What do you think?
Rate this book
Τα καπάκια
Τα καπάκια, οι μυστικές συμφωνίες των οπλαρχηγών της Ρούμελης με τους Τούρκους, θεωρούνταν γενικά ενθοφελή στρατηγήματα. Όποιος έβαζε καπάκι ή ψευτο-κάπακο επέβαλε ανακωχή, έσωζε τους πληθυσμούς από τη σφαγή και τη λεηλασία και συνάμα κέρδιζε πολύτιμο χρόνο. Σε παρόμοιες συμφωνίες κατέφυγαν ο Βαρνακιώτης, ο Ίσκος, ο Γώγος Μπακόλας, ο Ράγκος, ο Βαλτινός, ο Στορνάρης, ο Σαφάκας, ο Καραϊσκάκης και βέβαια ο Ανδρούτσος. Ήταν δηλαδή μια χερσοελλαδίτικη τακτική - γνωστή σε όλους και αποδεκτή. Ωστόσο η έλευση του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου και η δυναμική εμπλοκή του στον ξεσηκωμό της Δυτικής Ελλάδας κατέστησε τα καπάκια πέτρα σκανδάλου και πανίσχυρο πολιτικό επιχείρημα· με πρόσχημα τις επαφές με τον εχθρό, ο ετερόχθων φαναριώτης είχε την ευχέρεια να διαχωρίζει τους καπετάνιους σε "πατριώτες" και "προδότες" ανάλογα με την τροπή των πραγμάτων και τις ατομικές του επιδιώξεις. Οι αληπασαλήδες ήρθαν σε δεινή ρήξη με τον ποστέλνικο. Έτσι ο Βαρνακιώτης εξοβελίστηκε, ο Μπακόλας πέρασε στο στρατόπεδο των Τούρκων, ο Καραϊσκάκης δικάστηκε ως προδότης, ενώ ο Ανδρούτσος είχε το οικτρό τέλος που ξέρουμε.
312 pages, Paperback
First published February 21, 2003
1 person is currently reading
69 people want to read
About the author
Κωστής Παπαγιώργης
27 books73 followersΟ Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου (πραγματικό ονοματεπώνυμο του Kωστή Παπαγιώργη) ήταν Έλληνας δοκιμιογράφος, αρθρογράφος και μεταφραστής φιλοσοφικών έργων.
Γεννήθηκε το 1947 στο Νεοχώρι Υπάτης Φθιώτιδας, όπου εργαζόταν ως δάσκαλος ο πατέρας του. Στη συνέχεια έζησε στην Παραλία της Kύμης (1951-1960), στο Χαλάνδρι, και εν τέλει στα Εξάρχεια, όπου και διέμεινε μέχρι τον θάνατό του.
Το 1966 πήγε στη Θεσσαλονίκη για σπουδές νομικής και παρέμεινε εκεί για ένα χρόνο. Αργότερα εγκαταστάθηκε στο Παρίσι για σπουδές φιλοσοφίας και παρέμεινε εκεί ώς το 1975. Παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της¨ Βανσέν¨ με καθηγητές, τους Ντελέζ, Λιοτάρ και Σατελέ. Δεν ολοκλήρωσε ούτε τις σπουδές νομικής ούτε αυτές της φιλοσοφίας.
Το 1975 επέστρεψε οριστικά στην Αθήνα και επιδόθηκε στη μετάφραση φιλοσοφικών έργων, αλλά και τη συγγραφή δοκιμιακών κειμένων και βιβλίων. Εξέδωσε και το θεωρητικό περιοδικό «Χώρα». Υπήρξε στενός φίλος του Χρήστου Βακαλόπουλου, για τον οποίο έγραψε και το βιβλίο "Γειά σου Ασημάκη".
Είχε επίσης συνεργαστεί με εφημερίδες και περιοδικά, διατηρώντας κατά καιρούς στήλες στην εφημερίδα Επενδυτής, στο περιοδικό Αθηνόραμα, και στην εφημερίδα Lifo.
Το 2002 τιμήθηκε με το κρατικό λογοτεχνικό βραβείο μαρτυρίας - χρονικού για τον Κανέλλο Δεληγιάννη.
Ζούσε με τη γυναίκα του, Ράνια Σταθοπούλου. Πέθανε στις 21 Μαρτίου 2014.
Γεννήθηκε το 1947 στο Νεοχώρι Υπάτης Φθιώτιδας, όπου εργαζόταν ως δάσκαλος ο πατέρας του. Στη συνέχεια έζησε στην Παραλία της Kύμης (1951-1960), στο Χαλάνδρι, και εν τέλει στα Εξάρχεια, όπου και διέμεινε μέχρι τον θάνατό του.
Το 1966 πήγε στη Θεσσαλονίκη για σπουδές νομικής και παρέμεινε εκεί για ένα χρόνο. Αργότερα εγκαταστάθηκε στο Παρίσι για σπουδές φιλοσοφίας και παρέμεινε εκεί ώς το 1975. Παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της¨ Βανσέν¨ με καθηγητές, τους Ντελέζ, Λιοτάρ και Σατελέ. Δεν ολοκλήρωσε ούτε τις σπουδές νομικής ούτε αυτές της φιλοσοφίας.
Το 1975 επέστρεψε οριστικά στην Αθήνα και επιδόθηκε στη μετάφραση φιλοσοφικών έργων, αλλά και τη συγγραφή δοκιμιακών κειμένων και βιβλίων. Εξέδωσε και το θεωρητικό περιοδικό «Χώρα». Υπήρξε στενός φίλος του Χρήστου Βακαλόπουλου, για τον οποίο έγραψε και το βιβλίο "Γειά σου Ασημάκη".
Είχε επίσης συνεργαστεί με εφημερίδες και περιοδικά, διατηρώντας κατά καιρούς στήλες στην εφημερίδα Επενδυτής, στο περιοδικό Αθηνόραμα, και στην εφημερίδα Lifo.
Το 2002 τιμήθηκε με το κρατικό λογοτεχνικό βραβείο μαρτυρίας - χρονικού για τον Κανέλλο Δεληγιάννη.
Ζούσε με τη γυναίκα του, Ράνια Σταθοπούλου. Πέθανε στις 21 Μαρτίου 2014.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 6 of 6 reviews
August 22, 2015
Ένα βιβλίο που αποκαλύπτει με πολύ ικανοποιητική τεκμηρίωση πόσο μυθοποιημένη είναι η επανάσταση του 1821. Πρέπει να διαβαστεί από τους ανήσυχους πολίτες.
July 19, 2021
Η ιστορία γνωστών αγωνιστών του 21 όχι όπως μας την έμαθαν στο σχολείο. Με κούρασε λίγο ο τρόπος γραφής σε σημεία.
December 20, 2022
Ανεκδιήγητα κακό -κατά τόπους- γράψιμο για κάτι τόσο σημαντικό, ενδιαφέρον, αμφιλεγόμενο και τόσο συχνά διαστρεβλωμένο. Δεν μπορώ να καταλάβω την (όποια) φήμη του μακαρίτη Κωστή Παπαγιώργη. Μόνο ως cult περίπτωση συγγραφέα μπορώ να το δεχτώ.
Το βιβλίο δεν μπορεί να διαβαστεί μόνο του, αλλά μόνο δίπλα σε τουλάχιστον ένα από τα γραμμικά βιβλία ιστορίας της ελληνικής επανάστασης. Ο Παπαγιώργης γράφει συνέχεια «Όπως γνωρίζουμε» και άλλα παρόμοια τα οποία παίρνουν ως δεδομένο ότι ο αναγνώστης είτε έχει μόλις διαβάσει για την επανάσταση, είτε τα θυμάται όλα, είτε έχει δίπλα του άλλα βοηθήματα. Σαν να συνεχίζει μια κουβέντα ή ανάλυση που άρχισε κάπου αλλού. Αναφέρει ασταμάτητα (δεν μπορώ να δώσω μεγαλύερη έμφαση στο πόσο ασταμάτητα το κάνει) ονόματα, πηγές και αποσπάσματα, ανεξαρτήτως κατάλληλης θέσης στο κείμενο (και την αφήγηση), σημασίας, λογικής αλληλουχίας. Κάνει άλματα στην αφήγηση, παραλείπει τις περισσότερες φορές να αναφέρει το έτος, παραθέτει επεξηγήσεις για πρόσωπα ή τοποθεσίες μόνο αφού τα έχει ήδη αναφέρει σε προηγούμενες σελίδες χωρίς καμία εξήγηση ή περιγραφή.
Με λίγα λόγια, δεν περιγράφει μόνο τα «καπάκια» και τις ειδικές συνθήκες των αρματωλών και κλεφτών. Αν είσαι υπομονετικός και ψύχραιμος αυτήν την ανάλυση θα την εκτιμήσεις γιατί είναι εύστοχη, νηφάλια, και παραδόξως εύστοχα δοσμένη. Η περιγραφή του κυριολεκτικά ο,τιδήποτε, σημαντικού ή μη, είναι αυτή που είναι τελείως άναρχη, χαώδης, και κακογραμμένη. Το βιβλίο είναι στο πρώτο του μισό μία αποτίμηση (και κατηγορία) του Μαυροκορδάτου και τα καπάκια είναι το by the way της υπόθεσης. Αρκετά αποσπάσματα περιέχουν ενδιαφέρουσες πληροφορίες και αποτιμήσεις. Μετά ξαναπιάνει το υποτιθέμενο θέμα με τον Καραισκάκη και τον Ανδρούτσο. Κατάφερα τον πρώτο, στον δεύτερο παρέδωσα, λίγο πριν το τέρμα ζαλίστηκα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η περιγραφή και η έστω αποσπασματική εξιστόρηση της επανάστασης είναι αφόρητα σύνθετη και δύσκολη υπόθεση, γεμάτη αντιφάσεις, διαψεύσεις στερεοτυπικών περιγραφών και απεικονίσεων και σε τελική ανάλυση αποτελεί μία μάλλον ανεξιχνίαστη υπόθεση αλλά και ταυτόχρονα φοβερά τυχερή συγκυρία του πώς καταφέραμε και γίναμε κράτος. Από αυτό το σημείο όμως μέχρι να γράφεις κάτι τόσο ξεκάθαρα ετερόφωτο (με λίγες μόνο εκλάμψεις εμβριθούς ανάλυσης) δεν προσθέτει τίποτα παραπάνω σε αυτό που γνωρίζουμε για εμάς του ίδιους τους Έλληνες. Είμαστε «ό,τι να’ναι».
Το βιβλίο δεν μπορεί να διαβαστεί μόνο του, αλλά μόνο δίπλα σε τουλάχιστον ένα από τα γραμμικά βιβλία ιστορίας της ελληνικής επανάστασης. Ο Παπαγιώργης γράφει συνέχεια «Όπως γνωρίζουμε» και άλλα παρόμοια τα οποία παίρνουν ως δεδομένο ότι ο αναγνώστης είτε έχει μόλις διαβάσει για την επανάσταση, είτε τα θυμάται όλα, είτε έχει δίπλα του άλλα βοηθήματα. Σαν να συνεχίζει μια κουβέντα ή ανάλυση που άρχισε κάπου αλλού. Αναφέρει ασταμάτητα (δεν μπορώ να δώσω μεγαλύερη έμφαση στο πόσο ασταμάτητα το κάνει) ονόματα, πηγές και αποσπάσματα, ανεξαρτήτως κατάλληλης θέσης στο κείμενο (και την αφήγηση), σημασίας, λογικής αλληλουχίας. Κάνει άλματα στην αφήγηση, παραλείπει τις περισσότερες φορές να αναφέρει το έτος, παραθέτει επεξηγήσεις για πρόσωπα ή τοποθεσίες μόνο αφού τα έχει ήδη αναφέρει σε προηγούμενες σελίδες χωρίς καμία εξήγηση ή περιγραφή.
Με λίγα λόγια, δεν περιγράφει μόνο τα «καπάκια» και τις ειδικές συνθήκες των αρματωλών και κλεφτών. Αν είσαι υπομονετικός και ψύχραιμος αυτήν την ανάλυση θα την εκτιμήσεις γιατί είναι εύστοχη, νηφάλια, και παραδόξως εύστοχα δοσμένη. Η περιγραφή του κυριολεκτικά ο,τιδήποτε, σημαντικού ή μη, είναι αυτή που είναι τελείως άναρχη, χαώδης, και κακογραμμένη. Το βιβλίο είναι στο πρώτο του μισό μία αποτίμηση (και κατηγορία) του Μαυροκορδάτου και τα καπάκια είναι το by the way της υπόθεσης. Αρκετά αποσπάσματα περιέχουν ενδιαφέρουσες πληροφορίες και αποτιμήσεις. Μετά ξαναπιάνει το υποτιθέμενο θέμα με τον Καραισκάκη και τον Ανδρούτσο. Κατάφερα τον πρώτο, στον δεύτερο παρέδωσα, λίγο πριν το τέρμα ζαλίστηκα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η περιγραφή και η έστω αποσπασματική εξιστόρηση της επανάστασης είναι αφόρητα σύνθετη και δύσκολη υπόθεση, γεμάτη αντιφάσεις, διαψεύσεις στερεοτυπικών περιγραφών και απεικονίσεων και σε τελική ανάλυση αποτελεί μία μάλλον ανεξιχνίαστη υπόθεση αλλά και ταυτόχρονα φοβερά τυχερή συγκυρία του πώς καταφέραμε και γίναμε κράτος. Από αυτό το σημείο όμως μέχρι να γράφεις κάτι τόσο ξεκάθαρα ετερόφωτο (με λίγες μόνο εκλάμψεις εμβριθούς ανάλυσης) δεν προσθέτει τίποτα παραπάνω σε αυτό που γνωρίζουμε για εμάς του ίδιους τους Έλληνες. Είμαστε «ό,τι να’ναι».
November 5, 2023
Η ιστορία της επανάστασης στη Ρούμελη, μέσα από τις ιστορίες εμβληματικών μορφών της Επανάστασης, χωρίς αποσιωπήσεις και ωραιοποιήσεις. Κι αν η αναφορά στα πραγματικά γεγονότα ξενίζει τις "ευαίσθητες ψυχές" και τους ιδεαλοστές ρομαντικούς, θεωρώ ότι ο τρόπος γραφής του Παπαγιώργη (αυστηρός, ειλικρινής αλλά απολύτως ακριβοδίκαιος, με την κρίση του να βασίζεται στην όσο το δυνατόν πλησιέστερη κατανόηση των ηθικοπολιτικών μεταβλητών της εποχής και όχι ηθικές αντανακλάσεις του σήμερα σε πράξεις ηλικίας 2 αιώνων) τελικά προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες αναδεικνύοντας την τραχειά και ακατέργαστη αλλά όχι λιγότερο πολύτιμη αξία της Επανάστασης! Τα κύρια διδάγματα (κάποια εξ'αυτών τουλάχιστον, από μνήμης μόνο) είναι:
- η συνολικά επικίνδυνη και αναίχυντη συμπεριφορά των πολιτικάντηδων (Μαυροκορδάτος, Κωλέττης, Νέγρης) και η εξ των υστέρων ακόμη πιο τραγική συνειδητοποίηση του πόσο μοιραία στάθηκε η δολοφονία Καποδίστρια.
- η κατανόηση ότι η Επανάσταση ήταν προϊόν ηρώων επικών διαστάσεων απλώς και μόνο γιατί συνέβη και πέτυχε παρά τα τεράστια εμπόδια εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών
- η ενσυνείδητη αποδοχή ότι οι Ήρωες της Επανάστασης ήταν άνθρωποι με μίση, έριδες, ελαττώματα και αδυναμίες τα οποία κάποτε υπερέβαιναν αλλά άλλοτε όχι. Ήταν δηλαδή ζωντανά μέλη των κοινωνικών και του αξιακού συστήματος εντός του οποίου δραστηριοποιήθηκαν. Τους αξίζει ο έπαινος και η αθανασία για όσα πέτυχαν - όχι για τις προθέσεις που είχαν ή δεν είχαν.
- Αν οι πραγματικοί χαρακτήρες δεν ταιριάζουν στις αφελείς (ή ανόητες) κατασκευές των Ευρωπαίων ή στις (κίβδηλες και τεχνητές) "αξίες" της σύγχρονης φιλελεύθερης "αριστεράς", δεν δίνουμε δεκάρα - πρόβλημα των ψευτοηθικολογούντων!
- τα κύρια πρόσωπα της Ιστορίας είχαν περιορισμένο εύρος ελευθερίας στις αποφάσεις τους. Πολλές - καλές ή κακές - ήταν απλώς αποτέλεσμα των συνθηκών και κανόνων ζωής και η υπέρβαση τους ΔΕΝ αποτελεί εφικτό στόχο, ότι κι αν λένε οι φιλελέδες περί "ελεύθερης βούλησης". Οι άνθρωποι είμαστε δέσμιοι των συνθηκών και της κοινωνίας.
- το ξαναλέω: στο τέλος της ημέρας σημασία έχει ΜΟΝΟ το αποτέλεσμα. Οτιδήποτε έγινε για να επιτευχθεί, καλώς καμωμένο.
- η συνολικά επικίνδυνη και αναίχυντη συμπεριφορά των πολιτικάντηδων (Μαυροκορδάτος, Κωλέττης, Νέγρης) και η εξ των υστέρων ακόμη πιο τραγική συνειδητοποίηση του πόσο μοιραία στάθηκε η δολοφονία Καποδίστρια.
- η κατανόηση ότι η Επανάσταση ήταν προϊόν ηρώων επικών διαστάσεων απλώς και μόνο γιατί συνέβη και πέτυχε παρά τα τεράστια εμπόδια εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών
- η ενσυνείδητη αποδοχή ότι οι Ήρωες της Επανάστασης ήταν άνθρωποι με μίση, έριδες, ελαττώματα και αδυναμίες τα οποία κάποτε υπερέβαιναν αλλά άλλοτε όχι. Ήταν δηλαδή ζωντανά μέλη των κοινωνικών και του αξιακού συστήματος εντός του οποίου δραστηριοποιήθηκαν. Τους αξίζει ο έπαινος και η αθανασία για όσα πέτυχαν - όχι για τις προθέσεις που είχαν ή δεν είχαν.
- Αν οι πραγματικοί χαρακτήρες δεν ταιριάζουν στις αφελείς (ή ανόητες) κατασκευές των Ευρωπαίων ή στις (κίβδηλες και τεχνητές) "αξίες" της σύγχρονης φιλελεύθερης "αριστεράς", δεν δίνουμε δεκάρα - πρόβλημα των ψευτοηθικολογούντων!
- τα κύρια πρόσωπα της Ιστορίας είχαν περιορισμένο εύρος ελευθερίας στις αποφάσεις τους. Πολλές - καλές ή κακές - ήταν απλώς αποτέλεσμα των συνθηκών και κανόνων ζωής και η υπέρβαση τους ΔΕΝ αποτελεί εφικτό στόχο, ότι κι αν λένε οι φιλελέδες περί "ελεύθερης βούλησης". Οι άνθρωποι είμαστε δέσμιοι των συνθηκών και της κοινωνίας.
- το ξαναλέω: στο τέλος της ημέρας σημασία έχει ΜΟΝΟ το αποτέλεσμα. Οτιδήποτε έγινε για να επιτευχθεί, καλώς καμωμένο.
August 13, 2024
Πολύ ενδιαφέρον, αλλα πολυ δύσκολο στην ανάγνωση γεμάτο παραθέματα σε δυσκολη γλώσσα
February 28, 2025
Ο σκληρός καθρέφτης της Ελληνικής Επανάστασης.
Πραγματικά, αυτή η χώρα πηγαίνει σαν καρυδότσουφλο κλυδωνιζόμενο στο πέλαγο μέσα στην Ιστορία.
Εξαιρετική η γραφή του Παπαγιώργη.
Πραγματικά, αυτή η χώρα πηγαίνει σαν καρυδότσουφλο κλυδωνιζόμενο στο πέλαγο μέσα στην Ιστορία.
Εξαιρετική η γραφή του Παπαγιώργη.
Displaying 1 - 6 of 6 reviews