What do you think?
Rate this book
Ploaia înainte să cadă
In Ploaia inainte sa cada se desfasoara destinul unor femei din aceeasi familie, unite nu doar prin legaturile de singe, ci si prin intorsaturile unui destin aspru, care pare sa urmeze un model prestabilit. Inainte de a muri, batrina Rosamond isi inregistreaza tulburatoarea poveste pe patru casete audio destinate lui Imogen, nepoata verisoarei sale, oarba din frageda copilarie. Relatata intr-un mod inedit, cu ajutorul a douazeci de fotografii evocatoare, insirate in ordine cronologica, povestea lui Rosamond dezvaluie un lant de evenimente tragice, in care iubirea si ura se impart in mod egal intre mame si fiice.
„Romanul Ploaia inainte sa cada dezvolta o istorie interesanta, care ascunde (ca mai toate istoriile de familie) nenumarate secrete si minciuni si contine un tipar ce se repeta in chip frustrant generatie dupa generatie. Coe isi manevreaza personajele cu obisnuita si cuceritoarea sa tandrete, iar perceptiile sale sint la fel de profunde ca intotdeauna.” (Sunday Times)
„Procesul formarii si deformarii unui copil... intr-o relatare sclipitoare si emotionanta.” (Times)
„Tot respectul pentru un scriitor barbat care patrunde pe un teritoriu ce apartine in mod traditional femeilor si reuseste sa se achite cu atita aplomb de sarcina asumata...” (The Telegraph)
„Romanul Ploaia inainte sa cada dezvolta o istorie interesanta, care ascunde (ca mai toate istoriile de familie) nenumarate secrete si minciuni si contine un tipar ce se repeta in chip frustrant generatie dupa generatie. Coe isi manevreaza personajele cu obisnuita si cuceritoarea sa tandrete, iar perceptiile sale sint la fel de profunde ca intotdeauna.” (Sunday Times)
„Procesul formarii si deformarii unui copil... intr-o relatare sclipitoare si emotionanta.” (Times)
„Tot respectul pentru un scriitor barbat care patrunde pe un teritoriu ce apartine in mod traditional femeilor si reuseste sa se achite cu atita aplomb de sarcina asumata...” (The Telegraph)
243 pages, Paperback
First published January 1, 2007
99 people are currently reading
3934 people want to read
About the author
Jonathan Coe
82 books2,605 followersLibrarian Note: There is more than one author in the GoodReads database with this name. See this thread for more information.
Jonathan Coe, born 19 August 1961 in Birmingham, is a British novelist and writer. His work usually has an underlying preoccupation with political issues, although this serious engagement is often expressed comically in the form of satire. For example, What a Carve Up! reworks the plot of an old 1960s spoof horror film of the same name, in the light of the 'carve up' of the UK's resources which some felt was carried out by Margaret Thatcher's right wing Conservative governments of the 1980s. Coe studied at King Edward's School, Birmingham and Trinity College, Cambridge, before teaching at the University of Warwick where he completed a PhD in English Literature. In July 2006 he was given an honorary degree by The University of Birmingham.
-
Retrieved 10:55, February 2, 2009 from http://en.wikipedia.org/wiki/Jonathan...
Jonathan Coe, born 19 August 1961 in Birmingham, is a British novelist and writer. His work usually has an underlying preoccupation with political issues, although this serious engagement is often expressed comically in the form of satire. For example, What a Carve Up! reworks the plot of an old 1960s spoof horror film of the same name, in the light of the 'carve up' of the UK's resources which some felt was carried out by Margaret Thatcher's right wing Conservative governments of the 1980s. Coe studied at King Edward's School, Birmingham and Trinity College, Cambridge, before teaching at the University of Warwick where he completed a PhD in English Literature. In July 2006 he was given an honorary degree by The University of Birmingham.
-
Retrieved 10:55, February 2, 2009 from http://en.wikipedia.org/wiki/Jonathan...
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 749 reviews
October 25, 2018
The only Jonathan Coe book I had previously read is his wonderful biography of the brilliant, enigmatic and troubled B S Johnson Like a Fiery Elephant: The Story of B.S. Johnson.
A compelling, intricate, multi-layered story of three women and the friendship which haunts another, Coe's novel never falls into the category of chick-lit; it tells of a mystery and the paradox of love and friendship. A novel which can be appreciated by readers of many genres and all sexes. It is difficult to review so that the mystery is not given away. I read this book in hardcover and imagine that an audio rendition would be superb: to hear the story as does one of the prime characters.
The novel opens with the death of Gill's aunt, Rosamund. At the reading of the will, Gill discovers she has been requested to find Imogen, the grand-daughter of Rosamond’s cousin Beatrix. Imogen has been bequeathed a package of cassette tapes narrated by Rosamund. The search fruitless, Gill listens to these tapes as she herself is interested to hear their content. Coe then uses the brilliant method of Rosamund describing relevant photographs to acquaint Imogen, and the reader, with her grandmother, the emotionally erratic Beatrix and her mother, the estranged Thea. It also traces Rosamond’s life as it is haunted by her friendship with these three women. The photos take you to Shropshire, post war London, across to Toronto and France and then finally back to Shropshire again. I found myself following Rosamond’s narration eagerly as I could well imagine Imogen would.
Although somewhat melancholic, it is beautifully so with an enticing and dreamlike quality which has stayed with me long after I finished reading. Never depressing, rather it serves to remind us of the heritage of character and past endowed to a child. It also portrays the strong loyalties and sometimes damaging qualities of friendship. Not only is this an incredibly beautiful visual story, it is indelibly emotive, haunting and detailed. A novel I would have no hesitation in recommending. 5★
A compelling, intricate, multi-layered story of three women and the friendship which haunts another, Coe's novel never falls into the category of chick-lit; it tells of a mystery and the paradox of love and friendship. A novel which can be appreciated by readers of many genres and all sexes. It is difficult to review so that the mystery is not given away. I read this book in hardcover and imagine that an audio rendition would be superb: to hear the story as does one of the prime characters.
The novel opens with the death of Gill's aunt, Rosamund. At the reading of the will, Gill discovers she has been requested to find Imogen, the grand-daughter of Rosamond’s cousin Beatrix. Imogen has been bequeathed a package of cassette tapes narrated by Rosamund. The search fruitless, Gill listens to these tapes as she herself is interested to hear their content. Coe then uses the brilliant method of Rosamund describing relevant photographs to acquaint Imogen, and the reader, with her grandmother, the emotionally erratic Beatrix and her mother, the estranged Thea. It also traces Rosamond’s life as it is haunted by her friendship with these three women. The photos take you to Shropshire, post war London, across to Toronto and France and then finally back to Shropshire again. I found myself following Rosamond’s narration eagerly as I could well imagine Imogen would.
Although somewhat melancholic, it is beautifully so with an enticing and dreamlike quality which has stayed with me long after I finished reading. Never depressing, rather it serves to remind us of the heritage of character and past endowed to a child. It also portrays the strong loyalties and sometimes damaging qualities of friendship. Not only is this an incredibly beautiful visual story, it is indelibly emotive, haunting and detailed. A novel I would have no hesitation in recommending. 5★
August 18, 2018
«-Ε, λοιπόν, εμένα μου αρέσει η βροχή πριν πέσει’
‘-Ναι αγάπη μου αλλά πριν πέσει δεν είναι πραγματικά βροχή’
‘-Γι’ αυτό είναι το αγαπημένο μου είδος. Μπορεί κάτι να σε κάνει χαρούμενη ακόμα κι αν δεν είναι αληθινό, έτσι δεν είναι;»
Η ουσία και το ατμοσφαιρικό μεγαλείο μέσα σε αυτό το βιβλίο εμφανίζονται σταδιακά.
Με κάθε αποκάλυψη συναισθανόμαστε τον πόνο, την τραγωδία, την αναζήτηση κατανόησης, τη συγχώρεση και την απελευθέρωση, σαν ένα συναισθηματικό παιχνίδι ανακάλυψης.
Έντονη ατμόσφαιρα εξομολόγησεων, μετάγγιση εμπειριών, φασματικές αναπαραστάσεις μέσα απο παλιές φωτογραφίες που κλείνουν μέσα τους τις προσωπικές ιστορίες, στιγμές, αποφάσεις, τραγωδίες, πράξεις,σκέψεις και διαλογισμούς γυναικείων χαρακτήρων.
Ζωές γυναικών, ιστορίες τριών γενεών βασισμένες σε θηλυκά πάθη, λάθη και όνειρα.
Αφηγήσεις, περιγραφές και αφιερώσεις στην γυναικεία φύση.
Γυναίκες μάνες και κόρες. Γυναίκες φίλες και αδελφές. Γυναίκες σύζυγοι και ερωμένες. Γυναίκες που λάτρεψαν τον έρωτα με άλλες γυναίκες. Γυναίκες που προδόθηκαν και καταστράφηκαν απο άνδρες. Γυναίκες που απογοητεύτηκαν, που πληγώθηκαν, που αγάπησαν, που μίσησαν, που αδιαφόρησαν.
Σχημάτισαν κύκλους ζωής που ολοκληρώθηκαν και έκλεισαν. Κάποιοι επαναλήφθηκαν, κάποιοι έσπασαν σαν αδύναμοι κρίκοι.
Αγγλία. Δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.
«Σαν τη βροχή πριν πέσει ...»
Όλη η επιρροή του παρελθόντος στο παρόν αποκαλύπτει πως ίσως τίποτα δεν είναι εντελώς πρωτόγνωρο στη ζωή.
Κλείνει ο κύκλος που ολοκληρώθηκε; Φθάνει στο τέλος;
Μέσα στον κλειστό κύκλο η αφήγηση παίρνει δραματική τροπή.
Εμπειρίες τραυματικές και οδυνηρές καταστάσεις σβήνονται απο τη μνήμη.
Βρίσκουν άμυνες απενοχοποίησης.
Λίγο πριν το τέλος, το μυαλό «κατεβάζει ασφάλειες»,
ξεχνάει, σβήνει, σώνεται.
Η βροχή πέφτει και πρέπει να την αισθανθείς στο δέρμα σου για να κατανοήσεις. Πρέπει να μουσκέψεις, να βιώσεις καταστάσεις και συναισθήματα με τον ίδιο τρόπο. Ό,τι δεν το έχεις ζήσει με τον ίδιο τρόπο, δεν υπάρχει.
Μερικές φορές είναι δυνατόν ακόμη και απαραίτητο να αγαπάμε και να διασκεδάζουμε με τις αντιφατικές ιδέες. Να δεχόμαστε την αλήθεια δυο πράξεων που έρχονται σε πλήρη αντιπαράθεση.
Ίσως αυτή η συνειδητοποίηση να είναι μία απο τις θεμελιώδεις προϋποθέσεις της ύπαρξης μας.
Τίποτα δεν είναι απλά ένα πράγμα.
Οι διαλογισμοί προς το τέλος της βροχής..συνεχίζουν να ψάχνουν για μοτίβα ζωής.
Κάθε προσπάθεια όμως ματαιώνεται,καθώς ξαφνικά και έντονα συνειδητοποιούμε με πλήρη τρόμο πως πρέπει, ίσως, να αποδεχτούμε την τύχη και την τυχαιότητα σε όλα.
Το αγάπησα αυτό το βιβλίο. Μου άρεσε πολύ και δεν το περίμενα, με έπιασε εξαπίνης και με τράνταξε.
Σαν τη βροχή πριν πέσει, αγαπάμε.
Κι ας μην υπάρχει πριν πέσει, μπορείς να αγαπάς κάτι κι ας μην είναι αληθινό.
Αν είναι ικανό να σου δώσει χαρά, ας μην υπάρχει.
Ίσως να υπήρξε πιο παλιά, αν κοιτάξεις πίσω, το παρελθόν, σε μια συνηθισμένη ζωή,
σου δίνει μάλλον πιο γενναιόδωρα νόημα σε ό,τι συμβαίνει και αναζητά εμμονικά την ανάγκη για ουσία και κατανόηση βαθύτερων εννοιών, στερεοτυπικών προτύπων.
Η βροχή πριν ή αφού πέσει προτρέπει να κάνουμε τα απαραίτητα βήματα για μια πιο πολύπλοκη κατανόηση της δικής μας ζωής.
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
‘-Ναι αγάπη μου αλλά πριν πέσει δεν είναι πραγματικά βροχή’
‘-Γι’ αυτό είναι το αγαπημένο μου είδος. Μπορεί κάτι να σε κάνει χαρούμενη ακόμα κι αν δεν είναι αληθινό, έτσι δεν είναι;»
Η ουσία και το ατμοσφαιρικό μεγαλείο μέσα σε αυτό το βιβλίο εμφανίζονται σταδιακά.
Με κάθε αποκάλυψη συναισθανόμαστε τον πόνο, την τραγωδία, την αναζήτηση κατανόησης, τη συγχώρεση και την απελευθέρωση, σαν ένα συναισθηματικό παιχνίδι ανακάλυψης.
Έντονη ατμόσφαιρα εξομολόγησεων, μετάγγιση εμπειριών, φασματικές αναπαραστάσεις μέσα απο παλιές φωτογραφίες που κλείνουν μέσα τους τις προσωπικές ιστορίες, στιγμές, αποφάσεις, τραγωδίες, πράξεις,σκέψεις και διαλογισμούς γυναικείων χαρακτήρων.
Ζωές γυναικών, ιστορίες τριών γενεών βασισμένες σε θηλυκά πάθη, λάθη και όνειρα.
Αφηγήσεις, περιγραφές και αφιερώσεις στην γυναικεία φύση.
Γυναίκες μάνες και κόρες. Γυναίκες φίλες και αδελφές. Γυναίκες σύζυγοι και ερωμένες. Γυναίκες που λάτρεψαν τον έρωτα με άλλες γυναίκες. Γυναίκες που προδόθηκαν και καταστράφηκαν απο άνδρες. Γυναίκες που απογοητεύτηκαν, που πληγώθηκαν, που αγάπησαν, που μίσησαν, που αδιαφόρησαν.
Σχημάτισαν κύκλους ζωής που ολοκληρώθηκαν και έκλεισαν. Κάποιοι επαναλήφθηκαν, κάποιοι έσπασαν σαν αδύναμοι κρίκοι.
Αγγλία. Δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.
«Σαν τη βροχή πριν πέσει ...»
Όλη η επιρροή του παρελθόντος στο παρόν αποκαλύπτει πως ίσως τίποτα δεν είναι εντελώς πρωτόγνωρο στη ζωή.
Κλείνει ο κύκλος που ολοκληρώθηκε; Φθάνει στο τέλος;
Μέσα στον κλειστό κύκλο η αφήγηση παίρνει δραματική τροπή.
Εμπειρίες τραυματικές και οδυνηρές καταστάσεις σβήνονται απο τη μνήμη.
Βρίσκουν άμυνες απενοχοποίησης.
Λίγο πριν το τέλος, το μυαλό «κατεβάζει ασφάλειες»,
ξεχνάει, σβήνει, σώνεται.
Η βροχή πέφτει και πρέπει να την αισθανθείς στο δέρμα σου για να κατανοήσεις. Πρέπει να μουσκέψεις, να βιώσεις καταστάσεις και συναισθήματα με τον ίδιο τρόπο. Ό,τι δεν το έχεις ζήσει με τον ίδιο τρόπο, δεν υπάρχει.
Μερικές φορές είναι δυνατόν ακόμη και απαραίτητο να αγαπάμε και να διασκεδάζουμε με τις αντιφατικές ιδέες. Να δεχόμαστε την αλήθεια δυο πράξεων που έρχονται σε πλήρη αντιπαράθεση.
Ίσως αυτή η συνειδητοποίηση να είναι μία απο τις θεμελιώδεις προϋποθέσεις της ύπαρξης μας.
Τίποτα δεν είναι απλά ένα πράγμα.
Οι διαλογισμοί προς το τέλος της βροχής..συνεχίζουν να ψάχνουν για μοτίβα ζωής.
Κάθε προσπάθεια όμως ματαιώνεται,καθώς ξαφνικά και έντονα συνειδητοποιούμε με πλήρη τρόμο πως πρέπει, ίσως, να αποδεχτούμε την τύχη και την τυχαιότητα σε όλα.
Το αγάπησα αυτό το βιβλίο. Μου άρεσε πολύ και δεν το περίμενα, με έπιασε εξαπίνης και με τράνταξε.
Σαν τη βροχή πριν πέσει, αγαπάμε.
Κι ας μην υπάρχει πριν πέσει, μπορείς να αγαπάς κάτι κι ας μην είναι αληθινό.
Αν είναι ικανό να σου δώσει χαρά, ας μην υπάρχει.
Ίσως να υπήρξε πιο παλιά, αν κοιτάξεις πίσω, το παρελθόν, σε μια συνηθισμένη ζωή,
σου δίνει μάλλον πιο γενναιόδωρα νόημα σε ό,τι συμβαίνει και αναζητά εμμονικά την ανάγκη για ουσία και κατανόηση βαθύτερων εννοιών, στερεοτυπικών προτύπων.
Η βροχή πριν ή αφού πέσει προτρέπει να κάνουμε τα απαραίτητα βήματα για μια πιο πολύπλοκη κατανόηση της δικής μας ζωής.
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
February 16, 2017
This is a hidden gem. Published in 2008, and why haven't I heard from this author til now? Picked this up from a The Hague bookshop from the shelves the staff pick (usually very good) only two weeks ago. Loved this one, beautiful story, beautiful writing...it's a 'slow story', it needs time to sink in, but at the same time a very easy read that keeps you going, wondering about what's going to happen next. "The Rain before it falls is the story of 3 generations of one family struck by tragedy. When Rosamund, a reluctant bearer of family secrets, dies suddenly, a mystery is left for her niece Gill to unravel. Photograph albums, but more importantly, tapes with Rosamund telling the family story, point towards Imogen, a blind girl in the family whom no one has seen for a long time. The search for Imogen and the truth of her inheritance becomes a moving story of mothers and daughters, partners and other family members, and of how sadness, like a musical refrain, may haunt us forever." I love the title, it has several layers of meaning and is referred to in the book two or three times.
Lovely story, I will look for this author to read more of his work.
Lovely story, I will look for this author to read more of his work.
January 2, 2018
I especially liked the vehicle used to tell this story: A maiden aunt dies and her niece is the only relative left to handle the estate details. She discovers cassette tapes and family pictures beside the chair in which she died. Aunt Rosamond had left a narrative explaining the pictures for a mystery girl named Imogen, which also explained a lot of unresolved family mysteries and questions. To say that it was complicated would be an understatement.
Jonathan Coe manages to tell the story of 60 years and 3 generations of women in only 240 pages, but he does an excellent job. The writing is almost gothic at times and keeps the reader turning the pages. It was an engrossing read for me.
Jonathan Coe manages to tell the story of 60 years and 3 generations of women in only 240 pages, but he does an excellent job. The writing is almost gothic at times and keeps the reader turning the pages. It was an engrossing read for me.
November 5, 2019
Terrible, excuse me, but this is one of the ugliest books I’ve read this year...
a pedantic narrative and brainy, we find a maze of interlocking characters that lead the reader to no longer understand anything.
I am amazed by this desire from the author to tell a story starting from the "Greek calends", strange ideas and characters, I’m sorry to say, but slimy and amoral.
But so far, patience you will say, many books have these kind of characters in their plot... but when I see inconsistencies in the thought of the characters I no longer resist, Coe makes tell the protagonist to be a full atheist, too bad that 30 pages later we meet her hoping to see her beloved girlfriend in heaven and commits suicide, yes...I would say a religious ethical logic as" iron".
Waste of time, fool me who read it even to the end.
Terribile, scusatemi ma questo è uno dei libri piu' brutti che abbia letto quest'anno....
una narrazione pedante, e cervellotica e insieme ci ritroviamo un dedalo di personaggi a incastro che portano il lettore a non capire piu' nulla.
Mi lascia basita questo voler narrare una storia partendo dalle calende greche, idee strampalate e personaggi, mi spiace dirlo, a dir poco viscidi e amorali.
Però fin qui, pazienza direte, capitano personaggi così... però quando vedo incongruenze di pensiero dei personaggi non resisto piu, Coe fa dire alla protagonista di essere toalmente atea, peccato che 30 pagine dopo la vediamo sperare di poter rivedere la sua amata in cielo e si suicida, si...direi una logica etica di ferro 😶😶😶
Perdita di tempo, scema me che l'ho letto anche sino alla fine
a pedantic narrative and brainy, we find a maze of interlocking characters that lead the reader to no longer understand anything.
I am amazed by this desire from the author to tell a story starting from the "Greek calends", strange ideas and characters, I’m sorry to say, but slimy and amoral.
But so far, patience you will say, many books have these kind of characters in their plot... but when I see inconsistencies in the thought of the characters I no longer resist, Coe makes tell the protagonist to be a full atheist, too bad that 30 pages later we meet her hoping to see her beloved girlfriend in heaven and commits suicide, yes...I would say a religious ethical logic as" iron".
Waste of time, fool me who read it even to the end.
Terribile, scusatemi ma questo è uno dei libri piu' brutti che abbia letto quest'anno....
una narrazione pedante, e cervellotica e insieme ci ritroviamo un dedalo di personaggi a incastro che portano il lettore a non capire piu' nulla.
Mi lascia basita questo voler narrare una storia partendo dalle calende greche, idee strampalate e personaggi, mi spiace dirlo, a dir poco viscidi e amorali.
Però fin qui, pazienza direte, capitano personaggi così... però quando vedo incongruenze di pensiero dei personaggi non resisto piu, Coe fa dire alla protagonista di essere toalmente atea, peccato che 30 pagine dopo la vediamo sperare di poter rivedere la sua amata in cielo e si suicida, si...direi una logica etica di ferro 😶😶😶
Perdita di tempo, scema me che l'ho letto anche sino alla fine
January 18, 2021
Τακτοποιούσα τη βιβλιοθήκη μου και είδα πως σε αυτό το βιβλίο που το είχα διαβάσει το 2007 είχα γράψει, στην πρώτη σελίδα, το σχόλιο: Υπέροχο!!!
Και δεν το θυμόμουν καθόλου. Καθόλου όμως. Αποφάσισα λοιπόν να το ξεφυλλίσω λίγο για να το ξαναθυμηθώ. Τελικά με ρούφηξε για άλλη μια φορά και το διάβασα από την αρχή μέχρι το τέλος. Συγκλονιστική ιστορία και συγκλονιστική η γραφή του Κόου. Πάντα εντυπωσιάζομαι όταν άντρες καταφέρνουν να γράψουν με τέτοιο τρόπο για γυναίκες. Μια εξαιρετική πρωτοπρόσωπη αφήγηση λοιπόν από την ηλικιωμένη Ρόζαμοντ. Μια ιστορία που εξελίσσεται σιγά - σιγά καθώς η ηρωίδα περιγράφει 20 φωτογραφίες. Καταπληκτική ιδέα!
“Εμένα μου αρέσει η βροχή πριν πέσει.”
“Ναι αγάπη μου αλλά πριν πέσει δεν είναι αληθινή βροχή.”
“Γι’ αυτό είναι το αγαπημένο μου είπα. Μπορεί κάτι να σε κάνει χαρούμενη ακόμα κι αν δεν είναι αληθινό, έτσι δεν είναι;”
Στην πρώτη σελίδα του βιβλίου κάτω από το 2007 - Υπέροχο!!!
Έγραψα 2021 - Υπέροχο!!!!
Και δεν το θυμόμουν καθόλου. Καθόλου όμως. Αποφάσισα λοιπόν να το ξεφυλλίσω λίγο για να το ξαναθυμηθώ. Τελικά με ρούφηξε για άλλη μια φορά και το διάβασα από την αρχή μέχρι το τέλος. Συγκλονιστική ιστορία και συγκλονιστική η γραφή του Κόου. Πάντα εντυπωσιάζομαι όταν άντρες καταφέρνουν να γράψουν με τέτοιο τρόπο για γυναίκες. Μια εξαιρετική πρωτοπρόσωπη αφήγηση λοιπόν από την ηλικιωμένη Ρόζαμοντ. Μια ιστορία που εξελίσσεται σιγά - σιγά καθώς η ηρωίδα περιγράφει 20 φωτογραφίες. Καταπληκτική ιδέα!
“Εμένα μου αρέσει η βροχή πριν πέσει.”
“Ναι αγάπη μου αλλά πριν πέσει δεν είναι αληθινή βροχή.”
“Γι’ αυτό είναι το αγαπημένο μου είπα. Μπορεί κάτι να σε κάνει χαρούμενη ακόμα κι αν δεν είναι αληθινό, έτσι δεν είναι;”
Στην πρώτη σελίδα του βιβλίου κάτω από το 2007 - Υπέροχο!!!
Έγραψα 2021 - Υπέροχο!!!!
June 3, 2023
4.5 stars
Beautiful.
If I didn't know better, I'd have said I was reading one of Graham Swift's novels about the heavy, melancholy creaking and grating of relationships in English families. But no, this is a Jonathan Coe!
Don't be fooled by the blurb about this being a "multigenerational novel." This is an elegy. An elegy for a line of women who were unwanted, unloved, emotionally abused and abusing, whose entire lives were strings of mistakes and missteps.
Tragic figures, all of them.
The author of this elegy is Rosamond, a maiden (lesbian) aunt and "good spirit" of these women. The woman who never let them down, who never betrayed them, who cared for them no matter how badly they treated her. The one who tried to help, to heal...and failed.
Because you can fix something that broken. And no, not broken by men, but by their own mothers and their mothers' own brokenness. Anger and pain that was passed on like a genetic fault.
Hauntingly real in description and characterisation, you never doubt for a moment that these women could actually have existed.
The narrative device that holds the tale of these 4 women together is the description of 20 photos that range from 1941 to 2006. This makes the story predictable in a way - as we know from the get go that we will be moving through all 20 photographs for the rest of the novel - but also provides the necessary narrative trunk for the meandering vines of the lives of the characters to wrap around.
This will probably frustrate and bore some readers who like more unpredictability in the plot structure, but it is rather a unique way to approach the elegy genre and one that works for the direction Coe takes it.
In my edition, which was an ARC copy for reviewers in 2009, there is a longer interview with Coe, in which he says he wanted to write this book for years. The inspiration was a little blind girl at a family wedding who Coe says he immediately started to invent a fictional web of family for, but he knew he would have to be much older to be able to do her fictional double justice.
This is the 2nd Jonathan Coe I've read and was just as impressed by it as by The Terrible Privacy of Maxwell Sim although it's a vastly different style.
Highly recommended if you like literary elegies, the tragedies of English women, mother/daughter dynamics or stories about good people trying to help the lost.
Beautiful.
If I didn't know better, I'd have said I was reading one of Graham Swift's novels about the heavy, melancholy creaking and grating of relationships in English families. But no, this is a Jonathan Coe!
Don't be fooled by the blurb about this being a "multigenerational novel." This is an elegy. An elegy for a line of women who were unwanted, unloved, emotionally abused and abusing, whose entire lives were strings of mistakes and missteps.
Tragic figures, all of them.
The author of this elegy is Rosamond, a maiden (lesbian) aunt and "good spirit" of these women. The woman who never let them down, who never betrayed them, who cared for them no matter how badly they treated her. The one who tried to help, to heal...and failed.
Because you can fix something that broken. And no, not broken by men, but by their own mothers and their mothers' own brokenness. Anger and pain that was passed on like a genetic fault.
Hauntingly real in description and characterisation, you never doubt for a moment that these women could actually have existed.
The narrative device that holds the tale of these 4 women together is the description of 20 photos that range from 1941 to 2006. This makes the story predictable in a way - as we know from the get go that we will be moving through all 20 photographs for the rest of the novel - but also provides the necessary narrative trunk for the meandering vines of the lives of the characters to wrap around.
This will probably frustrate and bore some readers who like more unpredictability in the plot structure, but it is rather a unique way to approach the elegy genre and one that works for the direction Coe takes it.
In my edition, which was an ARC copy for reviewers in 2009, there is a longer interview with Coe, in which he says he wanted to write this book for years. The inspiration was a little blind girl at a family wedding who Coe says he immediately started to invent a fictional web of family for, but he knew he would have to be much older to be able to do her fictional double justice.
This is the 2nd Jonathan Coe I've read and was just as impressed by it as by The Terrible Privacy of Maxwell Sim although it's a vastly different style.
Highly recommended if you like literary elegies, the tragedies of English women, mother/daughter dynamics or stories about good people trying to help the lost.
December 21, 2020
"Σαν τη βροχή πριν πέσει "
Πρώτη επαφή με τον Κόου και το εξομολογητικό ύφος της ηρωίδας με διέλυσε.
20 φωτογραφίες, 20 πραγματικές αφηγήσεις τραγικών ιστοριών. Άτομα πονεμένα που αναζητούν την αγάπη και την προσοχή. Λάθη που δεν έχουν επιστροφή.
Αποφάσεις που σκίζουν την ψυχή των πρωταγωνιστών. Η χαρά διαδέχεται τη λύπη, ο ερχομός τον θάνατο, το ψέμα την αλήθεια.
Γυναίκες που πάλεψαν με δαίμονες και άλλοτε τους αντιμετώπισαν και άλλοτε οι ίδιοι οι δαίμονες τους ρήμαξαν σε μια μάχη άνιση και ανίσχυρη.
Πρώτη επαφή με τον Κόου και το εξομολογητικό ύφος της ηρωίδας με διέλυσε.
20 φωτογραφίες, 20 πραγματικές αφηγήσεις τραγικών ιστοριών. Άτομα πονεμένα που αναζητούν την αγάπη και την προσοχή. Λάθη που δεν έχουν επιστροφή.
Αποφάσεις που σκίζουν την ψυχή των πρωταγωνιστών. Η χαρά διαδέχεται τη λύπη, ο ερχομός τον θάνατο, το ψέμα την αλήθεια.
Γυναίκες που πάλεψαν με δαίμονες και άλλοτε τους αντιμετώπισαν και άλλοτε οι ίδιοι οι δαίμονες τους ρήμαξαν σε μια μάχη άνιση και ανίσχυρη.
September 11, 2017
https://cherrybookreviews.wordpress.c...
Το Σαν την βροχή πριν πέσει είναι το τρίτο μυθιστόρημα του Κόου που διαβάζω και μπορώ πλέον να τον σημειώσω την λίστα με τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Σε αυτό το μυθιστόρημα ο Κόου είναι τελείως διαφορετικός τόσο που δεν έμοιαζε για δικό του βιβλίο. Ενώ το Σπίτι του Ύπνου και το Τι ωραίο πλιάτσικο! κινούνται στο ίδιο περίπου μοτίβο – ονειρικά, με έντονο κοινωνικό σχολιασμό – το Σαν την βροχή πριν πέσει είναι ένα βιβλίο που αφορά τις αναμνήσεις, τις οικογενειακές σχέσεις και την δυστυχία που μεταφέρετε από γενιά σε γενιά.
Η γραφή όπως πάντα είναι πολύ καλή. Δεν είναι υπερβολικά λυρική αλλά μέσα από την απλότητα της καταφέρνει να σε ευχαριστήσει αναγνωστικά. Είναι πολύ ικανός στο να δημιουργεί χαρακτήρες που «πετάγονται» μέσα από τις σελίδες και είναι συμπαθητικοί· ανθρώπινοι. Ο τρόπος που επέλεξε ο Κόου να μας πει την ιστορία ήταν πολύ έξυπνος και ιδιαίτερος. Μέσα απο την περιγραφή είκοσι φωτογραφιών και τους συνειρμούς που προκαλούν αυτές ξεδιπλώνεται όλη η ιστορία μπροστά στα μάτια μας.
Υπήρξε όμως και κάτι που δεν μου άρεσε στο βιβλίο, κάτι που με έκανε να αισθανθώ πως ο συγγραφέας υπέκυψε στην μοιρολατρία. Αυτό το συναίσθημα πως «δεν μπορείς να ξεφύγεις από το πεπρωμένο σου» δεν μου ταιριάζει σαν άνθρωπο, με θλίβει και μειώνει στους ανθρώπους την ανάγκη για την ανάληψη των προσωπικών ευθύνων τους. Κατά τα άλλα όμως η ανάγνωση αυτού του βιβλίου μου χάρισε μια ηρεμία που πραγματικά την χρειαζόμουν στις αναγνώσεις μου.
Σκοπεύω να διαβάσω ότι έχει κυκλοφορήσει ο Κόου για να αποκτήσω μια πλήρη εικόνα για το έργο του. Θα ήθελα να σας προτείνω να τον δοκιμάσετε. Αν θα έπρεπε να περιγράψω τι αίσθηση μου αφήνουν τα μυθιστορήματα του θα σας έλεγα σαν την βροχή που χτυπάει τα τζάμια κάποιο τεμπέλικο απόγευμα του Φθινοπώρου. Αν σας ταιριάζει αυτή η εικόνα τότε τι περιμένετε..
Το Σαν την βροχή πριν πέσει είναι το τρίτο μυθιστόρημα του Κόου που διαβάζω και μπορώ πλέον να τον σημειώσω την λίστα με τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Σε αυτό το μυθιστόρημα ο Κόου είναι τελείως διαφορετικός τόσο που δεν έμοιαζε για δικό του βιβλίο. Ενώ το Σπίτι του Ύπνου και το Τι ωραίο πλιάτσικο! κινούνται στο ίδιο περίπου μοτίβο – ονειρικά, με έντονο κοινωνικό σχολιασμό – το Σαν την βροχή πριν πέσει είναι ένα βιβλίο που αφορά τις αναμνήσεις, τις οικογενειακές σχέσεις και την δυστυχία που μεταφέρετε από γενιά σε γενιά.
Η γραφή όπως πάντα είναι πολύ καλή. Δεν είναι υπερβολικά λυρική αλλά μέσα από την απλότητα της καταφέρνει να σε ευχαριστήσει αναγνωστικά. Είναι πολύ ικανός στο να δημιουργεί χαρακτήρες που «πετάγονται» μέσα από τις σελίδες και είναι συμπαθητικοί· ανθρώπινοι. Ο τρόπος που επέλεξε ο Κόου να μας πει την ιστορία ήταν πολύ έξυπνος και ιδιαίτερος. Μέσα απο την περιγραφή είκοσι φωτογραφιών και τους συνειρμούς που προκαλούν αυτές ξεδιπλώνεται όλη η ιστορία μπροστά στα μάτια μας.
Υπήρξε όμως και κάτι που δεν μου άρεσε στο βιβλίο, κάτι που με έκανε να αισθανθώ πως ο συγγραφέας υπέκυψε στην μοιρολατρία. Αυτό το συναίσθημα πως «δεν μπορείς να ξεφύγεις από το πεπρωμένο σου» δεν μου ταιριάζει σαν άνθρωπο, με θλίβει και μειώνει στους ανθρώπους την ανάγκη για την ανάληψη των προσωπικών ευθύνων τους. Κατά τα άλλα όμως η ανάγνωση αυτού του βιβλίου μου χάρισε μια ηρεμία που πραγματικά την χρειαζόμουν στις αναγνώσεις μου.
Σκοπεύω να διαβάσω ότι έχει κυκλοφορήσει ο Κόου για να αποκτήσω μια πλήρη εικόνα για το έργο του. Θα ήθελα να σας προτείνω να τον δοκιμάσετε. Αν θα έπρεπε να περιγράψω τι αίσθηση μου αφήνουν τα μυθιστορήματα του θα σας έλεγα σαν την βροχή που χτυπάει τα τζάμια κάποιο τεμπέλικο απόγευμα του Φθινοπώρου. Αν σας ταιριάζει αυτή η εικόνα τότε τι περιμένετε..
February 16, 2017
https://www.youtube.com/watch?v=omuJL...
Canções de Auvergne - Bailero, arranjos de Joseph Canteloube, interpretação de Victoria de los Ángeles
”(…) há coisas que nos podem fazer felizes, mesmo não sendo reais… “
"Não deixes que o presente apague o passado."
Em 2016 li ”A Casa do Sono” (1997) do escritor inglês Jonathan Coe (n. 1961), um romance excepcional, com uma estrutura imaginativa e uma escrita envolvente.
Em ”A Chuva Antes de Cair” (2007) a protagonista é a septuagenária Rosamond que morrera aos setenta e três anos, sozinha, sentada numa poltrona, junto a um gira-discos e a um velho gravador de cassetes, com um microfone na mão, uma pilha de cassetes ao lado e alguns álbuns de fotografias; deixando um testamento a dividir os seus bens pelos seus sobrinhos, Gill e David, e o restante para uma quase desconhecida, de nome Imogen; com uma nota para "Gill – Isto é para a Imogen. Senão conseguires encontrá-la, então escuta-as tu." (Pág. 19)
Quatro cassetes de noventa minutos, um disco com a etiqueta Canções de Auvergne, arranjos de Joseph Canteloube, interpretação de Victoria de los Ángeles e vinte fotografias.
”A Chuva Antes de Cair” é mais um romance notável, um quase monólogo, escrito de uma forma original: a narrativa é construída com recurso a vinte fotografias; descritas pela memória de Rosamond para Imogen: Vinte parece-me, de algum modo, um número praticável. Vinte cenas da minha própria vida, basicamente, porque suponho que é isso que me proponho contar-te: a história da minha própria vida – até ao instante em que a deixaste, tão pouco tempo depois de teres surgido nela pela primeira vez. (…) Porque há uma história que tu não conheces, Imogen. Uma história sobre a tua família, e sobre mim, e acima de tudo sobre ti. É possível que os teus - que as pessoas que te criaram te tenham contado uma parte. E mesmo essa parte, muito provavelmente, foi distorcida. Mas eles não podem saber a verdade, porque a verdade só eu a conheço.
Em breve, espero, também tu a conhecerás.” (Pág. 31)
Vinte fotografias que contam a história de uma família, que começa no Inverno de 1938 ou 1939 e que termina em 1980; com descrições vívidas, repletas de emoções e detalhes ínfimos, recordações exultantes de prazer e alegria, mas igualmente, memórias dolorosas de angústia e sofrimento, sobre o amor e os desencontros amorosos; num relato que analisa profundamente a dicotomia do que está certo ou o que está errado: ”Tudo o que conduziu a ti estava errado. Portanto, tu não deverias ter nascido.
Mas tudo em ti está certo: portanto, tu tinhas de nascer.
Tu eras inevitável.” (Pág. 199)
”A Chuva Antes de Cair” é uma obra extraordinária, genuinamente feminista, com um conjunto inesquecível de personagens femininas: a Rosamond, a Beatrix, a Thea, a Imogen; com inúmeras temáticas, com destaque para a maternidade, precoce e inesperada, para os traumas familiares, com revelações dramáticas e trágicas, e uma meritória reflexão sobre o lesbianismo e o preconceito social associado, na época.
”- Pois eu cá gosto da chuva antes de cair.”
(…)
“- Mas, minha querida, a chuva antes de cair não é chuva de verdade.”
(…)
“Sabes, é que a chuva antes de cair é uma coisa que não existe. Tem de cair - caso contrário não é chuva.”
(…)
“- Claro que a chuva antes de cair não existe - disse ela - E é por isso que é o meu tipo preferido de chuva. Uma coisa pode não ser real e, mesmo assim fazer uma pessoa feliz, não pode?” (Pág. 132)
"(...) Gill sabia que era demasiado tarde. O padrão que buscara tinha desaparecido. Pior do que isso - nunca existira. E como é que poderia existir? Aquilo que, com tanto empenho, esperara encontrar, não passava afinal de uma ficção, de um sonho, de uma coisa impossível: como a chuva antes de cair." (Pág. 222)
February 18, 2017
Ο Κόου είναι πάντα εγγύηση για μένα. Η ιδέα να ξετυλίξει την ιστορία μέσα από την αφήγηση 20 φωτογραφιών ήταν πολύ έξυπνη. Η γραφή του απλή, περιεκτική χωρίς να σε κουράζει. Αυτό όμως που αγάπω στον Κόου είναι οι παρομοιώσεις του.Όταν θέλει, δηλαδή, να περιγράψει μία κατάσταση, επιλέγει την πιο πρωτότυπη, και ταυτόχρονα, την πιο εύστοχη παρομοίωση.Και μένεις εσύ να ψιθυρίζεις μόνη σου "Ναι ρε συ.Όντως είναι σαν αυτό". Ενδεικτικό παράδειγμα:
"Και τότε ακριβώς συνειδητοποίησε πως οι συζητήσεις εκείνες δεν ήταν αληθινές.Πως μόνη της μιλούσε τόσον καιρό, πως όλα όσα έλεγε στον άνδρα της, στα αυτιά του ηχούσαν σαν ακατάλυπτος θόρυβος, ενώ εκείνη συνέχιζε να φλυαρεί, όπως όταν περιγράφουμε παίρνοντας πρωινό το όνειρο που είδαμε το βράδυ σε έναν ακροατή που πλήττει φρικτά με τις λεπτομέρειες ενός πράγματος που ο ίδιος ουδέποτε θα μπορέσει να βιώσει προσωπικά."
Το ένα αστεράκι χάνεται γιατί "το αναπόδραστο της υπάρξης" που θέλει να επικοινωνήσει αφενός με τρομάζει κι αφετέρου το θεωρώ κομμάτι μοιρολατρικό.
"Και τότε ακριβώς συνειδητοποίησε πως οι συζητήσεις εκείνες δεν ήταν αληθινές.Πως μόνη της μιλούσε τόσον καιρό, πως όλα όσα έλεγε στον άνδρα της, στα αυτιά του ηχούσαν σαν ακατάλυπτος θόρυβος, ενώ εκείνη συνέχιζε να φλυαρεί, όπως όταν περιγράφουμε παίρνοντας πρωινό το όνειρο που είδαμε το βράδυ σε έναν ακροατή που πλήττει φρικτά με τις λεπτομέρειες ενός πράγματος που ο ίδιος ουδέποτε θα μπορέσει να βιώσει προσωπικά."
Το ένα αστεράκι χάνεται γιατί "το αναπόδραστο της υπάρξης" που θέλει να επικοινωνήσει αφενός με τρομάζει κι αφετέρου το θεωρώ κομμάτι μοιρολατρικό.
May 30, 2011
Esta es una novela deliciosa de principio a fin. Resulta un placer adentrarse en la historia de Rosamond, en los recuerdos más importantes de su vida. Esta es una novela de sentimientos a flor de piel, que te atrapa desde las primeras páginas y te mantiene en vilo hasta su final, que tras terminar de leer, sólo puedes cerrar el libro suavemente y suspirar con la tristeza que conlleva el tener que abandonar a personajes tan entrañables y humanos, sobre todo la querida Rosamond.
Jonathan Coe es conocido por sus comedias sociales, con ese humor tan inglés, canalla y sarcástico. Por eso la lectura de esta novela ha sido toda una sorpresa, ya que deja a un lado estas temáticas para adentrase en una literatura de corte más intimista, que lo encumbra en esa lista de autores de la talla de Ian McEwan y Kazuo Ishiguro.
La historia de 'La lluvia antes de caer' (cuya portada es absolutamente deliciosa y que, al contrario que con otras portadas, esta vez sí tiene su importancia dentro del argumento) empieza cuando Gill recibe la noticia de la muerte de su tía Rosamond a los setenta y tres años, sentada en su silla. Cuál será la sorpresa de Gill al enterarse que ha sido nombrada albacea de las pertenencias de Rosamond. Lo primero que encontrará Gill cuando llegué a casa de su tía, serán cuatro cintas de casete, que parece ser estuvo grabando poco antes de morir, que están dirigidas a Imogen, de quien apenas se sabe nada, para que entienda el pasado de su familia. Y aquí empieza la verdadera novela, que nos hará viajar al pasado para conocer qué quiere contar Rosamond; y será no sólo a través de su voz, sino también a través de veinte fotos que sirven a Rosamond como guía a la hora de contar su historia.
"De todas maneras, intentaré describirte lo que se vea en las fotos en la medida de lo posible. Quiero que sepas la pinta que tenía la gente que vivió antes que tú, las casas en las que vivían, los sitios a los que fueron. Si puedes hacerte una idea de todo eso, si puedes imaginártelas de alguna forma dentro de tu cabeza, eso te dará..., bueno, algo te dará, espero. Te dará un contexto para entender las cosas difíciles, las cosas dolorosas que oirás al final."
'La lluvia antes de caer', frase con un gran significado dentro de la novela, te deja ese sabor agridulce de las grandes historias, porque has disfrutado enormemente con su lectura, pero también sientes cierta melancolía por todo lo vivido durante ella.
Jonathan Coe es conocido por sus comedias sociales, con ese humor tan inglés, canalla y sarcástico. Por eso la lectura de esta novela ha sido toda una sorpresa, ya que deja a un lado estas temáticas para adentrase en una literatura de corte más intimista, que lo encumbra en esa lista de autores de la talla de Ian McEwan y Kazuo Ishiguro.
La historia de 'La lluvia antes de caer' (cuya portada es absolutamente deliciosa y que, al contrario que con otras portadas, esta vez sí tiene su importancia dentro del argumento) empieza cuando Gill recibe la noticia de la muerte de su tía Rosamond a los setenta y tres años, sentada en su silla. Cuál será la sorpresa de Gill al enterarse que ha sido nombrada albacea de las pertenencias de Rosamond. Lo primero que encontrará Gill cuando llegué a casa de su tía, serán cuatro cintas de casete, que parece ser estuvo grabando poco antes de morir, que están dirigidas a Imogen, de quien apenas se sabe nada, para que entienda el pasado de su familia. Y aquí empieza la verdadera novela, que nos hará viajar al pasado para conocer qué quiere contar Rosamond; y será no sólo a través de su voz, sino también a través de veinte fotos que sirven a Rosamond como guía a la hora de contar su historia.
"De todas maneras, intentaré describirte lo que se vea en las fotos en la medida de lo posible. Quiero que sepas la pinta que tenía la gente que vivió antes que tú, las casas en las que vivían, los sitios a los que fueron. Si puedes hacerte una idea de todo eso, si puedes imaginártelas de alguna forma dentro de tu cabeza, eso te dará..., bueno, algo te dará, espero. Te dará un contexto para entender las cosas difíciles, las cosas dolorosas que oirás al final."
'La lluvia antes de caer', frase con un gran significado dentro de la novela, te deja ese sabor agridulce de las grandes historias, porque has disfrutado enormemente con su lectura, pero también sientes cierta melancolía por todo lo vivido durante ella.
January 20, 2025
Every once in a while, you come across a book which, although far from being a masterpiece, finds its way into you, where you know right away it will stay for a very long time if not forever. One such book is The Rain Before It Falls.
The ability of Jonathan Coe to weave haunting stories is by no means news to me, since this is the fifth novel I've read by the English author. However, while I found The House of Sleep, What A Carve Up and The Rotters' club near perfect and The Privacy Of Maxwell Sim close to bad, I feel that this one falls into the aforementioned special category. Without a big mystery, nor a complex plot or narrative but merely within a striking simplicity, The Rain Before It Falls is a perfect example of what we could call a good novel.
Through a simple story, Coe writes an ode to nostalgia and a comment on how parents bequeath so much more than property and characteristics to their children. Despite it being rather short, the form in which The Rain Before It Falls is written can be a bit monotonous at times, due to the somewhat extensive descriptions and long chapters. Furthermore, the final notion with the dog is a bit cheesy and uncalled for and confused me as to where Coe was intending to get at with it. However in the end, it didn't spoil the overall experience I had with the book, as the message rings loud and clear and is one that can't be easily ignored.
Touching, without attempting to rape the reader's feelings as is the case with other novels of the kind, The Rain Before It Falls does what it's meant to do and it does it quietly, while proving at the same time what a talented writer Coe is. And it's precisely this talent the reason I can't rate it with less than 4 stars.
The ability of Jonathan Coe to weave haunting stories is by no means news to me, since this is the fifth novel I've read by the English author. However, while I found The House of Sleep, What A Carve Up and The Rotters' club near perfect and The Privacy Of Maxwell Sim close to bad, I feel that this one falls into the aforementioned special category. Without a big mystery, nor a complex plot or narrative but merely within a striking simplicity, The Rain Before It Falls is a perfect example of what we could call a good novel.
Through a simple story, Coe writes an ode to nostalgia and a comment on how parents bequeath so much more than property and characteristics to their children. Despite it being rather short, the form in which The Rain Before It Falls is written can be a bit monotonous at times, due to the somewhat extensive descriptions and long chapters. Furthermore, the final notion with the dog is a bit cheesy and uncalled for and confused me as to where Coe was intending to get at with it. However in the end, it didn't spoil the overall experience I had with the book, as the message rings loud and clear and is one that can't be easily ignored.
Touching, without attempting to rape the reader's feelings as is the case with other novels of the kind, The Rain Before It Falls does what it's meant to do and it does it quietly, while proving at the same time what a talented writer Coe is. And it's precisely this talent the reason I can't rate it with less than 4 stars.
October 30, 2014
Quando a crítica considera determinado livro uma "obra-prima" o leitor pode ficar desde logo condicionado pelas elevadas expectativas com que inicia a leitura. Por vezes, os livros aplaudidos pela crítica literária falham em chegar ao leitor comum, não provocando mais do que desinteresse ou irritação quando a leitura não avança ou é obstruída por uma aura de genialidade que simplesmente não é revelada com facilidade ao leitor comum.
No entanto, "A Chuva Antes de Cair" é uma dessas exceções, uma obra tão simples na sua escrita (e tradução), mas tão prenhe de significado, que arrepia, comove, emociona e deixa-nos a alma cheia de um tipo muito específico de contentamento que só o leitor compulsivo conhece.
Quantas realidades encerra uma fotografia? Quão verdadeiro é um sorriso quando esboçado para uma câmara? É possível olhar para uma fotografia décadas depois de ter sido tirada e reconstituir com precisão aquele instante? Ou estamos condenados a olhar o passado com os olhos da memória, construída e preservada por interpretações e sensações tão pessoais e intransmissíveis, que só nos permitem recuperar uma de muitas versões possíveis? Até que por vezes o real não é que o existe efetivamente e que é reconhecido por todos, mas antes aquilo que ara nós contém a verdade, a nossa verdade.
Vinte fotografias que nos vão sendo descritas, capítulo após capítulo, como se de um filme se tratasse. Com vestígios de história oral, o enredo vai sendo construído numa progressão cronológica e de tal forma o método utilizado pelo autor é bem sucedido que em alturas é possível ouvir a voz da narradora na nossa cabeça, como se tivéssemos sido nós a encontrar aquelas cassetes e estivéssemos confortavelmente sentados a ouvi-las, e não a virar compulsivamente as páginas na expectativa de descortinar todo o mistério em torno de Imogen, essa criança-mistério, rodeada de expectativa e redenção.
Este é um livro sobre a relação perversa que pode por vezes existir entre mães e filhas, pois nem sempre esse vínculo mítico se forja com naturalidade. É uma história de perdas sucessivas, de carências gritantes, de rancores viscerais e de trágicas escolhas. É também um testemunho da fatalidade da vida, uma lembrança de que nem sempre nos é possível controlar o que acontece nas nossas vidas, mesmo que o que se abata sobre nós decorra diretamente de erros de julgamento ou de decisões imprudentes. É também uma lembrança de que todos nós precisamos de nos sentir amados desde o dia em que nascemos, pois uma criança que cresce em profunda carência afetiva, enraíza dentro de si um sentimento de solidão e abandono que a irão marcar inexoravelmente para o resto da vida.
A sinopse é quanto basta para enquadrar o enredo: tudo o mais que se possa dizer sobre Rosamond, Beatrix ou Imogen é retirar a aura de mistério que paira sobre toda a narrativa e que envolve o leitor numa leitura compulsiva e inesquecível.
Quem optar por não ler este livro, pelo menos que fique a conhecer uma das passagens mais marcantes e que explicam um título que parece desadequado fora do contexto:
" ... «Claro que a chuva antes de cair não existe», disse ela. «E é por isso que é o meu tipo preferido de chuva. Uma coisa pode não ser real e, mesmo assim, pode fazer uma pessoa feliz, não pode?». Depois, correu para a água, com um sorriso arreganhado, deliciada com a imprudente vitória de uma lógica que era só sua", p. 133.
No entanto, "A Chuva Antes de Cair" é uma dessas exceções, uma obra tão simples na sua escrita (e tradução), mas tão prenhe de significado, que arrepia, comove, emociona e deixa-nos a alma cheia de um tipo muito específico de contentamento que só o leitor compulsivo conhece.
Quantas realidades encerra uma fotografia? Quão verdadeiro é um sorriso quando esboçado para uma câmara? É possível olhar para uma fotografia décadas depois de ter sido tirada e reconstituir com precisão aquele instante? Ou estamos condenados a olhar o passado com os olhos da memória, construída e preservada por interpretações e sensações tão pessoais e intransmissíveis, que só nos permitem recuperar uma de muitas versões possíveis? Até que por vezes o real não é que o existe efetivamente e que é reconhecido por todos, mas antes aquilo que ara nós contém a verdade, a nossa verdade.
Vinte fotografias que nos vão sendo descritas, capítulo após capítulo, como se de um filme se tratasse. Com vestígios de história oral, o enredo vai sendo construído numa progressão cronológica e de tal forma o método utilizado pelo autor é bem sucedido que em alturas é possível ouvir a voz da narradora na nossa cabeça, como se tivéssemos sido nós a encontrar aquelas cassetes e estivéssemos confortavelmente sentados a ouvi-las, e não a virar compulsivamente as páginas na expectativa de descortinar todo o mistério em torno de Imogen, essa criança-mistério, rodeada de expectativa e redenção.
Este é um livro sobre a relação perversa que pode por vezes existir entre mães e filhas, pois nem sempre esse vínculo mítico se forja com naturalidade. É uma história de perdas sucessivas, de carências gritantes, de rancores viscerais e de trágicas escolhas. É também um testemunho da fatalidade da vida, uma lembrança de que nem sempre nos é possível controlar o que acontece nas nossas vidas, mesmo que o que se abata sobre nós decorra diretamente de erros de julgamento ou de decisões imprudentes. É também uma lembrança de que todos nós precisamos de nos sentir amados desde o dia em que nascemos, pois uma criança que cresce em profunda carência afetiva, enraíza dentro de si um sentimento de solidão e abandono que a irão marcar inexoravelmente para o resto da vida.
A sinopse é quanto basta para enquadrar o enredo: tudo o mais que se possa dizer sobre Rosamond, Beatrix ou Imogen é retirar a aura de mistério que paira sobre toda a narrativa e que envolve o leitor numa leitura compulsiva e inesquecível.
Quem optar por não ler este livro, pelo menos que fique a conhecer uma das passagens mais marcantes e que explicam um título que parece desadequado fora do contexto:
" ... «Claro que a chuva antes de cair não existe», disse ela. «E é por isso que é o meu tipo preferido de chuva. Uma coisa pode não ser real e, mesmo assim, pode fazer uma pessoa feliz, não pode?». Depois, correu para a água, com um sorriso arreganhado, deliciada com a imprudente vitória de uma lógica que era só sua", p. 133.
February 10, 2009
The title of this novel, "The Rain Before It Falls," is a metaphor for those things that exist just beyond our experience, patterns that elude us, meanings we can't yet grasp. Coe uses as narrator the voice of a woman, Rosamond, describing twenty family photos into a tape recorder, before she takes pills and ends her life. Rosamond tells the story of four women, mothers and daughters, and the tragedy that silently passes from one to another. This melancholy book powerfully traces the way ghosts haunt families, sometimes producing almost unspeakable pain from seeds sown long before. I admire this book deeply. Coe writes beautifully, knows how to create a compelling narrative voice, and centers his narrative upon sensitivities and subtleties rather than upon overly dramatic events. This is not a quick read, but it is a compelling one, and leaves me pondering the family as it moves through generations and how each memory tries to fashion, from distorted fragments, the story and meaning of the darkening past.
July 14, 2014
Vinte fotografias.
Vinte momentos parados no tempo, que ganham vida para nos comoverem com a história de quatro gerações de mulheres.
Mulheres que não foram amadas pelas suas mães e que não souberam amar as suas filhas.
Mulheres que perseguem o amor, a felicidade e que, fatalmente, ficam de mãos vazias...
Um livro maravilhoso que se lê de pele arrepiada e olhos humedecidos.
Vinte momentos parados no tempo, que ganham vida para nos comoverem com a história de quatro gerações de mulheres.
Mulheres que não foram amadas pelas suas mães e que não souberam amar as suas filhas.
Mulheres que perseguem o amor, a felicidade e que, fatalmente, ficam de mãos vazias...
Um livro maravilhoso que se lê de pele arrepiada e olhos humedecidos.
January 17, 2019
4.5 stars. This author deserves more attention. This was an amazing exploration of a family through several generations of women. I have a feeling that no review I write is likely to do it justice.
We begin with a husband and wife doing yard work. The wife answers the phone and learns her aunt has just passed away. As the executrix, she is responsible for winding up the estate, and so she goes to her aunt's house to begin that process.
While there, she finds some things the aunt left behind, and the story within the story begins. I don't want to say any more because I was unaware of much of anything about this book going in, and I think the less you know, the better. Suffice it to say that there is so much ground covered here: Grief and loss, obviously, but more broadly, what it means to be a mother, and a daughter. Non-traditional families. How just a few key moments can change the trajectory of someone's entire life, and beyond.
The audio performance was amazing. Six stars for the audio performance. The book itself was five stars for me nearly the whole way through, but the ending lost a bit of punch for me. I have a feeling though that if I reread it, it might earn that full five stars.
This is my first book by Jonathan Coe, but I'm determined to read all of his work after this experience. Not always an easy read and certainly not a light one, but the writing and the characterization in this were amazing. And you will never be bored. Very hard to put this book down. Highly recommended.
We begin with a husband and wife doing yard work. The wife answers the phone and learns her aunt has just passed away. As the executrix, she is responsible for winding up the estate, and so she goes to her aunt's house to begin that process.
While there, she finds some things the aunt left behind, and the story within the story begins. I don't want to say any more because I was unaware of much of anything about this book going in, and I think the less you know, the better. Suffice it to say that there is so much ground covered here: Grief and loss, obviously, but more broadly, what it means to be a mother, and a daughter. Non-traditional families. How just a few key moments can change the trajectory of someone's entire life, and beyond.
The audio performance was amazing. Six stars for the audio performance. The book itself was five stars for me nearly the whole way through, but the ending lost a bit of punch for me. I have a feeling though that if I reread it, it might earn that full five stars.
This is my first book by Jonathan Coe, but I'm determined to read all of his work after this experience. Not always an easy read and certainly not a light one, but the writing and the characterization in this were amazing. And you will never be bored. Very hard to put this book down. Highly recommended.
September 6, 2022
«-Ε, λοιπόν, εμένα μου αρέσει η βροχή πριν πέσει. Γι’ αυτό είναι το αγαπημένο μου είδος. Μπορεί κάτι να σε κάνει χαρούμενη ακόμα κι αν δεν είναι αληθινό, έτσι δεν είναι;»
Το έργο «Σαν τη βροχή πριν πέσει» αποτελεί την καταγραφή σε μαγνητόφωνο των περιγραφών είκοσι φωτογραφιών από μια ηλικιωμένη γυναίκα προς την κόρη της ανιψιάς της, ένα τυφλό κορίτσι, την Ίμοτζεν.
Μέσα από αυτές τις φωτογραφίες περιγράφονται όχι μόνο όσα αυτές δείχνουν, αλλά και όσες ιστορίες, συναισθήματα, πάθη και λάθη κρύβουν μέσα τους. Η αφηγήτρια διηγείται ουσιαστικά την ζωή τριών γενεών γυναικών όπου η μία πληγώνει την επόμενη και δημιουργεί έναν κύκλο τραγικών συμβάντων.
Από το έργο μπορεί να λείπει η χαρακτηριστική ειρωνεία και το πολιτικό στοιχείο του Κόου, ωστόσο το μεγαλείο των συναισθημάτων που περιγράφονται, τα ανεπανόρθωτα λάθη των γυναικών, οι απογοητεύσεις, τα κατεστραμμένα όνειρα, η αγάπη και τα πάθη τους κάνουν τον αναγνώστη να νιώσει πληθώρα συναισθημάτων και ο ίδιος με αποτέλεσμα να τις μισεί, να τις λυπάται και παράλληλα να τις συναισθάνεται.
Βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την ιδέα του τρόπου αφήγησης μέσω των περιγραφών των φωτογραφιών, ενώ η γλώσσα του έργου ήταν γεμάτη λυρισμό, παρομοιώσεις και μεταφορές, χωρίς ωστόσο να είναι υπερβολική. Το τέλος του έργου και η κατάληξη της Ίμοτζεν με έκαναν να νιώσω ένα κενό στην καρδιά μου, μια στεναχώρια για το γεγονός ότι εν τέλει μάλλον καμία δεν μπόρεσε να βρει τη συγχώρεση…
«Η αίσθηση την κατέκλυσε από το πουθενά και την ταρακούνησε, καθώς αναπολούσε με πικρία μερικές από τις πρόσφατες συζητήσεις με τον Στίβεν […] Και τότε ακριβώς συνειδητοποίησε πως οι συζητήσεις εκείνες δεν ήταν αληθινές. Πως μόνη της μιλούσε τόσον καιρό, πως όλα όσα έλεγε στον άνδρα της, στα αυτιά του ηχούσαν σαν ακατάλυπτος θόρυβος, ενώ εκείνη συνέχιζε να φλυαρεί, όπως όταν περιγράφουμε παίρνοντας πρωινό το όνειρο που είδαμε το βράδυ σε έναν ακροατή που πλήττει φρικτά με τις λεπτομέρειες ενός πράγματος που ο ίδιος ουδέποτε θα μπορέσει να βιώσει προσωπικά.»
Το έργο «Σαν τη βροχή πριν πέσει» αποτελεί την καταγραφή σε μαγνητόφωνο των περιγραφών είκοσι φωτογραφιών από μια ηλικιωμένη γυναίκα προς την κόρη της ανιψιάς της, ένα τυφλό κορίτσι, την Ίμοτζεν.
Μέσα από αυτές τις φωτογραφίες περιγράφονται όχι μόνο όσα αυτές δείχνουν, αλλά και όσες ιστορίες, συναισθήματα, πάθη και λάθη κρύβουν μέσα τους. Η αφηγήτρια διηγείται ουσιαστικά την ζωή τριών γενεών γυναικών όπου η μία πληγώνει την επόμενη και δημιουργεί έναν κύκλο τραγικών συμβάντων.
Από το έργο μπορεί να λείπει η χαρακτηριστική ειρωνεία και το πολιτικό στοιχείο του Κόου, ωστόσο το μεγαλείο των συναισθημάτων που περιγράφονται, τα ανεπανόρθωτα λάθη των γυναικών, οι απογοητεύσεις, τα κατεστραμμένα όνειρα, η αγάπη και τα πάθη τους κάνουν τον αναγνώστη να νιώσει πληθώρα συναισθημάτων και ο ίδιος με αποτέλεσμα να τις μισεί, να τις λυπάται και παράλληλα να τις συναισθάνεται.
Βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την ιδέα του τρόπου αφήγησης μέσω των περιγραφών των φωτογραφιών, ενώ η γλώσσα του έργου ήταν γεμάτη λυρισμό, παρομοιώσεις και μεταφορές, χωρίς ωστόσο να είναι υπερβολική. Το τέλος του έργου και η κατάληξη της Ίμοτζεν με έκαναν να νιώσω ένα κενό στην καρδιά μου, μια στεναχώρια για το γεγονός ότι εν τέλει μάλλον καμία δεν μπόρεσε να βρει τη συγχώρεση…
«Η αίσθηση την κατέκλυσε από το πουθενά και την ταρακούνησε, καθώς αναπολούσε με πικρία μερικές από τις πρόσφατες συζητήσεις με τον Στίβεν […] Και τότε ακριβώς συνειδητοποίησε πως οι συζητήσεις εκείνες δεν ήταν αληθινές. Πως μόνη της μιλούσε τόσον καιρό, πως όλα όσα έλεγε στον άνδρα της, στα αυτιά του ηχούσαν σαν ακατάλυπτος θόρυβος, ενώ εκείνη συνέχιζε να φλυαρεί, όπως όταν περιγράφουμε παίρνοντας πρωινό το όνειρο που είδαμε το βράδυ σε έναν ακροατή που πλήττει φρικτά με τις λεπτομέρειες ενός πράγματος που ο ίδιος ουδέποτε θα μπορέσει να βιώσει προσωπικά.»
December 15, 2016
Devo essere particolarmente severa con questo libro perché mi ha illuso fino a circa 60 pagine dalla fine. Fino a quel momento ho ritrovato il Coe che mi aveva conquistata ne La casa del sonno, che ti inchioda al libro, che ti lascia nell'impossibilità di mollarlo e sfida i tuoi ritmi fisiologici perché non puoi addormentarti serenamente sapendo che sta per succedere qualcosa di grandioso e inaspettato. Poi però tutto si risolve in un puzzle a mio avviso molto forzato e che pretende di trovare un senso "altro" al di là di ogni possibile umana comprensione e che punta sfacciatamente a voler stupire il lettore a tutti i costi. Anche i personaggi alla fine se ne vanno con il libro in maniera abbastanza sbrigativa. Bellissima comunque la scrittura... a me piace molto il suo stile, ma queste pagine e in particolare le ultime 20 sono state una delusione. Pazienza, riproverò con la famiglia Winshaw più avanti! Ultimo aspetto positivo: stupenda la copertina!!
November 5, 2023
Antologia -Dieci romanzi
"Be’, a me piace la pioggia prima che cada."
"Sai, Thea, non esiste una cosa come la pioggia prima che cada. Deve cadere, altrimenti non è pioggia."
"Certo che non esiste una cosa così" disse. "È proprio per questo che è la mia preferita. Qualcosa può ben farti felice, no? Anche se non è reale."
Un libro intenso, duro, struggente, nel quale Rosamond ci racconta, attraverso la descrizione di venti fotografie, la sua storia e quella della sua famiglia. Una storia dove le donne sono protagoniste, gli uomini sono soltanto una cornice; il racconto è così intimo, tangibile, sofferto, che non sembra scritto da un uomo, non so come Coe abbia compiuto una simile impresa.
E' la prima volta che leggo un libro di questo autore e ne sono rimasta affascinata, ci parla di temi molto delicati con semplicità e riguardo, un contegno che ti entra dentro il cuore. Il ritmo di lettura è lento, non perché lo stile è artificioso e ricercato, anzi tutt'altro, è un romanzo così profondo, emozionante, coinvolgente, che deve essere affrontato a piccole dosi.
Non c'è niente che si possa dire, immagino, di una felicità perfetta, impeccabile e senza ombre; niente, salvo la certezza che dovrà finire.
"Be’, a me piace la pioggia prima che cada."
"Sai, Thea, non esiste una cosa come la pioggia prima che cada. Deve cadere, altrimenti non è pioggia."
"Certo che non esiste una cosa così" disse. "È proprio per questo che è la mia preferita. Qualcosa può ben farti felice, no? Anche se non è reale."
Un libro intenso, duro, struggente, nel quale Rosamond ci racconta, attraverso la descrizione di venti fotografie, la sua storia e quella della sua famiglia. Una storia dove le donne sono protagoniste, gli uomini sono soltanto una cornice; il racconto è così intimo, tangibile, sofferto, che non sembra scritto da un uomo, non so come Coe abbia compiuto una simile impresa.
E' la prima volta che leggo un libro di questo autore e ne sono rimasta affascinata, ci parla di temi molto delicati con semplicità e riguardo, un contegno che ti entra dentro il cuore. Il ritmo di lettura è lento, non perché lo stile è artificioso e ricercato, anzi tutt'altro, è un romanzo così profondo, emozionante, coinvolgente, che deve essere affrontato a piccole dosi.
Non c'è niente che si possa dire, immagino, di una felicità perfetta, impeccabile e senza ombre; niente, salvo la certezza che dovrà finire.
June 28, 2008
Good writer, intriguing plot, lame concept: an old lady talks into a tape recorder while LOOKING AT PICTURES. Each chapter, another picture. "Here is a house. It is a very beautiful house, and there is a tree in the yard. Is that a car under the tree? Why yes, I believe it is." Look, I have to sit through endless Powerpoint presentations at work, I don't need the experience re-created in a novel.
October 23, 2022
"La mente è dotata di micce"
Innanzitutto il titolo, che trovo stupendo. Da sempre il momento che precede la pioggia, il profumo pungente che caratterizza quegli istanti, esercitano su di me il fascino dell'ineluttabile. Di ciò che ancora non è, ma presto sarà.
L'espediente narrativo. Una donna sul finir della vita (evento anch'esso ovviamente ineluttabile) decide di lasciare la cosa che le è più preziosa, il ricordo di ciò che è stato ed in cui è radicata la motivazione di ciò che ora inevitabilmente è, tramite la registrazione su nastro delle sue ultime parole.
La sua testimonianza, scandita dalla descrizione di 20 fotografie scelte per aiutarsi nel delineare la storia che ha urgenza di raccontare, accompagna il lettore per quasi tutta le durata del romanzo.
"Tuttavia, mi sembra importante - di un'importanza cruciale - non sottovalutare mai quel che si prova nel sapersi indesiderati dalla propria madre. Dalla propria madre, dico - la stessa persona che ti ha messo al mondo! Rendersene conto corrode il senso del proprio valore, e distrugge le fondamenta stesse del proprio essere. È molto difficile uscire incolumi da un'esperienza simile."
Seppur non folgorante e geniale come "La casa del sonno", una lettura che tocca temi come maternità e omosessualità con delicatezza e originalità.[Ringrazio @Utti per questa lettura]
Colonna Sonora:
Canzoni dell'Alvernia, di Canteloube - Baileró
youtu.be/JxspdNcRuWk
22 ott 2022
Innanzitutto il titolo, che trovo stupendo. Da sempre il momento che precede la pioggia, il profumo pungente che caratterizza quegli istanti, esercitano su di me il fascino dell'ineluttabile. Di ciò che ancora non è, ma presto sarà.
L'espediente narrativo. Una donna sul finir della vita (evento anch'esso ovviamente ineluttabile) decide di lasciare la cosa che le è più preziosa, il ricordo di ciò che è stato ed in cui è radicata la motivazione di ciò che ora inevitabilmente è, tramite la registrazione su nastro delle sue ultime parole.
La sua testimonianza, scandita dalla descrizione di 20 fotografie scelte per aiutarsi nel delineare la storia che ha urgenza di raccontare, accompagna il lettore per quasi tutta le durata del romanzo.
"Tuttavia, mi sembra importante - di un'importanza cruciale - non sottovalutare mai quel che si prova nel sapersi indesiderati dalla propria madre. Dalla propria madre, dico - la stessa persona che ti ha messo al mondo! Rendersene conto corrode il senso del proprio valore, e distrugge le fondamenta stesse del proprio essere. È molto difficile uscire incolumi da un'esperienza simile."
Seppur non folgorante e geniale come "La casa del sonno", una lettura che tocca temi come maternità e omosessualità con delicatezza e originalità.[Ringrazio @Utti per questa lettura]
Colonna Sonora:
Canzoni dell'Alvernia, di Canteloube - Baileró
youtu.be/JxspdNcRuWk
22 ott 2022
October 4, 2017
Rosamund vuole lasciare come testamento il racconto della sua vita e decide di farlo attraverso 20 fotografie, accuratamente scelte, con l'intento di raccontare quella che è stata la sua vita e quella di alcuni membri della sua famiglia.
L'eredità viene suddivisa in tre parte, due parti ai suoi nipoti Gill e David e la terza parte a Imogen. Ma chi è Imogen?
Sarà proprio Rosamund tramite la descrizione delle fotografie a farvela conoscere..
Tenera l'immagine di questa signora anziana che sente di dover chiudere definitivamente col passato e io credo che lo faccia in modo egregio..
Unico piccolo difetto o per lo meno lo è stato per me, che tra le descrizione delle varie foto manca un collante che avrebbe resto il racconto meno schematico e più fluido, coinvolgendo di più il lettore..
L'eredità viene suddivisa in tre parte, due parti ai suoi nipoti Gill e David e la terza parte a Imogen. Ma chi è Imogen?
Sarà proprio Rosamund tramite la descrizione delle fotografie a farvela conoscere..
Tenera l'immagine di questa signora anziana che sente di dover chiudere definitivamente col passato e io credo che lo faccia in modo egregio..
Unico piccolo difetto o per lo meno lo è stato per me, che tra le descrizione delle varie foto manca un collante che avrebbe resto il racconto meno schematico e più fluido, coinvolgendo di più il lettore..
February 20, 2023
“I like the rain before it falls. of course there is no such thing, she said. That's why it's my favorite. Something can still make you happy, can't it, even if it isn't real.”
September 13, 2025
Συγκινητικό και λυρικό! Τρεις γυναίκες, τρεις γενεές γυναικών στο πέρασμα του χρόνου και οι τεταμένες σχέσεις τους. Μητέρα και κόρη, γιαγιά κι εγγονή, θεία και ανήψια, όλες δένονται σε ένα παράξενο γαϊτανάκι αποκαλύψεων και εξομολογησεων.
Ιδιαίτερος ο τρόπος που επέλεξε ο Κόου να πει την ιστορία του, μια ετοιμοθάνατη γυναίκα αποφασίζει να πει την ιστορία της οικογένειάς της περιγράφοντας 20 φωτογραφίες και αποτυπώνοντας σε ένα μαγνητόφωνο τις αναμνήσεις που ξεπηδούν όταν τις βλέπει.
Πολύ όμορφη η γλώσσα του συγγραφέα, λυρική στις περιγραφές, πλούσια σε μεταφορές και παρομοιώσεις χωρίς να κουράζει.
Δεν ξέρω αν αυτό που ήθελε να δείξει ο συγγραφέας είναι πως δεν μπορούμε να σπάσουμε τα δεσμά της μοίρας. Φαίνεται να μεμψιμοιρεί σε κάποια σημεία, του τύπου πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Νομίζω περισσότερο πως θέλει να δείξει πως δημιουργείται ο ψυχισμός του ανθρώπου από τις πρώιμες εμπειρίες που αποκτά και πως αυτές εντέλει επηρεάζουν τη ζωή του. Δεν είμαι ψυχολόγος, δεν μπορώ να επεκταθώ σε αυτό το κομμάτι, ούτε να γνωρίζω αν είναι σωστή η σκέψη μου ή όχι. Πιστεύω όμως πως στο κομμάτι της ψυχολογίας ο Κόου δημιουργεί ενδιαφέρουσες προσωπικότητες στο βιβλίο του.
Εξαιρετικά αξιόλογο βιβλίο με εικόνες που μαγεύουν!!!
Ιδιαίτερος ο τρόπος που επέλεξε ο Κόου να πει την ιστορία του, μια ετοιμοθάνατη γυναίκα αποφασίζει να πει την ιστορία της οικογένειάς της περιγράφοντας 20 φωτογραφίες και αποτυπώνοντας σε ένα μαγνητόφωνο τις αναμνήσεις που ξεπηδούν όταν τις βλέπει.
Πολύ όμορφη η γλώσσα του συγγραφέα, λυρική στις περιγραφές, πλούσια σε μεταφορές και παρομοιώσεις χωρίς να κουράζει.
Δεν ξέρω αν αυτό που ήθελε να δείξει ο συγγραφέας είναι πως δεν μπορούμε να σπάσουμε τα δεσμά της μοίρας. Φαίνεται να μεμψιμοιρεί σε κάποια σημεία, του τύπου πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Νομίζω περισσότερο πως θέλει να δείξει πως δημιουργείται ο ψυχισμός του ανθρώπου από τις πρώιμες εμπειρίες που αποκτά και πως αυτές εντέλει επηρεάζουν τη ζωή του. Δεν είμαι ψυχολόγος, δεν μπορώ να επεκταθώ σε αυτό το κομμάτι, ούτε να γνωρίζω αν είναι σωστή η σκέψη μου ή όχι. Πιστεύω όμως πως στο κομμάτι της ψυχολογίας ο Κόου δημιουργεί ενδιαφέρουσες προσωπικότητες στο βιβλίο του.
Εξαιρετικά αξιόλογο βιβλίο με εικόνες που μαγεύουν!!!
February 21, 2016
Primo libro di Coe che leggo. Molto bello, elegante, dolce e forte insieme. La trama la si legge tranquillamente in quarta di copertina, non sto qui a dirla. Posso dire però che la storia è ben costruita, avvincente; le descrizioni, tutte molo minuziose, sono esattamente fotografie come quelle di cui si parla nel libro. Un filo, queste, che, riavvolgendolo, ci consente di attraversare un lungo arco di tempo e di inserirci nella storia di una famiglia inglese. Tempi passati che potrebbero essere oggi. Situazioni e storie attuali, senza che vi sia scandalo o vergogna. Ripeto: elegante. C'è molto dolore dentro, e sogni. Molti di essi sono nati per essere infranti. Proprio come oggi.
Una frase:
"... la vita comincia ad avere senso solo quando ti rendi conto che a volte - spesso - continuamente - due idee del tutto contraddittorie possono essere egualmente vere."
P.S.: Potrei rivedere la mia valutazione dopo aver letto un altro libro dello stesso Autore.
Una frase:
"... la vita comincia ad avere senso solo quando ti rendi conto che a volte - spesso - continuamente - due idee del tutto contraddittorie possono essere egualmente vere."
P.S.: Potrei rivedere la mia valutazione dopo aver letto un altro libro dello stesso Autore.
June 28, 2025
Com’è difficile raccontarti tutte queste cose nel giusto ordine. Come al solito, dovrei descriverti una fotografia, e invece ho fatto una gran confusione. Ma forse non esiste un ordine giusto, chi lo sa? Forse il caos e la casualità sono l’ordine naturale delle cose. A volte lo penso. (pp. 180-181)
Una storia tutta al femminile, sull’inevitabilità del destino, sulle coincidenze della sorte, ma anche sul libero arbitrio e il potere delle scelte, sui traumi causati dall’anafettività materna che si perpetuano di generazione in generazione senza riuscire a rompere il cerchio vizioso e sulla genitorialità omosessuale.
La costruzione della trama è originale. Una zia settantenne che racconta la storia di quattro generazioni di donne attraverso la descrizione di venti diapositive scelte poco prima di porre fine alla propria vita. Un racconto che parte dagli anni Quaranta del Novecento nel pieno inizio della Seconda Guerra mondiale e della battaglia d’Inghilterra e che si sviluppa nei quattro decenni successivi. Il racconto in prima persona di Rosamond, che mentre incide in cassette le sue memorie, comincia a plasmare la storia della sua vita e quella della sua cugina nonché amica di sangue Beatrix, dall’infanzia alla vecchiaia. Due storie di vita parallele che si intrecciano ineluttabilmente il cui filo conduttore è l’affetto nato da una scappatella infantile e una notte passata insieme sotto le stelle. Per Rosamond quell’evento è il punto d’inizio della sua omosessualità non celata ma nemmeno celebrata. Per Beatrix sarà invece una delle tante occasioni in cui subirà la violenza e il maltrattamento di una madre fredda e distante che non l’ha mai amata. Queste vicissitudini ed altre renderanno Beatrix a sua volta una madre assente e insensibile nei confronti della figlia indesiderata Thea, la quale a sua volta tratterà sua figlia Imogen con la stessa crudeltà, perché no ha mai conosciuto l’amore materno.
È una storia triste ma nemmeno tanto distante dalla realtà, considerando quante donne diventano madri senza necessariamente esserlo e quante, invece, vorrebbero diventarlo ma senza averne la possibilità. In ciò, Rosamond e Beatrix stanno esattamente agli antipodi. Beatrix perde l’innocenza da bambina per mano di sua madre che non è mai stata take nei suoi confronti e diventa madre senza volerlo e non perdonerà mai a sua figlia Thea questo inconveniente. Rosamond è più ottimista e idealista nei suoi anni giovanili, vive una grande storia d’amore perduto con Rebecca e cerca di sostituirsi a Beatrix nel crescere Thea.
Il circolo vizioso si spezza con Imogen, figlia di Thea, la quale rimane cieca a tre anni per colpa di sua madre ma che riesce ad aver una vita normale solo perché affidata a una famiglia di adozione. Il circolo si chiude in maniera tragica, perché alla fine nella vita non ci sono sempre i finali in cui tutto finisce bene. Siamo abituati a lieti fini, in cui i personaggi si redimono e gli innocenti hanno la loro rivincita e i cattivi vengono puniti, ma è questa la realtà? Beatrix non sente rimorsi nei confronti della figlia, così come sua madre Ivy non si era sentita in colpa quando la trattava con sufficienza e la teneva in disparte, come se fosse stata un peso. Al contrario, si fa una vita sua in cui guadagna il rispetto e la stima delle persone con le quali lavora, ha altri figli ai quali dona il suo amore e cerca di rimediare in maniera fatale al suo errore giovanile. Thea non si rende conto dei maltrattamenti verso la figlia Imogen finché non finisce in prigione e lontana da lei.
Jonathan Coe riesce a raccontare una storia commovente e dalle note nostalgiche, senza cadere in banalità e sentimentalismi inutili. Il ritmo della lettura è veloce, la scrittura pulita e senza intoppi. La sinfonia costituita dalle vite dei suoi personaggi si spegne man mano che essi decedono e lasciano dietro quello che fu e che non può più tornare indietro, che siano errori, contraddizioni, momenti felici, scelte di vita, tutto passa e muore.
Una storia tutta al femminile, sull’inevitabilità del destino, sulle coincidenze della sorte, ma anche sul libero arbitrio e il potere delle scelte, sui traumi causati dall’anafettività materna che si perpetuano di generazione in generazione senza riuscire a rompere il cerchio vizioso e sulla genitorialità omosessuale.
La costruzione della trama è originale. Una zia settantenne che racconta la storia di quattro generazioni di donne attraverso la descrizione di venti diapositive scelte poco prima di porre fine alla propria vita. Un racconto che parte dagli anni Quaranta del Novecento nel pieno inizio della Seconda Guerra mondiale e della battaglia d’Inghilterra e che si sviluppa nei quattro decenni successivi. Il racconto in prima persona di Rosamond, che mentre incide in cassette le sue memorie, comincia a plasmare la storia della sua vita e quella della sua cugina nonché amica di sangue Beatrix, dall’infanzia alla vecchiaia. Due storie di vita parallele che si intrecciano ineluttabilmente il cui filo conduttore è l’affetto nato da una scappatella infantile e una notte passata insieme sotto le stelle. Per Rosamond quell’evento è il punto d’inizio della sua omosessualità non celata ma nemmeno celebrata. Per Beatrix sarà invece una delle tante occasioni in cui subirà la violenza e il maltrattamento di una madre fredda e distante che non l’ha mai amata. Queste vicissitudini ed altre renderanno Beatrix a sua volta una madre assente e insensibile nei confronti della figlia indesiderata Thea, la quale a sua volta tratterà sua figlia Imogen con la stessa crudeltà, perché no ha mai conosciuto l’amore materno.
È una storia triste ma nemmeno tanto distante dalla realtà, considerando quante donne diventano madri senza necessariamente esserlo e quante, invece, vorrebbero diventarlo ma senza averne la possibilità. In ciò, Rosamond e Beatrix stanno esattamente agli antipodi. Beatrix perde l’innocenza da bambina per mano di sua madre che non è mai stata take nei suoi confronti e diventa madre senza volerlo e non perdonerà mai a sua figlia Thea questo inconveniente. Rosamond è più ottimista e idealista nei suoi anni giovanili, vive una grande storia d’amore perduto con Rebecca e cerca di sostituirsi a Beatrix nel crescere Thea.
Il circolo vizioso si spezza con Imogen, figlia di Thea, la quale rimane cieca a tre anni per colpa di sua madre ma che riesce ad aver una vita normale solo perché affidata a una famiglia di adozione. Il circolo si chiude in maniera tragica, perché alla fine nella vita non ci sono sempre i finali in cui tutto finisce bene. Siamo abituati a lieti fini, in cui i personaggi si redimono e gli innocenti hanno la loro rivincita e i cattivi vengono puniti, ma è questa la realtà? Beatrix non sente rimorsi nei confronti della figlia, così come sua madre Ivy non si era sentita in colpa quando la trattava con sufficienza e la teneva in disparte, come se fosse stata un peso. Al contrario, si fa una vita sua in cui guadagna il rispetto e la stima delle persone con le quali lavora, ha altri figli ai quali dona il suo amore e cerca di rimediare in maniera fatale al suo errore giovanile. Thea non si rende conto dei maltrattamenti verso la figlia Imogen finché non finisce in prigione e lontana da lei.
Jonathan Coe riesce a raccontare una storia commovente e dalle note nostalgiche, senza cadere in banalità e sentimentalismi inutili. Il ritmo della lettura è veloce, la scrittura pulita e senza intoppi. La sinfonia costituita dalle vite dei suoi personaggi si spegne man mano che essi decedono e lasciano dietro quello che fu e che non può più tornare indietro, che siano errori, contraddizioni, momenti felici, scelte di vita, tutto passa e muore.
February 11, 2017
Vinte fotografias cuidadosamente escolhidas e um conjunto de cassetes…
A maravilhosa descrição detalhada, cuidada, quase palpável de vinte momentos.
Momentos que contam a história das vidas de quatro gerações de mulheres, que não foram amadas e não souberam amar.
Fechando os olhos, podemos sentir e tocar as palavras deste livro. Cores, texturas, imagens, que se sentem, ouvem, cheiram e saboreiam com a alma.
Ouvindo CHANTS D'AUVERGNE (Bailero), maravilhosamente interpretado por Victoria de Los Angeles (http://youtu.be/omuJLzFyRYg), esta leitura torna-se sublime.
Como contar uma vida… muitas vidas… e como a vida só faz sentido quando finalmente compreendemos que quase sempre, duas ideias completamente contraditórias podem ser verdade.
“ Tudo o que conduziu a ti estava errado. Portanto tu não deverias ter nascido.
Mas tudo em ti está certo: portanto, tu tinhas de nascer.
Tu eras inevitável.”
“Pois eu cá gosto da chuva antes de cair. (…)
É claro que a chuva antes de cair não existe. (…)
É por isso que é o meu tipo preferido de chuva. Uma coisa pode não ser real e, mesmo assim fazer uma pessoa feliz, não pode?”
Eu também gosto tanto da chuva antes de cair…
A maravilhosa descrição detalhada, cuidada, quase palpável de vinte momentos.
Momentos que contam a história das vidas de quatro gerações de mulheres, que não foram amadas e não souberam amar.
Fechando os olhos, podemos sentir e tocar as palavras deste livro. Cores, texturas, imagens, que se sentem, ouvem, cheiram e saboreiam com a alma.
Ouvindo CHANTS D'AUVERGNE (Bailero), maravilhosamente interpretado por Victoria de Los Angeles (http://youtu.be/omuJLzFyRYg), esta leitura torna-se sublime.
Como contar uma vida… muitas vidas… e como a vida só faz sentido quando finalmente compreendemos que quase sempre, duas ideias completamente contraditórias podem ser verdade.
“ Tudo o que conduziu a ti estava errado. Portanto tu não deverias ter nascido.
Mas tudo em ti está certo: portanto, tu tinhas de nascer.
Tu eras inevitável.”
“Pois eu cá gosto da chuva antes de cair. (…)
É claro que a chuva antes de cair não existe. (…)
É por isso que é o meu tipo preferido de chuva. Uma coisa pode não ser real e, mesmo assim fazer uma pessoa feliz, não pode?”
Eu também gosto tanto da chuva antes de cair…
April 1, 2008
Incredibly beautiful and melancholy, which seems to be quite the undercurrent in Jonathan Coe's books that I've read. I devoured this book in the course of a few days, and it was well-worth it.
The book is about a family tragedy carried down through generations, and the woman who was connected to the family, much to the effect of the events haunting her deeply later.
Jonathan Coe is adept at telling human dramas that could easily seem quaint with another writer, but he makes it into beauty. The writing is intelligent and insightful, told primarily in the narrative format. I worried that I might tire of the point-of-view, but that wasn't the case. It was interesting to explore these hidden lives and the bonds between people, and how they could become broken.
The book is about a family tragedy carried down through generations, and the woman who was connected to the family, much to the effect of the events haunting her deeply later.
Jonathan Coe is adept at telling human dramas that could easily seem quaint with another writer, but he makes it into beauty. The writing is intelligent and insightful, told primarily in the narrative format. I worried that I might tire of the point-of-view, but that wasn't the case. It was interesting to explore these hidden lives and the bonds between people, and how they could become broken.
April 13, 2024
Una donna anziana, sul finire della vita, racconta la storia della sua famiglia, soffermandosi maggiormente su tre figure femminili, oltre a lei stessa. Una storia di amore, maternità, incomprensioni ed ostacoli. Una storia dolce e malinconica, raccontata con delicatezza e dettagli. Il linguaggio è scorrevole e semplice, un vero e proprio racconto di vita. Mi ha convinta stilisticamente ma un pò meno emotivamente.
Displaying 1 - 30 of 749 reviews