What do you think?
Rate this book
Héctor Belascoarán Shayne #5
Regreso a la misma ciudad y bajo la lluvia
Hector Belascoarán Shayne retorna en esta novela vertiginosa, alucinante y sorprendente, en la que los miedos del protagonista y los recientes conflictos sociales del momento se mezclan con la extraña historia de un agente de la CIA.
Ésta, la quinta novela de la serie Belascoarán, no sólo significa el retorno de uno de los personajes mas entrañables y solidarios, sino también el regreso, sin ningún tipo de concesiones, de una forma de ver y entender a la ciudad mas grande del mundo y probablemente una de las mas corruptas: México, D.F.
Ésta, la quinta novela de la serie Belascoarán, no sólo significa el retorno de uno de los personajes mas entrañables y solidarios, sino también el regreso, sin ningún tipo de concesiones, de una forma de ver y entender a la ciudad mas grande del mundo y probablemente una de las mas corruptas: México, D.F.
167 pages, Paperback
First published January 1, 1989
12 people are currently reading
204 people want to read
About the author
Paco Ignacio Taibo II
188 books571 followersPaco Ignacio Taibo II, birth name Francisco Ignacio Taibo Mahojo, is a popular Mexican writer and novelist. He is the son of the late journalist Paco Ignacio Taibo I.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 42 reviews
December 23, 2020
Παρότι πιθανότατα δεν είναι το καλύτερο βιβλίο του PIT II, η αποτύπωση της εικόνας της πόλης του Μεξικού, «μιας πόλης εξαντλημένης από τον σεισμό, την οικονομική κρίση και την απελπισία, που τώρα ξαναζωντάνευε στους δρόμους, δονούμενη, έφηβη, ξαναγεννημένη και φωνακλού, ως το κατεξοχήν πεδίο δράσης ενός θρυλικού αλλά παροπλισμένου πια (και μέχρι πρότινος θεωρούμενου νεκρού) ντετέκτιβ, ονόματι Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν, η τελευταία αποστολή του οποίου θα τον φέρει αντιμέτωπο με τον Λούκε Μεδίνα και τα καρτέλ των ναρκωτικών, είναι μεθυστική· το ίδιο και μερικές απίθανες ιστορίες (σκέτη μούρλια!) που σκαρώνει ο συγγραφέας ενώ διηγείται τις περιπέτειες του μεξικανού ντετέκτιβ που, έχοντας αμέτρητες ουλές στο σώμα και μια ακόμη εκεί που βρίσκεται το ένα του μάτι, «έπρεπε να μάθει να ζει με τον εαυτό του.»
August 27, 2016
Βαρετό ... ομολογώ πως το παράτησα λίγο μετά τη μέση.
August 18, 2016
Ο Έκτορ επιστρέφει. Πιο φοβισμένος από ποτέ κ δικαιολογημένα μπερδεμένος. Στο γραφείο του θα εμφανιστεί μια φίλη της αδελφής του κ θα αναλάβει,χωρίς να το επιθυμεί, την υπόθεση της που θα τον οδηγήσει στο Ακαπουλκο.
Τα γνωστά θέματα που απασχολούν τον Ταιμπο υπάρχουν εδώ,χωρίς εκπλήξεις ή την ένταση του Χωρίς Αίσιο Τελος. Προσωπικά, διακοπές χωρίς Ταιμπο δεν κάνω οπότε δεν θα προσθέσω κάτι άλλο πέρα από ένα ακόμα απόσπασμα.
"Ζούμε σε διαφορετικές πόλεις που είναι κατασκευασμένες με υλικά τις καταχρήσεις εξουσίας κ το φόβο, τη διαφθορά κ τη διαρκή απειλή της ζούγκλας που κρυμμένη στα πρόσωπα του συστήματος, ξεπροβάλλει κάθε τόσο για να μας υπενθυμίζει ότι είμαστε ευθραυστοι, ότι είμαστε μόνοι, ότι μια μέρα θα γίνουμε λίπασμα για τα ραδίκια. Ή ότι μια μέρα όλα πρέπει να παιχτούν κορώνα-γράμματα,στυλ ουέστερν ή να κριθούν σε μια μονομαχία στην κεντρική λεωφόρο: αυτοί ή εμείς"
Τα γνωστά θέματα που απασχολούν τον Ταιμπο υπάρχουν εδώ,χωρίς εκπλήξεις ή την ένταση του Χωρίς Αίσιο Τελος. Προσωπικά, διακοπές χωρίς Ταιμπο δεν κάνω οπότε δεν θα προσθέσω κάτι άλλο πέρα από ένα ακόμα απόσπασμα.
"Ζούμε σε διαφορετικές πόλεις που είναι κατασκευασμένες με υλικά τις καταχρήσεις εξουσίας κ το φόβο, τη διαφθορά κ τη διαρκή απειλή της ζούγκλας που κρυμμένη στα πρόσωπα του συστήματος, ξεπροβάλλει κάθε τόσο για να μας υπενθυμίζει ότι είμαστε ευθραυστοι, ότι είμαστε μόνοι, ότι μια μέρα θα γίνουμε λίπασμα για τα ραδίκια. Ή ότι μια μέρα όλα πρέπει να παιχτούν κορώνα-γράμματα,στυλ ουέστερν ή να κριθούν σε μια μονομαχία στην κεντρική λεωφόρο: αυτοί ή εμείς"
September 19, 2018
Είναι το πρώτο βιβλίο του Taibo II που διαβάζω κατά συνέπεια και το πρώτο από ότι έχει σχέση με τον Έκτορα. Μάλλον ξεκίνησα λίγο ανάποδα, διαβάζοντας τα σχόλια εδώ.
Μολαταύτα το Στην ιδια πόλη υπο βροχή το αγάπησα όσο δε πάει για δύο λόγους:
πρώτον η εναλλαγή στην ροή του βιβλίου ανάμεσα στις ψυχωτικές σκέψεις του Έκτορ - που εμφανίζεται με το μυαλό του κυριευμένο από κάθε πιθανή συνιστώσα του φόβου - οι πράξεις του υποδεικνύουν πως βρίσκεται βέβαια σε σύγχυση - και στα στοιχεία της ιστορίας γίνεται με τρόπο εξαίσιο. Σα δάχτυλα μπλεγμένα ο Taibo II μεταφέρει το κέντρο βάρους από τον ήρωα στην ιστορία και πάλι πίσω.
δεύτερον τον συμπάθησα αυτόν τον ήρωα με τις μετεφηβικές αντιδράσεις.
Θα μπορούσα να γράψω δεκάδες αποσπάσματα από το βιβλίο εδώ ή να πω πως το διάβασα 3 φορές απανωτά σε λίγες μέρες but anyways .. ας παραθέσω τούτο:
"Από τα βουνά της αναρριχώμενης αθλιότητας ο Έκτορ παρατηρούσε τις παραλίες. Παρόλο που έμενε μόνο η σκιά αυτού που ήταν άλλοτε, οι ακρογιαλιές εξακολουθούσαν να δείχνουν τον κόσμο των άλλων, των απρόσιτων. Όμως ο Έκτορ, αλληλέγγυος πάντα με τις πόλεις των άκρων, με τις πόλεις του τέλους, με τα ερείπια άλλων που του θύμιζαν τα δικά του ερείπια, ήταν ακόμα ερωτευμένος με το Ακαπούλκο.."
και τούτο:
"ζούμε σε διαφορετικές πόλεις, που είναι κατασκευασμένες με υλικά τις καταχρήσεις εξουσίας κ το φόβο, τη διαφθορά κ τη διαρκή απειλή της ζούγκλας που, κρυμμένη στα πρόσωπα του συστήματος, ξεπροβάλλει κάθε τόσο για να μας υπενθυμίζει ότι είμαστε εύθραυστοι, ότι είμαστε μόνοι, ότι μια μέρα θα γίνουμε λίπασμα για τα ραδίκια. Ή ότι μια μέρα όλα πρέπει να παιχτούν κορώνα-γράμματα, στυλ ουέστερν, ή να κριθούν σε μια μονομαχία στην κεντρική λεωφόρο: αυτοί ή εμείς.
Μέσα σε αυτή τη μοναξιά, η ιδιωτική σου πόλη πλάθει αλληλεγγύη.."
Και φυσικά οι υπέροχες 3 τελευταίες σελίδες!
4 αστέρια γτ φήμες λένε ότι ο συγγραφεύς έχει και πολύ καλύτερα απ αυτό.
Μολαταύτα το Στην ιδια πόλη υπο βροχή το αγάπησα όσο δε πάει για δύο λόγους:
πρώτον η εναλλαγή στην ροή του βιβλίου ανάμεσα στις ψυχωτικές σκέψεις του Έκτορ - που εμφανίζεται με το μυαλό του κυριευμένο από κάθε πιθανή συνιστώσα του φόβου - οι πράξεις του υποδεικνύουν πως βρίσκεται βέβαια σε σύγχυση - και στα στοιχεία της ιστορίας γίνεται με τρόπο εξαίσιο. Σα δάχτυλα μπλεγμένα ο Taibo II μεταφέρει το κέντρο βάρους από τον ήρωα στην ιστορία και πάλι πίσω.
δεύτερον τον συμπάθησα αυτόν τον ήρωα με τις μετεφηβικές αντιδράσεις.
Θα μπορούσα να γράψω δεκάδες αποσπάσματα από το βιβλίο εδώ ή να πω πως το διάβασα 3 φορές απανωτά σε λίγες μέρες but anyways .. ας παραθέσω τούτο:
"Από τα βουνά της αναρριχώμενης αθλιότητας ο Έκτορ παρατηρούσε τις παραλίες. Παρόλο που έμενε μόνο η σκιά αυτού που ήταν άλλοτε, οι ακρογιαλιές εξακολουθούσαν να δείχνουν τον κόσμο των άλλων, των απρόσιτων. Όμως ο Έκτορ, αλληλέγγυος πάντα με τις πόλεις των άκρων, με τις πόλεις του τέλους, με τα ερείπια άλλων που του θύμιζαν τα δικά του ερείπια, ήταν ακόμα ερωτευμένος με το Ακαπούλκο.."
και τούτο:
"ζούμε σε διαφορετικές πόλεις, που είναι κατασκευασμένες με υλικά τις καταχρήσεις εξουσίας κ το φόβο, τη διαφθορά κ τη διαρκή απειλή της ζούγκλας που, κρυμμένη στα πρόσωπα του συστήματος, ξεπροβάλλει κάθε τόσο για να μας υπενθυμίζει ότι είμαστε εύθραυστοι, ότι είμαστε μόνοι, ότι μια μέρα θα γίνουμε λίπασμα για τα ραδίκια. Ή ότι μια μέρα όλα πρέπει να παιχτούν κορώνα-γράμματα, στυλ ουέστερν, ή να κριθούν σε μια μονομαχία στην κεντρική λεωφόρο: αυτοί ή εμείς.
Μέσα σε αυτή τη μοναξιά, η ιδιωτική σου πόλη πλάθει αλληλεγγύη.."
Και φυσικά οι υπέροχες 3 τελευταίες σελίδες!
4 αστέρια γτ φήμες λένε ότι ο συγγραφεύς έχει και πολύ καλύτερα απ αυτό.
September 17, 2023
Ο Paco Ignacio Taibo II έχει γίνει αρκετά γνωστός για τις ιστορίες με πρωταγωνιστή τον ντετέκτιβ Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν. Δικαίως μπορώ να πω καθώς η πρώτη επαφή με το συγγραφέα, μου άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις κυρίως για το πόσο πολιτικό ήταν το βιβλίο.
Και ο Paco Ignacio Taibo II είναι ένας βαθιά πολιτικός συγγραφέας, γεγονός που γίνεται εμφανές απο το πως χτίζει τον κόσμο του Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν, αλλά και τον ίδιο τον ντετέκτιβ: ένας κυνικός και πεσσιμιστής άντρας που καλείται να ζήσει σε μια παρακμάζουσα πόλη και να διερευνήσει ύποπτα εγκλήματα με διεθνείς προεκτάσεις. Άντρας και πόλη πάνε μαζί και μερικές φορές οι σκέψεις του ντετέκτιβ αντικατοπτριζονται πάνω στους παρατημένους δρόμους της Πόλης του Μεξικού. Η σημασία της τελευταίας είναι αναπόσπαστη απο την αφήγηση, καθώς λαβάνει ιστορικό ρόλο που ενώνει τις ΗΠΑ με την Λατινική Αμερική, με ευθείες αναφορές στην μεταπολεμική ιστορία και των δύο. Ο Paco Ignacio Taibo II δείχνει με ευθύ τρόπο την συνολική αντιμετώπιση που είχαν οι χώρες της Λατινικής Αμερικής απο τις ΗΠΑ, δημιουργώντας έναν πολύπλευρο αντίπαλο απέναντι στον Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν με στόχο να ενσαρκώσει παραδειγματικά το εμπόριο όπλων και ναρκωτικών, καθώς και τις πολιτικές δολοφονίες και δολιοφθορές στην Λατινική Αμερική του Ψυχρού Πολέμου. Η συνταγή μπορεί να κριθεί μόνο ως πετυχημένη.
Η μόνη αδυναμία την οποία διέκρινα (εξού και το 4/5) ήταν το φινάλε που μου φάνηκε κάπως βιαστικό. Ακολουθώντας τον Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν και τον ίδιο τον Paco Ignacio Taibo II πιστεύω πως το τέλος θα μπορούσε να έχει πολύ μεγαλύτερη πολιτική σημασία και ίσως και έναν ανάλογο αντίκτυπο για τον πρωταγωνιστή του βιβλίου.
Και ο Paco Ignacio Taibo II είναι ένας βαθιά πολιτικός συγγραφέας, γεγονός που γίνεται εμφανές απο το πως χτίζει τον κόσμο του Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν, αλλά και τον ίδιο τον ντετέκτιβ: ένας κυνικός και πεσσιμιστής άντρας που καλείται να ζήσει σε μια παρακμάζουσα πόλη και να διερευνήσει ύποπτα εγκλήματα με διεθνείς προεκτάσεις. Άντρας και πόλη πάνε μαζί και μερικές φορές οι σκέψεις του ντετέκτιβ αντικατοπτριζονται πάνω στους παρατημένους δρόμους της Πόλης του Μεξικού. Η σημασία της τελευταίας είναι αναπόσπαστη απο την αφήγηση, καθώς λαβάνει ιστορικό ρόλο που ενώνει τις ΗΠΑ με την Λατινική Αμερική, με ευθείες αναφορές στην μεταπολεμική ιστορία και των δύο. Ο Paco Ignacio Taibo II δείχνει με ευθύ τρόπο την συνολική αντιμετώπιση που είχαν οι χώρες της Λατινικής Αμερικής απο τις ΗΠΑ, δημιουργώντας έναν πολύπλευρο αντίπαλο απέναντι στον Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν με στόχο να ενσαρκώσει παραδειγματικά το εμπόριο όπλων και ναρκωτικών, καθώς και τις πολιτικές δολοφονίες και δολιοφθορές στην Λατινική Αμερική του Ψυχρού Πολέμου. Η συνταγή μπορεί να κριθεί μόνο ως πετυχημένη.
Η μόνη αδυναμία την οποία διέκρινα (εξού και το 4/5) ήταν το φινάλε που μου φάνηκε κάπως βιαστικό. Ακολουθώντας τον Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν και τον ίδιο τον Paco Ignacio Taibo II πιστεύω πως το τέλος θα μπορούσε να έχει πολύ μεγαλύτερη πολιτική σημασία και ίσως και έναν ανάλογο αντίκτυπο για τον πρωταγωνιστή του βιβλίου.
June 15, 2017
Los sucesos en la historia no son espectaculares. Pero el estilo de Paco I Taibo II es lo que me sigue impresionando y es lo que me mantiene leyendo.
Me gusta que el personaje principal tenga tantas fallas. Es cierto que viene regresando de "la muerte" y su capacidad está mermada por los traumas y el miedo, pero eso lo hace más humano. Tiene tantos desaciertos que pierde de vista a su objetivo reiteradamente y son sus colaboradores los que lo vuelven a meter al carril, como si solo él estuviera destinado a llegar al final.
Spoilers del final
Que el detective haya contratado un montón de mariachis para que tocaran en la escena del tiroteo final me gustó; es parte del estilo del autor, lo de no limitarse a lo estrictamente lógico. Aunque no me gustó cómo la llevó. Y lo que en verdad no me gustó, fue que el complot que pintaba para algo más grande era simplemente el montaje de una venta de armas para desprestigiar al candidato presidencial Cuauhtémoc Cárdenas. Muy simple y muy partidario.
Fin del spoiler
Con todo y todo, me gustó.
Me gusta que el personaje principal tenga tantas fallas. Es cierto que viene regresando de "la muerte" y su capacidad está mermada por los traumas y el miedo, pero eso lo hace más humano. Tiene tantos desaciertos que pierde de vista a su objetivo reiteradamente y son sus colaboradores los que lo vuelven a meter al carril, como si solo él estuviera destinado a llegar al final.
Spoilers del final
Que el detective haya contratado un montón de mariachis para que tocaran en la escena del tiroteo final me gustó; es parte del estilo del autor, lo de no limitarse a lo estrictamente lógico. Aunque no me gustó cómo la llevó. Y lo que en verdad no me gustó, fue que el complot que pintaba para algo más grande era simplemente el montaje de una venta de armas para desprestigiar al candidato presidencial Cuauhtémoc Cárdenas. Muy simple y muy partidario.
Fin del spoiler
Con todo y todo, me gustó.
April 18, 2020
Διαβάζοντας τα αστυνομικά μυθιστορήματα του Taibo II καταλαβαίνεις ότι ο συγγραφέας έχει δει πολύ κινηματογράφο. Όλες οι σκηνές είναι κινηματογραφικές, με τους πρωταγωνιστές στο κέντρο του κάδρου και τους κομπάρσους να έχουν πάρει τις κατάλληλες θέσεις στο σκηνικό. Και ο συγγραφέας-σκηνοθέτης-σεναριογράφος ξετυλίγει το έργο του. Αυτή την φορά με τον γοητευτικό ντεντέκτιβ Έκτορ Μπελασκοράν Σάυν (ή μήπως το φάντασμά του; ) σε άλλη μια ιστορία που θα γνωρίσει μυστηριώδεις γυναίκες, έτοιμες να του αναθέσουν την πιο περίεργη ιστορία αλλά και να βγάλουν ηδονικά τα ρούχα τους μπροστά του, ευσυνείδητους αμερικάνους δημοσιογράφους, διεφθαρμένους μεξικανούς αστυνομικούς, αντιδραστικούς λατινοαμερικάνους που όχι μόνο έχουν ανάμιξη στην δολοφονία του Τσε Γκεβάρα αλλά έχουν περιπέσει στην "ύβρι" να βεβηλώσουν το σώμα του επαναστάτη. Για αυτό και οι τελευταίοι πρέπει να πεθάνουν. Όχι όμως με οργή και θυμό αλλά μέσα από μία εξαιρετικής εικονπλασίας τελευταία σκηνή στην οποία συμμετέχουν οι διάσημες ορχήστρες mariachi. Fiesta!
June 11, 2021
Ακολουθούν ελαφρά σπόιλερ για όσους/όσες δεν έχουν διαβάσει το αμέσως προηγούμενο βιβλίο της σειράς, το «Χωρίς αίσιο τέλος»:
Ο Άρθουρ Κόναν Ντό��λ, έχοντας κουραστεί από το ίδιο του το δημιούργημά του, τον Σέρλοκ Χολμς, τον έβαζε σε μια ιστορία του να βουτάει σε ένα γκρεμό των Άλπεων μαζί με τη νέμεσή του, τον αρχικακό Μοριάρτι. Αυτός ο θάνατος του ήρωά του όμως δεν έμελλε να είναι οριστικός, καθώς, μετά από απαίτηση του κοινού, ο Α. Κ. Ντόιλ συνέχισε τις περιπέτειές του, επινοώντας μια απίθανη σωτηρία του ντετέκτιβ από το βάραθρο στο οποίο είχε ριχτεί.
Περίπου έναν αιώνα μετά, το ίδιο συμβαίνει με τον Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ και τον μονόφθαλμο ντετέκτιβ του, Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν, ο οποίος στο τέλος του «Χωρίς αίσιο τέλος» έπεφτε από σφαίρες στη βρόμικη μεξικανική άσφαλτο, φαινομενικά νεκρός. Μετά από ψηφοφορίες του κοινού σε αλλεπάλληλες διαλέξεις του, αλλά και επιστολές αναγνωστών, ο ΠΙΤ ΙΙ στο βιβλίο αυτό ανασταίνει τον ήρωά του στην Πόλη του Μεξικού που τόσο αγάπησε.
Όμως, επειδή ΠΙΤ ΙΙ είναι αυτός, ο ξαναγεννημένος Έκτορ αρχικά θυμίζει ένα φάντασμα που έχει ξεμείνει στη γη, σε έναν τόπο που γνωρίζει, ανάμεσα σε ανθρώπους που ξέρει καλά, αλλά νιώθοντας ταυτόχρονα εκτός τόπου και χρόνου, αναζητώντας νόημα και σκοπό, ψάχνοντας τρόπο να ξεπεράσει το μετατραυματικό του σύνδρομο και τους φόβους που έχουν γεννηθεί μέσα του, προσπαθώντας να ξαναβρεί τα πατήματά του στη ζωή, στην αγάπη, στη δουλειά του (την οποία αρνείται να κάνει με ένα πάθος που ισορροπεί ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό) και την αγαπημένη του πόλη.
Από όλα αυτά θα τον βγάλουν δύο μυτερά στήθη «με ρόδινες θηλές που κοίταζαν προς τα έξω» και θα μπλέξει -για άλλη μια φορά- σε μια απίθανη ιστορία που θα τον φέρει, μεταξύ άλλων, στα ίχνη ενός αντιδραστικού τυχοδιώκτη, στο πλευρό ενός αλκοολικού γκρίνγκο δημοσιογράφου και στο παρηκμασμένο Ακαπούλκο. Κι όλα αυτά εν μέσω φοιτητικών διαδηλώσεων, μιας περίεργης εκλογικής αναμέτρησης, αμέτρητων λίτρων αναψυκτικών, συζητήσεων με τους συντρόφους του στο γραφείο, πάμπολλων πακέτων τσιγάρων και δύο γυναικείων κορμιών. Α, και με μόνιμη παρέα δύο παπάκια.
Και φυσικά, πανταχού παρόν το παράλογο, το γέλιο, ο αυτοσαρκασμός, το ευθύ βλέμμα. Και το κορίτσι με την αλογοουρά.
Ο Άρθουρ Κόναν Ντό��λ, έχοντας κουραστεί από το ίδιο του το δημιούργημά του, τον Σέρλοκ Χολμς, τον έβαζε σε μια ιστορία του να βουτάει σε ένα γκρεμό των Άλπεων μαζί με τη νέμεσή του, τον αρχικακό Μοριάρτι. Αυτός ο θάνατος του ήρωά του όμως δεν έμελλε να είναι οριστικός, καθώς, μετά από απαίτηση του κοινού, ο Α. Κ. Ντόιλ συνέχισε τις περιπέτειές του, επινοώντας μια απίθανη σωτηρία του ντετέκτιβ από το βάραθρο στο οποίο είχε ριχτεί.
Περίπου έναν αιώνα μετά, το ίδιο συμβαίνει με τον Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ και τον μονόφθαλμο ντετέκτιβ του, Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν, ο οποίος στο τέλος του «Χωρίς αίσιο τέλος» έπεφτε από σφαίρες στη βρόμικη μεξικανική άσφαλτο, φαινομενικά νεκρός. Μετά από ψηφοφορίες του κοινού σε αλλεπάλληλες διαλέξεις του, αλλά και επιστολές αναγνωστών, ο ΠΙΤ ΙΙ στο βιβλίο αυτό ανασταίνει τον ήρωά του στην Πόλη του Μεξικού που τόσο αγάπησε.
Όμως, επειδή ΠΙΤ ΙΙ είναι αυτός, ο ξαναγεννημένος Έκτορ αρχικά θυμίζει ένα φάντασμα που έχει ξεμείνει στη γη, σε έναν τόπο που γνωρίζει, ανάμεσα σε ανθρώπους που ξέρει καλά, αλλά νιώθοντας ταυτόχρονα εκτός τόπου και χρόνου, αναζητώντας νόημα και σκοπό, ψάχνοντας τρόπο να ξεπεράσει το μετατραυματικό του σύνδρομο και τους φόβους που έχουν γεννηθεί μέσα του, προσπαθώντας να ξαναβρεί τα πατήματά του στη ζωή, στην αγάπη, στη δουλειά του (την οποία αρνείται να κάνει με ένα πάθος που ισορροπεί ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό) και την αγαπημένη του πόλη.
Από όλα αυτά θα τον βγάλουν δύο μυτερά στήθη «με ρόδινες θηλές που κοίταζαν προς τα έξω» και θα μπλέξει -για άλλη μια φορά- σε μια απίθανη ιστορία που θα τον φέρει, μεταξύ άλλων, στα ίχνη ενός αντιδραστικού τυχοδιώκτη, στο πλευρό ενός αλκοολικού γκρίνγκο δημοσιογράφου και στο παρηκμασμένο Ακαπούλκο. Κι όλα αυτά εν μέσω φοιτητικών διαδηλώσεων, μιας περίεργης εκλογικής αναμέτρησης, αμέτρητων λίτρων αναψυκτικών, συζητήσεων με τους συντρόφους του στο γραφείο, πάμπολλων πακέτων τσιγάρων και δύο γυναικείων κορμιών. Α, και με μόνιμη παρέα δύο παπάκια.
Και φυσικά, πανταχού παρόν το παράλογο, το γέλιο, ο αυτοσαρκασμός, το ευθύ βλέμμα. Και το κορίτσι με την αλογοουρά.
July 25, 2024
΄Εκτορ ο Φίλιπ Μάρλοου του Μεξικού.
December 3, 2012
"Detectives belonged to novels; when they escaped from them, they were caricatures that roamed the city phantasmagorically, not knowing what to do on windy afternoons like this one" (151-2).
Just like that, with a wink, the author sums up his fourth Belascoarán Shayne novel. Not all that much is going on, but damn if it isn't blackly entertaining anyway.
I thought I would read the fourth after the first, since I don't want the good detective to die on me like I know will happen when I get around to it. Maybe I'll read the third one next. Oh, Taibo.
Just like that, with a wink, the author sums up his fourth Belascoarán Shayne novel. Not all that much is going on, but damn if it isn't blackly entertaining anyway.
I thought I would read the fourth after the first, since I don't want the good detective to die on me like I know will happen when I get around to it. Maybe I'll read the third one next. Oh, Taibo.
April 14, 2022
Η επιστροφή του θρυλικού ντετέκτιβ Έκτορ Μπελοασκαράν Σαΰν από τον θάνατό του! Ναι, στο προηγούμενο βιβλίο του ΠΙΤ του δεύτερου με ήρωα αυτό το ρεμάλι, γκομενιάρη, ριζοσπάστη, προοδευτικό, σακάτη και μονόφθαλμο, ο εν λόγω τύπος είχε σκοτωθεί. Όμως οι αναγνώστες απαίτησαν να αναστηθεί. Και αναστήθηκε! Πήγε σπίτι του κανονικά και έβαλε να πιει κόκα κόλα. Βέβαια, ο θάνατός του του άφησε και ψυχολογικά κουσούρια, κάποιες φοβίες που όμως δεν τον κατέβαλλαν στην ιστορία. Μια χαρά το χειρίστηκε το πράγμα.
Η ιστορία είναι ότι μια άγνωστη, η Αλίσια, τού ζήτησε να καθαρίσει ένα κάθαρμα, ένα "σκουλήκι" όπως ονομάζουν οι λατινοαμερικάνοι τους κουβανούς εξόριστους που συνωμοτούν με την ΣΙΑ από τη Φλώριδα για την ανατροπή της κουβανικής κυβέρνησης, που κακοποιούσε και σκότωσε τελικά την αδερφή της, έναν τύπο που εμπορευόταν όπλα για τους Κόντρας της Νικαράγουας, ναρκωτικά, χαφιέδιζε παλιότερα προοδευτικούς στη Σουηδία και ίσως αναμίχθηκε και στη δολοφονία του Ούλωφ Πάλμε, που έκοψε τα χέρια από τη σορό του Τσε Γκουεβάρα το 1967 και τα έστειλε στα κεντρικά της ΣΙΑ. Η Αλίσια λοιπόν έδωσε μια αφορμή για να φύγει από την μέση ένα απίστευτο κάθαρμα- ναι, κάνει και τέτοια συμβόλαια ο αγαπητός μας Μπελοασκαράν.
Απρόσκλητος σύμμαχός του βρέθηκε ένας αλκοολικός αμερικάνος δημοσιογράφος που ερευνούσε για τον Γκάρυ Ράμος ή Λούκε Μεδίνα ή όπως τέλος πάντων λεγόταν, για άλλη υπόθεση. Ο γκρίνγκο βοήθησε αρκετά. Πάνω απ' όλα βοήθησε τον ΠΙΤ τον 2ο να μας χαρίσει ωραίους, μάγκικους, διαλόγους και ένα ξετύλιγμα των αποκαλύψεων για το "σκουλήκι". Το "σκουλήκι" που συμβόλιζε και την εξουσία, την διαφθορά, τον αμοραλισμό της, σε αντίθεση με τις στέρεες αρχές του Μπελοασκαράν. Που μια μέρα ήρθε ο αδερφός του να τον πάρει να πάνε στην κατάληψη του πανεπιστημίου γιατί ακουγόταν ότι θα μπουκάρουν απεργοσπάστες. Πήρε και το σαρανταπεντάρι μαζί του καλού κακού.
Με φόντο την πολιτική αντιπαράθεση στο Μεξικό και την προσπάθεια να τερματιστεί η σχεδόν δικτατορία του PRI, αλλά και την συνεχιζόμενη γενοκτονία στη Νικαράγουα από τα τσιράκια της Ουάσινγκτον, τους Κόντρας, ο ντετέκτιβ μας πάει να πάρει μια μικρή εκδίκηση για όλα. Και στήνει κάτι φαντασμαγορικό.
Αυτός ο Πάκο Ιγνάσιο Ταΐμπο ο ΙΙ είναι εκπληκτικός ο μπαγάσας. Τα μυθιστορήματά του είναι ταινίες δράσης με πρωταγωνιστές φιλοσοφημένες προσωπικότητες. Δεν γίνεται να μην τον απολαύσεις.
[ Δεν μπορείς να ζήσεις σε ορισμένες σκοτεινές ζώνες αυτού του κόσμου δίχως να γίνεις λίγο κυνικός και κάμποσο κάθαρμα.] σελ.23
Η ιστορία είναι ότι μια άγνωστη, η Αλίσια, τού ζήτησε να καθαρίσει ένα κάθαρμα, ένα "σκουλήκι" όπως ονομάζουν οι λατινοαμερικάνοι τους κουβανούς εξόριστους που συνωμοτούν με την ΣΙΑ από τη Φλώριδα για την ανατροπή της κουβανικής κυβέρνησης, που κακοποιούσε και σκότωσε τελικά την αδερφή της, έναν τύπο που εμπορευόταν όπλα για τους Κόντρας της Νικαράγουας, ναρκωτικά, χαφιέδιζε παλιότερα προοδευτικούς στη Σουηδία και ίσως αναμίχθηκε και στη δολοφονία του Ούλωφ Πάλμε, που έκοψε τα χέρια από τη σορό του Τσε Γκουεβάρα το 1967 και τα έστειλε στα κεντρικά της ΣΙΑ. Η Αλίσια λοιπόν έδωσε μια αφορμή για να φύγει από την μέση ένα απίστευτο κάθαρμα- ναι, κάνει και τέτοια συμβόλαια ο αγαπητός μας Μπελοασκαράν.
Απρόσκλητος σύμμαχός του βρέθηκε ένας αλκοολικός αμερικάνος δημοσιογράφος που ερευνούσε για τον Γκάρυ Ράμος ή Λούκε Μεδίνα ή όπως τέλος πάντων λεγόταν, για άλλη υπόθεση. Ο γκρίνγκο βοήθησε αρκετά. Πάνω απ' όλα βοήθησε τον ΠΙΤ τον 2ο να μας χαρίσει ωραίους, μάγκικους, διαλόγους και ένα ξετύλιγμα των αποκαλύψεων για το "σκουλήκι". Το "σκουλήκι" που συμβόλιζε και την εξουσία, την διαφθορά, τον αμοραλισμό της, σε αντίθεση με τις στέρεες αρχές του Μπελοασκαράν. Που μια μέρα ήρθε ο αδερφός του να τον πάρει να πάνε στην κατάληψη του πανεπιστημίου γιατί ακουγόταν ότι θα μπουκάρουν απεργοσπάστες. Πήρε και το σαρανταπεντάρι μαζί του καλού κακού.
Με φόντο την πολιτική αντιπαράθεση στο Μεξικό και την προσπάθεια να τερματιστεί η σχεδόν δικτατορία του PRI, αλλά και την συνεχιζόμενη γενοκτονία στη Νικαράγουα από τα τσιράκια της Ουάσινγκτον, τους Κόντρας, ο ντετέκτιβ μας πάει να πάρει μια μικρή εκδίκηση για όλα. Και στήνει κάτι φαντασμαγορικό.
Αυτός ο Πάκο Ιγνάσιο Ταΐμπο ο ΙΙ είναι εκπληκτικός ο μπαγάσας. Τα μυθιστορήματά του είναι ταινίες δράσης με πρωταγωνιστές φιλοσοφημένες προσωπικότητες. Δεν γίνεται να μην τον απολαύσεις.
[ Δεν μπορείς να ζήσεις σε ορισμένες σκοτεινές ζώνες αυτού του κόσμου δίχως να γίνεις λίγο κυνικός και κάμποσο κάθαρμα.] σελ.23
April 11, 2017
No se me da bien escribir reseñas para los libros de Belascoarán. Siento que estuviera hablando de mi tío y que, palabra tras palabra, coma a coma, corriera el riesgo de cagarla garrafalmente y que su reprimenda me aguarde para luego.
¿Qué decir de “Regreso a la misma ciudad y bajo la misma lluvia”? Es una de las novelas más intimistas del Belascoarán y se nota el cariño que puso en ella su autor, a la luz de cómo terminó “No habrá final feliz”. La Muy Noble y Leal Ciudad de México seguía reincorporándose después del terremoto del 85, estaban las protestas estudiantiles del 87 en las calles y la presidencial del 88 (mano a mano entre el Inge Cárdenas y Salinas) se veía en el horizonte. En ese sentido la novela sabe que es testimonio y reclamo de una ciudad que no volverá y, si te tocó vivir esos años locos, sabrás bien a lo que me refiero.
La novela no tiene una acción trepidante ni una maraña de historias y misterios como otras de la serie. Hay un cabrón de la CIA —no hay de otro tipo—, haciendo negocios turbios y carambolas de tres bandas en México. Entre más le rascas más mierda sale y al final te sorprenderá la cantidad de milagritos que pueden colgársele al susodicho cabrón: inventario de buena parte de las marranadas que la Agencia ha llevado a cabo en Latinoamérica.
Este librito me aliviana sobre todo por el final: uno de los más optimistas de toda la saga, con patos —sí, de los palmípedos— y mariachis garibaldinos de por medio. Para mí, imperdible.
¿Qué decir de “Regreso a la misma ciudad y bajo la misma lluvia”? Es una de las novelas más intimistas del Belascoarán y se nota el cariño que puso en ella su autor, a la luz de cómo terminó “No habrá final feliz”. La Muy Noble y Leal Ciudad de México seguía reincorporándose después del terremoto del 85, estaban las protestas estudiantiles del 87 en las calles y la presidencial del 88 (mano a mano entre el Inge Cárdenas y Salinas) se veía en el horizonte. En ese sentido la novela sabe que es testimonio y reclamo de una ciudad que no volverá y, si te tocó vivir esos años locos, sabrás bien a lo que me refiero.
La novela no tiene una acción trepidante ni una maraña de historias y misterios como otras de la serie. Hay un cabrón de la CIA —no hay de otro tipo—, haciendo negocios turbios y carambolas de tres bandas en México. Entre más le rascas más mierda sale y al final te sorprenderá la cantidad de milagritos que pueden colgársele al susodicho cabrón: inventario de buena parte de las marranadas que la Agencia ha llevado a cabo en Latinoamérica.
Este librito me aliviana sobre todo por el final: uno de los más optimistas de toda la saga, con patos —sí, de los palmípedos— y mariachis garibaldinos de por medio. Para mí, imperdible.
August 29, 2021
I found it hard to evaluate Paco Ignacio Taibo II's Return to the Same City because, on one hand, the story and characters are cockamamie, and on the other, the book is extremely likeable -- in spots. The main character, detective Hector Belascoaran Shayne, was killed off in an earlier novel, but has come back to life for this one. How does one handle a situation like that while retaining any sense of credibility?
There is a villain with numerous aliases who is a CIA operative involved in cocaine for weapons deals with the Sandinistas of Nicaragua (this was during the last years of the Reagan presidency). And there is a timely helper, an unnamed young woman with a pony tail who shows up on occasion to save Hector's bacon. Oh and she gives him two ducks as pets.
Every once in a while, Taibo is brilliant:
There is a villain with numerous aliases who is a CIA operative involved in cocaine for weapons deals with the Sandinistas of Nicaragua (this was during the last years of the Reagan presidency). And there is a timely helper, an unnamed young woman with a pony tail who shows up on occasion to save Hector's bacon. Oh and she gives him two ducks as pets.
Every once in a while, Taibo is brilliant:
If he had looked carefully when he went home to pick up his artillery, he would have noticed that the ducks were sending him a serious warning sign. But Hector was not in his finest hour. He was in a hurry to keep a date, and when one is in a hurry, one puts one's tie on backward, forgets the theater tickets, doesn't whistle the right tune, puts salt instead of sugar in one's coffee, falls in love with the wrong woman, spatters one's pants when urinating, or one encounters an armed man, in the middle of the room, aiming with a bear hunting rifle.I will continue to read more Taibo novels, as mixed as my response is to him, because, well, I like the experience of reading him. Must be the ducks.
March 18, 2021
Detective Hector Belascoaran Shayne returns from dead Sherlock Holmes style and gets sucked into his quirkiest case yet, involving a Cuban-American CIA asset engaged in trading drugs for arms for the Nicaraguan Contras. Wickedly funny; 4 stars.
September 27, 2010
Η επιστροφή. Τρομερή αλλαγή στην ψυχοσύνθεση του ήρωα. Ο φόβος του θανάτου και η αλλαγή στη γραφή του για να εξυπηρετήσει την αλλαγή στην ψυχοσύνθεση.
November 16, 2018
review of
Paco Ignacio Taibo II's Return to the Same City
by tENTATIVELY, a cONVENIENCE - June 28, 2016
Yeah, my full review was too long for here so go to "Return to the Same Old Shit" for its full glory: https://www.goodreads.com/story/show/...
I was looking for work by Manuel Vázquez Montalbán at the library for a friend of mine to get out. The library worker who was helping us recommended Taibo. I got the impression that Taibo was 'old', maybe early 20th century - but, then, the library guy was young so somebody who wrote before he was born might've seemed 'old' to him - or maybe I just misunderstood.
Anyway, the library worker got me interested. I love Montalbán's writing b/c it's very politically informed & I was told that Taibo was much the same. SO, I started looking for Taibo in used bookstores & I cdn't find anything by him anywhere. I started thinking they might be old hardbacks, out-of-print, not likely to be reprinted. THEN I found this: a mass market paperback, originally copyrighted 1989, translated English edition published in 1997, really not that 'old' at all. As it turns out, the guy's only 4 & 1/2 yrs older than me. The librarian was dead on, tho, Taibo's about as close to Montalbán as I cd hope for, a truly excellent political mystery writer.
The detective hero had been killed off in the last bk featuring him. "A Note from the Author" 'explains':
"Don't ask me when and how Héctor Belascoarán Shayne came back to life. I don't have an answer. I remember that on the last page of No Happy Ending rain was falling over his perforated body.
"His appearance in these pages is therefore an act of magic. White magic perhaps, but magic that is irrational and disrespectful toward the occupation of writing a mystery series."
The character, apparently resurrected, is not exactly in a hurry to jump back into risking his life again:
"The phone rang again.
""Could we meet?" asked the woman with the Peruvian? Bolivian? Chilean? Mexican? accent.
""Do we know each other?"
""I do, yes, I know you a little."
""What kind of bra do you wear?"
""Why?"
""No, nothing. It was to see if we knew each other." Héctor said, playing with the knife. "I now see that we don't."
"He hung up again". - p 8
He avoids the job over & over again. He also thinks of Cortázar, thusly endearing himself to me. This is a philosophical detective.. &/or writer.
"Elisa had once read aloud something Cortázar wrote about the train station in New Delhi and the sensation he'd been filled with—that you cannot cohabitate with certain dark regions of this world without becoming a little cynical, turning into a real son of a bitch" - p 10
Sometimes it's easy to tell wch generation a person has grown up in. My parents, born in the mid-1920s were 'conservative' in almost every way. A generation born in the mid 1940s might have been more exposed to consciousness-expansion drugs, might be more comfortable w/ rock'r'roll morés. A generation born in the 1960s might take graffiti a bit more for granted as socially acceptable:
""I paint on top of their paintings. I go out at night with my spray can and paint over theirs. It's war."
""But what do you paint?"
"Punks are Strawberries, Long Live Enver Hoxha, or Che Guevara Lives, He's a Living Ghost, Be Careful Assholes, He Lives in the Neighborhood, or Sex Punks Were Born With a Silver Spoon in Their Mouths, or If a Dog Falls in the Water, Kick Him Until He Dies. Some come out too long, they're not effective" - p 13
The messages here strike me as mostly ambiguous, They're probably full of references I don't get. I assume that "Punks" refers to the same subculture in Mexico as it wd in the US. I assume that "Strawberries" is a derogatory term so I look it up:
"Fresa (Spanish for strawberry) is a slang social term used in Mexico and some parts of Latin America to describe a cultural stereotype of white spanish superficial youngsters who, by the traditional definition of the word, came from a high class and educated family and nobility. The word was originally used by teenagers and young adults alike. Nowadays, its use has spread to all age groups. Lower class meztisas are often called "NACAS" who are heavily mixed with Natives of the area.
"The term fresa may be considered synonymous with the term "preppy" which originated in the United States in the 1960s to define teenagers with a conservative mentality, who did not drink and proudly displayed their social status. In Mexico, during the 1970s, the meaning changed and became a term to describe the lifestyles of the youth who were wealthy and well-known.
"However, the current usage of the term in Mexico has its origins in the late 1980s. During the rapid change in society as a result of globalization, which brought new forms of fashion, food and entertainment into the culture, a number of Mexican people began to adopt the "preppy" American lifestyle by mimicking American styles of dress, mannerisms and etiquette. Some examples include wearing polo shirts, boat shoes and chinos. The colloquialisms used by fresas is often referred to as "fresa talk"."
Now, "Punks" may still refer to the same subculture that it does in the US & the palimpsest graffitist might be saying that the punks are really preppies. That certainly wdn't've been the case in the punk culture I was around in BalTimOre in the late 1970s & early 1980s where most of the people were working class or lower middle class.
As for "If a Dog Falls in the Water, Kick Him Until He Dies": taken literally, it's pretty mean, taken metaphorically, it's also pretty mean. I don't think I understand the cultural reference.
"he walked over to the record player and put on Silvio Rodríguez's latest. Side A, track three." - p 20
Ok, I'm sure that I have a Rodríguez CD so I was proud of myself but I just went looking for it twice & didn't find it so now I'm disappointed in myself. Anyway, if this bk is supposedly taking place around 1987 the record in question might be "Árboles" made w/ Roy Brown & Afrocuba & the song might be "Mujer poetisa" (wch might mean "woman poet" or "poetess woman").
Héctor holds off on taking the job until given the right incentive:
"The elevator creaked up to the office as Héctor was trying uselessly to recover the last year of his life. The elevator door opened before it should have. Alicia gave hima lavish smile and entered without his being able to stop her. She pushed the 6th floor button.
""Alicia, remember?" she said.
""No, I'm not Alicia. I'm a retiree going to the third floor. More than two floors of stoppage against my will can technically be considered an abduction," he said and looked down at the elevator floor.
""Damn it," the woman said.
"Héctor looked at her.
"Alicia was wearing a sweater and black wool pants. She grabbed her sweater at the waist and slowly lifted it to expose here breasts to the open air. She wasn't wearing a bra. They were bigger than they suggested when covered. Pointed, with pink nipples.
""It's true, one is bigger than the other . . . In addition to the abduction, rape . . ."
"She put her sweater back where it belonged. Héctor felt dejected. It was like wearing a muzzle. Didn't they say the mouth was faster than the brain? The door opened onto the sixth floor. Defeated, Alicia pressed the third floor.
""It's okay, I give up," Héctor said. "I'm listening."" - p 24
The case is ostensibly about a husband who drives a wife to suicide:
"That guy would get high and turn red from all the shit he put up his nose, injected into his veins, and then he'd think himself a man and his dick wouldn't work for shit. How could foolish Elena go and marry a wretch like that? My sister was naive, she was an absolute idiot. Because the guy was handsome. Luke Estrella, the handsome rumba dancer, the charmer." - p 28
Seems realistic to me. So the ostensible sister of the ostensible wife wants revenge:
"You've got to fuck him up, for me. He's coming to Mexico next week. I'm sure, he's arriving on Pan Am's Thursday night flight. Pan Am from New York. I work for an airline and I asked all my friends to tell me if his name came up on the computer. He's got a reservation to come to Mexico on Thursday and no doubt he's going to pull some kind of shit, because that's the only thing he knows how to do. Up there in Miami, he was always involved in strange things, in drugs, I think, and that shit, with the Cuban mafia in Miami, the gusanos, the guys who owned the neighborhood." - p 29
Again, seems realistic to me. I remember a coke head bragging to me that he'd deliberately spill coke on the floor to watch the "coke whores" crawl around w/ their asses in the air to snort it. As for the Cuban mafia? The Cuban revolution was sensible enuf to evict them from the country, the US was idiotic enuf to import them as 'assets'.
"He had read in a novel that a paranoid could be defined as a Mexico City citizen with an acute perception of reality and an abundance of common sense." - p 43
I remember William S. Burroughs referring to "practical paranoia", a paranoia that recognizes that the most incredibly fucked-up things can, & do, happen.
Taibo has referenced Cortázar & Hammett already & now:
"In his decalogue on mystery novels, Chandler forgot to prohibit detectives from getting metaphysical" - p 45
3 of my favorite novelists. He never does reference Montalbán tho so I have to wonder about that. Taibo doesn't prohibit his detective from being foolish:
"Héctor thought about the distance. He needed to back off. He'd approached Estrella twice. A one-eyed man is exceedingly visible, like a brand of cola on a television ad, you always get the feeling you've seen him before. The only thing he was missing was a fluorescent T-shirt and a couple of rumba dancers hanging off his arm. He would have to get the glass eye out of the dresser drawer, he would have to put on a no-man's face, he'd have to dress like a lamppost, anonymous, like an ad for something out of style, he would have to follow Estrella from a distance if he wanted to fuck him." - p 46
"Luke Estrella moved through Mexico City without much hesitancy, including knowing a few codes that are usually reserved for natives and denied to tourists, like not hailing the taxi in front of the hotel, but walking a couple of blocks and stopping one as it passed, which would certainly be cheaper; like wrapping your big bills inside smaller ones; like you don't need coins for the public phones because even though the instructions order you to insert one, after the earthquake the phone company disconnected the payment system due to the emergency system and it's still that way." - pp 49-50
What a remarkably effective passage. Taibo explains so much w/ such concision.
"On this day" [ September 19] "in 1985, a powerful earthquake strikes Mexico City and leaves 10,000 people dead, 30,000 injured and thousands more homeless." - http://www.history.com/this-day-in-hi...
The detective crosses paths w/ an investigative reporter. Like Montalbán, Taibo's writing is peppered w/ political references that must seem pretty opaque to underinformed readers:
"There's still a third rule. The interesting one is the one whose name is not mentioned, the one they tell you isn't important, the one your usual sources seem to ignore.
"Gary Betancourt fit the three rules, one after another. He appeared casually as a second reference while I was investigating the assassination of Olaf Palme. No big deal, a very secondary mention in a newsletter of the Swedish groups in solidarity with Central America, mentioning that the Cuban had tried to infiltrate them. They used that name, Gary Betancourt. I didn't give a shit about the story, I was trying to establish connections between the assassins of Orlando Letelier and those of Palme." - pp 59-60
Orlando Letelier is someone I've heard of, I wasn't familiar w/ Olaf Palme so I decided to check online to see if he's a fictional character inserted into a context of real politically-motivated murders:
"Olof Palme, Prime Minister of Sweden, was assassinated on 28 February 1986 in Stockholm, Sweden, at 23:21 hours Central European Time (22:21 UTC). Palme was fatally wounded by a single gunshot while walking home from a cinema with his wife Lisbet Palme on the central Stockholm street Sveavägen. Mrs Palme was slightly wounded by a second shot. The couple did not have bodyguards at the time.
"Although more than 130 people have confessed to the murder, the case remains unsolved" - https://en.wikipedia.org/wiki/Assassi...
About Letelier a bk entitled The CIA's Greatest Hits by Mark Zepezauer & published by Odonian Preess has this to say:
""Are you the wife of Orlando Letelier?" asked the anonymous caller, "Yes," she answered. "No," the caller said, "you are his widow."
"A week later, on September 21, 1976, the exiled Chilean diplomat and prominent critic of the CIA-backed Pinochet regime" [..] "was torn to pieces by a car bomb on the streets of Washington DC. Also killed was Letelier's American aide, Ronni Moffit. Her husband, blown clear of the car, immediately began shouting that Chilean fascists were responsible for the atrocity.
"He was right, but those fascists had powerful allies in Washington. An FBI informant knew of the plot to assassinate Litelier before the fact but the FBI did nothing to protect him. After the combing, CIA Director George Bush told the FBI that there'd been no Chilean involvement whatsoever." - pp 56-57
There's even a bk entitled Assassination on Embassy Row by John Dinges & Saul Landau (Pantheon Books, 1980). Landau has been somewhat well-known to me as a primary exposer of CIA dirty tricks in Latin America. One of many people mentioned in Assassination on Embassy Row is Orlando Bosch, a terrorist mass-murderer apparently so highly favored by Bush Senior's administration that one of his parting acts from the presidency was to pardon Bosch who was released from a US prison & allowed to live in Florida to the ripe old age of 84:
"Orlando Bosch Ávila (18 August 1926 – 27 April 2011) was a Cuban exile, former Central Intelligence Agency-backed operative, and head of Coordination of United Revolutionary Organizations, which the FBI has described as "an anti-Castro terrorist umbrella organization". Former U.S. Attorney General Dick Thornburgh called Bosch an "unrepentant terrorist". He was accused of taking part in Operation Condor and several terrorist attacks, including the 6 October 1976 bombing of a Cuban civilian airliner in which all 73 people on board were killed, including many young members of a Cuban fencing team and five North Koreans. The bombing is alleged to have been plotted at a 1976 meeting in Washington, D.C. attended by Bosch, Luis Posada Carriles, and DINA agent Michael Townley. At the same meeting, the assassination of Chilean former minister Orlando Letelier is alleged to have been plotted. Bosch was given safe haven within the US in 1990 by President George H. W. Bush, who in 1976 as head of the CIA had declined an offer by Costa Rica to extradite Bosch." - https://en.wikipedia.org/wiki/Orlando...
"An even more dubious case than Hammer’s also reached Bush’s desk during the first year of his presidency. In 1989, prominent Cuban-Americans in Florida began agitating for the release of Orlando Bosch, a notorious anti-Castro terrorist then serving a prison term for entering the United States illegally. American intelligence and law enforcement authorities firmly believed that Bosch was responsible for far worse actions, including the 1976 explosion that brought down a Cuban airliner, killing all 76 civilians aboard, although Venezuelan prosecutors had failed to convict him of that terrible crime. There was certainly no question that Bosch was an advocate of terror and had been involved in numerous bombings.
"The Justice Department wanted to deport Bosch because, according to the FBI, he had “repeatedly expressed and demonstrated a willingness to cause indiscriminate injury and death.” Freeing Bosch at a time when Washington was condemning terrorism abroad would obviously be hard to explain — had someone asked.
"But Miami’s leading Republican contributors and politicians persistently lobbied Bush to free Bosch, insisting that the former pediatrician was really a noble freedom fighter. And in 1990, when Bosch was eventually released and permitted to reside in Florida under an extraordinary deal with the Bush Justice Department, much of the credit went to the alleged mass murderer’s best-connected White House lobbyist — a budding local politician named Jeb Bush. The Bush son who would be elected governor of Florida eight years later had, by 1990, already become wealthy in real estate and other deals with the same Cuban exile businessmen who wanted Bosch to be freed. Among Jeb’s business partners active in the Cuban-American National Foundation, the institutional advocate for Bosch, was one Armando Codina, also a regular GOP donor and activist. (Codina, however, tells Salon that he neither supported the release of Bosch, nor ever lobbied his business partner, Bush, on the issue.) According to the administration’s spokesmen, however, all those personal and financial ties were just a set of happy coincidences. Anyway, nobody in the mainstream media or on Capitol Hill got upset because the president’s son had opened prison doors for an unrepentant terrorist." - http://www.salon.com/2001/02/27/pardo...
Paco Ignacio Taibo II's Return to the Same City
by tENTATIVELY, a cONVENIENCE - June 28, 2016
Yeah, my full review was too long for here so go to "Return to the Same Old Shit" for its full glory: https://www.goodreads.com/story/show/...
I was looking for work by Manuel Vázquez Montalbán at the library for a friend of mine to get out. The library worker who was helping us recommended Taibo. I got the impression that Taibo was 'old', maybe early 20th century - but, then, the library guy was young so somebody who wrote before he was born might've seemed 'old' to him - or maybe I just misunderstood.
Anyway, the library worker got me interested. I love Montalbán's writing b/c it's very politically informed & I was told that Taibo was much the same. SO, I started looking for Taibo in used bookstores & I cdn't find anything by him anywhere. I started thinking they might be old hardbacks, out-of-print, not likely to be reprinted. THEN I found this: a mass market paperback, originally copyrighted 1989, translated English edition published in 1997, really not that 'old' at all. As it turns out, the guy's only 4 & 1/2 yrs older than me. The librarian was dead on, tho, Taibo's about as close to Montalbán as I cd hope for, a truly excellent political mystery writer.
The detective hero had been killed off in the last bk featuring him. "A Note from the Author" 'explains':
"Don't ask me when and how Héctor Belascoarán Shayne came back to life. I don't have an answer. I remember that on the last page of No Happy Ending rain was falling over his perforated body.
"His appearance in these pages is therefore an act of magic. White magic perhaps, but magic that is irrational and disrespectful toward the occupation of writing a mystery series."
The character, apparently resurrected, is not exactly in a hurry to jump back into risking his life again:
"The phone rang again.
""Could we meet?" asked the woman with the Peruvian? Bolivian? Chilean? Mexican? accent.
""Do we know each other?"
""I do, yes, I know you a little."
""What kind of bra do you wear?"
""Why?"
""No, nothing. It was to see if we knew each other." Héctor said, playing with the knife. "I now see that we don't."
"He hung up again". - p 8
He avoids the job over & over again. He also thinks of Cortázar, thusly endearing himself to me. This is a philosophical detective.. &/or writer.
"Elisa had once read aloud something Cortázar wrote about the train station in New Delhi and the sensation he'd been filled with—that you cannot cohabitate with certain dark regions of this world without becoming a little cynical, turning into a real son of a bitch" - p 10
Sometimes it's easy to tell wch generation a person has grown up in. My parents, born in the mid-1920s were 'conservative' in almost every way. A generation born in the mid 1940s might have been more exposed to consciousness-expansion drugs, might be more comfortable w/ rock'r'roll morés. A generation born in the 1960s might take graffiti a bit more for granted as socially acceptable:
""I paint on top of their paintings. I go out at night with my spray can and paint over theirs. It's war."
""But what do you paint?"
"Punks are Strawberries, Long Live Enver Hoxha, or Che Guevara Lives, He's a Living Ghost, Be Careful Assholes, He Lives in the Neighborhood, or Sex Punks Were Born With a Silver Spoon in Their Mouths, or If a Dog Falls in the Water, Kick Him Until He Dies. Some come out too long, they're not effective" - p 13
The messages here strike me as mostly ambiguous, They're probably full of references I don't get. I assume that "Punks" refers to the same subculture in Mexico as it wd in the US. I assume that "Strawberries" is a derogatory term so I look it up:
"Fresa (Spanish for strawberry) is a slang social term used in Mexico and some parts of Latin America to describe a cultural stereotype of white spanish superficial youngsters who, by the traditional definition of the word, came from a high class and educated family and nobility. The word was originally used by teenagers and young adults alike. Nowadays, its use has spread to all age groups. Lower class meztisas are often called "NACAS" who are heavily mixed with Natives of the area.
"The term fresa may be considered synonymous with the term "preppy" which originated in the United States in the 1960s to define teenagers with a conservative mentality, who did not drink and proudly displayed their social status. In Mexico, during the 1970s, the meaning changed and became a term to describe the lifestyles of the youth who were wealthy and well-known.
"However, the current usage of the term in Mexico has its origins in the late 1980s. During the rapid change in society as a result of globalization, which brought new forms of fashion, food and entertainment into the culture, a number of Mexican people began to adopt the "preppy" American lifestyle by mimicking American styles of dress, mannerisms and etiquette. Some examples include wearing polo shirts, boat shoes and chinos. The colloquialisms used by fresas is often referred to as "fresa talk"."
Now, "Punks" may still refer to the same subculture that it does in the US & the palimpsest graffitist might be saying that the punks are really preppies. That certainly wdn't've been the case in the punk culture I was around in BalTimOre in the late 1970s & early 1980s where most of the people were working class or lower middle class.
As for "If a Dog Falls in the Water, Kick Him Until He Dies": taken literally, it's pretty mean, taken metaphorically, it's also pretty mean. I don't think I understand the cultural reference.
"he walked over to the record player and put on Silvio Rodríguez's latest. Side A, track three." - p 20
Ok, I'm sure that I have a Rodríguez CD so I was proud of myself but I just went looking for it twice & didn't find it so now I'm disappointed in myself. Anyway, if this bk is supposedly taking place around 1987 the record in question might be "Árboles" made w/ Roy Brown & Afrocuba & the song might be "Mujer poetisa" (wch might mean "woman poet" or "poetess woman").
Héctor holds off on taking the job until given the right incentive:
"The elevator creaked up to the office as Héctor was trying uselessly to recover the last year of his life. The elevator door opened before it should have. Alicia gave hima lavish smile and entered without his being able to stop her. She pushed the 6th floor button.
""Alicia, remember?" she said.
""No, I'm not Alicia. I'm a retiree going to the third floor. More than two floors of stoppage against my will can technically be considered an abduction," he said and looked down at the elevator floor.
""Damn it," the woman said.
"Héctor looked at her.
"Alicia was wearing a sweater and black wool pants. She grabbed her sweater at the waist and slowly lifted it to expose here breasts to the open air. She wasn't wearing a bra. They were bigger than they suggested when covered. Pointed, with pink nipples.
""It's true, one is bigger than the other . . . In addition to the abduction, rape . . ."
"She put her sweater back where it belonged. Héctor felt dejected. It was like wearing a muzzle. Didn't they say the mouth was faster than the brain? The door opened onto the sixth floor. Defeated, Alicia pressed the third floor.
""It's okay, I give up," Héctor said. "I'm listening."" - p 24
The case is ostensibly about a husband who drives a wife to suicide:
"That guy would get high and turn red from all the shit he put up his nose, injected into his veins, and then he'd think himself a man and his dick wouldn't work for shit. How could foolish Elena go and marry a wretch like that? My sister was naive, she was an absolute idiot. Because the guy was handsome. Luke Estrella, the handsome rumba dancer, the charmer." - p 28
Seems realistic to me. So the ostensible sister of the ostensible wife wants revenge:
"You've got to fuck him up, for me. He's coming to Mexico next week. I'm sure, he's arriving on Pan Am's Thursday night flight. Pan Am from New York. I work for an airline and I asked all my friends to tell me if his name came up on the computer. He's got a reservation to come to Mexico on Thursday and no doubt he's going to pull some kind of shit, because that's the only thing he knows how to do. Up there in Miami, he was always involved in strange things, in drugs, I think, and that shit, with the Cuban mafia in Miami, the gusanos, the guys who owned the neighborhood." - p 29
Again, seems realistic to me. I remember a coke head bragging to me that he'd deliberately spill coke on the floor to watch the "coke whores" crawl around w/ their asses in the air to snort it. As for the Cuban mafia? The Cuban revolution was sensible enuf to evict them from the country, the US was idiotic enuf to import them as 'assets'.
"He had read in a novel that a paranoid could be defined as a Mexico City citizen with an acute perception of reality and an abundance of common sense." - p 43
I remember William S. Burroughs referring to "practical paranoia", a paranoia that recognizes that the most incredibly fucked-up things can, & do, happen.
Taibo has referenced Cortázar & Hammett already & now:
"In his decalogue on mystery novels, Chandler forgot to prohibit detectives from getting metaphysical" - p 45
3 of my favorite novelists. He never does reference Montalbán tho so I have to wonder about that. Taibo doesn't prohibit his detective from being foolish:
"Héctor thought about the distance. He needed to back off. He'd approached Estrella twice. A one-eyed man is exceedingly visible, like a brand of cola on a television ad, you always get the feeling you've seen him before. The only thing he was missing was a fluorescent T-shirt and a couple of rumba dancers hanging off his arm. He would have to get the glass eye out of the dresser drawer, he would have to put on a no-man's face, he'd have to dress like a lamppost, anonymous, like an ad for something out of style, he would have to follow Estrella from a distance if he wanted to fuck him." - p 46
"Luke Estrella moved through Mexico City without much hesitancy, including knowing a few codes that are usually reserved for natives and denied to tourists, like not hailing the taxi in front of the hotel, but walking a couple of blocks and stopping one as it passed, which would certainly be cheaper; like wrapping your big bills inside smaller ones; like you don't need coins for the public phones because even though the instructions order you to insert one, after the earthquake the phone company disconnected the payment system due to the emergency system and it's still that way." - pp 49-50
What a remarkably effective passage. Taibo explains so much w/ such concision.
"On this day" [ September 19] "in 1985, a powerful earthquake strikes Mexico City and leaves 10,000 people dead, 30,000 injured and thousands more homeless." - http://www.history.com/this-day-in-hi...
The detective crosses paths w/ an investigative reporter. Like Montalbán, Taibo's writing is peppered w/ political references that must seem pretty opaque to underinformed readers:
"There's still a third rule. The interesting one is the one whose name is not mentioned, the one they tell you isn't important, the one your usual sources seem to ignore.
"Gary Betancourt fit the three rules, one after another. He appeared casually as a second reference while I was investigating the assassination of Olaf Palme. No big deal, a very secondary mention in a newsletter of the Swedish groups in solidarity with Central America, mentioning that the Cuban had tried to infiltrate them. They used that name, Gary Betancourt. I didn't give a shit about the story, I was trying to establish connections between the assassins of Orlando Letelier and those of Palme." - pp 59-60
Orlando Letelier is someone I've heard of, I wasn't familiar w/ Olaf Palme so I decided to check online to see if he's a fictional character inserted into a context of real politically-motivated murders:
"Olof Palme, Prime Minister of Sweden, was assassinated on 28 February 1986 in Stockholm, Sweden, at 23:21 hours Central European Time (22:21 UTC). Palme was fatally wounded by a single gunshot while walking home from a cinema with his wife Lisbet Palme on the central Stockholm street Sveavägen. Mrs Palme was slightly wounded by a second shot. The couple did not have bodyguards at the time.
"Although more than 130 people have confessed to the murder, the case remains unsolved" - https://en.wikipedia.org/wiki/Assassi...
About Letelier a bk entitled The CIA's Greatest Hits by Mark Zepezauer & published by Odonian Preess has this to say:
""Are you the wife of Orlando Letelier?" asked the anonymous caller, "Yes," she answered. "No," the caller said, "you are his widow."
"A week later, on September 21, 1976, the exiled Chilean diplomat and prominent critic of the CIA-backed Pinochet regime" [..] "was torn to pieces by a car bomb on the streets of Washington DC. Also killed was Letelier's American aide, Ronni Moffit. Her husband, blown clear of the car, immediately began shouting that Chilean fascists were responsible for the atrocity.
"He was right, but those fascists had powerful allies in Washington. An FBI informant knew of the plot to assassinate Litelier before the fact but the FBI did nothing to protect him. After the combing, CIA Director George Bush told the FBI that there'd been no Chilean involvement whatsoever." - pp 56-57
There's even a bk entitled Assassination on Embassy Row by John Dinges & Saul Landau (Pantheon Books, 1980). Landau has been somewhat well-known to me as a primary exposer of CIA dirty tricks in Latin America. One of many people mentioned in Assassination on Embassy Row is Orlando Bosch, a terrorist mass-murderer apparently so highly favored by Bush Senior's administration that one of his parting acts from the presidency was to pardon Bosch who was released from a US prison & allowed to live in Florida to the ripe old age of 84:
"Orlando Bosch Ávila (18 August 1926 – 27 April 2011) was a Cuban exile, former Central Intelligence Agency-backed operative, and head of Coordination of United Revolutionary Organizations, which the FBI has described as "an anti-Castro terrorist umbrella organization". Former U.S. Attorney General Dick Thornburgh called Bosch an "unrepentant terrorist". He was accused of taking part in Operation Condor and several terrorist attacks, including the 6 October 1976 bombing of a Cuban civilian airliner in which all 73 people on board were killed, including many young members of a Cuban fencing team and five North Koreans. The bombing is alleged to have been plotted at a 1976 meeting in Washington, D.C. attended by Bosch, Luis Posada Carriles, and DINA agent Michael Townley. At the same meeting, the assassination of Chilean former minister Orlando Letelier is alleged to have been plotted. Bosch was given safe haven within the US in 1990 by President George H. W. Bush, who in 1976 as head of the CIA had declined an offer by Costa Rica to extradite Bosch." - https://en.wikipedia.org/wiki/Orlando...
"An even more dubious case than Hammer’s also reached Bush’s desk during the first year of his presidency. In 1989, prominent Cuban-Americans in Florida began agitating for the release of Orlando Bosch, a notorious anti-Castro terrorist then serving a prison term for entering the United States illegally. American intelligence and law enforcement authorities firmly believed that Bosch was responsible for far worse actions, including the 1976 explosion that brought down a Cuban airliner, killing all 76 civilians aboard, although Venezuelan prosecutors had failed to convict him of that terrible crime. There was certainly no question that Bosch was an advocate of terror and had been involved in numerous bombings.
"The Justice Department wanted to deport Bosch because, according to the FBI, he had “repeatedly expressed and demonstrated a willingness to cause indiscriminate injury and death.” Freeing Bosch at a time when Washington was condemning terrorism abroad would obviously be hard to explain — had someone asked.
"But Miami’s leading Republican contributors and politicians persistently lobbied Bush to free Bosch, insisting that the former pediatrician was really a noble freedom fighter. And in 1990, when Bosch was eventually released and permitted to reside in Florida under an extraordinary deal with the Bush Justice Department, much of the credit went to the alleged mass murderer’s best-connected White House lobbyist — a budding local politician named Jeb Bush. The Bush son who would be elected governor of Florida eight years later had, by 1990, already become wealthy in real estate and other deals with the same Cuban exile businessmen who wanted Bosch to be freed. Among Jeb’s business partners active in the Cuban-American National Foundation, the institutional advocate for Bosch, was one Armando Codina, also a regular GOP donor and activist. (Codina, however, tells Salon that he neither supported the release of Bosch, nor ever lobbied his business partner, Bush, on the issue.) According to the administration’s spokesmen, however, all those personal and financial ties were just a set of happy coincidences. Anyway, nobody in the mainstream media or on Capitol Hill got upset because the president’s son had opened prison doors for an unrepentant terrorist." - http://www.salon.com/2001/02/27/pardo...
This entire review has been hidden because of spoilers.
July 18, 2018
Ο Έκτορ Μπελασκοράν Σάυν στο Ακαπούλκο και στην Πόλη του Μεξικού
Από την μία πλεύρα νουάρ αφήγηση στα πλαίσια της εκρηκτικής πολιτικής πραγματικότητας των προηγούμενων δεκαετιών στην Λατινική Αμερική.
Ο PIT εξιστορεί την επιστροφή του ιδιωτικού ντετέκτιβ Έκτορ Μπελασκοράν συνθέτοντας μία ιστορία στην οποία πρωταγωνιστούν παράγοντες συνηθισμένοι στην Λατινική Αμερική: Κουβανοί προδότες της επανάστασης, γκρίνγκος της CIA, διεφθαρμένοι μπάτσοι εναντίον του ντετέκτιβ και ενός ρομαντικού (και αλκοολικού) δημοσιογράφου.
Από την άλλη πλευρά, ο μονόφθαλμος ντετέκτιβ με τις ψυχωτικές του φοβίες και την μάχη να κερδίσει και πάλι την θέση του στην πόλη του, σε μια δυστοπική κοινωνία.
«Η πόλη που έχεις εσύ δεν είναι αυτή που έχουν οι άλλοι. (...) Στην πόλη σου το κανάλι Εννιά δείχνει με παρεμβολές την ώρα που έχει ταινίες με τον Μπόγκαρτ. Ίσως η προσωπική πόλη του καθενός να έχει ομοιότητες με τις άλλες. Η αθλιότητα, η ανεργία, η αδιαντροπιά της εξουσίας που ψεύδεται ηλεκτρονικά, η τιμή της βενζίνης, το μαύρο σύννεφο που ταξιδεύει από βορειοδυτικά προς νοτιοδυτικά, η κακοκεφιά των γειτόνων του πέμπτου, η στάνταρ γεύση των χάμπουργκερ στα φαστφουντάδικα, η ακαριαία αντίδραση της καθαρίστριας όταν μια λάμπα κινείται απρόβλεπτα και αναγγέλει το σεισμό. Όλα αυτά όμως είναι διακόσμηση. Ζούμε σε διαφορετικές πόλεις, που είναι κατασκευασμένες με υλικά τις καταχρήσεις εξουσίας και το φόβο, τη διαφθορά και τη διαρκή απειλή της ζούγκλας, που κρυμμένη στα πρόσωπα του συστήματος, ξεπροβάλλει κάθε τόσο για να μας υπενθυμίζει ότι είμαστε εύθραυστοι, ότι είμαστε μόνοι, ότι μια μέρα θα γίνουμε λίπασμα για τα ραδίκια. Ή ότι μια μέρα όλα πρέπει να παιχτούν κορόνα-γράμματα, στύλ ουέστερν, ή να κριθούν σε μια μονομαχία στην κενρική λεωφόρο: ή αυτοί ή εμείς.»
Ο συγγραφέας παρά την ρεαλιστική απαισιοδοξία του για ένα τέτοιο κοινωνικό περιβάλλον, αναγνωρίζει τις τόσο σημαντικές ανθρώπινες στιγμές της καθημερινότητας.
«Μέσα σ'αυτή τη μοναξιά, η ιδιωτική σου πόλη πλάθει αλληλεγγύη. Είναι κάποια αδύναμα φράγματα από οδοντογλυφίδες που μερικές φορές ανθίστανται στην ορμητική πλημμύρα. Είναι το χαμόγελο των ιδιοκτητών του χρωματοπωλείου, το μάτι που σου κλείνει συνένοχα στο λεοφωρείο ο τύπος που τυχαία διαβάζει το ίδιο μυθιστόρημα μ'εσένα, η ικανοποίηση των επιβατών που παρακολουθούν το ανθρωποφάγο φιλί αποχαιρετισμού δύο φοιτητών της Φιλοσοφικής που φιλιούνται λες και αύριο δεν θα έχουν μαζί μάθημα, ή λες και δεν θα γίνει πιά κανένα μάθημα. Το άγριο βλέμμα όλων όταν ο μπάτσος της γωνίας δίνει κλήση σ΄ένα μοτοσυκλετιστή. Και μέσα στη δική σου την πόλη δημιουργούνται άλλες μικρότερες πόλεις, χωριά, σχεδόν ατομικά αγροκτήματα που κάθε τόσο έρχονται σε επαφή με την πόλη των άλλων.»
Το μυθιστόρημα εξελίσσεται γρήγορα, είναι ενδιαφέρον με ωραίες περιγραφές και εύστοχα σχόλια, αλλά αφήνει παράλληλα την αίσθηση ότι τα γεγονότα προς το τέλος συμβαίνουν κάπως βιαστικά.
«Ο ντετέκτιβ Μπελασκοράν Σάυν πίστευε ακλόνητα ότι δεν μπορείς να κάνεις φίλους μετά τα τριάντα. Τοποθετούσε το αδιαπέραστο όριο για να χτιστούν και να δεθούν συναισθήματα, μ'εκείνο το ακατάλυτο πράγμα που είναι η φιλία, ακριβώς ένα λεπτό μετά τη συμπλήρωση των τριάντα ετών. Θεωρούσε ότι υπάρχει ένα είδος συναισθηματικής σκλήρυνσης που εμποδίζει τους ανθρώπους να διακινδυνεύσουν στο ριψοκίνδυνο παιχνίδι των παθών της φιλίας. Ότι μετά τα τριάντα κανείς δεν κόβει τις φλέβες του για να ανακατέψει το αίμα του με κάποιου άλλου. Ωστόσο, ο Έκτορ είχε χάσει τους καλύτερους φιλους του, την προ των τριάντα εποχής, και του είχαν απομείνει οι κατοπινοί. Υπήρχε μια εξήγηση, με την ατσάλινη λογική του ντετέκτιβ. Ο Έκτορ άρχισε να γίνεται άλλος μετά τα τριάντα, κι αυτός ο άλλος ήταν που έκανε τις νέες φιλίες. Ήταν οι τρεις του γείτονες στο γραφείο, ένας δημοσιογράφος του ραδιοφώνου, μια κοντούλα γιατρίνα, τα αδέρφια του, δύο παλαιστές, ο Μάγος, ο σπιτονοικοκύρης του... »
Από την μία πλεύρα νουάρ αφήγηση στα πλαίσια της εκρηκτικής πολιτικής πραγματικότητας των προηγούμενων δεκαετιών στην Λατινική Αμερική.
Ο PIT εξιστορεί την επιστροφή του ιδιωτικού ντετέκτιβ Έκτορ Μπελασκοράν συνθέτοντας μία ιστορία στην οποία πρωταγωνιστούν παράγοντες συνηθισμένοι στην Λατινική Αμερική: Κουβανοί προδότες της επανάστασης, γκρίνγκος της CIA, διεφθαρμένοι μπάτσοι εναντίον του ντετέκτιβ και ενός ρομαντικού (και αλκοολικού) δημοσιογράφου.
Από την άλλη πλευρά, ο μονόφθαλμος ντετέκτιβ με τις ψυχωτικές του φοβίες και την μάχη να κερδίσει και πάλι την θέση του στην πόλη του, σε μια δυστοπική κοινωνία.
«Η πόλη που έχεις εσύ δεν είναι αυτή που έχουν οι άλλοι. (...) Στην πόλη σου το κανάλι Εννιά δείχνει με παρεμβολές την ώρα που έχει ταινίες με τον Μπόγκαρτ. Ίσως η προσωπική πόλη του καθενός να έχει ομοιότητες με τις άλλες. Η αθλιότητα, η ανεργία, η αδιαντροπιά της εξουσίας που ψεύδεται ηλεκτρονικά, η τιμή της βενζίνης, το μαύρο σύννεφο που ταξιδεύει από βορειοδυτικά προς νοτιοδυτικά, η κακοκεφιά των γειτόνων του πέμπτου, η στάνταρ γεύση των χάμπουργκερ στα φαστφουντάδικα, η ακαριαία αντίδραση της καθαρίστριας όταν μια λάμπα κινείται απρόβλεπτα και αναγγέλει το σεισμό. Όλα αυτά όμως είναι διακόσμηση. Ζούμε σε διαφορετικές πόλεις, που είναι κατασκευασμένες με υλικά τις καταχρήσεις εξουσίας και το φόβο, τη διαφθορά και τη διαρκή απειλή της ζούγκλας, που κρυμμένη στα πρόσωπα του συστήματος, ξεπροβάλλει κάθε τόσο για να μας υπενθυμίζει ότι είμαστε εύθραυστοι, ότι είμαστε μόνοι, ότι μια μέρα θα γίνουμε λίπασμα για τα ραδίκια. Ή ότι μια μέρα όλα πρέπει να παιχτούν κορόνα-γράμματα, στύλ ουέστερν, ή να κριθούν σε μια μονομαχία στην κενρική λεωφόρο: ή αυτοί ή εμείς.»
Ο συγγραφέας παρά την ρεαλιστική απαισιοδοξία του για ένα τέτοιο κοινωνικό περιβάλλον, αναγνωρίζει τις τόσο σημαντικές ανθρώπινες στιγμές της καθημερινότητας.
«Μέσα σ'αυτή τη μοναξιά, η ιδιωτική σου πόλη πλάθει αλληλεγγύη. Είναι κάποια αδύναμα φράγματα από οδοντογλυφίδες που μερικές φορές ανθίστανται στην ορμητική πλημμύρα. Είναι το χαμόγελο των ιδιοκτητών του χρωματοπωλείου, το μάτι που σου κλείνει συνένοχα στο λεοφωρείο ο τύπος που τυχαία διαβάζει το ίδιο μυθιστόρημα μ'εσένα, η ικανοποίηση των επιβατών που παρακολουθούν το ανθρωποφάγο φιλί αποχαιρετισμού δύο φοιτητών της Φιλοσοφικής που φιλιούνται λες και αύριο δεν θα έχουν μαζί μάθημα, ή λες και δεν θα γίνει πιά κανένα μάθημα. Το άγριο βλέμμα όλων όταν ο μπάτσος της γωνίας δίνει κλήση σ΄ένα μοτοσυκλετιστή. Και μέσα στη δική σου την πόλη δημιουργούνται άλλες μικρότερες πόλεις, χωριά, σχεδόν ατομικά αγροκτήματα που κάθε τόσο έρχονται σε επαφή με την πόλη των άλλων.»
Το μυθιστόρημα εξελίσσεται γρήγορα, είναι ενδιαφέρον με ωραίες περιγραφές και εύστοχα σχόλια, αλλά αφήνει παράλληλα την αίσθηση ότι τα γεγονότα προς το τέλος συμβαίνουν κάπως βιαστικά.
«Ο ντετέκτιβ Μπελασκοράν Σάυν πίστευε ακλόνητα ότι δεν μπορείς να κάνεις φίλους μετά τα τριάντα. Τοποθετούσε το αδιαπέραστο όριο για να χτιστούν και να δεθούν συναισθήματα, μ'εκείνο το ακατάλυτο πράγμα που είναι η φιλία, ακριβώς ένα λεπτό μετά τη συμπλήρωση των τριάντα ετών. Θεωρούσε ότι υπάρχει ένα είδος συναισθηματικής σκλήρυνσης που εμποδίζει τους ανθρώπους να διακινδυνεύσουν στο ριψοκίνδυνο παιχνίδι των παθών της φιλίας. Ότι μετά τα τριάντα κανείς δεν κόβει τις φλέβες του για να ανακατέψει το αίμα του με κάποιου άλλου. Ωστόσο, ο Έκτορ είχε χάσει τους καλύτερους φιλους του, την προ των τριάντα εποχής, και του είχαν απομείνει οι κατοπινοί. Υπήρχε μια εξήγηση, με την ατσάλινη λογική του ντετέκτιβ. Ο Έκτορ άρχισε να γίνεται άλλος μετά τα τριάντα, κι αυτός ο άλλος ήταν που έκανε τις νέες φιλίες. Ήταν οι τρεις του γείτονες στο γραφείο, ένας δημοσιογράφος του ραδιοφώνου, μια κοντούλα γιατρίνα, τα αδέρφια του, δύο παλαιστές, ο Μάγος, ο σπιτονοικοκύρης του... »
November 14, 2024
Definitivamente tengo que alabar la manera en la que trata el tema del miedo, es decir, en las historias de detectives pese a que se habla de los traumas de él o la protagonista, suelen hacerse desde una perspectiva distinta (no en todos los casos) acuñando a traumas con el pasado o la infancia, o conflictos de su relación con otros, Paco Taibo explora el miedo dentro de la misma profesión. Belascoarán pasa por un momento traumático que lo lleva a sentir un miedo extremo ante las consecuencias de ejercer la profesión del detective.
Esta es una de las pocas veces en las que se habla de cómo una situación derivada de una profesión que en la ficción puede llegar a romantizarse si se lleva a la realidad es mucho más intensa y por tanto traumática. El temor a la muerte, al dolor y la paranoia.
A pesar de ello no diría que yo congenié con la manera de escribir del autor, a mi gusto fue una lectura bastante lenta con poco ritmo, si bien el argumento siempre gira entorno a los temores del mismo protagonista, la historia del caso no parece muy consistente. Y de nuevo creo que esto tiene que ver con la no-romantización de la profesión del detective, que puede presentarse como llena de adrenalina y momentos exagerados, por lo que no es algo malo o falto de sentido, esto tiene que ver con mi propio disfrute.
El final fue un poco extraño y un tanto conveniente, tanto por el rescate de Belascorán gracias a la chica de la cola de caballo como el qué pasó con los que querían al antagonista, no termina de responder preguntas básicas.
Tiene unos buenos tintes de humor-negro mexicano, y un contexto que, si bien es poco explorado, es muy interesante.
Y aunque no puedo decir que me gustara Héctor Belascoarán o su autor Paco Taibo II, si quiero seguir leyendo más del personaje, sobre todo de sus libros anteriores. Quiero conocer al detective antes del trauma y ver como sucede esta transición.
Esta es una de las pocas veces en las que se habla de cómo una situación derivada de una profesión que en la ficción puede llegar a romantizarse si se lleva a la realidad es mucho más intensa y por tanto traumática. El temor a la muerte, al dolor y la paranoia.
A pesar de ello no diría que yo congenié con la manera de escribir del autor, a mi gusto fue una lectura bastante lenta con poco ritmo, si bien el argumento siempre gira entorno a los temores del mismo protagonista, la historia del caso no parece muy consistente. Y de nuevo creo que esto tiene que ver con la no-romantización de la profesión del detective, que puede presentarse como llena de adrenalina y momentos exagerados, por lo que no es algo malo o falto de sentido, esto tiene que ver con mi propio disfrute.
El final fue un poco extraño y un tanto conveniente, tanto por el rescate de Belascorán gracias a la chica de la cola de caballo como el qué pasó con los que querían al antagonista, no termina de responder preguntas básicas.
Tiene unos buenos tintes de humor-negro mexicano, y un contexto que, si bien es poco explorado, es muy interesante.
Y aunque no puedo decir que me gustara Héctor Belascoarán o su autor Paco Taibo II, si quiero seguir leyendo más del personaje, sobre todo de sus libros anteriores. Quiero conocer al detective antes del trauma y ver como sucede esta transición.
December 1, 2022
Así, sin darme cuenta he terminado la quinta novela de la serie del detective mexicano Héctor Belascarán Shayne. "Regreso a la misma ciudad y bajo la lluvia" es el nombre de esta maravilla. En esta ocasión Héctor al que dejamos muerto o mejor dicho medio muerto tras la balacera final en la anterior entrega de la serie regresa al DF después de ausentarse de la ciudad para recuperarse de sus heridas. Pero regresa pensando en la muerte, se vuelve más filosófico, más meditabundo, regresa en definitiva con miedo. Si, nuestro detective tuerto tiene el miedo metido en el cuerpo, pensando en la muerte, en cuantas veces se muere uno en la vida. Pero de todo eso le rescata un nuevo caso que viene de improviso de parte de una azafata que quiere que ponga ante la justicia al asesino de su hermana, un cubano miembro de la CIA con un pasado oscuro que incluye el haber cortado las manos al Che. Así poco a poco, Héctor se ve envuelto en un caso diferente, y es que el miedo es mal compañero de viaje.
En fin, una novela escrita de forma ágil y que no da tregua al lector, con mucho humor negro en una ciudad envuelta en esa bruma que llaman Smug, con lluvia y con una corrupción que campa a sus anchas en todo el país. Gracias Paco Ignacio Taibó II por otra gran lectura.
En fin, una novela escrita de forma ágil y que no da tregua al lector, con mucho humor negro en una ciudad envuelta en esa bruma que llaman Smug, con lluvia y con una corrupción que campa a sus anchas en todo el país. Gracias Paco Ignacio Taibó II por otra gran lectura.
May 2, 2024
El libro anterior me había gustado mucho y me parecía el mejor de la saga hasta ese momento. Este no le gana pero continúa muy fuerte.
Se siente muy mexicano, la historia aunque parece rebuscada como suele ser en las novelas de este género, en realidad no lo es y para el final todo queda explicado.
Me gusta que bebe de los acontecimientos sociales y políticos reales de Mexico de esa época. También lo hizo en el libro anterior y me agrada que lo continúe.
Los personajes añadidos a esta saga son pocos, pero son entrañables y tristemente los personajes usuales no aparecen mucho, la trama entera la sostiene Belascoaran y funciona muy bien.
Sobre el final del libro anterior, se explica al final de este, pero no es mucha explicación en sí. Los fans pidieron más historias de Belascoaran y el autor las concedió, no hay mucho más ahí, pero si las demás son de la calidad de esta, no hay ningún problema.
Se siente muy mexicano, la historia aunque parece rebuscada como suele ser en las novelas de este género, en realidad no lo es y para el final todo queda explicado.
Me gusta que bebe de los acontecimientos sociales y políticos reales de Mexico de esa época. También lo hizo en el libro anterior y me agrada que lo continúe.
Los personajes añadidos a esta saga son pocos, pero son entrañables y tristemente los personajes usuales no aparecen mucho, la trama entera la sostiene Belascoaran y funciona muy bien.
Sobre el final del libro anterior, se explica al final de este, pero no es mucha explicación en sí. Los fans pidieron más historias de Belascoaran y el autor las concedió, no hay mucho más ahí, pero si las demás son de la calidad de esta, no hay ningún problema.
August 22, 2025
Paco Taibo II is a very distinctive writer, leftist intellectual and historian. His detective novels are in one sense classic hard boiled detective fiction set in the most interesting city in the world imo, Mexico City. What makes his novels stand out is the magical realism, dark humor and the absurd mixed in with the crime fiction. This novel is kind of like a fever dream, with the main character Hector Belascoran Shayne having died in the last novel. There is no explanation of his resurrection, which plays into the magical realist, dreamy sense of unease that the protagonist carries with him throughout the book. Recommended if you like one or two of the following: detective novels, crime fiction, mexican culture and history, leftist philosophy, magical realism. Would love to re read in the original spanish someday.
February 5, 2018
Chapucero, aficionado, improvisado, errático y catastrófico, así es Belascoarán Shayne en su regreso triunfal de la tierra de los muertos. se trata de una epopeya entre tiros, cubanos, contras nicaragüenses, estudiantes, cardenistas y trasvestis. No culpo a los lectores zacatecanos, la verdad es que a mí también me gustaría que la saga del detective menos profesional y más salvaje de todos se prolongara eternamente, de hecho ya comienzo a tener miedo del inevitable final de la serie que seguramente me postrará como si fuera peste bubónica.
March 9, 2020
Regreso a la misma ciudad
Gran spoiler si no has leído el anterior.
-
*
+
*
-
+
*
+
*
Cual Sherlock, Belascoaran aparece vivo, y le llega un caso, donde en teoría debe perseguir a un esposo golpeador para tratar de agarrarlo en una movida chueca, pero termina involucrado en una operación mucho mayor, involucrando .
Lo que sí, tanto esperar el asalto con Mariachis, y te lo cuentan tan express que se le pierde el gusto.
3star
Gran spoiler si no has leído el anterior.
-
*
+
*
-
+
*
+
*
Cual Sherlock, Belascoaran aparece vivo, y le llega un caso, donde en teoría debe perseguir a un esposo golpeador para tratar de agarrarlo en una movida chueca, pero termina involucrado en una operación mucho mayor, involucrando .
Lo que sí, tanto esperar el asalto con Mariachis, y te lo cuentan tan express que se le pierde el gusto.
3star
July 14, 2022
Para ser el primer libro que leo de este detective (curiosa elección por mi parte), me pareció bastante interesante. Es un libro corto pero que se siente como toda una odisea, disfrutable a más no poder y una opción muy recomendable si eres gustoso de los detectives, bebedores empedernidos y al más puro estilo de Philip Marlow. Altamente recomendable. 8/10
September 11, 2025
Paco Taibo, not just one of my favorite noir authors, one of my favorite people ever. He makes writing seem so effortless- like anyone could do it. I think my favorite thing is that he always interweaves humor, politics, and the Latin American reality into a genre novel. I just wish I could read more noir from him!
June 23, 2025
Αργησα πολύ να τον διαβάσω τον Τάιμπο γιατι δεν ειμαι της νοτιοαμερικάνικης λογοτεχνίας, αλλά έχασα τόσα πολύτιμα χρόνια! Έχει γλώσσα, έχει ιδέες, έχει τρέλα, εχει γνώσεις, έχει πρόσωπα, ειναι απολαυστικός
July 21, 2025
Είναι το πρώτο βιβλίο του Paco Ignacio Taibo II που διαβάζω και ομολογώ ότι βαρέθηκα αφόρητα. Ούτε η αστυνομική ιστορία είχε συνοχή ή λογική, ούτε διέκρινα κάποιον αξιόλογο κοινωνικό ή πολιτικό σχολιασμό.
June 29, 2024
Maravillosa
August 24, 2024
A captivating and quirky PI novel. A must read.
August 20, 2025
Είναι τόσο ωραίος τύπος ο Έκτορ Μπελασκοαράν Σάϋν, όσο και η σουρεαλιστική γραφή του Paco Ignacio Taibo II.
Και η σκηνή με τους μαριάτσι στο τέλος εκπληκτική !
4-/5
Και η σκηνή με τους μαριάτσι στο τέλος εκπληκτική !
4-/5
Displaying 1 - 30 of 42 reviews