What do you think?
Rate this book
Todo ángel es terrible
Autora de Donde el corazón te lleve, más de millón y medio de ejemplares vendidos en español. Ésta es la historia de una niña que nace una noche ventosa en Trieste; una niña solitaria y curiosa a quien la vida enseña demasiado pronto a reconocer el vacío que deja la muerte. Pero es también el relato del descubrimiento del mundo y su belleza, el amor y la amistad; y la búsqueda de la libertad a través de la escritura. Esa niña, esa mujer, es Susanna Tamaro, que revela en estas páginas su propia historia. Desde la infancia solitaria en su Trieste natal, la juventud en Roma, la gran ciudad, y el éxito literario, con sus contradictorias consecuencias, Tamaro nos brinda su libro más íntimo y valiente, el más emocionante, frenético y vital. A pesar de las tinieblas, un canto a la vida. «Intensificará la pasión de los miles de lectores que la han seguido desde siempre y sorprenderá a los que no la conocen», Panorama; «Una fábula verdadera y necesaria», Avvenire; «El libro más honesto de Susanna Tamaro. Un himno a la vida», Il Cittadino di Lodi; «Un libro bellísimo», Donna Moderna; «Susanna Tamaro se enfrenta a episodios de su vida jamás contados»
272 pages, Paperback
First published January 1, 2013
25 people are currently reading
243 people want to read
About the author
Susanna Tamaro
91 books566 followersSusanna Tamaro is an Italian novelist.
Her second novel Per voce sola (Just For One Voice) won the International PEN Award and was translated into several languages.
Her novel Va' dove ti porta il cuore (Follow your Heart) was an international best seller.
Her second novel Per voce sola (Just For One Voice) won the International PEN Award and was translated into several languages.
Her novel Va' dove ti porta il cuore (Follow your Heart) was an international best seller.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 45 reviews
August 13, 2017
Questo è il primo libro di Susanna Tamaro che leggo e devo dire che sono rimasto incredibilmente colpito dalla profondità di analisi che l'autrice ha adottato per scandagliare le fasi salienti della sua stessa esistenza. Ho provato una profondo coinvolgimento emotivo anche perché la sua storia è la storia di molte persone che come lei hanno dato uno sguardo nel profondo abisso presente dentro di noi. Di questo libro mi resteranno impresse nella memoria alcune parole chiave che l'autrice sottolinea più volte nel testo. Inquietudine: la Tamaro a partire dalla sua più tenerà età si è resa conto che il mondo è molto più complesso di ciò che appare, esiste una realtà che non viene percepita dalle persone comuni. Solamente le anime più sensibili si rendono conto del dolore, dell'incompiutezza delle azioni umane, dell'aridità dei rapporti interpersonali, delle ipocrisie dilaganti. Se provi queste sensazioni allora "Vedi la nudità scabra del reale e presto capisci che questa visione non è gradita a nessuno. Per trasposizione, neppure tu diventi gradito. Allora ti arrotoli, ti accartocci tenti di scomparire". Solitudine: la conseguenza di questa visione fine della realtà porta all'isolamento; troppe domande frullano nella testa e nessuno che può darti le risposte che cerchi. Continui a cercare ma non sai cosa cercare e soprattutto non sai in che direzione andare. Ma il deserto a volte è necessario, è un passaggio obbligato, è il prezzo che devi pagare per conoscerti meglio , per viaggiare dentro di te alla scoperta dei tuoi demoni. Solo questo viaggio introspettivo può indirizzarti verso il sentiero che ti guiderà in una dimensione percettiva diversa, verso la comprensione della verità. Nome: nel caos del mondo Susanna Tamaro ha trovato nella natura la via dell'ordine che ha sempre desiderato. Conoscere il nome delle piante, degli animali, delle rocce, comprendere le leggi della fisica e della chimica da sollievo, è rassicurante e permette di sopravvivere in questo mondo dominato dal caos. Inoltre, il mondo naturale può placare la sete di conoscenza dandoti delle risposte ad alcune delle migliaia di domande che ti sei posto e che ti porrai ancora. Come sottolinea l'autrice la storia naturale non è altro che l'ovvia prosecuzione della curiosità infantile per tutto ciò che ci sta intorno. Voglio finire questa recensione con la frase che reputo più bella e profonda dell'intero libro: "Ancora non lo sapevo, ma fin dal principio sono stata un'anima assetata di bellezza. E non sapevo neanche che la bellezza porta con sé, come discreta ancella, la sete di verità" Susanna Tamaro è una cercatrice di cose autentiche, solide e durature. Le auguro con tutto il cuore di trovare ciò che ha cercato per tutta la sua vita.
July 28, 2017
"çocukların ruhlarının derinliklerinde tek bir arzuları vardır: birbirini seven bir anne ve babaya ve kardeşlere sahip olmak" Otobiyografi sevenler için nefis bir kitap.
July 16, 2017
Susanna Tamaro é uma autora italiana que sempre vi aparecer por aí. Há alguns anos li O Menino Que Não Gostava de Ler e Um Companheiro Inesquecível e, ao ver Todo o Anjo é Terrível na estante de família, decidi pegar-lhe para o que pensei vir a ser uma pequena leitura rápida. Mesmo assim, não sabia o que esperar.
3.5 stars
Este livro é, essencialmente, a autobiografia da autora e da sua família.
"A história de uma menina que nasce no seio de uma família inexpugnável, que não consegue dormir à noite pensando nas perguntas a que ninguém responde, que cresce num país moldado pelos fantasmas da guerra. Uma menina que se torna adulta e procura compreender a beleza terrível que caracteriza o mundo, e que acaba por encontrar um porto seguro e por se libertar através do imenso poder das palavras e da escrita."
Esta é uma narrativa extremamente interessante no que diz respeito à infância da autora e à criança que um dia foi. Uma menina que acaba por viver no seu próprio pequeno universo de perguntas e sentimentos muito complexos, para os quais não obtém nem respostas nem apoio. Crescer é difícil mas os seus pais ausentes e um ambiente não tão saudável tornaram a sua infância bastante solitária. E, por isso, achei-a uma criança ao mesmo tempo intrigante e cativante de ler. Isto permitiu-me encontrar aspetos com os quais me consegui identificar e simultaneamente outros bastante diferentes.
Logo desde as primeiras páginas que fiquei fascinada com a forma como a autora narrou esta parte da sua vida. Achei mesmo uma escrita bonita!
Mas depois a meio do livro, qualquer coisa mudou. A escrita de que tanto tinha gostado no início passou a parecer-me pesada, senti as palavras a arrastarem-se, a leitura a ficar algo que intimidante e o aborrecimento chegou. Porém, o último terço voltou a captar a minha atenção e o entusiasmo regressou.
Cheguei à conclusão que, para mim, o tom da estória tinha mudado e que não, de certo modo, não ia de encontro ao meu gosto pessoal. Uma parte focada na família (avôs, tias, etc) que trouxe com ela toda uma informação histórica que, por vezes, me deixou confusa.
Claro que tudo isto não deixa de ser importante para a formação do caráter da autora mas, pessoalmente, interessei-me mais com a parte da infância.
Só um pequeno apontamento: por ser uma autobiografia, nem sempre a estória segue uma ordem cronológica e, às vezes, a passagem de um acontecimento para outro é mais abrupta. Não sei se esse era o objetivo ou não mas, mesmo não estando habituada a ler não ficção, compreendo perfeitamente o porquê da leitura ter sido, em determinadas partes, menos fluída.
Gostei de conhecer a Itália da altura e a forma como a escrita entrou na vida da autora e, de certa maneira a veio ajudar.
Achei agradável que, por a estória ser uma narrativa autobiográfica posterior aos acontecimentos, permitir não só ler a clara reflexão que a autora fez do seu passado e das pessoas envolvidas, mas também que o leitor faça a sua própria reflexão sobre as várias histórias de vida. Transparece assim, de certa maneira, uma descrição mais complexa e valorizável de diferentes personalidades, seres humanos, eventos, aparentemente aleatórios e como estes podem afetar o crescimento e a formação de alguém.
Acho que o livro seria perfeito para fãs da autora, que já conhecendo as suas obras, gostariam de descobrir a inspiração e a origem das mesmas, assim como de algumas das personagens. Essencialmente para quem quiser saber toda a história da pessoa por detrás das palavras.
3.5 stars
Este livro é, essencialmente, a autobiografia da autora e da sua família.
"A história de uma menina que nasce no seio de uma família inexpugnável, que não consegue dormir à noite pensando nas perguntas a que ninguém responde, que cresce num país moldado pelos fantasmas da guerra. Uma menina que se torna adulta e procura compreender a beleza terrível que caracteriza o mundo, e que acaba por encontrar um porto seguro e por se libertar através do imenso poder das palavras e da escrita."
"Todos os dias se levanta e sabe que se é diferente de todos os outros. (...) Nunca ninguém lhe fará elogios por ser diferente, porque o abismo não leva a ser excelente. (...) Permanecerá sempre calada ou, se abrir a boca, será para dizer a coisa errada no momento errado. (...) Então enrosca-se, encolhe-se, tenta desaparecer."
Esta é uma narrativa extremamente interessante no que diz respeito à infância da autora e à criança que um dia foi. Uma menina que acaba por viver no seu próprio pequeno universo de perguntas e sentimentos muito complexos, para os quais não obtém nem respostas nem apoio. Crescer é difícil mas os seus pais ausentes e um ambiente não tão saudável tornaram a sua infância bastante solitária. E, por isso, achei-a uma criança ao mesmo tempo intrigante e cativante de ler. Isto permitiu-me encontrar aspetos com os quais me consegui identificar e simultaneamente outros bastante diferentes.
Logo desde as primeiras páginas que fiquei fascinada com a forma como a autora narrou esta parte da sua vida. Achei mesmo uma escrita bonita!
Mas depois a meio do livro, qualquer coisa mudou. A escrita de que tanto tinha gostado no início passou a parecer-me pesada, senti as palavras a arrastarem-se, a leitura a ficar algo que intimidante e o aborrecimento chegou. Porém, o último terço voltou a captar a minha atenção e o entusiasmo regressou.
Cheguei à conclusão que, para mim, o tom da estória tinha mudado e que não, de certo modo, não ia de encontro ao meu gosto pessoal. Uma parte focada na família (avôs, tias, etc) que trouxe com ela toda uma informação histórica que, por vezes, me deixou confusa.
Claro que tudo isto não deixa de ser importante para a formação do caráter da autora mas, pessoalmente, interessei-me mais com a parte da infância.
"Porque choras? Porque vivo com um inimigo dentro de mim, com a névoa, com a noite, com a perplexidade. Porque vejo a imperfeição, o vazio e o fracasso e não entendo o seu sentido. Porque estou só, ninguém me escuta, ninguém me dá a mão. (...) Choro porque tenho medo do vazio, do escuro e da solidão que me esperam. (...) Aquele estado de profundo sofrimento outra coisa não era senão compaixão."
Só um pequeno apontamento: por ser uma autobiografia, nem sempre a estória segue uma ordem cronológica e, às vezes, a passagem de um acontecimento para outro é mais abrupta. Não sei se esse era o objetivo ou não mas, mesmo não estando habituada a ler não ficção, compreendo perfeitamente o porquê da leitura ter sido, em determinadas partes, menos fluída.
Gostei de conhecer a Itália da altura e a forma como a escrita entrou na vida da autora e, de certa maneira a veio ajudar.
Achei agradável que, por a estória ser uma narrativa autobiográfica posterior aos acontecimentos, permitir não só ler a clara reflexão que a autora fez do seu passado e das pessoas envolvidas, mas também que o leitor faça a sua própria reflexão sobre as várias histórias de vida. Transparece assim, de certa maneira, uma descrição mais complexa e valorizável de diferentes personalidades, seres humanos, eventos, aparentemente aleatórios e como estes podem afetar o crescimento e a formação de alguém.
"Que sórdida tolice pensar que os laços ditados pelo sangue são os mais importantes! Que prisão medíocre considerar o sexo aquilo que liga verdadeiramente as pessoas! É na amizade que o ser humano conhece a forma mais imprevisivelmente elevada de relação.
Acho que o livro seria perfeito para fãs da autora, que já conhecendo as suas obras, gostariam de descobrir a inspiração e a origem das mesmas, assim como de algumas das personagens. Essencialmente para quem quiser saber toda a história da pessoa por detrás das palavras.
December 14, 2022
bu bir kendi yaşamını gözleme, gözlediklerinden sonuç çıkarma kitabı...
kitaplarını her zaman severek okudum, iyi bir anlatıcının asıl hikayeyi anlatışını da seviyorsunuz haliyle...
kitaplarını her zaman severek okudum, iyi bir anlatıcının asıl hikayeyi anlatışını da seviyorsunuz haliyle...
December 3, 2021
Este não foi o meu livro preferido de Susanna Tamaro mas apreciei muito a sinceridade com que foi escrito. sem filtros nem floreados. Gostei muito de saber um pouco mais sobre o passado da autora, os pensamentos que já a invadiam em criança, as questões que a atormentavam e a forma como foi superando as adversidades da vida.
Lamentei que em criança fosse tão negligênciada e incompreendidada pelos pais, pois este é um assunto ao qual sou sempre muito sensível, porque para mim, um filho é sinónimo de prioridade absoluta!
Gostei ainda de várias passagens com as quais me identifiquei e que me fizeram refletir, pensamentos tão francos e tão inteligentes. Cito um deles:
"A vida, portanto, não era muito diferente de um percurso num campo minado".
Lamentei que em criança fosse tão negligênciada e incompreendidada pelos pais, pois este é um assunto ao qual sou sempre muito sensível, porque para mim, um filho é sinónimo de prioridade absoluta!
Gostei ainda de várias passagens com as quais me identifiquei e que me fizeram refletir, pensamentos tão francos e tão inteligentes. Cito um deles:
"A vida, portanto, não era muito diferente de um percurso num campo minado".
September 16, 2013
Le parole in questo libro VIVONO, davvero trasmettono qualcosa di "infantile" e ancestrale ma vivo dentro di noi stessi quando la Tamaro racconta la sua infanzia, e il suo pensiero di donna alla ricerca della verità tocca e affascina. La scrittura si è rivelata la sua vocazione, il suo modo di cercare la verità.
June 21, 2023
Questa è l’autobiografia dell’infanzia e della prima giovinezza della scrittrice, nata da una coppia anaffettiva e inconsapevolmente crudele. Libro toccante per la profondità dell’indagine su di sé e sul proprio ambiente, coraggioso e, ciò che mi ha più colpita, privo di ogni possibile vena di rancore: lo si potrebbe definire – per certi versi – un saggio di antipedagogia e di contropsicologia.
May 4, 2016
Bittersweet, shocking and touching, just like life itself even if it's Tamaro's life. Pure poetry, pure reality, pure literature.
September 25, 2013
http://viv-omundoencantadodoslivros.b...
Desde cedo que a curiosidade acerca do trabalho desta autora existiu em mim. Lembro-me de encontrar os seus livros à venda, de pegar neles e, por uma razão ou por outra nunca me resolvi a compra-los. A vontade estava lá, aquela ânsia pelo conhecimento era imensa e ainda hoje não consigo explicar se isso acontecia pelos sentimentos despertos através das sinopses, que me tocavam sempre de uma forma tão especial ou então devido a uma ou outra citação encontrada na internet. A verdade é que até este momento ainda não compreendia exactamente as razões de querer tanto ler esses livros.
“Todo o Anjo é Terrível” foi então a minha estreia, e que estreia… Sendo um livro autobiográfico torna-se um pouco difícil de descrever o que se foi passando ao longo destas paginas sem contar toda a historia, por isso apenas vou posso dizer que muitas foram as vezes que dei por mim com uma lágrima no olho, sentindo o que aquela menina sentia, vendo-a crescer e tornar-se mulher. Não é fácil crescer, principalmente quando isso acontece sem o devido apoio daqueles que mais amamos, sem compreendermos aquilo que está a mudar em nós, tanto a nível físico como psicológico. Aos poucos vamos deixando crescer um vazio que na realidade não existe, uma armadura que dificilmente deixamos cair e aqueles que nos olham com ar desconfiado nem imaginam a dor que nos vai na alma e a vontade em deitar tudo cá para fora é tão imensa que se torna difícil de dizer tudo de uma forma simples e directa. Este é então um livro que nos faz pensar, que nos ensina que há um escape para estas dificuldades, que há forma de ultrapassar os problemas. É lutando que se consegue tudo, lutando pela nossa felicidade, pelos nossos sonhos. Este é então um livro de sonhos, um livro de memórias e lições que nos fazem pensar na nossa própria vida. Acredito que este será um livro com várias interpretações, que cada pessoa que o ler irá retirar uma lição de vida diferente, que irá mudar de acordo com o estado de espírito de quem o lê ou das vivências de cada um. De qualquer forma, a sua essência permanecerá no interior de cada um de nós e só no fim, quando meditamos acerca do que lemos, damos realmente valor as palavras da autora. Adorei!
Desde cedo que a curiosidade acerca do trabalho desta autora existiu em mim. Lembro-me de encontrar os seus livros à venda, de pegar neles e, por uma razão ou por outra nunca me resolvi a compra-los. A vontade estava lá, aquela ânsia pelo conhecimento era imensa e ainda hoje não consigo explicar se isso acontecia pelos sentimentos despertos através das sinopses, que me tocavam sempre de uma forma tão especial ou então devido a uma ou outra citação encontrada na internet. A verdade é que até este momento ainda não compreendia exactamente as razões de querer tanto ler esses livros.
“Todo o Anjo é Terrível” foi então a minha estreia, e que estreia… Sendo um livro autobiográfico torna-se um pouco difícil de descrever o que se foi passando ao longo destas paginas sem contar toda a historia, por isso apenas vou posso dizer que muitas foram as vezes que dei por mim com uma lágrima no olho, sentindo o que aquela menina sentia, vendo-a crescer e tornar-se mulher. Não é fácil crescer, principalmente quando isso acontece sem o devido apoio daqueles que mais amamos, sem compreendermos aquilo que está a mudar em nós, tanto a nível físico como psicológico. Aos poucos vamos deixando crescer um vazio que na realidade não existe, uma armadura que dificilmente deixamos cair e aqueles que nos olham com ar desconfiado nem imaginam a dor que nos vai na alma e a vontade em deitar tudo cá para fora é tão imensa que se torna difícil de dizer tudo de uma forma simples e directa. Este é então um livro que nos faz pensar, que nos ensina que há um escape para estas dificuldades, que há forma de ultrapassar os problemas. É lutando que se consegue tudo, lutando pela nossa felicidade, pelos nossos sonhos. Este é então um livro de sonhos, um livro de memórias e lições que nos fazem pensar na nossa própria vida. Acredito que este será um livro com várias interpretações, que cada pessoa que o ler irá retirar uma lição de vida diferente, que irá mudar de acordo com o estado de espírito de quem o lê ou das vivências de cada um. De qualquer forma, a sua essência permanecerá no interior de cada um de nós e só no fim, quando meditamos acerca do que lemos, damos realmente valor as palavras da autora. Adorei!
October 2, 2021
Yazarı tanımak için çok güzel bir kitap. Bazı bölümlerde öyle güzel cümleler var ki. Okuması oldukça güzeldi.🌻
"Bütün bunlar geride kalmıştı; geride kalmak zorundaydı."
"Gerçek yazı bambaşka bir yerde, ta derinlerde, arzın ateşten merkezinde, insanın karanlığının yüreğinde bulunur."
"Hayatımın büyük bölümünde en sadık dostum, uykusuzluğum oldu."
" Mutsuz bir çocuk muydum? Kesinlikle öyleydim."
"Aslında çok iyi biliyordum. Ağlıyordum; çünkü bazı şeyler sonluydu; çünkü karanlık, ışığın arkasında pusuya yatmış bekliyordu. Ağlıyordum; çünkü kapaktaki güler yüze ve sevgiye kanmıştım ve hayallerden uyanmak kötüydü."
" Ağlıyordum; çünkü herkes benim uslu ve normal bir kız olmamı bekliyordu ama ben bunu beceremiyordum."
"Sanki bir çiçek dürbünüyle geçmişe bakar gibiydim; bir katmanın ardında göz kamaştırıcı renklerle bir başka katman vardı. O katmanın silinip benzersiz güzellikte bir başkasının ortaya çıkması için çiçek dürbününü sallamak yeterliydi."
"Silmek! İşte benim de yapmam gereken tam da buydu; çünkü zihnim inanılmaz çoklukta ve büyüklükte şeylerle doluydu."
"Demek ki hayat, mayınlı bir arazide yürümekten çok da farklı değildi."
“Ölü ya da diri, ne önemi var ki?” Sonra içten bir yakınlıkla ekledi: “Bak gerçekte hepimiz çoktan öldük, sadece dönüşen tozlarız. Boşluk bizi yaratıyor ve sonra gene boşluğa dönüyoruz. Bu nedenle, duygusallaşmak gereksiz bir şeydir.”
"Altı, yedi yaşında olduğum o yıllar, göreceli olarak nefes alabildiğim yıllar oldu. Henüz buzdağıma inmemiştim, henüz ötekiler gibi bir çocuk olduğumu sanıyordum."
"Çünkü eksikliği, boşluğu, başarısızlığı görüyorum ve anlam veremiyorum. Çünkü yalnızım, kimse beni dinlemiyor, kimse elimden tutmuyor. "
"Her gün uyanırsın ve başkalarından farklı olduğunu bilirsin. İçinde sürekli uçurumun çağrısını duyarsın ve bu çağrıyı –çağrının korkusu, paniği– yanındaki kişilerle paylaşamazsın. Kimseye “şu yükü taşımama birazcık yardım et” diyemezsin."
"Bu dünyanın beğendiği ve kabul ettiği pırıltı senden binlerce fersah uzaktadır. Hep susacaksın ve ağzını açarsan bu mutlaka yanlış zamanda, yanlış bir söz söylemek üzere olacaktır."
"Dökülmemiş bütün gözyaşlarım, kişiliğimin çevresinde yoğunlaşarak delinmez bir zırh oluşturdu."
"Artık hiçbir duygu beni zedelemiyordu."
"Herkese esrarengiz bir gülümsemeyle, mutlak uysallıkla, görünürde sabit bir bakışla yaklaşıyordum. Arada sırada çevremde fazla telaş yaratmamak için çocukların ilgisini çeken şeylerle ilgilenirmiş gibi yapıyordum."
"Keşke bütün kuramlardan, yapılardan, tekniklerden önce; çevremizdeki dünyayı deşifre etme konusundaki bu çocukça arzumuz daim olsaydı."
"Ve güzellik, hayranlığın ani irkilmesi değil de nedir?"
"İkiyüzlülük, gerçeği arayan kişinin yüzüne atılabilecek zehirlerin en korkuncudur."
"Çevremde bana sıcaklık duygusu yaşatan bir tek oydu. Ona sarılmak isterdim ama ne yazık ki dikenliydi!"
"Şiddet uygulayan sadistlerin ve paranoyakların örümceklerinkine çok benzeyen bir becerilerinin olduğunu bilmiyordum: Avlarını belirliyor, yavaşça ve fark ettirmeden ipek ipliklerini dokumaya başlıyorlar; gizli silahları nezaket ve kendini adama olduğundan kısa süre içinde seçilmiş olan kişi artık bu sevgi dolu özen olmadan yaşayamayacağını fark ediyor; bu arada iplik dönüyor, dolaşıyor ve artık tutsak olan ama çırpınmaya başlayan avını sarıp sarmalıyor."
"Dünyanın mantığı yüzünden kendimi sorgulayıp duruyordum."
"Çocukluğumu ve ergenliğimi mutlak bir terk edilmişlik içinde yaşadım."
"Ayakta kalabilmek için hepsiyle ve her şeyle mücadele ediyordum ama eşitsizlik giderek artıyordu, yenilgi hep artıyordu. Hava kirliliği yüzünden kum gibi dağılan arkeolojik kalıntılar gibi benim her bir parçam da günbegün dağılıyordu; onların yıkılışlarını işitiyor, sıva parçalarının ayaklarımın dibinde birikişini seyrediyordum; ama bu sonu gelmez yıkımı durdurmak için elimden hiçbir şey gelmiyordu."
"Her geçen gün içimdeki çılgınlığın yükseldiğini, onunla mücadele edecek gücümün ise giderek düştüğünü hisseder olmuştum."
"Elbette başlangıçta anlamazsın, bacaklarının üstünde dimdik durduğundan eminsindir, bir bukalemuna dönüştüğünün farkına varmazsın: derin, seni çevreleyen ortamın her tonuna uyum sağlamaktadır; bu değişim derin aracılığıyla yavaş yavaş emilir ve içine iner ve onu dönüştürmeye başlar; görünürde sakin sakin yürüyor gibi görünürsün ve gözlerinin artık senin gözlerin, yüreğinin senin yüreğin olmadığını henüz bilmezsin.
Nefret, insanların içinde çok büyük gedikler oyar."
"Hiçbir şeye tutunma. Hiçbir şey arzulama. Hiçbir şey bekleme. Hiç olmayı bil."
"O aylar süresince miskinlik iblisinin esiri oldum. Her neredeysem, ne yapıyorsam, bir başka yerde olup bir başka şey yapmak istiyordum."
"Hayat, var olabilmek için inatçılığını kabul ettirebilmek demekti."
"Ama kimi zaman kader, ilerlememiz için bize görünmez tekmeler atar."
"Bir sünger darbesiyle acılı geçmişimi silmiştim; gelecek hakkında artık kendimi sorgulamıyordum."
"Vidalar, kafesler, zırhlar gevşiyorlardı. Nedenini bilmiyordum, bu değişim konusunda bir yargıya varmak merakında da değildim. Sadece kendimi yiyip bitirmekten vazgeçmiştim. Yaşıyordum, o kadar; bu da yeniden soluklanmam için yeterliydi."
"Yıldızlar, önümde yüce bir kader uzandığını söylüyordu. Yıldızlardan hiçbir şey anlamıyordum, özgüvenim yerlerde sürünüyordu ve ben başıma felaketlerden başka büyük bir şey gelebileceğini düşünemiyordum."
"Ne yaparsam yapayım kendimi olduğum yere yakıştıramıyordum. Bir yerlerde bir başka yer vardı ve benim toprağımın orası olması gerektiğini biliyordum ama buna ilişkin hiçbir yönerge, beni harekete geçirecek bir işaret göremiyordum."
"Ölüm, her ânımın öğretmeniydi ve bu nedenle biz insanların emin olabileceğimiz tek gerçeklik olduğuna inanıyordum."
"Neşeli ve iyimser bir meşrebim olmasına, hayatın zevklerine düşkünlüğüme karşın, günlerimin çoğunluğuna damgasını vuran hüzün olmuştur."
"Elimi çocuk gibi sımsıkı tutan biri olmasaydı uçurumun kenarında yürümem kolay olmayacaktı."
"Biliyor musun, öleceğim için mutluyum; çünkü dünyanın gidişatı hiç hoşuma gitmiyor."
“Biliyor musun,” diye itiraf etmişti o akşam, “bütün hayatım boyunca sevginin ne olduğunu anlamaya çalıştım ama başaramadım. Şimdi kendimi son derece yılgın hissediyorum.”
"Bana küçüklüğümde uyguladığı davranış yüzünden ondan nefret etmem gerekirdi ama ben, o uzun ve sarp bağışlama yolunu seçtim. O öldükten sonra nefreti ne yapacaktım? Donmuş bir kıymık gibi ebediyen yüreğime saplanmış olarak kalacaktı."
"Nefret, mümkün olduğunca çabuk kurtulmak gereken bir zehirdir; çünkü onun içinden yeni bir hayatın can bulması olanaksızdır."
"Bu nedenle bir kez daha karanlıklara daldım, gidip Bayan A’yı aradım. Bıkıp usanmadan battaniyeler ören kadın neredeydi?"
"Bir evlat, annesinin mutluluğundan başka neyi ister ki? Sanırım annem, onu hiç yargılamamış olduğum için bana minnettardı; yargılamadan uzak durmak onun içinde sevgiye uzanan minik bir delik açtı; bu onun sahip olmak isteyip başaramadığı bir tutumdu."
“Seni anlayamıyorum ama seni seviyorum.”
"Hepimizin bağışlamaya, hepimizin merhamete ihtiyacı vardır."
"Hayatı boyunca bana onlarca güzel kazak örmüştü. Belki de başka türlü vermeyi başaramadığı sıcaklığı bunlarla iletmeye çalışmıştı."
"Bütün bunlar geride kalmıştı; geride kalmak zorundaydı."
"Gerçek yazı bambaşka bir yerde, ta derinlerde, arzın ateşten merkezinde, insanın karanlığının yüreğinde bulunur."
"Hayatımın büyük bölümünde en sadık dostum, uykusuzluğum oldu."
" Mutsuz bir çocuk muydum? Kesinlikle öyleydim."
"Aslında çok iyi biliyordum. Ağlıyordum; çünkü bazı şeyler sonluydu; çünkü karanlık, ışığın arkasında pusuya yatmış bekliyordu. Ağlıyordum; çünkü kapaktaki güler yüze ve sevgiye kanmıştım ve hayallerden uyanmak kötüydü."
" Ağlıyordum; çünkü herkes benim uslu ve normal bir kız olmamı bekliyordu ama ben bunu beceremiyordum."
"Sanki bir çiçek dürbünüyle geçmişe bakar gibiydim; bir katmanın ardında göz kamaştırıcı renklerle bir başka katman vardı. O katmanın silinip benzersiz güzellikte bir başkasının ortaya çıkması için çiçek dürbününü sallamak yeterliydi."
"Silmek! İşte benim de yapmam gereken tam da buydu; çünkü zihnim inanılmaz çoklukta ve büyüklükte şeylerle doluydu."
"Demek ki hayat, mayınlı bir arazide yürümekten çok da farklı değildi."
“Ölü ya da diri, ne önemi var ki?” Sonra içten bir yakınlıkla ekledi: “Bak gerçekte hepimiz çoktan öldük, sadece dönüşen tozlarız. Boşluk bizi yaratıyor ve sonra gene boşluğa dönüyoruz. Bu nedenle, duygusallaşmak gereksiz bir şeydir.”
"Altı, yedi yaşında olduğum o yıllar, göreceli olarak nefes alabildiğim yıllar oldu. Henüz buzdağıma inmemiştim, henüz ötekiler gibi bir çocuk olduğumu sanıyordum."
"Çünkü eksikliği, boşluğu, başarısızlığı görüyorum ve anlam veremiyorum. Çünkü yalnızım, kimse beni dinlemiyor, kimse elimden tutmuyor. "
"Her gün uyanırsın ve başkalarından farklı olduğunu bilirsin. İçinde sürekli uçurumun çağrısını duyarsın ve bu çağrıyı –çağrının korkusu, paniği– yanındaki kişilerle paylaşamazsın. Kimseye “şu yükü taşımama birazcık yardım et” diyemezsin."
"Bu dünyanın beğendiği ve kabul ettiği pırıltı senden binlerce fersah uzaktadır. Hep susacaksın ve ağzını açarsan bu mutlaka yanlış zamanda, yanlış bir söz söylemek üzere olacaktır."
"Dökülmemiş bütün gözyaşlarım, kişiliğimin çevresinde yoğunlaşarak delinmez bir zırh oluşturdu."
"Artık hiçbir duygu beni zedelemiyordu."
"Herkese esrarengiz bir gülümsemeyle, mutlak uysallıkla, görünürde sabit bir bakışla yaklaşıyordum. Arada sırada çevremde fazla telaş yaratmamak için çocukların ilgisini çeken şeylerle ilgilenirmiş gibi yapıyordum."
"Keşke bütün kuramlardan, yapılardan, tekniklerden önce; çevremizdeki dünyayı deşifre etme konusundaki bu çocukça arzumuz daim olsaydı."
"Ve güzellik, hayranlığın ani irkilmesi değil de nedir?"
"İkiyüzlülük, gerçeği arayan kişinin yüzüne atılabilecek zehirlerin en korkuncudur."
"Çevremde bana sıcaklık duygusu yaşatan bir tek oydu. Ona sarılmak isterdim ama ne yazık ki dikenliydi!"
"Şiddet uygulayan sadistlerin ve paranoyakların örümceklerinkine çok benzeyen bir becerilerinin olduğunu bilmiyordum: Avlarını belirliyor, yavaşça ve fark ettirmeden ipek ipliklerini dokumaya başlıyorlar; gizli silahları nezaket ve kendini adama olduğundan kısa süre içinde seçilmiş olan kişi artık bu sevgi dolu özen olmadan yaşayamayacağını fark ediyor; bu arada iplik dönüyor, dolaşıyor ve artık tutsak olan ama çırpınmaya başlayan avını sarıp sarmalıyor."
"Dünyanın mantığı yüzünden kendimi sorgulayıp duruyordum."
"Çocukluğumu ve ergenliğimi mutlak bir terk edilmişlik içinde yaşadım."
"Ayakta kalabilmek için hepsiyle ve her şeyle mücadele ediyordum ama eşitsizlik giderek artıyordu, yenilgi hep artıyordu. Hava kirliliği yüzünden kum gibi dağılan arkeolojik kalıntılar gibi benim her bir parçam da günbegün dağılıyordu; onların yıkılışlarını işitiyor, sıva parçalarının ayaklarımın dibinde birikişini seyrediyordum; ama bu sonu gelmez yıkımı durdurmak için elimden hiçbir şey gelmiyordu."
"Her geçen gün içimdeki çılgınlığın yükseldiğini, onunla mücadele edecek gücümün ise giderek düştüğünü hisseder olmuştum."
"Elbette başlangıçta anlamazsın, bacaklarının üstünde dimdik durduğundan eminsindir, bir bukalemuna dönüştüğünün farkına varmazsın: derin, seni çevreleyen ortamın her tonuna uyum sağlamaktadır; bu değişim derin aracılığıyla yavaş yavaş emilir ve içine iner ve onu dönüştürmeye başlar; görünürde sakin sakin yürüyor gibi görünürsün ve gözlerinin artık senin gözlerin, yüreğinin senin yüreğin olmadığını henüz bilmezsin.
Nefret, insanların içinde çok büyük gedikler oyar."
"Hiçbir şeye tutunma. Hiçbir şey arzulama. Hiçbir şey bekleme. Hiç olmayı bil."
"O aylar süresince miskinlik iblisinin esiri oldum. Her neredeysem, ne yapıyorsam, bir başka yerde olup bir başka şey yapmak istiyordum."
"Hayat, var olabilmek için inatçılığını kabul ettirebilmek demekti."
"Ama kimi zaman kader, ilerlememiz için bize görünmez tekmeler atar."
"Bir sünger darbesiyle acılı geçmişimi silmiştim; gelecek hakkında artık kendimi sorgulamıyordum."
"Vidalar, kafesler, zırhlar gevşiyorlardı. Nedenini bilmiyordum, bu değişim konusunda bir yargıya varmak merakında da değildim. Sadece kendimi yiyip bitirmekten vazgeçmiştim. Yaşıyordum, o kadar; bu da yeniden soluklanmam için yeterliydi."
"Yıldızlar, önümde yüce bir kader uzandığını söylüyordu. Yıldızlardan hiçbir şey anlamıyordum, özgüvenim yerlerde sürünüyordu ve ben başıma felaketlerden başka büyük bir şey gelebileceğini düşünemiyordum."
"Ne yaparsam yapayım kendimi olduğum yere yakıştıramıyordum. Bir yerlerde bir başka yer vardı ve benim toprağımın orası olması gerektiğini biliyordum ama buna ilişkin hiçbir yönerge, beni harekete geçirecek bir işaret göremiyordum."
"Ölüm, her ânımın öğretmeniydi ve bu nedenle biz insanların emin olabileceğimiz tek gerçeklik olduğuna inanıyordum."
"Neşeli ve iyimser bir meşrebim olmasına, hayatın zevklerine düşkünlüğüme karşın, günlerimin çoğunluğuna damgasını vuran hüzün olmuştur."
"Elimi çocuk gibi sımsıkı tutan biri olmasaydı uçurumun kenarında yürümem kolay olmayacaktı."
"Biliyor musun, öleceğim için mutluyum; çünkü dünyanın gidişatı hiç hoşuma gitmiyor."
“Biliyor musun,” diye itiraf etmişti o akşam, “bütün hayatım boyunca sevginin ne olduğunu anlamaya çalıştım ama başaramadım. Şimdi kendimi son derece yılgın hissediyorum.”
"Bana küçüklüğümde uyguladığı davranış yüzünden ondan nefret etmem gerekirdi ama ben, o uzun ve sarp bağışlama yolunu seçtim. O öldükten sonra nefreti ne yapacaktım? Donmuş bir kıymık gibi ebediyen yüreğime saplanmış olarak kalacaktı."
"Nefret, mümkün olduğunca çabuk kurtulmak gereken bir zehirdir; çünkü onun içinden yeni bir hayatın can bulması olanaksızdır."
"Bu nedenle bir kez daha karanlıklara daldım, gidip Bayan A’yı aradım. Bıkıp usanmadan battaniyeler ören kadın neredeydi?"
"Bir evlat, annesinin mutluluğundan başka neyi ister ki? Sanırım annem, onu hiç yargılamamış olduğum için bana minnettardı; yargılamadan uzak durmak onun içinde sevgiye uzanan minik bir delik açtı; bu onun sahip olmak isteyip başaramadığı bir tutumdu."
“Seni anlayamıyorum ama seni seviyorum.”
"Hepimizin bağışlamaya, hepimizin merhamete ihtiyacı vardır."
"Hayatı boyunca bana onlarca güzel kazak örmüştü. Belki de başka türlü vermeyi başaramadığı sıcaklığı bunlarla iletmeye çalışmıştı."
Read
August 3, 2015Aslına bakarsanız, kitaba başlarken neler beklediğimi hiç bilmiyorum. Tamaro'nun tatlı yazımı, içtenliği bulmak istediğim en kuvvetli şeydi herhalde. Buldum da.
Yazar, bu kitapta kendi hayatını, beynindeki düşünceleri, bedenini ele geçiren duyguları, ruhunu kavuran anıları ele almış. Özellikle çocukluğundaki hislerini kendime oldukça yakın buldum. Okurken gülümsetti, hoş fikirler verdi.
Ancak, içinde güçlü öykülerden barındıran bir kitap okumak istiyorsanız Her Melek Korkunçtur tam olarak buna uygun değil. Anılar, karakterler, anafikirler var evet ama kitabın geneline baktığımda biraz parça parça olduğunu da hissediyorum. Herhangi bir sayfayı açıp okuyabilir ya da "amantanrımnelerolucakkiacaba" heyecanına giremeyebilirsiniz. Başucu kitabı diyebileceğim bir eser anlayacağınız. Eğer düşünceler, gerçek hisler ve ilginç kişiğik/yaşanmışlıklar okumak isterseniz bir göz atın derim. Ama okumadan önce, yazarın diğer kitaplarına bakmakta fayda var.
Yazar, bu kitapta kendi hayatını, beynindeki düşünceleri, bedenini ele geçiren duyguları, ruhunu kavuran anıları ele almış. Özellikle çocukluğundaki hislerini kendime oldukça yakın buldum. Okurken gülümsetti, hoş fikirler verdi.
Ancak, içinde güçlü öykülerden barındıran bir kitap okumak istiyorsanız Her Melek Korkunçtur tam olarak buna uygun değil. Anılar, karakterler, anafikirler var evet ama kitabın geneline baktığımda biraz parça parça olduğunu da hissediyorum. Herhangi bir sayfayı açıp okuyabilir ya da "amantanrımnelerolucakkiacaba" heyecanına giremeyebilirsiniz. Başucu kitabı diyebileceğim bir eser anlayacağınız. Eğer düşünceler, gerçek hisler ve ilginç kişiğik/yaşanmışlıklar okumak isterseniz bir göz atın derim. Ama okumadan önce, yazarın diğer kitaplarına bakmakta fayda var.
December 24, 2013
Também os livros e as suas mensagens, de forma fortuita ou predestinada, nos encontram.
‘Todo o anjo é terrível’ deu comigo num sítio com pouco charme e muito barulho de coisas que se mexem sem propósito: o supermercado. Fê-lo num daqueles dias em que não ia ser capaz de suportar uma longa espera, numa das filas, pela inquietude da qual a mente padecia. No burburinho, e em meia hora, absorvi cerca de cinquenta páginas.
Com uma experiência anterior avassaladora, com ‘Vai aonde te leva o coração’, bastou passar os olhos pela primeira página e soube que aquele viria comigo para casa.
Ver a review completa aqui: http://sarinhafarinha.wordpress.com/2...
‘Todo o anjo é terrível’ deu comigo num sítio com pouco charme e muito barulho de coisas que se mexem sem propósito: o supermercado. Fê-lo num daqueles dias em que não ia ser capaz de suportar uma longa espera, numa das filas, pela inquietude da qual a mente padecia. No burburinho, e em meia hora, absorvi cerca de cinquenta páginas.
Com uma experiência anterior avassaladora, com ‘Vai aonde te leva o coração’, bastou passar os olhos pela primeira página e soube que aquele viria comigo para casa.
Ver a review completa aqui: http://sarinhafarinha.wordpress.com/2...
March 26, 2018
4,5/5
Questo memoir di Susanna Tamaro mi ha veramente colpita: non mi aspettavo che l'avrei trovato così piacevole da leggere, con interessanti introspezioni psicologiche, episodi della sua infanzia e riflessioni sulla vita e il mondo che la circonda(va).
L'ho letto tutto d'un fiato ma non perché sia una lettura leggera e di poche pretese, anzi; semplicemente, la prosa è molto fluida e una frase tira l'altra, e senza accorgermene me ne sono letta metà in poco più di un'ora!
Sarà che io adoro i memoir e le storie di vita vissuta, per certi versi le trovo assai più interessanti delle storie inventate di sana pianta, perché hanno quell'aura di "è successo veramente" che me le rende molto più vivide e intriganti.
Questo memoir di Susanna Tamaro mi ha veramente colpita: non mi aspettavo che l'avrei trovato così piacevole da leggere, con interessanti introspezioni psicologiche, episodi della sua infanzia e riflessioni sulla vita e il mondo che la circonda(va).
L'ho letto tutto d'un fiato ma non perché sia una lettura leggera e di poche pretese, anzi; semplicemente, la prosa è molto fluida e una frase tira l'altra, e senza accorgermene me ne sono letta metà in poco più di un'ora!
Sarà che io adoro i memoir e le storie di vita vissuta, per certi versi le trovo assai più interessanti delle storie inventate di sana pianta, perché hanno quell'aura di "è successo veramente" che me le rende molto più vivide e intriganti.
July 22, 2013
Na cidade italiana de Trieste, uma menina sensível e triste, chorava porque a sua cabeça «explodia de perguntas» e porque todos esperavam que ela fosse uma «menina normal.» Uma menina que «estava afundada na solidão», na mais dura das solidões, aquela em que estamos sós mas acompanhados por estranhos, por pessoas fisicamente presentes, mas ausentes em afectos...
texto completo em: http://silenciosquefalam.blogspot.pt/...
texto completo em: http://silenciosquefalam.blogspot.pt/...
September 1, 2014
Susanna Tamaros Autobiographie ergänzt ihre Geschichten auf wunderbare Weise, die sie diese bzw. ihre Entstehung immer wieder referenziert. Nach einer nicht ganz einfachen Kindheit und nie mit dem Wunsch Schriftstellerin zu werden, entsteht dann doch ihre erster Roman, der noch einen langen Weg vor sich hat, bis er gedruckt wird. Wunderschön geschrieben und auf eine eigene Art auch sehr spannend, so dass man Susanna Tamaros Lebensgeschichte kaum zur Seite legen mag.
September 2, 2017
Sorunlu bir cocukluk ve genclik gecirmis bir kadinin haddinden fazla hassas hikayesini anlatiyor demek isterdim ama kitabin size vaat ettigi dogru duzgun bir hikaye de yok aslinda. Yari gercek yari hayal urunu, yani yari biyografik yari kurgusal sacmaliklarin dizelendigi bir kitap. Biyografik eser mi yoksa kurgusal eser mi diye tartisilabilir, ama roman olmadigi kesin.
Iki yildiz almasini saglayan tek sey ise dilinin basarili olmasi.
Iki yildiz almasini saglayan tek sey ise dilinin basarili olmasi.
May 4, 2013
Susanna Tamaro is one of my favorite writers. I was slightly disappointed when I realized this was a memoir but how can you not love her insight and amazing style. I don't think it's out in English. To think that she is related to Morovia and James Joyce was a friend of the family.
Want to read
March 21, 2015Incipit
Sono nata in uno dei giorni con meno luce dell’anno ...
Ogni angelo è tremendo incipitmania.com
Sono nata in uno dei giorni con meno luce dell’anno ...
Ogni angelo è tremendo incipitmania.com
April 22, 2014
Questo è un libro per godere delle parole, una novella da gustare. Fantasticamente scritto, è una delizia anche se l'argomento (essendo una autobiografia) non è altro che il racconto di una vita. Emoziona, tocca il cuore, riaccende le paure infantili.
July 18, 2015
Biographischer Roman der Schriftstellerin Susanna Tamaro, die vor allem mit ihrem Bestseller "Geh, wohin dein Herz dich trägt" bekannt wurde.
Ein sensibles kleines Mädchen hineingeboren in eine Familie voller Gefühlskälte und Nichtbeachtung und doch findet es seinen Weg.
Ein sensibles kleines Mädchen hineingeboren in eine Familie voller Gefühlskälte und Nichtbeachtung und doch findet es seinen Weg.
December 8, 2016
Para quem é fã de Susanna Tamaro este livro é OBRIGATÓRIO. Dá para entrar mais no mundo da escritora, entender a sua escrita e as linhas que não estão escritas. Fiquei com vontade de reler os livros todos dela novamente.
September 9, 2017
L'errore più comune tra i genitori è pensare che il passato non tocchi i propri figli.
L'autrice lo dimostra raccontando la propria vita e le difficoltà che ha dovuto affrontare.
Ho apprezzato molto questo viaggio costellato da peripezie e dalla comprensione del mondo.
L'autrice lo dimostra raccontando la propria vita e le difficoltà che ha dovuto affrontare.
Ho apprezzato molto questo viaggio costellato da peripezie e dalla comprensione del mondo.
September 20, 2014
a me spiace perché la tamaro sarà anche brava ma la lettura dei suoi libri mi riesce indigesta...
January 29, 2015
Excelente libro.
August 26, 2016
Un libro autobiografico de la autora de Donde el Corazón te lleve. Pienso que solo gusta a las personas que han leído sus libros y que sientes afinidad con ella.
January 5, 2018
«Todos mis libros atraviesan la oscuridad, no por el placer de hacerlo, sino para descubrir el punto en que, de repente, la oscuridad, misteriosamente, puede transformarse en luz».
March 30, 2019
A powerful memoir. Glad I went back for it at the bookstore. I especially loved the bits about her growing up and thinking she´s an awkward child and those about writing near the end of the book.
September 20, 2019
Con “ogni angelo è tremendo” Susanna Tamaro ci racconta la sua storia, quella di una bambina nata “in uno dei giorni con meno luce dell’anno, nel cuore più profondo della notte”. Proprio questa oscurità contraddistingue la sua infanzia e si manifesta in diverse forme durante la sua crescita: prima quella di una tempesta, poi quella di un buio popolato da mostri, lupi, streghe e canocchie. Successivamente Susanna decide di diventare la prima abitante di un iceberg in modo da avere “ghiaccio sul cuore, ghiaccio sui pensieri, ghiaccio sulle mani e sui piedi”. Questo ghiaccio è utilizzato dalla bimba per proteggersi da egoismi, assenze e mancanze d’affetto dei suoi genitori che, pur andando avanti con gli anni non si attutiranno. Il padre, acclarato darwinista e di conseguenza sostenitore della selezione naturale, porta a credere la figlia di essere “un vaso di coccio tra vasi di ferro”; la madre invece è come se non esistesse più: il posto della donna che ricamava copertine per la figlia è stato preso da una donna consumata dall’illusione e dalla voglia di una famiglia perfetta in una villa perfetta. Varie categorie mentali si affacciano nei pensieri della bambina: il vuoto, associato alla scomparsa della sua baby-sitter Gianna, e l’essere trasparente, accostato alla zia Marisa. Un giorno però la bambina-iceberg - come le piaceva definirsi- implode e il suo posto viene preso dalla bambina-scendiletto che “stava lì immobile, sottile, discreta, non respirava quasi”. Susanna, per comprendere il mondo esterno si rifugia nei numeri e nelle scienze, fili d’oro che utilizzava per uscire dal labirinto di Minosse. Per un breve periodo della sua vita Susanna ha una parvenza di serenità: poco dopo aver partorito suo fratello e aver lasciato definitivamente suo padre, la madre si risposa con un uomo che sembra essere il marito e il padre perfetto. Ma in realtà non è così: l’uomo si rivela un antisemita convinto, farà allontanare la bambina dalla sua famiglia in modo definitivo. Negli anni di distacco dalla famiglia Susanna coltiva il legame “con la sua anima gemella”: la nonna. Una volta cresciuta, grazie all’aiuto della nonna capisce cosa vuole fare: lei vuole raccontare storie. Susanna così si iscrive al Centro Sperimentale di Cinematografia di Roma. Proprio a Roma cerca di riallacciare i rapporti con il padre inseguendo la strada del perdono. Prima di arrivare a compiere il suo destino -come lo definisce lei stessa “genetico” poiché facevano parte della sua famiglia pilastri della letteratura quali Alberto Moravia e Italo Svevo- ci vorrà un po’. Quando scrive il suo primo romanzo fatica a farlo accettare alle case editrici ma sappiamo tutti come continua questa storia. In questo libro la Tamaro ci consente di esplorare l’interiorità di una bambina depressa, abbandonata, non amata, ed è impossibile- almeno così è stato per me- non immedesimarsi in una tale sofferenza. In questa biografia ci fa capire i suoi stati d’animo non solo attraverso parole ma anche grazie a immagini vivide e a suoni assordanti: è così che è riuscita a farmi calare nei suoi panni e a creare un’empatia unica. “La vera scrittura sta altrove, giù in profondità, nel nucleo della terra, nel cuore di tenebra dell’uomo” afferma Susanna Tamaro, abilissima esploratrice e divulgatrice di tenebre.
This entire review has been hidden because of spoilers.
January 4, 2020
Non avevo mai letto nulla di Susanna Tamaro. Per anni mi sono nutrito di pareri altrui, di sentito dire, che hanno fatto sì che alimentassi un grande pregiudizio nei suoi confronti e mai una mia personale opinione. La dicono sdolcinata, e forse potrà esserlo nei romanzi (a questo punto non ci credo) ma qui di sdolcinato non c'è proprio nulla di nulla. È il racconto di un'infanzia terribile, che si legge a denti stretti, attraverso vicende famigliari e personali messe a nudo con onestà e grande coraggio. L'esempio preclaro di quei bambini che vivono l'infanzia ad occhi spalancati, e quindi con disillusione e dolore.
Non credo l'autrice sia ingenerosa con Trieste, ma la descrive per la città che è, e soprattutto era, all'epoca. Così come riguardo la Roma degli anni settanta (finalmente qualcuno che tira giù la maschera alla meglio gioventù!). Ecco, credo che alla Tamaro non si perdoni il fatto di non cedere all'ideologia, quella in ispecie che informa gran parte (se non tutto) del mondo artistico-culturale nostrano. Infine, la maturità dell'autrice - vera e propria sublimazione del dolore e raggio di sole che deflagra l'autobiografia - definisce anche il portato della tanto idolatrata (ed oggi debordante) psicoanalisi: non spiega nulla.
Non credo l'autrice sia ingenerosa con Trieste, ma la descrive per la città che è, e soprattutto era, all'epoca. Così come riguardo la Roma degli anni settanta (finalmente qualcuno che tira giù la maschera alla meglio gioventù!). Ecco, credo che alla Tamaro non si perdoni il fatto di non cedere all'ideologia, quella in ispecie che informa gran parte (se non tutto) del mondo artistico-culturale nostrano. Infine, la maturità dell'autrice - vera e propria sublimazione del dolore e raggio di sole che deflagra l'autobiografia - definisce anche il portato della tanto idolatrata (ed oggi debordante) psicoanalisi: non spiega nulla.
June 10, 2022
"Todo niño que nace viene al mundo con la espalda curvada, como la de Atlante. Solo que, en lugar del mundo, sostiene páginas y páginas de historias —de historias y de Historia—, y son precisamente esas páginas las que hacen que sus ojos parezcan tan cansados, tan lejanos, en sus primeros días. Solo algunos padres especialmente ingenuos y optimistas pueden creer que un recién nacido es una tabla rasa, un bloque de arcilla que lograrán transformar, con su amor y su buena voluntad, en el ser de sus sueños. Deberíamos ser un poco menos confiados y darnos cuenta de que esas manitas, en realidad, encierran un largo pergamino enrollado y que, si el padre y la madre tuvieran el valor de abrirlo, verían que ahí ya está trazado, a grandes rasgos, el destino del ser que acaban de traer al mundo."
Displaying 1 - 30 of 45 reviews