What do you think?
Rate this book
Napoleon the Little
This book was converted from its physical edition to the digital format by a community of volunteers. You may find it for free on the web. Purchase of the Kindle edition includes wireless delivery.
206 pages, Kindle Edition
First published January 1, 1852
81 people are currently reading
246 people want to read
About the author
Victor Hugo
6,499 books13.1k followersAfter Napoleon III seized power in 1851, French writer Victor Marie Hugo went into exile and in 1870 returned to France; his novels include
The Hunchback of Notre Dame
(1831) and
Les Misérables
(1862).
This poet, playwright, novelist, dramatist, essayist, visual artist, statesman, and perhaps the most influential, important exponent of the Romantic movement in France, campaigned for human rights. People in France regard him as one of greatest poets of that country and know him better abroad.
This poet, playwright, novelist, dramatist, essayist, visual artist, statesman, and perhaps the most influential, important exponent of the Romantic movement in France, campaigned for human rights. People in France regard him as one of greatest poets of that country and know him better abroad.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 15 of 15 reviews
March 7, 2023
The adage "2+2=5" is popularly attributed to George Orwell in his novel "1984," but it was actually in Victor Hugo's "Napoleon le Petit" that the phrase was first used to embody how truth is whatever an authoritarian regime says it is.
This is not a novel, but a political hit-piece in which Hugo spells out his grievances against Louis-Napoleon Bonaparte, also known as Napoleon III, the nephew of the original Napoleon, the first president of France, and the last to try to claim the title of French "Emperor." The book opens with Louis being sworn in by the National Assembly, focusing on his oath to honor the French constitution and to hold accountable anyone guilty of conspiring to overthrow the government. Shortly after, he gets rid of the National Assembly and dissolves the constitution.
Elected by an overwhelming majority that Hugo says was under political pressures and physical threat, Napoleon III then starts burying any bad press on him faster than we used to censor reports suggesting that COVID may not have really come from bats in a wet market. He imposed heavy fines on publishers that put out what the regime deemed misinformation. He made opposing voices disappear. He brought back public executions via guillotine. Hugo himself had to write this book in exile. The new Napoleon further goes on a systematic campaign to weaken French culture and values in an attempt to guarantee power in perpetuity.
These tactics are nothing new, and have been employed by every corrupt government for millennia. What Hugo means by corrupt is whenever political leaders cease to be servants of the people and see themselves and their regime as replacing religion and personal freedom. Actually, it seems Napoleon III had really convinced himself that he was the choice of the people, and he was surrounded by opportunists and subservients who were scared brainless who did not disavow him of the idea. But what modern readers may be shocked about is how you can replace the historic names with current political figures throughout the world, and Hugo's complaints seem awfully familiar. But this was almost 200 years ago. Only OTHER countries have these problems now--surely WE are not that corrupt, right?
This book obviously won't answer that question for you, but it will prompt you to start paying attention to discrepancies in what your leaders say, what mainstream press says, what opposition voices say, and what you actually see around you. For all of us, the puzzle can never be made into a complete picture because someone has stolen or lost many of the pieces. All I can say is that as a psychiatrist, I have observed that mental illness is just as contagious as a virus. What keeps a culture healthy is that in a tolerant and humane society we help each other. We lend a hand to people struggling with issues of inequality and disabilities, focus on their strengths and positive interests, and help them be productive and happy. But in a corrupt society, we do not promote these strengths--we instead exploit weaknesses and promote incompetence while pretending to do the opposite. In this way, the stinking thinking is allowed to fester, dividing whole nations, and keeping people afraid of uniting together. There are lots of ways to do this. Hugo spells out some of these timeless schemes that he felt the regime of Napoleon III was guilty.
Many of you may be familiar with the work of Victor Hugo, but I promise you've never seen him like this before. He's downright angry! Gone are his subtle poetics and allegory (which I would argue were never very subtle). He's out for justice. Now, this doesn't make for high art or even good journalism. He rarely names his sources, though this may be for their protection. He repeats himself incessantly to the point where I found myself getting annoyed. "We get it, Vic! Get on with it!" Hugo does tend to get carried away and a bit melodramatic in his propaganda. Consider this description of his adversary: "...he is a vulgar, commonplace personage, puerile, theatrical, and vain... He loves finery, display, feathers, embroidery, tinsel and spangles, big words, and grand titles, everything that makes a noise and glitter, all the glassware of power... He cares little about being despised; he contents himself with the appearance of respect."
It seems to me that Hugo would have been more effective if he had been less obvious with his own personal emotions. When you focus more on the facts and less on making fun of someone or something you don't like, you tend to turn less people off and get more people thinking. But considering Hugo was a prominent figure of French society at the time, his audience listened and rallied around his words.
Imbedded in this book is an exerpt of an essay he was working on called "History of a Crime," which was also about the commandeering of the government by Napoleon III. This contains a graphic description of the massacre of Parisian citizens by 30,000 troops during Napoleon's December 1851 coup d'état. Hugo and other republicans had tried to resist the coup, which was labeled an "insurrection," and responded to by the army indiscriminately firing upon non-combatants, including children. According to Hugo's account, the soldiers started indiscriminately using women as target practice, executed innocent civilians after invading their homes and businesses, and looted the bodies of people they killed. Though Napoleon clearly wanted the news to get out in order to intimidate the populace, the fake news concerning this event clearly left its mark on history, as no one is really sure how many people were killed. Some accounts say 300. Hugo quotes a witness as saying that 1200 is still short.
Regardless, the massacre is not one brought up in most history classes, but it succeeded in capitulating the French public, who remained dazed at what their great revolution of government by the people amounted to in the end. Hugo lists the four contributors to the collapse of the great French Republic ideal: "the standing army, centralized administration, the office-holding clergy, the irremovable magistracy."
But for all of his retrospective quarterbacking, Hugo himself was shocked into submission. Though he states in a footnote that his tell-all story about the massacre would soon be published, it wouldn't see print for another 25 years. Meanwhile, "Napoleon the Little" only circulated in secret during the lifetime of Napoleon III, often copied by hand. Under cover of darkness, Hugo vents his spleen, and says that he hopes all the people Napoleon massacred would rise from their grave and get their revenge. That never happened. Napoleon III would not die until 1873, and then from natural causes, and his legacy is often one of a fairly effective figure who led the way in the development of a modern progressive government. Overall, history has given Napoleon III the last laugh.
Perhaps Hugo would have some solace to know that his great adversary was humiliated by the Prussians in the Battle of Sedan, or that his own wife ordered him about and pretty much ran the show for the last years of his career, that he evidently had problems in the boudoir due to erectile dysfunction, and that he pretty much fell apart due to multiple medical problems, leaving him a husk of a man living out the last of his days in exile, passing his time by trying to invent a more efficient stove.
Was Napoleon III really the monster that Hugo painted him to have been? And if even half of what Hugo says is true, was Napoleon directly responsible or was he a dupe surrounded by a savage and power-hungry administration? No matter the real truth about the man, "Napoleon the Little" is of immense interest for historians and fans of Victor Hugo. It also could just as easily have been written today, and its message is still poignant. A classic example of a book you may never have heard of by a famous author that you should definitely check out!
This is not a novel, but a political hit-piece in which Hugo spells out his grievances against Louis-Napoleon Bonaparte, also known as Napoleon III, the nephew of the original Napoleon, the first president of France, and the last to try to claim the title of French "Emperor." The book opens with Louis being sworn in by the National Assembly, focusing on his oath to honor the French constitution and to hold accountable anyone guilty of conspiring to overthrow the government. Shortly after, he gets rid of the National Assembly and dissolves the constitution.
Elected by an overwhelming majority that Hugo says was under political pressures and physical threat, Napoleon III then starts burying any bad press on him faster than we used to censor reports suggesting that COVID may not have really come from bats in a wet market. He imposed heavy fines on publishers that put out what the regime deemed misinformation. He made opposing voices disappear. He brought back public executions via guillotine. Hugo himself had to write this book in exile. The new Napoleon further goes on a systematic campaign to weaken French culture and values in an attempt to guarantee power in perpetuity.
These tactics are nothing new, and have been employed by every corrupt government for millennia. What Hugo means by corrupt is whenever political leaders cease to be servants of the people and see themselves and their regime as replacing religion and personal freedom. Actually, it seems Napoleon III had really convinced himself that he was the choice of the people, and he was surrounded by opportunists and subservients who were scared brainless who did not disavow him of the idea. But what modern readers may be shocked about is how you can replace the historic names with current political figures throughout the world, and Hugo's complaints seem awfully familiar. But this was almost 200 years ago. Only OTHER countries have these problems now--surely WE are not that corrupt, right?
This book obviously won't answer that question for you, but it will prompt you to start paying attention to discrepancies in what your leaders say, what mainstream press says, what opposition voices say, and what you actually see around you. For all of us, the puzzle can never be made into a complete picture because someone has stolen or lost many of the pieces. All I can say is that as a psychiatrist, I have observed that mental illness is just as contagious as a virus. What keeps a culture healthy is that in a tolerant and humane society we help each other. We lend a hand to people struggling with issues of inequality and disabilities, focus on their strengths and positive interests, and help them be productive and happy. But in a corrupt society, we do not promote these strengths--we instead exploit weaknesses and promote incompetence while pretending to do the opposite. In this way, the stinking thinking is allowed to fester, dividing whole nations, and keeping people afraid of uniting together. There are lots of ways to do this. Hugo spells out some of these timeless schemes that he felt the regime of Napoleon III was guilty.
Many of you may be familiar with the work of Victor Hugo, but I promise you've never seen him like this before. He's downright angry! Gone are his subtle poetics and allegory (which I would argue were never very subtle). He's out for justice. Now, this doesn't make for high art or even good journalism. He rarely names his sources, though this may be for their protection. He repeats himself incessantly to the point where I found myself getting annoyed. "We get it, Vic! Get on with it!" Hugo does tend to get carried away and a bit melodramatic in his propaganda. Consider this description of his adversary: "...he is a vulgar, commonplace personage, puerile, theatrical, and vain... He loves finery, display, feathers, embroidery, tinsel and spangles, big words, and grand titles, everything that makes a noise and glitter, all the glassware of power... He cares little about being despised; he contents himself with the appearance of respect."
It seems to me that Hugo would have been more effective if he had been less obvious with his own personal emotions. When you focus more on the facts and less on making fun of someone or something you don't like, you tend to turn less people off and get more people thinking. But considering Hugo was a prominent figure of French society at the time, his audience listened and rallied around his words.
Imbedded in this book is an exerpt of an essay he was working on called "History of a Crime," which was also about the commandeering of the government by Napoleon III. This contains a graphic description of the massacre of Parisian citizens by 30,000 troops during Napoleon's December 1851 coup d'état. Hugo and other republicans had tried to resist the coup, which was labeled an "insurrection," and responded to by the army indiscriminately firing upon non-combatants, including children. According to Hugo's account, the soldiers started indiscriminately using women as target practice, executed innocent civilians after invading their homes and businesses, and looted the bodies of people they killed. Though Napoleon clearly wanted the news to get out in order to intimidate the populace, the fake news concerning this event clearly left its mark on history, as no one is really sure how many people were killed. Some accounts say 300. Hugo quotes a witness as saying that 1200 is still short.
Regardless, the massacre is not one brought up in most history classes, but it succeeded in capitulating the French public, who remained dazed at what their great revolution of government by the people amounted to in the end. Hugo lists the four contributors to the collapse of the great French Republic ideal: "the standing army, centralized administration, the office-holding clergy, the irremovable magistracy."
But for all of his retrospective quarterbacking, Hugo himself was shocked into submission. Though he states in a footnote that his tell-all story about the massacre would soon be published, it wouldn't see print for another 25 years. Meanwhile, "Napoleon the Little" only circulated in secret during the lifetime of Napoleon III, often copied by hand. Under cover of darkness, Hugo vents his spleen, and says that he hopes all the people Napoleon massacred would rise from their grave and get their revenge. That never happened. Napoleon III would not die until 1873, and then from natural causes, and his legacy is often one of a fairly effective figure who led the way in the development of a modern progressive government. Overall, history has given Napoleon III the last laugh.
Perhaps Hugo would have some solace to know that his great adversary was humiliated by the Prussians in the Battle of Sedan, or that his own wife ordered him about and pretty much ran the show for the last years of his career, that he evidently had problems in the boudoir due to erectile dysfunction, and that he pretty much fell apart due to multiple medical problems, leaving him a husk of a man living out the last of his days in exile, passing his time by trying to invent a more efficient stove.
Was Napoleon III really the monster that Hugo painted him to have been? And if even half of what Hugo says is true, was Napoleon directly responsible or was he a dupe surrounded by a savage and power-hungry administration? No matter the real truth about the man, "Napoleon the Little" is of immense interest for historians and fans of Victor Hugo. It also could just as easily have been written today, and its message is still poignant. A classic example of a book you may never have heard of by a famous author that you should definitely check out!
April 23, 2023
I got given this book as a present…. I think it was an ironic one. Nevertheless i naively thought it would at least give me some insight into Napoleon and was by Victor Hugo.
What it is, is a passionate political rant about Napoleon III and a tough old read.
I would have given it one star but that felt unfair as ultimately it was expectations that were misplaced, north the intended outcome of the book or the writing within
What it is, is a passionate political rant about Napoleon III and a tough old read.
I would have given it one star but that felt unfair as ultimately it was expectations that were misplaced, north the intended outcome of the book or the writing within
April 24, 2024
If war is no longer an option, and conquest must be nonetheless continued, then what is in store for the progress of human history in the world? Is artificial intelligence going to conquer the world's problems or is it going to conquer "we the people" on an institutional level? Victor Hugo had great courage to write this treatise, which will forever serve as a document that indicts those pretenders who come to power through the divisiveness and violence of their political campaigns. Donald J. Trump is the current example of a Louis Napoleon III as they both seek to become a type of emperor-figure who oversees an Empire of Republicanism in spite of the Democratic spirit of the people who deplore the possibility that they are to be governed by someone who is essentially a coward. Three stars.
November 21, 2022
"ناپلئونی کوچک" از ویکتور هوگو
شارل دهم به استبداد گرایید و مردم در جولای 1830 انقلاب کردند و لوئی فیلیپ را به جای او نشاندند. پس از وخامت اوضاع اقتصادی در 1847، بناپارتیستها و جمهوریخواهان در 1848 علیه لوئی فیلیپ انقلاب کردند و او را سرنگون کردند و جمهوری دوم فرانسه را تأسیس کردند. ناپلئون سوّم که دو بار در دوران حکومت لوئی فیلیپ کودتای ناموفّق کرده بود، در 1848 ابتدا به نمایندگی مجلس و سپس به ریاست جمهوری انتخاب شد. دستان ژنرال کاونیاک، رقیب اصلی لوئی ناپلئون، به خون شورشیان آلوده بود. از طرفی لوئی ناپلئون اسطورهی عمویش را یدک میکشید. ژورنالیستها و آدولف تیر از لوئی ناپلئون حمایت کردند، با این پیشفرض که او ساده است و او را رام تصمیمات خود خواهند کرد؛ ولی اشتباه کردند. در نهایت لوئی ناپلئون به ریاستجمهوری برگزیده شد. ویکتور هوگو در این انتخابات، خود از حامیان بناپارت بود، امّا پس از کودتای 1851، دشمن شمارهی یک او شد و به همراهی سایر جمهوریخواهان شورشی را در 3 دسامبر علیه نیروهای کودتا رهبری کرد. منابع میگویند نیروهای شورشی بیش از چند هزار نفر نبودند؛ به عبارتی شاید همانطور که لوئی ناپلئون میگفت، اقبال عمومی با او بود. هرچند منتقدان لوئی ناپلئون صحّت نتایج رفراندوم پس از کودتا که به نفع کودتا بود را مورد تردید قرار میدهند. با این حال باید در نظر داشت که در شرایط حکومت نظامی کودتا، عدّهای بسیار از مخالفان به میدان نیامدند و شورش نکردند.
شارل لوئی ناپلئون بناپارت در حالی که سوگند خورده بود به آزادی، جمهوری و قانون اساسی وفادار بماند و از استبداد دوری کند، در 1851 کودتا کرده و به قول خود خیانت میکند. او قانون را زیر پا گذاشت و پانزده تن از نمایندگان مجلس را بازداشت کرد، مجلس را منحل کرد و حکومت نظامی اعلام کرد. او حدود 40 هزار نفر را به اروپا، گویان و الجزایر تبعید کرد و کمیسیونهای فرمایشی به جای مجلس تشکیل داد. او برخلاف سوگندش آزادی مطبوعات را از بین برد و مجلس را منحل کرد. ویکتور هوگو که در آن زمان نمایندهی مجلس بود، از این «جنایت» به خشم آمد و به همراه جمهوریخواهان دیگر شبنامههایی نوشت و پس از شورش ناموفّق علیه کودتاچیان شبانه در لباس کارگران به بلژیک گریخت و بدین-ترتیب تبعید او 19 سال به طول انجامید. هوگو حتّی عفو عمومی را که به او پیشنهاد شده بود رد کرد و از تبعید به فرانسه بازنگشت.
در شب 1 دسامبر نیروهای کودتاچی نقاط مهم شهر را تصرّف میکنند و اعلامیههای انحلال پارلمان، برقراری مجدّد حقّ رأی عمومی و اعلام حکومت نظامی در پاریس را پخش میکنند. قدم بعدی لوئی ناپلئون مهر و موم کردن تابوت آزادی بیان بود. او نشریات را از صحبت در باب کودتا منع کرد. جنایتها و سرقتهای لوئی ناپلئون نام مصلحت به خود میگیرند و مقامات مختلف به جای مخالفت با سوءاستفاده از قدرت، او را تکریم میکنند.
لوئی ناپلئون در سال 1831 با شورشیان ایتالیا همکاری کرد تا حکومت پاپ را سرنگون کند. در 1835 کودتای استراسبورگ را علیه لوئی فیلیپ به اجرا گذاشت، امّا توسّط شاه بخشیده شد و به آمریکا تبعید شد. او بعداً از این بخشش متأثّر شد و اظهار پشیمانی کرد و نوشت که در حقّ حکومت بد کرده بود، امّا مجدداً در کودتای بولونی (1840) این عمل را تکرار کرد و تلاش کرد با خرج پول، ارتشیها را خریداری کند. این مرتبه به زندان طولانیمدّت محکوم شد، امّا پس از شش سال با تغییر لباس از آنجا گریخت و به انگلستان رفت. در 1848 پس از اعلام جمهوری بازگشت و نماینده مجلس شد. ا�� علیه تبعید نوشت، امّا بسیاری (منجمله 84 نماینده مجلس که مصونیت سیاسی داشتند) را در زمان کودتای خود تبعید کرد. او خود را هوادار آزادی میدانست، ولی روزنامهها را تعطیل کرد و آزادی مطبوعات را ملغی کرد و حتّی علیه منتقدین تبعیدی نیز قانون پیگیری و مصادرهی اموال را تصویب کرد.
لوئی ناپلئون در اواخر دورهی ریاستجمهوری خود سعی کرد که قانون مبنی بر عدم امکان شرکت مجدّد رئیسجمهور در انتخابات را لغو کند، ولی موفّق نشد. در جولای 1851، پارلمان ریفرمهای قانون اساسی که توسّط لوئی ناپلئون ارائه شده بود را رد کرد و در اقدامی حقّ رأی عمومی را باطل کرد تا تأثیر طرفداری عمومی از ناپلئون را از بین ببرد؛ در دورهی حکومت بوربونها و لوئی فیلیپ اورلئان صرفاً بخش اندکی از جمعیت (200 هزار نفر) کشور میتوانستند رأی دهند و انتخابات 1848 اوّلین انتخابات فرانسه پس از چند دهه بود که در آن همهی مردان بالغ (8 میلیون نفر) حقّ رأی دادن داشتند و لوئی ناپلئون را انتخاب کردند. به هر روی لوئی ناپلئون سعی کرد تا پارلمان حقّ رأی عمومی را برگرداند، به امید این که بتواند ریفرمهایی را به رفراندوم بگذارد. پس از مخالفت نهایی پارلمان، او کودتا را در تاریخ 2 دسامبر 1851 ترجیح داد و مجلس را منحل کرد. پارلمانیها و مردم به رهبری افرادی نظیر ویکتور هوگو شورش کردند، امّا شورش توسّط قوای نظامی بناپارت سرکوب شد. لوئی ناپلئون در دسامبر 1851 قانون اساسی جدیدی را به رفراندوم گذاشت که با رأی 7 میلیون به 600 هزار تصویب شد، هرچند هوگو در آزادانه بودن انتخابات شک دارد. در قانون اساسی جدید دورهی ریاستجمهوری 10 سال شد، اختیار قانونگذاری به اختیارات رئیسجمهور افزوده شد و حقّ رأی عمومی بازگشت.
در پی شورش مردم در پاریس و فرانسه در پاسخ به کودتا، طبق منابع حدود 1000 نفر از مردم کشته شدند. نیروهای کودتا با شمشیر، تفنگ و توپ به مردم سنگرگرفته در خیابانها حمله کردند. البته لازم به ذکر است که برخی (و نه همه) از شورشیان نیز مسلّح بودند. آغاز تیرباران مردم توسّط ارتش با شلیکی از طبقات فوقانی یکی از ساختمانها به سمت نیروهای کودتا شکل گرفت؛ هوگو پیرو این تئوری توطئه است که آن شلیک کار خود نیروهای کودتا بوده است تا بتوانند به سمت مردم هجوم بیاورند. در میان کشتهشدگان زنان و کودکان نیز بودند و معلوم نیست چرا مخالفان کودتا کودکان خود را به میدان آورده بودند با آن که میدانستند وضعیت حکومت نظامی بر شهر حاکم است. به هر روی، طبق آنچه هوگو نقل میکند کشتار جمعی و شلیکهای بدون توجّه به سنّ و جنس انجام میشد. طبق روایتی که هوگو از شاهدی در صحنه که نامش را نمیآورد ذکر میکند، عدّهای از کشتهشدگان رهگذرانی بودند که صرفاً به آن سمت آمده بودند تا از مغازهها مایحتاج منزل تهیّه کنند. هوگو نقل میکند که نیروهای کودتا هرکس را که از آن ساعات تا شبانگاه در خیابان میدیدند بیرحمانه میکشتند. بنابر روایت هوگو، مأمورین مست حتّی به خانهها حمله کردند و اهالی خانهها را میکشتند. به روایت هوگو عمّال لوئی ناپلئون این کار را علنی انجام دادند و اجساد را پنهان نکردند تا مردم عبرت بگیرند و بر اثر وحشت، دیگر ضدّ کودتا قیام نکنند. بنابر روایات هوگو، سربازان پس از کشتار پول دریافتی از لوئی ناپلئون را تقسیم کردند و به شادی و نوشیدن مشغول شدند. مردگان را شبانه بدون مراسم مذهبی به خاک سپردند. در حقیقت وقایع دوم الی چهارم دسامبر 1851 پاریس نشان داد با پول و قدرت میتوان بر هرچیزی پیروز شد. حقیقت این است که اگر لوئی شانزدهم میخواست و اراده میکرد که مانند ناپلئون سوّم سر قدرت بماند، با همان سپاه سوئیسی و سواره نظام هوسار میتوانست به سادگی مردم را قلع و قمع کند و انقلاب فرانسه را با شدّت سرکوب کند. در خصوص شارل دهم و لوئی فیلیپ نیز چنین است؛ آنها اگر میخواستند، میتوانستند پاریس را به خون بکشند و باقی بمانند.
هوگو میگوید: «چون زمانی ناپلئون کبیر داشتهایم، باید ناپلئون حقیر نیز داشتهباشیم؟». من درک نمیکنم که هوگو چطور با استانداردهای دوگانه ناپلئون اوّل را میستاید و ناپلئون سوّم را تحقیر میکند. اگر ناپلئون سوّم کودتا کرد، از عمویش یاد گرفت. اگر ناپلئون سوّم در خیابان مردم مخالف را به توپ بست، آن را از 13 واندمیر عمویش آموخت. هوگو معمولاً ناپلئون اوّل را با عنوان کبیر یاد میکند و او را تکریم میکند، امّا مگر ناپلئون اوّل نیز با دستان خود جمهوری را زیر خاک نکرد؟ هوگو معتقد است ناپلئون اوّل با فتح و پیروزی امپراطور شد و ناپلئون سوّم با دزدی به این مقام دست یافت. هوگو تفاوت این دو را در این میداند که اوّلی در عوض جنایت استبداد خود، برای فرانسه افتخار آفرید ولی دومی ننگ و رسوایی به بار آورد. هوگو معتقد بود لوئی ناپلئون با قدرت بیانتهای خود میتوانست فرانسه را متحوّل کند، امّا کاری نکرد. او معتقد بود که لوئی ناپلئون در دستگاه امپراطوری خود به عیش میپرداخت در حالی که مردم گرسنه بودند. با این که این کتاب (بیانیه در اصل) در 1852 نوشته شده بود و هنوز مدّتی از حکومت بناپارت نمیگذشت، هوگو معتقد است ناپلئون سوّم برای فرانسه ننگ آفریده است؛ آیا این مغایر با عادلانه نگریستن به موضوع نیست که هنوز مدّت کافی از حکومت او نگذشته، او را شماتت میکند؛ باید اشاره کرد که در زمان ناپلئون سوّم بود که فرانسه مدرن شد. همچنین او در جنگ کریمه و جنگ ایتالیا برای فرانسه پیروزی به دست آورد. امّا در جنگ مکزیک و جنگ با پروس باعث شکست و تحقیر فرانسه شد. لازم به ذکر است که برخی مداخله فرانسه در جنگ استقلال ایتالیا و جنگ کریمه را جنگهای زائدی میدانند که دستاوردش برای فرانسه صرفاً ملحق شدن نیس و ساووی به فرانسه و نیز کشته شدن بسیاری از سربازان بود.
پس از شکست در نبرد سدان از پروسیها و اسارت ناپلئون سوّم، در نهایت او را به انگلستان تبعید کردند. او هرگز برای اشتباهاتی که کرده بود مجازات نشد. این که میگویند انسانها جزای اعمالشان را میبینند، دروغی بیش نیست. در این دنیا عدالتی وجود ندارد. هر چیزی مجاز است. زمانی که قانون نمیتواند ازتان محافظت کند، همهچیز مجاز است. در انتظار دنیایی دیگر برای تحقّق عدالت نباشید. با این حال، این توصیهای برای انتقام-جویی نیست؛ چه بسا انتقامی که فقط روح را فرسوده میکند. یا کینه را عملی کنید، یا رهایش کنید، و به یاد داشته باشید که هرگز امیدوار نباشید. هوگو معتقد است همین که دیکتاتور به زیر کشیده شود و از عرش به فرش برسد، خود ننگ بزرگی برای اوست، امّا من چنین چیزی را واقعاً جزای کافی برای جنایت نمیدانم؛ ناپلئون سوّم 18 سال بر تخت امپراطوری تکیه زد، امّا نهایتاً فقط 3 سال آخر عمر خود را در تبعید به سر برد.
هوگو معتقد بود ناپلئون سوم کاری نماند که بتواند بکند ولی نکند؛ او معتقد بود دستان او از نظر نظارت آگاهی جوامع بشری زمانه و عصر بسته بود، وگرنه دست به جنایات چنگیز و تیمور نیز میزد.
هوگو تمام مسئولینی که به جای توبیخ و مجازات لوئی ناپلئون او را تکریم کردند و یا از ترس جانشان نسبت به او سوگند یاد کردند را شماتت می-کند؛ صد البته که راحتتر است به بلژیک فرار کنی و از آنجا فرانسویها را نکوهش کنی که چرا علیه مستبد قیام نمیکنند و چرا نگران جانشان هستند.
هوگو ناپلئون سوّم را حتّی یک دشمن بزرگ و باافتخار نمیداند و معتقد است او مانند دزدی است که شبانه چیزی را که مال او نیست، با حقارت، پستی، حیله و دروغ دزدیده است. از نظر او، ناپلئون سوّم حتی در جنایتکاری هم بزرگ نیست.
مؤخّره: هوگو این کتاب (بیانیه) را با بغض و کینه نسبت به سارق آزادی، لوئی ناپلئون بناپارت، نوشته است. در برخی نقاط به خوبی به عیوب او اشاره کرده است، ولی در برخی نقاط دیگر ایرادهای خالهزنکی از او گرفته است؛ مثلاً اشاره به حرامزاده بودن برادر ناتنی او، مورنی، و این که مادرش یک فرزند نامشروع داشته است. جای دیگری خوانده بودم که هوگو حتّی شکّ بناپارت نبودن خود ناپلئون سوّم را نیز مطرح کرده بود. یا مثلاً در جایی هوگو به رنگ بر چهره نداشتن لوئی ناپلئون اشاره میکند. در برخی نقاط کتاب، هوگو در مرثیهسرایی برای جمهوری و آزادی ازکفرفته زیادهگویی میکند و موجب میشود تا اثرگذاری کلام تعلیق شود. در کل نوشتن چنین کتابی برای محکومیت ناپلئون سوّم که در آن جزئیات و ادلّهی مورد نیاز ذکر شده است، عملی ستودنی است و بهتر از اعمالی نظیر فحشنویسی (آن هم نه شعار؛ که فحش) در حمّام و دستشوییهای عمومی است که کار انسانهای جبون و ترسو است. به طور قطع سبک اعتراض هوگو بسیار بلوغیافتهتر است.
شارل دهم به استبداد گرایید و مردم در جولای 1830 انقلاب کردند و لوئی فیلیپ را به جای او نشاندند. پس از وخامت اوضاع اقتصادی در 1847، بناپارتیستها و جمهوریخواهان در 1848 علیه لوئی فیلیپ انقلاب کردند و او را سرنگون کردند و جمهوری دوم فرانسه را تأسیس کردند. ناپلئون سوّم که دو بار در دوران حکومت لوئی فیلیپ کودتای ناموفّق کرده بود، در 1848 ابتدا به نمایندگی مجلس و سپس به ریاست جمهوری انتخاب شد. دستان ژنرال کاونیاک، رقیب اصلی لوئی ناپلئون، به خون شورشیان آلوده بود. از طرفی لوئی ناپلئون اسطورهی عمویش را یدک میکشید. ژورنالیستها و آدولف تیر از لوئی ناپلئون حمایت کردند، با این پیشفرض که او ساده است و او را رام تصمیمات خود خواهند کرد؛ ولی اشتباه کردند. در نهایت لوئی ناپلئون به ریاستجمهوری برگزیده شد. ویکتور هوگو در این انتخابات، خود از حامیان بناپارت بود، امّا پس از کودتای 1851، دشمن شمارهی یک او شد و به همراهی سایر جمهوریخواهان شورشی را در 3 دسامبر علیه نیروهای کودتا رهبری کرد. منابع میگویند نیروهای شورشی بیش از چند هزار نفر نبودند؛ به عبارتی شاید همانطور که لوئی ناپلئون میگفت، اقبال عمومی با او بود. هرچند منتقدان لوئی ناپلئون صحّت نتایج رفراندوم پس از کودتا که به نفع کودتا بود را مورد تردید قرار میدهند. با این حال باید در نظر داشت که در شرایط حکومت نظامی کودتا، عدّهای بسیار از مخالفان به میدان نیامدند و شورش نکردند.
شارل لوئی ناپلئون بناپارت در حالی که سوگند خورده بود به آزادی، جمهوری و قانون اساسی وفادار بماند و از استبداد دوری کند، در 1851 کودتا کرده و به قول خود خیانت میکند. او قانون را زیر پا گذاشت و پانزده تن از نمایندگان مجلس را بازداشت کرد، مجلس را منحل کرد و حکومت نظامی اعلام کرد. او حدود 40 هزار نفر را به اروپا، گویان و الجزایر تبعید کرد و کمیسیونهای فرمایشی به جای مجلس تشکیل داد. او برخلاف سوگندش آزادی مطبوعات را از بین برد و مجلس را منحل کرد. ویکتور هوگو که در آن زمان نمایندهی مجلس بود، از این «جنایت» به خشم آمد و به همراه جمهوریخواهان دیگر شبنامههایی نوشت و پس از شورش ناموفّق علیه کودتاچیان شبانه در لباس کارگران به بلژیک گریخت و بدین-ترتیب تبعید او 19 سال به طول انجامید. هوگو حتّی عفو عمومی را که به او پیشنهاد شده بود رد کرد و از تبعید به فرانسه بازنگشت.
در شب 1 دسامبر نیروهای کودتاچی نقاط مهم شهر را تصرّف میکنند و اعلامیههای انحلال پارلمان، برقراری مجدّد حقّ رأی عمومی و اعلام حکومت نظامی در پاریس را پخش میکنند. قدم بعدی لوئی ناپلئون مهر و موم کردن تابوت آزادی بیان بود. او نشریات را از صحبت در باب کودتا منع کرد. جنایتها و سرقتهای لوئی ناپلئون نام مصلحت به خود میگیرند و مقامات مختلف به جای مخالفت با سوءاستفاده از قدرت، او را تکریم میکنند.
لوئی ناپلئون در سال 1831 با شورشیان ایتالیا همکاری کرد تا حکومت پاپ را سرنگون کند. در 1835 کودتای استراسبورگ را علیه لوئی فیلیپ به اجرا گذاشت، امّا توسّط شاه بخشیده شد و به آمریکا تبعید شد. او بعداً از این بخشش متأثّر شد و اظهار پشیمانی کرد و نوشت که در حقّ حکومت بد کرده بود، امّا مجدداً در کودتای بولونی (1840) این عمل را تکرار کرد و تلاش کرد با خرج پول، ارتشیها را خریداری کند. این مرتبه به زندان طولانیمدّت محکوم شد، امّا پس از شش سال با تغییر لباس از آنجا گریخت و به انگلستان رفت. در 1848 پس از اعلام جمهوری بازگشت و نماینده مجلس شد. ا�� علیه تبعید نوشت، امّا بسیاری (منجمله 84 نماینده مجلس که مصونیت سیاسی داشتند) را در زمان کودتای خود تبعید کرد. او خود را هوادار آزادی میدانست، ولی روزنامهها را تعطیل کرد و آزادی مطبوعات را ملغی کرد و حتّی علیه منتقدین تبعیدی نیز قانون پیگیری و مصادرهی اموال را تصویب کرد.
لوئی ناپلئون در اواخر دورهی ریاستجمهوری خود سعی کرد که قانون مبنی بر عدم امکان شرکت مجدّد رئیسجمهور در انتخابات را لغو کند، ولی موفّق نشد. در جولای 1851، پارلمان ریفرمهای قانون اساسی که توسّط لوئی ناپلئون ارائه شده بود را رد کرد و در اقدامی حقّ رأی عمومی را باطل کرد تا تأثیر طرفداری عمومی از ناپلئون را از بین ببرد؛ در دورهی حکومت بوربونها و لوئی فیلیپ اورلئان صرفاً بخش اندکی از جمعیت (200 هزار نفر) کشور میتوانستند رأی دهند و انتخابات 1848 اوّلین انتخابات فرانسه پس از چند دهه بود که در آن همهی مردان بالغ (8 میلیون نفر) حقّ رأی دادن داشتند و لوئی ناپلئون را انتخاب کردند. به هر روی لوئی ناپلئون سعی کرد تا پارلمان حقّ رأی عمومی را برگرداند، به امید این که بتواند ریفرمهایی را به رفراندوم بگذارد. پس از مخالفت نهایی پارلمان، او کودتا را در تاریخ 2 دسامبر 1851 ترجیح داد و مجلس را منحل کرد. پارلمانیها و مردم به رهبری افرادی نظیر ویکتور هوگو شورش کردند، امّا شورش توسّط قوای نظامی بناپارت سرکوب شد. لوئی ناپلئون در دسامبر 1851 قانون اساسی جدیدی را به رفراندوم گذاشت که با رأی 7 میلیون به 600 هزار تصویب شد، هرچند هوگو در آزادانه بودن انتخابات شک دارد. در قانون اساسی جدید دورهی ریاستجمهوری 10 سال شد، اختیار قانونگذاری به اختیارات رئیسجمهور افزوده شد و حقّ رأی عمومی بازگشت.
در پی شورش مردم در پاریس و فرانسه در پاسخ به کودتا، طبق منابع حدود 1000 نفر از مردم کشته شدند. نیروهای کودتا با شمشیر، تفنگ و توپ به مردم سنگرگرفته در خیابانها حمله کردند. البته لازم به ذکر است که برخی (و نه همه) از شورشیان نیز مسلّح بودند. آغاز تیرباران مردم توسّط ارتش با شلیکی از طبقات فوقانی یکی از ساختمانها به سمت نیروهای کودتا شکل گرفت؛ هوگو پیرو این تئوری توطئه است که آن شلیک کار خود نیروهای کودتا بوده است تا بتوانند به سمت مردم هجوم بیاورند. در میان کشتهشدگان زنان و کودکان نیز بودند و معلوم نیست چرا مخالفان کودتا کودکان خود را به میدان آورده بودند با آن که میدانستند وضعیت حکومت نظامی بر شهر حاکم است. به هر روی، طبق آنچه هوگو نقل میکند کشتار جمعی و شلیکهای بدون توجّه به سنّ و جنس انجام میشد. طبق روایتی که هوگو از شاهدی در صحنه که نامش را نمیآورد ذکر میکند، عدّهای از کشتهشدگان رهگذرانی بودند که صرفاً به آن سمت آمده بودند تا از مغازهها مایحتاج منزل تهیّه کنند. هوگو نقل میکند که نیروهای کودتا هرکس را که از آن ساعات تا شبانگاه در خیابان میدیدند بیرحمانه میکشتند. بنابر روایت هوگو، مأمورین مست حتّی به خانهها حمله کردند و اهالی خانهها را میکشتند. به روایت هوگو عمّال لوئی ناپلئون این کار را علنی انجام دادند و اجساد را پنهان نکردند تا مردم عبرت بگیرند و بر اثر وحشت، دیگر ضدّ کودتا قیام نکنند. بنابر روایات هوگو، سربازان پس از کشتار پول دریافتی از لوئی ناپلئون را تقسیم کردند و به شادی و نوشیدن مشغول شدند. مردگان را شبانه بدون مراسم مذهبی به خاک سپردند. در حقیقت وقایع دوم الی چهارم دسامبر 1851 پاریس نشان داد با پول و قدرت میتوان بر هرچیزی پیروز شد. حقیقت این است که اگر لوئی شانزدهم میخواست و اراده میکرد که مانند ناپلئون سوّم سر قدرت بماند، با همان سپاه سوئیسی و سواره نظام هوسار میتوانست به سادگی مردم را قلع و قمع کند و انقلاب فرانسه را با شدّت سرکوب کند. در خصوص شارل دهم و لوئی فیلیپ نیز چنین است؛ آنها اگر میخواستند، میتوانستند پاریس را به خون بکشند و باقی بمانند.
هوگو میگوید: «چون زمانی ناپلئون کبیر داشتهایم، باید ناپلئون حقیر نیز داشتهباشیم؟». من درک نمیکنم که هوگو چطور با استانداردهای دوگانه ناپلئون اوّل را میستاید و ناپلئون سوّم را تحقیر میکند. اگر ناپلئون سوّم کودتا کرد، از عمویش یاد گرفت. اگر ناپلئون سوّم در خیابان مردم مخالف را به توپ بست، آن را از 13 واندمیر عمویش آموخت. هوگو معمولاً ناپلئون اوّل را با عنوان کبیر یاد میکند و او را تکریم میکند، امّا مگر ناپلئون اوّل نیز با دستان خود جمهوری را زیر خاک نکرد؟ هوگو معتقد است ناپلئون اوّل با فتح و پیروزی امپراطور شد و ناپلئون سوّم با دزدی به این مقام دست یافت. هوگو تفاوت این دو را در این میداند که اوّلی در عوض جنایت استبداد خود، برای فرانسه افتخار آفرید ولی دومی ننگ و رسوایی به بار آورد. هوگو معتقد بود لوئی ناپلئون با قدرت بیانتهای خود میتوانست فرانسه را متحوّل کند، امّا کاری نکرد. او معتقد بود که لوئی ناپلئون در دستگاه امپراطوری خود به عیش میپرداخت در حالی که مردم گرسنه بودند. با این که این کتاب (بیانیه در اصل) در 1852 نوشته شده بود و هنوز مدّتی از حکومت بناپارت نمیگذشت، هوگو معتقد است ناپلئون سوّم برای فرانسه ننگ آفریده است؛ آیا این مغایر با عادلانه نگریستن به موضوع نیست که هنوز مدّت کافی از حکومت او نگذشته، او را شماتت میکند؛ باید اشاره کرد که در زمان ناپلئون سوّم بود که فرانسه مدرن شد. همچنین او در جنگ کریمه و جنگ ایتالیا برای فرانسه پیروزی به دست آورد. امّا در جنگ مکزیک و جنگ با پروس باعث شکست و تحقیر فرانسه شد. لازم به ذکر است که برخی مداخله فرانسه در جنگ استقلال ایتالیا و جنگ کریمه را جنگهای زائدی میدانند که دستاوردش برای فرانسه صرفاً ملحق شدن نیس و ساووی به فرانسه و نیز کشته شدن بسیاری از سربازان بود.
پس از شکست در نبرد سدان از پروسیها و اسارت ناپلئون سوّم، در نهایت او را به انگلستان تبعید کردند. او هرگز برای اشتباهاتی که کرده بود مجازات نشد. این که میگویند انسانها جزای اعمالشان را میبینند، دروغی بیش نیست. در این دنیا عدالتی وجود ندارد. هر چیزی مجاز است. زمانی که قانون نمیتواند ازتان محافظت کند، همهچیز مجاز است. در انتظار دنیایی دیگر برای تحقّق عدالت نباشید. با این حال، این توصیهای برای انتقام-جویی نیست؛ چه بسا انتقامی که فقط روح را فرسوده میکند. یا کینه را عملی کنید، یا رهایش کنید، و به یاد داشته باشید که هرگز امیدوار نباشید. هوگو معتقد است همین که دیکتاتور به زیر کشیده شود و از عرش به فرش برسد، خود ننگ بزرگی برای اوست، امّا من چنین چیزی را واقعاً جزای کافی برای جنایت نمیدانم؛ ناپلئون سوّم 18 سال بر تخت امپراطوری تکیه زد، امّا نهایتاً فقط 3 سال آخر عمر خود را در تبعید به سر برد.
هوگو معتقد بود ناپلئون سوم کاری نماند که بتواند بکند ولی نکند؛ او معتقد بود دستان او از نظر نظارت آگاهی جوامع بشری زمانه و عصر بسته بود، وگرنه دست به جنایات چنگیز و تیمور نیز میزد.
هوگو تمام مسئولینی که به جای توبیخ و مجازات لوئی ناپلئون او را تکریم کردند و یا از ترس جانشان نسبت به او سوگند یاد کردند را شماتت می-کند؛ صد البته که راحتتر است به بلژیک فرار کنی و از آنجا فرانسویها را نکوهش کنی که چرا علیه مستبد قیام نمیکنند و چرا نگران جانشان هستند.
هوگو ناپلئون سوّم را حتّی یک دشمن بزرگ و باافتخار نمیداند و معتقد است او مانند دزدی است که شبانه چیزی را که مال او نیست، با حقارت، پستی، حیله و دروغ دزدیده است. از نظر او، ناپلئون سوّم حتی در جنایتکاری هم بزرگ نیست.
مؤخّره: هوگو این کتاب (بیانیه) را با بغض و کینه نسبت به سارق آزادی، لوئی ناپلئون بناپارت، نوشته است. در برخی نقاط به خوبی به عیوب او اشاره کرده است، ولی در برخی نقاط دیگر ایرادهای خالهزنکی از او گرفته است؛ مثلاً اشاره به حرامزاده بودن برادر ناتنی او، مورنی، و این که مادرش یک فرزند نامشروع داشته است. جای دیگری خوانده بودم که هوگو حتّی شکّ بناپارت نبودن خود ناپلئون سوّم را نیز مطرح کرده بود. یا مثلاً در جایی هوگو به رنگ بر چهره نداشتن لوئی ناپلئون اشاره میکند. در برخی نقاط کتاب، هوگو در مرثیهسرایی برای جمهوری و آزادی ازکفرفته زیادهگویی میکند و موجب میشود تا اثرگذاری کلام تعلیق شود. در کل نوشتن چنین کتابی برای محکومیت ناپلئون سوّم که در آن جزئیات و ادلّهی مورد نیاز ذکر شده است، عملی ستودنی است و بهتر از اعمالی نظیر فحشنویسی (آن هم نه شعار؛ که فحش) در حمّام و دستشوییهای عمومی است که کار انسانهای جبون و ترسو است. به طور قطع سبک اعتراض هوگو بسیار بلوغیافتهتر است.
November 5, 2012
This is the greatest sufficient biography of Emperor Napoleon III.
but this is not my copy of the book.
but this is not my copy of the book.
June 7, 2017
A very interesting read on Napoleon III, for a biography/ historical style book, quite heavy in parts to get through, enjoyable though.
February 21, 2020
Pas très bon d'avoir un homme comme Hugo pour ennemi !
June 6, 2022
Book 50 out of 200 books
"Napoleon The Little" or "Napoleon Le Petit" (in French) by Victor-Marie Hugo
Victor Hugo's memoir, political and social commentary and treatise "Napoleon The Little", by its given title, commentates on the failures, experiences, and the political situation of France in the 1850s, during the reign of the new Emperor Napoleon III, the nephew of the Former Emperor Napoleon I, who, in a swift injustice move, usurps the new position from the democratic bulwarks of the new presidential elections in the year 1852. Hugo also gives criticisms in this treatise, even him calling the new Emperor a traitor to France, thus the new government exiling him to the Channel islands for nearly 20 years.
This treatise was banned in France during Napoleon III's reign but subsequently published illegally during the time period, only to be liberalized after his reign.
MY THOUGHTS:
So this treatise of over 200 pages was quite a great read, more especially that I felt like a hell of a subversive reading this book.
Props to Victor Hugo for publishing such a painful treatise to read, more especially if you realize that Napoleon III's regime ended in shame, aftermath to the Franco-Prussian war. This kind of what happens when you use nostalgic populism to claim power on a sovereign state. I highly doubt (I haven't read a biography of Napoleon III's, nor I have read some books correlating to his achievements) that Napoleon III had individual achievements on his own, possibly he felt an inferior complex because he was just a name-sake of the long-gone emperor, his uncle.
I liked this treatise of a book, Victor Hugo is one of my favorite writers after all.
"Isn't it True that we weren't cowards at Sedan?"- Napoleon III's last words, feeling the shame, the guilt, the deplore as he lay down to die.
"Napoleon The Little" or "Napoleon Le Petit" (in French) by Victor-Marie Hugo
Victor Hugo's memoir, political and social commentary and treatise "Napoleon The Little", by its given title, commentates on the failures, experiences, and the political situation of France in the 1850s, during the reign of the new Emperor Napoleon III, the nephew of the Former Emperor Napoleon I, who, in a swift injustice move, usurps the new position from the democratic bulwarks of the new presidential elections in the year 1852. Hugo also gives criticisms in this treatise, even him calling the new Emperor a traitor to France, thus the new government exiling him to the Channel islands for nearly 20 years.
This treatise was banned in France during Napoleon III's reign but subsequently published illegally during the time period, only to be liberalized after his reign.
MY THOUGHTS:
So this treatise of over 200 pages was quite a great read, more especially that I felt like a hell of a subversive reading this book.
Props to Victor Hugo for publishing such a painful treatise to read, more especially if you realize that Napoleon III's regime ended in shame, aftermath to the Franco-Prussian war. This kind of what happens when you use nostalgic populism to claim power on a sovereign state. I highly doubt (I haven't read a biography of Napoleon III's, nor I have read some books correlating to his achievements) that Napoleon III had individual achievements on his own, possibly he felt an inferior complex because he was just a name-sake of the long-gone emperor, his uncle.
I liked this treatise of a book, Victor Hugo is one of my favorite writers after all.
"Isn't it True that we weren't cowards at Sedan?"- Napoleon III's last words, feeling the shame, the guilt, the deplore as he lay down to die.
This entire review has been hidden because of spoilers.
February 10, 2023
Un livre d’Hugo avec un bon potentiel. Si ce n’avait pas été du cours dans lequel je devais le lire, je me serais arrêtée à la page 20. J’adore Hugo, mais ce livre aurait eu besoin de plus de concision. Il élabore sur les mêmes thèmes, mais en utilisant d’autres mots, d’autres métaphores, ce qui alourdit énormément la lecture. Ses pensées et positions politiques sont intéressantes, mais elles se perdent dans la répétition. On aurait facilement pu couper 150 pages du livre. Je comprends toutefois la valeur historique/biographique, mais je n’en pouvais plus et n’avais qu’une envie : refermer ce livre pour ne plus jamais y poser les yeux.
December 14, 2023
Très décevant. Une longue invective verbeuse. Peut-être utile pour les historiens même si les propos laissent peu de place à la description des faits.
Beaucoup de vanité en faisant de la France le phare du monde.
Quelques lignes à méditer encore aujourd’hui en songeant à nos démagogues du moment : « l’homme fatal, attaquant la civilisation pour arriver au pouvoir, cherchant, ailleurs que dans le vrai peuple, on ne sait quelle popularité féroce, exploitant les côtés encore sauvage du paysan et du soldat, tâchant de réussir par les égoïsmes grossiers, par les passions brutales, par les envies éveillées, par les appétits excités. »
Beaucoup de vanité en faisant de la France le phare du monde.
Quelques lignes à méditer encore aujourd’hui en songeant à nos démagogues du moment : « l’homme fatal, attaquant la civilisation pour arriver au pouvoir, cherchant, ailleurs que dans le vrai peuple, on ne sait quelle popularité féroce, exploitant les côtés encore sauvage du paysan et du soldat, tâchant de réussir par les égoïsmes grossiers, par les passions brutales, par les envies éveillées, par les appétits excités. »
April 27, 2025
Modern day historians are kinder to Louis Napoleon than Hugo expected they would be. Victor Hugo was there, in Paris, during the coup of 2 December 1852 and witnessed many of its horrors. Writing from his exile in Belgium he described them in great detail and denounced the man who had broken his vows, his oath before the nation, and proceeded to abolish the constitution and kill off the still new republic.
And yet, in the end, Hugo valiantly searched for some sense in these events and never gave up on his optimism for humanity on the whole.
This is a book I should have read before I embarked on Emile Zola's excellent Rougon-Macquard cycle.
And yet, in the end, Hugo valiantly searched for some sense in these events and never gave up on his optimism for humanity on the whole.
This is a book I should have read before I embarked on Emile Zola's excellent Rougon-Macquard cycle.
July 13, 2021
بد نبود، همچنان میگویم جز عصیان، هوگو در کوتاهنویسی استعدادی ندارد
to-keep-reference
October 18, 2016Entre las obras que trataban en la misma época del mismo tema, sólo dos son dignas de mención: "Napoléon le Petit", de Víctor Hugo y "Coup d'Etat", de Proudhon. Víctor Hugo se limita a una amarga e ingeniosa invectiva contra el editor responsable del golpe de Estado. En cuanto el acontecimiento mismo, parece, en su obra, un rayo que cayese de un cielo sereno. No ve en él más que un acto de fuerza de un solo individuo. No advierte que lo que hace es engrandecer a este individuo en vez de empequeñecerlo, al atribuirle un poder personal de iniciativa que no tenía paralelo en la historia universal.
El dieciocho Brumario de Luis Bonaparte Pág.1 (Prólogo a la segunda edición)
El dieciocho Brumario de Luis Bonaparte Pág.1 (Prólogo a la segunda edición)
July 15, 2013
This book gives a lot of interesting info about Napoleon the little, and definitely makes me realize that some autocrats and other leaders in the modern world are in no way new.
Otherwise, the only reason this book is more than a long rant is because of Hugo's writing skills, and still isn't much of a read for anyone who isn't a big fan already.
Otherwise, the only reason this book is more than a long rant is because of Hugo's writing skills, and still isn't much of a read for anyone who isn't a big fan already.
Want to read
February 20, 2015Free download available at Project Gutenberg.
Displaying 1 - 15 of 15 reviews