What do you think?
Rate this book
Les Trois Roses jaunes
Le cœur est en liesse, les couples se forment, se marient et s'installent dans des maisons de banlieue comme il y en a tant. Les matins se suivent, les cigarettes se consument et, comme l'amour, finissent par s'éteindre. Les femmes s'en vont, laissant leurs maris hébétés. Dans le salon désormais vide, ils contemplent ce qui reste, trois roses jaunes, et s'accordent une nouvelle volute de fumée.
183 pages, Mass Market Paperback
First published August 15, 1988
96 people are currently reading
3561 people want to read
About the author
Raymond Carver
360 books5,104 followersCarver was born into a poverty-stricken family at the tail-end of the Depression. He married at 19, started a series of menial jobs and his own career of 'full-time drinking as a serious pursuit', a career that would eventually kill him. Constantly struggling to support his wife and family, Carver enrolled in a writing programme under author John Gardner in 1958. He saw this opportunity as a turning point.
Rejecting the more experimental fiction of the 60s and 70s, he pioneered a precisionist realism reinventing the American short story during the eighties, heading the line of so-called 'dirty realists' or 'K-mart realists'. Set in trailer parks and shopping malls, they are stories of banal lives that turn on a seemingly insignificant detail. Carver writes with meticulous economy, suddenly bringing a life into focus in a similar way to the paintings of Edward Hopper. As well as being a master of the short story, he was an accomplished poet publishing several highly acclaimed volumes.
After the 'line of demarcation' in Carver's life - 2 June 1977, the day he stopped drinking - his stories become increasingly more redemptive and expansive. Alcohol had eventually shattered his health, his work and his family - his first marriage effectively ending in 1978. He finally married his long-term parter Tess Gallagher (they met ten years earlier at a writers' conference in Dallas) in Reno, Nevada, less than two months before he eventually lost his fight with cancer.
Rejecting the more experimental fiction of the 60s and 70s, he pioneered a precisionist realism reinventing the American short story during the eighties, heading the line of so-called 'dirty realists' or 'K-mart realists'. Set in trailer parks and shopping malls, they are stories of banal lives that turn on a seemingly insignificant detail. Carver writes with meticulous economy, suddenly bringing a life into focus in a similar way to the paintings of Edward Hopper. As well as being a master of the short story, he was an accomplished poet publishing several highly acclaimed volumes.
After the 'line of demarcation' in Carver's life - 2 June 1977, the day he stopped drinking - his stories become increasingly more redemptive and expansive. Alcohol had eventually shattered his health, his work and his family - his first marriage effectively ending in 1978. He finally married his long-term parter Tess Gallagher (they met ten years earlier at a writers' conference in Dallas) in Reno, Nevada, less than two months before he eventually lost his fight with cancer.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 425 reviews
March 27, 2019
https://diavazontas.blogspot.com/2019...
Απόλαυσα τον Ελέφαντα περισσότερο από όσο έχω απολαύσει πολλά πολυδιαφημισμένα βιβλία αυτόν τον καιρό. Ο Ρέιμοντ Κάρβερ δεν θεωρείται τυχαία ο σπουδαιότερος Αμερικανός διηγηματογράφος. Η συλλογή διηγημάτων Ελέφαντας και άλλες ιστορίες δημοσιεύτηκε το 1988 μετά τον θάνατό του και κρύβει διαμάντια, όπως το ομώνυμο διήγημα, το Menudo, αλλά και το Θέλημα με πρωταγωνιστή τον Άντον Τσέχωφ. Με τον τελευταίο τον συγκρίνουν συχνά, αν και μοιάζει κάπως ιερόσυλη η σύγκριση. Έχουν πάντως κι οι δυο τη μεγάλη ικανότητα να κάνουν σημαντικό το καθημερινό, να φτιάχνουν ιστορία αυτό που φαίνεται ένα τετριμμένο συμβάν αλλά κρύβει πίσω του τη βιαιότητα της ζωής μας.
Τα γνωστά μοτίβα των διηγημάτων του είναι εδώ: αστικό περιβάλλον, ήρωες που φυτοζωούν σε δουλειές του ποδαριού ή είναι άνεργοι, που έχουν συζυγικά προβλήματα και θέματα με τα παιδιά τους, ήρωες που ψάχνουν στη μιζέρια της καθημερινότητας- δουλειά, φτώχεια, οικογένεια- κάπου να πιαστούν∙ και συνήθως δεν βρίσκουν. Σε αυτή την συλλογή πάντως, με την οποία ο Κάρβερ θεωρούσε πως έκανε στροφή, οι άνθρωποι πια χαλαρώνουν, φαίνονται πιο στοργικοί, λιγότερο απαισιόδοξοι, δεν σφίγγουν τα δόντια με τον ίδιο τρόπο. Και ο τρόπος γραφής είναι λιγότερο σφιχτός, κάπως πιο λυρικός, δεν σε κάνει να νιώθεις τη θηλιά στο λαιμό σου.
Ο Κάρβερ είχε τραγική ζωή, μεγάλωσε σε φτωχική οικογένεια, έκανε ο ίδιος παιδιά σχεδόν έφηβος και χρειάστηκε να δουλέψει για να τα μεγαλώσει- θρυλείται μάλιστα πως κατέβαινε στο αυτοκίνητό του για να γράψει, γιατί είχαν μόνο ένα δωμάτιο. Ως τα τριάντα του ήταν ήδη αλκοολικός όπως ο πατέρας του, βίαιος με τη γυναίκα και τα παιδιά του. Η γυναίκα του δούλευε πολύ σκληρά για να τους συντηρήσει, όσο εκείνος σπούδαζε και μεθούσε. Η οικογένεια χρεοκόπησε δύο φορές, ώσπου τον ανακάλυψε ο επιμελητής Gordon Lish. Αυτός τον βοήθησε να εκδοθεί, κάνοντας όμως υπερβολική επιμέλεια στα γραπτά του- κάποιοι λένε πως ο τόσο αυστηρός μινιμαλισμός τους Κάρβερ οφείλεται κυρίως στον επιμελητή. Το αποτέλεσμα ήταν ο Κάρβερ να καταξιωθεί επιτέλους και να του αποδώσουν τις τιμές που του αξίζουν. Αποτοξινώθηκε από το αλκοόλ, χώρισε τη γυναίκα του, παντρεύτηκε την ποιήτρια Τες Γκάλαχερ, ξεφορτώθηκε τον επιμελητή, και πέθανε χτυπημένος από καρκίνο του πνεύμονα, στα 50 του. Ο ίδιος πίστευε πως δεν είχε ακόμα δώσει την καλύτερη του δουλειά. Άφησε πάντως πίσω του διηγήματα- δικά του ή έστω με τη βοήθεια του Lish- απαράμιλλα.
Η τέχνη του διηγήματος μπορεί να μοιάζει απλή, όλοι λένε πως μπορούν να γράψουν ένα. Η τέχνη του καλού διηγήματος όμως είναι για λίγους. Και του αριστουργηματικού, για ελάχιστους. Ο Ρέιμοντ Κάρβερ, με όλους τους δαίμονες του- κι ίσως εξαιτίας αυτών- ήταν ένας από αυτούς.
Απόλαυσα τον Ελέφαντα περισσότερο από όσο έχω απολαύσει πολλά πολυδιαφημισμένα βιβλία αυτόν τον καιρό. Ο Ρέιμοντ Κάρβερ δεν θεωρείται τυχαία ο σπουδαιότερος Αμερικανός διηγηματογράφος. Η συλλογή διηγημάτων Ελέφαντας και άλλες ιστορίες δημοσιεύτηκε το 1988 μετά τον θάνατό του και κρύβει διαμάντια, όπως το ομώνυμο διήγημα, το Menudo, αλλά και το Θέλημα με πρωταγωνιστή τον Άντον Τσέχωφ. Με τον τελευταίο τον συγκρίνουν συχνά, αν και μοιάζει κάπως ιερόσυλη η σύγκριση. Έχουν πάντως κι οι δυο τη μεγάλη ικανότητα να κάνουν σημαντικό το καθημερινό, να φτιάχνουν ιστορία αυτό που φαίνεται ένα τετριμμένο συμβάν αλλά κρύβει πίσω του τη βιαιότητα της ζωής μας.
Τα γνωστά μοτίβα των διηγημάτων του είναι εδώ: αστικό περιβάλλον, ήρωες που φυτοζωούν σε δουλειές του ποδαριού ή είναι άνεργοι, που έχουν συζυγικά προβλήματα και θέματα με τα παιδιά τους, ήρωες που ψάχνουν στη μιζέρια της καθημερινότητας- δουλειά, φτώχεια, οικογένεια- κάπου να πιαστούν∙ και συνήθως δεν βρίσκουν. Σε αυτή την συλλογή πάντως, με την οποία ο Κάρβερ θεωρούσε πως έκανε στροφή, οι άνθρωποι πια χαλαρώνουν, φαίνονται πιο στοργικοί, λιγότερο απαισιόδοξοι, δεν σφίγγουν τα δόντια με τον ίδιο τρόπο. Και ο τρόπος γραφής είναι λιγότερο σφιχτός, κάπως πιο λυρικός, δεν σε κάνει να νιώθεις τη θηλιά στο λαιμό σου.
Ο Κάρβερ είχε τραγική ζωή, μεγάλωσε σε φτωχική οικογένεια, έκανε ο ίδιος παιδιά σχεδόν έφηβος και χρειάστηκε να δουλέψει για να τα μεγαλώσει- θρυλείται μάλιστα πως κατέβαινε στο αυτοκίνητό του για να γράψει, γιατί είχαν μόνο ένα δωμάτιο. Ως τα τριάντα του ήταν ήδη αλκοολικός όπως ο πατέρας του, βίαιος με τη γυναίκα και τα παιδιά του. Η γυναίκα του δούλευε πολύ σκληρά για να τους συντηρήσει, όσο εκείνος σπούδαζε και μεθούσε. Η οικογένεια χρεοκόπησε δύο φορές, ώσπου τον ανακάλυψε ο επιμελητής Gordon Lish. Αυτός τον βοήθησε να εκδοθεί, κάνοντας όμως υπερβολική επιμέλεια στα γραπτά του- κάποιοι λένε πως ο τόσο αυστηρός μινιμαλισμός τους Κάρβερ οφείλεται κυρίως στον επιμελητή. Το αποτέλεσμα ήταν ο Κάρβερ να καταξιωθεί επιτέλους και να του αποδώσουν τις τιμές που του αξίζουν. Αποτοξινώθηκε από το αλκοόλ, χώρισε τη γυναίκα του, παντρεύτηκε την ποιήτρια Τες Γκάλαχερ, ξεφορτώθηκε τον επιμελητή, και πέθανε χτυπημένος από καρκίνο του πνεύμονα, στα 50 του. Ο ίδιος πίστευε πως δεν είχε ακόμα δώσει την καλύτερη του δουλειά. Άφησε πάντως πίσω του διηγήματα- δικά του ή έστω με τη βοήθεια του Lish- απαράμιλλα.
Η τέχνη του διηγήματος μπορεί να μοιάζει απλή, όλοι λένε πως μπορούν να γράψουν ένα. Η τέχνη του καλού διηγήματος όμως είναι για λίγους. Και του αριστουργηματικού, για ελάχιστους. Ο Ρέιμοντ Κάρβερ, με όλους τους δαίμονες του- κι ίσως εξαιτίας αυτών- ήταν ένας από αυτούς.
August 17, 2017
Bunlara öykü demeyelim de... İsterseniz, ruhlarımıza çakılmış beton çivileri diyelim.
January 29, 2021
Ενώ μου αρέσει πολύ να διαβάζω για λογοτεχνικά κινήματα και επιρροές και μετά να γράφω για αυτά, δεν νομίζω πως έχει νόημα να κάνω αυτό στην περίπτωση του Κάρβερ. Εδώ έγινε κάτι διαφορετικό.
Τα Χριστούγεννα λοιπόν του 20, αποφάσισα να ξοδέψω λεφτά που θα χρειαζόμουν για λογαριασμούς, σε βιβλία. Και όταν λέω πως το αποφάσισα, δεν εννοώ πως κάθισα και σκέφτηκα κάτι. Εννοώ πως όταν έφτασα στο ταμείο, αγκαλιά με 7-8 βιβλία που δεν μπορούσα να αφήσω και με ρώτησε η κοπέλα εάν αποφάσισα ποια, είπα «ΟΛΑ», κάπως πεινασμένα. Γιατί 1 είχα τα λεφτά, ήταν δικά μου, ποιος θα με εμπόδιζε, 2 ήταν Χριστούγεννα και 3 τέλος πάντων τόσο καταλάβαινα, τόσο έκανα. Για τον Κάρβερ ήμουν ανάμεσα σε δυο και η κοπέλα, μου είπε, τον Ελέφαντα τον έγραψε στην φάση αλκοολισμού του. Πήρα λοιπόν τον Ελέφαντα.
Ξεκίνησα με προσδοκίες και στην πορεία έπεσα. Στο πήγαινε – έλα της δουλειάς διάβαζα και έβλεπα τον βρώμικο ρεαλισμό του Μπουκόφσκι χωρίς το σεξ. Δηλαδή χωρίς αυτό που μου ήταν γνώριμο. Προσπαθούσα να καταλάβω «άρα αυτό είναι. Γράφει μίνιμαλ».
Κάπου ύπουλα όμως χτύπησε. Έτσι είναι το μίνιμαλ άλλωστε, χτυπάει εκεί που δεν το περιμένεις. Διάβασα την ιστορία Ελέφαντας και ανάμεσα στο γέλιο και την θλίψη, σκέφτηκα πως πρέπει να το διαβάσει ο πατέρας μου. Θα του άρεσε πολύ. Ωστόσο ο πατέρας δεν διαβάζει, θα μου το γυρνούσε πίσω. Μετά από προσπάθειες που έπεσαν στο κενό, αποφάσισα να με ηχογραφήσω. Δεν ξέρω εάν η φωνή μου είναι κατάλληλη για κάτι τέτοιο, αλλά αυτό έγινε. Πολλές πρόβες, πολλά σαρδάμ, πολλά νεύρα. Ωστόσο κάποτε έγινε. 38 λεπτά και 19 δευτερόλεπτα. Όταν πήγα ο πατέρας κουκουλωμένος έβλεπε μπάσκετ με ακουστικά, αλλά ήθελε να το ακούσει η μητέρα και με έβαλε να το ακούσουμε μαζί (φριχτό να ακούς την φωνή σου). Γέλαγε και στεναχωριόταν. Να τα, τα «χαχα» και τα «α, ω καημένος». Εγώ γέλαγα, όχι για την ιστορία, αυτή πια την ξέρω απέξω. Αλλά που ο Κάρβερ κατάφερε αυτό.
Αργά το βράδυ ήρθε μήνυμα από τον πατέρα «Φέρε μου αύριο το βιβλίο, θα το διαβάσω, τον Ελέφαντα. Το Σαββατοκύριακο».
Τα Χριστούγεννα λοιπόν του 20, αποφάσισα να ξοδέψω λεφτά που θα χρειαζόμουν για λογαριασμούς, σε βιβλία. Και όταν λέω πως το αποφάσισα, δεν εννοώ πως κάθισα και σκέφτηκα κάτι. Εννοώ πως όταν έφτασα στο ταμείο, αγκαλιά με 7-8 βιβλία που δεν μπορούσα να αφήσω και με ρώτησε η κοπέλα εάν αποφάσισα ποια, είπα «ΟΛΑ», κάπως πεινασμένα. Γιατί 1 είχα τα λεφτά, ήταν δικά μου, ποιος θα με εμπόδιζε, 2 ήταν Χριστούγεννα και 3 τέλος πάντων τόσο καταλάβαινα, τόσο έκανα. Για τον Κάρβερ ήμουν ανάμεσα σε δυο και η κοπέλα, μου είπε, τον Ελέφαντα τον έγραψε στην φάση αλκοολισμού του. Πήρα λοιπόν τον Ελέφαντα.
Ξεκίνησα με προσδοκίες και στην πορεία έπεσα. Στο πήγαινε – έλα της δουλειάς διάβαζα και έβλεπα τον βρώμικο ρεαλισμό του Μπουκόφσκι χωρίς το σεξ. Δηλαδή χωρίς αυτό που μου ήταν γνώριμο. Προσπαθούσα να καταλάβω «άρα αυτό είναι. Γράφει μίνιμαλ».
Κάπου ύπουλα όμως χτύπησε. Έτσι είναι το μίνιμαλ άλλωστε, χτυπάει εκεί που δεν το περιμένεις. Διάβασα την ιστορία Ελέφαντας και ανάμεσα στο γέλιο και την θλίψη, σκέφτηκα πως πρέπει να το διαβάσει ο πατέρας μου. Θα του άρεσε πολύ. Ωστόσο ο πατέρας δεν διαβάζει, θα μου το γυρνούσε πίσω. Μετά από προσπάθειες που έπεσαν στο κενό, αποφάσισα να με ηχογραφήσω. Δεν ξέρω εάν η φωνή μου είναι κατάλληλη για κάτι τέτοιο, αλλά αυτό έγινε. Πολλές πρόβες, πολλά σαρδάμ, πολλά νεύρα. Ωστόσο κάποτε έγινε. 38 λεπτά και 19 δευτερόλεπτα. Όταν πήγα ο πατέρας κουκουλωμένος έβλεπε μπάσκετ με ακουστικά, αλλά ήθελε να το ακούσει η μητέρα και με έβαλε να το ακούσουμε μαζί (φριχτό να ακούς την φωνή σου). Γέλαγε και στεναχωριόταν. Να τα, τα «χαχα» και τα «α, ω καημένος». Εγώ γέλαγα, όχι για την ιστορία, αυτή πια την ξέρω απέξω. Αλλά που ο Κάρβερ κατάφερε αυτό.
Αργά το βράδυ ήρθε μήνυμα από τον πατέρα «Φέρε μου αύριο το βιβλίο, θα το διαβάσω, τον Ελέφαντα. Το Σαββατοκύριακο».
February 7, 2019
Υπέροχος Κάρβερ! Πρόκειται για τα τελευταία του διηγήματα τα οποία είναι πιο "ήσυχα" αλλά, πως τα κατφέρνει ο άτιμος, χτυπάνε φλέβα και στα πιο καίρια σημεία σου μεταφέρουν όλη την ένταση ακόμα και σε μία πρόταση. Ειδικά το Ποιος είναι κάτω από το κρεβάτι ήταν συγκλονιστικό. Απλά τον αγαπώ.
July 26, 2025
شتاب کردم که آفتاب بیاید؛نیامد!
یه داستان کوتاه خوب خوندم.خیلی از چیزهایی که دوست داشتم در این داستان بود، به ویژه پایانش که درسته شاید پایان باز تلقی بشه اما به نظرم درستترین پایان ممکن همینی است که نویسنده نوشته. داستان فیلم داستان انسان تنهای امروزی است که مشکلات مختلف مثل فیل روی دوش او سنگینی میکنه و او تنها محکوم به قدم زدن در این وادی است. فرد میانسال داستان ما که از همسرش هم جدا شده و تنها زندگی میکنه از دید اطرافیانش حکم کارت بانکی رو داره. او به مادر پیرش که تنها زندگی میکنه و برادر مغروق در بدهیاش و همسر جدا شده و پسری که برای تحصیل به جای دیگری رفته و دخترش که با یک تن لش ازدواج کرده باید پول برسونه. طلب پول از او توسط اطرافیان و امید به آیندهای که به زودی این مشکلاتشون حل بشه و دیگه پولی از او طلب نخواهند کرد الگوی تکرارشوندهایست که در این داستان کوتاه مثل یک دایره دور خودش میچرخه و باز به همون نقطه اول طلب کردن پول میرسه! کار به جایی میرسه که شخصیت داستان حتی در مایحتاج ضروری زندگیاش به مشکل میخوره ولی چاره ای نیست.او خودش رو ملزم میدونه به اطرافیانش کمک کنه.به امید روزی که قولهای اطرافیانش محقق بشه ولی انگار خبری نیست. شتاب کردم که آفتاب بیاید، نیامد!
ادامه متن احتمالا آغشته به اسپویل:
چرا از پایان داستان خوشم اومد؟ من پایانهایی دوست دارم که شخصیت با مشکلاتی که دست و پنجه نرم میکرده تنها بمونه. آن چنان با پایانهای تصنعی هپی اند حال نمیکنم. چون به نظرم تنهایی یکی از حقیقی ترین مسائلی است که ما باهاش مواجه هستیم. خیلی از مشکلات ما حل شدنی نیستند.این واقعیته و به نظرم تلخه.اما راه گریزی ازش نیست.هیچ راه فراری هم نیست.باید پذیرفت.شاید اینطوری راحت تر فقط بتونیم کنار بیایم.مشکلات واقعا گاهی مثل فیل روی ما سنگینی میکنند. باید مثل شخصیت اصلی داستان در انتهای داستان با رفیقی کسی یا تنها بزنیم به دل جاده و تخت گاز برونیم و لااقل از خوشی های لحظه ای استفاده کنیم.جورج هم مثل شخصیت داستان ما مشکلات داشت.او هم غرق در بدهی بود و ماشین زیر پاش باعث کلی قرض و بدهی شده بود،اما فهمیده بود مگه همین دیوونه بازیها باعث بشه کمی مشکلات کم رنگ بشه.با وجود مشکلات باید زندگی کرد.محکومیم به این و محکومیم به ادامه دادن..
پ.ن: اکثریت میدونند ولی اگر کسی هست که نمیدونه، این مجموعه تجربه های کوتاه که نشر چشمه چاپ کرده، هر کتاب یک داستان کوتاه و یک نمایشنامه رو شامل میشه. نسخه فیزیکیاش فکر میکنم موجود نیست و میتونید تو طاقچه و فیدیبو و کتابراه بهشون دسترسی پیدا کنید. خوندنشون زمان زیادی نمیگیره و بعضی هاش واقعا خوبند.
یه داستان کوتاه خوب خوندم.خیلی از چیزهایی که دوست داشتم در این داستان بود، به ویژه پایانش که درسته شاید پایان باز تلقی بشه اما به نظرم درستترین پایان ممکن همینی است که نویسنده نوشته. داستان فیلم داستان انسان تنهای امروزی است که مشکلات مختلف مثل فیل روی دوش او سنگینی میکنه و او تنها محکوم به قدم زدن در این وادی است. فرد میانسال داستان ما که از همسرش هم جدا شده و تنها زندگی میکنه از دید اطرافیانش حکم کارت بانکی رو داره. او به مادر پیرش که تنها زندگی میکنه و برادر مغروق در بدهیاش و همسر جدا شده و پسری که برای تحصیل به جای دیگری رفته و دخترش که با یک تن لش ازدواج کرده باید پول برسونه. طلب پول از او توسط اطرافیان و امید به آیندهای که به زودی این مشکلاتشون حل بشه و دیگه پولی از او طلب نخواهند کرد الگوی تکرارشوندهایست که در این داستان کوتاه مثل یک دایره دور خودش میچرخه و باز به همون نقطه اول طلب کردن پول میرسه! کار به جایی میرسه که شخصیت داستان حتی در مایحتاج ضروری زندگیاش به مشکل میخوره ولی چاره ای نیست.او خودش رو ملزم میدونه به اطرافیانش کمک کنه.به امید روزی که قولهای اطرافیانش محقق بشه ولی انگار خبری نیست. شتاب کردم که آفتاب بیاید، نیامد!
ادامه متن احتمالا آغشته به اسپویل:
چرا از پایان داستان خوشم اومد؟ من پایانهایی دوست دارم که شخصیت با مشکلاتی که دست و پنجه نرم میکرده تنها بمونه. آن چنان با پایانهای تصنعی هپی اند حال نمیکنم. چون به نظرم تنهایی یکی از حقیقی ترین مسائلی است که ما باهاش مواجه هستیم. خیلی از مشکلات ما حل شدنی نیستند.این واقعیته و به نظرم تلخه.اما راه گریزی ازش نیست.هیچ راه فراری هم نیست.باید پذیرفت.شاید اینطوری راحت تر فقط بتونیم کنار بیایم.مشکلات واقعا گاهی مثل فیل روی ما سنگینی میکنند. باید مثل شخصیت اصلی داستان در انتهای داستان با رفیقی کسی یا تنها بزنیم به دل جاده و تخت گاز برونیم و لااقل از خوشی های لحظه ای استفاده کنیم.جورج هم مثل شخصیت داستان ما مشکلات داشت.او هم غرق در بدهی بود و ماشین زیر پاش باعث کلی قرض و بدهی شده بود،اما فهمیده بود مگه همین دیوونه بازیها باعث بشه کمی مشکلات کم رنگ بشه.با وجود مشکلات باید زندگی کرد.محکومیم به این و محکومیم به ادامه دادن..
پ.ن: اکثریت میدونند ولی اگر کسی هست که نمیدونه، این مجموعه تجربه های کوتاه که نشر چشمه چاپ کرده، هر کتاب یک داستان کوتاه و یک نمایشنامه رو شامل میشه. نسخه فیزیکیاش فکر میکنم موجود نیست و میتونید تو طاقچه و فیدیبو و کتابراه بهشون دسترسی پیدا کنید. خوندنشون زمان زیادی نمیگیره و بعضی هاش واقعا خوبند.
November 29, 2020
Μέσα σε σχεδόν 20 σελίδες, κάθε διηγήματος, κατάφερε να χωρέσει ολόκληρες ζωές. Αφηγούμενος απλά και λιτά τα συναισθήματα, αγωνίες - χαρές, πάθη - φόβους των ανθρώπων, δημιούργησε διηγήματα που είναι καθρέφτες πραγματικότητ��ς.
Εντούτοις, ορισμένα διηγήματα δε μου άρεσαν, ήταν τελείως αδιάφορα, από άποψη περιεχομένου.
Το τελευταίο, το «τσεχωφικό» ήταν πολύ δυνατό!
Εντούτοις, ορισμένα διηγήματα δε μου άρεσαν, ήταν τελείως αδιάφορα, από άποψη περιεχομένου.
Το τελευταίο, το «τσεχωφικό» ήταν πολύ δυνατό!
September 4, 2022
"Pero yo no pienso volver a California. Y al ver esto tan claro, caigo en la cuenta de algo: una vez que se haya ido, probablemente no vuelva a verla nunca más". (Cajas)
Conozco a pocos autores que escriban como Raymond Carver, con esta sencillez, este minimalismo que en cuanto te pones con uno de sus cuentos, ya estás dentro, y enseguida conectas con sus personajas, con su estilo. “Tres Rosas Amarillas” cuyo titulo original es "Elephant and other stories", es uno de esos libros de cuentos al que puedes volver siempre porque siempre encontrarás algo nuevo. De los siete cuentos, yo ya había leido dos o tres, y ha sido cómo volver a leerlos por primera vez.
En Carver se cumple la premisa de “menos es más”, es sencillo, elíptico y directo, pero complejo en lo que nos va contando; sus personajes se salen de lo marcado por lo que la sociedad espera de ellos y de alguna forma se convierten en outsiders emocionales. Carver retrata como nadie la época que le tocó vivir, un Estados Unidos intentando ajustarse tras los convulsos años de la guerra y los personajes de sus relatos entran en conflicto con ese perfecto estilo de vida americano que el sistema intentaba transmitir. Raymond Carver comparte con Cheever (un autor que me fascina también) la deconstrucción de la vida familiar que no es otra cosa que soledad y aislamiento. A continuación, las impresiones que me causaron los cuentos de esta antología:
1. "Cajas". Es una maravilla de relato sobre todo por la forma en que Carver consigue que conectes con el narrador, por el agobio que siente ante la marcha de la madre y que asocia a su muerte. Y con qué sencillez escribe Carver...menos es siempre más con Raymond Carver."
2 "Quienquiera que hubiera dormido en esta cama": Una pareja es interrumpida de madrugada por una llamada telefónica, una y otra vez. La pareja ya no puede volver a conciliar el sueño y se pasa la noche hablando y fumando. Hablan de temas de las que no se atreverían a hablar a luz del día, de la muerte, de enfrentarse a ciertas decisiones. Sencillo y directo, como siempre Carver."
3. "Intimidad": El narrador es un escritor que visita a su ex esposa, de alguna forma ambos han estado en contacto porque él le ha enviado algunos escritos a ella a lo largo de los años. Están separados pero ninguno de los dos han podido soltar el lastre del pasado y el encuentro es una especie de catarsis sobre todo para ella por todo el dolor sufrido. Es un relato inmenso que resume toda una vida."
4. "Menudo": El narrador está pensando en dejar a su esposa por su amante, Amanda. A Amanda ya la ha abandonado su marido y está esperando a que el narrador se decida. Es un relato complicado en el sentido de que hay mometos en que tienes que tomar decisiones que cambien tu vida, y sin embargo, el narrador no se decide. Un relato complejo pero explicado con la sencillez minimalista de Carver. Estupendo."
5. "El Elefante": Uno de los grandes cuentos de Carver porque creo que refleja a la perfección las taras de esta sociedad materialista en la que vivimos. El narrador se ve más engullido por una familia con problemas económicos, le piden dinero para seguir disfrutando de lo que la sociedad les ofrece, el confort y por supuesto atenerse a las apariencias. El narrador sin embargo, se va hundiendo cada vez más. Genial."
6. "Caballos en la niebla": En este cuento hay un momento bellisimo que es cuando surge en medio de la niebla la figura de la esposa del narrador junto a unos caballos: es de noche y la niebla lo envuelve todo y esa aparición es como un sueño dentro de la realidad que está viviendo el narrador. Y volvemos a tener una pareja en crisis, una esposa que sufre y que se comunica por medio de cartas."
7. "Tres Rosas Amarillas": Éste es el último relato que escribió Carver, en 1987 y aquí imagina los últimos días en la vida de su muy admirado Chejov. Carver relata una serie de hechos históricos en esta última etapa en la vida de Chejov, entre ellos la visita durante su enfermedad de Tolstoi que refleja en su diario:
"Estoy contento de amar... a Chejov".
"La vi moverse tras las ventanas iluminadas, y me vino a la cabeza un pensamiento: puede que no vuelva a verla nunca. La idea me asaltó fugazmente, y fue como una sacudida". (Caballos en la Niebla)
Conozco a pocos autores que escriban como Raymond Carver, con esta sencillez, este minimalismo que en cuanto te pones con uno de sus cuentos, ya estás dentro, y enseguida conectas con sus personajas, con su estilo. “Tres Rosas Amarillas” cuyo titulo original es "Elephant and other stories", es uno de esos libros de cuentos al que puedes volver siempre porque siempre encontrarás algo nuevo. De los siete cuentos, yo ya había leido dos o tres, y ha sido cómo volver a leerlos por primera vez.
En Carver se cumple la premisa de “menos es más”, es sencillo, elíptico y directo, pero complejo en lo que nos va contando; sus personajes se salen de lo marcado por lo que la sociedad espera de ellos y de alguna forma se convierten en outsiders emocionales. Carver retrata como nadie la época que le tocó vivir, un Estados Unidos intentando ajustarse tras los convulsos años de la guerra y los personajes de sus relatos entran en conflicto con ese perfecto estilo de vida americano que el sistema intentaba transmitir. Raymond Carver comparte con Cheever (un autor que me fascina también) la deconstrucción de la vida familiar que no es otra cosa que soledad y aislamiento. A continuación, las impresiones que me causaron los cuentos de esta antología:
1. "Cajas". Es una maravilla de relato sobre todo por la forma en que Carver consigue que conectes con el narrador, por el agobio que siente ante la marcha de la madre y que asocia a su muerte. Y con qué sencillez escribe Carver...menos es siempre más con Raymond Carver."
2 "Quienquiera que hubiera dormido en esta cama": Una pareja es interrumpida de madrugada por una llamada telefónica, una y otra vez. La pareja ya no puede volver a conciliar el sueño y se pasa la noche hablando y fumando. Hablan de temas de las que no se atreverían a hablar a luz del día, de la muerte, de enfrentarse a ciertas decisiones. Sencillo y directo, como siempre Carver."
3. "Intimidad": El narrador es un escritor que visita a su ex esposa, de alguna forma ambos han estado en contacto porque él le ha enviado algunos escritos a ella a lo largo de los años. Están separados pero ninguno de los dos han podido soltar el lastre del pasado y el encuentro es una especie de catarsis sobre todo para ella por todo el dolor sufrido. Es un relato inmenso que resume toda una vida."
4. "Menudo": El narrador está pensando en dejar a su esposa por su amante, Amanda. A Amanda ya la ha abandonado su marido y está esperando a que el narrador se decida. Es un relato complicado en el sentido de que hay mometos en que tienes que tomar decisiones que cambien tu vida, y sin embargo, el narrador no se decide. Un relato complejo pero explicado con la sencillez minimalista de Carver. Estupendo."
5. "El Elefante": Uno de los grandes cuentos de Carver porque creo que refleja a la perfección las taras de esta sociedad materialista en la que vivimos. El narrador se ve más engullido por una familia con problemas económicos, le piden dinero para seguir disfrutando de lo que la sociedad les ofrece, el confort y por supuesto atenerse a las apariencias. El narrador sin embargo, se va hundiendo cada vez más. Genial."
6. "Caballos en la niebla": En este cuento hay un momento bellisimo que es cuando surge en medio de la niebla la figura de la esposa del narrador junto a unos caballos: es de noche y la niebla lo envuelve todo y esa aparición es como un sueño dentro de la realidad que está viviendo el narrador. Y volvemos a tener una pareja en crisis, una esposa que sufre y que se comunica por medio de cartas."
7. "Tres Rosas Amarillas": Éste es el último relato que escribió Carver, en 1987 y aquí imagina los últimos días en la vida de su muy admirado Chejov. Carver relata una serie de hechos históricos en esta última etapa en la vida de Chejov, entre ellos la visita durante su enfermedad de Tolstoi que refleja en su diario:
"Estoy contento de amar... a Chejov".
"La vi moverse tras las ventanas iluminadas, y me vino a la cabeza un pensamiento: puede que no vuelva a verla nunca. La idea me asaltó fugazmente, y fue como una sacudida". (Caballos en la Niebla)
March 16, 2025
El elefante, Raymond Carver.
Relectura Top 10 mejores cuentos 2/10 (no siguen orden).
Personajes un tanto sobreactuados (aunque visto en frío pudieran darse situaciones más extremas que las de este relato); situación un tanto irreal, o no, según se mire; utopía final, optimismo ilimitado, historia mínima. Todo eso en contra... y sin embargo adoro este cuento. Siempre me gustó por encima de otros que le reconozco mejores a Carver.
¿Por qué gusta más que otros?. Por que te busca el interior. Como decía antes es una oda al optimismo y una llamada a ser mejor persona. Yo lo veo así. Imposible, irrealizable, utópico...y sin embargo que maravilloso sería ser como el protagonista de este cuento, ese Elefante que carga todo sobre sus espaldas, sin apenas nada a cambio. Te hace reflexionar.
La narración te va poniendo de mal humor por momentos, una pelea frente a todos los egoístas y parásitos que rodean al protagonista, para terminar de una forma deslumbrante. Un 10.
Relectura Top 10 mejores cuentos 2/10 (no siguen orden).
Personajes un tanto sobreactuados (aunque visto en frío pudieran darse situaciones más extremas que las de este relato); situación un tanto irreal, o no, según se mire; utopía final, optimismo ilimitado, historia mínima. Todo eso en contra... y sin embargo adoro este cuento. Siempre me gustó por encima de otros que le reconozco mejores a Carver.
¿Por qué gusta más que otros?. Por que te busca el interior. Como decía antes es una oda al optimismo y una llamada a ser mejor persona. Yo lo veo así. Imposible, irrealizable, utópico...y sin embargo que maravilloso sería ser como el protagonista de este cuento, ese Elefante que carga todo sobre sus espaldas, sin apenas nada a cambio. Te hace reflexionar.
La narración te va poniendo de mal humor por momentos, una pelea frente a todos los egoístas y parásitos que rodean al protagonista, para terminar de una forma deslumbrante. Un 10.
May 8, 2019
Ο Ρέιμοντ Κάρβερ είναι ένας συγγραφέας που εδώ και καιρό ήθελα να διαβάσω. Οι κριτικές και η γενική αποδοχή τον θεωρούν έναν από τους σπουδαιότερους διηγηματογράφους. Συνήθως, δε, το όνομά του αναφέρεται συχνά-πυκνά, ως μέτρο σύγκρισης με νέους συγγραφείς που είναι πολύ του γούστου μου. Δηλαδή, συγκρατημένοι σε ό,τι αφορά τις περιγραφές, έχουν μια φαινομενικά απλή γλώσσα, λιτή, μάλλον αρρενωπή, αλλά που κρύβει σαρκασμό και κοινωνική κριτική.
Ο ελέφαντας αποτελεί τις τελευταίες ιστορίες του Κάρβερ. Περιστρέφονται γύρω από μια κοινή θεματολογία, με μοναχικούς, μεσήλικες άντρες, χωρισμένους, καμιά φορά ξαναπαντρεμένους, που η ζωή τους κινείται σε μια μετριότητα. Δεν συμβαίνει κάτι σπουδαίο, αλλά όταν γράφεις τόσο καλά όσο ο Κάρβερ, δεν χρειάζεται κιόλας. Γράφει όπως ακριβώς φανταζόμουν, δηλαδή εξαιρετικά: ολιγόλογος, οξυδερκής, μα καθόλου εξυπνάκιας. Η ελληνική έκδοση τυγχάνει μιας εξαιρετικής μετάφρασης, που κάνει την ανάγνωση τόσο ομαλή, που ξεχνάς πως δεν είναι η αυθεντική έκδοση, και νομίζεις πως έχει γραφτεί από κάποιον έλληνα.
Δεν είναι κάποιο βιβλίο που θα ταράξει την αναγνωστική μου καθημερινότητα, δεν ήρθαν όλα τούμπα μετά την ανάγνωσή του. Είναι όμως ένα βιβλίο που διάβασα δίχως κόπο, και του οποίου η φωνή αποτελεί μια πραγματική έμπνευσης για το τι μου ταιριάζει ως συγγραφικός λόγος. Τέτοιο άνθρωποι είναι δάσκαλοι, και τα βιβλία τους είναι σαν μια επικοιδομητική διάλεξη περί σωστής μυθοπλασίας. Επιπλέον, οι σπουδαίοι συγγραφείς δεν κρίνονται μόνο απο τον έναν αναγνώστη, αλλά από την συνολική αποδοχή και τον αντίκτυπο που είχε στους συγκαιρινούς του συγγραφείς. Εγώ πάντως θα διαβάσω κι άλλα του βιβλία.
Ο ελέφαντας αποτελεί τις τελευταίες ιστορίες του Κάρβερ. Περιστρέφονται γύρω από μια κοινή θεματολογία, με μοναχικούς, μεσήλικες άντρες, χωρισμένους, καμιά φορά ξαναπαντρεμένους, που η ζωή τους κινείται σε μια μετριότητα. Δεν συμβαίνει κάτι σπουδαίο, αλλά όταν γράφεις τόσο καλά όσο ο Κάρβερ, δεν χρειάζεται κιόλας. Γράφει όπως ακριβώς φανταζόμουν, δηλαδή εξαιρετικά: ολιγόλογος, οξυδερκής, μα καθόλου εξυπνάκιας. Η ελληνική έκδοση τυγχάνει μιας εξαιρετικής μετάφρασης, που κάνει την ανάγνωση τόσο ομαλή, που ξεχνάς πως δεν είναι η αυθεντική έκδοση, και νομίζεις πως έχει γραφτεί από κάποιον έλληνα.
Δεν είναι κάποιο βιβλίο που θα ταράξει την αναγνωστική μου καθημερινότητα, δεν ήρθαν όλα τούμπα μετά την ανάγνωσή του. Είναι όμως ένα βιβλίο που διάβασα δίχως κόπο, και του οποίου η φωνή αποτελεί μια πραγματική έμπνευσης για το τι μου ταιριάζει ως συγγραφικός λόγος. Τέτοιο άνθρωποι είναι δάσκαλοι, και τα βιβλία τους είναι σαν μια επικοιδομητική διάλεξη περί σωστής μυθοπλασίας. Επιπλέον, οι σπουδαίοι συγγραφείς δεν κρίνονται μόνο απο τον έναν αναγνώστη, αλλά από την συνολική αποδοχή και τον αντίκτυπο που είχε στους συγκαιρινούς του συγγραφείς. Εγώ πάντως θα διαβάσω κι άλλα του βιβλία.
July 21, 2022
Raymond Carver’dan mükemmel bir öyküler demeti daha, tıpkı “Katedral” gibi. Yedi öykü var kitapta, gelir seviyesi düşük, yaşam savaşı veren, “Amerikan Rüyası” dışında kalan insanlar. Kendi yaşamında gördüğü, hissettiği veya gerçekten yaşadığı olayları, özellikle insan ilişkileri, karı-koca arasındaki gel-gitler, kaçamaklar ve benzer durumları çok etkileyici anlatıyor Carver.
Yazım tarzının çok benzediği Çehov’un son anlarını anlattığı “Ayak İşi” efsanevi Rus öykücüsüne bir selam niteliğinde. En beğendiğim öykü ise “Çocuk Oyuncağı”. Amerika toplumundaki yaşam ve ilişkiler bizimkilerden farklı da olsa yazılanlardan kendinizde birşeyler mutlaka bulacaksınız. Çeviriyi yapan Ayça Sabuncuoğlu’na da büyük bir alkış.
Hikaye sevmeseniz de bunu ve “Katedral”i okuyun, Raymond Carver’ı eminim siz de seveceksiniz.
Yazım tarzının çok benzediği Çehov’un son anlarını anlattığı “Ayak İşi” efsanevi Rus öykücüsüne bir selam niteliğinde. En beğendiğim öykü ise “Çocuk Oyuncağı”. Amerika toplumundaki yaşam ve ilişkiler bizimkilerden farklı da olsa yazılanlardan kendinizde birşeyler mutlaka bulacaksınız. Çeviriyi yapan Ayça Sabuncuoğlu’na da büyük bir alkış.
Hikaye sevmeseniz de bunu ve “Katedral”i okuyun, Raymond Carver’ı eminim siz de seveceksiniz.
September 7, 2020
"δεν ακούγονταν ανθρώπινες φωνές ούτε οι καθημερινοί θορυβοι. Υπήρχε μόνο ομορφιά, γαλήνη και το μεγαλείο του θανάτου"
Αυτή η φράση προέρχεται από το τελευταίο διήγημα της συλλογής "ελέφαντας" του Καρβερ, το οποίο παρεμπιπτόντως αποτελεί και το τελευταίο διήγημα που έγραψε ο συγγραφέας πριν μάθει ότι πάσχει από καρκίνο, από τον οποίο και τελικά έφυγε. Για κάποιο λόγο, διαβάζοντας αυτή τη φράση, σκέφτηκα πως μπορει να αποδοσει με αρκετή ακρίβεια το ύφος των διηγημάτων του Καρβερ. Τα διηγήματα του εκ πρώτης όψεως δείχνουν μια στατικοτητα, μια έλλειψη δράσης, σχεδόν μια αίσθηση θανάτου.... Μια αίσθηση ότι αλλά τόσα από όσα βλέπεις ή και πολύ περισσότερα, ακολουθούν ή έγιναν πριν εσύ διαβάσεις αυτές τις αράδες..
Οι ιστορίες βεβαίως έχουν σαν ήρωες καθημερινούς άνδρες σαν τον Καρβερ, άλλοι νεότεροι, άλλοι μεγαλύτεροι, άλλοι με παιδιά, άλλοι χωρίς, όλοι τους χωρισμένοι και παγιδευμένοι σε αυτή την οικογενειακή κατάσταση που ο καρβερ ονόμασε "disease", είτε από πρώην, είτε από νυν συζύγους, είτε από γονείς, είτε από αδέλφια, κυρίως από τον ίδιο τους τον εαυτό . Άνθρωποι που απλά θα ήθελαν να σταθούν στην πλάτη ενός ελέφαντα που θα τους κουβαλήσει στην ελευθερία και εκείνοι θα κοιτάζουν στον ουρανό με τα χέρια ανοιχτά.
Δε μπορω να εκφράσω το ποσο έχω λατρέψει τον Καρβερ μέσα από αυτές τις δύο συλλογές διηγημάτων που έχω διαβάσει και πόσο εγκλωβιζομαι στο δίλημμα στο να διαβάσω μονορούφι όλα τα υπόλοιπα διηγήματα του, από την άλλη να σκέφτομαι ότι δεν θα υπάρξουν αλλα οπότε πρέπει να τα εκτιμήσω με αργό ρυθμό..
Υ Π Ε Ρ Ο Χ Ο Σ!!!!
Αυτή η φράση προέρχεται από το τελευταίο διήγημα της συλλογής "ελέφαντας" του Καρβερ, το οποίο παρεμπιπτόντως αποτελεί και το τελευταίο διήγημα που έγραψε ο συγγραφέας πριν μάθει ότι πάσχει από καρκίνο, από τον οποίο και τελικά έφυγε. Για κάποιο λόγο, διαβάζοντας αυτή τη φράση, σκέφτηκα πως μπορει να αποδοσει με αρκετή ακρίβεια το ύφος των διηγημάτων του Καρβερ. Τα διηγήματα του εκ πρώτης όψεως δείχνουν μια στατικοτητα, μια έλλειψη δράσης, σχεδόν μια αίσθηση θανάτου.... Μια αίσθηση ότι αλλά τόσα από όσα βλέπεις ή και πολύ περισσότερα, ακολουθούν ή έγιναν πριν εσύ διαβάσεις αυτές τις αράδες..
Οι ιστορίες βεβαίως έχουν σαν ήρωες καθημερινούς άνδρες σαν τον Καρβερ, άλλοι νεότεροι, άλλοι μεγαλύτεροι, άλλοι με παιδιά, άλλοι χωρίς, όλοι τους χωρισμένοι και παγιδευμένοι σε αυτή την οικογενειακή κατάσταση που ο καρβερ ονόμασε "disease", είτε από πρώην, είτε από νυν συζύγους, είτε από γονείς, είτε από αδέλφια, κυρίως από τον ίδιο τους τον εαυτό . Άνθρωποι που απλά θα ήθελαν να σταθούν στην πλάτη ενός ελέφαντα που θα τους κουβαλήσει στην ελευθερία και εκείνοι θα κοιτάζουν στον ουρανό με τα χέρια ανοιχτά.
Δε μπορω να εκφράσω το ποσο έχω λατρέψει τον Καρβερ μέσα από αυτές τις δύο συλλογές διηγημάτων που έχω διαβάσει και πόσο εγκλωβιζομαι στο δίλημμα στο να διαβάσω μονορούφι όλα τα υπόλοιπα διηγήματα του, από την άλλη να σκέφτομαι ότι δεν θα υπάρξουν αλλα οπότε πρέπει να τα εκτιμήσω με αργό ρυθμό..
Υ Π Ε Ρ Ο Χ Ο Σ!!!!
March 17, 2019
O πραγματικός ελέφαντας στο δωμάτιο είναι ότι ο Κάρβερ είναι καρ-γα (see what I did there) υπερεκτιμημένος και οι διάλογοι του είναι σαν του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου των 80's στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Ζευγάρια σε κρίση, αλκοολισμός (από ναρκωτικά όχι σπουδαία πράγματα, ο άλλος είναι αλλεργικός στην κοκαΐνη !), φτώχεια, αδιέξοδο.
Σπουδαία θέματα, όχι πάντα καλή εκτέλεση.
Βέβαια στο βάθος αχνοφαίνεται ένα γνήσιο ταλέντο.
Αλλά αν ήταν να διαβάζω διηγήματα που σχεδόν τίποτα δεν γίνεται (δραματουργικά) κοιτούσα και τον εαυτό μου τον καθρέφτη στο πρωί, με το ερώτημα, να ξυριστώ ή να κόψω τις φλέβες μου ;
Ζευγάρια σε κρίση, αλκοολισμός (από ναρκωτικά όχι σπουδαία πράγματα, ο άλλος είναι αλλεργικός στην κοκαΐνη !), φτώχεια, αδιέξοδο.
Σπουδαία θέματα, όχι πάντα καλή εκτέλεση.
Βέβαια στο βάθος αχνοφαίνεται ένα γνήσιο ταλέντο.
Αλλά αν ήταν να διαβάζω διηγήματα που σχεδόν τίποτα δεν γίνεται (δραματουργικά) κοιτούσα και τον εαυτό μου τον καθρέφτη στο πρωί, με το ερώτημα, να ξυριστώ ή να κόψω τις φλέβες μου ;
February 23, 2022
Ο Ελέφαντας ήταν το τελευταίο αδιαβαστο βιβλίο που είχα από τον Κάρβερ. Το κρατούσα εκεί στην άκρη και δεν το έπιανα γιατί έτσι θα τελείωνε και ο,τι είχα να διαβάσω απ'αυτόν τον υπέροχο τύπο που έχει τρυπώσει τόσο βαθιά μέσα στο μυαλό μου.
Αυτά τα τελευταία διηγήματα ήταν λίγο διαφορετικά απ'όσα είχα διαβάσει στο παρελθόν από τον Κάρβερ. Χωρίς να καταπιάνονται με τίποτα χαρούμενο, δεν είχαν αυτήν την κλειστοφοβική και παρακμιακή αίσθηση, που είχαν άλλα του γραπτά. Το γράψιμο του είναι ανάλαφρο και δεν χτυπάει κατά μέτωπο στους τοίχους των διαμερισμάτων. Υπηρξαν φορές μάλιστα που η ιστορία κινείται στα όρια της δραματικής κωμωδίας ( Ελέφαντας ).
Ίσως αυτό να έχει να κάνει και με την φωτεινή τελευταία περίοδο της ζωής του. Εκεί που επιτέλους έζησε δέκα ευτυχισμένα χρόνια δίπλα στην Τες Γκάλαχερ.
Ρέιμοντ ελπίζω να βρεθούν μερικά ακόμα κλειδωμένα συρτάρια με ξεχασμένα γραπτά σου.
Αυτά τα τελευταία διηγήματα ήταν λίγο διαφορετικά απ'όσα είχα διαβάσει στο παρελθόν από τον Κάρβερ. Χωρίς να καταπιάνονται με τίποτα χαρούμενο, δεν είχαν αυτήν την κλειστοφοβική και παρακμιακή αίσθηση, που είχαν άλλα του γραπτά. Το γράψιμο του είναι ανάλαφρο και δεν χτυπάει κατά μέτωπο στους τοίχους των διαμερισμάτων. Υπηρξαν φορές μάλιστα που η ιστορία κινείται στα όρια της δραματικής κωμωδίας ( Ελέφαντας ).
Ίσως αυτό να έχει να κάνει και με την φωτεινή τελευταία περίοδο της ζωής του. Εκεί που επιτέλους έζησε δέκα ευτυχισμένα χρόνια δίπλα στην Τες Γκάλαχερ.
Ρέιμοντ ελπίζω να βρεθούν μερικά ακόμα κλειδωμένα συρτάρια με ξεχασμένα γραπτά σου.
December 10, 2019
Çok şey söylemek istemiyorum. Sevgili Radioread yorumunda, kitabın hissini kısa ve en doğru şekilde özetlemiş: “Bunlara öykü demeyelim de... İsterseniz, ruhlarımıza çakılmış beton çivileri diyelim.” Aynen katılıyorum bu güzel yoruma. ‘Kutular’ ve ‘Fil’ isimli öykülerin ise favorilerim olduğunu not düşeyim.
İyi okumalar.
İyi okumalar.
June 9, 2019
I’ve read this a few times now - it’s a book I return to every so often simply because it grows in my mind between each re-read; the stories evolve and live on, and I want to find out: have they become what I think they have? Were they always that thing and did I recognise this during the last reading - that I wasn’t quite up to the task of reading them yet? Take the opening story here, Boxes. I’ve read it - and the other stories here - seven or eight times, with gaps of a couple of years between each re-read, on average. Could a story like that - about a peripatetic, restless mother, and a son waiting for her next fruitless move, to another place (or perhaps a place she’s already lived in) - yield something new with yet another re-read? And it does - it’s an inexhaustibly poignant story. This time it’s the detail of Jill, the narrator’s partner, who tires of the stress the mother has on her son, and her picking out new curtains towards the end of the story. (Did Sofia Coppola read this before Lost in Translation?) Jill confronts the mother about her constant, to her pointless, wandering habits and the negative effect such incessant uprootings have in a way the son cannot. But at the point whereby the son somehow (but definitively) realises he’s never again going to see his mother, Jill is more interested in the decor. That I’d missed this detail in prior readings, or had forgotten it, meant that I didn’t see Boxes as a bleak comedy; I’d also given Jill far more due than I think Carver wanted me to. I already understood that she couldn’t stand the mother, but with this little detail, dropped in right at the end, I realised she was equally disinterested in her partner; that the son might as well spend more time with his mother than Jill; that the reason he would not see his mother again was due to Jill’s distaste, not just for the mother, but for anyone but herself. (And of course: this reading may be wrong. The point being: it’s yet another version of this story, to add to the seven or eight others I’ve already enjoyed (and got wrong). Or: is each reading of a story at a specific time the right reading, the only reading, the reading needed before the next nested within can be sought?)
Intimacy is about a writer who revisits his ex-wife (for no apparent reason, although it becomes apparent only as odd behaviour - albeit apparently inevitable, unperceived behaviour - occurs). She isn’t happy to see him - he has used their life countless times in his work - and he waits it out as she launches a tirade it seems is overdue. Previously I’d read this as a kind of self-exculpation. ‘See how terrible my ex-wife is?’ But also: ‘See how terrible I am for mining our marriage for fictional gems? And yet, wasn’t this reasonable, reader, in that both of us were the beneficiary?’ This time, however, I found the writer to be a heinous character, a self-appointed martyr, mailing off news cuttings of his latest review to a wife he’s otherwise as good as erased, rubbing her nose in his life, from which she’s been expunged. And he ends up on his knees, wordless, grasping at the hem of her dress, desperate for one more debasement from his ex-wife, which she provides: reluctant forgiveness. The story now becomes horrific (and hilarious): all the man can do is ransack his doomed experiences with other people for repute, and then ask to be let off for doing so. That I saw in the furious ex a bit of a harpy previously is a bit shameful: I felt he’d made a decent case for the protagonist/narrator’s emancipation. Now it reads as self-immolation.
All seven stories felt different once again; all gave up further riches. All were funnier and sadder than before; and every single one is a *****.
And this, from Menudo: I’d always felt it was about a wife who went crazy, and an unfortunate man who subsequently fell apart, never recovered this event that ended his first marriage. Now I see it as someone lacking in empathy, incapable of finding fault or responsibility in himself and his own actions, pompous and doomed to a terminal and righteous parochialism. (But funnily so, self-lampooning, expertly deployed by a master.) The first line of the final page rang alarm bells...but will the next reading suggest something else altogether? Probably, and I hope it does.
‘This girl I’d started out with in life, this sweet thing, this gentle soul, she wound up going to fortune-tellers, palm readers, crystal ball gazers, looking for answers, trying to figure out what she should do with her life. She quit her job, drew out her teacher’s retirement money, and thereafter never made a decision without consulting the I Ching. She even got involved with a group that sat around, I’m not kidding, trying to levitate.
When Molly and I were growing up together, she was a part of me and, sure, I was a part of her too. We loved each other. It was our destiny. I believed in it then myself. But now I don’t know what to believe in. I’m not complaining, simply stating a fact. I’m down to nothing. And I have to go on like this. No destiny. Just the next thing meaning whatever you think it does. Compulsion and error, just like everybody else.
I’d like to go out in the front yard and shout something. “None of this is worth it!” That’s what I’d like people to hear.
“Destiny,” Molly said. For all I know she’s still talking about it.’
Intimacy is about a writer who revisits his ex-wife (for no apparent reason, although it becomes apparent only as odd behaviour - albeit apparently inevitable, unperceived behaviour - occurs). She isn’t happy to see him - he has used their life countless times in his work - and he waits it out as she launches a tirade it seems is overdue. Previously I’d read this as a kind of self-exculpation. ‘See how terrible my ex-wife is?’ But also: ‘See how terrible I am for mining our marriage for fictional gems? And yet, wasn’t this reasonable, reader, in that both of us were the beneficiary?’ This time, however, I found the writer to be a heinous character, a self-appointed martyr, mailing off news cuttings of his latest review to a wife he’s otherwise as good as erased, rubbing her nose in his life, from which she’s been expunged. And he ends up on his knees, wordless, grasping at the hem of her dress, desperate for one more debasement from his ex-wife, which she provides: reluctant forgiveness. The story now becomes horrific (and hilarious): all the man can do is ransack his doomed experiences with other people for repute, and then ask to be let off for doing so. That I saw in the furious ex a bit of a harpy previously is a bit shameful: I felt he’d made a decent case for the protagonist/narrator’s emancipation. Now it reads as self-immolation.
All seven stories felt different once again; all gave up further riches. All were funnier and sadder than before; and every single one is a *****.
And this, from Menudo: I’d always felt it was about a wife who went crazy, and an unfortunate man who subsequently fell apart, never recovered this event that ended his first marriage. Now I see it as someone lacking in empathy, incapable of finding fault or responsibility in himself and his own actions, pompous and doomed to a terminal and righteous parochialism. (But funnily so, self-lampooning, expertly deployed by a master.) The first line of the final page rang alarm bells...but will the next reading suggest something else altogether? Probably, and I hope it does.
‘This girl I’d started out with in life, this sweet thing, this gentle soul, she wound up going to fortune-tellers, palm readers, crystal ball gazers, looking for answers, trying to figure out what she should do with her life. She quit her job, drew out her teacher’s retirement money, and thereafter never made a decision without consulting the I Ching. She even got involved with a group that sat around, I’m not kidding, trying to levitate.
When Molly and I were growing up together, she was a part of me and, sure, I was a part of her too. We loved each other. It was our destiny. I believed in it then myself. But now I don’t know what to believe in. I’m not complaining, simply stating a fact. I’m down to nothing. And I have to go on like this. No destiny. Just the next thing meaning whatever you think it does. Compulsion and error, just like everybody else.
I’d like to go out in the front yard and shout something. “None of this is worth it!” That’s what I’d like people to hear.
“Destiny,” Molly said. For all I know she’s still talking about it.’
February 14, 2012
One of the all time great collections of short stories. Seven more situations Carver uses to prise insight, weird humour, beauty and horror our of our lives, the lives we live but never volunteered for in the first place :
1. “Boxes”. A man’s mother continually moves around the country. This drives him crazy. It would though, wouldn't it?
2. “Whoever was using this bed”. a couple are woken at three in the morning by a wrong number which keeps ringing back. They give up sleep and have a long rambling conversation in which they realise they're both frightened of illness, death and various other things
3. “Intimacy”. A writer drops in unannounced on his ex-wife. She insults him vociferously and at great length. (“Then you held me up for display and ridicule in your so-called work”). He asks for forgiveness and gets it.
4. “Menudo”. A man is having an affair with his neighbour’s wife. And he's sorry for it.
5. “Elephant”. A guy's life is made unbearable by having to continually bail out his ex-wife, his mother, his son and his brother from their financial catastrophes. .
6. “Blackbird Pie”. a really really aggravating guy gets a 23 page letter from his wife (with whom he is living!) announcing that she’s going to leave him. He keeps claiming that the letter is not in her handwriting.
7. “Errand”. The death of Chekhov.
If you haven't read Raymond Carver you should give him a go. This is a great place to start. Five stars only because they don't allow me a sixth.
1. “Boxes”. A man’s mother continually moves around the country. This drives him crazy. It would though, wouldn't it?
2. “Whoever was using this bed”. a couple are woken at three in the morning by a wrong number which keeps ringing back. They give up sleep and have a long rambling conversation in which they realise they're both frightened of illness, death and various other things
3. “Intimacy”. A writer drops in unannounced on his ex-wife. She insults him vociferously and at great length. (“Then you held me up for display and ridicule in your so-called work”). He asks for forgiveness and gets it.
4. “Menudo”. A man is having an affair with his neighbour’s wife. And he's sorry for it.
5. “Elephant”. A guy's life is made unbearable by having to continually bail out his ex-wife, his mother, his son and his brother from their financial catastrophes. .
6. “Blackbird Pie”. a really really aggravating guy gets a 23 page letter from his wife (with whom he is living!) announcing that she’s going to leave him. He keeps claiming that the letter is not in her handwriting.
7. “Errand”. The death of Chekhov.
If you haven't read Raymond Carver you should give him a go. This is a great place to start. Five stars only because they don't allow me a sixth.
December 16, 2019
Radioread, "Bunlara öykü demeyelim de... İsterseniz, ruhlarımıza çakılmış beton çivileri diyelim." yorumuyla yerinde bir tespit yapmış. Her öyküde, insan kendinden ve hayattan bir şeyler buluyor. Öykülerin genel olarak gri/siyah tonlarında gezdiğini eklemek lazım. İleride tekrar dönüp okunabilecek bir eser. Yazı dili (ve pek tabii çevirisi) akıp gidiyor, anlamıyorsunuz bile. Beklentilerimin üstünde bir derleme.
9/10
9/10
April 14, 2019
Τρομερό βιβλίο από εναν πολύ μεγάλο στυλίστα που παίζει τις φόρμες σαν τραπουλοχαρτα, κι όπως έλεγε κι ο Βαρβέρης "στην υγειά σάς πεθαμένοι".
March 6, 2018
Wonderful little collection of seven stories. And I would not want to be more of them there: each stands out, each unique... The beauty and the sadness of the moment, all characters are so alive and so fallible...
Reading it reminded me Hopper's paintings. Once, it was an exhibition here in London. I went there and was just sitting in the middle of the hall for a long time looking, unable to move or think...
My favourite story from this collection is "The Intimacy".
Reading it reminded me Hopper's paintings. Once, it was an exhibition here in London. I went there and was just sitting in the middle of the hall for a long time looking, unable to move or think...
My favourite story from this collection is "The Intimacy".
February 16, 2020
Αφτιασίδωτα κείμενα που βγάζουν πολύ συναίσθημα και πολλή πραγματικότητα. Θέλω κι άλλα τέτοια. Χαίρομαι που ακομα είναι η αρχή μου με τον Carver.
April 9, 2017
Episódios do quotidiano de famílias banais é assunto que pouco me interessa; excepto se forem relatados por Raymond Carver.
Dos sete contos, publicados postumamente, destaco três pequenas maravilhas:
Quem esteve nesta cama
Um telefonema, de madrugada, acorda um casal que fica a conversar e a fumar até ser manhã.
O elefante
Um homem, que vive sozinho, está à beira da ruína e da loucura porque a família e a ex-mulher o exploram sem piedade. Faz dó e faz rir...
Três rosas amarelas
Um relato muito comovente sobre a morte de Anton Tchekhov.
Dos sete contos, publicados postumamente, destaco três pequenas maravilhas:
Quem esteve nesta cama
Um telefonema, de madrugada, acorda um casal que fica a conversar e a fumar até ser manhã.
O elefante
Um homem, que vive sozinho, está à beira da ruína e da loucura porque a família e a ex-mulher o exploram sem piedade. Faz dó e faz rir...
Três rosas amarelas
Um relato muito comovente sobre a morte de Anton Tchekhov.
January 14, 2019
Nadie escribe cuentos como él.
En un par de oraciones uno ya entiende los sentimientos del protagonistas y se dispara o no la empatía con el personaje de turno.
Es muy fuerte leer a este notable autor. De una forma directa y sin vueltas te pega en el hígado con una o dos frases. Es Carver.
En un par de oraciones uno ya entiende los sentimientos del protagonistas y se dispara o no la empatía con el personaje de turno.
Es muy fuerte leer a este notable autor. De una forma directa y sin vueltas te pega en el hígado con una o dos frases. Es Carver.
March 4, 2020
Ο τρόπος του είναι απλός, λυτός και αψιμυθίωτος!
Πραγματικά εξαιρετικά διηγήματα.
Χαίρομαι πολύ που ανακάλυψα τον Κάρβερ και σίγουρα θα διαβάσω και τα υπόλοιπα.
Πραγματικά εξαιρετικά διηγήματα.
Χαίρομαι πολύ που ανακάλυψα τον Κάρβερ και σίγουρα θα διαβάσω και τα υπόλοιπα.
January 28, 2019
Το 2016 ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο του Ρέιμοντ Κάρβερ, διαβάζοντας την πάρα πολύ καλή συλλογή "Στιγμιότυπα", τα διηγήματα της οποίας αποτέλεσαν τη βάση για την ομότιτλη ταινία το�� Ρόμπερτ Άλτμαν (που ακόμα δεν έχω αξιωθεί να δω). Επιτέλους, μετά από τόσο καιρό, ξαναπιάνω στα χέρια μου τον Κάρβερ, με τη συγκεκριμένη συλλογή, που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Με τα διηγήματα αυτά, που είναι τα τελευταία που έγραψε ο συγγραφέας, επιβεβαιώνει γιατί θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους συγγραφείς της μικρής φόρμας. Μέσα σε ολιγοσέλιδες ιστορίες, οι οποίες δεν έχουν κάποια συγκεκριμένη αρχή ή κάποιο συγκεκριμένο τέλος, καταφέρνει να χωρέσει συναισθήματα, εικόνες, στιγμιότυπα, κοτζάμ ολόκληρες ανθρώπινες ζωές. Μιλάει για την αγάπη, τη μοναξιά, τους αποτυχημένους γάμους, τα προβλήματα και τις δύσκολες στιγμές σε έναν γάμο ή σε μια οποιαδήποτε σχέση, με έντονα μελαγχολική διάθεση. Ο λόγος του Κάρβερ είναι λιτός και περιεκτικός, η ματιά του πότε απαισιόδοξη, πότε αισιόδοξη, σε κάθε περίπτωση αφόρητα ρεαλιστική και αληθινή. Παρουσιάζει ανθρώπους της διπλανής μας πόρτας, με όλες τις αδυναμίες και τις ανασφάλειες τους, οι οποίες φυσικά είναι κοινές σε όλους.
Σίγουρα η γραφή και κυρίως ο τρόπος σκέψης του, μπορεί να μην ταιριάζει με τα γούστα πολλών αναγνωστών, όμως προσωπικά με αγγίζει σε μεγάλο βαθμό. Όλα τα διηγήματα της συλλογής μου άρεσαν πολύ, αν ήταν να επιλέξω δυο όμως, μάλλον θα ήταν τα "Όποιος κι αν ήταν σ'αυτό το κρεβάτι" και "Κοτσυφόπιτα". Όμως η επιλογή από τόσο καλά διηγήματα, είναι πραγματικά πολύ δύσκολη. Για λεπτομέρειες δεν βάζω πέντε αστεράκια: Ίσως το κάνω σε μια επόμενη συλλογή διηγημάτων του.
Με τα διηγήματα αυτά, που είναι τα τελευταία που έγραψε ο συγγραφέας, επιβεβαιώνει γιατί θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους συγγραφείς της μικρής φόρμας. Μέσα σε ολιγοσέλιδες ιστορίες, οι οποίες δεν έχουν κάποια συγκεκριμένη αρχή ή κάποιο συγκεκριμένο τέλος, καταφέρνει να χωρέσει συναισθήματα, εικόνες, στιγμιότυπα, κοτζάμ ολόκληρες ανθρώπινες ζωές. Μιλάει για την αγάπη, τη μοναξιά, τους αποτυχημένους γάμους, τα προβλήματα και τις δύσκολες στιγμές σε έναν γάμο ή σε μια οποιαδήποτε σχέση, με έντονα μελαγχολική διάθεση. Ο λόγος του Κάρβερ είναι λιτός και περιεκτικός, η ματιά του πότε απαισιόδοξη, πότε αισιόδοξη, σε κάθε περίπτωση αφόρητα ρεαλιστική και αληθινή. Παρουσιάζει ανθρώπους της διπλανής μας πόρτας, με όλες τις αδυναμίες και τις ανασφάλειες τους, οι οποίες φυσικά είναι κοινές σε όλους.
Σίγουρα η γραφή και κυρίως ο τρόπος σκέψης του, μπορεί να μην ταιριάζει με τα γούστα πολλών αναγνωστών, όμως προσωπικά με αγγίζει σε μεγάλο βαθμό. Όλα τα διηγήματα της συλλογής μου άρεσαν πολύ, αν ήταν να επιλέξω δυο όμως, μάλλον θα ήταν τα "Όποιος κι αν ήταν σ'αυτό το κρεβάτι" και "Κοτσυφόπιτα". Όμως η επιλογή από τόσο καλά διηγήματα, είναι πραγματικά πολύ δύσκολη. Για λεπτομέρειες δεν βάζω πέντε αστεράκια: Ίσως το κάνω σε μια επόμενη συλλογή διηγημάτων του.
December 3, 2018
Carver again showcases his brilliant ability at writing short-fiction, where he goes about examining ordinary folk living ordinary lives and facing everyday problems. These are not short-stories as such, but more like snapshots without a beginning or an end. Sometimes regarded as the American Chekhov (he even writes about him) Carver has the knack of drawing in the reader in the shortest amount of time possible, and for the most part, he never fails. I think he is at his best when stripping away any gloss, and writing from the heart about the lonely, about love, and about failed relationships.
Of the seven pieces on offer here, four I found to be really good. I particularly liked 'Intimacy' and
'Blackbird Pie'. On the whole, these weren't as good as previous collections, but compared to a lot of other writers of short-fiction he hits the spot superbly well.
Of the seven pieces on offer here, four I found to be really good. I particularly liked 'Intimacy' and
'Blackbird Pie'. On the whole, these weren't as good as previous collections, but compared to a lot of other writers of short-fiction he hits the spot superbly well.
December 9, 2020
I woke up with a migraine today. It's nothing, I'm used to it. I've been getting them every month since I became a mother. My body's way of reminding me that I'm not going to sleep careless like a baby any more. I asked my daughter, honey, could you please fetch me Elephant from the shelf? I wanna take a pic with it. Yes, the one with the ordinary cover...
This seemingly uninteresting event gets to become significant in the hands of Raymond Carver. Point made, this review could end right here.
Carver is inspired by the people next door and makes literature after their routine. You shouldn't seek for action in his stories, but the emotion is going to find you anyway.
Why read it? Because he seizes the moment, because he grasps the extraordinary within the ordinary, because he makes art out of life.
This seemingly uninteresting event gets to become significant in the hands of Raymond Carver. Point made, this review could end right here.
Carver is inspired by the people next door and makes literature after their routine. You shouldn't seek for action in his stories, but the emotion is going to find you anyway.
Why read it? Because he seizes the moment, because he grasps the extraordinary within the ordinary, because he makes art out of life.
Read
November 30, 2022“¿Qué podía decir yo? No sabía qué decir. Ni siquiera podía hablar del tiempo. El tiempo era un tema extremadamente delicado. Nos despedimos y colgamos”
“Y si eso es así, debo entender que yo estoy ahora fuera de la historia. Como los caballos y la niebla. O podría decirse que mi historia me ha dejado. O que he de seguir viviendo sin historia. O que la historia habrá de prescindir de mí en adelante, a menos que mi mujer escriba más cartas, o le cuente sus cosas a una amiga que lleve un diario.
Entonces, años después, alguien podrá volver sobre este tiempo, interpretarlo a partir de documentos escritos, de fragmentos dispersos y largas peroratas, de silencios y veladas imputaciones. Y es cuando germina en mí la idea de que la autobiografía es la historia de los pobres desdichados. Y de que estoy diciendo adiós a la historia. Adiós, amada mía”
Este conjunto de cuentos son mucho más largos que en las anteriores obras. Puede que se dejara tal y como Carver quiso. Es un despliegue narrativo magistralmente milimétrico, hecho a conciencia. Según tengo entendido, repasaba los cuentos hasta treinta veces, rebanándose la cabeza para ejecutar el golpe final que destaca en sus cuentos. Una historia encerrada dentro de otra, pero que no cuenta lo que en apariencia parece sencillo. No me extraña que sea una referencia para escribir cuentos, tampoco me extraña que sea un referente para narrar historias. Menudo mago estaba hecho Carver, a lo largo de las obras que he leído de él, puedo afirmar, sin miedo que es mi cuentista preferido, un dominio absoluto y magistral del relato corto. Por supuesto, tengo otros cuentistas que me encantan, pero básicamente le deben mucho a Carver, incluido Roberto Bolaño. Aún sigo sin entender como esta gente tenía tanto dominio sobre lo que escribía. No escribía cuentos exactamente, lo puedo calificar como obra de arte literaria. Cuentos absolutos.
“Y si eso es así, debo entender que yo estoy ahora fuera de la historia. Como los caballos y la niebla. O podría decirse que mi historia me ha dejado. O que he de seguir viviendo sin historia. O que la historia habrá de prescindir de mí en adelante, a menos que mi mujer escriba más cartas, o le cuente sus cosas a una amiga que lleve un diario.
Entonces, años después, alguien podrá volver sobre este tiempo, interpretarlo a partir de documentos escritos, de fragmentos dispersos y largas peroratas, de silencios y veladas imputaciones. Y es cuando germina en mí la idea de que la autobiografía es la historia de los pobres desdichados. Y de que estoy diciendo adiós a la historia. Adiós, amada mía”
Este conjunto de cuentos son mucho más largos que en las anteriores obras. Puede que se dejara tal y como Carver quiso. Es un despliegue narrativo magistralmente milimétrico, hecho a conciencia. Según tengo entendido, repasaba los cuentos hasta treinta veces, rebanándose la cabeza para ejecutar el golpe final que destaca en sus cuentos. Una historia encerrada dentro de otra, pero que no cuenta lo que en apariencia parece sencillo. No me extraña que sea una referencia para escribir cuentos, tampoco me extraña que sea un referente para narrar historias. Menudo mago estaba hecho Carver, a lo largo de las obras que he leído de él, puedo afirmar, sin miedo que es mi cuentista preferido, un dominio absoluto y magistral del relato corto. Por supuesto, tengo otros cuentistas que me encantan, pero básicamente le deben mucho a Carver, incluido Roberto Bolaño. Aún sigo sin entender como esta gente tenía tanto dominio sobre lo que escribía. No escribía cuentos exactamente, lo puedo calificar como obra de arte literaria. Cuentos absolutos.
May 24, 2021
Αγαπώ τα ποιήματα του Ρέιμοντ Κάρβερ.
Αγαπημένο μου, η "χειμερινή αϋπνία".
The mind can’t sleep, can only lie awake and
gorge, listening to the snow gather as
for some final assault.
It wishes Checkov were here to minister
something—three drops of valerian, a glass
of rose water—anything, it wouldn’t matter.
The mind would like to get out of here
onto the snow. It would like to run
with a pack of shaggy animals, all teeth,
under the moon, across the snow, leaving
no prints or spoor, nothing behind.
The mind is sick tonight.
(Winter Insomnia)
Τα διηγήματα του πάλι... Η πρώτη επαφή μου με τις ιστορίες του έγιναν μέσα από τον Ελέφαντα.... Ο οποίος με κούρασε τόσο πολύ...
Συγχωρέστε με που το λέω τόσο απλά. Ο Κάρβερ είναι αναμφισβήτητος δεξιοτέχνης του λόγου. Είναι ταυτόχρονα κι ένας αναμφισβήτητα πονεμένος άνθρωπος. Ο πόνος και οι δυσκολίες που συνάντησε στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του αποτυπώνονται ωμά στις περιγραφές του. Αλκοόλ, φτώχια, διαζύγια, ανεργία.. Νομίζω ότι αυτή την εποχή θα χρειαζόμουν κάτι που να μην άπτεται τόσο πολύ της πραγματικότητας. Ίσως να φταίει αυτό. Σίγουρα θα διαβάσω κι άλλα δικά του γραπτά, αργότερα όμως, σε μια πιο ευφραίνουσα δική μου στιγμή.
Αγαπημένο μου, η "χειμερινή αϋπνία".
The mind can’t sleep, can only lie awake and
gorge, listening to the snow gather as
for some final assault.
It wishes Checkov were here to minister
something—three drops of valerian, a glass
of rose water—anything, it wouldn’t matter.
The mind would like to get out of here
onto the snow. It would like to run
with a pack of shaggy animals, all teeth,
under the moon, across the snow, leaving
no prints or spoor, nothing behind.
The mind is sick tonight.
(Winter Insomnia)
Τα διηγήματα του πάλι... Η πρώτη επαφή μου με τις ιστορίες του έγιναν μέσα από τον Ελέφαντα.... Ο οποίος με κούρασε τόσο πολύ...
Συγχωρέστε με που το λέω τόσο απλά. Ο Κάρβερ είναι αναμφισβήτητος δεξιοτέχνης του λόγου. Είναι ταυτόχρονα κι ένας αναμφισβήτητα πονεμένος άνθρωπος. Ο πόνος και οι δυσκολίες που συνάντησε στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του αποτυπώνονται ωμά στις περιγραφές του. Αλκοόλ, φτώχια, διαζύγια, ανεργία.. Νομίζω ότι αυτή την εποχή θα χρειαζόμουν κάτι που να μην άπτεται τόσο πολύ της πραγματικότητας. Ίσως να φταίει αυτό. Σίγουρα θα διαβάσω κι άλλα δικά του γραπτά, αργότερα όμως, σε μια πιο ευφραίνουσα δική μου στιγμή.
October 8, 2018
I had to read this short story collection for University!
All seven short stories have a main theme of death to them and the overall tone was dark and depressing. I really struggled to connect with the characters. It wasn't an enjoyable read, I didn't like some of the events that took place and found Errand in particular to be quite strange. I won't be re-reading!
All seven short stories have a main theme of death to them and the overall tone was dark and depressing. I really struggled to connect with the characters. It wasn't an enjoyable read, I didn't like some of the events that took place and found Errand in particular to be quite strange. I won't be re-reading!
October 11, 2025
راوی داستان «فیل» کمکم به یه بانک انسانی برای اعضای خانوادهاش تبدیل شده؛ همه ازش پول میخوان و اون، با اینکه خستهست، نمیتونه «نه» بگه. چند بار تا مرز رها کردن میره، ولی آخرش میپذیره که آدمِ رفتن نیست. با آگاهی از اینکه دارن ازش استفاده میکنن، ادامه میده و سعی میکنه از همون زندگی خستهکننده چیز کوچیکی برای خودش برداره. پایان کتاب خیلی منو یاد کامو انداخت.
اسم داستان هم برام تداعی کننده دو چیز بود: از یهطرف، خانواده و مشکلات مالیاش مثل فیلی روی دوشش سنگینی میکنن؛ از طرف دیگه، یاد کودکیاش میافته که پدرش مثل یک فیلِ قوی، اونو روی شونههاش میبرد و اون بیدغدغه و رها بود.
در کودکی بر فیلی سوار بوده، و در بزرگسالی فیلها رو بر دوشش حمل میکنه.
آخر داستان، وقتی وسط همهی فشارها بلند میشه حرکت میکنه و از یه رانندگی تصادفی و پرهیجان لذت میبره، انگار یاد گرفته وسط خستگی و درماندگی به جاده بزنه، از لحظههای کوچیک و پراکندهای که پیش میاد لذت ببره و زندگی کنه، حس پذیرش ارام و اگاهانه بهم داد.
همهی اینها باعث نمیشه نگم، که خودخواهی اعضای خانوادهی راوی بدجوری حرصمو درآورد 🤬🤦🏻♀️
اسم داستان هم برام تداعی کننده دو چیز بود: از یهطرف، خانواده و مشکلات مالیاش مثل فیلی روی دوشش سنگینی میکنن؛ از طرف دیگه، یاد کودکیاش میافته که پدرش مثل یک فیلِ قوی، اونو روی شونههاش میبرد و اون بیدغدغه و رها بود.
در کودکی بر فیلی سوار بوده، و در بزرگسالی فیلها رو بر دوشش حمل میکنه.
آخر داستان، وقتی وسط همهی فشارها بلند میشه حرکت میکنه و از یه رانندگی تصادفی و پرهیجان لذت میبره، انگار یاد گرفته وسط خستگی و درماندگی به جاده بزنه، از لحظههای کوچیک و پراکندهای که پیش میاد لذت ببره و زندگی کنه، حس پذیرش ارام و اگاهانه بهم داد.
همهی اینها باعث نمیشه نگم، که خودخواهی اعضای خانوادهی راوی بدجوری حرصمو درآورد 🤬🤦🏻♀️
Displaying 1 - 30 of 425 reviews