What do you think?
Rate this book
Ο σκοινοβάτης
- Και η πληγή σου; Πού; Με περιτρέχει απορία, πού κατοικεί, πού κρύβεται η μυστική πληγή όπου, προσφεύγει καθένας μας, όταν επιβουλεύονται την έπαρσή του, όταν τον πληγώνουν; Αυτή η πληγή -που έτσι γίνεται ο ένδον κριτής- θα γίνει όγκος κακός και θα κυριέψει τον χώρο. Καθένα γνωρίζει πώς να την ενσαρκωθεί μέχρι να γίνει ο ίδιος αυτή η πληγή, κάτι σαν καρδιά λαθραία και βασανιζόμενη.
Ο "Σκοινοβάτης" είναι ένα κείμενο δράσης, δράσης θεατρικής, μουσικής, ερωτικής και, φυσικά, μεταφραστικής. Κάθε αναγνώστης του "Σκοινοβάτη" είναι ήδη ένας μεταφραστής· μεταφράζει τις γλωσσικές κινήσεις του στη δική του γλώσσα. Όσο για 'τουτη εδώ τη μετάφραση του Παύλου Μάτεσι, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα είδος σκηνοθεσίας, υπό την έννοια πως "ανέβασε" -κατά κάποιον τρόπο- τον "Σκοινοβάτη" στο σανίδι της ελληνικής.
Ο "Σκοινοβάτης" είναι ένα κείμενο δράσης, δράσης θεατρικής, μουσικής, ερωτικής και, φυσικά, μεταφραστικής. Κάθε αναγνώστης του "Σκοινοβάτη" είναι ήδη ένας μεταφραστής· μεταφράζει τις γλωσσικές κινήσεις του στη δική του γλώσσα. Όσο για 'τουτη εδώ τη μετάφραση του Παύλου Μάτεσι, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα είδος σκηνοθεσίας, υπό την έννοια πως "ανέβασε" -κατά κάποιον τρόπο- τον "Σκοινοβάτη" στο σανίδι της ελληνικής.
95 pages, Hardcover
First published January 1, 1958
9 people are currently reading
231 people want to read
About the author
Jean Genet
193 books1,230 followersJean Genet was a French novelist, playwright, poet, essayist, and political activist. In his early life he was a vagabond and petty criminal, but he later became a writer and playwright. His work, much of it considered scandalous when it first appeared, is now placed among the classics of modern literature and has been translated and performed throughout the world.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 26 of 26 reviews
October 21, 2017
«Δε γίνεσαι καλλιτέχνης αν δε σου τύχει μια μεγάλη συμφορά.
Μυστήριο συγκλονιστικό: κάθε καλλιτέχνης, έπειτα από μια περίοδο λάμψης, θα διασχίσει άνυδρα τοπία, με κίνδυνο να χάσει παντελώς τα λογικά του. Αν βγει νικητής...»
Ερωτική αναμέτρηση με το απόλυτο.
Ο Ζενέ έχει μια δική του ηθική κοσμοθεωρία που πηγάζει απο την προσωπική του αισθητική.
Ποτέ δεν αποδέχτηκε την εξουσία και τη δικαιοσύνη που μας επιβάλλεται. Αντιστέκεται υβριστικά στα κοινώς αποδεκτά, τα σωστά, τα λογικά, τα νομίμως κατεστημένα κάθε λογής, σε κοινωνίες δομημένες με συμβατικές συμπεριφορές.
Επιζητά την κάθαρση και τον εξαγνισμό μέσα απο ακραίες και ριζοσπαστικές πράξεις.
Δεν φοβάται την τιμωρία και λατρεύει τον υπόκοσμο των χαμένων ψυχών όπως θα λάτρευε την αγιότητα της πίστης του.
“Βλέπω στους κλέφτες, στους προδότες, στους δολοφόνους, στους απόκληρους και στους μάγκες μια βαθιά ομορφιά, μια υπόγεια ομορφιά".
Ο έρωτας μιας πόρνης κι ενός εργάτη του χαρίζουν τη ζωή και τον τίτλο του νόθου.
Μεγαλώνοντας μπλέκει στην παρανομία και περνάει τα εφηβικά του χρόνια σε αναμορφωτήριο όπου και μυείται στον ομοφυλόφιλο έρωτα και τη σκληρή και άσχημη όψη της ζωής.
Ως ενήλικος μέσα στη φυλακή γράφει το πρώτο του μυθιστόρημα «Η Παναγία των λουλουδιών», μια λογοτεχνική βόμβα του 20ου αιώνα.
Ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ γράφει τη βιογραφία του Ζενέ και αναδεικνύει σε μέγιστο λογοτέχνη και βαθιά σκεπτόμενο άνθρωπο έναν εκκεντρικό πρώην θανατοποινίτη.
«Ο Σχοινοβάτης» είναι ένα ποιητικό κείμενο με οδηγίες επιτυχίας σε διπλό επίπεδο, πραγματικό και μεταφορικό.
Το πραγματικό, δίνει οδηγίες στον ερωτικό του σύντροφο για την οριακή αναμέτρηση του καλλιτέχνη με το απόλυτο. Με τον θάνατο. Με το αιώνιο.
Η αναμέτρηση είναι αδιάκοπη και εμποδίζεται πάντα απο καίριες και αιφνίδιες ανατροπές.
Οδηγίες στον 20χρόνο σχοινοβάτη Αμπντάλα Μπεντάγκα στον οποίο ο Ζενέ είχε αφιερωθεί ψυχικά και σωματικά.
«Ωστόσο πρέπει να εκθέτεις τον εαυτό σου στον κίνδυνο του σωματικού, του οριστικού θανάτου. Το απαιτεί η δραματουργία του Τσίρκου. Το τσίρκο, όπως η ποίηση, ο πόλεμος και η ταυρομαχία είναι από τα λίγα σκληρά παιχνίδια που επιζούν.
Αν πέσεις, θα σου εκφωνήσουν τον πιο συμβατό επικήδειο: βάλτος από χρυσάφι κι αίμα, τέλμα όπου το ηλιοβασίλεμα... μην περιμένεις τίποτ' άλλο. Το τσίρκο είναι όλο συμβατικότητες».
Το μεταφορικό, δίνει οδηγίες γενικά στον άνθρωπο- καλλιτέχνη-σχοινοβάτη με σκοπό να τον μυθοποιήσει, να του συμπαρασταθεί, να τον ενθαρρύνει στην επικίνδυνη και οριακή αναμέτρηση του με την αποθέωση, τη μοναξιά και το θάνατο.
«Το κοινό – που χάρη σ' αυτό υπάρχεις, γιατί χωρίς το κοινό δε θα καταχτούσες ποτέ τη μοναξιά – είναι το κτήνος που εσύ στο τέλος θα το εξοντώσεις. Η τελειότητα κι η τόλμη σου όση ώρα εμφανίζεσαι το εκμηδενίζουν.
Μάταιες οι συμβουλές μου και άστοχες. Δεν είναι δυνατόν να τις ακολουθήσει κανείς. Ήθελα μόνο να γράψω για την τέχνη σου ένα ποίημα που θα σε θερμάνει ολόκληρο, απ' την κορφή ως τα νύχια. Ν' αναφλεγείς ήθελα, όχι να σε διδάξω».
💕🎪🏹🤸♂️🎪💕
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
Μυστήριο συγκλονιστικό: κάθε καλλιτέχνης, έπειτα από μια περίοδο λάμψης, θα διασχίσει άνυδρα τοπία, με κίνδυνο να χάσει παντελώς τα λογικά του. Αν βγει νικητής...»
Ερωτική αναμέτρηση με το απόλυτο.
Ο Ζενέ έχει μια δική του ηθική κοσμοθεωρία που πηγάζει απο την προσωπική του αισθητική.
Ποτέ δεν αποδέχτηκε την εξουσία και τη δικαιοσύνη που μας επιβάλλεται. Αντιστέκεται υβριστικά στα κοινώς αποδεκτά, τα σωστά, τα λογικά, τα νομίμως κατεστημένα κάθε λογής, σε κοινωνίες δομημένες με συμβατικές συμπεριφορές.
Επιζητά την κάθαρση και τον εξαγνισμό μέσα απο ακραίες και ριζοσπαστικές πράξεις.
Δεν φοβάται την τιμωρία και λατρεύει τον υπόκοσμο των χαμένων ψυχών όπως θα λάτρευε την αγιότητα της πίστης του.
“Βλέπω στους κλέφτες, στους προδότες, στους δολοφόνους, στους απόκληρους και στους μάγκες μια βαθιά ομορφιά, μια υπόγεια ομορφιά".
Ο έρωτας μιας πόρνης κι ενός εργάτη του χαρίζουν τη ζωή και τον τίτλο του νόθου.
Μεγαλώνοντας μπλέκει στην παρανομία και περνάει τα εφηβικά του χρόνια σε αναμορφωτήριο όπου και μυείται στον ομοφυλόφιλο έρωτα και τη σκληρή και άσχημη όψη της ζωής.
Ως ενήλικος μέσα στη φυλακή γράφει το πρώτο του μυθιστόρημα «Η Παναγία των λουλουδιών», μια λογοτεχνική βόμβα του 20ου αιώνα.
Ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ γράφει τη βιογραφία του Ζενέ και αναδεικνύει σε μέγιστο λογοτέχνη και βαθιά σκεπτόμενο άνθρωπο έναν εκκεντρικό πρώην θανατοποινίτη.
«Ο Σχοινοβάτης» είναι ένα ποιητικό κείμενο με οδηγίες επιτυχίας σε διπλό επίπεδο, πραγματικό και μεταφορικό.
Το πραγματικό, δίνει οδηγίες στον ερωτικό του σύντροφο για την οριακή αναμέτρηση του καλλιτέχνη με το απόλυτο. Με τον θάνατο. Με το αιώνιο.
Η αναμέτρηση είναι αδιάκοπη και εμποδίζεται πάντα απο καίριες και αιφνίδιες ανατροπές.
Οδηγίες στον 20χρόνο σχοινοβάτη Αμπντάλα Μπεντάγκα στον οποίο ο Ζενέ είχε αφιερωθεί ψυχικά και σωματικά.
«Ωστόσο πρέπει να εκθέτεις τον εαυτό σου στον κίνδυνο του σωματικού, του οριστικού θανάτου. Το απαιτεί η δραματουργία του Τσίρκου. Το τσίρκο, όπως η ποίηση, ο πόλεμος και η ταυρομαχία είναι από τα λίγα σκληρά παιχνίδια που επιζούν.
Αν πέσεις, θα σου εκφωνήσουν τον πιο συμβατό επικήδειο: βάλτος από χρυσάφι κι αίμα, τέλμα όπου το ηλιοβασίλεμα... μην περιμένεις τίποτ' άλλο. Το τσίρκο είναι όλο συμβατικότητες».
Το μεταφορικό, δίνει οδηγίες γενικά στον άνθρωπο- καλλιτέχνη-σχοινοβάτη με σκοπό να τον μυθοποιήσει, να του συμπαρασταθεί, να τον ενθαρρύνει στην επικίνδυνη και οριακή αναμέτρηση του με την αποθέωση, τη μοναξιά και το θάνατο.
«Το κοινό – που χάρη σ' αυτό υπάρχεις, γιατί χωρίς το κοινό δε θα καταχτούσες ποτέ τη μοναξιά – είναι το κτήνος που εσύ στο τέλος θα το εξοντώσεις. Η τελειότητα κι η τόλμη σου όση ώρα εμφανίζεσαι το εκμηδενίζουν.
Μάταιες οι συμβουλές μου και άστοχες. Δεν είναι δυνατόν να τις ακολουθήσει κανείς. Ήθελα μόνο να γράψω για την τέχνη σου ένα ποίημα που θα σε θερμάνει ολόκληρο, απ' την κορφή ως τα νύχια. Ν' αναφλεγείς ήθελα, όχι να σε διδάξω».
💕🎪🏹🤸♂️🎪💕
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
September 24, 2024
[...]Δε γίνεσαι καλλιτέχνης αν δε σου τύχει μια μεγάλη συμφορά.[...]
[...]Περίεργο σχέδιο: να ονειρευτεί τον εαυτό του, να ζωντανέψει τ' όνειρό του, για να επανέλθει όνειρο στη σκέψη των άλλων.[...]
[...]Αν αποφασίσεις να χορέψεις μόνο για Κείνον, αδύνατο πια να ξεφύγεις από την ακρίβεια του έναρθρου λόγου σου: είσαι δέσμιός του και αποκλείεται να πέσεις.[...]
[...]...Μάταιες οι συμβουλές μου και άστοχες. Δεν είναι δυνατόν να τις ακολουθήσει κανείς. Ήθελα μόνο να γράψω για την τέχνη σου ένα ποίημα που θα σε θερμάνει ολόκληρο, απ' την κορφή ως τα νύχια. Ν' αναφλεγείς ήθελα, όχι να σε διδάξω.[...]
[...]Περίεργο σχέδιο: να ονειρευτεί τον εαυτό του, να ζωντανέψει τ' όνειρό του, για να επανέλθει όνειρο στη σκέψη των άλλων.[...]
[...]Αν αποφασίσεις να χορέψεις μόνο για Κείνον, αδύνατο πια να ξεφύγεις από την ακρίβεια του έναρθρου λόγου σου: είσαι δέσμιός του και αποκλείεται να πέσεις.[...]
[...]...Μάταιες οι συμβουλές μου και άστοχες. Δεν είναι δυνατόν να τις ακολουθήσει κανείς. Ήθελα μόνο να γράψω για την τέχνη σου ένα ποίημα που θα σε θερμάνει ολόκληρο, απ' την κορφή ως τα νύχια. Ν' αναφλεγείς ήθελα, όχι να σε διδάξω.[...]
January 1, 2020
Mooie ode aan de liefde en het schrijverschap van het heilige ‘monstre sacré’ Genet. Deed me meer dan eens denken aan Genets film ‘Un chant d’amour’: https://youtu.be/ch8cTL2tN4c
Read
January 31, 2019¿Por qué danzar esta noche? ¿Por qué saltar,brincar bajo los proyectores a ocho metros del tapiz sobre un alambre? Porque es necesario que te encuentres.
Presa y cazador a la vez, esta noche has salido de tu escondrijo, huyes de ti y te buscas. ¿Dónde estabas antes de entrar en pista? Tristemente disperso en tus gestos cotidianos, no existías. A la luz experimentas la necesidad de ordenarla. Cada noche, para ti solo, vas a correr sobre el cable, retorcerte, contorsionarte en busca del ser armonioso, disperso y extraviado en la maleza de tus gestos ordinarios: atarte los cordones, sonarte la nariz, rascarte, comprar jabón...Pero sólo te acercas y te atrapas un instante. Y siempre en esa soledad mortal y blanca.
Son vanos, son torpes los consejos que te doy. Nadie sabría seguirlos. Pero no quería nada más: sólo escribir sobre este arte un poema cuyo calor te subirá a las mejillas. La intención era inflamarte, no instruirte.
November 19, 2023
«La tierra firme te hará trastabillar».
Read
October 27, 2023és complicat fer una ressenya sobre aquest relat de genet, autor que no havi llegit mai abans. té un toc màgic i alhora és monstruós, no sé si en un bon o mal sentit, o els dos alhora. m’ha atrapat i ha creat moltes imatges dins el meu cervell.
“que la teva solitud, paradoxalment, s’esdevingui a plena llum, i que poc importi l’obscuritat formada per milers d’ulls que et jutgen, que temen i esperen la teva caiguda: dansaràs sobre i dins d’una solitud desèrtica amb els ulls embenats i, si pots, les parpelles cosides. però res -ni, sobretot, els aplaudiments ni les rialles- no impedirà que dansis per a la teva imatge. tu ets un artista- ai!-, ja no pots privar-te del precipici monstruós dels teus ulls. narcís dansa? però no es tracta de coqueteria, d’egoisme o d’amor propi. i si fos la mateixa mort?”
“que la teva solitud, paradoxalment, s’esdevingui a plena llum, i que poc importi l’obscuritat formada per milers d’ulls que et jutgen, que temen i esperen la teva caiguda: dansaràs sobre i dins d’una solitud desèrtica amb els ulls embenats i, si pots, les parpelles cosides. però res -ni, sobretot, els aplaudiments ni les rialles- no impedirà que dansis per a la teva imatge. tu ets un artista- ai!-, ja no pots privar-te del precipici monstruós dels teus ulls. narcís dansa? però no es tracta de coqueteria, d’egoisme o d’amor propi. i si fos la mateixa mort?”
November 2, 2019
Κυνηγός μαζί και θήραμα, απόψε εκθέτεις τον εαυτό σου, τον εαυτό σου που δραπετεύει και τον καταδιώκεις.
November 2, 2020
Genet escribió este escrito, medio poema en prosa y texto motivacional, para su amante, Abdallah. De hecho, sus consejos encontraron asidero hasta el punto de que aquel decidió dedicarse al arte de transitar la cuerda floja. El texto, precioso y sensible como todo lo que escribió el francés, recalca que el camino ceñido al alambre es una suerte de danza que coquetea con la muerte, propia de otra época.
Como si fuese un rezago de otros días, de las épocas en que el ser humano se enfrentaba a una visión mitológica de su existencia, el circo y "la cuerda floja" permanecen para recordarnos que la muerte sobrevive, que es una posibilidad real, inminente, que transita ante nuestros ojos; incluso a pesar de que los cerremos cuando alguien se enfrenta a ella para devolvernos el sentido de nuestra propia existencia. En uno de sus pasajes más hermosos, Genet, en clave benjaminiana, rememora este diálogo entre el arte de la muerte y esa ciudad que sobrevive aún a la noche.
Como si dos mundos se tocasen bajo un artilugio llamado a difuminarse, el artista del alambre arrastra la muerte para sobrevivir a la mirada de los vivos, bajo la soledad de esos ojos que lo esquivan cuando su arte es más fino, más hábil, como ese artista del hambre kafkiano que yace en el olvido cuando más se aferra al arte que justifica su existencia. Si bien esta traducción no es la de Errata Naturae, que resulta mucho más juiciosa y poética, el pasaje sigue siendo conmovedor:
" El suelo te hará tropezar.
Esto me lleva a decir que es necesario amar el circo y despreciar el mundo. Una enorme bestia, de épocas diluvianas, se posa pesadamente sobre las ciudades: uno entra y el monstruo está lleno de maravillas mecánicas y crueles: amazonas, payasos, leones y su domador, un prestidigitador, un malabarista, trapecistas alemanes, un caballo que habla y cuenta y tú.
Vosotros sois el residuo de una edad fabulosa. Vosotros volvéis de muy lejos. Vuestros ancestros comían cristal molido, fuego, encantaban a las serpientes, a las palomas, hacían malabares con huevos, hacían conversar a un concilio de caballos.
Vosotros no estáis listos para nuestro mundo y su lógica. Tenéis por esto que aceptar esta miseria: vivir en la noche de la ilusión de vuestros saltos mortales. Dedía permanecéis temerosos en la puerta del circo–sin osar entrar en nuestra vida- firmemente retenidos por los poderes del circo, que son los poderes de la muerte. No dejéis jamás ese enorme vientre de tela" .
Como si fuese un rezago de otros días, de las épocas en que el ser humano se enfrentaba a una visión mitológica de su existencia, el circo y "la cuerda floja" permanecen para recordarnos que la muerte sobrevive, que es una posibilidad real, inminente, que transita ante nuestros ojos; incluso a pesar de que los cerremos cuando alguien se enfrenta a ella para devolvernos el sentido de nuestra propia existencia. En uno de sus pasajes más hermosos, Genet, en clave benjaminiana, rememora este diálogo entre el arte de la muerte y esa ciudad que sobrevive aún a la noche.
Como si dos mundos se tocasen bajo un artilugio llamado a difuminarse, el artista del alambre arrastra la muerte para sobrevivir a la mirada de los vivos, bajo la soledad de esos ojos que lo esquivan cuando su arte es más fino, más hábil, como ese artista del hambre kafkiano que yace en el olvido cuando más se aferra al arte que justifica su existencia. Si bien esta traducción no es la de Errata Naturae, que resulta mucho más juiciosa y poética, el pasaje sigue siendo conmovedor:
" El suelo te hará tropezar.
Esto me lleva a decir que es necesario amar el circo y despreciar el mundo. Una enorme bestia, de épocas diluvianas, se posa pesadamente sobre las ciudades: uno entra y el monstruo está lleno de maravillas mecánicas y crueles: amazonas, payasos, leones y su domador, un prestidigitador, un malabarista, trapecistas alemanes, un caballo que habla y cuenta y tú.
Vosotros sois el residuo de una edad fabulosa. Vosotros volvéis de muy lejos. Vuestros ancestros comían cristal molido, fuego, encantaban a las serpientes, a las palomas, hacían malabares con huevos, hacían conversar a un concilio de caballos.
Vosotros no estáis listos para nuestro mundo y su lógica. Tenéis por esto que aceptar esta miseria: vivir en la noche de la ilusión de vuestros saltos mortales. Dedía permanecéis temerosos en la puerta del circo–sin osar entrar en nuestra vida- firmemente retenidos por los poderes del circo, que son los poderes de la muerte. No dejéis jamás ese enorme vientre de tela" .
January 6, 2020
De eenzame koorddanser komt om een publiek te fascineren, niet om het te vermaken, en scheert daarom meermaals rakelings langs een obscene dood. In de woorden van Genet: ‘geen kunst zonder tegenspoed’ ...
November 27, 2024
❤️🩹
“Este es uno de los misterios más emocionantes: después de un período brillante, todo artista habrá atravesado una región desesperante, arriesgando perder su razón de ser y su maestría. Si sale vencedor...”
…miguel me ha mandado este cuento, tengo una suerte q no me la creo
“Este es uno de los misterios más emocionantes: después de un período brillante, todo artista habrá atravesado una región desesperante, arriesgando perder su razón de ser y su maestría. Si sale vencedor...”
…miguel me ha mandado este cuento, tengo una suerte q no me la creo
September 16, 2022
Librazo impecable. Que inspirada estiven en agosto escollendo lecturas.
December 18, 2012
O Γάλλος ποιητής και συγγραφέας Jean Genet έγραψε το σύντομο αυτό κείμενο το 1958 για τον εραστή του Abdallah Bentaga, ένα νεαρό σχοινοβάτη του τσίρκου, τον οποίο γνώρισε όταν ο ίδιος ήταν 45 χρονών. Παίζοντας τον ρόλο του Πυγμαλίωνα, ο Genet στήριξε τον σχεδόν αγράμματο Abdallah στα πρώτα του ακροβατικά βήματα, και αργότερα υπήρξε ξανά το στήριγμα του όταν ο Abdallah τραυματίστηκε σοβαρά κατά την διάρκεια μιας παράστασης. Ο Abdallah δεν μπόρεσε ποτέ ξανά να ανεβεί στο συρματόσχοινο, και αργότερα ο Genet βρήκε καινούριο εραστή. Το 1964, εγκαταλειμένος σε μια γκαρσονιέρα στο Παρίσι και απογοητευένος από το άδοξο τέλος της καριέρας του αλλά και την αδιαφορία του Genet, ο Abdallah αυτοκτονεί παίρνοντας χάπια και κόβοντας τις φλέβες του. Ο Genet δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει εντελώς τον θάνατο του εραστή του, και αργότερα έπεσε σε μια περίοδο κατάθλιψης όπου επιχείρησε ανεπιτυχώς να δόσει και ο ιδιος τέλος στη ζωή του. Το 1986 βρέθηκε νεκρός σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο Παρίσι.
Στον "Σχοινοβάτη" ο Genet συμβουλεύει τον νεαρό ακροβάτη: "Χόρευε για τον εαυτό σου και μόνο, όχι για μας. Στο τσίρκο δεν ήρθαμε να δούμε μια πουτάνα, μα ένα μοναχικό εραστή που κυνηγά την εικόνα του, κι εκείνη του ξεφεύγει και χάνεται πάνω στο συρματόσκοινο (...) Αυτή λοιπόν η μοναξιά θα μας μαγέψει." Και πιό κάτω ο Genet γράφει προφητικά: "Δε γίνεσαι καλλιτέχνης αν δεν σου τύχει μια μεγάλη συμφορά."
Στον "Σχοινοβάτη" ο Genet συμβουλεύει τον νεαρό ακροβάτη: "Χόρευε για τον εαυτό σου και μόνο, όχι για μας. Στο τσίρκο δεν ήρθαμε να δούμε μια πουτάνα, μα ένα μοναχικό εραστή που κυνηγά την εικόνα του, κι εκείνη του ξεφεύγει και χάνεται πάνω στο συρματόσκοινο (...) Αυτή λοιπόν η μοναξιά θα μας μαγέψει." Και πιό κάτω ο Genet γράφει προφητικά: "Δε γίνεσαι καλλιτέχνης αν δεν σου τύχει μια μεγάλη συμφορά."
October 4, 2018
Genet le dedicó este pequeño texto a uno de los amores de su vida, el acróbata de origen gitano Abdallah Bentaga. Abdallah trabajaba en un circo y cuando se convierte en el amante y protegido de Genet, empezó a entrenarse como funambulista, la profesión circense más aclamada y también “la más cercana a la muerte.” Eventualmente la relación entre ambos se desvanece, y el funambulista se suicida en su apartamento. Su cuerpo fue encontrado por Genet dos semanas después, y este libro es un poema de amor a Abdallah y a su profesión. En uno de los párrafos, Genet dice:
“Si tu amor, junto con tu habilidad y tu astucia, son lo bastante grandes para descubrir las secretas posibilidades del alambre, si la precisión de tus gestos alcanza la perfección, él se precipitará al encuentro de tu pie: no bailarás tú, sino el alambre. Pero si es él quien danza inmóvil y si es a tu reflejo al que hace dar vueltas, ¿dónde estarás tú, entonces?”
“Si tu amor, junto con tu habilidad y tu astucia, son lo bastante grandes para descubrir las secretas posibilidades del alambre, si la precisión de tus gestos alcanza la perfección, él se precipitará al encuentro de tu pie: no bailarás tú, sino el alambre. Pero si es él quien danza inmóvil y si es a tu reflejo al que hace dar vueltas, ¿dónde estarás tú, entonces?”
August 23, 2023
«El alambre. ¿Cómo habitar un territorio así?»
«El peligro tiene su razón de ser: obligará a tus músculos a lograr una perfecta exactitud —el más mínimo error causaría tu caída, acarreando esta padecimientos o la muerte—, y esa exactitud constituirá la belleza de tu danza.»
«La Muerte —la Muerte de la que te hablo— no es la que acompañará tu caída, sino la que precede a tu aparición sobre la cuerda floja. Mueres antes de encaramarte a ella. El que bailará estará muerto: decidido a todas las bellezas, capaz de todas ellas.»
«El peligro tiene su razón de ser: obligará a tus músculos a lograr una perfecta exactitud —el más mínimo error causaría tu caída, acarreando esta padecimientos o la muerte—, y esa exactitud constituirá la belleza de tu danza.»
«La Muerte —la Muerte de la que te hablo— no es la que acompañará tu caída, sino la que precede a tu aparición sobre la cuerda floja. Mueres antes de encaramarte a ella. El que bailará estará muerto: decidido a todas las bellezas, capaz de todas ellas.»
December 5, 2016
I have the feeling that there are things I still can't really grasp, some big, philosophical things going on there. I think this book will be one of those you go back to again and again throughout your whole life.
May 6, 2023
El Funambulista es un poema en prosa dedicado a su amante que había sido empujado por Genet mismo hacia esta forma artística.
Es algo entre una declaración de amor hacia el y una reflexión sobre el arte. Interesante como parece que el riesgo mismo que conlleva esta actividad es lo que la hace una obra de arte, lo que atrae el público.
El amante de Genet tendrá algunas caídas que le impedirán seguir, la historia entre los dos empezará a deteriorarse y él acabará quitándose la vida en una habitación de hotel rodeado de libros de Jean Genet.
Es algo entre una declaración de amor hacia el y una reflexión sobre el arte. Interesante como parece que el riesgo mismo que conlleva esta actividad es lo que la hace una obra de arte, lo que atrae el público.
El amante de Genet tendrá algunas caídas que le impedirán seguir, la historia entre los dos empezará a deteriorarse y él acabará quitándose la vida en una habitación de hotel rodeado de libros de Jean Genet.
October 14, 2017
Un libro para releer, indudablemente.
March 4, 2019
“La intención era inflamarte, no instruirte”-Jean Genet
Para todo aquel intrigado por hechizar a un público y reflexionar sus posturas. Genet hipnotiza al leerlo.
Para todo aquel intrigado por hechizar a un público y reflexionar sus posturas. Genet hipnotiza al leerlo.
June 9, 2022
Bella breve y controvertida prosa, no te dejará indiferente
September 10, 2022
Soy un funambulista funambuleando entre quien pensaba que era y en quién me estoy convirtiendo
October 21, 2022
πολύ νόημα...
March 14, 2025
« Le sol te fera trébucher ».
« Le fil te portera mieux, plus sûrement qu'une route ».
« Le fil te portera mieux, plus sûrement qu'une route ».
April 21, 2025
Quelques jolies phrases, mais rien de marquant pour moi. Ça me fait l’effet d’une voix qui s’écoute parler.
May 3, 2020
Quote:
“Maar ik wilde niets anders dan over je kunst een gedicht schrijven waarvan de warmte naar je wangen zal stijgen. Het ging erom je te bezielen, niet je te onderwijzen.”
“Maar ik wilde niets anders dan over je kunst een gedicht schrijven waarvan de warmte naar je wangen zal stijgen. Het ging erom je te bezielen, niet je te onderwijzen.”
January 27, 2023
"....Ν' αναφλεγείς ήθελα, όχι να σε διδάξω....."
March 30, 2017
" Ο Θάνατος -ο Θάνατος που σου λέω- δεν ακολουθεί την πτώση σου, έρχεται προτού εμφανιστείς πάνω στο σχοινί. Πεθαίνεις πριν ανέβεις. Όποιος χορέψει, θα πεθάνει. "
" Δεν γίνεσαι καλλιτέχνης αν δε σου τύχει μια μεγάλη συμφορά. Μίσος για ποιόν Θεό; Και γιατί να τον νικήσεις; "
" Μάταιες οι συμβουλές μου και άστοχες. Δεν είναι δυνατόν να τις ακολουθήσει κανείς. Ήθελα μόνο να γράψω για την τέχνη σου ένα ποιήμα που να σε θερμάνει ολόκληρο, από την κορφή ως τα νύχια.
Να αναφλεγείς ήθελα, όχι να σε διδάξω. "
Ένα σύντομο διήγημα που διαβάζεται σαν ποιήμα και σε παρασύρει σε ένα χείμαρρο λέξεων, εικόνων και μεταφορών.
" Δεν γίνεσαι καλλιτέχνης αν δε σου τύχει μια μεγάλη συμφορά. Μίσος για ποιόν Θεό; Και γιατί να τον νικήσεις; "
" Μάταιες οι συμβουλές μου και άστοχες. Δεν είναι δυνατόν να τις ακολουθήσει κανείς. Ήθελα μόνο να γράψω για την τέχνη σου ένα ποιήμα που να σε θερμάνει ολόκληρο, από την κορφή ως τα νύχια.
Να αναφλεγείς ήθελα, όχι να σε διδάξω. "
Ένα σύντομο διήγημα που διαβάζεται σαν ποιήμα και σε παρασύρει σε ένα χείμαρρο λέξεων, εικόνων και μεταφορών.
Displaying 1 - 26 of 26 reviews