Little Labors

by Rivka Galchen

Rivka Galchen’s Little Labors is a droll and dazzling compendium of observations, stories, lists, and brief essays about babies and literature

Sei Shonagon’s Pillow Book―a key inspiration for Rivka Galchen’s new book―contains a list of “Things That Make One Nervous.” And wouldn’t the blessed event top almost anyone’s list?

Little Labors is a slanted, enchanted literary miscellany. Varying in length from just a sentence or paragraph to a several-page story or essay, Galchen’s puzzle pieces assemble into a shining, unpredictable, mordant picture of the ordinary-extraordinary nature of babies and literature. Anecdotal or analytic, each part opens up an odd and tender world of wonder. The 47 Ronin; the black magic of maternal love; babies morphing from pumas to chickens; the quasi-repellent concept of “women writers”; origami-ophilia in Oklahoma as a gateway drug to a lifelong obsession with Japan; discussions of favorite passages from the Heian masterpieces Genji and The Pillow Book; the frightening prevalence of orange as today’s new chic color for baby gifts; Frankenstein as a sort of baby; babies gold mines; babies as tiny Godzillas …

Little Labors–atomized and exploratory, conceptually byzantine and freshly forthright–delights.

Genres: Essays, Nonfiction, Memoir, Parenting, Feminism, Biography, Biography Memoir

144 pages, Paperback

First published July 23, 2014

About the author

Rivka Galchen (born 1976) is a Canadian-American writer and physician. Her first novel, Atmospheric Disturbances, was published in 2008. She currently is an adjunct professor in the writing division of Columbia University's School of Art. In 2010, she was chosen as one of the 20 best writers under 40 by The New Yorker.

Reviews

[sAmAnE · Rating 3 out of 5]

کتاب شامل جستارهای کوتاه و تأمل‌برانگیزی است که هم ادبیات و هم تجربه‌ی زیستن را در بر می‌گیرد. این اثر برای کسانی مناسب است که به دنبال نگاهی تازه و متفاوت به حس مادر بودن هستند — چه از دیدگاه مثبت و چه منفی. در کتاب، چند سطر کوتاه درباره‌ی نویسندگان مختلف و تجربه‌ی مادری آن‌ها آمده است و به‌طور کلی دیدگاهی نوآورانه نسبت به هنر و زندگی روزمره ارائه می‌دهد.

[Laura · Rating 5 out of 5]

I would recommend this lovely, unique book to anyone who has, has had, or will have a baby, anyone contemplating whether or not to have a baby, and anyone who was, at some point, a baby.

[Negar Afsharmanesh · Rating 2 out of 5]

کتاب رو خیلی دوست نداشتم، کتاب جستار هایی درباره زندگی یک مادر پس از ماه های اولیه زایمان و نوشته، این که بچه چه رنج ها و چه لذت هایی رو برای مادر به وجود میاره و این که بچه چه مشکلاتی برای زندگی روزانه یک مادر ممکنه داشته باشه و…
کتاب به نظرم داستان هاش خیلی پراکنده است و یک سیر داستانی خاصی نداره همین خواننده رو به کل گیج میکنه و خواننده اصلا ممکن هست نفهمه اصلا چی و درباره چه چیزی داره میخونه.

[Alireza · Rating 2 out of 5]

با چیزی که انتظارش رو داشتم و از ریویوهای بقیه خوندم خیلی متفاوت بودش.
کتاب مجموعه‌ای از جستارهاست که قرار بوده با موضوع مادر بودن، ارتباط بین مادر و فرزند یا یه همچین چیزی باشه ولی یه جاهایی تبدیل به آشفته‌گویی نویسنده شده و هرچی به ذهنش رسیده، بی‌ربط و باربط پشت هم اومدن.
جامعه مخاطب کتاب خواننده از آمریکای شمالی هست بنابراین خیلی از اسامی برنامه‌های تلویزیونی، کارتون‌ها یا فروشگاه‌ها و برندهای خوراکی‌ها برای ما قابل درک نیست و قصد نویسنده از ذکرشون به درستی مشخص نمیشه.
چند بخش هم راجع‌به فرهنگ و ادبیات ژاپن هست که به نظر مورد علاقه نویسنده هستش که اون هم پراکنده است و چنگی به دل نمیزنه.
اگر چند جستار به خصوص آخری که در مورد خود نوزاد و رابطه مادر و اطرافیان با نوزاد نبود، همین دو ستاره هم نمی‌دادم و به نظرم کیفیت نوشته‌ها بیشتر مناسب یک وبلاگ بود (هم از لحاظ پیوستگی و ارتباط و هم از لحاظ قلم ایشون)

[Olivie Blake · Rating 5 out of 5]

None of this would have made sense to me before I had a baby and now nothing makes sense to me BUT this.

[Boshra · Rating 4 out of 5]

خیلی دلنشین بود برام. برخلاف خیلی کتاب هایی با موضوع والدگری و مادری نوشته شدن و فقط برای کسانی که مادرند یا به مادری فکر میکنند نکته ی ارزنده دارن،این کتاب برای همه یه چیزی توی چنته داره. اوایل کتاب نثر خیلی پرکششی نداره ولی به مرور بهتر میشه، اگر بعد از خواندن چند صفحه اول رهایش نکنید و ادامه بدید به احتمال خیلی زیاد پشیمون نمیشید و بالاخره یه جاییش با خودتون میگید: عهه راست میگه، یا شایدم بگید: چهه جالب! ممکنه هم بگید: من این جمله رو با خودم به گور میبرم.

[Fahimeh Naeini · Rating 3 out of 5]

3.5⭐
انتظار خیلی بیشتری داشتم ازش ولی بد هم نبود...
حتی میشه گفت یک جاهایی از کتاب ۵ ستاره داشت...
و دلیل اینکه این همه با این کتاب ارتباط برقرار کردم شاید اینه که من هم یک شیر کوهی(نوزاد)/جوجه(نوپا) دارم و بسیار درک می‌کنم...

[Alejandra Arévalo · Rating 4 out of 5]

Entiendo por qué no podría gustarles a muchos este libro, pero a mí me pareció una enternecedora manera de ir conociendo el mundo después del nacimiento de tu hija, la puma. Los textos a veces parecen aforismos, otras un juicio moral sobre quienes aún no llegamos a esa parte de la maternidad, pero eso no implica que no te absorba para que a través del asombro de Rivka Galchen puedas ver un mundo al que pocos tienen acceso, el mundo desde los ojos de un bebé que llega con una madre primeriza y le enseña del color naranja, del amor a las mujeres, el descubrimiento de cómo se va formando otra vida y también las dificultades de no poder esconder un embarazo. Personalmente me pareció gracioso cómo, entre la erudición, la autora va plasmando cotidianidades que se vuelven diferentes y curiosas. Me hizo reír, me dio ternura, me dio desesperación. Pero a mí me gustan mucho los bebés así que no sé si sea mi opinión la más objetiva. Qué bonito libro.

[Emmeline · Rating 3 out of 5]

3.5

First things first, this book is beautiful. I'm speaking on an entirely superficial level here. The cover! The colour! The size and texture!

Content-wise, this is a collection of slight, pleasing reflections on having a new baby. As with many baby narratives, the trivial is forced to rub shoulders with the philosophical, the personal with the societal and political. Truth be told, I finished this last week and much of it has begun to fade (though I'm left with an abiding wish to read The Pillow Book) but I enjoyed and, importantly, was not at all irritated by Galchen's voice (unusual for me with memoir-style material).

[Gretchen Rubin]

A strange, fascinating little book. I expected it to be aphorism-adjacent, which it's not, but it's terrific.

[Razieh mehdizadeh]

.
کوچک و سخت:
گاهی فکر می کنم بچه یک جور داروست. یک افیون که مرا با احساس عمیق خوشبختی پر می کند. احساسی که به هیچ دستاورد یا وِژگی ذاتی ربطی ندارد و به قدری کیف آور است که حاضرم در جست و جوی دائمی اش تمام زندگی به هم بریزد..
.
بهترین قسمت کتاب- شاهزاده کاگویا-
قصه ی بامبوبرپیری که روزی به بامبوی درخشانی می رسد و درون ساقه ی بامبو نوزاد دختر خیلی ریز و کوچکی پیدا می کند. زوج فقیر دختر را به سرپرستی می گیرند و از آن در هر بامبو طلا پی دا می کنند و دختر زیباترین سرزمین ش می شود و هیچ علاقه ای به ازدواج و خواستگارها نشان نمی دهد و مدتی طولانی آسمان را نگاه می کند تا اینکه سفینه ای فضایی پیداش می شود و او ر ا با خود می برد- دختر مال سیاره ای دیگر بوده است و طلاهایی که در بامبوها یافت می شدند هدیه هایی بودند برای تشکر از پدر و مادر. سیاره ی آن دختر گرفتار جنگ بوده و حالا وقتش رسیده بازگردد.
می بینم افسانه ی قدیمی عجیب، قصه ی خییل سرراستی ست. تولدشان انگار ماورایی ست. گویی از دنیای دیگر امده اند. در کنارشان زندگی غنایی اسرارآمیز و بی بدیل و بی شک دیر یا زود
ادم را ترک می کنند.
.
خطر غریبه ها- زنی که خودش اکتیویست علیه نژادپرستی بوده و استاددانشگاه در زمینه ینزاد و ... در دوران بارداری از سیاه ها می ترسیده و پنیک می شد. این مسیله ی جذابی ست.- علیه خود بود که من هم در دوران بارداری تجربه ش کردم. این رو باز هم برگردم. صفحه ی 113
.
.
درکل کتاب پراکنده و بدون عمق و بسیار ساده ای بود که در حیرتم از برگزیده شدن و ستاره های فراوانش.. قطعا حتی در ایستاگرام و تلگرام بسیار جان دارتر خوانده اید در باب مادری و حوالی اش...

[Oriana]

Oooooh new Rivka Galchen!! I mean it's only eight years since her last novel so it's about damn time.

From Flavorwire's "50 Most Anticipated Books of 2016" list:

Galchen’s book about “babies and literature” is modeled on Sei Shonagon’s Pillow Book. It is then an appropriately strange and beguiling list of crazy “literary miscellany.”

[Holly · Rating 4 out of 5]

"Babies are a goldmine." Sometimes these little collections of miscellany feel too slight (like Sarah Ruhl's 100 Essays I Don't Have Time to Write), but I thought this was substantive and endearing. It first appears to be a collection of Galchen's thoughts about her baby (aka the puma; the chicken) and babies in the world, and I'm not particularly interested in becoming-a-mother memoirs and novels. But that's not what this is, and even when it goes into that territory she doesn't write what I expected; the baby observations are a springboard for thoughts about writing, about being a writer who is also a mother, being a reader, being a New Yorker, being a thinking adult. And instead of feeling like random observations, when read in order this coheres into an memorable little narrative. Galchen also writes with a funny and slightly odd sentence style that I'd never detected in her NYT Book Review essays or in her fiction.

[معصومه توکلی · Rating 3 out of 5]

درست است که می‌گویند دلیلِ زنده ماندن آدم بچه است. اما چیزی که نمی‌گذارد آدم راحت بمیرد هم بچه است. و روزهایی هستند که این واقعیت حس خوبی به آدم نمی‌دهد.

ساختار به ظاهر آشفته اما از درون منظم کتاب را دوست داشتم. با تشکر از خانم پورآذر عزیزم که کتاب با صدای خودشان در مغزم play شد.

[javiera · Rating 4 out of 5]

qué lindo, ahora quiero ser escritora y mamá

[Akin · Rating 4 out of 5]

The personal perspective is all the rage nowadays, and I'm rather wary of it. It's partly the fact that it is all to often a narcissistic conceit, and partly the fact that I loathe people with the self-assuredness to be narcissistic, something I wish I had but haven't...

Actually, the problem is more fundamental than that: many of these things think they are saying something profound, speaking to the universal condition whereas they are doing anything but that.

Little Labors sidesteps this conceptual difficulty by refusing to step beyond the personal. This is my truth; if I have the time, I might listen to yours. It's a book, ostensibly, about motherhood; Ms Galchen and her daughter, the Puma (she later becomes a Chicken).

Little Labors is idiosyncratic, digressive, engaging, occasionally disturbing. Because Ms Galchen observes (and writes on such observations) but does not prescribe, she sometimes seems to have an emotional distance from her Puma, as though the Puma was an interesting and engaging lab speciman, but one which one was obliged to give back at the end of the day. But it's not that, at all. There are moments of sharp honestly that most parents won't acknowledge in mixes company, but wouldn't have too far to dig and find.

Books about babies = books about mothers. And, about fathers or their absence therein from the parental dyad (which, incidentally, is evoked poignantly in an short essay about the angle at which Mary (mother of god) tends to hold her head in portraiture.

There are slightly discordant meditations in the changes, physical and emotional and perception all, that follows pregnancy. There is a (wilfully) incomplete jeremiad against male writers (gratifyingly surprised that Galchen does not evoke that old standfast, Cyril Connolly and the Pram in the hallway...)

It's very short and digestible (of the 40 or so essays in this short book, the longest is perhaps 8 small pages). The good thing is that one can flip over and attempt to digest the book again once it is finished.

Warmly recommended.

[julieta · Rating 4 out of 5]

No sabría como describir este libro, y creo que ese es parte de su encanto. Una escritora-mamá reciente cuenta sus experiencias como mamá, habla de mujeres escritoras, y de su hija.

[Ylenia · Rating 4 out of 5]

I normally don't like to read about babies & children but this little book came highly recommended - I definitely can see why. It made me want to hold a small child.
The writing is extremely good.

[Safoora Seyedi · Rating 4 out of 5]

در مورد “کوچک و سخت” نوشته‌اند که جستاری‌ست چند پاره در خصوص مادری و ادبیات. همین یک جمله کافی‌ست که بدانم کتاب را دوست ندارم. من از بچه‌ها هیچ وقت خوشم نیامده. دلیلش هم البته همانقدر که از حوصله‌ی خواننده خارج است برای درک اینکه چرا این کتاب را دوست دارم الزامی‌ست. لازم‌ست بگویم که مادرها در نظرم کسل‌کننده و رنجورند. خواندن این جمله اگر از نوشتن آن سخت‌تر نباشد، البته که آسان‌تر هم نیست. آدم وقتی می‌نویسد درگیر بازی‌های غریبی با خودش می‌شود، اگر در نوجوانی هم به قدر کافی روسو خوانده باشد، واژه به واژه شجاع‌تر می‌شود و هر جمله که بیرون می‌ریزد، چیزی حقیقی از خود را درون آن جا می‌گذارد. برای خواننده البته ماجرا فرق دارد، کافی‌ست چرتش هم گرفته باشد، همان یک جمله‌ فاتحه‌ی متن را می‌خواند. مادرها کسل‌کننده‌اند. کی این مزخرفات را قبل از خواب می‌خواند؟ به هرجهت. گفته بودم که مادرها به نظرم کسل‌کننده و حقیقتا قدری غمگین‌اند. من معتقدم بیشترش تقصیر بچه‌هاست. گالچن ولی یک چیزی در مشت داشت که اجازه داد قدری تامل کنم. من نمی‌شناختمش و تنها یادم است چند وقت پیش که “آیشمن در اورشلیم“ دست به دست می‌شد، در اینترنت گشتی زدم و نقدی نوشته بود که خوشم آمد. کوتاه و مکفی. شبیه “کوچک و سخت”. گالچن آمریکایی-کانادایی‌ست و شیفته‌‌ی ژاپن. همین هم البته آمریکایی‌ترش می‌کند. همه‌ی آمریکایی‌های سفید طبقه‌ی متوسط در جوانی یک تابستان پول جمع کرده‌اند رفته‌اند ژاپن. این بار البته طور دیگری‌ست. گالچن هیچ به چیزی که از مادری می‌شناختم شباهت ندارد. کتاب بیش از آنکه در مورد مادری باشد یک رساله‌ی کوتاه فمنیستی‌ست یا پژوهشی چندپاره در ادبیات، که البته نویسنده همین‌ها را هم مدیون بچه است. کتاب با چند یادداشت پراکنده از ماه‌های نخستین تولد بچه شروع می‌شود و اگر از وبلاگ خواندن خوشتان بیاید، لابد چند یادداشت اول را دوست دارید، ولی نویسنده میخش را برای من آن‌جایی کوبید که صادقانه از این گفت که او هم از بچه‌ها خوشش نمی‌آمده و اصلا قرار هم نبوده چیزی از مادری و تولد فرزندش بنویسد. از این‌جا به بعد کتاب دیگر در مورد ادبیات ا‌ست. واقعیت اینکه یاد جست و جوهای مفصل سونتاگ افتادم، انقدر که وسواس و ارجاعات نویسنده ستودنی و دلنشین بود. پشت کتاب را اگر خوانده باشید حدس زده‌اید که “ در ادبیات تعداد سگ‌ها بیشتر از نوزادان است“، نویسنده تا پایان کتاب بارها این جمله را پژوهیده و به ادبیات هم بسنده نکرده؛ گالچن قطعا فیلم‌ هم، خوب دیده. بسیار به مقایسه‌ی جنسیتی نویسنده‌ها پرداخته و این وسط لازم هم دیده اشاره کند هرکدامشان چندتا بچه داشته‌اند و بقیه‌ش قابل حدس اما خواندنی‌ست. خاصیت گالچن این است که گزاره‌های فمنیستی را طوری قلم زده که نیازی نیست برای همدلی با او زیاد هم فمنیست باشید.
با این همه، چیزی که کتاب را برای من خواندنی کرد، این‌ها نبود. بله من قدردان ارجاعات درست و پاورقی‌های مفصل‌م و هیچ چیز بیشتر از کتابی که مجابت کند چند کتاب دیگر را هم بخوانی سرکیفم نمی‌آورد. با این همه “کوچک و سخت” فرصتی بود برای همراهی با خود گالچن؛ یک سفر قهرمان درست و حسابی. نویسنده جایی از کتاب نوشته است که :
“سال‌های سال شرلی جکسون تقریبا تنها نویسنده‌ی زنی بود که نوشته‌هایش را می‌خواندم. بعد، ناگهان متوجه نکته‌ای شدم. به کتابخانه‌ام نگاه کردم و دیدم تقریبا تمام قفسه‌هایش در تصرف کتاب‌های نویسندگان مرد است، که البته عیبی نداشت. لازم نبود از دست خودم عصبانی شوم چون کتابهایی که خوانده بودم را خیلی دوست داشتم. اما کمی به هم ریختم چون معنای قفسه‌ی کتابم این بود که زنان نویسنده هیچ کتاب خوبی ننوشته‌اند یا سیر مطالعاتی من جوری پیش رفته که گذارم به هیچ کدامشان نیوفتد. هیچ وقت روی دور جین آستین یا ادیث وارتون یا حتی جورج الیوت نبودم چون این نویسنده‌ها من را یاد “خواستگاری و نامزدبازی“ می‌انداختند که حالم از همه‌شان به هم می‌خورد. اما همان‌طور که گفتم لازم نبود از دست خودم یا از دست دنیا حرص بخورم، فقط تصمیم گرفتم سعی کنم از زنان نویسنده هم کتاب‌هایی بخوانم.... کتاب بالینی و قصه‌ی گنجی هم از یافته‌های همین جست ‌و جوی عجیب و غریبند. وقتی فهمیدم رمان‌های میوریل اسپارک چقدر درخشان‌اند_کشفشان که کردم تقریبا نایاب شده بودند_کمی احساس خشم کردم؛ احساسی که تقریبا همیشه در خودم سرکوب کرده‌ام ولی آن موقع واقعا خشمگین شدم. (اسم میانی دخترم را اسپارک گذاشتم)... “
همین چند پاراگراف کافی بود تا خودم را در هیأت گالچن ببینم. یادم هست که سریع به کتابخانه‌م نگاه انداختم که تقریبا فقط سیمین دانشور را داشت. البته من همیشه اقرار کرده‌ام سواد و نگارش این زن قابل مقایسه با همتاهای مردش نیست و اصلا همتایی هم برایش در ادبیات معاصر قائل نیستم. “بازگشت ماهی‌های پرنده‌ی آتوسا افشین نوید را هم که در یک جمعی می‌خواندیم یادم هست که حسابی تعجب کرده بودم که چقدر از نویسندگان زن ادبیات معاصر دور مانده‌ا‌م و حالا گالچن سرنخ را داده بود دستم. حسابی عصبانی شدم و البته که امیدوار هستم نتیجه‌ی این عصبانیت کشف چیز عجیب و جدیدی باشد، درست مثل گالچن که با کتاب بالینی سی‌ شوناگون، ادبیات ژاپن را کشف کرده بود. مترجم در مقدمه نوشته که گالچن جستار “کوچک و سخت” را با بهره‌گیری از مطالعات فراوانش در ادبیات ژاپن و با الهام از ساختار کتاب بالینی نوشته است. کتاب بالینی هم البته خودش دلیل دیگری‌ست برای اینکه این کتاب را بخوانید؛ جادویی و نو، لااقل در ساختار.
در آخر اینکه من از آشپزی هم هیچ وقت خوشم نیامده. زنجیر پای زن دیدمش و سال‌ها از خودم ـچون خوب می‌پزم اجازه دارم بگویم و البته دیگران ـ دریغش کرده‌ام. دوره‌ی کارشناسی ارشد که در کشور دیگری تنها مانده‌ بودم و “نان و زنان” گاپنیک هم حسابی مغزم را پخته بود به آشپزی فرصت دیگری دادم و اجازه دادم از دام آنچه از زنانگی دستوری به ما خورانده بودند رها شود. واقعیت اینکه گالچن موفق نبوده ولی قلقلکم داده به مادری هم فرصت دیگری بدهم. بله شاید بشود کسل‌کننده هم نبود، ملول نشد و از زندگی جا نماند و شاید بشود بچه را لنزی کرد و جور دیگری ادبیات و جهان را به نظاره نشست. البته که پرواضح است بچه‌داری برای یک زن خاورمینانه‌ای بسیار با سفیدپوست طبقه‌ی متوسط ساکن آمریکا متفاوت است. با این همه یادداشت “نارنجی” گالچن در این کتاب هنوز در نظرم از درخشان‌ترین چیزهایی‌ست که در یک ماه اخیر خوانده‌ام، اینکه چطور یک سرهمی نارنجی رنگ فرصتی‌ست برای جور دیگری به رنگ‌شویی، جنسیت و زندان گوانتانامو نگریستن. مضاف اینکه یواشکی و پیش خودم از خودم پرسیده‌ام که اینکه اینقدر هرگاه در ادبیات با مادری و زنانگی به همان معنای “خواستگاری و نامزدبازی“ مواجه شدم پس زدم و دور مانده‌ا‌م شاید باعث شده علاوه بر خود ادبیات در زندگی هم از چیزهای مهمی دور بمانم. خودم را کاویده‌ام که نکند این را هم خورانده باشند به ما و همینطور که الف یک باری به من گفت دارم چیز مهمی را از خودم دریغ می‌کنم. هنوز البته زور خودم خیلی بیشتر است، تا ببینیم چه می‌شود.

[Fahime · Rating 4 out of 5]

در کل مجموعه ی جالبیه. چند قطعه ش سخت خوان و نامفهوم هستن و بقیه بسیار دلنشین و درخشان. از خوندنش واقعا لذت بردم.

[Moceanblue · Rating 3 out of 5]

برای امتیاز دادن به جستار ها آدم سختگیری نیستم و سعی میکنم از خوندنش لذت ببرم.
اول از همه بگم اگه این کتاب رو میخواید با این دیدگاه‌ها که بهتون راهکار بده که چطور هم مادر باشید هم نویسنده، یا صرفا از مادر بودن و نوزاد داشتن حرف بزنه، بخونید، این کتاب مناسبی برای شما نیست اما همچنان خوندنش براتون لذت بخش خواهد بود.
شما تو این جستار شاهد نوزاد و هنر و خاطره ها و تعامل افراد با مادر و نوزادش هستید اما باید بدونید که انسجامی وجود نداره و از تجربه به داستان و از داستان به روایتگری بر می‌گردید و به نظر من این نقطه‌ی قوت جستار و البته معمول ترین شیوه‌ی تفکر یک انسان و به خصوص مادر بودنه، چرا مادر بودن؟ چون مادر بودن به خصوص مادرانی که مسئولیت تمام وقت بچه رو به عهده دارن کنترل تمام ارکان زندگی حتی فکر کردنشون هم با فرزند کوچکیه که حتی توان گفتن کلمات رو نداره.
من دوست داشتم و فکر میکنم اگه صرفا دنبال مواردی که بالا گفتم نیستید باز هم چیزهای جالبی براتون داره.

[Ronald Morton · Rating 4 out of 5]

I sometimes feel, as a mother, that there is no creature I better understand than my child. This is probably because she can’t really say anything. I am beginning to worry, as she is just beginning to speak, that we are entering the beginning of misunderstanding. [...] A writer once said to me of his two children, “I found that once they started to speak, my friends lost all interest in them. Before they spoke, it seemed like they might be thinking anything. Then they learned language and it turned out they just had a list of wants and dissatisfactions.”

I found this book to be both funny and charming. And insightful. That to. But, I think I'm reading it at just the right point in my life - it mostly contains observations and stories relating to babies and motherhood (all witty and cultured and well observed) - and my children are still young enough that this all feels familiar and well-realized and relevant; yet my kids are also old enough that I can laugh at this stuff and find the humor in it.

I point all this out not merely out of a desire to talk about myself, but also to highlight that this might not be for everyone. Hell, it might be, I don't know. I just know that I related to it from an immediate an personal perspective, so your mileage my vary.

(I love these little hardcover ND books they've started coming out with. They're adorable, and that counts for a lot with me)

[faaezehaaa · Rating 4 out of 5]

روزهاي اولي كه توي شهر جديدي دور ازخانواده، دوستانم و محل كارم سپري مي‌شد، كاري نداشتم به جز پناه بردن به كتاب‌ها و سريال‌ها. مثلا در جواب شوهرم وقتي مي‌آمد خانه و از من مي‌پرسيد: «چه خبر؟» مي گفتم: «هيچي، مريدت هم كرونا گرفت.» و يا وقتي مطلب يا داستان جالبي توي كتابي مي‌خواندم، به محض شنيدن صداي چرخيدن كليد در قفل در، راه مي‌افتادم دنبال شوهرم از اين اتاق به آن اتاق و داستان را برايش شرح مي‌دادم و در آخر هم اضافه مي‌كردم كه: «خودت بايد بخوني.» هرچند كه من سير تا پياز داستان را تعريف كرده بودم و خواندنش ديگر لطفي نداشت. اين همان كاري است كه به نظرم «ريوكا گالچن» در كتاب «كوچك و سخت» انجام مي‌دهد. در ميان تنهايي‌هاي روزهاي مادري، زماني كه حتي دلش براي آن همسايه متلك‌پران هم تنگ شده است، از كتاب‌ها مي‌گويد. و يا مي‌گردد بين نويسنده‌هايي كه بچه دارند و مي‌نويسند. يا تاثير بچه‌ها در ادبيات. جايي حتي به فيلمي هم اشاره مي كند و مفصل درموردش توضيح مي‌دهد. انگار كه بخواهد به خودش بيشتر بفهماند كه زندگي بعد از به دنيا آمدن بچه قرار نيست معطوف بشود فقط به گفتن و نوشتن از بچه. البته نوشتن درمورد بچه غالب است بر بقيه موضوعات. اما با اين همه باز هم مي‌شود گفت: بچه به همراه ادبيات است كه غالب است. منكر نمي‌شوم كه كتاب را براي اين گرفته بودم كه برايم راهكاري ارائه بدهد كه چگونه يك مادر هم‌زمان با مادري مي‌نويسد. نويسنده راهكاري ارائه نمي‌دهد. توي ذوقم مي‌خورد و مي‌گويم بيشتر از 2.5 ستاره به اين كتاب امتياز نمي‌دهم. ولي بعد جلوتر مي روم و تنهايي‌اش را با تنهايي خودم پيوند مي‌دهم و برايم نوشته‌هايش، گريزهايش به كتاب‌ها، گاهي بدون گفتن حتي يك كلمه‌ از بچه خواندني مي‌شود.

[Milly Cohen · Rating 3 out of 5]

sobre los bebés:

su llegada da la impresión de ser sobrenatural
parecen venir de otro mundo
la vida cerca de ellos adquiere una cierta inexplicable riqueza, y
es seguro que algún día te abandonarán.

siempre es rico leer sobre la maternidad

[El · Rating 3 out of 5]

I came across this title on some sort of essay list, like experimental essays, or non-traditional essays. Who even knows. I have this long list of things I want to read for school and I was able to get a copy of this, so there we go.

Little Labors is a slim collection of observational essays about motherhood. Not normally my thing because, ew, babies, ew, children, ew, ew, ew. But this collection, similar to Bring Down the Little Birds: On Mothering, Art, Work, and Everything Else by Carmen Gimenez Smith, was written in a very refreshing way. The pieces are observational, similar to Smith's book that felt like scraplets written in between breastfeeding or diaper-changing or whatever it is that one does with a baby. Writers who write when and where they can.

The Romantic Comedy
My life with the very young human resembles those romantic comedies in which two people who don't speak the same language still somehow fall in love. Like say, that movie I saw on an airplane with the wide-eyed Brazilian woman and the doofy American man who end up together, despite not being able to communicate via words. Or that series of Louie episodes, where Louie falls in love with the woman who only speaks Hungarian; he even proposes to her. Yes, it was like those comedies, only without the upsetting gender dynamic of the effectively mute female. Though with the same believability. And arguably the dynamic might still be considered upsetting.
(p31)

That's one, erm, essay. One observation. Others are slightly longer. Few go on for more than a few pages. There's something refreshing about that, although also a little annoying. We live in this culture now of binge-watching television shows and it seems our Tumblr poetry and observational-essays are the literary version of that - the things we can read in small gasps between other activities.

I just saw a headline this morning (but didn't read the article because who has time for that) in which apparently Americans are the most-stressed people on the planet. I don't know if that's true or not, but I do know we often make things harder for ourselves by having a gazillion activities and jobs and passions (not blaming the victim here, don't misunderstand me). Of course we're stressed.

More Frankenstein
Frankenstein isn't the name of the monster, it is only the name of the creator of the monster, and the monster himself is never given a name, which contributes to the productive confusion that leads most people, even those who know better, to think of and speak of the creature as "Frankenstein."

Dr. Frankenstein, the father (and mother) in a sense, notices the creature, shortly after creation, peering over the edge of a bed, like a toddler in his parents' room. Dr. Frankenstein flees in terror from the sight. The creature is then left on his own. For awhile he hangs out around the house of a family he dreams of belonging to; the head of that family is a blind man; the creature one day gathers the courage to present himself to the kind, blind man; the man listens, sensitively, to the creature's story; then the man's children return, scream in terror, and fight the "monster" off, even as said monster cries and clings to the knees of the blind father, as would a very young child.

After that, the creature becomes angry, and violent - also like a young child.

The creature eats only fruits and berries, and never meat.

Most people report that when seeing babies they have a desire to eat them.

So babies do appear in literature maybe more than we might first notice.
(p39-40)

I was able to read this in one sitting because it really does read quickly. I did want some more meat to a lot of these observations. Galchen said she was inspired by Sei Shonagan's The Pillow Book which I have not read so cannot make any super smart connections to, but I do hope (because I plan to read it one day) it has a bit more to it than Galchen's slim volume. Again, it's not bad, but because motherhood isn't my gig, I had difficulty sometimes finding a universal connection to her words.

What I did appreciate was seeing how it's possible to say a lot in a very small space. Something I'm not always very good at myself.

[Peter Landau · Rating 4 out of 5]

LITTLE LABORS by Rivka Galchen, like some of the most interesting writing being written today, is hard to categorize. It’s not a memoir, but there are elements of memoir. It’s not fiction, but there’s some fiction embedded in the stories, I think. There always is. It’s not an essay or a fable of new motherhood, yet it’s all of those things. Galchen writes about her newborn daughter’s unknowability with intimacy. About how a child changes things. About mothers who are writers and women who write without ever having given birth. About Japanese literature from a millennium past, and so much more in this small book made up of small chapters. What I love about books like this, and there aren’t many books like this, is how you can feel the author thinking on the page, using words like tools to chisel out an idea where there was only a block of thought. The old workhorses of character, plot, setting and the like aren’t exactly abandoned, but they’re secondary to the intelligence of the author who pulls us along with her thoughts and in its wake is the story. Because, like it or not, there’s always a story.

[Jason Furman · Rating 4 out of 5]

It is hard to classify this often brilliant book, but Lydia Davis's stories probably come closest. Little Labors is a collection of essays, stories, lists, memoir fragments, cultural commentary, literary criticism--ranging from a sentence to several pages. Much of it is about her baby, her reaction to having a baby, and other's reactions to it. But it also returns obsessively to 11th Century Japanese literature (specifically, The Pillow Book--which this is evidently partly modeled on--and The Tale of Gengi), the idea of books by women (a concept she detests), and ways in which children have affected women writers (which, she seems to imply, at least in part resulted in delays in their writing). She has a wonderful manner of writing, insights into a wide range of topics but, perhaps most importantly, a fierce streak of honesty as she confronts her own preconceptions about babies and writing.

[Book Riot Community]

This book is part memoir, part essay, part literary criticism, part sociology, part who knows what, and I loved it. Galchen writes in what feels like a newly-forming tradition of books about motherhood and parenting that don’t fit neatly into any genre, a tradition that includes Maggie Nelson, Heidi Julavits, and Sarah Manguso. It’s exciting writing, fresh, surprising, and vital. Like other books in this style, Little Labors is made up of short sections that move between personal experience and the larger world in ways that consistently illuminate what it means and has meant to be a woman and a mother.

— Rebecca Hussey


from The Best Books We Read In May 2016: http://bookriot.com/2016/06/01/riot-r...

[Lolly K Dandeneau · Rating 4 out of 5]

"It was an unsettling, intoxicating, against-nature feeling. A feeling that felt like black magic."

This is a gorgeous collection of observations, intoxicating confessions, magical moments of the mundane, and playfully biting humor. An unusual yet inviting read, lost in the dizzying moments of another's thoughts. I really enjoyed the intelligence and the exhausting disdain toward the expected routine of life. I have seen this pop up on lists and was happy to get the arc. It was a break from the everyday reading, something peculiar and yet familiar at the same time. Read it, it is a gem!

[Justin Evans · Rating 4 out of 5]

Very, very nicely done. I admit, I was put off by the first few essays, but once we move past the baby-is-puma conceit, a perfect distillation of my own social class's neuroticism, discomfort, and love of child-rearing, and our hatred of so many of the things that go along with child-rearing, like the Infant Consumables Industrial Complex, other people, and babies.