Ο Μανόλης είναι από τους τυχερούς εκείνους που επιβιώνουν από τις ανθρωποθυσίες των δρόμων. Αυτά είναι τα καλά νέα. Τα άσχημα νέα είναι ότι μαζί με τα γυαλιά, τις λαμαρίνες και τις σάρκες που έσπασαν στο ατύχημα, κάτι άλλο, πιο βαθύ έσπασε μέσα του. Η ζωή του αποδομείται, η καθημερινότητά του σωριάζεται παταγωδώς. Τότε είναι που ο Μανόλης αρχίζει να ψάχνει για τη συντροφιά της γυμνής διαστροφής στα πιο απρόσμενα μέρη. Και εκεί μέσα, ανάμεσα στα δίποδα ζώα που τρέφουν την πείνα της ψυχής τους με σάρκες, παρατηρεί δεκάδες βλέμματα που λαμπυρίζουν με άσβεστη δίψα θεού για αιώνες άσιτου. Και τον καλούν και αυτόν να γευτεί τη θεϊκή δίψα. Γνωρίζοντας ένα από τα πιο αρχαία και επικίνδυνα μυστικά της ανθρωπότητας, πρέπει να διαλέξει πλευρά: άνθρωπος, θεός ή ζώο; Τι διαλέγουμε να γίνουμε; Ποιοι διαλέγουμε να είμαστε;
Δεν έτυχε να διαβάσω ποτέ κάτι αντίστοιχο. Ο Αργυρίου καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, παρά τις υπερβολές της πλοκής. Η γραφή του απλά υπέροχη! Με μάγεψε! Πέτρο Αργυρίου σε παρακολουθώ!
Πέρυσι τον Οκτώβριο πέτυχα το βιβλιαράκι αυτό στο Μοναστηράκι με δυο ευρώ και φυσικά δεν το σκέφτηκα παραπάνω, το αγόρασα. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι αν δεν μου έκανε κλικ η περίληψη και δεν υπήρχε το σχόλιο της Naroualis μπορεί και να μην το αγόραζα. Λοιπόν, καλά έκανα και το αγόρασα τελικά, μιας και μιλάμε για ένα άκρως ιντριγκαδόρικο και σκοτεινό μυθιστόρημα που αγγίζει τον τρόμο, το οποίο καταφέρνει άνετα να κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την αρχή μέχρι το τέλος. Ο Μανόλης, αφηγητής της ιστορίας, συνέρχεται από κώμα έπειτα από ένα τροχαίο και ανακαλύπτει ότι πλέον την βρίσκει με τον πόνο, μια ανακάλυψη που θα τον οδηγήσει σε μια περίεργη αδελφότητα κι έναν κόσμο διαστροφής και παράνοιας. Η γραφή του Αργυρίου είναι το κάτι άλλο, στιβαρή, καλοδουλεμένη, πολύ προσεγμένη, από τις πρώτες προτάσεις καταλαβαίνεις ότι το κατέχει το άθλημα. Η πλοκή παρά τις όποιες υπερβολές της είναι κι αυτή πολύ καλή, ενώ η ατμόσφαιρα αρκετά σκοτεινή και σε σημεία νοσηρή. Αν και διαβάζεται με μια ανάσα που λένε και δύσκολα το αφήνεις κάτω, δεν είναι καθόλου ελαφρύ σαν ανάγνωσμα, απαιτεί την προσοχή του αναγνώστη και την υπομονή του μέχρι το τέλος. Γενικά έμεινα πολύ ευχαριστημένος απ'όλες τις πλευρές και φυσικά θα το πρότεινα σε όσους θέλουν κάτι το σκοτεινό και το διαφορετικό. Α, επίσης, το εξώφυλλο τα σπάει, σε προδιαθέτει για κάτι καλό!
Καταρράχτης. Μόνο αυτή η εικόνα μου έρχεται για το συγκεκριμένο βιβλίο. Ένας απότομος, θορυβώδης και αγριεμένος καταρράχτης. Μία ασταμάτητη μονοκονδυλιά πόνου, με δόσεις υπερβολής, τρέλας, απόκοσμης ατμόσφαιρας και βρωμερής σαπίλας. Μία ιστορία που σε χτυπάει γερά στο στομάχι για να σου κάνει μασάζ μετά και να σε κάνει να ξεχάσεις ό,τι ένιωθες πριν.
Στρωτή γραφή, κάπου κάπου φασαριόζικη αλλά με φράσεις διαμαντάκια. Μία πλοκή που επιπλέει επικίνδυνα στα όρια της υπερβολής και της καρικατούρας και με μία ιδέα που κάποιες φορές, δε χωράει στο μέγεθος του βιβλίου. Στο σύνολο, όμως, ένα απαραίτητο ανάγνωσμα γύρω από το urban horror. Στα πολύ θετικά, οι εύστοχοι τίτλοι που χωρίζουν τα - έτσι κι αλλιώς - μικρά κεφάλαια του βιβλίου.
Πολύ ενδιαφέρουσα νουβέλα τρόμου, παρά τις όποιες υπερβολές στην πλοκή της. Η γραφή στέρεη, καλοδουλεμένη, χωρίς πολλές φιοριτούρες, παρά μόνο εκεί που έπρεπε. Παρά τη νοσηρότητα που διέπει τις εικόνες κάποιες στιγμές, δεν κατάφερα να το αφήσω κάτω πριν το τελειώσω. Η υπόθεση για την ιστορία, ένας άντρας συνέρχεται από κώμα, μετά από τροχαίο και ανακαλύπτει ότι έχει αποκτήσει μια άλλη σχέση με τον πόνο, μια σχέση που θα τον οδηγήσει στην ανακάλυψη μιας παράξενης αδελφότητας.
Η ιστορία είχε ενδιαφέρον. Μέχρι εκεί για μένα ως αναγνώστη. Θεωρώ πως υπάρχει μια δυναμική στη γραφή που θα φαίνεται λογικά στα επόμενα βιβλία του συγγραφέα.
Μια σκοτεινή αλληγορία, ένα μικρό βιβλίο με ψυχή, σκληρή φαντασία και ωραία γραφή, που χάνει λίγο στην πλοκή. Ο Τσακ Πόλανικ θα συμπαθούσε αυτό τον πρωταγωνιστή.
σε λιγοτερο απο 200 σελιδες ο συγγραφεας χωρεσε τον πονο , το μυστηριο , τους μασονους και τους στοχασμους και τις φιλοσοφικες σκεψεις του πρωταγωνιστη. ειναι ενα συντομο βιβλιο που δεν ανηκουν στη κατηγορια των ''ελαφρων βιβλιων ΄΄ με λιγες σελιδες. Η αγωνια για το τι θα γινει στη συνεχεια ειναι που τραβαει τον αναγνωστη και οχι η υποθεση τοσο αν και ειναι καλογραμμενο.Ομορφο με το δικο του τροπο.