و عجیب که شمس‌ام می‌خوانند

by شمس لنگرودی

آیا این مه
بخار ستاره‌ها نیست؟

تاریکی کجا رفت
وقتی تو رسیدی.

104 pages, Paperback

First published January 1, 2013

About the author

(Shams Langeroody)
محمد شمس لنگرودی (زاده ۲۶ آبان ۱۳۲۹) شاعر معاصر ایرانی و از اعضای کانون نویسندگان ایران است. او فرزند آیت الله جعفر شمس لنگرودی است که مدت ۲۵ سال امامت جمعه لنگرود را بر عهده داشت. وی استاد دانشگاه بوده و تاریخ هنر درس می‌دهد.

Reviews

[Soheila · Rating 3 out of 5]

شادی
دکمه های پیرهنم بود
بخشیدی به من
تا در سرما نلرزم
آنجا که دندان قروچه ی بادها بود
وقتی تو نبودی.....

[ZaRi]

شادی
دکمه های پیرهنم بود
بخشیدی به من
تا در سرما نلرزم
آن جا که دندان قروچه ء بادها بود
وقتی تو نبودی

...

در سینه تلخم راه می رود
اندوهی که نمی دانم نامش چیست
در سینه ء تلخم راه می رود
به سپیدی صبحم سلام می کند

[Zohreh Hanifeh · Rating 4 out of 5]

قدم به اسکله می‌گذاریم
مملو صداها، آدم‌ها، کافه‌ها
شصت و سه ترانهٔ نقره‌ای در بطری
کتابم را می‌بندم
جز من و تو
بر ساحل کسی نیست.

[Farnaz · Rating 2 out of 5]

در کوچه
خیابان
مترو
صدای تو را می شنوم
در خانه، سکوت، رویاها

می گویند
دیوانه ام
می گویم دیوانه اگر بودم
که صدای شما را می شنیدم
_____________________________________________________________
هرچه باشد
خلاصه نسل بشر هم روزی بزرگ می شود
و زبان زمین را می فهمد
می فهمند برای ستایش گل ها
لازم نیست از شاخه جدایش کنند

بت ها بلند شده اند
تبر را برداشته اند
می ترسم عزیزم
می ترسم تو را به خدایی بردارند
منبعد مرا نبینی
____________________________________________________________
شش هایت
بادکنکند
و هواپیمایم را می برند

تمام مسافران خفته منم
یکی خواب می بیند بازگشته ای
یکی دستت را گرفته و به جانب خورشید می برد
خلبان هواپیما تویی
____________________________________________________________
برخاسته ام از خواب
در پلکم تویی
و نمی دانم کجایی
____________________________________________________________
به کتاب هایم دل نبستم
کشتی ها غرق می شوند
وقتی از کاغذند
من هم روزگاری
با واژه ها به سوی تو می آمدم
مرا بر ساحل یافتند
با انبوهی از الفبا بر پیکر من
که می گریستند

اراده ی رود بی حاصل است
وقتی بر سر راهش دره هاست
____________________________________________________________
کاش زنده بودم
و نقشه ی راه ها را عوض می کردم
طوری که تو تنها
از رگ من بگذری
اما همه چیز که به این سادگی نیست
____________________________________________________________
چه لزومی دارد مرگ
وقتی که تو می رسی
____________________________________________________________
چه لزومی دارد مرگ
او رفت و تو آمدی
حزن سفید من
____________________________________________________________
آدم ها
جهنم دست ساز خویش اند
بیا در آتش هم بگریزیم

کاش دستت را می گرفتم
از پله ی تاریخ پایین می دویدیم
به ابتدای زمین می رسیدیم
آنجا که در گِل آدمی
گُل رازقی می روید
کاش نبضت را می گرفتم و منتشر می کردم
تا دنیا به حال طبیعی اش برگردد
آدم ها
جهنم دست ساز خویش اند

باید بروم نامم را
در ردیف عقاب ها، ببرها، و شب پره ها بنویسم
آدم ها
جز در کنار تو تصویری ندارند
____________________________________________________________
فکر می کنم تو اگر نبودی
آفتاب، به گونه ی دیگری می تابید
اما ببین
آفتاب شنبه ی ما مهربان است
و تا درون رهگران را روشن می کند
چندان که خیالهایشان را می بینیم
بت ها، زخم ها و سرودهاشان را می بینیم
و تو از بالا
به سایه ی انگشتت می خندی
که رهگذران به گمان سایه ی خود
پی او روانند
____________________________________________________________
دوستت دارم
دریاچه ای از نمک می خواهم
که بر اندوهم ببارم
____________________________________________________________
این سنگ ها
به تو فکر می کنند
و در دل شان تویی

میکل آنجلو برگرد!
از سینه ی سنگ ها
رهایش کن
چرا که همین طورهاست
فوران آتش
سنگستان ها را آب می کند
____________________________________________________________
پرتقال ها، لیموها
کره های زردند
قاره ی تاریک سرانگشتت را
بر این کره ها دوست دارم
____________________________________________________________
می خواهم با سربازانم بیایم و
آنجا مسکن کنم
در قلعه ی تابانی ظریف
که لرزش دست تو بر جا گذاشت
____________________________________________________________
قیچی می کنم هوا را
در نوک بال هایم
می خواهم شمدی ببُرم
و تو را بپوشم

آسمان کوچک من
سرپناه سکوت ها، رویاها و بهشتم
____________________________________________________________
در این شب لایزال
او را برده اند
و بوی جدایی دارد کورم می کند

[Rohan]

تو را
در پیرهنم می‌جویم
در خونم
در آتش باغ‌هایم
که درختانش قلم
مه و بارانش کاغذند.

[Negar · Rating 3 out of 5]

این مه
که دور درختان راه می رود
این مه می داند
که چقدر دوستت دارم
این مه
که منم
و دور از تو
تاب تنم را ندارم

[سعید خانجانی‌نژاد · Rating 5 out of 5]

اقیانوسی اهلی است روح تو
من عابدی
که یونس خانگی شکار می‌کنم
به همسایه‌های غم‌آلود می‌فروشم.