What do you think?
Rate this book
Selected Nonfiction, 1962-2007
J. G. Ballard’s collected nonfiction from 1962 to 2007, mapping the cultural obsessions, experiences, and insights of one of the most original minds of his generation.
J. G. Ballard was a colossal figure in English literature and an imaginative force of the twentieth century. Alongside seminal novels—from the notorious Crash (1973) to the semi-autobiographical Empire of the Sun (1984)—Ballard was a sought-after reviewer and commentator, publishing journalism, memoir, and cultural criticism in a variety of forms. The Selected Nonfiction of J. G. Ballard collects the most significant short nonfiction of Ballard’s fifty-year career, extending the range of the only previous collection of his nonfiction, A User’s Guide to the Millennium (1996), which selected essays and reviews published between 1962 and 1995.
A decade on from Ballard’s death in 2009, a new generation of readers needs a new collection. In the period following A User’s Guide , Ballard’s writing addressed 9/11, British politics from New Labour onward, and what he termed “the rise of soft fascism”—a diagnosis that maintains its relevance amid a shift toward right populism in European and US politics. Beautifully edited by Ballard scholar and novelist Mark Blacklock, this volume includes Ballard’s editorials and manifestos; commentaries on his own work; commentaries on the work of others; reviews; and more. Above all, it makes the case for the currency of Ballard’s work at a contemporary juncture at which so many of his diagnoses concerning the media and politics have become apparent.
J. G. Ballard was a colossal figure in English literature and an imaginative force of the twentieth century. Alongside seminal novels—from the notorious Crash (1973) to the semi-autobiographical Empire of the Sun (1984)—Ballard was a sought-after reviewer and commentator, publishing journalism, memoir, and cultural criticism in a variety of forms. The Selected Nonfiction of J. G. Ballard collects the most significant short nonfiction of Ballard’s fifty-year career, extending the range of the only previous collection of his nonfiction, A User’s Guide to the Millennium (1996), which selected essays and reviews published between 1962 and 1995.
A decade on from Ballard’s death in 2009, a new generation of readers needs a new collection. In the period following A User’s Guide , Ballard’s writing addressed 9/11, British politics from New Labour onward, and what he termed “the rise of soft fascism”—a diagnosis that maintains its relevance amid a shift toward right populism in European and US politics. Beautifully edited by Ballard scholar and novelist Mark Blacklock, this volume includes Ballard’s editorials and manifestos; commentaries on his own work; commentaries on the work of others; reviews; and more. Above all, it makes the case for the currency of Ballard’s work at a contemporary juncture at which so many of his diagnoses concerning the media and politics have become apparent.
400 pages, Hardcover
Published October 24, 2023
10 people are currently reading
1683 people want to read
About the author
J.G. Ballard
469 books4,074 followersJames Graham "J. G." Ballard (15 November 1930 – 19 April 2009) was an English novelist, short story writer, and essayist. Ballard came to be associated with the New Wave of science fiction early in his career with apocalyptic (or post-apocalyptic) novels such as The Drowned World (1962), The Burning World (1964), and The Crystal World (1966). In the late 1960s and early 1970s Ballard focused on an eclectic variety of short stories (or "condensed novels") such as The Atrocity Exhibition (1970), which drew closer comparison with the work of postmodernist writers such as William S. Burroughs. In 1973 the highly controversial novel Crash was published, a story about symphorophilia and car crash fetishism; the protagonist becomes sexually aroused by staging and participating in real car crashes. The story was later adapted into a film of the same name by Canadian director David Cronenberg.
While many of Ballard's stories are thematically and narratively unusual, he is perhaps best known for his relatively conventional war novel, Empire of the Sun (1984), a semi-autobiographical account of a young boy's experiences in Shanghai during the Second Sino-Japanese War as it came to be occupied by the Japanese Imperial Army. Described as "The best British novel about the Second World War" by The Guardian, the story was adapted into a 1987 film by Steven Spielberg.
The literary distinctiveness of Ballard's work has given rise to the adjective "Ballardian", defined by the Collins English Dictionary as "resembling or suggestive of the conditions described in J. G. Ballard's novels and stories, especially dystopian modernity, bleak man-made landscapes and the psychological effects of technological, social or environmental developments." The Oxford Dictionary of National Biography entry describes Ballard's work as being occupied with "eros, thanatos, mass media and emergent technologies".
While many of Ballard's stories are thematically and narratively unusual, he is perhaps best known for his relatively conventional war novel, Empire of the Sun (1984), a semi-autobiographical account of a young boy's experiences in Shanghai during the Second Sino-Japanese War as it came to be occupied by the Japanese Imperial Army. Described as "The best British novel about the Second World War" by The Guardian, the story was adapted into a 1987 film by Steven Spielberg.
The literary distinctiveness of Ballard's work has given rise to the adjective "Ballardian", defined by the Collins English Dictionary as "resembling or suggestive of the conditions described in J. G. Ballard's novels and stories, especially dystopian modernity, bleak man-made landscapes and the psychological effects of technological, social or environmental developments." The Oxford Dictionary of National Biography entry describes Ballard's work as being occupied with "eros, thanatos, mass media and emergent technologies".
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 8 of 8 reviews
November 8, 2023
Lots of good stuff, expanding the old 'Millennium' anthology, but really it would get 5 stars for including 'What I Believe' alone.
July 18, 2024
An irreplaceable collection of writings from an author whom every science fiction Mount Rushmore is incomplete without.
Ballard stared unflinchingly into the Pandora's Box that was the 20th century technological boom with a psychoanalytical scalpel and a surrealist painter's vocabulary. Enclosed within are not only essential pieces of writing that sum up the highs and lows of Science Fiction's first true century as a literary tradition but also insight into the strange world of neon and alien architectures made of ubiquitous concrete that multiplied around us almost entirely without regard. Thankfully we had a writer of the highest order to help make sense of it.
Ballard's biography is well-known and popularized in Empire of the Sun, but it bears repeating that he lived a truly one-of-a-kind existence not only when we consider his early years growing up in a Japanese prison camp, his brief career in medicine giving way to a writing career in traditional SF before blazing a trail that was utterly his and his alone.
What I did not see coming was Ballard's surprisingly prolific writing on visual art, particularly in the world of surrealism. Clearly, this tradition greatly influenced his writing style and approach to art, mining the subconscious and checking for signs of technological rot and psychopathology for the new millennium. He was also a tremendous book and movie critic as well, finding fascination in the most unlikely of places.
I don't agree with every single perspective Ballard has (I think I'm forced to disagree with him regarding SF's future prospects as a literary form as I hold his views to be somewhat narrow and incurious here. More than once he downplays the significance of global warming in a way that is utterly perplexing for a man who specialized in pointing out silent killers), but his commentary must be heard by anyone wishing to grasp the scope of how strange our lives have become, the fallout of the 20th century, and at the very least anyone who takes science fiction seriously.
His name is forever immortalized as an adjective to describe the urban terror, unchecked seep of technology, and science's influence over our pathology. As the future rushes towards us like the ground after a swan dive from a high place, it becomes ever important that we speculate about inner space as much, if not more than outer space. Ballard was, and continues to be the greatest pioneer of these adventures in the subconscious.
There is Science Fiction before and after Ballard and there can be no going back.
Ballard stared unflinchingly into the Pandora's Box that was the 20th century technological boom with a psychoanalytical scalpel and a surrealist painter's vocabulary. Enclosed within are not only essential pieces of writing that sum up the highs and lows of Science Fiction's first true century as a literary tradition but also insight into the strange world of neon and alien architectures made of ubiquitous concrete that multiplied around us almost entirely without regard. Thankfully we had a writer of the highest order to help make sense of it.
Ballard's biography is well-known and popularized in Empire of the Sun, but it bears repeating that he lived a truly one-of-a-kind existence not only when we consider his early years growing up in a Japanese prison camp, his brief career in medicine giving way to a writing career in traditional SF before blazing a trail that was utterly his and his alone.
What I did not see coming was Ballard's surprisingly prolific writing on visual art, particularly in the world of surrealism. Clearly, this tradition greatly influenced his writing style and approach to art, mining the subconscious and checking for signs of technological rot and psychopathology for the new millennium. He was also a tremendous book and movie critic as well, finding fascination in the most unlikely of places.
I don't agree with every single perspective Ballard has (I think I'm forced to disagree with him regarding SF's future prospects as a literary form as I hold his views to be somewhat narrow and incurious here. More than once he downplays the significance of global warming in a way that is utterly perplexing for a man who specialized in pointing out silent killers), but his commentary must be heard by anyone wishing to grasp the scope of how strange our lives have become, the fallout of the 20th century, and at the very least anyone who takes science fiction seriously.
His name is forever immortalized as an adjective to describe the urban terror, unchecked seep of technology, and science's influence over our pathology. As the future rushes towards us like the ground after a swan dive from a high place, it becomes ever important that we speculate about inner space as much, if not more than outer space. Ballard was, and continues to be the greatest pioneer of these adventures in the subconscious.
There is Science Fiction before and after Ballard and there can be no going back.
April 2, 2025
An excellent collection of Ballard’s nonfiction from articles, reviews, forewords, commentaries, features, essays and more. The largest section is book reviews and these are entertaining. His influences and interests are clear in the eclectic subjects. (Science, biographies, art, politics, film,celebrity etc) One of my favourite bits was his film review of Star Wars titled ‘Hobbits in Space’.
Read
April 1, 2025Met de verschijning van Selected Nonfiction 1962-2007 zijn de complete werken van sciencefictionschrijver J.G. Ballard vrijwel uitgeput (een slag om de arm, dit zijn immers niet de complete non-fictie werken.) Deze kloeke uitgave blijkt na lezing een noodzakelijk vervolg op The User’s Guide to the Millennium uit 1996. Soms is er een overlap tussen beide bundels maar Mark Blacklock kon uiteindelijk over genoeg materiaal beschikken om de Ballardiaan tevreden te houden. Bovendien schreef Ballard tijdens de laatste elf jaar van zijn leven, inmiddels een geliefde autoriteit op het gebied van de onorthodoxe mening, scherpzinnige recensies en artikelen over uiteenlopende onderwerpen als C.S.I., het Guggenheim Museum, Helmut Newton en nieuwe politiek die nu te plaatsen zijn binnen het oeuvre (zijn late meesterwerk Super-Cannes wordt bijvoorbeeld in een reisimpressie uit 1995 al aangekondigd.) The User’s Guide to the Millennium verscheen ook op een ander moment. Ballard had net met hernieuwd elan zijn late periode ingezet, Cronenberg zou datzelfde jaar de verfilming van Crash uitbrengen en in de jaren negentig—de tijd van techno-optimisme, rave futurisme en alles wat daar aan gelieerd was, van smart drugs tot gewone drugs, sensualiteit, online verkenningen en Ocean of Sound—gedijde de fictie van de ambivalente optimist misschien als nooit te voren. Daarmee vergeleken is Selected Nonfiction 1962-2007 veel meer een terugblik waardoor je vanzelfsprekend de vraag stelt: wat is in de diepe 21ste eeuw de status van Ballard?
Ballard is de sciencefictionschrijver die, in tegenstelling tot vrijwel al zijn collega’s, geïnteresseerd was in het heden in plaats van de toekomst. Het is opvallend hoe vroeg hij al teleurgesteld raakt in de toekomst. De vlucht van Spoetnik is voor hem het hoogtepunt van het futurisme, waarna een soort voorspelbaarheid toeslaat en sciencefiction als genre op een dood spoor raakt. Terwijl Ballard ervan overtuigd is dat het de enige literatuur kan zijn die de opkomende technologisch cultuur betekenis kan geven. ¨...one certain thing about the future is that it will be boring…” En dat is gezien de interplanetaire toekomstvisioenen van weleer lastig te ontkennen. De look & feel van 2023 verschilt in principe heel weinig van die van de jaren negentig (nog steeds ergens “het vorige decennium”) of zelfs 1977. Technologische verandering is grotendeels onzichtbaar of speelt zich af op detailniveau. Met dat gevoel van saaiheid en betekenisloosheid binnen de kaders van de allesoverheersende consumptiemaatschappij worstelen de personages in de boeken uit zijn late periode en die werken zijn allemaal nog actueel. Maar eigenlijk worden de personages uit de meeste van zijn werken geconfronteerd met betekenisloosheid die het universum, dreigende natuurrampen of de gruwelen van de 20ste eeuw teweegbrengen. Wat zijn personages zo uniek maakt is dat ze er gewoon wat van maken, bij voorkeur door hun eigen obsessies te volgen en psychopathologie te omarmen om zo een nieuwe realiteit vorm te geven.
Dit alles is het product van een vriendelijke Engelse huisvader die een groot deel van zijn leven in de buitenwijk Shepperton woonde. Ballard zou zelf ontcijferen waarom hij schreef op de manier waarop hij deed en waarom hij ook uniek zal blijven. Natuurlijk zijn er invloeden als de surrealisten en William Burroughs die in Selected Nonfiction 1962-2007 uitgebreid en herhaaldelijk aan bod komen. Maar de sleutel ligt in zijn kindertijd in Shanghai en pubertijt in een Jappenkamp (een onwerkelijke Britse autonomie die dicht tegen zelfopsluiting lag.) De semi-tropische idylle van het vooroorlogse Shanghai (volgens zijn vader op dat moment de meest vooruitstrevende stad van de wereld) waarvan de realiteit bruut wordt verstoord door oorlog is zonder twijfel de bron van zijn onmiskenbare fantasie. En dat wordt in menig artikel, rond het schrijven en de verfilming van zijn autobiografische Empire of the Sun, geanalyseerd. ‘Unlocking the Past’ vormt een fraaie beschrijving van zijn terugkeer naar Shanghai voor de documentaire Shanghai Jim (1991) waarin Ballard op wonderbaarlijke wijze zijn ouderlijk huis en het kamp intact terugvindt. Het is voor mij geen toeval dat mijn favoriete Nederlandse schrijver, Couperus, een deel van tienerjaren in Indië woonde. De Oriënt is het Onbewuste van de Westerse literatuur en een handvol kunstenaars werd hier gevormd om, even in psychoanalytische termen door te gaan, opeens te worden geconfronteerd met het realiteitsprincipe van hun grauwe thuislanden.
Tijdens het lezen van zijn non-fictiewerk werd ik al snel overmand door tweestrijdige indrukken. Op een niveau leven we in de wereld van Ballard en zijn penvriend Baudrillard, al is het avontuurlijke afwezig, de droomlaag verdampt om plaats te maken voor de even nerveuze als fantasieloze oppervlakte van het digitale. Wat daaruit opdoemt is een wereld die veel meer lijkt op de pessimistische boeken van John Brunner, een langzaam uit elkaar vallende wereld van overbevolking, vervuiling, kansloze strijd tegen klimaatverandering waar fascisme continue dreigt toe te slaan. Technologische vooruitgang is voornamelijk in handen van techbro’s met een gebrekkige verbeeldingskracht die cultuur het liefst uitleveren aan hun geliefde algoritmen. Waar ik naar toe wil, is dat we langzamerhand door de de achteruitkijkspiegel kijken naar de grootste avant-gardist van sciencefiction. Het oeuvre is af, zijn obsessies en interesses eindig, de 20ste eeuw steeds verder weg als de vervlogen details van een nachtmerrie. Ik denk dat hij de woestijn waar we naar toesnellen op verschillende plekken scherper in kaart bracht dan menigeen. Niets is echter opgewassen tegen de winden uit het niets die geduldig de markeringspunten wegvagen. Op goed geluk zijn er misschien nog enclaves te vinden waar goedaardige zonderlingen oude dromen najagen als in een spel dat het leven genoeg zin geeft.
Ballard is de sciencefictionschrijver die, in tegenstelling tot vrijwel al zijn collega’s, geïnteresseerd was in het heden in plaats van de toekomst. Het is opvallend hoe vroeg hij al teleurgesteld raakt in de toekomst. De vlucht van Spoetnik is voor hem het hoogtepunt van het futurisme, waarna een soort voorspelbaarheid toeslaat en sciencefiction als genre op een dood spoor raakt. Terwijl Ballard ervan overtuigd is dat het de enige literatuur kan zijn die de opkomende technologisch cultuur betekenis kan geven. ¨...one certain thing about the future is that it will be boring…” En dat is gezien de interplanetaire toekomstvisioenen van weleer lastig te ontkennen. De look & feel van 2023 verschilt in principe heel weinig van die van de jaren negentig (nog steeds ergens “het vorige decennium”) of zelfs 1977. Technologische verandering is grotendeels onzichtbaar of speelt zich af op detailniveau. Met dat gevoel van saaiheid en betekenisloosheid binnen de kaders van de allesoverheersende consumptiemaatschappij worstelen de personages in de boeken uit zijn late periode en die werken zijn allemaal nog actueel. Maar eigenlijk worden de personages uit de meeste van zijn werken geconfronteerd met betekenisloosheid die het universum, dreigende natuurrampen of de gruwelen van de 20ste eeuw teweegbrengen. Wat zijn personages zo uniek maakt is dat ze er gewoon wat van maken, bij voorkeur door hun eigen obsessies te volgen en psychopathologie te omarmen om zo een nieuwe realiteit vorm te geven.
Dit alles is het product van een vriendelijke Engelse huisvader die een groot deel van zijn leven in de buitenwijk Shepperton woonde. Ballard zou zelf ontcijferen waarom hij schreef op de manier waarop hij deed en waarom hij ook uniek zal blijven. Natuurlijk zijn er invloeden als de surrealisten en William Burroughs die in Selected Nonfiction 1962-2007 uitgebreid en herhaaldelijk aan bod komen. Maar de sleutel ligt in zijn kindertijd in Shanghai en pubertijt in een Jappenkamp (een onwerkelijke Britse autonomie die dicht tegen zelfopsluiting lag.) De semi-tropische idylle van het vooroorlogse Shanghai (volgens zijn vader op dat moment de meest vooruitstrevende stad van de wereld) waarvan de realiteit bruut wordt verstoord door oorlog is zonder twijfel de bron van zijn onmiskenbare fantasie. En dat wordt in menig artikel, rond het schrijven en de verfilming van zijn autobiografische Empire of the Sun, geanalyseerd. ‘Unlocking the Past’ vormt een fraaie beschrijving van zijn terugkeer naar Shanghai voor de documentaire Shanghai Jim (1991) waarin Ballard op wonderbaarlijke wijze zijn ouderlijk huis en het kamp intact terugvindt. Het is voor mij geen toeval dat mijn favoriete Nederlandse schrijver, Couperus, een deel van tienerjaren in Indië woonde. De Oriënt is het Onbewuste van de Westerse literatuur en een handvol kunstenaars werd hier gevormd om, even in psychoanalytische termen door te gaan, opeens te worden geconfronteerd met het realiteitsprincipe van hun grauwe thuislanden.
Tijdens het lezen van zijn non-fictiewerk werd ik al snel overmand door tweestrijdige indrukken. Op een niveau leven we in de wereld van Ballard en zijn penvriend Baudrillard, al is het avontuurlijke afwezig, de droomlaag verdampt om plaats te maken voor de even nerveuze als fantasieloze oppervlakte van het digitale. Wat daaruit opdoemt is een wereld die veel meer lijkt op de pessimistische boeken van John Brunner, een langzaam uit elkaar vallende wereld van overbevolking, vervuiling, kansloze strijd tegen klimaatverandering waar fascisme continue dreigt toe te slaan. Technologische vooruitgang is voornamelijk in handen van techbro’s met een gebrekkige verbeeldingskracht die cultuur het liefst uitleveren aan hun geliefde algoritmen. Waar ik naar toe wil, is dat we langzamerhand door de de achteruitkijkspiegel kijken naar de grootste avant-gardist van sciencefiction. Het oeuvre is af, zijn obsessies en interesses eindig, de 20ste eeuw steeds verder weg als de vervlogen details van een nachtmerrie. Ik denk dat hij de woestijn waar we naar toesnellen op verschillende plekken scherper in kaart bracht dan menigeen. Niets is echter opgewassen tegen de winden uit het niets die geduldig de markeringspunten wegvagen. Op goed geluk zijn er misschien nog enclaves te vinden waar goedaardige zonderlingen oude dromen najagen als in een spel dat het leven genoeg zin geeft.
March 3, 2024
He died before the smartphone, social media, and YouTube changed our collective psyche, but predicted it well beforehand in 1977 in "The Future of the Future", just when people began using PCs. It was his idea of the "Black Mirror" before Charlie Brooker.
"...each of us will be both star and supporting player. Every one of our actions during the day, across the entire spectrum of domestic life, will be instantly recorded on videotape. In the evening we will sit back to scan the rushes, selected by a computer trained to pick out only our best profiles, our wittiest dialogue, our most affecting expressions filmed through the kindest filters, and then stitch these together into a heightened re-enactment of the day. Regardless of our place in the family pecking order, each of us within the privacy of our own rooms will be the star in a continually unfolding domestic saga, with parents, husbands, wives and children demoted to an appropriate supporting role."
"...each of us will be both star and supporting player. Every one of our actions during the day, across the entire spectrum of domestic life, will be instantly recorded on videotape. In the evening we will sit back to scan the rushes, selected by a computer trained to pick out only our best profiles, our wittiest dialogue, our most affecting expressions filmed through the kindest filters, and then stitch these together into a heightened re-enactment of the day. Regardless of our place in the family pecking order, each of us within the privacy of our own rooms will be the star in a continually unfolding domestic saga, with parents, husbands, wives and children demoted to an appropriate supporting role."
September 21, 2025
Worth every minute it took to read this. Not every piece included fascinates, but still part of Ballard's work. The last third of this book spoke to me deeply. Maybe the maturity, his and mine. I appreciated his tenacity and his writing skills that I found in the variety forms presented in this book. He's much more than his fiction revealed to me in my very limited exposure to that. Glad I found this book.
June 23, 2024
I miss his genius.
'But perhaps the real lesson of the Reagon presidency is the sinister example he offers future film actors and media manipulators with Presidential ambition and all too clearly defined ideas, and every intention of producing a thousand-year movie out of them.'
He wrote that in a throwaway book review in 1991.
Prescient.
'But perhaps the real lesson of the Reagon presidency is the sinister example he offers future film actors and media manipulators with Presidential ambition and all too clearly defined ideas, and every intention of producing a thousand-year movie out of them.'
He wrote that in a throwaway book review in 1991.
Prescient.
March 3, 2024
I didn’t think I needed this collection as I have “Users Guide…” but this book replaces it as the definitive collection of non fiction work. Put together the two books to show that Ballard was captivating when writing about anything really.
Displaying 1 - 8 of 8 reviews