι απο τη ζωη του, απο τις θυσιες του χωρις ανταλλαγμα για μια οικογενειακη ζωη που τελικα δεν του παει οπως ονειρεύτηκε.
Η λαχταρα του να ταξιδεψει, να κανει και τα δικα του θελω πραξη, που ανταλλαζονται για μια γουρούνα και μια μηχανή του γκαζόν - Ολη αυτη η αποκαθηλωση του αμερικανικού ονείρου και ο σπαρακτικός (με την ενονοια της θλιψης και της αστειοτητας ταυτοχρονα) συμβιβασμος, όπου ολα αυτα ειναι μεσα στη ζωη,
όπου ολα αυτα ΕΙΝΑΙ η ζωη.
Η αρχική ιδεα ειναι οτι με το βιβλιο αυτο διασκεδαζω. Εχει μια ελαφροτητα. Αποφορτίζει με λεπτό κι αυτοσαρκαστικό χιουμορ ενα θεμα εξαιρετικής βαρύτητας: το καταθλιπτικό βαρος της υπαρξης στην μεσηλικίωση. Το να ζεις υποφερτά με τους γύρω σου -τους γειτονες, τα παιδια σου, την γυναικα σου που τωρα υπομενεις και σε υπομενει, με ολη την κοινωνια γενικότερα.
Ειναι δυσκολο. Ειναι συμβιβασμος.
Απο μια ηλικκά και μετα εμεις οι "μεγαλοι" συμβιβαζομαστε καθε μερα για να μπορεσεουμε να χωρεσουμε και να συνυπαρξουμε, καπως βολικα μουδιασμένοι.
Μου θυμιζει πολλά πραγματα καθως σκεφτομαι τι συντελεστηκε σ αυτο που μολις διαβασα - μου θυμιζει ενα ρητο που μου ειπε ενας φιλος μου (και το σκεφτομαι έκτοτε συχνα) οτι Εαν εχεις φτασει τα σαραντα και δεν εγινες μισανθρωπος, κατι δεν εχεις καταλαβει καλα.
Μου θυμιζει ακόμη την προσφατη θεαση του poor things όπου με το ιδιο υφος μεταφερει στο υποσυνείδητό μου μεγαλες αληθειες δωσμενες ελαφρά και με αυθαδεια που φτανει εως την χυδαιοτητα - με λιγοτερο φαντασμαγορικό τροπο ομως ο Φάντε απο τον Λάνθιμο.
Εδω δεν εχω εντυπωσιακές εικόνες οπως στο φιλμ. Εδω εχω σκηνες καθημερινοτητας, ενα σπιτι, τεσσερα παιδια που δεν ειναι πια παιδιά, μια συνηθισμενη οικογενεια μια συνηθισμενη ζωη.
Εναν σκυλο αλλοκοτο και ανικανοποιητο. Εξισου εναν πατερα αλλοκοτο και ανικανοποίητο.
Που δεν ησυχαζει. Που δεν βολεύεται με οσα εχει. Ομοιως με τον Ηλιθιο. Που καποια στιγμη ισως συνειδητοποιει οτι ειναι Ηλιθιος. Ο πατερας, οχι ο σκυλος, που τον αντικατοπτριζει.
Αυτά και θα σιωπησω περαιτέρω για τον φοβο των σπόιλερς - αλλά ηταν ενα σημαντικό εργο, που δεν περιμενα και τοσο για την εποχη και την χωρα που γραφτηκε. Η Αμερική του 50-60 ηταν πιο κομφορμιστική και ισως μια ματιά μετανάστη μόνο μπορούσε να ειναι τοσο οξυδερκής και ευφυής ωστε να διακρίνει το τι κρύβεται απο κάτω.
Brilliant, που λενε και στο χωριό του, την Σαντα Μονικα <3
November 23, 2021
«Ο σκύλος μου, ο Ηλίθιος» του John Fante απο τις @domabooks
Πρόκειται για νουβέλα με πρωταγωνιστή τον Χένρι Μολίσε, έναν όχι &τόσο επιτυχημένο συγγραφέα &πατέρα τεσσάρων παιδιών. Ο Χένρι είναι ένας προβληματικός χαρακτήρας, όπως &όλα τα μέλη της οικογένειας του. Η γραφή του Fante μου άρεσε πάρα πολύ. Με έκανε να γελάω σε στιγμές που με μια δεύτερη ματιά ίσως να μην ήταν &τόσο αστείες τελικά. Ένα γλυκόπικρο ανάγνωσμα γύρω απο την οικογένεια &τις αξίες, πασπαλισμένο με πολύ χιούμορ. Όσο για το εξώφυλλο, συμβαδίζει με το περιεχόμενο του βιβλίου, έξυπνο &χιουμοριστικό.
Πρόκειται για νουβέλα με πρωταγωνιστή τον Χένρι Μολίσε, έναν όχι &τόσο επιτυχημένο συγγραφέα &πατέρα τεσσάρων παιδιών. Ο Χένρι είναι ένας προβληματικός χαρακτήρας, όπως &όλα τα μέλη της οικογένειας του. Η γραφή του Fante μου άρεσε πάρα πολύ. Με έκανε να γελάω σε στιγμές που με μια δεύτερη ματιά ίσως να μην ήταν &τόσο αστείες τελικά. Ένα γλυκόπικρο ανάγνωσμα γύρω απο την οικογένεια &τις αξίες, πασπαλισμένο με πολύ χιούμορ. Όσο για το εξώφυλλο, συμβαδίζει με το περιεχόμενο του βιβλίου, έξυπνο &χιουμοριστικό.
February 10, 2025
"Για να γραψεις ένα μυθιστόρημα πρέπει να αγαπάς και για να αγαπάς πρέπει να καταλαβαίνεις ."
Ο Χένρι είναι ένας μεσήλικας συγγραφέας ,όχι ιδιαίτερα πετυχημένος ,πλέον έχει φτάσει το πλήρωμα του χρόνου γι'αυτόν μιας και προσπαθεί να γράψει κάτι καινούριο ,αλλά δε μπορεί , προσπαθεί να βγάλει άκρη με την οικογένειά του ,αλλά δε μπορεί ,προσπαθεί να μαζέψει το κουράγιο και τα χρήματα που απαιτούνται για να πάει στην γενέτειρα του ,τη Ρώμη ,αλλά δε μπορεί ..γενικώς ,προσπαθεί ...
Κάπου εκεί στην προσπάθεια εμφανίζεται ένας σκύλος ,ο οποίος λειτουργεί σαν μοχλός πίεσης στον Χένρι μιας και του θυμιζει όλη την πορεία της ζωής του,αλλά κυρίως τον ξυπνάει από τον λήθαργο στον οποίο έχει πέσει .
Χιούμορ ωμό,παρεξηγησιμο ,σκηνικά για γέλια και για κλάματα ,σκληρότητα ,άντρες με εμετικές συμπεριφορές ,γυναίκες άχρωμες ,μη περιμένετε να βρείτε political correctness στα βιβλία του Φαντε .όπως και ο "μαθητής" του (που έμελε να γίνει πιο γνωστός από τον ίδιο) ,ο Μπουκόφσκι,έτσι και ο φαντε είναι δύο συγγραφείς που τα λένε όπως τα σκέφτονται και φυσικά αυτό δε θα αρέσει σε όλους . Ωστόσο ,δε νομίζω ότι μπορεί κάποιος να αρνηθεί ότι ο φαντε κανει εξαιρετικά αυτό που άλλοι παλεύουν και δε τους βγαίνει : σατιρίζει την κοινωνία ,την οικογένεια ,τους δεσμούς ,τις σχέσεις των φύλων με τον πιο ανερυθριαστο και εύστοχο τρόπο . Προσωπικά, τον απολαμβάνω και μου είχε λείψει πολύ η ανάγνωση ενός βιβλίου του .αυτό εδώ είναι σίγουρα από τα καλύτερα του ..
🌟🌟🌟🌟🌟/5 αστέρια
Ο Χένρι είναι ένας μεσήλικας συγγραφέας ,όχι ιδιαίτερα πετυχημένος ,πλέον έχει φτάσει το πλήρωμα του χρόνου γι'αυτόν μιας και προσπαθεί να γράψει κάτι καινούριο ,αλλά δε μπορεί , προσπαθεί να βγάλει άκρη με την οικογένειά του ,αλλά δε μπορεί ,προσπαθεί να μαζέψει το κουράγιο και τα χρήματα που απαιτούνται για να πάει στην γενέτειρα του ,τη Ρώμη ,αλλά δε μπορεί ..γενικώς ,προσπαθεί ...
Κάπου εκεί στην προσπάθεια εμφανίζεται ένας σκύλος ,ο οποίος λειτουργεί σαν μοχλός πίεσης στον Χένρι μιας και του θυμιζει όλη την πορεία της ζωής του,αλλά κυρίως τον ξυπνάει από τον λήθαργο στον οποίο έχει πέσει .
Χιούμορ ωμό,παρεξηγησιμο ,σκηνικά για γέλια και για κλάματα ,σκληρότητα ,άντρες με εμετικές συμπεριφορές ,γυναίκες άχρωμες ,μη περιμένετε να βρείτε political correctness στα βιβλία του Φαντε .όπως και ο "μαθητής" του (που έμελε να γίνει πιο γνωστός από τον ίδιο) ,ο Μπουκόφσκι,έτσι και ο φαντε είναι δύο συγγραφείς που τα λένε όπως τα σκέφτονται και φυσικά αυτό δε θα αρέσει σε όλους . Ωστόσο ,δε νομίζω ότι μπορεί κάποιος να αρνηθεί ότι ο φαντε κανει εξαιρετικά αυτό που άλλοι παλεύουν και δε τους βγαίνει : σατιρίζει την κοινωνία ,την οικογένεια ,τους δεσμούς ,τις σχέσεις των φύλων με τον πιο ανερυθριαστο και εύστοχο τρόπο . Προσωπικά, τον απολαμβάνω και μου είχε λείψει πολύ η ανάγνωση ενός βιβλίου του .αυτό εδώ είναι σίγουρα από τα καλύτερα του ..
🌟🌟🌟🌟🌟/5 αστέρια
December 7, 2018
Opasno kasnim s izveštajima, možda mi naiđe bolji period uskoro.
Fante je, ne sećam se da li sam zapravo nešto napisala na temu knjige ' Zapitaj prah' znam da sam planirala ali kod mene se nikada ne zna, pisac za koga znam ali me u teoriji nije zanimao.
U rukama mi se našao slučajno i pronašla sam u njemu ono što sam kao mlađa tražila u Bukovskom uzalud, neku iskreniju, topliju ogoljenost i gorčinu, smisleniji noise efekat.
'Moj pas glupi' nije na istom nivou kao ' Zapitaj prah'. Ako je moguća književna adaptacija sitkoma, sve sa umetnutim smehom , onda je to ova knjiga.
Promašeni ostareli pisac ulazi u sobu,
Publika 'Ohhhhh'
Seda na kauč i posmatra Glupog , crnu akitu koja je seksualni manijak u psećem obliku,
Publika iščekuje
U sobu ulaze piščeva lepa ćerka i njen mišićavi verenik
Publika odobrava zvižducima
Glupi naskače na verenika jer , pored što je manijak, potencijalno je i gej,
Publika se gromoglasno smeje,
Sitkom.
Što nije umanjilo uživanje.
3.5 zvezdice
Fante je, ne sećam se da li sam zapravo nešto napisala na temu knjige ' Zapitaj prah' znam da sam planirala ali kod mene se nikada ne zna, pisac za koga znam ali me u teoriji nije zanimao.
U rukama mi se našao slučajno i pronašla sam u njemu ono što sam kao mlađa tražila u Bukovskom uzalud, neku iskreniju, topliju ogoljenost i gorčinu, smisleniji noise efekat.
'Moj pas glupi' nije na istom nivou kao ' Zapitaj prah'. Ako je moguća književna adaptacija sitkoma, sve sa umetnutim smehom , onda je to ova knjiga.
Promašeni ostareli pisac ulazi u sobu,
Publika 'Ohhhhh'
Seda na kauč i posmatra Glupog , crnu akitu koja je seksualni manijak u psećem obliku,
Publika iščekuje
U sobu ulaze piščeva lepa ćerka i njen mišićavi verenik
Publika odobrava zvižducima
Glupi naskače na verenika jer , pored što je manijak, potencijalno je i gej,
Publika se gromoglasno smeje,
Sitkom.
Što nije umanjilo uživanje.
3.5 zvezdice
October 6, 2024
… Το μασούλημα της ακούγονταν αρκετά δυνατά. Αλλά δεν ήταν ώρα για παρατηρήσεις και το άφησα ασχολίαστο. "Είναι ανάγκη να κάνεις τόσο θόρυβο όταν τρως;" ρώτησε. Ξαφνικά ένιωσα θιγμένος και προσβεβλημένος και την κοίταξα με ψυχρό βλέμμα. Ποια ήταν αυτή η γυναίκα;
… Την κοίταξα καθώς είχε γείρει στην πολυθρόνα. Έκλαιγε. Έκλαψε για δύο ώρες, μέχρι που το άδειο λευκό μάτι της τηλεόρασης άρχισε να την κοιτάζει, κάνοντας τα δάκρυα που κυλούσαν στα μάγουλά της να λαμπυρίζουν. "Είμαι τόσο ευτυχισμένη" έλεγε ξανά και ξανά. "Είμαι τόσο πολύ ευτυχισμένη".
Παίρνω τηλέφωνο τον Paul Giamatti για να αγοράσει τα κινηματογραφικά δικαιώματα, τώρα! Κι αν δεν προλαβαίνει αυτός, θα το γυρίσω ο ίδιος, με το κινητό - σκύλος υπάρχει..
Ακόμα ένας προσωρινά παραστρατημένος νοικοκυραίος, δεν είναι σπάνιες οι φαντασιώσεις μεγαλείου από τα χημικά του αποσμητικού χώρου. Πάμε πάλι από την αρχή:
… Κι έτσι η μέρα μου ξεκίνησε, μία μέρα από τη ζωή, τη γεμάτη έξαψη, ρομαντισμό και δημιουργική πληρότητα ζωή ενός συγγραφέα. Πρώτα, η λίστα με τα ψώνια για το σούπερ μάρκετ. Βρουμ!
… Την κοίταξα καθώς είχε γείρει στην πολυθρόνα. Έκλαιγε. Έκλαψε για δύο ώρες, μέχρι που το άδειο λευκό μάτι της τηλεόρασης άρχισε να την κοιτάζει, κάνοντας τα δάκρυα που κυλούσαν στα μάγουλά της να λαμπυρίζουν. "Είμαι τόσο ευτυχισμένη" έλεγε ξανά και ξανά. "Είμαι τόσο πολύ ευτυχισμένη".
Παίρνω τηλέφωνο τον Paul Giamatti για να αγοράσει τα κινηματογραφικά δικαιώματα, τώρα! Κι αν δεν προλαβαίνει αυτός, θα το γυρίσω ο ίδιος, με το κινητό - σκύλος υπάρχει..
Ακόμα ένας προσωρινά παραστρατημένος νοικοκυραίος, δεν είναι σπάνιες οι φαντασιώσεις μεγαλείου από τα χημικά του αποσμητικού χώρου. Πάμε πάλι από την αρχή:
… Κι έτσι η μέρα μου ξεκίνησε, μία μέρα από τη ζωή, τη γεμάτη έξαψη, ρομαντισμό και δημιουργική πληρότητα ζωή ενός συγγραφέα. Πρώτα, η λίστα με τα ψώνια για το σούπερ μάρκετ. Βρουμ!
February 16, 2023
Διαβάζοντας τόσες καλές κριτικές για αυτό το βιβλίο αναρωτιέμαι κάπως αν διάβασα τελείως διαφορετικό βιβλίο από τους υπόλοιπους (που εν μέρει κάθε ανάγνωση είναι διαφορετική πάντα αλλά ας μη μείνουμε σε αυτό).
Ο κυνισμός, η προσπάθεια για χιούμορ, οι περιγραφές της ζωής στα 60s, ειδικά μέσα από τα μάτια του άθλιου πρωταγωνιστή με άφησαν παγερά αδιάφορη. Δεν κατάφερα να αντιληφθώ τη "μεγαλοσύνη¨ της γραφής του Fante (σε σημείο που να τον συγκρίνουν με τον Χεμινγουει1!) και ακόμα και οι ελάχιστες σελίδες αυτού του βιβλίου μου πήραν δυσανάλογα πολύ χρόνο να τις διαβάσω.
Τα 2 αστεράκια πάνε μόνο για κάποια ελάχιστα σημεία που ο πολυσχολιασμένος κυνισμός του μου έβγαλε όντως κάποιο νόημα.
Ο κυνισμός, η προσπάθεια για χιούμορ, οι περιγραφές της ζωής στα 60s, ειδικά μέσα από τα μάτια του άθλιου πρωταγωνιστή με άφησαν παγερά αδιάφορη. Δεν κατάφερα να αντιληφθώ τη "μεγαλοσύνη¨ της γραφής του Fante (σε σημείο που να τον συγκρίνουν με τον Χεμινγουει1!) και ακόμα και οι ελάχιστες σελίδες αυτού του βιβλίου μου πήραν δυσανάλογα πολύ χρόνο να τις διαβάσω.
Τα 2 αστεράκια πάνε μόνο για κάποια ελάχιστα σημεία που ο πολυσχολιασμένος κυνισμός του μου έβγαλε όντως κάποιο νόημα.
September 5, 2016
Une lecture très pénible et passablement inutile.
Aucun intérêt. Pas un mot ne m'a plu.
Une histoire banale d'un gars pitoyable...
Aucun intérêt. Pas un mot ne m'a plu.
Une histoire banale d'un gars pitoyable...
December 1, 2020
Με το διαβήτη να απειλεί σοβαρά τη σωματική του ακεραιότητα, ο John Fante έγραψε τη νουβέλα του «Ο σκύλος μου ο Ηλίθιος», στα τέλη της δεκαετίας του ’60, ωστόσο, αυτή δε δημοσιεύτηκε παρά μόνο 20 χρόνια μετά, το 1985, μετά το θάνατο του συγγραφέα. Τι σχέση όμως, μπορεί να έχει, ένας σκύλος με τα καρότα και ένα ξεπεσμένο συγγραφέα/σεναριογράφο ιταλικής καταγωγής; Αν η απάντηση σας είναι ότι ο συγγραφέας έχει ένα σκύλο, στον οποίο αρέσουν τα καρότα, θα σας έλεγα ότι έχετε δίκιο, μόνο όμως για το πρώτο σκέλος.
Τι έχουμε όμως εδώ; Πρόκειται για μια κωμική νουβέλα, η οποία αναπαράγει την καθημερινότητα του Χένρι Μολίσε, ενός μεσήλικα, αποτυχημένου σεναριογράφου, ο οποίος κατοικεί μαζί με την εξαμελή οικογένειά του σε κάποιο τυποποιημένο προάστιο της Καλιφόρνια. Ο Μολίσε βλέπει το «αμερικάνικο όνειρο» να ξεμακραίνει μέρα τη μέρα από το κατώφλι του, μιας και δεν έχει καταφέρει ακόμα να πραγματώσει το δίπολο «επιτυχημένη καριέρα» και «τέλεια προσωπική/οικογενειακή ζωή». Την πραγματικότητά του όμως, έρχεται να ταράξει ένας τετράποδος εισβολέας. Ένα σκυλί ράτσας Ακίτα, ημίαιμο (ή και καθαρόαιμο… ποτέ δε μάθαμε), το οποίο δε μπορεί να κρύψει την… προτίμησή του στους άντρες και τα άλλα αρσενικά σκυλιά!!! Ονομάζουν το σκυλί Ηλίθιο! Ο Ηλίθιος γίνεται ο «φόβος κι ο τρόμος» της γειτονιάς, αφού «χτυπάει ότι κινείται», εάν αυτό είναι γένους αρσενικού.
Το χιούμορ του Φαντέ είναι πικρόχολο και μερικές φορές χαιρέκακο. Αποτυπώνει ανάλαφρα μεν, με σκληρότητα δε, βαθιές σκέψεις και συναισθήματα. Οι περιγραφές των «ροζ» επιθέσεων του σκύλου, αν και πραγματικά ξεκαρδιστικές, δεν παύουν να είναι κι ανησυχητικές, αφού φαίνεται πως προβάλουν με σαφήνεια, τις ανασφάλειες και την κρίση ταυτότητας που περνά ένας μεσήλικος άντρας.
Αυτό όμως που ξεκίνησε πολύ χιουμοριστικά, γίνεται στη συνέχεια συγκινητικό και σε κάποια σημεία ιδιαίτερα λυπηρό. Τη «ραχοκοκκαλιά» του έργου διατρέχει οξύς κυνισμός και διαπεραστική ειρωνεία. Διαπιστώσουμε ότι, μέσα από τις εκρήξεις γέλιου που μας προκαλεί, φέρνει στην επιφάνεια σοβαρά θέματα, όπως είναι η εθνική και σεξουαλική ταυτότητα, η διαφορετικότητα, η κρίση της μέσης ηλικίας, η αρρενωπότητα, η αυτοπραγμάτωση, η αυτοεκτίμηση κτλ. Ο Fante καταγράφει με μεγάλη οξύνοια την αναπόφευκτη απώλεια της αθωότητας, η οποία προκύπτει μέσα από τη ξαφνική συνειδητοποίηση.
Το «Ο σκύλος μου ο Ηλίθιος» είναι ένα γρήγορο και ευχάριστο ανάγνωσμα, μια δραματική κομεντί και Ο Χένρι Μολίσε, ένας από τους πιο σφριγηλούς λογοτεχνικούς χαρακτήρες που έχω γνωρίσει τα τελευταία χρόνια. Μια υπέροχη παρέα! Είναι ένα μικρό διαμάντι το οποίο θα συνιστούσα ανεπιφύλακτα σε όλους.
Υ.Γ. Ξέρω ότι δε σας μίλησα καθόλου για καρότα. Δε σας εξήγησα. Ούτε και πρόκειται όμως. Σας αφήνω να το ανακαλύψετε μόνοι σας. Και πιστέψτε με όταν σας λέω, θα γελάσετε πολύ όταν κατανοήσετε το συνειρμό!
Τι έχουμε όμως εδώ; Πρόκειται για μια κωμική νουβέλα, η οποία αναπαράγει την καθημερινότητα του Χένρι Μολίσε, ενός μεσήλικα, αποτυχημένου σεναριογράφου, ο οποίος κατοικεί μαζί με την εξαμελή οικογένειά του σε κάποιο τυποποιημένο προάστιο της Καλιφόρνια. Ο Μολίσε βλέπει το «αμερικάνικο όνειρο» να ξεμακραίνει μέρα τη μέρα από το κατώφλι του, μιας και δεν έχει καταφέρει ακόμα να πραγματώσει το δίπολο «επιτυχημένη καριέρα» και «τέλεια προσωπική/οικογενειακή ζωή». Την πραγματικότητά του όμως, έρχεται να ταράξει ένας τετράποδος εισβολέας. Ένα σκυλί ράτσας Ακίτα, ημίαιμο (ή και καθαρόαιμο… ποτέ δε μάθαμε), το οποίο δε μπορεί να κρύψει την… προτίμησή του στους άντρες και τα άλλα αρσενικά σκυλιά!!! Ονομάζουν το σκυλί Ηλίθιο! Ο Ηλίθιος γίνεται ο «φόβος κι ο τρόμος» της γειτονιάς, αφού «χτυπάει ότι κινείται», εάν αυτό είναι γένους αρσενικού.
Το χιούμορ του Φαντέ είναι πικρόχολο και μερικές φορές χαιρέκακο. Αποτυπώνει ανάλαφρα μεν, με σκληρότητα δε, βαθιές σκέψεις και συναισθήματα. Οι περιγραφές των «ροζ» επιθέσεων του σκύλου, αν και πραγματικά ξεκαρδιστικές, δεν παύουν να είναι κι ανησυχητικές, αφού φαίνεται πως προβάλουν με σαφήνεια, τις ανασφάλειες και την κρίση ταυτότητας που περνά ένας μεσήλικος άντρας.
Αυτό όμως που ξεκίνησε πολύ χιουμοριστικά, γίνεται στη συνέχεια συγκινητικό και σε κάποια σημεία ιδιαίτερα λυπηρό. Τη «ραχοκοκκαλιά» του έργου διατρέχει οξύς κυνισμός και διαπεραστική ειρωνεία. Διαπιστώσουμε ότι, μέσα από τις εκρήξεις γέλιου που μας προκαλεί, φέρνει στην επιφάνεια σοβαρά θέματα, όπως είναι η εθνική και σεξουαλική ταυτότητα, η διαφορετικότητα, η κρίση της μέσης ηλικίας, η αρρενωπότητα, η αυτοπραγμάτωση, η αυτοεκτίμηση κτλ. Ο Fante καταγράφει με μεγάλη οξύνοια την αναπόφευκτη απώλεια της αθωότητας, η οποία προκύπτει μέσα από τη ξαφνική συνειδητοποίηση.
Το «Ο σκύλος μου ο Ηλίθιος» είναι ένα γρήγορο και ευχάριστο ανάγνωσμα, μια δραματική κομεντί και Ο Χένρι Μολίσε, ένας από τους πιο σφριγηλούς λογοτεχνικούς χαρακτήρες που έχω γνωρίσει τα τελευταία χρόνια. Μια υπέροχη παρέα! Είναι ένα μικρό διαμάντι το οποίο θα συνιστούσα ανεπιφύλακτα σε όλους.
Υ.Γ. Ξέρω ότι δε σας μίλησα καθόλου για καρότα. Δε σας εξήγησα. Ούτε και πρόκειται όμως. Σας αφήνω να το ανακαλύψετε μόνοι σας. Και πιστέψτε με όταν σας λέω, θα γελάσετε πολύ όταν κατανοήσετε το συνειρμό!
September 30, 2022
Ο μεγαλύτερος φιλόσοφος του 20ού αιώνα είπε ότι η ασφάλεια ζωής είναι σαν το γάμο. Πληρώνεις, πληρώνεις αλλά ποτέ δεν παίρνεις κάτι πίσω. Έτσι νιώθει και ο Χένρι ένας τριτοδεύτερος συγγραφέας-σεναριογράφος: μια γυναίκα που ναι μεν τον αγαπάει αλλά η ζωή μαζί της δεν είναι ιδιαίτερα συναρπαστική, τέσσερα αχάριστα παιδιά, επαγγελματικό τέλμα και κρίση μέσης ηλικίας. Όπου ένας σεξουαλικά αδηφάγος σκύλος θα δώσει για αυτόν τις μάχες του, θα τον κάνει περήφανο, θα δώσει νόημα στη ζωή του.
Ο Φάντε όπως φαίνεται είναι ο μικροαστός ξάδελφος του Μπουκόφσκι: χυδαίος, ωμός, λίγο βλακώδης, πολύ ρομαντικός και σκληρά ρεαλιστής. Και αυτή η νουβέλα, ξεκάθαρα αντρικής ψυχολογίας βάζει τον αναγνώστη στη θέση ενός παροπλισμένου αρσενικού που ψάχνει νόημα στη ζωή του. Παρόλο το μικρό μέγεθος και το χαβαλέδιάρικο ύφος του είναι ένα σκληρό βιβλίο που απευθύνεται κυρίως σε όσους βλέπουν την ζωή τους να περνάει χωρίς τις πολυπόθητες νίκες που τόσο έχουμε ανάγκη.
Ο Φάντε όπως φαίνεται είναι ο μικροαστός ξάδελφος του Μπουκόφσκι: χυδαίος, ωμός, λίγο βλακώδης, πολύ ρομαντικός και σκληρά ρεαλιστής. Και αυτή η νουβέλα, ξεκάθαρα αντρικής ψυχολογίας βάζει τον αναγνώστη στη θέση ενός παροπλισμένου αρσενικού που ψάχνει νόημα στη ζωή του. Παρόλο το μικρό μέγεθος και το χαβαλέδιάρικο ύφος του είναι ένα σκληρό βιβλίο που απευθύνεται κυρίως σε όσους βλέπουν την ζωή τους να περνάει χωρίς τις πολυπόθητες νίκες που τόσο έχουμε ανάγκη.
August 6, 2023
Henry J Molise a absolument tout raté dans sa vie. Sa carrière d'écrivain et de scénariste est un fiasco. Il rêve de fuir sa femme et de partir vivre à Rome. Tous ses enfants sont des losers. Lorsqu'il trouve un chien abandonné dans son jardin, un nouveau problème arrive. Toutefois ce chien obsédé et homosexuel impose le respect par son comportement indigne à tous ses congénères qui en ont peur. Ce chien victorieux en toutes circonstances de par sa lubricité devient alors pour Henry le seul élément positif dans sa vie, la seule raison d'avoir un peu de fierté. On s'attache alors la relation de ces deux personnages : le raté total et le chien pervers. C'est un récit hilarant grâce à tous les personnages secondaires, le cynisme et les sarcasmes de l'auteur. Cela fait du bien d'avoir une intrigue originale à lire et pour cela il mérite bien ses 5 étoiles.
January 2, 2021
Δεν τρελάθηκα. Ίσως φταίει το το ότι είχα μεγάλες προσδοκίες. Ξεκίνα καλά αλλά μετά τις πρώτες 20 σελίδες κάτι στράβωσε. Κρίμα και τον συμπάθησα. Τον πρωταγωνιστή, τη γυναίκα του. Όχι ο σκύλος δεν είναι πρωταγωνιστής, ούτε κατάλαβα καλά καλά τι ρόλο παίζει από ένα σημείο και μετά. Χώρια που τον έψαχνα σε κάποια κεφάλαια. Αν το διαβάσετε δεν θα χάσετε το χρόνο σας. Αν δεν το διαβάσετε δεν θα χάσετε τίποτα.
August 7, 2018
Petit délice régressif, mais très habile.
November 9, 2020
Όχι κάτι ιδιαίτερο.
December 10, 2020
Tagline: Όλες οι σκέψεις που βρίσκονται στο μυαλό της "αγίας', "ανεπίληπτης" ελληνικής οικογένειας, αλλά σπανίως εκφράζονται δυνατά.
February 9, 2022
Βρισκόμαστε στο Λος Άντζελες τη δεκαετία του 1960 και ο Χένρι Μολίσε, ένας μεσήλικας Αμερικανο-ιταλός συγγραφέας δεν έχει και πολλά πράγματα στη ζωή του να τον κάνουν χαρούμενο: η καριέρα του έχει πάρει προ πολλού την κάτω βόλτα, κάθε του απόπειρα να γράψει ένα μυθιστόρημα μένει στη μέση και γράφει μόνο πληκτικά σενάρια για την τηλεόραση, τα παιδιά του τον περιφρονούν και η σχέση τους μαζί του είναι απόμακρη, όσο για τη γυναίκα του, αγαπιούνται μεν, σκοτώνονται για τα σκυλιά και για άλλα ζητήματα δε.
Μέχρι που εμφανίζεται στη ζωή του ο Ηλίθιος, ένας τεράστιος μαλλιαρός σκύλος, και ο Χένρι αποφασίζει να τον υιοθετήσει γοητευμένος από τη "μαχητικότητα" του - αν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε έτσι την ασταμάτητη επιθυμία να απαυτώσει οποιοδήποτε ανθρώπινο ή σκυλίσιο αρσενικό. Ο Ηλίθιος δημιουργεί συνέχεια προβλήματα σε όλους αλλά ταυτόχρονα θυμίζει στον Χένρι τα σημαντικά πράγματα: την όρεξη για ζωή και τη ανάγκη να συνδέεσαι με τους άλλους. Το βιβλίο βρίθει σεξιστικών και ρατσιστικών αναφορών αλλά παραδόξως η βιτριολική χιουμοριστική πρόζα με έκανε να το αντιπαρέλθω. Συν το γεγονός ότι πρόκειται για ήρωα βιβλίου του οποίου η ιστορία διαδραματίζεται τη δεκαετία του 1960. Το διάβασα πολύ ευχάριστα και το χιούμορ του μου έφτιαξε το κέφι, αν και το τέλος ήταν κάπως λυπητερό και για αυτό, ωστόσο, πιο ρεαλιστικό.
Μέχρι που εμφανίζεται στη ζωή του ο Ηλίθιος, ένας τεράστιος μαλλιαρός σκύλος, και ο Χένρι αποφασίζει να τον υιοθετήσει γοητευμένος από τη "μαχητικότητα" του - αν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε έτσι την ασταμάτητη επιθυμία να απαυτώσει οποιοδήποτε ανθρώπινο ή σκυλίσιο αρσενικό. Ο Ηλίθιος δημιουργεί συνέχεια προβλήματα σε όλους αλλά ταυτόχρονα θυμίζει στον Χένρι τα σημαντικά πράγματα: την όρεξη για ζωή και τη ανάγκη να συνδέεσαι με τους άλλους. Το βιβλίο βρίθει σεξιστικών και ρατσιστικών αναφορών αλλά παραδόξως η βιτριολική χιουμοριστική πρόζα με έκανε να το αντιπαρέλθω. Συν το γεγονός ότι πρόκειται για ήρωα βιβλίου του οποίου η ιστορία διαδραματίζεται τη δεκαετία του 1960. Το διάβασα πολύ ευχάριστα και το χιούμορ του μου έφτιαξε το κέφι, αν και το τέλος ήταν κάπως λυπητερό και για αυτό, ωστόσο, πιο ρεαλιστικό.
Displaying 1 - 30 of 186 reviews