What do you think?
Rate this book
L'âge de nylon #1
Τριαντάφυλλα επί πιστώσει
Η Μαρτίν είναι όμορφη, αξιαγάπητη, αλλά μεγαλώνει σε άθλιες οικογενειακές συνθήκες, σε μια φτωχή πόλη. Φεύγει για το λαμπερό Παρίσι, όπου βρίσκει μια δουλειά μανικιουρίστα. Ο Ντανιέλ, καλλιεργητής τριαντάφυλλων στην επαρχία τους, είναι μια ακόμα υπόσχεση ευτυχίας. Ερωτεύονται με πάθος, αλλά τα όνειρά τους ακολουθούν διαφορετικές τροχιές.
Η Έλσα Τριολέ (1896-1970), η πρώτη γυναίκα που τιμήθηκε με το βραβείο Goncourt (1944), μούσα και σύζυγος του Λουί Αραγκόν, φίλη των Μαγιακόφσκι, Γκόρκι, Παστερνάκ, Μπρετόν, Ελιάρ, ήταν ενεργό μέλος των προοδευτικών κινημάτων των αρχών του 20ού αιώνα στη Γαλλία και της Αντίστασης στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το "Τριαντάφυλλα επί πιστώσει" δεν είναι απλώς η ιστορία ενός έρωτα, αλλά έντονη κριτική της καταστροφικής αλλοτρίωσης μέσα στον βιομηχανικό καπιταλισμό.
Η Έλσα Τριολέ (1896-1970), η πρώτη γυναίκα που τιμήθηκε με το βραβείο Goncourt (1944), μούσα και σύζυγος του Λουί Αραγκόν, φίλη των Μαγιακόφσκι, Γκόρκι, Παστερνάκ, Μπρετόν, Ελιάρ, ήταν ενεργό μέλος των προοδευτικών κινημάτων των αρχών του 20ού αιώνα στη Γαλλία και της Αντίστασης στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το "Τριαντάφυλλα επί πιστώσει" δεν είναι απλώς η ιστορία ενός έρωτα, αλλά έντονη κριτική της καταστροφικής αλλοτρίωσης μέσα στον βιομηχανικό καπιταλισμό.
393 pages, Paperback
First published January 1, 1959
14 people are currently reading
471 people want to read
About the author
Elsa Triolet
75 books38 followersElsa Yur'evna Triolet (September 24 1896 - June 16, 1970) was a French writer.
Born Ella Kagan (Russian: Элла Каган) into a Jewish family of a lawyer and a music teacher in Moscow, she and her sister, Lilya Brik received excellent educations; they were able to speak fluent German and French and play the piano. Elsa graduated from the Moscow Institute of Architecture.
Elsa enjoyed poetry and in 1915 befriended the aspiring futurist poet and graphic artist Vladimir Mayakovsky. When she invited him home, the poet fell madly in love with her older sister Lilya, who was married to Osip Brik. Elsa was the first to translate Mayakovsky's poetry (as well as volumes of other Russian-language poetry) to French.
In 1918, at the outset of Russian Civil War, Elsa married the French cavalry officer André Triolet and emigrated to France, but for years in her letters to Lilya Elsa admitted to being heartbroken. Later she divorced Triolet.
In the early 1920s, Elsa described her visit to Tahiti in her letters to Victor Shklovsky, who subsequently showed them to Maxim Gorky. Gorky suggested that the author should consider a literary career. The 1925 book In Tahiti, written in Russian, was based on these letters.
In 1928 Elsa met French writer Louis Aragon. They married and stayed together for 42 years. She influenced Aragon to join the French Communist Party. Triolet and Aragon fought in the French Resistance.
In 1944 Triolet was the first woman to be awarded the Prix Goncourt.
She died, aged 73, in Moulin de Villeneuve, Saint-Arnoult-en-Yvelines, France of a heart attack.
In 2010, La Poste, the French post office, issued three stamps honoring Triolet.
Born Ella Kagan (Russian: Элла Каган) into a Jewish family of a lawyer and a music teacher in Moscow, she and her sister, Lilya Brik received excellent educations; they were able to speak fluent German and French and play the piano. Elsa graduated from the Moscow Institute of Architecture.
Elsa enjoyed poetry and in 1915 befriended the aspiring futurist poet and graphic artist Vladimir Mayakovsky. When she invited him home, the poet fell madly in love with her older sister Lilya, who was married to Osip Brik. Elsa was the first to translate Mayakovsky's poetry (as well as volumes of other Russian-language poetry) to French.
In 1918, at the outset of Russian Civil War, Elsa married the French cavalry officer André Triolet and emigrated to France, but for years in her letters to Lilya Elsa admitted to being heartbroken. Later she divorced Triolet.
In the early 1920s, Elsa described her visit to Tahiti in her letters to Victor Shklovsky, who subsequently showed them to Maxim Gorky. Gorky suggested that the author should consider a literary career. The 1925 book In Tahiti, written in Russian, was based on these letters.
In 1928 Elsa met French writer Louis Aragon. They married and stayed together for 42 years. She influenced Aragon to join the French Communist Party. Triolet and Aragon fought in the French Resistance.
In 1944 Triolet was the first woman to be awarded the Prix Goncourt.
She died, aged 73, in Moulin de Villeneuve, Saint-Arnoult-en-Yvelines, France of a heart attack.
In 2010, La Poste, the French post office, issued three stamps honoring Triolet.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 51 reviews
March 11, 2025
Tellement beau 🩵
Read
May 1, 2023Quelle histoire ! Les miroirs, les ambiances, la psychologie de cette Martine et les dénonciations à peine voilées de l'autrice. C'est facile à lire, c'est tragique, c'est d'un vrai ! Ce portrait de femme est une réussite !
February 8, 2024
«Ξαφνικά μέσα στο δωμάτιο ξεπήδησε ένα πελώριο μαύρο πουλί. Χτυπιόταν, έπεφτε πάνω στους τοίχους, αναποδογύριζε με τα φτερά του τα έπιπλα, τα αντικείμενα, λαβωνόταν.. Όχι πουλί, νυχτερίδα!»
Κάποιοι από εσάς θα ξέρετε τη λογοτεχνική μανία να πηδάς σαν τον κούνελο της Αλίκης από το ένα συγγραφικό δαιμόνιο στο άλλο. Εδώ τα πράγματα εξελίχθηκαν ως εξής: Διάβασα το Zoo: Γράμματα όχι για την αγάπη του Victor Shklovsky, το οποίο είναι μια λογοτεχνική αυτοπεριγραφή του έρωτα του Shklovsky για την Τριολέ. Όσο πιο πολύ διάβαζα για την τιμωρία που του είχε θέσει (να μην της γράφει για την αγάπη του), για τα γάντια της, τις βόλτες της στο θέατρο και όλη τη γοητεία της, αποφάσισα πως ήθελα κι εγώ να την μάθω. Έτσι βρήκα την εξαντλημένη έκδοση του Εραστές της Αβινιόν, το οποίο δεν με ακούμπησε και σήμερα μπόρεσα να δω πίσω από την κουρτίνα: κάτι μικρό από το όλον που έβλεπε ο Shklovsky.
Με σύγχρονους όρους, Daniel was a Donousa camping boy, Martin was an ig worthy hotel girl. Daniel was a tsipouradiko and rebetika boy, Martin was a Kolonaki early mimozes girl. Αυτό το είχα σημειώσει γελώντας στην αρχή, όταν οι πρώτες σελίδες με κούραζαν, όπως και πολλά αποσιωπητικά, οι αυτοαποκαλύψεις της Έλσας ως αμήχανο distancing, η απορία για το χωριό Ρ., η παιδικότητα της Μαρτίν παρά την ενηλικίωση και φυσικά η ασυμβατότητα του ζευγαριού που η Έλσα ένωσε ως άδικη και σαδιστική Δημιουργός, πλάθοντας έναν Αδάμ και μια Εύα που παρά τον εφηβικό ασχημάτιστο έρωτα της εμφάνισης, δεν έχουν τίποτα άλλο να τους ενώνει, πέρα από άγουρες φαντασιώσεις για το μέλλον, ο καθένας χώρια.
Η Μαρτίν έρχεται από μια επαρχιώτική παράγκα – εφιάλτη, με σάπια άχυρα και αρουραίους και ο Ντανιέλ από το επαρχιώτικό όνειρο της καλλιέργειας τριαντάφυλλου, δοξάζοντας την οικογενειακή, ευωδιαστή πορεία. Η Μαρτίν καταλήγει στο Παρίσι και ο σύζυγός της αρνείται να ακολουθήσει, αφοσιωμένος στο να βρει την τέλεια τριανταφυλλένια υβριδική νότα, ενώ η Μαρτίν αφήνεται στα αγαπημένα της υλικά αγαθά, επί πιστώσει. Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου ενώ προχωράει γρήγορα, προχωράει χωρίς χαρά, μιας και ο αναγνώστης αναγκάζεται να βλέπει αυτή τη βασανιστική, παγερή, γκριζωπή απόσταση ανάμεσα στο ζευγάρι. Η Μαρτίν θέλει τον Ντανιέλ Ντονέλ με το χαριτωμένο όνομα, ως αρχιτέκτονα τοπίων, μακριά από τα χώματα της φάρμας και ο Ντανιέλ έκρινε τη Μαρτίν ως επιφανειακή μικροαστή, μέχρι που αρχίζει να τη βιώνει ως άγριο ζώο παγιδευμένο στα πλαστικά υλικά, παραιτημένος πλέον από την ιδέα πως είναι μια καλοπροαίρετη επαρχιωτοπούλα που αφού τελειώσει με τα νάζια της στο Παρίσι θα τον ακολουθήσει πίσω σε μια φάρμα χωρίς τουαλέτα και χωρίς τις υπόλοιπες πολυτέλειες του 20ου αιώνα.
- Σου αρέσει το σπίτι μου Μαρτίν;
- Μου αρέσεις εσύ.
Μέχρι που οι εκατό τελευταίες σελίδες φέρνουν την αποκάλυψη για τη Μαρτίν-χαμένη-μέσα-στο-δάσος, μια μαύρη κλέφτρα καρακάξα, και είναι πραγματικά συγκλονιστικές.
Κάποιοι από εσάς θα ξέρετε τη λογοτεχνική μανία να πηδάς σαν τον κούνελο της Αλίκης από το ένα συγγραφικό δαιμόνιο στο άλλο. Εδώ τα πράγματα εξελίχθηκαν ως εξής: Διάβασα το Zoo: Γράμματα όχι για την αγάπη του Victor Shklovsky, το οποίο είναι μια λογοτεχνική αυτοπεριγραφή του έρωτα του Shklovsky για την Τριολέ. Όσο πιο πολύ διάβαζα για την τιμωρία που του είχε θέσει (να μην της γράφει για την αγάπη του), για τα γάντια της, τις βόλτες της στο θέατρο και όλη τη γοητεία της, αποφάσισα πως ήθελα κι εγώ να την μάθω. Έτσι βρήκα την εξαντλημένη έκδοση του Εραστές της Αβινιόν, το οποίο δεν με ακούμπησε και σήμερα μπόρεσα να δω πίσω από την κουρτίνα: κάτι μικρό από το όλον που έβλεπε ο Shklovsky.
Με σύγχρονους όρους, Daniel was a Donousa camping boy, Martin was an ig worthy hotel girl. Daniel was a tsipouradiko and rebetika boy, Martin was a Kolonaki early mimozes girl. Αυτό το είχα σημειώσει γελώντας στην αρχή, όταν οι πρώτες σελίδες με κούραζαν, όπως και πολλά αποσιωπητικά, οι αυτοαποκαλύψεις της Έλσας ως αμήχανο distancing, η απορία για το χωριό Ρ., η παιδικότητα της Μαρτίν παρά την ενηλικίωση και φυσικά η ασυμβατότητα του ζευγαριού που η Έλσα ένωσε ως άδικη και σαδιστική Δημιουργός, πλάθοντας έναν Αδάμ και μια Εύα που παρά τον εφηβικό ασχημάτιστο έρωτα της εμφάνισης, δεν έχουν τίποτα άλλο να τους ενώνει, πέρα από άγουρες φαντασιώσεις για το μέλλον, ο καθένας χώρια.
Η Μαρτίν έρχεται από μια επαρχιώτική παράγκα – εφιάλτη, με σάπια άχυρα και αρουραίους και ο Ντανιέλ από το επαρχιώτικό όνειρο της καλλιέργειας τριαντάφυλλου, δοξάζοντας την οικογενειακή, ευωδιαστή πορεία. Η Μαρτίν καταλήγει στο Παρίσι και ο σύζυγός της αρνείται να ακολουθήσει, αφοσιωμένος στο να βρει την τέλεια τριανταφυλλένια υβριδική νότα, ενώ η Μαρτίν αφήνεται στα αγαπημένα της υλικά αγαθά, επί πιστώσει. Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου ενώ προχωράει γρήγορα, προχωράει χωρίς χαρά, μιας και ο αναγνώστης αναγκάζεται να βλέπει αυτή τη βασανιστική, παγερή, γκριζωπή απόσταση ανάμεσα στο ζευγάρι. Η Μαρτίν θέλει τον Ντανιέλ Ντονέλ με το χαριτωμένο όνομα, ως αρχιτέκτονα τοπίων, μακριά από τα χώματα της φάρμας και ο Ντανιέλ έκρινε τη Μαρτίν ως επιφανειακή μικροαστή, μέχρι που αρχίζει να τη βιώνει ως άγριο ζώο παγιδευμένο στα πλαστικά υλικά, παραιτημένος πλέον από την ιδέα πως είναι μια καλοπροαίρετη επαρχιωτοπούλα που αφού τελειώσει με τα νάζια της στο Παρίσι θα τον ακολουθήσει πίσω σε μια φάρμα χωρίς τουαλέτα και χωρίς τις υπόλοιπες πολυτέλειες του 20ου αιώνα.
- Σου αρέσει το σπίτι μου Μαρτίν;
- Μου αρέσεις εσύ.
Μέχρι που οι εκατό τελευταίες σελίδες φέρνουν την αποκάλυψη για τη Μαρτίν-χαμένη-μέσα-στο-δάσος, μια μαύρη κλέφτρα καρακάξα, και είναι πραγματικά συγκλονιστικές.
September 25, 2023
Η Μαρτίν, μεγαλώνει σε ένα χωριό της γαλλικής επαρχίας, κάτω από δύσκολες συνθήκες. Είναι η μόνη που θέλει να ξεφύγει από εκεί και ονειρεύεται μια ζωή στο Παρίσι. Το άλλο της όνειρο είναι ο Ντανιέλ, καλλιεργητής τριαντάφυλλων. Η δίψα που έχει για τη ζωή κι η φιλία της με τη Σεσίλ, της επιτρέπουν να πραγματοποιήσει το όνειρο του Παρισιού. Βρίσκει δουλειά ως μανικιουρίστα, περιποιείται τον εαυτό της κι η ευτυχία της ολοκληρώνεται όταν επιτέλους συναντά τον Ντανιέλ. Βουτά σε αυτή τη σχέση γιατί για εκείνη υπήρχε πάντα μόνο εκείνος. Παντρεύονται κι είναι ευτυχισμένοι, αλλά ο καθένας έχει το δικό του όνειρο. Και το όνειρο του Ντανιέλ, επιβάλλει σχεδόν την επιστροφή στο πατρικό αγρόκτημα, κάτι που η Μαρτίν δεν θέλει.
Σε αυτό το πρώτο βιβλίο της συγγραφέως που μεταφράζεται στη χώρα μας, βλέπουμε τη ζωή στη Γαλλία μετά το τέλος του ΒΠΠ. Μέσω της Μαρτίν και του Ντανιέλ, δεν βλέπουμε μόνο την εξέλιξη μιας ρομαντικής ιστορίας, αλλά και το πόσο διαφορετικά επηρέασε η τεχνολογική εξέλιξη και η έκρηξη του καταναλωτισμού τους ανθρώπους. Η Μαρτίν, από φτωχή χωριατοπούλα, μεταμορφώνεται σε κορίτσι της πόλης, που την ελκύουν τα όμορφα πράγματα και θέλει να τα αποκτήσει με κάθε κόστος. Με τη μέθοδο της πίστωσης και των δόσεων, αποκτά ότι επιθυμεί και δουλεύει σαν το σκυλί προσπαθώντας να τα αποπληρώσει. Ο Ντανιέλ που ανήκει σε οικογένεια με μακριά παράδοση στην καλλιέργεια τριαντάφυλλων, επικεντρώνεται στην επιστήμη και στην εξέλιξη της και δεν αναλώνεται στην απόκτηση αγαθών.
'....πόσα λίγα πράγματα χρειαζόμαστε στ'αλήθεια....Πως φορτώνουμε τη ζωή με άχρηστα αντικείμενα...."
Σε αυτό το πρώτο βιβλίο της συγγραφέως που μεταφράζεται στη χώρα μας, βλέπουμε τη ζωή στη Γαλλία μετά το τέλος του ΒΠΠ. Μέσω της Μαρτίν και του Ντανιέλ, δεν βλέπουμε μόνο την εξέλιξη μιας ρομαντικής ιστορίας, αλλά και το πόσο διαφορετικά επηρέασε η τεχνολογική εξέλιξη και η έκρηξη του καταναλωτισμού τους ανθρώπους. Η Μαρτίν, από φτωχή χωριατοπούλα, μεταμορφώνεται σε κορίτσι της πόλης, που την ελκύουν τα όμορφα πράγματα και θέλει να τα αποκτήσει με κάθε κόστος. Με τη μέθοδο της πίστωσης και των δόσεων, αποκτά ότι επιθυμεί και δουλεύει σαν το σκυλί προσπαθώντας να τα αποπληρώσει. Ο Ντανιέλ που ανήκει σε οικογένεια με μακριά παράδοση στην καλλιέργεια τριαντάφυλλων, επικεντρώνεται στην επιστήμη και στην εξέλιξη της και δεν αναλώνεται στην απόκτηση αγαθών.
'....πόσα λίγα πράγματα χρειαζόμαστε στ'αλήθεια....Πως φορτώνουμε τη ζωή με άχρηστα αντικείμενα...."
April 7, 2021
L'idée d'un roman de la société de consommation pourrait paraître un rien éculée, si ce n'est carrément cliché. Il en va de même avec un personnage féminin prisonnier de son foyer, des apparences : vu, vu et revu me dira-t-on, et on n'aurait pas tort en soi, si ce n'est qu'on parle ici de Roses à crédit, un roman aux thématiques certes devenues bien plus fréquemment analysées par la suite, mais dont le propos était encore formidablement précurseur à l'époque, dont l'ironie et le cynisme constant en font un texte toujours aussi captivant, et dont l'apparente simplicité cache un récit toujours aussi vif et piquant de nos jours.
Roses à crédit suit le fil de l'existence de Martine, petite fille puis jeune femme élevée dans une certaine précarité, petit à petit introduite (mais de loin) à un monde de confort et d'immédiateté qui, bien au-delà d'une simple convoitise, lui inspire une espèce de révérence quasi-religieuse. Très vite, au fur et à mesure de sa longue éducation mercantile, Martine aiguise ses ambitions, et laisse même sa soif de possessions devenir la condition nécessaire à son épanouissement personnel. Tout, il lui faut tout, elle qui n'a rien eu et ne jouit encore que de si peu, des meubles, parfums, vêtements, crèmes et vernis, tout, elle aura tout, puisque ça lui est permis, entre crédits à la consommation, emprunts plus ou moins formalisés, promotions et paiements fractionnés, alors elle ne se prive de rien, tout est trop beau pour elle mais elle s'en moque bien puisqu'on le lui vend quand même : twin-set, mobilier, cocotte-minute et machine à laver, pourquoi pas robot ménager tant qu'on y est, la vie devient combinaison magique faite de rouages mécaniques et de bibelots qui s'imbriquent, et Martine, au milieu de cet amoncellement de choses qui ne lui appartiennent qu'en théorie, elle devient franchement extatique.
C'est sans compter sur la petite rengaine de la dette, chanson sournoise au refrain crescendo qu'on ne reconnaît que trop tard. Très vite, Martine sombre, écope comme elle peut mais finit toujours par replonger à coups de petites avances et autres combines improvisées. Elsa Triolet donne à son héroïne un regard agressif, plastique, ultrasensoriel, une espèce de sensibilité ultime à la couleur, à la forme, à la valeur de ce qui l'entoure, et le texte devient à cet égard assez hypnotique, pour ne pas dire carrément vertigineux.
"Sur le papier glacé, lisse, net, les images, les femmes, les détails étaient sans défauts. Or, dans la vie réelle, Martine voyait surtout les défauts... Dans cette forêt, par exemple, elle voyait les feuilles trouées par la vermine, les champignons gluants, véreux, elle voyait les tas de terre du passage des taupes, le flan mort d'un arbre déjà attaqué par le pivert... Elle voyait tout ce qui était malade, mort, pourri. La nature était sans vernis, elle n'était pas sur papier glacé, et Martine le lui reprochait."
L'histoire reste marquée par une certaine simplicité, un côté "tragédie des temps modernes" à l'issue facile à deviner et à la dégringolade plutôt classique, mais qui garde à chaque instant quelque chose d'hypnotique, de magnétique, tant on est effaré par les errements de Martine, en même temps troublé par l'envie malsaine qu'on a de la voir aller au bout de son obsession, et enfin presque irrité par les réflexions de son mari Daniel, homme pragmatique, raisonnable et rigoureux qui se désole de la voir se corrompre ainsi, et voudrait la voir renoncer à tous ses colifichets. On sait bien qu'il a raison, bien sûr, mais voilà, l'autrice parvient à remuer nos propres pulsions mercantiles, et on a bien du mal à lutter contre cet appétit capitaliste qui nous donne envie malgré nous de voir comment Martine s'apprête à être terrassée par sa fièvre acheteuse.
"Que pouvait-il contre l'idéal électro-ménager de Martine ? C'était une sauvage devant les babioles brillantes. Elle adorait le confort moderne comme une païenne, et on lui avait donné le crédit, anneau magique des contes de fées que l'on frotte pour faire apparaître le démon à votre service. Oui, mais le démon qui aurait dû servir Martine l'avait asservie. Crédit malin, enchantement des facilités qui comble les désirs, crédit tout puissant, petite semaine magicienne, providence et esclavage. Daniel se sentait battu, bêtement battu par des objets. Sa Martine-perdue-dans-les-bois convoitait follement un cosy-corner."
Si l'intrigue est parfois un peu simple, sa prose en elle-même est franchement convaincante, assez simple mais d'une efficacité fulgurante, avec un mélange très troublant de douceur et de cruauté, des piques d'autant plus brutales que maquillées en narration fleurie. Le récit arrive toujours assez bien à jongler entre cynisme et naïveté affectée, pour un résultat vraiment marquant, à mi-chemin entre l'instantané d'une époque révolue, le documentaire acide et aiguisé, la romance légère et le conte de fées déréglé. On y frissonne, on s'y étourdit, on y vit agacement, tendresse et amertume, et on en sort comme plongé dans une espèce de gueule de bois post-shopping, avec un vague sentiment de honte un peu satisfaite et franchement pas reluisante, et une certaine envie de se plonger dans la méthode de Marie Kondo et autres théories minimalistes. C'est franchement réussi, et ça mérite votre attention à n'en pas douter.
https://mademoisellebouquine.blogspot...
Roses à crédit suit le fil de l'existence de Martine, petite fille puis jeune femme élevée dans une certaine précarité, petit à petit introduite (mais de loin) à un monde de confort et d'immédiateté qui, bien au-delà d'une simple convoitise, lui inspire une espèce de révérence quasi-religieuse. Très vite, au fur et à mesure de sa longue éducation mercantile, Martine aiguise ses ambitions, et laisse même sa soif de possessions devenir la condition nécessaire à son épanouissement personnel. Tout, il lui faut tout, elle qui n'a rien eu et ne jouit encore que de si peu, des meubles, parfums, vêtements, crèmes et vernis, tout, elle aura tout, puisque ça lui est permis, entre crédits à la consommation, emprunts plus ou moins formalisés, promotions et paiements fractionnés, alors elle ne se prive de rien, tout est trop beau pour elle mais elle s'en moque bien puisqu'on le lui vend quand même : twin-set, mobilier, cocotte-minute et machine à laver, pourquoi pas robot ménager tant qu'on y est, la vie devient combinaison magique faite de rouages mécaniques et de bibelots qui s'imbriquent, et Martine, au milieu de cet amoncellement de choses qui ne lui appartiennent qu'en théorie, elle devient franchement extatique.
C'est sans compter sur la petite rengaine de la dette, chanson sournoise au refrain crescendo qu'on ne reconnaît que trop tard. Très vite, Martine sombre, écope comme elle peut mais finit toujours par replonger à coups de petites avances et autres combines improvisées. Elsa Triolet donne à son héroïne un regard agressif, plastique, ultrasensoriel, une espèce de sensibilité ultime à la couleur, à la forme, à la valeur de ce qui l'entoure, et le texte devient à cet égard assez hypnotique, pour ne pas dire carrément vertigineux.
"Sur le papier glacé, lisse, net, les images, les femmes, les détails étaient sans défauts. Or, dans la vie réelle, Martine voyait surtout les défauts... Dans cette forêt, par exemple, elle voyait les feuilles trouées par la vermine, les champignons gluants, véreux, elle voyait les tas de terre du passage des taupes, le flan mort d'un arbre déjà attaqué par le pivert... Elle voyait tout ce qui était malade, mort, pourri. La nature était sans vernis, elle n'était pas sur papier glacé, et Martine le lui reprochait."
L'histoire reste marquée par une certaine simplicité, un côté "tragédie des temps modernes" à l'issue facile à deviner et à la dégringolade plutôt classique, mais qui garde à chaque instant quelque chose d'hypnotique, de magnétique, tant on est effaré par les errements de Martine, en même temps troublé par l'envie malsaine qu'on a de la voir aller au bout de son obsession, et enfin presque irrité par les réflexions de son mari Daniel, homme pragmatique, raisonnable et rigoureux qui se désole de la voir se corrompre ainsi, et voudrait la voir renoncer à tous ses colifichets. On sait bien qu'il a raison, bien sûr, mais voilà, l'autrice parvient à remuer nos propres pulsions mercantiles, et on a bien du mal à lutter contre cet appétit capitaliste qui nous donne envie malgré nous de voir comment Martine s'apprête à être terrassée par sa fièvre acheteuse.
"Que pouvait-il contre l'idéal électro-ménager de Martine ? C'était une sauvage devant les babioles brillantes. Elle adorait le confort moderne comme une païenne, et on lui avait donné le crédit, anneau magique des contes de fées que l'on frotte pour faire apparaître le démon à votre service. Oui, mais le démon qui aurait dû servir Martine l'avait asservie. Crédit malin, enchantement des facilités qui comble les désirs, crédit tout puissant, petite semaine magicienne, providence et esclavage. Daniel se sentait battu, bêtement battu par des objets. Sa Martine-perdue-dans-les-bois convoitait follement un cosy-corner."
Si l'intrigue est parfois un peu simple, sa prose en elle-même est franchement convaincante, assez simple mais d'une efficacité fulgurante, avec un mélange très troublant de douceur et de cruauté, des piques d'autant plus brutales que maquillées en narration fleurie. Le récit arrive toujours assez bien à jongler entre cynisme et naïveté affectée, pour un résultat vraiment marquant, à mi-chemin entre l'instantané d'une époque révolue, le documentaire acide et aiguisé, la romance légère et le conte de fées déréglé. On y frissonne, on s'y étourdit, on y vit agacement, tendresse et amertume, et on en sort comme plongé dans une espèce de gueule de bois post-shopping, avec un vague sentiment de honte un peu satisfaite et franchement pas reluisante, et une certaine envie de se plonger dans la méthode de Marie Kondo et autres théories minimalistes. C'est franchement réussi, et ça mérite votre attention à n'en pas douter.
https://mademoisellebouquine.blogspot...
August 21, 2023
Αν και η Έλσα Τριολέ ήταν η πρώτη γυναίκα που κέρδισε το βραβείο Γκονκούρ το 1944 κι έζησε μια καθ’ όλα μυθιστορηματική ζωή που έγινε αντικείμενο δύο ντοκιμαντέρ (ένα εκ των οποίων από την Ανιές Βαρντά), το Τριαντάφυλλα Επί Πιστώσει είναι το πρώτο μυθιστόρημά της που μεταφράζεται στα ελληνικά και κυκλοφόρησε μόλις φέτος, αποτελώντας μια ιδανική ευκαιρία για τη γνωριμία με το έργο της γυναίκας που υπήρξε επί τέσσερις δεκαετίες σύντροφος του Λουί Αραγκόν και χάραξε τη δική της πορεία στο χώρο της γαλλικής λογοτεχνίας.
Πρώτο μέρος της τριλογίας για την «Εποχή του Νάιλον», όπως χαρακτήρισε τα χρόνια της οικονομικής ανάκαμψης της Γαλλίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η συγγραφέας, το βιβλίο καλύπτει τη ζωή της κεντρικής ηρωίδας Μαρτίν από τα άθλια παιδικά κι εφηβικά χρόνια σε μια τρώγλη στα περίχωρα μιας επαρχιακής κωμόπολης μέχρι την απόδραση στο Παρίσι, τον έρωτα με τον Ντανιέλ, γόνο μιας πλούσιας οικογένειας καλλιεργητών τριαντάφυλλων, τις απόπειρες χειραφέτησης και αυτοπροσδιορισμού, τον εθισμό στην καταναλωτική μανία της εποχής, τη μοναξιά και την κατάρρευση.
Η Τριολέ υπήρξε ενεργό μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας, φεμινίστρια και ιδρυτικό μέλος Εθνικής Επιτροπής Συγγραφέων κι αυτό γίνεται έκδηλο με την ανάγνωση του βιβλίου, ένα εντυπωσιακό και αποκαλυπτικό ψυχογράφημα μιας γυναίκας που γίνεται σύμβολο, έρμαιο και θύμα της εποχής της στην προσπάθεια της να αυτονομηθεί και να ορίσει η ίδια τη μοίρα της.
Η μεταπολεμική φτώχεια της αγροτικής επαρχίας σε αντίστιξη με την εσωτερική μετανάστευση στην ραγδαία αναπτυσσόμενη μητρόπολη, η μετάβαση από το εμπειρικό μοντέλο της παραδοσιακής οικογενειακής επιχείρησης στην επιστημονική εξειδίκευση ακόμα και στο χώρο της ανθοκομίας, η ψευδαίσθηση της διεξόδου από τους περιορισμούς μιας ταξικής κοινωνίας που εξακολουθεί να διαιωνίζει τις ανισότητες, η επίπλαστη ευμάρεια ενός βιομηχανικού καπιταλισμού που συντρίβει όσα υποσχέθηκε επί πιστώσει, αποτελούν τα κεντρικά θέματα ενός βιβλίου που ναι μεν γράφτηκε το 1959, οι προβληματισμοί του όμως αντηχούν ακόμα και στην εποχή μας.
Το φροϋδικού (και όχι μόνο) συμβολισμού φινάλε είναι πραγματικά σοκαριστικό.
Πρώτο μέρος της τριλογίας για την «Εποχή του Νάιλον», όπως χαρακτήρισε τα χρόνια της οικονομικής ανάκαμψης της Γαλλίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η συγγραφέας, το βιβλίο καλύπτει τη ζωή της κεντρικής ηρωίδας Μαρτίν από τα άθλια παιδικά κι εφηβικά χρόνια σε μια τρώγλη στα περίχωρα μιας επαρχιακής κωμόπολης μέχρι την απόδραση στο Παρίσι, τον έρωτα με τον Ντανιέλ, γόνο μιας πλούσιας οικογένειας καλλιεργητών τριαντάφυλλων, τις απόπειρες χειραφέτησης και αυτοπροσδιορισμού, τον εθισμό στην καταναλωτική μανία της εποχής, τη μοναξιά και την κατάρρευση.
Η Τριολέ υπήρξε ενεργό μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας, φεμινίστρια και ιδρυτικό μέλος Εθνικής Επιτροπής Συγγραφέων κι αυτό γίνεται έκδηλο με την ανάγνωση του βιβλίου, ένα εντυπωσιακό και αποκαλυπτικό ψυχογράφημα μιας γυναίκας που γίνεται σύμβολο, έρμαιο και θύμα της εποχής της στην προσπάθεια της να αυτονομηθεί και να ορίσει η ίδια τη μοίρα της.
Η μεταπολεμική φτώχεια της αγροτικής επαρχίας σε αντίστιξη με την εσωτερική μετανάστευση στην ραγδαία αναπτυσσόμενη μητρόπολη, η μετάβαση από το εμπειρικό μοντέλο της παραδοσιακής οικογενειακής επιχείρησης στην επιστημονική εξειδίκευση ακόμα και στο χώρο της ανθοκομίας, η ψευδαίσθηση της διεξόδου από τους περιορισμούς μιας ταξικής κοινωνίας που εξακολουθεί να διαιωνίζει τις ανισότητες, η επίπλαστη ευμάρεια ενός βιομηχανικού καπιταλισμού που συντρίβει όσα υποσχέθηκε επί πιστώσει, αποτελούν τα κεντρικά θέματα ενός βιβλίου που ναι μεν γράφτηκε το 1959, οι προβληματισμοί του όμως αντηχούν ακόμα και στην εποχή μας.
Το φροϋδικού (και όχι μόνο) συμβολισμού φινάλε είναι πραγματικά σοκαριστικό.
July 16, 2019
Un très bon livre sur le thème de la modernité et des différentes manières d'y faire face.
Le livre se penche sur l'histoire d'amour de Martine et Daniel. Elle est issue d'un milieu pauvre et n'aspire qu'à la consommation, à la possession, au contrôle absolu de tout. Même des sentiments, puisque Daniel, plus aisé, poète et scientifique à la recherche de la rose parfaite, alliant apparence moderne et senteur d'antan est tout son contraire, et pourtant, elle décide d'en faire son unique âme soeur.
La rencontre entre deux aspirations ne pourra pas se finir dans un Happy Ending, mais elle décrit parfaitement les problématiques de l'après Seconde Guerre et des débuts du consumérisme.
J'ai particulièrement apprécié que, pour une fois, on n'est pas dans un jugement des matérialistes, en rappelant à quel point ils n'ont rien compris à la vie, et que le bonheur ne se trouve pas dans l'avoir, etc.
Ici, on décrit une femme, Martine, issue d'un milieu où l'on n'a rien, où la saleté règne, et où le dégoût dirigeait sa vie. En ayant accès aux biens matériels, elle a repris le cours de sa vie, à récupéré le contrôle, a pu enfin vivre comme elle le voulait. Le matériel, c'est aussi ça. La sécurité. Mais rien n'est gratuit, et l'engrenage des emprunts et des crédits rend vite le quotidien de la jeune femme rythmé par les remboursements et les échéances.
J'ai été agréablement surprise par cette histoire, extrêmement prenante, avec des personnages très humains et finalement très contemporains.
L'écriture d'Elsa Triolet est très fluide, très belle tout en restant simple et au service de l'histoire. La trame narrative est très cohérente, avec une fin qui reste en tête et qui hante.
JE recommande, surtout si vous aimez les multiples niveaux de lecture et les livres qui dénoncent tout en restant dans la compréhension de l'humain.
Le livre se penche sur l'histoire d'amour de Martine et Daniel. Elle est issue d'un milieu pauvre et n'aspire qu'à la consommation, à la possession, au contrôle absolu de tout. Même des sentiments, puisque Daniel, plus aisé, poète et scientifique à la recherche de la rose parfaite, alliant apparence moderne et senteur d'antan est tout son contraire, et pourtant, elle décide d'en faire son unique âme soeur.
La rencontre entre deux aspirations ne pourra pas se finir dans un Happy Ending, mais elle décrit parfaitement les problématiques de l'après Seconde Guerre et des débuts du consumérisme.
J'ai particulièrement apprécié que, pour une fois, on n'est pas dans un jugement des matérialistes, en rappelant à quel point ils n'ont rien compris à la vie, et que le bonheur ne se trouve pas dans l'avoir, etc.
Ici, on décrit une femme, Martine, issue d'un milieu où l'on n'a rien, où la saleté règne, et où le dégoût dirigeait sa vie. En ayant accès aux biens matériels, elle a repris le cours de sa vie, à récupéré le contrôle, a pu enfin vivre comme elle le voulait. Le matériel, c'est aussi ça. La sécurité. Mais rien n'est gratuit, et l'engrenage des emprunts et des crédits rend vite le quotidien de la jeune femme rythmé par les remboursements et les échéances.
J'ai été agréablement surprise par cette histoire, extrêmement prenante, avec des personnages très humains et finalement très contemporains.
L'écriture d'Elsa Triolet est très fluide, très belle tout en restant simple et au service de l'histoire. La trame narrative est très cohérente, avec une fin qui reste en tête et qui hante.
JE recommande, surtout si vous aimez les multiples niveaux de lecture et les livres qui dénoncent tout en restant dans la compréhension de l'humain.
August 11, 2024
Lecture rapide et facile. Franchement on s’attend à la fin et y a pas un style exceptionnel où on se dit waouh! Mais l’histoire tient la route. En gros c’est Martine une fille qui a tout pour elle et qui habite dans une cabane avec ses parents, finalement elle s’ennuie du coup elle va habiter chez sa bestie. S’ensuit une histoire à dormir debout tout va bien dans sa vie elle épouse un gars qu’elle aime vraiment ET BAM elle commence à s’autodétruire. En vrai c’est à lire Martine elle me fait penser à Emma Bovary un peu et bizarrement le roman n’a rien à voir avec l’écume des jours mais je l’ai senti très rattaché au style de Boris Vian.
Pas vraiment une perte de temps ce bouquin
Pas vraiment une perte de temps ce bouquin
February 2, 2025
un de mes livres préférés au monde
September 25, 2025
Années 50… la France rêve nylon, frigos et crédits, mais sous les vitrines brillantes s’étouffent les bidonvilles. Dans Roses à crédit, Triolet peint Marie, jeune femme happée par l’illusion du progrès, déjà prisonnière d’un âge plastique, factice, aliénant… Le talent de Triolet est éternel…
May 11, 2022
Ay mi pequeña Martine perdida en el monte.
October 14, 2025
Проглотила за один вечер. Совершенно неожиданно прекрасная повесть/роман - внешне о мещанстве, но на самом деле об эмоциональном интеллекте, любви и одиночестве. Не хочется пересказывать, потому что сюжет достоин того, чтобы его читали.
November 30, 2021
Šausmīga grāmata. Nē, tajā nav ne zombiju, ne briesmoņu un neviens maniaks ar cirvi pakaļ neskrien. Tā ir šausmu pilna, pateicoties tās reālismam. Traģiski.
February 1, 2024
"Elle sera toujours celle qui regarde vivre les autres, sans qu'ils s'en doutent comme une voleuse. Une pie noire et voleuse."
"Je cherche un hybride qui aurait la forme, la couleur d'une rose ancienne et aurait la forme, la couleur d'une rose moderne."
"Les roses ne savent pas te faire rêver, ni absentes, ni présentes. Elles étaient toutes à toi. Des roses qui n'étaient pas à credit... Ma chérie..."
"Je cherche un hybride qui aurait la forme, la couleur d'une rose ancienne et aurait la forme, la couleur d'une rose moderne."
"Les roses ne savent pas te faire rêver, ni absentes, ni présentes. Elles étaient toutes à toi. Des roses qui n'étaient pas à credit... Ma chérie..."
January 25, 2017
დასასრული იყო რაღაც ტრაგედია!
November 12, 2023
Llegué a Rosas a crédito de Elsa Triolet gracias a mi re lectura de Mujer que sabe latín de mi querida Rosario Castellanos. Me sorprendió descubrir cuando estaba buscando dónde podía encontrar este libro, que hay una adaptación a telenovela de Cuba, eso me echo un poco para atrás y casi decido no audioleerlo. Pero que bueno que decidí darle una oportunidad, pues vale mucho la pena.
Seguimos la historia de Martin una mujer que se obsesiona tanto con Daniel (un cultivador de rosas), como con conseguir bienes materiales. En primera instancia me sorprendió tanto que ellos decidieran casarse pues literalmente no tienen nada en común, ella esta fascinada por tener una vida de lujos; pero como no tiene un nivel adquisitivo que se lo permita recurre a una de las herramientas que me parece existe desde que nacieron los sistemas monetarios, el crédito. Al principio de su noviazgo y matrimonio lo que los une es solamente la pasión y el deseo sexual que sienten el uno por el otro, peor al pasar del tiempo es evidente que eso se va enfriando y salen a resulir todas sus diferencias. De las más importantes creo yo son los estilos de vida, mientras que Martín no se ve en otra parte que no sea París, con su departamento y muebles comprados a créditos, Daniel prefiere la vida en el campo o en los laboratorios donde trabajar en sus rosas; mientras Martin se la vive trabajando para poder pagar sus múltiples deudas así como para seguir comprándose cosas como lavadora, sala, abrigos, etc. a crédito, Daniel prefiere pasar su tiempo libre leyendo, en el cine en fin instruyéndose en la cultura, en cambio ella jamás tomaba un libro.
El otro gran tema de la nova es, como su nombre lo dice, el sistema de comprar a crédito. Me parece fascinante que a pesar de que actualmente en el 2023 la mayoría de las personas tiene una tarjeta de crédito o compras a crédito como de su carro, casa, ropa, zapatos e incluso sus estudios universitarios, etc. no es un tema recurrente en la literatura, al menos en la que yo consumo. Cuando audio leía este libro estuve haciendo memoria preguntándome si ya había visto abordado el tema del crédito en otra novela; solo pude dar con "Out" de Natsuo Kirino. Es decir en mi vida lectora solo me he topado 2 veces con el tema de comprar a crédito, cuando es una realidad de mi día a día, es algo que me voló la cabeza.
Una de mis hipótesis sobre esta falta de representación de este tema, es que para muchas personas la lectura es un escape de su vida diaria, sus problemas, es algo para relajarte y desestresarte; motivo suficiente para que lxs autorx decidan activamente no abordar el crédito. La verdad es que desconozco la razón, puede que haya un montón de novelas que si hablen del crédito solo que yo no las conozco, puede que mi hipótesis tenga algo de razón, puede que sea un tema del que no se escribe mucho.
El punto no es encontrar la razón verdadera; sino ejemplificar que ante una ausencia de historias que desarrollen el cr��dito en su trama, leer Rosas a crédito es como una bocanada de aire fresco que se siente tan único, creativo, original, nuevo, vaya es de esas lecturas que me parece voy a recordar con el tiempo.
SPOLIERS SPOLIERS SPOLIERS SPOLIERS SPOLIERS SPOLIERS SPOLIERS SPOLIERS SPOLIERS
También WTF con ese final, Martín que vivió toda su vida bajo un régimen de estricta ya no limpieza sino pulcritud. Termina desfigurada de la cara por las ratas en la inmunda casucha de su infancia de la que salió huyendo siendo ella todavía una niña.
Seguimos la historia de Martin una mujer que se obsesiona tanto con Daniel (un cultivador de rosas), como con conseguir bienes materiales. En primera instancia me sorprendió tanto que ellos decidieran casarse pues literalmente no tienen nada en común, ella esta fascinada por tener una vida de lujos; pero como no tiene un nivel adquisitivo que se lo permita recurre a una de las herramientas que me parece existe desde que nacieron los sistemas monetarios, el crédito. Al principio de su noviazgo y matrimonio lo que los une es solamente la pasión y el deseo sexual que sienten el uno por el otro, peor al pasar del tiempo es evidente que eso se va enfriando y salen a resulir todas sus diferencias. De las más importantes creo yo son los estilos de vida, mientras que Martín no se ve en otra parte que no sea París, con su departamento y muebles comprados a créditos, Daniel prefiere la vida en el campo o en los laboratorios donde trabajar en sus rosas; mientras Martin se la vive trabajando para poder pagar sus múltiples deudas así como para seguir comprándose cosas como lavadora, sala, abrigos, etc. a crédito, Daniel prefiere pasar su tiempo libre leyendo, en el cine en fin instruyéndose en la cultura, en cambio ella jamás tomaba un libro.
El otro gran tema de la nova es, como su nombre lo dice, el sistema de comprar a crédito. Me parece fascinante que a pesar de que actualmente en el 2023 la mayoría de las personas tiene una tarjeta de crédito o compras a crédito como de su carro, casa, ropa, zapatos e incluso sus estudios universitarios, etc. no es un tema recurrente en la literatura, al menos en la que yo consumo. Cuando audio leía este libro estuve haciendo memoria preguntándome si ya había visto abordado el tema del crédito en otra novela; solo pude dar con "Out" de Natsuo Kirino. Es decir en mi vida lectora solo me he topado 2 veces con el tema de comprar a crédito, cuando es una realidad de mi día a día, es algo que me voló la cabeza.
Una de mis hipótesis sobre esta falta de representación de este tema, es que para muchas personas la lectura es un escape de su vida diaria, sus problemas, es algo para relajarte y desestresarte; motivo suficiente para que lxs autorx decidan activamente no abordar el crédito. La verdad es que desconozco la razón, puede que haya un montón de novelas que si hablen del crédito solo que yo no las conozco, puede que mi hipótesis tenga algo de razón, puede que sea un tema del que no se escribe mucho.
El punto no es encontrar la razón verdadera; sino ejemplificar que ante una ausencia de historias que desarrollen el cr��dito en su trama, leer Rosas a crédito es como una bocanada de aire fresco que se siente tan único, creativo, original, nuevo, vaya es de esas lecturas que me parece voy a recordar con el tiempo.
SPOLIERS SPOLIERS SPOLIERS SPOLIERS SPOLIERS SPOLIERS SPOLIERS SPOLIERS SPOLIERS
También WTF con ese final, Martín que vivió toda su vida bajo un régimen de estricta ya no limpieza sino pulcritud. Termina desfigurada de la cara por las ratas en la inmunda casucha de su infancia de la que salió huyendo siendo ella todavía una niña.
July 24, 2024
Ήθελα τόσο πολύ να διαβάσω μεταφρασμένη Έλσα Τριολέ στα ελληνικά. Είχα βρει μόνο ένα πανάρχαιο βιβλίο της από τις Πολιτικές και λογοτεχνικές εκδόσεις (δηλαδή τον εκδοτικό του ΚΚΕ στις σοσιαλσιτικές χώρες) με κάκιστη μετάφραση πριν χρόνια.
Η Έλσα Τριολέ, κομμουνίστρια, πρώτη γυναίκα που κέρδισε το βραβείο Γονκούρ στη Γαλλία, εβραία ρωσίδα μετανάστρια και αδερφή της Λίλια Μπρικ, του έρωτα του Μαγιακόφσκι. Φυσικά και γυναίκα/μούσα του κομμουνιστή ποιητή Λουί Αραγκόν.
Τα "Τριαντάφυλλα επί πιστώσει" είναι μυθιστόρημα από εκείνα που σε κάνουν να κλαις. Η Ιστορία της Μαρτίν χαμένη-μέσα-στο-δάσος, η ιστορία της μετέπειτα Μαρτίν Ντονέλ είναι η τραγική ιστορία του ίδιου του ύστερου καπιταλισμού. Η βάση της είναι η ερωτική ιστορία, ένα κορίτσι που ξέρει από πάντα ποιόν άντρα αγαπά και τον παντρεύεται. Η ιστορία ενός πλάσματος γεννημένου σε μια ακραία φτωχική παράγκα, με μια μάνα, την εύκολη του χωριού, που οι άντρες την επισκέπτονται μέσα στην βρομιά που ζει με τα πολλά παιδιά της, αλλά και η ιστορία του πως κανείς προσπαθεί μανιωδώς να γεμίσει τα κενά του αδιάκοπα, ανώφελα και τελικά αυτά τα ίδια τα κενά τον οδηγούν στην τραγωδία.
"Και να δώσεις αμέσως πίσω στον Ντεντέ τους βόλους του. Πάλι του τους βούτηξες! Μια παλικαρακάξα, νά τι είσαι, καρακάξα μαύρη και κλέφτρα, μη δεις κάτι να γυαλίζει..."34
αυτά τα ψεύτικα γυαλάκια, οι βόλοι, τα αγαθά με δόσεις που ο καπιταλισμός προσφέρει αντικαθιστώντας με αυτά την ανθρωπιά και την ευτυχία και αυτή το κλέψιμο, οι δόσεις, η πίστωση, είναι η βάση όλου του βιβλίου.
Όταν το διάβαζα ήθελα να δω πως θα περιέγραφε η Τριολέ την βιωμένη εμπειρία ενός ζευγαριού που είναι άλλοι κόσμοι. Πως ξεπερνιέται αυτό; πως διαχειρίζεται; κι αν του ενός ο κόσμος φαίνεται πολύ μικρός για τον άλλο;
κι αυτό το "εσύ είσαι η αρχή και το τέλος. Εσύ θα μπορούσες να κυλιστείς στα σκουπίδια... Εγώ θα σε μάζευα και θα σε έπλενα" 139
Πόσα πράγματα μιας σχέσης (η προσπάθεια μύησης στην παιδική ηλικία, το να τα λες όλα, μετά η απόκλιση, η απόσταση, η τάρτα ανανά που θα έτρωγαν μαζί, κτλ) πόσα στάδια που οδηγούν τους ήρωες εκεί που οδηγούνται.
Είναι βέβαιο πως ως το τέλος η Μαρτίν Ντονζέρ και ο Ντανιέλ Ντονζέρ, το ζευγάρι του βιβλίου, θα κάνουν πολλούς αναγνώστες να βάλουν τα κλάματα.
Η Έλσα Τριολέ, κομμουνίστρια, πρώτη γυναίκα που κέρδισε το βραβείο Γονκούρ στη Γαλλία, εβραία ρωσίδα μετανάστρια και αδερφή της Λίλια Μπρικ, του έρωτα του Μαγιακόφσκι. Φυσικά και γυναίκα/μούσα του κομμουνιστή ποιητή Λουί Αραγκόν.
Τα "Τριαντάφυλλα επί πιστώσει" είναι μυθιστόρημα από εκείνα που σε κάνουν να κλαις. Η Ιστορία της Μαρτίν χαμένη-μέσα-στο-δάσος, η ιστορία της μετέπειτα Μαρτίν Ντονέλ είναι η τραγική ιστορία του ίδιου του ύστερου καπιταλισμού. Η βάση της είναι η ερωτική ιστορία, ένα κορίτσι που ξέρει από πάντα ποιόν άντρα αγαπά και τον παντρεύεται. Η ιστορία ενός πλάσματος γεννημένου σε μια ακραία φτωχική παράγκα, με μια μάνα, την εύκολη του χωριού, που οι άντρες την επισκέπτονται μέσα στην βρομιά που ζει με τα πολλά παιδιά της, αλλά και η ιστορία του πως κανείς προσπαθεί μανιωδώς να γεμίσει τα κενά του αδιάκοπα, ανώφελα και τελικά αυτά τα ίδια τα κενά τον οδηγούν στην τραγωδία.
"Και να δώσεις αμέσως πίσω στον Ντεντέ τους βόλους του. Πάλι του τους βούτηξες! Μια παλικαρακάξα, νά τι είσαι, καρακάξα μαύρη και κλέφτρα, μη δεις κάτι να γυαλίζει..."34
αυτά τα ψεύτικα γυαλάκια, οι βόλοι, τα αγαθά με δόσεις που ο καπιταλισμός προσφέρει αντικαθιστώντας με αυτά την ανθρωπιά και την ευτυχία και αυτή το κλέψιμο, οι δόσεις, η πίστωση, είναι η βάση όλου του βιβλίου.
Όταν το διάβαζα ήθελα να δω πως θα περιέγραφε η Τριολέ την βιωμένη εμπειρία ενός ζευγαριού που είναι άλλοι κόσμοι. Πως ξεπερνιέται αυτό; πως διαχειρίζεται; κι αν του ενός ο κόσμος φαίνεται πολύ μικρός για τον άλλο;
κι αυτό το "εσύ είσαι η αρχή και το τέλος. Εσύ θα μπορούσες να κυλιστείς στα σκουπίδια... Εγώ θα σε μάζευα και θα σε έπλενα" 139
Πόσα πράγματα μιας σχέσης (η προσπάθεια μύησης στην παιδική ηλικία, το να τα λες όλα, μετά η απόκλιση, η απόσταση, η τάρτα ανανά που θα έτρωγαν μαζί, κτλ) πόσα στάδια που οδηγούν τους ήρωες εκεί που οδηγούνται.
Είναι βέβαιο πως ως το τέλος η Μαρτίν Ντονζέρ και ο Ντανιέλ Ντονζέρ, το ζευγάρι του βιβλίου, θα κάνουν πολλούς αναγνώστες να βάλουν τα κλάματα.
June 4, 2024
Ένα εξαιρετικά καλογραμμένο μεστό και ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα, κοινωνικό στη βάση του, πολύ καλά δομημένο, με αισθαντική γραφή, και ενδιαφέροντες πρωταγωνιστές να πλαισιώνουν τις σελίδες του.Το βιβλίο εστιάζει στην ιστορία αγάπης της Μαρτίν και του Ντανιέλ ένα νεαρό παντρεμένο ζευγάρι που ζει στη Γαλλία, και εμείς ακολουθούμε την ζωή τους τους καθώς η χώρα αναρρώνει από τα πολλαπλά τραύματα που άφησε πίσω του ο ‘Β Παγκόσμιος πόλεμος.
Με διεισδυτική και εύστοχη γραφή ELSA TRIOLET , εισχωρεί στην ψυχοσύνθεση των πρωταγωνιστών της και μεταγγίζει αβίαστα το συναίσθημα, μας προβληματίζει, εγείρει το ενδιαφέρον μας, ενώ ταυτόχρονα μας προσφέρει απλόχερα τροφή για σκέψη καθ’ όλη την διάρκεια της ανάγνωσης.
Τα Τριαντάφυλλα επί πιστώση δεν είναι μόνο το πορτραίτο μιας σχέσης όπως αυτή της Μαρτίν και του Ντανιέλ, δεν βλέπουμε μόνο την εξέλιξη μιας ρομαντικής ιστορίας αλλά και το πορτρέτο της Γαλλίας στις δεκαετίες του ’50 και του 60, τις απαρχές του καταναλωτισμού, και την τάση των ανθρώπων να συγκαλύπτουν τα προσωπικά τους αδιέξοδα ψάχνοντας την προσωπική τους ευτυχία μέσα από την απόκτηση υλικών αγαθών . Ένα διαχρονικό βιβλίο που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά την 1 Ιανουαρίου 1959 και που συμβολίζει μια ολόκληρη εποχή αντανακλώντας τα μυνήματα που προσφέρουν οι σελίδες του μέχρι το παροντικό σήμερα .
Ένα σαγηνευτικό ,θλιβέρο μα συνάμα όμορφο ταξίδι με οδηγό μια σπουδαία γραφή που σε καθηλώνει και σε υποχρεώνει να το ζήσεις και να το απολαύσεις από την αρχή μέχρι και την τελευταία του σελίδα !
Με διεισδυτική και εύστοχη γραφή ELSA TRIOLET , εισχωρεί στην ψυχοσύνθεση των πρωταγωνιστών της και μεταγγίζει αβίαστα το συναίσθημα, μας προβληματίζει, εγείρει το ενδιαφέρον μας, ενώ ταυτόχρονα μας προσφέρει απλόχερα τροφή για σκέψη καθ’ όλη την διάρκεια της ανάγνωσης.
Τα Τριαντάφυλλα επί πιστώση δεν είναι μόνο το πορτραίτο μιας σχέσης όπως αυτή της Μαρτίν και του Ντανιέλ, δεν βλέπουμε μόνο την εξέλιξη μιας ρομαντικής ιστορίας αλλά και το πορτρέτο της Γαλλίας στις δεκαετίες του ’50 και του 60, τις απαρχές του καταναλωτισμού, και την τάση των ανθρώπων να συγκαλύπτουν τα προσωπικά τους αδιέξοδα ψάχνοντας την προσωπική τους ευτυχία μέσα από την απόκτηση υλικών αγαθών . Ένα διαχρονικό βιβλίο που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά την 1 Ιανουαρίου 1959 και που συμβολίζει μια ολόκληρη εποχή αντανακλώντας τα μυνήματα που προσφέρουν οι σελίδες του μέχρι το παροντικό σήμερα .
Ένα σαγηνευτικό ,θλιβέρο μα συνάμα όμορφο ταξίδι με οδηγό μια σπουδαία γραφή που σε καθηλώνει και σε υποχρεώνει να το ζήσεις και να το απολαύσεις από την αρχή μέχρι και την τελευταία του σελίδα !
May 15, 2021
Lire Elsa Triolet, c'est se rappeler que les femmes autrices ont décidément été trop vite misent de côté dans le monde littéraire. Selon moi, ce roman mériterait vivement d'être conseillé aux lecteurs désireux de se plonger dans la littérature du XXe siècle, au même niveau qu'un roman de Camus, de Céline et d'Aragon qui, à travers ses vers amoureux, a pourtant oublié de mentionner le talent de sa compagne.
Rose à Crédit n'est pas seulement un portrait de femme, il est le portrait de la France des années 50-60, qui après avoir vécue dans la boue, la violence et l'inacceptable est à la recherche d'un monde moderne lissé, nacré, poli, ou rien ne dépasse... bref, à la recherche d'une perfection qui permettrait d'effacer ce douloureux passé.
Bien qu'il m'ait fallut un certain temps avant d'entrer pleinement dans l'écriture d'Elsa Triolet, je ne regrette pas d'avoir poussé plus loin ma lecture.
J'ai aimé voir l'amour tendre de Martine et Daniel s'épanouir, sentir cette tension qui grandi au fil des pages, où les meubles et le confort viennent progressivement s'insinuer entre eux. J'ai été fasciné et touché par Martine devenue elle-même un objet, une poupée rose et fardée dans une boite étriquée. le suspens se met en place et nous emmène vers l'effondrement : la rose est fanée, ne reste plus que les crédits à rembourser.
Rose à Crédit n'est pas seulement un portrait de femme, il est le portrait de la France des années 50-60, qui après avoir vécue dans la boue, la violence et l'inacceptable est à la recherche d'un monde moderne lissé, nacré, poli, ou rien ne dépasse... bref, à la recherche d'une perfection qui permettrait d'effacer ce douloureux passé.
Bien qu'il m'ait fallut un certain temps avant d'entrer pleinement dans l'écriture d'Elsa Triolet, je ne regrette pas d'avoir poussé plus loin ma lecture.
J'ai aimé voir l'amour tendre de Martine et Daniel s'épanouir, sentir cette tension qui grandi au fil des pages, où les meubles et le confort viennent progressivement s'insinuer entre eux. J'ai été fasciné et touché par Martine devenue elle-même un objet, une poupée rose et fardée dans une boite étriquée. le suspens se met en place et nous emmène vers l'effondrement : la rose est fanée, ne reste plus que les crédits à rembourser.
December 25, 2022
4.5*
Ce livre montre d'abord l'obsession de Martine pour Daniel à qui elle n'a pourtant quasiment jamais parlé. Le début est champêtre, malheureusement ensuite ces deux protagonistes se retrouvent à Paris - comme littéralement tous les autres livres de la littérature française - et entament une liaison, puis se déroule leur mariage. Martine obtient donc le grand amour de sa vie mais comme je le disais, ils ne se connaissent pas vraiment et on voit le naufrage de leur couple, qui était bien mal assorti, n'ayant pas les mêmes objectifs de vie. L'une veut vivre à Paris et ne fait que s'endetter pour obtenir tous les meubles possibles et imaginables, tandis que l'autre veut vivre simplement dans sa ferme familiale comme il l'a toujours fait, qu'y-avait-il donc à espérer, sérieusement ? C'était couru d'avance. Cela dit ils n'avaient que vingt ans donc bien sûr on est pas encore lucide à cet âge là. Leur couple dure vraiment très longtemps malgré leur inadéquation, on suit l’ascension sociale de Martine et l'évolution des personnages autour d'eux, ça fait un peu saga familiale, tout ce que j'aime. Ça se lit vite.
Le style d'écriture est superbe, une très belle découverte. Les youtubeuses ont raison de faire du forcing pour nous faire lire Elsa Triolet. Par ailleurs comprendra celle qui le pourra mais Daniel est créateur variétal de roses. Qui eu cru qu'il y avait un livre qui parlait de ça ?
« Jamais ces deux filles ne s'étaient disputées, jalousées, enviées... Martine avait depuis toujours un seul homme en tête, tous les autres restaient, en ce qui la concernait, à la disposition de Cécile. »
« S'il m'avait aimé, il ne m'aurait pas quittée parce que j'ai refusé de coucher avec lui ! Il ne m'aime pas ! Sainte Vierge, je ne l'aime pas ! Il allait encore à peu près comme fiancé, mais comme mari - jamais ! »
« Ceux de la porte d'Orléans étaient le soir de l'émission chez l'un des deux garçon coiffeurs de M. Georges qui avait un poste de télévision, acheté à crédit, bien sûr... Lorsque Martine se présenta chez M'man Donzert, il y eut beaucoup de oh ! et de ah ! mais Martine sentit bien que son succès était aux yeux des siens quelque chose de scandaleux, quelque chose qui ne se faisait pas... On ne sortait pas du rang, on ne se faisait pas remarquer. "C'est toujours comme ça avec Martine, dit M'man Donzert, tantôt elle est élue Miss Vacances, tantôt elle gagne cinq cent mille francs à la télévision..." »
Ce livre montre d'abord l'obsession de Martine pour Daniel à qui elle n'a pourtant quasiment jamais parlé. Le début est champêtre, malheureusement ensuite ces deux protagonistes se retrouvent à Paris - comme littéralement tous les autres livres de la littérature française - et entament une liaison, puis se déroule leur mariage. Martine obtient donc le grand amour de sa vie mais comme je le disais, ils ne se connaissent pas vraiment et on voit le naufrage de leur couple, qui était bien mal assorti, n'ayant pas les mêmes objectifs de vie. L'une veut vivre à Paris et ne fait que s'endetter pour obtenir tous les meubles possibles et imaginables, tandis que l'autre veut vivre simplement dans sa ferme familiale comme il l'a toujours fait, qu'y-avait-il donc à espérer, sérieusement ? C'était couru d'avance. Cela dit ils n'avaient que vingt ans donc bien sûr on est pas encore lucide à cet âge là. Leur couple dure vraiment très longtemps malgré leur inadéquation, on suit l’ascension sociale de Martine et l'évolution des personnages autour d'eux, ça fait un peu saga familiale, tout ce que j'aime. Ça se lit vite.
Le style d'écriture est superbe, une très belle découverte. Les youtubeuses ont raison de faire du forcing pour nous faire lire Elsa Triolet. Par ailleurs comprendra celle qui le pourra mais Daniel est créateur variétal de roses. Qui eu cru qu'il y avait un livre qui parlait de ça ?
« Jamais ces deux filles ne s'étaient disputées, jalousées, enviées... Martine avait depuis toujours un seul homme en tête, tous les autres restaient, en ce qui la concernait, à la disposition de Cécile. »
« S'il m'avait aimé, il ne m'aurait pas quittée parce que j'ai refusé de coucher avec lui ! Il ne m'aime pas ! Sainte Vierge, je ne l'aime pas ! Il allait encore à peu près comme fiancé, mais comme mari - jamais ! »
« Ceux de la porte d'Orléans étaient le soir de l'émission chez l'un des deux garçon coiffeurs de M. Georges qui avait un poste de télévision, acheté à crédit, bien sûr... Lorsque Martine se présenta chez M'man Donzert, il y eut beaucoup de oh ! et de ah ! mais Martine sentit bien que son succès était aux yeux des siens quelque chose de scandaleux, quelque chose qui ne se faisait pas... On ne sortait pas du rang, on ne se faisait pas remarquer. "C'est toujours comme ça avec Martine, dit M'man Donzert, tantôt elle est élue Miss Vacances, tantôt elle gagne cinq cent mille francs à la télévision..." »
This entire review has been hidden because of spoilers.
November 8, 2024
Ένα βιβλίο που με συγκλόνισε. Δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου. Η Μαρτίν-χαμένη μέσα στο δάσος γίνεται Μαρτίν-χαμένη μέσα στην πόλη. Ο υπερκαταναλωτισμός της και η ανάγκη της να πιαστεί από τα υλικά αγαθά για να δώσει ένα νόημα στη ζωή της είναι ένα φαινόμενο που μας αγγίζει πολύ σήμερα. Το τέλος σοκαριστικό. Σε αντίθεση με πολλές κριτικές που διάβασα για την αθωωότητα και την ευαισθησία του Ντανιέλ Ντονέλ και την επιφανειακή Μαρτίν, εγώ θα ισχυριζόμουν το εντελώς αντίθετο. Επιφανειακός Ντανιέλ Ντονέλ που δεν δέχεται να συμβιβαστεί με τη συντροφική ζωή και κυνηγάει το ονειρό τους χωρίς να δώσει αγάπη και μια πιστή στον έρωτα ή έστω στην ιδέα του έρωτα Μαρτίν η οποία χάνεται και κυνηγάει την αγάπη του Ντανιέλ.
January 14, 2025
Un rêve tragique.
Martine quitte sa famille, dont le foyer est marqué par la misère et l’insalubrité, pour rejoindre celle de son amie Cécile pour trouver un certain confort. Elle part ensuite vivre à Paris où elle mène une vie de rêve : mari, appartement et meubles à crédit.
C’est là que débute la parenthèse idyllique : les meubles et la vaisselle vont et viennent, tout se passe à merveille. Néanmoins les crédits se multiplient sans crier gare. Martine lutte alors pour conserver son train de vie sans crouler sous les dettes.
Ainsi, ce roman traduit la folie d’une société de consommation avec la démocratisation du crédit qui travestit les rêves d’une vie meilleure.
Martine quitte sa famille, dont le foyer est marqué par la misère et l’insalubrité, pour rejoindre celle de son amie Cécile pour trouver un certain confort. Elle part ensuite vivre à Paris où elle mène une vie de rêve : mari, appartement et meubles à crédit.
C’est là que débute la parenthèse idyllique : les meubles et la vaisselle vont et viennent, tout se passe à merveille. Néanmoins les crédits se multiplient sans crier gare. Martine lutte alors pour conserver son train de vie sans crouler sous les dettes.
Ainsi, ce roman traduit la folie d’une société de consommation avec la démocratisation du crédit qui travestit les rêves d’une vie meilleure.
February 7, 2019
Ngoài những câu văn được dịch không ra tiếng Việt cho lắm cùng những đoạn đối thoại không ra đầu ra đũa, thì cũng phải công nhận tác phẩm này mang tính hiện thực rất cao. Nếu được viết lại, được lược bớt vài đoạn và thêm vào vài đoạn thì hẳn tác phẩm sẽ dễ thẩm thấu hơn.
Tóm lại thì đây là một câu chuyện tình, và là một câu chuyện tình không có hậu. Một câu chuyện tình mang dáng dấp của những tiện nghi hiện đại và một vài khoản nợ mua chịu. Đâu đó từ “tư bản” sẽ được nhắc đến, và s��� có nhiều, rất nhiều mùi hương hoa hồng.
Tóm lại thì đây là một câu chuyện tình, và là một câu chuyện tình không có hậu. Một câu chuyện tình mang dáng dấp của những tiện nghi hiện đại và một vài khoản nợ mua chịu. Đâu đó từ “tư bản” sẽ được nhắc đến, và s��� có nhiều, rất nhiều mùi hương hoa hồng.
October 21, 2023
I'm fed up with books that teach that if women who come from unfortunate circumstances and want something more out of life, they have no right to it. Martina wasn't a bad person, she didn't do anything wrong, and in the end she went back to her old ways and was eaten by rats? Daniel deserved it more. Poor, useless, papa's son. Who got used to having nothing and being nothing. Martina is cursed that she is not interested in his interests, and he is right that he is not interested in hers? A disgusting, stupid book.
January 22, 2024
Un livre intéressant, mais la personnage principale est horripilante au possible, rendant la lecture peu agréable. La morale de l’histoire nous rappelle celle de Madame de Bovary mais le récit pour y arrivé est laborieux et ennuyant, le livre reste cependant intéressant, notamment dans sa critique de la société de consommation mais ne conviendra pas à tout le monde, c’est certain.
June 1, 2017
მოზარდმა წავიკითხე. კითხვისას საშუალო დონის წიგნად მეჩვენა. თუმცა, გასაკვირი ისაა, რომ ბევრ სხვა, წიგნზე უკეთ მახსოვს სიუჟეტიც, გმირებიც და მთელი ციტატებიც. ცოცხალი ნაწარმოებია. მახსოვს, მთავარი გმირი მეზიზღებოდა, მაგრამ ფინალით გამოისყიდა თავი.
საინტერესო იქნებოდა გადაკითხვა.
საინტერესო იქნებოდა გადაკითხვა.
Displaying 1 - 30 of 51 reviews